De Zwarte Bruiloft - 2

In de dagen die daarop volgden was Floortje in de zevende hemel. Van de vele obstakels die ze op haar weg was tegengekomen bleef nog slechts een vage herinnering over, alles begon eindelijk in zijn plooi te vallen. Het lot was haar eindelijk gunstig gezind, en het was Vanessa die het tij had gekeerd. Voor Floortje was het een aanleiding om terug te kijken op het parcours dat haar tot dit punt had geleid, op hoe ze het tot secretaresse van de beruchte Vanessa Maes had geschopt.

In eerste instantie was Floortje flink bang geweest voor haar baas. Toen ze bij Tredex Group in dienst trad als eenvoudige bediende, kreeg ze van iedereen te horen dat ze de CEO maar beter kon mijden als de pest, dat ze het best zo ver mogelijk uit de buurt van Vanessa Maes kon blijven. Gelukkig stond Floortje toen nog niet hoog genoeg in de hiërarchie binnen het bedrijf om vaak met haar in contact te komen. Vanessa leek alleen te bestaan in een of andere verre, hogere dimensie.

Floortje fungeerde als administratief assistent voor een hele stoet medewerkers: ze maakte aantekeningen, hield dossiers bij, en verveelde zich de hele tijd te pletter. An sich was het bedrijf een erg concurrentiële omgeving; het verzorgde de hele logistieke keten die producten van de fabriek naar de winkelrekken bracht. Het salesteam zag erop toe dat de goederen zo goedkoop en efficiënt mogelijk verscheept werden, en was tevens belast met het zoeken van grote afnemers ervoor. Leden van het team werden bij hun evaluatie afgerekend op hoeveel ze hadden weten te besparen en hoe groot hun winstmarges waren. In het salesteam gold met andere woorden de wet van de sterkste, en de werkomgeving kon dan ook erg stressy zijn.

Of ze zich er nu van bewust was of niet, Floortje Marijsse was in de wieg gelegd om het lang uit te zingen in dit hypercompetitieve milieu. Ze was een extreem stil en verlegen meisje, en op het werk hield ze een strikte gedragslijn aan, die erin bestond zich gedeisd te houden en te doen wat van haar werd verlangd. Ze ging conflicten uit de weg en stond steeds paraat om te helpen waar nodig. Ervaring met dit soort werk had ze niet; ze had alleen maar gesolliciteerd omdat de job toevallig een keer bovenaan had gestaan op de vacaturesite die ze gebruikte.

Floortje had geen gemakkelijke jeugd achter de rug. Haar ouders waren om het leven gekomen bij een auto-ongeluk toen ze nog klein was, en ze was grootgebracht door haar strenge, oubollige grootmoeder, die haar een spartaanse opvoeding gaf. Tijdens haar kinderjaren kwam Floortje maar zelden het huis uit, waardoor ze erg stil en teruggetrokken werd. Ze was superlief en had het hart op de juiste plaats, daar niet van − ze sprong alleen nooit uit de band. Ze was knap om te zien, maar dan op een onopvallende manier. Met haar bleke teint, haar slonzige rode haar en haar banale kledingstijl bleef ze op school steeds onder de radar. Iedereen kende haar, iedereen was vriendelijk tegen haar, maar veel échte vrienden had ze niet.

Haar grootmoeder overleed kort nadat Floortje van de middelbare school was gegaan. Die was toen op zichzelf aangewezen, en kon nergens echt op terugvallen. Hoewel Floortje een erg schrandere meid was en geregeld als primus van de klas uit de bus was gekomen, was van een hogere opleiding toch geen sprake − daar had ze simpelweg het geld niet voor. Ze verhuisde dan maar naar het centrum van de grote stad: een jonge vrouw, op zoek naar een nieuwe start, op een nieuwe locatie die bruiste van de kansen en mogelijkheden. Het zoeken naar werk liep niet van een leien dakje, maar uiteindelijk zag ze zich voor haar vele inspanningen beloond. En ondanks de waarschuwingen die ze over haar grote baas had gekregen en het knagende, hardnekkige gevoel dat ze niet thuishoorde in dat wereldje van prominente zakenlui, had ze geen andere keuze dan zich bij Tredex te handhaven. Ze had een voet tussen de deur gekregen; het zou dom zijn om er nu niet het beste van te maken. En daar was ze eigenlijk glansrijk in geslaagd. Met haar stille en innemende manier van doen verwierf ze een goede reputatie op de werkvloer. Gestaag maar zeker klom ze op in de pikorde, en ze mocht aan de slag als assistent voor een aantal kaderleden in het bedrijf. Toen haar prestaties ook op dat niveau steevast tot volle tevredenheid stemden, kwam ze uiteindelijk in het vizier van Vanessa Maes. Voor ze het goed en wel besefte, deed Floortje een gooi naar de functie van directiesecretaresse. Ze sloeg het advies om elk contact met de CEO van het bedrijf te vermijden in de wind en ging voluit haar kans om Vanessa's naaste medewerker te worden.

Floortje zat op hete kolen toen ze aan het wachten was om bij haar baas binnen te worden gelaten voor haar sollicitatie. De verantwoordelijke voor wie ze had gewerkt was met pensioen gegaan en sindsdien was Floortje nog niet aan iemand anders toegewezen, wat haar onzeker maakte over haar toekomst. Tot ze een mail kreeg van de HR-afdeling waarin stond dat ze zich 's anderendaags mocht aanmelden bij Vanessa Maes herself voor een sollicitatiegesprek. Floortje wíst even niet waar ze het had toen ze dat las. Vervolgens vermande ze zich, sprak zichzelf moed in en nam zich rotsvast voor om om acht uur stipt aanwezig te zijn voor haar eerste onderhoud met de notoire CEO. Maar desondanks was ze toch versteend van de schrik terwijl ze op een stoel net buiten Vanessa's kantoor zat te wachten tot die haar kwam halen. Weinig verrassend donderde ze er bijna van af toen de baas eindelijk naar buiten kwam. Ze streek haar grijze, merkloze rok glad en keek Vanessa Maes aan.

Floortje had Vanessa al een paar keer op de werkvloer gespot, en het daagde haar al gauw dat zij de vrouw was over wie al die horrorverhalen circuleerden. Vanessa Maes was toentertijd een 42-jarige zwarte vrouw met Congolese roots, en ze was bijzonder intimiderend. Ze was begonnen in de sales, en met haar doortastende, ja zelfs agressieve persoonlijkheid was ze als een raket naar de top geschoten. Ze was een bulldozer die niets of niemand ontzag, in haar zakenleven én daarbuiten. Ze intimideerde haar opponenten, tackelde hen desnoods met beide voeten vooruit, en joeg hen zó de stuipen op het lijf dat ze niets anders meer durfden dan braafjes uit haar hand te eten. Nauwelijks enkele jaren nadat ze in dienst getreden was, was ze opgeklommen tot de absolute topvrouw van het bedrijf. En ook al had ze tijdens haar weg naar de top heel wat collega's tegen de schenen geschopt en was ze geenszins algemeen geliefd, toch stond haar succes buiten kijf. Onder haar leiding was het bedrijf, dat aanvankelijk maar weinig klanten in zijn portefeuille had, uitgegroeid tot een gerenommeerde speler die internationale faam genoot en in zijn domein de onbetwiste nummer een was. Vanessa sloeg de handen in elkaar met veel bekende bedrijven, en bood kleinere bedrijven ook de gelegenheid om van hun diensten gebruik te maken. Binnen de kortste keren begon het geld binnen te strómen, en het duurde niet lang eer het bedrijf zijn oude, benepen pand verliet en meerdere tientallen verdiepingen in een wolkenkrabber betrok. Zakenlieden van de oude stempel waren verbaasd dat een zwarte vrouw zoveel succes kon hebben in een wereld die gedomineerd werd door blanken − tot ze haar in levenden lijve ontmoetten en erachter kwamen waarom iedereen zich zo gewillig naar haar wensen en grillen schikte. Vanessa kon mensen tot de rand van een zenuwinzinking brengen, dééd dat ook, maar die strategie wierp onmiskenbaar haar vruchten af.

Vanessa's persona mocht dan krachtdadig en intimiderend zijn, haar looks en lichaam waren dat zo mogelijk nog meer. Met haar intense schoonheid en haar veeleisende persoonlijkheid wist ze iedereen te imponeren. In haar jonge jaren had ze wat modellenwerk gedaan, en dat was aan haar af te zien. Haar huid had een rijke bruine kleur als van donkere chocolade, en was smetteloos, sexy en ravissant. Haar haar krulde golvend over haar rug en schouders, en was altijd volmaakt gecoiffeerd. Haar ogen waren amandelvormig en hadden hazelbruine irissen die perfect bij haar huidskleur pasten, en haar minutieus opgemaakte wimpers gaven haar een verleidelijke oogopslag. Ze had volle, gave lippen die zo gevormd waren dat ze met een permanent schampere uitdrukking op het gelaat leek rond te lopen. Desalniettemin was haar gezicht elegant en opvallend fraai, waardoor niemand ervan opkeek dat ze vroeger nog had geposeerd. Verrek, ook op haar 44ste zou ze nog even hoge ogen gooien als model − ze was gewoon oogverblindend mooi. De jaren leken geen vat op haar te hebben gehad, op haar snoet zat nog niet het minste rimpeltje. Vanessa kon nog steeds gerust op de cover van een modetijdschrift staan; met haar uiterlijk kon ze haar jongere mededingsters nog steeds een poepje laten ruiken.

Hoewel haar gezicht alleen al razend knap was, was het vooral haar lichaam dat van haar zo'n imposante verschijning maakte. Ze was erg slank gebouwd − dat was ooit anders geweest, maar het strakke fitnessschema dat ze er al jaren opna hield had wonderen verricht. Ondanks haar slanke lijn kon ze ook uitpakken met heerlijke rondingen. Ze hulde zich uitsluitend in nét iets te krappe outfits die haar lichaam op een sublieme manier tot zijn recht lieten komen. Haar nauwsluitende spijkerbroeken deden haar lange, stevige benen alle eer aan, waarbij haar sexy, voluptueuze dijen, haar afgetrainde kuiten en haar kogelronde billen elk hun deel van de aandacht opeisten. Vanessa's achterste was echt van de bovenste plank: een eersteklas exemplaar dat in alle richtingen tegelijk uitstulpte, groot, bolrond, met twee even ferme als succulente kontwangen. Zelfs de spleet ertussenin was op de een of andere manier sexy en bekoorlijk. Met haar derrière kon ze een volwassen man tot wanhoop drijven. En haar torso was van hetzelfde kaliber als haar onderlichaam, met een buik die strak en sexy was, en ranke, gespierde armen. Om van haar voornaamste troef nog maar te zwijgen: haar dikke, ronde tieten, die de vergelijking met haar verrukkelijke billen met glans doorstonden.

Vanessa Maes had enorme borsten. Maar dan ook echt enórme. Ze waren haar geheime wapen in de bestuurskamer, waar ze ze aanwendde om minder goed geschapen vrouwen te intimideren én mannen helemaal in te palmen. Al talloze keren had ze kerels betrapt terwijl ze in haar diepe, zwarte decolleté aan het gapen waren, en daarbij ging het maar al te vaak om die antieke lieden die het niet vonden kunnen dat een vrouw 'als zij' een machtspositie bekleedde. En als ze eenmaal aan het staren waren, werden ze zo mak als een lammetje. Haar jetsers vielen zo ontzettend op dat zelfs haar eerbiedwaardigste zakenrelaties het niet konden laten om ernaar te zitten gapen, of ze nu man of vrouw waren. Het waren net waterballonnen die ze op haar borst droeg, en ze leken ieder moment uiteen te kunnen spatten. Ze wíst hoe ze er profijt uit kon trekken, niet alleen in de directiekamer, maar ook in de slaapkamer.

Over haar liefdesleven deden de wildste verhalen de ronde. Ze was viermaal getrouwd geweest. De eerste keer was met een oudere, succesvolle zakenman − ze was toen nog jong, en hij schonk haar haar enige kind, een dochter. Gezien de rijkdom van haar echtgenoot hield Vanessa logischerwijze een flinke stuiver over aan de scheiding, waarna ze ook handig gebruikmaakte van alle contacten die ze tijdens haar huwelijk had kunnen leggen om haar eigen loopbaan vooruit te helpen. Haar tweede huwelijk − met een bekende voetballer − verliep met veel ups and downs, hoewel het alles bij elkaar maar een kort leven beschoren was en het zou uitmonden in een vechtscheiding die breed werd uitgesmeerd in de media. Haar derde verbintenis was met een gefortuneerde projectontwikkelaar, en die relatie ging eigenlijk best goed, maar het bleek uiteindelijk ondoenlijk om samen met Vanessa een toekomst uit te bouwen, iets wat later ook haar vierde man zou ondervinden. Ze gedroeg zich zo dominant, was zo'n kracht van de natuur dat de dagelijkse omgang met haar te veel van een mens vergde, en daar kwamen dan nog eens de geruchten over haar vele seksuele escapades bovenop. Als man had je de keuze: of je onderwierp jezelf aan haar wil, of je pakte je biezen. En de meesten hadden simpelweg te veel zelfrespect om voor de rest van hun leven onder het juk van een tiran als Vanessa te blijven zitten.

Met haar standing en haar allure had Vanessa de venten niet voor het uitkiezen, en ook haar reputatie leek haar in dezen parten te spelen. Áls ze al eens een man tegenkwam die net als zij in de hoogste klasse speelde, was die ofwel te zeer onder de indruk van haar schitterende uiterlijk en haar sexy lichaam, ofwel wist hij genoeg over haar voorgeschiedenis om niets met haar van doen te willen hebben. Aldus viel haar liefdesleven stil, en ze stortte zich op haar werk, met nog veel meer overgave dan vroeger. Ze had haar laatste assistente zo vreselijk achter de vodden gezeten dat die uiteindelijk van pure ontreddering ontslag had genomen, en ze had per direct een nieuwe nodig.

Op het eerste gezicht leek Floortje niet goed te matchen met Vanessa. Die laatste was intens, agressief en vastberaden, de eerste was verlegen, zonder pretentie en zelfs wat preuts. Zodra Vanessa de jonge vrouw tijdens de sollicitatie in ogenschouw nam, merkte ze het scherpe contrast tussen hen beiden op. Ze voelde hoe zenuwachtig Floortje was; het arme, jonge ding rilde als een espenblad. Vanessa's bovenlip krulde om, ze wist dat ze haar met één brute, welgemikte frase kapot kon maken, als een mier die ze onder haar schoenzool vermorzelde − maar in plaats daarvan deed ze iets totaal anders.

Vanessa kreeg medelijden met haar.

Vanessa was een bikkelharde zakenvrouw, maar ze had ook een betoverende charme over zich, en van tijd dat tijd liet ze blijken dat ze over een hart van goud beschikte. Ze was niet vergeten dat zij ook ooit heel klein was begonnen, en toen ze naar de jonge vrouw zat te kijken en haar over zichzelf hoorde vertellen, kon Vanessa zich tot op zekere hoogte met Floortje vereenzelvigen. Vanessa twijfelde er niet aan dat de jonge vrouw een harde werker was, maar doorgaans ging haar voorkeur uit naar mensen met wat meer ervaring. Leidinggevenden die minder edelmoedig waren dan zij zouden misbruik kunnen maken van Floortjes bescheiden inborst, maar zo zat Vanessa niet in elkaar. In het mannenbastion dat de zakenwereld nog steeds was moesten vrouwen aan één zeel trekken, zover was ze inmiddels wel. Vanessa schoof Floortje dan ook niet aan de kant, maar zwoer plechtig dat ze haar alle kansen zou bieden om zich te ontwikkelen. Ze was er zeker van dat het muurbloempje heel wat in haar mars had; het kwam er nog slechts op aan haar aan het bloeien te krijgen.

Floortje kon haar tranen nauwelijks bedwingen toen ze de job kreeg van Vanessa, en ze stelde zichzelf als doel om de beste assistent te worden die haar baas ooit had gehad.

++++++++++++++++++++++++++

In de twee jaar die Floortje voor Vanessa had gewerkt had ze alleen maar aan zelfvertrouwen gewonnen. Hoe langer ze met de doorgewinterde zakenvrouw samenwerkte, des te sterker werd haar bewondering voor haar. Ook al was Floortje wijlen haar grootmoeder erg erkentelijk voor wat ze allemaal voor haar had gedaan, toch had die haar nooit zo weten te passioneren als Vanessa, daarvoor kende ze haar wereld gewoon niet goed genoeg. Vanessa was het sterke, energieke vrouwelijke rolmodel waar ze eigenlijk altijd al naar op zoek was geweest.

Ze had Vanessa aan het werk gezien, en had ervaren wat ze allemaal vermocht in de bestuurskamer, hoe ze mensen kon kleineren ook. Maar zodra ze off the record met elkaar praatten, liet Vanessa zich van haar minzaamste, geduldigste zijde zien. De zwarte vrouw had een zwak voor Floortje, en liet geen gelegenheid onbenut om haar wijze raad te geven, raad die het jonge, verlegen meisje nodig had om zich te ontwikkelen tot een zelfverzekerde, assertieve vrouw.

En met resultaat.

Floortje had haar horizonten verruimd, kwam voortaan onder de mensen, en nam er niet langer genoegen mee haar vrijdagavonden eenzaam voor de buis door te brengen, met enkel een zak chips als gezelschap. Ze had vrienden gemaakt, had zich geamuseerd en had een paar misstappen begaan − kortom, alles wat je als 25-jarige hoort te doen. En voor de eerste keer had ze ook een serieuze relatie met iemand.

Met Jack.

Floortje had er altijd van gedroomd om een of andere dolle romance te mogen beleven zoals ze die in de films had gezien, maar was er immer van uitgegaan dat het bij wishful thinking zou blijven. Ten onrechte, zo zou blijken. Tijdens een avondje uit was ze in een café in het stadscentrum beland, en terwijl haar vriendinnen in de joelende, feestende menigte op de dansvloer speurden naar interessante kerels, had Foortje alleen oog voor de barkeeper. Niet alleen omdat het zo'n hunk was, maar ook omdat ze hem herkende.

Jack Pireyns was niet zomaar een barman. Floortje kende hem van vroeger, toen ze nog honderden kilometers hiervandaan woonde. Ze hadden op dezelfde middelbare school gezeten, en waar Floortje het muurbloempje was geweest, had hij juist prima in de markt gelegen. Hij was de gast voor wie alle meisjes in zwijm vielen. Hij was de gast met wie alle jongens bevriend wilden zijn. Hij was gewoon DE man. En hoewel Floortje moest toegeven ze Jack eigenlijk nooit echt goed had gekend, kreeg ze van hem toch telkens een lieve, vriendelijke glimlach en een knikje als ze elkaar op school toevallig tegenkwamen. Zij deed dan even vriendelijk terug, maar op een veel zenuwachtiger, minder beheerste manier.

En toen Floortje hem na al die jaren terugzag als barman in de grote stad, voelde ze ogenblikkelijk de zenuwen van weleer weer opkomen. Iets in haar spoorde haar aan om zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken, alsof het beter zou zijn als ze niet werd herkend door de vent die ze vroeger zo had verafgood. Ze keek met opzet de andere kant op, in de hoop dat hij haar niet zou zien. Maar toen dook plots een van haar vriendinnen voor haar op met een glas wijn in de hand − een glas dat voor Floortje bestemd bleek te zijn. Het was een van het huis, haar aangeboden door de barkeeper. Voor ze het wist had ze zich omgedraaid en keek ze hem aan. Hij schonk haar die schattige glimlach die ze uit het duizend zou herkennen, en Floortje ging overstag.

Ze baande zich een weg naar de bar en knoopte een gesprek aan met Jack, benieuwd naar wat hem naar de stad had gebracht. Floortje keek er erg van op hoe wederzijds de interesse leek te zijn. Dat een razend populaire kerel als hij zoveel tijd maakte voor een meisje als zij, kwam haar onwezenlijk voor. Maar zijn belangstelling leek oprecht. Urenlang bleef Floortje aan de bar hangen, ze had niet eens in de smiezen dat haar vriendinnen al lang vertrokken waren. Er was een heel natuurlijke klik tussen haar en Jack, en hun conversatie liep vlot, zonder gênante stiltes. Tot Floortjes opperste verbazing gaven ze elkaar aan het eind van de avond hun gsm-nummer, maar ze was inmiddels al te vaak door mannen teleurgesteld om daar iets van te verwachten: ze dacht dat hij het gewoon pro forma deed, anders niet. Meer dan een bekend gezicht in de grote stad was ze allicht niet voor hem, in het beste geval zouden ze misschien een of twee keer met elkaar afspreken. Hij was knap en populair … waarom zou hij in vredesnaam omgaan met een saaie meid als zij?

Ondanks haar pessimisme kreeg ze enkele dagen later een sms'je van hem. De boodschap was wat omfloerst, maar toch kwam er weer een conversatie op gang. Ze grapten over en weer, en uiteindelijk maakten ze plannen om elkaar weer te ontmoeten. En zonder dat Floortje zich realiseerde wat er gebeurde, kreeg ze stilaan verkering met Jack. Ze kon het nauwelijks geloven. Op de een of andere manier had ze verkering met de gast die op school élke vrouw had kunnen krijgen die hij maar wilde. Het was een droom die werkelijkheid werd. Oké, het was zeven jaar later, zeven jaar na die onnozele tijd op de middelbare school, maar het bleef toch een ongelóóflijke tour de force. Jack zag er ten slotte superlekker uit.

Hij was nog even knap als destijds, sterk en robuust. Hij had niet dat typische fitnesslichaam, met opzichtige, opgepompte spieren; zijn spieren waren échte spieren, die hij had gekweekt door buiten te werken en te sporten. Met zijn bonkige gestel was hij een eersteklas rugbyspeler geweest toen hij op de middelbare school zat, maar zijn hart ging naar iets helemaal anders uit. Hij droomde ervan om professioneel acteur te worden en verkaste daarom naar de grote stad, waar hij meer kans op zo'n carrière hoopte te maken. Gezien zijn zinnenprikkelende looks kon Floortje niet vatten dat dat plan niet op een daverend succes was uitgedraaid. Hij had kortgeknipt, vuilblond haar en een perfect getrimd baardje, dat bijdroeg aan zijn ruige, mannelijke uitstraling. Tel daar nog zijn prachtige blauwe kijkers bij, zijn lieve glimlach, zijn perfecte gebit en de kleine kuiltjes in zijn wangen, en hij kon zo voor een filmster doorgaan. Helaas was het succes vooralsnog uitgebleven, waardoor hij zolang als barman aan de kost kwam.

Floortje had een diepe bewondering voor zijn positieve mentaliteit. Als er iets mislukte, liet hij dat nooit aan zijn hart komen. Ook als hij nooit de succesvolle acteercarrière zou uitbouwen die hij ambieerde, wist ze gewoon dat Jack zich daar niet door naar beneden zou laten halen. Hij had dat soort 'bevestiging' niet nodig om gelukkig te zijn, en Floortje wist dat hij ook perfect tevreden zou zijn met een bescheiden leventje. De wereld hoefde niet per se aan zijn voeten te liggen. Hij hoefde niet per se een Oscar te winnen. Hij haalde zijn geluk uit de kleine dingen des levens. Misschien was dat de reden waarom hij niet voor een model was gegaan, of voor een of andere sexy babe. Misschien had hij daarom voor een meisje als zij gekozen.

Ondanks Floortjes lage zelfbeeld leek Jack een serieus zwak voor haar te hebben. Hij leek dolenthousiast als hij in haar buurt was. Soms leek hij al net zo geëxalteerd als zij. Floortje herinnerde zich nog dat hij er in zijn jonge jaren flink op los had gedatet, maar hij had met zoveel woorden toegegeven dat hij er erg van genoot om eindelijk met iemand te mogen gaan die veel meer inhoud had dan zijn vorige liefjes. Toen ze hem dat hoorde zeggen werd ze overspoeld door een golf van warmte en affectie voor hem, en ze had zich serieus moeten inhouden of ze zou de zaken met hem overhaast hebben. Zoveel ervaring met relaties had ze immers nog niet, en ze voelde zich echt enorm tot Jack aangetrokken − een gevaarlijke combinatie, waardoor ze echt ál haar zelfbeheersing moest aanspreken om hem niet te snel tegen zich aan te trekken, ook al wilde ze stiekem niets liever. Als ze één iets had opgestoken van het advies dat ze in al die jaren had gekregen van vrienden, familie en filmpersonages, dan was het wel dat je de zaken het best niet kon overhaasten, hoe sterk je verlangens ook waren. En sterk waren ze.

Floortjes geduldige aanpak sloeg aan bij Jack, die zich op zijn beurt een echte gentleman toonde. In zekere zin vond hij het wel fijn dat hij geduld met haar moest opbrengen. Hij stelde het eigenlijk wel op prijs dat ze zo kalm aan deed, en doordat ze niet halsoverkop met hem naar bed wilde (zoals alle meisjes met wie hij tot nog toe samen geweest was), ging hij juist nog meer van haar houden. Het had hem nooit helemaal lekker gezeten als hij met een meisje in de koffer dook bij hun eerste afspraakje, of zelfs maar een paar uur nadat hij haar had leren kennen − wat hem daadwerkelijk enkele keren was overkomen. Niet dat hij protesteerde of tegenspartelde als zulks geschiedde, dat zeker niet, maar het was gewoon bijzonder verfrissend dat er voor Floortje blijkbaar géén haast mee gemoeid leek te zijn. Hij voelde hoe onervaren ze was, maar had daar niets op tegen, en toen ze ten slotte toch in bed belandden, deed hij dan ook extra zacht en teder tegen haar, veeleer dan haar meteen te bespringen, zoals hij vroeger bij zijn dates had gedaan.

Met verloop van tijd won hun relatie alleen maar aan kracht en diepte. Het voelde oprecht als een sprookje, de knappe bink van op de middelbare school die hernieuwd contact legde met het muurbloempje van toen en tot de ontdekking kwam dat hij helemaal weg was van haar. Het leek wel een droom.

Hun relatie was heel sterk, het jonge koppel bleek erg complementair. Hij trok haar uit haar cocon, en liet haar dingen beleven waar ze voordien niet eens van had durven drómen. En zij steunde hem door dik en dun in zijn artistieke ambities, en het kinderlijke enthousiasme waarmee ze reageerde op het minste of geringste wat hij presteerde wakkerde zijn liefde voor haar alleen maar aan. Uiteindelijk besloot hij haar ten huwelijk te vragen. Toen hij het erop waagde, weende ze tranen van geluk en wist hij dat hij goed gegokt had. Natuurlijk zei ze ja, en nadat ze hem in de armen was gevlogen bedankte ze hem omdat hij haar dromen waarmaakte.

++++++++++++++++++++++++++

Floortje en Jack zaten rond 22 uur op een zaterdagavond samen in de flat die ze deelden. Ze zaten allebei op de grond; Foortje zat tussen de benen van Jack, die tegen de voorkant van de bank leunde. Eigenlijk hadden ze naar een nieuw tv-programma willen kijken waar Jack iets over had gelezen. Jack was dol op film en tv, en had zo een heel goede smaak verworven als het over media ging, en in het bijzonder over obscure content die meer bekendheid verdiende. En hoewel de Deense sciencefictionserie die ze aan het bekijken waren echt heel goed was, had Floortje het moeilijk om haar aandacht erbij te houden. Ze was bezig met voorbereidingen voor de bruiloft, was doelgericht in haar notitieboekje aan het pennen terwijl ze tegen Jacks borst aan zat. Die had zijn armen om haar middel geslagen en leunde met de zijkant van zijn gezicht tegen haar hoofd aan. Hij probeerde zich op de serie te concentreren, maar kon het niet laten om vanuit zijn ooghoek naar haar te kijken, en naar wat ze aan het doen was.

'Ontspan je toch eens,' fluisterde hij in haar oor.

'Wel, ik … ik apprecieer Vanessa's behulpzaamheid heel erg, maar ze heeft wel het een en ander gecompliceerd,' antwoordde Floortje zonder van haar werk op te kijken.

Het was waar wat ze vertelde. Voor Vanessa was het uiteindelijk simpel geweest om alles naar haar hand te zetten en en passant Floortjes hachje te redden, maar Floortje moest nu wel de brokken opruimen die Vanessa had gemaakt. Ze was haar baas uiteraard eeuwig dankbaar, maar daardoor diende ze zich ook noodgedwongen neer te leggen bij Vanessa's beslissingen, ook als die de zaken er niet eenvoudiger op maakten. Zo had Vanessa een massa mensen opgetrommeld om de bruiloft te komen bijwonen, maar was het Floortjes taak om al die mensen een plaatsje te geven in de kerk én op de receptie. Vanessa had tevens het kleurenpalet van de hele bruiloft veranderd, omdat ze de kleuren die Floortje voor ogen had maar saai en smaakloos vond − zelfs al waren dat de kleuren die ze sinds haar kindertijd voor haar bruiloft in gedachten had gehad. Het zachte groen moest dus plaats ruimen voor blingy goud met zwart. Daardoor moest ze op de valreep de jurken van alle bruidsmeisjes aanpassen, waarbij Vanessa eens te meer voor de kosten zou opdraaien. Het was doenbaar, maar het was een complicatie. Ze voelde zich ook bijna gedwongen om Vanessa als bruidsmeisje te vragen, en toen ze het daar met haar vriendin Casey over had, die haar getuige zou zijn, gaf die uit eigen beweging te verstaan dat ze in plaats van haar Vanessa hoorde te vragen als getuige. Ze betaalde ten slotte het hele trouwfeest, en in Casey's ogen had ze zich op die manier het recht toegeëigend om als getuige te fungeren. En zo was Vanessa nu Floortjes getuige. Daar had ze niets op tegen, het was gewoon een zoveelste dingetje waar ze vooraf niet voor had getekend. Floortje moest al deze wijzigingen binnen korte tijd zien te implementeren, en dat was een hele opgave.

Floortje en Jack waren de nieuwe kerk gaan bezichtigen, net als de peperdure nieuwe feestzaal waar de receptie zou plaatsvinden. Ze waren er alle twee danig van onder de indruk, aangezien beide locaties veel te chic leken voor het eenvoudige, bescheiden koppel − maar ze kregen ze in de schoot geworpen, dus hadden ze niet veel te mopperen. Het enige wat Floortje écht tegen de borst stuitte was het ongemakkelijke tafereel waar ze getuige van was geweest in de feestzaal. Jack was daar eerder aangekomen dan Floortje, die nog bij de bloemist zat, terwijl Jack al terug was van zijn afspraak met de fotograaf. Toen ze er arriveerde, zag ze hoe haar verloofde werd opgevrijd door de vertegenwoordiger van de mensen die de receptie organiseerden, een sexy opdonder die Tina heette: een tengere Aziatische vrouw met een reusachtig stel tieten. Ze wás sexy, en leek zich daar maar al te goed van bewust. Ondanks haar verzorgde en professionele voorkomen merkte Floortje toch op dat haar topje als bij toeval retestrak om haar grote borsten spande en dat het al even toevallig opvallend laag en breed uitgesneden was, waardoor ze een diep, romig decolleté etaleerde. Haar rok sloot al net zo nauw aan rond haar gracieuze benen en haar ferme, ronde kont.

Floortje stelde zich een paar minuten lang uit het zicht op en keek toe hoe de vrouw met Jack stond te flirten, hoe ze zijn arm aanraakte, hoe ze giechelde als hij iets grappigs zei, hoe ze met haar pose haar hals- en borststreek extra goed deed uitkomen. Voor Floortje was een situatie als deze aan de orde van de dag. Ze was een realist, en besefte dat als zij een zes was, haar aanstaande voor de meesten een negen of tien was. Bijgevolg was het niet de eerste keer ze een andere vrouw met Jack zag staan flirten. Als ze samen werden gezien, konden sommige vrouwen het om de een of andere reden niet plaatsen dat ze een stel waren. Maar Jack bewees steeds weer zijn trouw door dat soort avances steevast naast zich neer te leggen. Zodra hij er de kans toe kreeg smoorde hij de aspiraties van die vaak supersexy vrouwen in de kiem door ze er terloops op te wijzen dat hij een vriendin had met wie hij binnenkort ging trouwen. Meestal volstond dat om hen een toontje lager te doen zingen; soms, echter, gingen ze gewoon door op hun elan, zoals Tina hier bewees. Die bleef er gewoon onverminderd op los flirten, ook al wist ze maar al te goed dat hij verloofd was. Floortje verschanste zich uiteindelijk niet langer en stapte op hen af. Hoewel Tina erg beleefd tegen haar was, bleef ze de hele tijd met Jack praten en betrok ze Floortje amper in het gesprek. Als die het woord niet af en toe expliciet had opgeëist, zou ze er voor spek en bonen bij gestaan hebben. Mocht de hele zaak niet al betaald zijn geweest, dan zou Floortje linea recta een andere locatie uitgezocht hebben en Tina de rug toegekeerd hebben. Maar het was nu te laat om hun plannen nog eens om te gooien. Toen ze daar vertrokken keek Jack Floortje geruststellend aan, alsof hij wilde laten doorschemeren dat hij wel wist waar Tina op aanstuurde, en dat ze zich hoegenaamd nergens ongerust over hoefde te maken.

Floortje was niet blind voor de uitwerking die Jack op vrouwen had. Het was niet zo dat hij voor een model kon doorgaan; hij was niet bloedmooi op de manier dat zulke kerels dat waren. Knap was hij absoluut, maar dan op een toegankelijke manier. Hij was goedgebouwd, fit zonder overdreven scherp te staan, en was charmant genoeg om gevoelens van affectie op te wekken bij ieder meisje dat hij tegenkwam. Hij was gewoon … een man. Zo simpel was het. Hij was mannelijk op een manier die elke vrouw een soppende kut kon bezorgen. Hij had 'iets' over zich, iets ondefinieerbaars dat hem voor vrouwen grenzeloos aantrekkelijk maakte, en Floortje wist nog steeds niet waaraan zij het verdiend had om door hem als zijn ware te zijn uitverkoren.

En om van zijn forse pik te mogen genieten.

Floortje voelde zichzelf nat worden terwijl ze zo dicht bij haar toekomstige zat, door zijn aanwezigheid lukte het haar niet om zich te concentreren. Ze keilde uiteindelijk die vervloekte blocnote in de verste hoek van de kamer en leunde vol achterover tegen haar verloofde, die in haar oor lachte vanwege haar plotselinge manoeuvre.

'En, wat is er nu nog te doen?' vroeg hij.

'Wel, ik moet nog enkele kleine dingetjes in orde zien te krijgen, maar volgens mij komt alles wel goed. Het voornaamste dat ons nog rest is de generale repetitie op poten te zetten. Maar dat wordt sowieso geen echte generale repetitie, aangezien Vanessa er niet bij kan zijn, dus ja. Ze … ze maakt het me eerlijk gezegd niet makkelijk. Voor iemand die uit belangeloze goedheid mijn hele trouwfeest betaalt, doet ze eigenlijk echt vervelend,' zei Floortje, waarop Jack zijn lach niet kon bedwingen. Ze had gelijk. Vanessa had zakelijke verplichtingen op de dag waarop de generale repetitie zou worden gehouden, waardoor ze ondanks haar cruciale rol in deze bruiloft pas op de dag van het trouwfeest zelf acte de présence zou geven, hoe onnatuurlijk dat ook aanvoelde. En daarnaast waren er nog kleine, irritante problemen die Floortje gewoon van de baan wilde krijgen, maar ze had nu geen zin om dat te doen.

'Wel, misschien moet ik eens met haar gaan praten … haar proberen over te halen om zich wat soepeler op te stellen,' stelde Jack voor. 'Hoewel dat misschien niet zo simpel wordt. Per slot van rekening heb ik haar eigenlijk nog nooit echt ontmoet.'

'Dat is heel lief van je, schat. Maar ze zou je gewoon opeten waar je bij staat,' repliceerde Floortje, die niet van het tv-scherm opkeek. Het klopte dat Jack Vanessa nooit echt had ontmoet. Hij had zich in zijn geest een ruw concept van haar gevormd dat gebaseerd was op Floortjes omschrijvingen, maar meer ook niet. Tot nog toe had Floortje haar werk en haar privéleven steeds strikt van elkaar gescheiden gehouden, dus ze zag niet in waarom die twee elkaar ooit zouden moeten leren kennen.

'Ik weet het toch niet, hoor … Ik werk in een café, en ik kan behoorlijk goed om met lastige klanten. Ik reken er dus op dat ik ook de CEO van een van de grootste bedrijven in de stad wel zal aankunnen. Fluitje van een cent,' zei Jack grijnzend.

'Ik zou het je graag zien proberen,' reageerde Floortje ironisch. Ze deden er alle twee eventjes het zwijgen toe, en genoten van het lome, warme, voldane gevoel dat tussen hen in hing.

Jack begon de schouders van zijn verloofde te masseren en verbrak de stilte: 'Ik kan niet wachten tot we dit hele gedoe achter de rug hebben en eindelijk kunnen relaxen.' Hij kuste haar op de wang terwijl de spanning uit haar lichaam wegvloeide. Ze trok zichzelf los uit zijn greep en draaide zich naar hem toe, ging schrijlings voor hem zitten. Ze legde haar armen om zijn nek en drukte zich tegen hem aan, waarbij ze hem recht in de ogen keek.

'En ik kan niet wachten tot wij eindelijk trouwen,' zei Floortje, die haar gezicht naar voren bracht en haar lippen zachtjes tegen die van hem duwde. 'En jij mijn dromen werkelijkheid doet worden.' Ze kuste hem opnieuw, en ze schoof haar rechterhand naar zijn linkerhand en haakte haar vingers in de zijne. 'En jij een ring rond je vinger draagt …' Ze gaf hem nog een lange, zachte kus. 'En iedereen weet dat jij aan mij toebehoort.' Kus. 'En ik aan jou.' Ze kuste hem nogmaals, terwijl ze haar buik tegen die van hem aan duwde. Ze voelde hoe zijn fikse bobbel tegendruk bood. Hij trok zich een beetje van haar weg en lachte, terwijl hij zijn handen op haar heupen legde.

'Wat bedoel je … dat je niet zo weg was van Tina?' vroeg Jack, waarop ze met haar ogen rolde.

'Wel, ik kijk toch uit naar de dag dat al die meiden je met rust gaan laten,' zei Floortje.

'Je hoeft je nergens zorgen over te maken,' verzekerde hij haar eens te meer.

'Dat weet ik,' zei ze, boordevol vertrouwen in Jack. Ze glimlachte en kuste hem weer, deze keer iets hartstochtelijker.

Jack was niet altijd het beste vriendje geweest. In zijn jonge jaren, op de middelbare school, toen hij volop deel uitmaakte van al die sociale dynamiek op school − waarbij meisjes om dezelfde jongen vochten − was hij meegetrokken in die hectische cadans. Hij was bij momenten bijna als een voorwerp behandeld geweest, als een bezitting die die rivaliserende jonge vrouwen van elkaar stalen en ontrukten. Hij was een van de voornaamste doelwitten voor de meisjes van zijn school, en elk van hen wilde het object zijn van zijn seksuele vermogens (die algemeen verondersteld werden fantastisch te zijn), en zijn reusachtige, pulserende leuter savoureren. Dus ja, er waren momenten geweest dat hij had geswitcht tussen verscheidene meisjes, dat hij door het ene meisje van het andere werd afgepakt. Toegegeven, voor het grootste deel maakte hij zijn keuzes niet bewust, aangezien alcohol bij die beslissingen vaak meer dan zijn rol had gespeeld. Maar toch was hij niet helemaal vrij van blaam. Zolang dat spelletje duurde, vermaakte hij zich eigenlijk prima, aangezien hij toch in geen van die meiden ook maar enige toekomst zag. Met andere woorden: hij genoot van de tijd die hij met hen doorbracht, genoot ook van de ronduit gewéldige seks die hij had met enkele compleet verdorven jonge vrouwen, die tot echt álles bereid waren om een kerel in hun net te strikken. En als hij met hen neukte … Nooit had hij zo hard gelééfd als op die momenten. Maar nu hij erop terugkeek, drong het besef door dat hij onwillekeurig met die meisjes hun gevoelens had gespeeld, en soms hun hart had gebroken. Hoe vies ze ook uit de hoek konden komen in bed, het bleef grof om ze zoiets aan te doen. Maar ach, hij was jong en onbezonnen, dus had hij het voor zichzelf afgedaan als jeugdige roekeloosheid, en hij had zich voorgenomen om zich nooit meer zo te gedragen.

Geen van die toenmalige relaties betekende zo veel voor hem als zijn relatie met Floortje nu. Nu had hij eindelijk het gevoel een échte band met iemand te hebben, een band die meer om het lijf had dan alleen het lichamelijke aspect. Deze relatie was zijn sleutel tot een gelukkige toekomst, en hij wist heus wel beter dan die te verpesten.

Naarmate zijn omhelzing met Floortje inniger werd, begonnen ze allebei hun zelfbeheersing te verliezen. Hij sleep zijn zwellende pik tegen haar aan, en zij drukte zich stevig tegen hem aan. Toen ze haar hand omlaag liet glijden om zijn opbollende erectie te masseren, kon hij niet anders dan haar van zich af te duwen, ook al was het dik tegen zijn zin.

'Hey … we mogen niet … we zouden immers wachten …' zei hij, waarmee hij haar herinnerde aan wat ze waren overeengekomen. Ze waren al ettelijke malen van bil gegaan, maar nu de bruiloft voor de deur stond, hadden ze zich ertoe verbonden om tot dan af te zien van seks. Om hun verlangens op te sparen, opdat hun huwelijksnacht er een zou worden om nooit te vergeten. Floortje keek hem sip maar ook begrijpend aan.

'Je hebt overschot van gelijk,' zei ze terwijl ze hem op de neus kuste. 'Maar soms kan ik mezelf gewoon niet bedwingen als ik bij je ben.' En ze kuste hem nog een keer. Hij lachte liefdevol alvorens haar definitief van zich af te duwen. De twee lieten elkaar los. Allebei wilden ze niets liever dan de liefde te bedrijven, maar ze wisten dat ze voor hun lange wachten dubbel en dwars zouden worden beloond.

Tijdens hun huwelijksnacht zouden de vonken ervanaf vliegen.

++++++++++++++++++++++++++

Vanessa bracht een bezoekje aan haar favoriete schoonheidssalon om zich te laten optutten voor de grote dag, en toen ze achteroverleunde in de behandelstoel en haar teennagels werden bijgevijld en gelakt, bedacht ze dat ze zich nu pas echt kon ontspannen en alles eens rustig kon overdenken.

Vanessa's aandeel in de ophanden zijnde bruiloft van haar jonge assistente liet haar verre van onberoerd. Een aantal onenightstands niet te na gesproken was het al lang geleden dat ze nog eens een langdurige relatie had gehad. Alle goedbedoelende kerels deden het voor haar in hun broek, haar reputatie stond haar geluk in de liefde in de weg. Maar eerlijk is eerlijk, op dit moment had ze ook niet de minste interesse in dat soort gasten. Het was niet dat ze gezelschap miste, of dat ze zich eenzaam voelde. Vanessa kon prima haar eigen boontjes doppen. Het probleem was … ze had er gewoon behoefte aan om weer eens van bil te gaan. En het was dringend. Een flinke portie stomende seks, dát had ze nodig. Als zwarte vrouw van middelbare leeftijd, met haar heetgebakerde temperament en haar sexy lichaam, was ze het verdomme waard om drie keer per dag een beurt te krijgen. Minstens. Maar helaas was ze single, en haar sexy zwarte lichaam kreeg niet de adoratie die het eigenlijk toekwam.

Haar hunkeringen werden steeds specifieker. Ze keek niet per se uit naar iemand die er warmpjes bij zat, ook al zou dat een prettige bijkomstigheid zijn. Ze was niet per se op zoek naar een invloedrijk zakenman, of een naar een gespierde atleet. Inmiddels had ze met zowat alle zwarte vrijgezellen die zich in haar sociale kringen bewogen en die op grond daarvan in aanmerking kwamen iets gehad, en stuk voor stuk hadden die haar teleurgesteld. Ze was een vrouw met eenvoudige behoeften. Zoals zoveel vrouwen van haar leeftijd wilde ze wel een jonge snaak, in de hoop dat die haar onverzadigbare verlangens enigszins de baas zou kunnen. Ze droomde van iemand die voldoende sterk, fit en aantrekkelijk was om haar het rauwe, fysieke genot te verschaffen waar ze zo naar smachtte. Dat was toch niet te veel gevraagd, zeker? Het enige wat het hartje van Vanessa Maes, de machtige CEO, begeerde, was een buddy die jong was, sterk … en boven alles … blank.

Zolang Vanessa zich kon herinneren, had ze zich lichamelijk erg aangetrokken gevoeld tot blanke mannen. Toen ze aan de universiteit studeerde, had ze vele hete nachten beleefd door zich gewillig te laten volstoppen met vlezig blank neukgereedschap. Dat deed haar krijsen en kronkelen op een manier die haar zwarte vriendjes nooit hadden weten te evenaren. Ze had altijd het idee gehad dat haar blanke vrijers zich zoveel meer aan haar overleverden, zoveel meer bezeten waren van haar lichaam, en er zoveel happiger op waren om haar het vertier te bezorgen waar ze zo naar hunkerde. Als blanke jongens haar in de poes naaiden, als ze met hun grote, sterke blanke handen langs haar gave, betoverende, naakte zwarte huid gleden, brachten ze haar met hun bewonderende blik in verrukking. Ze behandelden haar als de koningin die ze was. Voor veel van haar zwarte vriendjes was ze niet meer dan een zoveelste wip.

En het ging er niet alleen om dat de blanke mannen zoveel meer zín in haar leken te hebben. De seks was ook gewoon béter, vond ze. Misschien was dat niet meer dan een voorkeur, misschien was het een volwaardige fetisj. Hoe dan ook wist niets haar zo op te winden als het contrast tussen blanke huid en haar pikzwarte, sexy vlees. Uit niets putte ze meer voldoening dan uit blanke leuters. Als een vette blanke pik haar strakke zwarte kut binnendrong, krijste ze het uit van plezier. Gilde ze de hele buurt wakker. Werd ze onderaan zo nat dat het geil er in dikke klodders uit gutste. Lange, harde, smakelijke blanke tampen waren voor deze rijpe, gezaghebbende vrouw van Afrikaanse origine het ultieme roesmiddel.

Ze had haar voorliefde voor blanke mannen een tijdje proberen te onderdrukken, maar was er ten slotte toch voor gezwicht. En sindsdien had ze zich niet van de indruk kunnen ontdoen dat haar zwarte vriendinnen haar met de nek aankeken vanwege haar betrekkingen met blanke mannen. Alsof ze een ongeschreven wet met voeten trad. Maar Vanessa wist maar al te goed dat al die vriendinnen precies hetzelfde deden; alleen zouden zij daar nooit voor uitkomen. Dus ze had geen andere keuze dan blanke kerels te laten voor wat ze waren, of ze riskeerde te worden verstoten door haar zwarte vriendinnen. Ze ontzenuwde de hele situatie dan maar door te zeggen dat het niets anders dan een domme, kortstondige bevlieging was geweest. Ze wist dat ze daarmee haar vriendinnen − én zichzelf − voor de gek hield, maar het was dat of sociale zelfmoord plegen.

Het was lang geleden dat ze nog eens wat smakelijk blank vlees had geproefd. Als succesvolle vrouw van Afrikaanse origine was ze een lichtend voorbeeld voor alle zwarte dames, en ze besefte dat ze die positie te grabbel zou gooien door zich publiekelijk over te geven aan haar liefde voor blanke mannen. Om die reden datete ze jarenlang alleen maar mannen die dezelfde huidskleur hadden als zij, en de zeldzame keren dat een zwarte vrouw die ze kende van aan de universiteit haar pad kruiste, hield ze de schijn op, zelfs al was die bekend met haar voorgeschiedenis. En als dat verleden daadwerkelijk weer werd opgerakeld, drukte Vanessa iedereen die het maar horen wilde op het hart dat ze die bladzijde al lang had omgeslagen.

Maar op dit moment, na vier mislukte huwelijken en na zo lang droog te hebben gestaan, drongen beelden van blanke mannen zich aan haar op. De zwarte vrouw zou álles overhebben voor een jonge, sexy, vitale, onderdanige blanke jongen, die haar behoeften zielsgraag zou bevredigen. De gedachte alleen al vond ze héérlijk taboe.

Hoewel Vanessa er dus vrijwel álles mee op het spel zette, koesterde ze toch de hoop om tijdens de voorbereidingen voor de bruiloft van haar secretaresse misschien een lekkere vriend van de bruidegom aan de haak te slaan. Haar laatste avontuurtje, met de dokter, was tussen de lakens op een compleet fiasco uitgedraaid, waardoor ze des te hongeriger was geworden. Ze had zich erg ingespannen om van de bruiloft een succes te maken; een heerlijke vrijpartij was wel het minste dat ze verdiend had. Vanessa wist dat het niet slim was, dat ze haar toekomst ermee in gevaar kon brengen, maar haar lichaam zond niet mis te verstane signalen uit. Het snakte naar iets, en ze wist wel naar wat. Dat zou haar doel worden. Een jonge, sexy, knappe blanke bruiloftsgast. Daar had ze haar pijlen op gericht.

Vanessa had er nog geen benul van hoe ver die verwachtingen zouden worden overtroffen.

++++++++++++++++++++++++++

Floortje stond voor de spiegel in de kerk, helemaal opgemaakt, klaar om in het huwelijk te treden. En ze stond te beven als een riet. Ze was doodsbenauwd. Vragen en onzekerheden tolden door haar hoofd. 'Zie ik er wel mooi uit? Gaat dit allemaal niet te snel? Wat als Jack na slechts kort met me samen te zijn geweest tot het besef komt dat ik helemaal niet zo interessant ben?' Het leek allemaal gewoon te mooi om waar te zijn. Dit kon niet anders dan foutlopen. Floortje kreeg de twijfels maar niet uit haar hoofd geband, en ze moest zich tot het uiterste inspannen om haar tranen te bedwingen. Liever had ze die de vrije loop gelaten, maar ze wilde haar make-up niet naar de bliksem helpen.

Floortje hoorde amper hoe de deur achter haar openging, en ze kwam pas te weten wie achter haar had postgevat toen die persoon iets zei.

'Oh, kind, je ziet er schitterend uit!' zei Vanessa.

'Wel, zo voelt het anders niet,' reageerde Floortje, die zichzelf een zo neutraal mogelijke gelaatsuitdrukking trachtte aan te meten. In Vanessa's bijzijn wilde ze zich kloek houden. Ze draaide zich om en keek haar baas aan. 'Ik ben zo nerveus als … oh my god!' Floortje kapte haar zin af toen ze Vanessa voor zich zag staan.

Haar baas zag er simpelweg fantástisch uit. Ze leek wel een goddelijke verschijning, een gouden engel neergedaald uit de hemel. Ze had een flinterdunne goudkleurige jurk aan die met elke stap glinsterde in het licht van de kaarsen. Álles aan haar jurk schreeuwde uit dat hij peperduur was, en dat hij op maat was gemaakt. Geen enkele confectiejurk had ooit op zo'n magnifieke manier Vanessa's onvoorstelbaar wulpse vormen kunnen accentueren en zelfs versterken. Hij leek wel over haar zandlopervormige figuur gegóten en zette al haar delicieuze rondingen vol in de schijnwerpers. Hoewel hij pas ophield ter hoogte van haar enkels, zat er een lange split aan de zijkant die nagenoeg haar hele rechterbeen vrijliet. Haar voeten staken in een bijpassend paar modieuze naaldhakken. De jurk hing strak als wrapfolie rond haar afgetrainde, verrukkelijke lichaam, en wie het geluk had om achter haar te staan kon zich vergapen aan de perfectie van haar volle, ronde, sappige billen. Peter Paul Rubens had beter nu geleefd; een geschikter model had hij zich niet kunnen wensen. Vanessa's kont stulpte zo geprononceerd uit haar weelderige gestel dat ze daar achteraan een ingebouwde aflegplank leek te herbergen. Elke kontwang was perfect, kunstig rond, parmantig en pront − met dank aan haar niet-aflatende inspanningen in de fitnesszaal. Haar achterwerk was groot, zonder echter buiten proportie te zijn. En de dunne, gouden jurk leek er wel overheen gesmolten en deed beide struise billen maximaal tot hun recht komen. Hij suggereerde ook subtiel hoe de sexy spleet ertussenin eruit zou zien. Vanaf daar kleefde de jurk aan haar stevige, atletische rug en leidde naar de twee dunne straps waardoor hij op zijn plaats werd gehouden en die diep in haar zachte schouders verzonken zaten. Haar lange, ranke armen waren volledig onbedekt. Maar het was met name haar boezem die de meeste aandacht opeiste, aangezien de jurk en beide spaghettibandjes het bijzonder moeilijk hadden om haar enorme borsten binnenboord te houden.

Vanessa's tieten leken ronduit gigantisch in deze jurk. Die onttrok aan het oog wat hij kon, maar toch bleven haar knoerten welhaast volledig zichtbaar, net als de ravijndiepe spleet die ontstond waar haar volle, massieve borsten innig tegen elkaar aan duwden. Vanessa was zó breed en diep gedecolleteerd dat ze de grenzen verlegde van wat op dat gebied mogelijk was. Ze was helemaal next level gegaan, tartte de wetten van de fysica. In haar dunne goudkleurige jurk zagen haar borsten er zo mogelijk nóg ronder en gewelfder uit dan anders al het geval was. Ze waren zó nadrukkelijk naar voren gespitst dat het leek of ze zich van haar voluptueuze lichaam probeerden los te rukken, iets wat alleen voorkomen werd door de dunne bandjes van de jurk, die door de immense belasting elk een diepe voor in een van haar schouders trokken.

Wat haar gezicht betrof, was ze perfect gecoiffeerd en gemaquilleerd. Haar donkere krullen vielen zwierig over haar rug en schouders, en haar volle, gevulde lippen zaten onder een dikke laag karmozijnrode lippenstift. Ze wezen lachend omhoog terwijl Vanessa naar de bruid keek.

Floortje was sprakeloos, en stond haar baas met open mond aan te staren. Natuurlijk was ze opgetogen dat ze erbij zou zijn, maar dat lichaam, in zo'n jurk … Het stond als een paal boven water dat Vanessa de show zou stelen.

En precies dáár was die op uit. Vanessa had niet het oogmerk om vandaag onopgemerkt in de massa op te gaan. Akkoord, met deze jurk waagde ze zich misschien wel wat té ver, maar haar fysieke behoefte om eindelijk weer eens seks te hebben was zo groot dat ze zich er geenszins voor schaamde om in het middelpunt van de belangstelling te staan, ook al had dat privilege normaal aan de jonge bruid voorbehouden moeten blijven. De jurk voelde zo dun aan op haar huid dat ze het gevoel had naakt rond te lopen, een sensatie die haar behoorlijk opwond. Met deze jurk aan was het uitgesloten dat ze een beha zou dragen, maar daar had ze eerlijk gezegd niet het minste bezwaar tegen. Haar twee puppy's mochten eens een dagje van de lijn, haar twee boeien konden er de hele dag op los klotsen en deinen, ongetwijfeld tot jolijt van een erkentelijk publiek. Op zijn minst had ze zich de moeite getroost om onder haar jurk een microscopisch kleine gouden string aan te trekken, die diep tussen haar buitenste schaamlipjes gespannen zat en haar overheerlijke kont middendoor kliefde. Vanessa was erop gebrand zich lekker te vermaken, en als het lot haar een zetje gaf, zou niets haar daarvan kunnen weerhouden.

Floortje wist niet waar ze het had toen haar baas naar haar toe stapte. Ze keek als gehypnotiseerd toe hoe die zwarte reuzenborsten op en neer wipten en heen en weer wiegelden, nauwelijks in toom gehouden door haar nochtans nauwsluitende jurk. Op dit o zo belangrijke moment in Floortjes jonge leven hoorde ze eigenlijk meer met zichzelf bezig te zijn dan met de overmaatse buste van haar baas, maar net zoals die zich van onder haar dunne jurk een weg naar de vrijheid trachtte te beuken, beukte ze zich een weg naar de voorgrond in Floortjes afgematte geest.

'Schatje, je hoeft nergens ongerust over te zijn,' zei Vanessa, die vlak voor Floortje tot stilstand kwam, waarbij haar borsten nog wat nastuiterden. Ze reikte met haar hand omlaag en legde het haar van haar secretaresse in de plooi. 'Ik heb aan alles gedacht. De meeste genodigden komen ook daadwerkelijk. De fotograaf deed even lastig, maar draaide meteen bij toen ik me liet gelden. De priester is er. Ik heb de traiteur nog eens aan de lijn gehad, en alles is in gereedheid. De bruidsmeisjes zijn er, alleen de getuige van je man ontbreekt nog − net als je man zelf, natuurlijk. Die zijn op dit moment samen met de auto onderweg hierheen. En als ik het goed heb, staan ze hier zo. Kortom, alles verloopt volgens plan. Ik weet heus wel hoe ik een bruiloft in goede banen moet leiden.'

Floortje knikte waarderend. Met herwonnen kalmte vroeg ze aan haar baas: 'En … hoe zie ik eruit?' Ze glimlachte vol verwachting naar Vanessa, smekend om bevestiging, om een complimentje.

'Lieverd … je ziet er práchtig uit,' antwoordde haar baas, en ze glimlachte terug naar haar secretaresse. Die was maar wát gelukkig dat ze haar zegen had, ook al was Vanessa in werkelijkheid allesbehalve dol op de jurk waar Floortje haar oog op had laten vallen. Volgens haar zag hij er goedkoop uit, stond hij haar niet, en meer algemeen ontbeerde hij gewoon verfijning en elegantie, zaken waar Vanessa juist heel veel belang aan hechtte als ze een jurk uitkoos. Het exemplaar dat Floortje nu droeg had ze in de eerste de beste winkel op de kop kunnen tikken, terwijl Vanessa de hare liever wat exclusiever had en door een dure couturier liet maken. De jurk was al besteld geweest tegen dat Vanessa zich met de bruiloft was gaan inlaten, het kalf was toen al verdronken. En aangezien zelfs het kleinste beetje kritiek de arme meid tot een miezerig hoopje ellende zou reduceren, had ze haar aanmerkingen maar voor zich gehouden. En hield ze die nu weer wijselijk voor zich.

'Denkt u … denkt u dat ik hem gelukkig zal maken? Zal Jack gelukkig zijn als hij de rest van zijn leven samen met mij doorbrengt?' vroeg Floortje. Vanessa haalde een tissue tevoorschijn en werkte Floortjes make-up bij op de plaatsen waar die een beetje was uitgelopen.

'Ik ben er zéker van dat jullie twee elkaar ongelooflijk gelukkig zullen maken. Jonge liefde is het mooiste wat er bestaat. Koester ze. Het slechtste dat verliefde mensen kan overkomen, is dat er twijfels tussen hen in komen te staan,' zei Vanessa zachtjes. Ze fluisterde het zowat in Floortjes oor terwijl ze haar schmink fatsoeneerde. Ondertussen viel de blik van de jonge vrouw recht in Vanessa's spectaculaire decolleté. 'Twijfels … onzekerheden … die zijn funest voor de liefde. De doodsteek voor ieder huwelijk. Vertrouwen. In de ander, én in jezelf. Daarmee houd je een huwelijk alive and kicking. Kun je dat opbrengen, schat?'

'Ik denk het wel,' antwoordde Floortje zachtjes.

'Er brandt een heilig vuur in je, kind,' zei Vanessa, en ze stapte een beetje naar achteren. 'Dat heb ik je aldoor gezegd, en ik blijf erbij. Houd dat vuur aan de gang, en jij en je echtgenoot zullen zo gelukkig zijn als maar kan,' stelde ze Floortje gerust. Die glimlachte en knikte.

'Bedankt, Vanessa,' zei Floortje. 'Bedankt voor alles. Ik apprecieer het echt enorm.'

Vanessa keek neer op haar jonge protegee en trakteerde haar op een glimlach. Ze spreidde haar armen en liet de jonge vrouw naar zich toe komen, zodat ze haar een warme knuffel kon geven. Floortje voelde hoe de kolossale tieten van haar baas tijdens de omhelzing hard tegen haar aan werden geperst, en voor de tigste keer realiseerde ze zich hoe gruwelijk groot die dingen eigenlijk waren. De zachte druk die ze uitoefenden op Floortjes borstkas was een aparte gewaarwording. Floortjes hopeloos inferieure A-cup-borstjes waren geen partij voor de zwarte joekels die tegen haar aan duwden. Als snel trok Floortje zich terug en ze glimlachte haar baas toe, waarbij ze een dapper gezicht opzette na dat lichtjes onbehaaglijke moment.

'En ga nu maar je geluk omarmen, schat! Je man zit op je te wachten,' zei Vanessa hartelijk tegen Floortje.