Het begon met twee foto’s. Daarna een mobiele telefoon. Pauline had te maken met een gluurder. De man verraadde zich echter toen hij Pauline belde. Zij merkte zijn Italiaanse accent op. Met behulp van haar minnaar kwam ze niet alleen achter zijn naam, maar ook zijn adres. Hij bleek een fotograaf te zijn en werkte voor fotohandel Verschure.

Pauline was op weg naar fotohandel Verschure. Het was een gerenommeerde zaak in het centrum van de stad waar ze woonde. Een vriendelijke jonge vrouw begroette haar: “Kan ik u helpen, mevrouw?”
“Ik kom om een afspraak te maken voor een fotoreportage. Kan dat?”
“Natuurlijk, mevrouw, een ogenblikje.”
Ze liep naar een kantoortje, opende de deur en zei iets. Daarna wenkte ze Pauline. Pauline ging het kantoortje binnen. Een man stond op. Hij gaf haar een hand en stelde zich voor: “Ik ben Mart Verschure.” Ook Pauline stelde zich voor. Ze ging op de stoel voor zijn bureau zitten.
Op zijn uitnodiging begon ze: “Mijn man werkt op een containerschip. Hij is regelmatig langere tijd van huis. Over 2 weken heeft hij verlof. Nu wil ik voordat hij thuis komt een fotoreportage maken bij mij thuis. Die foto’s stop ik stiekem in zijn baggage vlak voor hij weer vertrekt. Dan kan hij die foto’s in zijn hut ophangen. Begrijpt u?”
“Zeker wel. Aan wat voor foto’s denkt u?”
“Foto’s van mezelf in ons huis. Een foto dat ik in de keuken ben, op het balkon sta, op de bank zit enzo. Dan heeft mijn man op z’n werk toch iets van thuis. Dat is de bedoeling.”
“Geen enkel probleem, mevrouw. Wanneer wilt u dat we komen?”
“Maakt niet uit. Als ik de foto’s maar heb voordat hij thuiskomt.”
“Eens kijken.” Hij keek in de computer. “Morgen kan. Hans is beschikbaar.” Hij keek Pauline aan.
“Nee, niets ten nadele van Hans, maar ik wil graag dat Renzo de foto’s maakt!”
“Renzo? En waarom is dat, als ik zo vrij mg zijn?”
“Ik heb hem een tijdje terug bezig gezien tijdens een feest. En toen ik later de foto’s zag, merkte ik op hoe creatief hij was. Vandaar mijn verzoek.”
“Renzo dus. Ook geen probleem, mevrouw.” Hij keek in de computer. “Dinsdag is Renzo beschikbaar. Dan hebben we nog meer dan genoeg tijd om de foto’s op tijd klaar te hebben.”
Zo werd afgesproken. Pauline gaf haar naam en adres. Ze moest de fotograaf van tevoren betalen. De foto’s pas wanneer ze klaar waren.

Toen Pauline weer terug in haar flat was, dacht ze opnieuw na. Dinsdag zou ze hem zien, de viezerik. Natuurlijk herkende hij haar naam en adres, maar hij ging er ongetwijfeld vanuit dat zij hem niet kende. Ze moest er wel voor zorgen geen enkele fout te maken. Maar dan? Wat is dan de volgende stap? Ze wist het nog even niet. Maar een ding was duidelijk. Mario chanteerde haar, zij moest iets vinden waarmee zij hem terug kon chanteren. Ze dacht aan een verborgen camera, maar ze verwierp het. Te moeilijk, te omslachtig en wat als hij erachter kwam? Nee, er moest iets eenvoudigers te vinden zijn. Ze verzon wel wat.
Ze dacht aan morgen. Dan moest ze zich scheren, terwijl hij toekeek. De gluurder, Mario, Renzo. “Ik krijg je nog wel. Mijn beurt komt nog! Reken daar maar op!”
Hoe zou die er eigenlijk uitzien? Waarschijnlijk een oudere man. Een vijftger of misschien wel een zestiger. Aantrekkelijk zal die vast niet zijn. Aantrekkelijke mannen kunnen toch gemakkelijk aan een vrouw komen? Zou die lang zijn of juist klein. Ze riep zachtjes naar het raam toe: “He, Mario, met je verschrompelde pikkie. Morgen mag je nog een keer van mij genieten, maar daarna is het mijn beurt. En…alleen kijken, vieze man! Ineens dacht ze aan Van Kooten & De Bie. Het komische duo. Was nou Van Kooten het vieze mannetje of was het De Bie? Ze zou het later wel in youtube opzoeken.

De volgende dag begon Pauline al vroeg met de voorbereidingen. Het gekke was dat ze nu lang niet zo nerveus was als de eerste keer. Omdat ze zijn naam nu wist? Ze schoof de leunstoel haar slaapkamer in en zette die voor de al openstaande balkondeuren. Daarnaast een stoel. Uit de badkamer haalde ze haar scheermesje. Ze gebruikte Gilette Venus. Niet goedkoop, maar het resultaat was meer dan uitstekend. Ze nam ook de bijpassende gel mee: Gilette Venus Satin Care voor de gevoelige huid. Over de leuning van de stoel hing ze een schone handdoek. Een bakje met lauw-warm water pakte ze later wel.
Ze had nog even tijd, maar mocht hij al door zijn lens turen, dan wist hij dat ze er klaar voor was. Ze maakte koffie en ging ermee op de bank zitten. Ze dacht weer aan dinsdag. Dan kwam hij. Hoe kon ze hem terug chanteren? Ze wist het nog niet. Ze keek door het raam naar de overkant. In flat 410 zit je. Zelf woonde Pauline op no 308. Dat is min of meer er recht tegenover. Wacht je al op me? Is dat miezerige pikkie van je al aan het groeien?
Ze stelde zich voor dat ze al in de stoel zat en hij al keek. Ze voelde opwinding komen. Opwinding om het idee dat iemand keek, al was het dan haar gluurder. Na de koffie liep ze naar haar slaapkamer. Hij wilde dat ze een sexy bh droeg. Die had ze wel. Meerderen zelfs. Ze koos er een uit die haar borsten slechts ten dele bedekten. Ze koos verder een rok. Die deed ze wel ter plekke uit.

Tegen elf uur ging Pauline wat water opwarmen. Ze deed het warme water in een schaal. Een beetje koud water erbij. Zo is het precies goed. Ze pakte het schaaltje op. Haar kutje jeukte. Ondanks alles werd ze hier toch wel erg opgewonden van. Hij zou al wachten. Daar was ze zeker van. Waarschijnlijk zat-ie al met z’n broek op z’n knieën aan z’n pikkie te trekken. Slechts met 2 vingers, want hij was natuurlijk te klein voor z’n hele hand. Ze lachte voor zich uit, Daar gaan we dan!

Met het schaaltje liep Pauline de slaapkamer in en zette het op de stoel. Ze keek naar buiten, naar de flat. Daarna pakte ze de Nokia van haar bed. Ook die legde ze op de stoel.
Even bleef ze voor de stoel staan. Toen deed ze haar rok uit en ging zitten. Naakt op haar bh na, zoals hij wilde. Ze hield haar benen gesloten. Ze deed het mesje in het water en roerde even. Toen opende ze een klein beetje haar benen. Ze keek naar zichzelf en met haar hand streelde ze haar schaamlippen. Ze was warm. Daarop leunde ze achterover en legde haar benen over de leuningen. Nu kijkt hij. Nu neemt hij foto’s en dat pikkie van hem zal wel groeien. Zo dacht ze. De wind voelde aangenaam tegen haar verhitte kutje. Weer streelde ze zichzelf even. Ze ging iets onderuit zitten en deed haar vingers in het water. Ze maakte zichzelf nat. Toen pakte ze de schuimbus. Overvloedig spoot ze het schuim op haar kutje. Veel te veel natuurlijk. Ze nam de tijd om het schuim te verdelen. Daarop pakte ze de handdoek en veegde haar handen droog. Wijdbeens bleef ze zitten. “Vind je het lekker, Mario, om mij zo wijdbeens te zien zitten met een kruis vol schuim?” Ze glimlachte. “Is je pikkie al gegroeid?”
Ze pakte het mesje en begon zich tergend langzaam te scheren. Eerst haar schaamstreek, daarna haar schaamlippen. Steeds dompelde ze het mesje in het water om vervolgens weer verder te gaan. Ze nam er alle tijd voor. Toen het werk gedaan was, voelde ze zichzelf. Ze was spiegelglad. Als een babyhuidje. Het gevoel was heel aangenaam. Ze had zin om met zichzelf te spelen, maar beheerste zich.
En toen klonk de Nokia tune. Daar heb je hem! Pauline had het min of meer wel verwacht.

“Prima gedaan, Pauline. Het was lekker om je zo bezig te zien.”
Pauline nam haar benen van de leuningen en wilde antwoorden, maar Mario zei:
“Nee! Hou je benen maar over de leuningen. Het is een heel geil gezicht je zo te zien zitten met de telefoon in je hand. Rook je?”
“Niet echt,” antwoordde ze.
“Wat bedoel je daarmee, lieve Pauline?”
Zegt die klootzak weer ‘lieve Pauline!’ Nou laat maar.
“Soms op een feestje rook ik wel eens een sigaretje.”
“Mmm, dus je hebt sigaretten in huis.”
“Ja,” flapte ze eruit. Stom, stom, stom! Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Foutje! Want ze wist wat er ging komen.
“Haal een sigaret en ga dan weer op dezelfde manier in de stoel zitten.”
Ze wist het! Wat stom van d’r! Te snel gereageerd. En terwijl ze naar de kamer liep, dacht ze: zo’n soort foutje moet ik dinsdag absoluut niet maken!”
Met een brandende sigaret ging ze zitten en legde haar benen weer over de leuningen. Ze pakte de telefoon op. Ze begreep maar al te goed hoe opwindend ze erbij zat. Veel mannen vinden het opwindend een naakte vrouw te zien roken. Nou ja, roken..niet echt, want Pauline inhaleerde niet.
“Weet je wel hoe verleidelijk en geil je erbij zit?”
Pauline had wel verwacht dat hij zoiets zou zeggen. Ze antwoordde: “En jij? Zit jij nu met een stijve?”
Hij lachte onderdrukt en antwoordde: “Dat zo jij wel willen weten, he?”
“Dat wil toch iedere vrouw weten? Ik wil weten of jij ook opgewonden bent en een stijve hebt! Of wind ik je niet op?”
Pauline had het absoluut niet verwacht, maar het leek er op alsof er een gesprekje zou komen.
“Ja, natuurlijk wind je me op. Je bent een prachtige vrouw met een lekker lichaam.”
Zachtjes zei ze: “dat vind ik fijn om te horen. Nou, vertel me, heb je een stijve?”
Even was het stil toen antwoordde Mario: “Ja, die heb ik.”
“Dat vind ik nog fijner om te horen. Ik bezorg jou dus een stijve. Dat is lekker. Hoe lang is-ie?”
“Hoe lang? Wat is dat nou voor een vraag?”
“Iedere vrouw wil dat toch weten?”
Maar Mario brak abrupt af.
“Je hebt de opdracht goed uitgevoerd. Ik ben tevreden. Ik bel je gauw weer.” En weg was hij.
Misschien had Pauline het ook niet moeten vragen. Misschien heeft Mario maar een heel klein pikkie en schaamt hij zich ervoor. Misschien heeft-ie wel een minderwaardigheidscomplex. Nou ja, zijn probleem!

De dagen erna hoorde Pauline niets van hem. Misschien omdat hij weet dat hij dinsdag hierheen komt? Zou kunnen. Pauline dacht veel aan dinsdag en langzaam rijpte er een idee. Een idee dat uitvoerbaar was. Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer ze er in ging geloven. Dit moet kunnen! Er is nauwelijks risico aan verbonden. Zo kan het! Zo moet het lukkken. Nauwkeurig bereidde ze zich voor. Een foutje, zoals met die sigaret, mag ze niet maken. Eerst denken, dan spreken! Dat moet het motto zijn.

Het werd dinsdag. Renzo zou om 10 uur komen. Pauline voelde zich gespannen toen ze ‘s ochtends wakker werd. Straks zou ze haar gluurder zien. Ze had heel wat over hem gefantaseerd in de afgelopen dagen. Een oudere man in ieder geval. Daar was ze zeker van. Misschien waren zijn haren al grijs of was-ie al kaal! Dik, dun, groot, klein? Voor de fotosessie had ze een zomers jurkje aangetrokken. Regelmatig keek ze naar de klok. De minuten gingen traag voorbij.
En toen klonk daar ineens de bel! Hoewel ze op hem wachtte, schrok Pauline toch! Snel liep ze naar het halletje. Ze nam de huistelefoon en zei: “Hallo.”
“Fotohandel Verschure, mevrouw.”
“Ja, ik verwacht u. Komt u verder.”
Ze drukte op het knopje waardoor de deur, die toegang gaf tot de flats, open ging. Pauline hing de telefoon op en wachtte. Nog Even! Hij komt eraan, de viezerik! Nou zou ze hem zien!
Toen klonk de deurbel. Bewuste wachtte Pauline 10 tellen en deed toen open.

Is dit hem? Id dit haar gluurder? Voor haar stond een aantrekkelijke man van rond de 40. Hij droeg een vlotte combinatie. Een colbert en een terlenka broek. Een wit overhemd zonder stropdas. Twee knoopjes waren open. Ze zag zwart borsthaar. Even was ze van haar apropos, maar herstelde zich snel. Totaal het tegenovergestelde van wat ze had verwacht. Is hij het echt?
De man glimlachte vriendelijke: “Dag Mevrouw, ik ben Renzo van fotohandel Verschure.”
Ze stak haar hand uit en stelde zich voor. “Komt u verder, mijnheer.”
Ze liet hem voorgaan. Ze zag zijn zwarte haren en hij rook fris. Over zijn schouder hing een tas. Ze sloot de deur en ging hem voor naar de kamer. “Gaat u zitten.”
“Dus we gaan hier de foto’s maken?”
“Ja meneer, maar wilt u misschien eerst een kopje koffie?”
“Dat is aardig van u. Graag!”
Pauline was blij dat ze naar de keuken kon. Ze dronk eerst een glas water om bij te komen. Ze had een oud vies mannetje verwacht met een verschrompeld pikkie en wat krijgt ze? Een knappe, vriendelijke, beleefde veertiger. Want zo oud schatte ze hem in. Zwart haar, zoals alle Italianen dat hebben. Een complete verrassing.
Met twee kopjes, melk en suiker kwam ze de kamer in.

Meneer Verschure zei dat u wat huis, tuin en keuken foto’s wilt laten maken om die aan uw man mee te geven.”
“Dat klopt, mijnheer. Wat foto’s in de kamer, wat in de slaapkamer en misschien een enkeling op het balkon.”
“Dat is geen enkel probleem. Maar noemt u mij geen meneer, alstublieft. Ik heet Renzo en u mag mij tutoyeren. Dat is wat vertrouwelijker.”
“Goed meneer..eh…Renzo, noemt u mij dan alstublieft Pauline.”
“Pauline? Dat is een mooie naam. Van oorsprong een Latijnse naam, een Italiaanse naam. Wist u dat?”
“Nee, dat wist ik niet.” En dat wist Pauline ook echt niet.
“Ik heb ook een Italiaanse naam.”
“En dat wist ik oook niet.” Ze lachte. “Ben u soms Italiaan?”
“Ja, van oorsprong dan. Ik woon al vanaf mijn 8ste in Nederland en heb gewoon een Nederlands paspoort.”
Pauline knikte en zei tegen zichzelf: niet er op door gaan!
“De foto’s maar.”
“Goed, Pauline.” Hij lachte heel vriendelijk en vertoonde prachtige witte tanden. “De slaapkamer, het balkon en de huiskamer!”
“Ja,”
“Goed, ik moet even wat voorbereidingen treffen.” Uit zijn tas haalde hij een soort metertje. Hij keek er steeds op terwijl hij rondliep. Toen hij door de slaapkamer liep, viel het Pauline op dat hij met een schuin oog door de openstaande balkondeuren keek. Daarna pakte hij zijn kamera. “Laten we beginnen.” Renzo gaf Pauline steeds aanwijzingen waar te staan en hoe te staan. Het ging eigenlijk best snel en het was eigenlijk ook heel gezellig. Ze moest ook in de leunstoel gaan zitten. “Een been over de leuning,” vroeg hij haar, “dat staat heel ontspannen.” Eigenlijk was de sessie zo gedaan. Binnen het uur. Renzo ontpopte zich als een geduldige, vriendelijke professionele fotograaf. Pauline was erg tevreden. En, ze kon het niet ontkennen, het was gewoon heel gezellig.

Na afloop sloot Renzo een apparaatje aan op zijn kamera. Het was een klein beeldscherm. Hij liet Pauline alle foto’s zien. Nu gingen ze selecteren. Foto’s die Pauline niet wilde, verwijderde hij. Uiteindelijk bleven er 26 foto’s over. Pauline wilde ze allemaal afgedrukt hebben.
En toen was het klaar. Renzo stond op en borg zijn spullen op, maar voor hij kon vertrekken vroeg Pauline: “Renzo, ik heb een vraag. Ga nog even zitten.” Ze zaten aan de eettafel.
Nu gaat het er om, dacht Pauline.
“Renzo…eh…. Maakt fotohandel Verschure ook erotische foto’s?”
“Erotische foto’s, Pauline, nee, dat doen we niet. Maar hoezo vraag je dat?”
“Nou, behalve de gewone foto’s wilde ik mijn man ook een aantal erotische foto’s meegeven. Ook in het geheim natuurlijk.”
“Waar denk je aan?”
“Een beetje gekleed, een beetje naakt, je weet wel. Maar Verschure doet dat dus niet. Ken jij misschien een fotograaf die dat wel doet?”
Nu werd het spannend. Hapte hij of niet?
Renzo keek haar bedachtzaam aan en zei toen: “Ja, ik ken wel iemand.”
“O, dat is fijn. Heb je voor mij een naam? Een telefoonnummer dat ik kan bellen?” Pauline keek daarbij heel onschuldig.
“Wat dacht je van mij?”
“Jij, Renzo? Maar je zegt net dat Verschure het niet doet?”
“Dat klopt, maar ik kan het wel privé doen?”
Met gespeelde twijfel keek Pauline hem aan. “Maar heb je wel ervaring?”
“Laat ik het zo zeggen: Je bent niet de eerste vrouw die dit mij vraagt. Het komt voor. Dus: als je wil, kan ik die foto’s maken.”
Nog steeds met gespeelde twijfel keek Pauline hem aan. “Ja, ik weet het niet…”
Dat trok hem over de streep. “Luister, laat mij de foto’s maken. Daarna selecteren we. Net als zojuist. Ben je tevreden dan druk ik ze af. Wat denk je?”
“Okee, vooruit, we proberen het!”
Innerlijk zei ze ‘yes, gelukt, hij heeft toegehapt.’ Renzo dacht precies het tegenovergestelde: ‘ik heb haar weten te overtuigen’. Dat is mooi!
“Wanneer kun je, Renzo?”
“Vandaag niet, maar wat dacht je van morgenavond?”
Pauline knikte.
“Goed. Een uur of 7? Voor dat soort foto’s heb ik wat meer tijd nodig.”

Zo werd afgesproken. Renzo verliet het huis. Pauline kon de huis, tuin en keukenfoto’s over 2 dagen bij de fotohandel ophalen.
Toen hij weg was ging ze op de bank zitten. Het eerste deel van haar idee was gelukt, het tweede deel, het moeilijkste deel, vindt morgen plaats. Ze dacht aan Renzo. Zo totaal anders dan ze zich ingebeeld had. Helemaal geen vies oud mannetje. Verre van dat. Hij was een aantrekkelijke veertiger. D’r was gewoon niks mis met deze man als je niet beter zou weten. Een avontuurtje met hem zou ze dan wel zien zitten. Italianen staan er immers om bekend dat het goede minnaars zijn. En ze houden van zoenen. Ook niks mis mee! Maar ja, dat gaat niet. Met Renzo had ze nog een flinke appel te schillen. Een avontuurtje hoort daar beslist niet bij. Of? Of?
Ze stond op en keek naar het raam. “Morgen gaan we verder…eh…knappe Italiaanse gluurder!”