Borderline - 8

Ik ben nog helemaal opgewekt als ik thuis kom. De verwachte vermoeidheid vanwege de slechte nachtrust blijft wonderwel weg. Lars is nog niet terug van het voetbal. Ze hadden een uitwedstrijd. Een belangrijke, tegen de nummer twee uit het klassement. Als ze die winnen, staan ze er echt goed voor. Voor de tweede keer vandaag stap ik dus maar onder de douche. Mijn slipje is compleet doorweekt. Nu ben ik blij dat ik niet één van mijn mooie setjes heb aangetrokken. Als mijn mannetje thuiskomt zie ik aan zijn stralende gezicht dat ze gewonnen hebben. Inderdaad. Twee tegen één. Uiteraard krijg ik na een kus ook een uitgebreid verslag. Jack van Gelder is er niets bij. Ik vind dat altijd knap dat zo’n hele wedstrijd nog helemaal in zijn hoofd zit. Mijn held heeft het winnende doelpunt gemaakt. Zijn dag kan niet meer stuk. De mijne ook niet. Ik heb heerlijke seks gehad met de knapste man die er op aarde rondloopt. Dat neemt niemand mij meer af. Als Lars klaar is met zijn wedstrijdverslag is het mijn beurt om ‘op te biechten’ wat ik deze morgen heb uitgespookt.

“O, ja. Ik heb vanmorgen seks gehad.” Ik heb direct zijn volledige aandacht.

“O, ik dacht dat het ‘uit’ was met Kevin.”

“Jawel, maar ik heb een andere man ontmoet. Ene Marck. Ik had deze morgen met hem afgesproken. Ik wist niet of het wat zou worden, dus had ik het jou niet verteld. Nu we seks hebben gehad, vind ik dat je er recht op het om het te weten. Ik heb je ten slotte beloofd alles eerlijk te vertellen. Het was goede seks, dus ik hoop dat ik op regelmatige basis met hem af kan spreken.” Ineens schiet me te binnen dat we geen vervolg ‘date’ hebben gepland. Ik heb Marck's telefoonnummer. Het staat ten slotte op zijn kaartje. Is het de bedoeling dat ik contact met hem op neem? Liever heb ik dat hij mij benaderd. Hij weet waar ik werk, bedenk ik mij. Wellicht neemt hij daar contact met mij op. Of heeft hij geen vervolgafspraak gemaakt omdat het hem toch niet heeft bevallen? Waarom ben ik ineens zo onzeker?

“Nou, je hebt er ook geen gras over laten groeien. De ene staat nog nauwelijks aan de kant, en de volgende heeft zijn plaats al overgenomen. Op deze manier ga je er veel verslijten.” Ik snap wat Lars bedoelt, maar lach wat schaapachtig. Ik hoop dat Marck een blijvertje is. Zo’n mooie man krijg ik nooit meer en dus hoop ik dat ik lang van zijn ‘diensten’ kan genieten.

‘s Middags bel ik nog even met Naomi. Hoewel ik heel graag wil vertellen hoe mijn leven de laatste weken is veranderd, kan ik mij nog steeds bedwingen. Naomi’s gezwijmel over haar nieuwe liefde maakt het een stuk gemakkelijker. Al met al hangen we weer langer dan gepland aan de telefoon als Lars laat weten dat het eten klaar is.

Ik kan mij moeilijk concentreren op mijn werk. Al vanaf dat ik maandagochtend ben begonnen, zijn mijn gedachten bij Marck. Moet ik hem bellen, of niet. De onzekerheid of onze ‘date’ hem wel heeft bevallen knaagt aan mij. Meerdere keren heb ik zijn kaartje in mijn handen gehad, maar uiteindelijk heb ik hem niet durven bellen. Op woensdagavond, als Lars naar de training is, gaat mijn mobiele telefoon. Het is een onbekend nummer. Mijn adem stokt in mijn keel als ik Marck’s stem hoor. Hoe komt hij aan dit nummer? Alleen aan familie en mijn beste vrienden heb ik dit nummer gegeven.

“Hallo, Maaike. Ben je er nog?” Shit, waar zit ik nou met mijn gedachten.

“Uh, ja. Ik ben er nog.”

“Morgenavond gaan we eten bij Auberge Antonio. Om kwart over zeven komt een taxi je ophalen. Ik reken op je.” Wat? Auberge Antonio is het meest exclusieve restaurant in de omgeving. Niet voor mijn soort mensen. Mijn hersenen draaien meteen overuren.

“Wat moet ik dan aantrekken?”

Het was eigenlijk meer een vraag aan mijzelf, maar het is Marck die een antwoord geeft.

“Als je een slag op wil vallen, kom dan in een T-shirt en een spijkerbroek. Ik kan je echter adviseren om iets chics aan te trekken.” Ja, daar zit nu net het probleem. Het is niet dat ik geen nette of feestelijke kleding bezit, maar niets om naar zo’n decadente bedoeling te gaan.

“Ik heb niets wat geschikt is voor zo’n exclusieve gelegenheid,” zeg ik enigszins paniekerig. Een zucht klinkt door de telefoon.

“Oké dan. Zorg dat je over een uur bij Maison Sasja bent. Zoek je wat moois uit.” Ik schiet meteen in een lachbui.

“Wat!” Marck klinkt duidelijk geïrriteerd. Toch kost het mij nog even tijd om te stoppen met lachen en er weer een normale zin uit te krijgen.

“Mocht je het nog niet weten, alle winkels zijn nu dicht. Daarbij, kan ik mij dat helemaal niet veroorloven om daar iets te kopen.” Ik krijg het idee dat meneer een beetje wereldvreemd is.

“Je hoeft het ook niet zelf te betalen, de rekening gaat naar mij. Doe nou eens gewoon wat ik zeg!”

Marck verbreekt meteen de verbinding. Hij is duidelijk boos. Waarom eigenlijk? Omdat ik moest lachen? Omdat ik een terechte opmerking maak? Wat een klein kind is het eigenlijk. Ik krijg geen hoogte van deze man. Het ene moment is hij grof en het volgende weer attent. Lopen daarom alle vrouwen bij hem weg? Ga ik dit volhouden? Wat moet ik nu? Zou hij echt niet weten dat de winkels nu dicht zijn?

‘Doe nu eens gewoon wat ik zeg!’

Oké dan. Tegen beter weten in rijd ik naar het winkelcentrum. Het parkeren is nu in ieder geval gratis. Het uur is nog niet om, maar ik nader wel al Maison Sasja. Natuurlijk is alles donker. Ik staar in de etalage. Dit heb ik vaker gedaan, samen met Naomi. De winkel betreden hebben we echter nog nooit. Wat doe ik hier eigenlijk? Plotseling hoor ik een deur open gaan. Ik schrik er zowaar van. Iemand wenkt naar mij. Een vrouw staat in de deuropening.

“Ben jij de vrouw waar Marck voor heeft gebeld?” Hè, wat? Nog voor ik antwoord kan geven gebaart de vrouw dat ik binnen moet komen. Confuus loop ik naar binnen en ik hoor dat de deur achter mij weer wordt afgesloten. Mijn ogen moeten nog even wennen aan de duisternis, maar de onbekende vrouw heeft er duidelijk minder last van. Ze loopt langs mij heen en niet veel later komt de verlichting van het winkelpand tot leven.

Daar sta ik dan. De vrouw is mij ongegeneerd aan het bekijken. Wat nu dan? Ik besluit dan maar om het initiatief te nemen.

“Uh, ik ben Maaike. Ik ben hier inderdaad omdat Marck mij gestuurd heeft voor een jurk.”

Het gezicht van de vrouw veranderd. Ze kijkt niet meer zo nors.

“Ik ben Eveline, de eigenaresse van de zaak. Ik was in de veronderstelling dat je een of ander verwend trutje zou zijn, die Marck dit voor haar heeft laten regelen. Ik begrijp nu dat dit helemaal het idee van mijn neef is. Dat verandert de zaak.” Neef! Eveline is dus familie van Marck. Ze begint zowaar te glimlachen. Een gemaakte verkopers glimlach, maar toch.

“Marck heeft mij doorgegeven wat hij in gedachten had. Ik heb wel twee jurken in het assortiment die in aanmerking komen.” Ze bekijkt mij nog eens goed en loopt dan even weg. Ze komt terug met een witte jurk.

“Dit lijkt mij wel jouw maat. Trek maar eens aan.”

Ik kijk om mij heen, zoekend naar een pashokje. Dan bedenk ik mij dat er verder toch niemand binnen kan komen en Eveline zal toch willen zien willen zien of de jurk goed staat. Het was natuurlijk anders geweest als ik hier met een man had gestaan. Ik begin mij dus maar uit te kleden. Eveline wacht geduldig, met de jurk nog in haar handen. Ik heb alleen nog maar mijn bh en slipje aan als ik mijn arm uitsteek om de jurk aan te pakken. Juist op dat moment wordt er aan de deur geklopt.

Eveline loopt met de jurk naar de deur. Over het kledingrek, waar ik achter sta, zie ik iemand staan. Gelukkig kan die persoon mij niet zien staan. Eveline opent de deur en komt met nog een andere vrouw naar mij toe. Opeens vind ik het geen goed idee meer om mij midden in de winkel uit te kleden. De vrouwen overleggen even en dan gaat de onbekende vrouw voor mij op haar knieën zitten. Ze pakt mijn blote voet en zet deze op haar bovenbeen. Uit haar broekzak vist ze een meetlint en begint te meten. Ze plaatst mijn voet terug en staat op.

“Gelukkig, voor deze voet heb ik wel wat mooie schoenen bij me. Ik ga ze even halen.” Eveline zegt dat de achteringang open is en de vrouw verdwijnt via een tussendeur uit beeld.

Eindelijk rijkt Eveline mij de jurk aan. Snel trek ik deze aan. Het materiaal voelt heerlijk aan op mijn huid. Ik draai mij naar een spiegel. De jurk staat mij inderdaad geweldig. Hoewel mijn schouderpartij helemaal bloot is, maakt hij toch een nette indruk. Mijn borsten komen mooi uit, zonder dat ze te veel om aandacht te schreeuwen. Mijn knieën zijn net bedekt. Ja, deze jurk staat mij echt geweldig.

“Die bh kan natuurlijk niet. De jurk is gemaakt om zonder bh te dragen. Doe hem eens uit.” Zonder bh? Ik weet het niet. Toch frommel ik tot de sluiting open gaat en trek wat onhandig mijn bh onder de jurk uit. Het is inderdaad beter. De bandjes storen nu niet meer. De jurk geeft inderdaad steun genoeg.

“Zie je wel. Dat is veel beter. Ik wist wel dat jouw borsten stevig genoeg zouden zijn.”

Op dat moment komt de andere vrouw terug. Ze heeft een hele stapel schoendozen in haar handen en ik verbaas me dat die stapel niet omvalt. Ze wordt gevolgd door weer een vrouw met een groot aantal plastic tassen.

“Ik zag Karin ook net arriveren. Ik heb haar maar meegenomen door de achteringang.” De dozen worden op de grond gezet. Een doos wordt geopend. Een paar open witte schoenen met een best wel hoge hak komt tevoorschijn. Ze zijn prachtig, al twijfel ik over de hoge hak. De vrouw waar ik de naam nog steeds niet van weet helpt met het aantrekken. Ze passen perfect en als ik er een stukje op gelopen heb, blijkt dat de hakken best wel meevallen. Ik kan er redelijk goed op lopen.

“Niets meer aan doen,” zegt Eveline. “Dit staat je geweldig. Kom, de volgende jurk.”

Alsof ik een paspop ben word ik door de dames uitgekleed. In een vloek en een zucht sta ik alleen nog maar in mijn slipje. Toch voelt het niet ongemakkelijk omdat de vrouwen zich heel professioneel gedragen. Karin is mijn cupmaat al op aan het meten. Ze murmelt iets wat lijkt op 76 en 92. Uit de plastic tassen komen een groot aantal setjes tevoorschijn. Karin zoekt even en knikt dan heel stellig met haar hoofd. Een werkelijk mooi en sexy wit setje heeft ze uitgezocht. Ik word er weer in geholpen. Het enige wat ik hoef te doen is mijn voeten optillen. Het staat me geweldig.

“De bh zou ik niet aan doen onder de jurk,” zegt Karin. “Het geheel staat je wel perfect.”

De dames gaan onverstoorbaar verder. Ik krijg een zwart, maar wederom sexy setje aan. Deze staat me nog beter, zeker bij mijn zwarte haren. Eveline heeft een zwarte jurk voor erbij. Helaas moet de prachtige bh weer uit, want ook deze jurk ‘moet’ zonder gedragen worden. Zwarte schoenen, met een iets kleinere hak maken het plaatje compleet. Deze jurk is wel een stuk korter en haalt mijn knieën bij lange na niet. Toch is hij niet zo kort dat het er hoerig uit ziet. De elegantie druipt ervan af. De dames zijn tevreden, niet zo vreemd, want het plaatje dat ik in de spiegel zie bevalt mij ook bijzonder goed. Ik word weer uit de kleding geholpen. Terwijl ik mijn eigen kleren weer aantrek hebben de drie verkoopsters weer een onderonsje.

“Hier, alsjeblieft.” Eveline reikt mij drie tassen aan. Van de vrouw van de schoenen krijg ik twee dozen aangereikt.

“Ik zal Marck een gepeperde rekening sturen. Dat zal hem leren om ons zo laat nog op te trommelen.” Ik neem afscheid van de drie vrouwen en dan sta ik met de handen vol weer buiten. Beduusd loop ik naar mijn auto. Is dit net echt gebeurd? Welkom in de wereld van de decadentie. Ik wil niet eens weten voor welk vermogen aan mode ik mijn handen heb. Toch kan ik het niet laten om eens goed te lachen als ik naar huis rijd.

Het lachen is mij weer vergaan als ik thuis ben. Gelukkig is Lars nog niet terug van de training. Snel berg ik de nieuwe aanwinst van mijn garderobe op. Het kan toch niet de bedoeling zijn Marck mij gaat betalen voor mijn kleding. Of voor wat dan ook. Ik ben toch geen goedkope hoer. Dan had ik ook gewoon een advertentie kunnen plaatsen. ‘Getrouwde vrouw biedt zich aan voor seks tegen een redelijke vergoeding.’ Deze optie was al door mijn hoofd gegaan voordat ik besloten had de grote stap te zetten. Ook een profiel aanmaken op ‘second date.nl’ was een van de opties die ik heb overwogen. Uiteindelijk heb ik voor de parenclub optie gekozen. Toch heeft Marck het nu voor elkaar gekregen dat ik mij goedkoop voel. Ik weet het al. Morgen trek ik één van de nieuwe jurken aan en ik maak wel een afspraak met Marck dat ik de gekochte waar aan hem terug geef. Wellicht kan hij zijn huishoudster er blij mee maken. Ik ga er even van uit dat Marck niet het type is dat zelf in een jurk gaat lopen. Het plaatje dat bij deze gedachten zich in mijn hoofd vormt, maakt dat ik weer moet glimlachen. Als Lars terug is van de training vertel ik hem dat ik morgenavond weer een date heb met Marck en dat we gaan eten bij Auberge Antonio. Een stil knikje bevestigt dat hij het begrepen heeft. We kijken nog wat tv en gaan dan naar bed.

Het is rustig op het werk. Het nadeel daarvan is dat ik met mijn gedachten de hele tijd bij vanavond ben. Niet eens bij de heerlijke seks, waar ik natuurlijk op hoop, maar meer of ik wel de etiketten beheers die bij zo'n exclusief restaurant horen. Wat als ik ondanks mijn mooie kleding toch opval als dat mens wat er eigenlijk niet thuis hoort. Waarschijnlijk maak ik mij zorgen om niets, maar vraag ik mij toch af of Marck mij wel een plezier doet om mij mee te nemen naar Auberge Antonio.

‘s Middags krijg ik een berichtje van Marck. Wederom vraag ik mij af hoe hij aan dit nummer is gekomen.

‘Trek de zwarte jurk aan. Tot vanavond.’

Botter kan het blijkbaar niet. Blijkbaar weet hij wel wat ik gisteravond mee gekregen heb. Daar heeft hij natuurlijk recht op, ten slotte heeft hij het zelf mogen betalen.

Ik ben net thuis als ook Lars een berichtje stuurt. Hij is wat later. Ik hoef niet voor hem te koken. Hij neemt op de weg naar huis wel wat mee van de cafetaria bij ons om de hoek. De schat denkt natuurlijk weer aan mij. Nu heb ik alle tijd om mij voor te bereiden op mijn afspraak met Marck. Ik ga lekker uitgebreid onder de douche en scheer daarna weer alles glad. Ook mijn schaamstreek moet er weer aan geloven. Hoe erg ik het de eerste keer ook vond, ik begin er aardig aan te wennen. De hoofdreden is natuurlijk dat ik niet opnieuw afgewezen wil worden, omdat meneer toevallig zo’n hekel heeft aan schaamhaar.

Het kost nog wat tijd, maar dan zie ik er eindelijk naar mijn mening goed genoeg uit voor deze avond. Mijn spiegelbeeld bevalt mij prima. Ik heb de zwarte jurk aangetrokken. Even heb ik getwijfeld of ik toch die mooie zwarte bh aan zou doen, maar zonder staat echt veel beter. Het is gewoon het idee dat ik altijd een bh aan moet, dat mij wat onzeker maakt. Hier moet ik mij snel overheen zetten. Ook over mijn make-up ben ik tevreden. Ik heb net wat meer rood tinten gebruikt dan anders. Het staat geweldig bij mijn bleke huid, de zwarte jurk en zwarte haren. Mijn haren zitten in een knot. Dat moet ik ook eens vaker doen, het staat mij goed. De schoenen, hoewel voor de eerste keer gedragen, voelen meteen prettig. Dan merk je meteen dat het kwaliteit is. De hakjes maken dat mijn benen mooi uitkomen. Ja, ik ben er helemaal klaar voor.

Lars komt net thuis als ik beneden kom. Met de papieren zak van de frietzaak nog in zijn hand, worden zijn ogen groot als hij mij ziet in mijn exclusieve zwarte jurk. Zijn mond valt helemaal open. Ik moet glimlachen om zijn reactie. Door het venster zie ik de taxi al arriveren. Mooi op tijd, want het is nog net geen kwart over zeven. Waarschijnlijk ziet het niet uit, maar ik probeer zo wulps mogelijk naar mijn mannetje te lopen. Deze staat nog als bevroren naar mij te staren. Ik kus hem op zijn wang.

“Smakelijk eten schat. Ik zie je vanavond.” Ik loop door naar het halletje en trek mijn jas aan. Meteen bedenk ik dat dit eigenlijk niet kan bij deze jurk. Het is echter te koud om zonder jas te gaan. Het moet maar. De taxi chauffeur stopt halverwege het pad naar ons huis als ik al naar buiten kom. Hij loopt terug naar de taxi en houdt netjes de deur voor mij open. Blijkbaar weet hij al waar hij naar toe moet, want hij begint al te rijden voordat ik kan zeggen wat de bestemming is. Behendig manoeuvreert de chauffeur door het verkeer en al snel staan we voor Auberge Antonio. Ik wil nog betalen voor de rit, maar klaarblijkelijk is dat ook al geregeld.

Eenmaal binnen word ik direct aangesproken. Bij het zien van de man moet ik meteen aan een pinguin denken. Foei, Maaike. Gedraag je!

“Heeft u gereserveerd, mevrouw?”

“Uh, ja. Nee. Ik heb een afspraak met Mar… Uh, de heer...”

“Juist. Als ik zo vrij mag zijn uw jas aan te nemen, dan begeleidt mijn collega u naar uw tafel.” De man helpt mij inderdaad behendig uit mijn jas en hangt deze in in de garderobe. Een andere pinguin staat al klaar en ik volg hem. Ik heb het idee dat die eerste man al lang wist wie ik was, maar dat hij het alleen even wilde controleren. De inrichting straalt zoals verwacht een zeer exclusieve sfeer uit. Het is niet druk, maar hier en daar zitten al wat mensen. Ik heb het idee dat ze allemaal naar mij kijken en zien dat ik hier eigenlijk niet thuis hoor. We lopen helemaal door het restaurant, maar Marck heb ik nog niet gezien. Aan het einde is een tafel, omgeven door een houten lambrisering. De ober gebaart dat ik daar ‘naar binnen’ mag gaan. Marck staat, zoals een beleefde man betaamt, meteen op als hij mij ziet. Minder beleefd is dan dat hij zachtjes fluit. Toch vat ik dat maar op als een compliment. Hij reikt mij zijn hand en begeleidt mij naar ‘mijn’ stoel, die hij netjes aanschuift als ik ga zitten. Zelf gaat hij naast mij zitten, maar dan op de bank die tegen de muur aan de lange kant van de tafel staat.

“Je ziet er geweldig uit.”

Wow. En dat uit de mond van deze adonis. Ik weet dat ik iets van dankjewel zou moeten zeggen, maar van trots komt er geen geluid uit mijn mond. Wel voel ik mijzelf nog meer gaan stralen. Marck ziet er ook geweldig uit. Zijn pak geeft hem nog een betere uitstraling dan hij van nature al heeft. Ik bedenk me dat zelfs al zou hij alleen een jute zak dragen, hij er nog geweldig uit zou zien.

Ik ben blij met de tafel die Marck gekozen heeft. Door de lambrisering heb je wel het gevoel dat je echt in het restaurant zit, maar je hebt geen last van nieuwsgierige blikken. Wellicht kunnen de andere gasten net de bovenkant van mijn hoofd zien, maar mijn gezicht zeker niet. Ik voel mij dan ook meteen een stuk zekerder. Marck wenkt naar de ober. Deze knikt, alsof hij begrepen heeft wat mijn date bedoelt. Dat blijkt ook zo te zijn, want al snel komt hij met een fles wijn. Hij schenkt onze glazen vol en net zo snel is hij weer verdwenen. Marck heft het glas. Ik doe hetzelfde en we stoten de glazen voorzichtig tegen elkaar.

“Op een mooie avond,” zegt hij. Dat hoop ik ook en neem een slokje. De wijn smaakt prima.

“Lekker rood wijntje,” zeg ik. Marck verslikt zich in zijn wijn. Even ben ik bang dat hij erin blijft, maar dan komt hij weer op adem.

“Lekker rood wijntje? Dat mag ik hopen. Niet iedereen zal een Domaine Leroy Richebourg Grand Cru omschrijven als een lekker rood wijntje.” Zijn ondeugende jongenslach maakt dat ik mee grijns. Nee, verstand van wijn heb ik niet. Zo te zien vindt Marck het niet erg, maar wel amusant. Ik krijg wat uitleg. Marck pretendeert veel van wijn te weten. Het ijs is in ieder geval gebroken en al snel gaat het gesprek heel ontspannen over van alles. Ondertussen komen twee serveersters ons het aperitief brengen. Gebakken coquilles en scampi op frisée met een olijfolie-kruidendressing. Tomaten tapenade en gemarineerde courgettes.

Blijkbaar heeft Marck alles al geregeld. Ik laat mij dus maar verrassen wat de rest van de maaltijd wordt. Ik lach om Marck’s grappen. Zijn humor bevalt mij wel. Ondertussen laat ik mij het eten smaken. Geen idee wat dit kost, maar het is in ieder geval elke euro waard.

De serveersters ruimen af en zijn even later terug met het volgende gerecht. Krokant gebakken zwezerik met groene asperges en een morilles-truffelsaus. Wow, fantastisch. Marck begint wat gerichtere vragen te stellen. Blijkbaar is hij oprecht in mij geïnteresseerd en wil hij meer van mij weten. Ook vertelt hij steeds meer privé zaken over zichzelf. Ik voel mij vrij om eerlijk te zijn over mijzelf en mijn relatie met Lars. Geboeid hang ik aan zijn lippen als hij over zichzelf vertelt. De serveersters ruimen weer af. Plots pakt Marck mijn hand. Die tinteling trekt meteen weer door mijn hele arm. Hoe kan eenvoudige aanraking toch zo’n erotische lading hebben. Marck speelt met mijn trouwring. Hij draait hem rond mijn vinger.

“Jouw man vindt het echt goed dat je hier met mij bent?” Ik knik alleen maar. Blijkbaar is dat voor Marck belangrijk om dat nog eens bevestigd te krijgen. Ik verdrink in zijn mooie ogen. Ondertussen komen de serveersters met het hoofdgerecht. Ze kunnen al de hele avond hun ogen niet van mijn Marck afhouden. Van de ene kant maakt het mij trots, dat ik met deze mooie man de avond mag doorbrengen, maar om de een of andere onverklaarbare reden voel ik ook iets van jaloezie.

“Reerug filet en wild peper met aardappelgratin, schorseneren, rode kool met appel en gebakken Romanesco sla.” De hoofd serveerster vertelt weer wat de volgend gang is. Gelukkig, ze is weer weg. De ober zorgt ervoor dat het wijnglas niet leegraakt. Marck laat mijn hand weer los. Helaas. Het hoofdgerecht maakt veel goed. Hemels lekker doet zelfs geen eer aan deze heerlijke maaltijd. We lachen nog wat af. Het is de perfecte avond. Ik vind het jammer dat mijn bord alweer leeg is. De serveersters doen weer hun werk en ruimen af. In no time is de tafel leeg en zijn ze weer weg.

“Ach wat,” hoor ik Marck plotseling zeggen.

Ik kijk Marck verbaasd aan. Wat bedoelt hij met deze opmerking?

“Maaike, ik heb deze avond alleen geregeld omdat ik je beter wilde leren kennen. Echter, vanaf het moment dat ik je zag, ben ik onder de indruk van je verschijning. Ik zit al de hele maaltijd met een stijve. Het wordt verdomme tijd dat daar wat aan gebeurt, kom, pijp me.” Wat? Ik kan niet ontkennen dat ik ook zin in seks heb met deze mooie man, maar deze wending zag ik weer eens niet aankomen. Pijpen? Nu? Wil hij met mij naar het toilet of zo? Kan dit niet wachten tot later. Bij hem thuis lijkt me wel een goede optie. Blijkbaar heb ik Marck toch niet helemaal begrepen. Hij bedoelt echt, nú. Met één hand trekt hij mij naar zich toe door deze op mijn achterhoofd te leggen. Met zijn andere hand maakt hij de rits van zijn broek open en friemelt zijn harde paal eruit. De snelheid van zijn actie overvalt me. Ik lig nu met mijn heup nog enigszins op mijn stoel en leun met mijn bovenlichaam op de bank waar Marck op zit. Daarbij lig ik wat ongelukkig gedraaid om de punt van de tafel. Met mijn armen probeer ik nog wat balans te vinden terwijl Marck mijn hoofd al in de richting van zijn schoot dirigeert. Opnieuw ben ik onder de indruk van het formaat van het prominent zichtbare geslachtsdeel. Beelden van de vorige pijpbeurt verschijnen in mijn gedachten. Dat was geen succes dus ben ik niet echt ‘happig’ om dit nog eens te doen. Toch was het toen de beloning meer dan waard. Het vooruitzicht op nog zo’n beloning en het feit dat Marck waarschijnlijk geen nee zal accepteren, doen mij in een fractie van een seconde besluiten om mijn mond te openen. Net op tijd, want meteen voel ik Marck’s dikke besneden eikel mijn mond binnen glijden.