Door de stille suite weerklonk plots het scherpe geluid van een deur die in het slot viel. Het lawaai drong door tot in de badkamer, en zorgde ervoor dat Floortje ten langen leste ontwaakte, na een lange, tumultueuze nacht. Terwijl ze met veel moeite haar zware oogleden opende, dacht ze terug aan wat er de voorbije nacht was gebeurd. De afgelopen vijftien uur waren niet meer dan een waas voor haar; hoe dronken ze ook was geweest, toch was ze zich deels bewust geweest van wat er zich allemaal had voorgedaan. Maar het was alsof ze zich een droom trachtte te herinneren, en de details waren vervaagd. In elk geval kon ze zich niets specifieks meer voor de geest halen.

Volledig gedesoriënteerd trok ze haar wang weg van de koude tegel waartegen die aan lag, en die deel leek uit te maken van een badkamervloer. Ze voelde zich licht in haar hoofd terwijl ze moeizaam haar bovenlichaam oprichtte en rechtop ging zitten. Ze keek om zich heen in een poging om uit te vissen waar ze zich in godsnaam bevond.

Terwijl ze haar blik door de badkamer liet dwalen, realiseerde ze zich twee dingen. Het eerste was dat ze nog steeds haar bruidsjurk droeg. Hoe ze tijdens haar huwelijksnacht in een badkamer in slaap kon zijn gevallen, was haar een mysterie. Wat het goedje ook was dat ze de avond ervoor had gedronken, het was sterk tot en mét. Het laatste wat ze zich van de avond voordien herinnerde, was de huwelijksreceptie. Van alles wat erna kwam, was niets wérkelijk blijven hangen.

Haar tweede besef was dat ze hier niet alleen was. Er stond iemand in de chique inloopdouche; Floortje hoorde het zachte geluid van stromend water. Vanwaar zij zat, kon ze net een donkere gedaante ontwaren die schuilging achter de stoom die van het hete water afsloeg. Natuurlijk moest dat Jack zijn die een douche aan het nemen was − afgaande op hoe zij zich voelde, twijfelde ze er niet aan dat hij in een al even beroerde staat verkeerde.

Door steun te zoeken tegen de muur slaagde Floortje erin om overeind te komen. Die beweging kwam haar op een scherpe pijnscheut te staan die als een bliksemschicht door haar hoofd trok; ze had een kater zoals ze die nog nooit eerder had meegemaakt. Terwijl het haar duizelde van de plotselinge pijn, werd ze de vreselijke smaak gewaar die ze in haar mond had, waarop ze naar de wastafel stapte, een beker met water vulde en die gulzig achteroversloeg. Ondertussen keek ze naar haar spiegelbeeld. Ze zag er verwilderd uit. Haar haar was een rampgebied, haar make-up was lelijk uitgelopen, en haar ogen waren roodomrand en gezwollen. Daar kwam nog bij dat haar jurk helemaal verkreukeld was en vol vlekken zat.

Terwijl ze weer hydrateerde, trok de mist in haar hoofd langzaam op. Het drong tot haar door dat ze waarschijnlijk in de bruiloftssuite was. Niet dat ze zich kon herinneren dat ze hierheen was gekomen, maar het was echt de enige mogelijke verklaring. Als ze het bij het rechte eind had, dan waren al haar spullen hier ook, en terwijl ze zichzelf nogmaals monsterde in de spiegel, besloot ze dat ze zich zo niet aan Jack wilde vertonen. Ze liep naar de deur, deed ze open en ging de badkamer uit, op zoek naar verse kleren die ze kon aantrekken, en ook benieuwd naar wat ze in de rest van de suite zou aantreffen.

Met haar trouwjurk aan betrad de bruid de hal en zette koers naar de grote slaapkamer die deel uitmaakte van de suite. Die zag er fantastisch uit, met een vloer van het duurste marmer, een minibar die barstensvol zat, chique ornamenten, en een eersteklas uitzicht op de stad. Maar het plaatje was niet perfect; kennelijk had er hier de voorbije nacht heel wat baldadigs plaatsgevonden. Overal slingerden lege flessen rond, de meubelen waren ruw verplaatst, en op de gekste plaatsen lagen kledingstukken. Maar haar aandacht werd daar al gauw van afgeleid door het kingsizebed, of liever door de persoon die daarop lag.

Floortje zag een man op zijn rug liggen, met zijn ledematen gespreid. Hij was spiernaakt. Aarzelend kwam Floortje naderbij. Ze vermoedde dat de man buiten bewustzijn was − althans, dat maakte ze op uit zijn vreemde, verwrongen houding. Het zag er niet naar uit dat hij lekker lag. Zijn hoofd werd niet ondersteund door een kussen, een van zijn benen bungelde over de rand van het bed, en zijn voet rustte op de vloer. Hij was totaal bewusteloos, en het enige aan hem wat bewoog was zijn buik, die traag op en neer ging op het ritme van zijn ademhaling. Terwijl ze naar hem toe ging en een blik op zijn gezicht wierp, zag ze dat het haar man Jack was − maar ze had Jack nog nooit in zo'n toestand gezien. Hij zag er afschuwelijk uit, ze herkende hem nauwelijks. Jezus, wat moesten ze zich de avond voordien laveloos hebben gezopen!

Terwijl Floortje nog dichterbij kwam, merkte ze nog het een en ander op. Aangezien Jack niets van kleren aanhad, kon ze zijn blote penis zien, die languit achteroverlag op zijn ingevallen buik. Zijn lid leek een drukke nacht achter de rug te hebben, want het was een beetje rood, net als zijn dijen en de onderste helft van zijn torso. Op zijn buik zag ze dan weer sporen van een mysterieuze vloeistof, waarvan er ook plasjes op de vloer van de kamer stonden − Floortje was bijna uitgegleden over een ervan, maar had zich ternauwernood staande weten te houden. Terwijl ze naar haar echtgenoot keek, merkte ze bovendien dat die een aantal schrammen in zijn gezicht had, en ook op zijn hals en schouders, al waren ze daar dieper.

Wat hadden ze de voorbije nacht in vredesnaam úítgevreten? Floortje had niet het idee dat ze had gevreeën, maar Jack had dat overduidelijk wél gedaan. Hier klopte iets niet …

Net toen Floortje zich daarover het hoofd brak, werd de douche dichtgedraaid. Het daagde haar dat de persoon die eronder had gestaan níét haar man was. Maar wie dan wel? Terwijl de jonge bruid gestommel in de badkamer hoorde, werd ze vervuld door angst en afgrijzen. Uiteindelijk deed het mysterieuze personage, dat zich om de een of andere reden had staan douchen in háár bruiloftssuite, de badkamerdeur open. Een grote mistwolk kwam uit de badkamer drijven, waarna een gedaante trots naar buiten kwam. En ook al was door alle stoom niet meteen duidelijk om wie het ging, Floortje kon toch al het een en ander vaststellen.

Het betrof een vrouw.

Ze was naakt.

En ze was zwart.

Juist op het moment dat de mist week, had Floortje de puzzelstukjes in elkaar gepast. Maar ze was er niet minder gechoqueerd om toen Vanessa's identiteit werd onthuld. Bij het zien van haar baas sperde ze haar ogen wagenwijd open. Vanessa stond poedelnaakt tegenover haar, en ze was nog drijfnat − beekjes van water baanden zich een weg omlaag langs haar naakte lichaam, tot ze op de vloer vloeiden. Zo te zien was ze inderdaad nog maar net uit de douche gestapt. Het was de eerste keer dat Floortje haar rijpe zwarte baas in haar blootje zag, en hoe bizar en ongemakkelijk dat ook mocht zijn, onwillekeurig was ze toch diep onder de indruk van wat ze te zien kreeg. Vanessa's zwarte borsten waren simpelweg gigántisch, en terzelfder tijd volmaakt spits en pront − om stikjaloers op te zijn, gewoon. Haar gladde zwarte huid was gaaf en zacht, fucking perfect en duivels sexy. Daarnaast was ze ook verbijsterend goed in vorm voor een vrouw van haar leeftijd, alles aan haar zat nog rétestrak, en de vormen en rondingen die ze wel had maakten haar alleen maar verleidelijker. Vanessa schroomde niet om haar ondergeschikte alles te laten zien, met inbegrip van haar gladgeschoren kut. Het was haar manier om haar superioriteit over de jonge bruid te laten gelden, om Floortje met de neus op de feiten te drukken − zij mocht dan misschien jonger zijn dan Vanessa, maar ze was écht geen partij voor haar.

'Hey, schatje! Ben je eindelijk wakker?' vroeg Vanessa met een glimlach van oor tot oor, terwijl ze een dunne, goudkleurige zijden kamerjas over haar schouders drapeerde, ook al was ze nog steeds kletsnat. Vol leedvermaak liet ze de badjas vooraan openhangen, zodat haar blote poes en haar kolossale, voorwaarts priemende tieten in al hun glorie zichtbaar bleven − haar boezem leek ronduit imméns in de veel te krappe jas. Kortom, Vanessa deed al het mogelijke om ervoor te zorgen dat haar geile zwarte lichaam in vol ornaat werd tentoongespreid, en toonde geen greintje mededogen met de jonge bruid.

'Wat is hier gaande?' kraste Floortje, die zonder het te weten achteruit was gedeinsd, waardoor ze met haar knieholtes tegen een stoel achter haar botste. 'Waarom heb je geen kleren aan?'

'Ik denk dat je het antwoord op die vraag zelf wel weet,' spinde Vanessa, wier volle lippen in een zelfvoldaan glimlachje geplooid waren. Ze stapte langzaam rond een fauteuil, waarbij haar blote voeten vochtige afdrukken op de vloer achterlieten, en nam toen plaats. Ze kruiste haar benen en liet haar armen op de leuningen rusten, als een koningin die op haar troon ging zitten.

Floortje probeerde wanhopig om andere verklaringen te bedenken dan degene die door haar hoofd spookte, maar ze kwam telkens weer tot dezelfde conclusie. Ook al kón die niet waar zijn. Dat kon gewoon niet.

'Heb je …?' begon Floortje, en in haar ogen welden tranen op.

'Ik heb gisterenavond seks gehad met je man,' stelde Vanessa trots, en ze glimlachte de jonge bruid toe. Toen Floortjes ergste vrees werd bewaarheid, liet ze zich neerploffen op de stoel achter zich en barstte in tranen uit. Ze begroef haar gezicht in haar handen en begon hysterisch te snikken. En hoewel Vanessa net een hele nacht had liggen rampetampen in de bruiloftssuite met haar secretaresses kersverse echtgenoot, voelde ze toch met Floortje mee. 'Oh, liefje, niet huilen …' zei ze, en ze boog voorover om een troostende hand op haar knie te leggen. Floortje reageerde ogenblikkelijk en sloeg Vanessa's hand van zich af.

'Waar ben jij in godsnaam mee bézig?' voer Floortje tegen haar uit. 'Je hebt mijn man geneukt, verdomme!' De begripvolle uitdrukking op het gelaat van de oudere zwarte vrouw stierf weg toen ze weer achteroverleunde in haar stoel.

'Ach, kindje … toen je jezelf ladderzat liet voeren op je eigen huwelijksreceptie, in het bijzijn van je nieuwe man, heb je hem zó zwaar tekortgedaan … weet je, het stond in de sterren geschreven waar het gisterenavond op zou uitdraaien. Die jongen …' zei Vanessa, die naar de nog steeds bewusteloze Jack knikte, 'die jongen moest en zou met iemand neuken, wie dat dan ook mocht zijn, jij … of iemand anders. En ik ben de gelukkige geweest! Je hebt jezelf gewoon in de voet geschoten door je gisterenavond zo te misdragen. En schattie, in jouw plaats zou ik me flink voor het hoofd slaan − kan die jongen me een partij néúken! De hele nacht lang heeft hij het me uit doen schrééuwen van genot, ik heb verdorie gegild als een speenvarken terwijl je je roes uitsliep! En na wat ik de voorbije nacht met hem heb uitgehaald, vrees ik dat zijn schattige blanke vrouwtje hem geen bál meer kan schelen … Hij heeft de smaak van pure chocolade geproefd, lieverd, en die beviel hem opperbest, dat kan ik je verzekeren!'

'Jij gore teef!' beet Floortje haar baas toe, tussen twee gierende snikken door. 'Hoe kón je?'

'Schatje, je …' begon Vanessa.

'Noem me niet zo!' krijste Floortje. 'Ik ben geen "schatje", of "kindje", of "liefje" …'

'Welaan, dan,' zei Vanessa, wier stem opeens koud als ijs klonk. 'Je wilt dus als een volwassene bejegend worden? Wel, dit is voer voor volwassenen! In het echte leven bestáán er geen sprookjes, achterlijk klein mormel dat je bent!' zei ze fel, en haar woorden troffen Floortje als een plotselinge stomp in haar maag. 'Alleen de sterksten overleven. Ik speel dit spelletje al geruime tijd, ik wéét hoe het werkt. Alleen wie kan neuken komt ergens in het leven! En ik kán er wat van, trut, geloof me vrij! Net als je echtgenoot. Dat heb ik met hem gemeen. Zodra we elkaar ontmoetten, was de seksuele spanning die tussen ons in hing niet te harden. Het lot heeft bepaald dat wij twee zouden gaan vrijen, dat was zo voorbestemd. Alleen de timing stond nog niet vast, maar dankzij jou was het tijdens jullie huwelijksnacht al bingo!' Terwijl de zwarte vrouw behaaglijk in de zetel zat, trok het water waarmee haar hete lichaam bedekt was langzaam in haar badjas, maar dat was haar een biet. Ze was volkomen op haar gemak, wat duidelijk bleek uit haar zachtjes heen en weer bengelende voet.

'Wat een nónsens!' tierde Floortje. Vanessa leek even versteld te staan van die reactie, en sloeg de jonge vrouw nauwlettend gade.

'Ik begrijp niet waarom je hier zo ondersteboven van bent,' stak Vanessa van wal. 'Eigenlijk heb ik je een dienst bewezen. Als je man zich ertoe laat overhalen om je nog tijdens je huwelijksnacht te bedriegen met je eigen baas, dan was de kans dat jullie lieflijke huwelijk zou standhouden sowieso al verwaarloosbaar klein, is het niet? Ook als ik níét ten tonele was verschenen, zou een andere sloerie wel met haar geile kont en haar joekels van tieten naar hem staan schudden hebben tot krek hetzelfde was gebeurd. Sorry dat ik het moet zeggen, schat, maar Jack en jij … jullie twee zijn gewoon niet voor elkaar gemaakt, zo simpel is het. Dat had ik van in het begin al door, maar ik heb mijn mening aanvankelijk voor mezelf gehouden. Floortje … hoe cru dit ook klinkt, je moet het horen: die jongen is véél te hoog gegrepen voor jou. En wel zó ontzettend veel, dat hij spek is voor mijn bek. Alles welbeschouwd heb ik je in feite alleen een aantal verloren jaren van vals huwelijksgeluk bespaard.'

Hoe woest Floortje ook was, Vanessa's boodschap kwam wel degelijk aan, en de jonge vrouw voelde de onzekerheden uit haar jonge jaren er weer in alle hevigheid door oplaaien. Tot haar afschuw moest ze toegeven dat de oudere vrouw misschien wel gelijk had.

'Ik wéét natuurlijk wel dat het steekt dat je echtgenoot het met je baas heeft gedaan. Ik bedoel maar, ik ben bijna dubbel zo oud als jij, ik was je getuige bij jullie huwelijk en ik ben zwart. Uiteraard had je dit niet zien aankomen − alle begrip daarvoor. Het moet steken dat een vrouw die je man nauwelijks kent lekkerder met hem heeft gevreeën dan jij ooit voor elkaar hebt gekregen. Het moet steken dat hij, uitgerekend tijdens jullie húwelijksnacht, ervoor opteerde om met míj tussen de lakens te duiken, in plaats van met jou. Hij koos ervoor om míj het ene orgasme na het andere te bezorgen, terwijl jij, zijn kersverse bruid, knock-out lag in het aangrenzende vertrek, als een of ander zielig, achterlijk wicht. Het moet steken dat de man om wie je zoveel geeft een andere vrouw heeft geneukt en haar met zijn zaad heeft volgespoten − want ja hoor, lieve schat, je echtgenoot heeft me vol in mijn kut genaaid, en heeft daar zijn hele voorraad dik, romig sperma geloosd. Héérlijk voelde dat! Die leuter leek wel een zaadgéíser die tot uitbarsting kwam, verdomme! En ja, éígenlijk had hij al dat lekkers voor jou opgespaard, schatje, maar … het heeft niet mogen zijn. Je hebt je de kaas van het brood laten eten, meid. En wel door mij,' concludeerde Vanessa grijnzend. Floortjes kaak trilde terwijl ze met alle macht haar emoties probeerde te beheersen. Toen Vanessa zag dat haar ondergeschikte het zo moeilijk had, besloot ze haar op een paar wijze inzichten te trakteren, daarbij even helemaal uit het oog verliezend dat zijzélf haar tot zo'n wrak had gereduceerd.

'Floortje … ik ben al vier keer getrouwd geweest,' begon Vanessa met een warme glimlach. 'Voor jou is het nu net alsof je wereld in elkaar is gestort, maar op lange termijn maken ervaringen als deze je alleen maar sterker. Jack is máár een man. Oké, hij is een verdómd opwindende man, en bovendien een die de pannen van het dak neukt … maar daar gaat het niet om. Hoe vreselijk het ook moet steken dat je dat lekkere dier helemaal voor jezelf had en hem vervolgens toch nog door je vingers hebt laten glippen, toch is hij máár een man.'

'Als hij dan toch "máár" een man is, waarom … waarom heb je dit dan gedaan? Waarom heb je seks met hem gehad?' vroeg Floortje, die die laatste woorden nauwelijks uit haar strot kreeg, maar er toch op stond dat Vanessa verantwoording aflegde voor haar daden. Haar gelaatsuitdrukking verhardde. 'Ik heb je wel bezig gezien op de bruiloft! Je reed met je billen tegen hem aan, duwde je borsten zowat in zijn gezicht! En als hij daar niet dicht genoeg voor in de buurt was, paradeerde je rond als een krolse kat! Met je hoge hakken en je sexy jurk aan … De gódganse tijd heb je lopen schudden en pronken met … met alles wat je te bieden hebt! Je hebt opzettelijk met al je pluspunten te koop gelopen, alleen maar om hem tot waanzin te drijven! Doe dus niet alsof het van tevoren al vastlag dat Jack me zou bedriegen … Jij hebt hem nét zolang zitten uitdagen tot − tot hij niet anders meer kon!'

Vanessa wikte even haar woorden alvorens te antwoorden. Dat misbaksel was dan toch niet zo grenzeloos naïef als ze vermoed had … Maar bizar genoeg voelde Vanessa zich op een of andere manier ook gecomplimenteerd. Tot hij niet anders meer kon … Het leek er zowaar op dat Floortje er begríp voor had dat haar man gezwicht was voor de hete show die Vanessa de dag voordien had opgevoerd, voor haar overdónderende uiterlijk, voor haar botergeile outfit. 'Terechte opmerking, Floortje. Ik zal niet ontkennen dat ik het lot misschien wel een duwtje in de − vergeef me − goede richting heb gegeven. Maar dat betekent geenszins dat ik zou hebben valsgespeeld. Neen, het feit blijft dat jíj degene bent die Jack in mijn armen heeft gedreven. In de armen van iemand die toevallig nooit last heeft gehad van gewetensbezwaar.' Vanessa haalde haar schouders op. 'Jammer voor jou. Ik heb je voorzet staalhard in doel gekopt. Al dient het wel gezegd dat Jack erg lang geprobeerd heeft om zijn netten schoon te houden − die jongen heeft écht van je gehouden.'

Floortje liet de woorden van Vanessa even bezinken. De voltooid tegenwoordige tijd die haar baas in haar laatste zin had gebruikt maakte haar gek van verdriet, de realiteit trof haar als een mokerslag. Ze was de liefde van haar leven definitief kwijt. Dat mooie verhaal dat ze samen hadden geschreven, het was uit … terwijl het nú pas goed en wel had moeten beginnen. Hoe had het in hemelsnaam zo verkeerd kunnen lopen? En dan nog in zo'n korte tijd?

Kennelijk voelde Vanessa instinctief aan wat er allemaal in het hoofd van haar assistente omging, want ze zei: 'Het beste wat jij nu kunt doen, is zo snel mogelijk de draad weer oppikken. Blijf niet zitten tobben over hoe je in allerlaatste instantie je volmaakte leventje door de neus geboord zag; dat helpt je toch geen meter vooruit. En terwijl jij je wonden likt, en er héél langzaam weer bovenop komt, ga ik hem als een dolle amazone berijden, ga ik de kinderen krijgen die hij wellicht aan jou heeft beloofd. Weet dat dat volmaakte leven er wel degelijk komt − alleen ga ík het leiden, niet jij,' zei Vanessa, aan wier gelaatsuitdrukking af te lezen was hoezeer ze daarmee in haar nopjes was. Haar tepels waren stokstijf geworden, en werden net niet verborgen door de stof van haar kamerjas.

Floortje keek haar baas aan, de vrouw die ze vroeger zo graag mocht, en die ze respecteerde. Maar nu herkende ze haar niet meer. Hoe konden mensen nu zo wreed zijn?

Dit was Vanessa's ware aard. Na zich jaren sociaal acceptabel te hebben gedragen, had ze alle ketenen van zich af gegooid. Ze had iets gewild, en had het opgeëist, zonder zich ook maar iets van de gevolgen aan te trekken. Dat ze en passant Floortjes leven verwoestte, was niet meer dan collateral damage. Haar ego was haar veel meer waard dan het geluk van wie dan ook.

En zo mogelijk nog pervérser was het feit dat ze ervan genóót. Ze had haar jonge secretaresse als een baksteen laten vallen, als was ze de verpersoonlijking van het kwaad. Ze had met Floortjes echtgenoot geneukt, had hem van haar afgepakt uitgerekend op de dag van hun huwelijk! Het was des duivels, maar wat was het opwindend! Ze had berouw moeten voelen, er spijt van moeten hebben … maar niets daarvan. Daarvoor vulde Jacks vette blanke lul haar véél te lekker op. Neen, in plaats van beschaamd voelde ze zich opgetogen, ze liep over van de energie. De duivelin in haar was zielsgelukkig, had datgene gekregen waar ze behoefte aan had, en zou zich nooit meer laten temmen. Al wie nog een obstakel zou durven vormen tussen haar en die dikke blanke pik, zou haar toorn over zich afroepen, zou zijn of haar doodsvonnis tekenen. Haar diepste hartenwens was in vervulling gegaan, en dat zou voor altijd zo blijven.

'Maar we wijken af, schat. In se ben ik je al die toelichting niet verschuldigd,' zei Vanessa, die met haar hand een wegwerpgebaar maakte. 'Ik had kunnen volstaan met te citeren wat Jack de voorbije nacht op een gegeven moment tegen me heeft geroepen … of ja, geschreeuwd. Wacht even, hoe ging het ook weer?' Vanessa deed alsof ze even moest nadenken, maar in werkelijkheid lagen Jacks woorden nog vers in haar geheugen. Ze wilde alleen de spanning opbouwen, een beetje anticiperen, zodat de klap voor Floortje des te zwaarder zou zijn.

'O, ja. "Je bent de beste!" riep hij. "Je bent het beste wat me ooit is overkomen! Je bent oneindig veel beter dan Floortje, op alle vlakken! Je bent geiler! Je bent ouder! Je neukt zóveel lekkerder! Godsamme, je bent fantastisch! Ik snap niet hoe ik mijn vrouw ooit graag heb kunnen zien! Jij bent de openbaring waar ik al mijn hele leven lang op wacht!"' Terwijl Vanessa Jacks liefdesverklaring reproduceerde, keek ze Floortje recht in de ogen, zonder zelf één keer met haar ogen te knipperen. Floortje probeerde haar op een leugen betrappen, speurde wanhopig naar signalen dat ze aan het bluffen was − maar Vanessa's machtige, vurige blik vertelde haar alles wat ze moest weten. Deze woorden waren Jack niet in de mond gelegd; hij had ze wérkelijk zelf uitgesproken.

'Krijg de klere, Vanessa!' beet Floortje haar baas toe, en die moest daarom glimlachen.

'Ach, wat doet me dat plezier! Zie je, daar flakkert het weer op. Dat vuur dat in jou zit, en waarover ik het al met je heb gehad. Dat mag je nooit door iemand laten doven, want als het eenmaal uit is, komt het nooit meer terug. Als je je door verdriet en tegenspoed laat verteren, snijd je als het ware de zuurstoftoevoer naar je heilige vuur af. Laat dat niet gebeuren! Ook al heb je je nog nooit van je leven zo miserabel gevoeld als nu … als je je vuur aan de gang houdt, ben je volgens mij nog tot heel wat groots in staat.'

'Oké, whatever, Vanessa,' zei Floortje, die met haar hoofd schudde en opgehouden was met huilen. 'Ik ben je wijze lessen onderhand zo beu als koude pap. Je hebt met mijn man genéúkt, verdorven teef die je bent!' Vanessa glimlachte nogmaals, en knikte aanmoedigend, tevreden over hoe de jonge vrouw zich niet liet vermurwen.

'Zie je, schat. Dat is exáct wat ik bedoelde. Je bijt van je af − iets wat je vroeger in mijn bijzijn nooit van je leven zou hebben gedurfd. En precies daarom … precies daarom moet ik dit doen. Dáárom moet ik je te gronde richten. Het is voor je eigen goed,' zei Vanessa met finaliteit. Hoewel er een zekere genegenheid in haar stem doorklonk, sorteerde ze met haar woorden toch vooral een intimiderend effect. 'Liefje, ik ga je de kelk tot op de bodem doen ledigen. Vannacht heb ik al telefonisch contact gehad met mijn advocaat; de scheidingsprocedure is al opgestart, want ik wil zo snel mogelijk met Jack trouwen. Gezien de omstandigheden vermoed ik ook dat je er weinig voor voelt om bij me in dienst te blijven? Hoe dan ook, ik heb je vannacht al ontslagen. Kwestie van jou de kans te ontzeggen om de eer aan jezelf te houden,' legde Vanessa uit, en haar mondhoeken krulden om in een afzichtelijke grijns. 'En weet dat ik hele, héle lelijke dingen over je ga zeggen als een ander bedrijf je zou willen aanwerven en me opbelt om te weten waarom je niet meer bij mij werkt. Niet omdat er ook maar íéts van aan zou zijn, maar gewoon omdat ik je toekomst verder kan verwoesten. Dat ik je man van je heb afgepakt, was dus nog maar het begin!' Floortje moest vol ontzetting aanhoren hoe haar naakte zwarte baas haar hele toekomst ruïneerde.

'Floortje, op dit moment heb je echt de bodem bereikt. Nog dieper zinken is gewoon onmogelijk,' begon Vanessa. Ze had een tijdlang niets gezegd, zodat haar uitlatingen ten volle konden doordringen bij Floortje. 'En ik weet dat je op wraak belust bent. Je zult wel vinden dat ik moet boeten voor mijn daden. Wie weet wil je me wel een klap voor m'n kop geven? Zo ja, dan raad ik je dat ten stelligste af − tenzij je erop staat dat ik je ook nog eens in elkaar timmer na alles wat ik je al heb aangedaan. Neen, zonder gein: de enige mogelijke manier waarop je wraak op mij kunt nemen, is ervoor te kiezen om je níét in zelfmedelijden te wentelen, en niet te rusten voor je alle obstakels die ik voor je heb uitgezet hebt overwonnen, een loodzware taak waar je beter zo snel mogelijk werk van kunt maken; ik stel voor dat je eraan begint zodra ik over een paar minuten de deur van deze suite voor je neus dichtsla. Zodat, áls we elkaar dan ooit weer zouden treffen, ergens onderweg, hoe onwaarschijnlijk dat ook mag zijn, we elkaar wáárd zijn. En we de strijd definitief kunnen beslechten. Dat de beste dan moge winnen, lieverd!'

Vanessa deed er het zwijgen toe, en gaf haar assistente aldus de kans om haar boodschap te verwerken. Nog steeds had ze niet de minste last van gewetenswroeging − het kon haar niets schelen dat ze net het leven van deze jonge vrouw had verwoest. Plots begon ze te grijnzen en zei: 'Eigenlijk is het grappig. Als jij nu gewoon je bruiloft zélf had georganiseerd, en er nooit met een woord over had gerept tegen mij … dan zou niets van dit alles gebeurd zijn. Jij zou vandaag opgestaan zijn als de gelukkigste vrouw ter wereld, na een lange huwelijksnacht vol zalige seks. Je hebt één inschattingsfout gemaakt, eentje maar − je hebt je hart bij me gelucht en zo heb je me hier onwillekeurig bij betrokken. En nu, tja … nu ben je álles kwijt, heb je al je geluk verspeeld. Dat geeft een mens te denken, niet?' zei Vanessa, die peinzend naar haar secretaresse keek.

Ze probeerde Floortjes blik te vangen, wilde bepalen of het vuur in haar pupillen nog steeds brandde, of dat alles wat ze haar de voorbije nacht had aangedaan haar toch kapot had gemaakt. Ze kwam er niet uit, maar eerlijk gezegd kon het antwoord op die vraag Vanessa ook weinig schelen. Ze had belangrijker zaken aan haar hoofd.

'Goed, dan,' begon Vanessa, en ze kwam overeind en klapte luid met haar handen. Hoezeer Floortje haar baas (of ex-baas) ook haatte en verachtte, toch keek ze met open mond toe hoe Vanessa's zwarte reuzentieten als een gek op en neer en heen en weer stuiterden toen ze opstond. Ze richtte zich trots in haar volle lengte op, torende indrukwekkend boven Floortje uit, en gaf haar volgende bevel. 'En nu … onder mijn ogen uit. Je man − die weldra je ex zal zijn − en ik hebben een drukke dag voor de boeg, en ik heb nog zin in een snelle ochtendwip voor we onze suite verlaten. Ophoepelen, dus, en rap een beetje.'

Niet wetend wat ze anders doen moest, gaf Floortje gehoor aan haar bevel. Ze kwam overeind, en besefte toen hoe ze eruitzag. Ze hoopte toch op een gréíntje mededogen van Vanessa's kant en vroeg met verslagen stem: 'Mag ik me dan ten minste omkleden voor ik ga?'

'Neen, dat lijkt me niet. Ik wil dat je hier zo vertrekt. Ik wil dat je door de straten wandelt met die spuuglelijke soepjurk nog aan. En dat die vernedering je voor de rest van je leven moge achtervolgen!' antwoordde Vanessa vigoureus, terwijl ze haar assistente naar de deur manoeuvreerde. Die kon nog net haar handtas meegraaien voor ze de deuropening bereikte, waar ze een laatste keer omkeek naar haar echtgenoot, die nog steeds lag te slapen. Het besef dat ze de man van wie ze zo ontzettend hield misschien nooit meer zou terugzien trof haar als een mokerslag. Maar voor ze het wist, was ze de hotelgang op geduwd, en werd de deur van haar bruiloftssuite achter haar dichtgeslagen en op slot gedaan. Ze stond daar maar, alleen, met haar bevlekte trouwjurk aan, en haar man was achter die gesloten deur achtergebleven. Het leek wel of hij in een compleet ander universum zat.

Floortje begon weer te wenen.