Het is inmiddels eind september, de herfstvakanties beginnen over enkele weken, en Eira zal dan naar huis heen gaan. Dan hebben Chantal en ik het huis voor onszelf. Dat is ook wel even fijn. Maar het is wel eerlijk om te zeggen, dat het eigenlijk heel erg goed gaat in huis. Eira heeft het sporten nu goed opgepakt, en dat is ook al aan haar te zien. Ze is al duidelijk wat afgevallen, en beter gevormd. Bovendien zit ze nu ook lekkerder in haar vel, en is vooral zelfverzekerder geworden. Bovendien heeft ze nu vriendschap gesloten met Manuela en ook Veerle. Dat laatste heeft wel wat geduurd, toen Veerle eenmaal inzag, dat ze helemaal geen bedreiging vormde voor Joey. Maar nu zijn het dikke vriendinnen, die ook samen dingen ondernemen. En daarnaast heeft Eira ook een baantje gevonden in de plaatselijke supermarkt, waar ze geld verdient voor zichzelf. Daarmee kan ze kleding kopen, op stap gaan, van dat soort dingen.

Alleen Chantal begint nu wat meer last van haar zwangerschap te krijgen. Haar misselijkheid is wel afgenomen, maar haar lichaam is nu wat overgevoelig geraakt. Dat heeft wel invloed op ons seksleven, maar er zijn manieren genoeg om toch seks met elkaar te kunnen hebben, zonder dat ze daarvan problemen ondervindt. Maar daarnaast is Chantal ook wat emotioneler, en dat zorgt soms wel voor vreemde situaties, waar ik me dan weer moeilijker raad mee weet. Maar Chantal is vooral bezorgd over de seks, die we met elkaar beleven. Ze meent, dat ik niet genoeg aan mijn trekken kom, terwijl dat voor mij echt niet het probleem vormt. Ik heb er volledig begrip voor, dat Chantal nu minder zin heeft in seks, vooral omdat het voor haar pijnlijk is, als ik haar penetreer. Maar ik ben wel tevreden, met de oplossingen, die we tot nu toe gevonden hebben, al moet ik toegeven, dat ik het neuken met Chantal wel een beetje mis. Maar buiten dat vind ik het geen probleem. Maar voor Chantal ligt dat anders. Ze vindt het vreselijk, dat we nu geen echte seks meer kunnen hebben. Ze verlangt er nog steeds naar, en zo soms doen we het ook nog wel eens. Maar voor mij is de aardigheid eraf, als ik zie, dat ze pijn heeft. Maar daarvoor zijn andere intieme momenten teruggekomen. We liggen nu vaker langs elkaar, en voeren lange gesprekken met elkaar. Tijdens die gesprekken voel ik me dichter bij Chantal, dan ooit tevoren. En dat compenseert veel.

Maar juist nu is er iets vervelend met Eira gebeurd. Ze was met Manuela naar een feestje gegaan, waar ze een jongen had leren kennen, die ze best leuk vond. Dat heeft zelfs tot een tweede date geleid, en daar is het fout gegaan. Het was misschien goed gegaan, als de vrienden van Leon, zoals de jongen heet, er niet bij waren geweest. Leon was al achttien, maar heeft nooit echt veel geluk gehad met meisjes. En zijn vrienden, stoer als ze zijn, wel. En ze hadden Leon opgejut, dat hij met Eira meteen seks moest hebben, en onder invloed van alcohol heeft hij dat toen geprobeerd. Alleen had hij niet op weerstand van Eira gerekend, die inmiddels van Veerle wel wat zelfverdedingstechnieken had geleerd.
Met als gevolg, dat ik ’s avonds huilend telefoon van Eira kreeg om haar te komen ophalen. Ik had op dat moment al het ergste vermoed, maar op dat moment kon ik niet meer doen dan Eira troosten en kalmeren. Dat heb ik heel voorzichtig gedaan, omdat Eira er echt kwetsbaar uitzag. Eenmaal thuis hebben Chantal en ik eruit gekregen, wat er precies gebeurd was, waarbij Chantal, terecht, heel erg boos is geworden op die jongen. Maar ik kende Leon nog van mijn vrijwilligerswerk bij de voetbalvereniging, en daar was het altijd een verlegen en nette jongen. Die zou zoiets nooit doen, zonder dat er een reden achter zat. Dus vroeg ik Eira: ‘Wat Leon heeft gedaan, is echt niet goed te praten. Maar denk je, dat het ook was gebeurd, als die vrienden van hem er niet bij waren geweest?’
Eira kijkt me aan. ‘Dat weet ik niet, maar ik verwacht van niet. Leon was juist de hele tijd erg lief voor me. Maar toen hij wat meer gedronken had, begonnen zijn vrienden hem juist op te jutten.’
‘Dat dacht ik al. Ik zal eens met Leon praten, ik weet waar hij woont. Ik vind, dat hij op zijn minst een excuus schuldig is!’
‘Ik wil hem helemaal niet zien, John! Ik wil hem nooit meer zien!’
‘Dat zeg je nu, maar misschien voelt Leon zich er ook niet erg fijn bij, en wil hij je wel excuus maken.’
‘Ik hoop, dat hij zich enorm ellendig voelt!’
Ik kan me de reactie van Eira volledig voorstellen, dus ik laat het even rusten.

Als Eira later naar bed is, zeg ik tegen Chantal: ‘Ik ga morgen toch even met die Leon praten, ook al wil Eira dat niet. Want ik wil minstens het verhaal van twee kanten horen.’
‘Dat vind ik ook een goed idee. Ken je hem dan?’
‘Van mijn werk bij de voetbalvereniging. Daar heb ik hem altijd leren kennen als een wat verlegen jongen, altijd netjes en correct. En je weet hoe dat kan gaan, als jongens onder elkaar zich beginnen op te jutten.’
‘Ja, ik begrijp, wat je bedoelt. Zoals Joey is gebeurd. Goed, doe wat je moet doen. Ik praat morgen wel weer met Eira, en ik zal dan eens kijken, of ze bereid is om Leon te zien.’
De volgende morgen sta ik al meteen voor de deur van Leons ouders. Die zijn nogal verbaasd, me aan hun deur te zien, en ik leg hen in het kort uit, wat er gebeurd is.
‘Aha, dat verklaart waarom Leon zo vroeg thuis was van dat feestje! Maar dit kunnen we zo niet laten! Ik trek hem nu het bed uit!’
De vader van Leon voegt meteen de daad bij het woord en haalt zijn zoon met harde hand het bed uit. Dat had voor mij ook weer niet gehoeven, maar ik ben immers maar een buitenstaander. Zodra Leon beneden komt, en me ziet staan, weet hij al, waarvoor ik kom.
’Uhm, mijnheer Vliegers! U zal wel komen vanwege wat ik gedaan heb bij Eira! Ik wil u zeggen, dat het me echt heel erg spijt!’
‘Ja, en daar koop ik nu wat voor! Bij me thuis zit nu een huilend meisje, dat door jouw doen haar studie wil afbreken en naar huis wil gaan! Weet je wel, hoeveel moeite het heeft gekost om haar dit te laten doen? Hier studeren is haar droom, en daar heb je met je ondoordachte handelen een einde aan gemaakt!’
Leon kijkt geschrokken. ‘Maar dat wilde ik juist helemaal niet!’
‘Ja, en nu? Wat ga je daar aan doen?’
‘Zal ze me willen zien?’
‘Gisteravond in ieder geval niet. Ik begrijp wel, wat er gebeurd is. Je bent vrienden met Mike Terlaar en Fer Jonkers. Dat zijn jongens, waar je je beter niet mee kunt ophouden. Die zijn alles, wat jij niet bent, Leon. Ik kan je wel met iemand laten praten, die zelf heeft ondervonden om met verkeerde mensen om te gaan.’
De vader van Leon zegt: ‘Dat lijkt me een prima plan! Ik heb al vaker tegen hem gezegd, dat Mike en Fer geen goede vrienden voor hem zijn! Maar eerst het belangrijkste, en dat is dat meisje. Wat stel je voor?’
‘In ieder geval gaat Leon zijn excuses bij Eira aanbieden, dat lijkt me vanzelfsprekend. En ik denk, dat een flinke grote bos rozen daarvoor wel nodig is.’
Zijn vader vult aan: ‘Die hij natuurlijk zelf moet betalen. Dat vind ik een prima idee.’
‘En wat er daarna gebeurt, dat laat ik aan Eira en Leon zelf over. Chantal en ik zullen in ieder geval bij dat gesprek aanwezig zijn. Maar eerst wil ik hem met mijn vriend Kurt laten praten.’
‘Kurt? Kurt Janszen? O ja, die heeft in de gevangenis gezeten!’
‘Ja, dat klopt. En ik weet zeker, als hij de mogelijkheid heeft om iemand te behoeden om in hetzelfde milieu terecht te laten komen, dat hij onmiddellijk zal willen meehelpen. Tegenwoordig heeft hij gelukkig zijn leven weer op orde, en hoedt hij zich wel om nog een keer met de politie in contact te komen. Sterker nog, hij is nu met de politie bezig om te gaan spreken op scholen over zijn ervaringen.’
‘Dus hij heeft zijn leven flink verbeterd? Fijn om te horen. Maar waarom wil je, dat Leon eerst Kurt spreekt, en dan pas dat meisje?’
‘Allereerst moet mijn vrouw Eira nog overhalen, dat ze Leon wil zien, want ze was gisteren best wel overstuur. Maar daarnaast wil ik Leon leren, dat het maar een kleine stap is om in het criminele milieu terecht te komen. Ik had nu ook al bij de politie aangifte kunnen doen, en dat zou het leven van Leon voorgoed verkloot zijn! Nu kunnen we dat op een nette manier wat aan doen, terwijl hij er nu echt wat van kan leren!’
‘Daar heb je een punt. Dan gaan we het zo doen. Leon, jij kleedt je nu meteen even aan, en dan gaan we met deze mijnheer mee naar Kurt. En ik raad je aan om goed te luisteren, anders leer ik je dat eens! Je hebt in ieder geval de komende maand huisarrest, dan weet je dat vast!’
Leon kijkt schuldig naar beneden. Maar toch zegt hij: ‘Mijnheer Vliegers, welke straf ik ook krijg, dat maakt me niets uit. Wat ik gedaan heb, dat was niet goed. En dat spijt me echt heel erg!’
‘Dat is al een begin. Maar aan mij moet je dat niet vertellen, Leon. Doe nou maar, wat je vader je vertelt, en dan zullen we wel zien, hoe het loopt!’

Leon vertrekt als een haas naar zijn kamer, terwijl ik nog even met zijn vader praat. Ik leg hem uit, hoe Eira bij ons terecht is gekomen, maar ook, dat ik Joey een tijdje in huis heb gehad.
‘Ah, die ken ik toch? Die woont hier zowat om de hoek?’
‘Ja, dat klopt! Daar woont hij nu sinds een paar maanden. Dat had ook heel anders kunnen aflopen.’
‘Misschien moet je hem ook even erbij vragen, John. Misschien maakt dat nog meer indruk op Leon. Maar heel erg bedankt, dat je het op deze manier wilt oplossen! En Leon gaat er echt niet gemakkelijk vanaf komen. Ik zal er persoonlijk voor zorgen, dat hij het weer goed maakt met Eira.’
‘Speelt Leon nog steeds voetbal?’
‘Nee, helaas niet. Sinds hij Mike en Fer kent, doet hij dat niet meer.’
Ik glimlach. ‘Mag ik dan iets voorstellen? Dat heeft mij ook enorm geholpen, toen ik ook op zo’n punt heb gestaan. Ik ben toen gaan kickboksen, en dat doe ik nu nog steeds. Maar daar is me meteen streng regime discipline en respect geleerd. En geloof me, de sportschool, waar ik het over heb, neemt dat echt niet lichtjes! Die zullen hem afbeulen, tot hij bijna breekt, en leren hem dan wat wel belangrijk is.
Leon is van zichzelf erg verlegen, en daar hebben die jongens gewoon misbruik van gemaakt. Daar zou hij zelfvertrouwen leren, waardoor hij zich tegen zulke jongens kan wapenen, zowel mentaal als fysiek.’
‘Daar moet ik het eens met mijn vrouw over hebben, maar dat is een goede suggestie!’
Leon komt dan weer naar beneden, terwijl ik meteen even naar Kurt bel.
‘Kurt, ben je toevallig thuis?’
‘Toevallig wel, je had ook niet vroeger moeten bellen!’
‘Weer een lange nacht met Ylke gehad?’
Ik hoor Kurt lachen. ‘Zeg Kurt, waar ik voor bel. Ik heb gisteren een probleem met Eira gehad. Of liever gezegd, Eira had een probleem met een jongen, die dingen deed, waar Eira niet van gediend was. Je kunt je wel voorstellen, dat ze daar heel erg van overstuur is geraakt. Maar nu wil ik het leven van die jongen ook niet kapot maken, en ik wil je vragen om hem eens over jouw verleden te praten. Hij heeft namelijk vrienden, die ik niet bepaald vertrouw.’
‘Oh, ik begrijp, waar je op uit wilt. Ik zou eigenlijk alleen maar wat spullen pakken en weer naar Ylke gaan, maar ik bel haar wel even op, dat het wat langer gaat duren. Dit heeft natuurlijk voorrang!’
‘Dus je wilt helpen?’
‘Ja, natuurlijk! Als die jongen nog gered kan worden, dan ben ik je man!’
‘Dat is wel het geval. Ik wilde Joey er ook even bij halen, die heeft immers ook in eenzelfde situatie gezeten.’
‘Goed idee. Wanneer kom je?’
‘Over tien minuten?’
‘Prima, dan zie ik je zo!’

Ik kijk Leon en zijn vader aan. ‘Zo, dat is ook weer geregeld. Dan bel ik nog even Joey, en dan kunnen we gaan.’
Joey is meteen bereid om te helpen. En hij is inmiddels ook wel bevriend geraakt met Eira, vooral omdat hij nog steeds regelmatig langskomt, ook samen met Veerle. Hij is dan ook geschrokken, van wat er met Eira gebeurd is.
Enkele minuten later komen we bij Kurt aan in zijn woning. Die laat ons meteen binnen, waarna we in zijn kunstzinnige woning gaan zitten. De vader van Leon stelt zich aan Kurt voor.
‘Ik ben Joost Goertz, en dit is mijn zoon Leon.’
‘Aangenaam, ik ben Kurt Janszen. Maar ken ik je niet van vroeger, Joost? Was je niet een vriend van mijn neef Vince?’
‘Dat is nog steeds een vriend van mij! Ik wist niet, dat je dat nog wist!’
‘Zoiets vergeet je toch niet? Ik heb je daar wel eens gezien op verjaardagen.’
‘Zou zomaar kunnen, maar daarvoor zijn we niet hier.’
Kurt glimlacht. ‘Nee, dat had ik al begrepen. Eerst wil ik weten, wat er gebeurd is. En dan zal ik mijn verhaal doen.’
Leon begint dan te vertellen, met het schaamrood op zijn kaken. Ik zie, dat Joey zich echt moet inhouden, omdat hij zich nogal boos maakt. Maar Joey weet ook, dat ik zal ingrijpen, als hij iets zou doen.
Als Leon klaar is, zegt Kurt tegen Leon: ‘Je bent achttien, dat heb ik begrepen. Dus dat zou betekenen, dat je ook als volwassene berecht zou worden, als John dit bij de politie aangekaart zou hebben. Stel, je zou daarvoor veroordeeld worden. Dan zal ik je allereerst eens uitleggen, hoe er met zulke mensen in de gevangenis wordt omgegaan. In de gevangenis heb je vele rangen en standen. En ik kan je vertellen, dat mensen met zedendelicten er niet erg goed opstaan. Je zou dan nog blij kunnen zijn, dat het alleen maar aanranding is geweest, dan valt het nog wel mee. Maar ik heb met eigen ogen gezien, hoe ze een verkrachter zelf hebben verkracht. En daar stond gewoon een bewaker bij en die deed niets. Die zou alleen maar hebben ingegrepen, als het echt te ver zou zijn gegaan, dat wil dus zeggen, als er wapens gebruikt zouden worden, of de man halfdood geslagen zou worden. Of nog erger.
En zo’n jongen als jij, Leon, die eten ze echt rauw. De gevangenis is echt geen prettige plek om te verblijven. En geloof me, ik ben er geweest, en ik wil er nooit weer terug! Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen, als ik geen vrienden als John had gehad, dan was het heel waarschijnlijk geweest, dat ik er weer was beland.
Dus ik ben John echt veel schuldig, hij heeft me mijn leven teruggegeven. Dat is iets, wat je je gewoon niet kunt voorstellen, als je er nooit mee te maken hebt gehad. En als ik dan iets kan doen, om te voorkomen, dat er iemand in dat zelfde milieu terecht kan komen, dan zal ik daar ook alles voor doen. En als ik jou was, dan zou ik heel snel zorgen, dat je andere vrienden krijgt. En ik ken je vrienden ook, ze wonen hier ook niet ver vandaan. Die kun je niet redden, maar een jongen als jij, die kan gered worden.
Bespaar je de nachtmerrie, die gevangenis heet. Je hebt nu een fout gemaakt, maar misschien kun je die nog goed maken.’

Joey knikt. ‘Kurt heeft gelijk. Ik weet wel, waar ik zou zijn beland, als John me niet had geholpen. Vorige week kreeg ik toevallig te horen, hoe een voormalige vriend van me was opgepakt. Dat had ook ik kunnen zijn. En dan had ik wellicht in eenzelfde situatie als Kurt terecht gekomen. En of ik dan ook zoveel geluk gehad zou hebben, dat betwijfel ik!’
Leon is best wel onder de indruk. ‘Maar ik heb Eira nooit kwaad willen doen! Ik vind haar juist heel erg leuk!’
‘Dan heb je dat compleet verkeerd aangepakt, Leon! Als ik iets geleerd heb van John, is dat je liefde niet kunt haasten, al is John natuurlijk niet het allerbeste voorbeeld. Die was binnen negen maanden getrouwd!’
Kurt moet hard lachen. ‘Ja, dat kun je wel stellen. Maar er valt niets te zeggen, voor zijn enorme geduld met Chantal. Het is in het begin zeker niet gemakkelijk voor John geweest!’
Ik vertel dan in het kort, hoe ik en Chantal elkaar hebben leren kennen. Maar ook vertel ik over de opofferingen, die we moesten doen, vanwege de gelofte van Chantal. Maar ze moeten wel lachen, dat die gelofte niet zo heel erg stand heeft gehouden.
‘Leon, het belangrijkste bij vrouwen is, dat je het nooit heel erg moet haasten. Een meisje geeft zelf wel aan, of ze klaar is voor de volgende stap. Dat moet je nooit forceren. En daarbij, wat is er nu leuk aan gedwongen seks? Nee, is nee. En daar blijft het dan ook bij. Geef het de tijd om elkaar te ontdekken. Dat is namelijk erg leuk, en je leert elkaar ook veel beter kennen.’
Joost is het daarmee helemaal eens. ‘Je hebt helemaal gelijk, John! Zo heb ik het ook gedaan bij mijn vrouw. Maar hoe nu verder?’
Ik glimlach. ‘Chantal heeft met Eira gepraat en heeft me net een berichtje gestuurd, dat Eira nu wel bereid is om Leon te woord te staan. Of dat positief of negatief zal uitpakken voor Leon, dat moeten we nog zien.
Maar nu ik zie, dat Leon zich beseft, dat hij echt aan de afgrond staat, en wat hij ook fout heeft gedaan, zal ik er ook alles aan doen, om Eira ervan te weerhouden aangifte te gaan doen.’

We bedanken Kurt en Joey voor hun hulp en gaan dan naar mijn huis. Ik loop eerst alleen naar binnen, om te peilen, hoe Eira eraan is. Maar zodra ze me ziet, rent ze naar me toe en houdt zich stevig aan me vast. Schijnbaar voelt ze zich veilig en geborgen bij me, en dat geeft me wel een warm gevoel.
‘Gaat het weer een beetje, Eira?’
Ze knikt. ‘Het was geen erg prettige ervaring, John. Maar aan de andere kant is er ook niet veel gebeurd. Als Leon een excuus wil aanbieden, dan wil ik er wel naar luisteren. Maar blijven jullie er dan wel bij?’
‘Natuurlijk! En ik denk, dat de vader van Leon, Joost, er ook wel bij zou willen zijn. Vind je dat erg?’
‘Ze schudt haar hoofd. ‘Krijgt Leon straf van zijn vader?’
‘O, reken daar maar op! Bovendien heeft hij al het nodige moeten aanhoren, hij heeft niet bepaald een fijne morgen gehad.’
‘Dat is hem ook geraden! Chantal had al gezegd, dat je met hem en zijn ouders zou gaan praten.’
‘Dat is niet het enige, wat we gedaan hebben, Eira. Leon weet inmiddels heel veel, over wat een mogelijke toekomst voor hem zou kunnen zijn, als je zou besluiten aangifte te gaan doen. Maar ik wil wel, dat je je beseft, dat je daarmee zijn hele leven kunt verpesten. Daarom is het misschien beter om eerst eens te luisteren, wat Leon je te vertellen hebt, en dan een beslissing te nemen.’

Ze knikt, en ik haal dan Joost en Leon naar binnen. ‘Eira, dit is Joost, de vader van Leon. Hij zal er ook bij zijn, als jullie met elkaar praten.’
Eira knikt en begroet Joost. Joost begroet haar terug en zegt: ‘Sorry, dat we elkaar op deze manier leren kennen, Eira.’
‘Daar kunt u niets aan doen, mijnheer.’
En dan richt ze zich op Leon. Wat bits zegt ze: ‘Je had me wat te zeggen, Leon?’
Leon slikt een keer. ‘Eira, het spijt me echt heel erg! En het is echt heel erg fout geweest, wat ik gedaan heb!’
‘Dat was het zeker. En doet je zakie nog een beetje pijn?’
Leon knikt.
‘Goed zo! Dat had je namelijk wel verdiend!’
Leon heft zijn handen en zegt: ‘Helemaal waar! Ik had ook gewoon niet moeten luisteren naar Mike en Fer! Ik vind je echt heel erg leuk, Eira! Echt waar! Zeg maar wat ik moet doen, om het weer goed te maken met je! Ik doe echt alles!’
‘Alles? Hmm, dan bel je nu Mike en Fer op, dat je ze nooit meer wilt zien!’
‘Dat was ik al van plan. Maar als je wilt, bel ik ze nu meteen op!’
Hij wacht niet eens het antwoord van Eira af, en belt meteen Mike op. Leon heeft zijn telefoon op speaker gezet. Mike neemt op. ‘Hey, die Leon! Gaat het weer een beetje, na die trap in je zak?’
‘Ach, rot toch op, Mike! Waarom moesten jullie me zo opstoken om Eira tussen haar benen te grijpen?’
‘Daar ben je zelf bij geweest! Je had niet naar ons hoeven te luisteren!’
‘Nee, daar ben ik nu wel achter gekomen! En je hebt gelijk, ik hoef niet naar jullie te luisteren. En dat betekent dus, dat ik jullie dan ook nooit weer wil zien of spreken! Van mijn part val je nu dood neer, het zou me niets meer interesseren! Vrienden als jullie kan ik echt missen als kiespijn! Dat noem ik geen vrienden! Dus tot nooit weer!’
Leon hangt meteen op. ‘Zo, dat was één. Nu Fer nog!’
Daar voert Leon eenzelfde gesprek mee. Als hij dat gesprek beëindigd heeft, slaakt hij opgelucht een zucht. ‘Zo, daar ben ik dus vanaf! Of ten minste, dat hoop ik!’
Eira zegt daarop: ‘Nu heb je in ieder geval laten zien, dat je ook echt meent! Maar dat wil nog niet zeggen, dat je het nu al meteen goedgemaakt hebt! Dat vertrouwen zal je zelf moeten terug verdienen!’
‘En hoe moet ik dat doen?’

Eira kijkt opeens mij aan. ‘John? Toen ik bij jullie kwam wonen, hebben jullie me verteld over hoeveel het sporten in de sportschool bij Otto en Veerle voor Joey heeft betekend. Denk je, dat Otto ook Leon dat kan leren?’
Ik glimlach en zeg: ‘Oei, weet je zeker, dat je dat voor Leon wilt? Dat kan een harde leerschool zijn voor hem!’
‘Hij heeft ook veel goed te maken, John!’
‘En waarom opeens die keuze?’
‘Omdat ik zelf merk, dat ik er ook baat bij heb. En als Leon mijn vriend wil blijven, verwacht ik minstens van hem, dat hij zich dan ook daarvoor inzet. Op die manier kan hij het bij me goedmaken!’
Om er dan giechelend aan toe te voegen: ‘En misschien dat hij er later ook zo goed zal uitzien, als jij doet, John!’
Ik hoor Joost opgelucht adem halen, en hij is echt niet de enige. Joost zegt dan tegen zijn zoon: ‘Je hoort het, Leon. Wat zeg je daarvan?’
‘Ik had al gezegd, dat ik alles zou doen om het goed te maken, dus dan zal ik dat ook doen! Bovendien wil ik ook weer ga sporten. Ik heb nu immers geen vrienden meer om naar toe te gaan!’
‘Goede beslissing, Leon! Dan zullen we daar snel werk van maken.’
‘Dat regel ik wel met Otto, dat is de eigenaar van de sportschool.’
‘Weet je toevallig, wat het kost om daar te sporten?’
‘Vijftig euro per maand, en dat is inclusief begeleiding. En geloof me, dat Leon begeleid zal worden. Ik schat zo, dat Otto zijn dochter op hem zal zetten, en die zal Leon ongenadig afbeulen. Zeker als ze hoort, wat hij bij Eira heeft gedaan! Ze zijn namelijk wel vriendinnen!’
Leon zegt dan fair: ‘Nou, dat heb ik dan ook verdiend. En slechter zal ik er ook niet van worden.’
Eira zegt dan: ‘Mag Leon dan wel met ons meerijden? Dan kan ik ook in de gaten houden, dat hij zich ook aan de afspraken houdt!’
‘Mij maakt het niet uit, Eira. En als jij dat op deze manier wilt, dan mag hij gerust van me meerijden!’

En daarmee is alles gelukkig nog goed geëindigd. Leon en Joost vertrekken naar huis heen, en dan vind ik het tijd om alles nog eens goed door te nemen met Eira.
‘Dat was heel volwassen van je, Eira. Ik ben wel trots op je!’
‘Dank je, John. Maar zou je hiervan niets tegen mijn ouders willen zeggen? Ik wil dat zelf doen, als ik weer thuis ben. Ik wil ze kunnen uitleggen, waarom ik voor deze oplossing heb gekozen.’
‘Daar zie ik geen probleem in, jij wel, Chantal?’
‘Nee, en ik denk, dat Eira groot en wijs genoeg is, om zulke dingen zelf met haar ouders te bespreken. Maar ik moet wel zeggen, dat ik ook erg trots op je ben, Eira!’
Eira glimlacht. ‘Ik heb goede voorbeelden gehad. En daarbij, als ik goed nadenk, is er verder ook weinig gebeurd. Ik ben meer geschrokken, dat hij dit deed, dan dat het erg was. Daarvoor is het niet nodig om zijn leven te verwoesten. En daarbij vind ik Leon ook eigenlijk best leuk! Hij is niet zo opschepperig. Het is alleen, dat zijn vrienden zoveel invloed op hem hebben, maar die zijn nu wel uit de weg!’
‘Ik weet niet of die zo snel zullen opgeven, Eira. Maar je moet ook Leon niet te zeer onderschatten. Ik ken hem nog van de voetbalvereniging, en hij is niet iemand, die heel snel opgeeft. Misschien wat verlegen, maar geen verkeerde jongen.’
Chantal zegt dan lachend: ‘Ben dan maar zuinig op Leon, Eira! Want zo vaak krijg je niet de kans om een leuke jongen helemaal naar je hand te zetten!’
Eira lacht. ‘Dacht je, dat ik dat niet wist? Maar ik wil er geen misbruik van maken. Leon is echt leuk, en ook wel knap. Alleen kan hij wel wat gespierder zijn, en dat zou nu zomaar eens kunnen lukken!’
Chantal en ik moeten lachen. ‘Geen misbruik maken van de situatie, zegt ze dan! Ik zal Veerle eens zeggen, dat ze je wat harder moet aanpakken bij de trainingen!’
Eira kan dan niets anders doen dan glimlachen. Maar we zijn blij, dat het nu allemaal met een sisser is afgelopen. Eira pakt ons allebei vast en geeft ons een flinke knuffel. ‘Ik wil jullie bedanken voor alles! Hier heb ik wel weer flink van geleerd. En jullie zijn zulke goede voorbeelden!’
Ze geeft ons allebei een zoen op onze wang. En ik kan niet ontkennen, dat het me een warm gevoel van binnen geeft.

Dan laat ze ons los, en zegt: ‘Ik ga nog even naar de pups van Renn kijken! Die vind ik toch zo leuk!’
We glimlachen. Eira is helemaal weg van de vijf pups, die Renn een paar weken geleden heeft gekregen. De oogjes van pups zijn net open, maar ze kunnen nog maar amper bewegen. Maar Eira is er amper weg te slaan. Ze mist haar eigen hond thuis en heeft daar met Renn en haar pups een geweldig alternatief voor gekregen.
Dinsdagavond staat Leon goed op tijd voor onze deur, om met ons mee te rijden naar de sportschool. En op de sportschool, krijgt hij, zoals ik al verwacht had, les van Veerle. Veerle laat Leon flink zweten, maar hij blijkt nog wel over een goede conditie te beschikken. Otto heeft dat ook in de gaten en zegt: ‘Dat is in ieder geval al een verschil met Joey! Want die had met drie rondjes om de ring zijn tong al op de grond hangen!’
Joey hapt meteen. ‘Maar hoe snel had ik mijn conditie verbeterd, Otto?’
‘Dat duurde toch wel twee maanden, Joey! En als Veerle er niet was geweest, dan had het nog langer geduurd!’
Otto en ik moeten flink lachen, omdat Joey hier geen antwoord op heeft. Na afloop van de training, als we op weg naar huis zijn, zeg ik tegen Leon: ‘Je hebt anders toch nog een behoorlijke conditie, terwijl je bijna anderhalf jaar geen voetbal meer gespeeld hebt!’
Leon glimlacht. ‘Ik mag dan wel gestopt zijn met voetbal, ik ben niet gestopt met joggen. Dat heb ik altijd nog twee keer in de week gedaan. Geen grote afstand, altijd maar drie kilometer, maar zo hield ik wel mijn conditie een beetje op peil.’
‘Nou, goed bezig dan. Hoe beviel je de eerste les?’
‘Pff, Veerle liet me flink werken! Maar het viel me niet tegen. De oefeningen waren best leuk, alleen het tempo lag nog wat hoog!’
‘Dat komt nog wel, Leon. En ik ben blij, dat je je ook aan je afspraak hebt gehouden.’
‘Dat doe ik graag voor Eira. Ik was een eikel, dus moet ik het ook weer goedmaken. Maar ik moet nog aan een deel van de afspraken voldoen. Dat ga ik morgen doen.’

Ik moet zelf ook even nadenken, maar dan herinner ik me de bos bloemen, die Leon Eira nog moet brengen. Na het eten gaat Eira nog even naar haar vriendin Manuela, om daar nog lekker even mee te kletsen, waardoor we even het huis alleen hebben. We liggen op de bank televisie te kijken, als Chantal opeens aan me begint te frunniken. Dat doet ze normaal alleen, als ze seks met me wil, en dat blijkt nu niet anders te zijn.
Ik glimlach en zeg: ‘Weet je het zeker, Chantal? Ik wil niet, dat je er spijt van krijgt!’
Ze glimlacht terug. ‘Ik heb een tip van een collega gekregen. En ik heb nog even getwijfeld, of ik wilde proberen, maar ik kan gewoon niet zonder seks met jou!’
Ik lach. ‘Is mijn meisje een beetje heel erg verslaafd aan mij?’
Ze bijt op haar lip. ‘Heel erg verslaafd! Daarom ben ik ook met je getrouwd!’
Ze laat dan haar hand over mijn pik glijden, die daar onmiddellijk op reageert. ‘Hmm, maar volgens mij heeft er daar ook wel iets interesse!’
‘Zullen we dit dan maar op de slaapkamer voortzetten?’
Chantal glimlacht. Ik trek haar omhoog en we lopen samen naar de slaapkamer toe. Daar begint Chantal me te ontkleden. Ze zegt zachtjes: ‘Ik had gehoord van een collega, dat als ik bovenop ga, dat het minder pijn zal doen. En als dat waar is, dan hebben we nog heel wat goed te maken!’
Ik hoop echt, dat het waar is, want ik mis die fysieke intimiteit met Chantal wel een beetje. In minder dan geen tijd hebben we ons ontdaan van onze kleding. We zijn allebei al flink opgewonden, maar ook wat zenuwachtig. Het is alsof het weer onze eerste keer is. Maar zodra Chantal op me kruipt en zich op mijn pik laat zakken, zie ik al meteen, dat ze er weer van geniet, en geen pijn meer heeft. En dat is een opluchting voor ons allebei. Door onze opwinding duurt het dan niet heel erg lang, voordat we ons hoogtepunt bereiken. Chantal komt als eerste klaar, en melkt me met haar knijpende kutje zo flink uit, dat mijn orgasme daar direct op volgt. Chantal laat zich daarop voldaan op me vallen. Ze geeft me een zoen en zegt: ‘O, John! Dit hadden we al veel eerder moeten weten! Dit was weer heerlijk!’
‘Geen pijn meer?’
‘Nog wel wat gevoelig, maar dat heeft mijn orgasme alleen maar sterker gemaakt. Alleen kwam het veel te snel!’
‘Ik denk, dat ik nog wel een ronde kan! Zullen we eens testen, welke standjes er nog meer mogelijk zijn?’
Chantal grijnst. ‘Ja, dat lijkt me heerlijk! Eindelijk weer lekker seksen!’
‘Dat zat je heel erg dwars, of niet?’
Chantal knikt. ‘Ja, nogal! Dit voelt echt als een opluchting!’

We gunnen elkaar nog wat rust en gaan dan weer verder. Al snel blijkt, dat Chantal na haar eerste orgasme amper nog de pijn voelt, die ze eerder voelde. En vanaf dat moment lijkt Chantal er geen genoeg meer van te krijgen. Ze wil nu iedere avond seks, zelfs meerdere keren per avond. Ik heb dan wel een goede conditie, maar zelfs dat wordt me iets te gek. En omdat de herfstvakantie al begonnen is, stel ik Chantal voor, dat ze haar ouders nog eens uitnodigt om langs te komen. Zelf kunnen we niet weg, omdat de pups nog veel te klein zijn, om ze alleen achter te laten. Joris en Jolien zijn erg blij, als we ze vragen om een week bij ons te komen logeren. Ze komen wel regelmatig naar ons toe, maar zoals altijd lijkt de tijd altijd te kort te zijn. En bovendien begint nu de zwangerschap van Chantal en Melissa al wat zichtbare vormen aan te nemen, en daar willen Joris en Jolien zo veel mogelijk van meekrijgen. Ze zijn maar wat trots, dat ze weer nieuwe kleinkinderen krijgen.

Als ze zaterdagmorgen aankomen, zijn Daan en Melissa vanzelfsprekend ook al bij ons op visite. Maar tot onze verrassing zijn ook Johan en Helen meegereisd met hun eigen wagen. Ze moeten ’s avonds wel terug naar huis, maar de verrassing is er niet minder leuk om. Ze hebben hun dochter meegenomen, die uiteraard veel belangstelling krijgt. En uiteraard zijn Johan en Helen trots op hun dochter. Chantal is helemaal weg van Mireille, zoals ons nichtje heet. En ik moet ook toegeven, dat ze een schatje is. Maar het doet me wel beseffen, dat er over niet al te lange tijd, nauwelijks een half jaar, ook zo’n klein schepsel hier in huis zal zijn. Johan ziet me naar Mireille kijken.
‘Bang, dat voor wat er over een half jaar ook deel van je wereld zal zijn, John?’
Ik glimlach naar Johan. ‘Bang is niet het goede woord, Johan. Ik kijk er echt erg naar uit, dat is zeker. Misschien wat onzeker, zal ik het allemaal goed doen?’
Johan lacht hardop. ‘Ach, die twijfels had ik ook, en ik moet zeggen, dat het inderdaad even wennen is. Maar dat went echt snel, je hebt geen andere keuze. Maar het gaat zo snel! Je kunt je ogen niet eens afwenden, of ze is alweer gegroeid! Maar het is gewoon fantastisch! Ik kan het gewoon niet anders omschrijven! Maar als er iemand goede ouders zullen worden, dan zijn jullie het wel! Als ik zie, wat jullie met Joey gedaan hebben, en nu ook met Eira, dan heerst er wat dat betreft geen enkele twijfel!’
Joris is het daarmee volledig eens. ‘Ja, dat ben ik met Johan eens. Maar kleine kinderen zijn toch wel wat anders, dan volwassen jongeren die je bij je laat wonen. Maar ik maak me echt geen zorgen over jullie. Jij en Chantal zullen echt goede ouders zijn. Daar twijfel ik niet eens over.’
Melissa vraagt dan aan haar vader: ‘En ik en Daan dan, pap?’
‘Jullie zullen ook zeker goede ouders worden, daar twijfel ik niet aan. Maar je zal zelf toch ook wel moeten toegeven, dat Chantal en John geboren ouders zijn. Ze zijn allebei erg zorgzaam, en je weet van Chantal, dat ze al van kleins af aan kinderen wilde. En wat wilde jij?’
Melissa glimlacht. ‘Een beer. Chantal werd altijd boos, omdat ik liever met mijn beren speelde, dan met onze poppen. Ik begrijp wel, wat je bedoelt, pap. Maar nu ik zwanger ben, is er in ons leven al veel aan het veranderen. We bereiden ons goed voor, we hebben al heel wat boeken gelezen, om ons voor te bereiden op het ouderschap. En we hebben nu al enkele keren op de baby van Nicole, een nichtje van Daan, gepast. Dat was toch zo leuk! Dat gaf Daan al meteen wat ervaring met het vervangen van een poepluier!’

Ik kijk verbaasd op, dat heeft Daan me nog niet verteld. ‘O, Daan? Wat hoor ik nu weer voor nieuws?’
Daan bloost. ‘Tja, je moet je toch op enige manier voorbereiden op het ouderschap? En het was ook niet, dat ik een keuze had! Ik kon mijn nichtje toch niet met een volle luier laten liggen, terwijl Melissa naar de winkel was? Toen dacht ik, dat ik maar beter door de zure pil kon bijten, en het maar gehad hebben.’
Melissa lacht. ‘Hij was nog bezig, toen ik weer thuis kwam. Het was zo grappig! Ik heb krom gelegen van het lachen! Maar hij heeft het wel gedaan, en ik ben dan ook erg trots op hem!’
Johan zegt lachend: ‘Troost je, Daan! Je mag straks nog heel lang poepluiers gaan vervangen. En dat is zeker geen favoriete hobby van me, maar ja, het moet wel gebeuren.’
Daan lacht zuur. ‘Daar ben ik me wel van bewust! En ik wist niet, dat babypoep zo kon stinken!’
Daar moet iedereen wel om lachen. Jolien vraagt dan aan mij: ‘Jij zal wel weinig ervaring hebben met poepluiers, John!’
‘Dat zou ik nog niet zo hard zeggen, Jolien. Ik heb ook een neef en nichtje, waar ik wel eens een luier van verwisseld heb. Dus helemaal zonder ervaring ben ik ook weer niet. Het is wel weer heel wat jaren geleden, maar ik geloof niet, dat ik het al verleerd ben!’
Helen springt meteen in, en zegt: ‘Nou, dan heb je nu geluk! Als je wilt, mag je de luier van Mireille vervangen, die zal nu wel helemaal vol zitten!’
Ik kijk Helen uitdagend aan. ‘Dacht je werkelijk, dat ik dat niet zou durven? Die uitdaging durf ik best aan!’
Geamuseerd antwoordt Helen: ‘Nou, ga je gang! Dat wil ik wel eens zien!’
‘Kom maar op! En misschien kunnen we dat maar meteen in de babykamer doen. Die hebben we al klaar, en dan kunnen jullie die al meteen zien!’
‘O? Is die al klaar? Dat is vroeg?’
Chantal glimlacht. ‘Ik had toch al de meubels gekregen, dus er was ook geen reden om er nog mee te wachten. En die kan maar vast klaar zijn, of niet dan?’

We lopen dan naar de babykamer, waar eerst de kamer bewonderd wordt. Jolien krijgt er wel vochtige ogen van, als ze haar oude spullen daar ziet staan.
‘O, wat enig! Daar hebben jij en Michel ook in gelegen, Johan! Wist je dat?’
‘Ja, dat heb je me ooit verteld. Maar ik heb nooit geweten, dat dit bij ome Alfred was opgeslagen!’
‘Dat zijn we ook min of meer vergeten. Maar het is altijd de bedoeling geweest, dat Chantal dit zou krijgen. Als er ooit iemand van mijn kinderen is geweest, die graag kinderen wilde, dan was Chantal dat. Bovendien is ze mijn eerste dochter, als moeder zijnde, is dat toch wel wat speciaals. En ik heb die wieg ook van mijn moeder gekregen en die had op haar beurt het ook weer van haar moeder gekregen. Altijd van dochter op dochter. Terwijl ik ook oudere broers had. Ik wilde die traditie niet verbreken.’
‘Ik vind het niet erg, mam. Ik gun het Chantal heel erg.’
Helen merkt dan op: ‘Maar waarom heb je die wieg niet helemaal in het midden staan, Chantal? Dat ziet er wel wat raar uit!’
Chantal kijkt naar mij, en zegt dan: ‘Zullen we het dan maar bekend maken, John?’
Ik knik en sla een arm om haar middel. Verbaasd kijkt iedereen ons aan. Chantal zegt: ‘Omdat we nog zo’n wieg laten maken. We krijgen een tweeling!’
Het is even helemaal stil in de kamer, maar niet voor lang. Joris en Jolien kijken ons geschokt aan. Helen en Melissa zijn echter meteen enthousiast. ‘O, wat leuk voor jullie! Een tweeling?’
Chantal glundert. ‘Ja, echt waar! Toen we daar achter kwamen, hebben we meteen Sander, een goede vriend van ons, gevraagd of hij deze wieg kon namaken. En dat is hij nu ook aan het doen. En hij maakt er ook meteen een voor zichzelf, want ook hij wordt vader.’
Melissa is meteen nieuwsgierig. ‘Is Sander die voor je aan het maken? Weet die het dan al?’
‘Ja, natuurlijk! Dat ging niet anders.’
‘Hmm, zou je het erg vinden, als ik hem ook zou vragen zo’n wieg voor me te maken?’
‘Ik denk niet, dat het Sander veel zal uitmaken of hij er nu twee moet maken of drie!’
Melissa kijkt meteen Daan aan. ‘Schat, zou je dat ook goed vinden? Het zal misschien wel wat kosten, maar je moet toch toegeven, dat het een mooie wieg is?’
Daan glimlacht alleen. ‘Natuurlijk vind ik dat goed! Maar op één voorwaarde, Melissa! Je gaat wel een andere kleurstelling kiezen. We gaan niet dezelfde babykamer hebben als John en Chantal!’
Melissa glimlacht en geeft Daan een zoen. ‘Natuurlijk wordt die anders! Maar rood en wit zullen er zeker in voorkomen. Maar we hebben nog tijd genoeg!’

We krijgen dan ook de felicitaties van de rest. Jolien zegt dan: ‘En wanneer wilden jullie dit bekend maken?’
‘Vandaag! We wisten, dat jullie zouden komen, en dat leek ons het juiste moment om het bekend te maken. Maar het gaat wel betekenen, dat mijn zwangerschap een stuk zwaarder zal gaan worden.’
Johan merkt dan lachend op: ‘Dus John: Het dubbele aantal aan poepluiers!’
Ik lach. ‘Daar was ik me al van bewust, Johan. En daarover gesproken, nu kan ik nog even trainen!’
Ik haal behendig Mireille uit haar reiswieg, en leg haar op de commode. Een luier verwisselen is ook weer niet zo heel moeilijk, maar ik herinner me nog goed, hoe Leonie me dat geleerd heeft. En hoewel het stinkt, doe ik er niet zo moeilijk over. En even later geef ik een keurig verschoonde baby terug aan Helen.
‘Nou, ik moet toegeven, dat je inderdaad wel weet, wat je doet! Dat heb je zeker vaker dan één keer gedaan!’
Ik glimlach. ‘Ja, dat kun je wel stellen. Meerdere weekenden. Soms moesten Dean en Leonie een weekend weg, of wilden ze gewoon een weekend voor zichzelf. Dan was ik de pineut! Nou ja, ik vond het ook wel iets hebben om op mijn neef en nichtje te passen. En ze leven nog steeds, en ik moet zeggen, dat Leonie het me ook goed geleerd heeft. Ik ben het in ieder geval nog niet verleerd!’
Johan zegt daarop: ‘Verdorie! En ik had nog wel gehoopt, dat we nu eindelijk eens iets zouden zien, dat je niet kunt, John!’
Ik lach. ‘Er is nog genoeg, wat ik allemaal niet kan, Johan. Geen zorgen, ik ben echt geen superman!’
‘Dat mag ik hopen! Anders zien wij er allemaal wat zielig uit, naast jou en Chantal!’
‘Ach, zo erg is het ook weer niet, of wel?’

Helen vraagt dan aan Chantal: ‘Chantal, zou je het erg vinden, als ik hier Mireille in jouw wieg laat slapen? Ze is duidelijk moe, en zou eigenlijk al moeten slapen.’
‘Geen probleem, Helen. Dat zou ik zelfs erg prettig vinden!’
Helen omhelst Chantal dan even als dank, en legt dan haar dochter in de wieg. Die kijkt wel even verbaasd naar haar nieuwe omgeving, maar ze is zo moe, dat ze vrijwel meteen inslaapt. Helen vraagt dan: ‘Uhm, jullie hebben zeker nog geen babyfoon?’
‘Natuurlijk hebben we die! Ziet er hier alleen anders uit, dan je zou verwachten.’
Helen kijkt verbaasd. ‘Ik zie er geen staan?’
Chantal lacht. ‘Die zit verwerkt in die knuffelbeer! En ik heb op mijn telefoon een app staan, waarmee je dan de babykamer in de gaten kunt houden.’
‘Vreet dat geen accu?’
‘Valt wel mee. Die hebben we ook gebruikt, toen Renn moest bevallen van haar pups. De app werkt op de achtergrond en springt pas aan, als er geluid is, of beweging.’
‘O, handig! Dat is misschien ook wel iets voor ons!’
Al snel zijn Chantal en Helen over de babyfoon aan het babbelen, terwijl we weer naar beneden gaan. Eenmaal beneden komen we aan Renn voorbij, die dan natuurlijk ook de nodige aandacht krijgt. En ook haar pups krijgen de nodige aandacht. Die zijn nu heel wat actiever, ze zijn nu ruim vier weken oud en beginnen de wereld te ontdekken. Dat is soms erg leuk om te zien, maar Renn toont zich een goed moeder, en zorgt goed voor haar kroost. Jolien is amper weg te slaan bij de kist, waarin Renn haar jongen geworpen heeft. ‘Och, wat zijn die pups toch schattig! Ik zou zomaar weer een hond willen hebben, als ik deze kleintjes zie!’

Ik kijk Joris aan. In het geheim heb ik daar al met hem over gepraat. Of liever gezegd, Joris belde ons op om te vragen, of we bereid waren een van de pups voor hen te reserveren. Het moest een verrassing voor Jolien worden, omdat ze al vaker met Joris over een hond gepraat had. Ze wil de eenzaamheid in huis wat opvullen. Wat op zich geen hele slechte reden is.
Joris zegt dan: ‘Welke zou je dan willen, Jolien?’
‘Ik denk, dat ik dan die rood gevlekte zou pakken. Dat is toch zo’n schatje!’
Ik zeg dan tegen Jolien: ‘Goed, dan zullen we die voor je reserveren!’
Jolien kijkt me geschokt aan. Ze ziet dan de lachende gezichten van Chantal en Joris. ‘Menen jullie dat echt? Krijg ik die pup van jullie?’
‘Natuurlijk krijg je die! Ik heb je een dochter geroofd, dus het lijkt me wel fair als ik je ook iets teruggeef. En bovendien heb ik dit al met Joris en Chantal doorgesproken, het enige, wat jij nog moest doen, was er eentje uitkiezen.’
Jolien kijkt Joris aan. ‘Dus jij vindt het ook goed, Joris?’
‘Wat dacht jij dan? Ik had dit al een week geleden met Chantal en John besproken! Zo zijn ze ook op het idee gekomen om ons uit te nodigen!’
Jolien staat dan op en omhelst ons allemaal. ‘Dank jullie allemaal! En wanneer mag ik mijn pup meenemen?’
‘Dat duurt toch nog even, Jolien! Minstens nog zes weken, dat is het beste.’
‘Zolang kan ik wel wachten! En dat geeft me een excuus om weer eens wat vaker hierheen te komen! O, ik ben toch zo blij!’
Chantal zegt dan: ‘Je mag je pup wel even uit de box pakken, mam! Renn doet niet zo heel moeilijk, als je haar even oppakt!’
‘Mag het echt? O, het is een schatje!’
Chantal haalt de rood gevlekte pup uit de box en geeft die aan haar moeder. Renn volgt het allemaal nauwlettend, maar als ze ziet, dat Jolien de pup met liefde en respect behandelt, richt ze haar aandacht ook weer op haar andere pups, zonder Jolien ook maar een seconde uit het oog te laten. Jolien heeft geen enkele kans om te ontkomen aan de natuurlijke, ontwapende en absoluut schattige aantrekkingskracht van de pup. Maar niet veel later zet ze de pup terug bij haar moeder, die zich dan meteen om haar kroost bekommert. Maar Jolien is helemaal verliefd op de kleine pup en is amper van de box weg te slaan. Even later komt we weer bij ons op de bank zitten.
‘Wauw, ik kan het nog steeds niet geloven, dat ik een puppy krijg! Hoe heet ze?’
‘Misty. We hadden wel al zo’n vermoeden, dat je door haar zou gaan.’
‘Maar wanneer hebben jullie dit dan al besproken?’
‘Zelfs nog een hele tijd voordat Renn haar puppy’s kreeg. Joris dacht, dat het een goed idee zou zijn, als jullie een hond zouden nemen. Toen was hij nog bezig, welke hond hij je zou kopen, het moest een verrassing worden. En tja, toen werd Renn drachtig, dus toen was het al snel beslist.’
Jolien denkt even na. ‘Maar toen waren we nog op vakantie!’
‘Juist, zo’n besluit neem je niet zomaar, Jolien!’, zegt Joris, ‘Een hond moet wel bij je passen, maar van Renn en Mex al geleerd, dat het precies de hond is, die ik graag zou willen hebben. En als ik zie, hoe je met die honden omgaat, weet ik, dat het de juiste keuze is.’
‘Dank je, Joris! En ook jullie, John en Chantal! Dit is echt een heel mooi cadeau!’
‘Ja, maar daar komt ook wel wat verantwoordelijkheid bij kijken, mam! Maar ik moet echt zeggen, dat het ons leven hier wel verrijkt heeft. Omdat we Renn iedere dag moeten uitlaten, wandelen we zelf ook lekker veel samen. En dan ben je veel meer ontspannen, en ik moet zeggen, dat we dan vaak belangrijke zaken bespreken.’

Ik knik. ‘Dat is zeker waar. Want de zorg voor een tweeling heeft nogal wat gevolgen voor ons. Maar ik was al min of meer voorbereid op dit.’
Chantal glimlacht. ‘Ja, John heeft gelijk. Eigenlijk wisten we al, dat dit ging komen. Alleen niet wanneer… Een goede vriendin van John’s moeder had een voorspellende gave. De eerste keer, dat ik haar ontmoette, had ze al voorspeld, dat John en ik een tweeling zouden krijgen. Ik dacht eerst ook, dat het onzin was, maar ze heeft me al enkele dingen meer voorspeld, die ook zijn uitgekomen. Zo heeft ze John destijds al gezegd, wanneer we zouden trouwen, en hoeveel en wanneer we kinderen zouden krijgen. Net voordat ik met John getrouwd ben, heb ik nog even met haar gepraat, en ze heeft me toen hetzelfde voorspeld, als ze destijds aan John voorspeld heeft. Ik moet zeggen, dat haar voorspelling wel wat globaal is. Ze had gezegd half mei van dit jaar, dat we zouden gaan trouwen. Maar voor onze tweeling heeft ze specifiek een datum genoemd, mam. En dat zou achttien maart zijn. En inmiddels weet ik, dat ze veel van haar voorspellingen goed heeft gehad. Ik heb vrouwen gesproken, bij wie ze dat ook voorspeld heeft. Ze was echt een bijzondere vrouw.’
‘Ze leeft niet meer?’
Chantal schudt haar hoofd. ‘Nee, ze is net na onze huwelijksreis overleden. Maar zelfs haar eigen dood heeft ze voorspeld.’
‘En jij gelooft in zoiets heidens, Chantal? Ik had toch wel beter van jou verwacht!’
‘Wie zegt dat het heidens is, mam? Zelf zag ze het als een gave van God, en zo denkt de pastoor er hier ook over. Ze deed immers niets verkeerd, en liep er ook echt niet mee te koop. Ze wilde er niet beter van worden. Bovendien was Mieke een eerlijk en rechtschapen mens, die zelden of nooit kwaad over iemand sprak, laat staan dat ze zoiets zou doen! In mijn ogen is zo’n gave pas iets heidens, of duivels, als je er kwaad mee doet. Het enige, wat Mieke deed, was voorspellen, wanneer iemand zou gaan trouwen, kinderen zou krijgen, of sterven. En ze had het heus niet alleen maar goed, haar gave was echt niet helemaal perfect.’
‘En weet je zeker, dat ze geen invloed op je heeft gehad, met die voorspelling? Voorspellen is iets van de duivel!’
Chantal kijkt haar moeder vreemd en boos aan. ‘Waar komt dit nu weer opeens vandaan, mam? Mieke was een goed mens. En over de doden spreekt men alleen maar lof! En wat betreft die voorspelling, mam, toen ik John voor het eerst kuste, wist ik al, dat hij de man van mijn dromen was. En ik zou letterlijk alles gedaan hebben om hem te krijgen.’
‘Zelfs…’
Chantal knikt. ‘Zelfs dat, mam! En eigenlijk is dat ook gebeurd, alleen was dat niet mijn bedoeling. Maar als het nodig geweest was, om John te krijgen, dat had ik het zeker overwogen. Ik denk niet, dat je echt ooit zult begrijpen, wat John precies voor me betekent, mam! Ik hou van hem om meerdere redenen. Hij is in alles, wat ik me in een man wens. En misschien had hij een ander geloof, dan wij. Maar zelfs dat verschilt niet eens zo veel, daar ben ik nu wel achter. Veel is hetzelfde, maar er zijn toch wel de nodige verschillen.
Maar daar gaat het niet om, het gaat om mijn gevoelens voor John. John is voor mij de adem, die ik in mijn longen zuig, het water, dat ik drink. Zonder John zou ik niet eens kunnen leven! Hij begrijpt me meer, dan wie dan ook! Zelfs Melissa kan dat niet op die manier, en je weet, dat Melissa en ik als twee handen op één buik zijn! John is als mijn persoonlijke magneet, die me vast op deze wereld houdt. Zonder hem zou ik wegzweven in het oneindige niets! Zonder John zou mijn leven niet eens zin hebben, ik zou liever sterven, dan hem ooit verliezen! Noem het dan maar dwaas en krankzinnig, het interesseert me niet! Wat ik wel weet, is dat ik met John gelukkiger ben, dan ik ooit ergens anders zou kunnen zijn! Dus praat me niet over een voorspelling, die van invloed op me had kunnen zijn, want dit gevoel had ik dus al voor die vrouw die voorspelling deed! En die gevoelens zijn alleen nog maar sterker geworden, en ik denk ook niet, dat ze ooit minder zullen worden!’

Jolien kijkt geschokt naar Chantal. Zo heeft ze haar dochter nog nooit over haar relatie met haar schoonzoon horen praten. Het is voor de toon en de felheid, waarmee Chantal het allemaal verteld heeft, waarvan Jolien geschrokken is. Het doet haar beseffen, dat de relatie, die ik met Chantal heb, veel dieper en inniger is, dan ze dacht. Dat we een hele sterke band hebben, dat wist Jolien wel, maar ze heeft Chantal nog nooit zo uitgesproken erover horen praten. Na een korte stilte zegt ze dan ook: ‘Zo bedoel ik het ook niet, Chantal! En je hebt gelijk, over de doden niets dan goeds. En ik heb haar niet gekend, maar ik heb Tinie ook over haar horen praten, en die spraak ook alleen maar goed over haar. Dus wie ben ik om iemand te veroordelen! En wat jou en John betreft, het schokt me wel een beetje. Ik wist wel, dat jullie band heel erg sterk is, maar dat het allemaal al zo diep zit, dat heb ik me nooit echt beseft. Het spijt me, dat ik je dan op enige manier gekwetst heb.’
Chantal is wat gekalmeerd. ‘Het spijt me ook, mam! Misschien zijn het de hormonen, die nu opspelen, nu ik zwanger ben. Ik weet ook niet, wat me bezielde om zo fel te praten over mij en John!’
‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, Chantal. Het is niet erg. Eigenlijk heb ik altijd wel geweten, dat je heel erg ver zou gaan voor John. Dat was al meteen duidelijk. Daarom heb ik jullie nooit echt dwars gezeten. En bovendien heb ik niet echt recht van spreken, toen ik jong was, heb ik in een vergelijkbare situatie gezeten, niet waar, Joris?’

Joris glimlacht. ‘Ben je eindelijk zover, dat je dit bekend wilt gaan maken, Jolien?’
Chantal en Melissa kijken opeens verbaasd. Heeft hun moeder hen iets verzwegen? Maakt ze nu een geheim bekend?
Jolien glimlacht, als ze haar dochters zo nieuwsgierig en aandachtig naar haar zien kijken. ‘Misschien heb je gelijk, Joris. Het is nu wel tijd. Ze mogen het nu wel weten.’
Joris glimlacht alleen en leunt achterover. Hij zegt tegen mij: ‘Dit moet je eens horen, John! Je weet niet, wat je hoort!’
Ik luister nu ook met aandacht en spits mijn oren. Jolien begint.
‘Toen ik Joris leerde kennen, was ik niet zo heel net meisje, zoals jullie altijd dachten. Alleen wisten dat maar heel weinig mensen. Ik was namelijk niet bepaald een maagd, toen ik met je vader trouwde…’
Jolien moet lachen, als ze de openvallende monden van haar dochters ziet.
‘Ja, dat hadden jullie nooit gedacht, of wel? Ik ben redelijk vroeg begonnen, en ik lustte er wel pap van! Maar ik kreeg mijn rechtgeaarde straf, ik raakte zwanger. Helaas, of liever gezegd, gelukkig voor mij, liep die zwangerschap niet goed, en kreeg ik een miskraam bij tweeëntwintig weken. En dat heeft me toen aan het denken gezet. Vanaf toen heb ik me gezworen, dat ik me nooit meer in zulke problemen zou laten geraken, en ook mijn kinderen zou dat nooit gebeuren.
Niet lang daarna ontmoette ik jullie vader, en ik wist ook al meteen, dat dit de man van mijn kinderen zou zijn. En ja, ik werd zwanger, voordat we getrouwd waren, maar Joris had me al gevraagd, dus was dat niet zo erg. En misschien is dat ook de reden geweest, dat ik altijd zo streng voor jullie ben geweest.
En geef nou toe, jullie zijn toch helemaal niet zo slecht terecht gekomen? Was het nu echt zo’n grote opoffering, om jullie lichaam te bewaren voor de man, die echt van je houdt?’

Er valt even een stilte. Chantal glimlacht dan. ‘Nee, dat was het niet! En als ik eerlijk ben, heeft het mijn relatie met John sterker gemaakt, maar vooral is het daardoor allemaal sneller gegaan! Ik denk niet, dat ik ooit zo verliefd op hem zou zijn geraakt, als je ons zo vrij gelaten had!’
Melissa zegt dan: ‘Maar waarom heb je het dan zo geheim gehouden, mam?’
‘Omdat het een schande was, Melissa. Bijna niemand weet hier van. Joris wist het uiteraard, jullie oma weet het, en nu jullie! Verder weet het niemand, zelfs mijn broers en zussen weten het niet, en opa al helemaal niet! Als ik hem dat nu nog zou vertellen, zou hij meteen een hartaanval krijgen!’
Melissa lacht. ‘Nee, doe dat dan maar niet! Maar mam! Dat is nogal eens een geheim! Dat had ik nooit achter je gezocht!’
‘Nee, dat doen de meesten niet, Melissa. En dat wil ik ook zo houden. Dus ik reken erop, dat iedereen hier dit geheim voor zich bewaart. Kijk, voor de jongens was het niet zo belangrijk, maar vooral voor jullie twee vond ik dit belangrijk. En daarom heb ik jullie dus ook nu verteld, waarom dat zo was. Ik wilde jullie die schande namelijk besparen!’
Chantal en Melissa staan op en omhelzen hun moeder. Die krijgt het daardoor echt te kwaad, en snottert en huilt heel wat af. Uiteindelijk kalmeren ze, en drogen ze ieder hun tranen. En ik moet zelf ook wel een traantje wegpinken, door dit emotionele gebeuren. Jolien haalt dan eens diep adem, en sluit haar ogen. Ze heeft even een momentje voor zichzelf nodig om zich ter herpakken.

Dan opent ze haar ogen en zegt tegen Chantal: ‘Chantal, zou je iets voor mij willen doen?’
Chantal kijkt verbaasd. ‘Wat dan, mam?’
‘Zou je Avé Maria willen zingen voor me?’
Chantal kijkt verbaasd. ‘Ja, natuurlijk! Maar waarom? Dat hoort toch niet bij jouw kerk, mam?’
Jolien glimlacht. ‘Dat weet ik, maar het is wel een van de liederen van jouw kerk, die ik erg mooi vind. Bovendien is het niet echt een kerklied. En je hebt gelijk, zoveel verschillen zijn er niet. En dat we niet meer langer hetzelfde geloof delen, wil niet zeggen, dat ik niet kan genieten van mooie liederen…’
Chantal glimlacht breed en geeft haar moeder een zoen op haar wang.
‘Dat treft, want ik heb dit geoefend.’
‘Dat wist ik, Chantal. Tinie had het me verteld. Ze zei me, dat je dit echt heel mooi kunt zingen.’
Chantal kijkt me aan. ‘John, zou je de muziek even willen opzetten?’
Ik knik en zet dan de muziekinstallatie in gang. Joris zegt lachend. ‘Wat dat betreft is Chantal hier wel met de neus in de boter gevallen, John. Muziek overal in huis, waar je maar wilt, en welke muziek je maar wilt!’
Ik glimlach. ‘Ja, dat kun je wel zeggen. Maar eerst even genieten, Joris!’
Chantal kijkt me dankbaar aan. Helemaal in gedachten verzonken begint ze dan op de tonen van de muziek te zingen, vol met emotie en prachtig van toon. Je zou bijna denken, dat er een engel meezingt. Het is dan ook niet zo verwonderlijk, dat er bij iedereen wel wat vochtige ogen te zien zijn. Als ze klaar is, neem ik Chantal in mijn armen. ‘Dat was prachtig, schat! En ik denk, dat ik wel voor iedereen spreek, als ik zeg, dat je echt als een engel klonk! Dit was echt heel erg mooi!’
Jolien knikt. ‘Ja, dit vind ik nu gewoon mooi! Dit is gewoon, zoals het moet zijn! En het laat mij weten, dat je de juiste keuzes hebt gemaakt, Chantal. En ook jij, Melissa.’

Joris staat dan op en zegt tegen mij: ‘Nu we toch aan het zingen zijn geslagen, John, dan heb ik een verzoek. Zou je met mij nog eens She, van Charles Aznavour willen zingen?’
Ik glimlach. ‘Vind ik prima, maar vind je het erg, als ik de versie van Elvis Costello neem? Die vind ik persoonlijk mooier. Dezelfde tekst en muziek, maar dan allemaal mooier.’
Joris knikt en glimlacht, terwijl ik met mijn telefoon de muziekinstallatie bedien. Daan staat op en zegt: ‘Dan doe ik ook mee! Ik vond het leuk om dat te zingen op het feest!’
Joris zegt lachend tegen Daan: ‘Maar nu moet je beter je best doen, dan de laatste keer!’
Daan lacht terug: ‘Dat geldt ook voor jou, Joris! Maar ik wil het nu zingen voor Melissa, nu ze mijn kind draagt. En dit lied geeft voor mij precies weer, wat ik voor haar voel.’
Joris glimlacht. ‘Ik begrijp, wat je bedoelt. En ik wil het zingen voor mijn drie meiden!’

Ik laat dan de muziek spelen, en gezamenlijk zingen voor de drie belangrijkste vrouwen in ons leven. En we worden na afloop dan ook beloond met een zoen. Ik zing dan nog met Joris, die toch ook best goed kan zingen, nog een nummer, Perfect van Ed Sheeran en Andrea Bocelli. En dan zingt Joris nog een speciaal nummer voor zijn dochters, maar ook voor Jolien, Dochters. We wisten helemaal niet, dat hij dit nummer kon zingen. Maar hij brengt het met zoveel gevoel en emotie, dat het zeker recht uit zijn hart komt. De dames laten hun tranen rijkelijk stromen. De allergrootste beloning voor Joris is wel de stevige omhelzing van zijn dochter, en een zoen van Jolien. Jolien kijkt me met een glimlach aan. Ik kijk verbaasd door haar blik, waardoor ze moet lachen.
‘Weet je, John? Je bent met afstand het beste dat Chantal kon overkomen in haar leven. Wat zeg ik? In het leven van onze familie! Ik heb het je al eens vaker gezegd, maar misschien niet op deze manier. Je kwam letterlijk ons leven in gedenderd, en je brak de muur, die ik gebouwd had. En daarvoor ben ik je echt heel erg dankbaar! Ik hoef maar één blik op Chantal te werpen om te weten, dat ze gelukkiger is, dan ze ooit zonder jou zou kunnen zijn. En dat geldt ook voor Melissa. Door jou kwam ze in contact met Daan. En ook al is haar band met Daan niet zo intens, zoals jij en Chantal die hebben, Melissa had het nooit beter kunnen treffen! Ze is echt intens gelukkig met haar leven met Daan, en dat maakt mij een gelukkige moeder! En ik weet zeker, dat Joris daar hetzelfde over denkt. En dat jullie nu ook nog allemaal zwanger zijn, dat maakt ons nog trotser! En daarom ook van mij een heel gemeend dankjewel, John!’
Joris knikt. ‘Daar ben ik het inderdaad helemaal mee eens, John! Een dankjewel is hier echt wel op zijn plaats.’

Ik glimlach dankbaar en zeg: ‘Nee, ik moet jullie dankbaar zijn, dat jullie bereid waren Chantal aan mij af te staan. Je had ook jullie leer kunnen doortrekken, en simpel Chantal te verbieden om met me om te gaan.’
Jolien lacht. ‘Dat ging niet meer, je had Joris al omgekocht met je Cadillac!’
En daar moeten we allemaal wel om lachen. Joris zegt daarop: ‘Wel raar! Wie had ooit kunnen denken, dat een oude wagen zo’n belangrijke rol in onze levens zou gaan spelen?’
En daar zijn we het allemaal mee eens. Chantal zegt daarop: ‘John? Hebben we nog van die alcoholvrije champagne in de kelder staan? Ik denk, dat dit wel een goed moment is om samen te toosten.’
‘Ja, ik geloof, dat we die nog hebben! Goed idee!’
Even later kunnen we de glazen laten klinken, waarna we nog een leuke en gezellige avond hebben.