Een Beeldschone Huisgenote - 19

Zondag… Ik voelde een aangename warmte op mijn gezicht. Alleen het felle licht deed pijn aan mijn ogen, hield dus mijn ogen halfopen.
Mandy had de gordijnen opengedaan, de felle zon scheen onze kamer in.
‘’Doe de gordijnen dicht,’’ kreunde ik, terwijl ik mijn CI zocht.
‘’Nee, kijk naar buiten! Is het niet prachtig weer?’’
Moeizaam kwam ik overeind en wreef in mijn ogen. Ik keek haar aan, die stond breed te lachen.
‘’Wacht maar, er kan nog altijd regen komen!’’ gaf ik niet snel op. Mandy gaf me een zoen.
‘’Ik ga even douchen, hoe laat komen je ouders ook alweer?’’
‘’Ze zijn er rond twee uur. De rest komt pas om drie uur.’’
‘’Oké, de meiden komen al rond één uur.’’ Ze verdween, ik viel weer achterover en genoot van de warmte van de zon. Ik moest wel toegeven dat het inderdaad prachtig weer was. Even later kwam Mandy naakt de kamer in, met een handdoek gewikkeld om haar hoofd. Ze zag me luieren en ging op me zitten. Meteen greep ik haar borsten en kneep er in. Ze duwde mijn handen lachend weg. ‘’Niet nu, lieverd. Je mag gaan douchen.’’
‘’Blijf nog even zitten, ik wil je nog even bewonderen. Je bent zo mooi.’’
Ze haalde haar schouders op en keek me uitdagend aan. Toen ze mijn erectie voelde onder haar billen, ging ze ervan af. ‘’Douchen, geile beer van me!’’

Na een warme douchebeurt gingen we ontbijten. Daarna maakten we alles klaar. Buiten was het inderdaad verrassend warm. Het dakterras stond volop in de zon, geen zuchtje wind te voelen. Warm genoeg om buiten te zitten. Mandy gaf me continu een zie-je-wel blik.
‘’Maar Danny, zullen we een paar kleine tafeltjes neerzetten in plaats van één grote tafel? Misschien is het makkelijker voor jou? Maar ook voor ons.’’
Ik keek haar aan. ‘’Je houdt echt bij alles rekening met mij, hè? Heel lief.’’
‘’Tja, dat krijg je als je een relatie hebt met een doofblinde.’’ Ze knipoogde.
Ik ging naar beneden naar de garagebox. Daar stonden een paar kleine tafeltjes en stoelen.
Even later was het klaar. Vijf kleine tafels met vier of vijf stoelen stonden verspreid over heel het dakterras. Daarna hielp ik Mandy met hapjes maken. De dag ervoor hadden we een heerlijke appeltaart gebakken. Mijn vorige verjaardagen waren een bescheiden feestje, maar Mandy wilde er vandaag persé een groot feest van maken. Dus was er een overvloed aan hapjes en dranken. Ik vond het allemaal best.

Om één uur kwamen de meiden, die mij opnieuw hartelijk feliciteerden. Ik kreeg allerlei kleine, grappige cadeautjes. Op mijn aanraden had Anna een redelijk bescheiden blouse aan. Ik keek goedkeurend, ze knipoogde. We zaten lekker in de zon te kletsen.
‘’Oh, wat is het heerlijk weer vandaag!’’ zei Kelly, die genietend naar de zon keek.
Ik temperde haar. ‘’Ik zou het niet te hard roepen. Straks komt er regen.’’ De dames keken geschrokken.
Mandy zei lachend: ‘’Luister maar niet naar hem. Er komt geen regen.’’ Ze vertelde een verhaal aan de dames.
‘’Het weerbericht zegt dat er geen regen komt,’’ reageerde Elise.
Ik haalde mijn schouders op en zei niets. Wie het laatst lacht, lacht het best, dacht ik mezelf.
We kletsen gezellig verder tot de deurbel klonk.

‘’Daar zijn ze. Mijn ouders en mijn oma! Kom Mandy!’’ We liepen naar binnen, Mandy wachtte in de keuken. Ik deed de deur open.
‘’Hey oma! Wat leuk dat je er bent!’’
Een kleine, oude vrouw, met een typisch kort kapsel dat je vaak bij ouderen ziet, stond daar met een glimlach.
‘’Hallo jongen. Kom eens hier, ik wil je knuffelen.’’
Zij was vrij klein, één meter zestig. Ik bukte om haar te knuffelen. ‘’Gefeliciteerd jongen. Waar is je mooie dame?’’ Ik moest lachen van haar directheid.
‘’Ze is in de keuken. Maar eerst mijn ouders.’’
Mijn ouders en mijn zusje feliciteerden me, dan nam ik mijn oma mee naar de keuken.
‘’Mandy, dit is mijn oma Truus, ofwel Truusje. Oma, dit is mijn vriendin, Mandy.’’
Oma gaf haar ogen meteen de kost. ‘’Nou, nou, Danny heeft er niets aan gelogen. Je ziet er inderdaad beeldschoon uit, dame.’’ Mandy bloosde licht en werd er verlegen van. Ik amuseerde me kostelijk.
‘’Mag deze oude dame je knuffelen?’’
Mandy glimlachte en ze knuffelden elkaar.
‘’Nou, kom maar op, ik wil het huis zien! Leid je mij even rond?’’ vroeg ze aan Mandy. Ze knikte en ik liep met ze mee. Het was alsof ik niet meer bestond. Ze kletsten erop los en negeerden mij gewoon. Toen we in onze slaapkamer waren zei mijn oma, terwijl ze naar Mandy’s bed keek. ‘’Daar zal al wel een hoop gebeurd zijn.’’ Ik gierde het uit van het lachen. Mandy had een rood hoofd. Oma keek haar aan. ‘’Je hoeft niet te blozen, liefje. Ik ben heus niet dom, ik ben ook jong geweest.’’

Op het dakterras aangekomen, hielp Mandy mijn oma met lopen. Oma stelde zich netjes voor aan de dames. Bij Anna aangekomen zei ze: ‘’Aha, jij moet Anna zijn? Danny heeft me wel eens verteld dat je het hem af en toe moeilijk maakt. Hij heeft nooit verteld waarmee, maar nu zie ik het wel.’’
Mijn vader Frank en ik lagen dubbel, mijn moeder Anita kromp ineen van schaamte. Anna’s hoofd was nog nooit zo rood geweest. De meiden waren geschokt.
Anna wist zich even geen houding te geven.
‘’Ma, dat zeg je toch niet!’’’ riep Anita verontwaardigd uit.
Mijn maag deed zeer. Wat hield ik toch van mijn oma, altijd direct en brutaal.
Maar Truus fluisterde: ‘’Sorry voor mijn brutaliteit, Anna.’’
Anna herpakte zich snel. ‘’Geeft niets. U hebt me goed te pakken. Alleen ik had dit niet van u verwacht.’’
Truus lachte. ‘’Geen U alsjeblieft. En waarom niet? Omdat ik oud ben? Welnee, ik voel me nog jong!’’ De meiden giechelden en vonden haar al meteen leuk. Mandy hielp haar plaatsnemen op de stoel naast Anna, die al snel in gesprek raakte met haar.

In de keuken keek Mandy me aan. ‘’Wat een oma heb je! Zo lief maar ook zo brutaal!’’
‘’Ja, ik weet het, zo is zij. Maar ze houdt ook rekening met anderen. Als er ook ouderen bij zouden zijn, had ze dit niet gedaan. Bij haar kan je gerust vrijuit spreken. Zij is niet preuts. Zij mag wel oud zijn, ze probeert als een jonge vrouw te leven. Je zult het zelf zien.’’
‘’Heel wat anders dan mijn oma,’’ gniffelde ze. Mandy zorgde voor drinken, ik kwam met gebak. We gingen bij mijn ouders zitten. De meiden vermaakten zich prima met mijn oma. Er werd veel gelachen.
Anita zei plots tegen me: ‘’Geen regen vandaag, dat is een wonder, Danny.’’ Ik wees Mandy aan. ‘’Zij heeft de vloek verbroken, zegt ze zelf.’’
Anita lachte. ‘’Dat is maar goed ook!’’
‘’Alleen Danny gelooft mij nog niet. Die denkt nog steeds dat er regen komt,’’ zei Mandy.
Anita schudde haar hoofd. ‘’Nee, dat denk ik niet.’’ Mandy gaf me weer een irritante zie-je-wel blik.

Langzaam werd het drukker op het dakterras. Irene en Niels waren er ook. Irene en Elise waren al snel in gesprek, want ze volgden dezelfde opleiding, een kappersopleiding. Maar Irene was een jaartje verder dan Elise, dus konden ze mooi elkaars ervaringen delen. Max had zijn nieuwe vriendin meegenomen, Lianne, een mooie blonde dame. Mandy en ik zorgden voor de drank en snacks. Ik ging naast mijn oma zitten.
‘’Hoe gaat het met jou, oma?’’
‘’Gaat goed, jongen, ik word wel langzamer ouder. Lopen gaat de laatste tijd wat moeilijker, maar ik overleef het wel. Maar Danny, je woont hier mooi. En ik ben heel blij voor jou met Mandy. Jullie passen goed bij elkaar.’’
Ik glimlachte. ‘’Dank je wel, ik ben heel gelukkig met haar.’’
‘’Ja, dat is te zien. Ik zei het toch dat je ooit de ware zou vinden.’’
‘’Oké, oké, Oma. Gelukkig heb je wel gelijk!’’
Truus zocht waar Mandy zat, ik zag haar kijken. ‘’Oma, wil je bij Mandy zitten?’’
‘’Graag, ik heb zoveel vragen!’’
Ik stond op, pakte een stoel en zette die naast Mandy neer. Ik hielp Truus met lopen. Ze ging naast Mandy zitten. ‘’Nou, veel plezier met roddelen dan!’’ Ik ging bij de mannen zitten.

‘’Mandy, ik wil even zeggen dat ik erg blij bent dat jullie samen zijn. Danny is een goede jongen.’’ Mandy draaide zich naar haar toe.
‘’Dank je wel, ja, ik ben ook erg blij met hem.’’
Truus knikte. ‘’Weet je wat hij ooit een keer tegen me heeft gezegd? Hij zei dat hij zijn hele leven single zou blijven. Hij dacht dat hij geen kans maakte met vrouwen. Dat is natuurlijk onzin. Ik heb altijd in hem geloofd.’’
Mandy keek haar met grote ogen aan. ‘’Echt waar? Waarom dacht hij dat dan?’’
‘’Tja, hij vindt zichzelf niet knap. En dat hij slechtziende en slechthorend is,’’ zei Truus rustig.
‘’Ja, ik heb hem verboden om zichzelf lelijk te noemen. Hij is niet lelijk!’’
Truus knikte goedkeurend. ‘’Heel goed dame!’’ Ze boog voorover en fluisterde zacht: ‘’Jullie hebben het toch al gedaan, hè?’’ Mandy begreep het en glimlachte. ‘’Ja, we hebben het gedaan, en het is goed gegaan.’’ Truus knikte blij. ‘’Ik ben blij voor hem, hij verdiende het.’’
Ondertussen waren Kelly, Elise en Anna aangeschoven. Lotte zat al naast Mandy. Ze waren stiekem nieuwsgierig.
Truus had dat allang door en keek Mandy aan. ‘’Zal ik een leuk verhaal vertellen over hoe ik Danny’s grootvader ontmoette?’’ Mandy knikte gretig. Truus keek de meiden aan. ‘’Jullie mogen gerust meeluisteren. Kom wat dichterbij zitten. Jullie zijn ook vrienden van Danny?’’
Anna antwoordde: ‘’Ja, dat is onze vriendengroep. Wij vijven en Danny.’’
‘’Geluksvogel is hij,’’ glimlachte Truus.
De meiden giechelden.
‘’Nou, ik ben natuurlijk ook jong geweest, net als jullie. Ik was niet bepaald zo’n brave dame. Integendeel, ik was een wilde vrouw. Ik was op mijn zestiende al geen maagd meer. Dat was niet zo’n succes trouwens. Die ene jongen dacht alleen maar aan zichzelf. Maar goed, ik woonde in een klein dorp, geen beste plek om te gaan stappen. Maar er was wel een grote discotheek. Bijna alle jongeren uit het dorp gingen elke zaterdag naar de discotheek. Ik ook dus, ik was een van de knapste vrouwen van hele dorp.’’
De meiden keken haar met grote ogen aan.
Truus vervolgde: ‘’Echt waar, ik was echt knap, had redelijk grote borsten.’’ Ze keek Mandy aan. ‘’Ongeveer even groot als die van jou.’’ De dames giechelden zachtjes.
‘’Maar ik had zulke lange, zwarte haren. Net als die van Lotte,’’ zuchtte Truus. ‘’Ik mis dit echt. Mag ik?’’ Ze keek Lotte vragend aan. Glimlachend boog Lotte voorover, Truus streelde zacht haar haren. ‘’Zo mooi, Lotte. Zulke haren had ik ook. Daar moet je trots op zijn, liefje.’’ Lotte straalde helemaal.
‘’Maar goed, ik dwaal af. Ik was dus knap, had altijd genoeg aandacht van mannen. Ik was ook heel bekend in het dorp. Elke zaterdag ging ik op stap. Bijna elke keer nam ik een jongen mee naar huis, of we gingen naar zijn huis. Mijn ouders waren alleen verbaasd als ik alleen thuis kwam. Ik lustte er wel pap van.’’
Er klonk weer gegiechel.
Truus boog voorover, de meiden volgden haar voorbeeld. ‘’Soms nam ik wel twee of drie mannen tegelijk mee. Ik was een…’’ Truus keek even rond of de kust veilig was. ‘’Een slet.’’
De vijf monden vielen open door haar woordgebruik. Truus moest grinniken en vervolgde: ‘’Ik kon elke jongen krijgen wanneer ik wilde, als ik met mijn tieten zwaaide, waren ze al verkocht. Volgens mij heb ik met bijna alle jongens in de discotheek seks gehad.
Maar goed, er was een jongen, een nietszeggend jongen, die zat altijd op een vaste plek aan de bar. Hij keek vaak naar de televisie die achter de bar hing. Elke zaterdag zat hij daar, altijd op dezelfde plek. Niemand had aandacht voor hem. Ook een beetje logisch, hij was niet echt knap, maar ook niet lelijk. Ook zijn slordige, oude kleren maakte hem niet bepaald knap. Zijn haar was ook niet echt in de mode, alsof dat hem niets kon schelen. Een stille jongen, een beetje raar figuur. Zelfs soms een beetje eng. Maar hij was heel beleefd en deed geen vlieg kwaad.’’

Truus nam even een korte pauze.
‘’Wil je wat drinken?’’ vroeg Mandy lief.
‘’Ja lekker, liefje. Een glaasje water graag.’’ Mandy stond op en keek naar de andere gasten die ook drinken wilde.
Even later was Mandy klaar en ging naast Truus zitten.
Truus hervatte haar verhaal. ‘’Nou goed, die nietszeggende, stille, rare jongen zat dus altijd aan de bar. Alleen. We waren er zo aan gewend dat we er niet meer raar van opkeken als hij daar weer zat. Het ging zo al een ruim jaar door. Op een gegeven moment was ik het beu om mannen te versieren en mee te nemen voor een wilde nacht. Ik had het zo vaak gedaan dat het niet meer leuk werd, ook omdat ik bijna met iedereen seks gehad had.
Dus op een normale avond grapte mijn vriendin of ik met die enge man zou proberen. Iedereen moest erom lachen, ik besteedde er daarna geen aandacht meer aan. Maar het had me wel aan het denken gezet. Een uur later was mijn vriendengroep uit elkaar, verspreid in heel de disco. Ik was alleen, dus besloot ik een gokje te wagen en liep op die man af. Hij zat daar zoals gewoonlijk naar de televisie te kijken. Ondertussen had ik mijn decolleté vergroot. Ik zei: ‘hallo’ tegen hem, pronkte met mijn borsten naar voren. Dat was altijd mijn wapen geweest, het werkte gegarandeerd altijd. Maar die man keek eerst in mijn ogen, daarna gleden zijn ogen even naar mijn borsten en dan weer snel terug naar mijn ogen. Hij zei kalm: ‘Goedenavond mevrouw’ tegen mij. Meestal hoefde ik daarna niets te doen, andere jongens namen dan vaak het initiatief over. Maar ik wist dat hij anders was, dus ik moest meer mijn best doen en zei dan vrij brutaal: ‘Heb je zin om met mij mee te gaan?’ Dat was altijd voldoende geweest. Maar…’’ Truus glimlachte even toen ze er aan terug dacht. ‘’Weet je wat hij tegen mij zei? Hij zei beleefd: ‘nee, dank u, mevrouw.’

Ik was in shock, wie weigert nou een van de mooiste meisje van het hele dorp? En hij was maagd, dat kon je gewoon aan hem zien. Hoe kon hij die kans vergooien? Voor de eerste keer wees iemand mij af. Ik was boos, dus liep weg van hem, rechtstreeks naar mijn ouderlijk huis. Ik was echt kwaad op hem, ook al deed hij niets verkeerd. In bed dacht ik veel na, ik besloot om hem gewoon te vergeten. Hij was het niet waard dacht ik toen. Maar dat was makkelijk gezegd dan gedaan. De hele week spookte hij door mijn kop. Ik had zoveel vragen. Waarom wees hij mij af, was ik lelijk volgens hem, of was hij bang? Ik werd er helemaal gek van. Ik moest het hem vragen. Dus de eerstkomende zaterdag wilde ik naar hem toe. Ja, hij zat zoals gewoonlijk weer bij de bar, ik verspilde geen tijd en ging op hem af. Weet je wat hij zei? ‘Goedenavond mevrouw.’ Weer ging een schok door mijn lijf. Alsof hij alweer vergeten was wie ik was. Wat een raar figuur dacht ik nog. Maar ik vroeg aan hem: ‘Waarom wilde je niet met mij mee gaan vorige week? Ben ik niet knap genoeg voor je?’ Hij was heel kalm en antwoordde simpel: ‘Mevrouw, of u knap bent dat kan ik nog niet vertellen. Aan uw uiterlijk te zien bent u wel aantrekkelijk. Maar ik ken u niet. Dus ik kan nog niet zeggen of u knap bent.’ Hij draaide zich gewoon om en keek weer naar de televisie, alsof het gesprek nooit plaatsgevonden had. Verward ging ik weer naar huis. Zo verward dat ik vergat om afscheid te nemen van mijn vriendinnen. En ik was amper tien minuten in de disco geweest, nog nooit verbleef ik daar zo kort op zaterdag. Thuis ging ik rechtstreeks naar mijn kamer, op bed dommelde ik in met mijn gedachten. Wat een raar figuur. Ik moest hem gewoon uit mijn hoofd zetten. Maar nee, ik dacht continu aan hem. Het was zo erg dat ik even doordraaide. Mijn moeder had dat in de gaten en dwong me om alles te vertellen. Dat was eigenlijk wel goed, dat luchtte mijn hart. Na mijn verhaal zei mijn moeder simpel: ‘je bent verliefd.’ Ik moest zo hard lachen dat ik bijna moest huilen. Mijn moeder deed er verder niets mee en liet me gewoon verder gaan. Dat vond ik heel erg vreemd, want zo was mijn moeder nooit.’’

Truus nam een slokje water. ‘’Verveel ik jullie een beetje, liefjes?’’ Alle hoofden schudden heftig van nee. ‘’Ga alsjeblieft door!’’ riep Kelly vol spanning.
Truus glimlachte. ‘’De dagen vlogen voorbij. Die enge man bleef gewoon in mijn kop spoken. Elke keer als ik ergens aan dacht kwam hij terug in mijn gedachten. Ik nam een gewaagd besluit. De volgende zaterdag ging ik naast hem zitten aan de bar. De man glimlachte naar me en zei weer: ‘Goedenavond mevrouw.’
‘Truus.’
‘Dylan.’ Hij gaf me een hand, ik pakte zijn hand. Tot mijn verbazing ging er een warm gevoel door mijn lichaam. Dat gevoel had ik nog nooit meegemaakt. We begonnen vrij moeizaam een gesprek, er viel vaak een pijnlijke stilte. Maar Dylan was aardig en heel geduldig. Hij had ook een leuk gevoel voor humor. Ik kreeg al een heel ander beeld van hem. Eerst vond ik hem eng en raar, maar nu vond ik hem wel een toffe gozer. Hij was gewoon zichzelf. Ik zat de hele avond naast hem te kletsen. Mijn vriendinnen kwamen wel af en toe naast me staan en keken me vreemd aan. Dat kon me niets schelen. Ik wilde met die mysterieuze man kletsen en stuurde ze gelijk weg. Op het eind van de avond vroeg ik aan hem of hij met mij op een date wilde gaan.
En hij zei ja! Ik was dolblij. Heel gek eigenlijk met zo’n enge, rare man. De week daarna gingen we uit eten en hadden een lang goed gesprek. Hij bleef zichzelf. We leerden elkaar beter kennen. Mijn moeder had gelijk, ik was verliefd op hem. Stapelverliefd op een enge, rare man, terwijl ik bijna elke knappe man van het hele dorp kon krijgen. Maar ik wilde hem! We spraken steeds vaker af, mijn vriendinnen verklaarden mij voor gek. Maar het waren geweldige tijden met hem. Hij was zo lief, aardig, trouw en geduldig. Pas na de zevende date hadden we seks. Het was de lekkerste seks die ik ooit gehad heb. Hij was niet eens goed, want hij was natuurlijk onervaren, maar het gevoel was echt intens. Het was pure liefde.
Uiteindelijk ben ik met hem getrouwd. En ik heb nooit spijt gehad, ook al was hij eng en raar. De liefde tussen ons was geweldig. Zijn uiterlijk kon me niets schelen. Maar ik heb zijn uiterlijk toch wel een beetje laten veranderen. Met nieuwe kleding en een nieuwe kapsel was hij ineens een heel ander persoon. Maar hij bleef gelukkig Dylan, waar ik verliefd op was.’’

Het bleef even stil.
‘’Wauw,’’ stamelde Anna vol bewondering.
‘’Dit was echt een prachtig verhaal,’’ reageerde Elise met een brok in haar keel.
Mandy keek Truus aan. ‘’Dat was inderdaad een heel mooi verhaal. Maar even over je eerste keer met Dylan, dat had ik volgens mij ook met Danny, twee weken geleden.”
Truus keek haar strak aan. ‘’Ik vergeet dat gevoel nooit. Het leek alsof al mijn gevoelens versterkt werden.’’
Mandy knikte enthousiast. ‘’Ja! Dat had ik ook! Gebeurt dat vaker?’’
‘’Nee, niet altijd, maar wel genoeg. We hadden wel een rijk seksleven. Zoveel meegemaakt. Zelfs een keertje in een pashok in een kledingzaak.’’
De meiden keken geschokt, behalve Mandy, die bloosde hevig.
‘’O liefje, volgens mij heb jij ook iets te vertellen?’’ lachte Truus vrolijk.
Mandy boog voorover. ‘’Kunnen jullie een geheimpje bewaren? Gisteren heb ik hem gepijpt in het pashokje in de klerenwinkel.’’
De meiden keken nog verbaasder, Truus lachte luid.
Anna reageerde vol ongeloof: ‘’Jij pijpen in een winkel?’’
Truus doorbrak de schok. ‘’Even terug naar mijn verhaal. Ik had Dylan gevraagd waarom hij elke zaterdag daar alleen aan de bar zat, naar de televisie te kijken. Dat kon hij toch net zo goed thuis doen. Hij zei dat hij op een ware wachtte. Hij wist gewoon dat het ooit een keer zou gebeuren.’’
‘’Wat een bijzondere man,’’ mompelde Kelly zacht.
Truus knikte. ‘’Ja, dat was hij zeker.’’

Anita kwam bij hen zitten. Het gesprek was meteen afgelopen.
‘’Ma, hoe gaat het?’’
‘’Beetje moe. De lange rit heeft me toch wat energie gekost,’’ antwoordde Truus.
Anita knikte. ‘’Frank, Lotte, we gaan zo naar huis. Ma is een beetje moe.’’
Mijn zusje Lotte kreunde teleurgesteld. ‘’Nu al? Het begint nu pas gezellig te worden!’’
Frank baalde ook.
Mandy keek Truus aan. ‘’Je mag wel in mijn bed even slapen. Dat is geen probleem.’’
Truus zei: ‘’Als dat geen probleem is, dan graag, Mandy.’’
‘’Geen probleem, ik heb wel een nachthemd voor je.’’
Anita en Mandy hielpen Truus met lopen naar haar slaapkamer. Anita kleedde haar uit, Mandy zocht een nachthemd in de kast en hielp ook met omkleden. Eenmaal in bed zei Truus: ‘’Je bent lief, Mandy. Danny boft met je. Jullie gaan een mooi leven krijgen, dat weet ik al zeker.’’
Mandy glimlachte. ‘’Dank je wel en rust maar goed uit.’’
Truus viel gelijk in slaap. Anita en Mandy slopen de kamer uit. Anita keek haar aan. ‘’Dank je wel, Mandy.’’ Ze knuffelden elkaar.
Ik kwam binnen. ‘’Héé, dat is mijn meisje hoor!’’ Lachend verbraken ze de knuffel.
‘’Waar is oma eigenlijk, mam?’’
“Ze ligt nu te slapen in Mandy’s slaapkamer.’’
Ik stak mijn duim op, wist dondersgoed dat mijn oma snel moe wordt. Ik ging drank halen.
Mandy en Anita liepen terug het dakterras op.
‘’Ik ben echt blij dat je de vriendin van Danny bent, je bent goed voor hem.’’
‘’Andersom ook. Hij maakt me ook gelukkig.’’
Anita knikte. ‘’Ja, weet je, vroeger was hij vrij vaak alleen, hij voelde zich niet snel eenzaam, misschien omdat hij het gewend was. Maar ik vond het niet leuk om te zien dat hij alleen was. Hij zal zich nu wel eenzaam voelen als jij weg bent.’’
‘’Vertel eens iets over zijn verleden,’’ vroeg Mandy nieuwsgierig.
‘’Als jong kind was hij vrij rustig. Maar op zijn zestiende veranderde alles. Zijn zicht ging achteruit, hij kon niet meer stappen, raakte zijn vrienden kwijt. Dat was een grote klap voor hem. Hij werd vaak depressief. Hij gaf soms ons de schuld dat hij slechtziende was. Maar het werd nog erger toen hij niet meer kon voetballen. Dat was zijn grote passie. De laatste passie die verloren ging. Heeft hij je al verteld dat hij een keer ons huis helemaal sloopte van boosheid en depressiviteit?’’
Mandy keek geschrokken. ‘’Hoe erg was het?’’
‘’Heel erg Mandy. Hij heeft echt heel de keuken en woonkamer gesloopt. De hele keuken moest zelfs vervangen worden.’’
Mandy’s mond viel open. ‘’Dat heeft hij me nog niet verteld!’’
‘’Dat verbaasd me niets, hij is er niet trots op. Maar hij zal het je wel ooit een keer vertellen. En zijn zelfmoordpoging? Heeft hij je dat ook niet verteld?’’
De ogen van Mandy vielen bijna uit haar gezicht. ‘’Wat?’’ zei ze met trillende stem.
Anita haalde diep adem. ‘’Hij stond op de brug, maar mijn dochter heeft hem van de rand getrokken.’’
Anita riep mijn zusje Lotte, die snel naast haar moeder ging zitten. Anita vertelde haar wat ze zojuist gezegd had aan Mandy.
Lotte keek boos. ‘’Mam! Dat mag je niet zeggen! Dat heeft Danny toch gezegd! Danny had het Mandy wel zelf willen vertellen als de tijd rijp is.’’
Anita keek schuldig. ‘’Sorry, je hebt gelijk.’’
‘’Ach. het is te laat. Ja, Mandy, ik heb hem van de rand weg getrokken. Hij stond echt daar op een rand. Ik moest sluipen om hem van achter te pakken. Hij stond wel nog te aarzelen. Toen ik hem weg trok van de rand, barstte hij in huilen uit. Zo zielig.’’ Lotte zag een beetje bleek.
‘’En toen?’’ vroeg Mandy zwakjes.
‘’Dat kan je beter aan Danny vragen, of wachten tot hij het jou uit zichzelf verteld. Ik kan wel vertellen dat Joost hem gered heeft.’’
‘’Joost? Is dat een vriend van Danny? Daar heeft hij wel een keer over verteld.’’
Lotte knikte. ‘’Ja, Joost is ook doof en slechtziende. Hij is wel volledig doof en ziet bijna niets. Maar hij heeft Danny zijn leven gered, zijn ogen geopend. Hij liet hem zien dat jezelf van het leven beroven geen optie was. Dat er andere oplossingen zijn in het leven. Zijn motto is: Er is altijd een oplossing.’’
Anita knikte. ‘’Joost is de belangrijkste persoon in zijn leven.’’
Lotte schudde haar hoofd. ‘’Nee mam, niet meer. Mandy is nu de belangrijkste persoon in zijn leven, daarna komt Joost. Dat weet ik wel zeker.’’ Ze keek Mandy aan. ‘’Niet naar Danny kijken, maar kijk via je ooghoek naar hem.’’ Mandy knikte en keek via haar ooghoek naar mij. Ik zat verliefd naar haar te kijken.
Mandy’s mondhoeken gingen omhoog. ‘’Ja, hij kijkt naar mij.’’
Lotte knikte. ‘’Ja, ik heb hem nog nooit zo verliefd zien kijken, echt, hij is gek op je. Maar de rest van het verhaal kan je beter van hem horen.’’
Mandy knikte. ‘’Dank jullie wel.’’

Het feest naderde zijn einde. De gasten gingen huiswaarts. Mijn ouders bleven over. Mandy en Lotte gingen wat eten maken. Anita ging Truus wakker maken. Ik zat met mijn Pa te praten.
‘’Danny, nog steeds geen regen.’’
‘’Oh ja, da’s waar. Mandy had toch gelijk. Gelukkig maar, het was echt gezellig, hier op het dakterras.’’
Frank gromde instemmend.
Anita en Truus kwamen het terras op. Oma zag er wat opgewekter uit. ‘’Lekker geslapen, oma?’’
‘’Heerlijk, dat had ik wel even nodig.’’
‘’Je wordt nu eenmaal oud, oma.’’
‘’Hou op, ik ben nog jong!’’
Frank en ik grinnikten.
Broodjes hamburger werden uitgedeeld door Mandy en Lotte. Truus bedankte Mandy nogmaals voor het gebruik maken van haar bed. We babbelden nog even door, dan was het tijd dat ze naar huis gingen. We namen afscheid. Truus gaf Mandy een dikke knuffel. ‘’Wees zuinig met Danny.’’ Mandy glimlachte.

Nu waren Mandy en ik weer alleen in huis. ‘’Kom, even snel opruimen, het wordt donker en kouder.’’ We ruimden snel de troep op.
Ze stond bij de deuropening naar buiten te staren.
“Wat is er, liefje?’’
Ze keek me grijnzend aan. ‘’Geen regen.’’
Ik zuchtte. ‘’Ja ja, je hebt gelijk schat. Dat wil je toch horen?’’ Ze keek triomfantelijk. Ik kietelde haar. Ze gilde en rende weg.

We ploften op de bank. ‘’Pfoe, even relaxen hoor,’’ zuchtte ik en zocht een leuke film op de televisie. Een goed kwartier later merkte ik dat Mandy helemaal niet naar de film keek. Ze keek regelmatig naar me. Als ik naar haar keek glimlachte ze kort en keek vervolgens naar het beeldscherm. Als ik mijn hoofd terugdraaide, keek ze weer continu naar me.
Ik werd het zat, zette de televisie uit en draaide naar haar toe.
‘’Wat is er, liefje?’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee niets,’’ zei ze aarzelend.
‘’Kom op, vertel het me. Ik mag wel slechtziende zijn, maar ik zie iets aan je blik. Vertel!’’
Mandy bleef even stil. ‘’Ik mag eigenlijk niets zeggen, ik moet gewoon wachten tot je het zelf gaat zeggen.’’
Ik begreep er niets van. ‘’Zeg het gewoon, ik weet niet waar je het over hebt. Ik word niet boos op je. Dat beloof ik.’’
Weer aarzelde Mandy en fluisterde bijna geluidloos: ‘’Je moeder had me verteld over je verleden, je dieptepunt. Je had… een huis gesloopt en…’’ Verder kon ze niet.
Ik zuchtte. ‘’Mijn zelfmoordpoging zeker?’’
Ze knikte angstig. Haar ogen waren gericht naar de grond. ‘’Lieve Mandy, kijk me aan,’’ fluisterde ik kalm. Haar hoofd draaide langzaam naar me toe. De angst in haar ogen bleef.
‘’Mandy, waarom ben je bang? Dat ik misschien boos word?’’
‘’Ja, Lotte zei dat je moeder het niet had mogen verklappen.’’
Ik lachte. ‘’Ja, mijn moeder kan geen geheimen bewaren. Maar het is niet erg. Wat wil je van me? Wil je een verhaal horen?’’
Ze knikte voorzichtig. ‘’Als je dat aankunt.’’
‘’Ja, ik kan het aan. Ik vertel dit verhaal niet graag inderdaad want daar ben ik niet zo trots op. Maar je bent mijn vriendin, dus je hebt er recht op om het te weten.’’ Ik keek even naar de klok. ‘’Het is half negen. Zullen we alvast naar bed gaan, dan vertel ik je mijn verhaal in bed. Daarna wil ik gaan slapen.’’
Ze knikte instemmend.

Even later lagen we in bed, we lagen op onze zij. Mandy wilde altijd graag mijn gezicht zien als ik een verhaal vertel. Ze vertelde ook even wat Anita en Lotte allemaal gezegd hadden.
Ik knikte. ‘’Oké, dat valt dus mee.
Ik was dus zestien. Het ging allemaal prima. School, voetbal, genoeg vrienden. Ik had toen weinig last van mijn zicht. Maar in een half jaar ging mijn zicht ineens erg hard achteruit. Vooral mijn nachtblindheid. Ik kon toen nog zelfstandig lopen in het donker. Maar na een half jaar kon ik dat dus niet meer, zelfs als iemand twee meter voor me stond, zag ik hem niet. Het werd opeens allemaal moeilijker. Communicatie was een ramp. Ik kon niet meer liplezen, gesprekken moesten vaak herhaald worden. Het werd alleen maar irritanter. Soms liepen mensen gewoon weg, omdat ze het zat waren om continu te herhalen. Dat vond ik wel gênant. Stappen vond ik steeds minder leuk, dus besloot ik vaker thuis te blijven. Mijn vrienden raakten er al zo aan gewend dat ze mij niet eens meer vroegen of ik mee wilde. Na een tijdje sprak ik mijn vrienden niet meer. Ik bleef dus thuis, een filmpje kijken of een potje gamen. Maar ik voelde me eenzaam. Mijn ouders probeerden me wel op te vrolijken door af en toe spelletjes met me te spelen, heel lief van ze, maar ik vond er niks aan. Zaterdag was mijn minst leuke dag van de week. Ik zat elke keer met de gedachte dat anderen lekker op stap gingen en ik alleen thuis zat. Media werkten ook niet echt mee. Ik zag veel foto’s voorbij komen van mensen met een grote glimlach, met een biertje in hun handen. Je kon zien dat ze lol hadden. Dat maakte me boos en depressief.
Op een dag waren mijn ouders naar een bruiloft en mijn zusje logeerde bij haar vriendin. Ik was dus helemaal alleen thuis. Verveeld op de bank lag ik naar een saaie film te kijken. Ik had de telefoon in mijn handen, facebook stond open, er kwam een nieuw status bericht. Een foto waarop mijn twee oude vrienden stonden, met ieder een mooie dame bij zich. Dat was een druppel te veel voor mij. Ik smeet mijn telefoon weg, richting de keuken. Mijn beeldscherm stond nog aan. Woedend liep ik naar mijn telefoon en smeet opnieuw richting de koelkastdeur. Wonder boven wonder was mijn telefoon nog heel, de foto was nog altijd zichtbaar. Ik kon het niet meer aan, wilde die foto niet zien. Dus ik gooide de telefoon op de grond en probeerde hem in duizend stukken te stampen. Maar door mijn wilde stampen, schopte ik per ongeluk tegen de stoel. Dat deed pijn, waardoor ik nog kwader werd. Ik greep de stoel en sloeg hard op het aanrecht. Onder het aanrecht ging de kastdeur open, die trapte ik er meteen af. Ik bleef maar met de stoel zwaaien. De keuken werd langzaam een puinhoop. Maar wat ik later vooral erg vond, ik heb er nog steeds spijt van, ik heb toen een bijzondere vaas kapot gemaakt.’’

Ik deed er het zwijgen toe. Mandy had het hele verhaal met grote ogen geluisterd.
‘’Wat was er bijzonder aan die vaas?’’ vroeg ze heel zacht, alsof ze bang was.
‘’Het was een vaas van de moeder van mijn oma. Anita was er kapot van, net als mijn oma. Er waren twee vazen. Mijn moeder had er dus eentje, en de andere was verkocht. Ik heb tweede vaas proberen op te sporen, maar nee, ik heb hem nooit kunnen vinden,’’ zei ik somber. Mandy kroop wat dichterbij en sloeg haar arm om me heen. ‘’Wat gebeurde er daarna?’’
‘’Tijdens mijn woedeaanval had onze buurvrouw wat gehoord. Ik maakte behoorlijk veel herrie. Ze had mijn ouders en de politie gebeld.
De politie kwam als eerste, dat kon ik aan de sirene horen. Door de sirene werd ik opeens wakker en besefte wat ik aan het doen was. Ik zakte door mijn knieën en barstte in huilen uit. Mijn ouders kwamen vrij snel daarna, daardoor hoefde de politie de deur niet open te trappen. Frank en Anita kwamen als eerste binnen. Ze waren natuurlijk geschrokken. Ze zagen me in de keuken. Ze waren niet eens boos, eerder bezorgd. Anita verspilde geen tijd en troostte me. Frank handelde het af met politie.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. De schade werd vergoed door de verzekering, ik werd door mijn moeder naar de therapie gestuurd. Alleen die vaas… Mijn moeder was niet boos maar wel erg verdrietig. Dat deed me echt pijn.’’

‘’Jeetje, heftig.’’ Meer woorden kon Mandy niet vinden.
‘’Ja, als ik er nu aan denk, vraag ik me af waarom ik in godsnaam zo doorgedraaid ben, was ik zo dom of zo?’’
‘’Nee, je bent niet dom. Je had het gewoon moeilijk, je deed het allemaal zonder na te denken. Je was gewoon boos.’’
Ondanks alles moest ik toch glimlachen. ‘’Ja klopt. Maar slopen was echt niet nodig geweest. Maar goed, het is nu eenmaal gebeurd.’’
Ze keek me plotseling angstig aan. ‘’En je zelfmoordpoging? Wil je erover vertellen?’’
Ik keek haar strak aan. ‘’Lieverd, je hoeft niet bang zijn. je mag alles vragen. Echt alles!’’
De angst in haar ogen verdween meteen.
‘’Oké, een jaar later was ik gewend dat ik niet meer op stap ging. Ik had alles onder de controle. Maar mijn zicht ging steeds langzamer achteruit. Ik zat nog op voetbal, de enige passie die ik nog had. Ik kon wel merken dat het steeds lastiger werd, zeker in de avondtrainingen. Maar ik zei niets, want ik wilde niet stoppen. Op een zeker moment kwam de trainer naar me toe. Aan zijn blik wist ik meteen waar het over ging. We gingen naar de kantine, daar zat mijn moeder. Ik was verrast dat zij er was. We hadden een lang gesprek. Ik moest stoppen met voetballen. Mijn hart was gebroken. Zwaar teleurgesteld nam ik afscheid van het voetbal. In tegenstelling tot de woedeaanval van het jaar daarvoor was ik dit keer heel kalm. Ik wilde geen emoties aan mijn ouders tonen. Pas in mijn kamer huilde ik. Ik werd overspoeld door mijn gedachten, zoals: ik haat mijn leven, waarom leef ik nog? Wat heeft mijn leven voor nut als ik alleen maar tegenslag krijg? Mijn moeder hield me scherp in de gaten. De volgende dag had ik stiekem het huis verlaten. Ik ging naar mijn favoriete rustplek in het bos. Maar ik stopte bij de brug. Ik voelde me echt ellendig. Onder de brug was een groot meer. Zonder na te denken ging ik aan de rand staan en staarde naar het stille water. Weer gingen de gedachten door mijn hoofd: ik heb toch niets om voor te leven, dus waarom kan ik niet beter dood gaan? Geen ellende meer, geen tegenslagen meer.
Maar het was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik stond daar te aarzelen. Er was niemand in de buurt. Het was heel stil, akelig stil eigenlijk. Maar ineens voelde ik een arm om mijn middel en werd ik achterover getrokken. Het was mijn zusje Lotte. Zij kende als enige mijn favoriete rustplek en was daarheen gefietst. Mijn moeder had alarm geslagen toen ze ontdekte dat ik weg was. Op de grond liggend barstte ik in tranen uit en schreeuwde wanhopig mijn gedachten. Lotte hoorde dus alles wat ik dacht. Ze schrok enorm en belde mijn moeder op. Ze vertelde alles door aan mijn moeder. Mijn moeder nam snel contact op met de therapeut. Die had al gauw iemand geregeld die me kon helpen.’’
‘’Joost?’’ zei Mandy zachtjes. Ze had vochtige ogen.
Ik knikte. ‘’Ja, dat was een gouden greep. Joost heeft dezelfde aandoening als ik, alleen hoort en ziet hij slechter dan ik. Hij had wel meer ervaring, logisch ook, want hij is bijna vijftig. Hij woont in Zeeland. Ik ging meteen een weekje bij hem logeren. In één week heeft hij mijn leven veranderd. Echt gewoon in één week. Wat een vent is hij. We hadden vele gesprekken. Hij deelde zijn ervaringen met mij, liet allemaal zien wat voor mogelijkheden er nog zijn.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Ik ben hem eeuwig dankbaar. Elke zomervakantie ga ik een weekend bij hem logeren,’’ beëindigde ik mijn verhaal.

Er viel een korte stilte. We waren even alleen met onze gedachten.
‘’Wat een verhaal, Danny,’’ mompelde Mandy. ‘’En ik maar denken dat ik veel meegemaakt heb in mijn jeugd. Maar jij hebt pas een heftig verleden, Danny. Maar je bent nu dus helemaal in orde?’’
Ik knikte. ‘’Ja, ik was jong en naïef. Maar het zal nooit meer gebeuren wat ik toen allemaal gedaan heb. Daar ben ik nu wel wijs genoeg voor. Ik wil niet meer naar het verleden kijken, ik wil leuke dingen doen. Met jou, als je ook wilt natuurlijk.’’ Ik keek haar aan.
Er kwam een glimlach om haar mond. ‘’Natuurlijk wil ik dat, en we gaan dat ook doen, lieverd. Maar bedankt voor je verhaal. Ik ben blij dat ik het mocht horen, nu ken ik je nog beter.’’
‘’Ik zou het wel fijn vinden als je dit verhaal niet aan iedereen gaat vertellen.’’
‘’Dat was ik al niet van plan,’’ zei ze hoofdschuddend.
We knuffelden lang. Ik fluisterde in haar oor: ‘’Ik hou van je.’’ Ze pakte mijn hoofd vast en keek me met haar prachtige ogen aan. ‘’Ik ook van jou, lieverd.’’

Opeens ging het hoofd van Mandy schuin, ze spitste haar oren. Het leek alsof dat ze aan het luisteren was. ‘’Wat is er?’’
‘’Ssst.’’
Ze glimlachte breed. ‘’Kom.’’
Verbaasd stapte ik uit bed en volgde haar, die naar het raam liep. Ze deed het gordijn open. Meteen zag ik dikke druppels op het raam. Ik brulde het uit. ‘’Zie je wel! Het regent! Het is nog steeds zondag!’’
Ik greep mijn telefoon, maakte een foto en stuurde die naar mijn moeder. Nu was het mijn beurt om een zie-je-wel blik te tonen. Lachend gingen we terug in bed. Het kostte me wat moeite om in slaap te vallen door mijn verhaal. Mandy had dit verwacht en was zo lief om eventjes wakker te blijven tot ik eenmaal in slaap viel…