(Jenny)

Ik dacht dat het een goed idee was, destijds. Zag ik dat even verkeerd.

Al enkele maanden lang zat ik met het knagende gevoel dat er iets … aan de hand was tussen mijn man Francis en onze dochter Kiona. In eerste instantie kon ik er mijn vinger niet op leggen wát dan juist. Al wat ik wist, was dat telkens als Kiona zich bij ons voegde, de sfeer in de kamer omsloeg. Plots leek er een zekere spanning in de lucht te hangen. Ik was me daar al even van bewust eer ik in de gaten kreeg wat er eigenlijk gaande was. Pas na een hele tijd durfde ik de feiten onder ogen te zien en toe te geven dat die spanning … seksueel van aard was.

En Kiona was er de oorzaak van, zoveel was zeker. Mijn man had zich voor mij steeds een perfecte heer getoond, en voor Kiona een goede vader. Of je het nu aan zijn vrienden vroeg, of aan zijn familieleden, of aan zijn collega's op het werk − allemaal zouden ze je vertellen wat voor goede, fijne kerel hij is, en ikzelf wist wat voor goede vader hij was.

Maar denk nu vooral niet dat Kiona zijn tegenpool was of zo. Het was altijd al een supervriendelijk en lief meisje geweest. Ze liep nooit echt uit de pas, was elke zondag trouw op post om met ons naar de kerk te gaan en deed alles wat we van haar verlangden. Keer op keer was ze de beste leerling van haar klas, wat haar tot het lievelingetje van alle leerkrachten maakte − maar tegelijk had ze ook hopen vrienden, en als ze een liefje mee naar huis bracht, ging het steevast om onbesproken types die tegen ons al net zo vriendelijk en voorkomend waren als tegen haar. Kortom, ze had veel weg van de volmaakte dochter, en precies dat maakte de hele zaak zo ontzettend vreemd.

Kiona was een van de oudste leerlingen in haar klas, als ze eind juni haar laatste jaar middelbaar afrondde zou het al zes maanden na haar achttiende verjaardag zijn. Ze was altijd al knap geweest om te zien, en gedurende haar puberteit had ze de wulpse vormen gekweekt die van haar de rijpe vrouw maakten die ze nu was. Ze moest wel het populairste en meest begeerde meisje op school zijn, dat kon niet missen − zoals zij brains met beauty combineerde! Ze was gewoon een prachtige meid, met een betoverende glimlach, een perfect gebronsde huid en schitterend blond haar dat bevallig over haar schouders en langs haar rug golfde. Dat ze zo clever was kwam als een geschenk uit de hemel, want met een lichaam als het hare trok ze sowieso de aandacht van het verkeerde soort jongens. Letterlijk iedereen kon zien dat mijn dochter een lijf had dat gebóúwd was voor seks. Zelfs als ze zich zo preuts en grijs uitdoste als maar kon, zoog Kiona's lichaam zonder pardon alle blikken naar zich toe. Als moeder kreeg ik iedere keer weer bijna een hartaanval als ik zag hoe mannen naar haar keken. Hoe ze naar mijn dochters ronde, uitstulpende, hartvormige kont staarden. Hoe ze zowat over haar boezem kwíjlden. Jezus, zelfs ik raakte er soms helemaal ondersteboven van! Ze moest die knoerten van haar vaders kant van de familie geërfd hebben, want tegen dat ze zestien was waren haar borsten godsamme vier keer groter dan die van mij! Vroeger had ik nooit veel oog gehad voor grotere cupmaten, maar dat veranderde toen ik met haar ging shoppen en we wanhopig op zoek moesten naar een beha waar haar joekels niet bij de minste beweging uit dreigden te rollen. En die dingen bléven maar groeien! Zelfs nu ze een F-cup droeg, droop haar tietenvlees rondom over de rand van haar cups heen. Ik voelde bij tijd en wijle een steek van jaloezie als ik zag hoeveel beter mijn dochter op dat vlak bedeeld was dan ik − per slot van rekening ben ik ook maar een vrouw. Maar mijn moederlijk instinct fluisterde me in dat ik alles in het werk moest stellen om ervoor te zorgen dat Kiona zich maximaal bedekte. Het liefst zag ik ze de godganse tijd gekleed gaan in ruim zittende truien en weinig flatterende jeans die tot aan haar enkels reikten. Maar natuurlijk zou ze daar nooit in meegaan; voor een meid van haar leeftijd is stijl immers een kwestie van leven of dood.

Kiona's ooit zo onberispelijke attitude en levenswandel was het voorbije jaar ietwat geëvolueerd. Ze was nog net zo lief en vriendelijk als voorheen, maar ze was haar outfits net wat strakker gaan kiezen, waardoor haar vrouwelijke vormen beter uit de verf kwamen, en ze was zich ook flirteriger gaan gedragen. Het waren kleine dingetjes, maar geen ervan ontging me. De manier waarop ze met haar haar speelde, hoe ze op haar onderlip beet, hoe ze met haar kont heen en weer schudde en haar tieten trots naar voren stak.

Maar begrijp me niet verkeerd: in grote lijnen was ze nog steeds dezelfde Kiona, zoals we die altijd al hadden gekend. Ze was nog steeds even vriendelijk tegen iedereen, was er nog altijd als de kippen bij om te helpen in het huishouden, op school haalde ze nog steeds de torenhoge cijfers waar ze zo bekend om stond, en nog altijd ging ze elke zondag plichtsgetrouw met ons naar de mis. Maar je moest stekeblind zijn om niet te zien dat de hormonen door haar lijf gierden. Dat haar fysieke behoeften zozeer waren toegenomen dat ze dringend moesten worden bevredigd. Het leek wel of haar ogen de hele tijd glazig waren van verlangen. Haar huid gloeide, haar tepels leken onafgebroken stijf te staan. Hoewel Kiona bij mijn weten niet seksueel actief was, schreeuwden alles aan haar lichaam uit dat ze daar intens naar smachtte.

Mijn man en ik hadden het er lastig mee dat onze dochter nu volwassen was, waardoor het voor ons een hele uitdaging was om haar als dusdanig te behandelen. Ook al was ze inmiddels achttien, ze bleef ons kleine meisje. Onze lieve schat. Maar in werkelijkheid was ze uitgegroeid tot een echte vrouw, en ons gezag over haar brokkelde elke dag verder af. Ze was nu een vrouw, met een indrukwekkend stel hersens en een al even imposant lichaam. Maar toch waren we steevast op onze strepen blijven staan als ze zich 'gekkigheden' in het hoofd had gehaald, zoals die keer toen ze kleren wilde kopen die een beetje 'té' waren (lees: te sexy), of toen ze met het idee had gespeeld om een kleine tattoo op haar pols te laten zetten. Haar vader en ik moesten wat zulke kwesties betrof nu vaker dan ooit onze hakken in het zand zetten, maar alles bij elkaar was ze nog steeds een doodbrave dochter die altijd gedwee onze wensen inwilligde en nooit over de schreef ging.

Maar aan haar verbluffend knappe uiterlijk kon ik natuurlijk niets veranderen. Kiona mocht dan lief en teder zijn, de gedachten die ze bij mannen opriep waren dat allerminst. Met haar looks kon ze iedere man aan het stamelen en stotteren krijgen. Met haar schoonheid trok ze mannen aan, en door haar bruisende persoonlijkheid wilden ze bij haar blijven. Telkens als Francis en ik met Kiona de stad in trokken, moesten we bijna als lijfwachten voor haar fungeren, om haar te beschermen tegen een eindeloze stoet van mannen die zich aan haar opdrongen, waardoor we in feite het liefst met ons drietjes thuisbleven. Jammer genoeg betekende dat ook dat de enige man op wie ze onbewust haar feromonen losliet haar vader was.

Zoals ik al zei, gedroeg mijn man zich op geen enkele manier ongepast jegens onze dochter. Maar zelfs hij bleek verre van ongevoelig voor haar charme. Vaak als ik een kamer binnenkwam waar zij tot op dat moment met hun tweeën waren geweest, voelde ik dat er iets tussen hen in hing. Ik geloof niet dat Francis zich ervan bewust was. Maar ik voelde het gewoon. Die manier waarop Kiona probleemloos zijn onverdeelde aandacht wist op te eisen, ook al had ze niet meer dan triviale dingen te vertellen, zoals wat voor 'schokkends' zich nu weer in haar sociale kring op school had voorgedaan, of welk onnozel programma ze de laatste tijd volgde op tv. Maar haar persoonlijkheid was zó aanstekelijk dat het gespreksthema er eigenlijk niet toe deed − onwillekeurig liet Francis zich toch in de conversatie meezuigen. De dynamiek tussen Kiona en hem was compleet anders dan die tussen haar en mij, haar moeder. Tegen mij deed ze merkelijk zakelijker, al was ze nog altijd charmant en sympathiek. Als ze daarentegen met hém omging, lachte ze met zijn slechte moppen, draaide ze haar haar rond haar vingers, beet op haar onderlip en raakte zijn arm of zijn been aan. Het duurde enige tijd voor ik het doorhad, maar ik kwam tot de conclusie dat mijn dochter zowaar met hem aan het flirten was. Met haar eigen vader! Ik bedoel maar, ze deed flirterig tegen álle mannen, en ik moest er vast niet te veel achter zoeken, maar toch bleef het bizar.

En niet dat Francis haar geflirt 'beantwoordde' of zo, maar telkens als Kiona haar charme uitspeelde, liet hij zichzelf van een andere kant zien, een kant van hem die ik niet meer had gezien sinds het prille begin van onze relatie, sinds onze allereerste dates. Hij lachte honderduit met haar idiote verhalen, grapte en grolde dat het een lieve lust was. En hij bereikte dat punt waarop hij haar als een volwassene ging bejegenen, en dingen tegen haar begon te zeggen die hij een paar jaar geleden nooit zou hebben gezegd. Erg was het allemaal niet, maar hij was met haar beginnen te praten zoals hij dat met een vriend zou hebben gedaan, zonder de grenzen die ouders gewoonlijk stelden. Zo hadden we er vroeger een erezaak van gemaakt om nooit te vloeken als Kiona in de buurt was, maar zag hij er nu geen been meer in om een vloek te gebruiken als hij haar een van zijn vele verhalen vertelde. Het waren die kleine dingetjes waar ik het van op mijn heupen kreeg.

En dan waren er de dingen die Kiona deed, en die me al evenzeer de wenkbrauwen deden fronsen. Het viel me bijvoorbeeld op dat ze telkens als ik het huis uitging, plots ergens heen wilde met Francis, of het nu gaan shoppen was, of gaan zonnebaden op het strand, of een nieuw restaurant uitproberen waar we nog nooit naartoe waren geweest. Ouders hebben een zesde zintuig als het erop aankomt om vast te stellen wie de lievelingsouder van hun kind is. En toen ze nog klein was, was ík steevast Kiona's favoriet. Nu daarentegen was het overduidelijk dat ze veel en veel closer was met haar vader dan met mij. Geen idee waarom die verschuiving zich had voltrokken, maar het lag er duimendik bovenop en had zelfs als gevolg dat ik me van tijd tot tijd het vijfde wiel aan de wagen voelde − zoals wanneer je samen met een koppel gaat stappen en je jezelf automatisch uitgesloten voelt. Er was iets dat die twee met elkaar verbond, een connectie, en ik stond daarbuiten.

Niettemin waren Francis en ik nog steeds heel gelukkig samen, ook al was er met de jaren wel wat sleet op onze relatie komen te zitten. Maar hij bleef een droom van een echtgenoot, die zijn gezin financieel onderhield en een prima vader was voor Kiona. En hij zag er best goed uit, was eigenlijk nog steeds dezelfde knapperd die ik op de universiteit had leren kennen, met zijn glinsterende pretoogjes, zijn viriele vierkante kaak en zijn jongensachtige gezicht. Bovendien had hij al zijn haar nog, in tegenstelling tot de mannen van veel van mijn vriendinnen. Hij ging geregeld naar de gym, hield zichzelf fit en strak. En hoewel ik daar zelf ook verwoede pogingen toe deed, waren die niet even succesvol als de zijne − ik was sinds onze studententijd een vijftal kilo bijgekomen. Maar toch mocht ik er nog steeds wezen, en Francis was nog net zo blij met wat hij zag als ik me in de slaapkamer uitkleedde. Goed, ik had misschien niet zulke adembenemende kanjers hangen als onze dochter, maar hoefde me hoegenaamd niet te schamen voor mijn B-cups, die gezien mijn leeftijd nog niet te veel doorhingen. Ook met mijn kontje was volgens mij nog niets mis, net als met mijn bruine lokken. Dus ja, ik had geen last van complexen over mijn uiterlijk, en was er dan ook vrij gerust in dat mijn man me nooit ofte nimmer zou bedriegen. Ik deed mijn stinkende best in bed, was nog steeds aantrekkelijk om te zien, en bovendien wist ik gewoon dat het nooit bij Francis zou opkomen om een scheve schaats te rijden.

Kortom, we hadden ons leventje goed op orde. We woonden in een fraaie villa, hadden allebei een goedbetaalde baan. Hij stond aan het hoofd van een architectenbureau, ik gaf les in het hoger onderwijs. En Kiona? Die zou aan een universiteit met naam en faam gaan studeren, waar ze de opleiding geneeskunde zou volgen, en ze had haar oog al laten vallen op een riante studentenflat − die had ze wel verdiend na het geweldige schoolrapport waarmee ze met Kerst was thuisgekomen. Alles liep met andere woorden op wieltjes − ware het niet van die vervloekte spanning tussen Kiona en Francis, die me zoveel onbehagen bezorgde. Ik wist eigenlijk niet waarom het me zo ontzettend bezighield − voor mij bestond er niet de minste twijfel over dat Kiona degene was die de spanning voedde en in stand hield, maar waaróm ze het deed, of waar het vandaan kwam, daarover tastte ik nog steeds volledig in het duister. Dat ze graag en veel flirtte was niets nieuws, en misschien had ze er totaal geen problemen mee om dat ook met haar vader te doen. Maar ik kon me niet van de indruk ontdoen dat … er iets anders speelde, iets diepers. Het was me bekend dat sommige meisjes hun vader verafgoodden, en er alles voor hadden om zijn oogappel te zijn en te blijven, maar of dat nu de ware toedracht was … neen, daarvoor durfde ik mijn hand niet in het vuur te steken. Wat er ook aan de gang mocht zijn, het stond me in het geheel niet aan. Het kroop onder mijn vel. Het was ongezond, en tegennatuurlijk. En telkens als ik hen met elkaar zag praten, met die spanning tussen hen in, knarste ik met mijn tanden. Nog even en het point of no return zou worden bereikt, en er moest absoluut iets gebeuren om het zover niet te laten komen. De spanning mocht in geen geval nog verder oplopen. Hier moest daadkrachtig tegen worden opgetreden.

+++++++++++++++++

'Goed, dus ik kom de klas binnen, en weet je wie ik daar zie? Britney, die in gesprek is met Robbe!' zei Kiona met ongeloof in haar stem.

'Oh, dat kreng!' antwoordde Francis sarcastisch.

'Wat je zegt! Dus ja, Britney staat daar doodleuk met Robbe te praten. Ik bedoel maar … Hállo? Meen je dat nu? Iederéén weet toch dat Robbe verkering heeft met Cara! Hoe kun je jezelf nu zo opdringen?' vroeg Kiona.

'Ah, het sociale wel en wee op de middelbare school …' zei Francis gespeeld weemoedig.

'Ik weet dat je dit niet belangrijk vindt, paps, maar dat is het wél! Robbe en Cara kennen elkaar al bijna hun hele leven. Dat zij een koppel zouden gaan vormen, stond in de sterren geschreven. Maar plots is daar Britney, die zich tussen hen in wringt …' begon Kiona.

'Wacht eens. Was jij dan niet bevriend met die Britney?' vroeg Francis.

'Jawel. Ze is zelfs een van mijn allerbeste vriendinnen. Maar … zelfs ík kan er met mijn verstand niet bij dat ze zo'n smerige streek uithaalt! Daar moet je nu toch echt een bitch van formaat voor zijn … Maar lef heeft ze wel, dat moet ik haar nageven,' zei Kiona, die zachtjes op haar hielen op en neer wipte.

'Dag mensen,' zei ik, terwijl ik de keuken binnenkwam en mijn aktentas op de grond liet neerploffen. Ik was net terug van mijn werk.

'Dag schat,' zei Francis, die naar me toe stapte en me vluchtig op de wang kuste. Ik keek hem waarderend aan. Zijn gebruinde gezicht, zijn ruige stoppelbaardje, die mannelijke, vierkante kaak … mmm, wat prees ik mezelf gelukkig dat ik met die man getrouwd was!

'Hey mams,' zei Kiona, die me een warme glimlach schonk. Ik stapte langs hen heen naar de koelkast, waar ik de bidon sinaasappelsap uit pakte. 'Waarover gaat het, als ik vragen mag?' vroeg ik.

'Oh, nergens over. Ik was paps gewoon de laatste nieuwtjes van op school aan het vertellen. Hij blijft nu eenmaal graag op de hoogte,' zei Kiona plagerig, en ze boog haar hoofd naar haar vader toe en keek hem spottend aan.

'Britney waagt zich hier echt op glad ijs,' zei Francis, waarop ik met mijn ogen rolde. Ondertussen begon ik de boodschappen weg te stoppen die ik had meegebracht.

'En dan moet je het spannendste deel nog horen …' begon Kiona, die langs haar lippen likte.

'Hoezo?' vroeg Francis.

'Het voorbije weekend was er die grote fuif, en als de geruchten kloppen hebben Britney en Robbe op hun dooie gemakje staan kussen waar Cara bij stond!' zei Kiona.

'Nee toch!' zei Francis, quasi verontwaardigd.

'Reken maar! Cara ging helemaal over de rooie! Naar het schijnt heeft Robbe zich nog trachten te verontschuldigen − Britney zou hém hebben gekust, en hij zou het nooit gewild hebben. Maar Cara was zo furieus dat ze nauwelijks hoorde wat hij zei, en schoot uit haar sloffen tegen Britney, die dat niet over haar kant liet gaan en vol in het verweer ging. Ze zijn op een haar na beginnen te vechten!' zei Kiona opgewonden, blij dat ze die sappige roddel kon delen.

'Er is toch niemand gewond geraakt?' vroeg Francis.

'Welnee. Cara heeft dan wel een grote mond, maar als puntje bij paaltje komt doet ze geen vlieg kwaad. En Britney is dan weer veel te clever om zichzelf op zo'n domme manier in de nesten werken. Uiteindelijk was Cara bereid om Robbes versie van de feiten te geloven, maar ze bleef kwaad op hem en dwong hem ten slotte om te vertrekken. Hij moest haar naar huis brengen met zijn auto,' zei Kiona.

'En zo is alles met een sisser afgelopen?' vroeg Francis.

'Daar zag het op dat moment wel naar uit, maar de zaak kreeg nog een staartje. Galant als hij is, zette Robbe Cara bij haar thuis af en reed vervolgens naar huis. Maar kennelijk zou Britney hem die nacht bij hem thuis zijn komen opzoeken; dat is toch wat Sofie Visscher beweert, Robbes buurmeisje. Die heeft alles vanachter haar slaapkamerraam gadegeslagen. Aanvankelijk wilde Robbe niet eens met haar spréken, zo boos was hij omdat ze hem in zo'n lastig parket had gebracht.'

'En toen?' vroeg Francis.

'Tja, toen zijn ze samen in bed beland. Britney heeft godsamme genéúkt met Robbe Prinsier!' zei Kiona ademloos, alsof die ontwikkeling de wereld op zijn grondvesten zou doen daveren.

'Let op je taalgebruik!' waarschuwde ik haar.

'Werkelijk?' vroeg Francis oprecht verrast terwijl Kiona me een verontschuldigende blik toezond.

'Ja. Het is te gek om los te lopen, eigenlijk. Sofie heeft hen horen kreunen en steunen tot in haar slaapkamer! Ze hebben het raam van de slaapkamer laten openstaan, en dat van Sofie stond ook open. Ze heeft zelfs enkele foto's van de actie kunnen nemen! Wat een sensatie! Op school wordt over niets anders meer gepraat! Van een donderslag bij heldere hemel gesproken … Robbe en Cara waren voorbestemd om te trouwen en kinderen te krijgen, en Britney wurmt zich doodgemoedereerd tussen hen in en pakt Robbe van Cara af!' zei Kiona met een glimlach van oor tot oor.

'En met zo iemand ben jij bevriend?' vroeg Francis.

'Inderdaad,' antwoordde ze.

'Wel, ik denk dat je beter niet te veel tijd meer met haar doorbrengt. Ze lijkt me bepaald geen voorbeeldige meid,' zei Francis.

'Bepaald niet, neen,' zei Kiona giechelend, en er klonk warempel bewondering door in haar stem. Het gesprek viel even stil terwijl ik nog steeds spullen aan het wegbergen was. 'Oh, ik ben vandaag ook gaan shoppen. Had ik dat al verteld?' zei mijn dochter plots.

'Kiona, je beseft toch dat je over een paar maanden op kamers gaat? Dan zul je al je spaargeld hard nodig hebben!' zei ik waarschuwend.

'Ja, maar ik heb dat weekendwerk toch niet voor niets aangenomen?' antwoordde Kiona. 'En je wéét hoe graag ik er goed uitzie,' voegde ze eraan toe, en ze poseerde als een volleerd model.

'Akkoord, maar van een béétje verantwoordelijkheidszin is heus nog nooit iemand doodgegaan,' zei ik. Kiona veinsde ongenoegen door met haar ogen te rollen en glimlachte me toe.

'Weet ik, mams,' zei Kiona schuldbewust.

'Oké dan, liefje. En tussen twee haakjes, als je soms zou vinden dat ik je wat al te zeer bemoeder, zoals nu misschien, weet dan dat het altijd voor je eigen goed is,' antwoordde ik met een warme glimlach. Ze was een fantastische meid, en wat voor raars er tussen haar en haar vader ook aan de hand mocht zijn, ik was apetrots om haar mijn dochter te mogen noemen.

'Goed, ik ben dus gaan winkelen, en heb me enkele nieuwe outfits aangeschaft. Je weet wel, gewoon om te vieren dat het schooljaar op zijn laatste benen loopt …' zei Kiona, duidelijk meer tegen Francis dan tegen mij. 'Vind je het goed als ik ze even voor je aantrek, paps? Ik zou graag horen wat je ervan denkt!'

'Oh, tuurlijk. Geen probleem, schat,' zei Francis, en hij knikte. Mijn ogen versmalden zich een beetje.

'Ik zou ook graag mijn mening geven, schat,' kwam ik tussenbeide. Ze keek me aan.

'Oh, prima. Waarom ook niet, mams,' antwoordde ze, niet goed wetend waarom ik me hierin moeide. Plots klaarde haar gezicht helemaal op, alsof haar een licht was opgegaan.

'Tuurlijk, ik wíst dat ik iets vergeten te zeggen was!' begon Kiona, die van pure opwinding op en neer wipte. Ze had zich weer tot haar vader gewend. 'Raad eens, paps?' vroeg ze, en ze boog voorover en legde haar beide handen op de gespierde arm van haar vader.

'Wat is er dan?' vroeg Francis.

'Ik heb vandaag met Marie gesproken. Normaal gezien brengt die haar zomers samen met haar ouders door in hun villa aan het strand. Maar omdat ze dit schooljaar betere cijfers heeft behaald dan verwacht, trakteren ze haar ditmaal op een vakantie op een van die Griekse eilanden. Hun strandvilla staat dus leeg, en ze heeft gezegd dat wij hem mogen gebruiken!' zei ze.

'Wow, meen je dat nu?' vroeg Francis aangenaam verrast.

'Oh, ik weet het niet, hoor,' kwam ik opnieuw tussenbeide.

'Mams, komáán,' jeremieerde Kiona.

'Liefje, voor als je het vergeten zou zijn: wij hébben al plannen voor van de zomer,' begon ik. 'We trekken de bergen in.'

'Maar dat betekent toch niet dat we niet óók naar dat strandhuis kunnen? Besef je wel welke unieke gelegenheid dit is? Ten eerste: het is volledig gratis. We hoeven er alleen heen te rijden en terug te keren. Ten tweede: Maries ouders zijn allebei arts, die zitten er dus warmpjes in. Dat strandhuis is echt de máx, geloof me vrij! Je zou maar gek zijn om een gratis verblijf daar te laten schieten. En bovendien ligt het huis echt vlák bij de zee, in een mooie baai. Het is echt een bestemming zoals je die in de reisbrochures ziet!' argumenteerde Kiona.

'Dat mag allemaal wel zijn, liefje, maar daar gáát het niet om. Ik heb gewoon niet genoeg vakantiedagen meer over om én naar die strandvilla te gaan, én naar de bergen,' zei ik.

'Wel, dan kan ik misschien alleen gaan. Of samen met paps!' antwoordde ze.

'Kiona, meisje, dat lijkt me geen goed idee …' begon ik.

'Mams, er is níéts wat ik deze zomer liever zou doen dan op een privéstrand te liggen zonnebaden met een piepkleine bikini aan, zodat ik een mooi kleurtje kan opdoen tegen dat ik naar de universiteit ga,' zei Kiona smekend. Ik rolde met mijn ogen, en daarop richtte ze zich weer tot haar vader.

'Paps, probeer mams alsjeblíéft op andere gedachten te brengen,' zei ze. Ze knipperde verleidelijk naar hem met haar helderblauwe ogen en legde weer een hand op zijn arm. Onwillekeurig leunde ze naar voren, waardoor ze hem een eersteklas inkijk in haar decolleté gunde. Of Francis zich ervan bewust was, wist ik niet. Zijn antwoord liet hoe dan ook eventjes op zich wachten. 'Please, paps,' zei ze met hese stem, en ze leunde verder naar hem toe. 'Ik vind écht dat we naar dat strandhuis moeten. Jij niet, dan?' vroeg ze, terwijl ze haar andere hand ook op zijn arm legde.

'Was het maar zo eenvoudig, prinsesje van me,' antwoordde hij, en hij keek spijtig op zijn dochter neer. 'Je moeder heeft een punt. Zoveel vakantiedagen kan ze echt niet opnemen.'

'Maar jíj hebt wel nog genoeg vakantiedagen over, of niet soms? Waarom gaan wij niet met ons tweetjes? Kunnen we lekker lol trappen samen, of gewoon languit op het strand liggen. Ons heerlijk ontspannen. De stress uit ons lijf krijgen,' stelde ze voor. Haar stem was zacht en zalvend, en ze beet op haar onderlip terwijl ze hem strak in de ogen keek. Haar borsten priemden resoluut voorwaarts, haar tepels stonden stijf en waren nog slechts een paar centimeter van haar vaders mannelijke torso verwijderd. Het leek wel of ze hem probeerde te overreden om niet naar de bergen te trekken door hem een gulle blik op haar eigen twee bergen te bieden.

'Ja, Francis. Wat denk je ervan?' wierp ik luidkeels tussen om de spanning tussen hen beiden te doorbreken. Ze schrokken zich allebei een hoedje toen ze mijn scherpe stemgeluid hoorden en keken me aan.

'Wel, euhm …' stamelde Francis. 'Ik, euh … ik bespreek het nog wel met je moeder,' antwoordde hij zo neutraal mogelijk, terwijl hij zijn blik heen en weer liet glijden tussen mij en zijn dochter. Kiona glimlachte breed.

'Dank je, paps,' zei ze vrolijk. 'Dan ga ik nu naar mijn kamer, series kijken. Roep maar als het eten klaar is!' zei Kiona nog over haar schouder alvorens naar boven te gaan.

Francis en ik bleven alleen achter. Hij keek me aan terwijl ik naar hem staarde met een van mijn wenkbrauwen opgetrokken.

'Wát?' vroeg hij. Ik knarste met mijn tanden en keek door de deuropening naar de trap, om me ervan te vergewissen dat Kiona ons niet kon horen.

'Wat is hier gaande?' vroeg ik.

'Waar héb je het in vredesnaam over?' antwoordde hij.

'Houd je niet van den domme, Francis. Je weet maar al te goed wat ik bedoel,' begon ik.

'Maar ik heb geen idéé!' zei hij, waarop ik met mijn ogen rolde.

'Francis, er is iets aan de hand … tussen jou en Kiona,' begon ik. Nu was hij het die een wenkbrauw optrok.

'Hoezo, "iets aan de hand"?' vroeg hij, en hij klonk ietwat in het nauw gedreven.

'Dat je niet weet waar ik het over heb, maak je me écht niet wijs, Francis. Maar goed, ik ben gerust bereid om me nader te verklaren … Zelf heb ik er niet het flauwste benul van wát hier precies speelt, maar sinds een aantal maanden … is er iets tussen jullie twee. Een vreemd soort … spanning,' zei ik.

'Spánning?' vroeg hij.

'Telkens als ik bij jullie kom, heb ik het gevoel dat ik iets onderbréék. Alsof ik jullie stoor tijdens … weet ik veel wat. Een intiem moment,' zei ik.

'Een wát? Kun je misschien wat specifieker zijn, Jenny?' vroeg hij. Ik slaakte een diepe zucht toen het tot me doordrong dat hij écht niet wist waar ik op aanstuurde. Zo'n goede toneelspeler was Francis immers nooit geweest.

'Als jullie samen zijn, lijkt de lucht wel elektrisch geladen. Voor de duidelijkheid: ik beschuldig jou helemaal nergens van, Francis, volgens mij zit jij hier echt voor niets tussen. Maar het voelt bijna alsof ze met je staat te … flirten,' zei ik.

'Flirten?' riep hij ongelovig uit. 'Je maakt een grapje, hoop ik?'

'Absoluut niet, Francis. Er is zeker iets van aan,' zei ik. 'Nogmaals, ik vind niet dat jij iets verkeerd doet. Maar zij wendt haar charme aan om je voor haar karretje te spannen. Ongetwijfeld ben je je daar niet van bewust, en net daardoor laat je haar ermee wegkomen. Pas op, ik geloof niet dat ze je werkelijk wil … manipuléren of iets dergelijks. Maar ze is je wél constant zachtjes in die richting aan het sturen die háár goed uitkomt. En dat vind ik eerlijk gezegd een beetje ongepast van haar.'

'Jenny, volgens mij haal je jezelf dingen in het hoofd,' begon hij.

'Francis, lúíster. Het moet je toch ook opgevallen zijn hoe close jullie twee de laatste tijd zijn geworden? Hoe ze je arm aanraakt. Hoe ze haar haar rond haar vingers krult. Hoe ze op haar onderlip bijt, op en neer wipt op haar hielen, hoe ze giechelt als een pubermeisje. Hoe ze plots zo ontzettend geeft om wat paps van haar nieuwe outfits denkt!' zei ik ferm. Door de manier waarop ik dat alles opsomde, ontnam ik hem alle wapens om zich te verweren, stelde ik hem voor voldongen feiten.

'Oké, Jenny …' begon hij, lichtjes in verlegenheid gebracht. 'De laatste tijd is ze inderdaad een beetje … aanhankelijker dan vroeger, maar ik vind toch dat je overdrijft. Ik bedoel … ze is gewoon mijn kleine prinsesje, da's alles. Ze zou heus niet …'

'Schat, ik ben zélf een meisje geweest. Als een meisje zulke bedoelingen heeft, vangen mijn antennes dat meteen op,' begon ik. 'Maar jíj bent een man, Francis. En de eerste man die zonder meer nee kan zeggen als een meisje bekoorlijk met haar ogen naar hem knippert, moet nog gebóren worden. Dat je hierin tuint, valt je dan ook nauwelijks aan te rekenen. Jou treft niet de minste schuld. Je dochter daarentegen … da's een ander verhaal. Het verontrust me eerlijk gezegd een beetje dat ze zich uitgerekend tegenover jou zo gedraagt.'

'Hoe bedoel je?' vroeg hij.

'Ik vind echt dat hier nodig een grens moet worden getrokken. Als we haar nog langer in de waan laten dat dit soort attitude geoorloofd is, komen er misschien wel moeilijkheden van,' antwoordde ik. Francis liet mijn woorden even bezinken.

'Waarom doet ze dit dan, volgens jou?' vroeg hij. Hij klonk door en door oprecht en ook ietwat schaapachtig, alsof hij zich dom voelde omdat hij zijn dochter zelf niet had doorzien.

'Voor haar is dit waarschijnlijk gewoon een leuk spelletje, meer niet. Ik denk niet dat ze iets kwaads in de zin heeft. Maar desalniettemin vind ik dat je dit met je dochter moet bespreken, hoe ongemakkelijk dat ook mag zijn,' zei ik. Hij zuchtte diep, duidelijk niet te spreken over mijn voorstel. 'Francis, ik wéét dat het een gênant gesprek wordt, maar je kunt er echt niet onderuit. Want oké, zij is de "dader", maar jij speelt haar wel in de kaart door je zo meegaand op te stellen. Dat doe je volledig onbewust, ergens in jou is er iets dat je ontvankelijk maakt voor haar "avances". En dat moet je zien uit te schakelen, je mag niet langer toelaten dat dat gebeurt. Wat er tussen jullie beiden ook aan de gang is, jullie moeten het proberen te benoemen. Zeg waar het op staat, praat het uit. Alleen zo kunnen jullie het uit je systeem krijgen. Maak haar duidelijk dat wat ze doet niet door de beugel kan, en zelfs risico's inhoudt. Want verdorie, ik heb van die rare spanning tussen jullie twee inmiddels flink de kriebels gekregen, en ik wil dat ze ophoudt … voor er grenzen worden overschreden.'

'Welke grenzen?' vroeg hij. Ik keek hem een paar tellen lang veelbetekenend aan. Plots daagde het hem, waarop hij meteen verwoed met zijn hoofd schudde. 'Jenny, we hebben het hier dus wel over onze DOCHTER, hè! Ik … ze zou nóóit …' stamelde hij defensief.

Ik hief mijn hand op om hem tot kalmte te manen. 'Schat, ik weet het. Ik ken jou, en ik ken haar. Kiona is er de persoon niet naar om onbetamelijke dingen te proberen, wel integendeel. Maar wij zijn wel haar ouders, en als ze zich op wat voor manier ook dreigt te vergalopperen, is het ónze taak om haar daarop te wijzen. Natúúrlijk weet ik wel zeker dat ze niet … dat ze nóóit … zoiets zou doen, en dat jij zoiets nooit zou laten gebeuren. Maar toch moeten we dit in de kiem zien te smoren,' zei ik op een toon die geen tegenspraak duldde. Francis wreef met zijn hand over zijn voorhoofd.

'Ik besef maar al te goed dat het een pijnlijke confrontatie wordt,' zei ik, terwijl ik mijn hand op zijn schouder legde. 'Maar je moet ze aangaan. Er zit niets anders op.'

'Weet ik wel,' zei hij.

'Luister, ik merk dat je hier als een berg tegenop ziet, dus je krijgt van mij de nodige tijd. Weet je nog dat ik bij mijn broer wilde langsgaan die in het noorden van het land woont? Wel, ik ga dat komend weekend doen. Ik vertrek overmorgen, meteen na mijn werk, zonder eerst nog naar huis te komen. En ik blijf het hele weekend bij hem, zodat jij rustig de moed bijeen kunt schrapen om Kiona aan te spreken,' zei ik met een warme glimlach. Daarna werd mijn toon evenwel serieuzer: 'En als ik zondag terug thuiskom, wil ik dat het net lijkt of die vreselijke spanning tussen jullie er nooit ofte nimmer is geweest. Begrepen?'

Francis knikte, en keek me geruststellend aan.

'Komt voor elkaar,' zei hij. Ik glimlachte en omhelsde hem innig, waarbij ik een lange, stevige kus op zijn lippen drukte. 'Op moeilijke momenten als deze moeten ouders hun autoriteit laten gelden. Ik weet het, normaal pakken wij de zaken anders aan, maar nu moeten we even door de zure appel heen. Jij bent haar váder, vergeet dat niet, en jij bent de enige die deze crisis kan bezweren.'

Hij knikte en beantwoordde mijn kus.

Zoals ik eerder al zei, leek dit me destijds een strak plan. Eerlijk waar.

Van een monumentale inschattingsfout gesproken.