Zoals dat vaker gebeurt vond ik mijn eerste liefje op school. Of eigenlijk, wij vonden elkaar in het Bonnefanten College op de Eenhoornsingel in Maastricht. Dat kwam omdat wij allebei uitgelachen werden, en gepest door sommigen van onze klasgenoten, maar ook nog door andere leerlingen.

Cindy was toen vijftien, ik veertien. Zij was nogal mager en had nog niet echt vrouwelijke vormen. Ze zag er een beetje uit alsof ze anorexia nervosa had. Dat was niet zo, helemaal niet. Alleen, zij at heel erg gezond, veel groenten en fruit. Varkensvlees at ze helemaal niet, en runds of kip ook maar weinig. Daar had zij haar redenen voor: haar moeder was in haar jeugd een van de meest getalenteerde tennisspeelsters van Nederland geweest. Jammer genoeg had ze haar veelbelovende carrière laten varen toen ze dolverliefd werd op een fabrikant van tenniskledij. Ze trouwde met hem. Twee jaar later werd hun zoontje Harrie geboren, nog eens achttien maanden later kwam Cindy. Acht maanden na de geboorte van het dochtertje was het huwelijk op de klippen gelopen. De vader van Cindy was hals over kop verliefd geworden op een Slovaakse tennisster die tenniskledij voor hem showde. Niet alleen was zij bloedmooi, blond en met erg lange benen, bovendien was zij zestien jaar jonger dan Cindy’s vader…

Voor de moeder van Cindy was het wel een klap, maar daar kwam zij toch tamelijk snel overheen. Het hielp natuurlijk dat haar ex-man bij de scheiding geen problemen zocht en haar eigenlijk gaf waar zij om vroeg. Dat was niet weinig. Zij kreeg hun villa op de Pottenbergerweg, en daar bovenop nog enkele miljoenen guldens. Met dat geld stichtte zij het tenniscentrum “De Gouden Raket” op de Dousbergweg. Het complex was niet erg groot, met maar vier gravelbanen en twee hard courts, een houten chalet als clubhuis met daarachter de verkleedruimtes, toiletten, douches en twee saunacabines. Toch had het een groot ledenbestand. Sommige jaren moest de moeder van Cindy zelfs kandidaat-clubleden weigeren. Het had, volgens haar, geen zin maar steeds meer tennisliefhebbers een hoge clubbijdrage te doen betalen als de mogelijkheid niet bestond om ze speeltijd te geven op een van de zes courts.

Cindy keek erg op naar haar moeder, en ze nam zich voor in haar voetsporen te treden, ten minste waar het tennis betrof. Dat maakte dat ze bijna geen gram vet teveel had. Niet alleen haar mager dieet droeg daartoe bij, maar evenzeer dat ze erg veel lichaamsbeweging had. Ze stond elke dag als het weer het toeliet minstens twee uur op de tenniscourts om te oefenen. Als het weer dat verhinderde ging ze joggen.

“Magere geit… Teringwijf... Strijkplank…” dat waren enkele van de scheldwoorden die Cindy op school te horen kreeg. Wie dat zei kreeg van haar geen reactie. Het enige wat ze deed was triest kijken en maken dat ze wegkwam. Nu, haar pesters waren gewoon jaloers, denk ik. ten slotte behoorde Cindy tot de “betere klasse” en toonde de merkkledij die ze droeg dat haar moeder geld had.
Zelf werd ik ook gepest, maar dat heeft niet lang geduurd. In die eerste jaren op de middelbare school was ik een tamelijk dik jongetje. Dat kwam omdat mijn moeder me als het ware vetmestte. Ik mocht van haar niets te kort komen. Vooral veel rundvlees zette zij me voor. Varkensvlees kreeg ik nooit. Ze was bang dat ik klein en dik zou blijven. Eigenlijk had ze daar wel reden voor. Mijn vader Co is wel niet dik, maar hij meet maar 1m68. Totdat ik veertien, vijftien was behoorde ik tot de kleinsten van mijn klas. Het was pas daarna dat ik een groeischeut heb gekregen, maar echt groot ben ik nooit geworden, maar 1m74, en daar stopte het.

“Vet speenvarken… Billy Turf… Penszak…” Dat kreeg ik te horen, maar niet alleen dat. Ze lachten met mij omdat ik borstjes had door mijn zwaarlijvigheid: “Zeg eens, je hebt echt mooie tieten! Heb je een muis in je broek in plaats van een piemel? Vuile homo! Je hebt nog nooit een muis gefikt, jij vet mannetje!”

Dat laatste was waar. Seks had ik nog nooit gehad. Het eerste niet. Ik had wel degelijk een piemel in mijn broek, en die stond om de haverklap rechtop. Of dat te maken had met het eten dat ik van mijn moeder kreeg, of met mijn natuur? Wie zal het zeggen? Die vraag stelde ik me niet.
Maar de pesterijen hielden snel op. Ik was wel klein van gestalte en dik, maar sterk was ik ook. Dat kwam omdat van toen ik twaalf was mijn vader Co me “inspande” in zijn bedrijf. Twee of drie keer per week deed hij me zijn schilders helpen om de bestelwagens in- en uit te laden. Ik droeg zware metalen buizen waarmee ze stellingen optrokken, en emmers verf. Die wogen erg zwaar, meer dan 25 kilo. Om fatsoenlijk in evenwicht te blijven moest je er één in elke hand meezeulen. In het begin was dat een marteling, maar na een tijdje ging dat tamelijk vlot. Het gevolg was dat ik keiharde bicepsen kreeg en ook sterke rug- en beenspieren.
Dat pesten werd ik beu toen ik veertien ging worden. Het schooljaar liep toen op zijn einde. In plaats van te gaan klagen bij een leerkracht besloot ik mijn eigen boontjes te doppen. Daarvoor koos ik een “slachtoffer” uit. Dat was een van de grootste jongens van de school die twee klassen hoger zat dan ik. Patrick heette hij, en het was een slungel met een erg grote mond.
Tijdens de speeltijd kwam hij weer op me af, met in zijn zog zijn “volgelingen”. Dat waren er vier of vijf die er plezier in hadden dat Patrick me vernederde. Ik ging met mijn rug tegen de muur staan en wachtte af. Zenuwachtig was ik wel, dat moet ik toegeven. Patrick stak zijn kop vooruit en begon zijn scheldlitanie. Ik wachtte dit keer niet tot op het einde, maar ik haalde uit en gaf hem zo hard ik kon met mijn vuist een lel in zijn maag. Die klap sneed zijn adem af. Hij plooide dubbel met een blik van ongeloof in zijn ogen. Ik liet het daar niet bij. Omdat zijn hoofd naar omlaag kwam beukte ik hem met mijn linker vuist in zijn gezicht. Daarbij raakte ik hem pal op zijn neus, en die begon te bloeden. Een tweede tik kreeg hij ook nog, op zijn rechteroog. Dat ging onmiddellijk aan het zwellen en na minder dan een minuut werd het paars. Patrick kermde en viel voor me op zijn knieën, alsof hij genade aan me wou vragen. Genade? Daar was geen sprake van na al die keren dat hij me het bloed vanonder de nagels had gehaald. Ik schopte hem zo hard ik kon tussen zijn benen met de bedoeling zijn balzak te raken. Ik had hem wel degelijk vol in zijn kloten getrapt, want hij ging buiten westen en viel omver. Daar liet ik het maar bij. Ik keek zijn trawanten recht in de ogen. Die hadden geen zin om hun “leider” te helpen en ze dropen af.
Van toen af had ik geen probleem meer met pesten. Hoe ik met Patrick afgerekend had verspreidde zich op school als een lopend vuurtje. De meeste vroegere belagers liepen van toen af met een boogje om me heen.

Ook Cindy was aan de weet gekomen hoe ik Patrick een lesje had geleerd. Had ze daar bewondering voor? Of zocht ze misschien bescherming bij mij tegen haar eigen pesters? Alleszins, ze zocht meer en meer mijn gezelschap op. Niemand viel haar van dan af nog lastig.

Van het een kwam het ander. Cindy werd mijn eerste liefje. In het begin was dat heel onschuldig. Na school fietsten we samen in de richting van haar huis op de Dousbergweg. Daarvoor kozen we het pad door het park van het Dousbergparcours. Ergens waar er dichte struiken stonden hielden we halt. Uit het zicht van onbescheiden blikken kusjes aan elkaar geven, dat was onze eerste stap als liefjes.
In het begin bleef het bij kussen. Dat bleef niet duren. Mijn handen hield ik op de duur niet langer thuis en ik begon Cindy stilaan te aaien. Niet alleen dat, ik wou haar ook overal betasten. In het begin stribbelde ze tegen en ze duwde mijn handen weg. Uiteindelijk liet ze me toch toe haar borstjes aan te raken. Het spreekt vanzelf dat daardoor mijn piemel keihard werd en ik enorm zin in haar kreeg. Dat voelde Cindy wel degelijk aan, maar dat ik haar tussen haar benen wou bevoelen, dat stond ze me niet toe.

“Wanneer mag ik je tieten eens zien?” vroeg ik op een keer.

“Daar is niets aan te zien,” antwoordde zij me. “Je hebt ze toch gevoeld, dus weet je dat ze erg klein zijn.”

“Klein misschien wel,” zei ik. “Maar keihard ook, dat heb ik gemerkt. Ik denk dat ze heel erg mooi zijn.”

Dat compliment had precies indruk op Cindy gemaakt. Twee dagen later wou ze niet de struiken in op het Dousbergparcours.

“Kom maar met me mee naar huis,” zei ze. “Mijn moeder is er niet. Die is nu tennistraining aan het geven. Ik wil je iets laten zien dat je wel graag wil.”

Wat dat was, dat kon ik wel raden. Het wond me enorm op, en zelfs eer het zover was stond mijn piemel op barsten van de zin. Eens op haar kamer deed Cindy haar T-shirt uit en ook haar kleine sportbeha. Ze had echt mooie tietjes met tamelijk donkere tepeltjes. En inderdaad, toen ik ze aaide en er een beetje mee speelde bleken ze keihard.
Van dan af nam ze me mee naar haar kamer telkens als haar moeder op het tennis was. Dat ik met haar borstjes bezig was had Cindy ook wel erg graag. Dat kon ik opmaken uit haar zuchten, en vooral toen ze op een dag een witte trainingbroek aan had. Ik zag dat er een vochtige vlek tussen haar benen te zien was. Wat dat te betekenen had wist ik niet. Daarvoor was ik toen te onervaren. Met mijn dom gezicht vroeg ik:

“Wat is dat? Heb je een beetje in je broek geplast?”

Cindy was, terecht, verontwaardigd:

“Wat denk je wel? Weet je dan niet wat er met een meisje gebeurt als je met haar borsten speelt? Nee, ik heb niet in mijn slipje geplast. Dit is vocht dat uit mijn kutje druipt als ik zin krijg.”

“Heb je echt zin? Ik ook! Willen we het dan eens doen?”

Zij bekeek me alsof ik een echte smeerlap was.

“Wat denk je wel?” vroeg ze. “Heb je er al eens aan gedacht hoe oud we nog maar zijn? Voor wat jij me vraagt ben ik nog helemaal niet klaar. En dan nog, stel je voor dat ik op mijn leeftijd al zwanger raak…”

“Geen probleem,” zei ik. “Ik zorg wel voor condooms.”

“Condooms? Waar kom je nu mee aandragen? Ik denk er niet aan de eerste keer dat ik het met iemand doe rubber in mijn kutje te voelen. ten minste die eerste keer moet het er natuurlijk aan toegaan.”

Daar kon ik inkomen.

“Die eerste keer, mag ik dat zijn?” vroeg ik terwijl ik Cindy over haar blote rug aaide.

“Ja, dat wel,” antwoordde Cindy, en ze kuste me. “Je moet alleen maar wat geduld hebben. Maar ik beloof je dat jij de eerste mag zijn.”

“Misschien mag ik je kutje nu toch al eens zien?” vroeg ik.

“Niks van. Ook daarvoor zal je moeten wachten,” was Cindy’s antwoord. “Echt mooi om te zien is dat ook niet als het nat en gezwollen is.”

Toen hoorden we de voordeur open gaan. In volle paniek trok Cindy haar T-shirt weer aan. Haar behaatje gooide ze onder haar bed. Geen probleem, met of zonder, je zag het verschil nauwelijks. Op geen tellen werkte ze me haar kamer uit.
We gingen stilletjes de trap af naar de voordeur toe. Cindy me wou me naar buiten laten, maar de deur was gesloten. Iemand kuchte. We draaiden ons om. De moeder van Cindy stond daar met een ironische glimlach op haar gezicht. Ze stak de sleutel vooruit om die aan haar dochter te geven. Terwijl keek ze naar de donkere vochtplek tussen Cindy haar benen.
Ik slaakte een zucht van verlichting toen ik weer buiten was en op mijn fiets kon springen…