Martina - 5

Op weg naar De Panne. Van Oostende naar De Panne is via de kustweg ruim 30 km. Martina zat stil naast Vito in de auto. Af en toe keek ze naar hem. “Is er wat?” vroeg Vito.

“Nee, niets, ik...ik heb het gewoon erg naar mijn zin. Het is zo fijn om bij jou te zijn. Daar denk ik aan.” Vito glimlachte en kneep speels in haar bovenbeen. “En vandaag en vannacht zijn we nog steeds samen.”

“Ja.” Ze lachte blij.

Maar toen ze aankwamen was er werk aan de winkel. Voor allebei. De boekhouding bleek niet in orde. Foutieve boekingen, onverwerkte rekeningen. Martina had het even erg druk. Het hielp ook niet mee dat de meeste werknemers alleen Frans spraken. De manager gelukkig niet.

Een tweede probleem was dat twee werknemers zich die ochtend ziek hadden gemeld en het was de manager niet gelukt vervangers te vinden. Met name in de drukke uren zou dat heel vervelend zijn. En die uren zijn ‘s avonds!

Toen maakte Martina iets mee, wat ze, om heel eerlijk te zijn, nog nooit had meegemaakt. Vito hielp mee! Ze zag hem borden naar de tafels brengen en de vuile borden weer ophalen. Ze zag hem bier tappen. Kortom al het werk dat door het personeel werd gedaan, deed hij nu ook. Haar bewondering voor hem groeide. En door zijn instelling liep het personeel ook een stapje harder. Zelf hielp ze mee in de keuken. Tot 10 uur 's avonds. Toen sloot de keuken. De bar bleef open. Het werd langzamerhand wat rustiger. Met de manager zaten ze aan een tafeltje. Vito zei tegen hem: “Zeg de mensen dat ik hun inzet zeer waardeer. Ik zal er voor zorgen dat ze extra betaald krijgen. Weet je al of de zieken morgen weer terug zijn?”

“Helaas,” antwoordde de manager, “morgen nog niet. Hopelijk overmorgen. Als ze er dan ook nog niet zijn, dan heb ik wel vervangers.”

“Het is nu dinsdag. Dus donderdag heb je in ieder geval vervangers mochten ze nog niet kunnen komen.” Geamuseerd hoorde Martina hun gesprek aan. Het was duidelijk dat Vito hart voor zijn werk had. “Goed,” besloot Vito het gesprek. “Morgen kom ik terug en spreken we verder.”

In de auto, op weg naar naar het hotel, zei hij tegen Martina: “Ik heb een heel vervelende mededeling voor je.”

“O, wat dan?” Maar ze merkte de glimlach om zijn mond op.

“We gaan morgen niet naar huis. Het spijt me, we blijven een dag langer.”

Martina lachte. “Wat jammer! Ik bedoel...wat heerlijk!”

“Weet je het wel zeker? Ik bedoel, ik koop met liefde een treinkaartje voor je als je echt naar huis wil!” Hij zei het plagerig.

“Nee joh. Nog een dag langer met jou is alleen maar geweldig.”

Vito lachte terug; hij had ook niets anders verwacht.

Hotel Villa Select bleek een statig hotel te zijn dat letterlijk aan het strand stond. Je liep zo het strand op. Hun kamer was natuurlijk al klaar. Niet zo luxueus als Andromeda, maar toch prachtig. Eenmaal op hun kamer namen ze eerst een uitgebreide douche. Er hingen twee witte badjassen. Sommige hotels bieden deze service aan. Hij trok er een aan ging alvast de kamer in. Ook nu had hij weer een fles wijn besteld. Vito hield, zoals eigenlijk de meeste Italianen van wijn. Hij schonk de glazen in en wachtte op Martina. Zij bleef nog wat langer in de badkamer. Ze had meer tijd nodig. Ze had een drukke dag achter de rug, maar voelde de vermoeidheid nauwelijks. Ze dacht aan wat er ging komen. Wat zou Vito dit keer voor haar in petto hebben? Of...of is hij zo moe, dat hij liever wilde gaan slapen. Ze kon het zich nauwelijks voorstellen.

En ze had gelijk. Toen ze de kamer in kwam, stond hij tegen de tafel geleund. Martina droeg de tweede badjas. Ze liep naar hem toe. Vito omarmde en kuste haar. “Wijn, Martina Poncini?”

“Graag, Vito Poncini.” Het klonk op de een of andere manier nu al vertrouwd. Ze namen een slokje en zetten hun glas weg. Toen trok Vito haar tegen zich aan. Met zijn handen op haar kont, kuste hij haar. Een lange diepe tongzoen. Martina, die haar armen om zijn nek had geslagen voelde de opwinding al weer komen. Elke keer als ze samen waren, ontbrandde het vuur in haar vrijwel direct. Later, niet nu, vroeg ze zich af of ze dat met Anton ook in het begin had. Ze kon het zich niet herinneren. Ze had met Anton wilde nachten in het begin, dat wel, maar dat ze zo snel opgewonden werd! Ze wist het echt niet meer.

Na de lange tongzoen, zei Vito: “Ik wil dat je iets voor me doet.”

Ze keek hem aan. Haar mond iets geopend, haar lippen vochtig. Vito kon het niet nalaten en kuste haar weer. Zijn handen knepen in haar billen en hij trok haar dichter tegen zich aan.

Na de kus maakte hij haar badjas los en keek naar haar lichaam. “Je bent zo mooi, zo verleidelijk!”

Martina reageerde er niet op, maar vroeg: “Wat wil je dat ik voor je doe.”

“Ik wil je zien masturberen. Ik wil naar je kijken als je met jezelf speelt.”

Martina was stil en keek hem aan. Van Vito kun je alles verwachten!

“Wil je dat echt? Nog nooit heeft een man mij zien masturberen!”

“Dan ben ik de eerste en misschien wel de enige.” Ze herkende het zinnetje. Hij kuste haar weer en liet de badjas van haar schouders glijden. “Daar, op de bank!”

Ze liep naar de bank toe en ging zitten. Ze speelde met haar borsten terwijl ze naar hem keek. Toen zag ze dat hij een stoel pakte en bij haar kwam zitten. Hij opende zijn badjas. Hij was daaronder ook naakt. Ze zag zijn pik. Een beginnende erectie.

“Denk aan mij en speel met jezelf.”

Martina sloot haar ogen. Er was zoveel waar ze aan kon denken. Haar gedachten gingen naar zijn zwembad. Ze zag zichzelf weer op het trapje zitten. Haar benen geopend en Vito die haar scheerde. Ze beleefde het moment weer van gisteren, het moment dat ze Martina Poncini genoemd werd. Dat was zo erotisch. Ze streelde zichzelf. Even keek ze op toen zijn handen haar benen verder uiteen duwde. Ze wreef over haar klitje en stond in gedachten voor het raam van zijn weekendhuisje. Ze vrijden voor het raam, maar niemand die hen zien kon. Ze voelde de opwinding toenemen. Elke aanraking veroorzaakte tintelingen. Ze wreef over haar klitje en stak twee vingers in haar kutje. Ze keek naar hem. Ze zag zijn ernstige blik. Zijn hand rukte aan zijn pik. Hij had een stijve nu. En het kwam door haar. Door haar! Weer sloot ze haar ogen en speelde met zichzelf.

Plots voelde ze zijn hand op haar hand. Ze keek op. Hij was bij haar komen zitten. Ze had het niet gemerkt. Hij legde haar hand op de bank en duwde haar benen verder uit elkaar. Ze zag hoe hij naar haar kutje keek. Ze voelde hoe zijn vingers haar schaamlippen opende. Toen keek hij op en zei zachtjes: “Zo warm en nat.” Ze voelde twee vingers in zich gaan. Haar ogen lieten hem niet los. Ze voelden hoe zijn vingers zich kromden en in haar bewogen. Toen, bijna wild, begon hij haar te vingeren. Als een storm trok het door haar heen. Het overweldigde haar. Zo was ze nog nooit gevingerd. Ze kreunde en bewoog haar lichaam onbeheerst. En ineens was daar de ontlading. Ze voelde vocht uit haar gaan. Martina duwde zijn hand weg. Het was haar even te veel.

Vito liet het zo. Hij dwong haar niet. Hij had haar G spot gezocht en gevonden. Het meest sensitieve plekje en zijn vingers hadden het gemasseerd. En toen was ze klaargekomen. Ejaculatievocht was naar buiten gespoten. Squirten noemen ze dat in het Engels.

Vito trok Martina tegen zich aan en ze kreeg alle tijd om bij te komen. Het was fantastisch voor haar en ze ervaarde het als heel bevrijdend. Voor haar was het niet nieuw. Ze wist dat ze het kon. Ze had het al eerder beleefd, maar dat was jaren geleden.

“Wow,” zei ze tegen Vito, “wat was dat lekker!”

“Een mooie vrouw die spuitend klaar kwam! Bellissimo!” Martina lachte. Het was voor het eerst dat ze hem een Italiaans woord hoorde gebruiken. Bellissimo: mooi, prachtig, heerlijk.

Toen zei ze: “Dus dat wilde je! Zien hoe ik klaar kwam.”

“Nee, niet zien hoe jij klaar kwam, maar zien hoe mijn vrouw klaar kwam. Ik vermoedde dat jij dat kon. Waarom? Ik weet het niet. Maar mijn god, het was heerlijk om het te zien. En het was voor jou ook heerlijk, dat kan niet anders. Het was ‘bellissimo’ voor allebei.”

Martina kroop tegen hem aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen. Ze voelde zich zo geborgen in zijn armen. Ze dronken van de wijn. Praten deden ze niet. Ineens stond hij op en vroeg haar haar armen om zijn nek te slaan. Toen tilde hij haar op. Zijn ene arm onder haar benen, de ander achter haar rug. Als een klein kind in zijn armen. Naakt en dan gedragen worden door hem. Ze vlijde haar hoofd tegen zijn schouder. Hij bleef even staan.

“Ben ik niet te zwaar?”

Hij lachte slechts. Toen ging hij op de stoel zitten. Zij, als een klein kind op zijn schoot. Martina wilde voor even zijn kleine kind zijn. Hij streelde haar benen en rug. Toen keek hij naar haar en zei: “Wordt het geen tijd voor je om te gaan slapen? We hebben een lange en vermoeiende dag achter de rug.”

“Ja,” antwoordde ze, “maar alleen met mijn man.” Ze flapte het er spontaan uit en realiseerde zich ineens wat ze gezegd had, maar toen was het al gebeurd.

Vito reageerde heel volwassen en antwoordde simpel: “Daarom ben ik toch hier!”

Ze ging van zijn schoot en hem vasthoudend liep ze naar het bed. Ze trok de deken weg. Een laken alleen is voldoende. Ze kroop dicht tegen hem aan. Met zijn arm om haar heen, hield Vito haar dicht tegen zich aan. Hun lichamen verwarmden elkaar. Na een tijdje richtte Martina zich op. Ze leunde op haar elleboog en keek naar hem. Hij keek naar haar. Hun ogen lieten elkaar niet los. Daar was weer dat speciale oogcontact. Al een paar keer eerder had Martina dit ervaren. In feite was zo hun kennismaking begonnen. Het contact dat zoveel zegt en zoveel betekenis heeft. Haar hand greep zijn pik. Onder het laken begon ze hem af te trekken. Hij werd steeds harder. Ze zag zijn opwinding groeien. Ze kusten elkaar niet. Ze keken alleen maar.

“Laat je gaan, lieve Vito. Hou het niet tegen.” Want ze kende inmiddels zijn ongelooflijke beheersing. Eigenlijk wilde ze zo veel zeggen. Lieve woordjes horen. Uitdagende en erotische dingen zeggen en vragen. Ze wilde, nee, ze verlangde ernaar om opnieuw met hem de grens op te zoeken. Maar ze deed het niet. Ze was er nu voor hem. “Laat je gaan,” zei ze weer. Ineens verkrampte zijn gezicht. Ze zag hoe hij even zijn ogen dicht deed, maar ze snel weer opende. Hij kreunde even. En toen zag ze hoe hij klaar kwam. Ze zag zijn gezichtuitdrukking. Ze zag hoe hij het beleefde. Het was zo’n erotisch gezicht. Spontaan werd ze nat. Ze voelde zijn warme zaad op haar hand. Martina drukte zich nog meer tegen hem aan. Haarborsten geplet tegen zijn borst. Ze zou wel in hem willen kruipen.

Vito begreep haar gevoelens. De zijne waren niet anders. Hij wilde Martina. Ze hoorde bij hem. Zij was de vrouw van zijn dromen.

Stil lagen ze bij elkaar. Martina had haar been over de zijne gelegd. Haar kutje drukte tegen zijn heup. De geur van zijn zaad hing rond het bed. Heerlijk! Na wat een eindeloze lange tijd van stilte leek, kroop ze op hem. Haar gezicht vlak boven de zijne. Haar kutje op zijn nauwelijks verslapte pik. Ze bewoog haar heupen lichtjes. Haar klitje wreef over zijn pik.

“Wat heerlijk,” zei ze zachtjes, “om jou te zien klaarkomen. Nu snap ik pas echt waarom jij naar mij wilde kijken toen ik kwam.”

Hij antwoordde evenseens zachtjes: “Jij bent de liefste, de mooiste en de meeste sensuele vrouw die ik ooit heb leren kennen.”

“En jij, jij bent de liefste en meest sexy man. Altijd weer weet je me op te winden.”

Hij legde zijn handen op haar kont en drukte haar kutje dichter op zijn pik.

“Dit is wat ik bedoel,” reageerde Martina.

Een snelle glimlach om zijn mond, maar zijn ogen bleven ernstig. Hij bewoog haar kont zachtjes heen en weer. Haar kutje jeukte en tintelde. Martina legde haar hoofd naast de zijne en fluisterde in zijn oor: “Ik verlang zo vreselijk naar je, Vito Poncini.”

“Ik ook naar jou. Wat wil je dat ik doe?”

Martina bracht haar gezicht weer boven de zijne en keek diep in zijn ogen. “Neem me, neuk me, ik wil het zo graag.”

Vito bewoog haar kont nu sneller heen en weer. Martina kreunde.

“Je bent van mij, je hoort bij mij, je bent mijn Martina.”

“Ik ben van jou, alleen van jou.” Het kwam er kreunend uit.

Vito tilde even haar kont op en zijn pik gleed in haar. Toen kuste hij haar.

Ze trok haar benen op zodat ze op haar knieën op hem lag. Toen bewoog Vito zijn heupen. Zijn pik stootte in haar. Martina genoot zo overweldigend. Haar gedachten stokten. Ze was één met hem. Ze wilde één met hem zijn: haar geliefde, haar minnaar, haar man! Haar orgasme was heftig en leek nauwelijks te stoppen. Toen het langzaam wegebde, voelde ze zich leeg. Al haar energie was verbruikt. Zwaar lag ze op hem. Martina voelde zijn pik verslappen. Was hij ook gekomen? Blijkbaar. Ze had het niet gemerkt. Hij wilde van haar zijn. Hij wilde dat zij bij hem hoorde. En Martina wilde het ook. Dat gevoel kreeg een vaste plek in haar hart. Hij, Vito! Alleen hij!

Vito en Martina waren de volgende dag druk in de zaak. Administratie hoefde niet meer gedaan te worden. Martina serveerde, waste af, maakte tafels schoon en onderhield zich met de gasten. En Vito hielp mee. Niets was te veel voor hem. Die avond hoorde Vito dat één van de twee zieke personeelsleden de volgende dag weer zou beginnen en voor de ander kwam er vervanging.

Hun tweede en laatste avond in hotel Villa Select werd een rustige avond. Ze vrijden intiem, maar sliepen vroeg. De volgende ochtend vertrokken ze vroeg. Seaview wachtte weer.

In de auto op weg naar huis vertelde Vito dat zij de rest van de week vrij moest nemen. “Ik denk dat je nu even thuis moet zijn. Maandag zie ik je weer op het werk.” Maar Vito zei ook nog iets anders.

“Martina, zaterdag is mijn verjaardag. Dan word ik 44. Er komen een paar vrienden en misschien wat familie. Ik wil heel graag dat jij ook komt.”

“Natuurlijk kom ik.” En met een glimlach: “Als de baas jarig is, dan kan je toch niet wegblijven!”

Vito reageerde daar niet op, maar voegde er aan toe: “En Martina, ik wil dat je Anton ook meeneemt. Ik wil hem ontmoeten.”

“Anton?” Eigenlijk schrok ze daar wel een beetje van. Anton en Vito waren twee verschillende werelden.

“Ja, Anton.”

“Maar... maar als hij niet wil?”

“Natuurlijk wil hij en anders verzin je er maar iets op. Ik wil hem zien.”

Martina zag het eigenlijk niet zitten, maar Vito wilde het nou eenmaal.

“En dan nog iets Martina. Ik wil heel graag dat je een jurk of rok draagt. Geen lange. Niet over je knieën.”

Ze keek hem aan en zei: “Wat ben je van plan?”

“Van plan? Nou niets, maar ik zie nu eenmaal graag je benen!” Hij lachte. Martina wist wel beter. Ze liet het hier maar bij.

Ze was weer thuis. Thuis in haar eigen wereld. De wereld van Anton. Toen hij ’s avonds thuis kwam, vertelde ze uitgebreid over het werk. “O ja, en dan nog iets. De baas viert zaterdag zijn verjaardag. Hij wil graag dat wij ook komen.”

“Ik ook?” vroeg Anton.

“Ja, jij ook. Dat zei hij er nog speciaal bij.”

“Goed, dat doen we dan. Ik wil jouw baas ook wel eens leren kennen!”