Iets na half zes liep ik de winkel binnen. Mandy en Sylvie waren nog even bezig met de klanten. Sylvie wees naar het kantoor. Ik stak mijn duim op en liep richting het kantoor. De deur stond helemaal open en ik zag Janneke achter de laptop zitten. ‘’Hey Janneke, hoe is het?’’
Toen zag ik een andere vrouw naast Janneke zitten. Ze glimlachte naar me. Lotte…
‘’Jij ook hier?’’
‘’Ja, ik ook hier. Gezellig toch?’’ Ze knipoogde.
Janneke zei: ‘’Danny, we zijn nog even bezig. We sluiten de zaak zo meteen af. Geef ons een halfuurtje. De koffie is nog warm, bedien jezelf.’’

Ik knikte en schonk voor mezelf koffie in. ‘’Jij ook, Lotte?’’
Ze schudde haar hoofd en hield haar mok omhoog. Ik ging tegenover haar zitten en we kletsten wat.

Twintig minuten later voelde ik warme handen op mijn schouders, handen die langzaam naar beneden gleden via mijn borstkas naar mijn buik. Zachte lippen drukten op mijn wang. ‘’Hallo lieverd,’’ fluisterde Mandy. Ze legde haar hoofd op mijn schouder.
Ik draaide mijn hoofd naar haar toe en glimlachte.
‘’Nog tien minuten, dan kom ik bij jullie zitten,’’ zei ze. Ik knikte.
Sylvie legde haar hand op mijn linkerschouder. ‘’Hallo Danny.’’
Ik keek haar aan. ‘’O, krijg ik ook een kus van je?’’
Ze keek op. Janneke, Lotte en Mandy moesten lachen. Sylvie boog voorover en drukte haar lippen op mijn wang. ‘’Alsjeblieft,’’ knipoogde ze.

Een kleine tien minuten later waren ze klaar met werken.
Mandy zei: ‘’Zo, laten we allemaal wat dichter bij elkaar gaan zitten. Dat is makkelijker voor Danny.’’
Sylvie zei plagend: ‘’Of is dat een goede smoes zodat je dicht tegen hem aan kan zitten?’’
Ze lachte. ‘’Dat ook.’’
De stemming werd plots serieus. Het viel even stil.
Janneke zei: ‘’zal ik dan maar beginnen?’’ Sylvie knikte.
‘’Danny, wij, Mandy, Lotte, Sylvie en ik hebben vanmiddag een gesprek gehad. We hebben nieuws.’’
Ze nam even de tijd. ‘’Sylvie en ik gaan verhuizen. We gaan naar Eindhoven verhuizen. We hebben daar een prachtig pand gevonden voor onze zaak. Iets groter dan hier. Bovendien wonen we dan ook in de buurt van Sylvie haar ouders. We willen daar graag wonen. Dus dat betekent dat we jullie hier gaan verlaten.’’
Ik keek op. Honderden vragen spookten door mijn hoofd. Ging ze Mandy ontslaan? Maar wat deed Lotte hier dan? Zouden ze…

Mandy doorbrak mijn gedachten. ‘’Danny, Janneke en Sylvie hebben ons, Lotte en ik, gevraagd of we een eigen zaak willen beginnen, hier in dit pand.’’
Ik keek verrast en bedenkelijk tegelijk. Ik reageerde aarzelend: ‘’Is dat wel een goed idee?’’
Sylvie nam het woord: ‘’Danny, dit pand is perfect, mooi midden in het centrum, centraal in het winkelcentrum waar veel mensen langs komen. We hebben de verhuurder nog niets verteld over ons vertrek. We wilden eerst even wachten op de beslissing van Mandy en Lotte. Als ze willen, dan kunnen we de overname regelen met de verhuurder.’’
‘’Maar…’’ begon ik.

Sylvie onderbrak me: ‘’laat ons even uitpraten, alsjeblieft.’’
Ik knikte aarzelend.
‘’Nou, vanmiddag hebben we een goed gesprek gehad. Janneke en ik zijn vorige week op bezoek geweest bij Lotte. Om de collectie van haar en Mandy te bekijken. We waren echt onder de indruk. Hun ideeën zijn echt geweldig. Ik moet zelfs toegeven dat ik stiekem jaloers ben op hen.’’
Janneke beaamde. ‘’Ja, ik ook. We hadden zelfs de neiging om hun ideeën te stelen. Maar dat gaan we niet doen. Alleen de techniek moeten Mandy en Lotte nog verbeteren, maar dat gaat wel goed komen. We gaan pas in april verhuizen. Dat duurt nog wel even. Sylvie en ik willen Mandy en Lotte helpen met het opzetten van hun zaak. We denken dat ze het heel erg goed gaan doen. Zelfs beter dan wij. De komende maanden zullen we Mandy en Lotte zoveel mogelijk leren en helpen. Alles wat er geregeld moet worden voor het starten van een zaak, zoals het maken van een businessplan, inschrijvingen, aanvragen. We zullen hen daarbij helpen. Sylvie en ik hebben ervaring.’’

Ik bleef even stil en wreef intussen over mijn voorhoofd. Ik had mijn twijfels.
‘’Danny?’’ vroeg Mandy zacht.
Ik zei: ‘’Als ik eerlijk mag zijn, ik heb mijn twijfels. Niet dat jullie slecht zijn. Ik weet dat jullie collectie erg goed is. Dat heb ik van jullie leraar gehoord. Hij zei dat jullie een van de beste leerlingen waren op school.’’
Mandy en Lotte keken verbaasd.
Ik negeerde ze en vervolgde: ‘’Maar waar ik over twijfel is geld. Mandy en Lotte, jullie hebben veel te weinig geld.’’
Janneke zei: ‘’Ja, dat weten we. Maar ze kunnen geld lenen van de bank. Sylvie en ik zijn overtuigd dat Mandy en Lotte het erg goed gaan doen met hun collectie. Ze hebben meer dan genoeg ideeën voor nieuwe ontwerpen. Ik stond echt met mijn mond vol tanden.’’
Ik reageerde: ‘’Ja, geld lenen van de bank kan. Maar weet je wel hoeveel je nodig hebt? Het is veel meer dan een paar duizend euro!’’ Ik keek Mandy en Lotte aan.
‘’Ik neem aan dat jullie de zaak willen verbouwen en naar jullie smaak inrichten. Dat kost geld. Jullie moeten nog zoveel kopen. Want jullie hebben niets. Jullie moet meubels aanschaffen. En niet alleen kledingrekken, etalage poppen enzovoort. Maar je moet bijvoorbeeld ook het bureau, een laptop, de kassa en dat soort dingen aanschaffen. Het is echt meer dan jullie denken. En dan moeten jullie ook nog kleding inkopen. Dit gaat sowieso om erg veel geld. En met wat er rest moet je nog de huur, de verzekeringen en noem maar op betalen. Het gaat jullie minimaal een ton kosten! Ik weet niet hoeveel er exact nodig is. Maar ga ervan uit dat het behoorlijk veel geld is. Jullie hebben amper geld op jullie rekening staan.’’

Janneke reageerde: ‘’Ja, maar ze kunnen een lening vragen bij de bank.’’
Ik twijfelde. ‘’Ik weet het niet, Janneke. Niet lullig bedoeld, maar Mandy en Lotte zijn nog jong. Ze zijn pas een paar maand geleden afgestudeerd. Ze hebben amper ervaring. Ik weet het niet of de bank hen een kans wil geven.’’
Sylvie reageerde: ‘’Danny, ik ga met ze mee om ze te overtuigen.’’
Ik leunde achterover en wreef opnieuw met mijn hand over mijn voorhoofd. Ik had nog steeds veel twijfels. ‘’Ik weet het niet.’’

Janneke boog voorover. ‘’Kijk, Danny, Sylvie en ik gaan Mandy en Lotte helpen met wat er nodig is voor een startende onderneming. Maar ze hebben ook een accountant nodig. Mandy en Lotte hebben niet zo veel ervaring op financieel gebied. Voor een startende onderneming is een accountant heel erg belangrijk. Daarom dachten we gelijk aan jou. Dus: jij helpt Mandy en Lotte op financieel vlak. Sylvie en ik doen de rest.’’

Er viel een stilte. Ik moest nadenken.
‘’Kijk, ik zou niets liever willen dan jullie te helpen, Mandy en Lotte. Maar ik weet niet of dit wel een goed idee is. Ik vind de stap naar een eigen zaak te vroeg voor jullie. Het is misschien beter om nog een paar jaar te wachten. Dan hebben jullie meer ervaring en geld. Want ik denk niet dat de bank jullie nu al een lening gaat geven.
En wacht eens even! Hebben jullie wel genoeg ontwerpen klaar? Hebben jullie al iemand om de kleding te produceren?’’

Sylvie antwoordde: ‘’Daar hadden we al aan gedacht. Mandy en Lotte hebben inderdaad niet voldoende ontwerpen. Maar een aantal daarvan kunnen wel meteen gebruikt worden. Maar inderdaad niet genoeg. Dus Janneke en ik hebben besloten dat Mandy en Lotte een deel van onze collectie mogen verkopen. In ruil daarvoor moeten Mandy en Lotte reclame voor onze nieuwe winkel maken.’’
Janneke zei: ‘’Bjorn, mijn broer, is de eigenaar van het bedrijf dat onze kleding produceert. Het is een heel groot bedrijf. Sinds een paar maanden is hij echter twee grote klanten kwijtgeraakt, dus hij is dringend op zoek naar nieuwe klanten. Ik heb met hem gesproken. Hij heeft interesse, zeker toen ik hem vertelde dat Mandy en Lotte beter zijn dan wij. Maar ik heb hem ook verteld dat de meiden nog onervaren zijn en nog niet veel geld hebben. Bjorn is bereid om hen een goed contract aan te bieden. Het eerste jaar zullen de prijzen veel lager zijn dan normaal. Maar hij wil eerst de ontwerpen zelf bekijken. Maar daar maak ik me geen zorgen om.’’

Ik wreef nadenkend over mijn kin met mijn wijsvinger en duim. ‘’Jullie hebben echt alles al uitgezocht.’’
Sylvie lachte. ‘’Ja, zo dom zijn we niet hoor! Dit is een mooie kans voor Mandy en Lotte. Ik weet bijna zeker dat het goed zal komen. Ze zijn heel getalenteerd. En dit pand is gewoon perfect. Als ze het niet gaan doen, dan zal dit pand ongetwijfeld snel overgenomen worden door andere mensen. De panden in het centrum zijn allemaal bezet en ik zie de komende jaren niet dat er een plekje vrij zal komen.’’

Lotte zei: ‘’Bovendien duurt het nog even. Mandy en ik zullen de komende maanden hard werken om nog meer ontwerpen klaar te maken.’’
‘’Oh ja, goed dat je het zegt,’’ reageerde Janneke. ‘’We moeten wel op tijd naar de bank voor de lening. Hoe eerder, hoe beter.’’

Ik slaakte een zucht. ‘’Pff, beseffen jullie wel hoe groot het risico is? Stel je voor dat het fout gaat, dan hebben jullie serieus een groot probleem. Ik maak me vooral zorgen over de bank. Ik weet echt niet of ze bereid zijn om jullie te helpen.’’
Sylvie knikte. ‘’Ja, daarom willen we al vrij snel een afspraak maken met de bank. Maar eerst hebben we het ondernemingsplan nodig.’’
Ik onderbrak haar: ‘’Het lijkt me verstandig om eerst een zakendeal te maken met Bjorn. Een contract opstellen. Neem de kopie van het contract mee naar de bank. Met een goed ondernemingsplan en een contract staan jullie er goed voor. Dus eerst de deal maken met Bjorn dan pas een afspraak met de bank.’’
Sylvie knikte. ‘’Dat is inderdaad een beter idee. Dan doen we het zo. Maar wat wij eerst willen weten is of jij wil helpen. Zonder jou hebben ze er niets aan. Een accountant is erg belangrijk maar is niet goedkoop.’’
Ze glimlachte zachtjes. ‘’Ik denk dat je het misschien wel voor een prikkie doet.’’
Ik lachte. ‘’Ik doe het zelfs gratis, met alle liefde.’’
Sylvie vervolgde: ‘’Maar niet alleen dat. Je kan ook financieel adviseur zijn. Je weet alles over cijfers. Je kan Mandy en Lotte ondersteunen en helpen als ze geen raad weten.’’
Ik knikte langzaam, boog voorover en keek Mandy en Lotte aan.
‘’Vertel eens, hoe graag willen jullie deze kans?’’
Mandy en Lotte keken elkaar aan. Mandy antwoordde: ‘’Het was een droom van ons, om een eigen zaak te beginnen. Maar we hadden alleen niet verwacht dat de mogelijkheid er nu al zou komen. Maar die lieve Janneke en Sylvie willen ons helpen. Daarom willen we de kans niet laten schieten. We kunnen hun hulp heel goed gebruiken. Lotte en ik vinden dit pand heel mooi. We hebben altijd al een winkel in de drukke winkelstraat gewild.’’
Mandy keek me lief aan. ‘’Met jouw hulp kunnen we het aan. Ik weet hoe goed je bent met cijfers. Je weet er bijna alles van. Lotte en ik hebben niet zo veel verstand van belastingaangiftes, btw-aangiftes en noem maar op. We hebben jou nodig. Met de hulp van jou en die twee lieverds, heb ik er wel vertrouwen in. Ik durf die kans wel aan. En ik wil het heel graag.’’
Lotte beaamde: ‘’Ik zie het ook helemaal zitten. Het is een prachtige uitdaging. Ik wil het ook heel graag. Maar dat kan alleen als je ook meedoet.’’

Ik leunde achterover. Sylvie en Janneke keken me verwachtingsvol aan terwijl Mandy en Lotte me smekend aan keken.
Ik glimlachte. ‘’Oké, ik doe mee.’’
Mandy en Lotte schoten uit hun stoelen en omhelsden me stevig. Ik kreeg verschillende zoentjes op mijn gezicht. Ik hoorde Janneke en Sylvie lachen.
Mandy keek me verliefd aan. ‘’Ik hou van je.’’
‘’Ik hou ook van jou!’’ riep Lotte luid.
‘’Ho, ho. Niet te vroeg juichen, schoonheden. We moeten eerst de bank zien te overtuigen. Ik zal een businessplan opmaken zodat jullie ongeveer weten hoeveel geld jullie nodig gaan hebben om te kunnen starten. Daarvoor heb ik wel wat gegevens van Janneke en Sylvie nodig. En het contract van Bjorns bedrijf.’’
‘’Dat is geen probleem,’’ antwoordde Janneke glimlachend.
‘’Maar eerst even een glaasje champagne? Het is nog niet officieel maar we kunnen toch wel een beetje vieren, nietwaar?’’ Sylvie knipoogde en haalde een fles champagne uit de koelkast.
‘’Maar meiden, beseffen jullie wel dat jullie leven compleet gaan veranderen? Jullie zullen minder vrije tijd hebben. Dus minder op stap en zo. Jullie zullen het komende tijd behoorlijk druk krijgen. Beseffen jullie dat wel?’’
Lotte knikte. ‘’Dat weten we. De eerste maanden zijn altijd de drukste. Maar we gaan ervoor!’’
De champagne glazen tikten elkaar aan.

Twee weken later, in het kantoor van Janneke en Sylvie, wachtten Mandy, Lotte, Sylvie en Janneke op Bjorn, de broer van Janneke, voor een zakelijk afspraak. Mandy en Lotte hadden een aantal kledingstukken en hun ontwerpen meegenomen. Bjorn kwam met twee dames de winkel binnenlopen. Janneke begeleide ze naar het kantoor.
Janneke stelde ze netjes voor aan Mandy en Lotte.
Bjorn, een lange man in een pak, stak zijn hand uit. ‘’Goedendag, ik ben Bjorn, en dit zijn mijn collega’s Karin en Lies.’’
Mandy schudde zijn hand. ‘’Aangenaam, ik ben Mandy en dit is mijn vriendin Lotte.’’
Ze gingen aan tafel zitten. Sylvie zorgde intussen voor koffie.
Bjorn nam het woord: ‘’Zullen we dan maar beginnen? Ik hoorde van mijn zusje dat jullie heel getalenteerd zijn. En dat jullie zelfs beter zijn dan mijn zusje en haar vriendin. Ik moet toegeven dat ik aangenaam verrast was toen ik dat hoorde. Want Janneke en Sylvie zijn erg ervaren. Ik hoorde van Janneke dat jullie nog maar net afgestudeerd zijn, klopt dat?’’
Mandy antwoordde: ‘’Ja, dat klopt, meneer. Lotte en ik zijn afgelopen zomer afgestudeerd. Als we het mogen geloven, waren we een van de beste op school.’’
Hij knikte goedkeurend. ‘’Dat klinkt goed. Maar noem ons gerust met de namen. Mogen we jullie diploma’s zien?’’
Lotte en Mandy legden hun diploma en hun cijferlijst op tafel. Karin en Lies bestudeerden ze.
‘’Zo, dat ziet erg goed uit, allemaal hoge cijfers!’’ riep Karin onder de indruk.

Bjorn knikte. ‘’Kunnen jullie iets over jezelf vertellen? We hoeven niet alles te weten, maar we willen alles weten als het over mode gaat.’’
Lotte vertelde het hele verhaal. Hoe Mandy en Lotte eraan waren begonnen als hobby, hoe ze samen werkten op school, hoe ze tot hun ideeën kwamen en hoe ze het praktisch uitvoerden, kortom: alles.

Na het verhaal zei Lies: ‘’ik zie dat jullie kleding en ontwerpen meegenomen hebben. We willen die heel graag zien. Kunnen jullie ze aan ons tonen en erover vertellen?’’
Mandy en Lotte knikten tegelijkertijd. De dames liepen naar het rek waar de verschillende kleren hingen. Bjorn bleef aan tafel praten met Janneke en Sylvie.
‘’O, mijn lieve hemel,’’ hoorde Bjorn even later Lies roepen.
‘’Wat?’’ vroeg hij nieuwsgierig.
‘’Die jurken zijn waanzinnig mooi. Stel je voor als deze met goede stof zouden gemaakt worden. Dan zou het echt nog veel mooier zijn.’’ Lies hield een jurk omhoog.
‘’O, god. Deze is ook gaaf!’’ riep Karin opgewonden. Ze haalde een andere jurk uit het rek.
Bjorn werd nieuwsgierig en kwam dichterbij om mee te kijken.
‘’Hm, jullie hebben helemaal gelijk. Ze zijn fantastisch!’’
Bjorn keek Mandy en Lotte aan. De dames keken allebei een beetje verlegen terug.
‘’Zijn dit jullie favoriete ontwerpen?’’
Mandy en Lotte keken elkaar even aan. Dan schudde Mandy haar hoofd. Ze liep naar het rek en zocht even tussen de kleren. Ze trok een avondjurk met een lange split aan de zijkanten uit het rek. ‘’Dit is mijn favoriet.’’ Lotte was intussen ook tussen de kleren aan het snuffelen. Ze trok een cocktailjurk uit het rek. ‘’En deze is mijn favoriet.’’
Lies en Karin bestudeerden de jurken met open mond. ‘’Jeetje mina. Weten jullie zeker dat jullie net afgestudeerd zijn?’’
Mandy lachte verlegen. ‘’Ja, dat zijn we.’’
Karin keek Lotte aan. ‘’Mag ik deze eens proberen te passen? Het is mijn maat.’’
Lotte knikte. ‘’Ja, dat mag. Maar hou er wel rekening mee dat deze van goedkope stof gemaakt is.’’
‘’Dat is niet erg. Ik wil kijken of het lekker zit. Kijken of de techniek goed is.’’
‘’Ga uw gang.’’
Karin trok onbeschaamd haar jurk uit en trok de ander jurk aan. Ze kreunde. ‘’Geweldig! Maar er is toch iets wat niet goed zit.’’ Karin wilde iets zeggen maar Lotte onderbrak haar: ‘’Ja dat weet ik.’’
Lotte liep naar haar toe. ‘’Om je middel moet het wat strakker zijn. En de schouderband moet ook wat aangepast worden.’’ Ze liet het haar even zien. Karin keek met open mond toe. ‘’Jullie weten wel wat jullie doen. Het klopt helemaal wat je zei. Dat was ook precies wat ik dacht.’’
Lies had de jurk van Mandy aangetrokken en was ook sprakeloos.

Mandy en Lotte lieten ze de hele collectie zien. Ook de gewone kleren zoals shirts, broeken en topjes. Er waren natuurlijk een paar die niet mooi of slecht waren. Maar de meeste kleren waren prachtig en goed.
Dan keerde iedereen terug naar de tafel.
Bjorn nam het woord. ‘’Nou, mijn zusje heeft er geen woord over gelogen. Ik ben onder de indruk. Serieus, dit had ik nooit verwacht. Al helemaal niet van twee vrouwen die amper ervaring hebben. We zijn zeker geïnteresseerd in jullie. Wat zijn jullie eisen? Zijn er dingen die wij moeten weten?’’
Lotte antwoordde: ‘’Ja, we willen rustig beginnen. Dat komt ook omdat we niet veel geld hebben. Dus we willen niet dadelijk beginnen met dure stoffen.’’
Hij knikte begrijpend. ‘’Dat snap ik heel goed. Dat is ook geen probleem.’’
Karin zei: ‘’Maar als ik jullie was, zou ik die zes jurken, vijf jeans, zeven shirts, vier blouses en dat leren jasje - die apart liggen op de ander tafel - wel met goede stof doen. Het zijn fantastische kledingstukken. Ik weet bijna zeker dat veel vrouwen ze mooi zullen vinden, zeker als ze van goede kwaliteit zijn.’’
Lies beaamde. ‘’Ja, daar zat ik ook aan te denken. Bij de andere kleding kunnen jullie wel beginnen met goedkopere stoffen. Maar wat Karin zei, moeten jullie echt doen. Geloof ons maar. Dan gaat het echt goed verkopen. Ik wil er zelf ook eentje kopen!’’
Karin lachte. ‘’Jij ook al. Ik wil er ook een!’’
Mandy en Lotte keken elkaar ongelovig aan. Ze hadden nooit gedacht dat ze echt zo goed waren.

Uren later was iedereen nog druk met het bespreken van de details. Alles was genoteerd.
Bjorn zei: ‘’Zo, we zijn klaar. Ik ga zo snel mogelijk het contract opstellen. Als ik klaar ben, zal ik het naar jullie mailen. Dan kunnen jullie het meenemen naar de bank. Als de bank akkoord gaat, kom ik weer langs met de officiële papieren en dan kunnen we alles ondertekenen.’’
Lotte knikte. ‘’Dat klinkt goed. Dank jullie wel.’’
‘’Nee, jullie bedankt. Ik heb de klanten hard nodig,’’ glimlachte hij vrolijk.



Zaterdag zat ik opnieuw in het kantoor van Janneke en Sylvie. De dames zelf waren druk aan het werk in de winkel.
Maandag hadden ze een afspraak met de bank.
Bjorn had intussen het contract gemaild. Mandy had deze mail naar mij doorgestuurd zodat ik hem digitaal kon lezen. Ik vergeleek de inkoopprijzen met de prijzen die Janneke en Sylvie moesten betalen. De nieuwe prijzen waren inderdaad een stuk lager. Het zag er veelbelovend uit. Alles stond netjes genoteerd in het contract.
Nu ik het contract en de gegevens van Sylvie en Janneke had, kon ik beginnen met het maken van het businessplan.
Ik maakte eerst een lijst met wat ze allemaal nodig hadden. Deze lijst werd steeds maar langer en langer. Ik maakte me er steeds meer zorgen om. Het had me een halve dag gekost om alles af te maken. Ik leunde achterover en bekeek het totaalbedrag. 125.000 euro. Ik schudde mijn hoofd. Ik had gehoopt dat het iets minder zou zijn. Het was natuurlijk maar een schatting, maar mijn vermoeden was dat het werkelijke bedrag een boel meer zou zijn. Ik had er echt een slecht gevoel bij. De bank ging dit bedrag echt niet lenen, zeker niet aan jonge meiden die amper ervaring hebben. Bovendien hadden ze zelf amper geld op hun rekening staan. Ik vroeg me af of dit wel een goed idee was. Maar ze hadden wel een goed contract en een ondernemingsplan. Ik was zeer benieuwd wat de bank ging doen.

Een hand op mijn arm schoot al mijn gedachten weg. Het was Mandy. ‘’Wat kijk je chagrijnig.’’
‘’Jezus, Mandy, ik schrok me dood, joh.’’
Ze lachte. ‘’Sorry liefje. Maar je hebt er geen goed gevoel bij?’’ Ze pakte een stoel en ging naast me zitten.
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Sorry, Mandy.’’ Ik wees het bedrag aan.
Ze zei: ‘’Dat was toch te verwachten?’’
‘’Ja, ik weet het. Maar ik vrees dat het bedrag maar blijft oplopen.’’
Mandy keek me aan. ‘’Je hebt er echt niet veel vertrouwen in?’’
Ik aarzelde. ‘’Ik weet het niet, sorry.’’
Ik keek haar aan. Ze was licht teleurgesteld. Ik pakte haar hand. ‘’Je wilt dit heel graag?’’
Ze knikte een keer.
‘’Liefje, we gaan het in ieder geval proberen. Je moet weten dat ik altijd achter jou sta. Ik zal je blijven steunen.’’
Mandy glimlachte lief. ‘’Dank je wel. Ik heb je echt hard nodig.’’
‘’Geen zorgen. Ik zal er zijn als je mij nodig hebt. Maar ik maak me zorgen om de bank. Ik weet niet of ze ons willen helpen. Maar het positief punt is dat jullie een goed ondernemingsplan en het contract hebben. Wie weet gaat de bank instemmen. Als ze akkoord gaan, dan zal de rest wel goed komen. Dus maandag is een heel belangrijke dag voor jou en Lotte. Het is alles of niets.’’
Ze knikte begrijpend en keek naar het beeldscherm. ‘’Mail je die berekening eens naar mij door?’’
‘’Zal ik zo doen.’’

Maandag zat ik op het werk. Vanmorgen was Mandy erg gespannen. Ik ook, ik kon me amper concentreren op mijn werk. Mijn gedachten waren de hele tijd bij Mandy en Lotte. Tijdens de pauze, in de kantine, zat ik met Leo te kletsen toen mijn telefoon afging. Het was Mandy.
‘’Telefoon. Een momentje,’’ zei ik tegen Leo.
Het gezicht van Mandy verscheen op het beeldscherm. ‘’Wacht even, Mandy. Ik loop naar buiten.’’ De uitdrukking op haar gezicht beloofde niet veel goeds. Eenmaal buiten keek ik haar aan. ‘’Vertel?’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee.’’ Ze klonk erg teleurgesteld. ‘’Je had gelijk, Danny. De bank wilde ons wel graag helpen maar ze vonden dat het te vroeg was. Het businessplan en het contract waren goed. Maar ze twijfelden enorm door ons gebrek aan ervaring.’’
Ik had te doen met haar. ‘’Het spijt me voor jou, Mandy. Maar we gaan toch niet opgeven? Eens bij een andere bank proberen.’’
Ze knikte. ‘’Ja, Lotte is nu aan het bellen. Misschien kunnen we vandaag nog een afspraak regelen.’’
Ze bleef teleurgesteld kijken.
‘’Kom op, Mandy. Positief blijven. Dat doe ik ook. We gaan ervoor. Er is vast wel iemand die jullie wil helpen. Blijf erin geloven.’’
Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ‘’Je hebt gelijk, Danny. O… wacht. Lotte roept mij. Blijf even hangen.’’

Ik zag haar praten met Lotte, maar ik kon het niet verstaan.
‘’Danny?’’ riep Mandy. Lotte kwam ook in beeld.
‘’We hebben vanmiddag nog een afspraak om vier uur. Kan je vandaag koken?’’
‘’Natuurlijk kan ik dat. Lotte, eet je mee?’’
‘’Hm. Ja, dat kan. Kan Anna ook mee eten?’’
‘’Dat meisje met de dikke tieten, bedoel je?’’
Mandy en Lotte schaterden het uit. Lotte antwoordde: ‘’Gek, ja die met de lekkere tieten. Mag zij mee eten?’’
‘’Als ze een diep uitgesneden truitje aantrekt, is zij van harte welkom.’’ Mijn grijns was niet te missen.
Weer klonk er gelach uit mijn telefoon. “Ik zal het aan haar doorgeven,’’ zei Lotte.
‘’We zien je vanavond, liefje. We zijn rond half zes thuis, of later.’’
‘’Is goed, Mandy. Zet hem op, jullie twee. En Sylvie uiteraard ook.’’ De verbinding werd verbroken.

De oven piepte. De lasagne was klaar. Net op dat moment hoorde ik de deur open en dicht gaan. Mandy en Lotte kwamen de keuken in. Daarachter kwam Anna binnen. Ik had de ovenschaal in mijn handen en liet hem bijna vallen. ‘’Mijn hemel!’’
De meiden lachten luid. Anna’s borsten puilden bijna uit haar topje. Ze hoefde maar even een verkeerde beweging te maken en dan waren haar borsten er ongetwijfeld uit gevallen.
Anna lachte ondeugend. ‘’U zocht mij?’’
Ik slikte en zette snel de ovenschaal op tafel.
‘’Nee, ik was op zoek naar een blondine. Maar vooruit. Jij bent ook niet verkeerd. Kom maar aan tafel.’’
Grinnikend schoven we aan tafel. Anna had haar borsten weer gefatsoeneerd. Daar was ik blij om, anders had ik haar waarschijnlijk de hele tijd aangestaard.

‘’Maar vertel, Mandy en Lotte!’’
Mandy was bezig met op te scheppen. ‘’Vertel jij het maar, Lotte.’’
Ze zei: ‘’ABN Amro wil ons wel helpen. Maar niet het hele bedrag wat we nodig hebben. Ze zijn bereid om 90.000 euro te lenen aan ons.’’
Mandy zei: ‘’Ze willen alleen akkoord gaan als we het contract van Bjorn officieel ondertekenen. Maar we hebben nog altijd niet genoeg geld.’’
Ik humde. ‘’We komen dus 35.000 euro te kort.’’
Mandy knikte. ‘’Lotte en ik hebben samen twaalfduizend euro, meer hebben we niet. Mijn ouders willen wel 8.000 euro lenen aan ons.’’
Lotte zei: ‘’Ik wil niets van mijn ouders lenen. Ze willen ons wel 10.000 euro lenen. Maar mijn ouders hebben het financieel niet zo breed. Mijn vader spaart al jarenlang voor een Amerikaanse auto. Daarvan wil hij 10.000 euro wel opofferen voor mij. Maar dat wil ik niet. Dus we komen nu 15.000 euro te kort.’’
Ik keek Anna aan. ‘’Kunnen jouw ouders…’’
Ze onderbrak me|: ‘’Nee, mijn ouders lenen geen geld aan vrienden. Dat hebben ze vroeger wel eens gedaan maar het bracht veel gezeik met zich mee. Daardoor zijn ze zelfs een aantal vrienden kwijtgeraakt. Ze hebben daarom besloten om dat nooit meer te doen. Alleen voor noodgevallen, zoals een dringende operatie, willen ze wel.’’
Ik humde kort.
Mandy keek sip. ‘’Hoe komen wij aan 15.000 euro?’’
‘’Ik weet het niet. Maar kom, eerst eten anders wordt het koud,’’ zei Lotte.

Na het eten ruimden de dames de boel op. Ik liep naar mijn slaapkamer en startte mijn laptop op. Ik bekeek mijn rekeningen. Op mijn spaarrekening had ik 31.000 euro staan. Vanaf mijn achttiende had ik recht op Wajong. Ik zat toen nog op school. Dus ik kreeg een uitkering terwijl ik op school zat. Dat was wel lekker. Ik had amper geld uitgegeven in mijn jeugd. Ik ging bijna nooit uit, nooit op vakantie met vrienden. Daardoor kon ik goed sparen.
Ik dacht goed na. Zal ik ze helpen? Het was wel een groot risico. Sylvie en Janneke hadden er vertrouwen in. Ik geloofde ze natuurlijk wel. Zeker na de woorden van de leraar van Mandy en Lotte. Maar 15.000 euro is wel heel veel geld. Ik dacht aan het teleurgestelde gezicht van Mandy. Ze wilde echt heel graag, net als Lotte. Ik keek naar de getallen. ‘’Ach, fuck it. Ik doe het gewoon.’’

Ik liep de woonkamer in waar de meiden op de bank zaten. Ze waren druk aan het overleggen. Ik ging op de stoel zitten.
‘’Mandy, Lotte?’’ riep ik zacht.
Ze keken me vragend aan.
‘’Jullie mogen mijn geld wel lenen. Ik heb wel 15.000 euro voor jullie.’’
Ze keken met grote ogen aan.
‘’Danny?’’ fluisterde Mandy zacht. ‘’Meen je dat?’’ Lotte zei niets en staarde me ongelovig aan.
‘’Ja, liefje. Ik zie aan jullie gezicht hoe graag jullie willen. En ik heb vertrouwen in jullie. Dus, ja, jullie mogen mijn geld lenen.’’
Mandy en Lotte keken elkaar aan.
‘’Je maakt geen grapje?’’ vroeg Lotte voor de zekerheid.
‘’Nee, ik meen het echt.’’
‘O, je maakt ons echt heel gelukkig, lieverd,’’ riep Mandy terwijl ze naar me toe liep. Ze ging op mijn schoot zitten en knuffelde me lang en stevig. Met beide handen pakte ze mijn hoofd beet, ze keek met haar ogen doordringend in mijn ogen. ‘’We gaan zorgen dat je er geen spijt van krijgt. Ik hou van je.’’ Ze gaf me een heerlijke zoen.
Dan bedankte Lotte op haar beurt me hartelijk. Zonder schaamte zoende ze me vol op mijn mond. Ik was even verrast. Ze verbrak de kus. ‘’Danny, je bent geweldig. Je maakt onze droom waar. Dank je wel.’’

‘’Nou, kom maar op met de champagne!’’ riep Anna.
‘’Goed idee!’’ riep Mandy en ze snelde naar de keuken.
Lotte belde Sylvie even om ze laten weten dat het doorging.
Even later kwam Mandy terug met de champagne en de glazen.
‘’Proost! Op een mooie toekomst!’’ riep ze vrolijk. Opnieuw keek ze me verliefd aan.
Nadat we een slokje genomen hadden, vroeg Anna me: ‘’Heb je zoveel geld?’’
Ik haalde mijn schouders op. ‘’Toen ik achttien was, had ik recht op Wajong. Ik kon geld krijgen terwijl ik op school zat. En ik ging nooit uit, ben nooit op vakantie geweest. Daardoor kon ik goed sparen.’’ Mandy wist dit natuurlijk al.
Lotte zei een beetje angstig: ‘’Heb je dan wel nog geld over op je rekening?’’
‘’Ja, ik heb nog de helft. Dus dat komt wel goed.’’
Ze knikte vastberaden. ‘’We zullen je zo snel mogelijk terugbetalen.’’
‘’Maak je niet druk. Maar jullie moeten wel keihard werken.’’
De meiden knikten. ‘’Dat gaan we zeker doen!’’

Toen Anna en Lotte naar huis waren, kroop Mandy op mijn schoot. Ze keek me verliefd aan. ‘’Weet je echt zeker dat je je geld aan ons wil lenen?’’
‘’Ja, ik weet het heel zeker. Ik wil je helpen met je droom.’’
Ze legde haar hoofd op mijn schouders en kuste mijn hals. ‘’Dank je wel. Je bent echt heel lief. Ik kan echt niet zonder jou. Ik hou van je.’’
Ik glimlachte. ‘’Ik ook van jou.’’
‘’Danny, ik wil je graag bedanken. Ik wil je graag verwennen. Maar...’’ Ze brak haar zin af.
‘’Je bent moe?’’ fluisterde ik zacht.
Ze knikte. ‘’Ja, sorry.’’
Ik tilde haar plotseling op. Ze gilde kort van de schrik. ‘’Idioot. Ik schrok me dood!’’
Ik gniffelde. ‘’Kom, we gaan slapen.’’
Mandy keek me aan terwijl ik naar de slaapkamer liep. ‘’Wat kijk je zo naar mij?’’
Mandy lachte zachtjes. ‘’Niets, ik vind het gewoon leuk om naar je te kijken. Ik heb nog nooit zo’n lieve man gehad. Je bent echt geweldig.’’
‘’Hou op. Nu is het wel genoeg.’’
Ze giebelde. ‘’Sorry liefje. Maar het is wel zo.’’

Amper een week later zat Bjorn weer in het kantoor van Sylvie en Janneke. Ik was ook van partij. Bjorn keek mij meteen twijfelend aan. ‘’Volgens mij ken ik u ergens van.’’
Ik lachte en stak mijn hand uit. ‘’Ik ben de beroemde Danny.’’
Zijn ogen lichtten op. ‘’Oh, U bent het. De jongen die in elkaar geslagen werd.’’
‘’Inderdaad, dat ben ik.’’
Hij trok zijn gezicht op. ‘’Ik vond het zo erg toen ik het op het nieuws zag.’’
Ik haalde mijn schouders op. ‘’Ja, ik weet het. Maar dat incident is verleden tijd. Laten we het daar niet over hebben. Goed?’’
Hij knikte. ‘’Natuurlijk. Ik ben hier gekomen voor het contract. En trouwens, mijn naam is Bjorn.’’
Mandy en Lotte wilden dat ik het contract nog een keer doorlas. Ik zag geen rare dingen, het was gewoon perfect.
Bjorn zette zijn handtekening neer. Dan volgden Mandy en Lotte zijn voorbeeld.
Bjorn stak zijn hand uit. Lotte pakte zijn hand. ‘’Nou, gefeliciteerd, de deal is rond!’’
Lotte zei blij: ‘’Dank u wel. Nu de bank nog. Daar gaan we zo meteen heen.’’
Twee uur later zaten we bij de bank. Ik was ook meegegaan. Eerst las ik de papieren goed door voordat Mandy en Lotte hun handtekening neerzetten.

Buiten bij de bank keek Mandy Lotte aan. ‘’Mijn god, het is echt rond. Onze zaak gaat er echt komen!’’
De meiden begonnen zachtjes te joelen. Lotte reageerde: ‘’Oh, het wordt echt leuk! Maar nu moeten we tot april wachten.’’
Ik keek glimlachend. ‘’Gefeliciteerd meiden. Jullie flikken het. Ik ben trots op jullie.’’
Mandy keek me aan. ‘’Zonder jou was het nooit gelukt.’’
‘’Ach, niet zo overdrijven.’’
Lotte keek serieus. ‘’Mandy heeft gelijk. Zonder jou was het nooit gelukt! We zijn je eeuwig dankbaar!’’
Voordat ik het bedankje kon wegwuiven, werd ik geplet door beide dames en doodgeknuffeld.



December was aangebroken. De rust was weer teruggekeerd. Mandy en Lotte konden nu niets meer doen. Het was wachten tot april. Maar ze waren wel druk bezig om zoveel mogelijk nieuwe ontwerpen klaar te maken.
Het was zondag. Buiten was het koud en nat. Mandy en ik hadden besloten om lekker thuis te blijven. Maar Lotte had geappt dat ze even langs wou komen met Anna. Natuurlijk vonden wij dat best.
Rond twee uur arriveerden ze. We gaven zoals gewoonlijk knuffels. Ik merkte meteen dat de houding van Anna anders was. Ze was meer gespannen dan normaal. Dat was ik niet gewend van haar. Maar ik zei niets. In de woonkamer zaten Anna en Lotte tegenover ons. Lotte had Anna’s hand vast. Nu wist ik dat er iets was. Mandy had het ook door.

Lotte keek Anna aan. ‘’Je kunt het.’’
Anna glimlachte zwakjes en knikte. ‘’Nou Mandy en Danny…’’ Ze aarzelde.
Lotte keek haar aan. ‘’Anna, kom op. Ik weet het zeker dat ze het niet erg vinden.’’
Ik had Anna nog nooit zo zenuwachtig gezien.
Ik grijnsde en wilde haar plagen maar Mandy legde haar hand op mijn arm. Ik keek haar aan en ze schudde zachtjes haar hoofd. Ik knikte en zweeg.
Anna schraapte haar keel. ‘’Ik wil jullie iets vragen. Nou ja. Het is eigenlijk meer voor Danny.’’ Ze keek me aan. ‘’Danny, ik wil je iets vragen…Euhm…’’