Lisa

Tevreden lig ik te kijken hoe Michael slaapt. Hij ligt op zijn rug met zijn hoofd een beetje opzij gezakt. Hij ziet er vredig en ontspannen uit.

Ik heb hem vannacht een paar keer horen kreunen en vloeken toen hij zich wilde omdraaien in zijn slaap. Uiteindelijk heeft hij me naar zich toegetrokken en zijn arm om me heen gelegd. Sindsdien heb ik hem niet meer gehoord en heeft hij als een blok verder geslapen.

Mirjam had beloofd ontbijt te brengen, aangezien Michael bijna niets in huis heeft. Hopelijk kan ik haar dan vragen of ze inderdaad broer en zus zijn. Hij heeft gezegd geen familie te hebben, maar hoe kan hij dat weten als hij ze niet kent?

Michael doet zijn ogen een stukje open en beweegt zijn benen onder de deken. Hij trekt mijn hand naar zich toe en kust mijn vingers één voor één. “Goedemorgen, schoonheid,” zegt hij.

Ik glimlach en draai me naar hem toe. “Goedemorgen, stoere bink.” Ik leg mijn arm om hem neem en kus zijn kin. “Goed geslapen?”

“Met jou in de buurt slaap ik altijd goed,” antwoord hij. Hij klemt zijn kaken op elkaar en gaat rechtop zitten. Hij kijkt met een tevreden blik op me neer. “Je ziet er geweldig uit met die wilde haren. Het is dat Mirjam straks komt, anders had ik jou als ontbijt genomen. Ik zal voorlopig genoegen moeten nemen met een kop koffie.”

Al snel staan we aangekleed in de keuken. Michael in een joggingsbroek en wit T-shirt, ik in een eenvoudig zalmkleurig jurkje. Ik wil thee en koffie zetten, maar Michael is me voor en doet al het werk.

Ik ga op de rand van het aanrecht zitten en kijk zwijgend toe. Het valt me op dat hij zijn linkerarm, waar zijn wond links op zijn borst zit, minder optilt dan rechts, maar verder is er weinig van zijn verwonding te merken. Misschien zal ik hem straks even masseren.

Hij laat het theezakje in mijn beker zakken terwijl het koffieapparaat koffie zet. Het zoemende en ronkende geluid als het de bonen maalt verbreekt de stilte. Michael komt vlak voor me staan. Automatisch spreid ik mijn benen, leg mijn handen op zijn schouders en trek hem zachtjes naar me toe. Hij komt tussen mijn dijen staan, legt zijn handen op mijn heupen en drukt zijn lippen tegen de mijne. Ik leg mijn hand in zijn nek, sluit mijn ogen en laat mijn tong langs zijn onderlip glijden.

“Straks komt Mirjam met het ontbijt,” mompelt hij zonder zijn lippen van me af te halen. Zijn handen glijden zachtjes over mijn bovenbenen, op en neer. Het verlangen in mijn onderbuik neemt toe en ik maak mijn rug hol, waardoor mijn borsten naar voren komen.

Zijn vingers bereiken mijn kruis. Zachtjes strelen ze over de stof van mijn string. Ik probeer mijn benen nog verder te spreiden en schuif wat verder naar de rand van het aanrecht. Mijn handen verplaatsen zich naar zijn rug en grijpen de stof van zijn T-shirt. Een kreun ontsnapt over mijn lippen. Mirjam wacht maar even, ik wil hem. Nu!

Zijn vingers glijden onder de rand van mijn string en trekt die zachtjes opzij. Met zijn vrije hand heeft hij nu vrij spel. Het duurt dan ook niet lang tot zijn vinger tussen mijn lipjes op en neer glijdt.

De geur van de koffie dringt mijn neus in. Mijn god, wat een lucht! Ik verbreek ons gezoen en laat hem los. Ik voel me opeens misselijk worden. Ik moet hier weg, snel!

“Wat is er?” vraagt Michael geschrokken. “Deed ik je zeer?”

Ik duw tegen zijn schouder om hem opzij te duwen, spring van het aanrecht en ren naar de badkamer. Ik hoor nog net de bel van de voordeur voor ik de deur achter me dicht sla. Ik ga naast de wc op de grond zitten en leun achterover tegen de muur. Gelukkig is de koffielucht weg. De misselijkheid daalt langzaam weer. Met gesloten ogen blijf ik zo zitten en concentreer me op mijn ademhaling.

Michael

Ik zal waarschijnlijk nooit de gebruiksaanwijzing van een vrouw begrijpen. Ik weet aardig in te schatten hoe ik een vrouw moet verleiden en ik weet ook hoe ik ze alle hoeken van de slaapkamer kan laten zien, maar daar houdt het op. Deed ik iets verkeerd dat ze me plotseling opzij duwde? Misschien heeft ze last van de spanningen van gisteren.

Ik wil net achter haar aan lopen als de deurbel gaat. Mirjam stapt met een korte “goedemorgen” langs me heen met een boodschappentas in haar hand. Ze kijkt om zich heen. “Slaapt ze nog?” vraagt ze verbaasd.

“Ze vloog langs me heen de wc in,” antwoord ik terwijl ik de tas overneem. “Ik denk dat de spanningen van gisteren eruit komen. Ik wilde net bij haar gaan kijken.”

“Arme meid. Ga jij het ontbijt klaarzetten, dan ga ik even bij haar kijken.” Nog voor ik kan reageren is ze al weg, mij verbijsterd achterlatend. Vrouwen blijven voor mij een ras apart. Haar manier van handelen zegt genoeg: ze wil even met Lisa alleen zijn.

Ik accepteer mijn nederlaag en ga naar de keuken, waar ik de tas leeghaal. Verse broodjes, kaas en worst. Ik dek de tafel en zet nog wat thee voor Mirjam.

Als ik in de keuken klaar ben pak ik mijn beker en ga de kamer in. Ik ga op de bank zitten en kijk op mijn mobiel terwijl ik mijn koffie drink. Ik zie dat Frank me een berichtje heeft gestuurd: ‘Kan ik straks langskomen om te praten over gisteren?’ Ik stuur enkel een ‘ok’ terug. Verder is er weinig bijzonders. Mirjam heeft me op non-actief gezet. Niet enkel door die steekwond, maar ook omdat er een politieonderzoek loopt. Dat ik een vuurwapen had maakt de zaak ingewikkeld. Het feit dat ik Theo heb neergeschoten maakt het nog erger, al wijst alles erop dat het uit verdediging is. Het enige dat in mijn voordeel werkt is het werk dat ik doe en dat ik geen strafblad heb, anders had ik hier nu niet gezeten.

Ik zet de lege beker op tafel en leun achterover. Wat zijn die twee aan het doen? Aan de ene kant wil ik gaan kijken, aan de andere kant heb ik het idee dat ik ze beter wat privacy kan geven. Is Lisa ziek aan het worden? Dat zou verklaren waarom ze wegrende alsof ik radioactief was.

Eindelijk komen ze de kamer in. “Ze is niet zo lekker,” zegt Mirjam. “Je hebt zeker geen paracetamol in huis?” Ik schud ontkennend mijn hoofd terwijl ik naar Lisa kijk. Ze ziet er inderdaad bleek uit. Haar ogen staren afwezig naar de grond. “Dan ga ik dat straks wel halen.”

“Frank komt zo,” zeg ik en kom overeind. “Je kunt hem vragen het mee te nemen.”

Mirjam schudt haar hoofd. “Welnee. Ik neem haar mee, de frisse lucht zal haar goed doen. Dan kunnen jullie ongestoord praten. Ze had ook nog wat tampons nodig, zei ze.”

Geweldig, net wat ik nodig heb: alleen zijn met Frank. Hij is een goede collega en ik ben dolblij dat hij Lisa gisteren mee naar buiten nam, weg van het gevaar. Hij maakte ook mooi gebruik van het feit dat Theo en zijn vrouw waren afgeleid door mij. Maar naast het werk zie ik hem het liefst zo min mogelijk. Het is alweer een tijd geleden dat ik hem bovenop Eveline aantrof, maar het zit me nog steeds dwars.

Lisa

Ik ben blij dat Mirjam met me meegaat naar de drogist. Het gesprek in de badkamer was zó fijn, ze was zo ontzettend begripvol en ze leefde met me mee. Toch denkt ze niet dat mijn misselijkheid met de ontvoering te maken heeft. Haar vermoeden sloeg in als een bom: ze denkt dat ik zwanger ben. Ik snap het niet, ik gebruik de prikpil. Toch heb ik ingestemd een test te halen, dan kan ik gelijk massageolie halen.

Terwijl Mirjam naar de winkel rijdt zoek ik een manier om haar de vraag te stellen die aan me knaagt. Ik kan het er niet zomaar uit gooien. Maar hoe dan wel?

“Wat ben je stil,” zegt Mirjam.

Verdorie, nu moet ik het wel zeggen. “Ik dacht aan gisteren,” zeg ik terwijl ik naar buiten kijk. Ik moet het nu zeggen. We zijn nu alleen, dit is het moment. Uiteindelijk vervolg ik: “Die vrouw zei iets wat me nogal overviel. Ze zei dat je Michaels zus bent.”

Ik geef Mirjam de kans iets te zeggen, maar ze blijft zwijgen. Voorzichtig kijk ik naar haar, maar ze houdt haar blik op de weg gericht. “Waarschijnlijk probeerde ze me in de war te brengen,” zeg ik om de stilte te verbreken. “Michael heeft geen familie, dat weet ik.”

“Natuurlijk heeft hij die wel,” zegt Mirjam. “Hij kent ze enkel niet. Hij heeft ook geen enkele interesse om ze te leren kennen.” Ze rijdt het parkeerterrein op en parkeert de auto. Ik maak mijn gordel los, maar Mirjam blijft zitten. “Het is niet aan mij om zaken over zijn leven te bespreken. Als hij zijn familie wil kennen zal hij ze zelf moeten opzoeken. Maar die vrouw had gelijk. Ik ben inderdaad zijn zus.”

Verbijsterd kijk ik haar aan. Ik kan niks zeggen, ik kan haar enkel verbluft aangapen. “Waarom heb je niks… Hoe kan hij niet… Hoe lang weet je dit al?”

Mirjam haalt diep adem en kijkt op haar horloge. “Ik wist het al voor ik hem zijn baan gaf. Ik trek altijd iedereen na, inclusief geboorteakte. Sindsdien weet ik het. Ik heb hem altijd hetzelfde behandeld als mijn andere werknemers. Zijn successen hebben hem gemaakt tot wat hij nu is: een van mijn beste beveiligers.” Ze kijkt me ernstig aan. “Hij heeft nooit willen weten wie zijn biologische ouders zijn. Beloof me dat je hem niets zult vertellen.”

Met veel moeite geef ik een bevestigend knikje. “Ik zal niks zeggen,” mompel ik. Vervolgens kijk ik Mirjam aan. “Denk je dat hij zich ooit voor iemand open zal stellen en echt praat over wat hem dwars zit?”

Mirjam kijkt me bedenkelijk aan voor ze weer op haar horloge kijkt. “Geef hem tijd. Het is Eveline gelukt hem te laten praten, dat heeft jaren geduurd. Haar plotselinge overlijden heeft hem hard geraakt.”

Mijn mond valt letterlijk open. Eveline leeft niet meer? Mijn god, ik dacht dat ze een akelige breuk hebben gehad!

Michael

Al een tijdje zit ik met Frank aan tafel over de zaak te praten. Alles wijst erop dat we het dossier kunnen sluiten.

Ik heb met Jos aan de telefoon gezeten om wat dieper op de zaak in te gaan. Gisteren is Mirjam naar hem toe gegaan om te vertellen dat we Lisa hadden gevonden en dat ze in orde is. Ik heb de verdere details met hem besproken. Hij klonk oprecht opgelucht, al ben ik nog steeds kwaad op hem omdat hij de belangrijkste informatie had verborgen. Toch heb ik besloten Lisa niet te vertellen dat hij Theo hielp minderjarige meiden uit te lenen aan mannen die ze wilden misbruiken. Ze weet enkel dat ze zich bezighielden met duistere zaakjes. De verdere details kan ze aan Jos vragen, het is niet aan mij om hun band nog verder te beschadigen.

Ik kijk zo opvallend mogelijk op de klok. Frank is hier nu wel lang genoeg, het is tijd dat hij oprot. Hij is onmisbaar voor het werk en een goede hacker, maar hij is ook een enorme klootzak die het bloed vanonder mijn nagels haalt.

“Wanneer kunnen we dit gedonder nou eindelijk eens achter ons laten?” vraagt Frank.

Met een nijdige blik kijk ik hem aan. “Waarschijnlijk nooit.” Ik kom overeind en heb de neiging hem eruit te schoppen. Hij klapt zijn laptop dicht en pakt zijn spullen bij elkaar. Vervolgens kijkt hij me doordringend aan. “Jij bent niet de enige die haar is kwijtgeraakt toen ze verongelukte, Michael. Voor mij was ze geen vluggertje. Denk daar maar eens over na.”

Net als ik hem een dreun wil geven, zie ik Lisa en Mirjam in de deuropening staan. Ik heb geen idee hoe lang ze al binnen zijn, maar aan hun gezichten te zien lang genoeg. Zonder iets te zeggen loop ik naar de kamer waar de boksbal hangt. De deur sla ik met een klap achter me dicht. Ik moet zien af te koelen voor ik iets doe waar ik spijt van zal krijgen.

De stilte in de kale kamer doet me goed. Er staat enkel een klein kastje en er hangt een zandzak aan het plafond, verder niets. Vlak voor de zandzak blijf ik staan. Mijn emoties gaan alle kanten op. Ik voel een enorme woede, maar ook een intens verdriet. Natuurlijk weet ik dat Eveline net zo fout zat als Frank, maar op haar ben ik geen seconde boos geweest. We waren verloofd, waar is het dan fout gegaan? Ben ik te lang van huis geweest?

Ik maak een vuist, maar ik sla niet tegen de zware zak. Uiteraard weet ik dat Frank gelijk heeft, we moeten dit achter ons zien te laten. Maar elke keer als ik hem zie, zie ik weer voor me hoe hij bovenop haar lag. Ik zie de paniek in haar ogen toen ze haar trui en broek aantrok en wegstormde. Ik hoor nog de gierende banden toen ze wegreed. En vervolgens kwam het telefoontje, nog geen uur later. Ze was frontaal op een vrachtwagen geknald.

Ik heb die boksbal niet nodig. Wat ik op dit moment nodig heb, is Lisa. Hopelijk is Frank inmiddels opgerot, ik heb behoefte aan rust. Ik doe de deur open, maar helaas hoor ik al gelijk Franks stem.

“… van haar. We hebben een paar keer afgesproken en het was heel gezellig. Het klikte goed, we praatten over van alles. Ze heeft nooit een woord over hem gezegd. Het leek erop dat we samen een toekomst konden hebben. Als ik had geweten dat ze verloofd was met hem, had ik haar nooit aangeraakt. Ik hield echt van haar.”

“Waarom heb je hem niks gezegd?” hoor ik Lisa vragen.

Zijn antwoord raakt me harder dan ze zich kunnen voorstellen. “Hij had zijn conclusie al getrokken. Vlak daarna kwam het nieuws dat ze was verongelukt. Wat ik ook gezegd zou hebben, zijn verdriet en woede waren te groot om naar me te luisteren.”

Lisa

Ik laat de woorden van Frank op me inwerken. Hij hield van Eveline, net als Michael. Hij heeft al die tijd de schuld op zich genomen en de woede van Michael over zich heen gekregen terwijl hij zelf ook in diepe rouw zat. Ik kan geen woorden vinden, dus pak ik zijn hand en geef een zacht kneepje.

Een beweging in mijn ooghoek trekt mijn aandacht. Ik zie Michael naar de bank lopen. Snel laat ik Frank los, maar hij lijkt zich er niet druk om te maken. Ik ben blij dat Mirjam al is vertrokken, al vraag ik me wel af wat ik moet doen als die twee met elkaar op de vuist gaan…

“Ik ga maar weer,” zegt Frank snel en hij komt overeind.

“Waarom heb je het nooit gezegd?” vraagt Michael zonder zijn blik af te wenden.

Frank denkt even over zijn antwoord na. Ze kijken elkaar aan alsof ze elkaar voor het eerst zien. “Zou dat wat hebben uitgemaakt?” vraagt Frank uiteindelijk. “Je had voor jezelf al een beeld gevormd van wat er gebeurde. Het zou enkel zout in een open wond zijn geweest. We zijn haar allebei kwijtgeraakt.”

Michael komt naast me zitten. Hij leunt voorover met zijn ellebogen op zijn knieën. “Ik ben niet enkel Eveline kwijt,” zegt hij dan. “Ze was twintig weken zwanger. We zouden twee dagen later naar het ziekenhuis gaan voor de twintig weken echo van ons kindje.”

De stilte die volgt is oorverdovend. Ik kijk Frank aan, maar geen van ons lijkt iets te durven zeggen. Frank recht zijn rug en zoekt naar woorden. “Ik had geen idee,” brengt hij uit. “Ik had geen buikje gezien. Ze had ook geen ring om, niks.”

Michael weigert hem aan te kijken. “We wilden wachten tot na de echo. Na dat ongeluk had ik niet de behoefte erover te praten. Laat me nu alsjeblieft met rust, ik wil alleen zijn.”

Frank knikt begripvol. Hij pakt zijn spullen bij elkaar en vertrekt.

Ik blijf zwijgend naast Michael zitten. Ik had werkelijk geen idee. Waarom heeft hij dit al die tijd voor zich gehouden?

“Hoe lang is het geleden?” vraag ik voorzichtig.

“Iets langer dan een jaar,” antwoordt hij zonder me aan te kijken. “Hou nu op, ik hoef je medelijden niet. Daar heb ik helemaal geen behoefte aan.”

Ik knik en pak zijn hand. “Kom je mee naar de slaapkamer? Ik heb massageolie voor je meegenomen, dan kan ik je eens lekker helpen ontspannen. Daar heb je vast wel behoefte aan na dat gedoe met Theo.”

Hij kijkt me aan. Even lijkt hij te twijfelen terwijl hij over zijn woorden nadenkt. Ben ik te snel over de slaapkamer begonnen? Gelukkig gaan zijn mondhoeken een stukje omhoog. “Volgens mij heb jij het harder nodig dan ik.”

Ik kom overeind en kijk vastberaden op hem neer. “Ik ben niet neergeschoten. Kom op, dan gaan we naar bed.”

Hij gaat staan en legt zijn vinger onder mijn kin. Ik hou mijn hoofd een beetje achterover om hem aan te kunnen kijken. “Je bent best een bazig type als je je zin niet krijgt,” zegt hij. “Net als ik denk dat ik je ken, laat je weer een andere kant van jezelf zien.” Hij laat zijn vinger langs mijn kaak glijden. Het verdriet in zijn ogen maakt plaats voor begeerte. “Elke kant van je bevalt me wel.”

Ik zou me het liefst in zijn armen storten, maar dan komt er niets van die massage. Nog voor ik iets kan zeggen draait hij me om, legt een hand in mijn nek en neemt me mee naar de slaapkamer. Daar duwt hij me op bed neer. “Die massage kan wel wachten,” zegt hij terwijl hij hongerig op me neerkijkt. “Het is al veel te lang geleden dat ik in je ben geweest.”

Ik lach en kruip wat verder het bed op. “Gisteravond nog.”

Michael knikt. “Precies, veel te lang geleden.” Hij komt naast me zitten en begint mijn broek los te maken.

Michael

Met een verlangende blik tilt ze haar heupen op, zodat ik haar broek naar beneden kan trekken. Nog voor ik verder iets kan zeggen trekt ze haar truitje al uit. Ze doet haar handen op haar rug om het haakje van haar beha los te maken. Met één beweging trekt ze hem van zich af en gooit hem opzij.

Vervolgens gaat ze achterover liggen en kijkt me verlangend aan. Ik buig me over haar heen. Onze lippen vinden elkaar. We zoenen elkaar, zachtjes en liefdevol. Het voelt vertrouwd, het voelt goed.

Ik voel haar hand in mijn nek. Ik voel een lichte druk als ze me dichter naar zich toe trekt. De druk in mijn kruis is enorm, maar ik trek mijn kleren nog niet uit.

Het enige dat me nog in de weg zit is haar slipje. Ik laat mijn hand over haar buik naar beneden glijden. Net als mijn vingers de rand bereiken, laat ze me los. Even ben ik bang dat ze weer weg zal rennen, net als daarnet in de keuken. Gelukkig blijft ze liggen, maar kijkt me wel nerveus aan. “Ik zal zachtjes zijn,” stel ik haar gerust. “Ik weet dat je je niet helemaal lekker voelt. Ik zal rustig aan doen en stoppen zodra je dat wilt.”

Ze slikt, maar knikt dan. Worden haar wangen een beetje rood? Waarschijnlijk gewoon opwinding. Ik buig voorover en kus haar buik vlak onder haar navel. Ze houdt haar adem in en knijpt in de deken. “Ontspan je,” zeg ik zachtjes. Ik pak haar slipje en trek die naar beneden. Ze tilt haar billen van het matras en sluit haar ogen.

Als ook haar slipje is verdwenen neem ik even een paar tellen om naar haar mooie lijf te kijken. Ze komt rechtop zitten en pakt de onderkant van mijn T-shirt, maar ik zet mijn hand tegen haar borst en druk haar zachtjes terug achterover. Verwachtingsvol kijkt ze me aan.

Ik trek mijn T-shirt uit. Ze spreidt haar benen een stukje zonder ons oogcontact te verbreken. Het verlangen neemt in hoog tempo toe. Ik kom van het bed af en doe mijn broek uit.

Lisa

Zodra hij over me heen kruipt sla ik mijn armen om zijn nek. Onze monden vinden elkaar en al snel liggen we elkaar innig te tongen. Hij laat zijn hand over mijn lichaam glijden. Eerst bij mijn borsten, maar dan naar beneden. Als hij over mijn buik glijdt hou ik even mijn adem in.

Er gaat een schok door mijn lijf als hij tussen mijn benen komt en over mijn gevoelige klitje streelt. Ik spreid mijn benen verder en grijp zijn haren vast. Een kreun ontsnapt over mijn lippen, maar wordt gesmoord door zijn mond.

Ik breng mijn hand omlaag en sluit mijn vingers om de stam van zijn pik. Er komt een goedkeurende grom uit zijn mond, wat een licht trillend effect tegen mijn tong heeft. Ik laat mijn hand op en neer bewegen langs zijn pik.

Ik verbreek de kus en hap naar adem als hij twee vingers mijn kutje in laat glijden. Ik trek mijn knieën een stukje op, waardoor ik zijn kruis naar de mijne druk. Ik wil hem in me. Nu. Zachtjes kreun ik als zijn vingers heen en weer bewegen in me, terwijl zijn duim cirkels over mijn gevoelige klitje maakt. Ik wil hem vragen in me te komen, maar zie dan het verband op zijn borst. Hij kan misschien maar beter rustig aan doen.

Zonder iets te zeggen begin ik me om te rollen. Michael komt van me af. Ik leg mijn handen op zijn schouders en druk hem voorzichtig achterover. Ik kom over hem heen zitten en voel zijn stijve pik onder me. Ik beweeg mijn heupen van voor naar achter, waardoor mijn kut langs zijn pik wrijft. Hij kijkt me goedkeurend aan met een intens verlangen in zijn ogen.

Met mijn vingers hou ik mijn lipjes open. Ik kom een stukje omhoog en laat me dan over zijn harde pik glijden. Zijn eikel drukt moeiteloos mijn lipjes uit elkaar. Ik laat me zakken, tot ik zijn bovenbenen onder mijn billen voel. Hij legt zijn handen om mijn heupen en weigert zijn ogen van me los te maken.

Ik begin op en neer te bewegen. Mijn god, wat is dit lekker! Ik durf niet op zijn borst te leunen, maar toch zou ik graag steun hebben. Ik leun achterover en zet mijn handen op zijn bovenbenen. Shit, wat komt hij diep! Mijn heupen lijken als vanzelf te bewegen.

Ik voel de spieren in zijn bovenbenen zich spannen als hij met me meebeweegt. Ik kreun en sluit genietend mijn ogen. Zijn handen glijden langs mijn benen en houden me bij mijn knieën vast. “Jezus, wat ben je nat,” zegt hij.

Ik kijk met een ondeugende blik op hem neer. Ik breng een hand onder mijn billen en voel met mijn vingertoppen zijn ballen onder me. Hij houdt op met bewegen en verstevigt zijn grip op mijn benen. Aangemoedigd door zijn reactie laat ik mijn vingers over zijn ballen glijden. Het lukt me in deze houding niet om ze vast te pakken, maar ook deze strelingen hebben zeker effect op hem. Hij sluit zijn ogen om het genot wat draaglijker te maken. “Fuck, Lisa, wat doe je me aan,” brengt hij uit.

Wat voelt dit heerlijk! Mijn kutje past perfect om zijn pik. Kreunend beweeg ik mijn heupen. In deze houding voel ik zijn pik zo duidelijk vanbinnen. Steeds opnieuw dringt hij binnen.

“Ik kom,” breng ik hijgend uit. “Oh fuck, ik kom!”

Michaels ademhaling wordt zwaarder. Hij geeft een paar stoten voor ik zijn heupen onder me voel schokken. Zijn beenspieren verstijven en hij kreunt als hij zich in me leegt.

Voldaan en tevreden laat ik me naast hem op het bed neervallen. Ik leg mijn arm over zijn borst, die wild op en neer beweegt. Ik let goed op dat ik zijn zere plek niet raak. “Mijn god, dat was geweldig,” zeg ik terwijl ik nagenietend tegen hem aan lig.

Michael laat zijn vingertoppen langs mijn bovenarm glijden. Ik sluit mijn ogen en geniet van zijn aanraking. “Wat gaan we nu doen, nu alles is opgelost?” vraag ik.

Het duurt even voor Michael antwoord geeft. Zijn hand stopt met bewegen en ik voel hem naast me verstarren. Ik maak een protesterend geluid als hij overeind komt. “We gaan de boel nu opruimen en douchen,” zegt hij terwijl hij zijn kleren bij elkaar pakt. “Deze ruimte mocht ik gebruiken zolang ik met de zaak bezig was, maar gezien dat nu is afgelopen kan ik de sleutels weer inleveren. En jij moet ook weer terug naar je werk en je leven.”

Ik kijk verbaasd naar hem. “Ga je me terugbrengen?” vraag ik. “Blijf je bij me?”

Eindelijk kijkt hij me aan. Zijn blik is koud en hard. “Lisa, wat had je verwacht? Dat ik je ten huwelijk zou vragen? Dat ik je de sleutels van mijn huis zou geven en je voor altijd zou aanbidden? Ik ben 37, jij 18. Ik dacht dat het wel duidelijk was.”

Verbijsterd kijk ik hem aan. Ik weet niet of ik nu verdrietig moet zijn, of woedend. Ik voel me leeg en verraden. En die test moet ik ook nog doen…