It's Gonna A Be A Cold Christmas... - 4

We zijn twee weken verder, en Ester en ik zijn nog steeds samen en hevig op elkaar verliefd. Sinds ik haar de sleutel van mijn huis heb gegeven, is ze veelvuldig bij me thuis te vinden, maar is ook af en toe thuisgebleven om met haar vriendinnen contact te houden. We proberen een balans te vinden om ons normale leven op orde te houden. Maar nu staan we op het punt om naar Zweden te vertrekken. Ik heb mijn werknemers een betaalde kerstvakantie gegeven, al moeten ze wel stand-by staan voor noodgevallen. Maar daar had niemand problemen mee.

Mijn auto is al gepakt en helemaal voorbereid voor de winterse tocht naar Zweden. Ester en ik hebben er veel zin in, en als we eenmaal op pad zijn, straalt het gezicht van Ester helemaal. Ze is helemaal in haar nopjes. ‘Ik heb er toch zo'n zin in!’

Ik glimlach, en weet al, dat ze helemaal verbaasd zal zijn om de prachtige omgeving. Ik kan me nog goed herinneren, toen ik er voor het eerst was. Dat was ook in de winter, en het had wel iets sprookjesachtig. Dat zal bij Ester ook niet veel anders zijn. Op de snelweg in Duitsland is het druk, maar we schieten toch goed op. Het weer is goed en de stemming opperbest. Toch ben ik wel wat zenuwachtig. In het kleine huisje zitten we wel wat korter op elkaar en dat kan voor spanningen zorgen. Maar ik zie het maar als een soort test, die onze relatie kan testen.

Op de veerboot, die ons naar Denemarken brengt, genieten we wederom van het uitzicht en een maaltijd. De overtocht duurt maar een klein uur, en daarna zetten we de reis voort. In Denemarken zelf zijn het weer en de wegen ook goed, het is wel kouder, maar er ligt nog geen sneeuw. Pas vlak bij Kopenhagen komen we de eerste sneeuw tegen, net als we de brug naar Zweden willen oversteken. In Zweden zelf ligt maar een klein laagje sneeuw, maar Ester kijkt verrukt naar het witte landschap. Ik glimlach, wetende dat er straks nog veel meer te zien zal zijn. We zetten dan koers richting het noorden, waarbij we kort de grens van Noorwegen overschrijden, omdat het een kortere route naar onze bestemming is. En al snel blijkt, dat mijn voorzorgen om goede winterbanden te monteren en sneeuwkettingen mee te nemen geen overbodige luxe blijkt te zijn. Het enige, waar ik me zorgen over maak, is de invallende duisternis. We moeten namelijk nog een heel stuk, en ik besluit me dan toch een hotel te nemen, ondanks dat ik nog maar honderd kilometer hoef te rijden. Maar in deze omstandigheden is dat gewoon vragen om problemen. We vinden al snel een klein hotel. Het is geen luxe en het hotel is ook niet echt goedkoop te noemen, maar we zijn allebei moe en willen alleen maar slapen.

De volgende morgen blijkt dat er nog een behoorlijk pak sneeuw gevallen is. Na het ontbijt, dat overigens wel prima was, maken we de auto vrij van sneeuw en gaan verder met onze reis. Al snel blijkt weer, dat het besluit om een hotel te nemen, geen slecht besluit was. We zien enkele gestrande wagens, die door takelwagens worden weggetakeld. De wegen zijn nu ook aanmerkelijk slechter en men is hard bezig deze weer begaanbaar te maken. Het schiet daarom ook niet heel erg hard op, maar we komen uiteindelijk toch aan bij de blokhut. Ester kijkt haar ogen uit.

‘Oh, dit is nog zoveel mooier, dan je me verteld had!’

Ze omhelst me en geeft me een lange zoen. We hebben geluk, dat het gravelweggetje, dat naar mijn blokhut leidt, begaanbaar is. Dat zal waarschijnlijk de Zweedse bekende, Gunnar, die voor mij hier het noodzakelijke onderhoud aan het huisje doet, wel voor me gedaan hebben. Ik heb hem laten weten, dat ik zou komen, en als we aankomen blijkt de kachel al aan te zijn. Ester kijkt verbaasd.

‘Is er al iemand hier?’

Ik leg het haar dan uit, en dat stelt haar gerust. We brengen onze spullen naar de hut toe en richten ons wat in. Als we net klaar zijn, hoor ik een auto, die zijn wagen net achter mijn wagen parkeert. Ik zie, dat het mijn bekende is, die een doos bij zich heeft. Dat zullen wel een hele stapel rekeningen en post zijn, die voor dit adres bestemd zijn. Die verzamelt hij altijd en stuurt hij normaal ook naar me op. Maar hij zal wel een vermoeden hebben gehad, dat ik deze kerst weer hier zou zijn, en heeft dus wat verzameld hebben. Hij klopt op de deur en ik laat hem binnen.

‘Gunnar! Kom binnen!’

Ik geef hem een hand, terwijl de man binnenkomt en meteen zijn schoenen uitdoet, naar goed Zweeds gebruik. Hij ziet meteen, dat ik gezelschap heb.

‘O, je bent niet alleen hier? Had ik dat geweten, dan had ik ook wat anders te drinken meegenomen!’

Ik lach. Gunnar maakt er altijd een gewoonte van om langs te komen met een fles Aquavit, de nationale drank. Ester heeft het ook gehoord en stelt zich aan Gunnar voor.

‘Hallo, ik ben Ester!’

Gunnar glimlacht. ‘Gunnar Steiner.’

Hij kijkt wat schuldig en zegt: ‘Als ik geweten had, dat u mee was gekomen, dan had ik misschien wat anders meegenomen. Dat is een beetje een traditie geworden. Toen zijn oom deze blokhut van mijn vader kocht, hebben ze die traditie in leven geroepen. We drinken dan altijd een of twee glaasje Aquavit. Ik weet niet, of u dat ook lust.’

Ester is echter niet zo bang uitgevallen. ‘Hmm, ik ben niet vies van wat drank...’

Dat lucht Gunnar duidelijk op, en ik haal daarop drie borrelglaasjes uit de kast en zet die op tafel. Terwijl Gunnar de glazen volschenkt, kijk ik in de doos, die hij heeft meegebracht. Zoals ik al verwacht had, enkele rekeningen en wat brieven.

Gunnar zegt me dan: ‘Er zit nog een brief in, die je goed moet lezen, Johan! De gemeente wil graag hebben, dat alle blokhutten geregistreerd worden en ook een stroomaansluiting krijgen met brandalarm. Er zijn de afgelopen tijd wel wat incidenten geweest bij blokhutten waar niemand naar omkeek. Natuurlijk is dat in jouw geval wel goed geregeld, maar de gemeente wil die incidenten verminderen, ook om het brandgevaar in het bos te beschermen en daarbij meteen het comfort verhogen. Het brandalarm krijg je gesubsidieerd, maar de stroomaansluiting moet je zelf betalen.’

‘Hmm, misschien niet eens zo'n slecht idee. Ik zal het goed doorlezen. Verder nog iets?’

‘Niet echt. Er zitten wat rekeningen bij van reparaties, die ik heb moeten doen. Je had een lek bij je schoorsteen en ik heb een scharnier van een van de ramen vervangen. Dat was het wel zo'n beetje.’

‘Ik zal het zo snel mogelijk aan je overmaken. In ieder geval bedankt voor je goede zorgen!’

‘Geen punt! Kom je deze zomer weer?’

‘Ik hoop het. Ik heb het druk, maar ik hoop wat meer tijd vrij te kunnen maken. Maar misschien dat ik dan met mijn bedrijf in een verhuizing zit, dus ik kan nog niets toezeggen.’

‘Ik hoop, dat je komt. We hebben namelijk wat te vieren deze zomer. Dan zijn Sætre en ik twintig jaar getrouwd.’

‘Nou, daar probeer ik uiteraard bij te zijn, Gunnar!’

‘Dat zou fijn zijn! En Ester is natuurlijk dan ook uitgenodigd!’

Ester glimlacht. We toosten dan met elkaar en schudden het koppige goedje achterover. Ester moet er een keer van kuchen. ‘Oeh, toch sterker dan ik dacht! Maar het smaakt niet slecht!’

‘Nog eentje?’

Ze knikt en we schudden de glazen nog eens vol. Die smaakt al beter en brandt ook niet meer zo hard in de keel. Gunnar staat dan op en zegt: ‘Ik moest maar weer eens gaan. Als je met Ester wilt langlaufen, ik heb nog ski’s bij me thuis liggen. Die mag je gerust lenen!’

‘Alvast bedankt! En nogmaals bedankt voor je goede zorgen!’

Gunnar neemt dan afscheid en verdwijnt weer met zijn wagen.

‘Wat een aardige man!’

‘Ja, absoluut. En zonder hem zou ik hier deze blokhut niet kunnen houden. Hij onderhoudt het en regelt de noodzakelijke dingen. Bovendien is de grond, waarop het staat, nog steeds van hem. Daarom ziet hij het ook als zijn plicht om de blokhut in goede conditie te houden. Al heb ik hem meermaals gezegd, dat hij het niet hoeft. Om die reden stuur ik hem ieder jaar een kerstpakket, omdat hij verder iedere vorm van betaling weigert. En daarbij is Gunnar een prachtige kerel, goudeerlijk en je kunt van hem aan.’

Ester knikt. ‘Poeh, die Aquavit is sterker dan je zou denken! Ik voel me nu helemaal warm worden!’

‘Dat is ook de bedoeling. Het is een beetje de nationale drank hier. Ik wil zo nog wat boodschappen gaan doen. Ga je mee?’

Ester knikt blij. We trekken onze jassen aan en gaan dan naar de winkel toe, die een heel stuk verderop ligt. Ik heb extra niet veel boodschappen meegenomen, omdat ik vind, dat de lokale bedrijven ook wel wat aan me mogen verdienen. Ik ken inmiddels al wat mensen hier in het dorp, en dat blijkt ook al snel, als we in de supermarkt aankomen. Een bekende groet me meteen en ik maak een kort praatje met hem. Ik ken inmiddels al wat Zweeds en dat maakt het contact met de lokale bevolking wat gemakkelijker. Ook elders in de winkel word ik begroet. Ester zegt daarop: ‘Je bent hier nogal bekend!’

Ik lach. ‘Dat is een groot woord. 's Zomers hebben ze hier altijd een groot feest en daar heb ik een hoop mensen leren kennen. Ze vinden het leuk, dat ik hier altijd terugkom en ook probeer contact te zoeken met de lokale bevolking. En dan accepteren ze je veel gemakkelijker.’

‘En je spreekt ook best wel een woordje Zweeds! Ik verstond er niets van!’

‘Dat komt wel. Ik heb er een cursus voor gedaan, dat hielp veel. Maar de meesten spreken ook wel Engels en Duits. Al doen ze dat laatste niet zo graag, er is hier nog steeds wat lichte wrok vanuit de tweede Wereldoorlog jegens de Duitsers. Maar als ze merken, dat je geen Duitser bent, praten ze net zo lief Duits als Engels.’

‘Heb je nooit een Zweedse vriendin overwogen, Johan?’

‘Ik heb er wel over nagedacht, en het zou misschien wel ooit gebeurd zijn, als jij niet in mijn leven gekomen was. Maar wat me altijd weerhouden heeft, is dat de meeste vrouwen hier altijd kinderen hebben. Zelfs al zijn ze gescheiden. De meeste vrouwen hier trouwen jong en hebben dan ook al meteen kinderen. Dus als je al iemand vindt, dan heb je ook al meteen een kind aan je broek. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar dat was niet waar ik meteen interesse in heb. Ik wil wel graag kinderen, maar liefst wel, die van mezelf zijn.’

Ester knikt begrijpend.

Als we de boodschappen bij elkaar hebben, reken ik af en ga dan naar een andere winkel. Er staat in grote letters Systembolaget op de gevel.

‘Wat is dat voor een winkel?

‘Hier verkopen ze drank. Dat mag volgens de Zweedse wet alleen in zulke winkels. Het zijn staatsbedrijven. En schrik niet van de prijzen, die zijn pittig!’

Ester knikt en loopt nieuwsgierig met me mee. Ze heeft zich al goed op de hoogte gebracht over wat de Zweedse kroon waard is, en komt al snel tot de conclusie, dat drank hier fors duurder is dan thuis. Toch koop ik me wat flessen Aquavit en een fles goede cognac en wat wijn. Als Ester het bedrag ziet, wat ik moet betalen, verklaart ze me bijna voor gek. Ik doe de flessen in mijn tas, maar laat een fles staan en zeg tegen de verkoper: ‘Kun je die bezorgen bij Gunnar Steiner? Het is zijn jaarlijkse geschenk!’

De man knikt en begint de fles meteen netjes in te pakken. ‘Komt in orde, mijnheer!’

Eenmaal in de auto zegt Ester: ‘Dus eigenlijk hebben we je eigen Aquavit gedronken?’

‘Daar komt het wel op neer. Maar ik weet, dat Gunnar het gebaar heel erg waardeert. En daar gaat het toch om, of niet?’

We zijn al snel terug en ik zet meteen mijn wagen goed neer, zodat ik altijd weg kan, en me niet nog eens hoef om te draaien, als ik weg wil. Want er kan nog best wel een pak sneeuw vallen, en dan kan het handig zijn om meteen de goede richting in te kunnen rijden.

Nadat we de boodschappen hebben opgeruimd gaan we een stuk wandelen. Dat vond ik altijd hier al heerlijk om te doen, maar samen met Ester is het nog zoveel fijner! Het was een goede beslissing om haar mee te nemen. En ik voel, dat we hierdoor steeds meer naar elkaar toe groeien. Na een lange wandeling komen we moe terug, maar wel volledig ontspannen.

De kleine blokhut is maar karig ingericht, maar er staat wel een bank, waar je met twee personen voor de kachel kunt zitten. Daar rusten we op uit, en Ester nestelt zich dicht tegen me aan.

‘Ik voel me heerlijk, Johan. Lekker loom, maar wel ontspannen. En samen hier zijn met jou, hier op deze schitterende plek! Ik voel me zo gelukkig!’

Ik glimlach, daar had ik al op gehoopt. Na een tijdje sta ik toch op, en gooi nog wat hout in de kachel. Dan pak ik wat potten en pannen, en zet die op de kachel neer. Want op deze manier moet ik hier het eten klaarmaken. Ester helpt me mee en ze vindt deze manier wel grappig. Het is weer even wat meer basic, dan je zo gewend bent. Het doet je beseffen, dat alles niet zo vanzelfsprekend is. Maar het eten smaakt er zeker niet minder om! Naar mijn mening smaakt het altijd beter op deze manier, omdat je veel bewuster bezig bent met wat je klaarmaakt.

Ester moet wel lachen om de enorme dampen die nu in het huisje hangen. Toch is er wel nagedacht over deze manier van leven en boven in de nok van het huisje worden de dampen met een ingenieus systeem door de werking van koude en warme lucht afgevoerd. Ja, mijn oom had destijds goede ideeën, toen hij deze hut kocht en deze verwarming, aka kookkachel, liet installeren. Maar hierdoor blijven de dampen toch niet hangen en blijft het lekker warm in huis.

Na het eten, waar Ester en ik niets van overlaten, gaan we weer op de bank zitten. Televisie is er niet, maar ik heb wel een radio. We luisteren naar de muziek, die zachtjes door de ruimte klinkt. Het is onze eerste echte test voor onze relatie, want we moeten nu ons zelf vermaken, zonder iemand anders in de buurt en zonder verder elektronisch vermaak. Bereik met je telefoon heb je nauwelijks, er is wat bereik, zodat je kunt bellen, maar dan houdt het wel op.

Maar we blijken er nauwelijks last van te hebben. Ester begint los te komen en vertelt over dingen uit haar jeugd, waar we wel om moeten lachen. En ik vertel haar over mijn belevenissen uit mijn jeugd. Maar het heeft wel als gevolg, dat we vroeg naar bed. Want intussen is er toch een fles wijn gesneuveld en de gekochte fles Aquavit laat ook al flinke sporen van gebruik zien.

Maar van slapen is er echter geen sprake, want Ester wil eigenlijk nog lang niet slapen. Terwijl ik nog wat blokken hout in de kachel gooi voor de nacht, kleedt ze zich al uit. Ik kijk stiekem achterom en dat heeft ze heel goed gezien. Als ik klaar ben, ligt ze geheel naakt boven op het bed. Ze wenkt me naar me toe met haar vinger en kijkt me ondeugend aan. Ik hoef niet te raden, wat ze wil, dat is wel heel erg duidelijk. Ik haast me uit mijn kleren en ga bij haar liggen.

Ze kijkt me aan en zegt: ‘Ik wil, dat je lekker lang en veel met me vrijt, Johan! Dat wil ik al de hele dag met je doen!’

Ik glimlach en we geven elkaar een innige zoen. Ze duwt me achterover op mijn rug en begint dan mijn lichaam te verkennen. Dat heeft ze pas een paar keren gedaan, sinds we elkaar kennen. Het is nog nieuw voor haar, maar ze geeft zich over aan het genot en plezier wat het brengt. En voor mezelf is het alleen maar fijn, omdat ze het wil doen. En ze blijkt al snel een natuurtalentje te zijn.

Ze let goed op, waarop ik reageer en vooral hoe ik reageer en dat onthoudt ze goed. Ze weet al meteen mijn gevoelige plekjes te vinden, en vergeet daarbij zelf ook haar eigen interesses niet. Ze is verzot op mijn borstkas, waar ze de nodige aandacht aan geeft. Het is meer dan duidelijk, dat ze wel houdt van een gespierde borstkas en een paar sterke armen, die haar kunnen vasthouden. Maar ook die zelf kan liefkozen als wederdienst. Want zo zie ik het. Maar buiten dat, voelt het enorm prettig om zo door een vrouw bemind te worden. En zo opent ze zich steeds meer voor me. En ik geniet dan ook met volle teugen, wat zich ook kenbaar maakt door mijn groeiende pik. Dat merkt Ester ook, en dat negeert ze ook niet.

‘Hmm, die begint ook wakker te worden! Daar ga ik zo vreselijk misbruik van maken, want het lekt al tussen mijn benen!’

Ik lach, waarop ze me een zoen geeft. Dan laat ze haar lichaam naar achteren glijden en gaat boven op me zitten. Ze pakt mijn pik beet en brengt die naar haar glibberige liefdestunneltje, waar mijn pik zonder problemen inglijdt. Ze begint me dan te neuken door met haar bekken te bewegen. Dat voelt heerlijk, maar daarvoor lijkt ze het niet te doen. Dat vind ik niet eens erg, het is een geweldig gevoel, maar ik vind het best, dat ze voor haar eigen behoefte gaat, omdat ik weet, dat ze me niet zal vergeten. Bovendien houd ik dit toch niet zo heel lang vol, want ze melkt me met haar kutje toch wel uit. Als ik merk, dat ze moe begint te worden van haar inspanningen, begin ik met haar mee te stoten. Ze is bijna aan haar hoogtepunt en ik ben er ook niet meer ver verwijderd. Het brengt ons sneller naar ons orgasme, en we komen vrijwel gelijktijdig klaar. Ze laat zich op me vallen met mijn pik nog steeds in haar. Haar brede glimlach en voldane blik geeft me nog meer voldoening. Dit moment voelt echt perfect. Na een tijdje laat ze zich van me rollen.

Dan komt ze opeens tot het besef, dat ze zich hier wat moeilijker kan wassen.

‘Oei, hoe moet ik dat nu doen, Johan? Ik wilde je zaad een beetje uit mijn kutje wassen, anders zit dadelijk het hele bed onder!’

Ik lach. ‘Je hebt de keuze tussen koud water en nog kouder water!’

‘Ha ha, wat grappig!’

‘Tja, het is niet anders. Moet ik je even wat water warm maken op de kachel?’

Ze knikt en kijkt me zielig aan. Lachend sta ik op en zet een pannetje met water op. Dat is gelukkig al snel warm, terwijl Ester met haar vingers het zaad in haar kutje probeert te houden. Boven een teiltje wast ze dan haar kutje weer wat zuiver, wat op zich wel een geil gezicht is. Dan droogt ze zich af en komt snel naast me liggen.

‘Brr, toch wel koud zo zonder kleren aan!’

Ik lach en trek haar dicht tegen me aan. We vallen dan al snel in slaap.

De volgende morgen word ik wakker gemaakt door Ester.

‘Johan? Wakker worden! Ik hoor vreemde geluiden langs het huis!’

Slaperig sta ik op en kijk door de raam naar buiten. Dan glimlach ik en fluister Ester toe: ‘Kom eens kijken! Een kudde rendieren!’

Verrukt staat Ester op en komt naast me staan. We kijken in alle stilte naar deze mooie dieren, die in mijn tuin naar voedsel zoeken. Na een poosje verdwijnen ze weer en alles wat er nog herinnert aan hun aanwezigheid, dat zijn hun sporen.

‘Wauw, dat was mooi!’

‘Ze komen hier wel vaker. Niet iedere ochtend, maar meestal als ik hier in de winter ben komen ze om de paar dagen voorbij. Ik vind het machtig om te zien, hoe dicht ze langs de huizen komen. En ze weten best, dat we ze bekeken. Maar ze weten, dat ze van ons niets te vrezen hebben.’

Ik geef dan Ester een zoen. ‘Goedemorgen!’

Ze glimlacht breed. ‘Goedemorgen!’ Maar ze slaat dan meteen haar armen om zich heen en holt snel terug naar het bed.

‘Veel te koud zonder kleren!’, roept ze terug. Ik lach en kijk meteen of de kachel nog gloeit. Dat blijkt gelukkig zo te zijn en ik gooi wat kleiner houtjes in de kachel en pook het vuur weer op. De kachel brandt al snel en geeft daarmee ook weer meer warmte af. Ik gooi er wat grotere blokken bij, en al snel is de ruimte behaaglijker aan het worden. Ik zet dan de schuif open voor het warme water, dat we kunnen gebruiken voor het douchen. Er kan maar beperkt water gebruikt worden, dus we moeten er zuinig aan mee doen. Dat leg ik ook aan Ester uit. Veel meer als je haren wassen en jezelf afspoelen zit er niet in. Zeker voor twee personen, alleen gaat het nog wel. En wil je dan weer nieuw warm water hebben, dan moet je toch wel even geduld hebben. Ik ga zelf even als eerste, en loop met een grote handdoek naar buiten en duik snel in de douche. Buiten is het best koud, maar als het warme water op me neerdaalt is dat snel vergeten. Ik ben gelukkig snel klaar en ga dan snel naar buiten. Ik ga snel naar binnen en zeg: ‘Zo, dat doet een mens goed!’

Ester kijkt me bedenkelijk aan. ‘Ik moet dus in mijn nakie naar buiten en ook weer terug?’

‘Je kunt je slipje aanlaten, er hangt een haakje aan de deur, waar je ook de handdoek aan kunt hangen. Maar als je te veel met het water spat, wordt die nat. Ik heb het zo niet ontworpen, Ester. Maar het is best te doen, ook al is het buiten koud!’

Met wat twijfels slaat ze dan de handdoek om zich heen en loopt dan naar buiten. Ik hoor haar gillen, als ze met haar blote voeten door de sneeuw loopt. Ik houd goed in de gaten, wanneer de douchedeur weer opengaat, en als ze naar buiten komt, doe ik snel de deur van het huisje voor haar open. Gillend en giechelend rent ze naar buiten en houd zich aan me vast.

‘Brr, wat koud! Maar je hebt wel gelijk, het geeft je wel energie!’

Ze klampt zich dan even aan me vast om zich op te warmen.

‘Hmm, mijn eigen kacheltje!’

Ik geef haar een tikje op haar bil, waarop ze haar kleren gaat aantrekken. Ik zet dan het ontbijt klaar. Intussen staat het water voor de thee ook al te pruttelen, dus die schud ik ook op. Ester heeft zich een lekker dikke trui aangetrokken en houdt de grote mok thee met haar beide handen vast.

‘Dit is eigenlijk best leuk, Johan! Juist dat je geen luxe hebt, maakt het een soort avontuur!’

‘Dat is ook, waarom ik hier zo graag naar toe ga. Daardoor kan ik even helemaal afschakelen en mezelf weer opladen tot de volgende vakantie. Ik probeer ieder jaar minstens twee keer hierheen te gaan, maar dat lukt me niet altijd. Misschien zorg jij er wel voor, dat we vaker gaan.’

Ester glimlacht. ‘Ik hoop het. Ik vind het hier echt fijn! De omgeving is zo mooi! En het uitzicht! Je kijkt hier helemaal boven het bos uit! En dan kun je zo wijd kijken! En dan vanmorgen nog die rendieren!’

‘Er is hier nog wel meer wild, hoor! Er zitten herten, reeën, hazen, vogels en ik heb vorig jaar zelfs een lynx gezien en Gunnar heeft me verteld, dat er hier ook beren en wolven moeten zitten. Maar die heb ik nog nooit gezien of maar sporen van gezien. Gunnar meent, dat die ver uit de buurt blijven van de huizen.’

‘Dat heb ik ook wel eens gehoord. Dus hier zit nog wild genoeg?’

‘Ja, dat is zeker. Maar ‘s zomers is het hier zeker zo mooi! Dan is alles groen en is het ook lekker warm. Hier vlakbij is een meer, waar je dan kunt zwemmen. Soms ga ik dan met een rugzak de natuur in en blijf dan een of twee dagen weg. Alleen een slaapzak en wat te eten mee, de rest verzorg ik me onderweg.’

‘Nee, mijn niet gezien, als er hier ook wolven en beren zitten!’

Ik lach. ‘Die hebben meer schrik voor jou, dan jij voor hen.’

‘Kan best zijn, maar dat doe je maar alleen!’

We eten dan ons ontbijt, wat bestaat uit brood en knäckebröd met wat jam en kaas. Dat eten we met smaak op en maken dan plannen voor die dag. We besluiten om te gaan langlaufen en daarvoor moeten we langs bij Gunnar. Die heeft inderdaad nog wat liggen en ook nog langlaufschoenen in de maat van Ester. Zelf heb ik mijn langlaufspullen uit het berghok bij de blokhut gehaald, en we rijden dan naar het meer, waar je prima kunt langlaufen. Er zijn er al voor ons geweest, en we kunnen hun sporen gewoon volgen. Ester is dit duidelijk niet gewend en valt ook enkele keren, wat de pret er niet minder om maakt. Als we later die dag terug in de blokhut terugkomen, maak ik wat warme chocomelk klaar met een kleine scheut cognac erin.

Ester glimlacht. ‘Je weet wel, hoe je moet opwarmen!’

‘Normaal zou alcohol niet goed zijn, maar hier is het warm binnen, en dan werkt het wel. Maar daarnaast smaakt het ook lekker zo!’

Ik geef Ester dan haar mok. Ze warmt haar verkleumde vingers aan de mok en proeft dan aan de chocomelk.

‘Hmm, klopt! Dit is echt lekker!’

‘Wat gaan we morgen doen, Johan?’

‘Morgen is het Kerstmis en dan gaan we hier naar de kerk. Niet omdat ik nou zo gelovig ben, maar omdat ze hier een prachtige mis opvoeren en ook een mooie kerststal maken. Maar we gaan vandaag al beginnen aan het eten van morgen.’

‘O, wat krijgen we dan te eten?’

‘Stoofpot van wildzwijn van origineel Zweeds recept.’

‘Huh? Je hebt toch geen vlees meegenomen?’

Ik lach. ‘Ik heb Gunnar gevraagd om me wat in het berghok te leggen. Met deze temperaturen wordt het niet slecht.’

Ester moet ook lachen. ‘Ja, dat is gewoon een vrieskast!’

Ik knik. ‘Ik zal het vlees alvast pakken, dan kan het dooien. Dan kunnen we straks de groenten snijden, die erbij moeten. En ook de aardappelen schillen.’

Ester knikt blij. Blij dat ze kan helpen, want ook al is het leuk, dat ik haar nu wat verwen, ze wil zelf ook wat kunnen doen. Al snel zijn we bezig met de aardappelen en groenten, die allemaal in een grote ketel gaan. Het vlees heb ik in een ander ketel gedaan, die nu langzaam dooit op het koude gedeelte van de kachel. Dat is nog steeds best warm, maar je brandt er je handen niet aan, al voelt het wel pijnlijk als je eraan voelt. Als het vlees ontdooid is, snijd ik het in kleine stukken en braad het wat aan. Als het bruin is, doe ik het bij de groenten en doe er dan wat kruiden en bouillonblokken aan toe. En dan laat ik het zachtjes op de kachel pruttelen.

We zijn dan moe en gaan lekker in de bank achterover hangen. Ester hangt op me. Dromerig kijkt ze voor zich uit en ziet door het kleine glas van de kacheldeur het vuur knisperen.

‘Ik zou hier wel aan kunnen wennen, Johan. Dit is echt heerlijk! Tot nu toe met afstand de beste vakantie, die ik ooit beleefd heb!’

‘Ja, soms heb je niet veel nodig om gelukkig te kunnen zijn. Ik had ook nooit gedacht, dat ik dit zo graag zou doen, maar nu begrijp ik mijn oom wel, dat hij dit ooit gekocht heeft.’

‘Dat hij jou dit gegund heeft!’

‘Hij was mijn peetoom en hij had verder geen kinderen. Dus in dat opzicht snap ik het. En hij wilde zeker niet, dat een van zijn broers dit zou krijgen. Hij had niet met iedereen een goede band, wel met mijn vader. Maar hij wilde niet, dat er ruzie zou komen, dus kreeg ik het. Tja, en daar kon niemand wat van zeggen. Maar ik ben er nu wel heel erg blij mee!’

‘Heb je veel aan dit huisje moeten doen qua onderhoud?’

‘Niet zo heel veel, maar er komt wel een en ander aan. Gunnar heeft me er al van op de hoogte gebracht deze zomer. Er moet wat houtwerk vervangen worden, daarom heeft hij er dit jaar niet zo veel aan gedaan. En als er hier toch stroom moet komen, wil ik misschien nog wat dingen wijzigen. Dan wil ik de douche iets laten aanpassen, dat wil zeggen, een kleine kleedruimte laten maken. En misschien een elektrische boiler. Want via de kachel werkt toch niet zo heel erg goed. Of het water is te heet, of het is koud. Dan kan de generator ook weg, en kan ik ook lampen neerhangen. De olielamp voldoet ook wel, maar je ruikt het toch. Verder wil ik niet zo heel veel doen. Zoals het nu verder is, vind ik het wel perfect. Juist die kleine ontberingen maken deel uit van de beleving.’

‘Ja, dat ben ik met je eens. Vooral die kleedruimte bij de douche, dat zou ik een goed idee vinden.’

‘Dan zal ik Gunnar wel opdracht geven om het in orde te maken. Dat kan hij dan mooi doen, samen met het vervangen van die rotte houten latten.’

‘Ga je hem dan niet helpen?’

‘Als ik er tijd voor vrij kan maken, dan wel. Maar het werk gaat voor, Ester. Daar moet ik mijn brood en die van mijn werknemers mee verdienen!’

Lui blijven we op de bank liggen. Maar ik zie op mijn horloge, dat het al bijna avond begint te worden en ik begin ook honger te krijgen. Ik sta op, zeer tegen de zin van Ester in, en pak dan mijn telefoon. Ik zoek een telefoonnummer en bel het. En even later bestel ik me wat te eten. Ik heb vandaag geen zin om te koken.

Ester zegt dan: ‘Wie heb je nu weer gebeld?’

‘De pizzeria! Ik begin honger te krijgen, en ik heb geen zin om te koken. Bovendien staat de stoofpot nog op het vuur.’

‘En dan vraag je me niet, wat ik zou willen?’

‘Wat zou je willen bestellen dan?’

‘Je hebt al goed besteld. Ik hoorde iets van Hawaii?’

Ik lach. ‘Die heb ik inderdaad besteld. Ik hoop wel, dat je flinke honger hebt, want het zijn hier echt grote pizza’s! Maar wel enorm lekker. En voordat ik het vergeet: Zweden zijn dol op garnalen. Die vind je dus ook bijna in alle gerechten terug. Dus ook op de pizza. Dus ik hoop, dat je die ook lust.’

‘Ja, ik lust ook garnalen. Maar smaakt dat dan wel?’

‘De Zweden denken van wel. Ik vind het wel lekker.’

‘En komen ze die pizza’s hier brengen?’

‘Nee, die moet ik even gaan halen. Dat duurt niet lang. Houd jij even de stoofpot in de gaten? Je hoeft alleen maar af en toe te roeren.’

Ester knikt en ik trek mijn jas aan en pak mijn autosleutels. Het is maar goed, dat ik de weg hier nu wel weet, anders was ik nooit in het dorp geraakt. In het dorp kom ik Gunnar tegen.

‘Hey, is je vriendin niet bij je?’

‘Nee, ze is nog in de blokhut. Voor morgen maken we stoofpot klaar, naar het recept van je moeder.’

‘O, lekker! Dus daar had je dat wild zwijn nodig? Al iets gepland voor tweede kerstdag?’

‘Nee, nog niet. Hoezo?’

‘Kom toch lekker gezellig bij ons Kerst vieren. Sætre had me al gevraagd of ik je wilde uitnodigen.’

‘Ik moet het wel Ester nog even vragen, maar neem maar aan, dat we komen. En nu ik je toch tref, zou je nog een keer met de tractor sneeuw kunnen schuiven? Anders kom ik niet eens van de berg af!’

‘Ik laat Lars de weg wel ruimen, dat vindt hij leuk.’

‘Dank je, Gunnar. En over die brief van de gemeente. Ik ga akkoord, maar dan wil ik meteen wat kleine wijzigingen maken. Voor de douche wil ik een kleine kleedruimte maken, zodat we ons daar kunnen aankleden. En omdat de kachel ook begint te slijten, wil ik daar een boiler plaatsen. Misschien kun je dat samen doen met het vervangen van het houtwerk. En dan wil ik kijken of ik die kachel niet kan vervangen door wat een meer praktischer en modern model. En een kookplaat om op te koken. Kun je dat voor me regelen?’

‘Dat is verstandig en zeker handig voor je vriendin. Ik kan me voorstellen, dat ze wel wat bezwaar heeft om naakt buiten rond te rennen!’

‘Dat is ook zo.’

‘Maar je kunt ook de douche wat aanpassen en een deur maken, zodat je daar binnen kunt. Ik moet die wand toch losmaken, dan kan ik ook wel een deur plaatsen en tevens die uitbreiding maken, waar je dan de boiler neerzet.’

‘Gunnar, je bent geniaal! Maak het zo maar, en zeg maar wat het kost! Je bent echt onbetaalbaar! Als ik ooit iets voor jou kan doen?’

‘Normaal zou ik dit nooit vragen, maar mijn zoon wordt achttien en moet voor zijn opleiding een stageplek zoeken. Nu kan dat hier ook wel, maar zelf vindt hij de kansen, die hij hier krijgt niet zo goed. En jij zit in die branche. Hij spreekt erg goed Engels, dat weet je zelf ook wel. Zou hij niet bij jou een stage mogen doen?’

‘En hoelang is die stage dan?’

‘Acht maanden. Kun je hem daarmee helpen?’

‘Ik moet even kijken, wat ik voor je kan regelen. Ik zit nog met een paar kleine problemen, maar op zich heb ik daar geen problemen mee. Lars is een prima kerel. Dus zodra ik thuis ben, en ik wat meer weet, laat ik het je weten!’

‘Dat zou echt geweldig zijn, Johan!’

Ik ga dan de pizzeria binnen, waar ik de pizza’s meeneem en snel naar huis toe rijd. Dat snel rijden valt eigenlijk wel mee, want met deze winterse omstandigheden is langzaam al snel genoeg. Maar uiteindelijk kom ik veilig weer terug in de blokhut. Maar eenmaal binnen blijkt Ester een verrassing voor me te hebben. De olielamp is uit, maar daarvoor branden tientallen kaarsen in wat oude glazen. Ester heeft duidelijk nagedacht over deze verrassing.

‘Wauw! Dat ziet er gezellig en romantisch uit!’

Ze omhelst me. ‘Ik wilde je ook een beetje verrassen, omdat je mij de hele tijd zo verwent!’

Ik geef haar een zoen. ‘Dat is je dan goed gelukt!’

Ik leg dan de pizza’s op de tafel neer en haal dan een metalen plaat achter een kast vandaan.

‘Wat ga je nu doen?’

‘Een tip van Gunnar. De pizza’s opwarmen, want die zijn nu wel wat koud geworden. Die plaat leg ik op de kachel neer, en daar leg ik de pizza’s op. Zo worden ze weer warm, terwijl we steeds wat van de plaat afsnoepen.’

‘Slim bedacht!’

Even later genieten we samen van de pizza’s. Ik vraag Ester dan, of ze zin heeft om met tweede kerstdag kerstfeest te vieren met Gunnar en zijn gezin. Dat wil ze wel, want ze snapt wel, dat ik er graag heen wil. Maar zelf wil ze ook meer mensen hier leren kennen. En dat geeft me hoop voor de toekomst. Als we klaar zijn, gaan we weer lekker bankhangen. Er klinkt wat kerstmuziek over de radio en ik zeg tegen Ester: ‘Zullen we nog een dansje wagen?’

Ester knikt glimlachend. We schuifelen dan op de zachte klanken door de beperkte ruimte, heerlijk genietend van elkaar en de muziek.

‘Ik zou willen, dat dit nooit voorbij gaat, Johan. Over een paar dagen zijn we weer thuis en moet ik je ’s nachts weer af en toe missen.’

‘En wat als je dat niet meer hoeft?’

Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’

‘Wat als je bij me intrekt? Je bent er toch al bijna iedere dag! En ik wil je niet meer missen. Geen eenzame nachten meer, zonder jou naast me.’

Ester kijkt me blij verrast aan. ‘Weet je het zeker? En meen je dat echt?’

‘Ja, ik weet het zeker en ik meen het echt. Ik zit er al een paar dagen, voordat we hierheen gingen, al over te denken. Ik ben nog nooit zo verliefd op iemand geweest en elke nacht als je niet bij me bent, dan slaap ik slecht. En ik weet, dat je hetzelfde hebt en voelt. Dat voel ik aan alles!’

‘Maar het verandert wel een hoop voor ons!’

‘Ja, dat klopt. We zullen afspraken moeten maken, over wie wat doet en wie wat betaalt. Er moet een gezamenlijke rekening komen, de verzekeringen moeten worden aangepast en weet ik nog allemaal meer. Maar als ik zie, hoe we nu ons hier doorheen slaan, dan heb ik geen twijfel meer. Ik wist, dat dit een soort test zou worden, omdat we hier ons plezier helemaal zelf moeten maken. Maar ik geloof niet, dat we ons deze week een moment zouden vervelen. En dat geeft me hoop voor de toekomst, Ester. Hoop, dat er een toekomst voor ons samen is weggelegd. Daarom vraag ik je, of je het wilt proberen. We kunnen het eerst een tijdje testen, en als het ons bevalt, maken we het definitief.’

Het antwoord van Ester bestaat uit een gilletje en een lange zoen. Ze huilt van blijdschap, en ik voel me echt opgelucht.

‘Ik hou van je, Johan! Je maakt me zo gelukkig!’

Lachend zeg ik: ‘Dat is dus een ja?’

‘Ja, duizend keer ja!’

Ze bedekt me met kusjes om haar liefde en blijdschap aan me te tonen. Ik hoef niet te vragen of ze er blij mee is, dat is wel duidelijk. Ze trekt me mee naar het bed en begint me daar uit te kleden. Ze heeft al snel mijn pik in haar handen en begint me dan heerlijk te pijpen. Ik weet inmiddels, dat ze daar best goed in is, dus dat laat ik me graag gebeuren. Toch heeft ze haar eigen plannen. Ze laat me los en ontdoet zichzelf dan ook snel van haar kleding. Ze gaat dan op haar knieën op het bed zitten en biedt me haar kutje aan. Dit is voor haar een moment, dat besef ik me meteen. Want ik weet, wat er met haar gebeurd is in het verleden, en dat was in een vergelijkbare positie. Dit is de ultieme test voor haar, maar ook voor mij. Ik zou mijn pik nu zo in haar kutje kunnen duwen, maar dan zou ik alles verprutsen, want dat zou haar alleen maar weer terug laten denken aan dat incident met haar ex en zijn vrienden. Dat wil ik absoluut niet, zeker nu ik haar geleerd heb, dat seks fijn en heerlijk kan zijn. In plaats daarvan laat ik mijn eikel over haar schaamlippen schuren.

Dan trek ik mijn pik weg en laat dan mijn platte hand over haar kutje schuren. Daarmee masseer ik haar schaamlippen en haar klitje, dat al wat van opwinding omhoog begint te komen. Esters ademhaling stokt een moment en ze kreunt. Ze huivert van genot en ik zie haar lichaam schokken, terwijl ze de heerlijke prikkels door haar lichaam voelt razen. Dan laat ik een vinger in haar kutje glijden en ik merk, dat ze nu wel goed nat is.

‘Neuk me alsjeblieft, Johan! Neem me hard!’

In dit standje is dat wel wat nieuws, en ik zet mijn pik dan weer terug haar schaamlippen en druk dan door. Haar vochtige warmte omsluit mijn pik perfect en langzaam duw ik mijn pik door, tot mijn pik er helemaal in zit. Ik neuk haar langzaam, maar stoot hard in haar. Het geeft me veel genot, maar Ester geniet er zo mogelijk nog meer van. Met elke stoot kreunt ze het uit en ik voel hoe haar volgende orgasme zich aandient. Dat is voor mij het moment om het tempo flink te verhogen. Na enkele harde stoten komt ze gillend klaar en spuit ik mijn zaad diep in haar kutje. Maar veel kans geef ik haar niet om uit te rusten. Ik draai haar om en ga dan weer verder, omdat mijn pik lekker stijf blijft. Ze kijkt me aan en bijt op haar lip.

‘Neuk me, lief mannetje van me! Geef me alles, wat je hebt!’

Ze moedigt me aan terwijl het zweet over mijn rug gutst. Maar als dan de ontlading komt, komt Ester ook weer klaar. Volledig uitgeput val ik op haar neer. Zelf is ze ook helemaal uitgeteld, maar haar verzadigde blik zegt meer dan duizend woorden. Als ik wat op adem kom, trek ik me uit haar terug en ga naast haar liggen. Ze kijkt me aan. ‘Waarom kan dit zo geweldig zijn, en destijds zo’n verschrikking?’

‘Omdat je weet, dat ik van je hou en je nooit pijn zou doen. Dat maakt het verschil, Ester.’

Ze glimlacht. Ik zeg dan: ‘Moest je even terugdenken aan toen?’

Ze knikt. ‘Maar heel even, en toen deed jij wat je het beste doet, me laten genieten en kalmeren. En toen wilde ik alleen maar meer en meer! En precies dat gaf je me. Die nare herinnering is nu naar een heel ver hoekje in mijn gedachten verdreven, en hopelijk om er nooit meer uit te komen!’

Dat is het begin van een lange kerstnacht, zoals we die allebei nog niet eerder gevierd hebben.