Verlangen - 15

Wanneer ik die woensdagmiddag de bibliotheek in snel, bots ik bijna letterlijk op Eva.
Shit. Wat doet zij hier?
“Hé Leen, dat is lang geleden.” Eva haar blik is op mij gericht, maar haar ogen verraden geen emoties. Daardoor alleen al stijgt de hitte naar mijn gezicht en het koude zweet breekt me uit.
Verdomme, waarom moet ik haar net nu tegen het lijf lopen.
Ik schud verward mijn hoofd. “Wat moet je?” mompel ik, terwijl ik haar voorbijloop.
Eva kijkt me aan met die belachelijke grijns van haar. “Het is altijd weer leuk om jou te zien.” Ze lijkt zich in te houden.
Ik negeer haar en maak een bocht rond haar om weg te komen. Maar Eva komt naast me lopen. “Niet nu, Eva, ik heb het druk.” Om eerlijk te zijn, ik heb het ook druk.
“Druk?”
“Vrijdag moet ik een spreekbeurt af hebben over Van Gogh.”
“Van Gogh? Geen probleem, ik help je wel.”
Ik kijk blijf staan en kijk haar perplex aan. “Jij mij helpen?” Mijn stem druipt van het sarcasme, ik ben er namelijk van overtuigd dat dit weer een of andere grap is of een poging me belachelijk te maken. “Ik heb van jou geen hulp nodig.”
Eva zucht. “Ik weet dat jij dit alleen kan. Maar ik dacht dat dit misschien een goede plek is om te starten. Om goed te maken wat er in het verleden gebeurd is tussen ons.”
Ik adem langzaam in en uit. Ik vertrouw haar niet. “Weet je, je hebt te veel schade aangericht. Ik weet dat je je excuses hebt aangeboden, maar het blijft moeilijk voor mij.”

“Je gaat nu toch niet aanstellerig doen he?” sneert ze.
Ik probeer zo onverschillig mogelijk te reageren. “Eva, ik waardeer je poging, maar het is niet nodig. In tegenstelling tot wat je misschien denkt, red ik me al jaren zonder jou of wie ook. Ik werk beter alleen en ik heb geen hulp nodig, zeker niet van jou. We zijn geen vrienden.”
Eva haar stoere houding wankelt. Haar blauwe ogen zoeken de mijne. Ze doet haar mond open om iets te zeggen, maar ik draai me bruusk om. In mijn haast de uitgang te bereiken, bots ik tegen een tafel aan en laat ik mijn tas op de grond vallen, waardoor de inhoud over de vloer vliegt. Een golf van schaamte schiet door me heen omdat mijn stoere gedrag eindigt in een onhandige zooi. Eva komt naast me staan en bukt zich om te helpen alles op te rapen. Mijn zenuwen staan in brand. Ik kan niet meer helder nadenken en mijn handen ballen zich tot vuisten.
“Ik maak je nerveus,” stelt Eva vast.
“Ga weg,” fluister ik wanhopig terwijl ik moeite doe haar niet aan te kijken.
“Leen, het spijt me.” Mijn ogen schieten omhoog. “Ik had je nooit zo mogen behandelen.” Haar blik brandt in de mijne en ik zoek naar iets van sarcasme maar vind niks. Eva kijkt me bloedserieus aan, terwijl ze op mijn reactie wacht.
“Ik geloof je niet.” Dit kan gewoon niet waar zijn. “Volgens mij wil je weer een of andere walgelijke, denigrerende grap met me uithalen.”
“Ok, dan niet,” reageert Eva koeltjes. Haar gezichtsuitdrukking wordt onverschillig en ze zet een stap achteruit.

Ik kijk haar onderzoekend aan. “Wat ben je van plan?” Herhaal ik. Ik knijp mijn ogen samen.
Ze lacht een kort lachje. “Ik wil gewoon vrienden zijn.” Ze plaatst theatraal een hand op haar hart en buigt voor me.
What the hell. “Waarom zo ineens?” Ik merk dat de mensen in de bib naar ons staren. De knoop in mijn maag trekt strakker.
“Waarom al die vragen?” kaatst Eva terug.
“Dacht je echt dat dit zo makkelijk zou gaan?”
“Ja, ik had gehoopt dat we het verleden achter ons konden laten.” Het klinkt geërgerd.
“Dat kan niet.” Antwoord ik. “De ene dag pest je me, de andere dag wil je vrienden zijn. Zo snel kan ik niet schakelen.”
Eva steekt haar handen in de zakken van haar broek en leunt achterover tegen een tafel. Haar ogen dagen me uit. “Van Gogh dus. Heb je dat onderwerp zelf gekozen?”
Al mijn spieren spannen zich. Mijn ogen doorzoeken de omgeving op zoek naar iemand die staat te lachen, zodat ik zeker weet dat dit alles een grap is.
Ik rol met mijn ogen, terwijl ik me afvraag waarom ik nog naar haar luister. “Ik denk niet dat Van Gogh je interesseert.”
Ik draai weg.
“Wacht, denk je echt dat dit een grap is?”
Ik negeer haar en loop door. Natuurlijk is dit een grap. Eva en ik zijn vijanden, ondanks de wapenstilstand van de voorbij weken.
“Wacht! Leen, ik ben serieus. Geen geintjes.”
Dit gesprek voelt alsof ik stik. Ik moet weg, nu.
“Leen, stop nu eens.” Eva pakt mijn arm. Ik draai me woedend om. “Zelfs als je het serieus meent, denk je nu echt dat ik je vertrouw? Je hebt van mijn leven een hel gemaakt en nu ineens wil je het weer goed maken. Echt?”
Dit gesprek is een enorme verspilling van mijn tijd.
“Ik besef dat we een niet al te beste voorgeschiedenis hebben. Ik ben een bitch geweest. Ik wil je laten zien dat ik ook aardig kan zijn.”
“Oh wat ontroerend,” reageer ik. “Mijn antwoord blijft nee.”
De verbijstering op Eva haar gezicht doet me bijna lachen. Toch krijg ik het even moeilijk omdat ik de indruk heb dat ze het echt meent.
Ik moet me geen illusies maken, spreek ik mezelf streng toe. Na alles wat er gebeurd is, zou ik niet eens met haar hoeven te praten. Misschien wil ze het echt goedmaken. Wel, het maakt niet uit. Dit gaat toch niet gebeuren.
Ik loop naar buiten.

“Leen!”
Ik schrik op, beschaamd omdat direct de aandacht van de hele bibliotheek naar mij wordt getrokken.
“Wil je mij alsjeblieft vergeven?” klinkt de stem van de trut achter mij. Ik sluit mijn ogen. Ik. Wil. Haar. Vermoorden.
Ik draai me langzaam om en zie Eva geknield op de grond zitten. Ze kijkt naar mij met grote puppyogen en het valt me op dat de hele bib ineens muisstil is. Mensen stoten elkaar aan en kijken ademloos naar het schouwspel dat zich voor hen aan het voltrekken is.
“Dit meen je niet,” zucht ik.
Eva kruipt onhandig op haar knieën naar me toe, houdt vlak voor mijn voeten stil en kijkt naar me op.
“Alsjeblieft, Leen. Vergeef het me.” Haar dramatische toon zorgt voor een golf van fluisterende stemmen rondom ons. Mijn hart slaat als een razende, het kost me al mijn wilskracht om niet tegen haar tekeer te gaan.
“Sta op!” snauw ik.
Mijn hoofd denkt na over de dingen die ik op dat moment met haar wil doen. Ik zou er nadien wel voor zorgen dat niemand haar dode lichaam zou vinden.
“Wees niet zo koppig, Leen.”
“Is dit hoe je het goed wilt maken? Door me voor schut te zetten?”
“Geef me een kans.”
Ik krijg het bloedheet.
“Ok, dan.” Zeg ik geërgerd. “Maar als je me iets flikt, breek ik je nek.”
Eva springt op en slaat haar armen om me heen. “Eerst Van Gogh en dan gaan we samen iets drinken.”
“Huh?” reageer ik.
“Om het goed te maken. Of heb je met Carl afgesproken?” vervolgt ze snel.
“Euh nee… Hij moet vandaag zijn pa helpen in de tuin.” Ik heb al direct spijt dat ik haar dit eerlijk verteld heb. Ik had Carl kunnen gebruiken als excuus om niet met haar mee te moeten gaan.
“Laten we voortmaken, des te sneller is het klaar.”
Ik hef mijn armen op als teken van overgave. “Ok dan, jij je zin.”
“Zie je wel, dat het niet zo moeilijk is,” reageert Eva enthousiast.
We kiezen ons een rustig plaatsje uit in de leeszaal. Ik heb een aantal boeken over Van Gogh voor me uitgespreid en ben druk bezig met het overpennen van een aantal interessante passages. Eva bekijkt intussen mijn notities. Ze neemt een balpen en begint een aantal zaken aan te passen.

Het verbaast me dat ze voor mij zoveel moeite doet. Ik snap er niks meer van.
“Waarom?” vraag ik.
“Dit is veel te droog, je moet proberen het interessant te houden zodat niet iedereen in slaap valt.”
“Dat bedoel ik niet. Waarom heb je me al die tijd gepest?”
“Ah dat. Omdat je anders bent.”
Heel even zie ik Eva’s ogen zich vol walging vernauwen. Mijn hart slaat een slag over. Ze is nog altijd een bitch. “Vertel. Waarom haat je me?”
“Jou haten? Ik heb je nooit gehaat.”
“Wat?” Ik sta perplex. “Waarom dan? Waarom heb je me al die dingen aangedaan?”
Ze laat een bitter lachje horen. “Ik was jaloers.”
Mijn maag maakt een buiteling. “Jaloers?”
“Je bent speciaal. Je trekt je niks aan van je omgeving, houd je niet bezig met al die stomme meisjesdingen. Zo wou ik ook zijn. Maar toen ik besefte dat dat nooit zou lukken, loste ik het op mijn manier op.”
“Wat?! Door mijn leven tot een hel te maken?” Dat slaat nergens op. “Waarom praatte je niet met me?”
“Dat kon ik niet.”
“En nu wel? Ik wil weten waarom dit allemaal zo gegaan is. De grappen, de roddels, de pesterijen. Waarom?”
Eva zucht. “Gewoon omdat het kon. Jij was jij. Een makkelijk slachtoffer. Dus deed ik jou pijn.”
De frustratie maakt het steeds moeilijker mijn geduld te bewaren. “Eva, verdomme…” Mijn stem breekt, ik kan mijn tranen amper bedwingen.
“Leen, het was niet persoonlijk.”
Ik schud mijn hoofd. Ik begrijp het niet. “Waarom wil je het nu ineens goed maken?”
“Na die klap die je me hebt gegeven (nvdr zie deel 1), besefte ik…” Haar stem sterft weg in een zucht. “… besefte ik dat ik je echt had geraakt. Het voelde allemaal verkeerd. Ik… ik realiseerde me toen pas hoeveel pijn ik je gedaan heb.”
“Dit is zo…" Mijn stem slaat over. "Fuck!” Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd en ik weet niet meer hoe reageren. Ik begraaf mijn hoofd in mijn handen en sluit mijn ogen. Ik wil alles om me heen buiten sluiten.
Eva trekt voorzichtig mijn handen weg van mijn gezicht en dwingt me haar aan te kijken.
“Leen, ik zal je nooit meer pijn doen. Beloofd.”
“Hoe weet ik dat je het meent? En dat het allemaal niet opnieuw een grap is?”
“Omdat ik je nu iets ga vertellen wat niemand weet.” Eva leunt achterover in haar stoel en vervolgt. “Ik ben als eerstejaars van school veranderd omdat ik gepest werd.”
Eva gepest? “Eh…” Ik lach en geloof er geen bal van.
“Ik ben ooit door een aantal laatstejaars naakt in een klaslokaal opgesloten.” Haar stem is vlak. Op dat moment besef ik dat ze serieus is.
“Je weet hoe het voelt om gepest te worden en toch deed je hetzelfde met mij?”
“Ik was boos en moest me op iemand afreageren.”
“Dat is een zwak excuus.”
“Ik wou dat iedereen me zag als een sterk persoon. Weet je het is ofwel zelf pesten ofwel gepest worden.”