“Mooi is dat.” Mompel ik.
“Ik weet het.”
Ik zwijg en staar nors voor me uit.
“Het verleden kan ik niet meer veranderen,” merkt Eva op.
Ik gooi mijn pen op tafel en klap mijn notitieboek dicht.
Eva kijkt me kort aan. Ze lijkt redelijk onzeker. “Maar laat het me goed maken.”
“Ik. Heb. Jou. Niet. Nodig,” herhaal ik. Mijn stem klinkt hard en duidelijk. Geen trilling. Geen zachtaardigheid. Niet gespannen.
“Dat weet ik, je hebt Carl.”
“Bijvoorbeeld.”
“Hoe is het met jullie?”
“Goed.” Dit gaat haar niks aan.
“Maar je zit met iets?”
“Hoezo?” Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik ben dit gesprek nu al strontzat.
“Ik heb die indruk.”
“Het gaat je niks aan.” Ik ga haar echt niks over mijn privéleven vertellen.
“Zijn jullie al naar bed geweest?”
Die vraag had ik niet zien aankomen. Ik krijg een knalrode kop. “Ga ik je echt niet vertellen.”
“Nee dus,” concludeert Eva.
Ik zucht. Ben ik dan echt zo’n open boek?
“En nu zit hij je te pushen?”
“Waarom denk je dat?” Ik wil niet dat ze de waarheid weet.
“Leer mij de jongens niet kennen.” Eva buigt zich voorover over tafel. “Maar weet je, die eerste keer is echt niet zo belangrijk.”
“Hoezo niet?”
“Het is een last die op een relatie weegt. Het kan beter maar zo snel mogelijk voorbij zijn. Dan kan je daarna volop genieten. Van de Big Five bijvoorbeeld.”
“Wil ik wel weten wat dat is?”
“Weet je dat echt niet?”
“Als ik het wist, zou ik het niet vragen.”
“Vijf plekken in het dorp waar je het ooit moet hebben gedaan.”
“Je zit gewoon dingen te verzinnen om me te choqueren.”
“Echt niet, ik zweer het.” Eva legt een hand op haar borst.

Dit soort dingen zijn voor haar niks bijzonders, en god, ik wou dat dat voor mij ook zo is.
“Ik geloof je niet,” zeg ik.
“Een van die plekken is de biechtstoel in de kerk.”
“De kerk? Dat meen je niet.”
“Wat denk je? Wil je dat niet uitproberen?”
“Nee, beslist niet.”
“En een pashokje in een kledingwinkel?”
Ik glimlach. Ik zie mezelf al op mijn knieën zitten…
“Best leuk niet? En het zwembad.”
“In de kleedhokjes?”
“Nee, het zwembad zelf. Terwijl iedereen je voorbij zwemt.”
“Zot!”
“Niemand die het merkt, geloof me.”
“Nee! Heb jij ooit…”
Eva lacht. “Zo moeilijk is het niet. Als je wilt leer ik het je wel.”
“En die andere twee?” Ik begin nieuwsgierig te worden.
“Het marktplein en Singelberg.” ( nvdr: heuvel in Beveren-waas waar vroeger een kasteel stond )
“Doh.” Ik staar voor me uit.
“Maar er zijn nog vele andere leuke plekjes.” Fluistert Eva. “Zie je die twee daar?”
Ik kijk om naar het koppeltje dat achter een boekenrek verdwijnt. “Ja, waarom?”
“Daar bevinden zich de filosofieboeken.”
“Dus?”
“Een plek die niemand interesseert, tenzij je op zoek bent naar een rustig plekje om…”
Mijn mond valt open.

“Kom mee.” Eva neemt mijn hand vast en trekt me met haar mee. Ze duwt me een gang in, vlak naast de gang die het koppel heeft uitgekozen.
Ik wil net zeggen dat ze zich van alles inbeeldt en dat niet alles om seks draait, wanneer een geluid me afleidt. Het is een erg herkenbaar geluid. Het begint hees en laag en verandert dan in een zacht gekreun. Aan Eva’s houding te zien merk ik dat zij het ook heeft gehoord. Ik pak een boek van de plank en kijk door de kier die daardoor ontstaat. Ik heb perfect zicht op het stelletje dat een rij verder lekker bezig is. Voor me staat een slungelige jongen te zoenen met zijn meisje dat hij tegen de muur heeft geduwd. Ze gaan best ver, want ik zie dat hij zijn hand onder haar topje heeft gestoken om haar borst te kneden. De scene voor me verwart me. Ik wil hun privacy niet storen, maar toch doe ik het, toch blijf ik met volle verstand kijken.
“Dus je kijkt graag?” fluistert Eva in mijn oor.
Ik adem zwaar uit.
“Wat vind je er leuk aan? Dat wij ze hebben betrapt en dat ze het niet eens weten?”
Ik haal mijn schouders op.
“Zeg het me, ik wil het weten.”
Voordat ik kan antwoorden, duwt het meisje aan de andere kant van het rek de jongen van zich af en trekt ze haar rokje omhoog. Ik draai me met een ruk om. Mijn ademhaling is snel en gejaagd, mijn uitdrukking geschokt. Eva legt haar handen op mijn schouders en kijkt me recht aan.
Ik probeer weg te glippen, ik vind dit hele gebeuren redelijk gênant, maar Eva zet me klem en duwt me tegen het boekenrek. Ze pakt mijn heupen beet om me op mijn plaats te houden. “Wacht eens even, dit begint leuk te worden.”
“Ik heb genoeg gezien.”
“Wil je dan zelf niet experimenteren? Ervaren hoe het aanvoelt?”
Eva met haar handen over mijn heupen streelt, verstijf ik.
“Ik wil je beste helpen om je nieuwsgierigheid te bevredigen. Dus de vraag is, wil jij dat?”
Mijn blik schiet heen en weer. Ik weet niet hoe ik moet reageren. Wanneer
“Vertrouw me. “Ok?”

Ik bestudeer Eva even. Vertrouw ik haar of niet? Na alles wat er tussen ons gebeurd is? Ik weet dat ik nee moet zeggen. Verstandig zijn. Gewoon weggaan.
Maar in plaats daarvan antwoord ik: “Ok”.
Een paar tellen later drukt Eva haar lichaam tegen me aan. Terwijl ik me verwonder over wat er gebeurt, drukt ze haar lippen op mijn mond. Haar tong duikt in mijn mond en straft, zoekt en vleit. Haar handen grijpen de planken aan weerszijden van me vast en houden me gevangen. Ik sla mijn armen om haar middel en grijp haar rug vast. Mijn vingers dringen in haar rug, op zoek naar houvast. Vergeleken hiermee zijn de zoenen van Carl braafjes. Bij Eva is het totaal anders: ze is veel ruwer en laat duidelijk merken dat ze de baas is.
Haar vingers glijden naar de tailleband van mijn trainingsbroek. Ze streelt me langzaam van mijn ene heup over de ronding van mijn buik naar mijn andere heup. Ik hap naar adem en mijn rug verstijft verwachtingsvol wanneer haar hand onder de stof onder mijn ondergoed verdwijnt. Haar vingers raken me aan op het plekje waar - buiten mezelf en Carl – me nog nooit iemand heeft aangeraakt. In een opwelling trek ik tegen en probeer ik me los te maken.
“Rustig, Leen. Ik wil je enkel maar laten genieten, mag dat? Ik zal voorzichtig zijn.”
Ik slik en knik verlegen.
“Zeg het me. Ik wil het horen. Ik wil weten of je mijn hand daar wel of niet graag hebt.”
Meer dan een fluisterend “Ja” kan ik niet uitbrengen.
Eva haar vinger tekent een rondje op mijn gevoelige plekje. Ik klem mijn kaken op elkaar en dwing me door mijn neus te ademen om te voorkomen dat ik begin te kreunen. Ik kijk naar links en rechts, maar er is hier niemand. Ik bijt op mijn lip en voel allerlei heerlijke tintelingen en genot me opvullen en ik weet dat wat we nu doen roekeloos en stom is.
“Je niet inhouden, Leen. Laat je gaan.”
Eva haar vingers verdwijnen in me. Mijn spieren verstrakken en ik knijp mijn dijen tegen elkaar, waardoor ik haar hand gevangen hou.
Dit is gevaarlijk bedwelmend en bij die laatste gedachte… stop ik met nadenken. Mijn heupen duwen tegen die van haar en ik begin langzaam te bewegen.
Ik ben er bijna.
Maar dan trekt ze zich terug. “Ontspan je nu eens.”
“Ik ben ontspannen.” Reageer ik gefrustreerd.
“Nee dat ben je niet. Je verkrampt helemaal. Komt het door mij? Door deze plek? Kan je je hier niet ontspannen?”
Ik schud mijn hoofd. Ik word rood als een biet. Ik wist dat dit een vergissing is. Ik wist het. Ik ben totaal niet zoals Eva. We zijn totaal verschillend. Zij is gevaarlijk, veel gevaarlijker dan ik had kunnen denken. Ik voel me zo ontzettend stom en weet niet hoe ik met dat gevoel moet omgaan. Ik vind het verschrikkelijk.
Eva fronst haar wenkbrauwen en kijkt me lang aan. Dan slaakt ze een zucht en maakt ze zich van me los. Op ruwe toon zegt ze: “Dit werkt niet. Kom mee.” Ze trekt me tussen de rekken vandaan, het gangpad in.
“Waar gaan we naar toe?” Stotter ik.
“Naar mijn thuis. Ik ben alleen.”
“Alleen?”
“Ja mijn moeder zit waarschijnlijk op hotel met haar minnaar en mijn pa werkt tot ’s avonds laat door om haar niet onder ogen te moeten komen.”
“Oh…”
“Niet erg, ik ben het gewoon om geen ouders te hebben.”