Wanneer we even later wegfietsen van de bibliotheek, voel ik van alles draaien in mijn buik. Het is een ongemakkelijk gevoel dat met elke trap op de pedalen groter en zieker wordt. Ik voel me dom. Zo onvoorstelbaar, catastrofaal dom. Eva en ik. We zijn totaal verschillend, we komen uit twee verschillende werelden die nooit met elkaar hadden mogen botsen. Hoe kon ik denken dat we met elkaar zouden kunnen opschieten? Hoe kon ik haar geloven? Ik ben verlegen en onervaren. Op zich niets verkeerds mee, maar na wat er daarnet in de bib gebeurd is… De herinnering aan haar handen op mijn lichaam, mijn eigen verraderlijke reactie, de schaamte. Ik geraak in paniek bij de gedachte dat dit alles een vergissing is. Nee, geen vergissing. Een valstrik.

Eva is gevaarlijk, veel gevaarlijker dan ik me kan inbeelden. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik haar de perfecte gelegenheid heb gegeven om me morgen op school belachelijk te maken. Te kleineren in het bijzijn van mijn klasgenoten. Ze zal het verhaal verdraaien, vertellen hoe makkelijk ik was, hoe wanhopig. De gedachte is een mes dat zich omdraait in mijn ingewanden. Er rest me maar één optie. Ik kan niet vluchten. Ik moet vechten. Plotseling knijp ik hard in mijn remmen. Mijn fiets komt met een piepend geluid tot stilstand.
“Kom Eva, meekomen!” roep ik, mijn stem klinkt harder en zelfverzekerder dan ik me voel. Ik draai mijn fiets met een ruk om. Zonder haar reactie af te wachten, snel ik er vandoor, de andere kant op. Wanneer ik even mijn hoofd draai, merk ik dat ze me, na een moment van verwarring, gevolgd is. Mooi, denk ik. Precies volgens plan.

Vlak voor Singelberg smijt ik mijn fiets tegen een boom en begin de heuvel op te rennen, gedreven door een koortsachtige, wanhopige energie.
“Wacht eens even! Leen!” hoor ik Eva achter me puffen.
Ik negeer haar verzoek en keer me pas om wanneer ik de top van de heuvel heb bereikt, met uitzicht op de lichtjes van het dorp die één voor één aangaan.
“Wat heeft dit in godsnaam te betekenen?” hijgt ze, haar handen op haar knieën, haar gezicht rood van de inspanning.
Zwijgend leg ik mijn jas op de grond en ga erop zitten. Ik klop op de plek naast me. “Kom.”
“Leen?” zucht Eva. “Je weet dat je weird bezig bent, hè?”
Ik haal mijn schouders op en wijs naar het dorp dat onder ons ligt. “Is dit niet mooi?” glimlach ik, een poging tot kalmte die voelt als een leugen.
“Huh?... Maar… Wat…” hakkelt Eva. “Je bent helemaal naar hier gespurt om van het uitzicht te genieten?”
“En van de sterren.” Ik wijs omhoog naar de eerste, kleine speldenprikjes licht die aan de diepblauwe hemel verschijnen. Ik adem diep in en dan langzaam weer uit.
Eva kijkt me aan alsof ik gek geworden ben.
“Nee, natuurlijk niet,” lach ik.
“Waarvoor dan wel?” Eva kijkt me vragend aan. Het lage, onophoudelijke gezoem van de krekels zorgt voor een extra dramatisch effect.
“Wat je me in de bibliotheek vertelde,” zeg ik zacht. “De Big Five.” Ik kijk naar Eva en onze ogen vinden elkaar. Haar blik is intens, alsof ze dwars door me heen probeert te kijken, op zoek naar mijn plan.

Een grijns verspreidt zich langzaam over haar gezicht. Ze begrijpt het. Of ze denkt dat ze het begrijpt. “Je wilt dat ik hier afmaak wat we daar begonnen zijn?”
Ik schraap onzeker mijn keel. “Niet echt. Het is nu jouw beurt.”
“Mijn beurt? Waarvoor?”
“Trek je broek uit.”
De grijns verdwijnt. “Wat?”
“Je hebt me wel gehoord. Je broek.”
Eva trekt haar wenkbrauwen op, een mix van ongeloof en lichte aversie op haar gezicht. “En waarom, als ik vragen mag, zou ik die uittrekken?”
“Het wordt tijd dat je bewijst wie je beweert te zijn.” Ik hoop dat ze de trilling in mijn stem niet hoort.
“Ik heb jou niks te bewijzen, Leen.”
Het is een gok, maar ik moet het proberen. Ik vermijd het haar aan te kijken. “Wel Eva, volgens mij doe je je stoerder voor dan dat je bent.”
“Is dat zo?”
“Je doet alsof geen enkele uitdaging je te veel is en alsof je de meest ervaren persoon bent in de hele wereld. Maar volgens mij klopt daar geen reet van. Het is allemaal fake. Een façade.”
Eva zucht, een geluid van pure vermoeidheid. “Wat maakt het uit?”
“Zie je wel!” roep ik triomfantelijk.
“Je snapt het nog altijd niet, hè?”
“Wat moet ik snappen?” Nu is het mijn beurt om verwonderd te reageren.
“Ik heb je toch al verteld dat stoer doen mijn manier is om te overleven?”
“Dus?”
Eva draait haar hoofd naar me toe. “Dat hele seksgedoe, al die verhalen… je moet dat niet zo serieus nemen, Leen.”

“Meen je dat?” Ik schreeuw het bijna uit van frustratie. “Je trekt mijn broek naar beneden midden in de bibliotheek, je zit me verwijten te maken omdat ik me niet kan ontspannen, en nu verkondig je doodleuk dat het allemaal niks voorstelt?”
“Inderdaad.”
Ik staar haar met open mond aan.
Ze haalt haar schouders op. “Het kwam door dat koppeltje in de gang naast ons. Ik zag ze, en… het wond me op. Ik dacht er niet verder bij na. Het gebeurde allemaal vanzelf. Ik hoop dat je het niet al te erg vond.”
Ik laat een geagiteerd, half hysterisch lachje horen. De rollen zijn volledig omgedraaid. Ik sta op, loop naar haar toe en ga vlak voor haar staan.
“Niet erg?” zeg ik, mijn stem is nu een lage, gevaarlijke fluistering. “Je had niet mogen stoppen. Ik zat maar zóver van mijn hoogtepunt.” Ik hou mijn hand omhoog, vlak voor haar gezicht, mijn duim en wijsvinger slechts een centimeter van elkaar verwijderd.
Eva’s mond valt open. Ze staart me aan, compleet sprakeloos. Voor het eerst sinds ik haar ken, heeft ze absoluut geen idee wat ze moet zeggen. En in haar ogen zie ik, tot mijn eigen verbazing, een flits van iets wat verdacht veel lijkt op bewondering.

We liggen allebei op onze rug in het klamme gras, zwijgend naar de sterren te staren, niet wetend wat te zeggen. De lucht is helder en koud. Boven mij zie ik de Corona Borealis aan de hemel staan, een groepje sterren dat samen – met wat verbeelding – een kroon vormt. Onder andere omstandigheden, in een ander leven, zou ik vrolijk de grap hebben gemaakt dat het meer op Koekiemonster lijkt. Maar nu ben ik te veel in gedachten verzonken, de echo van haar bekentenis nog nagalmend in de stilte. De vraag brandt op mijn lippen, een onweerstaanbare, misschien ongepaste nieuwsgierigheid. Ik moet het weten. “Heb je al vaak seks gehad?”
Ik zie haar vanuit mijn ooghoek haar hoofd naar me toe draaien. “Nog maar één keer,” zegt ze, haar stem is vlak, zonder emotie. “En het was afschuwelijk.”
Haar woorden zijn een schok, zo direct en rauw. Dit is niet de Eva die ik ken, de Eva die praat over de Big Five alsof het een spelletje is.
“Wil je erover vertellen?” probeer ik voorzichtig.
Eva schudt haar hoofd. “Nee.”

Ik weet niet hoe ik moet reageren. Ik wil graag het hele verhaal horen, maar ik voel dat dit een diepe, pijnlijke wonde is. Ik respecteer haar stilte. We staren weer naar de sterren. Het gezoem van de krekels vult de leegte. Uiteindelijk, wanneer ik denk dat het gesprek voorbij is, begint ze toch te vertellen, haar stem een monotoon gefluister in het donker.
“Twee jaar terug had ik een relatie met Jimmy, een laatstejaars. De eerste maanden waren zalig. Hij was charmant, populair… Ik vond het fijn om met hem op te trekken. Ik voelde me gewaardeerd, bemind. Eindelijk.” Ze pauzeert even. “Maar gaandeweg begon hij meer te eisen. Hij wou seks.”
Ze zucht, een lang, rillend geluid. “Maar weet je, ik was er niet echt klaar voor. En hoe meer ik het weigerde, hoe norser hij werd. We hadden steeds vaker ruzie. Hij noemde me een preutse trut. Op een avond was ik alleen thuis en stond hij dronken voor de deur. Hij heeft me toen letterlijk naar mijn slaapkamer gesleurd… Hij… hij heeft me toen geneukt. Heel ruw.”
Ik stop met ademen.
“Het voelde alsof ik scheurde. Het deed enorm veel pijn, maar hij wou niet stoppen. Hij zei achteraf,” haar stem breekt, “dat ik maar wat meer had moeten meewerken, dat het dan een stuk aangenamer zou geweest zijn. Dat het mijn eigen schuld was.”
Ik zie een traan over haar wang rollen en verdwijnen in het gras.
“De klootzak!” grom ik, een golf van pure, onvervalste woede welt in me op.
Eva zucht. “Ik moet er nog dikwijls aan denken. Weet je, als dat allemaal niet gebeurd was, dan was ik nu misschien een totaal ander iemand geweest.” Ze draait haar hoofd naar me toe, haar ogen glinsteren in het zwakke licht. “Iemand zoals jij.”
“Zo speciaal ben ik niet, hoor.”
“Oh jawel.”
“En daarna… heb je nooit meer…?”
“Nee.” Ze schudt haar hoofd. “Misschien als ik een leuke jongen tegenkom. Iemand die zacht is, die geduld heeft… Iemand die voorzichtig met me is.” Ze kijkt me aan, een kleine, trieste glimlach op haar lippen. “Weet je, ik ben best jaloers op jou en Carl. Jullie lijken een perfect koppel.”
Ik lach, een kort, humorloos geluid. “Echt niet. Hij kan best een lompe eikel zijn.”
Eva lacht nu ook, een echte, oprechte lach die de spanning een beetje doorbreekt. “Het is dan ook een man.”

Ik draai me op mijn zij in het gras en kijk naar Eva. Haar profiel tekent zich scherp af tegen de dieppaarse avondhemel. Haar woorden hangen nog steeds tussen ons in, zwaar en breekbaar. Een krankzinnig, ongevraagd idee begint vorm te krijgen in mijn hoofd, een domme, impulsieve gedachte geboren uit een mengeling van empathie, verwarring en de vage, overgebleven roes van de vorige avond.
“Misschien… als… Nee, laat maar.”
“Wat wil je zeggen, Leen?” Haar stem is zacht, zonder de gebruikelijke scherpe randjes.
“Ik was maar wat hardop aan het denken… Het is stom. Je gaat me uitlachen als ik het vertel.”
“Probeer eens.” Eva draait haar hoofd en kijkt me indringend aan in de schemering.
Ik haal diep adem. De woorden voelen absurd en roekeloos op mijn tong. “Misschien… misschien als ik je het beste orgasme ooit geef, dat je dan weer meer kan genieten. Van… je weet wel.”
Op het moment dat de woorden uit mijn mond komen, wil ik mezelf een dreun verkopen. Ik krimp ineen, wachtend op de hoon, de spottende lach. Ik kijk voorzichtig naar Eva. Ze staart me aan, haar mond licht geopend, haar ogen onpeilbaar.
“Wat?” reageer ik, mijn stem een piepje. Ik voel me hoogst ongemakkelijk. Dit was een monumentaal dom idee.

Dan schiet Eva in de lach. Het is geen gemene, snerpende lach. Het is een prettig, borrelend geluid, vol oprechte verbazing. “Je bent gek, Leen. Compleet gestoord.”
“Zie je wel.” Mijn kop wordt knalrood en ik verberg mijn gezicht in mijn handen.
Eva leunt achterover op haar ellebogen, terwijl ze me aankijkt met een onuitstaanbare, scheve grijns op haar gezicht. “Gek zijn, daar is niks mis mee. Ik vind het wel leuk.”
Mijn mond zakt open. Wat moet ik daar in vredesnaam op zeggen? “Ik dacht niet na, vergeet wat ik gezegd heb.”
“Nee, wacht.” Haar grijns wordt breder, uitdagender. “Misschien moeten we het gewoon proberen.”
Ik krijg een zwaar, koud gevoel in mijn maag wanneer ik naar haar kijk. Ze ziet er zo relaxed uit, half languit in het gras, de beginnende duisternis die haar contouren verzacht. Maakt ze nu een grap? Is dit weer een spelletje? “Ik denk dat we beter gewoon naar huis gaan.”
Eva trekt een overdreven pruillip. “Net nu het interessant begint te worden.”
Ik kijk haar kort aan. “Ik vind het eerder een stompzinnig idee.”
“Maar je dacht er wel aan,” zegt ze, en haar blik is scherp. “Ik vind het wel leuk om het daarover te hebben.”
Ik schud mijn hoofd. “Ik niet.”

Wanneer ik mijn tas wil pakken die naast me op de grond ligt, houdt Eva me tegen. Haar hand op mijn arm is zacht, maar haar greep is vast. “Wacht even. Laten we het gewoon proberen.”
“Hé, wat?”
“Kom, we kleden ons allebei volledig uit.”
Ik trek wit weg. “Huh?”
“Dan gaat het makkelijker. Als je wilt, mag je je ondergoed wel aanhouden.” Ze ziet mijn paniek. “Leen, ik zie je elke week naakt bij het omkleden voor de zwemles.”
“Dat is anders.”
“Je hoeft je niet te schamen. Je bent een prachtig meisje.”
Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Nadenkend slaak ik een zucht. Mijn hart bonkt in mijn keel.
“Je kan me vertrouwen,” zegt Eva zacht. “En ik vertrouw jou, anders had ik je nooit mijn grootste geheim verteld.”

Haar woorden raken me. Ze heeft gelijk. Er is een grens overschreden vanavond, een vertrouwensband gesmeed op de meest onwaarschijnlijke manier. Ik adem diep in om rustig te worden, haak mijn vingers in de tailleband van mijn broek en wurm me eruit. De koude nachtlucht op mijn blote benen is een schok. Naast me doet Eva net hetzelfde, zonder aarzeling. Uiteindelijk zijn we allebei naakt in het maanlicht. “En nu?” vraag ik, mijn stem een hese fluistering.
“Leg je plat op de grond, dan kom ik op je zitten.”
Ik slaak een diepe zucht. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?
“Je denkt te veel na, Leen. Kom op. Leef een beetje.”
Aarzelend ga ik op mijn jas in het gras liggen. Eva kruipt bovenop me, schrijlings, haar knieën aan weerszijden van mijn heupen. Haar benen voelen koel op mijn blote dijen en er danst kippenvel over mijn ruggengraat. Onwennig laat ik mijn handen over haar knieën naar boven glijden totdat ik de zachte ronding van haar billen kan voelen. Ik twijfel.
“Luister Leen,” fluistert ze. “Je hebt dit zelf voorgesteld, maar als je niet wilt, hoef je het niet. Maak je niet al te veel zorgen. Het is donker. We zijn alleen. Niemand gaat ons hier betrappen. En niemand kan ons horen, dus je mag tegen me praten als dat je meer op je gemak stelt.”

Ik staar haar sprakeloos aan.
“Weet je,” zegt ze, haar stem nu lichter, “ik ben best jaloers op je borsten.” Ze buigt voorover, haar haar kietelt mijn buik. Haar handen bewegen naar boven. Een scherpe, onverwachte rilling trekt door mijn lijf wanneer ze me aanraakt. Mijn adem stokt. Een intense warmte verspreidt zich vanuit haar aanraking, omlaag langs mijn buik, naar het plekje tussen mijn benen. Ik haal diep adem. Onze gezichten zijn vlak bij elkaar en mijn blik valt op haar lippen. Ze lopen aan de zijkant wat omhoog en er zit een kuiltje in haar wangen. Haar lippen bewegen, maar ik hoor niet meer wat ze zegt. Verwarring golft door mijn lijf. Misschien moet ik ophouden met naar haar lippen te staren. Het klinkt als een goed plan, dus dwing ik mezelf naar onder te kijken. Mijn ogen vinden haar borsten. Oh jee, verkeerde zet. Hitte schiet door mijn lijf. Ik vind het best prettig.
“Luister je wel naar mij?”
Ik kijk weer op in haar ogen. “Hè, natuurlijk.”
Eva grinnikt zacht. “Je hebt niet naar me geluisterd, je hebt alleen maar naar mijn tieten zitten staren.”
“Niet waar!” Mijn hele gezicht gloeit.
“Er is niets mis mee als je naar me staart,” fluistert ze. “Het is best fijn.”
Mijn mond zakt open. “Ik zat niet te staren. Ik was gewoon… verdoofd omdat je… je me aanraakte.”
“Lekker, hè?”
Ik knik verlegen.
“Je mag die van mij ook aanraken, hoor.”
Wanneer ik aarzel, grinnikt Eva. “Volgens mij ging jij mij het beste orgasme ooit geven. Maar doe maar rustig aan, we hebben alle tijd.”

Ik verstijf. De woorden brengen me met een klap terug in de realiteit. De druk. De verwachting. Mijn hoofd begint weer te draaien.
“Stop met piekeren,” fluistert ze, alsof ze mijn gedachten kan lezen. “Dat is nergens voor nodig. Laat het gewoon gebeuren, Leen. Laat het gewoon over je heen komen.”
Ik knik, maar ik weet niet zeker of ik me aan die belofte kan houden. Mijn hoofd en mijn lichaam zijn in een hevige strijd verwikkeld, hier, naakt onder de sterrenhemel, met mijn voormalige vijand bovenop me. Een ongemakkelijke stilte valt tussen ons, gevuld met het geluid van de krekels en het verre, zachte ruisen van de bomen. De belofte van mijn idiote, impulsieve voorstel hangt in de lucht. Ik verstijf, wachtend op de genadeklap, de spottende lach die me terug in mijn doosje zal duwen. Maar Eva lacht niet. Ze neemt het initiatief. Ze buigt voorover en zoent me. De kus is niet zoals die van Carl – niet zacht, niet vragend, niet teder. Eva’s lippen zijn hongerig en veeleisend, een plotselinge, hete storm die alle knagende paniek en onzekerheid uit mijn hoofd verdrijft. Er is geen ruimte meer om na te denken, alleen om te voelen. Ze duwt haar lijf stevig tegen het mijne aan en begint haar heupen te bewegen in een traag, wiegend ritme dat perfect samensmelt met de beweging van onze monden. Ze schuift langzaam boven op me heen en weer, alsof we alle tijd van de wereld hebben. Telkens wanneer onze heupen elkaar raken, wrijft mijn gevoelige plek tegen haar aan en een tintelende gevoelloosheid trekt door mijn ledematen. Het voelt als dansen, maar dan intiemer, gevaarlijker.

“Sla je armen om mijn nek,” hijgt ze tegen mijn lippen. “Ik wil je helemaal tegen me voelen.”
Ik gehoorzaam, mijn armen vinden hun weg rond haar hals. Nu strijken ook mijn borsten bij elke beweging van onze heupen tegen de haren aan, en daardoor veranderen mijn tepels in harde, gevoelige puntjes. Er loopt een knetterend, elektrisch lijntje van mijn mond rechtstreeks naar het plekje tussen mijn benen. Het verlangen wordt zo sterk dat het me moeite kost het ritme vast te houden, want ik wil tegelijkertijd langzamer en sneller bewegen.

Eva maakt zich los uit onze omhelzing en ik maak een klein, kermend geluid omdat ik deze intense verbinding niet wil onderbreken. Ze gaat rechtop zitten, haar silhouet afgetekend tegen de sterrenhemel, en schuift haar kont dichter naar me toe. De druk tussen mijn benen wordt zo hevig dat ik begin te hijgen. Ik til mijn handen op, aarzelend eerst, en pak dan haar borsten vast. Ik kneed en knijp, en neem om de paar tellen haar tepels zachtjes tussen mijn vingers. We kijken elkaar lachend aan in het donker, maar zeggen niets. De noodzaak om te praten is verdwenen. Ik raak haar telkens weer aan. Langzaam, want ik heb geen haast. Ik wil dit alles zo lang mogelijk rekken om in mijn geheugen te prenten hoe haar huid aanvoelt, hoe haar ademhaling versnelt, hoe haar ogen donkerder worden. Ik wil stap voor stap ontdekken hoe ik haar het opperste genot kan geven. Niet eens voor haar, maar voor mezelf. Omdat de macht om haar zo te beïnvloeden me meer opwindt dan ik ooit wil toegeven.

“Je maakt me gek, Leen.” Eva’s stem is een hese fluistering. Ze pakt mijn hand en duwt die naar onderen, naar de warmte tussen haar benen.
“Zeg me wat je wilt,” fluister ik terug, mijn eigen stem is onherkenbaar, “en ik doe het.”
Eva bijt op haar lip. “Ik wil… ik wil dat je me daar aanraakt.”
Ik grom zacht. Door haar woorden neemt mijn eigen opwinding epische vormen aan. “Fuck Eva, dit klinkt zo geil. Waar moet ik je aanraken?”
“Mijn kutje,” hijgt ze. “Ik wil dat je me aanraakt en me laat klaarkomen.”
Shit. Ik moet niet vergeten adem te halen. “Ik vind het heerlijk als je zo praat.”
Voorzichtig leg ik mijn vingers op haar, voel de zachte plooien en de vochtige hitte. Eva zucht hard. Er gaat een siddering door haar heen. “Meer…” hijgt ze. “Meer.”
“Zo?” Ik duw met mijn duim tegen een gevoelig puntje bovenaan. Eva sluit haar ogen en bijt op haar lip. Met haar hand grijpt ze mijn arm stevig vast, haar nagels drukken zachtjes in mijn huid, alsof ze me wil zeggen dat ik vooral door moet gaan. Wanneer ik haar zo zie zitten, zo overgeleverd en kwetsbaar, gaat mijn hart ondraaglijk snel kloppen. Zo snel dat ik er bang van word.
“Zeg het me,” fluister ik. Ik cirkel met mijn duim, terwijl mijn andere vingers haar voorzichtig verkennen.
“Toe. Alsjeblieft. Plaag me niet.”

Mijn wereld vernauwt zich tot dat ene punt van contact, tot de reactie van haar lichaam op mijn aanraking. Ze is zo ontzettend nat voor mij. Het is het lekkerste, meest machtige gevoel ooit, te weten dat ik dat met haar kan doen. Eva hapt naar adem terwijl ze boven op mij schokt en kronkelt. Haar gejammer gaat over in gekreun. “Dit voelt zo anders,” fluistert ze. Ze leunt zo ver achterover als mogelijk, haar rug gekromd, en duwt haar hele onderlichaam tegen mijn hand aan. “Vooral niet stoppen… Dit voelt zo goed.” Ze klemt haar benen stevig rond mijn heupen, haar lichaam trekt samen en ze kromt haar rug met een lange, gierende kreet die wegsterft in de nacht.
“Wow Eva, wat ben je mooi,” fluister ik tegen haar huid. “En wat voelt dit lekker. Je bent er bijna, hè? Ik voel je helemaal beven.”
Ze trilt zo hevig dat het lijkt of ze niet meer kan blijven zitten. “Dit hou ik niet lang meer vol.”
Ik glimlach in het donker. “Laat je dan gaan. Toe maar.” Ik trek haar stevig tegen me aan en begraaf mijn gezicht in de warme holte van haar nek, terwijl mijn hand niet stopt. Haar uitbarsting is luid, een serie naschokken trekt door haar lichaam. Ze schudt en beeft en heeft er helemaal geen controle meer over. Het zijn een en al reflexen, een en al reacties. Ik fluister geile, lieve dingen in haar oor, en op de een of andere manier lijkt alles daardoor langer te duren. En dan trekt de draaikolk zich terug. Ze laat zich uitgeput en zwaar tegen me aan vallen. Hijgend probeert ze op adem te komen.

Na een lange stilte tilt ze haar hoofd op. Haar ogen zijn donker en sprekend en ze staart naar me met een gelukzalige, lome blik. “Je hebt gelijk,” fluistert ze, en een brede, voldane glimlach spreidt zich over haar gezicht. “Dit was mijn beste orgasme ooit.”