Marjon lag op het hotelbed, haar hoofd nog achterover op de rand van het matras. De lakens om haar heen lagen verfrommeld als sporen van het lichamelijk spel dat net voorbij was. Haar zwart kanten slipje strak tussen haar billen getrokken, haar beha een stukje omlaag geschoven zodat haar tepels vrijlagen, het fijne kant er net tegenaan duwend. Haar tepels hard en gevoelig, niet van aanraking maar van opwinding.

Ze kwam langzaam weer op adem. Vanuit haar half liggende positie keek ze hoe de man zich aankleedde. Zijn broek gleed over zijn heupen, zijn shirt nog open. Ze voelde haar hart langzaam tot rust komen, haar hoofd leeg, haar lichaam loom, haar hormonen tevreden. Ze had genoten. Zijn lange, slanke pik diep in haar keel, zijn warme zaad dat soepel over haar tong gleed en achter in haar keel verdween. Ze had alles doorgeslikt, zonder kokhalzen, zonder weerstand, met die vanzelfsprekende honger die haar al haar hele leven begeleidde. Een vage glimlach speelde om haar lippen terwijl haar gedachten afdreven. Veertig jaar geleden was het inmiddels. Die allereerste keer, zo anders, zo onwennig. Maar het begin van alles.

Terwijl de man de deur van de hotelkamer discreet achter zich dichttrok, bleef Marjon liggen, haar blik op het plafond, haar lijf nog warm van de nasleep. Haar gedachten gleden moeiteloos terug naar vroeger. Naar die zomeravond, toen ze veertien was, logerend bij Lisa, haar zeventienjarige nichtje. Ze had voor het eerst stiekem mee gerookt, half uit het raam van Lisa’s kamer. Samen hadden ze plannen gesmeed om die avond naar het dorpsfeest te gaan. Lisa had gezegd dat niemand zou zien dat zij pas veertien was, en ze had gelijk gehad. Met haar lange blonde haar, haar lengte, en vooral haar al opvallend volle borsten, zag Marjon eruit als een meisje van minstens zeventien. Zeker met een sigaret tussen haar vingers, rode lippenstift en een vleug donkerblauwe oogschaduw om haar ogen.

Het feest was rumoerig, vol discolampen en muziek. Ze mengde zich moeiteloos tussen Lisa’s vrienden, rookte, dronk haar eerste biertje, en danste met jongens die ouder, zelfverzekerd en ruig leken. Rond middernacht zag ze Lisa verdwijnen met een jongen, ergens achter een gebouwtje. Toen ze een halfuur later weer opdook, zat haar haar in de war, haar wangen rood, haar ogen glanzend van iets dat Marjon nog niet kende. Lisa’s woorden waren veelzeggend en ongefilterd. “Gezoend… ik trok hem af… en hij vingerde me.”

Marjon had geglimlacht, licht ongemakkelijk, maar ook betoverd. Ze wist niet precies wat het allemaal betekende, maar voelde intuïtief dat er iets spannends was ontstaan waar ze deel van wilde zijn. Niet veel later stond ze zelf te zoenen met een jongen, achteraf bleek hij bijna twintig te zijn. Zijn handen gleden gretig onder haar topje, zijn vingers vonden haar toen al grote borsten, tastend, knijpend. Hij pakte haar hand, duwde die in zijn kruis, en fluisterde hees in haar oor dat ze het gerust mocht doen. Ze voelde zijn warmte door de stof van z’n spijkerbroek heen. Zijn adem rook naar bier en menthol, zijn ogen hingen loom boven haar terwijl hij haar hand stevig in de zijne hield, langzaam bewoog hij richting zijn gulp. Ze wist niet goed wat ze moest doen, maar ze liet zich leiden, liet het gebeuren, meer uit nieuwsgierigheid dan uit verlangen.

Zijn rits ging open. Haar vingers gleden aarzelend naar binnen, eerst langs de stof van zijn onderbroek, toen langs iets zachts, warms, levends. Het was haar eerste aanraking, haar eerste confrontatie met de vorm, de geur, de spanning van een mannelijk lichaam in opwinding. Hij kreunde zacht, duwde haar wat verder achter het gebouw, tussen stapels houten pallets. Ze knielde niet, maar de hand in haar nek duwde haar hoofd naar zijn kruis. Ze keek, lang en gefascineerd. Zijn huid glom een beetje in het schemerlicht. Hij ademde zwaarder, zijn hand lag nu op haar hoofd, niet dwingend, meer alsof hij haar wilde uitnodigen. Ze bracht haar gezicht dichterbij, en toen ineens, nog voor ze goed en wel begreep wat ze deed, spoot hij. Onverwachts, ongecontroleerd. Tegen haar lip, haar wang, haar kin. Ze schrok, maar bleef zitten. Verward, nat en voor het eerst in haar leven verhit.

Hij lachte, mompelde iets van “sorry” en ritste zijn broek weer dicht. Zij zat daar, met bonzend hart, een natte kin en natte lippen, haar adem hoog in haar borst, haar wangen gloeiend. Niet veel later vond Lisa haar op de dansvloer, ze moesten naar huis, het was al laat. De weg naar huis sprak Lisa aan één stuk door, Marjon hoorde haar maar luisterde niet. In gedachten was ze bij het moment waarop de jongen had gespoten en bij dat vreemde gevoel in haar lijf. Die nacht in Lisa’s bed had ze lang wakker gelegen. Haar vingers vonden haar slipje. Haar gedachten bleven hangen bij de smaak, de geur, de warmte van het vocht wat ze op haar lippen had gevoeld. En ergens, diep vanbinnen, voelde ze iets opengaan. Iets wat ze nog niet kon benoemen, maar wat zich vastzette, als een eerste vonk van iets wat nooit meer zou doven.

De volgende ochtend lagen ze samen onder het dekbed, het ochtendlicht viel zacht door de half open gordijnen. Lisa had haar hoofd achterover in het kussen gelegd, haar haar warrig, haar ogen nog loom van de avond ervoor. “Hij zat met z’n hand in m’n slipje,” zei ze plots, zonder schaamte, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “En ik heb hem afgetrokken. Maar hij kwam zó snel, het zat ineens op m’n hand, m’n rokje, echt overal.” Ze grinnikte. “Hij draaide zich gewoon om en liep weg. De sukkel.” Marjon luisterde ademloos, haar wangen gloeiden, haar lichaam licht gespannen onder de deken. Ze dacht aan de jongen die haar had gezoend, die haar hoofd omlaag had getrokken en de spetters die haar lippen en kin raakten. “En toen?” vroeg ze zacht aan Lisa. “Toen was daar die andere jongen,” ging Lisa verder, “veel rustiger, ook liever. Hij zoende me meteen, en zijn hand… die ging langzaam naar beneden, onder m’n rokje, onder m’n slipje. Ik werd er helemaal warm van. Op een gegeven moment… ja, toen ben ik met knikkende knieën gezakt. En hij vroeg of ik hem wilde pijpen, dus dat heb ik gedaan.”

Marjon keek haar met grote ogen aan. Ze wist niet precies wat het inhield, maar iets in haar maakte zich los, een nieuwsgierigheid die gloeide tot in haar onderbuik. “Hoe… hoe doe je dat eigenlijk, pijpen?” vroeg ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. Lisa draaide zich op haar zij, haar blik ineens serieuzer, zachter. Haar ogen heel even wegdraaiend alsof Marjon een vraag had gesteld die meer dan onnozel was. Maar ze antwoordde met een voldane bijna belerende blik. “Je begint gewoon rustig. Eerst met je lippen ertegenaan, een beetje zoenen, een beetje likken. Hij vindt het lekker als je over dat plekje vlak onder z’n eikel gaat met je tong, zachtjes. Niet te snel, niet te hard.” Ze maakte een kleine beweging met haar hand, haar vingers gesloten om een denkbeeldige pik. “En als je ’m in je mond neemt, gebruik dan je lippen om je tanden te verbergen. Zuig een beetje, en laat je hand meedoen, zeker als hij wat groter is. En kijk hem aan… jongens worden gek als je ze aankijkt terwijl je het doet.”

Marjon slikte, voelde haar hartslag versnellen. De woorden van haar nichtje brandden zich in haar geheugen. Ze had onbewust ook naar de jongen gekeken, maar ze had niet gelikt, alleen haar vingers hadden hem geraakt. Er ging een wereld voor haar open, eentje waar ze nog maar net aan het randje van had geproefd, maar die haar zou blijven trekken, keer op keer. Die avond, de tweede en laatste van het dorpsfeest, stonden de meiden opnieuw vooraan bij het podium. De muziek was harder, de lucht zwoeler, de geur van bier en jonge lichamen hing over het veld. Ze rookten, lachten, dronken hun plastic bekers leeg alsof ze volwassen waren. Marjon voelde zich vrijer dan gisteren en zelfverzekerder. Alsof haar lichaam al gewend was geraakt aan het spel.

Ze danste met jongens die zichtbaar ouder waren, sommigen zeker tien jaar. Hun blikken bleven langer hangen, hun aanrakingen directer. Marjon voelde handen op haar billen en soms een lichaam wat bewust tegen haar grote bosten drukte. Ze genoot ervan, de aandacht, het contact en de warme lichamen. Lisa was al gauw weer uit beeld verdwenen, verdwenen met een jongen achter de feesttent. Marjon gaf zich over aan het ritme, aan de roes van het moment. Haar danspartner was groot, breed, ruig, hij zoende haar, gretig. Zijn handen gleden zonder schaamte naar haar borsten, knepen zacht maar doortastend, gewoon daar, midden in het publiek. Ze keek hem aan duwde haar heup tegen zijn dijbeen zoals ze haar nicht dat had zien doen. Het leek alsof het hem beviel, weer voelde ze zijn hand. Ze grijnsde en knikte toen hij vroeg of ze meeging.

Hij nam haar mee, langs het hek, naar de achterkant van de feesttent. Tussen de schaduwen van vrachtwagens en opgestapelde kratten stonden andere stelletjes. Lichamen tegen elkaar, fluisteringen, beweging en gekreun. Ze zag Lisa, voorovergebogen tegen een jongen, haar rokje opgetrokken, haar gezicht onzichtbaar, haar handen ergens tussen haar benen. Marjon voelde een hand over haar rug glijden, naar haar billen, toen van voren. Haar adem stokte kort. Ze keek hem aan, haar vingers gleden vanzelf naar zijn kruis, verkende de harde vorm die zich al aftekende onder de stof. Ze dacht aan Lisa’s woorden, haar ogen bleven op de zijne rusten toen ze het zacht fluisterde: “Zal ik je pijpen?” De jongen keek haar even verbaasd aan, verrast misschien, opgewonden zeker en knikte.

Hij opende zijn broek en trok zijn onderbroek omlaag. Zijn piemel was kleiner dan ze had verwacht, maar ze zag en voelde hem groeien in haar hand. Langzaam, alsof het lijf zelf nog aan het opwarmen was. De eikel kwam tevoorschijn, glanzend, gespannen en vochtig. Ze voelde haar hart bonken, haar adem kort. Ze boog zich voorover, liet haar lippen zachtjes tegen zijn huid glijden. Zoende, zoals Lisa haar had verteld. Zijn hand lag losjes op haar hoofd. En toen duwde hij, voorzichtig, ze opende haar mond om dat plekje te likken wat Lisa genoemd had maar ze was te laat. Hij duwde zijn piemel in haar mond. Het voelde vreemd, onwennig, de geur was een mengeling van zweet, huid, iets bijna dierlijks. De smaak was zoutig, maar niet vies. Ze bewoog haar hoofd langzaam, zocht het ritme. Haar lippen gesloten, haar tong voorzichtig bewegend, haar hand als ondersteuning. Ze keek op, zag zijn gesloten ogen, zijn voorhoofd nat van het zweet.

Zijn ademhaling versnelde. En toen, na een paar minuten, kwam hij klaar. Warm, abrupt, in haar mond, tegen haar tong. Ze slikte automatisch, maar haar hoofd bleef stil. Niet geschokt, niet geraakt, eerder verbaasd. Was dit het vroeg ze zich af, was dit dan alles? Was dit pijpen, was dit waar Lisa zo geheimzinnig over had gedaan? Terwijl hij zijn broek weer dichtritste en haar met een vaag dankbaar knikje achterliet, voelde ze het opeens diep vanbinnen. Een vonk, geen teleurstelling, maar nieuwsgierigheid. Het had even geduurd voor het tot haar door was gedrongen. Haar mond, haar tong, zijn piemel, de warmte, het viel opeens op z’n plek. Het begin van iets, iets wat haar zou bijblijven, iets waar ze naar zou blijven terugkeren.

Diep in de nacht liepen ze hand in hand naar huis. Hun hakken in het gras, hun stemmen zacht maar vol leven in de stilte van het platteland. Lisa was behoorlijk dronken, zwalkte af en toe, hing dan giechelend tegen Marjon aan. Marjon was een heel klein beetje aangeschoten, ze had maar weinig bier gedronken. Genoeg om haar lichaam loom te maken, haar gedachten vrijer. De lucht was koel, de hemel donkerblauw, bezaaid met sterren. Ze liepen in stilte, tot Lisa haar hoofd schuin draaide en begon te praten. “Die jongen met wie ik was…” Ze lachte schor. “We zoenden, hij voelde aan me, ik heb hem gepijpt… en toen zette hij me ineens klem tegen de muur. Hij duwde me een beetje, ik liet het gewoon gebeuren, en het voelde heerlijk…”

Ze keek op, even fronsend. “Maar ik weet eigenlijk niet eens wie het was.” Ze gierden van het lachen. Marjon moest stoppen van het proesten, ze leunden tegen een lantaarnpaal, hun hoofden licht van de drank en van wat ze met niemand anders dan elkaar konden delen. Toen, met een blik opzij, vertelde Marjon wat er die avond met háár was gebeurd. De handen op haar billen tijdens het dansen, de jongen die haar borsten beet pakte en hoe ze zelf tegen hem aangeduwd had met haar heup. Hoe hij haar meegenomen achter de tent, haar had gevoeld en hoe hij haar had gezoend. Hoe haar vingers hem verkenden, zijn kleine piemel vond die in haar hand groter en groter werd. De geur en de warmte en hoe hij reageerde toen ze haar lippen om hem sloot.

“Ik ontdekte…” zei ze zacht, “dat als ik een beetje zoog, hij ging kreunen. Zijn hele lijf spande zich aan. En het voelde… lekker. Voor mij ook, dat hij zo reageerde, alsof ik macht had.” Ze keek naar de weg voor zich. “Hij kwam zó snel. Het was warm, zoutig, best veel… en raar. Maar ik vond het spannend en geil, echt geil.” Lisa grinnikte, vroeg of Marjon het uitgespuugd had, ze schudde haar hoofd en zei “nee, hoezo, waarom”? Lisa sloeg haar arm om haar schouder “Wacht maar, dat gevoel gaat nooit meer weg.” Marjon wist toen nog niet hoe waar dat zou blijken.

Twee weken later, op een warme woensdagmiddag, zat Marjon op haar kamer met een tijdschrift dat ze stiekem in de stad had gekocht. Een tijdschrift over liefde, seks en het vrouwelijk lichaam. Ze had het artikel over orale bevrediging inmiddels wel tien keer gelezen. Elke zin brandde zich in haar geheugen, elke tip, elk detail. Net als dat andere stukje, over zelfbevrediging. Ze had het opgeslurpt alsof het verboden kennis was, en misschien was het dat ook wel, in haar wereld. ’s Avonds, als het huis stil was en haar ouders voor de tv zaten, had ze geoefend. Voor de spiegel, met haar slaapkamerdeur op slot. Ze sabbelde op haar duim, langzaam, dan weer sneller, zuigend, roterend, precies zoals in het blad stond. Ze had ook een banaan gepakt, voorzichtig eerst, aarzelend. Daarna iets brutaler. Ze was verrast hoe goed het voelde, hoe haar mond zich aanpaste, hoe haar lippen leerden sturen.

Ze had zichzelf aangeraakt, anders dan ze tot dan toe had gedaan. Niet alleen vluchtig tussen haar benen, maar met aandacht. Langzaam. Haar vingers ontdekten plekken waar ze nooit bij stil had gestaan. Ze voelde hoe haar lichaam reageerde, hoe ze nat werd van haar eigen aanraking, haar eigen beelden. Met een klein make-up spiegel had ze haar schaamlippen bekeken. Haar vingers hadden de huid daar voorzichtig geopend, blootgelegd. Ze zag kleuren, vormen, glans. De kleine ribbeltjes, het roze, het donkere randje eromheen. Ze raakte zichzelf aan met een soort zachte eerbied, bijna nieuwsgierig als een wetenschapper, maar met een onderliggende spanning die door haar hele lichaam trok.

Ze had ontdekt hoe haar handen haar verder konden brengen dan ooit tevoren. Dat ze kon golven van binnen. Dat er een punt was, hoog, net onder haar clitoris, waar alles samensmolt. En steeds opnieuw dacht ze aan die jongens van het dorpsfeest. Aan de zoute smaak, het trillen in hun buik, het kreunen in hun keel. Aan de macht die in haar mond lag. En het gevoel wat ze in haar eigen lijf had gehad toen ze hun hoorde kreunen en hun vocht voelde. Toen nog toevallig, niet bewust, ze voelde het diep vanbinnen, maar het was nog niet compleet. Ze wilde het écht leren, niet alleen nadoen. Niet alleen imiteren wat Lisa had verteld of wat het tijdschrift beschreef. Ze wilde het kennen, begrijpen, beheersen en echt voelen. In haar lijf en in haar hoofd. Ze wilde pijpen, echt pijpen.

Een paar maanden later was het schoolfeest. Er werd geen alcohol geschonken, maar de jongens hadden hun eigen regels. Ze goten jenever in cola, lieten het schuimen in plastic bekers, dronken met grote slokken alsof ze wisten wat volwassen zijn betekende. Marjon dronk voorzichtig mee. Net genoeg om warm te worden vanbinnen, om haar grenzen iets op te rekken zonder de controle te verliezen. Ze had inmiddels een tactiek, buiten bij het fietsenhok, dáár gebeurde het. Dáár werd gerookt, geflirt en gezoend. Als ze meeging om te roken zou ze aandacht krijgen, zou ze opvallen. Ze liep met een klasgenoot mee, kreeg een sigaret aangereikt en rookte. Haar korte rokje trok ogen aan, haar benen lang en glad, haar witte blouse gespannen over haar grote borsten. Ze voelde de blikken als vingers, overal tegelijk.

Een jongen kwam dichterbij. Donker haar, scherp gezicht, een glimlach die iets uitlokte. Hij streelde haar wang, heel even, alsof hij iets testte. Zijn lippen vonden haar hals, zacht, warm, een flits van opwinding schoot door haar buik. Marjon reageerde brutaal en bijna instinctief. Haar hand gleed naar zijn broek, vond de vorm die zich daar al duidelijk aftekende. Hij kreunde, fluisterde haar naam en vloekte. De anderen keken, maar niemand zei iets. Ze boog naar zijn oor. Fluisterde iets wat ze zelf amper durfde te geloven, maar wat steeds natuurlijker voelde, sinds het dorpsfeest, sinds het tijdschrift en sinds ze zichzelf had ontdekt. Hij knikte gretig, keek haar nog een keer aan alsof hij het niet geloofde en knikte daarna nog een keer. Ze staken het schoolplein over, ze gooide haar sigaret weg, geen woorden. Alleen hun stappen op de tegels, hun adem, iets dat trilde tussen hen in.

Hij leidde haar naar het tuinhuisje van zijn ouders. De deur kraakte zacht open, binnen rook het naar hout en gras. Ze schoven wat tuinkussens opzij en gingen liggen. Hij trok zijn broek omlaag, Marjon keek, geen schroom meer, geen aarzeling. Zijn piemel was dikker dan die van de jongens eerder. Niet veel langer, maar zwaarder, steviger. Ze streelde hem eerst, langzaam. Zijn ballen zacht in haar hand, ze boog voorover, liet haar lippen over zijn eikel glijden, proefde het zoutige begin van zijn opwinding. Ze zoog, voorzichtig, haar tong cirkelde, haar hand gleed ritmisch mee. Ze wist nu wat ze deed, ze had geoefend. Wist waar hij van kreunde, waarom hij zijn heupen licht naar voren bewoog. Ze voelde hem aanzwellen, zijn spieren spanden zich onder haar hand. Ze streelde zijn ballen met haar vrije hand, precies zoals op het plaatje in het tijdschrift. Ze vond haar ritme van zuigen, glijden, draaien.

Hij begon te vloeken, fluisterde haar naam. Hij kreunde luid, zijn hele lichaam gespannen, zijn piemel glipte uit haar mond. En toen spoot hij ongecontroleerd tegen haar wang, in haar hals, over de stof van haar blouse. Ze schrok niet, ze deed onmiddellijk haar mond om hem heen, en zoog zacht. Ze zoog net zo lang tot de laatste druppels uit zijn gevoelige eikel stroomden terwijl hij rilde onder haar langzaam bewegende hand. Ze kwam overeind, veegde haar mond af met de rug van haar hand. Haar hart bonsde, haar adem ging snel, maar ze voelde zich helder en levendig. Ze glimlachte, ze was hem dankbaar. Niet voor het zaad, niet voor de daad, maar voor dat machtige gevoel dat hij haar had gegeven. Het besef dat ze iets kon, iets beheersts, iets intiems. Iets wat alleen zij kon laten gebeuren, precies zoals zij het wilde. Het was nog lang niet perfect, hij had niet mogen ontsnappen. Ze had hem in haar mond willen houden, ze had alles op willen vangen. Het moest een keuze zijn hoe ze hem liet spuiten, geen ongelukje. Maar ze was tevreden, ze had gepijpt, op haar manier, ze had geleerd, ze had echt gepijpt.

De maanden daarna greep Marjon haar kans zodra die zich voordeed. Ze rookte in de pauzes in het fietsenhok, ging met jongens mee en zocht ze op tijdens feestjes of een avondje stappen. Niet roekeloos, maar doelgericht. Enigszins discreet, al wist ze dat er over haar werd gesproken. De blikken in de aula, het gefluister op het schoolplein, het gelach van jongens dat nét te lang aanhield, ze voelde het. En op een dag vond ze het genoeg. Ze genoot van het spel met de jongens maar ze wilde geen onderdeel zijn van het geroddel op school of in het dorp. Ze trok zich iets terug, niet uit schaamte, maar uit tact. Geen nachtelijke tochten meer naar afgelegen plekjes, geen snelle avonturen achter gymzalen. Ze koos voor rust en beheersing maar het verlangen en het verslavende gevoel bleef.

Ze kreeg een vriendje, haar eerste echte. Iemand die ze aan haar ouders voorstelde, die met haar mee naar huis kwam, die haar hand vasthield in het openbaar. Ze gingen wandelen, fietsen, naar de bioscoop. Maar als de deur van haar slaapkamer op slot ging, als de avond viel en de lichten uit waren, nam haar honger weer het voortouw. Dan ging ze op in het ritme van zijn adem, het trillen van zijn buik onder haar vingers. Het fluisteren van zijn stem wanneer ze hem pijpte met al het geduld en de vaardigheid die ze zich eigen had gemaakt. Hij liet zich gewillig meenemen. Onder haar aanraking, haar mond, leerde hij wat het betekende om over te geven. En zij genoot. Niet alleen van het effect, van het fysieke, maar ook van het verschil met daarvoor. Hij spoot niet meteen. Ze beheerste het zo goed dat ze tijdig stopte, uitstelde en pas weer door ging als zijn lijf tot rust was gekomen. En hij leerde ook, hij liet haar spelen. Om allebei te ontdekken, om te voelen en pas tot ontlading te komen als zij dat toeliet.

Tot haar achttiende leidde ze een relatief onopvallend leven. De storm van haar vroege puberteit had zich omgezet in een constante honger die ze leerde beheersen. Ze genoot van seks met vriendjes die ze had in die periode. Ze ontdekte hoe haar eigen lichaam reageerde op verschillende handen, verschillende geuren, verschillende stijlen. Maar boven alles bleef pijpen haar eerste liefde, haar eerste lust. Masturberen was fijn, nodig zelfs. Maar de échte bevrediging lag nog altijd in de geur, de smaak, het ritme van een man tussen haar lippen.

Een vakantiebaantje in de supermarkt bracht een onverwachte wending. Hij was de vestigingsleider. Ouder, net veertig, strak overhemd, stropdas, een scherpe blik onder een kalme glimlach. Zijn ogen bleven nét iets te lang hangen als ze haar blouse herschikte, of bukte om iets uit het schap te pakken. Ze voelde zijn aandacht, gelaagd, hongerig, maar beheerst. En het intrigeerde haar. Marjon vond zijn leeftijd geen probleem. Integendeel, zijn rustige manier van kijken, de manier waarop hij niet meteen toesloeg maar haar liet sudderen in de spanning, bracht iets nieuws in haar naar boven. Een ander soort verlangen. Geen jacht, geen haast, maar een trage, diepe trek naar iets volwassens. Naar iemand die haar wél kon volgen. Naar een man die begreep dat niet elke erectie meteen ontlading hoefde te betekenen.

Ze werd nieuwsgierig. Naar zijn lichaam, naar zijn tempo, naar zijn grenzen. Naar wat het zou betekenen om zijn verlangens te bedienen. De man van een andere vrouw, de man die al kinderen had en die zich overgaf aan haar. Zoals zij dat wilde, met aandacht, met die zelfverzekerde beheersing die ze in zichzelf voelde groeien. En met hem zou ze iets ontdekken wat ze nog niet eerder had gevoeld. Voor Marjon werd pijpen geen handeling, geen techniek alleen, maar een plek waar alles samenkwam. Macht, intimiteit, overgave en controle. Hoe vaker ze het deed, hoe meer ze besefte dat haar verlangen niet alleen zat in het fysieke, de warmte van huid, de spanning onder haar tong en de zoute smaak die steeds vertrouwd werd. Maar in wat haar bewoog, haar invloed, haar kunnen, haar diepste vrouwelijke kracht.

Ze voelde het als de lichten in de winkel uit waren, als de collega’s naar huis waren en ze alleen met hem was. Op haar knieën in het kassakantoor, soms op een stuk karton in het magazijn, soms op koude tegels of op de bank in de kantine. Hoe haar lippen zich om hem sloten, hoe hij zijn adem inhield als ze haar tong langs die gevoelige rand liet glijden. Ze voelde hoe ze hem kon sturen en kon laten spuiten als ze daar allebei aan toe waren. Hij was het die het vuur aanwakkerde, haar nieuwsgierig maakte naar andere mannen. Naar meer, naar anders. Een stap verder als met haar vriendjes, ze wilde niet van “iemand” zijn, ze wilde onafhankelijk zijn, zelf kunnen kiezen, de regie voeren en ze wilde voelen. Voelen in haar lijf, in haar hoofd en ze wilde genieten van haar vrouwelijke kracht. Ze merkte hoe hij stil werd als ze haar spel speelde. Ogen dicht, handen trillend in haar haar. Hoe hij zich aan haar overgaf zonder woorden, omdat zij het wilde.

Die macht, die kalme, warme, zachte macht, dát was het. Niet luid of dominant, maar een macht die volledig in haar handen lag, in haar mond, haar ritme, haar keuzes. Een macht die zij zelf had gecultiveerd. Ze bepaalde wanneer ze harder ging, wanneer ze vertraagde, wanneer ze hem bijna liet gaan, en dan weer stopte. Ze werd zijn grens en zijn genade tegelijk. Het ging voorbij lust, het werd een taal, haar taal. Een manier van zijn, haar lichaam genoot, haar tepels vaak stijf, haar slipje nat nog voor haar lippen hem raakten. Haar eigen orgasme verloor aan belang. Ze hoefde niet per se meer te klaarkomen als ze voelde hoe zijn lichaam onder haar gespannen stond. Hoe hij haar naam fluisterde en gromde. Hoe zijn handen zich vast klampten aan een stoel, aan haar, zijn benen trillend van genot en spanning.

Ze raakte verslaafd aan dat moment vlak voor het spuiten. Als alles in hem zich naar haar toetrekt, als ze voelt hoe hij zich nauwelijks nog kan beheersen, als zijn buik siddert en zijn adem stokt. Dát moment was haar climax. Niet de zijne, niet haar eigen, maar het samenkomen van zijn overgave en haar controle. En als hij dan kwam, soms wild, soms stil, was zij er nog. Om op te vangen, te zuigen, te blijven. Om te zorgen dat niets verloren ging. Niet uit plicht, niet uit onderdanigheid, maar uit een soort devotie die haar zelf liet verdwijnen en tegelijk haar helemaal ín haar vrouw-zijn zette. In dat moment bestond ze nergens zo puur als daar. Met een stijve piemel in haar mond, zijn zaad op haar tong, zijn siddering in haar handen en dankbaarheid in zijn ogen. Daar groeide ze van. In haar stilte, in haar sensualiteit, in haar vermogen om te geven wat ze zélf het liefst nam. Het gevoel dat ze gewild was, gezien, uitverkoren, misschien wel geëerd. Pijpen werd voor haar een vorm van erkenning. Niet gevraagd, niet uitgesproken, maar voelbaar. Tussen haar lippen, in haar mond, op haar tong en achter in haar keel als ze hem liet gaan en zijn ontlading toestond.

Ze had niet genoeg aan de bedrijfsleider, ze zocht afwisseling, uitdaging en het verlangen om haar vrouwelijke macht verder te ontdekken. In het uitgaansleven vond Marjon haar tweede speelveld. Donkere kroegen, chique lounges, rokerige dansvloeren waar blikken langer bleven hangen dan sociaal wenselijk. Ze leerde de signalen lezen, een schuine glimlach, een hand op haar onderrug, een blik die afdwaalde naar haar hals of de ronding onder haar blouse. Ze gaf niets weg, maar zond alles uit. In de flonkerende spanning van de nacht ontdekte ze mannen die ontvankelijk waren voor haar spel, haar ritme, haar honger, haar liefde voor hun lichaam, en vooral voor hun piemel. Ze speelde nooit de hoer, nooit de onderdanige. Ze was een minnares, een verleider, een vakvrouw.

Haar spel was verfijnd, intiem en messcherp. Ze had avonden dat ze zich liet oppikken, met één blik en een halve zin, en nachten dat ze zélf koos. Avonturen in auto’s, in parkjes, in de wc van een loungebar. Soms namen ze haar mee naar hun hotelkamer, soms op haar knieën in een steeg, zijn handen trillend op haar schouders, zijn fluisterende dankbaarheid in haar oor. Ze pijpte niet alleen, ze neukte soms ook, alleen als het goed voelde. Als het iets toevoegde, maar vaak had ze het niet nodig. Ze wilde hun smaak, hun geur, hun geluid, de diepe oerkreet van een man die loskomt in haar mond. En daarna, het langzaam slap worden tussen haar lippen. De afnemende hardheid die zij met een bijna tedere toewijding nog even vasthield, zoog, proefde, uitkoos. Dat was haar domein, daar was ze meesteres.

Er waren plekken waar ze zich thuis voelde. Privé-feestjes, geheime clubs, ontmoetingsavonden waar gelijkgestemden elkaar vonden zonder vragen, zonder oordelen. Haar reputatie was haar paspoort. Haar naam ging rond, fluisterend, in de randen van het nachtleven. En met die naam kwamen de uitnodigingen. Van mannen die haar normaal niet zouden zien. Directeuren, rechters, sporters, politici. En jongvolwassenen die open stonden voor ervaring, voor een vrouw die leidt. Jongens die durfden te geven en te ontvangen, die leerden aan haar lippen. Ze genoot. Niet met de gretigheid van een roofdier, maar met de verfijning van een connaisseur. Ze proefde elke ontmoeting, elk lichaam. Niet elk zaad, want ze was selectief, ze koos. Niet elke man verdiende haar slikken, soms spuugde ze het uit zoals haar nichtje destijds had gevraagd. Maar ze proefde wel overgave, drift en dankbaarheid. Ze voelde hoe ze hen iets gaf wat ze nergens anders vonden. Niet alleen lust, maar erkenning. En daarmee gaf ze ook iets aan zichzelf.

Want in al die nachten, in al die monden vol verlangen, vond ze zichzelf, steeds weer opnieuw. Binnen de kring van wat zij inmiddels haar “vriendengroep” noemde, vond Marjon iets wat haar diep raakte. Er was discretie, vrijheid, vertrouwen. Geen jaloezie, geen gedoe, enkel het spel van gedeeld verlangen. Soms was het intiemer dan ze ooit had ervaren in gewone relaties. Het draaide om geven en nemen, eerlijk, rauw, vaak ook teder. Sommige mannen kwamen met hun partner. Vrouwen die hun man deelden of nieuwsgierig toekeken. Vrouwen die haar zoenden, haar streelden. En zo ontstond een eerste trio. Eén piemel, twee monden. Geen strijd, maar samenspel. Elkaar afwisselen, tongen tegen elkaar, tongen tegen hem. Om de beurt zuigen, likken, strelen, lachen. Marjon raakte opgewonden van de verbondenheid, van het gedeelde genot, van de blikken vol respect en wellust. Het smaakte naar meer.

Ze ontdekte de zachtheid van vrouwenhanden, de zoetheid van hun huid, hun geur, hun gesmoorde kreten. Ze proefde hen, als een trage ontdekkingstocht, en ze liet zich nemen, tongen, vingerend, ademend op haar schaamstreek tot ze schokte van genot. Maar altijd keerde ze terug naar wat haar het diepst raakte, een man in haar mond. Pijpen bleef haar centrum, haar rustpunt, haar extase. En onder de mannen was Paul, de notaris. Zestig, discreet, stijlvol, zijn haar zilvergrijs en altijd in driedelig donkerblauw. Paul sprak weinig, keek lang, had een beheerste energie waar ze op aansloeg. Hun spel was langzaam, ceremonieel bijna. Hij hoefde haar niet uit te kleden, hij vroeg haar enkel op haar knieën. Niet dwingend, maar met een ingetogen vanzelfsprekendheid. Met respect en een diepgeworteld verlangen naar iets wat hij thuis niet vervuld kreeg.

Soms zat hij op een stoel, zij op een kussen aan zijn voeten. Hij blinddoekte haar, dat was hun afspraak. Ze zag niets, hoorde enkel zijn adem, voelde zijn benen tegen haar dijen. Haar handen legde ze op haar rug, gebonden met zijde. Haar wereld werd stil, alles versmalde zich tot geur, smaak, geluid. Zijn piemel hing slap tegen haar wang in het begin, warm, zacht, mannelijk. Ze voelde hem groeien tegen haar warme volle lippen, proefde de eerste zoute druppels, de spanning die opbouwde in zijn dijen. Hij gaf zich over aan haar mondwerk, geen haast, geen doel. Alleen maar likken, strelen met haar tong, kleine cirkels rond zijn eikel en zuigen terwijl hij nauwelijks bewoog. Alleen af en toe een zucht, een krimping van zijn vingers op de armleuningen. Ze kon het horen en voelen.

Uren konden ze zo blijven. Soms sprak hij zacht tegen haar, soms zei hij niets. En zij ging op in haar trance, haar verslaving, haar devotie aan dat ene deel van hem dat haar zoveel gaf. Geen orgasme was te vergelijken met het gevoel van macht en overgave dat ze voelde wanneer hij, na eindeloos rekken, eindelijk klaar kwam in haar mond. Warm, vol, volledig. En altijd met die zachte kreun, dat ene woord “Dankje.” Ze hield van dat woord. Het maakte hem en haar compleet.

Naast Paul was er André. Vijftiger, breed, massief gebouwd, een diepe stem en handen die haar in één gebaar konden stilleggen. Hij was een man van status, finesse en geld. Maar het was zijn rust die haar intrigeerde. Zijn kalme manier van praten, zijn subtiele opdrachten, zijn eindeloze geduld. Hij was een man die genoot van spanning in laagjes. En Marjon wist precies hoe ze die spanning met hem moest opbouwen. Zijn favoriete ontmoeting vond plaats in hotels. Altijd goede kamers, in een chique toren, ergens boven de stad, altijd met een fenomenaal uitzicht. En altijd ’s avonds laat. Ze wist wat er ging gebeuren zodra ze de kamer binnenkwam. Zijn blik gleed over haar benen, haar hals, haar lippen. Hij was al uitgekleed, zat vaak op de rand van het bed met een glas whisky in zijn hand. Ze kleedde zich langzaam uit voor hem, hield haar hakken aan, deed haar haar los. Dan pakte hij haar bij de kin, keek haar lang aan, knikte een keer. En dat was het teken.

Zij ging op de stoel, vlak voor het raam. Gordijnen open, de stad als stille getuige. In het glas hun weerspiegeling. Zijn schaduw achter haar, een reusachtige man, imposant. Hij kwam voor haar staan, zijn dikke stijve piemel net op ooghoogte. Het zachte schijnsel van een nachtlampje uit de hoek viel precies goed. Niet te veel licht, net genoeg om vormen te zien, contouren, glans. Voor de buitenwereld leek het een vage choreografie van silhouetten. Maar binnenin die kamer was alles tastbaar, rauw en warm. Ze opende haar mond traag, voelde hoe hij zichzelf voorzichtig tegen haar lippen duwde. Hij hield van controle, elke beweging begon bij hem. Zij op de stoel, handen achter haar rug, zijn reusachtige lichaam boven haar, haar mond gevuld. Hij zuchtte, zijn buik spande, zijn heupen bewogen nauwelijks. Ze hoorde zijn stem, laag en rustig “Niet te snel, Marjon. Voel hem eerst.” En dat deed ze. Zijn geur, zijn smaak, zijn gewicht op haar tong. Ze liet hem steeds dieper glijden, streelde hem met haar lippen, haar tong draaide om zijn eikel. Hij had haar geleerd hoe ze zelfs zonder te zuigen zijn hele lichaam kon laten reageren. Ze vond er een nieuw soort macht in, een woordeloze overgave waarin zij leidde vanuit onderdanigheid.

Voor het raam werd haar beweging een dans, een intiem theaterstuk voor wie goed keek. Ze zag zichzelf in het glas, zijn lichaam in haar mond, haar ogen gesloten, zijn hand op haar hoofd. Ze bewoog op het ritme van zijn ademhaling, langzaam, pulserend, bouwend. Ze voelde hem achter in haar keel, zijn gladgeschoren ballen tegen haar lippen. Tergend langzaam zoog ze aan het dikke stuk vlees, haar tong voorzichtig bewegend. Net zo lang tot zijn benen begonnen te trillen. En als hij bijna kwam, wat soms pas na eindeloos rekken gebeurde, duwde hij haar iets naar achteren, pakte zichzelf vast, en spoot in haar gezicht. Ze keek hem dan recht aan, liet het gebeuren, liet het glanzen op haar lippen, haar wangen. Dan zei hij zacht “Sta op, Marjon.” Ze stond op, liet de lichten aan, liep naakt naar de badkamer. Wetend dat hij haar bekeek, trots, voldaan. En diep in haarzelf voelde ze diezelfde roes. Niet van klaarkomen, maar van geven, volledig geven. Op haar manier en met haar regels. Ze voelde zich niet vernederd, ze voelde dan haar vrouwelijke kracht, de kracht van het pijpen. De kracht van haar lippen, haar mond en het vermogen hem pas te laten komen als zij dat wilde.

Marjon had een goed leven opgebouwd. Voor de buitenwereld leek ze een vrouw met smaak, een scherp oog voor investeringen, onafhankelijk en stijlvol. Officieel verdiende ze, sinds ze haar baan bij de bank had opgezegd toen ze dertig was, aan aandelen. In werkelijkheid verdiende ze aan kunst, de kunst van verleiden, geven, verwarren, verwennen. Sommige mensen zouden haar een vrouw van lichte zeden vinden, zelf dacht ze daar anders over. Haar wereld was discreet, warm, doordrenkt van verlangen, maar altijd met haar als middelpunt. En juist daarvoor betaalden haar cliënten haar ruimhartig.

Sophie en Mark kwamen in haar leven toen ze vijfendertig was. Een aantrekkelijk stel, goed gekleed, zelfverzekerd, net een tikje brutaal. Ze had hen ontmoet op een besloten evenement in een stijlvol penthouse, waar luxe de boventoon voerde, het gezelschap verfijnd was en de spanning voelbaar onder de huid kroop. Sophie keek vooral, dat was haar ding. Ze bekeek Marjon, in absolute stilte. Hoe ze bewoog, lachte, haar glas vasthield. Marjon voelde het, die stille honger, dat onderzoekende vuur. De klik met Mark was direct, speels en vanzelfsprekend. Het begon subtiel, een gesprek, een aanraking, een uitwisseling van blikken. En op een avond, terwijl Sophie roerloos toekeek vanuit een hoek van de kamer, ging Marjon op haar knieën voor hem. Niet alleen voor hem, maar ook voor haar.

Sophie hield niet van pijpen had ze gezegd, maar ze gunde het Mark met een glimlach die meer zei dan woorden. Toen Marjon haar lippen langzaam om hem sloot, zag ze Sophie toekijken. Niet jaloers, niet terughoudend, maar nieuwsgierig en bijna ademloos. En iets veranderde in haar blik en in haar lichaamstaal. Wat begon als kijken, werd na verloop van tijd raken. Sophie schoof dichterbij, haar hand op Marjons schouder, haar adem tegen haar hals. Later kwamen haar lippen erbij, haar tong, haar vingers. Ze zoende Marjon, ze proefden elkaar en deelden hem. Een trio van ritme en warmte, van geven en nemen, van fluisteringen en ademstoten. Marjon merkte dat ze onbewust meer nam dan ze dacht te geven. Maar gaf dan toch, in overdaad, aan beide. Sophie en Mark hadden haar een nieuwe balans laten ervaren. Een gevoel van vloeibare grenzen. Maar telkens, telkens weer was het Mark die ze opzocht, en hij haar. Zijn geur, zijn smaak, zijn overgave wanneer zij de regie nam. Wanneer ze hem langzaam naar dat ene punt bracht waar woorden overbodig werden. Dat bleef haar favoriet, pijpen als kunst. Als kracht, als liefdesdaad, maar ook als zelfbevestiging, zelfs in een trio.

Het atelier van Marjon, een lichte ruimte boven een cadeauwinkel, rook altijd naar warme linnen, hout en een vage zweem van haar parfum. Het was haar domein, geen brievenbus, geen naamplaatje, een deur zonder raampje alleen een discreet belletje, en alleen voor hen die wisten. Een atelier, als van een kunstenaar, discreet, alleen toegankelijk voor de echte kenners, genodigden, gelijkgestemden en ingewijden.

Sophie kwam altijd op hoge hakken. Altijd met iets stijlvols aan wat ze langzaam, bijna ceremonieel, van zich liet glijden. Marjon keek dan, zwijgend, haar ogen absorberend, haar adem traag. Sophie was anders als ze alleen kwam. Zachter, minder toeschouwer, meer deelnemer. Minder vrouw van, meer vrouw, zelfbewust, hongerig en nieuwsgierig. Ze kwam steeds vaker alleen. Ze dronken dan thee of wijn, wisselden nauwelijks woorden. En dan, op het ritme van hun blikken, bewogen ze naar elkaar toe. Soms op het lage fluwelen ligbed onder het grote raam. Soms op het tapijt, tussen kussens, waar lichamen languit konden liggen, draaien, ontdekken.

Marjon had in de jaren geleerd van mannen, hun tempo, hun verlangen, hun lichaamstaal. Met vrouwen ging ze langzamer, geduldiger. Handen die niet pakken, maar vragen. Lippen die verkennen in plaats van grijpen. Ze hield ervan Sophie’s huid aan te raken, met haar vingertoppen eerst, als penseelstreken. De ronding van haar rug, de lijn van haar ribben, de holling in haar onderbuik. Sophie zuchtte dan, haar ogen gesloten, haar benen licht gespreid alsof haar hele lijf inademde. Sophie beantwoordde, eerst schuchter, maar dan met groeiende honger. Ze beet zacht in Marjons hals, likte een pad over haar sleutelbeen, liet haar vingers dwalen over borsten, buik, dijen. Hun lichamen raakten in elkaar verstrengeld als draden zijde. Niet gericht op orgasme, maar op voelen. Verlangen aanwakkeren, niet doven.

Ze likten elkaars huid, fluisterden elkaars naam, verloren zich in elkaars geur. Wanneer Marjon zich tussen Sophie’s benen begaf, deed ze dat met teder gezag. Niet om te nemen, maar om te geven. Met tong en lippen verkende ze haar zachtste plekjes, proefde, zocht ritme, druk, tempo. Sophie kronkelde, trok haar benen op, haar heupen volgend in een traag dansend antwoord. Soms kwam ze snel, soms meerdere keren. Soms alleen in stilte, maar altijd met Marjons naam op haar lippen, als een gebed. Marjon genoot, niet alleen van Sophie, maar van het samenspel. Het vrouwelijke mysterie waarin geven gelijk stond aan nemen. Waar elke aanraking spiegelde. Waar geen prestatiedrang was, alleen overgave. In Sophie vond ze zachtheid, verdieping en een vorm van extase die anders was dan bij mannen. Niet minder intens, maar breder, warmer, dieper verankerd. En toch, hoe diep ze ook samen kwamen, hoe warm ze ook lagen na te hijgen, half onder een plaid, armen om elkaar heen, Marjon voelde ergens altijd dat verlangen knagen. Dat verlangen naar het andere. Naar de geur, de spanning, de smaak. Het ritueel, haar kern, haar drift, bleef verlangen naar de overgave van een man tussen haar lippen. Maar wat ze met Sophie deelde, was zuiver, iets wat alleen vrouwen kenden.

Maandagochtend, altijd een beetje grijzig, stil in de stad. Terwijl de winkels langzaam opengingen en koffieketens hun eerste klanten ontvingen, klonk boven een stille winkel zachte muziek. Marjon had haar rituelen. Haar dagen kenden hun eigen ritme, hun eigen kleur. En maandagen… die waren van Bram. Hij kwam nooit te vroeg. Tien uur, altijd precies. Een korte begroeting, nooit zoenen, nooit veel woorden. Hij liep als vanzelf door naar de badkamer, legde zijn kleren keurig op het bankje en ging zitten op het lage houten stoeltje met het zachte handdoekje erop. Zijn benen licht gespreid, zijn blik naar beneden. Marjon volgde hem. In een linnen doorschijnende kimono, haar haar los, blote voeten. Ze hield van dit moment, van de stilte, van het vertrouwen en het ritueel wat ze samen met hem had geperfectioneerd.

Ze vulde het lage teiltje met warm water, voegde wat druppels etherische olie toe, sinaasappel en sandelhout, en pakte haar zachte spons. Zonder iets te zeggen begon ze zijn schaamstreek te wassen. Langzaam, bijna meditatief. Zijn huid gaf zich over, zijn spieren ontspanden, zijn ademhaling vertraagde. Daarna pakte ze het scheermesje. Een scherp, smal mesje dat ze speciaal voor hem gebruikte. Ze bracht een warme doek aan, masseerde schuim over zijn huid en begon te scheren. Zorgvuldig, secuur, elke haar verdween onder haar beheer. Ze trok de huid zacht strak, veegde met kleine doekjes schoon, en ging verder. Het was geen haastklus, het was devotie. Bram bewoog nauwelijks. Hij liet haar begaan, soms met een zucht, soms met een lichte rilling wanneer het mes zijn lies of onderbuik raakte. Marjon voelde dan een glimlach opkomen, ze had de controle. Volledige controle.

Als de laatste haartjes verdwenen waren, waste ze hem opnieuw. Depte hem liefdevol droog. En keek, naar haar werk, naar zijn huid, zijn vorm. Naar de kwetsbaarheid die nu volledig zichtbaar was. En dan begon het tweede deel van hun ritueel. Ze knielde tussen zijn benen, legde haar handen op zijn knieën, keek hem kort aan. Zijn blik was altijd hetzelfde. Open, zonder schaamte, geen hongerig verlangen, maar overgave. En dat was precies wat haar raakte. Hij gaf zich, elke maandag, week in week uit. Haar handen streelden zijn dijen, zijn onderbuik, zijn balzak, nu glad en zacht. Haar lippen volgden. Kleine kussen, likjes, zuigende bewegingen. Ze voelde hem reageren, langzaam, als een bloem die zich opent in het ochtendlicht. Zijn piemel zwol, pulserend, als reactie op haar aanrakingen, haar ritme, haar adem.

Marjon was geduldig, ze had geen haast. Dit was geen snelle pijpbeurt. Dit was een vorm van kunst, van zorg, van dienstbaarheid en van macht. Ze voelde hoe hij groeide in haar hand, hoe zijn adem zwaarder werd. Ze opende haar mond, nam hem op haar tong, warm en vochtig. Ze bewoog traag. Genoot van het gevoel van hem, de smaak, de rillingen in het langzaam stijf wordend vlees, de reactie van zijn lichaam op elk detail van haar aanraking. Soms stopte ze even, keek naar hem, likte over zijn eikel, kneep zacht in zijn ballen. Haar handen dansten, haar mond speelde. Ze voelde zich vrouw, gevierd en aanbiddend.

Het was een wisselwerking die ze nergens anders zo intens ervoer. Als hij uiteindelijk kwam, soms snel, soms pas na lange tijd, ving ze hem op, zonder drama, zonder haast. Een zachte lik, een diepe zucht, een hand op zijn dij haar mond langzaam vol stromend met zijn vocht. Alles in stilte, ze waste ze hem weer, legde een warme handdoek over zijn schaamstreek en liet hem even bijkomen. Bram kleedde zich meestal zonder veel woorden weer aan. Soms een dankbare blik, een flauwe glimlach. Daarna vertrok hij weer, de stad in, zijn rol van ondernemer hervattend. En Marjon? Die bleef achter in haar kimono, nippend aan haar thee, met een glimlach van voldoening. Het was maandagochtend geweest, en alles klopte weer.

Hij kwam niet vaak, gemiddeld eens per maand, soms iets vaker, soms duurde het langer. Maar wanneer hij kwam, wist Marjon het al voordat ze de deur opendeed. Ze herkende zijn geur, een mengeling van leer en een exclusieve aftershave, nog voordat hij een stap over de drempel zette. Markus. Zo noemde hij zich de eerste keer. Maar daarna verbood hij haar die naam te gebruiken. Sindsdien was hij voor haar gewoon “de Duitser”. Altijd bracht hij iets mee. Een doosje in glanzend papier, een fluwelen etui, een parfumflesje met zware dop. Hij zei er weinig over, legde het neer op tafel alsof het bij de afspraak hoorde. En dat deed het ook. Hij kocht haar niet, dat wist ze. Maar hij eerde haar op zijn manier, zoals zij hem eerde in wat zij gaf.

Zonder woorden ging ze dan naar de achterkamer. Daar hing het leren setje dat hij ooit voor haar had meegenomen, Donkerbruin, bijna zwart, zacht leer dat haar huid omarmde als een tweede huid. Een topje dat haar borsten nauwelijks bedekte, een string met een open kruis. En daaronder haar naakte huid, geschoren, verzorgd, voorbereid, voor hém. Als hij binnenkwam, volgde hij haar zwijgend. Zijn ogen op haar gericht, intens, beheerst. Ze ging hem voor naar het bed, draaide zich om, en gleed achterover. Ze trok het setje aan terwijl hij naar haar keek. Daarna spreidde ze haar lange slanke benen zonder aarzeling, haar blik uitnodigend, uitdagend. Het gat in het slipje deed de rest. Ze voelde zijn ogen, zijn adem, de spanning die in de ruimte hing als een geladen veld. Hij kleedde zich uit met een zekere traagheid. Alsof elk kledingstuk hem hielp de controle te bewaren. Altijd had hij een condoom bij zich, altijd gebruikte hij het. Zij had zich voor hem geopend en hij kwam tergend langzaam in haar. En altijd, dat hoorde bij hun ritueel, stopte hij vroegtijdig. Marjon wist exact wanneer. Ze voelde het aan zijn ademhaling, zijn ritme, de manier waarop zijn handen haar vasthielden. Dan trok hij zich terug, verwijderde het condoom met precieze handelingen, en keek haar aan.

Zonder woorden opende zij haar mond. Het was hun pact, afwijkend van wat ze met anderen deelde, maar juist daarom intiem. Zij gaf hem overgave, hij gaf haar zijn controle. Wat ze samen deden, was niet grof of wild. Het was geladen, beheerst, bijna sacraal. Hij fluisterde soms iets in het Duits, woorden die ze niet altijd begreep, maar waarvan de klank haar iets deed. Als het voorbij was, lag ze vaak nog even stil. Zijn vingers gleden dan soms over haar wang, een gebaar dat bijna teder was. Daarna stond hij op, kleedde zich aan met dezelfde kalmte als waarmee hij zich had uitgekleed. Ze wisselden nauwelijks woorden. Alleen een laatste blik, intens, geladen met dankbaarheid en verlangen. En als hij vertrok, bleef Marjon nog even liggen in het leer. Alsof zijn aanwezigheid nog tussen de muren hing. Haar vingers gleden dan soms over het sieraad dat hij had meegenomen, haar blik op het plafond. In gedachten was ze dan nog even bij hem. Bij de Duitser, die haar iets gaf wat niemand anders haar gaf, een gevoel van overgave én regie tegelijk.

Pascal was een dertiger, altijd in net pak. Marjon had hem leren kennen in de jaren dat ze haar werk in de stad verder uitbreidde. Hij had snel haar aandacht getrokken. Hij was een klant, maar er was iets in zijn manier van kijken, zijn glimlach die haar deed weten dat dit geen gewone zakenrelatie zou blijven. Elke drie maanden kwam hij naar Nederland voor een korte periode, en telkens was het hun moment. De afspraken waren eenvoudig. Elke keer als hij in de stad was, stuurde hij een bericht. Een casual uitnodiging, als een vanzelfsprekendheid, maar altijd geladen met belofte. Hij koos een hotel in het centrum, een chique plek met een bar waar de tijd vertraagde, waar gesprekken onbelangrijk leken en de sfeer van verwachting in de lucht hing.

Marjon kwam altijd iets later aan, na het eten, als de lucht buiten al koel begon te worden. Ze vond hem dan op zijn gebruikelijke plekje aan de bar, met een glas wijn in zijn hand en zijn ogen, kalm maar intens al op haar gericht. Zijn aanwezigheid had iets vanzelfsprekends, maar ook iets dat haar telkens weer intrigeerde. Hun gesprekken waren luchtig, over het werk, de stad, maar altijd met die onderliggende spanning die alleen zij begrepen. Hun woorden waren nauwelijks nodig, het was de manier waarop hun blikken elkaar vonden, het ritme van hun gesprek dat hen dichter bij elkaar bracht. Na een paar glazen wijn, leidde hij haar dan als vanzelfsprekend naar de kamer, met een glimlach die de lucht om hen heen veranderde. Ze voelde het vertrouwen, de vertrouwdheid die zich tussen hen had opgebouwd, maar het was meer dan dat. Het was het plezier in elkaars aanwezigheid, in het onbekende dat nog te ontdekken was.

De badkamer vulde zich met stoom, de geur van warm water en geurige zeep vulde de ruimte. Marjon genoot van het moment van tederheid en rust. Ze was rustig en beheerst, haar handen gleden over zijn schouders, haar vingers streelden zijn huid, en hij beantwoordde dat met dezelfde kalmte, zijn handen door haar haren. Ze begreep zijn lichaam, de manier waarop hij reageerde op haar aanrakingen. Er was geen haast, geen druk, alleen het ritme van hun verbondenheid. Nadat ze samen onder de douche hadden gestaan voelde ze de spanning tussen hen steeds verder opbouwen. Zijn aanrakingen werden meer verlangend, haar vingers gleden over zijn borst, zijn buik, een fluistering in de lucht. Ze raakte hem zacht aan, haar lippen gleden over zijn huid, de warmte van zijn lichaam bracht haar in een trance. Het was een spel van geven en nemen, een samenspel van aanrakingen die meer vertelden dan woorden ooit zouden kunnen. Ze bevredigde hem met geduld, met focus, alsof haar mond hem moest ontdekken, alles wat zij kon geven.

Later, toen de nacht hun kamer en de buitenwereld in zijn greep had, gaven hun lichamen zich over aan een teder, maar intens samenspel. Marjon voelde de dynamiek van hun interactie, het vinden van nieuwe manieren om elkaar te beminnen. Het was het samenvallen van twee verlangens, het verkennen van wat mogelijk was, het delen van momenten die geen expliciete woorden nodig hadden. Het was puur en intens, een balans van tederheid en passie, die hen in de ochtenduren weer bij elkaar bracht. Ze opende zich voor hem, van voren en van achteren, privileges die anderen niet hadden. En het was wederzijds, ook zij had privileges die enkel van haar waren. De daaropvolgende ochtend was het moment van stilte. Pascal was al wakker, en zijn aanrakingen waren zacht maar doordringend. Zijn hand gleed langzaam naar haar lippen, zijn aanraking bracht haar langzaam weer in het hier en nu. Hij was dichtbij, zijn lichaam tegen het hare, een stille vraag die haar oren deed tintelen. Zijn aanwezigheid vulde de ruimte.

Marjon opende haar ogen, keek naar hem, en zonder woorden begreep ze zijn verlangen. Het was geen haastige actie, maar een laatste dans van de nacht, een afsluiting van een moment, een avond en een nacht die hen allebei had gegeven wat ze nodig hadden. De ochtend was een zacht, zinderend moment tussen Marjon en Pascal, als een vertraagde ademhaling die zich langzaam in de ruimte verspreidde. Het zachte licht van de ochtendzon viel door het gordijn, en de kamer ademde de stilte van een nacht vol ontdekking en vertrouwdheid. Ze opende haar ogen en voelde zijn aanwezigheid, dicht bij haar. Zijn blik was intiem, gefocust, alsof hij niet alleen haar lichaam maar ook haar geest in beslag nam. Marjon voelde de spanning van de nacht nog steeds in haar aderen. Terwijl haar ogen zich met de zijne verstrengelden, opende ze haar mond, haar lippen teder, vol verlangen. Het was niet alleen lichamelijke behoefte die ze voelde, maar het was het moment, het ritme van hun samen zijn, dat haar vulde.

Haar handen gleden langzaam over zijn huid, haar lippen volgden het pad dat zij zo goed kende. Ze zocht het contact, niet omdat het moest, maar omdat het hen verbond, hen verder bracht. Het was een zachte, tedere aanraking, maar ook intens. De manier waarop hun lichamen zich naar elkaar toe bewogen was ritmisch, vertraagd, de intimiteit diepgaand. Ze voelde zich volledig in het moment, de verbinding, de overgave die zij beide koesterden. Het uur wat volgde, was gevuld met een mix van tederheid en verlangen. Het was een dans van geven en nemen, een vertrouwelijke symfonie van aanrakingen en fluisteringen, waarbij niets overhaast werd. Marjon liet zich leiden door haar gevoel, haar handen en lippen die haar verlangen vertaalden, maar altijd met respect voor het ritme van hun samenzijn.

Ze genoot van de stilte die soms alleen werd doorbroken door zijn zachte kreunen, de sensatie van hun lichamen die samenkwamen. Er was geen haast, alleen het ritme van hun verkenning, een rustige, zinnelijke reis van voelen en ervaren. Ze voerde hem mee op een reis waarvan de eindbestemming voor hun beide al bekend was. Maar het was Marjon die de route en het tempo koos. Toen het moment kwam waarop ze zich uiteindelijk van elkaar afstootten, bleef de lucht zwaar van de emotie die ze gedeeld hadden. Een zachte zucht van voldoening ontsnapte uit haar, terwijl Pascal haar nog een keer liefdevol aankeek. De vroege ochtend was een moment dat alleen voor hen bestemd was. Een moment waarop haar mond hem iets kostbaars had gegeven maar ook een moment waarop ze had genomen, met haar lippen, haar tong en met honger naar dat machtige gevoel.

Naarmate Marjon ouder werd, merkte ze hoe de dynamiek van haar leven langzaam verschoof. De “vriendengroep”, ooit een besloten gezelschap van ervaren mannen, met af en toe een jonge verdwaalde ziel, begon te veranderen. Onopvallend eerst, subtiel. Een jongere man hier, een nieuwe partner daar. Maar naarmate de jaren verstreken, werd het duidelijker, er vond een verjonging plaats die ze niet had voorzien. Waar zij ooit de jongste was geweest, degene die gretig leerde, nieuwsgierig proefde, zichzelf gaf en ontwikkelde onder de handen van oudere, wereldwijze mannen en vrouwen, stond ze nu anders in de kring. Ze was niet langer de leerling, maar ook geen leraar. Ze was een baken geworden, een vertrouwde plek. Iemand die rust bracht, zonder dat ze haar vuur verloor. De jonge mannen, en soms jonge vrouwen, zochten haar niet enkel uit verlangen, maar uit behoefte aan iets diepers. Veiligheid, overgave, speelsheid zonder oordeel.

Ze had zich nooit moederlijk gevoeld in haar spel, maar haar aanwezigheid had iets geruststellends gekregen. Haar studio, het atelier zoals ze het noemde, had een eigen geur, een eigen ritme. Wie bij haar binnenstapte, liet altijd iets achter. Kleren, schroom, haast. Ze luisterde, keek, raakte pas aan als iemand echt was aangekomen. En pas dan gaf ze zich, teder of ruw, speels of beheerst, zoals alleen zij dat kon. Sommige jonge mannen spraken haar aan met ‘mevrouw’, speels, uitdagend. Anderen waren stil, bijna eerbiedig. En hoewel leeftijd voor haar nooit een drempel was geweest, merkte ze nu wat het betekende om ervaring te belichamen. Ze kende haar lichaam, haar kracht, haar grenzen, haar begeerte. Ze wist precies wanneer ze moest leiden en wanneer ze zich over moest geven.

In die jonge lichamen vond ze geen vervanging voor de oude liefdes, maar een ander soort spiegel. Ze zagen haar zoals zij zichzelf niet altijd zag. Begeerlijk, mysterieus, ongrijpbaar. En soms, heel soms, als een vrouw die hen iets kon leren zonder een woord te zeggen. Het spel bleef, haar verlangen, haar honger, haar behoefte om te geven. Maar het kreeg nieuwe lagen, minder haast, meer diepte. Ze raakte verslingerd aan het ritme van het nieuwe. Niet omdat ze jong moest blijven, maar omdat ze zichzelf opnieuw leerde kennen door de ogen van hen die kwamen en gingen.

En onder alles bleef dat verlangen, de liefde voor het spel van aanraken, verleiden, nemen en geven. Het respect voor de ander, voor zijn of haar lichaam, voor zijn of haar voelen. Maar meer dan ooit was het nu ook het besef. Ze was niet zomaar een vrouw. Ze was een plek geworden, een ervaring, een goed bewaard geheim in het leven van velen. Ondanks haar ervaring ontstond er geen afgevlakte routine. De passie bleef, de passie werd aangewakkerd, door nieuwe uitdagingen door nieuwe contacten en door elke keer dat ze het gewicht van de man weer op haar tong voelde, dat haar lippen zich sloten, het vlees tot leven kwam en haar tong zocht. Zocht naar het moment waarop ze hem zou laten gaan, of komen, vol overgave, vol passie en vol verlangen naar een volgende keer.

Zo ging het ook met Oscar, de rit naar zijn buitenverblijf voelde elke keer als een overgang naar een andere wereld. Ver van de stad, stil en afgeschermd door discrete beveiliging. Zodra ze door de poort reed, veranderde haar rol. Niet als minnares, niet als gast, maar als performer. Als de vrouw die hem zijn diepste fantasieën kon laten beleven, zonder woorden, zonder oordeel. In de grote kamer met houten lambrisering en zacht gedempt licht stond een chaise longue en een leren fauteuil waar hij plaatsnam. Gekleed in een donker pak een glas cognac in de hand, voor haar stond altijd een glas champagne klaar. Zij wist wat haar te doen stond. Haar kleding gleed langzaam van haar lichaam, één voor één, haar bewegingen traag en berekenend. Elke handeling was bedoeld om zijn aandacht vast te houden, om hem hongerig te maken.

Ze droeg wat hij voor haar had uitgezocht, zwarte lingerie, kousen met jarretels, een dunne parelketting die langs haar buik bungelde. Ze dronk van haar champagne, op haar blote voeten liep ze tergend naar hem toe. Over het zachte tapijt, met haar hoofd licht gebogen maar haar ogen op hem gericht, het glas in haar hand, nippend aan het heerlijke vocht. Niet onderdanig, eerder als prooi en jager tegelijk. Voor hem, tussen zijn benen, wachtte ze even. Raakte hem niet aan, keek alleen. Zijn ademhaling werd hoorbaar. Toen boog ze zich naar voren, haar handen achter haar rug, en kuste zijn knie, zijn dij, de binnenkant van zijn bovenbeen. Haar mond nog nat en koel van de champagne. Langzaam werkte ze zich omhoog, haar ademhaling en zijn spanning versmolten tot een stilte vol geladen verwachting. Ze raakte hem pas als hij het toeliet. En als hij dat deed, gaf zij zich volledig. Oraal was haar kunst, haar toewijding, speciaal voor hem haar mond gevuld met de koele bubbelende vloeistof. Niet voor haar eigen genot, maar om de controle volledig te nemen door juist te geven. Om zijn lichaam te lezen, zijn spanning te voelen toenemen. Ze kon het tempo bepalen, zijn kreunen uitlokken, hem net niet laten komen, en dan opnieuw beginnen.

Soms leidde ze hem zachtjes naar achteren, draaide zich om, presenteerde zich, zonder iets te zeggen. Zijn handen op haar heupen waren als een bevestiging. Wat volgde was niet rauw of gehaast, maar beheerst, bijna ceremonieel. Haar lichaam op zijn ritme, haar adem synchroon aan zijn. En als het eindigde, lag hij achterover, leeg en voldaan. Zij likte haar lippen, trok haar kousen weer recht, en verdween naar de badkamer, waar ze het heiligdom tussen haar benen soms nog even streelde, stil, voldaan en krachtig. Niet als zijn bezit, maar als de vrouw die hem liet voelen wat hij nergens anders kon ervaren. Oscar had iets zeldzaams. Niet alleen zijn status of zijn geheimzinnigheid. Het was zijn lichaam, zijn verlangen, de manier waarop hij haar toeliet én uitdaagde. Marjon had het zelden meegemaakt. Een man die, kort na zijn eerste ontlading, met evenveel gretigheid en spanning zich opnieuw aan haar overgaf. Soms zelfs voor een derde keer.

Ze voelde het vaak nog vóór hij iets zei. Zijn ademhaling, de manier waarop hij haar aankeek als ze zich uit de badkamer liet zien, een handdoek losjes om haar heupen, de druppels water nog langs haar borsten. Ze voelde het in zijn blik, rauw en intens, maar ook bewonderend. Zij was zijn muze, zijn vuur. Ze kroop weer naar hem toe, haar vingers gleden eerst langs zijn dijen, traag, verkennend, tot haar hand het eerste teken van een nieuwe erectie vond. Haar mond volgde, met zachte, warme strelingen. Geen haast, alleen aandacht. Ze hield van het spel, van het opwekken. Het langzaam uit zijn rust halen. Zijn erectie groeide onder haar tong, zijn heupen spanden zich, zijn vingers in haar haar zochten houvast. Met haar ene hand streelde ze zijn buik, haar andere gleed verder naar achteren, tussen zijn billen, cirkelend, verkennend. Oscar kreunde zacht, hij liet het toe, altijd weer. Zijn overgave aan haar vingers, haar tong, haar handen, het was hun onuitgesproken taal. Zijn huid rilde onder haar. aanraking, zijn lichaam gaf zich opnieuw prijs.

Haar mond speelde met hem. Eerst licht zuigend, dan masserend met haar tong, weer loslatend, hem aankijkend met een glimlach die alles zei. Ik weet wat je nodig hebt. Haar lippen bewogen soepel, ritmisch, haar hand ondersteunde het spel, haar vingers gaven druk, vonden zijn gevoelige plekken. Zijn lichaam reageerde krachtig, niet onstuimig, maar gespannen en intens. En dan, als een golf die zich niet meer liet tegenhouden, voelde ze hoe hij begon te beven. Zijn benen trilden, zijn stem brak. Een fontein van verlangen, opnieuw, in haar mond, langs haar vingers, over haar lippen. Warm, overvloedig, en toch gecontroleerd. Ze slikte langzaam, proefde hem, hield hem vast terwijl hij zich herstelde. Ze keek hem aan, niet om goedkeuring te vragen, maar om hem haar oprechte verwondering te tonen. Dat hij haar dat gaf en dat zij hem dát kon geven. Geen woorden, alleen adem, tast, huid en vloeibaar genot. Soms, als zijn hand zacht over haar wang gleed, zei hij één woord. Fluisterde hij “Meesterwerk.” En zij wist, ze was niet zijn bezit, ze was zijn kunst.

Onder haar cliënten was ook een lieve en gevoelige man, een paar jaar ouder dan Marjon, een man die zo nu en dan een vermoeide indruk maakte. Ze noemde hem ‘de kunstschilder’, ook al schilderde hij geen doeken maar muren. Zijn handen droegen eelt, zijn ogen sporen van jaren die veel hadden gevraagd. Toch glimlachte hij vaak, met een wrange charme die haar raakte. Marjon ontmoette hem via een kennis, een man die haar atelier opknapte. Hij kwam om de kleuren van de wanden en kozijnen te kiezen, hij bleef om te praten. Daarna kwamen ze elkaar keer op keer weer tegen. Tot ze koffie dronken op haar bank, en de afstand tussen hen langzaam oploste. Hij vertelde over zijn vrouw, zonder dramatiek. Over hoe ze ziek werd, een spierziekte. Hoe ze op een dag niets meer zelf kon, hoe hij haar verzorgde. Hoe zwaar ze soms werd, letterlijk en figuurlijk. En dat zij het was geweest, zijn vrouw, die hem op een dag een briefje had gegeven. “Ik wil dat je leeft,” stond erop. En iets eronder, kleiner geschreven “Zoek iemand die mijn plek niet inneemt, maar jou wel weer laat voelen.”

Hij had gehuild, hij had de woorden van zijn vrouw begrepen en het gemis gevoeld. Dat briefje bewaarde hij nog steeds, gevouwen in zijn portemonnee, verfrommeld en bijna onleesbaar. Hij liet Marjon het zien. Ze was de eerste vrouw die het briefje las, de woorden raakten haar, net als zijn blik. Ze huilde zonder tranen te tonen, ontroerd en geraakt. Zonder woorden, nam ze zijn hand. Vanaf die dag kwam hij vaker. Soms om haar te helpen om wat repareren. Soms om gewoon aan haar tafel te zitten, een kopje koffie, een glaasje wijn. Soms om te zwijgen. En soms, wanneer de stilte geladen raakte, stonden ze op, liepen naar haar matras, en begonnen aan hun ritueel. Geen rollenspel, geen spanning van onbekende lust, maar een soort vanzelfsprekendheid.

Zijn eelterige handen vonden haar borsten met een soort verlegen honger. Zij leidde, hij volgde. Zij lachte soms, als hij weer zei dat hij haar lichaam een kunstwerk vond die hem verwarde en in onbalans bracht. “Ik krijg er geen rechte lijn meer van op m’n muur,” grapte hij. En zij antwoordde met haar volle en warme lippen op zijn buik. Hij kwam traag op gang, zijn lichaam kende geen haast meer. Maar zijn verlangen was oprecht. Ze zoende hem niet. Vaak hield ze zijn hoofd tussen haar borsten, streelde hem over zijn rug, terwijl hij zich ontspande. Alsof ze hem herstelde na een vermoeiende dag, stukje bij beetje.

Wanneer zijn orgasme tot uiting kwam, deed hij dat met een soort opgekropte dankbaarheid. Zijn warme kleine penis tussen haar lippen, schurend over haar tong. Ze lag dan soms op haar rug, haar borsten in haar handen, zijn warme streling als laatste penseelstreek op haar huid. Hij noemde het zijn “verf”, zij grinnikte. Daarna maakte ze hem schoon, voorzichtig. Alsof ze niet alleen zijn lichaam, maar ook iets in zijn ziel aanraakte dat al jaren niet meer bevochten was. Ze vroegen niets van elkaar. Geen toekomst, geen verklaringen. Alleen nabijheid, aanraking, het besef dat er meer was dan plicht en verleden. Hij noemde haar nooit zijn minnares. Maar soms, als hij vertrok, kuste hij haar hand en zei zacht “Ik ben weer een beetje man geweest.” En dat was voor haar genoeg. Dat was wat het briefje van zijn vrouw had gezegd, dat was wat Marjon een man kon geven. Terwijl ze gaf nam ze ook.

Ze gebruikte haar vrouwelijke kracht en genoot intens van haar kunst, van het pijpen. Maar ze had ook ontdekt hoe ze die kracht anders kon inzetten. Kon benutten, voor genot, voor plezier, om te geven, om te leven. De afspraak met Vera stond al weken in haar agenda, zorgvuldig met alleen een kruisje gemarkeerd. Vera kwam altijd in de vroege middag, wanneer haar man op zakenreis was en de kinderen hun eigen leven leidden. Marjon wist hoe belangrijk het voor de vrouw was. De controle loslaten, het verlangen niet hoeven uitleggen, gewoon kunnen zijn. In haar studio lag alles klaar. Het zachte, warme licht van de middagzon viel gefilterd door linnen gordijnen. Het tuigje, strak zwart leer, lag gevouwen op het bed, samen met twee zorgvuldig gekozen dildo’s. De een lang, slank, gebogen als een vioolsleutel, de ander korter, dikker, met een vleugje reliëf. Vera had hem ooit zelf meegebracht, een tuigje waar twee dildo’s in passen, voor een wederzijdse penetratie of een dubbele. Een flesje glijmiddel stond discreet op het kastje ernaast. Marjon had zich gehuld in een zwarte body, semi-transparant, die haar borsten stevig omvatte maar haar dijen en schouders bloot liet.

Vera kwam zoals altijd in stijl. Een mantelpakje, parelketting, haar perfect in model, maar in haar ogen brandde al die onrustige honger. Zodra de deur dichtviel, vielen ook haar rollen af, die van de moeder, de vrouw, de zakenvrouw. Wat overbleef was Vera in haar meest pure vorm, op zoek naar bevestiging, naar aanraking, naar iemand die haar begreep. Marjon hielp haar uitkleden, langzaam. Ze maakte de knoopjes van haar blouse los, kuste zacht de huid bij elk nieuw stukje dat bloot kwam. Vera zuchtte, haar lichaam strak van verwachting. “Wil je dat ik begin als vrouw of als man?” vroeg Marjon zacht, hun voorhoofden bijna rakend. Vera aarzelde niet. “Als vrouw. Eerst zacht.” Marjon leidde haar naar het bed, liet haar liggen en spreidde haar benen. Haar vingers vonden met zorg de weg, traag, verkennend, strelend langs lippen, dijen, buik. Haar mond volgde niet veel later, likkend, ademend, sabbelend, tot Vera zich boog en kreunde. Niet luid, maar diep, alsof ze loskwam van zichzelf.

Toen Vera ontspande, haar lichaam zich opende, kwam de omslag. Ze tilde haar hoofd op.

“Nu als man.” Marjon stond op, trok het tuigje aan. Vera volgde haar bewegingen met hongerige ogen. Ze draaide zich om, op handen en knieën, haar rug hol, haar billen uitnodigend. Marjon bewoog langzaam, zette zich achter haar, liet haar lichaam één zijn met het kunstmatige. Ze kende het verlangen van de vrouw onder haar, het verlangen naar de dildo, naar de bewegingen, naar erkenning. Haar handen op Vera’s heupen, haar heupen ritmisch, diep maar met gevoel stotend. Vera kreunde, gromde bijna, ving het gevoel op en bewoog terug. Het werd een dans, duwen en terugtrekken, geven en nemen. En toen Vera hijgend naar adem hapte, trok Marjon zich terug, liet haar draaien, op haar rug, benen wijd. “Nu alles” fluisterde Vera, Marjon wisselde, de tweede dildo klikte in het tuigje. Breder, steviger. Ze streelde Vera’s clitoris met haar duim, fluisterde zachte woorden. Ze gebruikte glijmiddel en haar vingers om Vera’s anus voor te bereiden op het spel wat haar altijd weer in extase bracht.

En weer volgden die bewegingen, steeds dieper en intenser. Vera’s nagels groeven zich in het laken. Ze had niet veel tijd nodig, ze kwam in golven, kreunend, trillend, zich vastklampend aan Marjon’s polsen. De nette vriendelijke vrouw, de moeder die binnen was gekomen in haar elegante mantelpakje vloekte nu. Ze kermde schreeuwde naar meer, veel meer. Marjon gaf meer, zoals ze altijd deed, zoals ze was. Maar ze nam even later ook, met haar mond en met haar tong. Toen het stil werd, en alleen nog maar hun ademhaling de ruimte vulde, kroop Marjon naast haar. Ze hield haar vast, voelde haar hartslag vertragen. Vera kuste haar schouder, haar hals, bleef met haar hand rusten op Marjon’s borst. “Ik weet niet wie jij bent, man of vrouw,” fluisterde ze. “Maar jij begrijpt mij. Jij spreekt de taal van allebei, mijn taal” Marjon glimlachte “Misschien ben ik gewoon mens. zoals jij.” En zo lagen ze daar, zwijgend in een veilige ruimte, waar rollen vloeibaar werden, waar verlangens geen uitleg nodig hadden. Waar Vera even zichzelf mocht zijn. De moeder, de vrouw de succesvolle zakenvrouw die haar fetisj had ontdekt en een veilige plek had gevonden om zichzelf te zijn. Bij Marjon, die niet alleen mannen genot bezorgde maar zo nu en dan ook een vrouw.

Het was een paar weken later, Marjon stond klaar voor een ontmoeting die zoals gebruikelijk met de precisie van een Zwitsers uurwerk tot stand kwam. De sleutel klikte in het slot, precies 22:00. Ze glimlachte kort. Hij had haar nooit op een seconde kunnen betrappen. En dat hoorde zo. Stiptheid was voor hem meer dan beleefdheid, het was het begin van zijn opwinding. Binnen was het warm, de zachte geur van sandelhout vermengd met iets mannelijks, vaags zouts. De muziek speelde op fluistervolume, iets klassieks, iets herhalends. Ze sloot de deur zacht achter zich en liet haar jas langzaam van haar schouders glijden. Daaronder droeg ze precies wat hij graag zag. Een zwart satijnen overhemd, tot net over haar heupen, niets eronder. De knoopjes half open, haar borsten vrij zichtbaar in het schemerlicht en haar piercing glinsterend tussen haar benen.

Haar ogen gleden over het bed. Daar lag hij, naakt, uitgestrekt, stevig maar niet gespannen. Zijn benen licht gespreid, zijn enkels vast met metalen riemen aan de hoeken van het bed. Zijn bovenlijf lag stil, zijn borstkas bewoog regelmatig, alsof hij mediteerde. Alleen zijn ogen verraadden zijn spanning toen hij haar zag. Zijn halsketting zat strak maar veilig, een metalen ring waar zijn hoofd zich tegenaan vlijde. Eén pols vrij, maar de ketting lag al klaar. De sleutel rustte zoals altijd op het kastje. Ze liep langzaam naar hem toe, pakte een sigaret die voor haar klaar lag en stak hem op en keek minutenlang toe hoe hij daar lag. Laten wachten hoorde erbij, net als het roken. Het was zijn keuze geweest zich zo over te geven, om haar zo te zien, in deze outfit, in deze situatie.

Nu was het aan haar om de tijd te dicteren. Ze stond stil naast het bed en boog zich naar hem toe, haar lippen vonden zijn oor. “Precies op tijd,” fluisterde ze. “Zoals altijd.” Ze kuste zijn slapen, zijn voorhoofd, streelde met haar nagels zijn kaaklijn. Zijn ogen sloten zich. Daarna gleed ze met haar tong over zijn borst, langzaam, cirkelend om zijn tepel, die al hard begon te worden. Zijn adem versnelde nauwelijks, maar zij kende de signalen. Ze nam een trekje van de sigaret, blies de rook in zijn gezicht, hij sloot zijn ogen, dankbaar voor wat hij zag, voor wat ze deed en wat hij voelde. Haar hand vond zijn vrije pols, ze boog zich voorover, klikte het slot dicht. Nu was hij van haar. Met haar vingers tekende ze een pad over zijn buik, richting zijn schaamstreek. Zijn erectie was er al, vol en lang, pulserend bijna. Ze boog zich naar voren en blies de rook zacht over de huid, net niet rakend. Een rilling schoot zichtbaar door zijn lijf.

Ze kuste de binnenkant van zijn dij, langzaam, zacht. Haar tong gleed over zijn huid, naar boven, weer omlaag. Een spel van anticipatie, van bijna raken, van uitgestelde verlossing. De sigaret belandde in de asbak, smeulend, net als hij. Toen bewoog ze omlaag, liet haar tong over zijn eikel glijden, één keer, hard en doelgericht. Hij kreunde, een korte, onderdrukte klank. Ze nam hem in haar mond. Niet snel, niet hongerig, maar met controle. Haar lippen sloten zich om hem, haar tong cirkelde, haar hoofd bewoog langzaam. Op en neer, telkens iets dieper. Haar handen rustten op zijn buik, haar duimen bewogen in kleine cirkels. Ze kende zijn lichaam, zijn gevoeligheden, zijn kantelmomenten. Af en toe stopte ze, keek hem aan. Zijn ogen smolten bijna, zijn lichaam gespannen maar hulpeloos. Ze was de dirigent, hij het instrument. Ze liet haar hand naar beneden glijden, zacht, tussen zijn benen. Daar waar hij het het gevoeligst vond. Met zorg streelde ze, drukte even zacht, precies zoals hij het kon hebben. Zijn ademhaling stokte, zijn polsen draaiden tegen het metaal, zijn hals boog naar haar toe alsof hij haar wilde kussen maar niets kon doen. Ze nam hem dieper in haar mond, liet hem voelen hoe ver ze kon gaan. Haar keel ontspande, haar ademhaling controleerde ze met haar buik.

Een langzaam tempo, dan versnellen, dan weer vertragen. Hij steunde, geboeid, geketend, overgeleverd. Toen ze voelde dat hij bijna kwam, trok ze zich terug. Haar hand nam het over, langzaam, stevig. Zijn hoofd ging achterover. Ze boog zich opnieuw naar hem toe, haar tong vlak achter zijn eikel, vlak voor de uitbarsting. En toen gebeurde het. Zijn lichaam spande zich, zijn heupen trilden, en in warme, dikke pulsen kwam hij los. Over haar tong, haar lippen, haar vingers. Ze ving het op, liet niets ontsnappen. Alleen een zachte zucht ontsnapte hem. Lang en tevreden. Ze slikte, keek hem aan, haar vinger streek een straaltje van haar kin en ze likte het langzaam schoon. Daarna zoende ze hem met haar glimmende lippen. Op zijn eikel, op zijn tepels en op zijn mond. Ze liep naar het kastje, stak een sigaret op, inhaleerde diep en pakte de sleutel en ging weer naast hem zitten. “Zo,” fluisterde ze. “Nu ben je pas echt vrij.” Daarna pakte ze haar jas, trok hem over haar schouders en keek nog één keer om. Hij lag met gesloten ogen, zijn vrije hand om zijn langzaam alweer aanzwellende piemel. Ze wist het, ze kende hem, ze liep terug naar het bed, nam hem in zijn mond en zei “zwijg”.

Voor Marjon was pijpen geen onderwerping, het was overgave, en tegelijk absolute controle. Ze hield van het ritueel, de nabijheid, de smaak, de geur, het ritme. Ze hield van het moment waarop een man zijn adem inhield, zijn spieren spanden, zijn hele wezen zich concentreerde in haar mond, omdat zij dat veroorzaakte. Het voelde als macht, maar ook als verbinding. Intiemer dan welke daad ook. Ze had geleerd te genieten van het geven, het nemen in haar eigen tempo, het bespelen van een ander lichaam als een instrument. Zijn zuchten, zijn fluisteringen, zijn zachte kreun wanneer hij zich niet langer kon inhouden, dát was haar beloning en niet het geld alleen. En als hij uiteindelijk loskwam, zich leeg schonk in haar mond, voelde ze het alsof hij haar iets gaf wat ze verdiend had. Het was erkenning. Bevestiging, een stille, plakkerige bekroning op haar kunde, haar aandacht, haar overgave. Voor Marjon was pijpen kunst. En tegelijk haar diepste vorm van genot.

Op een zondag kreeg ze een berichtje van een “vriend” genaamd Erik. Ze had hem al vier jaar niet gezien of gesproken en was verrast dat hij haar uit het niets om een gunst vroeg. Of ze wilde helpen om een jonge man een cadeau te geven. Een cadeau met inhoud, met respect en iets wat hem zou vormen voor de rest van zijn leven. Ze had getwijfeld, de vraag, de leeftijd van de jongen en het idee dat het niet zijn eigen keuze was. Ze had uiteindelijk onder voorwaarden ingestemd. Een stopwoord die voor beide gold en ze wilde dat de jongen zelf contact opnam om d afspraak te maken. En dat deed hij, twee weken later op een zondagmiddag trof ze hem in haar studio.

Ze keek hem aan, een jonge man, hooguit begin twintig, met een verlegen glimlach en een nieuwsgierige blik. De gelijkenis met Erik was treffend, dezelfde kaaklijn, dezelfde zachte krul in het haar en dezelfde mooie donkere ogen. Ze wist wat deze ontmoeting betekende, wat Erik haar had gevraagd te geven. Niet iets banaals. Iets vormends, iets wat hem eeuwig bij zou blijven en iets wat meer zou zijn dan een snelle wip achter een feesttent of een pijpbeurt in een portiek. Het moest iets zijn wat alleen zij kon geven volgens Erik.

Ze sloot de deur achter de jongeman en vroeg niets meer. In plaats daarvan streelde ze zijn wang, zacht en teder, liet haar vingers over zijn hals glijden, langs zijn sleutelbeen. Hij beefde licht, niet van angst, maar van spanning, het onbekende, het nieuwe. Ze stelde hem gerust met haar warme blik, haar lichaamstaal en haar zachte handen. Ze kuste hem, eerst vluchtig, daarna dieper, met haar hand rustend op zijn borstkas. Ze voelde zijn hartslag, zijn ademhaling die versnelde onder haar aanraking. Zonder woorden vroeg ze hem om toestemming, hij knikte. Ze kleedde hem langzaam uit, knoop voor knoop, rits voor rits, tot hij naakt voor haar stond. Jong, gespannen, prachtig gevormd, sterk en energiek. Ze glimlachte zacht en leidde hem naar het bed, zette hem op de rand en hurkte voor hem neer. Ze liet haar handen over zijn dijen glijden, verkende met haar vingertoppen zijn huid, zijn geur, zijn warmte. Elke aanraking bedoeld en elke blik afgestemd op zijn reactie.

Toen boog ze voorover, haar lippen vonden zijn buik, zijn heup, zijn dij. Ze kuste, likte, blies warme adem op zijn huid. Hij zuchtte diep, onwennig maar gewillig. Ze leidde zijn hand naar haar haren, leerde hem haar ritme kennen, liet hem voelen wat geven kon betekenen. Haar mond was haar instrument, haar tong haar penseel, haar adem haar tempo. Hij gaf zich over, beetje bij beetje, tot hij niets meer was dan gevoel. Golven van genot, ondergedompeld in zachtheid, omhuld door haar ervaring. Ze bleef bij hem, nam de tijd, gaf hem vertrouwen en ruimte, maar ook sturing. Hij leerde haar lichaam kennen in datzelfde ritme, aarzelend maar oprecht, volgde haar fluisteringen, haar stiltes, haar lach. Ze leidde zijn hand over de rondingen van haar lichaam, haar heupen, haar dijen en haar borsten. De blik in zijn ogen verzachtte, hij ontspande en leunde steeds meer achterover in de kussens.

Toen hij eenmaal lag, zijn hoofd op een kussen, zijn ogen halfgesloten van overgave, kroop ze naast hem, streek haar hand over zijn borst. “Denk aan dit moment,” zei ze zacht. “Niet omdat het je eerste was, maar omdat het je iets gaf wat je zelf nog niet kende.” Hij knikte, sprak nauwelijks, maar zijn blik zei genoeg. Ze had gegeven, niet enkel genot, maar ervaring. En zij, Marjon, voelde het opnieuw. De kracht van haar aanraking, het verhaal dat ze kon schrijven met niets meer dan haar mond, haar handen, haar aanwezigheid. Dit was haar kunst. Intiem, discreet en vol betekenis. Toen ze naar hem keek zag ze zijn warme en voldane blik, er volgde een zoen, op zijn mond, op zijn mooie volle lippen. Haar hand vond zijn erectie, hij kreunde zacht. Daarna daalde ze af, haar hand langzaam op en neer bewegend, haar lippen geklemd om zijn mooie lange piemel. Zuigend, strelend, liefkozend, langzaam, geduldig en toen voelde ze het. Hij had het begrepen, hij had iets geleerd. Ze keek naar hem op, oogcontact, een glimlach, haar knikje en toen voelde ze zijn tweede lading zaad stromen. Ze zoog zacht, haar tong roerend in zijn kostbaar vocht, zijn handen in haar haar. Spelend, teder, uit genot en uit respect. Ze zoog de laatste druppels dankbaar op en wist dat haar vrouwelijke kracht opnieuw had gezegevierd.

De volgende dag kreeg ze een berichtje van Erik, het ging niet over de jongeman, het ging over hem zelf. Hij wilde haar weer zien, hij wilde haar weer voelen, hij wilde weer dat genote wat ze hem zo vaak had gegeven. Vanmiddag had ze hem opgezocht, in zijn favoriet hotel, het was als vanouds, warm liefdevol, met respect. Soms herkende ze de trekjes die de jongeman ook had gehad, en helemaal de tweede keer dat hij zijn tweede lading zaad in haar mond liet stromen. Marjon genoot er van en lag op het hotelbed, haar hoofd rustte nog achterover op de rand van het matras. De lakens om haar heen waren verfrommeld als stille getuigen van het lijfelijke spel dat zich even daarvoor had afgespeeld. Haar zwarte kanten slipje was strak tussen haar billen geschoven, haar beha een stukje naar beneden getrokken zodat haar tepels net vrijlagen, het zachte kant kietelend tegen haar huid. Langzaam vond haar ademhaling een rustiger ritme.

Vanuit haar half liggende positie keek ze naar de man die zich weer aankleedde. Zijn broek schoof over zijn heupen, zijn overhemd nog open, zijn blik kort op haar gericht. Ze voelde haar hartslag kalmeren, haar hoofd leeg, haar lichaam loom en tevreden. Alles in haar ademde voldoening. Ze dacht aan zijn lichaam, aan hoe hij zich had gegeven, hoe zij zich had geopend, genomen, gegeven. Aan zijn lengte, zijn geur, de warmte die hij achterliet. En aan het moment waarop hij zich volledig aan haar had toevertrouwd, haar mond, haar tong, haar handen. Ze had hem ontvangen zoals ze dat jaren geleden ook deed. Zonder schroom, met honger, met een diepe, natuurlijke overgave die haar zo eigen was. Niet als een techniek, maar als een instinct.

Het zaad van zijn genot was haar niet vreemd. Ze had het verwelkomd, zonder twijfel, zonder tegenhouden. Alsof het een vanzelfsprekende bestemming was, iets waar haar lijf naar verlangde, zoals een bloem zich opent voor de zon. Ze glimlachte, heel even. Niet naar hem, maar naar het gevoel in haar buik. Naar de rust, naar haar rol. Naar het eenvoudige geluk van het geven en nemen, in dat kleine uur tussen aankomst en vertrek. Ze bleef nog liggen, roerloos bijna, behalve haar hand die langzaam tussen haar benen gleed. Geen haast, geen doel. Alleen het navoelen.

Ze sloot haar ogen terwijl haar vingers haar vocht vonden, zachtjes cirkelend, verkennend. Niet om iets op te wekken, maar om iets vast te houden. Ze voelde nog steeds de warmte van zijn lichaam, het gewicht van zijn dijen tegen haar wangen, de geur van zijn huid op haar tong. In haar hoofd passeerden flarden van eerdere ontmoetingen, Paul, André, de Duitser, Vera… Hun lichamen, hun wensen, hun geluiden. Hun overgave, haar kracht, haar rol. Ze kreunde zacht toen het genot haar bekken opnieuw liet pulseren, een klein, helder golfje dat haar schouders deed ontspannen. Daarna lag ze stil, haar hand nog tussen haar dijen, haar mond half open, haar borst zachtjes rijzend.

En terwijl ze zo lag, op dat doorwoeld hotelbed, in stilte en verzadiging, wist ze het zeker. Haar werk was geen dienst meer, geen spel, geen geheim. Het was uitgegroeid tot iets groters. Iets met precisie, toewijding, gevoel, stijl. Het was kunst, een meesterwerk zoals Oscar het had gezegd. En zij... zij was de kunstenares van het verlangen