Het is een regenachtige oktoberavond. De wind tikt tegen de ruiten en de druppels ruisen als zachte ruis op het glas. Rond tienen slaat Amada haar laptop open, schenkt zichzelf nog een klein glas witte wijn in en typt aarzelend de naam in die haar collega vorige week noemde “50Plus Chat”. Ze klikt op ‘gastaccount’, twijfelt even, typt dan: Ria. Ze liegt over haar leeftijd, iets wat haar verbaasd en tegelijk opwindt. Binnen de kortste keren krijgt ze reacties, van mannen én vrouwen. Korte vragen, soms brutale opmerkingen, maar ook gewone, vriendelijke begroetingen.

Er zijn maar drie kamers: de Woonkamer, de Tuin en de Zolderkamer. Ze kiest die laatste. Die klinkt het veiligst, iets teruggetrokken, zoals zij zich voelt. Het duurt even voordat ze doorheeft hoe het werkt, privé gaan, tekstkleuren kiezen, het verschil tussen fluisteren en roepen. Maar vooral, de ongeschreven etiquette. Sommige mensen begroeten, anderen negeren. Het voelt als binnendringen in een stam met eigen codes. Haar eerste woorden typt ze met ingehouden adem. Niet zomaar een appje naar een vriendin, maar het begin van… iets anders. Na een klein uur logt ze uit. Genoeg voor vanavond, misschien morgen weer.

De volgende avond, net na negen uur, is ze er weer. Wijn in de hand, gordijnen dicht. Ze maakt een account aan, Ada1970NL. Ze kiest cursief oranje als letterkleur, warm, stijlvol, niet schreeuwerig maar toch zichtbaar. Haar profiel houdt ze zakelijk, leeftijd, regio, interesses. Op de vraag “Wat zoek je?” typt ze “Gezelligheid en misschien een beetje spanning.”

Ze schrikt van haar eigen eerlijkheid, maar laat het staan. Binnen een halfuur kletst ze volop. Met een leraar uit Friesland, een weduwnaar uit België, een vrouw die alleen maar over haar ex praat. Soms is het gezellig, soms seksistisch maar meestal nieuwsgierig. Amanda blijft alert. Ze jokt alleen kleine dingen, maar houdt zichzelf in de hand. Ze observeert, test haar grenzen. Rond middernacht sluit ze af. Haar hoofd tolt. Zoveel woorden, zoveel mensen. Als ze even later in bed ligt, onder het zware dons, voelt ze hoe haar lijf warm is van binnen. Niet van wijn, niet van moeheid. Ze staart naar het plafond en vraagt zich af of dit wel iets voor haar is? Heeft ze nu iets opengedaan dat ze iet meer kan sluiten?

Drie avonden later, zaterdag. De regen heeft plaatsgemaakt voor heldere kilte, maar binnen is het warm. Amanda zit met een glas wijn en een dekentje over haar benen achter haar laptop. Ze is rustiger dan eerst. Minder onwennig. Meer toeschouwer dan deelnemer nog. De site is druk vanavond. In de Woonkamer flitsen berichten voorbij, schermen vollopend met groeten, grappen, en zo nu en dan een rauwe opmerking. Dan plopt er onverwacht een privébericht op. “Pas op hier. Niet iedereen is wie hij zegt dat hij is. Kijk eerst de kat uit de boom. Vrouw tot vrouw.” Geen naam, geen gezicht, maar het klinkt oprecht. Amanda glimlacht vaag. Ze typt “Dankjewel. Ik ben voorzichtig.”

Ze blijft even hangen, klikt dan door naar de Tuin. Die blijkt allesbehalve fris en groen. Vrouwen plagen mannen, speels, met emoji’s en schijnbare nonchalance, de aubergines vliegen door het beeld. Mannen reageren hongerig, soms ongeduldig, en vaak op één ding gericht, beeld, de camera aan. “Zonder cam ben je fake.” “Laat zien dat je echt bent.” “Doe niet zo preuts.” Amanda schrikt van de toon, probeert een gesprek aan te knopen maar wordt afgesnauwd. “Nepwijf, Spook, Doe je kleren uit of ga weg.” Ze klikt weg, haar hart bonkt, even wil ze uitloggen, maar iets trekt haar toch verder.

De Zolderkamer. De naam intrigeert haar nog steeds, ze opent het scherm. De sfeer is… anders. Donkerder, verstillend, geen chaos, geen geschreeuw. De gesprekken zijn langzamer, uitgesprokener. Namen die blijven hangen. Mensen die elkaar lijken te kennen. Openhartig, sensueel, soms zelfs… filosofisch. Tot haar verbazing gaat het vaak over seks. Niet plat, niet ordinair, maar wel open. Gedetailleerd en verrassend direct. Ongeveer de helft van de aanwezigen heeft de camera aan, vage silhouetten, donkere achtergronden. Glimpen van bedden, kaarslicht, flarden van gezichten. Het is alsof ze door een kier gluurt naar kamers die ze niet hoort te zien.

Dan verschijnt er een privébericht. JohnBonBon “Die naam is nog erger dan hij klinkt, haha. Lang verhaal. Maar ik geef toe, hij blijft hangen toch?” Amanda grijnst. Ze leest de zin twee keer. Het is de eerste keer dat iemand haar aan het lachen maakt hier. Ze antwoordt “Toegegeven, ik klikte vooral omdat het zo belachelijk was.” Hij lacht terug, digitaal. En dan “Wil je niet al dat lawaai ontwijken? Als je wil, kan ik je laten zien hoe je privé praat zonder dat iedereen meeleest.” Ze aarzelt. Haar vingers hangen boven het toetsenbord. “Lief dat je het zegt,” typt ze dan. “Maar misschien een andere keer. Ik kijk nog wat rond.” Zijn antwoord blijft uit, zo gaat dat op chatsites. Ze blijft nog even hangen, dan sluit ze haar laptop, het is genoeg geweest, maar in haar hoofd blijft zijn naam hangen. JohnBonBon, net als de zolderkamer. Donker, fluisterend, vol geheimen. Die nacht komt de slaap laat. De stilte in huis is scherp, bijna hoorbaar. Buiten tikt de regen niet meer. Binnen is het haar hoofd dat druppelt. Gedachten, indrukken, flarden van zinnen.

Ze schenkt zichzelf nog een glas wijn in. Wikkelt zich strakker in het plaid. Klikt haar laptop opnieuw open, gastaccount dit keer. Gewoon even kijken. Even gluren, zegt ze tegen zichzelf. De Zolderkamer is stil. Namen flitsen voorbij, bekenden, grofheid. Geen John, geen BonBon. Wel de gebruikelijke verwensingen voor mensen zonder cam. De rauwe, haast verslaafde toon die ze inmiddels herkent. Ze sluit weer af.

Dinsdagavond, net na elven. Ze is er weer onder haar vaste naam dit keer Ada1970NL. Haar profiel heeft ze aangevuld. Met een knipoog “Kattenmens, hou van koken. Prikkelende gesprekken hebben mijn voorkeur.” In de Woonkamer begroeten mensen haar, alsof ze er altijd al was. “Hey Ada, daar ben je weer!” “Jij bent er ook lekker laat bij hè?” Ze glimlacht, tikje ongemakkelijk. Maar ook… gezien. In de zijkolom brandt een lichtje, mail, ze klikt.

Van: JohnBonBon. Onderwerp: een bonbon voor jouw gedachten “Als je me je adres geeft, stuur ik je echte bonbons. En als ik echt m’n best doe, zijn ze niet eens gesmolten tegen de tijd dat ze aankomen. Gewoon… voor bij je wijn op regenachtige avonden. Geen bijbedoelingen. Of nou ja… misschien een heel kleintje.” Ze leest het drie keer. Grijnst hardop, de gekkie. Natuurlijk gaat ze haar adres niet geven, zeker niet. Maar ze voelt haar wangen warm worden. Ze typt een reactie en wist precies wat ze wil zeggen.

“Dank voor je aanbod, maar ik zit nog midden in mijn suikervrije fase. Behalve dan wat betreft woorden. Die mogen zoet, scherp of gesmolten zijn, zolang ze maar écht zijn.” Ze leest haar eigen zin terug, moet lachen, wat zou hij hiervan vinden? Ze klikt op ‘verzenden’ en sluit haar laptop. Ze blijft nog even zitten, glas in de hand. Lach om haar lippen, iets in haar is wakker, iets dat ze lang niet had gevoeld. Bijna tien dagen lang logt Amanda elke avond even in. Kort. Soms maar tien minuten. Even kijken wie er zijn. Een paar aardige woorden. Een duimpje omhoog. Een lach. Niets verplichts, maar toch voelt het als thuiskomen op een vreemde plek. Haar oranje cursieve tekst wordt herkend. Mensen reageren. Vragen hoe het met haar gaat. Zeggen “leuk dat je er weer bent.”

Altijd is daar LindaPinda. Altijd het eerste woord, altijd vriendelijk. “Hé Adaatje! Hoe was je dag?” Linda is een vaste waarde, een vlotte kop en een vol scherm. Grijze krullen, sprekende ogen, altijd een sigaret smeulend tussen haar vingers. En een boezem waar Amanda jaloers op is, al durft ze dat niet hardop te denken. Soms, als Linda weer eens breeduit in beeld zit in een veel te klein shirt, denkt Amanda bij zichzelf “Die zou ik wel eens in iets goeds willen steken. Wat een volume, een wrap top, beetje decolleté, lichte stretch. Je maakt er kunst van.”

Dan schaamt ze zich. Heel even, maar het is ook gewoon waar. Haar stylistenoog slaapt nooit helemaal. In de kamers ontstaan vriendschappen. Voor zover dat kan, online. Maar het voelt als iets, iets echts. Een paar namen duiken telkens weer op. Marcellien is er een van. Een travestiet met manieren, goed gemanierd, goed gekleed. Altijd een hoofddoekje, eyeliner, parel oorbellen. Marcellien leest in haar profiel, dat ze in de mode werkt en vraagt om advies. Lingerie, grote maten, moeilijk te vinden. Amanda reageert met een knipoog, “Brede heupen, stretch is je beste vriendin. En probeer eens zwart kant met zachte voering. Draagt prettig, ziet er duur uit.” Marcellien lacht terug: “Lief van je. Ik moet nog onder het mes, heb nog wat te verbergen, maar ik wil alvast het gevoel.”

Amanda aarzelt even, maar dan tikt ze: “Je hoeft niks te missen om je mooi te voelen.” Er vallen hartjes. Een emoji van een hakje, een compliment van iemand anders die het gesprek gevolgd heeft. Ze voelt zich gezien, niet alleen als vrouw, maar als iemand met kennis. Met smaak, met waarde. En ergens, achter in haar hoofd, glinstert een naam, JohnBonBon. Hij is er die dagen ook. Soms tegelijk, soms niet, ze wisselen korte berichten. Flirtjes, grapjes, halve zinnen met een dubbele bodem. Nog geen cam, nog geen stem, maar iets groeit. Rustig, traag, zoals je een bonbon langzaam proeft.

De dag had haar goed gedaan. In de winkel was het druk geweest, maar op de juiste manier. Klanten die lachten, vragen stelden, zich lieten adviseren. Amanda voelde zich op haar plek, zeker in die nieuwe serie herfstjurken die ze zelf had helpen inkopen. Een oudere dame verliet stralend de winkel met een okergele wollen mantel. Een jonge vrouw twijfelde tussen zwart en smaragd, Amanda wist haar in twee minuten te overtuigen. En voor zichzelf? Een jurk, zwart, zwierig, een lichte glans. Voor dat feestje volgende maand. Maar vanavond geen jurk. Geen slip, geen bh, vanavond is voor haar, puur, naakt.

De verwarming iets hoger, de gordijnen dicht, een glas witte wijn, net koud genoeg. Muziek zacht op de achtergrond – oude Franse chansons, melancholisch en warm, en haar kleding op een hoopje naast de bank. Ze loopt langzaam naar de spiegel in de hal en blijft staan. Ze kijkt, niet vluchtig, niet onzeker, gewoon… kijkt. Afgevallen, ja, de lijnen van haar buik weer zichtbaar. Billen strak, rond, zoals ze horen, haar borsten, stevig, haar tepels donkerder nu, door de zonnebank. Ze draait licht, bekijkt zichzelf zijwaarts. Het tintje staat haar goed, net genoeg kleur om onder een witte blouse te kunnen schitteren.

Ze haalt haar handen door haar lange, blonde haren en laat ze over haar schouders vallen. De spiegel geeft geen oordeel. Alleen aanwezigheid. “Eens een naturist, altijd een naturist,” zei haar man Frank altijd. Geen flirt, geen seks, wel warmte, wel ontspanning. Zo was hij, geen vluggertje en geen uitspattingen. Ze had er in de jaren wel een modus voor gevonden, zonder hem, met zichzelf, met haar keurig verzorgde handen en haar slanke vingers. Een herinnering aan vroeger, aan zondagen zonder plan, aan een tuin met hoge hagen en een goed glas wijn en het spel met zichzelf. Ze glimlachte, zonder schaamte, denkend aan Frank, de man met de postzegels.

Ze loopt terug naar de woonkamer, voelt het vloerkleed onder haar blote voeten, nestelt zich op de bank. Niet om te chatten vanavond, niet om gezien te worden, gewoon… om te zijn. Ze nipt van haar wijn, sluit haar ogen, laat haar hand rusten op haar buik en zucht. Vrij eindelijk weer even vrij. Haar vingers bewegen traag, geen haast, geen plan. Zij kennen haar lichaam beter dan wie dan ook. Ze strelen, verkennen, glijden over de zachte haartjes op haar onderbuik. Een tinteling, warmte en dan… daar, tussen haar dijen, voelt ze de eerste vochtige gloed. Haar ademhaling verandert niet veel, maar iets in haar borst opent zich. Een diepe rust, vermengd met die oude, stille begeerte, niet naar iemand, naar zichzelf.

Ze strijkt met haar vingers langs haar binnenbenen, omhoog, weer omlaag, een spel zonder eindpunt. Alleen ritme, warmte en beweging. Haar hand vindt haar borst, de huid gespannen, de tepel alert. Ze streelt, knijpt zacht, voelt hoe haar huid reageert, hoe de rest volgt, als een echo. De muziek op de achtergrond, een oude stem, zacht krakend, nauwelijks hoorbaar, maar precies genoeg om het moment af te bakenen. De wereld is stil, de gordijnen zijn veilig gesloten, niemand kijkt, niemand hoeft iets te weten.

Ze glimlacht, half om zichzelf, half om de gedachte. De mens is geschapen om naakt te zijn. En hier zit ze dan, de vrouw die dagelijks kleding verkoopt. Jurken, blouses, jassen met perfect vallende schouders, stoffen om lichamen te verhullen, of juist om ze te omlijnen. Inpakken, camoufleren, maar onder al dat textiel, daar is dit. Naakt, echt, warm, voelend en levend. Amanda sluit haar ogen, haar hoofd rust op de rugleuning. De beweging van haar vingers wordt vloeiender. Haar andere hand blijft op haar borst. Ze ademt diep in, zucht zacht uit. Geen climax nodig, het is genoeg om te voelen dat ze er is en dat haar lichaam, nog altijd, háár lichaam is.

Ze pakt haar wijnglas en nipt langzaam. De wijn is zacht, rond, net als haar stemming. Dan valt haar oog op het scherm, de laptop, nog open. Ze had hem helemaal vergeten, het beeld is weer helder geworden, een melding knippert, een privébericht. JohnBonBon: “Zin om te kletsen?” Ze aarzelt even, ze is loom, haar huid gloeit nog, haar vingers nog vochtig. Maar haar nieuwsgierigheid wint het van haar schroom. Langzaam zet ze de laptop op schoot. Ze voelt de warmte van het apparaat tegen haar blote huid de tegenstrijdigheid ervan doet haar blozen. Ze klikt, nodigt hem uit in de privéomgeving. Hij is er meteen. Zijn naam licht op, zijn woorden verschijnen. Vriendelijk, zachtaardig “Goedenavond mooie Ada, alles goed met je?” Dan springt zijn camera aan, ze schrikt even, inhaleert zacht, daar is hij. Zijn gezicht vult een hoek van het scherm. Knap, verzorgd, niet jong, niet oud. Zongebruind, de lijnen rond zijn ogen vertellen verhalen, pretlichtjes. Een warme lach, en iets ondeugends in zijn blik. Amanda’s hart slaat over, JohnBonBon is echt. Ze glimlacht, typt haar antwoord. Ze kletsen.
Luchtig eerst, over haar werk, hoe goed het ging, hoe leuk het was. Zijn weekendplannen, een feestje van zijn dochter. En dan een verhaal over een vergissing op kantoor. Een mail naar de verkeerde klant. Hij maakt zichzelf belachelijk, kan er om lachen.

Ontwapenend, oprecht en vertrouwd. Hij tilt zijn glas op in het beeld, een rode wijn. Ze doet hetzelfde, haar glas iets trilleriger dan normaal, hij kan het niet zien, haar camera is nog steeds uit. “Mooie kleur, dat shirt van je,” typt ze. Hij kijkt omlaag, glimlacht. “Dank je… zacht katoen. Zit lekker. En jij?” Ze houdt haar vingers boven het toetsenbord. Te lang, te stil, hij lijkt het te merken. “Sorry,” zegt hij zacht. “Was dat te direct, vergeef me als ik een grens overga.”

Zijn blik is echt, geen spot, geen push, alleen de vraag. Ze voelt haar adem, voelt haar huid. Voelt de warmte van het scherm op haar schoot, en haar hand, nog altijd rustend op haar dij. Dan typt ze, langzaam “Ik ben ondeugend vanavond, ik draag niets.”Een korte stilte in de chat. Zijn wenkbrauwen gaan licht omhoog, dan verschijnt zijn reactie, kort. “Dat is het mooiste dat iemand mij in tijden gezegd heeft.” Geen vraag om beeld, geen dwingende toon. Alleen die glimlach, en die ogen en ergens… iets dat haar een klein beetje doet trillen van binnen.

Hij kijkt haar aan via het scherm. Diezelfde pretogen, maar nu iets… anders, ondeugend. Alsof hij dwars door alles heen kijkt, ook zonder camera, alsof hij haar voelt, haar warmte, haar bloot-zijn. Amanda weet beter, de tape zit nog op haar lens. Geen risico, geen pottenkijkers. Maar dan typt hij iets. “Je doet toch geen gekke dingen? Je zet je camera toch niet aan?” Het lijkt bijna bezorgd, zijn blik verandert kort, een lichte frons, alsof hij haar waarschuwt. Niet doen, niet te snel. Amanda’s adem stokt eveen, ze voelt zich betrapt, terwijl ze niets gedaan heeft. Of toch wel?

Ze streelde zich nog geen kwartier geleden, zit daar nog, naakt, met een glas wijn op schoot, in een huiskamer die geurt naar parfum, kaarsvet en haar eigen huid. Ze typt terug “Nee hoor. Ik ben braaf en veilig, tape zit nog stevig op de lens.” Een halve leugen, niet over de tape, maar over de braafheid. Hij glimlacht, breed nu, een man die weet dat het spel begonnen is. “Mag ik iets vragen, mag ik tegen je praten?” Ze schrikt, praten, zijn stem? Tot nu toe was hij woorden op een scherm. Letters, een glimlach in pixels een fantasie, licht en ongevaarlijk. zijn stem zou alles veranderen, van lezen naar horen, van afstand naar nabijheid.

Haar vingers zweven even boven het toetsenbord. Dan typt ze, impulsief JA. In hoofdletters, ze merkt het meteen. Alsof ze het schreeuwde, ze wil het wissen, corrigeren maar het is al te laat. Het is verzonden, zichtbaar, onoverkomelijk. Hij lacht weer, zachtjes dit keer, ze ziet zijn mond bewegen nog voor ze hem hoort. En dan, met een zachte klik, komt het geluid. Zijn stem vult de ruimte, zacht, beheerst en warm. Ze had zich duizend variaties voorgesteld, maar geen enkele kwam in de buurt van dit. Niet plat, niet glad, maar… echt. Zijn toon lijkt haar naam al te kennen, nog voor hij die uitspreekt. Zijn stem draagt iets van een oude vriend, iets van een minnaar-in-wachting. Alsof hij haar al eerder gekend heeft, ooit, lang geleden misschien.

Amanda sluit haar ogen, ze laat het binnenkomen. Zijn stem is als zijn blik, warm, vertrouwd, bijna bekend. Er trekt een zachte gloed door haar lijf, van binnenuit. Geen opwinding nog, eerder… herkenning. “Ik wilde je gewoon even horen,” zegt hij. “Geen druk, geen verwachtingen. Je klinkt vast zoals je typt, elegant, zacht en een tikje rebels.” Ze glimlacht, wil antwoorden. Maar haar stem… die hoort hij niet. Ze typt terug “En ik blijf stil, anoniem. Ik zie jou, hoor jou, maar ik verstop me.” Een bekentenis, een kleine schaamte. Zijn hoofd schudt langzaam, niet afkeurend, eerder geruststellend. “Dat geeft niet,” zegt hij, je hoeft niets. Er komt een moment dat jij het wél wilt. Dan zal het vanzelf gaan. Alles op z’n tijd.”

Zijn rust is ontwapenend, er is geen haast, geen manipulatie. Alleen die ogen en die stem.
Haar vingers bewegen aarzelend naar de microfoonknop, het rode icoontje gloeit op als ze klikt. Een zachte klik, de rode stip, ze is hoorbaar nu. Zichtbaar misschien nog niet, maar wel bloot en kwetsbaar. Hij ziet het, zijn blik verandert nauwelijks, alleen zijn mondhoeken bewegen. Dan zegt hij “Nee, vandaag niet, denk er nog even over na, slaap er een nachtje over en doe voorzichtig, Ada.” Hij lacht een zachte, warme lach. Niet van spot, maar van begrip.

Ze klikt de microfoon weer uit, verbaasd over de teleurstelling die ze voelt en de opluchting tegelijk. Dan zegt hij “Ik ga afsluiten. Jij ook, ja? Geniet van je avond. En van je vrijheid.” Ze knikt naar het scherm, al kan hij haar niet zien. En dan is hij weg, Amanda blijft achter, naakt stil, maar niet alleen. Haar hart bonkt tegen haar ribben alsof het wil ontsnappen. De kamer is stil, de muziek speelt niet meer, de kaarsjes zijn bijna uitgebrand. Maar in haar lijf stormt het.

Zijn stem zindert nog na in haar oren. Die toon, traag, zinnelijk, met die lichte heesheid.
Hij zei niets schokkends, niets vulgairs en toch… voelt ze zich alsof hij haar met één zin heeft uitgekleed tot op haar ziel. Amanda kijkt naar haar lichaam, haar borsten zijn gespannen, haar tepels strak en hard, haar benen licht gespreid, de binnenkant van haar dijen glimt, zweet, of vocht of beide? Ze veegt een pluk haar achter haar oor, haar hand trilt. Ze is naakt, niet alleen fysiek, maar vanbinnen. Hij vroeg niks hij dwong niks, en toch heeft hij haar opengelegd. Met zijn rust, met zijn stem, met dat ene zinnetje: “Doe voorzichtig, Ada.”

Ze lacht zachtjes. Cynisch bijna, voorzichtig? Daar zit ze dan, in haar eigen woonkamer, tussen luxe kussens en zorgvuldig gestylede spullen. Opgewonden als een puber, naakt als een naturist, verward als een kind. En het enige wat haar raakte, écht raakte, was zijn stem. Niet de beelden, niet de andere mannen, niet het chatgeweld in de tuin of de zolderkamer. Maar John, die zich liet zien en haar niet vroeg om hetzelfde.

Ze wilde stoppen, echt, ze had zich voorgenomen om het netjes te houden, om het niet te laten gebeuren. Maar haar lijf luistert niet meer, haar handen bewegen alsof ze losstaan van haar wil. Alsof ze gedreven worden door iets diepers, iets dat al jaren in haar sluimert. Verlangen, gemis, huidhonger. Als hij er nu was geweest, als hij voor haar had gestaan met die ogen, die stem, die rust… Ze was over hem heen gekropen, of achterover gaan liggen. Of geknield, gedraaid, gehuild, ze weet het niet. Ze weet alleen dit, ze schuift haar laptop opzij, met trillende handen. Ze ademt diep in, haar rug hol, haar benen opgetrokken. En dan zoekt ze, zoals ze zichzelf al kende, maar ook alsof ze iets nieuws aanraakt. Ze vindt het, die plek.

Dat kloppende, warme, natte, hongerige plekje dat haar nu bijna pijn doet van het niet-aangeraakt-zijn.

Ze fluistert zachtjes zijn naam, niet hardop, maar in zichzelf, John, gewoon John. Haar vinger glijdt, de eerste aanraking is scherp, bijna schamper. Alsof haar huid zegt “Waar was je al die jaren?” Ze duwt, cirkelt, zoekt het ritme, niet snel, niet hard maar dringend. Haar andere hand grijpt naar haar borst, kneedt zacht, zoekt tegelijk troost en lust. De kamer is nog steeds stil, maar in haar lijf schreeuwt het. Ze is 55 en voelt zich 25 en 15 en dan 105. Alles tegelijk, ze voelt zich een sloerie, een geile puber, een verslonsde vrouw, een godin.

Ze schaamt zich en ze geniet. Ze kreunt, zacht, bijna beschamend. Alsof ze betrapt zou kunnen worden, alsof John, daar op zijn scherm, haar toch kan horen. Wat als hij het voelt, wat als hij weet wat ze nu doet? Wat dan nog? Het is haar lijf, haar verlangen, haar moment. En dat moment neemt haar mee, dieper, verder. Tot daar niets meer is dan ritme, ademhaling en warmte die zich als een golf door haar lijf beweegt. En dan… ogen dicht, ze komt. Niet hard, niet schreeuwend, maar als een trilling die haar van binnen openvouwt.
Langzaam, bevend, bevrijd. Ze zakt achterover, ademt uit alsof ze iets loslaat dat jaren vastzat. En dan komen de tranen, ze slaakt een diepe zucht, ergens tussen een zucht van verlangen en berusting.

Ze staat op, haar benen wiebelig, haar hart nog bonkend in haar borstkas. Alsof haar lijf nog natrilt van wat er net gebeurde. Ze voelt de kou van de kamer op haar huid en grijpt de plaid die over de leuning hangt, Zacht, warm, geborgen. Ze wikkelt zich in, niet uit schaamte, maar uit tederheid voor zichzelf. Ze loopt naar de keuken, schenkt nog een half glas wijn in. Niet om te vieren, niet om te verdoven. Maar om te proosten, op wat ze net voelde, op wie ze is op wie ze durft te worden. Dan, terug op de bank, kijkt ze naar het scherm, jJohn is offline.

Ze zucht. Een mengeling van teleurstelling en opluchting, goed ook. Ze had hem toch niet kunnen aankijken, niet nu, niet zo. En toch… Haar vingers glijden over het toetsenbord, nog altijd nat, nog altijd warm. Ze twijfelt geen seconde, één zinnetje.Ben je er morgen weer? Ze typt het langzaam, met zorg. Dan nog één woord, Liefs, Amanda. Niet Ada, niet Ria, niet een schuilnaam of kleur of rol. Amanda, haar naam, haar stem, haar waarheid. Ze klikt op “verzenden” en blijft nog even zitten. Wijn in haar hand, plaid om haar heen. een lichaam dat tintelt, een hoofd dat suist. En één gedachte die blijft hangen, als een fluistering tegen de binnenkant van haar schedel. Wat doe je met me, John…

De volgende dag dwaalt Amanda’s hoofd af. Steeds opnieuw. Tijdens het werk, bij de koffie, in de paskamer als ze een klant helpt met een riem, alles herinnert haar aan gisterenavond. Aan hem, zijn stem, zijn woorden, zijn blik, al was het maar via een scherm. Ze is zichzelf niet, en toch voelt het vertrouwd, vreemd, verwarrend, prikkelend. Eenmaal thuis is ze rusteloos. Haar hakken vliegen uit, blouse op de stoel, jeans over de leuning. Ze maakt een eenvoudige salade, schenkt een glas witte wijn in, maar eet nauwelijks. Ze wil naar de laptop, nog niet, nog heel even wachten. Alsof ze dan controle houdt. Maar tegen tienen geeft ze toe Ze opent de laptop, de site, logt in als Ada1970NL, ze waakt, scant en leest. Lacht om een paar bekenden. Een duimpje van Linda, een snelle groet van Marcellien. Maar haar ogen zoeken iets anders, iemand anders, John.

En dan, precies om 22:22 uur, popt het scherm op, een privébericht. Een glimlachende emoji, een hartje, en dan de woorden “Vandaag wel gekleed?” Haar hart slaat over, ze reageert sneller dan ze wil toegeven. “Jeans, witte blouse, blote voeten.” Nog voor ze op verzenden klikt, floept zijn microfoon aan, zijn stem vult haar kamer, vriendelijk, vertrouwd en zacht. Ze hoort zijn glimlach in zijn woorden. “Jeans, witte blouse, blote voeten… Ik vind je nu al een gevaarlijk mens.” Een korte stilte en dan “Wat een beeld. Wat een vrouw.”

Amanda voelt de warmte stijgen naar haar wangen. Ze glimlacht, kijkt naar haar scherm alsof hij haar echt ziet. De camera blijft uit, ook die van hem. Hij praat, geen vragen, geen druk. Geen suggesties over haar echte naam van gisteren, alsof hij het niet eens gezien heeft. Of juist met opzet niets zegt. Ze weet niet wat erger is, dat hij het negeert, of dat hij het misschien koestert. Ze typt: “Je bent weer charmant vanavond.” Zijn lach. Laag, even getemperd. Dan “En jij weer onweerstaanbaar. Zonder dat ik je zie, en juist dat maakt het zo…”

Hij stopt, laat de zin open, ze vult hem in met haar eigen fantasie. Even wil ze de microfoon aanklikken, ze beweegt haar cursor ernaartoe. Dan aarzelt ze, alsof hij het voelt, zegt hij, zachtjes: “Niet doen, vandaag niet. Denk er nog even over na, ik wacht wel.” Amanda zucht. Opgelucht en teleurgesteld tegelijk. Hij wéét het, hij voelt haar. Ze antwoordt, “Dank je dat je me begrijpt.” Zijn reactie komt rustig, warm, oprecht “Misschien wil ik je niet begrijpen. Misschien wil ik je gewoon leren kennen, zonder haast.”

Ze sluit haar ogen, ze zit daar, op de bank. Blote voeten op het kleed. Witte blouse, net iets te los. En ze weet, dit is gevaarlijk terrein, maar nog nooit voelde gevaar zo verleidelijk. Ze is nog maar net begonnen te typen, haar vingers boven het toetsenbord, als ze hem hoort. Zacht, laag, intiem, “Amanda.” Hij spreekt haar naam uit alsof hij haar aanraakt. Niet stellig, niet als een feit, maar als een geheim. Een fluistering die alleen zij mag horen. Ze verstijft, zijn stem was net nog vrolijk, licht plagerig. Maar nu… nu klinkt hij anders, zachter, ronder, begeerlijk bijna. Een tinteling trekt langs haar rug, haar hals, haar binnenste. Het beeld verandert, zijn camera gaat aan, maar haar wereld wordt stil, haar ademhaling oppervlakkig.

Ze typt niets, nog niet. Dan zegt hij, nauwelijks hoorbaar “Ik heb over je gedroomd, vannacht.” Zonder geluid had het nog onschuldig kunnen zijn, een leuke opmerking, een flirt. Maar de manier waarop hij kijkt en het zegt… dat doet iets met haar. Alsof het geen grapje is, geen zinloze opmerking. Een bekentenis, ze slikt, twijfelt en typt enkel: “?” Enter. Een klein, trillend vraagteken. Ze ziet zijn blik even omlaag schieten, naar het scherm. Hij leest het en dan kijkt hij weer op. En dan zegt hij “Mag ik het vertellen?” Zo eenvoudig, zo zacht, alsof hij niet alleen haar toestemming vraagt, maar ook haar vertrouwen. Haar grens, haar verlangen. Ze voelt het bonzen in haar keel, in haar polsen, zelfs tussen haar benen. Amanda buigt iets naar voren. Alsof haar lichaam dichter bij zijn woorden wil zijn, ze weet dat hij haar niet hoort, niet ziet. Maar alles in haar reageert alsof hij voor haar zit. Ze houdt haar handen boven het toetsenbord, de cursor knippert, de ruimte tussen hen knettert.

Ze zou ‘ja’ kunnen typen, of alleen een hartje, of niks. Maar alles in haar zegt, luister, dus ze doet niets en wacht. Ze kijkt naar het scherm, observeert hem zoals ze vroeger etalagepoppen bekeek, op zoek naar de details die je eerst niet zag. Zijn blik, zijn ogen, zijn lippen. De kleine frons tussen zijn wenkbrauwen als hij zich concentreert, de warmte die hij uitstraalt zonder haar aan te raken. Ze aarzelt niet meer, met één klik schakelt ze haar microfoon aan. Een zacht piepje, ze ademt in, en dan “Ja, graag John.”

Haar stem klinkt vreemd, zwoeler dan ze bedoelde, als haar voicemail, maar dan dichterbij. Alsof ze zichzelf niet herkent, en tegelijk eindelijk zichzelf hoort. Hij glimlacht, niet breed, niet grijnzend, maar betoverend. Een glimlach die haar adem inhoudt, zijn blik blijft rustig, gefocust. Alsof hij nu iets in handen heeft dat niet kapot mag, alsof zij breekbaar is, en hij dat weet. “Zit je goed?” vraagt hij. Ze knikt, vergeet even dat hij dat niet ziet. En zegt dan zacht, “Jah…” Die ‘h’ blijft hangen, alsof haar mond iets meer wilde zeggen dan haar hoofd had besloten.

Ze voelt het, vlinders, maar niet die kinderlijke, nee, volwassen vlinders. Zware vleugels, trillende energie, haar bloed raast, kolkt, giert door haar aderen. En daaronder… warmte, die natte, volle warmte die geen misverstand duldt. Ze voelt zich vrouw, geen meisje, geen weduwe. Geen schermnaam, vrouw in alles, in de kracht van haar leven. Hij knikt langzaam geen vragen meer, geen haast. Hij pakt zijn glas, tikt het kort tegen de rand van zijn bureau, ze hoort het heldere geluid. En zonder te hoeven denken, doet zij hetzelfde. Twee mensen, twee glazen, twee werelden, en één stilte die niet ongemakkelijk voelt. Haar handen liggen in haar schoot, ze trillen licht, ze laat ze liggen, laat het toe. Ze is er klaar voor, om te luisteren, niet met haar oren alleen, maar met haar hele lijf.

John haalt adem en begint te vertellen over zijn droom: “Het is diep in de nacht, De wind strijkt zachtjes langs het huis, fluistert door kieren en spleten. Binnen brandt de houtkachel. Het knetteren van het vuur is het enige geluid, behalve mijn ademhaling. En zij, zij staat daar, voor me. Alsof ze uit het vuur is gestapt, alsof ze daar altijd al hoorde te zijn, Amanda. Vijfenvijftig, zegt ze, maar ze zou net zo goed veertig kunnen zijn, of geen leeftijd, of tijdloos. Ze draagt een galajurk. Ivoor-wit, puur, bijna klassiek, rank als haar lijf, strak gesneden als de manier waarop ze me aankijkt. Een brede sjerp om haar taille, als een geheim, vastgestrikt op haar rug.

En dat lijf… Het voorpand is niets meer dan twee linten. Ze lopen vanuit haar heupen naar haar schouders, over de ronding van haar borsten. V-vorm, diep, niet opzichtig, nee, goddelijk. De bolling van haar boezem is niet wat je ziet in tijdschriften, het is de vorm die je onthoudt als je je ogen sluit. Haar huid licht op in het schijnsel van het vuur. Haar blonde haren vallen over haar rechter schouder, als een sluier die slechts uitnodigt om opzij geschoven te worden. En ze ruikt… zacht, verleidelijk. Een parfum die fluistert in plaats van roept. Net als haar make-up, een vleugje kleur, een accent. Niet bedoeld om te verhullen, maar om te bevestigen wat er al is. Ik weet wat ze onder die jurk draagt, ze heeft het me verteld, en ik zie het, ion gedachten. Donkerblauw, ragfijn, kant waar de huid weelderig en zacht is. Een glimp van glans bij de boordjes, alsof zelfs haar lingerie een eigen adem heeft.

Haar stiletto’s zijn matzwart, als het collar rond haar hals, als de banden om haar polsen, haar enkels. Niet om haar gevangen te houden, maar om haar kracht te tonen. Ze straalt, geen meisje, geen pop, een vrouw, Amanda. Elegant, stil, tastbaar. En ik? Ik kijk, ik zeg niets. Niet meteen, want sommige verschijningen verdienen stilte en alleen mijn ogen raken haar aan.

Amanda zit roerloos. Haar ogen op het scherm gericht, op hem, de man die daarnet, in stilte en vuur, verwoordde wat zij niet eens durfde te denken. Zijn woorden hangen nog in de kamer, ze klinken na in haar hoofd, in haar lijf. Een brok in haar keel, niet van verdriet, niet van pijn. Maar van iets dat ze nauwelijks kent, herkenning, verlangen en… gezien worden. Haar buik vlindert, haar handpalmen vochtig, haar wangen gloeien. Ze slikt, pakt haar glas en neemt een kleine slok. Wijn, fruitig, koud, het contrast met haar binnenste. Dan zegt ze het, zacht en met ingehouden adem. “Mooi, John… heel mooi.”

Even is het stil. Hij kijkt naar haar, niet met de blik van een veroveraar, maar met die van een man die weet dat dit iets kostbaars is. Kwetsbaar, echt. “Wil je… dat ik verder ga?” vraagt hij. Zijn stem breekt de spanning niet, ze verlengt haar, alsof hij een pagina tussen haar ribben omslaat. Ze twijfelt geen seconde “Jah…” Het klinkt zwoel, onbedoeld. Maar ze hoort zichzelf en weet, dit was haar échte stem. Een vrouw van vlees en vuur, een vrouw die luistert met open huid, die wil horen hoe ze gezien wordt, niet om verleiding, maar om bevestiging.
Om het verhaal dat haar lijf vertelt zonder dat ze het zelf ooit in woorden wist te vatten. Ze ademt diep in, hij glimlacht en begint opnieuw.


Mijn handen vinden haar armen, voorzichtig, van boven naar beneden, gelijktijdig, met aandacht. Alsof ik haar niet alleen wil aanraken, maar haar wil leren kennen via haar huid. De stof van haar galajurk is exclusief, glad, koel aan de vingertoppen. Maar haar warmte voel ik erdoorheen, alsof haar huid mijn handen aantrekt, alsof zij mij kiest, zonder iets te zeggen. Onze vingers raken elkaar, een zachte botsing van huid op huid, er is geen twijfel meer. Alle energie schiet naar die plek, tussen ons in, zij voelt het ook, ze glimlacht, klein, breekbaar, maar met een sprankeling die me de adem beneemt. En dan die hap naar lucht… alsof ze betrapt wordt door haar eigen verlangen. Haar blik blijft hangen in de mijne, ogen vol openhartigheid. En die lippen… die prachtige, volle lippen, ze nodigen uit. Nee, ze verleiden.

Ik wil haar zoenen, ik zou het kunnen, ze zou het toelaten, maar ik weersta. Omdat het daar niet om gaat, dit is niet mijn moment, dit is het hare. Ik wil geven, geen snelle overgave, maar iets diepers. Aandacht, liefde, vertrouwen en energie die via mijn handen haar lijf in glijdt. Als ik het mocht, zou ik haar blinddoeken, niet om haar zicht te ontnemen, maar om haar voelen te verdiepen, om haar los te maken van wat ze ziet, en over te geven aan wat ze ervaart. Ik fluister zacht, vlak bij haar oor, niet opdringerig, maar open “Mag ik je blinddoeken, Amanda?”

Dan zwijg ik, ik wacht, geduldig. Mijn blik glijdt over haar boezem, waar de stof van haar jurk langzaam meebeweegt op haar ademhaling. Ritmisch, diep, rusteloos. Ze zegt nog niets, maar haar lichaam spreekt. De kleine spanning in haar schouders, de bijna onzichtbare tinteling in haar vingers, de houding van haar hals — net iets meer blootgegeven dan nodig is. Ik weet haar antwoord, voel het in elke porie van haar aanwezigheid. Maar toch wacht ik, want het enige dat telt, is haar woord.


Hij zwijgt, zijn woorden hangen nog in de lucht, als lichte rook van een pas gedoofde kaars. De stilte is geladen, maar niet ongemakkelijk, wachtend, op haar. En dan komt ze, haar stem, voor het eerst sinds minuten. Geen beeld, geen gezicht, alleen die stem. Zacht, licht hees, met een ademstoot die haar verraadt. “Ja…” Een fluistering, geen twijfel, een gretigheid die haar ademhaling meedraagt en die druppelt van haar klank. Het is geen formeel ja, niet beleefd, niet bedacht. het is een lichaam dat spreekt via een stem. Hij glimlacht, en gaat verder, zijn stem weer laag, rustig, bijna hypnotiserend.

“Ik pak een zijden blinddoek. Donkerblauw, net als jouw lingerie. Ik vouw hem dubbel, leg hem voorzichtig tegen je voorhoofd. Mijn vingers raken je slapen, zacht… alsof ik voel hoe je denkt. Je hoofd beweegt niet. Je laat me begaan. Je vertrouwt me.”

Amanda zit stil, alleen het kloppen van haar hart, het gloeien van haar huid, het trillen van haar handen verraadt de storm in haar binnenste. Ze hoort hem verder vertellen, maar de woorden worden beelden. Beelden worden gevoel en gevoel… wordt werkelijkheid. Ze is daar, in zijn droom, en zijn droom is van haar. Ze hoort zichzelf ademen, dieper en heter. “Je bent nu blind. Maar je hoort me, je ruikt me… je voelt me. Mijn handen strelen niet. Ze dwalen. Niet om je op te winden, Amanda… maar om je te leren. Elke curve, elke spanning onder je huid. Je maakt geluid, maar het zijn geen woorden.”

Ze knijpt haar dijen samen, een golf warmte trekt door haar lijf, van borst tot onderbuik. Weggeglipt is elke afstand, hij zit daar, hij raakt haar. En dan… Nog een keer haar stem. Deze keer voller, dieper, bevangen door het beeld dat zijn stem in haar lichaam heeft getekend. “Ja…” en dan, zachter, als een smeekbede “Alsjeblieft.” Het is de grens, niet van toestemming, maar van overgave. Nu is er geen verhaal meer, nu is het beleving.


Amanda heeft haar ogen gesloten, ze ziet niets, ze hoort. Alleen zijn stem, als warme vingers die haar geest strelen. Hij vertelt, en zij voelt, zijn stem is haar enige werkelijkheid. “Mijn handen gaan naar de strik op je rug…” Ze voelt het, alsof het lint al tussen haar schouderbladen gespannen ligt. Tergend traag trekt hij het los. De stof opent zich, als adem, als een zucht van haar eigen lichaam. De jurk valt wijd, glijdt naar opzij en rust nog slechts op de sjerpen die haar borsten bedekken. Zijn woorden schilderen haar aanblik, ze stelt het zich voor. Zichzelf, zoals hij haar ziet. “Je elegante blauwe lingerie vormt niet alleen een prachtig contrast met je jurk, maar ook met je zongebruinde huid…”

Ze ademt diep in, diep en onbewust, alsof haar borst zich aanbiedt aan zijn blik, aan zijn stem. Ze voelt de spanning in haar tepels, hoe de stof zacht tegen haar huid duwt. Elke zenuw staat open, elk zintuig luistert. “Je ziet niets. Je voelt alleen… hoe de stof beweegt. Hoe ik mijn warme adem over je zachte huid laat gaan.” Een rilling een siddering, een trilling in haar dijen. Niet van kou, maar van verwachting, an overgave. “Als ik vraag of ik verder mag gaan…” Ze weet haar antwoord, het fluistert al in haar borst, golft door haar bekken, ze hoort zichzelf in zijn verhaal fluisteren “Ja…”

“Mijn vingers vinden de sjerp. Ik trek voorzichtig… de jurk glijdt omlaag, langs jouw goddelijk lichaam.” Ze happen tegelijk naar adem. Hij in zijn verhaal, zij in haar lijf. De stof zakt van haar huid als herinnering, haar lichaam is nu zijn landschap. “Je tepels veren op, ze drukken tegen het kant van je beha.” Ze voelt ze nu, elke millimeter, de spanning, de natte glans van haar huid. Ze kreunt, zacht, niet geacteerd, niet gestuurd, echt. “Mijn handen raken je nu. Alleen je huid, niet je lingerie, niet de plekken die jij nog voor jezelf houdt.”

Het maakt haar gek, zijn beheersing, zijn tederheid, zijn weigering haar meteen te nemen. “Mijn strelingen worden kussen, van je voeten tot je hals, je kin, maar niet je mond.” Ze hunkert naar die kus, juist omdat hij die ontwijkt. Dat niet-kussen is intiemer dan de zoen. “Ik draai je om, mijn lippen vinden je rug, je schouderbladen, je nek. Ik daal af, je kuiten, je dijen. Niet de stof, nooit de stof.” Ze kronkelt, in werkelijkheid. Op haar bank, in haar kamer, nat, vol verlangen.

“Je billen, vol, strak, amper bedekt. Mijn tong beweegt, tot ik bij het stukje stof kom
dat verloren ligt tussen jouw prachtige strakke billen.” Ze kreunt, ze kermt, haar hoofd valt achterover, zijn naam ontsnapt haar lippen. “John…” Hij gaat verder “Je lijf kronkelt, je noemt mijn naam, je schreeuwt mijn naam… en dan…” Een stilte, zijn stem stokt, ze opent haar ogen. “Word ik wakker, bezweet en de war.” Amanda ademt diep in, haar hand op haar buik, haar hoofd duizelt. Alsof hij haar achterliet op een rand, niet ontnomen, maar geopend. Ze zegt niets, nog niet. Maar ze weet, ze wil meer.

Er valt een stilte, een stilte die niets kapotmaakt, maar alles bevestigt. Een stilte waarin alleen haar adem hoorbaar is, zacht, onregelmatig, opgewonden. Hij kijkt, in de camera, met een open blik, verwachtingsloos en toch geladen. Dan, klik. Haar camera springt aan, een flits van licht, een beeld en daar is ze. Amanda, echt, zittend op de bank, een plaid losjes rond haar schouders, haar wangen rood, haar haren los, ogen groot van beleving. Zijn mond valt open, een fractie van een seconde is hij sprakeloos. Dan zegt hij, hakkelend en hees “Mijn God Amanda… je bent… je bent prachtig. Je bent echt.”

Ze glimlacht, niet koket, niet bedacht. Maar kwetsbaar, ontwapend, ze kijkt recht in de lens en fluistert, haar stem nog rauw van alles wat ze voelde “Je droom… heeft me verward. Ik heb het gevoeld, John, en nu… weet ik het even niet meer.” Zijn glimlach is warm, zacht. Er zit geen triomf in, alleen tederheid. “Misschien is het al laat,” zegt hij, “Misschien is dit het moment om rust te nemen. Een nachtje slapen. Wie weet… droom je terug, of verder. Morgen, of overmorgen of nog later. Jij zegt het maar, Amanda.” Ze knikt, geen woorden. Maar haar blik zegt alles, die blik vol warmte, vol belofte,vol verlangen dat zijn plek gevonden heeft.

Dan buigt ze iets naar voren, vormt haar lippen tot een kus, een klein gebaar
dat groter voelt dan elk woord. “Slaap lekker, lieve John…” fluistert ze. Haar stem trilt, van moeheid, van warmte, van opwinding. Ze logt uit, zacht, geruisloos. Alleen het scherm blijft over, zwart en stil. Amanda leunt achterover, de plaid glijdt van haar schouder, haar hand rust op haar buik. Dan lager, vingers vinden de plek die nog steeds zindert, die leeft, die nat is van wat zich net niet voltrok maar volledig werd beleefd. Ze sluit haar ogen, ademt diep in en glimlacht. Niet voor het scherm, maar voor zichzelf.

De ochtendlicht was nog schemerig toen Amanda haar laptop opende. Buiten hing de stilte van een vroege werkdag, maar in haar borst klopte nog iets na van de avond ervoor. Niet hard, niet gejaagd, het was eerder een gloed, zacht en warm, als de nasleep van een droom die nog niet helemaal losgelaten had. Ze klikte naar de chatbox, haar vingers aarzelden geen moment. Ze vond zijn naam in de lijst, typte een berichtje. Geen opdringerigheid, geen grote woorden. Alleen een paar zinnen, eenvoudig, echt.

Dank je voor gisteren. Je woorden… ze raakten me. Ik hoop je snel weer te spreken. Liefs, Amanda. Ze keek nog even naar het scherm. Drukte toen op verzenden. En sloot haar laptop alsof ze daarmee haar hart tijdelijk weer sloot. Alsof ze zichzelf even terugbracht naar de gewone wereld. Maar die gewone wereld wilde niet goed lukken. Twee volle dagen lang merkte ze hoe haar gedachten telkens afdwaalden. Hoe ze haar telefoon te vaak in haar hand hield, elke keer opnieuw naar de chat keek. Niets. Geen reactie. En toch bleef er hoop.

Tot, op een dinsdagmiddag, het bericht kwam. Kort, zakelijk bijna, en toch voelde het alsof iemand haar hand vastpakte door het scherm. Dinsdagavond, 22 uur. Op de chat. – John. Dat was alles. Maar het was genoeg, haar hart sprong op, haar mondhoeken krulden vanzelf omhoog. Dinsdag, dat was vanavond, ze telde de uren.

Ze was vroeg, té vroeg. Om half tien logde ze al in, haar haar netjes in model, een elegante blouse met een strakke taille, een beetje lipgloss op haar lippen, niet te veel, alleen iets om zichzelf zeker te voelen. Ze wilde geen indruk maken, of misschien toch wel, voor hem. Ze deed nog een knoopje extra los en wachtte met de camera en microfoon uit. Ze begroette een paar bekenden, lachte om de gebruikelijke plagerijen van Linda, klikte drie keer een opdringerige man weg en blokkeerde er uiteindelijk één.

Ze was alert, niet gespannen. Gewoon… wakker en wachtend. En om 22:17 uur gebeurde het. JohnBonBon is online. Geen camera, geen microfoon, alleen een chatregel. Even via hier, zit niet privé, ben nog op kantoor, maar ik wilde je niet laten wachten. Ze glimlachte. Het was precies zoals hij was: attent, beheerst, vriendelijk en blijkbaar bereid om over te werken. Je bent hier. Dat is genoeg voor nu, typte ze terug. Ze praatten, over hun dagen, hun werk, de storm die over Nederland was getrokken. Gewone dingen, maar onder hun woorden speelde iets anders, iets wat nog niet uitgesproken was, maar beiden voelde.

Tot hij voorzichtig terugkwam op de vorige keer. Je woorden… ze bleven bij me, schreef hij en jij ook, ik was een beetje in de war zelfs. Amanda aarzelde even, ze besloot zich niet te verstoppen en schreef. Ik werd er warm van, je stem, je manier van vertellen… het voelde alsof ik het echt beleefde. Alsof jij het was, en ik en niks daartussen. Een kleine pauze volgde, toen zijn antwoord. Dat was mijn oprechte gevoel, jij bent een prachtige en intelligente vrouw. Misschien wel te mooi voor mij.

Ze fronste, hij had geen idee. Misschien wist hij het niet, hoeveel zijn woorden betekenden. Hoe haar lijf had gereageerd op iets wat enkel in tekst en stem had bestaan. “Onzin, misschien verdient het een kans” typte ze. “Om elkaar beter te leren kennen, eerlijk, echt” vervolgde ze. Toen viel hij stil, even. Ze dacht dat hij weg was. Tot zijn volgende zin oplichtte. Hoe krijg jij het warm, Amanda? Ze las het drie keer. En ineens voelde ze de spanning weer opborrelen, van haar buik naar haar keel. Niet schrikachtig, niet oncomfortabel, maar levend.

Ze liet haar vingers rusten op het toetsenbord. Sloot even haar ogen, beelden van die avond komen terug. Zijn stem, zijn woorden, de droom. Zijn beschrijving van haar lichaam, de manier waarop ze hem toen gewild had, zonder gêne, zonder angst. En dan schreef ze, door je stem, door je woorden, door te denken dat jij voor me staat. Dat jij je hand op mijn heup legt, en ik jouw warmte voel, je blik zie en zacht jouw naam zeg, zonder scherm ertussen. Ze klikte op verzenden en bleef stil zitten.

Ze voelde haar hart kloppen, haar dijen warm, haar vingertoppen koel van het wachten. Er kwam nog geen reactie van John. Alleen de cursor die knippert. En in die stilte voelde Amanda alles, het begin van iets, of het vervolg van iets wat allang begonnen was. Opeens, zonder aankondiging hoorde ze zijn stem. Zacht, laag en warm. De microfoon was aan. Zijn stem kwam niet als tekst op het scherm, maar als adem door haar oortjes. Als fluistering rechtstreeks in haar binnenwereld. “Hoe dan, Amanda?”, zei hij. “Hoe wil je een ontmoeting?”

Ze hapte naar adem, haar vingers wisten niet wat ze moesten doen, maar haar reflex was sneller dan haar hoofd. Ze klikte haar microfoon aan en fluisterde terug, bijna hees “Hoi lieverd… ik wil je gewoon zien, zoals in je droom, jij en ik, in één ruimte, precies zoals jij het zei.” Er volgde stilte, doodse stilte. Geen adem, geen tikken op het toetsenbord. Zelfs haar muziek op de achtergrond leek te pauzeren. Het lampje bij zijn microfoon doofde. Toen volgde tekst. Zijn woorden, weer terug op het scherm. Alleen als je het zeker weet, en speciaal voor jou… op neutraal terrein. Haar hart bonsde in haar borstkas alsof het wist dat dit moment belangrijk was. Dat het echt werd, ze voelde het in haar huid, in haar mondhoeken die langzaam krulden naar een opwinding die ze niet tegenhield.

Ze typte zonder aarzeling, Oké. Zeg maar waar en wanneer. Een paar seconden later kwam zijn reactie. Een duimpje omhoog met de tekst “Collega naast me. Ik mail je.” En toen verdween zijn naam uit de lijst, hij was offline. Amanda bleef achter, oorverdovend alleen. Met een scherm dat weer stil werd, maar een lichaam dat allesbehalve stil voelde. Haar handen plakten aan haar toetsenbord, zweetdruppels in haar handpalmen, haar adem gejaagd alsof ze een sprint had getrokken.

Ze zat nog steeds op de rand van de bank, knieën strak tegen elkaar, haar dijen klam en warm, haar borsten zwaar van het bloed dat naar haar kern was gestroomd. Een vreemde, dwingende spanning trok door haar buik, een mix van angst, verlangen en iets dat leek op honger. Haar blik bleef gericht op het lege scherm, ze durfde niet te bewegen, alsof hij elk moment weer kon opduiken. Maar hij was weg en zij zat daar. Naakt van binnen, uitgekleed door woorden, door haar eigen verwachtingen. En toch… ze glimlachte. Omdat het écht ging gebeuren, een ontmoeting, met hem, de man met de droom de man van haar droom.

Toen Amanda haar ogen opende, was het nog vroeg. Het ochtendlicht viel zacht over haar dekbed, de stilte in huis was warm. En toch wist ze het meteen, de jurk. Niet die galajurk uit zijn droom, die ivoorwitte verbeelding waar ze zich te veel sprookje in voelde. Nee, een witte avondjurk, zacht vallend, zijdeachtig, met een zijsplit die haar been zou tonen bij elke stap. Ragfijne schouderbandjes, en lichte v-hals die net genoeg prijsgaf van wat haar lichaam te zeggen had. Niet overdreven, wel verleidend, subtiel.

Ze zag het voor zich, zijn blik, de kamer, de stilte tussen hen. En toen kwam het wachten. De dag gleed voorbij alsof haar lijf niet op aarde stond. Ze werkte, ja, maar in haar hoofd zat muziek, zaten flarden van zijn stem, en zat één vraag, wanneer komt zijn mail? Ze keek steeds in de app, niets. En toch, voelde alles alsof het al onderweg was. Die jurk had ze al een plek gegeven, in het magazijn aan een hanger, voorzien van een handgeschreven label “verkocht.” Aan zichzelf, voor hem. Online zocht ze naar de perfecte stiletto’s. Zwart, fijn hakje, elegant, niet opzichtig. Maar vrouwelijk genoeg om te voelen hoe haar benen zich zouden strekken bij elke stap.

Daarna kwam de lingerie. Een donkerblauw setje, kant als schaduw over huid, glans langs de randen, zacht waar het moest zijn, gedurfd waar het mocht zijn. De prijs was… veel, erg veel. Maar het maakte niet meer uit. Als hij zou mailen, dan zou ze het kopen. Dan moest het precies goed zijn. Twee dagen later. De ping van haar app klonk als een kus in haar oor. Zijn naam, zijn woorden, een locatie, een hotel. Niet groots, wel stijlvol en discreet. Net genoeg kamers om in de anonimiteit te verdwijnen, net genoeg sfeer om zich bijzonder te voelen.

Ze glimlachte, en toen las ze de regel die haar even verbaasde, Zondagmiddag. De 18e. 14:00 uur. Ze fronste licht, geen avond, geen diner, geen schemering? Maar iets in haar zei, hij heeft nagedacht. Misschien was dit zijn manier, zijn veilige moment, misschien kon hij niet anders. Of… wilde hij het juist anders. Ze haalde haar schouders op, maar haar vingers gingen meteen naar de website. Lingerie, besteld, levering vrijdag. De stiletto’s ging ze zelf passen in de stad. Ze wilde zeker weten dat ze haar benen sierlijk maakten. En de jurk? Die lag al klaar, in haar tas, alsof haar lichaam die al lang had gekozen. Later die avond kwam er een tweede mail. Zakelijker, korter en toch intiem. Ik heb een kamer gereserveerd. Stuur me even je nummer, dan krijg je op de dag zelf het kamernummer en de laatste details.

Ze las het drie keer, voelde een lichte trilling in haar handen toen ze haar nummer intypte. En op verzenden klikte. Toen ze haar laptop dichtklapte beseften haar lippen dat ze glimlachte. Zondag 14:00, een kamer een jurk, een ontmoeting, echt. En Amanda wist dat ze er klaar voor was.

Zaterdagochtend, de stilte nog ongehavend, het licht nog nauwelijks over de rand van de dag… toen trilde haar telefoon op het nachtkastje. Amanda opende haar ogen, haar hart leek het al geweten te hebben, want het versnelde voordat ze het scherm überhaupt gelezen had. John, niet via de chatbox dit keer, maar direct, op haar telefoon, intiem en dichtbij. Ze opende het bericht. “Goedemorgen mooie vrouw. Ik kijk zó naar je uit. Ik ben zenuwachtig, ja… en dat voelt goed. Mag ik iets geks vragen, wat is je favoriete parfum? Ik wil je in gedachten alvast ruiken vandaag… XXX

Ze voelde haar buik warm worden, vlinders die direct begonnen te fladderen. Geen twijfel alleen dat plotselinge, razendsnelle tikken van haar vingers. Ze schreef hem terug, iets liefs, iets echts, iets van haar. Haar bekentenis dat ze ook van hem gedroomd had, in de vroegte van de ochtend, een warme zwoele droom, iets met vlinders en het gevoel van zachte dauwdruppels. Haar hart bonkte in haar borst en haar wangen kleurden. Hij antwoordde snel. Aangedaan, flirtend, maar nu werd de toon iets anders, nog steeds teder, maar met een vleug herinnering aan hun gedeelde droom.

Weet je nog, dat ik in die droom had gezien hoe jij daar stond? Niet alleen in je jurk, maar met leren armbanden en een subtiele choker. Je enkelbanden, zwart en glanzend, en ja… de blinddoek. Ze hield haar adem in, voelde haar huid reageren alsof zijn woorden haar streelden door het scherm. Zal ik ze voor je meenemen, Amanda? Ze las de zin twee keer, ze zag zichzelf in die hotelkamer, haar jurk open, haar lijf in donkerblauw kant, haar hakken onder haar benen, en die banden… om haar polsen, haar enkels, het leer strak maar zacht. De blinddoek als het laatste stukje overgave.

Haar vingers trilden toen ze haar antwoord typte. “Graag.” Eén woord, niet meer, maar geladen met alles wat ze voelde. En daarna… was het stil. Geen kruisjes meer, geen vragen. Alleen de stilte waarin haar lichaam wakker werd. In verwachting, in overgave, in verlangen. Het was alsof haar lichaam het al wist, nog voor haar hoofd het volledig durfde toe te geven. Een vreemd, tintelend gevoel, ergens tussen opwinding en lichte paniek, kroop van haar onderbuik naar haar borst en liet haar hart sneller kloppen.

Amanda stond op, naakt en verwarmd door haar eigen verwachting. Ze liep naar de badkamer, deed het licht aan en draaide de kraan open tot het water warm genoeg was om haar huid te kalmeren. Een nieuw scheermes, overdadig scheerschuim, de geur alleen al voelde als een belofte. Met zachte, beheerste bewegingen bracht ze het schuim aan. Op haar benen, langs haar oksels, en dan, met meer aandacht, meer rust, bij haar schaamstreek. Elke haal met het mesje voelde als een ritueel. Een voorbereiding, een afschaven van twijfel. Tot er niets dan gladheid overbleef, zacht, zijdezacht.

Ze droogde zich af met haar favoriete handdoek, de zachte, dikker dan nodig, die haar huid als fluweel omsloot. Daarna liep ze terug naar haar slaapkamer, langzaam en bewust. Ze keek naar zichzelf in de spiegel. Niet vluchtig, niet kritisch, maar als een vrouw die zich toestond om mooi te zijn. Ze opende de lade in haar kaptafel, haalde de veel te dure bodylotion tevoorschijn die ze normaal alleen bij bijzondere gelegenheden gebruikte en begon zichzelf in te smeren. Van haar enkels tot haar hals, cirkelende bewegingen, over haar buik, haar billen, haar borsten. De geur vulde de kamer, zacht, vrouwelijk en met een ondertoon van belofte.

Ze voelde zich… af. Rond, klaar. Nog twee uur tot haar afspraak bij de kapper, de nagestudio had ze gisteren al gehad, strakke, verzorgde handen en gelakte tenen in precies de juiste kleur. Morgen… morgen zou ze dit hele ritueel met de bodylotion herhalen. Maar nu stond ze daar in het zachte ochtendlicht, in stilte, met niets anders dan haar spiegelbeeld en haar gedachten. Haar vingers gleden als vanzelf over haar buik naar beneden, langs de strakke lijn van haar onderbuik, tot ze de gladde huid van haar intieme plek vonden. Nog vochtig van de lotion, warm, ontvankelijk. Haar middelvinger vond het plekje waar haar hele lijf om vroeg. Ze sloot haar ogen en zag hem, John. Zijn ogen, zijn stem, zijn handen, zijn woorden. “Mag ik je blinddoeken?”

Amanda hapte naar adem. Haar hand bewoog langzaam, gelijkmatig, terwijl haar geest naar zondag gleed. Naar de hotelkamer, naar de jurk, de lingerie, de stiletto’s en de leren banden om haar polsen. Ze kreunde zacht, deed haar benen iets verder uit elkaaren verloor zich voor een moment in dat verlangen, die droom die niet van haar was, maar die ze had geadopteerd alsof hij in haar was geboren. Toen opende ze haar ogen, ademend, tintelend, maar vastberaden. Morgen, om twee uur, dan zou ze hem ontmoeten. Voor het eerst, voor echt.

Het was zondagochtend en Amanda voelde zich verrassend helder. Ze had diep geslapen, alsof haar lichaam haar had willen sparen voor de uren die komen zouden. Onder de douche had ze haar ogen gesloten, lang laten stromen, alsof het water haar huid niet alleen schoonmaakte, maar ook haar hoofd. Ze had koffie gezet, een zacht, knapperig broodje gegeten en elke handeling leek onderdeel van iets groters. Een ritueel.

Om 10.12 uur precies had haar telefoon zachtjes getrild, John. Kamer 414, de deur staat op een kier, sluit hem achter je. Volg de instructies op het briefje naast de spullen op bed. Liefs, John. Amanda had het bericht wel vier keer gelezen, de eenvoud ervan was precies wat haar ademhaling liet versnellen. Ze was al aangekleed, een lichtroze badjas over haar lingerie, de jurk zorgvuldig over een hanger, alles voorbereid zoals ze zichzelf gisteren had geoefend. Ze had zich zelfs nog een keer aangekleed die avond, de galante choreografie van lingerie, jurk, parfum… en zich verbaasd over wat ze in de spiegel zag. Vrouw, klaar.

Voor de zekerheid had ze nog een stripje Propanolol en twee condooms in haar clutch gestoken. Niet per se met een plan, maar omdat ze wist dat het beter voelde met controle daar waar controle misschien ging vervagen, zeker als ze onnodig gespannen zou zijn. De rit naar het hotel duurde dertig minuten. Haar handen losjes op het stuur, radio zacht, haar hart zo nu en dan in haar keel, toch alvast maar een pilletje.

Ze parkeerde aan de zijkant, waar niemand haar zou zien. De jas tot aan haar kuiten, lang, zacht vallend, elegant. De draaideur draaide haar naar binnen, de lift bracht haar naar boven. Vierde verdieping, kamer 14. Ze wist het nog van het bezoek eerder die week, ze was op verkenning gegaan. De deur stond op een kier, een spleet van verwachting. Ze duwde hem langzaam open en stapte naar binnen. Niemand, alleen de frisse geur van linnen, verduisterde gordijnen, en een zwart tasje op het bed. Ze deed de deur zachtjes dicht en hoorde het klikken van het slot. Het bed was opgemaakt alsof het wachtte. Op het dekbed, een klein, zorgvuldig schouwspel. Haar parfum, een doosje bonbons. Een klein dienblad, twee glazen, één gevuld met rode wijn. En de rest, de leren armbanden, de best wel brede choker en de blinddoek. Er lag ook een briefje, ze pakte het op, haar vingers trilden een beetje. Zijn handschrift had een keurig stijl, maar met zwier.

*Dag lieve Amanda, speciaal voor jou, je favoriete parfum, een doosje bonbons en de andere spulletjes. Trek het aan, drink een glaasje wijn en maak het je comfortabel. Ik ben er om 14.30 uur en heb een keycard. Zorg dat je klaar zit, geblinddoekt, daarna zullen dromen uitkomen. Liefs, JBB*

Ze glimlachte, wat een charmeur, John BonBon. Ze voelde haar hartslag tot in haar hals. ze keek naar de klok nog twintig minuten. Met beheerste handen haakte Amanda haar jas los en hing hem aan het houten hangertje in de kast. De stof van haar jurk kwam vrij, viel sierlijk langs haar benen en gleed mee met elke beweging. Ze voelde zich mooi. Ze legde haar clutch en telefoon op het nachtkastje, alsof ze symbolisch afstand nam van alles buiten deze kamer. Alleen zij, alleen hij, straks. De wijn in het glas was vol en diep van kleur, ze nam een slok. Warm, soepel, met precies die lichte tinteling die haar lippen net iets zwoeler maakten. Ze zette het dienblad voorzichtig op het bureautje en draaide zich langzaam naar het bed.

Het ritueel begon, de leren armbanden, zacht van binnen, stevig van buiten, klikten geruisloos om haar polsen. De gespjes strak, maar niet snijdend. Ze ging zitten om de enkelbanden om te doen. Op haar stiletto’s, die haar voeten elegant lieten buigen en haar kuiten een krachtig profiel gaven, voelde ze zich niet alleen vrouw, maar ook vrouwelijk. ten slotte pakte ze de choker, breder dan verwacht, asymmetrisch, en met een elegant verlengd uiteinde dat als vanzelf rustte tussen haar borsten. Ze bekeek zichzelf in de spiegel, lang. Met een mengeling van verbazing, opwinding en bewondering. Wat ze zag was geen verklede versie van zichzelf, maar een vrouw die haar lichaam kende en haar kracht vond in haar overgave.

Hij had smaak, die John. De combinatie van stijl en suggestie gaf haar iets extra’s, iets wat ze bij sommige van haar klanten ook herkende, vrouwelijkheid met lef. Ze draaide langzaam voor de spiegel. De jurk wiegde mee, de armbanden, het leer om haar hals, het donkerblauw van haar lingerie dat nét zichtbaar was onder de split, alles klopte. Ze voelde haar ademhaling versnellen. Nog vijf minuten. Ze nam nog een slok wijn, ging op het bed zitten, voelde de stevigheid van het matras onder haar. Toen stond ze weer op, één laatste blik in de spiegel, één laatste diepe ademhaling. Toen klonk het, een zachte klop. Niet hard, niet haastig, maar zeker. Ze verstijfde even, de klop betekende dat hij er was, nu. Ze pakte de blinddoek. Het klittenband maakte zacht tsjakk-geluid toen ze hem sloot. Niet strak, maar sluitend, geen kier, geen licht. Veel donkerder dan het sjaaltje waarmee ze thuis had geoefend. Dit was echt niets meer zien. Alleen voelen, alleen horen, alleen zijn.

Ze voelde haar hart kloppen tot in haar slapen, zat hij al binnen, had hij haar al gezien? Ze hoorde niets. Maar in het niets lag alles besloten. Wachten, ademen en overgeven aan zijn droom en ook haar droom. Ze voelde het aan de lucht, een ademtocht die de kamer vulde, zachter dan een zucht. En toen zijn stem, laag, warm, respectvol. “Dag prachtige vrouw… dag Amanda.” Haar lippen vormden een onwillekeurige glimlach. Niet breed, niet uitbundig, maar van het soort dat alleen ontstaat als je iets voelt wat klopt, iets echts. Hij was daar, echt. Ze hoorde zachte bewegingen, stof over stof, het geritsel van een jas die uitgedaan werd, een rits ergens, het schuiven van een stoel. En dan…een paar akkoorden. De muziek., haar muziek. Zij had het hem ooit verteld, fluisterend op een late avond, dat ze zich het meest vrij voelde als ze naakt door haar huis liep met precies deze klanken op de achtergrond.

Een ambient melodie, fluïde, sensueel, als een vinger die zacht over de huid gleed. Ze hoorde een zachte klik, een kurk? Het schenken van iets vloeibaars, glas op glas. Dan stilte, alsof hij haar tijd gaf om te wennen aan zijn aanwezigheid, zonder haar te zien. Amanda’s ademhaling was langzaam, bewust. Ze zat kaarsrecht, armen losjes op haar dijen, voeten in stiletto’s netjes op de grond. De leren banden rond haar enkels gaven haar juist rust. Alsof ze haar ankerden, ze voelde de warmte van het parfum op haar huid, de zachtheid van de jurk om haar heen, en een tinteling in haar onderbuik die al aan haar vertelde dat dit méér was dan alleen spel.

Ze hoorde zijn stem opnieuw, een fluister, dichterbij nu. “Ik weet niet hoe lang je al hier zit te wachten, maar ik kijk naar je en ik zie iets magisch.” Een stilte, bewust. Dan “Je hebt geen idee hoe prachtig je daar zit. In wit, in stilte, in vertrouwen.” Ze voelde iets warms in haar buik opwellen. Niet de wijn, niet enkel het verlangen, maar een golf van erkenning. Dat wat ze voelde werd gespiegeld door hem. Hij was niet alleen gekomen om te nemen, hij kwam om te zien, te eren en te begrijpen. En dat wist ze nu zeker.

Ze hoorde hem dichterbij komen, zijn adem was kalm, zijn stappen langzaam en doordacht. De muziek omhulde hen als een warme deken, elke klank een streling op haar huid. “Sta op voor me, Amanda,” fluisterde hij. Ze deed het, zonder aarzeling, haar benen trilden een beetje in de stiletto’s, maar haar houding was fier, trots en sensueel. Ze voelde zijn handen, geen aanraking nog, slechts de belofte ervan, dichtbij haar rug, waar de strik van haar jurk zich bevond.

Toen, traag, zéér traag, lieten zijn vingers de knoop los. Ze voelde de spanning van de stof wijken, de jurk verschoof, viel een paar centimeter omlaag, als een bloem die opent. Zijn stem was laag, bewonderend. “Je bent nog mooier dan ik me herinner uit mijn droom…” Ze voelde haar wangen gloeien. De stof gleed verder, langs haar heupen, langs haar dijen, en viel in stilte op de grond. Ze stond daar, in haar blauwe lingerie, de leren choker om haar hals, armbanden rond haar polsen, en de blinddoek stevig over haar ogen. Ze huiverde, niet van kou. Van blootheid, van gezien worden, van gewenst zijn.

“Je weet niet hoe prachtig je bent, zo,” zei hij. “Je borsten… je huid… de kracht waarmee je je overgeeft.” Een hand streelde haar bovenarm, de andere volgde aan de andere kant. Beide handen gleden synchroon naar beneden, terwijl zijn adem over haar schouder blies. Een zucht, een rilling. Toen raakten hun vingertoppen elkaar op haar onderrug. En daar, op dat kruispunt van aanraking, liep een lading dwars door haar heen. Ze hapte naar adem, haar knieën werden zacht. Hij kuste haar daar, langzaam, zacht. “Je ruikt naar verlangen, ”fluisterde hij, en ze wist. Hij rook haar parfum, maar ook haar opwinding. Haar ademhaling was onregelmatig. Ze beet zacht op haar lip, zijn handen rustten op haar heupen, maar bleven weg van de plekken die brandden van verlangen. Hij nam zijn tijd, en zij gaf hem die tijd.

Zijn handen verlieten haar huid, ze hoorde hoe hij langzaam rond haar liep, zoals een kunstenaar zijn beeldhouwwerk bekijkt. “Mag ik?” Zijn stem was zacht, vragend en respectvol. Ze knikte, maar hij wachtte. “Amanda,” zei hij, “ik wil het van je horen.” Haar stem trilde, maar het kwam. “Ja… alsjeblieft.” Hij streelde haar met zijn lippen langs haar sleutelbeen. Over haar hals, tot net onder de choker, zijn adem tikte tegen haar huid. Dan daalde hij af, zonder haar mond aan te raken kuste hij haar schouder, haar bovenarm, en de rand van haar BH-bandje. Een golf van hitte trok door haar heen, toen draaide hij haar lichaam heel langzaam om en begon haar rug te kussen. Zijn lippen vonden haar schouderbladen, haar ruggengraat, de holling in haar onderrug.

Hij zakte verder, zonder een woord. Zijn handen rustten op haar heupen toen zijn lippen haar benen vonden. Haar kuiten, haar knieholtes, haar dijen. Nog steeds geen aanraking daar waar haar lichaam schreeuwde. Ze kromde haar rug iets, de blinddoek hield haar in een andere wereld, een wereld zonder zicht, maar vol gevoel. Dan voelde ze zijn lippen net boven haar billen. Hij ademde daar, zijn warme lucht tussen de bollingen van haar strakke billen. Haar adem stokte, ze schrok even, een reflex, zó dichtbij.

Een milliseconde paniek, een gedachte, wat doe ik? Maar zijn stem ving haar op. “Rustig maar… ik ben er. Alleen als jij dat wil.” Ze knikte weer, en dit keer voegde ze eraan toe “Ga door, John.” Zijn handen vonden haar enkels. Ze voelde hoe hij haar stiletto’s voorzichtig vasthield, alsof ze breekbaar was. En toen… streelde zijn lippen haar benen omhoog, totdat hij weer bij haar billen was, nu met zijn handen zacht op haar huid. Nog steeds niet op de plekken die haar tot waanzin dreven. En toch… had ze het gevoel dat ze al werd bemind.

Zijn stem was zwoel, zijn adem warm op haar huid, zijn handen als vloeibare hitte op haar rug. En toen, dat gefluister. “Zeg me wat je wil.” Ze hapte naar adem, haar hoofd tolde. De blinddoek drukte zacht tegen haar oogleden maar liet de film in haar hoofd genadeloos scherp afspelen. Ze kreunde, zonder dat ze het wilde, haar stem verried haar. De woorden kwamen hees, gesmoord, maar oprecht. “Ga door… steviger… neem me mee.” Het was een overgave, een uitnodiging, een roep om meer, van hem, van zijn handen, van dat waar haar lijf al dagen naar snakte. Hij aarzelde niet, zijn handen werden krachtiger, niet ruw, maar vol gerichte aandacht.

Zijn palmen en vingers gleden traag over haar huid, langs haar schouderbladen, over haar taille, langs de welving van haar billen. Nooit plotseling, altijd met vooraankondiging. Ze voelde zijn warmte, zijn huid tegen de hare, de vochtige adem tegen haar onderrug voordat zijn lippen haar raakten. Plagerig bleef hij de randjes opzoeken, letterlijk. Zijn vingertoppen gleden langs het kant van haar slipje, alsof ze nog even moesten leren hoe ze haar mochten aanraken. Millimeter voor millimeter. Zijn vingers doken onder het boordje, haar huid reageerde direct, kippendvel, trillende dijen, een vochtige hitte tussen haar benen die hij nog steeds vermeed. Zijn lippen vonden de blootgevallen ronding van haar rechterbil, Hij kuste haar, langzaam, intens, vurig maar beheerst.

Ze ademde zwaar, hij had haar op het bed gelegd, haar gezicht half verborgen in het kussen. Ze lag nog steeds op haar buik, maar haar knieën waren iets van elkaar gegleden. Een onbewuste uitnodiging, een gebaar van vertrouwen, van verlangen. Ze voelde zich geen vrouw van 55, geen weduwe met herinneringen. Ze voelde zich puur vrouw. Vol, gloeiend, aangeraakt en gewild. Zijn handen spreidden haar billen iets, de band van haar slip strak tussen haar rondingen. En dan… zijn lippen, zijn tong, op haar dijen, langs haar lies, vlak langs haar slip. Ze kreunde weer, langer deze keer. Een rauwe toon van overgave, ze fluisterde zijn naam, één woord, zoals je bidt, zoals je kust. “John…” Haar lichaam sidderde, ze voelde zich zinderend naakt, ook al droeg ze nog lingerie.

Die paar lapjes stof waren geen bescherming meer. Ze hielden haar niet verborgen, ze hielden alleen nog maar het moment tegen. Zijn stem was niet meer de fluistering van eerder. Niet alleen warm, maar nu ook doordringend, een bevel bijna. “Draai je om.” Ze voelde haar adem vastlopen. De toon waarop hij het zei, geen verzoek, geen vraag. En toch was er geen moment van twijfel in haar lijf. Ze gehoorzaamde, willig, geprikkeld, gretig. Haar handen vonden steun op het matras, haar schouders raakten het koele dekbedovertrek terwijl haar rug zich kromde, haar bekken zich kantelde en haar benen zich vanzelf spreidden.

Ze lag daar, open, ontvankelijk een offer aan haar eigen verlangen. Haar borsten lagen als twee vragende bollen vol trots en verwachting, de tepelhofjes donkerder, haar tepels hard alsof ze elke ademtocht van hem voelden. Hij kroop tussen haar benen, op zijn knieën, zoals een priester voor zijn altaar. Zijn handen vonden haar dijen, zijn lippen volgden, nog steeds met datzelfde ritme dat haar net nog gek had gemaakt, respectvol, opzwepend, strelend maar ontwijkend. “Net als daarnet, Amanda,” fluisterde hij terwijl zijn lippen haar navel streelden. “Voel, wacht, ontvang.”

Ze kreunde, haar lijf begon te trillen, niet van kou, maar van anticipatie. Zijn handen gingen over haar heupen, langs de bandjes van haar slipje, net eronder, maar nooit erdoor. Hij ontweek het kant zoals je een gebed niet onderbreekt. Ze hapte naar lucht. “Toe,” fluisterde ze, en toen nog eens, nu hees en smekend, “Toe… alsjeblieft.” Ze voelde het, zijn adem tegen het kant tussen haar benen. Zijn handen op haar bovenbenen, zijn mond daar net onder, daar waar haar lichaam uitroeptekens schreef in zweet en warmte. En toch… nog steeds geen aanraking waar ze het het meest verlangde. Een zucht rolde uit haar mond, oncontroleerbaar, bijna wanhopig. Ze voelde zijn mond bij haar lies, zijn neus tegen het kant en dan… Niets. Hij stopte, geen stem, geen hand, geen zoen. Ze lag daar, gespreid, blind, verhit. En in die stilte, tussen haar hijgen en het ruizen van de airco, hoorde ze zijn stem. “Zeg het, Amanda… zeg waar ik je mag raken.”

Amanda’s hoofd tolde. De kamer voelde warm, alsof haar huid het hele vertrek in brand had gezet. Ze hoorde haar eigen ademhaling, kort, onregelmatig, kreunend haast. De blinddoek drukte zacht tegen haar slapen, ze zag niets, maar ze voelde alles. Haar hele lijf stond open, elke zenuw gespannen, elke porie dorstig naar wat komen zou. Ze dacht aan haar eigen droom. Hoe hij haar had genomen, zacht, maar zeker. Hoe hij haar lichaam had gelezen als een brief vol verlangen. En hoe hij haar toen verraste, met handen die durfden, een mond die verleidde en een tempo dat haar uit haar evenwicht haalde. Ze kon zich geen weerstand meer voorstellen. Geen grens meer bedenken, ze was het moment, ze was de droom geworden. “Verras me,”kreunde ze, zacht maar duidelijk. Alsof ze met dat ene woord de poort naar alles opende. En John begreep het, hij zei niets, geen vraag, geen uitleg. Alleen zijn ademhaling, en dan zijn handen.

Langzaam, vastberaden, ze voelde zijn vingers aan haar heupen. Hij boog zich over haar heen, haar borsten gevangen tussen hun buiken. Zijn mond vond haar hals, de zijkant van haar nek, haar sleutelbeen. En toen… de plotselinge beweging. Zijn handen bij het boordje van haar slip, één korte, stevige ruk. Ze voelde hoe het kant langs haar heupen gleed, haar dijen afdaalde, tot helemaal beneden. Ze hapte naar lucht, een mengeling van schrik en opwinding. Niet pijnlijk maar resoluut, zijn verrassing, zijn moment. Daarna zochten zijn vinders de sluiting van haar beha, even later lag ze volledig bloot voor hem, alleen de choker en de banden nog. Alles wat haar vrouw-zijn definieerde, lag nu open.

Zijn handen gleden langs haar benen. Ze hoorde het klikken van de sluitingen om haar polsen, voelde het spannen van de band rond haar enkel, hoe haar benen gespreid bleven liggen, volledig voor hem, en voor wat zou komen. Een kleine schok ging door haar lijf. Niet van angst, maar van verwachting. Amanda lag stil, haar ademhaling was onrustig, hoog in haar borst. Ze hoorde enkel de muziek, haar ademhaling, en zijn rustige, beheerste bewegingen. Zijn vingers gleden over haar dijen, niet meer ontwijkend, niet meer plagerig, maar aanwezig. Warm, doelgericht. Langs de binnenkant van haar benen, over de huid die net nog verborgen was, langs de rand van waar haar slipje had gezeten. Toen voelde ze hem weer, zijn mond, zonder waarschuwing, zonder aarzeling.

Zijn lippen raakten haar huid, zijn tong cirkelde traag. Hij proefde haar zoals een wijnkenner de eerste slok neemt, traag en met overgave. Amanda hapte naar adem, haar rug boog zich als vanzelf omhoog van het bed. Ze kreunde zijn naam, niet roepend, niet vragend, maar alsof het de enige taal was die ze nog kende. “John…” Zijn handen vonden haar heupen. Hij hield haar vast, niet hard, maar stevig genoeg om haar te laten voelen dat hij haar in zijn greep had. Zijn mond bewoog zich verder over haar lichaam, langzaam, als een schilder die een meesterwerk met penseel en adem tot leven bracht.

Ze voelde zijn huid tegen de hare, zijn borst, zijn buik, zijn dijen. Het zachte schuren van huid op huid, warm, levend, mannelijk, zijn ademhaling werd zwaarder. Amanda kon hem niet zien, maar ze voelde hem, de intensiteit, de nabijheid, zijn verlangen dat zich vermengde met het hare. Ze lag open, gebonden, zonder zicht, maar met al haar andere zintuigen op scherp. Zijn handen vonden haar borsten, hielden ze zacht vast. Zijn duimen streelden haar tepels, voelden hun stevigheid, hoe ze zich oprichtten in zijn aanraking. Ze kermde, een mengeling van overgave en spanning. Toen gleed zijn hand omlaag, tussen haar dijen, langs het brandpunt van haar verlangen. Niet langer ontwijkend, niet langer onderzoekend, maar gevend.

“Laat me je voelen,” fluisterde hij hees en zij hoefde niets te zeggen. Haar lichaam antwoordde voor haar. Ze voelde hoe hij haar vulde, diep, hard, genadeloos. Elke stoot denderde als een schokgolf door haar lijf. Ze trok aan de banden om haar polsen, niet uit angst, maar uit reflex, een oerdrang om zich ergens aan vast te grijpen. Haar lichaam was overgeleverd aan hem, aan zijn ritme, aan zijn kracht. Ze wilde gillen, maar wat kwam was een rauwe, ongerichte kreun. Hard, rauw, ongefilterd. “John…!”

Maar er kwam geen fluistering terug. Geen lief woord, geen zachte hand, alleen zijn lichaam. Zijn hitte, zijn heupen die tegen haar aansloegen, zijn adem zwaar en diep in haar oor. Het was alsof hij verdwenen was, de man van de droom, van de stem, van de zinnen die haar maandenlang zacht hadden doen beven. En toch, toch gaf haar lichaam zich niet over aan de twijfel. Haar huid brandde, haar onderbuik kolkte, haar tepels waren pijnlijk hard, haar kreet brak tussen lust en schrik. Waarom, waarom dit geweld, waarom deze ruwheid, nu?

Maar haar lichaam gaf geen antwoord. Of nee, het antwoordde in andere taal. De taal van vocht, van open dijen, van ritmische bewegingen die zijn tempo wilden bijhouden. Ze lag gebonden, maar niet weerloos, niet zwak. Ze voelde macht, in haar overgave. Elke stoot wakkerde iets in haar aan. Iets ouds, iets donkers, iets dat ze lang verborgen had gehouden, misschien zelfs voor zichzelf. En terwijl hij haar bleef nemen, haar vulde, haar gebruikte voelde ze het naderen. Het brandpunt, het omslagmoment. Ze kermde, een schreeuw van verlangen, van twijfel, van hunkering naar wat ze niet kon duiden.

Ze wilde tederheid, maar had nooit gedacht dat ook dit haar kon raken. “John…” haar stem was zacht, gebroken, een fluistering tegen de storm. Toen voelde ze het, zijn hand, zacht, aan haar gezicht. Zijn lippen tegen haar oor. “Ik ben hier,” fluisterde hij. De stem die ze kende, de stem waar ze van droomde. Zacht, warm, vol liefde. Een traan gleed onder de blinddoek vandaan. Ze glimlachte, verward, verslagen, maar voldaan. Ze voelde de beweging naast haar, zacht en beheerst. Zijn hand gleed onder haar hoofd, tilde haar een fractie op, de koele rand van het glas raakte haar lippen, wijn. Zonder een woord te zeggen liet hij haar drinken. Langzaam, gretig, de dorst in haar lijf was groter dan ze had beseft. Een dorst naar méér dan vloeistof alleen.

Hij bleef bij haar, niet dominant, niet luid, maar stil en zorgzaam. Zijn hoofd rustend op haar borst, zijn ademhaling kalm. De wereld leek stil te vallen. Amanda voelde zijn hand op haar buik, vingers die nauwelijks bewogen. Tot ze zacht afdaalden, voorbij haar navel, langs de zachte glooiing tussen haar heupen. Traag, bewust, voelend, zoekend en vindend. Ze deinde op de muziek die zacht door de kamer zweefde, de playlist die hij gekozen had, voor haar, voor dit moment. De blinddoek hield haar wereld klein en intiem. Alles wat bestond, was zijn aanraking. Zijn warmte en zijn vingers die haar weer deden ontvlammen. Haar naaktheid kende geen grenzen, alleen maar uitnodiging. En toen hoorde ze het. Zijn stem, vlak bij haar oor. “Amanda…, draai je om.”

Zijn toon was laag, niet dwingend, maar zeker, zorgzaam én bezield. Ze gehoorzaamde, traag, met een zucht. Ze rolde om haar as, haar lichaam wijd, open. Alsof het zo hoorde, alsof haar lichaam dit al jaren kende. Ze voelde zijn lippen opnieuw, de reis begon bij haar heup. Langs de zijkant van haar lichaam, naar haar billen Zijn adem was warm, zijn tong nog warmer. Ze kronkelde, een golf van schrik én genot trok door haar lijf toen hij haar daar raakte, daar waar geen man haar eerder had durven proeven. “Oh…” Een fluistering, een uitademing, een kreet van verwondering. Het was vreemd… en toch zinderend vertrouwd. Zijn tong speelde, plaagde, daagde uit. Zonder een woord trok ze haar bekken omhoog, een reflex van overgave, van verlangen, oerdrang, van wil. Ze lag er, wijd, geopend, gloeiend. Zijn handen hielden haar heupen vast, zijn tong vond het midden. Daar, tussen haar billen, haar dijen, de warmte waar ze naar verlangde.

Amanda kromde haar rug, haar vingers sloten zich om het laken, haar kreet brak tussen dankbaarheid en ongeloof. “Mijn God…” De muziek klonk verder weg. De kamer werd donkerder in haar hoofd, alles werd haar lichaam, alles werd hem. Zonder zicht, maar vol beleving. Zonder woorden, maar in volledige communicatie. En toen… Verdween zijn mond van haar huid. De warme adem, de tong die net nog plaagde, verstomde. Even was er niets. Behalve de kilte van plots gemis, tot ze hem voelde. Langs haar dij, langs haar billen, de zwoele aanraking van zijn erectie. Zonder waarschuwing, zonder woorden. Ze hield haar adem in, was dit wat hij bedoelde met verrassen?

Hij duwde, tergend langzaam. Op een plek waar nog nooit iemand haar had genomen. Een flits van schrik, pijn, een ademloze spanning. Ze kreunde luid “Oh God…” Niet wetend of het angst of verlangen was, of misschien beide. Hij hield haar stevig vast, zijn handen op haar heupen, geleid door honger. Stoot na stoot, eerst langzaam, dan dieper, harder en genadelozer. En Amanda gaf zich over, niet alleen haar lichaam, maar ook haar taal. Woorden verlieten haar lippen die ze nooit had durven denken, laat staan uitspreken. “Harder…, neem me…geef me, alles…” Zijn lichaam begon te schokken, zijn ademhaling zwaar, onstuimig. Hij greep haar bij haar heup, de ander vond de leren choker om haar hals. Ze voelde hoe haar hoofd achterover werd getrokken. Haar keel open, haar lucht korter, haar zicht nog steeds duister door de blinddoek.

Een fractie van paniek, een flits. Wat als, maar toen… de andere kant, de roes. Haar lichaam werd lichter, zachter, vrijer. Ze zakte weg, niet in angst, maar in overgave. Een vacuüm van sensatie, waar grenzen niet meer bestonden, waar ze alleen nog maar voelde. Zijn warmte, zijn kracht, zijn bezit. Haar kreunen, haar lichaam, haar verlangen. Alles werd stil, alles werd Amanda. Ze voelde zijn stuiptrekkingen, ze voelde zijn piemel aanspannen en tot ontlading komen in haar strakke kont. Ze zweefde tussen hemel en aarde, zich vasthoudend aan de riemen waarmee haar armbanden aan het bed geketend zat. Ze kreunde “O mijn God”.

Zij lag daar, ademend, levend, gegrepen… maar vrij. En toen kwam de stilte. Zijn armen omhelsden haar van achteren, hij legde haar neer alsof ze breekbaar was. Zijn hand gleed naar haar gezicht en hij fluisterde haar naam. Ze draaide haar hoofd iets, blinddoek nog om, glimlachend. Hij bracht het glas wijn aan haar lippen. Ze dronk, met smaak, met dorst. Geen dwang, geen haast. Alleen zij en hij, zij, open. Hij, genietend van haar drang naar seks, lust en oneindig verlangen. En genietend van een droom die steeds verder uitkwam.

Even later voelde ze zijn lippen op haar schouder, zijn vingers rustend op haar buik. Hij zei zacht: “Je bent prachtig, Amanda. Wat je me geeft… dat is niet te beschrijven.” Ze zuchtte. Haar hart bonkte nog na “Ik heb je nodig, John,” fluisterde ze. Hij liet haar los, kwam op zijn knieën naast haar. Ze voelde zijn warme vlees tegen haar volle lippen, ze opende haar mond zoals ze in haar jonge jaren zo vaak had gedaan. Haar lippen sloten om het vlees wat eerder diep in haar zat. Wat haar dat heerlijke gevoel had gegeven en wat was binnengedrongen op een plek waar nog nooit een man was geweest. Ze pijpte hem, likte het vlees, proefde hun gedeelde sappen en snoof de geur van seks op.

Amanda voelde zijn handen nog steeds om haar hoofd, zijn vingers door haar haren, terwijl ze met haar lippen zacht speelde rond zijn eikel. Haar tong cirkelde traag langs het randje, precies zoals hij het lekker vond. Zijn zachte gegrom en zijn gespannen spieren vertelden haar genoeg. Toen klonk zijn stem opnieuw. Warm, zwoel, met die lichte heesheid die haar altijd raakte. “Rustig maar, lieve Amanda. Onze droom… die is nog niet voorbij. Zijn hand streelde haar wang, teder, geruststellend. Ze wist al dat er iets zou komen. Hij had het haar eerder gevraagd, op de chat, vlak voor hun afspraak. “Mag ik je verrassen, Amanda? Mag ik je iets laten voelen wat je niet verwacht, maar wat ik weet dat je aankan?” En ze had toen getypt: “Als jij het bent die me vasthoudt, dan ja.” Ze had het zelf gekozen, ze had ingestemd.

Dus toen ze plots het bed licht voelde veren aan het voeteneind, voelde ze geen paniek, maar spanning. Prikkelend, verrassend, iets onbekends wat ze toegelaten had. Haar hart sloeg sneller, haar ademhaling versnelde. Maar Johns hand bleef op haar huid, zijn stem was dichtbij. “Je bent niet alleen,” fluisterde hij. “Ik heb iemand meegenomen, iemand die ik vertrouw, en die ik je gun. Je mag ‘nee’ zeggen, op elk moment. Eén woord en hij vertrekt.” Amanda ademde diep in. Ze voelde haar lichaam reageren op zijn woorden, haar dijen werden vochtig, haar huid tintelde.

Ze fluisterde, langzaam en duidelijk, met een mix van hunkering en kalmte: “Als jij blijft… dan ja.” Ze hoorde beweging, iets of iemand kwam dichterbij. Twee handen, anders dan die van John. Jonger, directer, met minder beheersing, maar vol verlangen. Ze voelde hoe haar benen verder gespreid werden, zacht, niet dwingend. De aanrakingen waren nieuw, onwennig, maar haar lichaam opende zich, nieuwsgierig, gewillig. John kuste haar mond. Zijn lippen raakten de hare, hun ademhaling vermengde zich. Hij leidde haar af, hield haar in het moment, bij zichzelf.

En ondertussen… twee handen op haar dijen. Warme adem tussen haar benen, een vreemde mond die haar verkende en aftastte. Minder subtiel, maar gulzig, gretig. Amanda kreunde, niet van twijfel, maar van sensatie. Het was vreemd, maar niet beangstigend, het was nieuw, maar niet verkeerd. Het was gewenst, omdat ze het had toegelaten. Omdat ze “Ja.” had gezegd. Amanda’s lichaam was één broeiende plek van verlangen en spanning, haar ademhaling onregelmatig, haar huid warm en klam. De bandjes om haar polsen en enkels herinnerden haar eraan hoe ver ze zich had overgegeven, niet alleen fysiek maar ook mentaal. En toch… voelde ze zich sterker dan ooit.

Voor haar stond John, zijn geur, zijn stem, zijn warmte, alles aan hem voelde vertrouwd, veilig, maar geladen. Zijn warme harde vlees was bij haar, in haar mond, schurend langs haar lippen. Zijn handen gleden beheerst over haar rug, haar hoofd, telkens zoekend naar die grens tussen tederheid en overgave. Achter haar voelde ze andere handen, jonger, sneller, onderzoekender. Een rilling trok langs haar ruggengraat. Ze schrok, maar slechts één tel, John’s stem suste haar met een enkel woord: “Vertrouw me.” Ze voelde hoe zijn hand op haar borst rustte, zijn duim en wijsvinger om haar tepel, zacht draaiend, om haar weer te concentreren op haar lijf.

De tweede man, de grote onbekend, maar niet ongenodigd, was voorzichtig. Hij liet zijn handen rusten op haar heupen, zijn bewegingen zoekend, bijna vragend. Amanda’s lichaam gaf antwoord. Niet met woorden, maar met een subtiele beweging van haar rug, haar billen die zich iets ophieven, alsof ze hem de weg wees. Alles in haar zei dat ze dit wílde. Misschien niet had verwacht, maar nu wél volledig toestond. John streelde met zijn harde vlees langs haar kaaklijn, plagend en opwindend. “Jij bepaalt,” fluisterde hij, “alleen jij.” Zijn hand gleed omlaag en vond haar hand, vingervast en rustig. Amanda kneep zachtjes terug, haar ademhaling versnelde.

Tussen haar benen voelde ze hoe de tweede man dichterbij kwam, zijn lichaam warm, zijn aanraking hongerig. Maar hij ging niet verder dan haar grenzen. Amanda’s rug boog zich vanzelf, haar hoofd gleed naar achteren tegen John’s borst en haar mond vormde woorden zonder geluid, toe maar. Wat volgde was een cadans van lichamen, van energie die tussen drie mensen pulseerde, maar steeds geleid werd door haar toestemming, haar wil. Ze was het middelpunt, niet passief, maar krachtig, een vrouw die op haar vijftigste haar lichaam en verlangens had omarmd. Haar kreunen werden zuchten, zuchten werd weer kermen. John hield haar vast, de ander bewoog zich in haar ritme. Samen gleden ze dieper in een wereld waarin schaamte geen plek had. Alleen vertrouwen, zintuiglijkheid, overgave, en Amanda? Ze voelde zich eindelijk, eindelijk compleet.

Een uur later lag Amanda tussen hen in. Twee mannen, twee lichamen, twee bronnen van hongerig verlangen. Haar lijf voelde loom, gloeiend, overprikkeld en tegelijk verlangend naar meer. De blinddoek, die haar zintuigen eerder scherp had gesteld, lag nu op het kussen naast haar. Haar armen waren op haar rug gebonden, maar niet pijnlijk, eerder omhelzend. Als een zachte herinnering aan haar keuze om zich over te geven. Haar benen samengebonden, niet hard, niet strak, maar dwingend genoeg om haar te laten voelen dat ze geleid werd. Niet machteloos, maar gewillig, gekozen. Haar ademhaling was traag maar diep, haar huid nog steeds gevoelig voor elke aanraking.

Voor haar lag de jongeman, zijn jonge lijf gespannen, zijn huid plakkend van zweet. Zijn mond hing net boven haar tepels, zijn handen gleden over haar flanken, soms teder, soms hebberig. Achter haar voelde ze John. Zijn handen stevig op haar heupen, zijn lichaam als een rots tegen haar rug, zijn warmte doordringend en vertrouwd. Ze bewoog mee op hun ritme, niet langer zoekend, maar vindend. Van binnen en van buiten gevuld, zuchtend, kreunend, los van tijd. Ze voelde hoe de jongere man haar naam fluisterde alsof zij zijn godin was, terwijl John haar zacht in haar schouder beet en haar adem stal. En toen gleed haar blik naar de camera. Het statief stond discreet in de hoek van de kamer. Het rode lampje brandde. Een herinnering aan Johns woorden: “Alleen voor privégebruik. Net als jij.”

Amanda schrok niet. Geen angst. Alleen een intens bewustzijn. Alles wat hier gebeurde had ze toegelaten. Alles wat ze voelde, was van haar. Zij was de vrouw die hen binnenliet, die hen leidde door haar verlangen. En ja, zelfs de camera, een stille getuige van deze dag waarop ze zichzelf niet verloor, maar vond. Ze sloot haar ogen. Geen schaamte. Alleen een fluistering in haar hoofd, als een mantra “ik leef.”

Amanda zat roerloos voor haar scherm, de woorden van Linda nog nasmeulend in het chatvenster. “Meid, wat heb jij nou gedaan. Jezus, jij durft.” Haar vingers zweefden boven het toetsenbord. Ze wilde antwoorden, vragen, verklaren, maar alles leek leeg. Ze voelde haar hart bonzen, haar mond droog worden. Langzaam typte ze, Wat bedoel je, Linda? De respons kwam onmiddellijk. Het was live, Ada. Jullie… alles. De camera, de mensen in de room. Ze keken, sommigen kenden je. Ik wist het pas toen het al bijna voorbij was. Het was prachtig, intens… maar je wist het niet, hè? Amanda’s blik gleed naar het hoekje van haar scherm waar een week eerder dat statief had gestaan. Ze zag het weer voor zich. Die lens, die stilte, de belofte “Alleen voor privégebruik.”

Er was nog een berichtje, van Marcellien, de travestiet. “Lieverd, ik vond het mooi om je te zien, maar had niet verwacht dat je er in zou trappen. Bonbon spreekt toch voor zich “verlangen, proeven, smelten, openbreken, vullen, zuigen, doorslikken” dat weet je toch lieverd? Het berichtje werd afgesloten met een reeks emoji’s en een mailadres die ze zorgvuldig bewaarde. Marcellien, ooit Marcel, wist alles van computers, internet en nog veel meer. Misschien had ze hem of haar nog eens nodig. Ze stuurde een berichtje terug, een lief berichtje “wip maar eens langs voor kledingadvies, gratis en voor niks”.

Ze stond op, haar benen voelden week, in de spiegel boven het kastje zag ze zichzelf. Hetzelfde gezicht als altijd, dezelfde lijn van haar kaak, dezelfde ogen, maar iets was veranderd. Haar blik was doffer, alsof het vuur van vorige week doofde onder het gewicht van een waarheid die ze niet wilde kennen. Ze had geprobeerd hem te bellen, niks. Haar berichtjes bleven onbeantwoord. Zijn account was verdwenen, alsof hij nooit bestaan had. Geen spoor van JohnBonBon, geen herinnering behalve die in haar lijf en hoofd. Twee weken gingen voorbij. De chatbox was van haar telefoon verwijderd, haar profiel gewist. Alleen Linda had ze nog in haar contacten gehouden, maar zelfs daar bleef het stil.

Tot die dinsdagavond, haar telefoon trilde op het aanrecht. Een onbekend nummer, geen tekst, geen uitleg, alleen een link. Ze aarzelde, alles in haar verzette zich, maar haar vinger klikte. Een pagina opende, een website met een zwart-wit logo, de titel in rode letters: “Ada, Alleen voor privégebruik.” De thumbnail toonde haar silhouet, herkenbaar maar niet vulgair. Elegant bijna, haar lichaam in een pose waarvan ze zich de oorsprong niet eens meer herinnerde. Ze klikte niet, niet meteen. Ze zette koffie, liet het geluid van het apparaat haar hoofd vullen in plaats van haar gedachten. Toen ging ze zitten en keek.

Meer dan een uur keek ze. Haar ademhaling veranderde, haar handen klemden zich om de mok. Ze hoorde zichzelf fluisteren, kermen, lachen. Zich geven, ze zag haar lichaam bewegen op manieren die haar raakten én vervreemdden. Ze zag de blinddoek, tederheid, begerigheid, maar ook momenten van leegte. Aan het eind bevroor het beeld. Haar lichaam, naakt, languit tussen twee mannen. Hun gezichten onherkenbaar, haar gezicht helder in beeld. De camera had haar in alle schoonheid gevangen in in haar meest kwetsbare waarheid. Onder het beeld verscheen in kleine, witte letters: “Ada, Voor privégebruik – Deel 2 binnenkort beschikbaar.” En in kleine letters daar onder “ongecensureerde versie, klik hier om alvast te bestellen.”

Amanda ademde diep in, ze schrok van de prijs, ze schrok van de gedachte dat er nog een tweede deel was. Ongecensureerd, waarschijnlijk aangevuld met de trio, haar gezicht in beeld, genietend van aandacht, van seks en iets wat ze tot voor kort niet voor mogelijk had gehouden. Haar handen trilden niet meer, ergens voelde ze een vreemde rust. Niet omdat het goed was wat er gebeurd was. Maar omdat ze wist wie ze was, en wie ze niet meer wilde zijn. “Ada, Alleen voor privégebruik”.

Ze sloot het scherm, ging naar de badkamer. Draaide de douche open en liet het warme water over zich heen stromen. Niet om te vergeten, maar om opnieuw te beginnen.