Wat Er Gebeurde Met Jill

Ze duwde haar neus en voorhoofd tegen de spiegel, terwijl haar handen de koude wastafel omklemden. Het spiegelende oppervlak had koud gevoeld bij de eerste aanraking, maar dat had niet langer geduurd dan het moment waarop haar huid voor het eerst contact maakte.
Ze probeerde naar zichzelf te kijken, maar moest daarvoor zo scheel kijken dat ze het opgaf.
Een korte zucht vormde een cirkeltje van condens op de spiegel en ze sloot haar ogen.
“Je mag er zijn.”
Haar lippen vormden de woorden, maar er kwam geen geluid. Alsof ze zich ervoor schaamde de woorden hardop uit te spreken.
Ze haalde haar voorhoofd van de spiegel en bekeek zichzelf. De woorden gingen andermaal door haar hoofd en een spottende glimlach tekende zich af op haar gezicht.
Het was een advies geweest van de jaardocent toen ze nog in de brugklas had gezeten.
“Zeg die woorden iedere dag tegen jezelf. Het zal je zelfvertrouwen goed doen.”
Nooit had Jill de woorden daadwerkelijk uitgesproken en ook nu deed ze dat feitelijk niet.
Haar spiegelbeeld keek terug naar haar met een mengeling van onzekerheid, schaamte, bravoure en onzekerheid over die bravoure. Haar kastanjebruine haar in een lange, brede vlecht, haar smalle schouders bloot en daaronder een zwart, zijden, transparant tube topje. Haar harde, kogelronde borstjes met het formaat van rijpe sinaasappelen trokken de stof strak en duwden haar roze tepels tegen het zijde.
Wat ze in de spiegel zag, was niet hetgeen waar ze onzeker over was. Dat was niet waardoor ze bekend stond als een verlegen meisje. Het was vanwege het meisje op foto's.
Op de een of andere manier zat er volgens Jill een enorm verschil tussen hoe ze zichzelf kende in de spiegel en hoe ze zichzelf zag op foto's. Met het spiegelbeeld kon ze leven. Hoe ze zichzelf op foto's zag, dat maakte haar onzeker. En het feit dat er zo'n groot verschil zat tussen beide, maakte het niet enkel onbegrijpelijk – het ondergroef ook haar zelfvertrouwen.

Ze draaide haar hoofd naar links en haalde de mascara langs haar lange wimpers. Ze knipperde, haalde het borsteltje er nog eens langs en knipperde nogmaals.
Er was iets magisch aan deze keer dat ze zichzelf opmaakte. De donkere mascara, de rozige – niet te rode – lippenstift. De zorg waarmee ze het deed. Het was een voorbereiding op het onbekende. Op iets dat zou kunnen gebeuren, maar wat ze niet zeker wist. Iets nieuws en spannends. Iets dat haar slanke knieën haast deed knikken, maar juist door die spanning aanlokkelijk was. Ze maakte zich op, maar had geen idee waarom precies, of voor wie. Als een ontdekkingsreiziger in de vijftiende eeuw die zijn schip prepareert voor de reis, niet wetende waar hij zal belanden of wie hij daar tegen zal komen.

Ze wurmde zich in een stretchy zwart jurkje met fijne glitters en zonder schouderbandjes. Als ze het omlaag trok zodat de bovenkant van haar kleine borstjes zichtbaar was, haalde het jurkje het niet eens tot halverwege haar blanke bovenbenen.
Met het meisje in de spiegel was ze tevreden. Ze was misschien voor het eerst zelfs wel eens voorzichtig trots. Maar het feit dat ze niet wist of ze moest vertrouwen op de spiegel of de foto's knaagde aan haar. Ze probeerde het te negeren. Probeerde zich vast te houden aan het beeld dat ze nu zag. Ze probeerde om zichzelf te geven, van zichzelf te houden. Maar het viel haar zwaar. Zo verschrikkelijk zwaar.
Vanavond werd haar shot. Haar adrenaline rush.
Ze zou iets doen dat niets voor haar was. Iets waar ze misschien zelfs wel helemaal niet klaar voor was. Ze had geen idee. Maar ze zou de stap wagen. Niet wetende of ze het deed om zelfvertrouwen te tanken, of omdat ze van binnenuit werd opgevreten door haar lage zelfbeeld.

“Waar ga je heen?”
Haar moeder had op de bank gezeten. Opgetrokken knieën, e-reader op haar bovenbenen.
Jill was op haar gloednieuwe en veel te hoge naaldhakken door de woonkamer gewankeld. Ze negeerde haar moeder.
“Jill?” hoorde ze haar zeggen. Het meisje verloor bijna haar evenwicht en klampte zich vast aan de deurklink. Ze hield even in.
“Jill, niet zo naar de stad gaan hè?”
Het meisje haalde haar slanke schouders op en zuchtte zachtjes.
“Uhuh.”
Ze opende de deur naar de gang.
“Twaalf uur thuis hè?”
Ze trok de voordeur achter zich dicht.


Het was warm in de binnenstad. Het klonk als een broeierige zomernacht, met galmende stemmen tegen de gevels van de historische panden links en rechts van haar.
Overdag was het ruim boven de dertig graden geweest en ze moest rustig lopen om het ook niet nu nog warm te krijgen. Het maakte niet uit. Op deze hakken kon ze toch niet sneller.
Ze trok een spoor van zoete meisjesparfum. Maar dan wel eentje die haar een maand aan kleedgeld had gekost. Ze wilde vanavond de meest aantrekkelijke versie van zichzelf zijn. Ze wilde niet beknibbelen.
Aangeschoten jongens op de fiets, gillende meiden dwars achterop. Stelletjes die zich nog snel uit de voeten probeerden te maken voor het uitgaansgeweld los zou barsten.
Het was druk in de stad. Hoe kon het ook anders met dit weer?
Haar gedachten gingen alle kanten op. Van twijfel over wat ze had aangetrokken naar twijfel over zichzelf, naar het scenario waarin ze bekenden tegen zou komen.
Wat zou ze dan doen? Wat zou ze zeggen? Ze zou door de grond gaan. Zich kapot schamen. Jill in zulke kleren? Doe normáál.
Ze sloeg linksaf en ontweek daarmee de kroegen waar ze wel eens met vriendinnen was geweest. Het aantal keren dat ze op stap hadden gemogen, was op één hand te tellen. Maar áls ze waren gegaan, dan was het altijd dáár.
Dáár zou ze niet heen gaan. Ze moest iets zoeken dat ze niet kende.

Voor het witte monumentale pand stond een rij die zo lang was dat ze zich niet ongemakkelijk zou gaan voelen, maar die ook weer niet zo kort was dat je verwachtte dat er niemand binnen was.
Ze sloot aan.
Voor haar en achter haar stelletjes, jongens, meiden. Nee – geen jongens en meiden. Mannen. En vrouwen. Ze keek om zich heen en concludeerde dat iedereen ouder was dan zij. Van een beetje tot een hele hoop. Haar blik ging naar voren. Nog drie mensen en zij stond aan de deur.
Als ze hier binnen kwam, dan moest dat vast iets goed betekenen. Maar als ze niet door zou worden gelaten, was het een afgang die de avond al vroeg zou verpesten. Ze voelde een warme spanning in haar onderbuik. Ze wiebelde onwennig op haar naaldhakken. Haar nagels in haar handpalmen.
Twee minuten, hoogstens. Toen stond ze tegenover een portier die haast twee keer zo hoog en ruim drie keer zo breed was als zij. Niet meer dan twee woorden.
“Vijf euro.”
Ze was geschrokken van wat hij zei en de implicaties van hetgeen hij had gezegd.
Vijf euro? Ze had enkel haar telefoon en identiteitsbewijs meegenomen. Betalen deed ze met haar toestel en contant geld had ze al helemaal nooit bij zich. Maar het feit dat hij een prijs noemde, impliceerde dat hij haar binnen zou laten als ze zou betalen.
Ze aarzelde en deed onhandig alsof ze zocht naar contant geld waarvan ze wist dat ze het niet bij zich had.
De portier leek niet bijzonder veel geduld te hebben en ze begon te vrezen dat hij haar opzij zou schuiven, toen er plots een arm over haar schouder kwam met een briefje van vijf euro.
De grote man aan de deur knikte en deed een stap opzij.
Jill keek nog achterom om te zien waar de arm vandaan was gekomen, maar het was inmiddels zo druk achter haar, dat ze het niet met zekerheid kon zeggen.
Ze lachte met onzekere dankbaarheid in de richting van de mensen achter haar en struikelde bijna de club in.


Ze had een biertje besteld. Het was de eerste keer dat ze alcohol proefde.
De luttele keren dat ze met vriendinnen weg was geweest, hadden ze zich er niet aan gewaagd. Maar nu ze hier binnen was gekomen, nu ze die overwinning had geboekt, hoorde daar bij dat ze iets deed dat volwassen mensen doen.
Het was overigens niet lekker geweest. Ze vond het lekker dat het ijskoud was, maar het schuim had ze ronduit vies gevonden en het bier zelf bitter.
Ze wilde zich niet laten kennen en dronk het glas leeg – sneller dan goed voor haar was.
Het prikte in haar keel. En ze wist niet of dat alcohol was of koolzuur. Ze wist wel dat ze er een aangenaam gevoel van kreeg in haar voorhoofd. Alsof iemand met zijdezachte vingers de voorzijde van haar brein masseerde. Het was een gekke gewaarwording en ze kon een glimlach niet onderdrukken.
De dreunende basmuziek deed haar borstkas trillen en de gekleurde lichten verblindden haar meer dan eens. Dit was serieus. Dit was niet als de kroegjes waar ze eens vluchtig had binnen gekeken. Ze wilde méér van dit. Ze wilde méér ervaren. En balancerend op haar hakken ging ze voetje voor voetje naar de bar. Een stiekeme synthesizer wisselde de kloppende bas af, terwijl ze haar handen op de natte bar legde.
Een meid van tien jaar ouder dan zij boog naar haar toe en Jill wees in de richting van een stel kleurige flessen achter de bar. Ze wist niet wat ze wilde en ze wist evenmin wat ze aanwees. Maar het barmeisje twijfelde geen seconde, greep een van de flessen bij de hals en schonk via een tuitje een donkerroze vloeistof in een glas. Ze stopte met schenken, keek naar Jill, glimlachte en schonk nog wat bij.

Het was even zoet als lekker geweest. Ze had het gedronken via een bamboe rietje en het was direct naar haar hoofd gestegen. Ze was in een hoekje gaan staan en had het eerste glas leeggedronken, waarna ze aan het tweede was begonnen.
Voor haar gevoel werd het tempo van de muziek opgeschroefd en overal waren mensen aan het dansen. Een podium gehuld in rook, deinende hoofden in het licht van gekleurde discolampen.
Ze stond in een hoekje en merkte dat ze onwillekeurig begon te bewegen op de maat van de muziek. Ze kon uitstekend dansen, maar op de een of andere manier durfde ze het hier niet te laten zien. Alsof het feit dat ze goed kon dansen haar extra kritische blikken op zou leveren. Het was prima zo.
Het was zelfs zó prima dat ze begon te geloven dat de avond geslaagd zou zijn als ze na dit drankje naar huis zou gaan. Ze was een ervaring rijker. Ze voelde zich trots vanwege dit feit en aangenaam zweverig door de alcohol.
En precies op het moment dat ze zich bijna verzoend had met het plan om na dit drankje naar huis te gaan, voelde ze een hand op haar onderrug.
“Jill?” hoorde ze iemand roepen in haar oor.
De stem was precies luid genoeg om boven de muziek uit te komen, maar niet zo hard dat die haar liet schrikken.
Plotseling was ze weer helemaal bij de les. Ze keek naar rechts, zonder dat ze echt durfde te kijken.
“Jill?” vroeg de stem nogmaals. “Uit havo 4?”
Ze keek de stem aan. Een gezicht in het donker dat het moment erop kort werd verlicht door een blauwe discolamp. Een oude man. Veertig. Nee, vijftig. Wist zij veel. Voor haar was iedereen boven de dertig oud.
Hij had een kort geschoren baardje en diepe groeven die van zijn neus naar zijn mondhoeken liepen. Zijn haar leek haar grijs.
“Jill van havo 4 toch?”
Ze knikte en lachte schaapachtig, niet wetende wie de man was. Zijn hand gleed van haar onderrug.
“Ik geef bio op het Rembrandt!” riep de man. “Niet aan jou natuurlijk, dat had je geweten, maar ik dacht dat ik je herkende.”
Jill nipte van haar drankje en knikte zenuwachtig. Ze glimlachte en durfde de man amper aan te kijken. Wat moest ze hem zeggen? Wat moest ze een man van zijn leeftijd vertellen? Wat zeg je in een club als je met elkaar praat?
De muziek dreunde door. Ze zag de geluidsgolven trillingen veroorzaken in haar glas. De hand van de leraar weer op haar onderrug. Hij boog naar haar toe. Ze voelde de stoppels van zijn geschoren baardje langs haar nek gaan.
“Je weet dat het eenentwintig plus is hier?”
Jill glimlachte en voelde het trots dat het haar was gelukt om binnen te komen. Ze schudde haar hoofd en keek de man kort aan, maar sloeg haar oogleden direct weer neer.
De hand op haar onderrug trok haar heel even naar de man toe, maar gleed daarna weer van haar af.
“Weet je wie voor je betaald heeft?” riep de man. “Bij de ingang?”
Jill, met haar rietje tussen haar lippen, keek naar hem op en schudde haar hoofd.
De man stak zijn wijsvinger in de lucht en wees daarna naar zijn borstkas. Hij knikte trots.
Jill liet het rietje uit haar mond glijden. Ze glimlachte breed naar de man.
“Echt?”
Het klonk frivoler dan ze bedoeld had.
De zijdezachte vingers masseerden haar brein nu wat steviger dan voorheen. Ze voelde haar armen warm worden en had het idee dat ze blosjes in haar nek kreeg.
De man knikte nog eens.
“Wat drink je?” vroeg hij.
Nu ze niet wist wat ze besteld had, zag Jill zich genoodzaakt het glas richting de leraar te kantelen en hem te laten ruiken.
Hij snoof, keek haar aan en glimlachte.
Ze voelde hoe hij haar pols beetpakte.
“Kom jij maar eens mee,” riep hij in haar oor en hij wilde haar meevoeren door de bewegende mensenmassa door.
Ze twijfelde. Wist niet goed wat ze moest doen. Als ze nu zou gaan, zou ze om de afgesproken twaalf uur thuis zijn. Het was een leuke avond geweest. Maar de leraar had voor haar betaald en hij trok haar mee aan haar pols.
En hij liet haar pas los toen ze bij de bar stonden.

Hij leunde er overheen. Stak twee vingers op naar het barmeisje waar Jill eerder zelf had besteld. Het meisje achter de bar keek bedenkelijk naar haar, en naar de man die haar had meegevoerd. Daarna greep ze een fles bij de hals en vulde twee shotglaasjes.


-


Zelfs op haar overdreven hoge naaldhakken kwam Jill niet hoger dan vlak boven zijn tepellijn.
Ze had zich gekleed als een vrouw, maar haar lichaam verried dat ze nog een meisje was. Haar ranke schouders en armen waren bloot, evenals het grootste deel van haar dunne benen. En haar strakke jurkje van rekstof liet geen ruimte voor twijfel over de vorm en omvang van haar borstjes.
Hij had haar op de bluf meegetrokken naar de bar en haar een anijslikeur met hoog alcoholpercentage toegeschoven.
“In één keer!” had hij in haar oor geschreeuwd en hij had het glaasje geheven. Zij had hem nagedaan, zowel met het proosten als met het in één teug achterover gooien van het drankje.
Ze had een verschrikkelijk vies gezicht getrokken en haar ranke lijfje had geschokt. Ze had hem met zielige puppy-ogen aangekeken die leken te vragen waarom hij dit toch had gedaan. Maar toen hij nog eens twee vingers opstak naar het barmeisje, protesteerde de tiener niet.
Het was verschrikkelijk spannend geweest. En vreselijk fout.
Ze moest een jaar of zestien zijn. En bovendien een leerling van zijn school. Hoe ongepast was het wel niet om haar shotjes te voeren?

Hij keek naar haar donkere ogen en haar beeldschone gezichtje. Haar volle, mooi opgemaakte lippen en haar veel te verlegen glimlachje dat zich af en toe rond haar mond aftekende als hij een slechte grap maakte. Haar fijne, jonge lijfje. Het lichaam van een tiener op de middelbare school. Dat van een meisje waar hij les aan gaf. Kon geven. Te jong om je aan te verlekkeren. Al helemaal gezien zijn werk.
Maar ook een volgend shotje ging er nog in. En ook nummer vier gooiden ze achterover.
Hij zag een stroompje van de dikke vloeistof van haar mondhoek naar haar hals lopen en boog voorover en zette zijn lippen over de druppel die in haar hals naar beneden kringelde.
Ze had zich niet verroerd.
Hoe dronken was ze wel al niet?
Hij leunde achterover en bekeek het meisje van top tot teen. De alcohol had haar hard geraakt, maar ze had er niets aan schoonheid door ingeboet.
Maar hoe ver heen was ze?
Hij gaf haar een duwtje tegen haar fragiele schouder. Ze verloor bijna haar evenwicht en kon zich staande houden door de bar vast te grijpen.
En vervolgens bleef ze daar een seconde of twee staan. Starend. Zonder reactie. Ze zei niets van het feit dat hij haar zomaar om niets een duw had gegeven. Ze maakte überhaupt geen enkele opmerking.
En plots leefde ze weer op, als een opwindkonijntje dat was stilgevallen, maar nu weer was opgewonden.
“Héé!” piepte ze met gespeelde verontwaardiging. Ze lachte verlegen naar de donkere vloer en keek hem nog altijd niet aan. Haar mooie wangen kleurden rood. “Niet doen!”
Onwillekeurig en onhandig legde ze een hand tegen zijn bovenarm en een arm op zijn schouder. Het leek het midden te houden tussen balans zoeken en contact maken. En ze schrok er zelf van. Direct trok ze zich weer terug.
Hij liet zijn vingers langs haar dunne onderarm glijden en graaide het nog half volle likeurglas van het meisje van de bar. Hij knikte met zijn hoofd in de richting van het hoekje waar ze eerder had gestaan.

“Kun je dansen?” had hij in haar oor geroepen.
Ze had geglimlacht. Iets minder verlegen dan eerder steeds het geval was geweest. Nu zat er wat durf bij. Hij lachte terug.
“Je kunt dansen hè?” knikte hij vragend.
Ze keek naar hem op en knikte, terwijl ze op haar onderlip beet.
Kijk eens aan, dacht hij bij zichzelf, maar hij zéí iets anders.
“Laat eens wat zien dan!”
Het slanke schoolmeisje rolde lachend met haar ogen. Alsof de vraag haar een opgelaten gevoel gaf, maar tegelijk vleide. En direct leek haar verlegenheid weer door de alcohol heen te breken. Ze schudde haar knappe koppie.
“Kom op!” drong hij aan. “Je kunt het vast geweldig.”
Ze schudde opnieuw. Iets beslister nu.
Hij pakte haar onderarm vast.
“Zal ik je helpen?” vroeg hij. En het meisje keek hem zwaar aangeschoten aan. Een melige glimlach op haar gezicht.
Zonder haar reactie af te wachten, trok hij haar naar zich toe, tolde haar rond en sloot haar op in zijn armen. Stevig trok hij het meisje tegen zich aan. Hij voelde haar onderrug ter hoogte van zijn kruis, haar schouderbladen tegen de onderkant van zijn ribbenboog, haar achterhoofd tegen zijn borst. Zijn hoofd rustte zachtjes op het hare. De zoete geur van meisjesparfum- en shampoo steeg naar zijn hoofd.
“Beweeg maar,” zei hij in haar oor, precies hard genoeg. “Dans maar.” En hij gaf zelf het goede voorbeeld. Hij begon zijn heupen te bewegen en ging door zijn knieën op de maat van de muziek.
In zijn omklemming kon de tienermeid niet heel veel anders dan zijn bewegingen volgen, maar er leek ook iets vrijwilligs aan haar bewegingen. Alsof hij haar liet doen wat zei eigenlijk ook heel graag wilde.
Hij voelde haar harde, krachtige lijfje langs zijn lichaam. Hij voelde haar bewegingen. Een haast professioneel gevoel voor ritme. En toen zijn blik afdwaalde naar beneden, zag hij hoe ze met haar rug tegen hem aan stond te dansen.
Af en toe stootten haar billen tegen zijn benen en zo nu en dan ging hij door zijn knieën om haar bilpartijtje langs zijn kruis te voelen gaan.
Hij keek naar haar bescheiden, schattige decolleté en zag hoe haar borstjes zelfs onder betrekkelijk wilde dansbeweging nauwelijks schudden of stuiterden.
“Lekker bezig!” riep hij aanmoedigend in haar oor en hij meende te zien dat ze lachte.
Voorzichtig ging hij met een hand langs haar blote, slanke bovenbeen. Zijn andere hand sloot bij. Ze waren glad. Warm. Krachtig, jong en gespierd.
Zijn handpalmen langs haar fijne, dunne armen. Een hand over haar navel.
Het fijne meisje danste door. Hij danste mee. Het was nu niet langer hij die háár begeleidde. Het leek eerder andersom. En in een wolk van heerlijke tienerparfum liet hij een hand achteloos langs een borstje gaan. Precies op zo'n manier dat ze niet anders kon dan aannemen dat het per ongeluk was geweest. Er kwam geen reactie.
De dreunende bas bepaalde het ritme waarmee de zestienjarige tegen hem aan danste. Waarmee haar gespannen billen af en toe langs zijn kruis gingen.
Hij hield het likeurglas voor haar gezicht en instinctief opende ze haar mond en sabbelde ze aan het rietje. Enkele flinke slokken.
Ze keek om, en op, naar hem.
Rode blosjes op haar wangen, rode vlekken in haar nek. Een halfdronken glimlach. Guitig. Speels. Hij zette het glas weg.
Ze danste door. Zijn handen verkenden verder. En toen de rookmachine in de club hen in een grijze nevel hulde die enkel verlicht werd door kleurige lampen, waagde hij het op cups te maken van zijn handen en die onder haar borstjes te leggen.
Zijn hart klopte in zijn keel en hij voelde hoe hij langzaam hard begon te worden.
Ze droeg niet eens een beha. Hij kon het voelen door de stof heen. En ze leek zich niet eens druk te maken om zijn kortstondige aanraking.


–


Ze durfde te dansen. Ze deed het gewoon.
In feite was ze het stadium van durven voorbij. Ze voelde zich anders en concludeerde dat het niets anders kon zijn dan de alcohol die het had veroorzaakt.
Het had haar achteloos gemaakt.
Zo nu en dan voelde ze haar onzekerheid en verlegenheid doorbreken als zonnestralen door een wolkendek. Maar het volgende moment voelde ze dat die gevoelens haar niet in de gebruikelijke greep kregen. Het kon haar niet schelen. Het kon haar allemaal niet schelen.
Het voelde geweldig. Bevrijdend. Wie kon haar nog wat maken als ze zich zo voelde? Hoe geweldig was dit wel niet?
Ze voelde haar armen de lucht in gaan terwijl ze draaide met haar heupen. Rond haar middel de handen van de man die haar had herkend als het meisje uit 4-havo.
Even een gedachte over hoe vreemd het was dat hij haar vasthield. Daarna weer die overweldigende euforie van het achteloze.
Wie maakte haar wat? Wat kon hij haar maken?
Laat die handen toch. Ze had zich nog nooit zo zorgeloos gevoeld. Laat ze. Negeer ze.
Een longdrinkglas met kleurige likeur werd voor haar gezicht gehouden. Ze nam het rietje tussen haar lippen. Sloot haar ogen, en toen ze ze opende leerde ze wat het is om dubbel te zien. Ze glimlachte melig. Haar benen als elastiek.

Een sissend geluid dat zelfs de luide bas overstemde. Een wolk van rook kwam op hen af en hulde hen in een nevel van mist en kleurige lichten. Ze voelde zich licht in haar hoofd. Draaierig.
De leraar werd gulzig en zijn handen landden op haar borstjes. Ze waren gevoelig en zijn greep deed haar bijna pijn.
Hij trok haar tegen zich aan. Ze danste nog en voelde tegen haar onderrug wat niets anders dan een erectie kon zijn.
Het was plotsklaps allemaal heel serieus en intimiderend. Heel volwassen en groots. Misschien zelfs vies.
Het voelde alsof ze haar hand enorm had overspeeld.
Haar hart bonsde in haar keel. Ze haalde sidderend adem. De bas dreunde er weer op los en de handen bewogen haar borstjes om en om omhoog. Ze keek om zich heen en zag dat niemand iets in de gaten had. Niemand besteedde aandacht aan hen. Ze wilde weg. Maar ook niet.
Was het niet juist deze kick waar ze naar op zoek was geweest? Wat deed ze nu moeilijk?
Was het vannacht niet allemaal te doen geweest om voor vol te worden aangezien? Om serieus te worden genomen? Niet meer als meisje, maar écht. Was het dan wel verstandig om bij het minste of geringste met de staart tussen de benen af te druipen?
De handen van de leraar die zich vrij genoeg hadden gevoeld om haar borsten te voelen, gleden naar beneden en omklemden haar heupen. Haar heupen. Niet meer haar borsten.
Haar heupen leken haar prima. Zolang hij die vasthield, voelde ze nog wel de spanning die ze zo zocht, zonder zich zorgen te maken dat het te ver zou gaan. Wellicht liep het allemaal wel los.
Ze giechelde om de drukte in haar hoofd en voelde dat ze haast automatisch weer begon te bewegen op de maat van de muziek.
Opnieuw werd het longdrinkglas haar voorgehouden. Ze opende haar mond en stak haar tong uit naar het rietje. Ze meende mannen te horen lachen en ze nam enkele slokken. Lachte dronken in de richting van de mannen, maar was niet meer in staat om ze helder te zien. Of om zeker te weten of ze er überhaupt waren. Ze lachten nog wat meer en ze lachte terug.
Toen de rook weer kwam, had ze zo veel gedronken dat ze haar hoofd voelde tollen tijdens het dansen.
In de kleurige, kolkende mist meende ze nog de handen te voelen, terwijl die haar borstjes andermaal betastten. Ze merkte dat ze zelfs daar achteloos over was geworden. Ze danste door. En het laatste dat ze nog hoorde voor het licht uitging, was de stem van de man die zich had voorgesteld als leraar van haar school.
“Kom je mee?”
Ze had afwezig geknikt en wist niet eens waarom.
Hij had haar hand vastgepakt en dat was haar laatste echte herinnering van die nacht.
Het was acht over half twee en bijna tien uur voordat ze weer wakker werd.



“Jill.”
De stem van haar moeder die maar half tot haar doordrong.
“Jill! Kom op. Het is half twee 's middags!”
Gordijnen werden opengeschoven en de binnenkant van haar oogleden kleurden oranje. Ze kreunde en trok haar hoofdkussen over haar hoofd, dat direct weer werd weggetrokken.
“Nee jongedame, als jij je niet aan een simpele tijdafspraak kunt houden, dan ook geen uitslaapdag voor jou.
Jill draaide zich richting de muur. Haar hoofd bonsde en voelde warm. Het leek of het zou exploderen. Ze voelde een golf van misselijkheid opkomen en slikte die wanhopig weg.
Ze draaide op haar rug en legde haar onderarm over haar ogen. Haar benen voelden verzuurd en ze bemerkte een heftige spierpijn in haar liezen. Ze kreunde nogmaals en legde een hand op haar blote buik. Het voelde vreemd. Ze trok een moeilijk gezicht en voelde rond haar navel.
“Wat...?” fluisterde ze in zichzelf.
Haar moeder verliet de slaapkamer.
Haar handen voelden verder. Een beurs gevoel. Alsof ze haar ingewanden op straat had laten vallen, op had geraapt en terug had gestopt. Haar vingers tastten verder, behoedzaam, voorzichtig. Een beurs gevoel van haar navel naar beneden.
In gedachten reisde ze terug naar de nacht ervoor. Naar de rij voor de club. Naar de momenten die ze daarbinnen had beleefd. De alcohol. Het ene glas na het andere. Hoe ze had gevoeld dat ze langzaam maar zeker beneveld raakte. Hoe ze er melig om had gelachen en had gedanst.
Had zíj gedanst? In een club?
Ze schudde haar hoofd van ongeloof. Het bonken werd erger.
En daarna? Ze groef in haar herinnering.
Die man. Er was een man geweest. Diep nadenken. Had hij niet gezegd dat hij les gaf op haar school?
Jill pauzeerde even. Zelfs denken kostte haar nu kracht.
Haar handen voelden. Haar handen vlak boven haar venusheuvel. Het beurse gevoel ging niet weg.
Had ze met die man gedanst? Nee. Daar geloofde ze niets van. Ze had vóór hem staan dansen. Toch? Ze voelde dat die flard van een herinnering matchte met haar gevoel.
Graven. Dieper in haar gedachten.
Hij had aan haar borsten gevoeld.
De realisatie kwam als een schok. Ze hapte naar adem en liet het idee landen. Probeerde zich er een nuchtere mening over te vormen. Vannacht had het haar zelfvertrouwen gegeven. Ze had zich serieus genomen gevoeld. Nu was ze daar allemaal niet meer zo heel zeker van.
Hij had nog eens aan haar gezeten. Had haar drinken voorgehouden. Ze herinnerde zich nog hoe ze aan het rietje had gezogen. En hoe hij nog een keer aan haar had gevoeld.
Ze schudde haar hoofd terwijl ze voorzichtig op haar venusheuvel duwde. Een fikse spierpijn straalde uit tussen haar benen.
Ze herinnerde zich nog vaag de stem van de man.
“Kom je mee?”
Daarna waren er geen herinneringen meer, hoe diep ze ook groef en hoe lang ze ook nadacht.
“En daarna?” fluisterde ze, terwijl ze nog eens zachtjes tussen haar benen voelde en oncomfortabel werd van het gevoel. Het beangstigde haar, maar zorgde er ook voor dat ze zich stoer voelde. Alsof ze er voor had gezorgd dat ze meetelde.
Het lukte haar niet om de emotie te bepalen die ze hoorde te voelen.
Maar kon dat ook wel?
Kon ze weten wat ze moest denken als ze niet wist waarover ze het had?
“En daarna?” echode het in haar hoofd. Haar vingers gingen langs haar schaamlippen.
Wat gebeurde er die nacht?
Het liet haar niet los. Ze kon het niet laten gaan. Hoe kon ze ook? Hoe kun je als meisje zo wakker worden en je neerleggen bij het niet-weten.
Ze voelde dat er wat was gebeurd. Ze voelde het aan alles in haar lichaam. Er was heel wat gebeurd.
“En daarna?” fluisterde ze terwijl ze inademde.
Maar hoe lang ze ook bleef liggen en hoe diep ze ook nadacht. Hoe goed haar vingers haar lichaam ook onderzochten en hoe zeer ze ook via deductie probeerde te herleiden wat er kón zijn gebeurd: de eerste black out van haar leven gaf de geheimen van die nacht niet meer prijs.


Die maandag zag ze hem niet. En ook op dinsdag struinde in de pauzes ze de hallen van de school af in de hoop hem tegen te komen.
Ze praatte zichzelf zelfs met een smoes de docentenkamer binnen en liep voetje voor voetje naar het uiterste einde en weer terug. Vanuit haar ooghoeken controleerde ze alle tafels en hoeken, maar hij was nergens te bekennen.
Woensdag, de eerste dag dat de spierpijn vrijwel verdwenen was, stond ze plotsklaps tegenover hem toen ze de fietsenstalling uit liep. En waar ze hem in gedachten stoer had willen confronteren met wat ze wel en niet meer wist, voelde ze zich ineens krimpen tot ze zich zo klein voelde dat ze nauwelijks méér kon dan schaapachtig naar hem glimlachen.
Hij had naar haar geknikt en een haar een zuinige glimlach gegund. Precies de reactie van een man die geen idee had waarom ze ineens voor hem stond.
Beeldde ze het zich in? Maakte ze zichzelf dingen wijs? Was er niets geks gebeurd die nacht? En als het al was gebeurd, hoe zeker kon ze dan zijn dat deze man daar iets mee te maken had?
Haar glimlach loste op en daarmee ook die van hem. Hij maakte aanstalten om om haar heen te lopen. Ze balde haar handen tot vuisten en haalde diep adem. Ze deed een stapje opzij.
“Ik heb tot vandaag spierpijn gehad.”
Hij verstarde.
Ze had hem niet aan durven kijken toen ze het er uit gooide, maar nu wierp ze een vluchtige blik op zijn gezicht. Hij leek minder geschrokken dan ze had verwacht.
“Pardon?” antwoordde hij.
Ze slikte.
“Tot vanmorgen had ik spierpijn.”
Hij glimlachte ongemakkelijk. Alsof ze hem iets had verteld dat hij niet begreep.
Ze werd met de seconde minder zeker van haar zaak en voelde hoe haar handen begonnen te trillen.
“Oké,” antwoordde de man. “Ik hoop dat het nu over is.”
Het klonk vlot en neutraal. Hij leek werkelijk geen benul te hebben. Ze slikte en voelde hoe ze nog verder kromp. Hoe had ze zo stom kunnen zijn. Wat was dit nu voor gedrag?
Ze knikte verlegen en keek verontschuldigend in zijn richting. Wilde hem laten passeren.
De man knikte terug en glimlachte vriendelijk. Hij deed een stap voorwaarts en wierp haar een blik toe tijdens het passeren.
“Komt dat door al het dansen?” fluisterde hij, toen hij langs haar liep.
Nu was zij degene die bevroor. Ze voelde zich niet langer stoer. Ze durfde geen vin meer te verroeren en keek strak voor zich uit terwijl de man achter haar langs liep.
Ze voelde hoe hij haar blote bovenarm stevig vastpakte en merkte hoe hij zijn mond tot vlakbij haar oor bracht.
“Je kunt je niet in het weekend zo vrijpostig gedragen en nu doen alsof het allemaal de schuld van anderen is,” fluisterde hij. “Acties hebben consequenties.”
Ze knikte zonder hem aan te kijken. Twee jaargenoten passeerden zonder aandacht aan hen te besteden. De man hield in tot het tweetal buiten gehoorsafstand was.
“Je kunt je niet meer herinneren wat er is gebeurd? Prima. Weet je wat? Als het stoere meisje van afgelopen zaterdag werkelijk bestaat, dan zorgt ze dat ze er aankomend weekend weer is. Zelfde plaats. Zelfde tijd.”
Ze knikte. Haar ogen gingen snel heen en weer en de greep rond haar arm versoepelde.
“Als je wilt weten wat er is gebeurd: dit is de manier,” fluisterde hij. “Zorg dat je er bent. Bewijs dat je niet het verlegen muisje bent waar iedereen je voor aanziet. Bewijs aan jezelf dat ze het allemaal bij het verkeerde eind hebben.”
En de man liet los.
Het volgende moment was hij verdwenen. Het was haast alsof het niet gebeurd was.
Achteloos keek Jill om zich heen, maar van binnen kolkte het van angstige opwinding. Ze wilde het laten lijken alsof er niets gebeurd was.
Enkele ogenblikken stonden de vingers van de docent nog in haar bovenarm. En met iedere verstrijkende seconde werden die vager tot ze verdwenen waren. Net als haar herinneringen aan het weekend.
Ze voelde zich gekleineerd. Niet serieus genomen. En hoewel ze geen flauw benul had waar ze de durf en dapperheid vandaan zou moeten gaan halen, was op dat moment eigenlijk al besloten dat ze terug zou gaan naar de plek die haar herinneringen had opgeslokt.


De enige reden waarom ze dat weekend kon doen wat ze wilde, was het feit dat haar moeder niet thuis was.
Was ze er wél geweest, dan had Jill zeker weten een kans van nul gehad dat ze ook maar een stap buiten de deur kon zetten.
Tot een uur of elf zou haar moeder zeker niet thuis zijn en zodoende verzekerde ze zich er van dat ze ruim vóór die tijd vertrokken was.
De zelfde make-up als het weekend ervoor. Misschien had ze het nu iets dikker aangezet. De make-up voelde als een masker, een schild. Alsof ze haar ware aard kon verschuilen achter de laag foundation, de lippenstift en de mascara.
Het jurkje van zeven dagen geleden had plaatsgemaakt voor een zwart topje met spaghettibandjes en omdat ze zich vanavond niet zelfverzekerd genoeg voelde voor een rokje had ze daaronder een strakke witte spijkerbroek aangetrokken.
Om te compenseren voor haar korte lengte trok ze de zelfde naaldhakken aan als de week ervoor. Haar kastanjebruine haar opgestoken in een nonchalant knotje.
Onderweg naar de stad voelde ze zich leeg. Ze voelde niet de spanning en opwinding van de week ervoor. Nu was ze onderweg naar de waarheid. Vanavond zou ze een puzzel oplossen. Een raadsel dat ontward móést worden. Al was het maar omdat ze niet het meisje wilde zijn dat eieren voor haar geld kiest en met de staart tussen de benen afdruipt. Maar ook omdat ze het moest weten. Het móést.
Haar beurse benen, de stekende pijn in haar liezen en de kennelijke spierpijn in haar onderbuik: niets daarvan was toe te wijzen aan een herinnering van de bewuste nacht.
Natuurlijk was ze niet naïef. Ze was zestien. Ze begreep heel goed dat er een hele duidelijke verklaring was voor al haar klachten. Maar wat er precies was gebeurd, hoe het was gebeurd, wat zij had gedaan en hoe ver het was gegaan; daarvan kon ze zich niets herinneren.
Het idee dat iemand kennelijk een hele nacht had genoten van haar lichaam en zij zich daar niets meer van kon herinneren, verontrustte haar. Dat iemand de vrijheid had gevoeld om met haar te spelen. Het feit dat het kennelijk dusdanig ver was gegaan dat ze er spierpijn aan over had gehouden – en dat gevoel in haar onderbuik. Hoe serieus was het geweest?
En wat was haar aandeel geweest? Had ze het ondergaan? Of was ze aanjager geweest?
Ze vroeg zich af of ze ooit wel een eerlijk antwoord zou krijgen op de laatste vraag.
Maar niet gaan, betekende dat ze zeker zou weten dat er helemaal níéts duidelijk zou worden over die bewuste nacht.
Dus ze ging.


De rij voor de club was maar net iets korter dan een week geleden. De portier was een ander.
Deze vroeg haar naar haar identiteitsbewijs en ontzegde haar zonder pardon de toegang, terwijl ze nota bene speciaal contact geld mee had genomen.
Deze week kwam er geen arm die de man geld toestopte en zonder blikken of blozen werd ze verwezen naar de straat.
Zonder ook maar te beginnen met protesteren droop ze af, wankelend op haar stiletto's.
Ze stond midden op het plein. Boven haar de zomerse sterrenhemel. Om haar heen joelende jongens en giechelende meisjes. Het uitgaansleven trok aan haar voorbij, net als de minuten.
En exact op het moment dat ze geen andere mogelijkheid zag dan op te geven en terug te gaan naar huis, voelde ze een arm over haar schouders.
“Kom je mee?”


Hij had haar meegenomen naar een huis waarvan hij beweerde dat het het zijne was. Hij had er de sleutel van gehad en hij had haar binnengelaten.
Ze had haar best gedaan om tijdens de weg er naartoe opvallende gebouwen of verlichting te herinneren, maar er begon letterlijk niets te dagen.
Ze zwegen gedurende de hele rit op de snorfiets, die zo veel lawaai maakte dat er ook amper gepraat had kunnen worden. En toen hij de sleutel in het slot van de voordeur had gestoken, had hij gevraagd of ze iets herkende.
Ze had behoedzaam naar de gevel van het huis gekeken en haar hoofd geschud. Hij had vriendelijk gelachen en geknikt.
“Kom maar,” zei hij terwijl hij haar voor ging. “Komt vanzelf wel joh.”


-


Ze zat de in grote, donkergroene, lederen fauteuil voor in de woonkamer, vlak vóór de donkere boekenkast die de hele muur besloeg en tot het plafond reikte. Enkel de tenen van haar stiletto's raakten de grond. Haar handen vormden een kommetje op haar knieën.
“Ik zal wat te drinken voor ons pakken,” zei hij en zonder haar antwoord af te wachten, verdween hij in de keuken. Met een fles anijslikeur en twee shotglaasjes keerde hij terug.
Hij zag haar glimlachen toen hij ze voor haar neerzette.
“Aha, een herinnering?”
Jill knikte haast schuldbewust. Hij had het idee dat ze zich méér op haar gemak voelde dan op school het geval was geweest. Of toen hij zijn arm om haar heen had geslagen in de stad. Ze was iets meer ontspannen.
Hij draaide de dop los en liet de drank rondgaan in de fles.
“Jill,” zei hij, “vertel eens wat je nog weet.”
Hij schonk de glaasjes vol.
Ze draaide haar handpalmen naar beneden en legde haar handen over haar knieën, wreef over haar bovenbenen terwijl ze rondkeek in de kamer, alsof ze haar herinneringen die ze nog had op de muur geschreven stonden.
“Ik was eerst alleen,” zei ze. Hij knikte.
“Had je het naar je zin?”
Zij knikte.
“Ik vond het echt leuk. Ik had best wel veel gedronken al. Jij had volgens mij gezorgd dat ik binnen kon komen?”
Hij glimlachte bescheiden en antwoordde niet.
“En toen kwam jij naar mij toe.”
Hij knikte bevestigend.
“... en we hebben nog flink wat meer gedronken,” grinnikte hij. Ze grinnikte met hem mee. “Doe je er eentje mee?” vroeg hij, terwijl hij een shotglaasje hief.
Ze aarzelde, maar ging overstag. Ze keek vreselijk zuur toen ze de drank weg slikte. Haar hele lijfje schudde van afkeer.
“We hebben gedanst volgens mij?”
Hij knikte.
“En dat is het wel,” hoorde hij haar zeggen. Ze maakte geen opmerking over het feit dat hij aan haar borstjes had gezeten en hij vroeg zich af of ze dat bewust wegliet, of dat ze er werkelijk geen herinnering meer aan had.
“Dat is het?” vroeg hij. “Meer niet?”
Ze schudde haar knappe koppie. Keek hem heel even aan en lachte alsof ze het idee had méér te moeten vertellen. Hij lachte naar haar. De sfeer was vriendschappelijker dan hij van tevoren had vermoed en nog eens schonk hij in.
Ze snoof en schudde toen ze het shotje wegtikte.
“Ik vind het stoer dat je bent gekomen,” zei hij zacht. En hij zag hoe ze begon te glimmen. Een verlegen glimlach met haar blik richting de vloer. “Negen van de tien zouden het niet hebben gedaan. Maar waarom?”
Ze liet haar slanke benen bungelen en haalde haar slanke schouders op.
“Ik moest het weten,” antwoordde ze zacht. “Als ik... als ik het heb gedaan... Hoe stom is het als dat is gebeurd en je weet het niet eens.”
Ze slikte en hij knikte.
“Ik kan het je vertellen,” zei hij kalm. “Ik vertel, en we kijken of je herinneringen terugkomen.”
Hij wachtte en zij ook. Maar na enkele ogenblikken knikte ze en richtte ze zich op.
“Ja. Oké.”

“Je zat daar in die stoel. Precies zoals je nu zit.”
Jill keek net langs hem heen, alsof ze door hem net niet aan te kijken de directe confrontatie niet aan hoefde te gaan.
“En ik zat precies waar ik nu zit. Op de grond, voor je.”
Ze zwegen allebei voor een ogenblik.
“Je draagt nu een broek, maar je begrijpt dat het vorig weekend lastiger was voor een man om zijn blik fatsoenlijk te richten.”
Ze glimlachte opgelaten en streek een donkere lok achter haar oor.
“Sorry,” zei ze zacht.
Hij schudde zijn hoofd.
“Alsjeblieft niet zeg! Je weet wat een mooie meid je bent. Ik vond het vreselijk spannend.”
Ze reageerde amper. Hij herpositioneerde zichzelf in kleermakerszit.
“Vorige week had je het idee dat ik stiekem tussen je benen keek.”
Ze leek verbaasd.
“Echt?”
Hij knikte.
“En toen?”


-


De docent zat in kleermakerszit voor haar.
Hij vertelde over vorig weekend. Het relaas ontvouwde zich langzaam en hij vertelde het alsof hij voorlas uit een spannend boek. Ze voelde een lichte kietel van de alcohol in haar voorhoofd en een nieuw soort spanning in haar onderbuik terwijl ze hoorde wat hij haar voorhield.
Het was alsof ze het twee keer meemaakte. Een herbeleving van vorige week, en de ervaring van het hier en nu.
“Je zei iets als: hé hallo!” antwoordde hij. “En je vroeg of ik het kon zien.”
“Serieus?” vroeg ze. En de man knikte. Hij schoof naar haar toe.
“Nog eentje?” vroeg hij met de fles in zijn hand. Ze merkte dat ze knikte.
Ze bracht het glaasje naar haar mond en slikte de walgelijke drank weg. Het was niet te drinken, maar het gaf haar zo'n enorm gevoel van zelfvertrouwen. Zo'n zweem van onoverwinnelijkheid. Ze kon het niet afslaan. Hij zette de fles weer neer.
“Je vroeg me of ik het erg vond dat je zo veel jonger bent.”
Ze keek hem ongelovig aan. Het klonk zo níét als iets dat zij zou zeggen.
Hij knikte overtuigend.
“Alcohol,” zei hij met een beschuldigende blik in de richting van de fles die tussen hen in stond.
“Echt...?” fluisterde ze, nog steeds vol ongeloof. Hij knikte.
“En toen,” zei hij zacht, terwijl hij op zijn knieën naar haar toe wankelde, “toen deed ik dit..”
Zijn hand ging naar haar blote schouder.
“Vind je het... vind je het erg als ik het nadoe?”
Ze kon niet zeggen dat ze het wilde. Dit was niet geweest hoe ze het ophalen van haar herinneringen voor zich had gezien. Maar er was iets spannends aan het ontdekken van wat er was gebeurd. Het voelde op een gekke manier aanlokkelijk om door te gaan met het ongelooflijke verhaal waarin ze zelf de hoofdrol had gespeeld en nogmaals speelde. Ze knikte.
Hij duwde de dunne bandjes van haar topje en beha opzij.
“Vorige week droeg je een jurkje natuurlijk,” verduidelijkte hij. “Dat trok ik naar beneden.”
Ze voelde dat hij haar aankeek en heel snel keek ze hem in de ogen.
Het was zo spannend. Oh zo spannend. Het verhaal. Het meemaken. Het feit dat hij zo oud was. Alsof ze iets deed dat absoluut en volstrekt ontoelaatbaar was. Het was een geheim.
“Doen?” vroeg hij. En ze merkte dat ze ongemakkelijk glimlachte en knikte.

Hij trok haar zwarte topje naar beneden aan de spaghettibandjes.
Even bleef het hangen achter de cups van haar bescheiden behaatje, waarna het stukje stof met een schok naar beneden floepte.
Haar kleine beha was neongroen. Een kleur die hij niet had verwacht.
Hij streelde met zijn hand langs haar zachte wangen.
“Vorige week waren ze bloot,” zei hij haast op fluistertoon.
Ze keek hem weer aan. Net iets langer dan eerder. Hij knikte zo minimaal dat ze het enkel had kunnen waarnemen als ze het wílde. En zij knikte zo minimaal dat hij het enkel had kunnen zien als híj het wilde.
Zijn handen gingen achter haar smalle rug en zochten de sluiting.
Het ging gebeuren. Het was ongelooflijk. Het ging werkelijk gebeuren. Niets zou nu nog kunnen verhinderen dat hij de blote borstjes van deze heerlijke tienermeid ging zien.
Hij klikte de sluiting los, liet haar behaatje weg glijden en wierp het zo ver weg als hij maar kon.
Haar borstjes waren bescheiden, klein, eigenwijs. Kogelrond van voren en enigszins puntig van opzij. De puntjes gingen vloeiend over in lichtroze tepelhoven en die werden vervolmaakt met piepkleine meisjestepels.
Hij keek naar haar. Liet dit beeld zo goed als maar kon op zich inwerken. Dit wilde hij vasthouden en nooit meer vergeten.
Hij keek haar aan en dan weer naar haar blote borstjes.
“Zo zat je vorige week ook,” zei hij, zijn stem schor van opwinding.
Hij zag hoe ze blosjes op haar wangen had gekregen. Ze slikte.
“En... en toen?”
Hij wist haast zeker dat haar ademhaling zwaarder was geworden. Verrek, ze raakte opgewonden!
Hij ging met zijn handen langs haar ranke schouders en haar dunne armen. Haar borstkas ging langzaam maar diep op en neer. Haar pronte borstjes bewogen mee.
“En toen...” fluisterde hij. “... niets.”
Ze leek verbaasd.
“Niets?” zei ze, met een zekere heesheid in haar stem.
Hij knikte.
“Ik voelde me plots ontzettend schuldig. Je was ontzettend dronken. Ik heb je aangekleed en thuisgebracht.”
Ze keek hem vol ongeloof aan.
“Maar hoezo had ik dan...” begon ze, maar ze maakte haar zin niet af.
Ze zwegen en hij staarde naar haar lichte tepeltjes.
“Deze keer echter,” zei hij zachtjes, terwijl zijn vingertoppen tussen haar puntborstjes streken. “Deze keer ben je niet ontzettend dronken. En deze keer kun je ervaren hoe het is om een vrouw te zijn.”
Zijn vingers gingen tussen haar borstjes door en eindigden bij haar navel. En gingen weer omhoog.
“En deze keer zul je het je herinneren.”
Zijn rechterhand streelde de onderkant van haar linkerborstje.
“Wat wordt het, Jill? De stoere meid? Of het verlegen muisje?”
Hij nam haar borstje tussen duim, wijs- en middelvinger en kneep er zachtjes in alsof het een stuk fruit was. Zijn duim gleed over haar gladde tepelhof.
“Ik weet niet,” zei ze hees. Ze slikte.
Hij duwde zachtjes op het borstje, masseerde het.
“Oh, volgens mij weet je het heel goed, Jill,” zei hij hijgend.
Hij tastte nu naar allebei haar borstjes.
“Volgens mij heb je al lang gekozen.”

Niet heel veel later waren ze naakt. Hij, halverwege de veertig. Zij als zestienjarige.
Ze had op zijn bed gelegen en had haar handen tegen haar voorhoofd gezet. Ze had haar haar losgemaakt en haar vingers gleden er doorheen.
Hij had haar slanke benen gespreid en omhoog gebracht. Ze leek zich even te schamen voor de kwetsbare positie waarin hij haar bracht, maar legde zich er direct bij neer toen zijn tong langs haar schaamlippen gleed.
Ze was volmaakt en perfect kaal daar beneden en hij genoot van het voorrecht dat hij dat kon zien bij een meisje van zijn school. Dat hij wist hoe ze er uit zag tussen haar benen.
Zijn tong gleed langs haar lippen. Eerst haar buitenste en daarna haar binnenste, die enkel zichtbaar waren als hij haar spleetje open hield.
Ze was lichtroze van binnen.
Met zijn duimen legde hij haar kleine klitje bloot. Hij drukte zijn tong er tegenaan en voelde haar sidderen onder zijn greep.
Hij bekeek haar perfecte tienerspleet. Haar piepkleine plasgaatje en daaronder de grillige opening waar het hem om te doen was. Als het formaat van dat gaatje ook maar iets voorspelde over hoe strak ze was, ging hij een overweldigend orgasme tegemoet.

Hij begroef zijn gezicht tussen haar benen.
Zijn tong danste tussen haar schaamlippen. Draaide rondjes rond haar klitje en kietelde langs haar gaatje.
Hij hoorde hoe ze begon te kreunen.
Verrek, hij kon een tiener nog opgewonden krijgen!
Hij tilde haar met haar billen een eindje van het bed en glipte voor een ogenblik met het puntje van zijn tong bij haar naar binnen. Ze hapte naar adem. Hij grinnikte.
“Schrikken?” hijgde hij.
Ze glimlachte hijgend, haar arm voor haar ogen. Zijn handen gleden over haar benen, voelden aan haar borstjes.
“Dat was nog maar het puntje van mijn tong.”
Hij zag haar slikken.
“Ja.. ik weet het...”
Ze zei het op een manier die duidelijk maakte dat ze het hele gebeuren vol ontzag onderging. Maar het was ook een manier die duidelijk maakte dat ze wist dat het niet enkel bij een tong zou blijven.
En hoewel hij niets liever had gedaan dan haar uren aan een stuk bevredigen, voelde hij dat hij zich niet heel veel langer zou kunnen inhouden.
Hij ging op het meisje liggen. Zijn gezicht vlak voor het hare. Haar fraaie, gladde voorhoofd, haar ogen vol verwachting en ontzag. Haar sidderende lippen.
“Ben je er klaar voor?” hijgde hij, zijn voorhoofd tegen het hare.
Ze greep zijn bovenarm vast.
“Ik eh...”
Zijn eikel duwde haar schaamlippen opzij.
“Jill, zeg dat je er klaar voor bent.”
Ze keek hem aan met haar grote, donkere ogen. Ze opende haar mond een eindje, maar er kwamen geen woorden.
Zijn eikel zocht instinctief haar openingetje. Ze was kleddernat.
“Verdomme Jill, ik wil weten of ik in je kan!”
Plots leek ze wakker geschud te zijn, alsof ze ontwaakte uit hypnose. Geschrokken knikte ze. Ze keek hem in zijn ogen. En het volgende moment drukte hij zijn eikel genadeloos in haar warme, gladde binnenste.
“Aaaahh...”
Ze siste en trok haar slanke benen op. Ze kromde haar tenen en kneep haar ogen dicht.
Hij klemde haar knappe koppie tussen zijn handen en drukte zijn gezicht tegen het hare.
Hij voelde naar kleine, krappe vagina wijken voor zijn onverbiddelijke eikel. Als ze nog een maagdenvliesje had gehad, was dat nu iets uit het verleden.
Ze kneep in zijn bovenarm en opende haar mond in een geluidloze schreeuw.
Zijn rechterhand greep een borstje en kneep er in terwijl hij grote halen begon te maken. Ze holde haar rug en draaide haar hoofd omhoog.
De geluidloze schreeuw begon nu langzaamaan minder geluidloos te worden. Zachte kirretjes ontsnapten onwillekeurig uit haar knappe mondje. Ze spreidde haar mond zo ver open dat hij haar spalkje kon zien zitten.
Hij kneep haar kleine tietje gevoelsmatig haast tot moes, terwijl hij niet perse snel, maar wel degelijk op imponerende wijze in haar op en neer ging.
Hij voelde hoe ze haar hakken tegen zijn billen zette, er zelf van schrok en ze weer in de lucht stak.
“Oh...” fluisterde ze. “Oh.. fuck..”
Hij neukte haar alsof ze een ervaren vrouw was. En het had haar overweldigd.
“Oh... fúck!”
Ze verslikte haast in haar woorden. Ze zocht ernaar, maar kon niets vinden dat haar gevoel in taal om kon zetten.
Ze blies haar wangen bol en ademde sputterend uit, terwijl hij in haar onderlichaam op en neer stuiterde.
Krampachtig hield hij haar tussen zijn armen op bed geklemd. En genadeloos beukte hij in haar. Hij wist dat het niet lang meer kon duren.
Geen ogenblik had hij gedacht aan bescherming. En het was nu ook te laat om daar nog aan te denken. Het eerste mannelijke orgasme dat ze onderging, zou diep in haar zijn.
Ze leek nog even te schudden, maar dat kon evengoed van genot zijn.
Haar nagels plantte ze in zijn bovenarmen. Een hoog en onwillekeurig “ah!” en “au!” en “aah” volgden elkaar op, tot iedere stoot plots vergezeld ging van een een medeklinker.
Hij gromde en hijgde en werkte naar zijn hoogtepunt toe. Zijn genot, zijn orgasme. Verder telde er niets meer.

Na een laatste, ultieme stoot liet hij zich met zijn volle gewicht op haar vallen. Zijn voorhuid volledig terug. Zijn blote eikel ergens diep in haar lichaam.
Een armetierig gilletje klonk vlak voordat zijn keiharde erectie diep in haar verdween en schok na schok een golf aan zaad in haar spoot.
Hij hield haar stevig vast en vergewiste zich ervan dat alles wat hij kon spuiten diep in haar belandde.
Hij gromde, hijgde na. En bleef nog een eeuwigheid op haar fragiele lijfje liggen.
Ze lag vredig en onder de indruk onder hem. Het kwam niet in haar op om ook maar een woord te spreken.
Ze wachtte tot zijn grote erectie langzaam slap werd en pas toen hij van haar af rolde, kon ze weer ontspannen


-


Hij plofte naast haar neer op zijn bed. Hij zuchtte diep.
Ze kon zich niet verroeren. Het voelde alsof er zojuist een gewicht van duizend kilo op haar onderlichaam was geplaatst en het onophoudelijk heen en weer was geschoven. Het was pijnlijk, maar op een goede manier. Ze voelde zich geweldig. Ze voelde zich serieus genomen.
Ze was geen meisje meer. Geen blije bakvis.
Ze slikte. Ze was trots.
Ze was nu een vrouw.
Toch?
Was dit werkelijk waarnaar ze had gezocht?