Na het eten en de afwas pakte Joline de Monopoly-doos. “Kennen jullie dit?” Ontkennend hoofdschudden bij de zussen. “Oké. Dit is een van de meest populaire bordspellen geweest in de jaren ’60 en ’70. En Kees heeft de originele versie, nog met guldens… Waar komt hij in feite vandaan, Kees?” “Een paar jaar geleden op een rommelmarkt op de kop getikt, toen Mel en Claar een weekendje zouden komen logeren op mijn ouwe studentenkamertje.”
“Hebben jouw zussen bij jou op je kamer geslapen?” Margot keek ondeugend. “Ja. Een hele week tijdens hun vakantie. En tijdens een van die avonden hebben ze me tongzoenles gegeven in een obscuur kroegje in Eindhoven. De andere avonden hebben we ons kostelijk vermaakt met dit en andere spelletjes. En zij sliepen in mijn bedje en ik op de grond op een matje. En als jullie nog meer bijzonderheden willen weten, verwijs ik jullie graag naar mijn lieve, onschuldige zusjes.”
Charlotte zei: “We zullen er te zijner tijd wel eens naar informeren. En o wee als we slechte verhalen over je horen, meneer Jonkman!”

Ik keek haar aan. “Lot, in die week hebben we ons verleden als ‘irritante broer Kees en mijn trutjes van zusjes’ achter ons gelaten. Zij hadden net eindexamen gedaan, ik was bijna klaar met mijn studie; we waren wat volwassener geworden, zeg maar. En nu: zullen we deze dames het spel even uitleggen, Joline? ten slotte moeten ze binnenkort met echt geld omgaan; dan is dit spelletje een goeie oefening.”
“Hé Kees, wij zijn beiden bachelor Economie hoor! Van een aantal zaken hebben we behoorlijk verstand!” Margot zei het op nogal bitse toon en ik grinnikte. Joline ook, die had een vermoeden wat er aan kwam. “Lieve Margot. Een half jaar geleden speelden we dit spelletje ook. Met als tegenstanders twee rooie draken, een luitenant der Infanterie en een toen nog machinist van Pakjesboot 14. We speelden met drie koppels; als buddy had ik deze knappe blonde dame hier naast me. Oók bachelor Bedrijfseconomie. En weet je? We verloren als grinttegels. Die titel hielp haar geen moer. Claar vroeg nog of ze wel de juiste colleges had gevolgd en of de collegebanken op de Universiteit van Utrecht een beetje lekker sliepen…”
De zussen grinnikten. “Kom meiden, nu even opletten! De spelregels!” Joline greep in. “Jawel juf Jo…” Kortom: even later zaten we, ieder voor zich te spelen. En natuurlijk moesten we af en toe wat helpen, maar de meiden hadden het snel door. En toen alle straten verkocht waren, kon het handelen beginnen. En de zussen waren het bliksemsnel met elkaar eens en hadden vervolgens Den Haag en Rotterdam in handen én voldoende contanten om daar snel te gaan bouwen!
Joline en ik keken elkaar aan. “We gaan elkaar niet het vel over de oren halen, Kees. Zij samenwerken, dan wij ook!” “Graag schat. Ik hoop dat je me vannacht dan hartstochtelijk bedankt…” Kortom: even later hadden Joline en ik Amsterdam, Groningen én Arnhem in handen. En ook wij konden snel gaan bouwen. Vier beurten verder stonden er op vijf steden hotels.

“Zo. Nu eens kijken wie de horeca bij wie gaat inspecteren.” De zussen speelden vals: als een van hen op hun eigen straten kwam, hoefde zij maar 5 gulden te betalen. “Familiekorting!” Maar even later kwam ik op de Coolsingel en moest meteen het volle pond aftikken. Ik keek Joline aan. Dat spelletje konden wij ook spelen… Even daarna liep Joline op het Leidscheplein (in mijn bezit) binnen. “Dat is 1.500 gulden mevrouw… Maar als u in natura betaalt, krijgt u natuurlijk korting.” “Oh meneer, dat is aardig van u! Zal ik dan koffie maken?” “Ja, dat ook, maar het zou ook fijn zijn als u vanaf tien uur vanavond mijn suite gaat bezoeken… Dan reken ik u nu vijf gulden, oké?” Joline glimlachte liefjes. “Het zal me een waar genoegen zijn, meneer de hotel-eigenaar.”
Ze gaf me een zoentje.
“Kijk nou zus… Die zit zich gewoon te verkopen aan een of andere louche huisjesmelker!” Joline keek hen aan. “Ja. En jullie doen aan ... ahum... ‘familie-korting’. Ik schat zo in dat die ook op één slaapkamer eindigt.” Margot trok een pruillipje. “Ze hebben ons door, Lot. Dan ook maar gewoon doorgaan met de familie-korting.” We lachten. Een uur en een aantal dubbelzinnige opmerkingen later hadden de zussen gewonnen. Joline en ik hadden een aantal keren gewoon pech gehad en moesten ‘logeren’ in een van hun hotels. Joline deed nog een dappere poging om ook korting te bedingen, maar daar trapten de zussen niet in. En toen ik een poging deed kreeg ik een nuffig “Wij zijn nette meisjes, meneer!” te horen. Kortom, we hadden veel lol met elkaar.

En rond tien uur, met nog een afzakkertje op tafel zei Margot: “Zo meteen lekker slapen lieve mensen. Kees moet morgen weer presteren, hij moet wel een beetje uitgerust zijn. En ik zou me wat bezwaard voelen als we nu weer zo’n hevige nacht gaan beleven en morgen netjes bij Richard aan de koffie zitten…” Joline knikte. “Daar heb je gelijk in, Margot. Zou wel héél schijnheilig zijn.” Even later ruimde ik het spel op en gooiden we de glazen en schoteltjes in de afwasmachine. Het appartement afsluiten…
En toen ik de slaapkamer in liep was Joline al bezig met tandenpoetsen. “Ik loop nog even onder de douche door, schat.” Een opgestoken duim was het antwoord. Fris gewassen kwam ik een paar minuten de slaapkamer weer in. Daar was het schemerig; slechts één bedlampje gaf wat licht. Joline lag al onder het dekbed.
“Mag ik erbij komen, schat?” Ze keek naar me. “Nee Kees. Je MOET erbij komen. Bij je eigen sexy echtgenote.” Haar ogen keken ondeugend. “Want Richard kan er niks van zeggen als wij nog even gaan rollebollen. We zijn netjes getrouwd.”
Ik grinnikte. “Boefje. En hoorde ik het goed dat jij nog even wilde rollebollen?” Ze knikte. “Ja. Want ondanks dat ik afgelopen nacht enorm genoten heb, is het nog steeds het lekkerst om met jou te vrijen.” Ik trok haar naar me toe. “ En met jou ook, lieve schat. Mijn allerlekkerste feeks met haar mooie lange benen…”
De rest van mijn zin werd gesmoord in een lange zoen. En daarna hoorde ik: “Kleed je uit, Kees. Ik wil je. Helemaal naakt, wij allebei. Lekker met elkaar vrijen.” Ik gehoorzaamde en we lagen lekker naakt tegen elkaar aan, Joline’s lange benen om en om met de mijne. Ze legde haar hoofd op mijn schouder. “Kees…” “Ja schat?” “Wat vond jij ervan, afgelopen nacht?” “Ik vond het heerlijk. Zoals jij met de zussen kon vrijen… Een prachtig, opwindend gezicht. En zoals Margot en Charlotte vrijden… Anders dan met jou, maar ook heerlijk, nu ze wat loskomen.”
Ik voelde een knik. “Jij hebt ze laten voelen dat sex met een lieve vent heerlijk kan zijn, schat. Dat hebben ze me vanmiddag verteld, toen we even op een bankje in het park zaten. Een paar weken geleden, voor onze bruiloft, kregen ze al de rillingen als ze aan sex met een vent dachten… Nu hebben ze gevoeld dat het heerlijk kan zijn. En dat ze ook het initiatief mogen nemen, niet passief op hun rug hoeven te liggen. Want dat moest bij de ex-potentiële echtgenotes. Zelfs bij die knul, die vetkwabbel.” Ik gromde. “Als ik dat geweten had, had ik ‘m een stuk harder onderuit gehaald…” Een kalmerende hand kwam op mijn mond.
“Ze zijn nu waar ze horen, Kees. Daar hoeven wij niks meer aan te doen. En de zussen hebben zich vrij gemaakt, net als in de film ‘As it is in heaven’. Hebben we samen gedaan, lieverd.” Ik knikte. “Ja. En dat maakt het leven een beetje de moeite waard.” Ik wachtte even. “En er waren ook wat prettige bijkomstigheden, zal ik maar zeggen.” Joline giechelde. “Drie knappe dames in je bed, Kees? Nou ja, ik heb ook vreselijk van die twee genoten.”

Ze kwam op me liggen. “En nu ga ik van jou genieten. Lekker jouw harde pik diep in mijn kutje voelen. En je lekker uitmelken.” “Zeg ik nooit nee tegen, Jolientje…” “Kom op dan!” Ze tastte tussen onze lichamen, drukte zich wat op en leidde mijn paal richting haar poesje. “Ahhh… Lekker. Langzaam, Kees. Lekker langzaam er in glijden… Dat voel ik door mijn hele geile lichaam…” “Je hebt een heerlijk poesje, Joline. Lekker vochtig en glad… En je knijpt er zo lekker mee…” Ze bromde in mijn oor: “En jouw harde pik duwt mijn geile kut lekker open. Dat voel ik elke keer als je in me komt, Kees… Heerlijk, die harde pik in mijn kletsnatte kut…”
“Doe jij ook aan dirty talk, Jolientje?” Ze giechelde even. “Ja, sinds kort wel. Ik heb gemerkt dat dat best opwindend kan zijn… ‘De liefde vieren’ is heerlijk, maar ‘lekker geil neuken’ kan dat ook zijn, Kees.”
Ik bromde zachtjes. “Ik schrok best wel toen Margot zo tekeer ging, schat. Dat lieve, nette meisje…” “Die twee lieve, nette meisjes kunnen af en toe beestachtig te keer gaan in bed, hoor. Ik weet niet hoe ze dat in Groot-Ammers deden, maar de eerste keer dat wij met elkaar in bed lagen gilden ze soms uit. En dat waren nou niet bepaald nette uitdrukkingen.” Ze lachte zachtjes in mijn oor.

“Margot maakte Charlotte op een gegeven moment uit voor ‘geile, hoerige slet, met je zeiknatte neukspleet’. En Lot gilde op een gegeven moment: ‘Teef! Kom hier met die kut van je! Lekker tegen de mijne aanwrijven! Laat me klaarkomen over jouw geile scheur!’ En ik had het toen alleen nog maar heel lief over hun poesjes gehad…” Ze likte nu in mijn oor. “Maar meneertje: we liggen hier lekker te vrijen en waar praten we over? Twee andere vrouwen… Dat kan toch niet? Laat me die geile neukstaaf van je weer eens voelen, Kees. Diep in me… Neuk me, lekker ruig!”
“Oké geil meisje, als je het ruig wil… Op je knieën en je hoofd omlaag! Dan zal ik je eens ruig nemen!” Ik trok me terug uit haar en gooide Joline om. “Op je knieën en bied jezelf aan!” Ze hijgde toen ik haar tepels even tussen mijn vingers kneep. “Ohhh… Lekker meneer… Wilt u m’n geile kutje neuken? Bent u een beetje voorzichtig? Ik heb nog niet zoveel ervaring, behalve met m’n mechanische vriendje… Ahhh…” Ik drong hard bij haar naar binnen. “Voorzichtig? Echt niet. Ik ga je lekker neuken. Diep in je jonge kutje spuiten en in je harde tepels knijpen. Je wilde toch zo graag lekker ruig? Nou, dat ga je krijgen, sletje!” “Jaaa… Ik ben uw sletje… U mag alles met me doen, meneer…”
“Alles?”
“Jaaahhhh… Als u me maar lekker laat klaarkomen!” Ik stootte snel en hard in haar natte poes en kneep, onder haar armen langs, stevig in haar tepels. “Lekker meneer… Wilt u dat ook doen als ik helemaal vastgebonden ben? Als ik geen kant op kan? Me…ahhhhh…. Lekker voelen… Me straffen als…JA! Nog een keer lekker diep!... als ik nat word in m’n geile hoerige slipje? Hard slaan op mijn geile billen? Daar kom ik… heerlijk hard van…Ahhhh….” Ik had haar op een bil geslagen. “Dát bedoel je, geil meisje?” “Ja meneer… Auw!” Nog een pets volgde en toen een paar kneepjes in haar tepels.
Joline jammerde bijna en schokte; haar poesje kneep terwijl ze snel van voren naar achteren bewoog. Dat was teveel voor me “Ik wil lekker diep in je kutje klaarkomen, meisje!” “Ohhh… Lekker…. Spuit dan! Spuit in m’n geile kút!” Ik trok haar hard tegen me aan en spoot haar vol, terwijl ik nog steeds in haar tepels kneep. “Lekkeeeerrrrr…. Zo’n geil gevoel, meneer… Ik kom óók!”Haar poesje begon samen te trekken en hevig hijgend genoot Joline van haar orgasme.
Ik boog me over haar heen. “Lekker geil teefje van me… Je bent heerlijk om te neuken!” Ze kreunde. “Dank u wel meneer… U heeft een heerlijke pik, zo diep in mijn natte poesje…” Even bleven we zo zitten, maar na minuutje gleed Joline langzaam naar voren. En ik gleed uit haar en ging naast haar liggen. “Wat kun jij een heerlijk beest zijn, Kees… En vlak voordat ik klaar kwam zag ik mezelf in de slaapkamer staan, handen boven mijn hoofd vastgebonden in boeien, benen gespreid met zo’n stang er tussen, in geile kleren en betast en gestraft worden door jou… En toen kwam ik klaar! Heerlijk!”
“We gaan het een keertje doen, Joline. Ik heb het je beloofd.” Een lange kus volgde. “Ik zie er naar uit, schat. Helemaal van jou zijn…” Toen kwamen we wat moeizaam overeind. “Kom, even lekker douchen en dan slapen. Gaat wel lukken, denk ik…” En een kwartier later lagen we lekker onder het dekbed en was het stil op de slaapkamer…

De volgende ochtend zaten we om kwart voor negen aan het ontbijt, de zussen een beetje mopperend. “Waarom moet jij zo vroeg in de kerk zijn, Kees? Kun je niet op zaterdagavond met Greet oefenen?” Ik keek hen aan, maar wachtte op de reactie van Joline. En die kwam ook meteen. “Nee dames, want daarna moet hij een maand of drie in de berging slapen. En Greet in hun schuurtje. Zijn jullie helemaal belatafeld met dit soort voorstellen?”
De zussen keken eerst onthutst, daarna begonnen ze lachen. “Hahaha… Ik zie het voor me… Kees met Greet… Écht niet!” “Precies”, zei Joline, “echt niet, meiden. Greet is een prachtmens, maar…”
“Laten we deze discussie even voor wat hij is, dames? Ik wil mijn strenge bugeljuf recht in de ogen kunnen kijken zonder meteen het beeld ‘Greet en ik op een zaterdagavond’ voor ogen te hebben. Dank je wel en nu verder gaan met eten graag.” Ik knipoogde. Na het eten ruimden de dames de boel op en ik keek de bugel nog even na. En daarna in de koffer, muziek mee… “Er uit dames. De Volvo vertrekt over vijf minuten. Te laat is lopen.” Charlotte keek naar haar schoenen; hakjes. “Ik ben al onderweg meneer de chauffeur!” En om vijf voor half tien parkeerde ik de auto bij de kerk.

We liepen naar binnen, ik stal nog een zoentje van Joline en liep de trap op. “Goedemorgen Greet.” “Hé Kees… Lekker geoefend?” Ik knikte. “Maar zoals gewoonlijk zul jij het nét weer iets anders willen hebben dan ik heb ingestudeerd, dus… Aan de bak!” We begonnen met de ‘Trumpet Tune’ van Puchell. “Iets rustiger spelen, Kees. Het is geen ‘Intocht der gladiatoren’. Opnieuw!” Nu speelde ik iets kalmer, iets minder volume ook. Daarmee was Greet tevreden.
“Goed zo. Nu het slotlied… Hoe heb jij dat in Zweden gespeeld?” “Eerste en tweede couplet ingetogen, derde couplet voluit.” Ze knikte. “Prima. Doen we nu ook. Beginnen bij het tweede couplet.” Rustig speelden we een couplet, en daarna, tijdens een tussenspel, trok Greet bliksemsnel een paar registers uit. Een knik met haar hoofd en we zetten weer samen in. Wauw… Dit klonk… Typisch Engelse orgelmuziek, de baslijn perfect in harmonie met de sopraanpartij! Heerlijk! Na het laatste accoord kon ik niet anders dan breed lachen. “Hier geniet ik van, Greet!”
Een smile op haar gezicht en een knik zei me voldoende. “Heerlijk om te spelen, Kees. En nu nog lied 150a. Improvisatie van mij, een couplet, weer een stukje improvisatie en dan vers 2. Jij houdt je even stil bij de tekst ‘laat juub’len het orgel’ en meteen daarna mag jij los gaan met de tekst ‘laat harp en trompet’ en dan samen verder, oké?” Ik knikte. “Mooi. Opletten en er geen zootje van maken, majoor.”
Ze begon te spelen: eerst zachtjes, maar na een paar maten gingen er steeds meer registers uit en het eerste couplet klonk fors. Tussenspel… 2e couplet. Bij de 3e regel, 1e deel ging Greet los en was ik stil; bij het 2e deel hield zij zich in en knálde de bugel de kerk in; de rest deden we weer samen en Greet sloot af door het laatste accoord langer aan te houden. “Geen tierelantijntjes aan het einde van zo’n lied. De tekst spreekt voor zich.” Was ik het wel mee eens. “Kom Kees, even naar beneden. Nog even bij Richard langs, wie weet wil hij toch…” Ze grinnikte.
Beneden in de hal stonden Joline en de zussen. “Ik stel voor dat de tekst van het tweede couplet wat veranderd wordt, Greet. Iets met violen en piano of zo.” Margot lachte. “Zelfs hier in de hal zochten mensen naar hun oordoppen…” Greet stak haar tong uit en verdween in de gang om even later terug te komen. “Niks veranderen, Kees.” Ik knikte. “Nog even een flesje water vullen…” Ik liep richting toiletten.
“Aha! Onze nieuwe trompettist is er weer!” Een mij onbekende man stond zijn handen af te drogen. “Fijn als jij en mevrouw Zwart samen spelen!” Hij stak zijn hand uit. “Thijmen de Graaf. Ik speel zelf geen enkel instrument, maar kan er enorm van genieten. Ik hoorde jullie net samen spelen… Heerlijk!” “Dank je wel Thijmen. Ik zal het aan Greet doorgeven.” Hij glimlachte. “Ze wéét dat ik haar spel bijzonder waardeer. En dat van jou ook. Doe je best!”

Met een glimlach liep ik de hal door, de kerk in. Halverwege zaten Joline en de zussen: ik vind nog net een knipoog van mijn lieve echtgenote op. Húp, de trap op… Greet zat haar handen al op te warmen en begon even later met haar muziek voor de dienst: de Toccata op het thema van Psalm 146. Niet mijn smaak, hoewel Greet het prima speelde. Eerst een vrij lichte, bijzonder snelle fantasie over het thema op het bovenste klavier, daarna ging ze, zwaar en pompeus, over op het onderste klavier met het laagste register pedaal erbij.
Dat wisselde elkaar een aantal keren af en toen bijna als slot, het koraal. Op hele noten, dus niet ritmisch. Nou ja, Jan Zwart leefde en componeerde rond de vorige eeuwwisseling; geboren ergens in 1875 en overleden vlak voor de 2e Wereldoorlog. Toen zong men in de wat behoudende kerken nog niet ritmisch. Na het koraal weer een pompeuze afsluiting die tot mijn verbazing in majeur werd afgesloten. Toch eens aan Greet of dat op de muziek stond of dat ze dat zelf…

De mededelingen onderbraken mijn gefilosofeer. “…Voorganger is onze eigen predikant en zojuist hoorde u Greet Zwart al het orgel bespelen. Een compositie van haar eigen oud-oom, Jan Zwart. En op de bugel hoort u straks Kees Jonkman. We beginnen de dienst met, en daar heeft Greet al een voorzet voor gegeven, Psalm 146, vers 1 en 2.” Greet trok een gezicht, legde haar handen op de toetsen en begon te spelen. En even later zong de gemeente. Hier zong men goed, dat was me al opgevallen…

Bidden, zingen, lezingen uit de Bijbel: inderdaad het verhaal van Jona. De profeet die een opdracht van God weigert en overzee probeert te vluchten. Er steekt een hevige storm op en het schip dreigt te vergaan. En als de schepelingen (notabene door het lot te werpen!!) er achter komen dat Jona de schuldige van hun ellende is, wordt hij zonder pardon overboord gegooid. De storm bedaart, Jona wordt ingeslikt door een grote vis en na drie dagen op het strand uitgespuugd. Onwillekeurig moest ik lachen. Wat zal die vent gestonken hebben…
Greet betrapte me. “Hebben we binnenpretjes, majoor?” Ik knikte. “Na de dienst leg ik het je wel uit, Greet.” Ze keek wantrouwend. “Jaja…” Dominee Richard begon aan z’n preek. Ik lette nu op; eens kijken of ik een van de ‘signaalwoorden’ kon opvangen… Het kostte me moeite, want ook nu ging hij een voor mij wat moeilijk theologisch pad op. Maar ja, we gingen straks wel bij hem koffiedrinken… Wie weet zou hij me overhoren en dan kon ik natuurlijk niet vertellen dat ik de helft van de tijd aan een naar vis stinkende Jona had zitten denken…
“Maar uiteindelijk ging Jona, na zijn onvrijwillige duiktocht, wél naar de grote stad Ninevé…” Aha, hij rondde af. Ook Greet kwam in beweging, klom op de orgelbank en zette het orgel alvast aan. Ze pakte een muziekboek en sloeg het open. ‘I am sailing’ stond boven de notenbalken. Hé? Rod Stewart? In een behoorlijk behoudende kerk?
Greet zag mijn verwondering en grinnikte. Toen hoorde ik “Amen!” en meteen zette Greet in. Zachtjes, slaapverwekkend bijna klonk de bekende melodie door de kerk. Sommige gemeenteleden keken verwonderd om; ook die hadden dit niet verwacht. Toen Greet klaar was stond Richard op. “Een aantal van u kennen deze melodie wel. ‘I am sailing’ van Rod Stewart. Een wereldhit in 1975. Maar als je goed naar de tekst luistert, ontdek je wellicht connecties met het verhaal van Jona.”
Hij glimlachte. “Hoewel de tekst helemaal niets met Jona te maken heeft; de oorspronkelijk schrijver en dat was niet Rod Steward, schreef dit lied om de lange zoektocht van de mens naar het Opperwezen weer te geven. De mooie melodie ontstond omdat hij het lied een Keltisch karakter mee wilde geven. Zo zie je maar weer hoe een wereldhit terecht kan komen in een kerk in Eindhoven na een preek over Jona…”

Er klonk gegrinnik. Daarna volgde een gebed en daarna de mededelingen en de aankondiging van de collecte. Ik stond al naast Greet klaar: Trumpet Tune! Ze telde af en we zetten in. Telkens als ik het speelde genoot ik ervan, maar nu met Greet, in een volle kerk… Heerlijk! Na het slotaccoord keken we elkaar aan, beiden met een brede smile op ons gezicht. Richard kondigde het slotlied aan: “Ik had al een slotlied uitgekozen, maar tijdens een telefoontje met Kees Jonkman deed hij de suggestie voor een ander lied, waarvoor dank. We zingen het lied ‘O Eeuw’ge Vader, sterk in macht’. Als Jona het gekend zou hebben, zou hij het ongetwijfeld gezongen hebben, daar in de buik van die vis.”
Greet speelde een mooi, zacht voorspel, daarna één couplet orgel solo. De andere coupletten speelden we samen en wéér genoot ik van de pure Anglicaanse melodie. De zegen volgde en na het “Amen” zette Greet fors in met de laatste regel van lied 150A als voorspel. Bij het couplet viel ik in. Tussenspel, tweede couplet. Bij de derde regel, eerste deel blies ik niet, het tweede deel voluit en toen was het orgel stil. De vierde en vijfde regel weer samen; slotaccoord en we waren klaar. Greet schakelde het orgel uit. “Héhé… als je nog eens wat weet, majoor…” Greet keek verwijtend.

“Dank jullie wel daarboven!” hoorde ik iemand van beneden roepen. Greet en ik staken onze duim op. Toen we naar beneden liepen en Richard een hand gaven zei hij op klagende toon: “Waarom zegt niemand na een preek eens ‘Goed gedaan, daar op die preekstoel!’ tegen me?”Greet keek ondeugend. “Zal ik het eens doen, Richard? Kijken wie er het snelste een rooie kop krijgt?” Hij keek naar mij. “Nee Richard, ik kijk wel uit…”
Een stevige dame trok Richard tegen zich aan. “Zal ik het dan maar weer doen, dominee?” Ze gaf hem een zoen. “Goed gedaan hoor… Nou tevreden?” Hij lachte. “Kees, dit is mijn echtgenote Anke.” Ik gaf haar een hand. “Aangenaam, mevrouw. Kees Jonkman is de naam.” Ze trok een wenkbrauw op. “Mevrouw? Ik heet Anke, dat hoorde je net. Spreek me dan ook zo aan, alsjeblieft.” “En Kees komt met zijn echtgenote en zijn twee huisgenoten zo meteen koffiedrinken, schat.” Ze knikte. Dat is goed. Ik heb al met Joline kennisgemaakt, dankzij Charlotte en Margot. We hebben al wat over jullie van beide dames gehoord!” Joline keek benauwd. “Oh help… Dan gaan we nog even een blokje om, denk ik…”
Anke schudde haar hoofd. “Loop maar meteen mee, we wonen hier tegenover.” We namen afscheid van Greet, die met Anita en een ander gemeentelid stond te kletsen en volgden toen Anke naar het huis tegenover de kerk. “Zo. Welkom hier, ga lekker zitten en maak het je gemakkelijk. Koffie?” We knikten. “Richard, help je even mee?” “Ehhh… ik kon net uit m’n werk, Anke… Jij hebt alleen maar gezeten en hopelijk geluisterd.” “Niet zeuren jij. Je staat nu nog, als je gaat zitten dan ben je niet meer uit die stoel te branden.”
Met een diepe zucht liep Richard richting keuken. Bij de deur zei hij: “Die uren in de kerk zijn uiterst kostbaar voor mij. Dat zijn de enige uren waarop Anke eens naar mij luistert…” “Ja, dat geldt voor mij sinds kort ook wel een beetje, Richard. We moeten maar eens gaan praten, denk ik.” Uit de keuken kwam Anke’s stem: “Zeur niet vent en doé iets!”
Joline keek me met een nogal doordringende blik aan. “Gaan we vandaag een beetje aardig tegen elkaar doen, meneer Jonkman?” Even later zaten we aan de koffie. “Vertel eens… Wie zijn Kees en Joline Jonkman? We hebben alleen wat sterke verhalen gehoord van die twee dáár.” Anke wees naar de zussen. Joline giebelde. “Nou, dan weet je in ieder geval al een aantal van onze zonden, dat scheelt…”
In het kort vertelde Joline waar zij vandaan kwam en hoe we elkaar leerden kennen. En ik vertelde kort iets over mijn verleden en heden. We kletsten gezellig; geen diepgaande theologische disputen, gelukkig. En ook Lot en Margot kwamen los en er werd regelmatig gelachen. Tot Joline op haar horloge keek. “Meiden, Kees… Het is bijna half drie. Hier zit een dominee die keihard gewerkt heeft, een bugelist die ook behoorlijk geblazen heeft… Wat dachten we ervan om die twee eens te laten genieten van een rustige zondagmiddag? Hebben ze wellicht nodig…”
We namen afscheid en bij de deur zei Richard: “Het is fijn om jullie te kennen, Joline en Kees. Voel je thuis in onze kerk.” “Dat ‘thuisvoelen’ lukt prima, dominee. Jullie als kerk doen het best aardig, voor zover ik dat met mijn heidense blik kan beoordelen.” Hij keek me strak aan. “Haal jezelf niet zo omlaag, Kees. Meer zeg ik er niet over.” Een harde handdruk benadrukte die zin.

Even later, in de auto, zei Margot zachtjes: “Fijne mensen.” Joline knikte. “Ja. Zoals mijn moeder zou zeggen…” Charlotte vulde aan: “Échte mensen… Toch?” Joline knikte. “Inderdaad.” “Mee eens, schat”, bromde ik. Eenmaal thuisgekomen maakte ik de bugel even schoon en borg het instrument op. “Ik ga even gestrekt, schat. Ben best wel een beetje moe.” Joline keek spottend. “Van dat beetje blazen? Jij kwam pas op het eind van de dienst in beeld, Kees. Greet heeft het meeste werk gedaan.” “Zij heeft er dan ook voor geleerd, schat. Ik niet.” Margot giebelde: “Wat doe je dan elke donderdagavond bij Greet, als je ‘er niet voor leert’? Daar ben ik wel eens nieuwsgierig naar…” Ze kreeg een stomp van Charlotte. “Gedraag je, zusje. Anders slaap jij in de berging, en moet ik er uit solidariteit bij gaan liggen. En daar heb ik geen zin in.”
“Dank je, Lot. Hou die zus van je maar in bedwang. Maar hoe dan ook: deze jongen gaat even liggen.” Joline knipoogde. “Is goed, schatje. Moet ik erbij komen?” “Lief aangeboden, maar het hoeft niet hoor.” Ze glimlachte. “Oké. Wij gaan een stukje lopen. Dan word je ten minste niet wakker gehouden door meidengegiechel.” Een zoen volgde. “Lekker slapen, Kees. Wij koken vanavond, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.” “Dank je wel, Lot. Tot straks, dames.” Snel kleedde ik me uit en kroop onder het dunne dekbedje. Héhé… Goeie gesprekken met Richard en Anke. Leuke lui…

Om half zes werd ik door Joline wakker gemaakt met een kop koffie. “Zo, harde toeteraar… Overeind en koffie drinken. De meisjes gaan koken; over drie kwartier is het eten klaar.” Ik gaf haar een zoen. “Je bent lief. Dank je wel dat je me even liet slapen.” Ze knipoogde. “De rekening volgt, meneer…” Ik genoot van de koffie, daarna het bed uit, douchen en aankleden.
“Goede middag, lieve dames… Kan ik me nog ergens nuttig mee maken?” “Wil je een beleefd antwoord of de waarheid, Kees?” Charlotte keek me spottend aan en ik zuchtte. “Lotje, hou er even rekening mee dat ik nét uit m’n bedje kom. Ben nog een beetje te duf voor gevatte opmerkingen.”
Joline zei, vanuit de keuken: “Dit is jullie kans, meiden! Meneer is nog een beetje duf, dus als jullie ‘m te pakken willen nemen… Be my guest!” Ik liep naar haar toe. “Meisje Jonkman – Boogers… Iemand vroeg een paar uurtjes geleden aan me of we een beetje aardig voor elkaar zouden zijn. Ik wil dat nu ook aan jou vragen.” Ze gaf me een snelle zoen. “Dat hadden we al aan elkaar gevraagd, Kees. In Huize klein Heumen, op twee Juni. En ons beider antwoord was ‘Ja’, dus…” Ik bromde: “Wil je dat dan ook eens in praktijk gaan brengen, lieve echtgenote? Je stookt die meiden alleen maar op…”
“Vijf keer, Kees! ‘Meiden’!” Margot klonk streng en wees naar de grond. “Krijg helemaal de pip jij…” Mopperend deed ik boete. “Jullie bekijken het maar. Ik ga lekker eten en daarna plof ik in een stoel en ga ik Studio Sport kijken of zo. Krengetjes…” Joline kwam uit de keuken en pakte me bij m’n stropdas. “Kees Jonkman: Ja, jij gaat genieten van onze met veel liefde bereidde maaltijd. Daarna zeg je braaf ‘Het was heerlijk, dames! Zal ik de afwas voor m’n rekening nemen?’ En dat ga jij dan doen. Daarna maak je een lekkere kop koffie voor ons en voor jezelf, die we gezellig keuvelend opdrinken. Vervolgens gaan we ieder voor zich misschien wat dingen doen: lezen, netflixen, binchwatchen, whatever en om een uur of tien gaan we lekker naar bed.
Lot en Mar in hun eigen kamers, wij ook. Want morgen moet er weer gewerkt worden en als Hoofd Backoffice van DT houd ik zeer nauwkeurig toezicht op de werk- en rusttijden van mijn medewerkers en –sters. En op het productie- en magazijnpersoneel van bepaalde fabriekjes. Goed begrepen, meneer Jonkman?” Haar ogen flikkerden vlakbij de mijne.
“Ja, schat, natuurlijk schat. Lekker om met elkaar naar bed gaan, te schat…” “Dat ‘met elkaar’ heb je mij niet horen zeggen, meneertje!” Ze gaf me een zoen en liet los. “Zitten jullie!”

Tijdens het eten keek Margot Joline aan. “Je had het over personeel van bepaalde fabriekjes, Jolien. Wie…” Ik proestte bijna een stukje vlees over tafel. Hoestend keek ik naar Joline, die een beetje rood werd. “Zo dame… Klets je daar maar eens netjes uit.” Zuchtend zei Joline: “Een van mijn bijbaantjes is CEO van de zaadfabriekjes van Kees. De medewerkers daarvan moeten natuurlijk productie leveren, want dat eis ik van ze. Maar de magazijnen zijn niet zo groot, dus moet ik ervoor zorgen dat er regelmatig een levering de deur uit gaat, anders is er een productiebatch over de uiterste houdbaarheidsdatum heen. En dat willen we natuurlijk niet.”
Even was het stil en keken de zussen haar met open mond aan. Toen lagen ook zij in een stuip van het lachen. “Hahaha… CEO van Kees z’n zaadfabriekjes… Om te gillen!” Onaangedaan zei Joline: “Sinds een weekje heb ik gelukkig twee compagnons. Charlotte en Margot heten ze. Kunnen de expeditie misschien een beetje motiveren…”
Margot lachte lief. “Ja. Maar die twee hebben met elkaar afgesproken dat niet te vaak te doen.” Joline fronsde. “Leg uit…” Margot legde een arm om haar heen. “We hebben vannacht wat liggen kletsen, Joline. En Kees. Ja, het is heerlijk om samen met jullie te vrijen, maar we willen dat niet te vaak doen. Het moet, zoals je zelf zei, wel bijzonder blijven. En geloof me maar…” Ze glimlachte ondeugend, “…ondertussen kunnen we het vieren van de liefde met een man best wel waarderen…”
Charlotte knikte hevig. Joline keek mij aan en samen keken we naar de zussen. “Hier zijn wij heel blij mee, meiden. En ik spreek ook maar even namens Kees: ook wij hebben enorm genoten toen we samen met jullie hier lagen. Maar het moet inderdaad wel bijzonder blijven.”
Ik knikte. “Mee eens, dames” “Mooi. Dan spreken we dat af, meiden. Alleen als jullie er klaar voor zijn. En wij kunnen ook ‘nee’ zeggen.” Twee hoofden knikten. “Het magazijnpersoneel van Kees z’n fabriekjes zal het er wel niet mee eens zijn, maar dat zal me jeuken.”
“Als de magazijnen te vol zitten, jeukt het inderdaad wel eens, schat.” “Dan hou je die lui maar in toom!” klonk het bits. “En nu verder eten, verdorie!” Drie handen, drie vingers en Joline gleed van haar kruk. “Slavendrijvers…”
Na het eten volgde uiteraard de afwas, daarna de koffie en rond een uur half tien stond Joline op. “Kees, loop je je veiligheidsrondje even? Ik wil naar bed.” “Goed plan, meissie. Ik hou je handje wel vast. Dan verdwaal je ten minste niet.” “Alleen haar handje, Kees! Denk er aan!”
Margot giebelde en Joline zei: “Heb jij met Balou gekletst, Mar?” Ze knipoogde. “Welterusten allebei…” Eenmaal in bed kwam Joline lekker tegen me aan liggen. “Hoe staat het met de magazijnen, meneer?” “Half vol, mevrouw. Productie moet nog even behoorlijk buffelen. Waarschijnlijk zijn ze morgenavond wel vol.” Joline kneep haar ogen dicht. “Dan zal ik morgenavond de expeditie eens aan het werk zetten. ten slotte ben jij van woensdag tot en met vrijdag in het boze buitenland. Dan moet je geen last hebben van volle magazijnen.”
“Meestal had in het boze buitenland liever wél volle magazijnen, schat. Met 30 keer 5,56mm patronen of, voor de Accuracy, 5 keer 12,7mm.” Joline keek smerig. “Nou die heb je deze week niet bij je, dus…” Ik fronste even en dat zag ze. “Wat is er, Kees?” “Het zal raar zijn, Jolien. Door Bosië lopen zonder wapen. Enfin… de lui van EUFOR lopen daar al jaren zonder wapen, dus het zal wel goed zijn.”
“Ze zullen er wel over hebben nagedacht, schat. En nu lekker slapen; morgen gaan de meiden en ik nog één keer naar Utrecht; daarna hebben we vakantie! Lekker uitslapen op de maandag en zo…” “Niks ervan, mevrouw. Dan rijden jullie gewoon mee naar Gorinchem en gaan keihard aan het werk. Niks vakantie, die heb je al gehad. In Denemarken, Noorwegen en Zweden, schat.” “Nou ja, vakantie…” Joline giebelde. “…soms was het keihard werken. Met de steuntjes uitgeklapt… Welterusten Kees…” En zoentje volgde en een paar minuten later lag ze te slapen. Bij mij duurde het een tijdje. Bosnië… Hoe zou ik me daar nu voelen?

Maandag. Joline en de zussen liet ik lekker op bed liggen; die hadden pas om 11:00 hun eerste college, de mazzelaars. Bij het afscheid nemen van Joline fluisterde ik in haar oor: “Niet nog even leuke spelletjes met Mar en Lot gaan doen, Jolientje… Pas op jij!” Ze deed één oog lui open. “Wegwezen en productie leveren, meneer. Laat deze studentes lekker slapen.”
Een bromstem klonk. “Ik hou die meiden wel in de gaten, Kees. Als ze vanmorgen weer losgaan, ben je de eerste die het weet.” “Balou, wil je weer eens lekker tussen mijn borsten liggen?” Joline’s stem klonk poeslief. “Lijkt me wel lekker Jolientje. Veel te lang geleden.”
“Als jij beloofd je berenbek te houden tegen Kees…”Ze trok de beer onder het dekbed.
“Ohhh, Jolientje… Lekker warm hier…”
Boven het dekbed stak ze haar tong naar me uit. “Zo. Die zegt helemaal niks meer tegen jou, Kees…”
“Corrupt klotebeest… Lekker studeren schat. Doe de groeten aan professor van Weenen.” Met een knipoog verdween ik naar de kamer.

Een uur later, bij de koffieautomaat in Gorinchem, liep ik naar Fred. “Hoe zit het met jouw gevechtspakken, maat? Moet jij er nog wat extra?” Fred schudde zijn hoofd. “Nee. Ik had zes ‘normale’ gevechtspakken en drie met ‘desert print'. Ik heb er thuis nog drie liggen, dus…” “Oké. Ik moet een paar extra gevechtspakken regelen; daarvoor zou ik naar Apeldoorn moeten, maar daar heb ik weinig zin in. Ik probeer iets te regelen bij m’n ouwe bataljon in Oirschot… Hé wacht eens even! Ik heb daar een zwager zitten die plaatsvervangend compagniescommandant is! Straks Ton eens bellen…”
Een dreun op mijn schouder. “Ik hoor het alweer… De Landmacht draait op de drie C’s: Chantage,Corruptie en Connecties. Laten we eerst maar even bij Theo langsgaan, Kees.” Hij grinnikte. “Als wij braaf ons best doen, houdt DT er ten slotte een mooie opdracht aan over…”
Theo deed niet moeilijk. “Het is redelijk rustig, heren. Bovendien hebben we Fred 2.0 in het backoffice zitten in de vorm van Adri…” “Dan moet hij nog wel wat aankomen, Theo. En ik weet niet of Ingrid dat op prijs gaat stellen…” Een laag gerommel was Fred’s reactie. “Woensdag heen, vrijdag terug, begreep ik?” Theo keek serieus en wij knikten. “Mooi. Dan kunnen jullie in het weekend lekker bijkomen en volgende week maandag weer volop aan de bak. En nu: eruit; ik ben dingen aan het voorbereiden voor m’n vakantie. Voor m’n plaatsvervanger wat dingen op papier zetten en zo.”

We liepen de gang in. “Zo, da’s één. Nu even de Piraten influiten.” Ik liep met een kop koffie de groepsruimte in. “Goedemorgen, tijgers…” Na het gebruikelijke ‘small talk’ tikte ik met een lepeltje op mijn kopje. “Heren, jullie zullen het van woensdag tot en met vrijdag zonder mij moeten doen. De majoors van Laar en Jonkman gaan met een kleine delegatie van Buitenlandse Zaken richting Bosnië om daar eens te gaan kijken naar een nieuwe waterkrachtcentrale bij Travnik, centraal Bosnië. En wellicht dat DT daar ook werk aan overhoudt.”
Het was even stil. “Bosnië? Is dat wel veilig, Kees?” Ik knikte. “Lui van EUFOR lopen daar al een jaar of wat ongewapend rond. En die zijn niet gek. Men kijkt in Bosnië wel uit. Nieuwe ongeregeldheden daar houdt onmiddellijk in: een kleinere kans op lidmaatschap van de EU en dus het mislopen van het schip met het grote geld, oftewel de EU-subsidies.”
Frits keek zuinig. “Het blijft een verdeeld land, Kees. Kijk goed uit.” Ik knikte. “Daar weet ik alles van, Frits. Een aantal jaren geleden spookte de korporaal Jonkman daar ook rond, weet je nog?” Hij knikte. “Ja. Sorry.” Ik keek rond. “En heren, ik zou het op prijs stellen als jullie hier over je koppen dichthouden. Ook thuis, in ieder geval tot Fred en ik terug zijn. Ja, we vertrouwen jullie voor de volle honderd procent, maar we kennen jullie netwerk niet. Duidelijk?” Men knikte.
“Dank je wel. En nu even de aankomende week doornemen… Henk?” De rest van de bespreking ging zoals gewoonlijk, behalve dat Henk het woord voerde. Henk moest ten slotte de aankomende weken de Piraten leiden.

Om tien uur belde ik Ton op. Die nam ‘neutraal’ op, had niet gezien dat ik het was. “Luitenant Boogers…” Ik gniffelde inwendig. “Goedemorgen luitenant. U spreekt met de majoor Jonkman…” Even stilte, toen een luid en duidelijk “Lul!” “Nou nou, luitenant, dat soort taal hoort niet bij een subaltern officier. Leren ze dat tegenwoordig op de KMA? Goed dat ik daar nooit geweest ben… Maar mag ik je even storen, Ton?”
Snel legde ik wat het probleem met mijn gevechtspakken was. “Da’s geen punt, Kees. Kom vanmiddag maar even langs Oirschot. Jouw maat is redelijk gangbaar, die hebben ze bij het logistiek peloton wel liggen. Niet nieuw, maar…” “Da’s geen probleem Ton. Als het maar een beetje past.”
Opgelucht hing ik op en belde daarna Martin dat ik elders al kleding geregeld had. “Woensdag ben ik ook op Eindhoven, Kees. Om acht uur melden op het militaire deel van de basis. 09:00 vertrek met een C130, dus neem gerust oordoppen mee. Dan krijgen jullie ook borst- en schouderemblemen en kan ik jullie voorstellen aan de lui van BuZa. Vier heren, één dame. Niet de makkelijksten, overigens. Waren niet blij met het tijdstip van vertrek, maar de Luchtmacht hield de poot stijf: óf op tijd zijn, óf niet meevliegen.”
Ik grinnikte. “Dan worden die lui ten minste ook eens geconfronteerd met het harde leven van Defensie. Hadden ze gedacht dat ze met het regeringsvliegtuig mee konden of zo?” Martin gniffelde. “Misschien wel. Hou ze maar in de peiling; twee van de heren zitten nogal hoog in de boom van Buitenlandse Zaken en zijn gewend dat men gaat rennen als ze om koffie vragen.”
“Nou, dan gaan ze in aanmerking komen voor de cursus ‘Omgaan met teleurstellingen’, Martin. Ik ben nogal allergisch voor lui die denken dat ze meer waard zijn dan de rest der mensheid. En Fred staat net zo in het leven.” Zijn reactie was hilarisch. “Hou je je een beetje in, majoor? Ik heb het toespraakje van de IGK gehoord, tijdens je bevordering…” Ik grinnikte. “Ik zal m’n sympathieke zelf wel zijn, Martin. Tenzij…”
Hij onderbrak me. “” Kees, even goed luisteren. Jij en Fred zijn de lui die uiteindelijk beslissen of het technisch mogelijk is. Daarvoor gaan jullie mee. Als jullie ‘nee’ zeggen, is het ook ‘nee’. Ik heb de secretaris-generaal van Buitenlandse zaken hiervan overtuigd en hij stemde hierin toe. Die lui van BuZa zijn er alleen voor de diplomatieke afwikkeling van het verhaal, niets meer. Jullie bepalen het technische verhaal. Verder komen er in Sarajevo nog twee majoors van EUFOR bij; semi-diplomaten, om het proces tussen EUFOR en Bosnië te stroomlijnen. Dat zijn Denen. Hebben jullie weinig mee te maken.”
“Begrijp ik nou goed dat Fred en ik uiteindelijk het technische veto hebben, Martin?” “Ja. En laat je niet beïnvloeden door die lui van BuZa; die hebben geen klap verstand van techniek.” Hij zweeg even. “Succes Kees.” Ik mopperde nog wat, maar hij zei: “Ik heb vertrouwen in jullie. Maak er wat moois van, heren.” En hing op.

Nou… Lekker dan. Hebben wij weer. Opgezadeld zitten met twee arrogante eikels… Ik liep even naar Fred en legde hem de situatie uit. Zijn gezicht begon breed te grijnzen. “Dat wordt lachen, Kees! Zullen we aan de bemanning van die C130 een ‘tactische landing’ op Sarajevo vragen?” Ik dacht even na. Tactische landing? “Leg even uit, Fred.”
“Da’s luchtmachtjargon voor ‘gecontroleerd neerstorten’. In Mali een paar keer meegemaakt. Oftewel: daar waar normale vliegtuigen rustig en netjes hoogte verliezen voor de landing, blijft de piloot van een C130 tijdens een tactische landing zo lang mogelijk op hoogte, stampt daarna de neus van de kist omlaag tot vlak boven de grond, trekt op en pleurt het ding op de landingsbaan." Hij gebaarde met zijn handen. "En op de grond de propellors de lucht naar voren laten blazen om snel af te remmen en de C130 staat best wel snel stil. Laat ik het zó stellen: in een pretpark moet je daar behoorlijk voor betalen.”
Zijn grijns werd zo mogelijk nog breder. Ingrid en Adri keken ons aan. “En jullie de kots opruimen?” Fred grinnikte. “Echt niet. Regel één bij de luchtmacht is: iedereen ruimt z’n eigen kots op. Vanaf soldaat tot en met de Koning.”
“Ik wil het wel eens meemaken, Fred. Lijkt me een prima lesje nederigheid voor omhooggevallen diplomaten.” We spraken nog een paar andere dingen door, totdat ik op m’n horloge keek. “Ik moet naar Oirschot. Uniformen ophalen. Tot morgen, lui.”

Nadenkend reed ik naar het zuiden. Vlak boven Eindhoven ging mijn telefoon. “Kees, Fred hier. Zet alle documentatie die je nodig hebt op een stick. Ik neem een beveiligde laptop mee, zo kaal als wat, dáár gaan we vanaf werken. En jij had toch nog een ouwe Nokia-telefoon? Neem die ook maar mee, niet je eigen Smartphone. Kopen we in Sarajevo wel een simkaart voor, anders betaal je je scheel." Zoals gewoonlijk dacht hij weer aan een aantal beveiligingsdingen. Goud waard, die vent…

In Oirschot, op de kazerne, ging het snel. Ton had al wat uniformen klaar laten leggen bij zijn logistiek peloton en ik paste een broek en een jasje. Zaten prima. “Merci heren. Ik ben hier mee geholpen!” “Geen punt majoor. Service van de zaak, zullen we maar zeggen.” Met twee bijna nieuwe gevechtspakken achterin de Volvo reed ik het laatste stukje naar huis. Héhé, wat een geregel…