Mini - 238

Zaterdagochtend… Ik werd wakker doordat er naast me nogal wat beweging was. Door mijn oogharen zag ik Joline en Margot hevig zoenen en aan het dekbed te zien gebeurde er ook nogal wat daar onder. Charlotte lag aan de andere kant van hen; die kon ik niet zien, maar wel horen.
“Mar, streel haar benen… En dan in haar knieholten, weet je nog?” Een lage brom van Joline volgde. “Jullie zijn heerlijk, schatjes. Zó lekker om met twee mooie meisjes te vrijen…” “Met drie is het nog prettiger, denk ik.” Ik kwam overeind en keek in de ogen van Margot. “Zo, lekkere meid… Lig jij te rollebollen met mijn lieve vriendinnetje?” Ze lachte. “Ja. En dat is heerlijk, Kees.” Charlotte keek over Joline heen. “Hoi Kees… Lekker wakker geworden?” Ik knikte. “En hoe is het met Joline?”
Een kreun klonk. “Heerlijk, schat. Ik heb twee vingers in m’n poes en ik lig heerlijk tussen deze schatten in. Ben al twee keer klaargekomen!” “En ze is nog steeds geil, Kees… Wat een heerlijke vrouw!” Ik trok een zielig gezicht. “En ik me maar inhouden…” Margot draaide zich naar me om. “Waarom hou jij jezelf in, knappe vent? Denk je dat we van jou schrikken? Die tijd is voorbij, Kees.”

Ze sloeg haar armen om me heen en kuste me, haar tong diep in mijn mond. “Neuk me, Kees… Spuit me net zo vol als je Lot deed gisteravond… Ik ben kletsnat… Dat heeft Jolien gedaan. Maar nu wil ik een harde pik diep in mijn kut… Jouw pik!” Ze trok het dekbed van me af en ging op me liggen, haar benen uit elkaar. Ze had nog steeds haar nylons aan. “Je maakt me geil met je mooie benen, Margot. Zo sexy, die nylons… Lekker vrouwelijk.”
Ze lachte zachtjes. “Dat wisten we al van Jolien, Kees. Mooie benen met een panty of met nylons, lekker vrouwelijke kleding… Mooie lingerie, hoge hakjes… Dat vind jij mooi, toch?” Ze keek me van vlakbij aan, een klein glimlachje op haar gezicht. “Zeg het maar, Kees. Ze weten nu ook mijn verlangens.” Joline’s stem klonk lief. Ik knikte. “Oké… Ja, Jolien heeft gelijk, mooie dames. Ik word vreselijk opgewonden van mooie benen in een mooie panty of nylons. En lekkere sexy lingerie. Kan ik vreselijk van genieten…”
Een kus van Margot volgde. “Mooi. Dan gaan de meisjes zich eens lekker aankleden. Speciaal voor jou. En denk er aan: Niet met jezelf spelen; dat is allemaal voor ons. Goed begrepen?” Ik knikte. “Jawel mevrouwen… Doet u er niet te lang over? Anders sta ik niet voor de gevolgen in.” Een bestraffende blik van Margot kwam mijn kant uit, toen verdwenen de zussen naar hun kamers.

Joline kroop nog even tegen me aan. “Schatje… Vind je het erg dat ik ze dit verteld heb?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Ze waren er anders toch wel achter gekomen. En wat hier gebeurd, blijft hier. Toch?” Joline knikte. “Ja. Dat hebben ze beloofd. En ik vertrouw ze.” Ze was even stil. “En ze vertelden mij vanochtend dat ook zij wel wat verlangens hadden…” Ik keek haar aan. “En mag ik die ook weten, Jolientje?” Ze knikte. “Gaan ze je zo dadelijk vertellen, schatje. En je gaat er van genieten, dat weet ik zeker.”
Ze kwam overeind. “En nu ga ik me even lekker aankleden. Anders lig jij al te rollebollen met die twee geile meiden en vis ik achter het net…” Ze gaf me een luchtkusje en verdween. Ik bekeek mezelf even en snoof. Hmmm… Ook niet al te fris meer. Toch me maar even opknappen en het bed verschonen. Ik liep ook de slaapkamer in. Joline stond al te douchen en ik kwam er bij. “Ook ik wil fris en fruitig zijn, schat.”
Een glimlach kwam retour. “Dat stellen wij dames bijzonder op prijs.” Na het douchen: afdrogen, boxer aan, dekbedden er af, latex zeil vervangen… Even later was het geïmproviseerde bed weer fris. De dekbedden hadden we niet nodig; het was ondertussen behoorlijk opgewamd in de kamer. Dat mocht ook wel; het was al negen uur. Joline kwam de slaapkamer uit. “Holymoly…”

Naaldhakjes, panty, een kort rose onderjurkje, mooi opgemaakt en heerlijk ruikend… “Ben jij op oorlogspad, schatje?” Ze glimlachte. “Ja. Ik weet nog niet wie de prooi is, maar geil wordt het echt wel.” “Zeker weten, Jolien. We zijn er helemaal klaar voor…”
Charlotte’s stem achter me. Ik draaide me om en keek naar twee mooie meisjes. Ook korte onderjurkjes, mooie benen in panty’s, naaldhakjes en mooi opgemaakt. “Kijk maar goed, Kees. We willen lekker met jullie vrijen.” Margot knielde naast mij, Lot naast Joline. “Voel maar, Kees. Voel me helemaal. Streel me, verwen me, maak me kletsnat en laat me klaarkomen!” Haar ogen keken me verlangend aan; ze pakte mijn handen en legde die op haar benen.
“Voel me. Betast me… Laat me genieten van jouw handen tussen mijn benen, Kees.” “Graag, mooie Margot… En wat mag ik dan doen bij je?” Ze boog zich naar me toe. “Alles… Geniet van me… Ik geniet ook van jou, Kees. Van alles wat je doet. Jij, jullie hebben ons weer laten genieten van sex met een man.” Ze kleurde even. “Afgelopen week… We hebben genoten! En gisteravond weer. En nu wil ik wéér.” Ik betastte haar benen. Nu niet meer dun, maar mooi gevormd. Niet zo sterk als Joline, maar wel sierlijk en sexy. Margot sloot haar ogen.

“Lekker… Ga maar verder naar boven. Daar vind je wat je zoekt…” Ik streelde steeds verder naar boven en Margot begon te trillen. “Jaaahhh… Voel je mijn sexy panty, Kees? Over mijn lekkere poesje? Joline heeft ons daar iets over verteld.” Ze lachte zachtjes in mijn oor en ik moest wel mee lachen. “Ja mooie meid. Ik vind lingerie en mooie benen in een panty heel opwindend. Kan ik vreselijk geil van worden.” “Ga maar eens lekker liggen dan. Op je rug. Margootje gaat je verwennen.” Ze duwde me omlaag. “Ik ga je belonen voor alles wat je voor ons hebt gedaan, lieverd.” Twee mooie benen kwamen om mijn hoofd. “Toe maar. Geniet van me. Alles is voor jou…”
Ze trok haar onderjurkje op en haar poesje werd zichtbaar in haar panty. Toen zakte ze op me en even later nam ze mijn harde paal in haar mond. Langzaam gleden haar lippen er overheen en haar tong gleed nat over mijn eikel. En ik streelde haar warme poesje. Ze kreunde zachtjes toen ik op haar lipjes kuste. “Lik mijn geile zusje, Kees… Geniet van haar, zij geniet van jou!” Charlotte’s stem klonk gedempt. “Laat die twee maar lekker, Lot… Geniet jij maar van mij; dat doe ik van jou…” Een blik opzij liet me zien dat Joline en Charlotte ook in standje 69 op elkaar lagen en elkaar hevig aan het verwennen waren.

Toen wreef Margot haar poesje over mijn mond. “Lik me! Lik lekker over m’n kút, dan pijp ik jou, Kees!” “Pas je op Margot? Als ik klaar kom…” “Kom maar lekker in mijn mond klaar, Kees… Jij mag dat!” Meteen nam ze mijn paal weer tussen haar lippen en zoog hevig. Ik streelde haar clit, over haar panty heen en Margot kreunde laag. Ze liet mijn paal even los. “Heerlijk! Wat geil… Het doet bijna pijn, zo lekker… Kees, als je zo doorgaat kom ik vreselijk klaar!” Ik trok haar naar me toe. “Da’s toch lekker, lieve Margot? Laat je lekker gaan… Hier kan dat!”
“Dan word ik vreselijk nat, Kees…” Het klonk bijna alsof ze zich schaamde. “Ik hou van natte meisjes, Margot. Hoe natter, hoe geiler…” Weer streelde ik stevig over haar clit en Margot reageerde meteen. “Als je het dan nat wil hebben… Kun… je het…. krijgen… Ahhhh….” Een golf geil kwam tussen haar lipjes vandaan en doorweekte haar panty. Ze rook heerlijk en het smaakte ook lekker. “Toe maar schat… lekker klaarkomen! Ik geniet van geile, natte kutjes... Ik ga je lekker likken. Jou geile kutje likken… en dan klaarkomen! Dan ga ik jou nat maken!” Margot verstijfde. “Zeg dat nog eens…” “Dan ga ik jou natmaken, geile Margot. Wil je het in je mond?”
Weer een golf geil en haar poesje stond nu open. Met één vinger streelde ik zacht in haar opening, de dunne stof van de panty er omheen. “Kéés! Ik kan…. Ik kan het niet tegenhouden!” Ze schokte. Een straal spoot uit haar kut, recht in mijn mond. “Lekker, geile Margot…” Ze reageerde door nog een straal te spuiten. “Vinger me, Kees! Vinger me, toe dan! Harder, sneller…” Ik trok haar panty kapot. “Ik ga je geile kut likken. Lekker met mijn tong diep in je geile spleetje. En met mijn vingers…” Ik drukte twee vingers bij haar naar binnen en zocht haar G-spot. Eenmaal gevonden was Margot niet meer te houden. Ze bokte en schokte op me en stootte onsamenhangend geile woorden uit.
“Neuk me… Naai je geile hoertje… Lekker diep in mijn kut voelen… Lekker kletsnat worden… Geil…” Ze bleef druipen en kreunen, tot ze op een gegeven moment op me zakte. “Kees… Ik ben kapot…” Ik grinnikte. “Je hebt ook best hard gewerkt, Margot…” Ik voelde haar hand om mijn paal. “Wil jij…” “Zeg het maar, Margootje…” Even was het stil. “Wil jij over me heen spuiten? Je zaad lekker over mij heen spuiten? Over m’n gezicht, over m’n jurkje, over m’n panty? Sommige mensen noemen dat zonde, maar…” “Die ‘sommige mensen’ zitten nu in de gevangenis, schat. Voor een nog veel grotere ‘zonde’. Wil jij lekker sperma over je heen?”
Ze draaide zich om en kuste me. “Já! Lekker wijdbeens liggen, schaamteloos open voor jou en naar je geile pik kijken als je klaarkomt…” “Dat is heerlijk, Margot. Weet ik uit ervaring…” Joline kwam omhoog. “Zullen wij je ook nat maken? Lekker boven je klaarkomen? Zou je dat willen?” Zacht klonk er “Ja…” uit haar mond. “Ga er dan maar eens lekker voor liggen, schat. Je benen wijd, jurkje omhoog, we willen die lekkere geile kut van je zien! Lot eerst, dan ik en als laatste Kees. Tenminste… Als Kees het zo lang nog kan volhouden!”
De laatste zin zei Joline spottend. “Pas jij op, mevrouw Jonkman? Ik vinger je nog een keertje te pletter. Kijken of jij het kan volhouden…” Charlotte knielde boven haar zus. “Wil je mijn geil, lekker sletje? Joline… Wil jij me weer lekker verwennen?” Joline ging achter Charlotte zitten. “Kom maar hier met die lekkere poes van je, Lot… Altijd heerlijk om die te vingeren!” Joline greep Lot tussen haar benen en fluisterde: “Lekker klaarkomen, Lotje… Lekker nat…”

Dat Lot nat was, bleek wel. Er kwamen soppende geluiden tussen haar benen vandaan. “Oh, Jolien! Lekker… Lekker met je vingers in mijn kut… Harder! Vinger me harder!” Ik reikte om Jolien heen en kneep zachtjes in Charlotte’s tepels en trok er wat aan. “Ohhh…. Ik kóm! Lekker kletsnat klaarkomen, over mijn geile zus heen!” Een harde straal kwam tussen haar benen vandaan en spoot over Margot heen. Die wreef hevig tussen haar eigen benen. “Geile teef… Je bent zo nat…” Charlotte hijgde: “Dat doen Jo en Kees… Hier, nog eentje! Is het lekker, zus?” Een grom klonk onder haar “Heerlijk… Lekker soppen in jou geil…” “Dan komt nu de volgende, Margot. Lekker soppen in Jolientje d’r geil… En misschien nog wat meer!” Joline mastureerde zichzelf: snel en hard en binnen een paar seconden kwam zij ook klaar: één straal, en nog een…
En toen ademde ze in en perste. “Lekker over je heen plassen, Margot! Lekker kletsnat…” Margot antwoordde niet, maar keek. Met grote ogen keek ze naar Joline, die haar plas liet lopen. “Wat geil… Geef me je kut, lieve schat! Ik wil het proeven!” Ze kwam wat overeind en likte Joline’s poesje. “Lekker… Lekker geil… Lot! Jij ook! Plas over me heen!” Charlotte aarzelde even. “Weet je het zeker?” “Ja, zus. Plas over me heen! Ga boven me knielen en laat het lopen! Ik wil je proeven… Alsjeblieft?” Lot keek me aan. “Het is heerlijk, Lot. Jolien en ik doen het ook…” Aarzelend hurkte ze boven haar zus, die meteen begon te vingeren. “Plassen zusje! Maak me lekker nat…” En toen ging ook bij Charlotte de knop om. “Geile teef… Als jij dan wil… Hier komt het!”
Een stevige straal spoot over Margot heen.

“En nu jij, Kees…” Margot giebelde. “De slagroom op het toetje…” We schoten in de lach. Ik ging boven haar knielen. “Waar wil je het, Margootje?” Ze keek me recht aan en zei, al vingerend: “In m’n gezicht, lieve Kees. Spuit me onder met je zaad.” Joline giebelde. “Oh, je wilt zijn slagroom óp je toetje, Margot?” Even was het stil, toen lagen we samen te schateren. “Jolien… Foei! Dergelijke serieuze momenten moet je niet verpesten met het maken van schuine opmerkingen!” Ze knipoogde. “Kom maar eens hier met die mooie paal van je, Kees. Die zal ik eens even laten spuiten!”
Ze maakte mijn paal nat met haar speeksel en begin me toen geraffineerd af te trekken. Charlotte trok het hoofd van Margot in haar schoot. “Kom maar lekker tussen mijn benen liggen, schat.” En met een blik op mij: “Dan heeft Kees ten minste ook nog een paar mooie benen om naar te kijken als hij klaar komt!” “Dat… gaat… wel lukken… Lotje… En jouw geile zus lekker onderspuiten… Margot! Het komt! Lekker… klaarkomen over jouw geile lichaam…”
Joline hield mijn paal vast en richtte recht op Margot d’r gezicht. De eerste straal spoot in haar mond, de tweede kwam op haar kin, eentje op haar borst en de laatste weer op haar gezicht. Ze kwam samen met mij klaar; een harde gil klonk. “Ohhhh! Wat geil! Ik … kom ook, Kees!” Even was het stil. “Geef mij zijn lekkere pik, Joline… Even helemaal leegzuigen…” Haar lippen gleden over mijn pik, haar tong ook. “Lekker…”
Toen schoot ze gierend in de lach; ze hield niet meer op. En na een minuut hikte ze: “Zo. Niks verloren laten gaan. Ben ik nu een brave meid?” Nu was het onze beurt om te lachen. Charlotte zei: “Ik zal je nog even helpen, schat, anders gaat er toch nog wat van Kees z’n kostbare zaad verloren.” Ze likte de restjes van het gezicht van Margot af en haalde nog een sliert van haar jurkje. Toen likte ze haar vingers af. “Zo. Alles netjes opgeruimd. Wij zijn brave meisjes.” Joline en ik kusten elkaar. “Goed gedaan, Kees.” “Jij ook, lieve schat. Je was heerlijk.”
Ook de zussen waren nog even aan het knuffelen, totdat Margot zei: “Ik begin het nu toch een beetje frisjes te krijgen, schatten. Ik wil even douchen als dat mag. Daarna ruimen we dit natte handeltje wel op.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee Mar. Dat doen we nu eerst. Even dat zeil aan alle vier de hoeken pakken en naar de badkamer. In het bad leeg laten lopen. Dan spoel ik het af en laten we het buiten op het terras drogen.” Dat was snel gedaan. Ondertussen hadden Lot en Joline de matrassen teruggebracht naar waar ze hoorden.

“Zo, dames en heer. Nu even de buitendeuren open; toen ik terugkwam in de kamer rook ik bijzonder goed wat zich vannacht hier heeft afgespeeld!” Joline keek streng. “En nu douchen!” Een half uurtje later liep ik de kamer weer in. Niets te ruiken meer van onze nachtelijke uitspattingen. Joline kwam achter me aan en snoof. “Goed zo. We kunnen weer bezoek ontvangen, Kees.” Ik knikte. “En nu een hapje eten schat. Het is bijna elf uur; ik ben uitgehongerd!” “Wij ook! Eten, anders krijgen jullie op je donder van dokter Albers!” Charlotte en Margot stonden in hun deuropening. Beiden in een spijkerbroek en bloesje.

Joline keek mij aan. “Kees… Zijn dit dezelfde dames als die twee vamps van gisteravond en vanochtend?” Ik knikte. “Ja schat. Alleen nu even wat zediger gekleed. Jammer, maar goed, ze moeten wellicht boodschappen doen. Als ze dat zouden doen met de kleren van vanochtend aan, zouden ze uiterst gehavend terugkomen, vrees ik…” Margot zuchtte. “Gaan we dat veel vaker horen? Dan denk ik dat we naar elders verhuizen…”
Ik liep naar haar toe en omhelsde haar. “Lieve Margot. Onze afspraak staat. Er komt niks buiten deze muren. Maar een beetje plagen mag toch wel?” Ze glimlachte voorzichtig. “Als ik aan vanochtend terugdenk dan schaam ik me kapot, Kees. Maar ik vond het vreselijk geil…” Ik kuste haar. “Wij ook, schat. En soms doe je in een geile bui dingen waarvan je achteraf zegt: ‘Was ik dat?’ Maar zolang het met wederzijdse toestemming gebeurd en alle partijen er van genoten hebben…” Joline trok Charlotte mee. “Kom dame. Groepshug.”
Even stonden we dicht bij elkaar. “Meiden…” zei Joline zachtjes, “Ik wil één ding afspreken. Geen jaloezie onderling. Het was heerlijk vannacht, Kees en ik hebben vreselijk genoten. Kees van Margot en omgekeerd, Charlotte en ik met elkaar. Als jullie met een van ons willen vrijen: zeg het dan gewoon. Dat doen wij ook tegen elkaar. En als de ander even geen zin heeft, dan heb je pech. Maar respecteer elkaar. Voor de rest mag er heel veel in dit huis. En als we weer met z’n allen willen vrijen, gaat de deur op slot, de zonwering dicht en het alarm aan. We zijn dan niet thuis, oké?”
Charlotte keek ondeugend. “Oei… Dan zijn we weinig thuis, Jolien…” Die keek weer streng. “Foei, meisje. Hou die frivole gedachten eens voor je!” Een knipoog volgde. “Hebben we een deal, dames en heer? Zo ja, dan bekrachtigen we die door elkaar even lekker te zoenen.” Ik trok Joline naar me toe. “Je bent een heerlijke schat, Jolien. Vreselijk erotisch, maar ook heel verstandig.”
Ik kuste haar. “En jij bent ook een schat, Kees. Mijn schat. En vooruit: ook een beetje van deze knappe meiden.”
Daarna kuste ik Margot en even later Charlotte. De laatste keek me aan, haar grijze ogen vast in de mijne. “Dank je wel, Kees.” Ik keek vragend en ze ging verder: “Jullie hebben ons ondertussen van een aantal trauma’s afgeholpen.” Ik keek haar aan. “Da’s goed om te horen, Lot. En persoonlijk gaf ik de voorkeur aan de behandeling van vannacht en vanochtend boven die van vorige week zondagavond met behulp van twee buksen.”
Ze glimlachte. “Wij ook. Maar ondanks dat was ook die behandeling nodig.” Ze omhelsde me en fluisterde in m’n oor: “En dit is nog steeds het veiligste plekje van de wereld…” Een zoen op haar haren beëindigde de omhelzing. “Dames… ik ga eens wat klaarzetten voor de brunch. En daarna gaan we boodschappen doen; lekkere dingen kopen voor zondag.” “Kook er maar een paar eitjes bij, Kees. Hebben we nodig.” Joline keek me aan.
“Schat, als ik dit gezegd zou hebben…” “Ja, dan was het meteen een lompe mannengrap geweest”, klonk het narrig. Ik knikte. “Bovendien hebben jullie helemaal geen eieren nodig; die hebben jullie zelf voldoende bij je.” Een drievoudige zucht volgde. “Schiet op vent! Doe je werk!” “Zeker freule. Hoe wilt u uw eitje, freule? Hard of zachtgekookt?” “Halfzacht. Ongeveer net zo als jij”, klonk het mopperend. Ik zuchtte en draaide me om richting keuken. Pannetje, water er in, vier eieren… “Over zes minuten en dertig seconden zijn de eieren klaar, dames.”
Even later zaten we lekker te eten. “Zo dadelijk boodschappen doen. En hebben jullie nog plannen?” “Ik moet eens kijken wat de wachtmeester aan huiswerk heeft opgegeven, Joline. Misschien moet ik wel hard aan de bak morgen.” “En wij moeten nog een paar uur studeren, anders gaat professor van Weenen indringende vragen stellen waar we geen antwoord op hebben.” Joline knikte. “Dat is wel een goed idee, meiden. Want op zondag gaan we dat niet doen.”

Een uurtje later liepen we naar de supermarkt. Op het parkeerterrein was het druk: veel auto’s die af en aan reden, mensen met winkelwagentjes die er tussendoor laveerden… Tja, zaterdag rond het middaguur… Meestal deden we de boodschappen wat eerder. Toen we een kwartier later bij de kassa stonden hadden we anderhalf winkelwagentje vol. Ik keek er sceptisch naar. “Het is een geluk dat we vier handen meer hebben om dit allemaal naar huis te zeulen.”
Joline keek ondeugend. “Ja. Maar met twee monden meer gaat het ook snel op. Bovendien moeten de meiden en ik nog even richting Hema. Maar dat doen we wel als we dit spul thuis hebben gebracht, Kees.” Ik zuchtte. “Dat is wel een opluchting, dames. Ik moet er niet aan denken dat we dit spul eerst naar de Hema moeten zeulen en van daaruit weer naar huis. Bovendien: wat gaan de dames bij de Hema halen?” Charlotte keek geheimzinnig. “Dat vertellen we niet. Dameszaken.”
We rekenden af en verdeelden het spul over vier dozen, die niet veel later op het aanrecht werden uitgestald. “Héhé… Kom meiden, op richting Hema! Kees, je komt er wel uit met die boodschappen, hé?” Joline keek gemeen en ik zuchtte. “Ja schat. Goed schat. Ik ga straks even studeren, schat.” Ze liep naar me toe en gaf me een zoen. “Dank je wel dat jij die zware doos droeg, Kees.” “Ik ben al een jaar specialist in zware dozen schat…” Ze keek nu boos. “Lompe eikel!” De zussen grinnikten en met een diepe zucht liep Joline de deur uit. Maar niet zonder me een knipoogje te geven. Gelukkig.

Een kwartier later lagen alle boodschappen waar ze hoorden: in de voorraadkast, de koelkast of de diepvries. Ik opende mijn mail en selecteerde de mail van Greet. Zozo, de wachtmeester had er zin in. Voor de dienst speelde ze solo: een Toccata op Psalm 146. Hé… Componist: Jan Zwart. Ik grinnikte. Volgens mij een nogal pompeus werk. Intochtslied: dezelfde Psalm, twee coupletten. Geen bugel. Snel liep ik de dienst door; pas tijdens de collecte mocht ik meespelen: de Trumpet tune van Henry Purchell. Mooi, daar hoefde ik niet zoveel op te studeren; dat stuk kende ik al jáááren.
Het slotlied: Lied 150a: ‘Geprezen zij God’. Dat kende ik niet; het Liedboek der Kerken telde vroeger 150 Psalmen en zo’n 490 liederen; het Nieuwe Liedboek, een paar jaren terug uitgekomen telde meer dan 1000 liederen. En de Psalmen waren daarin opgenomen. Ik bekeek de muziek: zo te zien een nogal ‘krachtig’ lied. Ik pakte de laptop erbij en zocht het lied op Youtube op. De eerste hit die ik tegenkwam was een bewerking van Jan Peter Teeuw op een orgel in Ridderkerk. Wauw… Dié had er de sokken in! Een andere uitvoering, met gemeentezang, kwam uit de Grote Kerk in Den Haag. Het zingen was wat slepend, maar gaf wel een indruk van het lied. Greet kennende zou ze er iets meer pit aan toevoegen… Ik grinnikte. Zeker bij de zin: “laat jub’len het orgel…”

Het orgelspel na de zegen… daar stond in Greet’s handschrift: “Verzin maar iets moois, majoor!” Verdikkeme… Leuk, maar het moest natuurlijk wel ergens op sláán! Hoe kom ik achter het thema van de dienst? Ik zocht de webside op: nog geen nieuws over de aankomende dienst. Dan maar de predikant bellen.
“Met Richard!” klonk het even later.
“Dag Richard. Met Kees Jonkman, goedemiddag. Bel ik gelegen?”
“Dag Kees, vertel het maar.” “Dank je wel. Mag ik vragen waar je het morgenochtend over gaat hebben? Ene Greet Zwart heeft gevraagd of ik de dienst wil ondersteunen met bugel en ze heeft me zojuist de orde van dienst gestuurd. Na de zegen stond er in haar handschrift de volgende tekst: ‘Verzin maar iets moois.’ En om te voorkomen dat ik een muziekstuk uitkies wat als een tang op een varken slaat…”
“…wil je weten wat het thema voor morgen is. Snap ik, Kees. Ik ga preken over Jona. En met name de invloed van zijn ongehoorzaamheid op zijn metgezellen op het schip.”
“Hmm… daar kan ik wel wat mee, denk ik…”
Het was even stil. “Jij denk al aan iets, Kees? Mag ik weten waaraan?”
“Richard, tijdens mijn huwelijkreis heb ik in Bergen, Noorwegen ook een stukje gemeentezang mogen begeleiden. Het slotlied was daar: “Eternal father, strong to save”. De Nederlandse tekst heb ik niet meer paraat, maar…”
“O eeuw’ge Vader, sterk in macht”. Dat is heel toepasselijk, Kees! Dank je wel, nu weet ik meteen het slotlied!”
“Ehh… Richard, ene mevrouw Zwart gaat daar vast iets van vinden.”
Hij grinnikte. “Dan past ze zich maar een keertje aan. Soms moet ik me aan haar aanpassen, en dat is niet altijd even makkelijk.”
Ik schoot in de lach. “Oh, je kent haar?”
Een grom klonk. “Hou op, schei uit. Nee, zonder dollen Kees: wij zijn hartstikke blij met Greet op de orgelbank. En nu jij erbij…En af en toe Derk… Ik ga Greet mailen en haar vertellen dat we een ander slotlied hebben!”
“Nou, lekker dan… Moet ik weer iets nieuws verzinnen voor na de dienst… U wordt bedankt, dominee!”
Ik klonk behoorlijk sarcastisch.
“Weet je wat, Kees? Als goedmakertje komen jij, je echtgenote en de beide zussen Bongers morgen na de dienst bij ons een kop koffie drinken. Kan ik eens écht met jou kennismaken, want behalve een paar oppervlakkige gesprekjes met jou en je echtgenote ben ik nog niet verder gekomen. Met Charlotte en Margot wél.”
“Ja, dat hebben we gehoord. En daar waren de dames bijzonder blij mee. Ze voelen zich thuis in jouw kerk, Richard.”
“Het is niet ‘mijn kerk’, Kees. Ik ben slechts dienaar des woords. Maar daar hebben we het morgen wel over. Ik heb nu een preek te schrijven! Tot morgen en dank voor de inspiratie!”

Hij verbrak de verbinding. Onwillekeurig moest ik lachen. Greet maar eens foppen… Ik klikte haar laatste mail open en schreef:
“Geachte wachtmeester. Ik heb de orde van dienst even veranderd. Als slotlied zingt de gemeente ‘O eeuw’ge Vader, sterk in macht’, couplet 1, 2 en 3. Als stuk na de dienst spelen wij lied 150a. Kort voorspel, dan samen het koraal. Tijdens de tekst ‘laat juublen het orgel’ mag je helemaal los gaan, maar de volgende zin ‘laat harp en trompet’ is voor mij. Daarna een improvisatie op orgel; je maakt er maar wat moois van en we sluiten af met nog een koraal. Duidelijk, wachtmeester? Groet, je meest briljante leerling Kees.”
Zo, die had iets om over na te denken. Het zou me niks verwonderen als ze binnen vijf minuten aan de telefoon hing… Ik pakte de bugel. Eerst maar eens kijken of lied 150a te spelen…
Prrrr….Prrrr… Telefoon. Op de display: Greet. Haha!
Ik nam op. “Crisiscentrum, met de gevechtsleiding…”
“Wat ben jij aan het doen, Kees? Je kan niet zomaar de orde van dienst veranderen, ben jij gek… Wij ondersteunen, weet je nog?” Ze klonk nijdig.
“Wachtmeester, ik…”
“Geen geintjes, Kees! Ik vind dit niet leuk! En Richard kan het ook niet waarderen, dat weet ik zeker! Die denkt héél serieus na over de te zingen liederen! Kappen met dit soort grappen!”
Ze was écht over de huppel…
“Greet, wil je even naar me luisteren? Daarna mag je me helemaal verrot schelden als je wilt, maar voor nu: adem in, adem uit en ontspan… Ben je zover? Na jouw tekst ‘verzin maar iets leuks’ heb ik Richard gebeld met de vraag waar hij het over ging hebben. Het antwoord was: Jona in het schip.
En de effecten van zijn ‘diestweigering’ op de bemanning. En toen viel bij mij het kwartje: als stuk na de dienst dacht ik aan: ‘Eternal father, strong to save’. En dat vertelde ik Richard. En toen zei hij doodleuk: “Dank je wel, nu heb ik meteen het slotlied!” Dus heb ik een en ander maar even omgedraaid en spelen wij na de zegen lied 150a. Zo duidelijk?”
Het was een paar seconden stil. “Sorry, Kees. Ik heb je verkeerd ingeschat. Sorry. En goed dat je Richard gebeld hebt.”
“Ik heb ik mijn jeugd jáááren in de kerk gezeten, Greet. Ik weet een beetje van de hoed en de rand.”
“Dat bleek. Kun je met die andere stukken uit de voeten?”
“Nee. Het voetenwerk is meer jouw afdeling. Ik ben meer van de vingers.”
“Eikel…” “Ja, die ook, maar niet in combinatie met een bugel of orgel.”
Een zucht klonk. “Smeerlap. We zien elkaar morgenochtend om half tien op het orgelbalkon, majoor.”
“Zeker, wachtmeester. Vanavond op tijd gaan slapen, wachtmeester. Handjes netjes boven de dekens, wachtmeester.”

Ze verbrak met een grom de verbinding. In gedachten wenste ik Anita sterkte; die kon als uithuilbureau fungeren. Nou ja, daar was die wel toe in staat…Ik pakte de bugel en ondersteund door een Youtube-filmpje speelde ik beide stukken. En dat ging goed. En natuurlijk zou Greet wel wat andere accentjes willen horen, maar dat zag ik morgen wel. En lied 150a was lekker om te spelen! Pittig, melodieus goed en ook een sterke tekst die goed bij de muziek paste.
Ik kreeg er lol in en terwijl ik het nog een keertje speelde kwam Joline binnen met de zussen. Alle drie een tas van een bekende lingerie-keten in de hand. En de zussen begonnen meteen mee te zingen: twee heldere sopranen. Met het lied ten einde keken ze me aan. “Mooi, Kees! Zingen we dat morgen ook?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee dames, sorry. De predikant had het als slotlied staan, maar ene Kees Jonkman heeft hem voor deze misstap behoedt.” Drie paren ogen keken me vragend aan en lachend legde ik het hen uit. “En wachtmeester Greet ging in eerste instantie nogal over de jank toen ik zei dat ik een ander slotlied had geregeld… Toen wist ze nog niet dat ik de predikant, Richard, al aan de telefoon had gehad. Ze was écht link.”
Joline schudde haar hoofd. “Jij bent écht slecht, Kees. Je arme bugeljuf zó over de huppel jagen…” Ik knikte. “Ook ik heb wel eens recht op een geintje, schat. Als er in de mail staat ‘Verzin maar iets leuks, majoor!’ dan doe ik dat op m’n eigen manier.” Joline schudde haar hoofd en de zussen giechelden.
“Als er morgenochtend geslagen wordt op de orgelgalerij: ik kom je niet redden, Kees!” Ik keek sip. “En jullie, dames? Komen jullie me dan wel redden?”
Charlotte zei met een hooghartig gezicht: “Wat denk je zelf?” gevolgd door Margot, die opmerkte: “Als ik je kom redden en Joline blijft beneden, gonst de kerk binnen twee seconden van de praatjes, meneer. Dus dat doen we maar niet.” “Hmmm… Dan zal ik het probleem maar weer met mijn charismatische persoonlijkheid moeten oplossen. Eens kijken of Greet tegen mijn mannelijke charmes bestand is.”
“Ik denk dat ze daar héél goed tegen bestand is, Kees. En anders helpt Anita haar wel even herinneren.” Joline keek plagend.
“Oh ja… shit. Heb ik weer… Maarre dames… wat hebben jullie lopen shoppen? Dit zijn geen Hema-tassen!” Joline bleef plagend kijken. “Geen worst, Kees. Hebben ze gisteren en vanochtend al gehad.”
“JOLIEN!!” Charlotte schoot uit, met een knalrood hoofd en kwaad kijkend. Margot niet, die schoot in de lach, net als ik. “Meisje Jonkman… Jij bent af en toe een smerige bitch.”
“Dat ‘af en toe’ mag je gerust weglaten, hoor Kees”, mopperde Charlotte. “Dames, dames… Jullie hebben mijn vraag nog steeds niet beantwoord. Welke schappen van welke winkel zijn nu leeggeplunderd?” Margot pakte een tas en leegde die op tafel. Allemaal doosjes met panty’s. “Eerst gingen we naar de Hema. En toen zijn we ook nog even naar die lingeriewinkel geweest, schatje. Daar hadden ze ook wel leuke panty’s.” Joline knipoogde. “Met stipjes…” Zij leegde haar tas ook op tafel en Charlotte ook. “We hebben gehoord dat de panty’s in dit huishouden er nogal snel doorheen gaan, Kees. En een beetje dame kan natuurlijk niet zonder panty. Dus hebben we maar een voorraadje ingeslagen… Overigens ook nylons.”
Ik keek naar de berg doosjes op tafel. “Meiden, jullie zijn…” Joline omhelsde me. “Schatje, dat is niet allemaal voor leuke avondjes hoor. Er zitten ook een aantal mooie zomerpanty’s bij: lekker dun en luchtig, prima voor onder een zomerjurkje als we eens op een terrasje zitten. De verkoopster van die lingerieketen vond dat we niet met hun panty's in een tas van de Hema over straat konden. En die panty’s van de Hema zijn ‘gewone’ panty’s voor dagelijks gebruik. En om jou te wurgen natuurlijk. Dus reken je maar niet rijk, vriendje van me.” Haar ogen lachten echter.
“Het voordeel is wel dat we vrijwel dezelfde beenlengte hebben, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “En waar bekostigen jullie dit erotische Luilekkerland van, dames? Want hier ligt toch voor een redelijk kapitaal aan nylon…”

Lot ging vlak voor me staan en tikte op mijn neus. “Heeft u wel eens van het fenomeen ‘salaris’ gehoord, meneer Jonkman? Daar bekostigen wij deze expeditie van. En overigens: zo’n enorm kapitaal is het nou ook weer niet: bij de Hema moesten we 120 euro aftikken, bij die andere winkel bijna 400. Maar dat was het wel waard, nietwaar meiden?” Zowel Margot als Joline knikten.
En Lot vervolgde: “En terwijl we in de Hema stonden, belde onze lieve tante op; mevrouw Bongers heeft het eerste deel achterstallig salaris op Nadia’s rekening overgemaakt: bijna 30.000 Euro.” Ze giebelde. “En dat nieuws maakte dat we nog even doorliepen naar die lingeriezaak…”
“Jullie zijn ondeugende meisjes. Alle drie! Maar daar heb ik niks op tegen. Gefeliciteerd, schatten!” Margot zei nuchter: “Dit is deel een. Er komen vier delen, met een tussenpoos van 3 maanden. 120.000 Euro in totaal en dat is in feite nog steeds een schijntje. Maar Nadia is al bezig om een civiele procedure voor te bereiden; en als die gewonnen wordt komt er een eis voor smartegeld. En die is aanzienlijk hoger.”
Ik keek beide zussen aan. “Willen jullie dat écht? Ze zó uitkleden?” “Niet alleen wij, Kees. Nadia heeft ook nog wat met haar broer en zijn vrouw te verhapstukken. Die ongelijk verdeelde erfenis, weet je nog? 1.100.000 euro voor hem en 400.00 euro voor haar… En wees maar niet bang, ze komen echt niet van de honger om. Als het bedrijf verkocht wordt, ook al krijgen ze er een slechte prijs voor, staat er minimaal 5 miljoen op hun bankrekening.”
Ze keek me koeltjes aan en ik zag plotseling een paar grijze ogen die uiterst vastbesloten stonden. En die van Charlotte net zo, evenals die van Joline. “Heus Kees… We halen ze écht niet het vel over de oren, maar ze gaan wel voelen wat ze ons hebben aangedaan. En onze potentiële aanstaande ex-bruidegoms gaan dan ook dokken: ze hebben ons verkracht, weet je nog?”

Ik ging even zitten. “Dit is even een andere wending van een verhaal, meiden.” Joline knikte. “Ja. Maar wel een verhaal met een goed einde, Kees. Twee meiden een nieuw leven gegeven.” Ik knikte. “En daar ben jij mee begonnen, schat. Reden genoeg om jezelf te trakteren op mooie nieuwe panty’s.” Ze giechelde. “En jij hebt meegedaan, schatje. Reden genoeg om jou te trakteren op mooie sexy panty’s om mijn benen.”
Een zoen volgde.
“En om onze benen, Jolien…” klonk het achter ons. “Daar mag hij ook wel eens van genieten.” Een giechel volgde. “En stipjes tellen…” Ik keek Joline aan. “Heb jij…” Ze knikte, pretlichtjes in haar ogen. “Ik heb de meiden over Jolientje verteld, Kees. En de stipjes op haar panty. Vanochtend vroeg, toen jij nog lag te ronken.”
Ik werd rood en de zussen keken me plagend aan. “Zou jij twee panty’s-met-stipjes kunnen tellen, Kees? Of drie? Op één avond? Of heb je dan je wetenschappelijke rekenmachine nodig?” Ik gromde. “Feeksen. Jullie zijn feeksen. Alle drie. En ruim deze uiterst verleidelijke beenbedekking maar op; voor hetzelfde geld komen Fred en Wilma aar binnen waaien en dan is de beer los. Overigens, over bezoek gesproken: morgenochtend, na de kerkdienst zijn we uitgenodigd door Richard en zijn vrouw. Jullie hebben uitgebreid met hem gesproken, maar hij wilde nu ook eens met mij kennismaken, zei hij. Want meer dan een oppervlakkig gesprekje in de hal van de kerk hebben we nog niet gehad.”
Margot knikte. “Leuk. Richard is een fijne vent. Wij hebben… drie weken geleden na de kerkdienst een uur met hem zitten praten. In een zaaltje van de kerk. Heeft onze geschiedenis aangehoord en één en ander in perspectief gezet.” En Charlotte vulde aan: “We voelen ons helemaal thuis in zijn kerk.”
Ik glimlachte. “Dat heb ik hem letterlijk ook zo gezegd, meiden. En hij antwoordde met de uitspraak: ‘Kees, het is niet ‘mijn kerk’. Ik ben slechts dienaar des woords.’ Dat tekent hem wel, denk ik.” Ze knikten langzaam, Joline ook.

Ik stond op. “Wel dames, ruimen jullie deze handel zelf op, of moet ik het in jullie lingerielades stouwen?” Joline sprong overeind. “Opschieten meiden! De heer Jonkman is nogal rigoureus als het om panty’s en lingerie gaat. Twee dagen voor ons huwelijk stond ik voor mijn kast te twijfelen wat ik mee zou nemen naar Noorwegen. Meneer ziet dat, rukt de lades met panty’s en lingerie uit de kast en flikkert de inhoud in een weekendtas met als begeleidende tekst: ‘Zo. Het belangrijkste heb je.’ En pakt vervolgens een tweede weekendtas.”
De zussen gierden van het lachen. “Lekker makkelijk, zo’n vent die je bagage klaar zet, Jo…” Joline snoof. “Daarna kom ik hele handel weer opnieuw gaan vouwen, verdorie.” Ik wees omlaag. “Nú, mevrouw!” Mopperend deed Joline haar pushups en daarna verdwenen de dames met de inhoud van de tassen in de kamers van de zussen. Ik ging maar weer verder met spelen en even later zaten de dames ook te studeren. “Laatste huiswerk voor de vakantie, Kees!”
Joline keek een beetje gemeen. “En jij moet doorgaan met studeren… Zielepoot.” “Wachtmeester Greet heeft over drie weken ook vakantie, schat. Ze gaan drie weken richting een of ander warm eiland. ‘Lekker bakken in de zon, Kees!’ zoals ze tegen mij zei…” Joline giechelde weer eens. “Laat me raden… Lesbos?” Ik zuchtte. “Vraag het morgen maar aan Greet zelf. Of Anita. Maar denk maar niet dat ik je kom redden als ze jou gaat vloeren, schatje.”
De middag ging verder rustig voorbij: de dames zaten alle drie achter hun laptops en ik ging ook nog even aan het werk: dingen die ik anders maandag zou moeten doen.

En om half vijf ging de telefoon. Hé… Martin van Dijk, mijn ‘chef’ bij 1Cimicbataljon…
“Goeiemiddag Martin, met Kees.”
“Hallo Kees, mag ik je even storen op een rustige zaterdagmiddag?”
“Ga je gang, Martin…”
“Het gaat over dat project in Bosnië, Kees. Alles gaat wat sneller dan we dachten. Den Haag was enthousiast, Brussel ook en in Bosnië wil men ook wel. Maar goed, dat laatste even met een korrel zout; men weet nog niet hoeveel het gaat kosten.”
“Dat zal hun enthousiasme danig bekoelen, Martin.”
Hij grinnikte. “Zeker als de kosten verdeeld moeten worden tussen de diverse etniciteiten, ja. Maar da’s hun probleem. Maar waar ik voor bel: binnenkort wil Brussel een verkenningsparty die kant uitsturen. Diplomaten en financiële lui. Maar ik heb bedongen dat er ook een paar ingenieurs mee kunnen. Lui die weten van de hoed en de rand en ook op technisch gebied hun mannetje staan. En ik dacht meteen aan jou en aan Fred.”
Ik ging even zitten. “En wanneer zou die verkenning plaats moeten vinden, Martin?”
Hij aarzelde. “Woensdag heen, vrijdag terug, Kees.”
“Potdomme, dat is een lekkere reactietijd…” Ik werd een beetje nijdig.
“Sorry Kees, soms gaan de diplomatieke molens sneller dan gedacht. Den Haag zit er achter heen, een of andere hoge ome op het ministerie van Buitenlandse zaken.”
Ik gromde. “Leuk Martin, maar behalve één gevechtspak, een slaapzak en m’n ouwe ghilliesuit heb ik nog geen uitrusting.”
“Dat is geen probleem, Kees. Ik kan nog wel een paar gevechtspakken voor je ritselen. Bij de foerier in Apeldoorn ligt altijd een kleine voorraad, speciaal voor dit soort spoedklussen.”
“Nou, das ten minste iets. Wanneer moet je het weten?”
“Voor morgenochtend 08:00, Kees. Dan moet ik de namen doorgeven aan BuZa.”
“Aan wie??”
“Buitenlandse zaken. De club gaat met een C-130 vanaf Eindhoven naar Sarajevo; daar staat een heli klaar voor het vervoer naar Travnik. Slapen in een hotel in Travnik, vrijdagochtend een laatste bespreking, daarna terug naar Sarajevo, instappen in de civiele kist, rond 16:00 landen op Eindhoven.”
“Hmmm, dat scheelt in ieder geval veel reistijd. En een stuk minder kans op ongevallen.”
Martin reageerde nogal verontrust. “Ongevallen??? Hoezo?”
“Ben je wel eens in Bosnië geweest, Martin? Ze rijden daar als idioten.”
“Hmmm… Parijs was al redelijk grensverleggend voor mij. Maar goed… wanneer hoor ik van je?”
“Voor vanavond 20:00. En dan heb ik ook overlegd met ene van Laar.”
Hij schoot in de lach. “Dat geloof ik graag en die ga ik zo ook bellen. Ik hoor van je, Kees!”

De verbinding werd verbroken en ik keek op, recht in de ogen van Joline. “Vertel het maar, schatje…” Ze lachte liefjes. “Verkenning naar Bosnië. Fred en ik, plus een paar lui van Buitenlandse zaken. Aanstaande woensdag er in, vrijdag er uit. En nee, ik heb nog niet gezegd of ik kan, Joline.” Ze glimlachte. “Dat hoorde ik al en dat wordt op prijs gesteld hier. Wat denk je zelf, Kees?” “Laat me even nadenken schat. Even wat dingen op een rijtje zetten, ook voor DT.” Ze knikte en boog zich weer over haar boeken.

Margot zat ons beurtelings aan te staren. “Jullie zijn wel héél kalm hieronder… Kees, je gaat naar een oorlogsgebied!” Joline keek op. “Margot, als eentje is die weet wat dat inhoudt is het Kees wel. Laat hem even rustig nadenken alsjeblieft.” Ze boog zich weer over de boeken. Margot keek nu bijna panisch. Charlotte zag het, pakte haar zus bij de hand en trok haar omhoog. “Mee jij.” Ze verdwenen in hun kamers en het was weer rustig. Joline had niet opgekeken.
Na een kwartiertje was ik wel uit. Bij DT was het redelijk rustig. Behalve de loopgroep waren er… Shit! We hadden de loopgroep voor dinsdagavond uitgenodigd! Nou ja, die avond moest dan maar een week opschuiven. Bugelles donderdag afzeggen: geen punt, Greet zou het begrijpen. Dansles op vrijdag? Lag er een beetje aan. Als ik helemaal afgedraaid terug zou komen mochten de dames alleen gaan.
Ik pakte m’n telefoon. “Ik bel Fred even, schat.” Joline keek op. “Dat dacht ik al. Doe hen de groeten!”
Even later zijn bas: “Hoi maat. Je deed er lang over.”
“Ja. Ik hield er rekening mee dat jullie meteen na het telefoontje van Martin wilden gaan douchen.”
Op de achtergrond hoorde ik Wilma. “Kees, ons doucheschema houden wij graag voor onszelf, dank je wel!”
“Sorry Wilma… Fred, hoe sta jij in de wedstrijd?”
“Simpel Kees. Adri is nog drie weken bij DT en die heeft bewezen dat hij de meeste zaken prima aan kan. Wilma geeft haar toestemming alleen maar als jij ook mee gaat. Dus…”
Joline schoot in de lach. “Wéér een teken dat Wilma en ik elkaar ook prima aanvoelen. Kees zou mijn toestemming alleen maar krijgen als jij ook meeging, Fred!”
Een gerommel klonk door de hoorn.
“Nou, we zitten er aan vast, maat. Bel jij Martin of doe ik het?”
“Ik bel ‘m wel, Fred. Als jij Theo nou eens belt…”
Hij gromde. “Oh ja, het is weer zover… Kees maakt iemand blij en Fredje mag het slechte nieuws verkondigen.”
Joline keek op en riep: “Hoezo slecht nieuws, Fred? Theo zal het best wel kunnen waarderen als het een paar dagen stil is bij DT! En anders de meiden wel. En ik ook!”
“Mevrouw Jonkman, overmorgen ga ik eens een appeltje met u schillen. Met een héél bot mesje.”
“Overmorgen zit dit meisje als een brave studente in de collegebanken, meneer van Laar. En Dinsdag zijn jullie op schoolreisje. Dat botte mesje komt op z’n vroegst vrijdag, tijdens de dansles. Groeten aan Theo, Fred!”

Ik verbrak de verbinding en keek Joline aan. “Jij bent een geniepig wicht, meisje Jonkman – Boogers!” Ze stond op, liep naar me toe en omhelsde me. “Lieve schat, dit zat er toch al lang aan te komen? Ik had me er al helemaal op ingesteld dat ik je een paar weken zou moeten missen. Uiteindelijk worden het nu drie dagen. En ja, als de klus daadwerkelijk gaat beginnen wordt het wat langer. Kunnen we dat aan? Ja toch? En met Fred bij je… Een levensverzekering van 110 kilo. Heus, ik had dit al lang overdacht.”

Ik kuste haar. “Je bent een hele slimme vrouw, Joline…” Ze keek guitig. “Ja. Daarom heb ik jou aan de haak geslagen. En nu gaan we Margot eens uit een dipje halen. En daarna eten!” Ik klopte aan bij de zussen. “Willen jullie wat drinken? Dan kletsen we even samen.” Charlotte knikte, Margot keek aarzelend. “Wil je dat nog wel?” “Schiet op Margot. Poets je gezicht en kom naar binnen.” Even later zaten we alle vier met een glas drinken voor ons.
“Margot: Bosnië is niet meer het oorlogsgebied wat het ooit was. Ja, onderhuids broeit het nog steeds, maar men kijkt wel link uit om gekke dingen te doen; dan kunnen ze de steun van de EU wel op hun buik schrijven. Bovendien: Fred en ik gaan samen. Een redelijk zwaar tweemansleger.”
Joline keek ondeugend. “Dat ‘redelijk zwaar’ kun je letterlijk nemen, Margot. Twee honderd kilo, schat ik zo.” “Ik denk dat ik mee ga doen met die sessie van dat botte mesje, mevrouw Jonkman…”
Ze knipoogde en vervolgde: “Margot, wij hebben samen al een paar dingen meegemaakt. Men maakt mij niet meer zo gauw bang en al helemaal niet als Kees naast me staat. Enfin, dat hebben jullie gemerkt. En ik vermoedde al dat dit er aan zat te komen.” Ze stopte even.
“En nu stoppen met miepen; we gaan koken, eten en daarna hebben we een gezellige avond. Begrepen?” Bedeesd klonk: “Jawel, mevrouw Jonkman…” Charlotte merkte op: “Ik zou bijna willen zeggen: “Jawel Tony…” Joline keek op. “Wát?” “Zoals jij net praatte en keek… Precies je moeder.” “Dat is een héél groot compliment, Lot. Dank je wel.”

Ik keek Joline aan. “Ik bel Martin even.” Ze knikte. Ik toetste het nummer van Martin in.
“Hoi Kees, zeg het maar.” “Hé Martin. Je kan tickets kopen voor twee majoors. Ene van Laar en ene Jonkman.”
“Mooi kerels! Dan moet je maandag even in Apeldoorn komen voor een extra gevechtspak. Oh ja, en nieuwe borst- en mouw-emblemen natuurlijk,, want die neushoorn op je mouw… Dat beest ziet er niet uit!”
Ik gromde. “En bedankt hé? Ga zo door en ik her-overweeg mijn beslissing. Ehh… Moeten we nog meer meenemen, Martin?”
Het was even stil.
“Een laptop is geen overbodige luxe, met daarop jouw presentaties. Die je me in Apeldoorn heb voorgeschoteld en degene die je in Noorwegen gemaakt hebt. Inclusief foto’s graag. Maakte veel indruk in Den Haag. Verder je paspoort, toiletartikelen, nou ja het bekende spul voor een paar dagen weg.”
“Nemen we wapens mee,Martin?”
“Ben je gek? Dan slaan die lui van BuZa helemaal op tilt! Die waren al niet zo vrolijk toen ik zei dat de militairen in uniform zouden komen…”
“Oké, oké, ik vraag het maar. De laatste keer dat ik in Bosnië was zeulde ik een Accuracy met me mee, en dat is niet eens zo lang geleden hoor…”
“Bosnië is een beetje veranderd, Kees. Misschien, héél misschien zijn ze daar nu wat verstandiger geworden.”
Ik bromde: “Ik hoop het… Overigens: waarom wil je Fred mee hebben? Zijn specialiteit is ICT en daar is hij beregoed in,maar…” Martin onderbrak me. “Er zitten ook nog wat ICT-haken en ogen aan dit project, Kees. En bovendien is de kans nogal aanwezig dat lui uit de Russische Federatie proberen in te breken in systemen waar jullie mee gaan werken. Dus is een cyber-specialist hard nodig. Fred weet dat ondertussen ook en hij zou wel wat maatregelen nemen, zei hij.”
“Oké. Verder: tijdstip vertrek uit Eindhoven?”
“Krijg je nog te horen. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat jullie om 09:00 zouden vertrekken, maar daar vonden ze bij BuZa wat van. Het wordt wellicht wat later.”
“En geven we daar aan toe? Sjongejonge…”
Hij lachte zachtjes. “Misschien wel, misschien niet. Dat wordt op hoger niveau beslist. We vliegen in ieder geval mee met de Luchtmacht; die heeft een C-130 klaar staan met wat spullen voor Bosnië.”
“Nou, dan overleg je toch met die jongens van de Luchtmacht? 09:00 vertrek en anders mogen de heren uit Den Haag gaan lopen.”
“Er is ook een dame bij, Kees. Maar je brengt me op een idee. Wellicht dat ik morgen nog even bel voor wat details.”
“Na 14:00 graag, Martin. We gaan eerst naar de kerk, daarna koffiedrinken elders.”
“Oké. We spreken elkaar!”

Ik legde de telefoon neer. “Zo. Geregeld.”De telefoon had op de speaker gestaan, dus Joline en de zussen hadden alles meegekregen. “Je blijft een pain in the ass, Kees Jonkman. Die arme ambtenaren van Buitenlandse zaken zo vroeg op laten staan…” Joline lachte gemeen en ik grinnikte terug.
“Ja. En weet wat het aardige is? We vliegen dus heen in een C-130 Hercules. Van origine een vrachtvliegtuig. Met opklapbare zitjes langs de kant van het laadruim. Die bestaan uit plastic stroken, diagonaal in elkaar gevlochten. Een uur er in zitten en je hebt een ruitjesmotief op je kont. En je vergaat van de herrie; de cabine is niet geïsoleerd of verwarmd. Als je de juiste spullen niet bij je hebt is het een nogal oncomfortabel tripje…”
“En jij hebt die spullen dus wél bij je?” Margot vroeg het nieuwsgierig. “Ja. Een dun kussentje en goeie oordoppen. Tegen de kou kun je je kleden: lange onderbroek, muts en handschoenen mee. En af en toe opstaan en wat heen en weer lopen. Of opwarmen in de cockpit. De dame en de heren van Buitenlandse zaken gaan een wat oncomfortabel ritje maken…” Ik grinnikte gemeen.

“Maar nu ga ik koken! Deze majoor begint honger te krijgen. En na het eten gaan we een spelletje doen met z’n vieren.” Charlotte keek ondeugend. “Nee Lotje, dat is niet hetzelfde spelletje als afgelopen nacht. Dan kan ik morgen niet goed blazen. Vannacht verblijven jullie netjes in jullie eigen kamers en Joline en ik trekken ons terug op ons eigen bedje. Balou de teddybeer waakt over Joliens maagde...” “Te laat!” was de omiddellijke reactie van Joline en de zussen schoten in de lach. Mooi… Een geintje om het geheel af te sluiten.

En ik verdween de keuken in. Koken: macaroni. Had ik zin in…