Kevin schudt met zijn hoofd, het doet er ook niet meer toe. “Water onder de brug.” De zin herhaalt hij een paar keer hard. Als hij midden in de lege kamer rond kijkt, beseft Kevin dat dit alleen is om zichzelf te overtuigen.
Met een leeg schaaltje in de hand loopt hij naar de keuken. Krak! Het geluid klinkt scherp en hard in de stilte. Als hij zijn voet optilt ziet hij een insect plakken aan zijn schoenzool. Drie seconden geleden zou het een krekel kunnen zijn geweest, nu is het een onherkenbaar mengsel van poten en smurrie. Even kijkt Kevin naar de laatste stuipen van de voelsprieten.
Met een zachte snik laat hij het schaaltje vallen op de grond, dat uiteenspat in honderden scherven. Een traan begint op te wellen bij zijn rechterooghoek en rolt uiteindelijk over zijn wang. Dan nóg een en als er een derde bij zijn linkeroog opkomt, zakt Kevin door de knieën. De kracht ontbreekt hem en als een kaartenhuis zakt hij in elkaar. Al snikkend en zuchtend ligt hij daar tussen de scherven op de vloer.

---

“Ik ben nu klaar met werken.”
“Rij nu naar jou”
“Ik sta nu op het parkeerplaats. Riskeer ik die laatste minuten dat het betaald parkeren is?”
Elk bericht dat Kevin naar Jochem stuurde vulde hem op een of andere manier met geluk. Simpele woorden maar vol liefde. Even schoot regel drie door zijn hoofd, maar snel verdrong hij dit.
Kevin kwam nu bijna twee maanden bij Jochem, eerst af en toe, later bijna om de dag. Ergens wist hij dat het snel zou eindigen, dat gebeurde uiteindelijk altijd. “Je kan een vis maar zo lang aan de lijn houden voor hij losbreekt en verder zwemt.” Dit werd hem een paar jaar eerder gezegd door Harm en sindsdien echode deze regelmatig nog na in zijn hoofd. Ook deze gedachte verdringt hij snel.” Nee, Jochem zal nog wel even blijven. Zo hecht zijn we nog niet.”

Met een opgewekt hupje springt Kevin de trap op naar de tweede verdieping van de flat. Even kijkt hij over de reling naar beneden, om snel toe te geven aan zijn hoogtevrees en dichter langs de voorgevel te lopen. Bij nummer 205 houdt hij stil en drukt tegen de openstaande deur. Als de voordeur dicht is, volbrengt hij zijn gewoonlijke ritueel van schoenen uittrekken en de jas ophangen. Jochem vond dit altijd al een grappig iets, daar een normaal iemand dit andersom zou doen.
“Hoi schat, ik ben thuis!” Met een glimlach opent Kevin de deur naar de woonkamer. Op de bank zit Jochem in een trainingsbroek en T-shirt. Even denkt Kevin een serieuze blik op zijn gezicht te zien, maar de lach is duidelijker. “Hoi lieverd, heb je me gemist?”
Kevin laat zich naast Jochem op de bank vallen en laat zijn hoofd op diens schouder kantelen. “Elke minuut van de dag.” Even geniet Kevin in stilte van de warmte die door het dunne T-shirt uitstraalt. Dan draait hij zijn hoofd naar dat van Jochem en kust hem zachtjes op de lippen. “Echt elke minuut...” Een volgende kus drukt hij iets harder op de lippen en al snel zitten ze vol zoenend tegen elkaar aan.

Kevin strijkt met zijn hand over de rug van Jochem. De warmte is ook hier te voelen, zijn eigen persoonlijke kacheltje. Hij laat een goedkeurende kreun klinken in de mond van Jochem. Even laten de lippen elkaar los, lang genoeg om een gelukkige zucht te slaken.
Nu is het Jochem die het initiatief neemt en bijna bovenop Kevin duikt. Kevin laat zich onderuit zakken en half op de bank liggend zoenen ze verder. Weer valt het hem op hoeveel warmte Jochem uitstraalt. Ook valt het hem op hoe er iets hards tegen zijn heup drukt. Hij laat zijn ene hand van Jochems rug glijden en strijkt langs de bobbel in de trainingsbroek. “Hmm... volgens mij heb jij me ook gemist.” Met een brede lach schudt Jochem van nee. “Jij mag niet lie...” Voordat Kevin de zin kan afmaken, drukt Jochem hem alweer zijn tong diep in de mond.
Hij geniet met volle teugen van zijn kacheltje dat zwaar op hem ligt. Afwisselend strijkt hij Jochem over de rug en langs de zij richting die nog immer op de heup drukkende bobbel.

Na een paar minuten voelt Kevin hoe langzaam één voor één de bovenste knoopjes van zijn overhemd worden losgemaakt. Dan voelt hij de warme vingers over zijn sleutelbeen strelen. Weer gaan er een paar knoopjes los en al kussend verplaatst Jochem zijn mond naar de nek. Zijn vingers kroelen zachtjes door het borsthaar.
Een diepe zucht ontsnapt uit de mond van Kevin. Hij kon daar werkelijk geen genoeg van krijgen. Als even later ook de laatste knoopjes los zijn, vouwt Jochem het overhemd helemaal open. De harige torso met een eveneens harig klein buikje neemt hij in zich op. Met twee handen strijkt hij vanaf de navel richting de borstkas en als hij bij de tepels komt, knijpt hij er speels even zachtjes in. “Auw, jij kreng!”
Met een plotse duw ligt Jochem tegen de armsteun van de bank. Voor hij het in de gaten heeft is het nu Kevin die bovenop ligt. Terwijl hun tongen en lippen elkaar weer vinden, streelt Jochem de harige borstkas. Elke keer als hij de tepels voelt en er in knijpt, stoot Kevin een ademtocht bij hem in de mond.
Na een paar minuten maakt Kevin zich los en kijkt met verliefde ogen neer op zijn maatje. “Ik vind nu wel dat we een beetje ongelijk gekleed zijn.” Met één hand pakt hij de kraag van het T-shirt en trekt er een beetje aan. Bijna gewillig tilt Jochem zijn armen op om het shirt van zich af te laten glijden.

Maar Kevin heeft een ander plan. Zijn andere hand pakt de kraag naast zijn eerste en met een ruk scheurt hij de stof een eindje in. De flarden van de stof vallen deels terug, maar laten de gladde huid eronder duidelijk zien. Voor Jochem bekomen is van de schok, drukt Kevin al zijn lippen op het borstbeen. Even plaatst hij een paar kusjes om zich daarna een pad te likken over de haarloze huid richting de tepel.
Nu is het de beurt aan Jochem om een diepe zucht te slaken. Wanneer Kevin bij de tepel aankomt, draait hij er plagerig een paar rondjes met de tong om en zuigt hem dan tussen de lippen naar binnen, laat hem los en zuigt hem weer naar binnen. Als Jochem weer een zucht van zaligheid slaakt, bijt Kevin zachtjes in het uitstekende stukje huid. “Hmm, wou je mij terugpakken? Je weet toch dat ik daar alleen maar geiler van word?” Met de tepel nog tussen de tanden, knikt Kevin minimaal. “Dat weet ik maar al te goed.” De woorden klinken een beetje vervormd door de geklemde kaken. De sensatie van de korte rukjes die dit geeft, laten Jochem zachtjes kreunen. Dan laat Kevin de tepel los en likt hij zich een baan naar de andere zijde.

Als Jochem ondertussen met zijn handen zijn behaarde lichaam probeert te strelen, houdt Kevin hem tegen. Hoewel ze beide even sterk zijn, haalt Kevin zijn voordeel in het kleine overgewicht dat hij heeft. Dik zou hij zichzelf niet noemen, maar zo slank als Jochem is... nee, daar zou hij alleen maar over kunnen dromen. Met een stevige grip houdt hij de polsen van Jochem vast, langs het hoofd tegen de bankleuning drukkend. Het kost hem zo wel meer moeite om bij de tepel te komen. Onder het worstelen door, besluit Kevin dan ook dat hij dan maar gaat voor waar hij bij kan en geeft Jochem een lik door het gezicht. “Ieww!! Viezerd!!” Een zoute smaak verspreidt zich over de smaakpapillen en dan in de mond. “Begin je het moeilijk te krijgen dat je nu al zweet?” Jochem opent zijn ogen en kijkt op, de aangedikte walging nog op het gezicht. “Nee … hoor!” Met een paar draaien van zijn heupen weet hij de knieën op te trekken en zijn benen tussen hem en Kevin in te krijgen. Deze ziet aankomen wat er wordt geprobeerd en gaat nu met zijn volle gewicht op Jochem hangen.

Zo liggen ze daar even uit te puffen, neus aan neus, Jochem gevangen tussen de bankleuning en Kevin. Opstandig kijkt hij tussen zijn knieën door naar zijn vriendelijke belager. Met een behepte stem weet Jochem nog net een “Geef jij je al gewonnen?” uit te persen. Zijn ogen lijken te gloeien van strijdlust, maar Kevin weet dat dit eerder van geiligheid is. “Nooit!” Kevin buigt zijn hoofd verder naar voren en zoent hem weer vol op de mond.
Het duurt niet lang voor hij de weerstand in de benen en armen voelt wegebben. Een gemoffelde kreun klinkt tussen hen in, niet echt duidelijk uit welke mond deze is ontstaan. Zijn overwinning zeker laat Kevin de grip op de polsen los en kroelt door het korte hoofdhaar van Jochem. Deze had echter zijn strategie al klaar en duwt met de benen alsnog Kevin van zich af. Met een kreun en een plof belandt deze op de rug naast de bank. Een tweede plof is te horen als Jochem speels boven op hem belandt.

Snel pakt hij de polsen van de teddybeer en probeert deze op de grond vast te pinnen. “Geef jij je over?” Jochem probeert zijn gewicht ook in te zetten, maar zoals gezegd mist dit in de slanke verschijning. Kevin glimlacht breed. “Nooit.” Bijna fluisterend komt het over zijn lippen. Met wat moeite weet hij al worstelend de overhand te krijgen en op zijn knieën te komen. “Ziet er naar uit dat er iemand om billenkoek vraagt.”
Een twinkeling schittert in de ogen van Jochem bij het horen van de opmerking en bijna gelijk veinst hij hoe hij langzaam de kracht verliest om verder te worstelen. Kevin op zijn beurt maakt daar gebruik van en weet op te staan en zijn slanke wederhelft over de rugleuning van de bank te leggen. De ene hand gebruikt hij om Jochem op zijn plaats te houden, niet dat hij er veel kracht voor hoeft te gebruiken. Met de andere trekt hij in één beweging de trainingsbroek tot op de enkels. De stof glijdt makkelijk over de twee mooi gevormde gladde billen. Daar onder zijn twee volle geschoren ballen te zien, met daar weer onder een half slappe pik.

Pats! Met een platte hand slaat hij op de rechterbil en een zachte kreun rolt over de lippen van Jochem. Even kijkt Kevin hoe de huid langzaam rood begint te kleuren in de vorm van zijn hand. Pats! Pats! Pats! Afwisselend tussen de linker- en rechterbil geeft hij een paar klappen meer. Wanneer hij weer kijkt hoe de huid verder rood kleurt, ziet hij ook hoe Jochem langzaam de bilspieren probeert te ontspannen.
Even streelt Kevin over de zachte huid, weer valt het hem op hoe zeer de warmte van Jochem afstraalt. Dan pakt hij één bil ferm vast en kneed deze een paar keer. “Damn, jij hebt zo’n lekker kontje.” Pats, een volgende klap landt op Jochems zitvlees. “En als jij lief bent...” Jochem moet zijn zin pauzeren om een kreun te geven als hij weer een hand om zijn andere bil voelt komen “... mag je de dadelijk helemaal uitwonen.” Kevin lacht luid “En jij zou mij tegenhouden als ik dat niet ben?” Jochem wiebelt even met zijn kont en kijkt verleidelijk achterom. “Dit kontje heeft jou in zijn macht, dus alles wat ik zeg gebeurd!”

Daar heeft hij wel gelijk in, Kevin zou bijna alles doen voor dat kontje. Maar ook voor de rest van dat lichaam. Met twee handen spreidt hij de billen en kijkt even naar het knipogende rozetje dat er tussen verscholen zat. Dan laat hij zich op de knieën zakken en likt met volle tong tussen de heerlijke helften heen. “Oww mijn God!” een hijgende kreet geeft aan dat Jochem het lekker vindt. “Nog eens!”
Het voelt een beetje als de omgekeerde wereld, de prooi die het roofdier zegt wanneer deze mag eten. Maar het werkt voor hen... in ieder geval voor zolang deze vis aan de lijn wil blijven zitten.