Het was een warme avond in het dorp en de terrassen waren goed gevuld. Calvin was met wat collega’s na het werk op deze vrijdagavond uit eten geweest, en zaten nu nog aan de digestieven op het terras. Alles leek leuk en gezellig. Maar hij zat hier met een reden. En het was vrij ernstig. Zou hij haar weer op iets kunnen betrappen?

‘Hey, ga je weg?’ vroeg hij haar eerder vandaag, zo aan het einde van de middag. Er was niks aan de hand. Gewoon interesse op de meest gezonde manier. Alles wat hij dacht, uitte hij niet. Alles aan deze vraag klonk normaal.

‘Ja, even wat drinken in het dorp.’ zei ze hem lief terug. Ze zag er mooi uit in die zomerse, rode jurk die wel het een en ander bloot liet zonder dat ze er ook maar een beetje sletterig uitzag. Ze zag er gewoon waanzinnig knap en lekker uit. Zoals altijd eigenlijk. En zij niet alleen. Calvin kwam net van zijn werk en zag Alanah met haar vriendinnen nog voor de deur staan. Ze stonden op punt van vertrekken maar het leek alsof ze had gewacht op zijn terugkeer, zodat ze dit moment nog even konden hebben. Dat tot irritatie van haar vriendinnen. Dat ze moesten wachten was al irritant. Maar ook dit ogenschijnlijk normale gesprekje vonder ze vreselijk irritant.

‘Je hoeft je niet aan hem te verantwoorden!’ zei de ene vriendin fel.

‘Kunnen we nu gaan dan?’ klonk de ander vooral verveeld. Die ene was Miley, de ander Sophi. Miley was een wat bekakte blondine, paste prima in hetzelfde rijtje als Alanah op zo’n beetje elk gebied, en had de nieuwe situatie bij Alanah thuis vanaf het begin nauwlettend in de gaten gehouden en niet vertrouwd. Calvin vond haar altijd wat irritant. Ze was arrogant. Hij gunde haar ook geen blik, wat zij dan weer arrogant van hem vond. Stiekem vond hij haar wel lekker, ook dat ze zo deed. Dat kreeg hij wel uit haar, dacht hij vaak maar. Sophi was een klein opdondertje. Ook lekker. Meer viel er nog niet over haar te zeggen. Ze deelde niet de zorgen die Miley had. De drie meiden waren alle drie even oud en kenden elkaar van school. Alanah had niet veel vriendinnen, maar die paar die ze had, was ze altijd erg close mee, vond ze. Miley misschien wat meer mee, dan Sophi. Die vond het allemaal wel best. Die was ongeduldig. Die wilde uit. Die wilde met jongens dansen, drinken, zoenen en als het kan nog wat meer. Wat dat betreft had zij meer gemeen met Alanah. Miley niet. Die had zowaar een serieuze relatie. Die dacht altijd alles beter te weten. Ook als het aankwam op andermans relatie of kijk op relaties. Zo ook de relatie tussen Alanah en haar stiefvader. Ze had het nooit begrepen. Maar haar oordeel was altijd hetzelfde gebleven. Hij deugde niet. Dit deugde niet. En ze snapte niet dat Alanah deed alsof hij wel deugde. Want ook dat deugde niet. Ze vond het vreselijk irritant dat er gedaan werd alsof de situatie niet gek was. En dat schoof ze zeker niet onder stoelen of banken. Terwijl je amper van een relatie kan spreken tussen de twee, op wat voor manier dan ook. Toch kon men voelen dat er iets speelde. Bij beiden. En door beiden nog onuitgesproken. Maar ook Miley voelde iets. Een spanning. En dat vertrouwde ze dus echt niet.

‘Veel plezier.’ zei Calvin alsof hij het niet doorhad. ‘En maak het niet te laat.’ voegde hij er vooral aan toe omdat hij zeker wel wist dat die ene vriendin juist dit soort retoriek irritant vond. Hij ging gewoon naar binnen, pakte er maar wat te drinken bij, en begon eens even uitgebreid te verzinnen en te fantaseren over die drie meiden die elk te mooi, te knap en te sexy waren om enkel uit te gaan voor de gezelligheid. Hij wist het zeker. Ze lustten er wel pap van. Hij stelde ze alle drie voor zoals hij Alanah gezien had. Die meiden van tegenwoordig… Glunderend ging hij z’n avond tegemoet. Al waren het dit soort gedachtes die hem op een gegeven moment juist bezorgd maakten. Bezorgd, en nieuwsgierig natuurlijk. Zoals ze erbij liep… Daar was maar één reden voor… En hij had toch niks beters te doen.

Het was maar goed dat hij haar volgde. Hij vertrouwde het gewoon niet. Hij had wat collega’s gebeld uit de buurt die altijd wel in waren voor een drankje, en zodoende zaten ze al een tijdje tegenover de tent waar hij Alanah naar binnen had zien gaan. De rest vermoedde niks, en het was juist een prima avond, gezellig gewoon. Meestal kwam Calvin niet zelf met zo’n voorstel, dus dat werd gewaardeerd. En dat hij nauwlettend alle activiteiten aan de overkant in de gaten hield, viel niemand op. Zo had hij Alanah al meerdere keren naar buiten zien komen, met of zonder vriendinnen. Dan stak ze snel een sigaret op, al stond het haar niet. Dit was stoer doen, tuttig als ze daar stond met dat ding tussen twee vingers en haar benen gekruist. Vaak stond er wel een jongen bij, of meerdere. Soms stond ze met een paar jongens te roken en lachte ze overdreven om de grapjes die ze maakten. Zou ze? Calvin keek toe en fantaseerde al volop over die jonge vrouw die zo seksueel actief was dat het zijn fantasieën bijna te ver ging. Zou ze zo’n sletje zijn? Dat wilde hij niet. En toch ook wel. Hij wist niet goed wat hij van haar moest vinden en zo over haar denken voelde verkeerd, en wond hem tegelijkertijd enorm op. Ze was gewoon zo knap en zo sexy. En sinds hij haar gezien had in het bos, leek het hek van de dam.

En toch vertrouwde hij het niet. De avond vorderde langzaam, en elke keer dat Alanah naar buiten kwam, zag ze er steeds meer beschonken uit. Nooit zag ze Calvin aan de overkant van de straat zitten. Ze was nu juist even niet met hem bezig. Ze was hier omdat ze zoveel met hem bezig was, en even aan iets anders wilde denken. Jongens hadden haar snel gevonden, en kochten haar drankje na drankje. Het was rond een uur of elf dat ze stom dronken naar buiten kwam, zonder al te veel lawaai te maken toch opviel omdat ze bijna struikelde en daarbij een harde vloek uitliet. Niet bepaald charmant. Twee jongens volgden haar, en leken haar te helpen door elk een arm te bieden die ze leek vast te pakken, en zo slenterden de drie door het uitgaansstraatje van het dorp naar een rustiger gedeelte. Op dit moment wezen enkele collega’s Calvin op de situatie.

‘Is dat niet de dochter van je ex?’ vroeg er dan één toch wat bezorgd. Calvin stond al op. Ook hij was bezorgd. Want hier klopte iets niet.

‘Ik ga even een kijkje nemen.’ zei hij rustig, maar snelde zich achter de drie aan, die hij nog net een paar honderd meter verderop een wel heel rustig steegje zag inlopen. Of werd ze dat steegje ingeduwd?

‘Kom op. We weten dat je een hoertje bent…’ hoorde hij als eerste toen hij de hoek omkeek. Tussen een paar vuilcontainers aan de achterkant van een Italiaans restaurantje, hielden de twee haar tegen de muur. Alanah keek verbeten naar de twee, en wist dat hij geen ongelijk had. Ze wilde ook wel. Ook nu. Maar niet wat hun wilden.

‘Luister, ik doe dat niet.’ zei ze toen toch duidelijk en probeerde terug te vechten. Want een gevecht werd het al. Ze hielden haar stevig vast en keken hongerig naar dit meisje die er veel te lekker bijliep.

‘Daar geloof ik niks van. Volgens mij pijp jij als geen ander. En wij willen niet wachten.’ Calvins nekharen stonden al overeind, al greep hij niet meteen in. Ook hier die twijfel. Hij gaf om haar. Natuurlijk wel. Maar hij zag haar ook graag op deze manier, de slet die ze zeker wel was. En waar deed ze niet precies aan? De jongens leken erg ongeduldig.

‘Als jij dit niet doet, weet ik nog wel een ander plekje waar ik hem in kan steken? Wil je dat soms?’ escaleerde de situatie nu snel. Ze wilden haar gewoon tegelijkertijd doen. Daar kwam het op neer. Eén in de mond, en één in haar poesje. Alanah wilde best seks hebben met deze twee jongens. Maar dan wel seks. Om de beurt in haar poesje. Wie weet kwam ze dan wel klaar. Maar daar wilden ze niet op wachten. Heel veel tijd hadden ze ook niet. Maar daar was zij zich totaal niet van bewust. Ze voerde wel weerstand, maar ze konden doen met haar wat ze wilden, zo ver heen was ze. Ze was bewust dronken gevoerd, en misschien had ze nog wel geluk dat het er maar twee waren. In deze toestand had ze dat hele café wel een beurt gegeven. Maar niet met haar mond! Dat wilde ze echt niet. Zelfs niet in deze toestand.

Toch werd ze naar de grond geduwd. Ze wilde het echt niet. Ze zag de jongens kwaad op haar neerkijken en die begonnen hun broeken al los te maken. Wat gingen ze doen dan? Moest ze hen dan alle twee in de mond nemen nu? Dat wilde ze toch niet. Ze was toch duidelijk zat. En ze mochten toch gewoon seks met haar hebben? Was dat niet genoeg? Maar met een gezicht zo knap en sexy was pijpen misschien wel meer waard dan seks. Zeker omdat ze gehoord hadden dat ze dat echt niet deed. Bijna iedereen wist wel hoe makkelijk ze was, maar dat ze niet aan pijpen deed. Dus werd dat een soort heilige graal voor de grote groep jongens uit het dorp. Ze had nu eenmaal die reputatie. Maar die mond was nog ongeschonden. En dat zou zo blijven ook.

‘Ja, stop maar.’ klonk er plots een rustige, maar dreigende stem door het steegje. Een grote, donkere man liep op de drie af en de jongens schrokken zich meteen al een hoedje. Helemaal toen deze man niet stopte totdat hij voor ze stond, en op z’n minst zeer indrukwekkend was. ‘Meisjes verkrachten? Heb je niks beters te doen?’ De jongens schrokken, maar raakten nog meer opgefokt. Alanah begon te huilen toen het woord ‘’verkrachten’’ viel. Ja, want zo voelde het wel, eerlijk gezegd. Calvin was net op tijd. Want ze was bang genoeg om het nog te laten gebeuren ook, hoe gek dit ook allemaal mag klinken. Liever zat ze hier natuurlijk niet zo op deze manier met deze jongens.

‘Joh, wie ben jij?’ durfde er één te nog te vragen, terwijl de ander wel doorhad dat dit foute boel was.

‘Hou je mond.’ zei hij dan ook. Alanah krabbelde ondertussen overeind en zorgde er snel voor dat ze achter Calvin stond en klampte zich aan hem vast.

‘Als je niet uitkijkt, ben ik de gene die je het ziekenhuis inslaat.’ klonk zijn duidelijke taal dreigender dan hij ooit geklonken had. Calvin was een rustige man. Maar ook een reus van een vent die je niet dwars moest zitten. Op dit soort momenten werd dat maar al te goed duidelijk. Alanah had het al gezien met haar moeder. Nu moest ze zelf vrezen. Werd ook zij nu het huis uitgegooid?

5. Ze werd niet het huis uitgegooid. Met een nog snikkende Alanah keerde hij terug naar zijn collega’s en hoefde hij niet uit te leggen waarom hij naar huis ging. Hun huis. Alanah werd er niet uitgegooid. Technisch had ze zich aan de afspraak gehouden, al was hij wel boos op haar. Meer omdat ze zo roekeloos was. Thuis werd het nog veel later dan het al was. Alanah moest douchen om wat nuchter te worden. Rond een uur of een zat hij aan de keukentafel en kwam een enigszins opgefriste Alanah hem tegemoet. Ze durfde hem amper aan te kijken. Ze wist dat ze te ver was gegaan en nog niet dat ze niet hoefde te vrezen voor haar plekje hier.

‘Ben je boos?’ vroeg ze hem stil, alsof ze haar eigen vader had teleurgesteld. Dat was hij. Diep teleurgesteld. Dat ze genoot van het leven, en van jongens en van haar lichaam was allemaal prima. Maar dat je zo ver gaat, dat je je bijna laat verkrachten, was iets heel anders.

‘Waar zijn die vriendinnen nou van je?’ vroeg hij eerst boos, zodat ze wist dat als hij er niet was, er dus niemand was die haar zou beschermen.

‘Het spijt me. Echt. Ik…’

‘Laat maar.’ hield hij haar kort. Zij ging zitten en hij stond juist boos op. Terugdenkende aan het hele gebeuren werd hij vooral kwaad. Ook een beetje op zichzelf omdat hij het niet eerder gestopt had.

‘Ga je me eruit schoppen?’ durfde ze hem uiteindelijk te stellen.

‘Nee.’ zei hij kort. ‘Wil je wat drinken?’ bood hij haar daarna zelfs aan. ‘Maar we moeten wel praten. Want dit verandert alles.’ doelde hij op het voorval. Alanah knikte en slikte. Ze kwam met de schrik weg. Al twee keer deze avond. ‘Maar ik ben niet je vader. En ik wil dat ook helemaal niet zijn. Je bent oud genoeg je eigen beslissingen te nemen. Maar vanavond nam je wel mooi de verkeerde. Als ik daar niet was, waar zou jij nu dan zijn?’ maakte hij haar wel heel duidelijk hoe het zat. Alanah wist niet wat te zeggen. Ze knikte. En ze slikte. Ze wist dat ze fout zat. En dat ze geluk had dat hij daar toevallig was. Al was het niet helemaal toevallig, natuurlijk. Calvin was haar gevolgd om misschien wel weer zoiets te zien als toen in het bos. Maar hij zag meer. Gelukkig niet te veel. Hij had op tijd ingegrepen. ‘Zolang jij hier woont, mag je echt alles doen wat je niet kan laten. Maar nog één keer dit, en je vliegt eruit. Ik ken je nu al een aantal jaar, en zou natuurlijk liegen als ik zeg dat ik helemaal niks om je geef. Natuurlijk hebben we nooit een goeie band gehad, maar ik ken je verdomme al zeven jaar en heb je niet voor niets zien opgroeien in wat je nu bent, zodat je dat maar kan weggeven aan al die jongens. Ik ben je moeder al verloren…’ slikte hij zelfs wat emotioneel. Dit maakte wel indruk op haar. Ook hijzelf leek verrast door de opkomende emoties.

‘Het spijt me. Echtwaar. Ik ben gewoon niet helemaal mezelf meer de laatste… paar jaar.’ Want zolang duurde het al. ‘Ik…’ Maar het was al goed.

‘Laat maar even. We hebben het er morgen nog wel over.’ Hij was niet geschrokken dat hij emoties had, maar dat hij ze toonde. Niet dat hij dat niet kon. Maar het verbaasde hem wel.

Echter was het al morgen. De nieuwe dag was al even aangebroken, en nu ze het er toch over hadden, wilde Alanah wel wat kwijt.

‘Eerst deed ik het om m’n moeder te zieken.’ sprak ze terwijl Calvin al richting de gang liep. Maar die bleef nu toch staan. ‘Maar toen ik hoorde hoe Sophi en Miley wel plezier hadden tijdens… Toen wilde ik dat ook. En het lukte maar niet. Om gek van te worden.’ sprak ze starend in de leegte voor zich. Die leegte werd weer gevuld toen Calvin terug aan tafel kwam zitten, tegenover haar. Ze klonk ernstig.

‘Wat bedoel je dan precies?’ Alanah keek weg naar een hoek van het plafond en een traan ontschoot haar nog net, wat ze juist probeerde te verhinderen.

‘Het is zo slecht, ik weet het. En misschien ben ik wel een hoer.’ nam ze het zichzelf al kwalijk. ‘Het ligt ook gewoon aan mij.’ trok ze de conclusie die ze al zo vaak had getrokken. Dat moest haast wel. Calvin zuchtte even diep en probeerde haar te begrijpen met het weinige wat ze hem gaf. Ze zag dat hij haar niet helemaal kon volgen. ‘Ik heb nog nooit seks gehad met dat ikzelf het ook echt lekker vond.’ Ze verraste hem hier nogal mee. Zeg maar gerust overvallen. Zoiets had hij er nooit achter gezocht. En hij moest er bijna om lachen, zo stompzinnig klonk het. En waarom kwam ze daar nu mee? Toch keek ze hem nu weer aan, en uiterst ernstig. ‘Ik weet dat het gek klinkt. Maar je weet niet hoe het is. Als enige lukt het je niet. Elke keer weer niet. Na zoveel jongens…’ sprak ze open over haar probleem. Dit was de echte reden waarom ze het deed. Langzaam plaatste Calvin de puzzelstukjes op de juiste plaats. Het begon te dagen, al begreep hij nog niet alles. Wat was dan precies het probleem?

‘Kijk Alanah. Ik ben niet je moeder of vader. Ik kan je waarschijnlijk niet helpen. Maar als je gewoon wat kwijt wilt, moet je wel weten dat ik er voor je ben.’ wilde hij haar eerst nog zeggen, lief en serieus. Zo keek hij haar ook aan, en ze kon er vertederd om glimlachen. Ze was zo alleen de laatste tijd. Nooit echt alleen, maar zo voelde het wel. En zijn woorden betekende veel voor haar.

‘Dankje.’ zei ze dan ook zacht.

‘En wat betreft waarom je dit allemaal doet. Dat zijn niet mijn zaken. Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat het tegenwoordig allemaal wat anders gaat dan vroeger in mijn tijd. Maar proberen en experimenteren hoort er nu eenmaal bij. Soms heb je geluk. Soms niet.’ dacht hij het te kunnen afdoen als niet te ingewikkeld. Hij wilde wel met haar over dit praten, maar dacht nog altijd dat het beter was om het niet te doen.

‘Ik geloof er eerlijk gezegd niet meer in. Er is iets mis met me.’ leek ze toch overtuigd te zijn, en wilde ze misschien hem wel weer horen zeggen dat het niet aan haar lag.

‘Als ik je één tip mag geven.’ begon hij toen wel. Ze keek hem verwachtingsvol aan. ‘Stop met al die willekeurige jongens.’ klonk hij duidelijk. Als het aan hem lag geen jongens in huis, maar ook niet daarbuiten. Niet op deze manier. ‘Ik blijf maar denken aan wat er met je zou kunnen gebeuren als ik er niet was geweest. Dan zat je nu niet hier. Begrijp je dat?’ klonk hij streng, maar rechtvaardig. En ja, dat besefte ze zich nu opeens heel goed. Ze slikte dan ook en knikte schuldbewust. ‘En hij zit er echt niet tussen. Dat soort jongens kunnen jou niet geven wat je wil.’ leek hij zeker te weten. Calvin klonk ook alsof hij wist waar hij het over had. En dat wilde ze ook best geloven. Ze had nog regelmatig teruggedacht aan zijn verschijning toen in het schuurtje. Hij was geen jongen. Wat hij had, droegen alleen echte mannen bij zich, dacht ze nog. Maar dat durfde ze hem niet te zeggen. Ze dacht dat hij het misschien wel kon. Ze zweeg. Hij wist dat hij het haar kon geven. Hij geloofde niet dat het aan haar lag. Hij wist hoe het moest. Hij wist wat ze wilde. Ze hoefde er niet te veel over te zeggen. Hij begreep nu haar frustraties. Die kende hij ook. Ook hij kwam ondertussen wel wat tekort. En met de twee elkaar aankeken over de keukentafel heen, leken hun ogen dat ook te schreeuwen naar elkaar. Maar hun monden zwegen.