Maar het laatste woord was er nog niet over gesproken. Al duurde het enkele dagen. De rust was weer wedergekeerd, maar dit bleek maar voor tijdelijk te zijn. De twee wisten het misschien nog niet, maar er was geen weg terug meer. Calvin had er nog vaak aan terug gedacht. En hij kon het nauwelijks geloven. Een meisje zo mooi en knap als Alanah kon niet aan haar trekken komen tijdens de seks. Welke jongen zou daar nou niet zijn uiterste best voor doen? In zijn wereld bestond dat niet eens. Hij begreep de jeugd van tegenwoordig wel vaker niet de laatste tijd. Maar die gasten van tegenwoordig namen zo iemand als Alanah wel heel snel voor lief. Al snapte hij Alanah dan ook weer niet met de weg die ze was ingeslagen. Een weg die doodliep dankzij Calvin. Daar was ze hem nog steeds dankbaar voor. Ook zij had nog veel terug gedacht aan die avond. Wat als Calvin er niet was geweest. En gelukkig was hij er dus wel. Haar redder. Zo begon ze hem steeds meer te zien. Nu moest hij haar nog redden van één ding. Die onbeantwoorde verlangens…

Calvin was in zijn kas bezig. Naast zijn werk was de tuin wel zijn tweede bezigheid geworden. Zeker na het bedrog van Irina was dit een welkome afleiding. Hij had altijd al grootste plannen, en nu ook de tijd en het geld ervoor. Voor de rest leefde hij maar zuinig. Alanah kostte hem ook niet veel. Hij was handig, had groene vingers, was geduldig, en hield boven alles van werken in de buitenlucht. En dat voor iemand die heel de dag op kantoor zat. Alanah was niet meer uit geweest sinds die laatste keer. Ze had zelfs haar vriendinnen niet meer gezien. Alleen nog een keer kort gesproken waarin ze kwaad op ze was geworden, terecht of niet, en waarin ze die twee eigenlijk van alles kwalijk nam. Uiteindelijk maakte Alanah haar eigen keuzes, al had ze wellicht iets meer steun kunnen gebruiken van juist haar vriendinnen, zeker op dit gebied. Maar haar eigen keuzes. En zo was het ook haar keuze om op deze lekkere, zomerse dag richting de kas te wandelen, waarin de vandaag vrije Calvin al hard aan het werk was. Hij had z’n shirt nog aan. Maar ze kwam niet om te gluren. Ze had veel nagedacht. Ze had veel te verliezen. Maar iets in haar zei haar dat het kon. Dat het mocht. En dat hij het ook wilde. Want waarom zou hij het niet willen? En ze was er van overtuigd dat hij het wel kon. Een man met ervaring. Al besefte ze zich wel dat het misschien wel aan haar kon liggen. Dan zouden alle verwachtingen voor niks zijn geweest. De gevolgen waren nog niet te overzien. Juist daarom durfde ze het risico te nemen. Hij wist meer. En zij wilde meer weten. En als het kon ook meer ervaren. Maar hoe pak je dat een beetje subtiel aan? Of hoefde dat niet? Ze koos voor een weg die daar tussenin lag.

Haar outfit was niet bepaald subtiel. Dat was overigens al snel bij iemand met zo’n lichaam. Hele korte, witte shorts. Een bloot buikje, strak als maar wezen kan. En een goed gevuld hemdje. Een stevige push-up maakte het overduidelijk. Zo liep ze er anders nooit thuis bij. Zeker niet voor Calvin alleen. Zelfs niet als ze uit was op seks met zo’n willekeurige jongen. Maar dit was dan ook geen willekeurige jongen. Ze klopte op het dunne, fragiele glas naast de deur die open stond. Hij keek op, nam haar onwaarschijnlijke verschijning ogenblikkelijk in zich op, en groette haar dan vervolgens heel rustig, zonder haar die aandacht te geven die ze anders wel kreeg. Natuurlijk zag hij dat ze haar best gedaan had.

Maar Calvin twijfelde nog. Hij vond nog steeds dat hij het niet mocht doen. Maar wel minder dan eerst… Want als het al zou gebeuren, zou hij verantwoordelijk zijn. Dat vond hij. Zo voelde hij dit aan. En op dit moment was hem duidelijk dat er meer was. Sinds die avond was de band sterker geworden. Al zagen ze elkaar nog zo weinig en spraken ze het al zeker niet naar elkaar uit. Calvin was best relaxt met hoe zij haar probleempje aanpakte. Dat stelde haar gerust. Dat gaf vertrouwen. En zoals zij zich aan zijn regels hield de laatste tijd, gaf hem weer vertrouwen. En goed vertrouwen is een goede basis. Calvin werkte echter gewoon door. Ze had duidelijk wat te vertellen. Maar ze zei niks. Ze werd onzeker, omdat hij niet uitgebreid de tijd nam haar te bekijken, terwijl ze zo haar best had gedaan. Maar met dat zij onzeker om zich heen keek, keek hij wel naar dat ongelofelijke, licht gebruinde lichaam van die meid die elke dag nog sexyer werd dan ze al was, wetende wat haar dwars zat. Maar ze zweeg. Alweer. Calvin vroeg haar een zak aarde aan te geven naast de deur die openstond in de bloedhete kas. Hij zweette hevig. Zij ook toen ze hem wel wilde helpen, maar niet echt. Want hier was ze niet voor gekomen. Ze leek ook weer zomaar af te druipen zonder ook maar een woord te zeggen. En Calvin maar twijfelen. Het was overduidelijk wat ze wilde. Maar ze dacht er te simpel over, vond hij. Hij kon haar niet zomaar geven wat ze wilde. Het kunnen was niet het probleem. Het was gewoon ingewikkeld. En Alanah draaide zich vervolgens dan ook om. Verslagen keek ze voor zich uit. Ze vond zichzelf stom. Ze liep er nu opeens aanstellerig bij, in plaats van gewoon lekker. Ze had hem zwoel iets kunnen voorstellen. Zou hij haar weigeren? Ja, misschien wel. Hij keek niet eens naar haar… Maar zo met haar rug naar hem toe, kon ze ook niet zien dat hij z’n ogen ongegeneerd liet glijden over haar heerlijke silhouet, wat ontstond door het felle licht van buiten. Het voelde als niet de eerste keer dat hij haar afwees. Nu niet, dan nooit niet? Ook dat zou kunnen. Was dat het dan waard? Calvin twijfelde en verzon in hoog tempo wat te doen. Niks doen leek geen optie meer.

‘Ik weet waar je aan denkt.’ sprak hij haar dan toch nog rustig toe, zo’n beetje op het laatste moment. ‘Ik zou liegen als ik er niet net zo over dacht.’ bleef hij rustig, en steeds eerlijker. Alanah bevroor. En dat terwijl ze het zo warm had. De spanning gierde plots weer door haar lijf. Ze hoorde het goed. Hij zei het echt. En nu?!

‘Het kan anders. En ik weet hoe. Ik merk aan je dat je je dat bent gaan beseffen. En het lijkt wel alsof we het niet eens tegen elkaar hoeven te zeggen. Tenzij we willen dat het ook echt gebeurd. Dan moeten we het wel uitspreken. En daar kwam je voor, toch? Dus doe ik het maar.’ Alanah vond het zo fijn dat hij de leiding nu helemaal overnam. Hij klonk niet arrogant. Hij was de oudere, ervaren man, met de grote piemel. Dus wist hij het wel. Hij kon het. En zij wilde het. Ze draaide zich weer naar hem om en keek hem verlegen aan. Ze werd er alleen maar knapper van. ‘Maar het is niet zo simpel. Dat besef je je denk ik ook wel. Anders was het al wel gebeurd. Anders hadden we het al wel besproken…’ wist hij ook. ‘Ik heb… veel vrouwen gehad. Niet altijd even fijn. Niet altijd om de juiste redenen. Maar een paar wel. Echt niet veel. Als ik wist dat het bijzonder kon zijn, en voelde dat de ander er net zo over dacht… Dan is het anders. Anders dan hoe jij het doet met al die jongens. Zo ontzettend anders.’ Alanah slikte bij het horen van zijn woorden. Ze bleven op afstand van elkaar. Ze verfrommelde haar lippen van de spanning en hij keek haar strak aan. Ook bij hem wel wat spanning natuurlijk. ‘En daarom twijfel ik. Ik weet wat ik met je wil.’ sprak hij haar nu toch zo overduidelijk toe. Hij werd er hitsig van. Want hij zag haar glimlachen van geluk. En ook zij kreeg het nog steeds warmer van hem. ‘Want je bent bijzonder voor me. Meer dan je denkt. Meer dan misschien goed voor me is. En daarom wil ik je ook alles geven. Waarom denk je dat je hier nog steeds bent?’ stelde hij haar, en verklapte hij haar en haar diep gekoesterde wens te begrijpen en te willen beantwoorden. Eigenlijk waren de woorden niet nodig. Niet van haar. Zij was jong en gewillig, en bovenal erg nieuwsgierig geworden in het fenomeen wat deze man in korte tijd voor haar was geworden. En dat had hij door, zonder dat ze daar ook maar een woord aan vuil hoefde te maken. Zo’n jonge meid kon dat maar moeilijk verstoppen. Zeker aangezien ze al zo actief was op dit gebied. Maar zij had wel die woorden nodig. De woorden die hij haar nu gaf. De bevestiging van haar vermoedens, en haar verlangens. Hij wist het. Ondertussen was het overduidelijk. Maar nu ook eindelijk voor elkaar. Maar toch die twijfel bij Calvin. ‘De vraag is of ik net zo bijzonder ben voor jou. Ik denk het niet. Ik verwacht het ook niet. Maar het zou wel helpen.’ legde hij haar nog iets voor waar ze wel even goed over na moest denken. Ze begreep zijn woorden nu pas. Voor hem was zij speciaal. Dat had ze eerlijk gezegd niet verwacht. Meestal was ze gewoon een knap meisje; een lekker lichaam. En meer niet. Maar het kon dus ook anders.

‘M’n moeder?’ vroeg ze hem toen. ‘Was zij speciaal voor je?’ wilde ze juist nu weten. Maar misschien wel met een reden.

‘Eerst wel.’ zei hij eerlijk, en keek niet op van haar vraag. Hij leek al te voelen waar ze naartoe wilde.

‘Heb altijd het idee gehad dat jullie elkaar niet eens mochten. Ik vond het onwijs irritant jullie te horen kibbelen.’ noemde ze het. Het ging er wel eens heftiger aan toe.

‘Was het ook.’ zei hij dan nog altijd zo rustig.

‘Waarom bleef je dan? Of waarom liet je ons blijven? Zie hoe het geëindigd is. Als je het allemaal zo goed weet. Waarom liet je dit dan gebeuren?’ klonk ze ernstig. Maar ze wist het antwoord al. Ze wilde het hem horen zeggen. Nog een keer. Want hij had het al gezegd. Maar als dit echt zo was als ze dacht, wist ze dat ze speciaal voor hem was. En dan moest hij ook wel speciaal voor haar zijn.

‘Dat weet je.’ gniffelde Calvin vervolgens met een wat verlegen grijns. ‘Ik heb het je gezegd. Ik heb het je laten zien. Als jou iets overkomt…’ maakte hij duidelijk echt om haar te geven. ‘Met je moeder leven was de laatste jaren geen pretje. Jou zien opgroeien ook niet altijd. Wel visueel, maar je doen en laten liet te wensen over toen je ging puberen. Toch wilde ik je niet kwijt.’ sprak hij nu zonder te aarzelen en keek haar ook recht aan. ‘Ik zie je niet als m’n dochter.’ zei hij haar gelijk hierna. ‘Dat kan niet. Hoe jij bent opgegroeid… Ik kan jou daarom nooit als mijn dochter zien. Dus wat dan ben je dan wel?’ Dat leek hij niet te weten. Zij ook niet. Het leek ook niet uit te maken. Ze was niet zijn dochter. Dat was opeens belangrijk te weten. Daardoor kon er al wat meer. Ondanks wat anderen ervan zouden denken. Die zouden het niet te weten moeten komen. Ook dat hoefden ze elkaar niet te vertellen, maar konden ze lezen uit elkaars ogen en voelen aan de geladen omgeving die de twee en hun verlangens hadden gecreëerd. Ze wist het al. Het ging hem de laatste jaren al lang niet meer om haar moeder. Dat wist ze pas kort, maar het verklaarde zoveel. En was de interesse nooit wederzijds geweest, was het ook prima voor hem geweest. Alleen het beste voor haar. En zij dacht nu dat hij dat was. Zeker nu. En toch bleef het nog even moeilijk. De echte eerste stap moest nog gezet worden. Hij kon wel de leiding pakken, maar vond dat het aan haar was. Want als zij toch niet wilde, maar hem niet durfde te stoppen, kon het al snel een lastige situatie worden. Nog steeds die twijfels over wat als…

‘Alanah… Ik…’ Hij wist het wel beter. Hij wist wel hoe hij haar zou kunnen bevredigen. Ze had alleen hem nodig, en niemand anders. Maar hoe kon hij haar dat duidelijk maken? En moest hij dat wel willen? Het kon niet en het mocht niet. Maar steeds vaker had hij gedachtaan hoe het zou zijn als het wel mocht, het wel kon, hij het wel wilde, en het haar duidelijk was. Hij had niet veel nodig. Gewoon wat tijd en aandacht. Meer was er echt niet voor nodig. Hij zou z’n uiterste best doen en daar kwam z’n piemel nog niet eens bij om de hoek kijken, in tegenstelling tot wat Alanah wel verwachtte in haar nog oppervlakkige denken. De grootte maakte helemaal niet uit. Niet als het aankwam om een meisje als Alanah te laten komen. Wel moest gezegd worden dat meisjes zoals Alanah het wel een spannend idee vonden. De grote, zwarte piemel sprak nogal tot de verbeelding. Ook bij haar. Met dat idee was het voorspel dan al begonnen. Maar het was zeker geen vereiste. Als hij mocht, zou hij hem niet eens gebruiken. Dat ding was geen orgasmemachine. Niet voor iedereen. De meeste meisjes zouden al snel spijt hebben, mochten ze door hem gevuld worden. Groter betekende vaak ook een stuk moeilijker.

Nee, hij had voldoende aan zijn vingers. Echtwaar. Twee vingers, wrijvend tussen haar schaamlippen en over haar klitje met het juiste gevoel op het juiste moment in de juiste omgeving op het juiste ritme. Een veilige omgeving. En die had hij haar nu gegeven. En natuurlijk kon hij dan wel wat lieve en zwoele woordjes in haar oren fluisteren die haar warmer zouden maken, en kuste hij wellicht haar hals, of zoenden ze, of speelde hij misschien ook wel met haar borsten en haar dan harde tepels. Natuurlijk hielp dat allemaal. Maar aan een paar vingers had hij genoeg. Waar ze maar wilde. Het kon nu. En als hij echt mocht, zou hij z’n tong er aan toevoegen. Dat was gegarandeerd succes. En zo’n opwarmertje met climax was altijd wel fijn voordat het echte werk zou gebeuren. Maar of ze dat wilde? En of hij dat moest willen met alle consequenties nadien? Dat was weer een ander vraagstuk. Maar één ding wist hij wel. Als ze wilde, dan kon het. En dan zou hij het haar geven. Er was geen twijfel betreft het wel of niet kunnen. Wat zij wilde, kon hij haar geven. Honderd procent. Ze hoefde het alleen maar te zeggen. Want hij kon het haar niet vragen. Niet na alles. Niet nadat zij haar moeder had opgebracht. Dat zou gek zijn, vond hij. Hij wist niet dat zij er net zo over dacht. Ook zij had liever dat hij verder ging, en leiding hield. Ze was misschien wel wulps genoeg om zich door hem te laten leiden in een nieuw hoofdstuk in haar seksuele leven. Maar hij zei niks meer. Ze glimlachte. Ze voelde zich getroost. En ze wist ook wel wat er niet gezegd werd. Wat er niet gedaan werd, had misschien wel gekund. Maar ook zij durfde nu niet. De spanning oversteeg nog steeds alles.

‘Luister.’ probeerde hij het nog één keer. Nu of nooit meer. Want ze bleef zwijgen. Ze liep nu niet weg. Maar er gebeurde ook niks. Een teken voor Calvin om het nog één keer zo duidelijk als mogelijk tegen haar te zeggen. ‘Als je echt wil, dan kan ik het je geven. Als jij gewoon wilt weten hoe het voelt, dan weet ik zeker dat ik de juiste persoon daarvoor ben.’ zei hij bijna alsof hij zichzelf nog moest verkopen. Maar zo bedoelde hij het niet. ‘Maar besef wel dat dan alles verandert. En eerlijk gezegd weet ik niet of dat het waard is.’ kon hij haar nu wel eerlijk vertellen hoe het zat, en waar zijn voornaamste twijfels vandaan kwamen. Maar iets anders hoorde. Nu zei hij het haar direct. De consequenties konden haar even gestolen worden.

‘Wil jij het ook dan?’ vroeg ze hem hoopvol. Met name dat ‘’ook’’ maakte veel indruk. Calvin slikte namelijk, beseffende dat hij het zeker wel wilde, en knikte daarna. Hij wilde dat ze het wist. Anders had hij haar al wel laten gaan, toch?

‘Maar ik laat het aan jou. Ik heb je veel verteld over mij. Het is ook iets wat ik achter me gelaten heb. Maar voor jou wil ik het best nog een keer op het spel zetten.’ maakte hij het misschien wel groter dan het was. Maar ze moest eens weten. Het vrouwelijk orgasme kon verslavend zijn. Dat wist ze nog niet. Maar ook niet dat hij er net zo verslaafd aan kon raken als zij. Mits het met de juiste vrouw was die hem hetzelfde gunde als hij haar. Was Alanah dat? ‘Denk er even goed over na. Dan hebben we het er nog wel een keer over.’ klonk hij tot slot. Het leek een anticlimax. Met name de toon van zijn stem. Wilde hij dan toch niet? Het verwarde haar. Maar ze was slim genoeg ondanks de spanning en de hitte even tot tien te tellen. Ze hoorde hem wel. Ze begreep hem wel. Nu wel.