Zodra Brad terug was in het appartement begon hij zo onopvallend mogelijk zijn vriendin in de gaten te houden, op zoek naar een teken, hoe klein ook, dat erop zou wijzen dat ze niet de echte Esther was. Er was niets openlijks, maar hij merkte wel op dat ze meer tijd in de slaapkamer doorbracht met lezen dan voorheen, en slechts een voorbijgaande interesse toonde in de tv-programma's die ze doorgaans leuk vond.

Ook was er de seks, of juist het gebrek daaraan, waar ze totaal geen interesse in bleek te hebben. Brad, die het gevoel had dat het een soort vreemdgaan was als de ziel van zijn vriendin echt gevangen was genomen, drong niet echt aan, dus toen hij terugkeerde naar de begraafplaats voor zijn ontmoeting met de oude man, had het jonge stel sinds de noodlottige nacht niet meer de liefde bedreven.

"Kom binnen en ga zitten," zei Russ toen hij de deur opendeed. Brad was bezorgd over hoe de man zou reageren als ze elkaar weer zouden ontmoetten. Hij wist niet zeker of de man helemaal stabiel was en dacht dat hij zich misschien niet meer herinnerde hem te hebben ontmoet, of erger nog, een gewelddadige reactie zou hebben. De ontspannen lichaamstaal en evenwichtige uitdrukking van de man duidden echter op herkenning.

"Bedankt," zei Brad en hij liep naar dezelfde stoel die hij eerder had gebruikt. Nadat Russ twee kopjes sterke drank had ingeschonken, kwam hij bij hem aan tafel zitten.

"Wat is er gebeurd? Hoe gedraagt ze zich?" vroeg de tuinman, meteen het doel van de bijeenkomst ter sprake brengend.

"Het is moeilijk uit te leggen," begon Brad en pauzeerde even om zijn gedachten te ordenen. "Het lijkt op haar. Ze kleedt zich ongeveer hetzelfde, eet hetzelfde, maar ze gedraagt zich anders."

"Hoe anders?"

"Ze is afstandelijk, besteedt veel tijd in de slaapkamer voor zichzelf... en... eh... er is geen seks," legde hij uit.

"Nee? Niet sinds de laatste keer dat je hier was?" vroeg de oude man. "Dat is niet normaal," vervolgde hij nadat de jongeman geknikt had, "is het dat wat je bedoelt te zeggen?"

"Nee, dat is niet normaal. Zij... mijn Esther... is meestal erg gepassioneerd," antwoordde Brad.

"Wanneer was de laatste keer?" vroeg de oude man.

"Die nacht... die bewuste nacht..." antwoordde hij.

"Shit... dat is niet goed," zei Russ. "Ze wil je niet," voegde hij eraan toe voordat Brad kon reageren, "ze wil hém, denk ik. Haar man... degene die daar nog is."

"Ik... eh... moet zeggen... dat ik haar ook niet wil," zei Brad.

"Ja, ik begrijp je... maar... je kunt haar niet laten denken dat je haar door hebt. Je zult het moeten doen, zodat ze niet achterdochtig wordt," zei hij tegen Brad.

"Het zal raar zijn..." zei Brad na de man een paar seconden aangekeken te hebben, "zoiets als vreemdgaan..."

"Misschien... maar het ergste wat nu kan gebeuren is dat ze erachter komt dat je haar door hebt. Dat zou niet goed zijn... Niet voor jou... en vooral niet voor haar... in die container..." antwoordde hij met een sombere uitdrukking.

"Oké," antwoordde de jongeman na een tijdje om de stilte te doorbreken.

"Ze gaat iets plannen, dat is zeker. Maar wat er ook gebeurt, in dat mausoleum kan het volgens mij pas op één november plaatsvinden. Dus je hebt tot dan..." legde hij uit voordat zijn gedachten wegvielen.

"Ze probeerde me weer daar naar binnen te krijgen... voor meer seks," zei Brad.

"Wanneer?" Russ schoot terug.

"Toen. Zodra we daar wegwaren wilde ze terug naar binnen en het nog een keer doen. Ze werd boos toen ik dat niet deed en we vertrokken... Later die dag wilde steeds teruggaan," antwoordde hij.

"Ja... want het was nog steeds één november. Ze had de hele dag de tijd gehad en wilde haar man daar weghebben. Als je weer naar binnen was gegaan hadden ze je gehad. Je zou daarbinnen zijn, net zoals je vriendin. Net zoals mijn broer en zijn vrouw," vertelde hij de jongeman.

Die woorden deden Brad huiveren toen hij eraan dacht hoe dicht hij bij die macabere scène was gekomen. Hoewel hij bleef nadenken over de gevolgen daarvan, besefte hij dat hij dan in ieder geval bij Esther zou zijn geweest.

"Kan ze niet iemand anders zoeken? Een andere man?" vroeg Brad dan.

"Ik weet het echt niet... dat is een goede vraag. Misschien komt het omdat jullie allemaal een stel waren... misschien betekent dat iets," antwoordde de oude man. "Ze zal het waarschijnlijk de volgende keer weer proberen..." voegde hij er na een paar seconden stilte aan toe. "Op één november, denk, maar daarna weet ik het niet. Misschien gaat ze verder zoeken als het dan niet gebeurt."

Er volgde een periode van overpeinzing die enkele minuten duurde. Brad vroeg zich af of hij bij de vrouw kon blijven wonen terwijl hij de waarheid kende, vooral met zijn vriendin opgesloten in wat de conciërge de container noemde.

"Wisten... eh... Weet jij of je broer en zijn vrouw... wisten dat ze samen waren, en dat ze in ieder geval elkaar nog hadden?" vroeg hij de stilte doorbrekend.

"Ze wisten het van elkaar... Ja, dat wisten ze. Dat weet ik zeker omdat Frank soms over haar sprak," antwoordde Russ en er verscheen een verdrietige blik op zijn gezicht.

Het uur praatten ze over de situatie en wisselden ze van gedachten. De conciërge legde vervolgens uit hoe hij bij zijn onderzoek, jaren geleden, maar erg weinig over het paar te weten was gekomen. Behalve dan dat ze rijk waren geweest – al scheen niemand te weten hoe ze aan hun vermogen waren gekomen – uiterst op zichzelf waren en als buitengewoon vreemd beschouwd werden, vooral de vrouw. Ook al waren ze pas in de veertig toen ze stierven, ze hadden toen het mausoleum al laten bouwen.

"En dat is alles?" reageerde Brad toen het erop leek dat het gesprek ten einde liep.

"Oh, ik ben nog één ding vergeten. Er zijn een paar vreemde gravures op het plafond, daarbinnen. Ik heb er een keer een paar foto's van gekregen en heb geprobeerd uit te zoeken wat ze betekenden, maar kwam nergens. Je kunt ze meenemen als je wil," zei Russ en gaf hem een grote envelop.

Brad opende hem, keek de twaalf genummerde foto's door en keek dan op. "Gaan ze op volgorde?" vroeg hij.

"Ja, en de eerste is net aan de rechterkant als je naar binnen stapt," legde hij uit.

Brad knikte en keek de tuinman aan. "Ben je ooit getrouwd? Heb je kinderen?" vroeg hij.

"Nee... ik heb al mijn tijd aan Frank besteed... al die jaren..." antwoordde de oude man.

"Ik wil naar binnen om haar nog eens te horen," zei Brad.

"Ik ben een paar dagen geleden naar binnen gegaan en heb geluisterd. Ze is er nog steeds. Ik hoorde haar goed, ze was deze keer iets gemakkelijker te horen. Ze is in de war," zei Russ. "Ik raad je aan niet te gaan," vervolgde hij voordat Brad kon reageren. "Als ze het te weten komen, kan het slecht zijn voor haar... en voor jou..."

"Kijk... ik moet... ik moet gewoon... iets doen..." antwoordde Brad terwijl hij angstig naar de tuinman staarde.

De hele dag had hij nagedacht over het bezoek aan de begraafplaats en de kans om naar zijn Esther te luisteren. Voor een deel verlangde hij ernaar te bevestigen van wat hij de vorige keer had gedacht te horen, maar de meest dwingende reden was zijn behoefte dicht bij de vrouw te zijn van wie hij hield. Hij beschouwde het als een simpele daad van solidariteit, zoals een ziekenhuisbezoek aan een zieke.

De oude man herhaalde zijn bezorgdheid over het idee, maar toen hij besefte dat Brad niet van de wijs gebracht kon worden, herhaalde hij de noodzaak om daarbinnen te zwijgen. Daarna gingen ze naar het mausoleum, gebruikten de sleutel om binnen te komen en gingen op hun knieën voor de crypten.

Net als voorheen was er eerst een griezelige stilte, alleen onderbroken door de geluiden van de zachte bries die door de bomen fluisterde, maar dan bereikte het gedempte geluid van een vrouwenstem Brads oren. Het klonk alsof hij maar één kant van een gesprek hoorde, en de woorden waren zo zwak dat hij de betekenis ervan niet kon begrijpen, maar hij zou bij hoog en bij laag gewed hebben dat het Esther was die sprak.

"Dat is Esther... ik weet dat zij het is," zei hij opgewonden toen ze weer veilig wegwaren uit het gebouw.

"Ja... ja, zij is het. Daar is geen twijfel aan," antwoordde Russ.

"Ik weet dat zij het is, maar ik weet niet wat ze zegt," reageerde Brad. "Begreep jij het?"

"Ja, maar het is lastig. Het vergt oefening," antwoordde Russ. "Ze sprak met de man daarbinnen," zei hij na een paar seconden in de hoopvolle ogen van de jongeman te hebben gestaard.

"Waarover?" vroeg Brad.

"Ze is nog steeds in de war... over waar ze is... wie hij is..." loog Russ.

"Shit... arme Esther... shit! Ik moet haar eruit zien te krijgen," verklaarde Brad.

Ze keerden terug naar het appartement van de terreinwachter en praatten nog een paar minuten door, maar Brad voelde zich er niet helemaal bij omdat hij aan de stem van zijn vriendin bleef denken. Ten slotte trok hij zich uit de stoel en kondigde met een gefrustreerde zucht zijn vertrek aan.

Nadat Russ Brad had uitgelaten en hij de jongeman in de nacht had zien verdwijnen, had hij de deur gesloten en zijn glas whisky gepakt. Hij dacht aan de avond en hun bezoek aan het mausoleum.

Terwijl de minuten verstreken vroeg hij zich af of hij het juiste had gedaan door informatie voor Brad weg te houden. Hij vond de jongeman leuk, vooral vanwege zijn vastberadenheid, maar hij wist dat hij de realiteit nog steeds niet helemaal onder ogen zag.

Nee, besloot hij, het was niet het juiste moment om de jongeman te vertellen over hoe zijn vriendin achtervolgt werd door de demon met wie ze de container deelde.

***

Het bezoek aan de begraafplaats trof Brad zo sterk dat het hem enkele dagen kostte om te herstellen. Zijn werk op de universiteit leed aan zijn gebrek aan focus en hij was bang dat de vrouw die Esther bezat zou merken dat er iets niet klopte. Ten slotte, in het besef dat hij zijn vriendin niet zou helpen als hij geen controle over de situatie zou krijgen, besloot hij ervoor te gaan zitten en een plan uit te werken.

Het kostte hem een paar uur om erover na te denken, maar uiteindelijk was hij klaar. In feite was het niets meer dan een eenvoudige dagelijkse routekaart, maar hij voelde zich gesterkt nu hij iets formeels als gids had. Er waren drie primaire aandachtsgebieden; zijn schoolwerk, zijn interactie met Esther, en het onderzoek dat hij wilde doen naar het demonische paar, voortbouwend op Russ' inspanningen.

Die avond benaderde hij de vrouw en stelde voor te vrijen. In eerste instantie ontweek ze zijn pogingen, maar Brad, zich de waarschuwing van de tuinman herinnerend, hield vol tot ze uiteindelijk toestemde.

Het was ongemakkelijk, en hoewel Brad het gevoel had dat hij de echte Esther bedroog, dwong hij zichzelf om blijk te geven van genegenheid. Hij voelde soortgelijke signalen van de vrouw onder hem, die tijdens de sessie op de juiste momenten zuchtte en kreunde, hoewel haar reacties geen echte passie leken te hebben.

Het meest verrassende moment deed zich voor toen hij zijn ballen voelde aanspannen, wat een aanstaande climax signaleerde. Hij had gedacht dat dit onmogelijk was, maar het duurde niet lang voordat zijn hoogtepunt arriveerde en hij, herhaaldelijk grommend, zijn sperma loosde. Daarna verdween de vrouw in de badkamer en bleef daar zo lang dat Brad uiteindelijk maar tv ging kijken.

De seks werd daarna een wekelijkse routine, altijd geïnitieerd door Brad. Hoewel veel minder frequent dan hij met Esther gewent was, leek het acceptabel voor de vrouw en vervulde het de behoefte van Brad om zijn onwetendheid over de waarheid aan te tonen.

Hun dagelijkse routine was vergelijkbaar, aangezien beiden de plichtmatige bewegingen van een liefdevolle relatie doormaakten terwijl ze gedeeltelijk afstandelijk bleven. In veel opzichten dacht hij dat ze als acteurs op het podium waren, die optraden voor de wereld, en in hun geval voor elkaar.

Brad had een klein dossier dat hij veilig achter slot en grendel bewaarde in het bureau van zijn kantoor op de campus, gevuld met de aantekeningen die hij had gemaakt, de foto's die Russ hem had gegeven en andere informatie die hij had ontdekt.

Zodra hij ook maar wat vrije tijd had trok hij het uit zijn la en bestudeerde het materiaal als een detective met een cold case. Zoals waar Russ al voor had gewaarschuwd, was er zoveel tijd verstreken dat hij geen vorderingen maakte bij het achterhalen van informatie over het mausoleum of het paar.

Ten slotte wendde hij zich tot de foto's van de gravures, en gedurende een aantal weken deed hij uitgebreid internetonderzoek om een aanwijzing te vinden die hun betekenis of bron aangaf. Het bleek vruchteloos en gefrustreerd stond hij op het punt het op te geven toen hij op het idee kwam om experts op het gebied te zoeken die mogelijk advies zouden kunnen geven.

Die taak bleek moeilijker te zijn dan hij had verwacht, en pas toen hij besloot een heidense route te volgen, begon hij vooruitgang te boeken.

Een week later had hij de namen van vier specialisten op algemene gebied. Er waren talloze telefoontjes nodig en de verzending van de foto's naar deze personen om vast te stellen dat twee in feite charlatans waren en de ene gewoon gek.

De vierde hield een belofte in, maar was terughoudend om erbij betrokken te raken en het vergde al Brads overtuigingskracht om hem uiteindelijk tot een ontmoeting over te halen.

Dr. Gerald Humphries was theologie professor aan een kleine privéschool op ongeveer een uur rijden. Op weg naar de bijeenkomst had Brad nagedacht over wat hij van de man wilde horen en hoeveel hij wilde delen.

"Hallo! Professor Humphries?" vroeg hij toen hij op de gedeeltelijk geopende deur klopte.

"Ja, en jij bent Brad neem ik aan?" reageerde de professor. Op basis van de stem van de man aan de telefoon, had hij iemand ouder verwacht, maar hij vermoedde dat hij pas begin veertig was. Daarnaast had hij een gemiddeld postuur, een volle bos donker haar en droeg hij een spijkerbroek met een pullover.

Toen ze aan een tafeltje in de hoek waren zitten keek Brad de professor verwachtingsvol aan. "Professor, ik hoopte dat we meer in detail konden praten over de foto's die ik u gestuurd heb," begon hij en nam even een korte pauze voor hij verder ging met zijn verhaal. "Ik kwam deze gravures tegen in een oud mausoleum. Het is tientallen jaren oud en ik vond ze intrigerend. Ik probeer echt hun betekenis te achterhalen."

"Ja, dat begrijp ik. Dat heb je aan de telefoon uitgelegd. Ik heb je echt alles verteld wat ik al weet. Zoals ik al zei lijken ze representatief te zijn voor een of andere... eh… religieuze sekte... wat niet ongebruikelijk is in deze regio. Vooral uit de periode die u noemde," legde hij uit.

Brad had het gevoel gehad dat de professor zich ingehouden had aan de telefoon en was ervan overtuigd dat hij dat nu, face to face, ook deed. Hoewel hij in zijn reactie juist articuleerde, toonde hij enige nervositeit in de beweging van zijn ogen en handen. Gelukkig begreep Brad als afgestudeerd student het ego van academici, wat hem leidde bij het voorbereiden van zijn antwoord.

"Nou... goh... dat is teleurstellend. Mijn onderzoek, waaronder praten met anderen in het veld, leidde me naar u. U stak duidelijk met kop en schouders boven de anderen uit, dus ik had hoop..." zei hij, en weer pauzeerde hij even. "Kijk, als u het niet weet... denk Ik dat het een doodlopende weg is."

Als de professor het ego-strelen in zijn woorden voelde, was dat niet te merken. In plaats daarvan vernauwden zijn ogen zich alsof hij diep in gedachten verzonken was. Brad bleef zwijgen, wachtend op het antwoord van de oudere man, dat meer dan een minuut op zich liet wachten.

"Kijk Brad, laat me eerlijk zijn. Ik denk dat deze gravures verband houden met één of andere vreemde sekte, maar als serieuze academicus is het gevaarlijk om bij dit soort dingen betrokken te raken. Ik wil niet dat mijn naam verschijnt op één of andere bizarre website, waarvan ik geloof dat het anderen is overkomen," antwoordde hij.

"Professor, ik doe dit voor mezelf... en... kijk, we praten alleen maar, er is geen papieren spoor," zei hij tegen de oudere man.

Opnieuw werd de professor stil en Brad zag dat zijn hersenen enige tijd maalden. "Ik herinner me dat ik jaren geleden soortgelijke gravures zag," begon hij dan uiteindelijk. "Ze waren gevonden in een vergelijkbare omgeving, dat is alles wat ik me herinner."

"Maar..." begon Brad, die de boodschap verduidelijkt wilde hebben.

"Het spijt me, ik moet naar mijn klas," onderbrak de professor hem.

Nadat Professor Humphries Brad naar buiten gebracht had, liep hij meteen naar zijn auto. Onder het rijden dacht hij na over de informatie die hij gekregen had en besloot dat het zijn vermoedens alleen maar bevestigde. Niets van wat de professor verteld had was specifiek en hij verwachtte nu nog meer dat het mausoleum verband hield met de één of andere vreemde orde.

Helaas was dat de enige aanwijzing die enige potentie had, en dus voelde hij zich depressief omdat hij niets tastbaars had om mee te werken. Hij besloot dat het tijd was om Russ weer op te zoeken, maar met zijn huidige verplichtingen, wist hij dat dit tot later in de week zou moeten wachten.

Hij was net voor zes uur terug in het appartement. Zodra hij binnen was voelde hij dat er iets speelde. "Je bent vaak weg en je doet een beetje raar," zei Esther en ze wierp hem een vreemde blik toe.

Meteen trok Brad zijn verdediging op. "Ik heb het een beetje druk, sorry daarvoor, lieverd," zei hij zorgvuldig over zijn woorden nadenkend.

"Oké..." antwoordde ze, maar hij kon zien dat ze zich nog steeds zorgen maakte.

Brad ging achter haar staan en sloeg zijn arm om haar middel. "Zin om straks te vrijen?" dwong hij zich te zeggen.

"Jij?" vroeg ze met dezelfde vreemde uitdrukking.

"Ja," antwoordde hij en liep toen weg.

Zijn gevoel vertelde hem dat ze achterdochtig was, maar hij wist niet waarom ze dat zou zijn. Hoe dan ook, hij was bang dat zijn blik hem zou verraden, dus besloot hij even bij haar uit de buurt te blijven en zich te herpakken.

Hij bracht enkele uren door op zijn computer, deed alsof hij werkte, terwijl hij nadacht over wat hij had gehoord en de vele maanden die zouden verstrijken voordat het weer één november was. Ze werkten echt aan een theorie, dat was echter het enige wat ze hadden en het bood in ieder geval richting aan een resultaat. In de tussentijd had hij de uitdaging om de façade op te houden van een liefhebbende vriend van de vrouw die zijn Esther in bezit genomen had.

"Laten we naar bed gaan?" zei hij later tegen haar en hij sloeg zijn arm om haar middel.

"Oké..." antwoordde ze.

Snel lagen ze naakt onder het dekbed en Brad begon zachtjes op haar tepels te sabbelen. Ze smaakten hetzelfde en werden meteen stijf, precies zoals ze altijd hadden gedaan. Zelfs haar gezucht kwam op het juiste moment, maar de jongeman merkte dat haar reacties niet diepgaand waren. Toch ging hij door en penetreerde de vrouw en bedreef toen langzaam de liefde met haar.

Een paar minuten later lag Brad hijgend op zijn rug, de vrouw had haar arm over zijn borst geslagen terwijl hij herstelde van zijn orgasme. Hij voelde zich intens schuldig omdat hij opgewonden was geraakt en in haar was klaarkwam, maar redeneerde dat het zou helpen de illusie in stand te houden.

Haar handen begonnen zijn borst te strelen en bewogen naar zijn gezicht, waar ze even later zijn hoofd haar kant opdraaide. "Laten we trouwen," zei ze zachtjes.

"Esther, we gaan ook trouwen, daar waren we het al over eens..." antwoordde hij, maar ze onderbrak hem.

"Ik... ik bedoel nu... Nu. Ik wil niet meer wachten," antwoordde ze.

"Waarom nu?" vroeg hij, terwijl hij zijn best deed om ontspannen te blijven.

"Dat wil ik gewoon..." zei ze. "We kunnen naar het stadhuis gaan," voegde ze eraan toe voordat hij kon reageren. "We hebben geen luxe bruiloft nodig."

Die boodschap was opnieuw een teken dat de vrouw in het bed niet zijn vriendin was, omdat de echte Esther juist erg enthousiast was over een grote, traditionele ceremonie. Hij wist niet precies wat het verzoek van de demon dreef, maar hij wist dat hij wat tijd moest kopen. "Laat me erover nadenken... nadenken over het juiste moment," zei hij.

Ze was niet blij geweest met de boodschap, hoewel ze het na nog wat discussie had geaccepteerd. Een paar minuten het ze het bed verlaten om de keuken schoon te maken en Brad gebruikte de eenzaamheid om na te denken over de volgende stappen.

Omdat hij besloot dat het verzoek om snel te trouwen een diepere betekenis moest hebben, wist hij dat hij Russ moest opzoeken en de situatie met hem bespreken.