Lieve lezers,

Mijn excuses dat het zo lang heeft geduurd voordat ik weer een verhaal publiceerde. Wegens privéomstandigheden wilde het schrijven even niet lukken. Nu, meer dan een jaar later, bij deze dan eindelijk een vervolg op deze serie. Hopelijk lukt het jullie om de draad van het verhaal weer op te pakken en net zo nieuwsgierig te worden naar de identiteit van M. als toen. En anders even één of meerdere delen teruglezen om er weer in te komen? Bedankt voor jullie geduld.

Liefs Loesje

---

Na twee uur onafgebroken en met volle focus te hebben geploeterd, voel ik de paniek iets afnemen wanneer ik op 'Verzenden' druk en mijn baas de kwartaalrapportage alsnog toestuur. Hij is altijd to the point en zakelijk in zijn mails en ik weet dat hij eenzelfde soort aanpak van anderen kan waarderen. Dus ik heb een korte verontschuldiging voor het missen van de deadline toegevoegd samen met een verwijzing naar het bestand in de bijlage. Hopelijk loopt dit met een sisser af en krijg ik er geen problemen mee. Al weet ik ook dat ik dat volledig aan mezelf te danken zou hebben als ik wel op het matje moet komen.

Ik druk mijn nagels in de palm van mijn hand om uiting te geven aan de boosheid die ik voel. Ik heb het echt verpest en dat neem ik mezelf kwalijk. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Het is me nooit eerder overkomen dat ik verzaakte mijn verantwoordelijkheden te nemen. Laksheid is geen eigenschap die normaliter mijn gedrag beïnvloed. De opsomming van alle fouten die ik de afgelopen dagen heb gemaakt staart me confronterend aan in mijn verbeelding. Vanaf nu moet ik beter opletten voordat ik echt al het respect van mijn collega's verlies. Ik kan me niet zomaar laten meeslepen als de eerste de beste losbol omdat ik nooit eerder echt goede seks heb gehad? Die paar orgasmes, ook al waren ze geweldig, wegen toch niet op tegen de reputatie waar ik al die jaren zo hard voor heb gewerkt?

Even voel ik een kleine vlaag van irritatie richting M. Hij heeft me afgeleid en heeft ervoor gezorgd dat ik de deadline uit het oog ben verloren. En niet alleen dat. Ik ben ook mezelf een beetje kwijtgeraakt. Het lijkt wel of ik een compleet ander mens ben dan ik een paar dagen geleden was. Mijn leven leek op rolletjes te lopen en ik was succesvol en gedisciplineerd. Het zorgvuldig opgebouwde professionele voorkomen dat ik door de jaren heb geperfectioneerd, is als een masker van rubber van me afgesmolten. Mijn pantser ongemerkt afgebroken door een mysterieuze vreemdeling. Dan zal het in beginsel wel niet zo stevig zijn geweest als ik altijd veronderstelde.

Waarom heb ik alles op het spel gezet? Mijn baan, mijn gezonde verstand!? Het scheelde niet veel of ik was de controle volledig kwijtgeraakt en had mezelf voor gek gezet ten overstaan van de gehele kantoorstaf. En dat voor een geheimzinnige collega die ik niet eens zou kunnen aanwijzen als hij voor me staat omdat ik niet weet wie hij is. Weer schieten verschillende namen en gezichten door mijn gedachten. Ik kijk de ruimte rond, voel hoe de bekende spanning een spoor van warmte over mijn huid trekt en ik weet dat hij naar me kijkt. De tintelingen zetten me in lichterlaaie en er is niets wat ik ertegen kan doen. Hoe kan het toch dat hij me niet opvalt? Dat zijn gegluur hem niet verraadt?

Als mijn blik op Jasper valt wendt hij zijn gezicht snel af en kijkt gemaakt geconcentreerd naar een papier op zijn bureaublad zonder dat hij het echt lijkt te zien. Alsof hij hard moet werken om oogcontact met mij vooral te vermijden. Nogal logisch nadat ik net zo onaardig tegen hem was. Ik zou iemand die zo tegen me uitviel ook liever niet aan willen kijken. Wat als hij M. is en ik ervoor heb gezorgd dat hij vanmorgen vreselijk op me is afgeknapt? Er ontstaat een knoop in mijn maag bij de gedachte.

Wanneer Danny voorbijloopt geeft hij me een zelfverzekerd knikje. Ook hem heb ik nog niet van mijn verdachtenlijstje gestreept al was hij niet bij de management vergadering aanwezig. Ik ga de mannen die wel aanwezig waren nog eens af in mijn hoofd. Zou M. echt één van hen zijn? Ik begrijp gewoon niet dat ik zoveel met M. heb gedeeld de afgelopen dagen maar nog steeds geen idee heb wie hij is.

Ik kijk naar Victor die even relaxed als altijd is. Alsof hij immuun is voor stress. De rol van M. zou hem goed passen gezien de risico's die mijn mysterieuze onbekende durft te nemen. Maar onderaan de streep weet ik het gewoon niet. Wie is de M. waar ik al dagen zo naar hunker? Dan zou ik die spanning in het echt toch ook moeten voelen? Als bijna tastbare elektriciteit die tussen ons knettert. Of is enkel de mystiek aanleiding voor de aantrekkingskracht?

Overwerken was de standaard voor mij als workaholic en nu is mijn aanwezigheid op kantoor een ware kwelling geworden. Ik ben continue angstig dat ik door de mand val. Dat mijn collega's zien dat ik een labiele defraudant ben die een slaaf is van haar vleselijke lusten. Die druipend van onvervalste erotiek wanhopig verlangt naar een anoniem berichtje of heimelijke aanraking. Een marionet van een onbekende waar ze geen weerstand tegen kan bieden. Eerder had ik slechts een keer of twee per week een onderonsje met mijn vibrator en dacht verder niet aan seks. Maar nu voelt het alsof mijn overprikkelde lichaam nooit genoeg heeft en lijk ik continue toe te leven naar de volgende keer dat ik weer ontlading kan vinden. En na gisteren is wel duidelijk dat ik daar zelf niet goed meer in kan voorzien. Als het me al lukt om klaar te komen dan is het totaal niet bevredigend. Zeker niet vergeleken bij wat M. me laat voelen. Het verlangen naar hem is allesoverheersend en ik voel dat ik op de rand van de afgrond ballanseer. Ergens is het beangstigend hoe een persoon zoveel invloed op me kan hebben. Ik ben compleet de weg kwijt. Ieder haartje zat altijd op z'n plek. En nu weet ik niet eens meer zeker of ik mijn haar wel heb gekamd vanmorgen.

De irritatie en gefrustreerde gevoelens nemen af wanneer ik terugdenk aan hoe de week is verlopen. De geweldige momenten die ik door hem, en met hem, heb beleefd resoneren weer in mijn herinnering. Momenten die allemaal hoog op mijn favorietenlijstje prijken en die ik voor geen goud had willen missen. Hij heeft een seksueel wezen in me doen ontwaken waarvan ik niet wist dat ze bestond. Hij heeft me dingen laten voelen die ik nooit eerder had ervaren. Zulke intense gevoelens van erotische geladenheid en genot. Ik druk mijn dijbenen tegen elkaar als de gedachte aan hoe hij me gisterenavond vulde, aanraakte en likte, het verlangen in mij weer doet oplaaien. Mijn kut begint te gloeien en schreeuwt om aandacht. Zijn aandacht. Bij iedere stoot voelde ik me zo levend, zo vrouwelijk en sexy. Hij wilde me echt. Niet zomaar een vrouw... Hij wilde mij! De absurditeit overvalt me voor de zoveelste keer. Ik heb me geblinddoekt laten neuken door een collega wiens identiteit ik niet ken. En toch heb ik nog nooit zo intens verlangd naar een man. Zou ik ooit genoeg van hem kunnen krijgen? Zal ik teleurgesteld zijn als ik weet wie hij is? Ik kan me bijna niet voorstellen dat iemand die me zo raakt een teleurstelling zou kunnen zijn.

De onwerkelijkheid van de gebeurtenissen van de afgelopen week maken ook dat het fragiel aanvoelt. Als een ballon die ieder moment kan knappen en me zal doen realiseren dat het allemaal een illusie was. Een heerlijke zinnenprikkelende tenenkrommend lekkere illusie wel te verstaan. Maar een illusie desalniettemin.

Met de helft van mijn brein lukt het me om nog wat mailtjes weg te werken. Maar nu ik de gedachten aan hem eenmaal heb toegestaan in mijn hoofd winnen ze weer terrein van mijn ratio. Mijn lijf is weer in een staat van erotisch geladen overgevoeligheid en ik heb het gevoel dat iedereen het aan mijn gezicht zou kunnen zien. Ik weet dat het niet lang meer zal duren voordat ik de ontlading weer nodig heb. Zou het voor hem ook zo zijn? Wat is hij aan het doen? Is hij ook zo in de war? Heeft hij nog aan me gedacht de afgelopen uren? Door de verzengende lust die door mijn lichaam raast brokkelt mijn zelfbeheersing af en tegen mijn goede voornemens in haal ik de telefoon van M. uit mijn tas. Ik zie dat hij me meerdere berichten heeft gestuurd toen ik mijn fout omtrent de gemiste deadline probeerde goed te maken. Mijn hart maakt een sprongetje. Hij is me nog niet vergeten.

M. --> Babette
"Mijn lieve heerlijke Babette, ik denk niet dat jij je beseft wat je met me doet. Ik kan me niet meer concentreren Babette. Ik denk alleen nog maar aan jou. Dat was de afgelopen tijd al vaker zo. Maar nu ik weet hoe het voelt om in je te zijn... hoe je lippen aanvoelen als je me zoent... hoe je kutje proeft op mijn tong... Ik verlang zo hevig naar je. Ik wil je weer... en weer... en weer... Zeg me alsjeblieft dat je geen plannen hebt vanavond en dat ik weer bij je mag zijn. Ik ben een wanhopig man Babette. Ik ben bereid je te smeken, me aan je voeten te werpen. Ik heb er alles voor over als ik je weer mag zien klaarkomen om mijn pik. Als ik je huid weer onder mijn handen mag voelen. Of als ik je alleen maar vast mag houden. Het gaat me echt niet alleen om je lichaam. Ik wil je helemaal. Met of zonder blinddoek. Dat is aan jou. Maar als ik vanavond alleen naar huis moet dan word ik gek. Kijk dan wat je met me doet."

Ik zie dat er een foto in de bijlage van het bericht zit. Ik ben dankbaar voor de diepe ademteug die ik heb genomen voordat ik de foto opende, want ik vergeet te ademen als ik de inhoud zie. Het is een close up van zijn erectie. Nog niet eerder heb ik zijn pik zo goed kunnen bekijken. Hij heeft me wel eerder een foto gestuurd maar dat was bij schemerige belichting. Deze keer kan ik hem in al zijn glorie zien. Uitgelicht alsof hij van het scherm afknalt. Hij is dik en lang en staat met indrukwekkende potentie omhoog. Zijn eikel glanst en er lopen aderen langs de schacht. Mijn mond wordt droog. Heb ik dat gevaarte gisteren in me gehad? Geen wonder dat hij me gek maakte van genot. Mijn slipje wordt nat. Ik wil hem ook weer... en weer... en weer. Hoe moet ik de dag doorkomen met deze gevoelens die me continue afleiden?

Voordat ik zijn heerlijke bericht beantwoordt open ik het volgende bericht dat hij me gestuurd heeft.

M. --> Babette
"Er is iets gebeurd. Het ene moment stuur je me een enorm geil filmpje van hoe je met je heerlijke kutje speelt en zit je dromerig terug te denken aan gisteren (althans ik hoop dat je daaraan dacht). En het volgende moment ben je één en al spanning, stress en druipt de wanhoop van je af. Wat is er aan de hand Babette? Je maakt je ergens zorgen over. Ik dacht zelfs een beetje paniek te zien? Ik vind het niet fijn om je zo te zien. Ik heb je liever smeltend van verlangen onder me. Smekend of ik je alsjeblieft wil neuken... diep... en hard... of juist zacht en teder. Ik zou in ieder geval willen dat je ontspannen en zorgeloos bent. Kan ik iets doen om te helpen? Vertel me alsjeblieft wat je zo dwars zit Babette. Ik zou zo graag je gedachten willen kunnen lezen. Neem me in vertrouwen. Ik zal er zorgvuldig mee omgaan."

Weer verbaas ik me erover dat hij iedere kleine verandering in mij opmerkt. Het geeft me ergens een veilig gevoel. Alsof hij over me waakt. Zou hij ook deadlines missen omdat hij zoveel tijd kwijt is aan mij in de gaten houden? Ik begrijp niet hoe het mogelijk is dat hij me niet opvalt. Zouden er alarmbellen in mij moeten afgaan omdat hij zo goed is in het me ongemerkt in de gaten houden? Mijn intuïtie zit er niet vaak naast als het mensen betreft. Maar misschien is het anders als je een persoon nog nooit in de ogen hebt kunnen kijken en je alleen via berichten communiceert? Zou dat de signalen die ik normaliter opvang met mijn voelsprieten verstoren? Ergens weet ik gewoon dat het goed zit. Hij is zorgzaam, attent en altijd respectvol. En hij wil het beste uit me naar boven halen. In ieder geval op seksueel gebied. Dan kan hij toch geen slecht mens zijn?

Mijn vinger zweeft boven de knop om zijn berichten te beantwoorden. Ik zou hem willen smeken om me hier weg te halen, mee naar huis te nemen en me alles te laten vergeten. Maar de afgelopen week ben ik al zo vaak afgeleid geweest, vanmorgen had ik me verslapen en ik ben een belangrijke deadline vergeten. Als ik nog enigszins geloofwaardigheid wil behouden moet ik mijn werk op dit moment echt prioriteren boven mijn verlangen naar M. Ik zou niets liever willen dat het lijntje tussen hem en mij weer aanhalen. Maar ik voel dat als ik dat doe, ik me onvermijdelijk weer zal laten meeslepen en dan komt er van werken niets meer terecht. En dat kan ik me na mijn functioneren van de afgelopen dagen echt niet meer permitteren. De scheuren in mijn professionele voorkomen zijn al van dusdanige proportie dat ze niet te ontkennen of te lijmen zijn. Dus tegen al mijn verlangens in doe ik de telefoon weer in mijn tas en zet M. voor nu weer even uit mijn hoofd.

Ik dwing mezelf weer in een staat van hyperfocus en richt me op het wegwerken van mails in mijn overvolle inbox. Zonder enig besef van tijd werk ik alles weg en realiseer me dan pas hoe laat het is. De middag is al aangebroken en de lunch is volledig aan me voorbijgegaan. Meestal neem ik zelf iets gezonds mee, maar doordat ik me verslapen had heb ik daar vandaag geen tijd voor gehad. Om diezelfde reden heb ik ook niet ontbeten en heb ik amper iets gedronken. Mokkend voeg ik het in gedachten toe aan mijn lijstje met missers. Lekker bezig Babette. Kan je dan niets goed doen vandaag? In de wetenschap dat de kantine allang dicht is en ik het echt niet kan maken om nu buiten de deur iets te halen, besluit ik dan maar te kijken of ik in de automaat op de gang iets geschikts kan vinden. Al snel concludeer ik dat ik moet kiezen tussen een vette hap of een overdosis suiker en besluit dat ik er als HR-manager voor moet zorgen dat er in de toekomst ook gezonde opties beschikbaar worden gesteld voor onze werknemers.

Op de weg terug naar mijn bureau loop ik langs de koffiecorner waar ik een groot glas met water vul en onmiddellijk achteroversla om de schade in te halen. Ik vul het glas opnieuw en neem met lange tanden een hap van de smakeloze gevulde koek die voor mijn lunch en ontbijt moet doorgaan. Als ik bij mijn werkplek aankom zie ik een opgevouwen papiertje naast mijn toetsenbord liggen. Ik neem snel nog een slok water om de droge koek weg te spoelen en zet het glas neer zodat ik een hand vrij heb. Ik ben gelijk weer volledig alert en mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Met name omdat ik gewend ben geraakt aan het vertrouwde lichtblauwe papier waarop M. tot nu toe berichtjes voor me heeft achtergelaten. Dit briefje is wit. Ik vouw het open en lees "Kom z.s.m. naar het voorraadhok". Het bericht is handgeschreven. Ook dat is nog niet eerder gebeurd. De berichtjes van M. waren altijd keurig getypt. Even kijk ik of ik iets op kan maken uit zijn handschrift. Herken ik het van één van mijn collega's? Ik vraag me af of de keuze voor het papier en het feit dat het geschreven is een gevolg zijn van een bepaalde urgentie. Zou er iets dringends zijn?

Opeens is er geen houden meer aan. Ik moet naar hem toe om zeker te weten dat alles goed is. En ik kan niet langer omgaan met de onwetendheid over zijn identiteit. Ik moet weten wie hij is. Ik wil mezelf niet langer pijnigen met de gedachtenstorm in mijn hoofd om het mysterie te ontrafelen. Ik heb genoten van de geheimzinnigheid en de spanning. Maar ik ga er ook langzaamaan aan onderdoor en de twijfels over wie hij is ontregelen me. Resoluut sta ik op en laat de gevulde koek nog snel in de afvalemmer naast mijn bureau vallen. Onderweg geef ik mezelf nog een nauwelijks overtuigend standje omdat ik wederom M. prioriteer boven mijn werk. Maar dat weerhoudt me er niet van om me naar de lift te haasten.

Mijn hart bonkt zo hard dat het bijna uit mijn borstkas stuitert. Ik ga M. zien! Nog even en ik zal weten wie hij is. De deur van de kast komt in zicht en mijn looppas versnelt. Ik open de deur en stap de ruimte binnen die tot mijn verbazing leeg blijkt te zijn. Vertwijfeld zet ik een stap verder de ruimte in maar voordat ik me kan omdraaien wordt de deur achter me gesloten, pakken twee handen me beet en word ik met mijn rug tegen één van de stellingen gedrukt. Voor me staat Rick die zonder enige inleiding zijn lichaam tegen het mijne drukt en mijn nek begint te zoenen. Het besef van wat er gebeurt heeft amper kans om tot me door te dringen als ik zijn hand om mijn borst voel. Dit voelt fout. Heel erg fout.

Het briefje was niet van M. Rick heeft een buikje en M. heeft dat niet. Ook qua persoonlijkheid kunnen ze niet meer van elkaar verschillen. M. is teder, beheerst, intelligent en erotiserend doeltreffend. Er zijn meerdere momenten geweest dat hij misbruik van me kon maken, gisterenavond nog toen ik vastgebonden lag aan mijn bed, en toch heeft hij mijn vertrouwen nooit beschaamd. Alles in M. trekt me aan. Maar deze man roept alleen maar afkeer en aversie in me op. "Rick stop! Laat me los!" weet ik uit te brengen en ik probeer hem van me af te duwen. "Niet tegen stribbelen," zegt hij tussen zijn weerzinwekkende aanval op mijn nek door. "Je bent me al tijden geil aan het maken en nu is het tijd om je schuld in te lossen. Het duurt niet lang. Ik wil je alleen even neuken."

Ik voel gal omhoog kruipen in mijn slokdarm bij de gedachte om seks met Rick te hebben. Ik ben misschien was in de handen van M. Maar dat betekent niet dat ik zomaar iedere man laat doen wat hij wil. En Rick zijn gang laten gaan zou afbreuk doen aan mijn zelfrespect. Ik leg mijn handen stevig om zijn bovenarmen en duw hem achteruit. "Ik weet niet wat jij je in je hoofd haalt," zeg ik terwijl ik tegen de walging die zijn aanrakingen hebben achtergelaten vecht. "Maar ik heb geen enkele interesse in je." Hij lacht en zegt: "Ach kom op Babette. Je hoeft niet meer hard to get te spelen. Ik weet dat jij mij ook wil. Ik voel dat soort dingen aan." En met die woorden zet hij weer een stap in mijn richting. Ik steek mijn handen defensief in de lucht. "Laat ik heel duidelijk zijn Rick. Er is geen vezel in mijn lichaam die jou wil. Eerlijk gezegd ga ik van het idee om seks met jou te hebben bijna over mijn nek. Dus ik stel voor dat je deze ruimte verlaat en dan zal ik er geen werk van maken. Maar als je me nog één keer aanraakt of ongepaste opmerkingen of toespelingen maakt, dan zorg ik ervoor dat iedereen weet wat voor een vies desparaat mannetje je bent. Aan jou de keuze." Even kijkt hij me uitdagend aan alsof er in zijn narcistische brein geen mogelijkheid bestaat dat hij afgewezen wordt. Maar ik blijf zelfverzekerd terugkijken en uiteindelijk zie ik berusting in zijn ogen. Ik hoor hem "Stomme wijven ook altijd" mompelen terwijl hij de aftocht blaast.

Ik adem de lucht die ik ongemerkt inhield uit. Kan deze dag nog slechter? Ik zoek het dichtstbijzijnde toilet om de sporen van Rick van mijn huid te wassen. Het liefste zou ik een douche nemen maar dat is helaas geen optie. Dus ik maak er het beste van met water, zeep en papieren handdoekjes.

Terug bij mijn werkplek plof ik op mijn bureaustoel en ondanks al mijn goede voornemens lukt het me niet om gelijk weer aan het werk te gaan. Ik verkreukel het witte briefje en gooi het in de prullenbak. Ik had kunnen weten dat het niet van M. was. Maar het verlangen om hem te zien en er eindelijk achter te komen wie hij is maakte me blind. Ik dacht niet helder na. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en realiseer me dat ik doodop ben. De stress van het verslapen, mijn disfunctioneren, de zelfkritiek, het missen van de deadline, de constante hunkering naar M., de gevoelens van opwinding in mijn lichaam en nu ook nog deze vervelende ontmoeting met Rick hebben me uitgeput.

Wanneer ik mijn handen voor mijn gezicht weghaal zie ik een doosje op de hoek van mijn bureau staan. En op het doosje zit een lichtblauw briefje geplakt. Mijn verraderlijke hart slaat een slag over en ik trek het doosje naar me toe. Ik vouw het briefje open en ben blij de keurig getypte letters te zien.

"Lieve Babette, ik mis je berichten maar volgens mij heb je een moeilijke dag. Dus ik probeer me geen zorgen te maken en erop te vertrouwen dat je wel weer contact met me zoekt als je daar de ruimte voor voelt. Ik denk onverminderd aan je. En je weet dat ik graag naar je kijk. Ik zie zoveel bij je gebeuren vandaag en het maakt me gek dat ik niet weet wat er in je omgaat. Wat me wel is opgevallen is dat je de lunch vandaag hebt overgeslagen. Je moet wel goed voor jezelf zorgen. Je bent nog niet ingegaan op mijn vraag of we elkaar later nog zullen zien. Maar ik stel me graag voor dat je je energie nog wel nodig zult hebben later. Al vind ik het ook geen probleem om al het harde werk voor mijn rekening te nemen. Wat je ook besluit. Ik wacht op je bericht. X M."

Ik open het doosje en zie een broodje rosbief met truffelmayonaise liggen waar ik direct mijn tanden in zet. Een combinatie van verschillende emoties trekt door me heen. Ik voel warmte door hoe zorgzaam en betrokken hij is. Maar er knaagt ook schuldgevoel aan me omdat ik de hele dag niets meer van me heb laten horen. Ik vertrouw erop dat hij ziet dat ik zijn zo lief achtergelaten broodje met genoegen opeet en daardoor weet dat ik hem dankbaar ben. Terwijl ik eet kijk ik naar de klok. Nog twee uur en dan is het weekend en dan kan ik eindelijk even ontsnappen uit dit toneelstuk op kantoor waarin ik ongetwijfeld de aller slechtste actrice ooit ben.