9)

“Dat zullen Romain en Cynthia zijn,” opperde ik, in zeven haasten de papieren in het kistje stoppend, waarna ik het terug onder het bed schoof.
“Daar ziet het wel naar uit, ja,” zei Dirk. Nadat hij eerst mijn rugzak had gepakt, trok hij me overeind.
“Ze horen hier helemaal niet te zijn!”
“Ga jij hen hier opwachten om hen dat te vertellen?”
Ik schudde mijn hoofd. “Wat moeten we nu doen?”
“De inlooplast induiken,” zei Dirk, terwijl net dan de achterdeur werd geopend en de hond nog veel luider begon te blaffen.
Mijn hart klopte zo luid, dat ik er niet eens een idee van had of we wel stil genoeg waren. Gelukkig was de inloopkast een vrij grote ruimte met schuifdeuren. Ongeduldig trok Dirk me mee tot tegen de achterwand, waar we ons verborgen achter de kostuums van Romain en de jurken van Cynthia. In de seconden die volgden, hoorde ik alleen het geluid van onze ademhaling én het luide gekef van Poepsie.

“Laat die rondhond zijn kop houden!” snauwde Romain plots.
“Hij is van streek omdat jij hem in de bijkeuken hebt opgesloten,” reageerde Cynthia.
“Dat heb ik beslist niet gedaan!” beet mijn ex van zich af.
“Mammies kleine baby heeft helemaal geen water gehad en ook geen eten.” Het geblaf van Poepsie ging over naar janken, terwijl Cynthia tegen het beest praatte alsof het een zuigeling betrof.
“Dit is een geheel nieuwe kant van Cynthia,” fluisterde ik. “Een kantje wat mij niet bevalt.”
“Stil!” Met zijn lichaam duwde Dirk me nog meer tegen de achterwand van de kast aan. “Als ze ons vinden, dan blijf jij hier,” gebood hij. “Ik probeer ze weg te lokken, zodat jij op de een of andere manier weg kunt komen.”
“Maar…”
“Geen gemaar, Linda. Niet nu.”
“Oké.”
“Goed zo,” zei Dirk, waarna hij snel een zoen op mijn voorhoofd drukte.

Hoe dan ook was het een bijzonder vreemde situatie. Aan de ene kant was ik doodsbenauwd dat mijn ex zou ontdekken dat wij in zijn kast zaten. Aan de andere kant kon ik alleen maar aan Dirk denken én aan het feit dat het grootste deel van zijn lichaam tegen het mijne aandrukte.
Het voelde goed. Te goed bijna, en de duisternis maakte de hele situatie nog intiemer en opwindender. Geleidelijk aan begon ik van zijn aanraking te genieten. Toegegeven, zijn jas had wat minder ritssluitingen mogen hebben, maar al bij al was zijn zo tastbare nabijheid allesbehalve onaangenaam.
Ooit, in een ‘onbewaakt moment,’ had ik er wel eens over gefantaseerd hoe het stevige lijf van Dirk in het donker zou aanvoelen. Eerlijk gezegd had ik daarbij een horizontale positie voor ogen gehad. Nu we verticaal zo dicht tegen elkaar aan stonden, bleek dat veel interessanter dan ik ooit had kunnen denken.

Op het moment dat hij diep inademde, beet ik op mijn onderlip. Tegelijk dwong ik mezelf om hem vooral niet opnieuw te gaan kussen, al vleide ik me zo mogelijk nog strakker tegen hem aan. Uiteindelijk viel het me toch op dat ik Romain en Cynthia al eventjes niet meer hoorde.
“Hoor jij wat ze zeggen?” vroeg ik op fluistertoon.
“Nee,” fluisterde hij terug.
Met mijn handen op zijn schouders steunend, ging ik op mijn tenen staan. Ik draaide mijn hoofd en spitste mijn oren.
Zijn stevige, gespierde schouders waren gemaakt om op te leunen. Bovendien rook hij lekker, zowel naar verre exotische landen als naar leer. Ik kon me zo voorstellen dat die laatste geur van zijn lederen tas kwam, die losjes over zijn schouder hing. Voorzichtig boog ik iets naar hem toe, hopende dat hij niet zou merken dat ik gulzig inhaleerde.

Doordat ik mijn gewicht verplaatste, verloor Dirk min of meer zijn evenwicht, waardoor hij een wankele stap naar voren zette. Gegeneerd leunde ik achterover en trekkend aan zijn armen, bracht ik hem weer in evenwicht.
O wat had hij heerlijke armen! Verkennend kneep ik eventjes in de spieren van zijn bovenarmen. Waarom was het mij nooit opgevallen dat hij zo’n indrukwekkende armen had? Wellicht kwam dat omdat hij vrijwel altijd overhemden droeg. Met armen als de zijne zou het verboden moeten zijn om lange mouwen te dragen!
De harde lijn van zijn spieren volgend, liet ik mijn vingertoppen in de richting van zijn schouders glijden. Nee, voor een man als Dirk zou het verboden moeten zijn om een overhemd te dragen, concludeerde ik opnieuw. Het was sterker dan mezelf, toen ik mijn handen rond zijn middel plooide. Na eerst zijn platte buik te hebben gevoeld, liet ik mijn handen verkennend over zijn ribben gaan.
“Linda,” zuchtte hij.

O jawel… Ik begreep heus wel wat Dirk met die zucht bedoelde, én hij had gelijk. Eigenlijk zou ik het nu Spaans benauwd moeten hebben. Het risico dat we betrapt zouden worden was immers best groot. Als we ontdekt werden zou dat een heleboel gêne betekenen, een berg gezichtsverlies, een financiële catastrofe en wat nog allemaal niet.
En toch… Wat ik in dat moment nog het liefst van al zou doen, was uit de kast springen, Dirk bij de hand nemen en hem triomferend aan Cynthia voorstellen. Daarna zou ik Romain op Dirks platte buik willen wijzen én op zijn volle haardos.
Cynthia zou ongetwijfeld begrijpen wat ik bedoelde. Zij zou geen verdere uitleg nodig hebben en die gedachte bezorgde me een jubelend gevoel. Wat was ik blij dat Dirk me had gekust. Ik was zo blij dat mijn leven eindelijk weer een opwindende wending had genomen, dat ik spontaan op mijn tenen ging staan en alles wilde kussen waar ik maar bij kon.
Omdat Dirk zoveel groter was dan ik, waardoor ik zonder zijn medewerking niet veel zou kunnen doen, koos ik ervoor om mijn tong uit te steken en het puntje van zijn kin te likken. Eventjes maar…
Gelijk hoorde ik hoe zijn ademhaling haperde. Zonder enige waarschuwing draaide hij zich naar mij toe. Het volgende moment lagen zijn handen al op mijn schouders, waarna hij mijn mond op de tast vond.

De gretigheid waarmee hij me kuste deed me denken aan de jonge, ongeduldige Dirk van zeven jaar geleden. Het was hem op voorhand al vergeven, want beetje bij beetje was ik zelf ook behoorlijk ongeduldig geworden. Om mijn handen over zijn blote huid te kunnen laten glijden, trok ik zijn hemd uit zijn broek.
“Linda,” mompelde hij, maar omdat zijn stemgeluid grotendeels verloren ging in mijn mond,
had hij net zo goed ‘niet stoppen’ kunnen zeggen.
Dit was pas een leuke manier om verstoppertje te spelen, maar…
Voordat het helemaal uit de hand zou lopen, zouden we hier beter mee stoppen. Ach, misschien moest het eerst wel uit de hand lopen, vooraleer we überhaupt konden stoppen!
Het ‘probleem’ was dat ik hier in het donker stond, mét Dirk, mét zijn geur, mét zijn smaak, mét zijn kussen, mét zijn aanrakingen… Ik wilde gewoonweg niet stoppen, maar dan kwam een ‘stoorzender’ mijn plezier heel erg bruusk verstoren.

“Ach man! Ik zeg het je nog één keer!” Cynthia’s stem klonk zo luid en duidelijk dat het leek alsof ze bij ons in de kast stond. “Ik wist écht niet dat je de slaapkamer én de suite apart moest reserveren!” Geschrokken beet ik op mijn lip… Of was het Dirks lip?
“Het spijt me, Romain,” vervolgde de huidige vrouw van mijn ex. “We zijn nu thuis, dus mag je er stilaan wel over ophouden! Jij bent ten minste wel blij dat we thuis zijn, nietwaar Poepsie?”
De hond kefte enthousiast bij het horen van zijn naam.

“Hoe is het mogelijk dat jij niet wist dat je de slaapkamer apart moest reserveren?”
Ook al was het niet tegen mij gericht, dan nog kromp ik ineen bij zoveel minachting in Romains stem.
“Ik heb hen gezegd dat ik de presidentiële suite wilde boeken,” beet Cynthia van zich af. Ik nam aan dat de slaapkamer daarbij inbegrepen was, want de prijs loog er niet om.”
“Linda deed dat wel altijd perfect,” zei Romain. Het was een uitspraak die spontaan een tevreden grijns op mijn gezicht toverde.
“Dan had je het deze keer misschien ook beter aan ‘Miss Perfect’ overgelaten!” snauwde Cynthia. “Volgend jaar mag je alle details zelf regelen. Nietwaar Poepsie? De volgende keer mag Romsie-womsie het allemaal zelf regelen.”

Romsie-womsie..? Vliegensvlug drukte ik mijn gezicht tegen Dirks schouder, zodat mijn gegiechel ons niet zou verraden.
“Cynthia, schat ik…” klonk Romain vergoelijkend, maar dan nog werd hij onderbroken door zijn vrouw.
“Ik heb er schoon genoeg van dat jij altijd over haar begint, telkens we een probleempje hebben,” verklaarde Cynthia. “Ben jij nu al vergeten wat voor een probleem ze zelf wel was?”
‘Met alle plezier zal ik jou eens tonen wat voor een probleem ik kan zijn,’ bedacht ik nijdig, maar gelukkig kneep Dirk eventjes geruststellend in mijn hand.
“Daar heb je gelijk in,” hoorde ik mijn ex toegeven. “Ze was té perfect. Het was heel vermoeiend om altijd met die perfectie geconfronteerd te worden.”
“Ik durf wedden dat ze in bed helemaal niet zo perfect was!” Cynthia’s stem klonk zowaar zwoel.
“Ach…” antwoordde Romain weifelend. “Ze deed haar best, dat ga ik niet ontkennen.”
Ja zeg! Die kwam zo hard binnen dat ik ineen kromp. Wat een vernedering!

Poepsie blafte weer en haalde daarmee mijn aandacht terug naar de realiteit van het moment.
“Zet die verdomde hond neer!” snauwde Romain.
“Roooomain!”
“Wegwezen, mormel!”
De poedel jankte een hondenklaaglied.
“Oh nee!” riep mijn ex. “Kijk daar… Het is alweer prijs!”
“Jouw schuld, vent! Jij hebt hem laten schrikken.”
“Ach mens… Voedt dat beest op of koop hondenluiers!”
“Als jij niet zo tegen hem tekeer was gegaan, dan had hij dat ongelukje niet gehad.” Cynthia’s stem klonk nu van wat verder weg. “Je zou mijn arme baby nu eens moeten voelen. Hij beeft over heel zijn lijf.”
“Jaja… Dus moet ik die troep weer opruimen?” Blijkbaar had Romain het nu tegen zichzelf. We hoorden hem in ieder geval de badkamer inlopen en een kastdeur openen. “Cynthia! Waar is de tapijtreiniger naartoe?”
Er kwam een gedempt antwoord retour. Wij konden haar niet verstaan, maar Romain liep wel de kamer uit.

Alsof hij daarop gewacht had, haalde Dirk gelijk iets uit zijn jaszak.
“Hoog tijd voor wat actie,” zei hij. “Wat is het nummer van de vaste telefoon hier?”
Zonder haperen noemde ik de juiste cijfercombinatie, terwijl hij het nummer intikte op zijn mobiele telefoon.
“Hoe heet de nachtwaker bij DKP-Eventing?” vroeg Dirk.
“Dat zijn er verschillende,” zei ik, terwijl in de huiskamer de telefoon al overging.
“Noem er één,” drong hij aan, “vlug!”
“Eddy… of Jurgen… of Achmed…”
Opnieuw rinkelde de vaste telefoon, waarna Romain opnam.

“Meneer De Kerpel, u spreekt met Eddy.” Dirk sprak heel snel. “Mijn excuses dat ik u nachts wakker bel, maar er is hier op de zaak ingebroken. Ik dacht dat u dat misschien zou willen weten voor de politie hier is. Ja, meneer… Nee, meneer… Dat weet ik nog niet precies, meneer. Nu ja, ik moet ophangen, want ik zie de blauwe zwaailichten van de politie al.”

Haastig verbrak Dirk de verbinding, en hoewel ik nog niet wist of zijn plannetje zou werken, was ik behoorlijk onder de indruk van zijn kordate aanpak.
“Cynthia!” riep Romain, “We moeten naar het kantoor. Er is ingebroken bij DKP. Ik wil dat jij uitzoekt of er iets verdwenen is, terwijl ik met de politie praat. Zorg er alsjeblieft voor dat niemand iets belangrijks te zien krijgt.”
Dirks plan bleek te werken, want enkele minuten later waren ze al vertrokken.

“Kom op,” zei Dirk, mij bij de hand nemend. Eenmaal we uit de kast waren, gaf hij me wat bondige instucties.
“Kijk de inhoud van dat kistje nog eens na en zorg ervoor dat we foto’s hebben van alles wat we eventueel tegen hem kunnen gebruiken. Terwijl loop ik snel een rondje door het huis om te zien of we ergens sporen hebben achtergelaten.”
Terwijl hij het zei, stond ik roerloos bij het voeteneind van het bed voor me uit te staren. Het leek er zelfs op dat zijn stem van ergens ver weg kwam.
“Linda, ik weet dat het je tegenstaat, maar je moet de kussens toch echt weer terugleggen zoals je ze hebt aangetroffen.” Al pratend liet hij zijn blik nog een keer door de kamer dwalen, waarna hij de gang in liep.
Ik probeerde het wel om mezelf vooruit te branden, maar ik bakte er niets van. Romains woorden galmden nog na in mijn hoofd.
“Ze deed haar best!” had hij gezegd!
Natuurlijk zou het nooit in zijn egocentrische kop opkomen dat hij er misschien zelf schuld aan had dat ik o zo moeilijk ‘los’ kwam in bed! Misschien was Romain zelf wel de oorzaak geweest dat ‘de grote opwinding’ mij zelden of nooit te beurt viel als we aan het vrijen gingen! De gedachte aan wat mij op dat vlak zojuist in de kast was overkomen, toverde zowaar een glimlach op mijn gezicht.
Met het statief van de lamp in zijn hand, verscheen Dirk in de deuropening.
“Linda, waar heb je dit ding gepakt?” vroeg hij.
Langzaam draaide ik me om en keek hem aan. Het was het enige wat ik deed… Kijken naar de knappe man tegenover mij. Hij keek terug, wachtend op een antwoord.
“Romain heeft een hoop herinneringen bij me losgemaakt,” zei ik, meer zelfverzekerd dan ik verwachtte. “Herinneringen die ik niet meer wil, Dirk. Herinneringen die jij me kunt helpen vergeten…”
Nadat Dirk de lamp had neergezet, kwam hij naar me toe. “Hoe lang duurt het om van en naar het kantoor te rijden?” vroeg hij. “Tel daar tien minuten bij en ze staan hier al terug thuis. Hooguit vijfendertig á veertig minuten, zou ik denken.”
“Dat is al een halfuur langer dan Romain meestal nodig had,” antwoordde ik droog, terwijl hij vlak voor me kwam staan. Zijn borst ging heftig op en neer.

“Linda,” zei hij zacht, “ik ga nu één voor één de knoopjes van jouw bloes losmaken. Tot aan het laatste knoopje heb je tijd om van gedachte te veranderen.”
“Dirk?”
“Hm..?” Zonder met zijn ogen te knipperen, staarde hij me aan.
“Het is jou misschien nog niet opgevallen, maar ik draag een coltrui.”
Een goddelijke grijns kwam over zijn gezicht. “Dan is jou bedenktijd nu al om,” zei hij en met een adembenemende snelheid, hielp hij me alvast uit mijn trui. Meteen kregen zijn ogen een donkere, opwindende glans.
“Je draagt zwarte kant,” zei hij. “Ik ben dol op zwarte kant.”
Traag schoof hij een van mijn bh-bandjes omlaag, waarna hij zijn hoofd bukte en een kusje drukte op de plek waar dat bandje had gezeten.
“Ik droeg vanavond alleen maar zwart,” legde ik uit, enigszins verdwaasd door de snelheid waarmee hij te werk ging. “Daar paste dit setje het best bij.”
“Een goeie keuze,” grinnikte hij.

Vanaf dan ging het snel, maar snel à la Dirk… Niet snel à la Romain. Echt wel een wereld van verschil, dat ontdekte ik al terwijl hij met zijn tong de kloppende ader in mijn nek streelde en met zijn hand het andere bh-bandje omlaag schoof.
“Ik ben écht dol op kant,” herhaalde hij fluisterend. “Het is uitdagend. Het laat zien en verbergt tegelijkertijd,” legde hij uit. Vervolgens bracht hij zijn gezicht naar het dal tussen mijn borsten en liet zijn tong in één lange streling langs de kanten boord van mijn bh gaan. “Deze kant voelt lekker ruw aan tegen mijn tong, waardoor die extra gevoelig wordt, zodat ik jouw naakte huid zo dadelijk nog beter zal voelen.”

Mijn knieën voelden week aan en mijn huid stond in brand. Op het moment dat hij mijn zwarte kant tussen zijn tanden klemde en mijn bh langzaam naar beneden trok, begroef ik mijn handen in zijn haar.
“Kijk zelf maar eens hoe mooi je bent,” fluisterde hij. Dirk ging achter mij staan, waardoor ik een goed zicht op mezelf kreeg in de grote ovalen spiegel, boven het meubelstuk wat jarenlang mijn eigen toilettafel was.
Ondertussen had Dirk een van mijn cups omlaag geschoven, waardoor zo goed als heel mijn borst te zien was. “Dat ben jij, Linda,” fluisterde hij, “én… Jij bent een beeld van een vrouw.”
Daar stond ik inderdaad. Eigenlijk kon ik het nauwelijks geloven dat ik zo bewust naar mijn eigen ‘bijna naakte zelf’ keek. Wat was dat lang geleden, maar dan nog voelde het niet verkeerd, schoot het door me heen.

“Je bent onwaarschijnlijk mooi,” lispelde hij zachtjes in mijn oor. Met zijn blik op de spiegel gericht, nam hij mijn borst in de hand. Het contrast van zijn gebruinde hand met mijn blanke huid intrigeerde me bijna net zo fel als de hete blik in zijn ogen.
“Hoe voel jij je op dit moment, Linda?” vroeg hij.
“Heet,” antwoordde ik, zelfs nauwelijks gelovend dat ik in staat was om zoiets te zeggen.
“Ik zou willen dat je aan het dampen gaat van de hitte,” zei Dirk, terwijl hij mijn bh losmaakte.
Als gehypnotiseerd staarde ik in de spiegel naar zijn handen die allebei mijn borsten bedekten, maar ook naar de niet te missen blosjes op mijn wangen en naar de hunkerende blik in zijn ogen.
“Zo mooi,” herhaalde Dirk, ondertussen mijn hals besnuffelend.

Als een erotisch geladen zombie stond ik daar, gulzig de sensuele beelden absorberend die hij voor mij creëerde. Bang om de betovering te verbreken, bracht ik langzaam mijn armen omhoog en plooide ze rond zijn nek, waarna ik mijn hoofd achterover liet hellen, zodat hij nog makkelijker toegang kreeg tot mijn hals.
“Linda…” zei hij lichtjes hijgend, waarna onze blikken elkaar tegemoet kwamen via de spiegel. Ik deed mijn lippen iets uit elkaar en merkte dat ook mijn ademhaling verzwaarde.