Ze bleef maar voelen aan haar kontzak. Niet omdat er een reden was om aan te nemen dat haar telefoon er niet meer in zat, maar omdat het opnieuw en opnieuw constateren dat het toestel er nog was, haar houvast bood. Zekerheid in een situatie waarin ze zichzelf niet comfortabel voelde.
En net zoals ze keer op keer voelde aan haar kontzak, bleef ze ook keer op keer langs de winkel in het hoekpand lopen. De vijfde keer nu al wel misschien.
Elke keer dat ze zich omdraaide en terugliep, verzamelde ze haar moed en nam ze zichzelf voor om deze keer wél naar binnen te gaan. Maar telkens kwam er iets tussen.
De ene keer was het een dame die uitgerekend net op het moment dat ze passeerde naar binnen ging – ze wilde niet gezien worden in de winkel. De andere keer was het juist het ontbreken van bezoekers – ze wilde niet de enige zijn daarbinnen. En weer een andere keer waren het haar eigen gedachten die verhinderden dat ze de deur open duwde.
Want wat had zij daar te zoeken? Zouden ze haar niet met de nek aankijken? Zouden ze haar vragen naar haar leeftijd? Was er eigenlijk een minimumleeftijd voor dit soort zaken? En zou het personeel daar op toezien? Was er een kans dat ze haar zouden weigeren, de deur zouden wijzen? Hoe ongelooflijk gênant zou dat wel niet zijn? Weggestuurd worden als een klein kind. Alsof ze er niets te zoeken had.
Had ze er wel iets te zoeken?
Haar gedachten en twijfels maakten haar dol.
En tegelijk wist ze dat ze sowieso naar binnen zou gaan. Want als ze niet zou gaan, zou ze zich af blijven vragen wat er zou zijn gebeurd als ze het wél had gedaan – tot het punt waarop ze weer terug zou keren naar dat hoekpand. Zoals het al weken ging.
Maar nu had ze een reden om écht binnen te gaan.
Ze voelde weer aan haar telefoon.
Een jongen passeerde met zijn vriendin. Nee, het was een man. Zeker al halverwege de twintig. Hij glimlachte naar haar. Ze schrok er bijna van, haar maag verkrampte.
Was het vriendelijkheid? Vond hij haar leuk? Of was het een spotlach van een man die doorzag waarom zij daar stond te dralen? Had hij haar door?
Nee, het was niet onvriendelijk geweest. Het leek haar geen spot. Maar waarom dan die lach?
Langzaam kreeg ze een kleur en ze kneep haar ogen dicht om haar gedachten te verdrijven.
Ze vergat bijna terug te glimlachen, en toen ze het uiteindelijk deed, waren de man en de vrouw haar al gepasseerd. Ze baalde, had bijna het idee dat ze hem moest volgen om het alsnog te doen. Maar ze deed het niet.
Daarna was ze weer alleen met de rode voordeur.
Ze had hier al zo vaak gestaan. Nooit ging ze naar binnen. Maar eerder had ze nooit een reden gehad. Nu had ze die. Ze had eindelijk een reden om te geloven dat ze het ergens voor deed. Dat ze het voor íémand deed. Ze was er niet zeker van, maar de mogelijkheid was voor haar voldoende Zolang ze geloofde in de mogelijkheid, kon ze alles overwinnen.
Ze boog haar rechterbeen en voelde haar pijnlijke knie. Het voelde nu als een genezende wond. Het hinderde haar niet zo veel meer.


Ze had op de fiets gezeten, twee dagen ervoor. De lucht was strakblauw geweest en de temperatuur dusdanig dat een kort broekje en topje voldoende waren.
Het was twintig minuten fietsen naar school, en waar ze doorgaans met Céline en Valerie fietste, was ze vandaag aan de late kant, waardoor ze hen gemist had.
Ze fietste langzamer dan eigenlijk zou moeten. Het weer liet het niet toe om veel sneller te gaan.
Met nog twee blokken voordat ze op school was, had ze het rumoer achter zich gehoord. Gekakel van meiden van haar leeftijd, een al te bekend stemgeluid.
Ilona was een maandje jonger dan zijzelf, maar haar mond was verschillende keren groter. Ze was een ster in het spelen van de vermoorde onschuld en nog beter in het opzetten van een onschuldige blik als het er op aan kwam. Maar hetgeen waarin Ilona pas écht excelleerde, was het vertonen van schaamteloos pestgedrag.
Er was niemand in de klas, niemand op school nota bene, die ze met méér urgentie ontweek dan de jongere blondine. Maar juist doordat ze zo haar best deed om de pestkop te ontwijken, leek ze een mikpunt te zijn.
En alsof dat nog niet vervelend genoeg was, had ze zichzelf wijsgemaakt dat de zestienjarige blonde meid alles had wat zij te weinig had, of helemaal niet.
Want niet alleen was Ilona in staat zich geweldig op te maken, ook had ze duurdere kleren, kwam ze altijd goed uit haar woorden, leek ze méér op haar gemak in het gezelschap van jongens en had ze de grootste borsten van de klas – de meiden met duidelijk overgewicht daargelaten.
Het maakte haar weerloos in het bijzijn van haar machtige rivale. Want wat had zij nu in te brengen tegen een meisje dat het verbaal altijd van haar zou winnen, beter was in alles en een paar borsten had om trots op te zijn? Ze zou het afleggen – altijd. Er zat niets anders op dan haar hoofd te buigen – letterlijk, dan wel figuurlijk, als ze het doelwit was.

Ze had geweten dat het die ochtend mis zou gaan. Ze voelde het, nog voordat haar naam was genoemd en nog voordat ze de woorden van de meiden achter haar kon verstaan.
Ze had gedaan alsof ze hen niet had opgemerkt. Haar handen hadden de handvatten van haar zwarte fiets stevig omklemd, terwijl ze haar uiterste best deed om voor de rest ontspannen over te komen. Haar knokkels kleurden wit.
Langzaam voerde ze het tempo op, maar slechts zo weinig dat het bijna niet opviel.
Heel even leek ze uit te lopen op de stemmen achter haar, maar die haalden haar in een oogwenk weer bij.
Er klonk een gilletje, er werd gelachen. Veel te hard en duidelijk met het doel om anderen te laten weten dat ze er waren.
Ze had ze genegeerd, zo lang ze kon. Maar enkele ogenblikken later had ze gevoeld hoe de voorband van een van de fietsen van de meiden achter haar, haar achterwiel schampte.
Er was gelach te horen, maar ze had er niet op gereageerd.
Een tweede keer toucheerde een voorwiel de zijkant van haar achterwiel. Nog eens gelach.
Een derde keer was duidelijk het geluid van rubber tegen rubber te horen. Haar hart klopte in haar keel en zonder dat ze dat eigenlijk had gewild, had ze vluchtig om gekeken.
Ilona was samen met twee vriendinnen en op haar gezicht had ze een uitdagende glimlach. Die was haast meer speels dan gemeen, maar zelfs dat beviel haar niet.
De borsten van het blonde meisje hingen dapper in een wit topje met spaghettibandjes en ondanks hun omvang leek de zwaartekracht geen greep op ze te krijgen.
Er was zo veel bloot zichtbaar, dat het bijna voelde als een persoonlijke boodschap aan haar: dit heb jij niet.
En ondanks dat het natuurlijk nooit zo bedoeld kon zijn, kon ze zich niet aan die indruk onttrekken.
Geschrokken keek ze weer voor zich uit, maar haar oren spitsten zich toen ze haar stem hoorde van achteren.
“Lie-keee...!”
Het klonk plagerig. Meisjesgegiechel. Het snerpende geluid van een scooter die van verderop naderde. En daarop het geluid van rubber op rubber en blokkerende spaken.
Ze had geen idee wat er precies gebeurde, maar het volgende ogenblik lag ze plat op het asfalt. Direct voelde ze dat haar knie geschaafd was en ze vreesde voor haar kin.
Overeind krabbelend keek ze op naar de meiden die naast haar stopten en afstapten.
Het schelle scootergeluid zwol aan.
De meiden bogen zich over haar heen.
“Wat doe je gekkie?” giechelde Ilona. Haar lichtblauwe ogen spuwden vuur.
“Sletje,” floepte een van haar vriendinnen er uit. Meer om mee te doen dan gemeend.
“Echt hè?” grinnikte Ilona, terwijl ze een behabandje dat van haar schouder was gegleden, terugduwde.
Haar klasgenootjes kwamen een stap dichterbij en ze voelde hoe haar hart tekeer ging, toen het snerpende motorgeluid op een meter van hen stopte. Twee scooters hielden stil. Ze hoorde het geluid van de standaarden en zag twee jongens zich met stevige passen bij het gezelschap voegen.
De voorste jongen duwde een van de meiden opzij. Hij boog zich over haar heen.
“Alles oké?” vroeg hij, terwijl hij zijn helm af nam.
Ze kende hem, maar niet van naam. Hij was laatstejaars. Dat was hij vorig jaar al geweest, maar vermoedelijk had hij toen zijn examen niet gehaald.
“Alles goed?” vroeg hij nog eens, terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.
De tweede jongen, die helemaal geen helm leek te hebben gedragen, wendde zich tot Ilona en haar vriendinnen. Hij was jaren ouder dan zijn vermoedelijke vriend – misschien al wel halverwege de twintig. Hij spreidde zijn armen en maakte zwaaiende bewegingen, alsof hij duidelijk wilde maken dat het voor de meisjes tijd was om te vertrekken.
“Wegwezen dames,” zei hij met een onverschillige zelfverzekerdheid. Hij wapperde met zijn handen. “Niets te zien hier.”
Ilona's vriendinnen deden een stap terug en wendden zich weer tot hun fietsen, maar pas nadat hun blonde vriendinnetje nog iets bits in haar richting sneerde.
“Sletje!”
“Hé!” riep de oudste jongen kortaf, en hij pakte Ilona's dunne, blote bovenarm vast. Hij bewoog die naar boven en duwde haar met kracht van zich af. De grote, stevige borsten van het blondje stuiterden kort, waarna het meisje met een uitdagende blik, kauwgom kauwend achterwaarts terug liep naar haar fiets.
Ze zei niets meer en was vertrokken, en afgezien van een geschaafde knie en gekwetst ego hield ze er niets aan over.
Nou ja, misschien een wanhopige verliefdheid.

Ze wist niet eens precies op wie van de twee. En misschien had het ook wel niets met verliefdheid te maken. Misschien was het dankbaarheid. Misschien was het een gevoel van veiligheid. Het gevoel dat ze gered was. Dat iemand het de moeite had gevonden zijn nek voor haar uit te steken.
Misschien had het wel helemaal niets met verliefdheid te maken. Maar in haar verwarrende puberbrein, in haar innerlijke onzekerheid en met haar verlegen behoefte aan erkenning was verliefdheid een relatief begrip.
Ze wist niet eens precies wie van de twee. Misschien wel allebei. Of misschien de jongste van de twee, omdat de oudste al misschien halverwege de twintig was – een man. Maar wat ze voelde, was toch mogelijk verliefdheid. Toch?
De jongste heette Bram, de oudste Robin. En zij waren de reden dat ze hier was.
Want ook al was er geen enkele reden om aan te nemen dat er iets stond te gebeuren tussen haar en een van de jongens, ze voelde dat ze zich voor moest bereiden op alles.
Als je als meisje wilt meedoen met de grote jongens, moet je rekening houden met het geval waarin het zou kúnnen gebeuren. En als het zóú gebeuren, dan moest ze een onfeilbare indruk maken. Dan moest ze er alles aan doen om maar niet over te komen als een onbenullige tiener.
Dan moest ze zich niet langer kleden in hetzelfde ondergoed als toen ze twaalf was. Wat had ze überhaupt al die jaren gedacht, toen ze dat nog had gedragen?
Nee, ze moest al die andere meiden overtreffen.
Ze had misschien een minder grote mond en ze kon alleen maar hopen dat haar borsten nog flink zouden groeien. Maar waar ze een streepje vóór zou hebben op haar klasgenootjes, was op het gebied van haar lingerie.

Want dat was waarom ze hier was. Dat was wat ze wilde hebben.
En dat was de reden waarom ze nu eindelijk de deur opende en met bonzend hart de winkel binnenstapte.


=====


Met haar perzikhuidje, ingetogen serene gezichtje en slanke heupen was ze zijn guilty pleasure.
Zijn persoonlijke geheim was dat hij graag keek naar de meiden die hij les gaf. Dat deelde hij met niemand – behalve met een enkele vriend bij wie hij wel eens grappend een tipje van de sluier lichtte. Maar verder hield hij het voor zichzelf. Omdat het niet mocht, en omdat hij ook niet van plan was er ooit op te acteren.
Hij had voor zichzelf bepaald wat acceptabel was en wat niet. Want zo lang het bij kijken bleef en hij verder niet over de schreef ging, was het iets dat enkel in zijn wereld bestond. Niemand hoefde daarvan te weten, en niemand had er last van.
Ook Lieke niet, met haar lange, dunne benen en slanke tienerpostuur. Nog een tikje slungelig, maar dat zou de komende jaren ongetwijfeld minder worden, waarna ze minder meisjesachtig zou zijn en ongetwijfeld meer vrouwelijk.
Nu viel ze er nog een beetje tussenin. Dat sprak hem aan. Het voelde extra ondeugend als hij naar haar keek. Zeker nu ze totaal niet bewust leek van zijn blikken.
Méér dan haar klasgenootjes leek ze onschuldig, en misschien zelfs wel naïef.
Tel daar haar voorzichtige, bijna verlegen karakter bij op, inclusief het feit dat ze een denker leek – een binnenvetter, en je had zijn geheime, mysterieuze liefde.
Hij wist dat het niets met liefde te maken had. Dat kon ook helemaal niet. Hij was halverwege de vijftig – zij was zestien. Maar spelen met het idee en kijken naar haar lichaam was iets dat hij zichzelf niet kon ontzeggen.
Zijn voorliefde voor het donkerblonde, tengere meisje vertaalde zich slechts heel subtiel naar zijn gedrag. Hij gaf haar nét wat meer aandacht dan de rest, maar niet zo veel dat het opviel. Hij had nét iets meer belangstelling in haar na de les, maar niet zodat iemand het zou opmerken. En hij was bereid om net dat beetje verder te gaan als het om haar ging. Of het nu de lesstof betrof – die ze over het algemeen goed beheerste, of de pesterijen in de klas, waar ook Lieke soms het mikpunt van was. Hij trad nét wat adequater op als het over Lieke ging. Want hij had het gevoel haar te moeten beschermen. Voor haar op te komen. Zelf zou het meisje het niet doen, zoveel was hem inmiddels duidelijk.
Hij was degene die voor haar zorgde als ze zichzelf niet kon redden. Zelfs als dat was van Ilona, zijn tweede favorietje. Ontegenzeggelijk een vilein ding, maar ondanks haar leeftijd zinderend aantrekkelijk, op een haast seksuele manier. Hij wist zeker dat hij niet de enige leraar was die naar haar borsten keek als ze even niet oplette en hij had ook geen idee wat daar mis mee was. Ze leken er haast letterlijk om te vragen.
Maar waar Ilona appelleerde aan zijn rauwe, instinctieve lustgevoelens, deed Lieke met haar grote donkere ogen en onschuldige blik een beroep op zijn vaderlijke gevoelens. Ze was als de dochter die hij nooit had gehad. Maar dan met een subtiel draadje van verlangen er doorheen gevlochten.
En misschien – heel misschien – was het ook wel vanwege het feit dat hij nooit ook maar een moment het geloof had gehad dat een meisje als Ilona open zou staan voor een leraar van halverwege de vijftig.
Dat was in het geval van Lieke weliswaar niet anders, maar bij haar voelde hij ten minste nog een verbondenheid. Het idee dat ze ontvankelijk was voor vriendelijkheid, complimenten en genegenheid. Er zou nooit iets kunnen gebeuren – en dat was maar goed ook –, maar hij zou in ieder geval dichter bij kunnen komen in het geval van Lieke dan bij Ilona.
Bij Lieke kon hij ten minste flirten met het idee.
En in zijn gedachten was ze, in al haar onschuld, net zo weerloos voor zijn avances als ze weerloos was voor de treiterijen van de blonde Ilona.
Want er waren weinig zaken waar hij zo zeker van was, als de onschuld en de verlegenheid van een meisje als Lieke.

Ongeveer een maandje vóór de zomervakantie werd het vertrouwen in zijn inschattingsvermogen dan ook hevig opgeschud, tijdens de laatste les van de dag.

Het voelde als zomer en de meiden en jongens in de klas waren daar ook op gekleed.
Doorgaans betekende dat dat zijn blik in de meeste gevallen achteloos landde op de blonde Ilona links achterin de klas. En ook die dag kon hij het niet laten om te kijken, te kijken en nog eens te kijken.
Op een gegeven moment werd het bijna dwangmatig, toen hij merkte dat hij zijn blik voor een bepaald aantal tellen op haar grote, ronde tienerborsten liet rusten. Ze leken forser dan ze ooit waren geweest, maar aan stevigheid hadden ze niets aan kracht ingeboet. Iets dat enkel mogelijk was bij tieners.
En zoals vaker droeg ze een strak truitje waarbij haar indrukwekkende voorgevel bijna obsceen contrasteerde met haar verder zo fragiele frame. Hij vroeg zich af of het meisje een idee had wat haar borsten bij een man teweeg konden brengen.
Was ze zich daar al van bewust? Of was ze nog half in onschuld, in onwetendheid?
Hij had zelf het idee dat de blondine het wel voor een groot deel in de gaten had. En dan alsof ze had ontdekt dat ze een geheim wapen tot haar beschikking had, maar nog niet goed wist hoe ze het moest gebruiken, of wat ze er mee kon bereiken.
Het maakte hem niet uit – zolang hij maar stiekem kon kijken.
Maar het waren die dag niet de borsten van Ilona die hem het meest waren bijgebleven, maar hetgeen hij op het einde van de les opmerkte bij Lieke.
Ze had die dag een strakke, witte spijkerbroek gedragen die haast elastisch haar slanke benen omsloot. Daarboven droeg ze een luchtig, zwart, kanten truitje. Het was niet zo doorschijnend als ze zou verwachten bij het woord “kant”, maar als hij goed keek, leek het alsof hij de contouren van haar eveneens zwarte behaatje kon zien. Misschien beeldde hij het zich in, haar hij was er desondanks redelijk zeker van.
Het truitje had korte mouwtjes, tot halverwege haar dunne bovenarmen en een colletje.
Aanvankelijk was het de doorschijnendheid, hoe minimaal ook, die zijn aandacht had getrokken. Maar die was zo verwaarloosbaar dat het onvoldoende zou zijn geweest om zijn interesse te blijven wekken.
Nee, het was iets anders waar het hem in zat.

Het was een onrustige les geweest, waarbij er veel werd gekletst en gelachen.
Bijna naadloos was hij overgegaan van een monoloog waarin hij lesstof oplepelde, naar een les die ruimte bood voor zelfstudie. Dat er van studeren niet zo veel terecht kwam, nam hij voor lief, nu hij de ruimte had om hier en daar met leerlingen te kletsen en zijn aandacht te verdelen over Ilona, achteraan links, en Lieke, vooraan, op twee rijen van zijn lessenaar.
Hij kon zich nog herinneren dat hij een tijdje had gekletst met Ilona, achter in het lokaal. Hij wist nog dat het gesprek plagerig was geweest, en dat hij het met wat goede wil “flirterig” had kunnen noemen. Maar hij wist ook dat dat voor het overgrote deel zijn overactieve fantasie was, en niet de werkelijkheid.
Het onderwerp en de verdere inhoud kon hij zich niet meer herinneren.
Wat hij nog wel wist, was dat hij, met nog enkele minuten te gaan, terug was gelopen naar zijn lessenaar.
Hij wilde nog even contact maken met Lieke. Nog even van dichtbij kijken alvorens zijn werkdag en haar lesdag ten einde kwam.
Hij had zijn stoel teruggeschoven, was opgestaan en in haar richting gelopen.
Ze had achterstevoren gezeten, waardoor ze hem niet had opgemerkt toen hij haar naderde. Kletsend en giebelend had ze het over van alles en nog wat met de meiden aan de tafels een rij achter haar.
Ze moest lachen. Een meisjesachtige tienergiechel.
Zijwaarts zittend op haar stoel was ze voorover gebogen.


=====


Het moment van omkijken over haar schouder, was het moment van het besef geweest. Maar voordat het werkelijk tot haar doordrong, waren er al enkele tellen verstreken.
Meneer Bert had achter haar gestaan, zwijgend. Zijn ogen waren groot van verbazing, en misschien ook wel van verschrikking.
Eerst wist ze het alleen in haar onderbewuste. Ze voelde dat ze iets vergeten was en de naderende realisatie was al voelbaar als een onweersfront op een nazomerdag.
En het volgende ogenblik drong het besef werkelijk tot haar door, als de eerste donderslag tijdens het noodweer.
Hoe had ze zo ontzettend stom kunnen zijn? Hoe had ze een geweldige dag zo kunnen verpesten?
In jaren had ze zich niet zo trots gevoeld, nu ze de stringbody die ze bij de zaak op het hoekpand vluchtig had gekocht, daadwerkelijk had gedragen.
Nu het bovenste deel best door kon gaan voor een kanten truitje, had ze deze gedragen onder een witte spijkerbroek. Zo leek het net of het truitje in haar broek was gestopt.
Niemand zou er van op kijken, maar zij kon wennen aan het idee. Het idee om rond te lopen in lingerie voor volwassenen. Want waar de body in haar broek verdween, ging het over in een stringontwerp. Een geheim van haarzelf. Alleen zij mocht het weten. Alleen zij kón het weten, want niemand zou het kunnen zien.
Tenzij ze voorover boog. Maar dat realiseerde ze zich te laat.
Meneer Bert stond achter haar, met ogen als schotels. Er was een moment van ongemakkelijkheid, van stilte. Alsof de hele klas om haar heen er zich het zwijgen toe deed.
Ze durfde niet langs haar rug naar beneden te kijken en ze voelde dat dat ook niet hoefde. Ze wist dat wat ze voelde, waar moest zijn. Dat met het voorover leunen dusdanig veel rek op het textiel van de body was komen te staan, dat deze naar boven was gekropen, daarmee het geheim van het stringontwerp prijsgevend.
Hem direct aankijken deed ze niet, maar evenmin keek ze naar haar eigen stommiteit. Haar blik zwierf ergens in niemandsland, afwezig, wachtend, in de hoop dat het moment zou passeren alsof er niets was gebeurd.
Maar het wás gebeurd. Haar leraar Engels hád het gezien. Hij moest het gezien hebben. Hij zou weten dat ze lingerie had gekocht. Wat een ongelooflijke stommiteit. Wat een stompzinnig gekluns.
Wat zou hij van haar denken?
Dat ze een domme bakvis was, die het idee had mee te kunnen doen met de grote mensen? Dat ze de garderobekast van haar moeder had geplunderd? Dat ze heel wat dacht te zijn?
Ongelooflijk dat dit uitgerekend háár moest overkomen. Want daar ze maar al te goed wist dat ze bekend stond als een verlegen meisje, zou de body enkel nog maar méér misplaatst zijn. Ze voelde zich misselijk worden van schaamte, woede en gêne. Ze wilde verdwijnen, oplossen in het niets. Tranen van machteloosheid brandden achter haar ogen.
Maar daarop ging het moment voorbij.
Meneer Bert had zich omgedraaid en was aan zijn lessenaar gaan zitten. Ze kon het misschien niet goed inschatten, maar toen ze durfde te kijken, meende ze te zien dat hij gespannen was, zenuwachtig misschien. Haastig en bijna verbeten was hij proefwerken aan het nakijken, terwijl hij zoëven nog zo amicaal was geweest.
Ze keek nu toch over haar rug, en inderdaad was, het stringgedeelte van haar body iets omhoog gekropen. De aanzet van haar billen was eveneens zichtbaar boven haar strakke spijkerbroek.
Stiekem ging ze rechtop zitten. Ze durfde niet om zich heen te kijken. Wachtte reacties af die niet kwamen. En eigenlijk kabbelde de dag die zo goed was begonnen onverwacht rustig richting het einde.
Dat het voorover leunen een stommiteit was, een beginnersfout misschien, was voor haar duidelijk. Daar hoefde ze niet lang over na te denken.
Wat ook volstrekt duidelijk was, was dat hoe ze er vervolgens mee omging, nog veel onhandiger en onbeholpener was als alles wat ze daarvoor had gedaan.
Want diezelfde avond stuurde ze meneer Bert nog een bericht naar zijn telefoon.


Ze had het verzonden, en tussen dat moment en het moment waarop de vinkjes op haar toestel aangaven dat hij het gelezen had, had ze het drie keer aangepast.
In de versie die hij uiteindelijk onder ogen kreeg, vertelde ze een smoes over hoe ze die avond voor de spiegel had gestaan en had gezien dat het, in bepaalde houdingen, léék alsof ze een soort van lingerie had gedragen. Maar, zo verzekerde ze hem, dat was absoluut niet het geval geweest. Ze had afgesloten met de boodschap dat ze eigenlijk ook niet wist waarom ze hem dit stuurde, waarna enkele smileys de punten vervingen die ze normaal gesproken aan het einde van de zin had gezet.
Waarom ze precies dacht hem een verklaring verschuldigd te zijn, wist ze ook niet goed. Waarschijnlijk schaamde ze zichzelf, nu het dragen van de body zo afweek van wat men waarschijnlijk van haar verwachtte. Het sneue, verlegen meisje dat denkt zomaar lingerie te kunnen dragen.
Het maakte haar ongemakkelijk dat hij haar geheim kende, en door te doen alsof hij het verkeerd had gezien, kon ze het wellicht weer tot iets maken dat alleen van háár was.
Het duurde twee minuten voor hij reageerde.
Hij had gelachen met woorden. En gezegd dat het niet uitmaakte. Echt niet. Zelfs niet als het wél lingerie was geweest.
Ze schrok van het feit dat hij direct leek te weten waar ze het over had gehad, maar de luchtigheid van zijn reactie luchtte haar op. Ze had een lachend gezicht teruggestuurd. Ook luchtig, maar met trillende vingers.
Waarom eigenlijk?
Weer twee minuten wachten. “Bert is een bericht aan het typen”. Ze verwachtte een lang verhaal, gezien het feit dat het zo lang duurde, en tot enkele keren het typen stopte, en weer doorging.
En na twee minuten het bericht.
“Wat ik dacht te zien, was helemaal niet verkeerd hoor!” Gevolgd door de toevoeging dat dat alles was wat hij er verder over zou zeggen.
Haar telefoon viel uit haar handen op haar matras. Ze slikte en haar benen leken spaghetti te worden. Ze hapte naar adem, graaide haar telefoon van het bed en ging met haar hand door haar haar. Ze las het nog eens.
Haar hart bonsde in haar keel.
Het stond er echt.
Was dit wel oké? Ze was in de war. Fronste naar het scherm van haar telefoon en keek nadenken naar het plafond.
Kon dit niet gewoon een normale opmerking zijn? Maakte zij er in haar hoofd iets vreemds van? Was het niet gewoon een manier van hem om haar op haar gemak te laten voelen. Om haar het idee te geven dat het niet uitmaakte?
Ja, misschien wel.
Maar zelfs als dat zo was, had hij geschreven dat het “helemaal niet verkeerd” was.
Hij had ook kunnen schrijven dat het er niet toe deed wat ze droeg. Hij had het kunnen laten bij de mededeling dat hij niet zou oordelen. Maar dat had hij allemaal niet gestuurd. Hij had gestuurd dat het “helemaal niet verkeerd” was. Gevolgd door een uitroepteken.
Had het iets met hem gedaan soms?
Maar hij was zo vreselijk oud. Vijftig? Misschien wel zestig? Ze wist het eigenlijk niet eens. Als hij net zo dacht over dat verschil als zij, was het toch uitgesloten dat hij op zo'n manier naar haar keek? Toch?
Ze dacht diep na, maar voelde dat ze niet eindeloos de tijd had. Als ze scherp en ad rem over wilde komen, moest ze snel een antwoord sturen. Maar ze wist niets. En om tijd te kopen, stuurde ze toen wellicht de meest onhandige smiley die ze had kunnen sturen. Een blozend gezicht.

Ze realiseerde het zelf ook op het moment dat ze op verzenden had getikt, maar de vinkjes kleurden direct blauw. Verwijderen of aanpassen had geen zin meer.
Het wachten op een antwoord duurde. Langer dan ze had gehoopt.
Een minuut. Twee minuten. Vijf. En nog altijd had hij niets teruggestuurd.
Ze begon zich zorgen te maken. Had ze echt iets stoms gestuurd?
Daarna begon het haar te storen. Waarom antwoordde hij niet?
Daarna begon ze te twijfelen. Hoezo verwachtte ze van haar leraar een antwoord alsof hij een vriend was?
En ten slotte begon ze te verlangen. Niet naar hem. Natuurlijk niet. Maar naar het compliment dat hij haar had gegeven. Dat ze er “helemaal niet verkeerd” uit had gezien. Want dat was wat ze er in haar hoofd van had gemaakt.
Dat het van haar leraar Engels kwam, leek eigenlijk niet eens zo heel veel uit te maken. Ze merkte dat het compliment haar diep had geraakt. Maar ze merkte ook dat ze er onmiddellijk verslaafd aan was geraakt.
Ze wilde méér van dit soort dingen horen. Ze wilde iemand die dit vaker tegen haar zei, en het kon haar weinig schelen wie het was. Maar waarom bleef het uit? Waarom verzekerde hij haar er niet nog een keer van dat het in orde was. Dat het prettig was om naar te kijken. Dat het er fraai uit had gezien. Wat dan ook. Iets.
Tien minuten. Een kwartier. Twintig minuten.

Hij was enkele keren online gekomen en weer offline gegaan. Het knaagde aan haar.
Was het iets dat hij zomaar had gezegd? Was het misschien niet eens gemeend geweest? Of verwachtte hij juist iets van haar? Ze had er totaal geen ervaring mee, en voor het zelfde geld verwachtte hij méér dan enkel een smiley. Misschien was zíj juist degene die te weinig had gestuurd. Die zo ontzettend lang had gewacht. Was dat niet evengoed mogelijk?
Ze twijfelde, werd zenuwachtig, liet haar vingers boven het scherm van de telefoon zweven, maar typte niets. En hoe langer het duurde, hoe méér ze meende dat het haar onwetendheid was geweest waardoor het gesprek was gestopt. Zíj had het laten schieten. Stom schaap.
Zou ze het nog recht kunnen zetten? Kon ze alsnog een compliment van hem krijgen? Desnoods zou ze het forceren, het maakte haar niet uit. Ze wilde iets van hem horen. Als het niet was om haar een goed gevoel te geven, dan op zijn minst om deze twijfel weg te nemen. Ze moest iets sturen, maar wat in vredesnaam?
Iets waar hij niet omheen zou kunnen. Iets waar hij wel op zou móéten reageren.
Iets...
Misschien wel een foto. Een selfie.
Ze legde haar telefoon neer en haalde het elastiekje rond haar paardenstaart los, pakte haar donkerblonde haar samen en maakte een nieuwe staart, hoog op haar hoofd. Ze voelde hoe haar handen weer begonnen te trillen. Maar nu ook haar benen. Haar hart klopte sneller en sneller, en ze genoot ervan. Ze genoot van dit gevoel van emotionele snelheid. De kick die vooraf ging aan iets wat ze niet moest doen. De kick die ze al had gevoeld vóór ze was begonnen in de douche, een week eerder. Ze voelde de adrenaline, haar hoofd suizen.
Ze blies haar wangen bol en ademde stuiterend uit, en kreeg langzaam een kleurtje.
Haar telefoon lag op bed. Ze keer ernaar.
Het was een kwestie van haar arm uitsteken, de selfiestand inschakelen, een foto nemen, en versturen. Dat was alles.
Ze sloot even haar ogen, opende ze weer en griste het toestel van het dekbed. Ze ontgrendelde het scherm, schakelde over op de selfiestand en nam enkele foto's van zichzelf. Lachend, dromerig, serieus en half verleidelijk. Een dozijn.
Ze ging ze allemaal langs, keer op keer. Geen enkele vond ze goed. Maar ze moest iets sturen. Ze moest.
Het werd de foto waarop ze omhoog keek naar het toestel. Haar grote ogen bijna smekend richting de lens, een flauw lachje op haar mond. Ze schaamde zich voor elke foto van zichzelf, maar voor deze dan toch het minste.
Verzonden. En gezien, binnen een minuut.
Binnen de kortste keren een antwoord.
“Mooi zeg!”
Een opluchting. Enige last die van haar schouders gleed.
Het was een afgemeten compliment geweest, maar een compliment desalniettemin. Een goedkeuring met betrekking tot haar uiterlijk die ze maar zelden ontving.
Het werd gevolgd door een “knappe dame!”, en ze voelde dat de opmerkingen haar vleugels gaven. Ze voelden als een stoot energie, een saldo endorfine. Ze wilde meer.
En het was niet alleen dat. Het was niet alleen alsof ze hier méér van wilde. Want toen Bert nog een derde bericht stuurde, een enthousiaste smiley, kreeg ze het idee dat hij het gesprek gaande wilde houden. Alsof hij niet wilde dat het stopte. Ze had het idee dat hij méér berichten wilde. Méér foto's misschien zelfs?
Het wekte een driftige spanning in haar op, een stiekem enthousiasme. Het gevoel dat zij iets had dat een ander wilde. Dat ze iets had dat een man wilde nota bene. Iets dat een man van haar wilde – en zij kon beslissen of ze het hem zou geven of niet. Het gaf haar rode blosjes en ze voelde dat ze bewust op haar ademhaling moest letten om die regelmatig te laten zijn. Het gevoel was nieuw voor haar, maar ze was er nu al gek op. Ze wilde spelen met het idee dat zij iets te bieden had. Ze wilde méér van dat gevoel. Méér van het gevoel serieus genomen te worden vanwege hetgeen dat zij hem kon geven. Ze wilde hem laten hopen, laten verlangen. En dat hij haar leraar was en bijna drie keer zo oud als zij, was volledig naar de achtergrond verdrongen.
“Mag ik er nog één?” had hij gestuurd, gevolgd door een smekende smiley, en haar hart had een sprongetje gemaakt. Ze voelde de adrenaline gieren door haar armen en benen. Ze wist wat ze wilde doen, en ondanks dat ze nog nooit een dergelijk contact met een jongen had gehad, leek ze instinctief te weten wat hij wilde. Ze wist het bijna zeker, en het was zo verschrikkelijk spannend. En zo onbestaanbaar tegelijk.
Geruisloos stond ze op. Met wiebelige benen liep ze op haar sokken naar de deur van haar slaapkamer, opende de deur, keek naar de overloop en luisterde. Ze hoorde niemand, sloot de deur weer.
Een keer haalde ze diep adem en slikte. Ze keek naar zichzelf in de spiegel en zag dat ze een haar onbekende, gejaagde blik in haar ogen had. In haar nek rode vlekken van de spanning. Ze ontgrendelde haar telefoon, blies haar wangen bol en ademde uit.
Rustig, dacht ze. Rustig...
Ze schakelde de selfiestand in en richtte het scherm op zichzelf.
Even was er een vlaag van verlegenheid en schaamte, toen ze haar donkerblonde haar achter haar oren streek en gezichtsuitdrukkingen probeerde richting de lens. Haar hart dreunde in haar borstkas. Toen sloot ze haar ogen en slikte twee keer. Toen ze haar ademhaling hervatte, ging dat stotend.
En daarna ging ze met haar vrije hand onder de zoom van haar donkergroene truitje en beugels van haar beha en trok ze omhoog. Ze zag hoe haar ronde tienerborsten trillend tevoorschijn sprongen op het scherm van haar telefoon, en heel even was ze zich extreem bewust van de jeugdigheid van haar lichaam.
Wat zou hij daarmee moeten? Een volwassen man? Was ze gek geworden? Was ze haar hand aan het overspelen?
Maar toen dacht ze aan het bericht dat hij had gestuurd. Dat hij “méér” wilde. En ze drukte af. Niet één keer, maar verschillende keren. Verschillende keren zag ze zichzelf verschijnen op het scherm, met een dromerige blik op haar gezicht, en haar blote, kogelronde borstjes vooruit gestoken met een naïeve brutaliteit.
Ze veegde langs de foto's om de beste uit te kiezen en zonder verdere aarzeling stuurde ze die naar meneer Bert. Geen twijfel nu. Al die onzekerheid had haar over de jaren al zo veel kansen gekost. Gewoon doen nu.
De foto werd verzonden, en direct bekeken. Ze viel bijna flauw van de spanning.
Maar zijn reactie was volledig anders dan ze had gehoopt.


=====


Ook die tweede keer was hij er voor haar toen ze het meest nodig had. Alleen lag ze deze keer niet plat op haar buik met een geschaafde knie, maar zat ze piekerend in de studieruimte van hun school.
Ze had hem niet verteld wat haar dwars zat. Geen woord over haar stommiteiten, haar onhandigheden en verkeerde inschattingen. En natuurlijk al helemaal geen woord over de topless foto die ze had gestuurd naar meneer Bert.
Wat een dreun had het haar gegeven toen die had gestuurd dat ze een prachtmeid was, maar dat dit soort foto's absoluut niet konden. Het was geweest alsof iemand met een soeplepel in haar darmen had geroerd, en van wanhoop had ze haar telefoon op bed gegooid. Hoe had ze zo'n stomme fout kunnen maken?
Niet alleen had ze zichzelf zo ongelooflijk kwetsbaar gemaakt door een foto van zichzelf te sturen, met haar borsten ontbloot. Maar dan ook nog naar een leraar? Die haar er fijntjes op had gewezen dat haar gedrag niet door de beugel kon.
Dat was helemaal niet wat ze voor ogen had gehad. Helemaal niet wat ze had gewild.
Maar Bram had naar haar geluisterd, ook al werd ze op geen enkel moment concreet. Nooit vertelde ze waarover ze nu precies zat te piekeren, en hij accepteerde dat.
Het voelde bevrijdend, en ze wist dat ze bij hem in het krijt stond. Dat ze deze jongen terug moest betalen en dat hij belangrijk voor haar was.
Of dat liefde was? Kalverliefde, misschien.
Hij was inderdaad laatstejaars en hij had het afgelopen jaar zijn examen inderdaad niet gehaald. Dit jaar moest dat gaan lukken.
Hij had haar over haar schouder gewreven. Het was ondersteunend geweest, zonder dat hij te dicht in haar aura was gekomen. Het had goed gevoeld, en ze voelde hoe ze zich meer en meer loyaal voelde worden richting hem.
Er was een feestje dat weekend. Hij had het haar zelf verteld.
Er kwamen laatstejaars, maar ook studenten – ouder nog dan Bram zelf.
Het was niet bij hem thuis, maar in het studentenhuis van een van de anderen. En als ze wilde, mocht ze komen. Ze hoefde enkel te zeggen dat ze Bram kende, en dan zou de rest vanzelf gaan
En ze had de uitnodiging geaccepteerd – niet wetende of ze überhaupt zou kunnen. Ze zou met een gelikte smoes moeten komen om van huis te kunnen, zonder dat daar een verhaal onder lag. Maar daar dacht ze op dat moment niet aan.


Het was een serieus feest geweest. In een groot pand met best veel mensen,die vrijwel allemaal jaren ouder waren dan zij. Hooguit liepen er enkele meiden rond van ongeveer haar leeftijd, maar zelfs zij oogden meestal ouder – vaak vanwege hun make up.
Er was harde muziek en er was alcohol. Ze had inderdaad gezegd dat ze Bram kende, en ze was inderdaad binnengelaten. Hoewel ze in werkelijkheid het idee had dat ze binnen zou zijn gekomen ongeacht wat ze aan de deur had gezegd.
Ze voelde zich kwetsbaar, daarbinnen, waar ze niemand kende. Waar ze het wereldje niet kende, en waar ze niet wist hoe zich te gedragen.
Wat moest ze er überhaupt gaan doen?
Ze was gekomen, omdat er geen sprake van kon zijn dat ze zijn uitnodiging zou afslaan. Maar nu ze hier eenmaal was, voelde het alsof ze in het diepe was gesprongen, zonder dat ze kon zwemmen.
Maar weer was Bram daar, op precies het juiste moment.
Zittend aan de keukentafel had hij haar gewenkt. Hij zat daar met nog een meisje en twee jongens. De oudere die er ook was geweest toen ze van de fiets was gevallen, was er ook.
Hoe heette hij ook alweer? Ze meende dat het Robin was, maar zeker weten deed ze het niet.
Voor hen stonden kleine glaasjes naast grotere. De kleine waren leeg, de grote helemaal of half gevuld met bier.
Bram had de stoel naast zich teruggeschoven en geknikt. Als een klein kind was ze naast hem gaan zitten, haar handen op haar knieën.
Hij had kort een arm om haar heen geslagen en had naar haar gewezen, een glas bier in de wijzende hand.
“Dit is mijn speciale vriendinnetje,” had hij vriendelijk gelachen, terwijl hij haar even tegen zich aan drukte.
Ze had een glimlachje niet kunnen onderdrukken. Het maakte haar trots dat hij dit zei – ook al wist ze niet goed hoe ze het in moest schatten. Maar hoe ze het ook moest begrijpen: ze was niet zomaar iemand. Niet iemand die zonder introductie aan tafel komt zitten.
De oudere Robin – zo heette hij inderdaad – had rustig geknikt en gelachen. Hij herkende haar nog. En ondanks dat ze liever had gehad dat dat niet zo was, kon ze het al snel loslaten.
Of ze wel eens een shotje had gehad, werd haar gevraagd. En ze had haar hoofd geschud.
Tijdens de paar keer dat hij naar de stad was geweest met vriendinnen had ze stiekem wel eens een enkele keer een zoete likeur geprobeerd, maar nooit meer dan één. Een shotje had ze niet eerder gedronken.
Iedereen aan tafel kreeg een klein glaasje voor zich geschoven, waar een doorzichtige, stroperige vloeistof in werd geschonken.
Bram had zijn glaasje naast het hare gezet en met haar geproost toen ze de drankjes van tafel tilden.
Nieuwsgierig had ze het aan haar lippen gezet en – zoals haar was opgedragen – in één keer achterover geslagen. En na een eerste gevoel van trots, voelde ze dat haar lichaam begon te protesteren en haar buik schokkende bewegingen begon te maken. Daarop volgde een onwijs brandend gevoel in haar keel en een licht gevoel in haar hoofd. Ze kon niet voorkomen dat ze een smerig gezicht trok, en de rest moest lachen. Maar ze voelde dat ze haar niet uitlachten. Het was eerder bemoedigend. En voor het eerst in lange tijd had ze het gevoel geaccepteerd te worden.
“Goed gedaan!” had Bram gezegd. En Robin had naar haar geknipoogd.
De andere oude jongen was aan de praat geraakt met het meisje dat niet veel ouder leek dan zij, en ze zag hoe de twintiger soms aan het schouderbandje van het meisje pulkte.
De glaasjes werden opnieuw gevuld en protesteren kwam niet in haar op. Ze voelde zich goed. Ze voelde zich prettig bij hen. Het laatste dat ze nu wilde, was alles verpesten. Dit waren mensen waar ze bij wilde horen. En met het nodige ontzag – méér nog dan bij het eerste glaasje – zette ze het aan haar lippen en dronk het in één teug leeg.
De reactie van haar lichaam was nog heftiger dan de eerste keer, waarop de rest begon te lachen. Meliger nu. En ook zij kon deze keer de slappe lach niet onderdrukken.
Toen even later het derde glaasje volgde, voelde ze hoe ze soms niet kon stoppen met lachen. Ze voelde een licht gevoel in haar hoofd, dat tegelijk zwaar was. Alsof haar hersenen waren bekleed met loodzware watten. Het gaf haar een tintelend gevoel, en het gevoel dat niets er nog veel toe deed. Ze maakte zich er niet zo druk meer over.
Ook niet toen ze voelde dat Bram nog eens een arm om haar heen sloeg.
Hij rook in haar hals en maakte een opmerking over haar parfum.
“Meisjesachtig.”
Ze wist niet of dat een compliment was, of niet, maar ze moest desalniettemin lachen.
Ze voelde dat ze open stond voor de interactie, en meer dan ooit had ze ook het gevoel dat ze werkelijk mee kon doen. Dat ze geen vreemde eend in de bijt was, maar een werkelijk weerwoord kon geven.
Hij had een kus gedrukt in haar hals, en het had haar doen verstijven. Ze had haar knieën tegen elkaar gedrukt en had zich even heel klein gevoeld. Maar toen daarna een volgende golf van lichtzinnigheid over haar vloeide en de alcohol méér happen uit haar beoordelingsvermogen begon te nemen, spoelde die zorgelijke kramp weg.
Ze merkte dat ze zijwaarts kijken vanuit haar ooghoeken naar hem had geglimlacht, en in haar beleving was het werkelijk verleidelijk geweest. Geen idee dat ze dit in zich had!
Het voelde stoer en het voelde volwassen, en ze lachte om de ontdekking van deze nieuwe kant van zichzelf.
Nog een kus in haar hals. Ze merkte dat ze haar hoofd in haar nek legde en kort haar ogen sloot. Zijn hand speelde met haar lange, donkerblonde vlecht. De ademhaling door haar wipneusje werd zwaarder. En pas bij de derde kus in haar nek en haar giechelende reactie erop, vroeg ze zich af of ze aangeschoten was. Of misschien wel dronken.
Haar ouders hadden haar er voor gewaarschuwd, maar waarom in vredesnaam? Ze voelde zich goed. Onoverwinnelijk. Volwassen en serieus genomen. Hier was toch helemaal niets mis mee?
De hand die onder haar truitje ging, was kortstondig ontnuchterend.
De jonge mannenhand gleed over haar navel, langs haar onderste ribben en glipte behendig onder de beugels van haar strakke, kleine beha.
Even had ze zich los proberen te maken uit zijn greep. Ze had zijn naam genoemd.
“Bram...”
En hij had gegrinnikt.
“Ja?” had hij gevraagd. En ze moest er om glimlachen.
Ze liet haar schrikreactie bezinken, terwijl zijn hand zachtjes over haar rechter borstje werd gelegd.
Waar maakte ze zich zo druk over? Was dit niet wat ze al zo lang wilde? Meedoen?
Was dit niet waar het allemaal om draaide? Waar over gegrapt werd en over werd gesproken? En had hij dit ook niet een beetje verdiend, na alles wat hij voor haar had gedaan?
Ze verslikte zich bijna in haar eigen ademhaling, terwijl de man zachtjes voelde aan haar borst. Een kwetsbaar gevoel maakte zich van haar meester. Maar het was kwetsbaarheid die ze omarmde. Ze wílde kwetsbaar zijn voor hem. Ze wílde dat hij dingen met haar deed – zelfs als ze zelf niet zeker wist of ze het wilde. Hij was een man. Hij had dit vast vaker gedaan. Hij moest haar de weg wijzen. Ze wilde door hem de weg gewezen worden. Ze wilde hem zijn gang laten gaan.
Maar het was zo beangstigend. Zo groots.
De hand pakte haar borstje vast en masseerde zachtjes, waarna ze zich plotseling bewust werd van het feit dat ze nog altijd in de keuken zaten.
Ze schraapte haar keel en merkte dat ze haast buiten adem was. Keek om zich heen, en voelde dat haar blikveld haar hoofdbewegingen met enige vertraging volgde.
“Niet hier...” hoorde ze zichzelf schor zeggen. Tot haar eigen verbazing. Wat bedoelde ze daar eigenlijk mee?
Er werd gejoeld en gewooowd aan tafel. Handen trommelden. Er werd gelachen.
Ze realiseerde zich dat ze met haar opmerking had bedoeld dat ze dit soort dingen niet prettig vond in het bijzijn van anderen, maar toen Bram zijn stoel terugschoof en haar overeind hielp uit haar stoel, bekroop haar het idee dat ze het misschien anders hadden opgevat.
“Kom maar dan,” had ze hem bijna triomfantelijk horen zeggen. Alsof hij een prijs had gewonnen. Ze zag dat hij nog een flinke slok bier nam en hield het glas even voor haar gezicht.
Met een onverschrokken blik nam ze het glas van hem over en dronk het leeg.
“Alright!” had hij gegrinnikt, terwijl hij haar hand had gepakt.
Ze kon nog net het lege glas op de keukentafel zetten alvorens hij haar meevoerde de keuken uit.
Haar benen waren van elastiek en ze had moeite om recht te lopen. Maar de spanning die ze voelde, was even sensationeel als verslavend.


Ze was achterover gevallen op een bed in een half verlichte kamer. Haar hoofd tolde en het plafond draaide mee. Ze had er om moeten lachen en had haar handen voor haar ogen geslagen.
En voor haar gevoel slechts een oogwenk later, lag ze daar nog steeds, maar nu naakt.
Ze kon zich nu al niet meer herinneren of ze zichzelf had uitgekleed, of dat hij dat had gedaan. Het was niet eens helemaal vanzelfsprekend meer dat ze wel werkelijk naakt was. Ze had moeite om zich te concentreren en te vertrouwen op haar eigen waarneming.
Maar haar bewustzijn keerde met een stoot terug, toen ze lippen haar schouders voelde kussen. Haar hart ging als een razende tekeer, terwijl de lippen gingen van haar schouders naar haar sleutelbeenderen, en van daar richting haar borstbeen.
Was ze hier wel klaar voor? Ging het niet te snel? Was dit niet waar haar ouders haar zo vaak voor gewaarschuwd hadden? Was dit liefde? Haar gedachten gingen sneller dan ze bij kon houden, maar werden opgeslokt toen ze de lippen voor de eerste keer een van haar kleine tepels voelde kussen.
Ze hoorde een geschrokken kreuntje ontsnappen uit haar mond. Niet van genot, maar vanwege de onmetelijke spanning. Vanwege het feit dat dit werkelijk gebeurde. Eindelijk. Zij, zomaar een meisje van zestien. Dit gebeurde nu echt. Dit gebeurde met haar.
En even zogen de lippen aan haar tepels, en speelden handen met haar borsten.
Ze was trots. Eindelijk was ze voor iemand interessant. Eindelijk wilde iemand haar.
Haar hart klopte in haar keel. Sneller en sneller, terwijl de lippen langs haar gespierde buik naar beneden gingen. Ze was opgewonden.
Dacht ze dat echt? Was ze dat werkelijk?
Ze voelde aan haar wangen. Die gloeiden. En ze merkte dat haar ogen smekend keken, toen de lippen haar feilloos gladde venusheuvel kusten.
Ze wilde stoppen. Ze wilde een escape. Dit ging zo snel. Dit was zo serieus. Ze was nog maar een meisje. Wat was dit?
Maar toen kusten de lippen al haar kale spleetje.
“No way...” hoorde ze zichzelf fluisteren vol ongeloof. Ze had zichzelf dat nog nooit horen zeggen, maar het tekende het ongeloof dat zich van haar meester maakte.
Handen betastten haar tussen haar benen, voelden aan haar schaamlippen. En ze liet het gebeuren. Ze gaf zich over.
Hij speelde met haar en zij liet met zich spelen. Ze cijferde zichzelf weg, en tegelijk wilde ze niets liever.
De handen voelden nogmaals aan haar schaamlippen en duwden die voorzichtig een eindje uit elkaar. Ze voelde zich bloter dan ooit en ze schaamde zich, nu hij iets van haar zag dat zij zelfs niet eens kende. Hij spreidde haar spleetje nog een eindje verder met zijn vingers en boog voorover tussen haar benen, zijn gezicht richting haar kruis.
Ze voelde zich plotseling ontzettend ongemakkelijk en merkte dat ze haar slanke benen optrok en met haar handen naar zijn gezicht graaide.
Zijn gezichtsbeharing herinnde haar aan het leeftijdsverschil, ook al was het maar drie, vier of vijf jaar.
“Nee,” hoorde ze zichzelf kreunen.
Hij duwde haar handen opzij en zijn lippen tuitten zich in de richting van haar spleetje. Nogmaals gingen haar handen naar zijn gezicht en ze kreunde ongemakkelijk. Nu luisterde hij, en hij krabbelde overeind tussen haar benen.
Nog eens knipperde ze met haar ogen en leek er een stuk tijd opgeslokt door de alcohol.
Ze voelde tintelingen in haar onderbuik, een massieve spanning. Haar benen trilden en ze merkte dat haar knieën in de lucht staken. Haar voeten rustten op de rand van het bed, terwijl hij haar in zijn richting trok.
Zijn handen gingen langs haar schaamlippen. Ze voelden glad en glibberig. Kwam dat door haar? Of bracht hij er iets op aan? De spanning bouwde zich op in haar onderbuik, terwijl hij met zijn rechterhand haar slanke bekkenkam stevig beetpakte.
Ze voelde een harde aanwezigheid langs haar schaamlippen wrijven, en zonder het ooit eerder gevoeld te hebben, was er geen enkel twijfel in haar hoofd.
Dit was het. Dit was het echt.
Ze verdronk in een draaikolk van spanning, paniek en hitsige opwinding. Ze herkende haar eigen gedachten haast niet meer, toen ze het harde lid opnieuw en opnieuw langs haar schaamlippen voelde glijden; iedere keer soepeler.
Haar hand greep de pols die op haar heupje steunde en ze keek hem met grote ogen aan.
“Wat ga je doen?” hijgde ze, en ze merkte dat zelfs haar eigen weerloosheid haar opwond. Vooral nu het zo contrasteerde met zijn doortastendheid.
De hand liet haar bekken los, en ze voelde hoe die met kracht op haar borstbeen werd geplaatst, precies tussen haar bleke borstjes.
Tegelijk voelde ze hoe hij met zijn linkerhand de harde erectie tussen haar glibberige schaamlippen gleed. En langzaam werd de hitsige opwinding minder, en de paniek heviger.
Een duwdende beweging.
Nee... niet daar toch?
En toen nog eens. Méér gericht.
Angstig greep ze met haar beide handen de pols vast die stevig op haar borstkas rustte. En nog eens duwde hij. De grote eikel werd weer enkele keren tussen haar schaamlippen door gehaald.
Wat was ze aan het doen? Ze was toch nog helemaal niet klaar? Wat een spanning. Het was alsof ze ieder moment kon flauwvallen.
Nog eens duwde hij. En nog eens. Ze verkrampte, en nog geen moment leek haar lichaam zich te openen voor de duwende erectie.
Ze kneep in de stevige, gespierde pols.
Wilde ze nog wel? Hoe zou het zijn? Deed het pijn? Deed ze het goed?
Wanhopig zocht ze oogcontact, maar ze had moeite om hem überhaupt te zien.
Nog eens duwde hij, spreidde hij haar benen verder met zijn vrije hand. Nog eens zijn eikel langs haar spleetje, en nog eens duwen.
En plotseling leek hij het juiste plekje te hebben gevonden. Hij leek het te weten, maar zij realiseerde het zich ook. Dit was het moment. Het was zo ver.
Ze hoorde dat ze jammerde en hijgde. Ze hoorde dat ze zachtjes “ooh” kreunde, maar ze had geen idee waarom. En hij begon te duwen. Op verschillende manieren zette hij zijn lichaamsgewicht in om haar jonge vaginaatje te forceren.
Moest ze ontspannen? Wekte ze tegen? Zou het lekker zijn? Waarom was het nu pas pijnlijk?
Hij plaatste zijn lichaam in verschillende houdingen en bleek zoeken, bleef proberen. Ze voelde dat hij hoe dan ook in haar zou gaan. Hij was niet meer te stoppen. Zij evenmin.
Haar handen omklemden de pols die haar stevig op het bed gepind hield, terwijl de spijkerharde erectie nog eens tussen haar schaamlippen werd geduwd. En nu wist ze dat hij kreeg wat hij wilde.
Ze voelde hoe haar gaatje zich voorzichtig gewonnen gaf, hoe het zachte roze vlees zich wanhopig een stukje opende – het topje van zijn grote eikel de weg naar de ingang wijzend.
Hij hijgde en zij hijgde terug. Ze lachte zenuwachtig en haar gezicht vertrok in een pijnlijke grimas, toen hij wat meer gewicht legde in zijn beweging.
Als een te klein elastiekje opende haar gaatje zich net wat verder en ze voelde zichzelf naar adem happen. Haar gezicht vertrok, ze kneep haar ogen dicht en keek hem smekend aan. Het was pijnlijk, vreselijk pijnlijk, maar het hoorde. Hij zou haar begeleiden, de weg tonen, hij was de baas. Hij was het mannetje en hij was dominant. De onderwerping die ze voelde, maakte haar opgewonden op een manier die voor haar volkomen nieuw was.
Doe met mij wat je wilt, schoot door haar hoofd. En onmiddellijk werd die gedachte weggevaagd door een scherpe pijn toen hij zijn eikel tot bijna halverwege in haar bracht. Ze hoorde zichzelf jammeren.
De hand ging van haar borstkas af en pakte haar dunne bovenarm beet.
“Gaat het?” hijgde het gezicht dat ze niet kon zien.
“Nee...” jammerde ze bijna huilend, “maar niet stoppen nu.”
En vervolgens stortte hij zich met zijn volledige gewicht op haar.
Alsof ze openscheurde en uiteen gereten werd.
Ze spreidde haar benen zo ver ze kon, maar dat leek het enkel erger te maken. Ze gilde en zette haar nagels in zijn gespierde armen. Ze was weerloos, gevangen, van hem – alles ten dienste van zijn genot. En ze voelde de grote erectie haar voor haar gevoel veel te kleine onderlichaam binnendringen, als een brandende stormram.
De hand werd weer op haar borstkas geplaatst. Soms graaide die naar haar borsten, en soms rustte zijn volledige gewicht er precies tussenin. Ze kon dan niet meer ademen en lag als een vis op het droge te happen naar adem, terwijl hij haar langzaam begon te neuken.
Ongelooflijk.
Ze deed het werkelijk. Ze had seks. Nu pas? Nu al!
Dit was waar ze al die jaren nieuwsgierig naar was geweest. Dit was waar iedereen over sprak. Het was vreselijk pijnlijk, maar ze deed het voor hem. Voor hem spreidde ze haar benen. Hij mocht nu met haar doen wat hij wilde.
Zijn harde lid ging dieper en dieper.
Ze kronkelde op het bed, haar handen graaiend naar het dekbed. Ze trok punten er van naar zich toe, probeerde haar rug te hollen en haar benen te spreiden.
Hij begon op en neer te gaan, zijn geslachtsdeel in haar lichaam. Dit was echt.
Ze hoorde zichzelf piepen, jammeren. En bij iedere stoot leek hij dieper te gaan, en sneller. Er kwam geen einde aan.
Tot haar eigen verbazing merkte ze dat ze haar slanke benen optilde en die om zijn lichaam sloeg. Ze zette haar hakken in zijn onderrug en omklemde zijn lichaam. Het vergrootte voor haar het ongemak enkel méér, maar ze wilde het. Ze wilde alles. Ze wilde al het genot, al de pijn, alles wat er bij hoorde. Hij had het verdiend. Hij was haar steun. Ze zou voor hem door het vuur gaan. Na alles wat hij voor haar had gedaan. Zij was voor hem.
Kronkelend voelde ze zijn lid in haar gaan. Twee lichamen in een.
Alles voor hem.
Pure opwinding. Heftige lust.
Was dit liefde? Was het slechts kalverliefde?
Ze werd geneukt. Eindelijk.
Tranen in haar ooghoeken, ze beet op haar onderlip, hapte naar adem.
“Ah-ah-ah-ah-ah,” vanuit achter in haar keel bij iedere stoot die hij rustig probeerde.
Ze was weerloos.
Ze klauwde haar nagels in zijn armen, graaide naar zijn gezicht.
“Bram...” kreunde ze. “Bram...?”