Zo kwamen we weer snel terug bij haar vriendengroep. Die begrepen ons ten minste, was wat we als eerste dachten... Dat lag helaas wat genuanceerder. Maar toch. Het duurde niet lang voordat we het weer eens over haar vrienden en vriendinnen hadden. Grote vraagstukken werden niet meteen opgelost, maar we vroegen elkaar wel hardop hoe het kon dat met hun wel meer mogelijk was. De omgeving waarin eenieder was opgegroeid had daar natuurlijk mee te maken. In de Randstad was alles anders dan hier op Ameland. Zeker als je heel je leven al hier op dit eiland leefde en streng christelijk was opgevoed. Een groot verschil, en vanzelfsprekend. Het was dan ook vanzelfsprekend dat we hen even lieten. Elise had nog wel contact, hoor. Vooral met Eke. Die had inderdaad aangegeven het nogal heftig te vinden allemaal, maar verder liet ook zij er weinig over uit. Dat vertelde Elise me dan. Elise was een beetje zielig. Weer alleen op Ameland. Ook een reden om weer over haar vrienden te beginnen. Ze haalt al snel herinneringen op van met name Kamila en Hyun over hun tijd hier. Dat was pas genieten. Dat was pas vrijheid. Maar enkel op het einde, wat ze leek te vergeten. Dat was namelijk ook een enorme worsteling geweest, met een prachtig en vertrouwd einde. Zij herinnert zich graag dat einde, en vergeet dan makkelijk de struggles die we hadden daarvoor, en met name daarna. Hyun was nog steeds zo goed als buiten beeld. En Kamila hield zich ook meer op de vlakte. Die kwam nu niet als de geile, rooie, reddende engel onze relatie redden door even extra sexy en lekker te zijn. Alles was anders. Alles was veranderd. Maar ik en Elise waren wel samen, al was dat nog steeds even broos. Ik begin al snel over de impact die we hebben op de rest en dat dat niet uit te leggen valt. Maken we dan echt zo makkelijk gebruik van iedereen voor ons eigen genot? Ik was daar net zo schuldig aan, vond ik. Dit werd langzaam maar zeker een helingsproces en we begonnen oprecht af te vragen wat wel kon en wat niet, en met wie wel en wie niet. Daar kwam vervolgens bij dat ook ik nog een geheimpje in de lucht hield. En hoe meer geheimen, hoe slechter dat was. Dat durfde ik nu wel te stellen.

Het had me enige moeite gekost. Niet dat ze niet wilde langskomen. Graag zelfs. Ik had haar eerst een appje gestuurd, maar al snel hingen we een aantal uur aan de lijn en hadden we het over alles. Ik had haar gemist. En zij mij ook. En dat was fijn. Ook tussen ons was niet alles uitgesproken. Omdat dat niet mocht, aangezien ik een relatie had met een ander. Maar die ander verdiende ook de waarheid. Wij allemaal. En dan zouden zij en ik ook het een en ander tegen elkaar kunnen uitspreken, als ze dat zou willen. Ik heb het natuurlijk over Kamila. Niet dat ik vond dat we haar nodig hadden om onze relatie te redden, maar ik vond wel dat als ik de waarheid over haar en mij zou vertellen, los van de gevoelens die we hadden en dus de zakelijke kant van onze relatie, dat zij aan boord zou zijn. Zij moest erbij zijn. En Kamila moest ook overtuigd worden. Overtuigd worden om te vertellen wat ze deed, hoe ze haar geld verdiende, en dat ik daar ondertussen voor een klein deel medeverantwoordelijk voor was. Ik had mijn zaakjes ondertussen op orde, en via de legale weg ontving ik het geld van Kamila, los van dat stapeltje cash wat ze mij had gegeven op dat vakantiepark. Ik ontving nog steeds geld. En best veel ook. Voldoende om hier te blijven wonen. Maar het was tijd om het Elise te vertellen. Haar vertellen waarom we geen zorgen meer hadden over geld. En Kamila was het uiteindelijk met me eens. We gingen richting kerst. Druk in de winkel, maar ook minder dagen open op de feestdagen zelf. Het leek mij het ideale moment voor een reünie met Kamila, en Elise had er ook niks op tegen. Het had me verbaast dat ze zei zich zorgen te maken over gevoelens die ik en Kamila voor elkaar hadden. En toch was ze welkom. Meer dan. Elise hoopte vast weer wat van die vrijheid te proeven. Ik ook. Maar of ze er nog zo overdenkt als ik en Kamila haar vertellen wat we gedaan hebben en daar bekijks mee trekken, is nog maar de vraag.

We hadden twee dagen gewacht. Twee dagen waarin ik toch aan het werk was en de meiden zelf wat tijd samen hadden. Elise mocht dan wel bang zijn voor mijn gevoelens naar Kamila toe, maar ik herinner mij ook dat zijzelf momenten samen heeft gehad met Kamila terwijl ik me bezighield met Hyun. Hoe zat dat dan? Konden we gelijk uitzoeken, als het aan mij lag. Het was het weekend voor kerst, de zaterdagavond. We zouden met z'n drieën uit eten gaan. Kamila had al een nachtje bij ons geslapen, in een eigen bed, en spannend was het eigenlijk al vanaf het begin af aan. Het was anders dan voordat ze hier vertrok de laatste keer. We wilden wel, maar het kwam er nog niet van. En dat kwam me natuurlijk bekend voor. Zo ook toen Elise hier weer net was, kwam het er niet van. Al dacht ik er niet aan nog meer mensen erbij te bertrekken om ook dit weer aan de gang te krijgen. Het was ook niet de reden waarom ik Kamila had uitgenodigd, al wist Elise dat nog niet. We lieten de avond duren. We hadden een best wel mooi tentje uitgekozen en we konden heerlijk warm binnen blijven zitten terwijl het buiten echt guur was. Na het eten wat drinken en zo zaten we daar al snel een uurtje of twee na te tafelen. Geen moment viel het gesprek stil. En geen moment ging het over de dingen die we niet hadden moeten doen. Zo'n beetje iedereen uit de groep kwam wel ter sprake, maar nooit werd er ook maar een wenkbrauw opgetrokken door wie dan ook. Wel keken ik en Kamila elkaar zo nu en dan aan, en probeerde ik te peilen of ze het al wilde vertellen. Want dat was ons plan voor vanavond. Kamila schudde dan steeds van niet. Steeds weer. Totdat Elise het niet meer wilde negeren.

'Nou, kom op.' zei ze dan, en maakte duidelijk zich gepasseerd te voelen. Er speelde iets, en zowaar wist zij niet wat, en dit irriteerde haar.

'Huh?' deed Kamila meteen schrikachtig alsof ze van niks wist. Elise geloofde dat natuurlijk niet.

'Zeg het nou.' drong ik aan, en kon ze er niet meer omheen, wat ze me niet in dank leek af te nemen door de grote ogen die ze opzette. Ze liep ook rood aan. Net zo rood als haar mooie, lange, rode haren die weer verleidelijk over haar schouders golfden. Elise werd ondertussen gek van nieuwsgierigheid. Dat had ook met de drank te maken. We waren allemaal al een aantal glazen verder.

'Okay...' geeft ze toe, en zucht ze vervolgens diep en kijkt ze Elise aan alsof ze iets verschrikkelijks gedaan heeft. Dit geeft Elise meteen het verkeerde beeld.

'Jullie zijn toch niet...?!' had ze zelf al verzonnen. En de schrik die ik nu in haar ogen zag, had ik nog nooit eerder gezien. Oprechte schrik dat ze mij kwijt was. Zelfs ik schrok, zo erg schrok zij.

'Nee, nee.' zegt Kamila gelukkig snel. 'Nee, dat is het niet.' moet ze haar vriendin ook echt even geruststellen. In Kamila's wereld was wat zij nu moest vertellen erger dan dat. In Elise's wereld niet, zo zou blijken. 'Je weet toch dat ik geld verdien met m'n socials?' heeft ze zich nu ook echt voorgenomen het aan Elise te gaan vertellen, met steun van mij. Elise zit min of meer tussen ons in. Maar toch steun ik Kamila actief op mijn manier en Elise krijgt al snel door dat ik er meer van weet. Wat angstig kijkt ze ons aan.

'Ja, dat weet ik.' zegt ze onheilspellend als Kamila net zo onheilspellend stil bleef. Ik geloofde ondertussen dat het allemaal wel mee zou vallen, als Kamila het maar gewoon zou zeggen. Dat wel. Dat ik eraan meedeed, was een ander verhaal.

'Dat is niet helemaal waar...' laat ze dan voorzichtig vallen. 'Wel wat. Maar niet zo veel. Dat verdien ik op een andere manier...' durft ze het nog altijd niet hardop uit te spreken en is de schaamte groot. Dat hoeft niet.

'Je hoeft je niet te schamen.' zei ik haar dan ook. 'Echt niet.' vond ik.

'Wacht, wat is er aan de hand dan?' snapte Elise er nu natuurlijk helemaal niks meer van.

'Zeg het gewoon. Het is okay.' wist ik al. Wat Kamila deed was niet normaal en misschien niet wenselijk. Maar wij hadden daar niet over te oordelen. Wat wij hadden gedaan was pas onwenselijk. Kamila knikt dan ook. En vervolgens haalt ze haar telefoon erbij. Goed, het was niet druk en niemand die met ons mee kon kijken, maar toch verbaasde het me. Ze liet Elise gewoon zien. En ik keek met een afstandje mee. Een website verscheen, die ik zelf al een tijdje niet gezien had. Ik keek daar eigenlijk helemaal niet op. Juist omdat ik er zelf op stond.

'Dit doe ik.' zegt ze dan zachtjes, en ze scrolt wat naar beneden nadat bovenaan de pagina haar 'artiesten'-naam had gestaan. ''Mila-Rouge''. Een goeie naam, vond ik. Elise wist kort niet waar ze moest kijken, en haar ogen werden juist zo groot.

'Ben jij dat?' vraagt ze wel. Kamila was zo goed als onherkenbaar in beeld. Ook nadat ze wat had aangeklikt en ze had geknikt. Haar rode haren waren natuurlijk meteen te herkennen. Wel als je het wist. En wat wij zagen, daar dat mooie meisje met altijd wel iets van kleding aan, wat zichzelf dan lag te bevredigen of iets anders deed wat lustopwekkend was, was voor ons ondertussen ook maar al te herkenbaar. Zo hadden wij haar ook al gezien in het echt. Dan zonder kleren. Het geluid stond natuurlijk uit. Anders hadden we haar daar ook aan kunnen herkennen. En de schok bij Elise is wel groot. Maar ook weer niet zo groot. Dat Kamila dit überhaupt deed was niet eens zo erg, maar ze had het nooit achter haar gezocht.

Kamila heeft haar telefoon alweer opgeborgen en het is kort stil aan ons tafeltje. Elise moest het even verwerken.

'Niemand die het weet. Echt niemand. En dat moet zo blijven.' dringt Kamila vervolgens wel aan. Elise knikte snel.

'Natuurlijk.' zegt ze, en ze weet dat ze in vertrouwen genomen is, en dat vond ze belangrijk. 'Maar jij wist het wel?' vraagt ze dan aan mij.

'Klopt.' knikte ik. Dat snapte ze niet.

'Waarom?' vraagt ze dan ook simpel.

'Ze vertelde het me de vorige keer dat ze hier was.' zeg ik haar en moet slikken. 'Het is niet allemaal solo, wat ze daar heeft staan.' zeg ik Elise dan en knik naar de telefoon van Kamila die op tafel lag.

'Maar... Wat bedoel je precies?' lijkt ze het puzzeltje al wel te kunnen leggen, maar wilde ze het niet geloven.

'Ja, laat maar zien dan?' legde ik het bij Kamila neer, die nog even om zich heen keek. We moesten gewoon met de billen bloot.

'Komt deze je bekend voor?' zei Kamila, waar ik om moest glimlachen. Ook een manier om een van je beste vriendinnen te vertellen dat de piemel in beeld van haar vriendje was, en dat nu wel duidelijk was wie die piemel liet klaarkomen. Op camera dus.

'Lucas?' vraagt ze dan en ze kijkt me met nog grotere ogen aan.

'Het zijn er maar twee.' probeert Kamila me nog te verdedigen.

'Twee!?' leek ze er juist van te schrikken. 'What the fuck, Lucas?' neemt ze het dan vooral mij kwalijk. En dat begrijp ik ergens wel. Ze pakt de telefoon van Kamila en ziet al snel om welk ander filmpje het gaat. Het filmpje van de bewakingscamera uit de winkel... Een filmpje wat wij zelf uitvoerig bekeken hadden... 'Lucas?!' wordt ze steeds minder stil. Ze schrikt oprecht. Ze vindt het oprecht erg. En ik heb even oprecht spijt. Maar ben vooral opgelucht, gek genoeg.

'Maar meer is het echt niet.' pakt Kamila haar telefoon weer terug, en neemt ze het meer voor me op. Dat leek ze ook jammer te vinden. En ik wist wel waarom.

Elise had een paar minuten nodig om het te verwerken. Ja, dat was ik in beeld. Maar net zo onherkenbaar. Ten minste; als je niet beter wist. En Elise wist dat nu wel. Maar nog steeds niets alles.

'Kamila betaalt mij.' zeg ik haar dan ook, weer heel voorzichtig en stil. 'Wat zij specifiek met die twee filmpjes ophaalt, deelt ze met me.' slik ik. Dit maakt het natuurlijk erger. 'Vind je het niet gek dat we het nooit meer over geldzorgen hebben?' zorg ik er snel voor dat het al een stuk minder erg werd. Want dit was het grote voordeel aan dit alles, en daar profiteerde Elise ook van. Maar ze schudt nog met haar hoofd. Ze kon het niet geloven. Toch wordt ze niet boos.

'Wacht nog heel even.' zegt ze ons zonder ons aan te kijken, en geeft ze aan er ergens wel voor open te staan het hierover te hebben, maar nu nog niet. Ze bestelt nog snel een drankje. Iets sterkers. Wij slaan af. En nog geen vijf minuten later geeft ze aan er vrede in te kunnen vinden. Al leek het nog steeds niet helemaal te kunnen bevatten. 'Om hoeveel gaat het dan?' trok het geld nu gelukkig meer haar aandacht. Want dat vond ze toch wel interessant. We noemen geen exacte getallen, maar duidelijk was dat Kamila met haar aandeel behoorlijk riant kon leven en reizen.

'Dus, ja.' zeg ik erover. 'Al was het geld niet de reden dat ik het deed.' zeg ik haar wel. Dat gelooft ze ook wel.

'Nee, omdat je om haar geeft.' vulde ze zelf al in, wat ook waar was.

'En omdat ze lekker is.' krijg ik de twee dan zowaar aan het gniffelen. Gelukkig. Er kon weer gelachen worden. Alle drie zuchten we even diep. Er ontstaat meer ruimte, en dat is fijn. Dit was ook vrijheid. Zijn wie je wilde zijn, doen wat je wilde doen. Dat begon Kamila nu uit te leggen aan Elise. Het was zeker niet ideaal, maar ze had alles in eigen hand en verdiende een fortuin hiermee. Tot voor mijn inmeng was ze dan ook gewoon een ZZP'er. Nog steeds wel. Zo zag iedereen haar ook. Maar iedereen dacht dat ze verdiende aan haar promotiewerk door haar mooie koppie en lijf zo nu en dan aan een merk te binden. Wel iets, maar niet te vergelijken met wat dit opleverde. Ook ik vond dat nog altijd schrikbarend. Maar seks verkoopt nou eenmaal goed. En dan hield Kamila het nog mooi, ingetogen en zonder al te veel naakt en boven alles zo goed als anoniem. Niet dat Elise ook zoiets zou ambiëren, maar het verandert haar beeld wel.

'Hij hielp mij gewoon. Hij was lief.' zegt ze nog, en ze kijkt me verdomme nog verliefd aan op dat moment. Iets wat Elise meer schrik gaf, al liet ze dat nu niet blijken.

'Ik was haar eerste daar.' zeg ik nog, en floept er min of meer uit. Dat verbaasde Elise nog wel het meest.

'Je eerste?' kijkt ze Kamila aan alsof ze er al duizend gehad moet hebben. Ook ik begin te twijfelen. Was dat toen een leugentje om bestwil?

'Ja.' slikt ze. Nee, dat was het dus niet. 'Lucas was mijn eerste. Daar. Maar ook daarna.' kijkt ze mij en Elise doordringend aan. Dat was de waarheid. En misschien nog wel de grootste revelatie van dit moment. Want Elise begreep op eens een stuk beter waarom er überhaupt gevoelens zouden zijn tussen Kamila en ik. Want wij hadden ook al wat geschiedenis opgebouwd, dit laatste half jaartje...

Terwijl we naar huis lopen, raken we er niet over uitgepraat. Elise vooral niet, nieuwsgierig als ze is naar vooral hoe iemand als Kamila hierin geraakt was. Niet dat ze het afkeurde. Totaal niet, zelfs. Maar Elise had ook niks te oordelen over Kamila. Kamila vond vast het hare over ons en over wat Elise gedaan had. Kamila wist misschien wel van het vreemdgaan al die tijd al. Een zorg voor later, dacht ik nu. Kamila vertelt wat ze mij toen ook vertelde. Parijs en de Oostblokkers. Zo was ze erin geraakt. Ze verteld over het wereldje waar ze zelf niet al te veel meer mee te maken had en de kennissen die ze nu nog wel had. Geen namen, alles vrij vaag. Ze vertelt over haar ideeën. Ze wilde niet vol in beeld, maar wel meer verdienen. Een jongen hielp dan. Vandaar dat ze ook bij mij was uitgekomen, al had ze nooit het idee mij erbij te betrekken puur voor dit. Het kwam omdat het al klikte. In Brugge al. Elise vond het fascinerend als het over dat wereldje ging, maar ook spannend en eng als Kamila zoiets zei als dat het al klikte tussen mij en haar en dat ik niet zomaar een jongen voor haar was. Kamila leek niet door te hebben dat dit Elise zorgen baarde. Ze had ook geen reden om dat te vermoeden. Maar Elise toonde vooral begrip voor haar situatie. Zij wist meer dan ik. Zo ook over de ruzie die Kamila met haar ouders had. Dat hadden ik en Kamila dan gemeen. Gevlucht voor onze ouders, al was het vast om andere redenen, en had ik toch een minder makkelijk pad gekozen, hield ik mezelf maar voor. Elise is ook niet boos. Ze lijkt zelfs opgelucht nu.

'Had het wel fijn gevonden als het me eerder verteld was.' had ze alleen nog op te merken. Maar bij deze hoorde ze er dus weer bij. Even leek het alsof ik en Kamila een heus team waren, maar zo zat het natuurlijk niet. Wel voelde het als nature om haar in de buurt te hebben. Maar dat kon Elise ook zeggen. Op de een of andere manier klikte het gewoon enorm goed tussen ons drieën, ondanks de spanningen die dit toch wel veroorzaakte.

'Blijft het hierbij?' vraagt ze pas als we thuis zijn. Het was een stukje wandelen naar huis, en dat in de kou. Ik steek thuis meteen de haard aan en al snel wordt het aangenaam warm in de woonkamer. Dit was al genieten. Maar met de dames erbij nog extra. Ik wist natuurlijk wel dat Kamila nog vaker van mijn 'diensten' gebruik had willen maken. Al hadden we het er recent niet meer over gehad.

'Nee.' houdt Kamila het dan ook kort, en trekt een korte glimlach op naar ons. Ik kijk hier toch van op. Ik vond het zelfs een beetje teleurstellend. Dat terwijl ik het ook niet wilde. Het had voor mij niet heel veel meerwaarde om er een camera op te zetten. In tegendeel. Het enige voordeel waren de centen, en die kwamen nog steeds binnen. Ik zit in mijn favoriete stoel naast de haard, wat meer een houtkachel was. Het was geen open haard. Maar ik noemde het altijd de 'haard', omdat ik dat iets traditioneels vond hebben, iets authentieks. Zoals alles in dit oude huisje. Elise zat op een dik kleed op de houten vloer die langs de randen begonnen te glimmen op het gedans van de vlammen die snel groter werden. Kamila was op de bank gaan zitten, iets verder weg. Een beetje in een donker hoekje. Ik en Elise gaven ons echt aan de warmte en het licht van de haard. Een duidelijk contrast dus. Kamila zonderde zich bewust af, zo leek het, zonder zich echt af te zonden. Het was dan ook niet helemaal hetzelfde als de vorige keer. Dit trekt opnieuw de aandacht van Elise, die het weer niet kan laten om het maar gewoon te benoemen. Eerst Kamila's carrière uitvoerig bespreken zonder gêne, en nu dat andere hete hangijzer wat vooral bij Elise leek te leven, maar misschien ook wel bij Kamila.

'Het verder je weg gaat zitten, hoe meer ik voel wat je voor hem voelt.' zegt ze eigenlijk helemaal uit het niets, en terwijl ze haar glinsterende ogen op het vuur houdt. Alsof ze het in het vuur zag. Het vuur wat brandde tussen mij en Kamila. Het was een tijd lang een minuscuul vonkje geweest, maar altijd blijven branden. En die korte tijd dat ze hier nu weer is, heeft het inderdaad doen oplaaien, al hadden we er niks mee gedaan en had ik geprobeerd dat vuurtje klein te houden. Klein, maar wel brandend. En nu benoemde Elise het. Ze was niet gek. Juist doordat Kamila afstand hield en we er niet aan toe gaven, viel het haar op. 'Echt onwijs veel. Of niet?' vraagt ze nog hardop. Ik en Kamila kijken elkaar dan al aan en mijn hart wil het uitschreeuwen. Ik hield van Elise, echt waar. Maar het klopte dat ik iets voor Kamila voelde wat nauwelijks te beschrijven viel, of te verklaren. Maar Elise had het niet over wat ze voelde bij mij, maar bij Kamila. Ik had het haar dan ook al verteld. Maar ik geloof dat Elise nu pas realiseerde dat dit een groot probleem voor haar kon zijn. Tenzij ze het zou accepteren. En daar was ze mee bezig. Ze keek Kamila hierna aan en begon te glimlachen. Kamila keek gespannen, alsof ze betrapt was. Apart. We hadden toch al seks gehad. Daar was Elise bij. En het was niet zomaar platte seks, maar elke aanraking was gemeend geweest. 'Het is okay. Meer dan.' zegt ze Kamila snel, die zich er niet veel beter van lijkt te voelen. 'Echt.' probeert Elise nog.

'Ik heb wel wat goed te maken.' zegt ze dan en ze staat op. Ik was benieuwd waar dit naartoe ging, maar de spanning was eerder verstikkend dan opwindend. 'Ook naar jou.' zegt ze dan, tegen Kamila. Die slikt en zie ik vervolgens knikken. Had ik wat gemist? 'Ik had je geen valse hoop moeten geven. Dat spijt me.' zegt ze haar. Kamila kijkt naar haar op en blijft zwijgen. Het valt haar zwaar. Maar wat precies? Dan kijkt Elise naar mij. 'Het spijt me echt zo erg. Soms snap ik gewoon niet dat je hier nog bent met mij.' zegt ze dan tegen mij terwijl ze voor Kamila staat. Kamila kijkt me aan, en Elise ziet dit en kijkt weer naar haar. Wat een gekkigheid. Ook ik zwijg. Ik weet niet wat hier gebeurt. Valse hoop? Op wat? Het klonk vaag. Het klonk ook vergezocht. Maar hoe ver moest ik het zoeken om te begrijpen wat Elise hier duidelijk probeerde te maken? 'Ik laat jullie even. Praat.' zegt ze ons dan, wat nog verassender is. Ze kijkt ons elk nog een keer gemoedelijk aan. 'Ik hou sowieso van jullie. Maar dat wisten jullie al.' zegt ze en laat haar hand langs de kin van Kamila glijden voordat ze langzaam op mij komt afgestapt. Ze buigt voorover, toch wel verleidelijk, en drukt een lange kus op mijn lippen. 'Tot zo.' fluistert ze naar me, en nog een keer als ze richting de keuken loopt, gericht aan Kamila. Zij en ik kijken elkaar wat vreemd aan als Elise de gang in verdwijnt. Ik krabbel me even achter m'n oor, en Kamila schudt met haar hoofd uit ongeloof. En toen waren we samen. En Elise vond dat we maar moesten praten. Ik vond dat Elise niet al te veel dingen meer moest gaan vinden, maar ja. Misschien had ze ook wel een punt. Er was overduidelijk iets tussen mij en Kamila. Nog steeds, of alweer?

'Goed.' zeg ik dan. 'Misschien wel goed. Dat we even uitspreken wat er speelt.' zeg ik Kamila zonder echt te weten wat er zou moeten spelen. Maar Kamila knikt, al is het voorzichtig. Weer kreeg ik het idee dat ik iets miste. Of lag het juist voor de hand? Het leek richting dat tweede te gaan. 'Als ik je zie, of alleen al toen ik je hoorde toen we belden... Ja, dat doet heel veel met me.' zeg ik haar dan ook meteen. Ze blijft op de bank zitten. Ik vraag of ik naast haar mag komen zitten, als ik haar wel zie glimlachen maar ook blijft zwijgen. Dat mag. In het wat donkerdere hoekje van de kamer waar de vlammen vooral op de muur achter ons speelden. 'Wat oneerlijk is misschien.' vervolg ik mezelf. 'Of... Ja, ik weet het niet. Wat denk jij?' vraag ik haar dan maar eerst, en nu moet ze wel antwoorden, of iets van haar laten horen.

'Lucas.' zucht ze dan. Op een toon die niet wist te interpreteren. Het had iets wanhopig, maar ook iets verlangend. Nu zweeg ik. Ze moest het me dan maar vertellen. 'Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.' laat ze me dan weten, en ze slaat haar ogen op me op een manier die mijn adem ontneemt. Die woorden kwamen direct binnen. Ik slik dan ook. 'En dat terwijl je al iemand hebt.' zegt ze dan. 'Iemand die mijn vriendin is.' noemt ze haar. 'Iemand die je bedriegt.' zegt ze ook. 'Of deed...' maakte het voor haar niet uit of het toen was, of nu nog steeds. 'En dat doet zeer.' zegt ze me dan. En weer slik ik. Want ook dit kwam binnen. Ze verlangde, en ze wanhoopte. 'Ik ben verliefd op je. Toen ik je zag in dat café in Brugge, wist ik het al.' zegt ze me dan, en heeft ze het over het moment waarop zij zich meldde bij de rest van de groep, tezamen met Mussa. Wat leek die tijd opeens simpel. We hadden elkaar al wel eens eerder gezien, maar toen was zij altijd op de een of andere manier enorm afwezig. Had met haar thuissituatie te maken, begreep ik later. Dat speelde nu een hele andere rol. Ik kon niet geloven dat ze me dit zei. En wist Elise dit dan? Dat iemand zo mooi en zo lief als Kamila echt gevoelens voor mij had, vond ik ongekend. En ik had ze voor haar. Echt ongekend veel. Al bleef het lastig. Ook ik dacht vaak aan haar. Maar sinds Elise hier was, wel een stuk minder. En dat was logisch. Elise was mijn vriendin. En ik hield van Elise. En toch zeg ik Kamila hier dat ik oprechte gevoelens voor haar had, en loog daar niet over. Lastig.

'Ik heb je gemist.' zeg ik haar zachtjes.

'Ik mis je nog steeds...' zucht ze dan, wat me automatisch naar haar toetrekt. We zaten wat verkrampt naast elkaar omdat we ons wilden inhouden. Er speelde opeens veel meer. Al was het er misschien altijd al. Waren wij echt verliefd op elkaar? En Elise dan? Was dat ook liefde? Hoe kon Kamila verliefd zijn, en tegelijkertijd moeiteloos het bed delen met mij en Elise? Dat soort dingen begreep ik dan niet. Ik was een jongen, een vent. Dat ik dat kon, was niet zo ingewikkeld. Als de lul maar wilde. Maar hoe zat dat bij meiden? Ondertussen trok ik Kamila fel tegen me aan en zij omhelsde me. Innig knuffelden we even, rook ik haar geur terwijl ik mijn neus begroef in haar zachte, rode haren en drukte zij haar gezicht tegen mijn borst aan. Wat verder van het haardvuur, maar zo ontzettend warm nu.

We kijken elkaar aan. Haar groene ogen glinsteren in het vuur en lijken wat waterig te zijn.

'En nu?' vraag ik haar dan met een glimlach. Het zou een mooi begin kunnen zijn voor een beginnend stel; elkaar zo de waarheid vertellen. Maar ik was al met iemand anders een stel. En dat ging zo blijven ook. Ik liet me niet afleiden door wat ik nu voor Kamila voelde, wetende wat ik zo nu en dan voor Elise voelde, wat minstens zo intens was. Ja, deze periode had wat meer ups en downs, maar ik vergat het niet.

'Maar gewoon van elkaar genieten als het kan en mag. Voor zolang het duurt.' lachte ze met een snik, maar lachte ze vooral. Typisch dat ze die woorden koos. Ik hoopte dat het dan lang zou duren. Haar hand vindt mijn wang en ze kijkt naar m'n lippen. Ze wil het, maar doet het nog niet. Ik wil het ook, en doe het wel. Ik kus haar. En meteen vallen onze lippen in elkaar en plakkend blijven ze aan elkaar hangen terwijl we onze gezichten tegen elkaar in draaien en de kus explosief laten uitvloeien in een gepassioneerd getong, wat natuurlijk wijst op dat wij niet twee pubers waren die voor het eerst verliefd waren, maar twee jongvolwassenen met een iets explicietere geschiedenis. We waren al comfortabel met elkaars lichaam en verlangens, en hielden elkaar dan ook stevig vast terwijl onze tongen elkaars mond moeiteloos wisten te verkennen, wat ons al snel liet briesen van genot en verlangens. Ze droeg een vrij dikke groene sweater, die dan weer strak om haar lijf zat en haar rondingen perfect accentueerde. Groen stond haar goed met dat lange, rode haar. Mijn handen gleden al snel hieronder over haar heupen terwijl de hare wild wreven over mijn borst en schouders. Ik droeg een lichtblauw overhemd met een blanco wit shirt eronder. Haar handen hadden de knoopjes al snel losgemaakt en wreven over mijn schouders onder het hemd en al snel droeg ik alleen dat shirt. En onderwijl zoenden we door, stegen de verlangens en was liefde niet meer het enige wat we met elkaar gemeen hadden. Ik laat al een hand over haar dij glijden, en gevaarlijk naar binnen. Zij trekt al een beetje aan m'n shirtje en het lijkt een kwestie van tijd. Had Elise ons daarom alleen gelaten?

Maar op het moment dat ik dan ook echt haar wil ontdoen van haar mooie, groene trui, stopt ze me. Ze kijkt me aan. Ze bijt wel op haar lip, maar eerder uit twijfel, en daarna pas van opwinding.

'Dit moeten we niet doen.' zegt ze dan. Ze zegt het wel, maar lacht ook naar me met dat ze het zegt. Meende ze dit? Kon ze dit menen? Ze pakt m'n handen, bijna dankbaar. En ze blijft naar me lachen. De zoen was lekker en goed. Zo goed. En zo vertrouwd. Maar we waren niet alleen. Dat kon niet. 'Er is heel veel wat ik zou willen. Met jou.' zegt ze me dan. 'Maar dat gaat gewoon niet. En als we dit doen, wil ik het alleen nog maar meer.' geeft ze als uitleg. Ze zegt het niet hardop, maar ze bedoelt dat het niet gaat omdat ik en Elise al een stel zijn. Er was ook niets in mij wat nu zou kunnen beslissen Elise als een baksteen te laten vallen voor Kamila. Dat kwam niet eens in me op. Dat bedoelde Kamila misschien ook wel. Dat moest ze weten. Want anders had ik dat al wel gedaan, toch? Los van of er iemand als een Kamila was of niet.

'Jammer.' zeg ik rustig, en zucht diep. Haar warme handen voelden zo natuurlijk in de mijne. We kijken elkaar nog aan. We willen niet stoppen. Maar misschien moet er wel voor goed een einde aankomen. Want ook ik wil steeds meer. Maar ik zou nooit voor een volle honderd procent voor haar kunnen gaan. Dat was ook een waarheid. En Elise was hier, in huis. Misschien boven, misschien om het hoekje. Mij maakte dat niet uit. Maar voor Kamila was dat duidelijk wel een probleem, en dat was ook logisch. Ik denk dat Kamila al veel meer gedaan had dan ieder ander zou kunnen. Maar toch kon ze er niet zo makkelijk vanaf komen. Ze was immers helemaal naar Ameland afgereist, en echt niet alleen om op te biechtend dat ze softporno maakte.

'Mag ik storen?' horen we dan ook van om het hoekje komen. Er stond er weer een te gluren. Ik denk dat Elise daar al die tijd al gestaan had. En niet eens zozeer om ons dan misschien wel of misschien niet seks te zien hebben. Ze vond het moeilijk dat ik en Kamila gevoelens voor elkaar hadden. En ze had dit nu ook weer gehoord en gezien. Maar nu greep ze pas in. Nu pas, nu Kamila wilde stoppen. Ik kijk om, Kamila schrikt een beetje. We blijven zitten, houden elkaars handen ook nog vast en kijken op naar Elise die voorzichtig naar ons toe gelopen komt, en dicht voor ons blijft staan en op ons neerkijkt met een lieve glimlach, maar ook een verdwaalde blik. Heel even bleef het stil.

'Elise...' wilde Kamila iets beginnen, maar kwam niet verder dan dat. Ik dacht dat het beter was niks te zeggen, aangezien ik eerlijk gezegd geen flauw idee had wat er door Elise heen ging op dit moment.

'Ik wil jullie niet in de weg staan.' zegt Elise dan, en voelde wel aan waarom Kamila het wilde stoppen vanwege haar. Ik schrok een beetje van deze uitspraak. Bedoelde ze daarmee echt een stap opzij te zetten? Dat terwijl ik net duidelijk maak Elise niet te willen laten vallen? Hier kon opeens heel veel misgaan.

'Elise.' zeg ik wat daadkrachtiger, maar voeg er niet meer aan toe. Het was meer een tot de orde roepen. Ze kijkt me aan en glimlacht lief naar me. Haar hand vindt mijn kin.

'Je verdient veel meer.' zegt ze zachtjes.

'Nee.' zegt Kamila dan, en trekt onze aandacht. 'Hij houdt zoveel van je. Je kan niet weggaan. Niet door mij.' dacht zij ook dat het erop begon te lijken dat Elise nu alsnog er een einde aan wilde maken. Maar dat kon gewoon niet. Niet na alles.

'Ik blijf liever hier.' zegt ze ons. 'Maar wat jullie hebben, is bijzonder. En dat wil ik niet verpesten.' zegt ze dan.

'Wat ik en Lucas hebben, is niks.' zegt Kamila dan vrij duidelijk, al zie ik haar slikken en durft ze me niet meer aan te kijken nu. Een leugen dus.

'Ja, zeker wel.' lacht Elise erom. 'Lucas verdient iemand zoals jij. En andersom ook.' blijft ze doorgaan. 'Zeg me wat ik moet doen.' vraagt ze ons, maar vooral aan Kamila. 'Wat kan ik doen zodat jij blijft?' slikt ze, en legt ze nu haar lot in andermans handen.

'Heb ik hier nog wat over te zeggen?' vraag ik de twee dan.

'Nee.' zei Elise meteen, al lachte ze er wel om. Wij allemaal. 'Jij weet niet wat goed voor je is.' zegt ze nog, wat wel een beetje pijn doet. Zij wel dus. En dus ook wat slecht voor me is.

'Jezus, Elise...' zucht ik nog, maar Kamila denkt ondertussen serieus na over een antwoord.

'Zou je ermee kunnen leven dat ik een rol blijf spelen in zijn leven. En dat jij een minstens zo grote rol zal spelen?' richt Elise zich nog tot Kamila. Wat stelde ze nou voor? Waar kwam dit opeens vandaan? Het leek wel alsof ze voorstelde dat ik met beiden een relatie zou aangaan. En dan elk op een totaal andere manier. Ik zie Kamila echter steeds zorgelijker kijken.

'Ik zou echt niets liever willen.' komt ze dan mee aan, en verrast ze me. Elise lijkt hier minder verrast over te zijn. 'Alleen kan dat natuurlijk niet, toch?' vraagt ze ons dan en kijkt ze mij aan terwijl ze wat steviger in m'n handen knijpt.

'Tuurlijk wel.' zegt Elise nog. 'Hier wel.' raakt ze enthousiaster.

'Wacht eventjes.' moest ik toch even inhaken. 'Waar hebben we het nu precies over dan?' leek ik echt de dombo te zijn. De twee lachten dan ook lief naar me, en wat vertederd.

'We hebben het hier eerder over gehad.' zegt Kamila dan, en heeft over zijzelf en Elise. 'De vorige keer.' werd ze concreter. 'Toen had ik gezegd veel voor jou te voelen en dat ik dat eng vond.' ging ze verder. 'We spraken af dat ik iets afstand zou nemen, en we dan wel zouden zien. En vervolgens hebben we twee keer seks als we elkaar weer zien.' heeft ze het over de periode na haar vorige bezoek hier en het weer zien van elkaar in Scheveningen. 'Ook met z'n drieën was het weer...'

'Ja, fantastisch.' zei ik dan maar.

'We hebben het er heel veel over gehad. Gisteren ook, en best vaak gewoon.' zegt Elise. Ik had er dus echt niks over te zeggen. Ook dit werd dan maar voor me bepaald. Al hoorde je me niet klagen. Al wist ik nog steeds niet wat ze precies bedoelden. 'We moeten alleen voorzichtig zijn naar de rest. Ik denk dat we dit stil moeten houden. En we komen hier heus wel uit dan.'

'Waar komen we wel uit dan?' vraag ik nog een keer.

'Ik hou je liever voor mezelf.' zegt ze dan. 'Maar we voelen allemaal hetzelfde als we samen zijn. Een soort vrijheid.' noemde ze het maar. 'Ja. Waarom niet?' vraagt ze dan, niet specifiek aan ons. 'Waarom zou het niet kunnen?' zei ze nog altijd niet wat precies. 'Je hebt genoeg te geven voor twee.' ging het al iets meer de kant op die ik voelde aankomen. 'Ze houdt van je. Het zijn niet zomaar gevoelens, ze houdt echt van je.' zegt ze dan. 'En daar moet je wat mee doen. Wij allemaal.' klinkt ze strijdvaardig. Al was het ook tegenstrijdig. Ze was toch bang voor wat er speelde? Of was dit haar manier om de regie te houden?

'Wil je dat dan niet?' vraagt Kamila mij dan, lichtelijk geëmotioneerd. Ik voelde problemen opkomen, maar hoopte dat Elise het deze keer eens meende. Maar dan moest ik wel weten waar het precies overging.

'Ja, wat?' vraag ik nog een keer. 'Zeg dan wat.' raakte ik iets gefrustreerd.

'Mij als vriendin.' zegt ze dan, alsof dat zo voor de hand lag, en heel rustig. En dat terwijl mijn huidige vriendin naast me stond en diezelfde parochie leek te preken. Want dat moest maar kunnen. Hier wel.

'Wat?' reageerde ik rustig, maar wel verbaast. 'Maar? Wat?' gaf ik niet het gewenste antwoord. Want natuurlijk wilde ik dat. Dat wilde Kamila horen. Maar Elise ook? Echt? Zo liepen we al tegen een probleem aan.

'Het is goed, Lucas. Geef gewoon toe. Natuurlijk wil je dat.' zegt Elise dan maar, en het wordt steeds absurder.

'En wij dan?' vroeg ik nog en leek ik er ook echt helemaal niks over te zeggen hebben.

'Wij gaan gewoon door. Toch?' vroeg ze dan aan Kamila die meteen knikte. Ze hadden het al besproken, en uitvoerig ook. En dit was blijkbaar het juiste moment om dat plan uit te rollen.

'Dus dan heb ik verkering met jullie beiden?' vroeg ik maar om het concreet te maken. Maar zo zat het natuurlijk ook weer niet. Natuurlijk niet.

'Als je het een naam wil geven...' merkte Elise dan weer op. Ik zuchtte even diep en lichtelijk geërgerd. Ook dit was niet goed, en niet hoe het zou moeten gaan. 'Het komt echt goed.' zegt ze nog, en ik moet haar dan maar vertrouwen. Had ik daar een reden voor? Kamila deed het, dus dat zou reden genoeg kunnen zijn. Kamila vertrouwde ik wel. 'Ze moet gewoon vaker langskomen. Of wij naar haar, of jij...' verzint ze al door. Ik kijk naar Kamila en zie haar verliefd en verheugd naar me kijken, zoals ik haar dat vaker had zien doen. Zij ziet dat wel zitten. Natuurlijk wilde ik ook zoiets, maar dat was toch echt van de zotte. Ook ik en Kamila zouden geen normale relatie hebben, zou Elise er niet eens zijn. Dan stonden we op het internet, en dat zou dan vaker gebeuren, dacht ik. Maar daar hadden we het nu helemaal niet over. Ik dacht echt dat de twee meisjes hier zichzelf enorm aan het overschatten waren. Dit kon nooit werken. Al wilden we het nog zo graag. En ik vroeg me ook wat er echt door ze heen ging.

'Jij wilde dat ik eerlijk was tegen Elise.' zegt Kamila nog. 'Wij vonden dat we dan ook maar eerlijk tegen jou moesten zijn. Al is het eng. Hier keek ik nog meer tegen op.' zegt ze dan, en blijkt dus weer dat de twee al het een en ander verzonnen hadden van tevoren. Toch geloofde ik niet dat Elise het al wist van Kamila. Ik gaf ook aan dat ik het niet begreep. 'Ik had gezegd dat ik wat op te biechten had. Elise dacht dat dat dit was. Van het een kwam het ander...' noemde ze het maar. En nu lag dus wel zo'n beetje alles op tafel.

Ik had Elise maar gezegd bij ons te komen zitten. Ze ging voor ons op de grond zitten op het zachte kleed, en keek nu om de beurt naar ons op. Kamila nog dicht op me, Elise voor me op de grond. Dat gaf alles meteen een andere lading.

'Luister.' wilde ik toch iets te zeggen hebben in dit alles. Ik vond de tijd van gedachteloos volgen ook iets van het verleden. Al had Elise me nog zoveel gegeven, kon het niet zo zijn dat zij steeds maar alles bepaalde. Ook niet voor Kamila. Al was het nog zo mooi deze keer, en eerdere keren natuurlijk ook. 'Dit klinkt mooi.' zeg ik, maar niet bepaald enthousiast. 'Maar het klinkt vooral erg moeilijk. Dit kan toch niet. Zelfs hier niet.' probeer ik realistisch te blijven, en accepteer ik die droom nog niet. 'Jullie hebben beiden aangegeven het moeilijk te vinden dat er over en weer gevoelens zijn. Dan is dit toch niet slim.' dacht ik. Ze gaven het ook toe.

'Ben regelmatig jaloers geweest.' zegt Kamila dan ook en kijkt Elise aan die knikt. Ook dat hadden ze al besproken, leek het.

'En ik ook.' zegt Elise. 'Maar niet als we samen zijn. Met z'n drieën.' bedoelt ze. En Kamila schudt haar hoofd, en is het er dus mee eens. Nee, dan niet. 'Dus dat komt echt wel goed.' probeerde ze me dan te overtuigen, wat niet zo makkelijk ging.

'Ik voel me prettig bij jullie. Bij jou. Maar ook bij Elise. Helemaal als we 'samen' zijn.' zegt Kamila dan. 'Erg prettig.' noemt ze het, en geeft ze aan dat het niet normaal was hoe prettig ze zich dan wel niet voelde. 'Ook met Hyun, die keer.' slikt ze. Haar naam was nog niet gevallen, maar speelde ook geen rol meer in dit. 'Het voelt gewoon zo goed. En daar wil ik meer van.' klonk ze ook oprecht enthousiast. Elise knikte dan weer, en herkende ook dit.

'Net als toen.' zegt Elise dan voorzichtig. En nu had ze het niet over de laatste keer dat toen Kamila hier was met Hyun. Elise refereerde naar een aantal jaar terug. Toen, ja. Toen alles 'begon', zover ik wist. En Kamila knikte. Zij waren in ieder geval al een team. En ze wilden mij ook in dat team hebben. Voor het echie.

'Het voelt...' zat Kamila te verzinnen.

'Magisch?' lachte ik er om, want dat had ik al zo vaak gehoord. Ik geloofde er niet in, maar de twee vonden dat inderdaad iets magisch hebben. Toen, en nu met mij, met ons. Ik zucht even diep. Ik wil ze wel geloven, maar ik vond het erg moeilijk. Ik wilde niet zonder na te denken door het leven gaan, en de eeuwige twijfelaar sloeg ook behoorlijk alarm op dit moment. En toch... Hier zaten ook twee bloedmooie meiden die eigenlijk zeiden dat ze van me hielden. En wel zoveel, dat ze me zelfs wilden delen met de ander. Het was gewoon te mooi om waar te zijn. Hadden ze dit de vorige keer gezegd, had ik het misschien wel geloofd. Mits Elise me niet zo ontzettend bedrogen had, als dat ik nu wist. Kamila wilde ik best geloven. En dat was al moeilijk. Maar Elise kon ik niet vertrouwen. Dat bleek nu maar weer eens zo te zijn. Haar hand wreef overtuigend over m'n been. Ze wist hoe ze me moest overtuigen. En misschien vond ze wel dat ze iets goed te maken had, en dat op deze manier te doen. Ook dan zou het absurd zijn en moeilijk te geloven. Kamila heeft mijn handen nog vast, klam als dat ze nu zijn. Ze wachten op mijn antwoord, zo kijken ze me aan.

'Wij willen elkaar ook meer ontdekken.' zegt Elise dan. Ook dat was een reden, en ergens wel eerlijk dat ze het zei. Elise had nog zoveel te ontdekken... dat kon niet in één leven, laat staan in de paar jaar dat ze al bezig was. De twee kijken elkaar aan. Dat bedoelde Kamila net ook. Tussen deze twee, bloedmooie meiden schuilde ook het een en ander aan verlangens. Het gebeurde niet achter m'n rug. Dat zou Kamila nooit doen. Dus dan maar zo, moest Elise misschien wel gedacht hebben. In ieder geval wordt het wel wat warmer in de kamer zo. Ik zou geen toeschouwer zijn in dit scenario wat de twee me voorhielden. Het was met mij, of niet. Maar als ik nee zou zeggen, zou dat niet alleen tegen dit zijn. Ik denk dat alles dan zou klappen. Dus had ik een keuze?

Wat had ik te verliezen? Alles dus. En misschien zou het wel goed gaan? En misschien ook niet? En misschien moest ik ook even aan mezelf denken. Even genieten nu het nog kon. Voor zolang het duurt. Ik zou later vast spijt krijgen als ik me realiseer wat me hier werd aangeboden. Dus kneep ik liefdevol terug in de hande van Kamila en aaide ik daarna met een hand net zo liefdevol over de bol van Elise en bracht ik haar gezicht dichterbij zodat ik haar een kus kon geven, voordat ik ook echt wat zei. Afspraken waren niet gemaakt. Dat was vragen om problemen. Maar misschien kwam dat nog. Het was lastig. Nu al. En tegelijkertijd was het heel simpel. Uiteindelijk zaten hier gewoon drie mensen die om elkaar gaven en van elkaar hielden. We waren gek op elkaar. Om verschillende redenen en op meerdere manieren. Het begon me langzaam te dagen, al bleef het natuurlijk lastig. Maar er mocht ook genoten worden. Juist als je om elkaar geeft zoals wij dat deden, en na wat we al hadden meegemaakt. Elise had ook wat goed te maken. Dat had er ook mee te maken dat we hier nu zo zaten. Zij kwam meer overeind en zat recht op haar knieën om mij nog een kus te geven nadat ik de twee even gemoedelijk had aangekeken. Mijn hand gleed gelijk naar haar rug en ik zie haar naar Kamila buigen en ook zij kussen, en best lang en vooral heel lief. Het was aan Elise om het goed te maken en dit paard weer uit de sloot trekken. En dat kon natuurlijk maar op één manier. Want uiteindelijk ging het daarom. Om seks. Haar hand glijdt over m'n kruis en ze kust mij weer na Kamila. En als ik Kamila hierna zoen, een stuk vochtiger al, voel ik hoe mijn broek langzaam los getrokken wordt. Dan is de deal natuurlijk snel beklonken...