“Ramp... Te laat!”

De schamele woorden van Karel blijven door mijn hoofd spoken terwijl ik me zo snel mogelijk weer aankleed. Van de ceremoniële geilheid blijft niets meer over. In mijn hoofd duiken de ergste doembeelden op. Zijn onze vrienden in orde? Betekent het ijselijke “te laat” van Karel dat ze dood zijn? Is er iets gebeurd waardoor Stach en Dorus machteloos waren en ze de gewonde Koenraad, de lieftallige doch stoere meisjes Mariken en Sophia en mijn trouwe page Pieter niet konden beschermen? Het schuldgevoel dringt langs mijn huid tot in mijn botten en het verkilt mijn hele zijn. Terwijl ik me hier aan mijn lust overgaf, verkeerden de anderen in nood. En...

“Arnoud, stop met denken en luister naar wat Karel te zeggen heeft!” De kruidenvrouw Francisca kijkt me doordringend aan. Het is eng hoe ze soms mijn gedachten lijkt te weten. Toch vertrouw ik haar ondertussen mijn leven toe.
Ik ruk me los van de ongerustheid en kijk naar Karel die bleek op het bed zit. Hij heeft een beker met koel water in zijn verkrampte handen. De beschuldigende blik in zijn ogen toen hij zag dat we allemaal naakt waren en nog in de roes van het genot zaten, is verdwenen. Het heeft plaatsgemaakt voor een verslagenheid die me nog somberder maakt.
Hadewych en Yda zitten elk aan een kant van Karel en strelen hem subtiel in de hoop dat het hem tot rust brengt. Hij lijkt er niet echt op te reageren, maar zijn opgejaagdheid is inderdaad wel weg.

Behoedzaam begint hij te praten. “Toen ik de hoge boom bereikte die die heks had aangewezen, wist ik meteen dat er iets niet klopte.” We kijken allemaal tegelijk naar Francisca, maar ze reageert niet op de onbedoelde verwensing. “Net ervoor hoorde ik nog allemaal vogels fluiten. Maar vanaf daar was alles stil. Doods bijna. Dat is altijd een teken van onheil. Ik sloop dichterbij, me steeds achter een volgende dikke boom verschuilend. Tot ik plots...”
Karel zwijgt even. Hij knijpt zijn ogen samen en ik zie hem in zijn geheugen graven. Zijn ademhaling versnelt, maar meteen sluit hij zijn ogen en ademt hij langzaam uit.
“Plots hoorde ik een korte gil. Een meisjesstem. Direct gevolgd door het geluid van slagen. Het soort slagen die iedereen die de krijgskunst heeft geleerd, zal herkennen. Ergens werd een weerloos slachtoffer in elkaar geramd. Een meisje. Ik moest meteen aan Mariken en Sophia denken, en ik spurtte in de richting van waar de kreet kwam. Dezelfde richting als het veld waar we de nacht hadden doorgebracht. Toen ik per ongeluk een tak deed breken, stopte ik. Ik verstopte me in een droge greppel. Wachtend tot iemand zou komen kijken. Ik weet niet hoe lang ik daar gelegen heb, maar het was lang. Veel te lang, want er gebeurde niets. Uiteindelijk kroop ik tevoorschijn en zette ik mijn weg verder. Vanuit het struweel aan de rand van het veld zag ik meteen wat er aan de hand was. Stach en Dorus lagen plat op de grond. Of ze bewusteloos waren of do...” Karels stem lijkt te breken als hij het over het lot van zijn eigen burchtkompanen heeft, maar hij herpakt zich. “... Of dood, weet ik niet. Pieter en Koenraad zaten ruggelings aan elkaar vastgebonden. Maar onze meisjes...” Weer zwijgt hij even. Hij kijkt naar de vloer en schudt bijna onmerkbaar met zijn hoofd. “Sophia lag opgerold op de grond te rillen. Ze was naakt en haar hele huid was bedekt met blauwe en rode plekken. Ook Mariken had geen kleren meer aan, en terwijl dat gespuis schaterlachend toekeek, zat dat schorremorrie van een Diederik tussen haar benen en hij... Ze leek wel uitgeteld... Ze krijste niet... Ze verzette zich niet... Ze onderging... Ze keek in mijn richting, maar haar blik was leeg... Ik ben direct teruggerend. Alleen kon ik niets...” Karel zucht diep. “Ze zijn met te veel. Wij zijn slechts met drie. Ik heb er minstens acht geteld...”

“Drie?” Hadewych gilt ontsteld. “Jij bent misschien vergeten dat ik net zo goed heb leren zwaardvechten als jullie, alleen mag ik het niet tonen omdat ik een meisje ben. Wedden dat ik jullie drie moeiteloos versla? Maar nee, ik moet zorgen dat het huishouden goed verloopt, zodat jullie na een middagje robbertje vechten jullie benen onder een rijkelijk gevulde tafel kunnen schuiven. Maar jullie hadden niets door, he, toen ik vermomd was? Toen telde ik wel mee! En dan heb ik het nog niet over Yda die ons in haar eentje gevolgd is. Getuigt dat niet van enige moed? Was het trouwens geen vrouw die erin geslaagd is om zowel Arnaud als Yda te ontvoeren zonder dat we er ook maar erg in hadden? Dus tel maar even opnieuw! We zijn met zes!”

Willem en Karel staren Hadewych aan. Het is niet de eerste keer dat ze haar van leer zien trekken, maar ditmaal zijn ze getuige van iets dat nieuw is voor hen. Een vrouw die haar rol in twijfel trekt. Ik ben met haar opgegroeid en heb deze tirades eerder gehoord. Maar zelfs ik schrik wel even. Ze heeft natuurlijk gelijk dat ze in de vechtkunst wel degelijk haar mannetje kan staan. We oefenden vaak stiekem samen, en meermaals heb ik het onderspit moeten delven, maar ze betrekt nu ook Yda en Francisca erbij. Ook hen onttrekt ze aan hun zorgende rol.
Haar argumenten houden vreemd genoeg wel steek. Alle drie hebben ze een onverzettelijkheid die bewondering oproept.

“Oh, liefje, wat lijk je zo op je moeder toen ze je vader nog niet kende.” Francisca legt haar hand mompelend op Hadewychs schouder. Ze wil haar de kalmte laten weervinden, maar de blik waarmee mijn zusje naar me kijkt, weerspiegelt mijn eigen verbazing.
Kent Francisca mama? Waarom heeft ze dat niet eerder gezegd? Hoe goed kennen ze elkaar? Waarom heb ik onze ouders nooit eerder over Francisca horen vertellen?
“Later!” Francisca heeft onze reactie gemerkt. “Nu moeten we eerst jullie vrienden zien te bevrijden.”

“Ik wil niet dat je meegaat.” Willem richt zich tot Hadewych. Zijn stem klinkt zacht, maar vastberaden. Nog voor Hadewych kan reageren, gaat hij verder. “Het idee dat er iets met jou... met jullie gebeurt, is onverdraaglijk. Ik zou het mezelf nooit vergeven.”
De gevoelige breekbaarheid die in zijn woorden ligt, doorbreekt haar toon vol verzet. “Denk je echt dat ik ermee zal kunnen leven als Diederik jullie ook overmeestert, terwijl ik... terwijl wij hier zitten te wachten? Wetend dat we samen twee keer zo sterk zijn?”
Karel komt tussenbeide met een stem vol hardheid die mijn bloed doet bevriezen. “Je weet toch wat het eerste is dat hij doet als hij je in handen krijgt, he? Hij gaat je verkrachten en wij gaan allemaal moeten toekijken. Hij zal je op de meest pijnlijke manier misbruiken tot je gebroken op de grond ligt.”
Langzaam draait Hadewych haar hoofd naar hem toe. Geen hardheid, geen furie, maar wel duidelijk. “Als hij jullie gevangenneemt, zal hij niet rusten voor hij ons vindt. Dat zal hem dan nog lukken ook. En wat denk je dat hij dan zal doen? Als we onze krachten nu bundelen, maken we het meeste kans.”

Ze heeft gelijk. Natuurlijk heeft Hadewych gelijk. Als we falen, zal Diederik zijn toorn over ons afroepen. Zijn laatste greintje menselijkheid zal verdwijnen en hij zal ons allemaal folteren tot we smeken om te mogen sterven. Wij zijn immers de getuigen van de vadermoord waar hij zich schuldig aan heeft gemaakt.
Toch wil ik niet dat Yda en Hadewych zichzelf mee in het slagveld gooien. Ze zijn mijn achilleshiel. Als ze een van hen te pakken krijgen, zal ik me meteen overgeven.

Plots zie ik een mogelijkheid voor me. We moeten Diederiks zwakte tegen hem gebruiken. “Goed! Jullie doen mee.” Een grote grijns verschijnt op Hadewychs mond. “Willem, Karel en ik benaderen hen langs het land. Het is gelukkig bijna donker. Zodra we er zijn, moeten jullie hun aandacht trekken vanop het moeras. Op dat moment kunnen we hen van achteren besluipen en uitschakelen.”
Willem en Karel knikken meteen enthousiast. Hun gretigheid op mijn voorstel wordt echter tenietgedaan door de vernietigende blik die mijn zusje op mij richt. Ze opent haar mond en ik houd me klaar voor de volgende tirade, maar Francisca draait haar weg. Terwijl ze haar naar de hoek van de kamer duwt waar de potten met kruiden staan, hoor ik haar van alles fluisteren. Wat weet ik niet, maar het heeft effect want Hadewych spuwt haar protest niet uit. Ze blijft wel wegkijken.
Francisca draait zich wel naar ons. “Maak drie keer het geluid van een uil als jullie er klaar voor zijn. Wij zorgen voor ons deel. Succes!”

Yda stormt op me af. Ze slaat haar armen om me heen. Bang kijkt ze me aan. “Wees voorzichtig, liefje.” Ik druk haar stevig tegen me aan. Alles voelt aan als waanzin. Zo mooi als het leven daarnet nog leek, zo angstwekkend is hetgeen dat nu op ons afkomt.
Zacht zoen ik Yda op haar lippen. Ik voel haar nagels in mijn rug klauwen, alsof ze me eeuwig bij zich wil houden. Nee, niet alsof. Dat is wat ze wil. Dat is wat ik ook wil. We weten allebei dat het niet kan. Eerst moet Diederik aangepakt worden.
Voorzichtig maak ik me los. In Yda’s ogen wellen tranen op. Weer trek ik haar tegen me aan. Ik wil haar verdriet niet zien. Het breekt mijn hart. Achter Yda zie ik Willem naast Hadewych staan. Ze praten. Hij opent zijn armen, maar ze staart er enkel naar.
“Waar wachten we nog op?” Karel staat bij de deur. Hij kijkt geërgerd. Francisca gaat naar hem toe, legt haar hand op zijn arm en wenst hem sterkte. Meer zegt ze niet, maar ik zie hem slikken. Hij draait zijn hoofd weg.
Hadewych schuifelt toch in de armen van Willem. Ik hoor haar snikken.
Is dit een tot ziens of een vaarwel? Het lijkt op het tweede. Ik klamp me nog steviger tegen Yda aan. Ineens voel ik armen links en rechts van me. Hadewych en Willem omsluiten zich om ons. Ook Karel en Francisca komen erbij. Niemand zegt een woord. Alles wordt gezegd in dit intieme moment.

Even later zijn we op weg naar de hoge boom vanwaar het pad naar het veldje loopt. We gaan er met een grote boog naartoe. Er hangen wolken voor de maan zodat we bijna onzichtbaar zijn tussen de takken en de struiken. Dat we wat moeizamer vooruitkomen, is niet erg. Het geeft ons de kans om ons voor te bereiden op een mogelijk harde strijd.
Zowel Willem als Karel hebben een gespannen trek in hun gezicht. Ik ben er zeker van dat ze dat van mij ook zouden zeggen. Nog maar enkele dagen geleden was mijn grootste zorg of ik het goed genoeg zou doen op het toernooi om geridderd te worden. Nu sta ik op het punt om te vechten voor mijn leven. En dat van mijn reisgenoten. Eigenlijk is dat belangrijker. Ik zie de gezichten van de anderen in mijn hoofd voorbijkomen. Allemaal vrienden om trots op te zijn. Allemaal mensen die geen seconde getwijfeld hebben om stiekem met mij mee te vertrekken om heer Nicolaas te redden. Het beeld van zijn lijk, de lege ogen, de witte kleur van zijn huid komt voor mijn netvlies. Het sterkt me in mijn voornemen om vannacht een eind te maken aan het gevaar dat Diederik is.

Zodra we aan de boom komen, sluipen we ver genoeg van het pad het bos in. Elke stap wordt bewust gezet opdat we geen enkel geluid veroorzaken. Met handsignalen zoeken we de minst ondoorgankelijke weg.
We weten waar we naartoe gaan, want in de verte wordt de duisternis doorbroken door het flakkerende licht van een kampvuur. Daar is het dat ons lot zal worden beslecht.

Aan de rand van het veldje verschuilen we ons achter een struik. Wat we doorheen de takken en bladeren te zien krijgen, is hallucinant.

In het midden van de open plaats, enkele stappen van het kampvuur verwijderd, zitten Stach en Dorus op hun handen en knieën vlak naast elkaar. Ze lijken met touw aan elkaar vastgebonden. Ze leven gelukkig nog. Toch voel ik geen opluchting. Boven op hun rug liggen Mariken en Sophia naakt vastgebonden aan de man onder hen. Hun benen zijn elk met een touw ergens anders aan vastgebonden waardoor ze opengesperd zijn en hun kutje open en bloot is. Hun huid zit vol met blauwe en rode plekken. Ik word onpasselijk bij de gedachte aan wat ze de voorbije uren hebben meegemaakt.
Diederik cirkelt luid lachend rond beide meisjes. Hij roept zijn trawanten met luide stem toe als de marktkramers die hun klanten naar de groenten willen lokken die ze met hard labeur uit hun akker hebben weten te oogsten.
“Komaan, hebben jullie er al genoeg van? Zijn jullie mannen of muizen? Kijk eens naar die lekkere kutjes. Zeg niet dat jullie er niet geil van worden. Nu krijgen jullie de kans om ze zomaar te neuken, zonder dat jullie je zwaarverdiende zelfgestolen duiten en dukaten moeten afgeven aan die heks van een Geertruide. Willen jullie echt na één ronde al opgeven? Zijn jullie pikken niets meer dan regenwormpjes die slechts één keer de vochtige aarde kunnen omwoelen?”
De woorden raken de schurken in hun eer. Een grote brede man die in het vuur zat te staren, staat recht. Zijn gezicht zit vol met littekens. Eén van zijn ogen loenst een beetje, maar ze zitten allebei vol strijdbaarheid. Hij gaat naar de meisjes en duwt zijn broek naar beneden. De anderen juichen hem toe terwijl ze zelf overeind krabbelen.
Met ingehouden adem zie ik het lid van de man in ijltempo groeien. Hij grijpt met geklauwde handen de heupen van Sophia vast. Ze begint stil te jammeren. Ik hoor het enkel omdat Diederik de aandacht weer trekt en het gejoel even stopt.
“Neem een voorbeeld aan Muloc. Zien jullie zijn speer? Kijk maar hoe hij deze hoer hier zal doorboren!” Een waanzinnige lach volgt op de wansmakelijke woorden van Diederik. Even snel als hij ontstaat, dooft hij ook weer uit.
Het is meteen duidelijk waarom. Marikens stem schalt ons plots tegemoet. “Neee. Neuk mij! Laat haar nu gerust. Ze kan het niet meer aan. Jullie hebben haar al...” Een korte gil van Sophia doorbreekt de smeekbede als Muloc zich hard en snel in Sophia dwingt. “SMEERLAPPEN!”
Weer weerklinkt het gebulder van Diederik als ook Mariken enkele tellen later meedogenloos verkracht wordt.

Tranen vullen mijn ogen. Ik merk hoe de ingehouden woede zich in me opkropt en me het ademen moeilijk maakt. Ik heb zin om naar voren te spurten en iedereen aan mijn zwaard te rijgen. In plaats daarvan kijk ik Willem en Karel aan. Ze kijken terug. In hun ogen zie ik de walging die ik zelf voel. Karel kijkt me vragend aan. Ik knik. We mogen niet langer wachten om het signaal aan de vrouwen te geven dat we klaarzitten.
We zetten ons alle drie schrap en leggen ons zwaard naast ons op de grond. Willem en ik nemen het gevest stevig vast in onze vuist. Karel brengt zijn handen naar zijn mond. In plaats van het geluid van een uil klinkt er plots een schril gefluit. Meteen daarna voel ik de kling van een zwaard tegen mijn achternek prikken.

Diederik draait zich in onze richting. Hij opent zijn armen en roept. “Welkom, addergebroed!”
“Opstaan”, hoor ik een stem achter ons grommen. “En laat die zwaarden maar los.”
Het besef dat alles verloren is nog voor we ook maar een poging hebben kunnen doen om onze vrienden te redden, maakt me moedeloos. Langzaam sta ik op, mijn hoofd naar de grond gebogen. Het zwaard glijdt naar mijn rug, waar het een paar keer port om me naar voren te dwingen. Ook Willem en Karel stappen ongemakkelijk door het struweel naar de open plek.

Zodra Diederik me opmerkt, wordt zijn grijns breder. Zijn ogen lijken zwart als vloeibaar pek. Dit is hoe ik me de baarlijke duivel voorstel. “Kijk eens wie we daar hebben. Sufkop Arnoud, de grootste blaaskaak van Maupertuus. Dachten jij en je lummelige vriendjes nu echt dat jullie me zouden kunnen verrassen?” Hij wijst naar Karel. “Toen die stoethaspel ons daarstraks op de meest klungelige wijze dacht te besluipen, hadden we hem al van ver horen aankomen.” Hij richt zich tot de zichtbaar aangeslagen Karel. “Je vader zou zich voor je moeten schamen, weet je dat. Gelukkig hebben ze je nog niet tot ridder geslagen. We hebben je gewoon laten lopen opdat je je vriendjes mee zou kunnen nemen naar hier. En je lost onze verwachtingen met bravoure in. Waarvoor mijn dank. Maar...” Hij draait zich weer naar mij toe. “... nu zou ik graag willen weten waar dat sletterige zusje van je uithangt, met dat blonde krengetje dat me heeft willen zwartmaken bij mijn vader zaliger, de duivel hebbe zijn ziel!”

Traag komt Diederik met zijn gezicht dichter bij het mijne. Ik zou niets liever willen dan die boosaardige lach van zijn gezicht timmeren. Hij opent zijn mond. De stem die eruit komt, is verbazingwekkend stil en zacht. “Als je me vertelt waar ik Hadewych en dat keukenmeisje kan vinden, mag je hen allebei nog een laatste keer neuken. Of dacht je dat ik niet doorhad welke viezigheden je met die zus van je uitspookt? Of zou willen uitspoken ten minste. Zeg eens eerlijk, ben je gewoon een vies geil mannetje, of heb je echt je lulletje al in haar kut mogen stoppen? Dat zou ik van haar dan weer niet begrijpen, want je kan toch ook niet bepaald een echte man worden genoemd, he?”

Mijn bloed kookt. De woede in me wordt met elk woord van Diederik opgepookt tot een laaiend vuur. Maar ik kan niets doen. Nooit eerder voelde ik me zo machteloos. Nog steeds kijk ik recht in de ogen van Diederik die me uitdagen, me honen, me vernederen tot op het bot.
Ik spuw recht in zijn gezicht. Het gebeurt zonder nadenken. Zodra mijn speeksel op zijn neus belandt en ik het naar beneden zie glijden, besef ik wat ik heb gedaan.
De lach verdwijnt van zijn gezicht. De glinstering van zijn verdorven plezier dooft uit. Zijn gezicht wordt rood.
Ik bereid me voor op het ergste.

Diederik veegt zijn gezicht droog met de mouw van zijn hemd. Hij spreekt geen woord, maar de blik in zijn ogen is doordrongen van een diepe haat. Het verbaast me dat de vernedering die ik hem net heb toegebracht, geen furieuze uitbarsting heeft veroorzaakt. Net dat maakt me des te banger.
“Ga je me vertellen waar Hadewych is?”
Ik slik en schud mijn hoofd. Mijn keel is droog. Er komt slechts een raspend geluid uit. “Nooit!”

Enkele tellen lang gebeurt er niets. Zweetdruppels glijden van mijn voorhoofd over mijn gezicht. Mijn handen ballen zich tot vuisten die klaar zijn om mezelf te verdedigen.
En dan verdwijnt Diederik uit mijn gezichtsveld. Hij heeft zich weggedraaid en stapt van ons weg. “Leg dat vriendje van die rosse hoer maar even in het vuur. Die Brabander, niet die nietsnut van een broer van haar. Laat hem maar zien wat de gevolgen zijn van zijn gedrag.”
Plots worden mijn beide armen stevig vastgegrepen. Ik kan me amper verzetten.
Willem schreeuwt en ik moet machteloos toekijken hoe ze hem in de richting van het vuur slepen. Aan de rand duwen ze hem op zijn knieën. Zijn armen worden op zijn rug gedraaid en zijn handen worden naar boven geduwd. Willem schreeuwt het uit van de pijn. De drukkende beweging doet hem naar voren leunen, waardoor zijn gezicht steeds dichter bij de vlammen komt.
“Hoe zit het, Arnoud? Ga je je vriend laten verminken?” Ineens staat Diederik weer naast me.
Mijn gedachten slaan op hol. Ik kan niets meer zeggen omdat het niet uitmaakt. Wat ik ook zeg, het zal lijden veroorzaken. Ik wil niet...
“Niets zeggen, Arnoud!” Willem krijst de woorden voor zich uit. “Niets zeggen!”

“Heer!” Een angstkreet achter me overstemt Willem. Iedereen kijkt naar de man die bij het moeras staat. “Heer, kijk daar!”