Zaterdagochtend. Straks de sportschool, vanavond mijn debuut als uitsmijter in de sexclub. Ik keek naar mijn slapende Erna. Ze zag er zo heerlijk onschuldig uit. Nog maar twee weken geleden had ik je vierkant uitgelachen als je me had verteld dat ik in een sexclub zou gaan werken. Nu leek het bijna onschuldig. Ik had met twee messentrekkers gevochten, was gearresteerd geweest, mijn zwager was lid van een xtc-bende, mijn schoonvader een louche autohandelaar die geld van criminelen witwaste. Ik was halsoverkop neergedaald in de onderwereld vanwege deze ogenschijnlijke zo onschuldige engel. Vraag was: kwam ik er ooit weer uit? Met mijn engel? Of zou ik haar moeten achterlaten? Dat nooit, nam ik me voor. Dan liever in haar onderwereld blijven.

Zachtjes stond ik op. Ik zette de Dans der Dolende Zielen van Von Gluck op, uit Orfeo ed Eurydice. Was altijd al een favoriet stuk van me. Paste goed bij mijn stemming nu.

Twee eitjes koken, water voor thee opzetten, muesli met yoghurt klaar zetten, brood snijden, beleg uit de koelkast pakken, sinaasappels uitpersen. Buiten scheen de zon.

Ik wekte Erna met een kus. “Kom je ontbijten, schat?” Ze strekte haar armen naar me uit. Haar heerlijke tietjes priemden vrolijk boven het dekbed uit. “Eerst een knuffel.” Ik kroop tegen haar aan, onze armen en benen omklemden elkaar in een heerlijke omhelzing. Erna verzuchtte” “Kon het maar altijd zo blijven.” “Zou dat niet saai worden?” “Saai, Jij? Nooit. Maar dat grote lijf van jou is wel zwaar. Toch maar ontbijten, dan.”

Erna maakte zich van me los, ging naar de wc en liep door naar de eettafel. Ze nam niet de moeite om iets aan te trekken. “Ik voel me heerlijk vrij, zo.” Ik kon het niet laten om even achter haar te gaan staan en mijn handen over haar lichaam te laten glijden. Ze liet het even toe, zei toen: “Ga nou maar lekker aan de ontbijtje, schat, je moet straks sporten!”

Op de sportschool stond Melvin me weer op te wachten. Naast hem stond een man die ik herkende als degene die ik gister op mijn camera-app voor mijn deur had gezien. “Goedemorgen, Douwe, fijn dat ik je tref. Ik ben Taylor de Kom. Gisteravond trof ik u niet thuis.” “Gister had ik een avondje van het werk van mijn vriendin.” “Juist. Hoe dan ook, ik wil even met je praten.” “Prima. Kan dat na de training?” “Nee, nu.” Ik keek naar Melvin. Die haalde zijn schouders op. “Taylor is onze chef, Douwe.” Ik bekeek hem eens beter. Dus dit was de bendeleider? Wat moest die van mij?

“We hebben een probleem, Douwe. Je weet inmiddels dat er hier verschillende bendes actief zijn. Er is een klacht ingediend bij de Raad, waar alle bendes zich aan onderwerpen. Wij moeten daar vanmiddag verschijnen.” “Wij?” “Jij, je vriendin, Melvin, ik, Dennis, Henry, hun leider Charel.” “Waar gaat het over?” “Wij hebben een klacht over de bende van Dennis, zij over ons. Dat wij jou gerecruteerd hebben en jouw straat hebben overgenomen. Ze willen compensatie.”

Ik kreeg ineens een kurkdroge mond. “Hoe zou dat dan moeten?” “We gaan er vanmiddag over praten. Ik zal jullie om één uur afhalen.” Shit! Dit klonk niet best. “Wat moeten we doen, Taylor?” “Gewoon, meekomen. Heb niet het lef om niet te verschijnen. Train ze en tot vanmiddag.” Hij keek me donker aan en vertrok.

Ik belde Erna. “Hai lieverd, wat is er?” Ik vertelde wat ik net gehoord had. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. “Erna?” Ik hoorde haar zachtjes snikken. “Wat is er, waarom huil je?” “Ze gaan ons kapot maken, Douwe. Ik heb hier een heel slecht gevoel bij. Mijn vader is er ook bij, zeg je?” “Ja. Enig idee wat die ermee te maken zou kunnen hebben?” “Ja, ik ben bang van wel. Ik moet meer gaan werken.” “Nee!” “Ik ben zo bang, Douwe!” “Zal ik zo terug komen?” “Nee, doe maar niet. Ik bel wel even met San. Jij moet trainen. Dat hebben we nodig. Dat heb jij nodig.”

Ik voelde me totaal verloren. Dit kon toch niet waar zijn. Ik vermande mezelf. Eerst maar trainen en vanmiddag maar kijken hoe het dan zou lopen.

“Ben je klaar voor de training, Douwe?” Melvin keek me meevoelend aan. “Het gaat goed komen, Douwe, Taylor is een goede baas. Kom, trainen zal je goed doen.”

Ik kreeg een pittige training voor de kiezen. Met aan het eind weer vechttraining. Geen wapens dit keer. Wel weer William en Elvis als tegenstander. Ze spaarden me niet. Keer op keer braken ze door mijn verdediging. Ik kwam ogen tekort tegen de gecombineerde aanvallen met voeten, vuisten en handen. “Gebruik je zesde zintuig!” riep Melvin. Plotsklaps viel bij mij het kwartje. Het leek, alsof ik heel mijn lichaam een antenne was voor de aanvalsplannen van de twee. Ineens was ik ze telkens net een fractie voor. Een kleine aarzeling bij Elvis gaf me gelegenheid door te stoten. Mijn voet raakte zijn hoofd maar ik trapte niet door. “Stop!” riep Melvin. “Heel goed, Douwe!”

William schudde mij de hand. “Respect, man. Wat gebeurde er met jou? In plaats van dat je steeds net te laat was, was je me ineens telkens net vóór!” “Ik weet niet, het leek alsof er kreeg zo maar de geest.”

Elvis kwam er ook even bij. Hij zag wat bleek. “Ik dacht even dat je me dood zou schoppen. Klasse dat je die trap zo inhield.” “Vorige keer had ik dat nog niet gekund.” “Er gebeurde wat met jou. Wat was dat?” Ik snapte ineens wat Melvin bedoelde met ‘zesde zintuig’. Daardoor voelde ik als het ware wat jullie gingen doen.” “Man, jij bent echt gevaarlijk.”

Melvin nam me nog even apart. “Ik ben onder de indruk, Douwe. Je bent een natuurtalent. Cora is er trouwens vanmiddag ook bij. Zij is ben ook deel van het conflict.” “Goed om te horen. Blij dat ik er niet alleen voor sta.” “De Raad is grillig en trekt zijn eigen plan. Ik hoop voor je maar ik denk niet dat het hun veel uitmaakt of jij veel medestanders hebt. De Ene is een meester in ‘Verdeel en heers’. De Vrouwe is wispelturig. Zij kan een beloning een straf laten lijken en andersom.”

De Ene, de Vrouwe. Het leek potdomme wel alsof ik ergens in een fantasy verhaal van een slechte schrijver was beland.

Thuis was Erna hypernerveus. Sandra en Hessel waren gekomen om haar te steunen maar veel hielp dat niet. Sandra nam me even apart: “Ze is helemaal hyper! We hebben een trio voorgesteld om haar wat af te leiden, maar dat viel helemaal verkeerd.” “Jezus. Natuurlijk wil ze dat niet, niet nu. Hoe komen jullie op het idee!”

Erna haalde zich van alles in haar hoofd en ratelde maar door: dat ze vijf dagen in de club zou moeten gaan werken of dat ze mij ernstig zouden verwonden, of... Ik werd er gek van. “Erna, kappen nou! Dit helpt niks en je maakt ons allebei een emotioneel wrak. We moeten straks daar niet als bevende rietjes staan, maar sterk!” Ze begon te huilen. “ Ik ben zo bang, Douwe.”

Ineens kreeg ik een ingeving. “Kom tegenover me zitten.” We gingen op de grond tegenover elkaar zitten. “Leg je handen in de mijne en kijk me aan.” Ik hield mijn handen voor me en ze legde haar handen er in. Ze deed haar mond open om wat te gaan zeggen. “Niets zeggen. Kijk en voel.” Ik keek haar strak in de ogen en hield haar ogen vast. Ik probeerde het ‘zesde zintuig’ gevoel van de training weer op te roepen. In mijn binnenste voelde ik een kern van grote kracht. Energie begon te stromen door mijn handen, in die van Erna. Ik zag haar ogen groot worden, een schok ging door haar handen. Toen ontspande ze. Ik voelde haar blik sterker worden. Er begon energie terug te stromen door haar handen in de mijne. We werden op een bepaalde manier één wezen.

“Dank je”, fluisterde ze, “we komen hier samen doorheen.” Hessel keek me met ontzag aan. “Man, ik had het idee dat ik naar een reactorvat aan het kijken was. Wat een power!” Erna wilde nu alleen met mij zijn. Ze dankte hem en Sandra voor hun steun en vroeg ze weg te gaan. Sandra wenste ons succes. Ze drukte zich tegen me aan. "Zorg goed voor mijn vriendin, Douwe", fluisterde ze in mijn oor. Hessel omhelsde ons ook allebei en wenste ons sterkte.

In stilte aten we onze lunch. Om stipt één uur stonden we beneden. De auto van Taylor reed voor en we moesten achterin zitten. Er was nog een man die ik niet kende. We kregen een zak over ons hoofd; we mochten niet zien waar we heen gingen. Taylor zei geen woord.

Na een poosje werden we een gebouw in geleid. We gingen een gang door, kwamen toen in een grotere ruimte. Ik voelde de aanwezigheid van een flink aantal personen. De zak werd van mijn hoofd verwijderd. Ik knipperde met mijn ogen om weer aan het licht te wennen. Naast me stond Erna. Ik keek haar aan. Vol vertrouwen keek ze me aan. “Wir schaffen das”, citeerde ze Angela Merkel. Wat een contrast net het zielige hoopje mens dat ik aantrof toen ik thuis kwam. Ik was trots op mijn meid. Nu het erop aankwam stónd ze er.

We werden voor een tafel geleid waar een man en een vrouw van een jaar of vijftig achter zaten: de Raad. Ik had een vaag gevoel dat ik ze wel eens eerder had gezien, maar kon ze niet thuis brengen. De man zou bijna de vader van Erna kunnen zijn, zo leek hij op haar. Taylor en Melvin stonden naast ons. Tegenover ons stonden Dennis en Henry allebei met hun arm in het gips, met een man die wel Charel, de leider van hun bende, zou zijn en de vrouw van het escortbureau die ik met Erna in het hotel had gezien. Natuurlijk, ik had ondertussen al begrepen dat de sexclubs ook bij een bende hoorden en dat zou in het escortwezen wel niet anders zijn.

De man achter de tafel nam het woord. “We hebben een geschil te beslechten. De Duimringen hebben een geschil met de Oorbellen. Charel, leg uit.” De man naast Dennis en Henry schraapte zijn keel. “Douwe hier kwam wonen in onze straat. Dennis heeft hem verteld dat hij zich niet moest bemoeien met zijn hoer. Dat deed hij toch. De Oorbellen bemoeiden zich ermee, trainden Douwe zodat hij Dennis kon verslaan en namen de straat over. Daardoor lijden wij veel schade.”

“Taylor. Wat is jouw klacht.” De Duimringen hebben een partij handel van ons gestolen. Bovendien hebben ze twee van onze hoeren ingepikt.

“Douwe. Vertel over het contact tussen Dennis zijn hoer en jou.” “Ik kwam in de straat wonen omdat ik snel woonruimte nodig had. Ik maakte kennis met mijn nieuwe buurvrouw, Erna. Ze nodigde mij uit om te komen eten. De volgende dag kwam ik haar tegen op straat met vriendinnen en werden we door een vriendin van haar uitgenodigd om bij haar te eten. Dinsdag trof ik Dennis op het portiek terwijl zij niet thuis was. Hij zei me me niet met mijn buurvrouw te bemoeien en bedreigde me, maar vertelde niet waarom. Zaterdagochtend stuurde ik een berichtje naar Erna hoe het met haar was, ik had haar na die dinsdag niet meer gezien. Toen ik terugkwam van de sportschool werd ik door Dennis en Henry aangevallen. Sindsdien hebben Erna en ik een relatie."

“Dennis?” “We wilden hem goed bang maken en inlijven.” Ik zei: “Dat hadden jullie me toch gewoon kunnen vragen? Je viel me verdomme aan met een mes!” “Jij komt van buiten. Lui als jij begrijpen het toch niet. Ik had geld tegoed van Erna. Zij draagt te weinig beschermgeld af. Jij hebt een slechte invloed op haar. Zij is mijn hoer, je hebt je niet met haar te bemoeien.”

“Erna. Ze zeggen dat jij geld achterhoudt.” “Ik heb met Dennis een afspraak gemaakt over het geld wat hij moest hebben voor mijn bescherming. Dat heb ik altijd netjes betaald.” “Maar jij verdient ondertussen een heel stuk meer”, protesteerde Dennis. “O? Verandert onze afspraak daardoor?” “Jij weet best dat onze afspraak niet een vast bedrag is, maar de helft van jouw verdiensten.” Dennis was oprecht verontwaardigd.

De man dacht na. “Oké, ik heb genoeg gehoord. Eugenie, heb jij nog vragen?” In een flits realiseerde ik me waar ik haar eerder had gezien. De roeivereniging! Ze had bij het clubje mensen gestaan wat mijn eerste gestuntel in een skiff had staan bekijken. Ze was er getuige van geweest hoe ik Suus en Romy in het water had gemikt. Eugenie zag dat ik haar herkende. “Douwe, je beseft hoop ik dat jij niemand iets over deze bijeenkomst mag vertellen? Je herkent niemand die je hier ziet in de buitenwereld. Begrepen?” “Ja mevrouw, dat is me duidelijk.” “Dat geldt voor iedereen die je kent, zelfs je ouders of geliefde.” “Natuurlijk. Helder.”

Eugenie en de man, van wie ik nog steeds de naam niet kende, trokken zich terug om te beraadslagen. “Taylor zei: denk erom, dit is geen normale rechtbank. Er zit altijd iets pervers in. Het zijn sadisten, bereid je voor.” Ik ging weer tegenover Erna staan en pakte haar handen. Ik probeerde de kracht die we elkaar eerder gegeven handen opnieuw te vinden. Even later voelde ik de energie weer tussen ons stromen. Erna werd kalmer en sterker. Ik meer vastberaden.

De beide rechters kwamen weer terug. “Dit is ons besluit. Beide bendes zijn niet in staat gebleken hun eigen belangen goed te verdedigen. Dat hebben ze zichzelf aan te rekenen. Omdat ze dit aan ons voorgelegd hebben, hebben ze het recht op wraak verspeeld. Ze moeten in hun verlies berusten.”

Eugenie richtte zich tot Dennis. “Dennis, wij kennen jou het recht toe om Douwe te laten boeten voor wat hij jou heeft aangedaan. Je moet de straf hier en nu voltrekken. Je mag een boksbeugel gebruiken. Als jij dat gedaan hebt, moet Erna jou compenseren door een half jaar twee avonden in de week in de club te gaan werken en de helft van dat geld aan jou af te dragen, bovenop haar werk als escort.”

“Douwe, jij hebt vorige week Dennis geblesseerd. Het zou voor jou te makkelijk zijn de straf van Dennis te ontlopen als we jou geen handicap zouden geven. We binden jou vast aan een paal en je krijgt een meter speelruimte. Je rechterhand wordt op je rug vastgebonden. Slaag je erin opnieuw van Dennis te winnen, dan vervalt Dennis zijn claim. Wint Dennis, dan moet Erna hem compenseren. Duidelijk?” “Duidelijk.”

“Nee!” gilde Erna. “Ik wil niet dat Douwe iets overkomt! Ik neem de straf wel”, huilde ze. Er speelde een flauwe glimlach rond de mond van Eugenie. “Ga jij daarmee akkoord, Douwe?” “Nee. Ik ga de strijd aan.” “Toch roerend, zoveel liefde”, grinnikte Eugenie. Die was echt een sadiste, dacht ik bij mezelf.

“Denk erom, allebei, de strijd is voorbij als de ander is uitgeschakeld. Als je doorvecht, word je streng gestraft”, waarschuwde de man. “Maak Douwe klaar.” Melvin bond mijn rechter arm op mijn rug. Met een touw werd ik vastgebonden aan een paal die in de ruimte stond, zodat ik maar een kleine beweegruimte had. Ik bedacht meteen dat die paal ook dekking bood. Hij stond de aanvaller eigenlijk altijd in de weg. Charel controleerde of ik goed was vastgezet. Ik richtte me zachtjes tot Erna: “Geef me je kracht, Erna, alsjeblieft? Ik heb het nodig.” Ze keek me aan en een vastberaden blik kwam in haar ogen. Met haar steun kon ik de hele wereld aan.

Dennis kwam in mijn richting. Hij had toonde opzichtig de boksbeugel om zijn knokkels en grijnsde vals. Maar hij had wel geleerd van vorige week, hij maakte niet weer de fout om meteen in de aanval te gaan. Voorzichtig bewoog hij vlak buiten mijn beweegcirkel, om er zo nu en dan provocerend binnen te stappen. Een uitval van mij zou op zijn boksbeugel eindigen. Ik moest bovendien rekening houden met het touw aan de paal. Ik mocht mezelf niet vastdraaien.

Dennis gebruikte nu ook zijn benen om te trappen, hij was niet weer zo dom om alleen te vertrouwen op zijn handwapen. Ik moest uitkijken voor een combinatie die afgemaakt zou worden met de boksbeugel. Gelukkig droeg hij die links, niet zijn voorkeurskant, maar hij zou me toch wel degelijk flink kunnen beschadigen. Ik moest ook uitkijken voor zijn arm in het gips. Kon ik me op stuk slaan of hij kon het gebruiken als onverwacht extra wapen.

Ik beperkte me een poosje tot ontwijken en blokkeren. Ik wilde zijn waakzaamheid verslappen door me zwakker voor te doen dan ik was. Mijn voeten waren een geducht wapen, maar voorlopig liet ik dat niet zien. Ook kortte ik stiekem het touw in door het in mijn vastgebonden hand achter mijn rug vast te houden. Dat gaf mij extra ruimte om een aanval van Dennis te ontwijken.

Ik liet me wat terugdringen. Dennis rook zijn kans. Hij zette een schijnaanval in waarbij ik verder achteruit week tot het touw strak stond. Toen kwam hij met een aanvalscombinatie om het af te maken met zijn vuist. Vlak voordat die mij trof vierde ik het touw en deed ik nog een stap achteruit. Zijn vuist miste doel. Hij besefte onmiddellijk in welk gevaar hij verkeerde en in een poging zich te verdedigen tegen mijn tegenaanval bracht hij zijn hand omhoog voor zijn gezicht. Mijn aanvalstrap raakte hem vol op zijn onderarm en zijn eigen boksbeugel verbrijzelde zijn neus.

Het gevecht was afgelopen. Niet alleen zijn neus was beschadigd, ook zijn ellepijp bleek gebroken. Hij brulde van de pijn. Zijn bendeleider zei droog en minachtend: “Dennis, wij kunnen je niet meer gebruiken.” Hij wurmde het bendeteken van zijn duim, keerde zich van hem af en richtte zich tot mij en Erna. “Gefeliciteerd. Jullie hebben niets meer van ons te vrezen.” Hij gaf me zijn hand. Ik nam hem aan. Voor nu was de vrede getekend.

Denise, de dame van het escortbedrijf van Erna, kwam op haar af. “Gefeliciteerd”, zei ze, “je mag wel blij zijn met zo’n kanjer als vriend. Blijf jij bij ons bureau of stap je over?” Erna zei: “Ik vertrouw je. Ik blijf graag bij jou.” “Wil je vanavond vrij? Ik kan me voorstellen dat het vanavond even wat veel is. Vorige week was ook al niet zo’n succes.” “Nu heb ik goed geslapen en vanavond heb ik een vaste klant, dat gaat wel goed komen.” “Mooi zo. Denk erom, ik wil geen klachten horen. Ik heb je gewaarschuwd.”

Cora wilde mij even spreken. “Gaat het lukken, vanavond?” “Ja. Ik heb maar één flinke blauwe plek, geloof ik. Erna werkt ook, dus ik zie geen reden om niet te komen.” “Mooi, blij om te horen. Zie ik je vanavond.”

Erna en ik kregen weer een zak over ons hoofd en werden in de wagen van Taylor teruggebracht naar onze flat. Het was half vijf. We hadden nog net tijd om te eten, voordat we naar ons werk moesten. Ik maakte snel een pan nasi klaar met spullen die ik toch al op voorraad had. Na het eten kropen we nog even tegen elkaar aan op de bank. Ik zei tegen Erna: “Ik ben trots op jou, lieverd, je toonde je sterk tijdens het gevecht. Dat was voor mij de steun die ik nodig had. Ik hou van je.”

Erna keek me wat verlegen aan. “O, Douwe, ik stond duizend angsten uit. Ik meen het, ik had liever de hoer gespeeld dan dat jou iets overkomen was! Maar ik ben je super dankbaar dat je voor me gevochten hebt.”

We gaven elkaar een lange, warme zoen. Toen werd het tijd om ons klaar te maken. Erna voor een avond als escort, ik voor mijn debuut als uitsmijter.