“Kun je wel slapen nu ik bij je ben?” “Ik denk het wel. Naast jou voel ik me op mijn gemak.” “Vorige week heb je me anders best pijn gedaan in een nachtmerrie!” “Dat is waar. Toch voel ik me sterker, met jou naast me. Zeker na afgelopen zaterdag.” Ze kroop tegen me aan. “We gaan gauw slapen, Douwe. We maken een fijne droom, samen.”

De donderdag en vrijdag gingen zonder veel bijzonderheden voorbij. Mijn dienst op vrijdagavond verliep soepeltjes, er was maar één incident, weer een gast die dacht zijn condoom af te kunnen doen. Ik kon net op tijd ingrijpen.

Het was wel een hele korte nacht. Kwart voor zes ging de wekker; we wilden de trein van zeven uur hebben. Ik lag pas kwart voor drie in bed, dus opstaan ging een beetje moeizaam. Erna was ook al niet op haar best. Na een week late dienst had die ook wat slaaptekort. Kortom, een perfecte dag om gezellig bij mijn ouders op bezoek te gaan. Maar niet heus.

Terwijl we na het nodige gemopper rillend onder de koude douche stonden om wakker te worden, schoot Erna ineens in de lach. “Jouw ouders gaan een goeie indruk van mij krijgen! Allebei brak en chagrijnig, ‘o, zó schattig zoals ze op elkaar mopperen. Net alsof ze al vijftig jaar ongelukkig getrouwd zijn.’

Mijn ochtendhumeur was op slag verdwenen. Ik proestte het uit. Tijdens het ontbijt moest ik nog steeds nagrinniken. “Ik zie het helemaal voor me: wij humeurig en mopperend bij mijn ouders op de bank. Mijn moeder steeds hysterischer proberend de stemming er in te houden, mijn vader met een beleefd masker de tijd uitzitten. En na afloop tegen elkaar zeggen: ik hoop dat dit snel weer uit gaat. Douwe moet wel erg wanhopig zijn dat hij met die Erna wat is begonnen! Hij moet maar gauw weer naar het Noorden terug komen, daar in Brabant is het maar niks voor hem!” Ik gaf Erna een zoen. “Wat kan jij me toch heerlijk uit de put trekken.”

Om zeven uur zaten we in de trein, gewapend met wat boeken, een thermoskan koffie, een zak drop en een paar appels. Tot Utrecht doezelde ik wat. Erna nam mijn hoofd op schoot en ik sliep half. Ze streelde me door mijn haar.

Ik hoorde hoe ze in gesprek raakte met een oud vrouwtje, wat aan de andere kant van het gangpad schuin tegenover ons zat. “Jullie zien er zo lief uit, samen. Wezen stappen in Eindhoven?” “Nee, we hebben allebei tot laat gewerkt. We gaan op bezoek bij mijn schoonouders in Friesland.” “Zijn jullie al lang bij elkaar?” “We kennen elkaar nu drie weken.” “O, dat is nog maar kort. Voor het eerst naar je schoonouders?” “Ja, ik vind dat heel spannend.” “Dat wil ik geloven. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst bij mijn schoonouders kwam. Ik werd ijzig ontvangen. Verkeerde kerk, uit de verkeerde streek. Per ongeluk zwanger geraakt, dus ze konden er ook niet zomaar van me af.” “Wauw, klinkt heftig!” “Ja, maar mijn schoonmoeder draaide als een blad aan een boom toen ik haar in de keuken ging helpen. Al gauw kon ik geen kwaad bij haar doen!”

“Leeft uw man nog?” “Nee, hij is vijftien jaar geleden overleden. Longkanker. Hij rookte als een schoorsteen.” “O, sorry, gecondoleerd.” “Geeft niet, snoes. Ik heb al lang een nieuwe vriend.” Ze giebelde. “Hij was al een poosje mijn minnaar voordat mijn man stierf. Hij wist ervan, was al een poosje impotent.”

Ze praatten wat verder en langzaam gleed ik in slaap. Voor Utrecht maakte ze me wakker. “Hé, lieverd, word je wakker? We moeten zo overstappen.” Ik ging overeind zitten. “Hè, dat had ik even nodig. Dankjewel, lieverd.” “Het voelde heerlijk, met jou zo slapend op mijn schoot, schat.” Ze kuste me. We stonden op. De oude vrouw bleef zitten. “Goede reis en veel succes bij je schoonouders!” “Komt goed, mevrouw. Dankuwel voor het gezellige gesprek. Aan mijn vriendje hier had ik niet zo veel!” De vrouw lachte. Ik dankte haar, dat ze mij vriendin bezig had gehouden. “Had ik even rust.” “Wij niet!” de vrouw knipoogde naar Erna. Ik voelde me rood worden. “Heb ik liggen snurken?” “Nee, hoor, maar je was wel lief aan het zagen.” “O, sorry”, hakkelde ik. “Geeft niet, jongen, het was heel vertederend om jou zo lekker bij je vriendin te zien liggen. Veel geluk nog, samen!” We namen afscheid en verlieten de trein.

Op het perron in Utrecht namen we even een beker koffie, dan hadden we straks in de lange rit naar Leeuwarden en Sneek nog wat over. Ik was nu een beetje beter uitgerust en in de trein hing Erna nu lekker tegen mij aan. We lazen allebei een boek. Ik in ‘Songs of Ice and Fire’, Erna in ‘Eenzaam Avontuur’ van Anna Blaman. Dat vond ik nogal opvallend. “Hoe kom jij aan dat boek? Dat is toch geen gangbare kost.” Erna bloosde. “Werd me geadviseerd door Henk, een klant van me. Naast Paul één van mijn favoriete klanten. Hij doceert Nederlands aan de Universiteit Utrecht. Ik had hem verteld van mijn verhouding met Sandra, toen beval hij dit boek aan.” “Wat vind je ervan?” “Hm, interessant. Goed geschreven. Een heel andere leefwereld dan de bekende schrijvers. Ik realiseer me tijdens het lezen wel dat ik niet echt lesbisch ben. Zij ervaart dingen toch anders. Heb jij dit boek gelezen?” “Ja, was me aanbevolen door Charlotte. Zij worstelde nogal het haar geaardheid. Las alles van Blaman en Simone de Beauvoir, net als Lena en Renske. Om een beetje mee te kunnen praten heb ik die boeken ook gelezen. Had ik je al verteld dat ik over twee weken naar Groningen ga? Ga ik bij Renske langs. Kan Ik mooi combineren met een bezoek aan mijn broer Tjeerd.”

“Wanneer heb je dat afgesproken?” “Renske belde toen je moeder bij me op bezoek was. Toen heb ik de afspraak gemaakt. We hebben elkaar deze week maar weinig gesproken, schat. Het gesprek met je moeder en de plannen van Tjitske hielden me meer bezig. Sorry.” Erna keek me verdrietig aan en zuchtte. “Je hebt dit aan het begin meteen gezegd, dat je je vrienden wilde blijven zien, dat we niet alles samen zouden doen. Maar ik merk dat ik het nu al moeilijk vind om een weekend zonder jou te zijn, zelfs al ben ik zelf zaterdagavond en nacht meestal niet aanwezig. Ik verheug me er op zondagochtend na mijn werk zo op om bij jou terug te komen!” Ik knuffelde haar. “Je weet hoe moeilijk ik het vind om zonder jou te slapen, schat. Ik vond het deze week al moeilijk dat jij late dienst had. We moeten toch ook door met ons gewone leven.”

We gingen verder met onze boeken. Zo nu en dan keek ik naar buiten. De bossen van de Veluwe gleden voorbij. Bij Zwolle opende het landschap zich. Eerst de IJssel met zijn uiterwaarden, na Zwolle het wijde polderland. Erna merkte op dat er iets in mij veranderde. “Hé, er gebeurt iets met jou. Het is net alsof jij ruimer ademt.” “In het Noorden ben ik thuis, lieverd. Boven Zwolle is de lucht anders, helderder, frisser.” Erna keek met een weemoedige glimlach naar mij. “Ik vind het fijn om te zien hoe jij hier op je plek bent, Douwe. Maar het maakt me ook bang. Bang dat ik je niet vast zal kunnen houden, in Eindhoven.” Een traan liep over haar wang. Ik kuste hem weg. “Lieve schat, ik hou van jou. Reken maar dat jij me stevig aan je gebonden hebt.” Ik drukte mijn lippen op de hare. “Eindhoven heeft ook wel wat pluspunten voor mij”, grinnikte ik. Ik streelde even met mijn hand over haar borst.

Voorbij Steenwijk veranderde het land verder van karakter. De eerste boerderij met de karakteristiek Friese ûleboerden verscheen nog voor de eigenlijke Friese grens. Wolvega, de Tjonger, Heerenveen. Ik wees Thialf aan. “Ik heb in mijn jeugd een paar jaar geschaatst. Mijn vader bracht me elke zaterdagochtend naar Thialf om te trainen.”

Vroeger ging ik altijd vanuit Heerenveen met de bus naar Sneek. Sinds mijn ouders verhuisd zijn kun je net zo goed met de trein via Leeuwarden, dan is het in Sneek minder ver lopen. Bovendien rijdt de bus anders. We bleven daarom zitten tot Leeuwarden en stapten daar over op de trein naar Sneek. Ik wees Erna een boerderij waar een klasgenoot van me had gewoond, vaarten waar ik ‘s winters had geschaatst. Erna keek verliefd naar me. “Je praat zelfs anders. Ik kan nu horen dat je uit Friesland komt. Thuis hoor ik dat niet.”

In Sneek Noord stapten we uit en liepen het laatste stukje naar mijn ouders.” Zenuwachtig?” “Best wel”, zei Erna. “Jij ook, volgens mij. Je voelt gespannen.” Dat was waar. Ik wist hoe mijn moeder kon zijn. Ze zou Erna met open armen ontvangen en doen alsof ze haar al volledig in haar hart gesloten had, nog voordat ze zich zelfs maar een indruk van haar had kunnen vormen. Ze wilde veel te graag dat ik eindelijk aan de vrouw was gekomen. Mijn vader zou wat terughoudender zijn. Hij was ontzettend sociaal en zou het niet gauw laten merken als hij Erna niet echt aardig vond, maar haar wel gelegenheid geven om zich te laten zien.

We belden aan en ze deden de deur open. We moesten een verdieping naar boven, waar mijn ouders ons in de deur opwachten. Waar ik bang voor was gebeurde precies: mijn moeder spreidde haar armen en zei: “Welkom, Erna, wat fijn dat je er bent!” en ze omhelsde haar als een verloren dochter. We gingen naar binnen en moeder schonk koffie. Ze serveerde daar een vanillestaaf bij. Echt zo’n traktatie uit mijn jeugd. Dat vond ik wel weer lief van haar.

Het voelde voor mij erg ongemakkelijk om Nederlands met mijn ouders te praten. Voor hen ook. Erna merkte het. Ze kroop even tegen me aan. Ze zei: “Ik merk dat jullie niet op jullie normale manier met elkaar praten. Mijn ouders praatten met Douwe erbij gewoon plat Brabants. Jullie mogen ook wel Fries met elkaar praten, hoor!” “Ja mar dan fersteansto der neat fan!” testte mijn vader haar. “Dè verstoa’k nie!” zei Erna terug. Mijn vader grinnikte. “Jij mag blijven!”

Ik stelde (in het Fries) voor om even een stukje te gaan lopen, langs mijn geboortehuis. Mijn moeder sputterde iets over het eten, maar mijn vader zei: “Het Is maar een klein half uur. Kom, het is wel lekker om een frisse neus te halen. Leuk voor Erna om te zien waar Douwe geboren is.”

Ik liep even met mijn moeder. Mijn vader en Erna hadden elkaar al gevonden, geloof ik. “Ik kan zien dat jullie erg verliefd zijn, jongen. Daar ben ik blij om. Ik heb me best wel zorgen gemaakt of je daar in Eindhoven wel zou kunnen aarden en eenzaam zou zijn.” “Eenzaam ben ik bepaald niet, ma. Ik ben al bij verschillende mensen van mijn en Erna’s werk op bezoek geweest. We gingen vorige week naar een recreatiestrand en daar kwam ik al bekenden van de roeiclub tegen. Maar het zal nog wel even duren voordat ik me daar echt thuis voel. De mentaliteit is er toch anders dan hier.” “Wat dan, bijvoorbeeld?” “Ergens wat jovialer, maar minder hartelijk, vind ik, je weet minder goed wat je aan de mensen hebt.”

“Wat was dat nou met de politie?” “Ik werd door twee man aangevallen. Gelukkig niet tegelijk maar vlak na elkaar. Ze hadden allebei een mes. Nou had ik net die ochtend op de sportschool geleerd hoe je je daar tegen kunt verweren. Het lukte me om ze allebei uit te schakelen. Ik belde de politie. Omdat ik ze allebei verwond had en de tweede aanvaller ook nog een flinke steekwond had omdat hij in het mes van die eerste viel, werd ik gearresteerd. Maar alles stond op camera, dus het was duidelijk dat ik mezelf alleen verdedigd had. Toen lieten ze me weer vrij.” “Maar waarom vielen ze jou aan, Douwe?”

Ik zuchtte. “Ma, de buurt waar ik woon is nogal crimineel. Allemaal bendes daar. Hoor je niet bij een bende, dan ben je een gevaar. Ze intimideren je en proberen je in te lijven.” “Jongen, je moet daar weg!” “Dat kan niet meer, ma.” Ze keek me onderzoekend aan. “Erna?” “Ja. Ma, ik kan nauwelijks nog slapen als ze niet naast me ligt. Deze week had ze late dienst. Dan komt ze pas thuis als ik allang in bed hoor te liggen. Het lukt me dan bijna niet om te slapen.” Mijn moeder glimlachte. “Dan heb je het echt te pakken, jongen. Jammer dat ze niet hier vandaan komt.” Ja, dat kon je wel stellen. Ze had geen idee hoe ik dat met haar eens was.

Maar mijn moeder was ook niet achterlijk en vroeg door. “Hoort Erna dan ook bij een bende?” “Niet echt. Maar kijk, dames die daar wonen worden afgeperst. Ze moeten ‘beschermgeld’ betalen. De bedoeling is ze de prostitutie in te krijgen.” “En wat gebeurt er als ze geen beschermgeld betalen?” “Dan worden ze ontvoerd, verkracht en in een sexclub ondergebracht om als hoer te werken. Hebben ze een vriend dan wordt die voor hun ogen in elkaar geslagen en mag die toekijken.” Mijn moeder keek me ontsteld aan. “En hoe betaalt Erna haar beschermgeld?” Ach, wat kan het ook verdommen. “Door een avond in de week als escort te werken.” Mijn moeder reageerde verrassend kalm. “Zoiets had ik al gedacht.” Ik keek haar stomverbaasd aan. Dat mijn moeder dit zo schouderophalend op zou nemen.

We waren ondertussen bij mijn geboortehuis aangekomen. “Kijk, daar op dat hoekje, daar sliep ik met mijn broer Tjeerd!” Mijn vader zag een man lopen. “Hé, daar loopt Bandstra! Die woont hier nog steeds.” Ik had Bandstra later nog als begeleider van de trainingsgroep schaatsen gehad, dus die kende mij nog wel. “Hoi Douwe, wat doenstou hier. Dat is lang leden dat ik dij sien hew.” We maakten even een kort praatje in het Snekers, een stadsdialect wat weer geen Fries is, en wandelden toen weer terug naar het appartement van mijn ouders.

Daar schonk mijn moeder snel een tweede kop koffie in en ging met het eten aan de gang. Erna ging mee om te helpen. Mijn vader zei: “Leuke meid, Douwe. Humor, slim, best wel belezen. Ze heeft ook wel een goede muzieksmaak. Ze vertelde dat ze regelmatig naar concerten gaat. Dat zou je niet direct verwachten van een verpleegkundige in de zorg,met haar karige salaris.” Oké, die had ook al door dat er iets moest zijn.

“Erna werkt een avond in de week als escort, pa. Haar klanten nemen haar wel eens mee naar een concert of zo.” “Toen je vertelde over je akkefietje met de politie ben ik eens gaan zoeken op internet, Douwe. Jouw wijk staat bekend als een broeinest van prostitutie en criminaliteit, maar daar was je al achter. Ik blij dat Erna niet als hoer werkt, Douwe.” “Ik ook, pa. Dat zou ik ook niet trekken. Ik heb nu zelf een bijbaantje als uitsmijter in een sexclub. Als je dat ziet, dan draait je maag echt om!” “Waarom dat, jongen? Je verdient toch genoeg?” “Jawel, maar je moet daar bij een bende horen. Anders word je net zo lang geïntimideerd en getreiterd tot je in de criminaliteit belandt, drugshandel of zo. Je moet wel iets doen voor zo’n bende.” Mijn vader zei niks.

Even later zaten we aan tafel. Nu mijn ouders wisten van Erna haar bijbaan, was het een stuk makkelijker. Ik was blij dat ze haar helemaal niet veroordeelden. Integendeel, ze gingen er heel begripvol mee om. Erna was opgelucht dat het onderwerp gewoon open op tafel lag. Ze hing haast spinnend tegen me aan. “Ik was heel bang dat jullie me hierom zouden veroordelen. Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat Douwe het er met jullie over zou durven hebben.” “Erna, je wilt niet weten hoeveel vrouwen dit ook hier wel eens doen. Ik heb ook vriendinnen die het wel gedaan hebben of zelfs nog doen. Misschien maar eens in de maand. Voor het geld of voor de kick, om eens met een vreemde te vrijen.” Ik was geschokt. “Jij ook, ma?” Ze glimlachte. “Nee. Nou ja, bij wijze van rollenspel wel. We hebben genoeg spannende dingen gedaan, hoor.”

Erna vroeg geïnteresseerd: “Wat voor soort dingen dan?” Mijn vader zei, met een scheef oog naar mijn moeder: ik had vroeger nogal wat belangstelling van vrouwen. Het was wel eens moeilijk om daar weerstand aan te bieden. Aukje had bij sommige mannen ook wel gevoelens. Tijdens een kaartavondje liep het een keer uit de hand. We waren met drie stellen. Het begon ermee dat de verliezer iedereen moest bedienen, geloof ik, maar het eindigde in een woeste orgie, waarbij alle mannen en vrouwen het wel met elkaar gedaan hebben.”

Mijn moeder vertelde: “We maakten er geen gewoonte van, maar we hebben dit soort dingen toch wel vaker gedaan. Soms met één stel tegelijk, maar ook wel met meerdere stellen.” “Nou, zo hoor je nog eens wat”, zei ik. Ik was niet eens heel geschokt. Stiekem was ik blij dat ze meer van het leven hadden genoten dan ik dacht. Mijn moeder zei: “We willen laten merken dat we Erna niet veroordelen, Douwe. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Tijdens zo’n avond heb ik me eens laten winnen door één van de mannen. Dat was mijn escort-ervaring.”

Erna was helemaal ontroerd. Ze omhelsde mijn ouders hartelijk. “Ik ben zo blij met jullie openheid. Nou ben ik nog gelukkiger dat ik Douwe gevonden heb.” Ze ging bij mij op schoot zitten en gaf me een lange zoen, die mijn ouders glimlachend aanzagen.

De tijd vloog, het werd alweer tijd om terug te gaan naar Eindhoven. “Zal ik jullie even naar Heerenveen brengen? Dat scheelt jullie weer een half uur”, bood mijn vader aan. Daar maakten we dankbaar gebruik van. Ik wees Erna op de meren en vaarten in de omgeving. Overal zag je zeilen van boten. “Ik neem je nog wel eens mee om te zeilen!” Op het station van Heerenveen nam ze afscheid van mijn vader met een hartelijke knuffel en een zoen op zijn wang. “Oant sjen!” zei mijn vader. Erna antwoordde met: “Houdoe!” Mijn vader hield me even stevig beet en keek me serieus aan. “Deze meid is goud, Douwe. Zorg goed voor haar.” Hij keek ons na, tot we in de trein waren gestapt.

“Wat een heerlijke ouders heb jij”, zei Erna. “In het begin vond ik je moeder een beetje ongemakkelijk, maar dat trok helemaal bij. Ik ben zo blij dat ze me helemaal accepteren! Jou vader is een hele aardige kerel. Ik kan me goed voorstellen dat hij vroeger voor veel vrouwen onweerstaanbaar was. Net als jij.” “Ik was helemaal verbaasd van die partnerruil. Ze hadden me wel eens verteld dat die geruchten gingen, maar nooit dat ze waar waren!”

“O Douwe, ik ben echt blij dat we gegaan zijn” Erna knuffelde me stevig en gaf me een lange zoen. “Ik heb zo’n zin om met jou te vrijen, nu”, kreunde ze. “Ik ook, schat, maar ik ga het niet op zo’n smerige trein-wc proberen.” Ineens kreeg ik een idee. “Ga eens tegenover me zitten en doe je schoenen uit.” Ze deed wat ik vroeg. ‘Leg je benen maar op die van mij.” Ze keek me aan met een intense blik. Ze was opgewonden, zag ik aan het blosje in haar hals. Ik begon haar voorzichtig te masseren. Eerst haar voeten, een klassieke voetmassage. Dan voorzichtig naar boven over haar benen. Normaal deed ik altijd de achterkant, nu lag de voorkant voor me. De bovenkant van haar knieën bleken al net zo gevoelig als haar knieholtes. Ze begon zwaarder te ademen, toen ik voorover boog en haar bovenbenen deed. Ik keerde terug naar haar voeten. Voor mij ook een gemakkelijker positie.

Ik begon me nu meer te concentreren op de drukpunten van haar inwendige organen. Door de opwinding in haar lijf raakte ze dicht tegen een orgasme aan. Ik pakte het drukpunt van haar hart en toen van haar baarmoeder. Ze liep helemaal rood aan, kronkelend verzette ze zich tegen een orgasme maar toen kon ze het niet meer tegenhouden. Ze klemde met alle macht haar kaken op elkaar om het niet uit te schreeuwen, maar kon niet verhinderen dat ze een paar luide kreunen gaf. Van de nabije zitjes keken een paar nieuwsgierige blikken onze kant op. Ze zagen Erna voor hun ogen klaarkomen, maar zagen mij heel onschuldig alleen haar voeten maar masseren. Niemand kon ons betichten van onzedelijk gedrag.

Toen Erna bekomen was, kwam ze even op mijn knieën zitten en gaf me een dankbare zoen. “Wat ben jij toch een heerlijke vent. Me hier zo midden in een volle trein laten klaarkomen! Ik moet wel even naar het toilet”, zei ze giechelend. Ze liep weg. Ik kon een grijns niet onderdrukken. Een stel studentes in het zitje naast ons was opgewonden aan het praten. “Nee joh, dat kan toch niet?” “Waarom niet? Ik hou mijn kleren toch aan en hij masseerde alleen haar voeten en benen!” Degene die dat gezegd had stond op en kwam tegenover me zitten, nauwlettend in de gaten gehouden door haar twee vriendinnen.

“Kun je dat ook bij anderen dan je vriendin?” “Ja hoor. Ik doe dit wel vaker.” Ze keek me met fonkelende ogen aan. “Wil je het eens bij mij doen?” Haar twee vriendinnen giebelden. “Nee joh, dat kun je hier toch niet maken!” Ik moest lachen om hun opwinding. Ik vroeg aan de meid: “Weet je het zeker?” “Het zag er verschrikkelijk geil uit.” “Oké, hoe heet je?” “José.” “Nou, José, ik heet Douwe. Het werkt alleen als je goed ontspannen bent. Ik kan je hier geen ontspanningsmassage geven. Denk je dat je ontspannen genoeg bent?” “Ik denk het wel.” “Goed, trek je schoenen dan maar uit en leg je voeten op mijn benen.” Ik begon ze rustig te masseren.

Ik was nog maar net bezig toen Erna terugkwam. Ze trok een wenkbrauw op. “Deze dame zag ons net bezig en wilde dat ook wel eens ervaren.” Erna lachte. “Nou, maak je borst maar nat, meid!” Ze leunde lekker tegen me aan, terwijl ik met José bezig was.

Erna zag dat één van de vriendinnen haar telefoon pakte om ons aan te filmen. “Zeg, ben jij helemaal! Zou jij op internet willen staan terwijl je klaarkomt bij een vreemde in een trein?” “Eh, nee. Sorry.” “Oké, snel verwijderen dat filmpje en weg met dat ding!” hoorde ik Erna streng zeggen.

José bleek erg gevoelig in haar benen. Ik zag dat haar opwinding snel toenam toen ik met haar bovenbenen bezig ging. Haar buik ging zwoegend op en neer. Tijd voor de finale. Ik pakte haar voeten weer en zocht daar de drukpunten die in verbinding stonden met haar inwendige organen. Ineens sperde ze haar ogen open en gaf een gilletje. Gesmoord klonk een “Oooo, jezus, ooohhh, oempf” Haar vriendinnen keken er met rode oortjes naar. Ik zag een donkere vlek in José’s rode broek. Ze keek me wat glazig aan. “Jezus”, zuchtte ze. Ineens werd ze vuurrood. “O shit, ik heb het in mijn broek gedaan!” Ze begon zenuwachtig te giechelen. “Ga maar gauw naar de wc om je slip uit te vegen”, raadde Erna haar aan. Ze fluisterde in mijn oor: “Ik had zelf al voorbereidingen getroffen door maandverband en tissues in mijn slip te doen.” “Slimme meid. Ik vroeg het me al af, je komt nog wel eens spuitend klaar.”

Even later kwam José terug. Ze had haar shirt uit haar broek gehaald en liet dat los over haar broek vallen, zodat de vochtplek niet meer zo opviel. Ze duwde iets vochtigs in mijn hand. Haar slip! Die had ze maar uitgedaan. Ze giechelde: “Bedankt, Douwe. Dit vergeet ik niet gauw! Mijn andere vrienden geloven me nooit, als ik dit vertel.” “Graag gedaan”, knipoogde ik. In Amersfoort stapten ze uit. Ze wierp me een kushandje toe door het raam.

Het was een lange dag geweest, maar om vijf uur waren we weer terug in Eindhoven. Nu mijn ouders Erna ontmoet en volledig aanvaard hadden, was ze mij zo mogelijk nog dierbaarder geworden. Ze hadden nu dingen over hun eigen seksleven verteld die ik nooit geweten en voor mogelijk gehouden had. Blijkbaar maakte Erna dat bij hen los en ik was haar daar dankbaar voor. Mijn ouders waren er voor mij menselijker door geworden.

We aten op het station even een simpele patat met een kaassouflée, dan hoefden we niet meer te koken.

Thuis namen we een douche en maakten ons klaar voor de avond. Ik voor een avondje als uitsmijter in de sexclub, Erna voor een avond en nacht met haar klant Henk. “Hij komt bij mij slapen, denk ik. Weet je, hij hoeft nooit in mij te komen. Hij vindt het prima als ik hem streel en zo klaar laat komen. Hij vindt het ook fijn om mij te liefkozen en te vingeren.”

Ze wachtte even. “Ik heb Mieke gevraagd of jij bij haar mag slapen. Dan heb je er geen last van als ik een beetje luidruchtig ben”, refereerde ze aan mijn eerste avond in Eindhoven. “En hoef je niet bang te zijn voor nachtmerries terwijl je alleen bent.” “Ik zie wel”, antwoordde ik, “je weet dat ik Mieke geen valse hoop wil geven.” “Geloof mij maar, Douwe, die heeft ze niet. Het enige wat zij wil is een beetje tederheid en aandacht. Die heeft zij in ruil zelf ook in overvloed te geven. Zij gaat echt niet denken dat jij haar geliefde bent.” Daar was ik nog niet zo zeker van.