Het slot van de vorige aflevering

Erna ging met Sandra naar haar flat, ik kroop in mijn eigen bed. Vaag nog voelde ik Mieke naast me kruipen en zich tegen me aan drukken. Ik sliep vrijwel meteen.

---

Ondanks de kalmeringspillen, werd ik die nacht toch een paar keer wakker uit enge dromen. Gek genoeg niet eens zozeer de gebeurtenissen in de taxi, maar rond de avond met Eugenie en Suzanne. Ik droomde hoe Eugenie in het water veranderde in een slang die me omwikkelde en onder water trok, ik droomde hoe Suzanne een vampier was die het bloed uit me zoog. Ik droomde dat Henk een tovenaar was die me levend kookte in een enorme pot, zoals je vroeger in strips zag bij heksen of kannibalen. Telkens was Mieke er om me in haar armen tot rust te brengen.

Toen ik ’s ochtends wakker werd, voelde ik me toch beter uitgerust. Mieke lag te slapen. Wat was het toch een lieve meid. Ik voelde me bijna schuldig dat ik haar geliefde niet kon zijn. Als voelde ze dat ik naar haar keek, sloeg ze haar ogen op. “Hoi Douwe, hoe is het?” “Beter, dank je. Ik weet niet hoe ik je moet bedanken voor vannacht, schat. Je hebt me fantastisch geholpen.” Mieke glimlachte verlegen. “Daar ben ik blij om, Douwe, dat ik dit voor je kon doen.”

Ik knuffelde Mieke even stevig. In tegenstelling tot gister kreeg ik nu wel een erectie. Mieke wreef er met haar buik verlangend tegenaan. “Douwe? Mag ik je wat vragen?” “Zeg het maar.” “Ik weet dat ik jouw geliefde niet kan zijn. Maar ik zou graag één keer met je all the way willen vrijen. Als een soort afscheid, zeg maar. Ik denk niet dat wij nog een keer samen zullen slapen.” Ik voelde een enorme genegenheid voor Mieke. Als dit was wat ze wilde, dan wilde ik dat graag voor haar doen. Ze had dat wel aan me verdiend, vond ik.

Het werd een heerlijke, tedere vrijpartij. Ik verwende haar zo goed als ik kon voordat ze mijn paal hongerig in haar schoot opnam. We neukten elkaar gretig naar een gezamenlijk orgasme. Daarna lag ik nog een poos nagenietend in haar armen, mijn geslacht in het hare, haar armen en benen om mij heen geklemd. Toen maakte ze zich van me los. “Je wordt een beetje zwaar en ik begin te lekken. Wil je van me afgaan?” Ik rolde van haar af en ze ging naar het toilet om zich wat te reinigen.

We namen samen een douche, waarbij Mieke en ik elkaar liefdevol wasten. Nadat we weer aangekleed waren, wilde Mieke meteen weg. “Douwe, ik dank je voor alles voor wat je voor mij gedaan hebt en ik ben blij dat ik wat voor jou terug heb kunnen doen. Ik moet zo werken. Het lijkt me beter dat ik niet meer met je slaap, dan blijf ik te veel naar je verlangen.” De schat, ik had met haar te doen. “Ik moet jou bedanken, lieverd, je hebt me geweldig geholpen om een paar moeilijke nachten door te komen. Ik hoop dat we vrienden zullen blijven.” We namen afscheid met een warme zoen.

Ik maakte ontbijt klaar en stak over naar Erna. Erna en Sandra waren nog in slaap. Sandra werd vrijwel meteen wakker toen ik binnenkwam. “Hoe is het met haar?” vroeg ik. “Ze was vannacht erg onrustig. Ze schreeuwde een paar keer in haar slaap en had nare dromen. Het kostte me moeite om haar weer rustig te krijgen en in te laten slapen. Kom je bij ons? Ze zal het fijn vinden om in jouw armen wakker te worden.” Ik kleedde me vlug weer uit en kroop naast Erna in bed. In haar slaap reageerde Erna meteen. “Douwe”, mompelde ze. Ze draaide zich in mijn armen. Ik werd meteen weer stijf toen ik haar billen tegen mijn buik voelde. Erna begon toch wakker te worden, leek het, ze zakte wat naar beneden en begon met haar billen mijn pik te zoeken. Ze zuchtte tevreden, toen ze die in haar natte grotje opnam.

Het werd een zalig weervinden van elkaar, geholpen door Sandra die vooral Erna maar ook mij streelde en kuste. Zoals wel vaker als we ’s ochtends seks hadden kwamen we niet klaar, maar genoten we vooral van de intimiteit van het samenzijn.

Na afloop vroeg Sandra daar nog naar. “Kwamen jullie niet klaar omdat jullie te gestrest zijn?” “Misschien, maar we vinden het ’s ochtends vooral fijn om elkaar na een nacht slapen in bed weer tegen te komen. Even samen te smelten, voordat één van ons moet plassen of zo”, verduidelijkte ik. “Bijzonder”, vond Sandra, “ik word er gewoon jaloers van als ik jullie zo bezig zie.”

Even later vervolgde Sandra: “Is Mieke alweer weg?” “Ja. Ze moest werken. Moet jij eigenlijk niet ook werken?” vroeg ik haar. “Nee, ik heb geruild met een avonddienst.” “Jij bent echt een fantastische vriendin voor Erna, weet je dat?” Sandra glimlachte verlegen.

Erna zei niet veel en hing een beetje tegen me aan. “Lieverd, zullen we zo meteen een afspraak maken met die kerel van Slachtofferhulp, Mark Evenblij?” stelde ik voor. “Vind je dat nodig?” “Ja. Ik heb vannacht enge dingen gedroomd en gister had ik een paar keer een herbeleving. Dat is niet goed. En met jou gaat het ook niet goed.” Erna zuchtte. Sandra viel me bij. “Doe nou maar, Er, het was vannacht echt niet oké, zoals je tekeer ging.” “Oké, vooruit dan maar”, gaf ze toe.

Ik zocht het kaartje van Mark Evenblij op en belde. “Slachtofferhulp, met Mark Evenblij.” “Goedemorgen Mark, met Douwe Atsma. Ik wilde graag een afspraak maken. We hebben elkaar gister gesproken.” “Ah, ja, jij zat toch in die taxi met die doodgeschoten crimineel, niet? En op jouw vriendin was een moordaanslag gepleegd, toch? Willen jullie samen?” “Ja, graag.” “Wanneer schikt het?” “Zo het vanochtend nog kunnen?” “Is goed, uur of elf?” “Ja, prima. Op het adres van het kaartje?” “Dat kan. Ik kan ook bij één van jullie thuis komen, als jullie dat liever hebben.” Ik keek Erna even aan. “Doe maar hier”, zei die, “dan kan hij gelijk zien wat hier gebeurd is.”

Sandra bleef bij ons totdat Mark Evenblij kwam. Wat was dat toch ontzettend fijn om iemand die om ons gaf om ons heen te hebben en die ons bij de les hield, zonder belerend te zijn. En toen zaten Erna en ik tegenover Mark Evenblij. We waren best wel zenuwachtig, we wisten niet goed wat we konden verwachten.

Mark legde uit wat hij wilde gaan doen met ons. Om te beginnen moesten wij naar elkaars verhaal luisteren. “Jullie hebben allebei iets heftigs meegemaakt. Dat verhaal moet je kwijt. Het liefst aan je geliefde, maar in jullie geval zit juist die geliefde vol met het eigen verhaal dat verwerkt moet worden. Dat betekent dat je moet accepteren dat jouw geliefde misschien nu niet altijd degene is die jou het beste kan helpen. Toch is het belangrijk dat jullie elkaars verhaal kennen en snappen wat elk van jullie te verwerken heeft. Hebben jullie vrienden of familie die er voor jullie kunnen zijn?” Erna en ik keken elkaar aan.

Erna zei: “Ja, mijn beste vriendin, Sandra. Ze is vannacht ook bij me geweest, terwijl Douwe apart sliep.” “Heel goed. En jij, Douwe?” “Afgelopen nacht heeft een andere vriendin bij mij geslapen. Die heeft me de laatste weken wel vaker opgevangen omdat ik nachtmerries had na avonden als uitsmijter en Erna er dan niet was. Maar zij zal er de komende tijd niet meer voor me kunnen zijn. Komend weekend ga ik naar mijn broer en studievrienden in Groningen.” “Jammer dat die vriendin er de komende nachten niet voor je kan zijn.” “Misschien kan Sandra er voor ons allebei zijn”, zei Erna voorzichtig.

Mark keek haar fronsend aan. “Levert dat voor jou geen extra problemen op? Als Sandra aandacht aan Douwe geeft?” Erna bloosde. “Nee, we zijn wel eens eerder met zijn drieën intiem geweest.” Ja, zo kun je een trio ook beschrijven. Mark haalde zijn schouders op. “Dat is aan jullie, maar ik zou het nu niet aanbevelen. Als jullie tegelijk hulp nodig hebben, is dat toch niet handig.”

Daarna vroeg Mark ons om beurten ons verhaal te vertellen en vervolgens wat nou precies onze angst opriep. Eerst Erna. “Erna, heb jij erover gedroomd?” “Ja”, fluisterde Erna. “Weet je nog hoe je droom verliep?” “Dat Dennis binnenkwam zonder dat Ben Meesters er was en me eerst verkrachtte en daarna dood schoot.” “Waar kwam die angst voor verkrachting vandaan?” “Dennis is mijn pooier geweest. De straf als ik me zou onttrekken aan zijn bescherming was verkrachting. Zo ben ik zelf ook verwekt: in een groepsverkrachting van moeder toen die ermee wilde stoppen.” “Oei, dat zit wel diep?” “Ja. Ik weet dat Dennis zich op mij en Douwe wil wreken, nadat hij twee keer door Douwe is verslagen.”

Toen ik mijn verhaal verteld had, vroeg Mark naar mijn verwerking. Ik vertelde hoe ik het moment in de taxi een aantal keren herbeleefd had, mijn doodsangst bij het schot wat Meesters doodde, mijn ongeloof dat mij vrijwel niets mankeerde toen zijn pistool af was gegaan. Terwijl ik dat vertelde, keek ik in de ogen van Erna. En ineens overviel het me weer. Ik keek in de ogen van Ben Meesters. Ze had zijn ogen, dat zag ik nu pas. Mark zag onmiddellijk dat het mis ging met mij en pakte mijn arm. “Douwe! Blijf hier!” zei hij met dwingende stem. Dat bracht me weer enigszins bij mezelf. Huiverend zakte ik terug in mijn stoel en begon te huilen.

Erna was erg geschrokken van mijn reactie toen ik haar aankeek en huilde ook, bang dat ik niet meer van haar hield. “Douwe, wat gebeurde er net?” vroeg Mark. Ik haalde diep adem. “Ik zag de ogen van Ben Meesters. Jouw ogen lijken op die van hem”, vertelde ik Erna, “ik zat weer even bij hem in de auto en beleefde zijn dood en het schot uit zijn pistool opnieuw.”

“Erna, wat gebeurde er net met jou, toen Douwe in paniek raakte?” “Ik schrok vreselijk. Ik dacht dat hij me afstotend vond.” “O God, Erna, nee! Jij bent mijn alles! Dat weet je toch! Alleen ik zag ineens de gelijkenis met Ben Meesters en daardoor kwam alles weer boven!”

“Kijk, dit is precies waarom stellen met een trauma elkaar niet altijd kunnen helpen of zelfs uit elkaar drijven”, legde Mark uit. “Douwes reactie heeft niet met jou te maken, Erna, maar het voelt voor jou wel zo. Jouw reactie maakt het voor Douwe nog moeilijker, maar jij kunt daar helemaal niets aan doen, Erna. Het is natuurlijk dat als iemand voor jou terugdeinst, je dat op jezelf betrekt. Maar Douwe heeft echt hulp nodig, anders loopt dit uit op PTSS. Daar hebben wij trajecten voor. Jouw ervaring, Erna, is ook ernstig genoeg, maar ik denk dat een paar gesprekken met een psycholoog en oefeningen wel genoeg zullen zijn.”

Hij nam uitgebreid de tijd voor ons. Het gaf mij meer inzicht in de angsten van Erna. Zo wist ik niet dat bij haar de angst voor de wraak van Dennis zo speelde. Ik besefte dat ik me moeilijker kon verplaatsen in de angst voor verkrachting. Ergens zit je als man toch met het idee dat verkrachting voor een vrouw in de prostitutie bijna als routine moet aanvoelen, maar daarin vergiste ik me dan toch deerlijk. Het maakte dat ik nog meer bewondering kreeg voor Annet, de moeder van Erna, hoe die haar groepsverkrachting verwerkt had.

Gezien mijn herbelevingen, maakte Mark gelijk een afspraak voor mij de volgende dag al bij een psychologisch bureau voor een eerste behandeling tegen PTSS. Daarna vertrok hij weer. Erna keek me onzeker aan, bang dat ik weer een angstaanval zou krijgen. Maar ik klemde haar stevig in mijn armen. “Kom”, zei ik, “zullen we een eindje gaan fietsen of zo?”

We aten een boterham en pakten onze fietsen en gingen erop uit, een rondje over Mierlo en de Strabrechtse Heide, een prachtig, woest gebied. Bij een bankje parkeerden we onze fietsen en gingen daar zitten, uitkijkend over het lege, woeste landschap van de heide. Je waant je daar in de Middeleeuwen. We zaten daar stil tegen elkaar aan, ons intens bewust van onze nabijheid. Erna legde haar hoofd op mijn schouder. Ze vroeg: “hoe was het met Mieke?” “Ze heeft me vannacht weer een paar keer goed geholpen toen ik nachtmerries had. Maar ze heeft gezegd dat het voor haar de laatste keer was dat ze met mij geslapen heeft. Haar verlangen naar mij is te sterk.” Erna kroop wat dichter tegen me aan, haar hand streelde mijn borst. Ik voelde mijn verlangen groeien. “Lieverd? Ik moet je bekennen dat ik seks met Mieke gehad had. Ze vroeg er vanochtend om. Ze wilde graag één keer met mij all the way gaan, bij wijze van afscheid. Omdat ze me zo goed geholpen heeft, wilde ik haar dat niet weigeren.”

Erna zuchtte en maakte zich een beetje van me los. “Was dat echt de eerste keer?” “Ja”, zei ik naar waarheid. ‘Ik heb nooit valse verwachtingen bij haar willen wekken, dat weet je. Ze weet dat ik onlosmakelijk met jou verbonden ben. Maar omdat ze nu aangaf afstand van mij te willen nemen, wilde ik haar dit niet onthouden. Ze is me oprecht heel dierbaar geworden.” Erna kuste me. “Het is goed, Douwe. Wil ze ons nu niet meer zien?” Ons, zei ze. “Dat heeft ze niet zo gezegd. Ik heb aangegeven dat ik hoop dat we wel vrienden blijven. Maar dat moet ze wel aankunnen, natuurlijk. Ik weet dat ze voor jou belangrijk is.” “Ja, dat is ze. Misschien is het een idee als Mieke bij mij slaapt en Sandra bij jou?” Die had ik niet zien aankomen. “Het is wel een idee, maar ik vind het wel veel gevraagd voor haar.” “Ik zal haar straks wel even bellen”, zei Erna. We bleven nog even op het bankje zitten, loom een beetje vrijend. Wat zoenen, strelen.

Ik had geen kalmeringsmiddelen genomen. Dit fietstochtje werkte net zo goed, misschien wel beter. Ik wilde nog gaan roeien en ’s avonds met het basketbalteam van Daan en Frans meetrainen. Het werd dus weer tijd om op huis aan te gaan. Het was fijn om even zo’n ongedwongen middag met Erna te kunnen doorbrengen, weer fijn van elkaars nabijheid te kunnen genieten.

Op de roeivereniging vond ik het spannend of Henk, Eugenie, Suzanne of Romy er ook zouden zijn, maar ik zag ze niet. Dat luchtte me ergens wel op. Na de les zat ik nog even met de andere cursisten op het terras van de vereniging, waar ik al gauw hoorde dat het gonsde van de geruchten over Henk en Eugenie. Sommigen hadden het krantenbericht met de doorzeefde taxi gezien, waar sommigen de locatie voor hun villa herkend hadden. “Ik hoorde dat Henk gearresteerd is”, hoorde ik aan een tafeltje naast ons iemand zeggen. “Henk? Waarom dat dan?” “Weet ik niet precies. Hij zou opdracht tot een moord hebben gegeven.” Zou het? Zou Henk de opdrachtgever van Dennis zijn? Het zou veel verklaren.

Ik merkte dat ik erg onrustig werd van deze gesprekken en nam gauw afscheid. “Sorry mensen, ik moet weg. Ik heb dadelijk nog een afspraak om te gaan basketballen.” Op de fiets naar huis voelde ik me gespannen, maar ik gelukkig kreeg ik geen herbeleving of andere paniekaanval. De dag met Erna had me weer wat kracht gegeven. Thuis vertelde ik wat ik gehoord had. “Henk? Dat kan ik niet geloven, hij is altijd zo voorkomend naar mij!” Enfin, we zouden er nog wel meer van horen; als slachtoffer zouden we op de hoogte worden gehouden van ontwikkelingen.

Die avond zou ik meetrainen met het basketbalteam van Frans en Daan. Dat wilde ik toch maar gaan doen, gaf ook een beetje afleiding. “Vind je het goed als ik meega?” vroeg Erna. Ik keek haar verrast aan. “Prima”, zei ik. “Is dat niet saai voor je?” “Och, het geeft mij ook afleiding. Ik zal eens kijken of Titia en Reina ook zin hebben om mee naar hun vriendjes te gaan kijken.” Zo gezegd, zo gedaan en haar teamgenoten zeiden toe ook mee te komen kijken.

Daan en Frans stelden me voor aan de rest van het team. Enkelen van mij herinnerden zich mij nog van de wedstrijd vorige herfst in Groningen. “Kom jij bij ons spelen? Nou, dan maken we misschien volgend jaar meer kans om te winnen!” zei Mike, een boomlange Antilliaan, nog een paar centimeter groter dan ikzelf.

Eén keer op het veld voelde ik me meteen weer helemaal thuis. Ik realiseerde me hoe ik dit gemist had, het is zo’n leuk spelletje. Wel merkte ik dat mijn balvastheid er niet beter op was geworden de afgelopen maanden. Met mijn conditie was gelukkig niets mis, door de trainingen op de sportschool. Na wat schotoefeningen ging het toch al gauw weer beter en ik merkte dat ik in dit team zeker niet de minste was. Op het partijtje aan het eind van de training won heb groepje waar ik in zat samen met Daan en Frans glansrijk, ondanks dat Mike, hun beste speler, bij het andere team zat. Na afloop zei die: “Verdorie, man, je moet volgend seizoen echt bij ons komen spelen. Je bent een flinke versterking voor ons team!” “Ik vond het heerlijk om mee te trainen, het voelde als thuiskomen, weer eens lekker te basketballen. Ik ben graag van de partij volgend jaar!” Daar was iedereen erg blij om en mijn schouders kregen het zwaar te verduren van alle schouderkloppen van mijn nieuwe teamgenoten.

Na afloop zaten we nog even in de kantine, waar de meiden zich bij ons voegden. Erna zoende me. “Jij was echt helemaal in je element, niet?” “Ja, het voelde echt als thuiskomen. Dit is toch mijn ding, basketbal.” “Pilsje, Douwe?” vroeg Mike. “Nee, doe maar een rivella!” Ik kreeg wat verbaasde blikken. “Joh, we moeten vieren dat jij bij ons in het team komt.” “Sorry, ik moet even geen alcohol.” Ik had geen zin om over maandagavond te vertellen, maar Erna wel. “Hebben jullie gister dat krantenbericht over die moord in die flat en die schietpartij met die taxi gezien?” Ja, dat hadden de meesten wel. “Die moord in die flat, dat was een mislukte aanslag op mij en Douwe was passagier in die taxi.”

Daar was het gezelschap wel even stil van. “Jezus! Dus het had niet veel gescheeld, met jullie allebei?” zei Frans. “Inderdaad, dat was kantje boord”, zei ik. “Het doet wel wat met je. Morgen heb ik een afspraak bij een psycholoog vanwege verschijnselen van PTSS. We zijn allebei door onze werkgever voor de rest van de week op non-actief gezet. Maar als jullie het niet erg vinden, heb ik geen zin om er verder over te praten.” Ik stond op om naar huis te gaan. “Vind je het erg als ik nog even blijf, Douwe?” vroeg Erna. Ik vond het jammer, maar ik snapte het ook wel. Zij had wel behoefte om erop door te praten en goede kans dat er nu spanning tussen ons beiden zou zijn. “Het is goed, lieverd. Ik ga vroeg slapen denk ik. Hé lui, bedankt dat ik mocht meedoen. Ik vond het erg leuk!”

Erna

Titia realiseerde zich dat het voor ons samen ook wel problemen zou opleveren. “Hoe doen jullie dat, als jullie allebei zoiets naars hebben beleefd? Ik kan me voorstellen dat het moeilijk voor Douwe is om er voor jou te zijn, als hij zelf eigenlijk behoefte aan steun heeft.” “Dat klopt. We hebben vandaag met iemand van Slachtofferhulp gesproken, die dat ook al zei. Terwijl Douwe iets tegen mij zei, kreeg hij ineens een herbeleving omdat hij in mijn ogen die van die taxichauffeur zag. Doodeng.”

“Afgelopen nacht hebben we apart geslapen en hadden we steun van vrienden, voor als we nachtmerries en zo zouden krijgen”, zei Erna. “En voor de komende nachten?” “Mijn beste vriendin komt vannacht na haar late dienst weer bij mij. Ik heb haar gevraagd of ze bij Douwe wil slapen, hij is er erger aan toe dan ik. Een andere vriendin komt dan bij mij slapen.” “Is dat niet moeilijk, om je vriendin bij Douwe te laten slapen?” “Nee. Het is erger om hem alleen te moeten laten, terwijl hij het zo moeilijk heeft.”

Het voelde goed voor Erna om het verhaal zo te kunnen vertellen, Titia was oprecht geïnteresseerd. “In die krant stond een foto van een lijk wat in ambulance werd geschoven. Wie was dat dan?” “Dat was ik. De politie wilde me in veiligheid brengen en hield er rekening mee dat de opdrachtgever in de gaten hield dat de moord ook echt geslaagd was.” “Weet jij waarom ze jou wilden vermoorden?” “Heeft met Douwe te maken. Ze wilden hem in hun macht krijgen, maar mijn liefde stond dat in de weg, zoiets.” Titia keek haar verbaasd aan. “Hoe dan?” “Dat weet ik niet. Maar Douwe heeft bepaalde kwaliteiten, hij heeft een soort zesde zintuig en kan heel veel invloed op anderen hebben.” “Zoiets als die bal tijdens ons spel, die hij zonder te kijken uit de lucht plukte?” “Ja, hij voelt soms op een griezelige manier aan wat andere mensen gaan doen.”

Douwe

Ondertussen fietste ik naar huis.Ik voelde me onrustig. Leken Erna enik elkaar vandaag weer helemaal gevonden te hebben, bracht dat gesprek over maandagavond me weer helemaal in de verkeerde stemming. Het gerucht dat Henk gearresteerd was speelde ook door mijn hoofd. Hoe zou het met Eugenie, Suzanne en Romy zijn? Ik voelde dat het niet goed was als ik alleen zo zijn.

Ineens kreeg ik een idee. Het was misschien wat laat, maar zou Lena bij me kunnen komen? Ik belde haar op. “Hé, Douwe, hoe is’t ie?” “Nogal wisselend, Lena. Er is nogal het één en ander gebeurd.” “Vertel.” “Maandagavond is er een mislukte moordaanslag op Erna gepleegd. Zelf ben ik ook op een haar na aan de dood ontsnapt, toen ik in een taxi onder schot werd genomen door de taxichauffeur. Die werd voor mijn ogen door de politie doodgeschoten. De kogel uit zijn pistool miste me op een haar. Ik krijg via Slachtofferhulp een PTSS behandeling; het hakt er nogal in. Maar volgens hen zijn Erna en ik momenteel niet de aangewezen persoon om elkaar te helpen, ook al omdat die taxichauffeur haar biologische vader was en degene was die de moordaanslag op haar verijdelde.”

“Douwe, waar zit jij toch in verzeild? Jezus, man!” “We zijn nogal bezig om ons uit de criminele zooi hier te ontworstelen. Maar wat ik vragen wilde: zou jij vannacht bij mij kunnen komen? Het is beter als Erna niet bij mij slaapt ” “Je vraagt wel wat, Douwe, het is nu tegen tienen en morgen om half tien moet ik weer in Rotterdam zijn!” “Ik weet het, Lena. Maar ik heb hulp nodig. Gisteravond heb ik dat van een andere vriendin hier gehad, maar die kan dit niet meer opbrengen. Er is nog iemand, maar die zal vannacht over Erna waken.” “Is het zo erg?” “Ja, al verwacht ik dat het komende nacht minder erg zal zijn.” Lena zuchtte. “Oké, ik kom naar je toe. Ben er in een uurtje. Red je het zo lang?” “Dank je, schat, ik denk het wel.”

Ik zette de Unvollendete van Schubert op. Muziek waar ik vaak zo emotioneel van werd dat ik het bijna niet kon verdragen, maar in mijn huidige stemming was dit juist wat ik nu nodig had. Ik ging zitten tekenen. Een heel andere tekening dan ik normaal: ik probeerde de nachtmerrie te tekenen dat Eugenie me als een waterslang onder water trok.

Een drie kwartier na mij kwam Erna thuis. Ze kwam even bij me kijken. “Gaat het, lieverd?” “Ja, het gaat. Ik heb Lena gevraagd of ze vannacht wil komen. Zij komt met een klein half uur, denk ik.” “Verdomme, ik wou dat wij samen met Sandra konden slapen, vannacht”, pruilde Erna. “Ik ook, lieverd, maar Mark vond dat niet verstandig. Ik denk dat we maar moeten luisteren.” Erna zuchtte. Ik weet het, maar ik vind het moeilijk. En ik ben jaloers op Lena. Dat ze meteen komt, dat zegt wel dat ze nog steeds niet over jou heen is.”

Erna keek wat ik aan het tekenen was. “Wat is dat, Douwe? Is dat Eugenie als zeeslang?” “Ja. Ik probeer een nachtmerrie van afgelopen nacht te tekenen.” Ze keek nog eens goed. “Ben jij dat, die door haar gevangen is?” “Ja, ze probeert me onder water te trekken.” Ze keek me liefdevol en medelijdend aan. “Het gaat echt niet goed met jou, hè? Al die nachtmerries. Ik was even vergeten dat die opdracht gisteravond voor jou op zichzelf al beangstigend genoeg was.” Ze keek me met een intense blik aan. “Douwe, kun jij dit leven met mij wel aan? Jij komt uit zo’n veilig milieu. Ik begin me schuldig te voelen dat je in mijn wereld bent terechtgekomen.” Ze begon te huilen. Ik trok haar tegen me aan. Ze verwoordde wel precies mijn eigen twijfel. Toch wilde ik mijn liefde voor haar niet opgeven. “Schat, ik hou van jou. We komen hier wel uit.” “Ik hoop het, Douwe, ik help het je hopen. O god, wat hou ik van jou!” Ze zoende me hartstochtelijk, toen de bel ging. Lena was gearriveerd.