Op deze zaterdagavond zat ik in de woonkamer, de lampen waren gedimd en de schaduw van de ondergang van de zon speelde over de muren. De week had me uitgeput en ik had nog steeds niet alles verteld wat ik wilde. Aan de ene kant was de week die in het teken stond van Kamila. Een fantastische week. Ik en Kamila hadden elkaar net weer grondig verwend en zij stond nu even alleen te douchen terwijl ik wat tijd voor mezelf nam. Ik had aangegeven dat nodig te hebben, en alhoewel ze wel even bezorgd had gekeken, deed ze hier geen moment moeilijk of raar over. Kamila was immers perfect. Want mijn twijfels over de andere zaken die speelde, en dan met name Elise, hielden mij alweer snel bezig. Ik had haar al eerder gebeld deze week. Kamila wist dat. Kamila vertelde ik wel zoveel mogelijk. Wel over wat ik deed, niet over wat ik dacht. En terwijl zij onder de douche stond, besloot ik Elise nog een belletje te geven. En terwijl ik de telefoon oppakte om Elise te bellen, voelde ik de gebruikelijke spanning in mijn borst, een mengeling van opluchting en schuld. Kamila kon heel veel. Maar het was haar nog niet gelukt om mij Elise te doen vergeten. Dat was dan ook niet haar verantwoordelijkheid.
-
“Hey, Elise,” zei ik met een vermoeide stem toen ze opnam. “Lucas.” Ze had vrij snel opgenomen. Meestal stuurde een van ons de ander een appje om te laten weten dat er gebeld zou worden.
“Lucas,” antwoordde ze met een toon die me deed twijfelen of ze echt blij was om me te horen. “Hoe gaat het?”
De woorden kwamen moeizaam uit mijn mond. “Het gaat… redelijk. Hoe is het met jou?”
Er viel een ongemakkelijke stilte. Elise leek te aarzelen voordat ze antwoordde. Stoorde ik soms? “Het gaat wel." zei ze toen vrijwel met dezelfde toon die ik gebruikte. "Is er iets aan de hand?” moest ze wel doorhebben dat ik niet zomaar belde. Ja, waarom belde ik haar dan?
Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik wilde de waarheid niet delen, maar tegelijkertijd kon ik haar niet langer voor de gek houden. “Nee, het is niets bijzonders. Gewoon veel aan mijn hoofd.” zei ik haar nog, waarmee ik dus wel aangaf dat er iets was, maar niet wat.
Ik hoorde haar zucht door de telefoon. “Lucas, je klinkt… Schuldig bijna. Wat is er? Dat vind ik vreemd. Weet je zeker dat alles goed is?” drong ze iets meer aan, en haar zorgen deden me goed. Al was de afstand niet alleen voelbaar, maar ook hoorbaar.
De afstandelijkheid in haar stem maakte het nog moeilijker om het gesprek gaande te houden. Terwijl ik de telefoon tegen mijn oor hield, keek ik naar de foto's aan de muur, herinneringen aan een tijd die nu ver weg leek. Er was hier nog veel wat mij aan haar deed herinneren. Ik had niet veel foto's, maar er hingen er twee van ons. Toen ze hier voor het eerst kwam, een stuk jonger met een ingetogen glimlach en een blik die ondertussen boekdelen sprak. Ze wilde hier niet zijn. Toen niet. En wat deed ze toen al wat niet had gemogen? Ook iets wat ik me nog vaak afvroeg. Toch had ik die foto nooit weggehaald in haar afwezigheid. De andere foto was een close-up van een kus die we elkaar gaven op een zonnige dag op het strand. Daar leek geen vuiltje aan de lucht. Ze had dan ook twee gezichten.
“Het is gewoon… druk. En ik wil je verder niet met mijn problemen belasten, joh. Ik weet het niet.” zei ik toen maar snel, wat natuurlijk gek was. Want waarom belde ik haar dan?
Elise’s stilte aan de andere kant van de lijn was zwaar. “Lucas, je klinkt zo anders. Als er iets is, wil ik het graag weten.” gaf ze toch aan.
De schuld die ik voelde, drukte me als een fysieke last. De gedachte dat Elise iets begon te vermoeden, maakte me nerveus. Het geheim van Kamila, dat ik nog steeds verborgen hield, voegde extra druk toe. “Ik ben gewoon… even in mijn hoofd bezig. Er zijn dingen die ik moet uitzoeken.”
“Lucas, als er iets is, kan je het me vertellen. Ik wil niet dat je me ontwijkt,” zei ze, met een bezorgde ondertoon.
“Het spijt me,” zei ik snel, “het is gewoon ingewikkeld. Misschien moeten we een keer face-to-face praten. Het is moeilijk om alles via de telefoon uit te leggen.” Daar reageerde ze verder niet echt op. Toch voelde dit gesprek goed. Enige opluchting vond me. We hadden misschien wel meer gezegd dan in eerdere gesprekken. En niet een zozeer met woorden.
Er was één ding wat ik haar altijd vroeg, maar deze keer niet. Zelfs eerder deze week had ik haar nog gevraagd of ze nog terug wilde komen en wanneer. Dat was aan het begin van de week. Nu vroeg ik het niet. Nu durfde ik het niet. En ik merkte dat ze er wel op zat te wachten. Zou ze me nu dan wel een duidelijk antwoord geven? Meestal ontweek ze dit, namelijk. En nu ging ik er niet achter komen. Want ik vroeg het haar niet.
We praatten nog even verder zonder echt wat te zeggen, maar het gesprek eindigde zoals altijd, met een gevoel van onvolledigheid. Terwijl ik de telefoon weer weglegde, voelde ik me nog meer in de knoop dan voorheen. De spanning was deze keer anders met Elise aan de lijn. Voor het eerst sinds weken had ik weer het gevoel haar echt gesproken te hebben. Niet omdat het moest. Al kon ik niet uitleggen waarom dat nu zo voelde.
In de stilte van mijn woonkamer, met de maan die een zachte gloed over de kamer wierp, vroeg ik me af hoe lang ik dit nog kon volhouden.
-
Het was dus nogal een week. De komst van Kamila die niet onverwachts was, maar wel vrij abrupt en al het moois wat ze met zich mee had genomen, de sluimerende onderbuikgevoelens van schuld en wrok die ik nog jegens Elise had, en het gevaar van dat Eke of iemand anders van het eiland mij zou zien met Kamila drukte ook nog op mijn geweten. En niks ten nadele van Kamila of wie dan ook. Ik had dit allemaal zelf veroorzaakt en was gewoon nog zoekende hoe om te gaan met de consequenties en het mogelijke verloop van mijn toekomst die er opeens heel anders uitzag dan een jaar geleden, zal ik maar zeggen. Kamila wist dat ik nog contact had met Elise. Dat moedigde ze nog steeds aan. Iets wat ik nog steeds niet begreep, en op dit moment ook nog niet hielp. Maar ze steunde me hoe dan ook. Ook dit tweede gesprek was niet iets wat ik voor haar ging achterhouden. Al vertelde ik nog niet wat me echt dwarszat aan haar. Dat leek overigens een kwestie van tijd te zijn. Want Elise was nog maar de helft van mijn twijfels omtrent de aanwezigheid van Kamila hier. Ze was wel de belangrijkste factor, maar die ander hield mij ook nog bezig. Eke was namelijk langs geweest in de winkel deze week, terwijl ik dus zo'n beetje heel de dag met Kamila bezig was. Maar dat moment niet.
-
Op een rustig moment in de winkel, dit was dinsdag al, toen de stilte bijna tastbaar was en er geen klanten rondliepen, draaide ik me om bij het geluid van de deurbel. Tot mijn verrassing stond Eke in de deuropening. Haar komst was zo onverwacht dat het me even de adem benam. Ze stond daar, nerveus maar opgetogen, haar handen tegen elkaar gedrukt als een soort beschermend schild. Haar grote blauwe ogen, omlijst door lange, lichte wimpers, zochten de mijne met een mengeling van schroom en nieuwsgierigheid. De zon scheen door het raam en belichtte de sproetjes op haar gezicht, die haar jeugdige charme extra onderstreepten. Alsof er een engeltje binnenstapte. Zoals ze zichzelf ook zag.
Haar kleding was eenvoudig maar stijlvol. Ze droeg een net, lichtblauw jurkje dat haar figuur subtiel benadrukte zonder te veel onthullend te zijn. Een dunne, witte riem accentueerde haar taille, en een paar elegante ballerina's complementeerden de outfit. Ondanks de bescheidenheid van haar kleding, was er een subtiele uitstraling van elegantie en zelfvertrouwen. Ik kon zien dat de invloed die de tijd samen met mij haar nog niet ontgaan was, en dat deed me deugd. Ze was degelijk netjes zoals een refo-meisje moest zijn, maar ook nu viel mij meteen al haar kledingkeuze en lichte make-up op die haar toch net dat extra's gaven.
Ik was even met stomheid geslagen. Het was duidelijk dat ze moeite had gedaan om me te vinden, wat me een warm gevoel van blijdschap en tegelijkertijd een vleugje ongemak bezorgde. “Eke,” zei ik, mijn stem verraden door een mengeling van verrassing en opluchting. “Wat een onverwachte verrassing. Hoe... Hoe gaat het met je?” stelde ik maar snel, niet goed wetende waarom ze me überhaupt nog kwam opzoeken, aangezien ze toch vrij duidelijk was geweest. Ze had afscheid genomen. Met een kus, maar toch...
Ze glimlachte, een lichte blos kleurde haar wangen. “Het gaat wel,” antwoordde ze, met een toon die een mengeling van bezorgdheid en nieuwsgierigheid weerspiegelde. “Ik dacht, ik moet je even zien. Na wat er is gebeurd, vond ik het belangrijk om te vragen hoe het met je gaat.” klonk ze zeer overwegend. Het was geen spontane actie geweest om mij weer op te zoeken. Dit moment had ze wel overwogen. En was ik blij dat ik op voorhand al tegen Kamila had gezegd mij maar niet op te zoeken in de winkel...
Het was duidelijk dat Eke nog steeds met onze laatste ontmoeting worstelde, waarin ze abrupt afstand had genomen. Haar houding, een mengeling van terughoudendheid en oprechte bezorgdheid, vertelde meer dan haar woorden. Terwijl ik naar haar keek, zag ik dat ze haar blik soms wegdraaide, alsof ze zichzelf moed probeerde in te spreken om dit gesprek aan te gaan.
“Ik waardeer het echt dat je langskomt,” zei ik, en ik voelde een oprechte dankbaarheid. Het was goed om haar te zien. Ook ik had getwijfeld contact te zoeken, maar vond het niet aan mij. We waren nu alweer een paar weekjes verder, en ze lijkt mijn biecht een plek gegeven te hebben. “Het gaat wel, ik heb veel om over na te denken. Maar het doet me goed om je te zien.” Ik had de drang mijn excuses aan te bieden, maar deed het niet. Dat bleek ook niet nodig te zijn. Ik had haar niks aangedaan.
Eke’s gezicht ontspande een beetje bij mijn woorden, en ze knikte. “Ik heb veel nagedacht sinds ons laatste gesprek. Het was misschien wel abrupt, maar ik heb spijt dat ik zo’n punt heb gezet zonder te kijken hoe het echt met je ging. Hoe is het echt met je?” toonde ze misschien wel meer volwassen te zijn dan Elise en al haar vriendinnen bij elkaar. Die Eke...
Haar vragen, vol oprechte nieuwsgierigheid en bezorgdheid, maakten me even stil. Terwijl ik mijn gedachten verzamelde, merkte ik dat de stilte van de winkel ons gesprek nog intiemer maakte. Eke leek haar best te doen om een oprechte verbinding te maken, en ondanks het ongemak, voelde ik een warme aanwezigheid.
Het gesprek verliep verder langzaam, met momenten van ongemakkelijk zwijgen en diepere gesprekken. Maar er werd nooit echt iets gezegd wat van belang was op dit moment. Ondanks haar jonge leeftijd, droeg Eke een volwassen bedachtzaamheid met zich mee, en ik voelde een mengeling van waardering en verwarring over haar plotselinge komst.
Het liet me met een goed gevoel achter, wat ik dan weer moeilijk vond aangezien Kamila me ook zo'n goed gevoel gaf deze week. Alsof ik voor beiden wat achterhield. Eke was oprecht bezorgd, zoals Kamila dat ook was. De relatie was verder wel totaal anders. Ik had het Eke verteld omdat ik haar vertrouwde en vond dat ze de waarheid verdiende. En dat leek Eke te begrijpen. Maar ondertussen was er een nieuwe waarheid die ik haar nog niet had verteld. Hoe zou ze daarop reageren? Het was de reden waarom ik Kamila nog een beetje verborgen hield.