De volgende ochtend, zaterdag, was het ‘wakker worden’ anders dan anders. We werden wakker gemaakt door gebons op de deur en de stem van Mona. “Gijs! Ilse! Wakker worden, aankleden! Jullie hebben nog tien minuten voor we gaan ontbijten! Te laat is niet eten, goed begrepen?”

Daarna hoorden we wat gelach, vervolgens de stem van Irene: “En als jullie niet op tijd zijn, pak ik de loper van de kamerdeuren, gooi jullie kamer open en haal ik je persoonlijk er uit! En hoe jullie dan gekleed zijn interesseert me dan even niet. Duidelijk?” Ilse keek nogal duf uit haar ogen, dus ik gaf het antwoord maar. “Lieve zuster… Hoe ik gekleed ben… Nee, dat zal je niet zoveel interesseren. Ilse daarentegen…”

Verder kwam ik niet; een meervoudige schaterlach klonk op de gang, gevolgd door een hartgrondig: “Je bent een enorme rotzak, meneer van Dooren!” “We komen er aan, Irene!” Ilse had ook een grote grijns op haar gezicht. Op de gang klonk nog wat gesmoord gemopper, daarna werd het rustig.

“Wat ben jij een lesbo-onvriendelijke bulldozer, Gijs van Dooren. Ik denk dat je spijt gaat krijgen van die opmerking!” Ik knikte. “Ongetwijfeld. Maar ik vond ‘m té mooi om zomaar te laten passeren, Ilse.” Ze zoende me. “Goeiemorgen lekkere vent. Goed geslapen?” Ik knikte. “Prima, met jou tegen me aan.” “Mooi. Wassen en aankleden dan. Ik heb honger, dus binnen tien minuten aangekleed in de bibliotheek zijn, anders zetten ze ons op rantsoen.”

Ik kleedde me ondertussen in de bekende linnen kleding aan en zei: “Rantsoen? Kunnen ze proberen, maar iemand die iets wil gaan eten in de tank is het dan meteen kwijt. Ome Gijs wordt nogal onhebbelijk als hij trek heeft.” Ilse keek me aan. “Ome Gijs? Lijkt me wel lekker hoor, zo’n suikeroompje. Gaat die me dan ook vreselijk in de watten leggen? Met dure hotel-overnachtingen, kleding en juwelen?” Ik trok haar even tegen me aan. “Andersom, meisje. Eerst de kleding en de juwelen en daarna ben je me zó dankbaar dat je jezelf in een hele dure hotelkamer helemaal aan me overlevert.”

Ze duwde me weg en snauwde: “Écht niet. Zo’n type ben ik niet, meneer van Dooren. Ik heet geen Karlijn.” Ik keek vragend en ze legde uit: “Karlijn was een klasgenootje van me op het gymnasium. Vanaf de tweede klas deed ze ‘leuke dingen’ met de jongens in de fietsenkelder. Tegen betaling. En later is ze van school getrapt toen ze met een docent ‘een weekendje weg’ was geweest. De stomme doos liet aan vriendinnen wat foto’s zien en die gingen een eigen leven leiden. Kwamen ten slotte bij haar ouders terecht en een dag later hadden we een lege plek in de klas. En de lessen kunstgeschiedenis vielen een week uit; meneer ten Hove was ook nergens meer op school te vinden.” Ze keek me fél aan. “Zo zit ik dus niét in elkaar. Hou dat goed in de gaten, Gijs!”

Ik trok haar weer naar me toe. “Ben ik blij om, schat. Nou, ben je zover? Anders stormt Mona naar binnen met Irene er meteen achteraan. Gaan we niet willen.” En zoentje volgde, toen bukte ze zich en stapte in haar schoenen. “Ik ben er klaar voor.” “Ja, dat was je gisteravond ook. Meerdere keren zelfs.” Ilse zuchtte en draaide de deur van het slot. “Pestkop.”

Gniffelend liepen we de gang door, de bibliotheek in en keken in de lachende gezichten van de andere dames. “Goedemorgen, tortelduifjes… Lekker geslapen of is dat erbij ingeschoten?” Chantal lachte liefjes. Ik liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. “Dat zou jij als geen ander moeten weten, Chantal. Ik hoop dat jij nog een beetje hebt kunnen slapen, na zo’n nacht vol erotische herrie in de kamer naast je.” Ze snoof. “Waarom denk je dat ik hier ben, Gijs? Niet omdat ik zo goed horen kan, hoor.” Ik keek naar Ilse. “Schat… vannacht kunnen we helemaal los gaan. Mevrouw Lamee hier heeft niets gehoord!”

Droogjes kwam het antwoord. “Lekker… Dan kan ik vannacht me helemaal op jou uitleven met die handboeien en zweepjes!” Gelach vulde de ruimte. “Goed zo, Ilse! Geef ‘m maar op z’n donder!” Grinnikend gingen we aan tafel en de conversatie werd weer gewoon. Na het ontbijt maakte iedereen een hapje klaar voor in de tank en even later hoorden we het ondertussen vertrouwde gesis van perslucht. Ik begon aan een worteltje te knagen; stiekem was ik toch wel benauwd voor de pijn in m’n oren. Maar behalve een beetje druk op de trommelvliezen had ik geen last meer! En het horen ging ook steeds beter!

Chantal en Daisy zaten aan de andere kant zachtjes te praten; toen ik de koptelefoon afzetten kon ik hen, op een enkele uitzondering na, prima verstaan! Dat meldde ik voor de gehoortest dan ook aan Dorothee en die keek vrolijk. “Dat gaan we dan nu eens testen, Gijs! Ga de cabine maar in!” Even even daarna zat ik, weer met een koptelefoon op naar piepjes en brommetjes te luisteren. Toen ik er uit kwam, keken Dorothee en Irene me vrolijk aan.

“Je zit bijna op het niveau wat je van een vent van jouw leeftijd zou mogen verwachten, Gijs. Kijk maar.” Ze liet me de grafiek zien; een rode streep ik het resultaat van vandaag zien, een blauwe het ‘gewenste’ resultaat. Zowel in de lage als in de hoge tonen scoorde ik nog maar iets onder de blauwe lijn. Een derde lijn werd zichtbaar. “En dit was je resultaat bij de eerste gehoortest, Gijs.” Die zat er vér onder. Dorothee keek Irene aan en beiden hadden een grote smile op hun gezicht. “Jij bent in ieder geval een heel stuk vooruit gegaan, Gijs. Je bent het tastbare bewijs dat deze therapie kan helpen!”

Ik knikte. “En daar ben ik heel dankbaar voor en blij om, dames. Eerlijkheid gebied me echter te zeggen dat Ilse de afgelopen nacht regelmatig aan mijn oren heeft liggen…” Verder kwam ik niet. Irene’s ogen bliksemden. “Genoég! Hou die erotische bijzonderheden maar fijn voor je! Ben jij gek…” Ik grijnsde. “Háp…” “Er uit, Gijs! Roep Ilse maar, dan zullen we die eens uithoren over vannacht!” Grijnzend liep ik de bibliotheek in. “De dokter en de zuster zitten op je te wachten, Ilse. En ze hebben wat specifieke vragen voor je.” Haar gezicht keek afwachtend. “Je hoort het vanzelf, schat.”

Ilse verdween en Mona keek me onderzoekend aan. “Je zit het arme kind toch niet op stang te jagen, hé Gijs?” “Nee hoor. Ik heb wél onze lieve dokter en zuster even op tilt gekregen. De resultaten van mijn gehoortest waren prima en ze riepen euforisch dat ik het levende bewijs was dat hun therapie én de operatie hielp. Maar toen ik daarna zei dat Ilse de halve nacht aan mijn oorlelletjes heeft liggen likken en dat dat wellicht ook aan mijn genezing had bijgedragen, werd ons medische duo nogal onhebbelijk.”

De dames schoten in de lach. “Je blijft een enorme rotzak, Gijs”, hikte Daisy. Eén voor één verdwenen de overige dames richting gehoortest. Mona als laatste. En die kwam een beetje bedrukt terug. “Waarschijnlijk moet ik aan een gehoorapparaat. Mijn oren zijn écht verpest door mijn werkomgeving. Hoge tonen hoor ik nauwelijks meer.” Ze keek nu écht sip en op dat moment kwamen Dorothee en Irene binnen.

“Even gaan zitten, mensen.” Dorothee keek de kring rond. “Op Mona na zien we herstel in jullie gehoor. Da’s een goed teken, maar we zijn er nog niet. We moeten de therapie nog een week volhouden. En daarna gaan we kijken of we jullie met een operatie zoals bij Gijs kunnen helpen. Helaas voor Mona is het voor te laat. Maar ook daar is een oplossing voor: gehoortoestellen met anti-geluid.” We keken vragend en ze legde uit: “Kijk, in wezen is het simpel. Geluid is een trilling van lucht. Hoogfrequent geluid: korte trillingen, snel achter elkaar. Lage tonen: langzame trillingen, ver uit elkaar. De receptoren in je slakkenhuis, die trilhaartjes, zijn stuk voor stuk ingesteld op één frequentie. En bij Mona zijn de trilhaartjes voor de hogere frequenties onherstelbaar beschadigd. Zelfs met onze therapie kunnen we ze niet meer overeind krijgen.”

Ik flapte er uit: “Probeer Viagra eens, Dorothee. Helpt over het algemeen prima om iets overeind te krijgen.” Een gemeend boze blik kwam mijn kant uit. “Gijs! Dit is niet iets om flauwe grappen over te maken!” Een harde stomp van Ilse volgde. “Klep houden jij.” Mona kon er gelukkig wél een beetje om lachen. Dorothee vervolgde: “Het bedrijf van Herr Schmidt maakt die gehoortoestellen met anti-geluid ook. Tot voor een paar jaar nogal grote apparaten, maar mede dankzij ASML hebben ze het formaat kunnen verkleinen tot apparaten die achter je oorschelp verborgen zijn en nauwelijks opvallen.” Chantal vroeg: “ASML? Die maken toch machines die halfgeleiders maken?”

Dorothee knikte. “Klopt. Maar ze houden zich ook bezig met toepassingen voor de halfgeleiders zelf. En één van hun dochterondernemingen heeft een jaar geleden als een soort spin-off dat gehoortoestel ontwikkeld. Met gebruikmaking van de allerkleinste chips die de machines van ASML kon maken. Als een soort ‘proeve van bekwaamheid’ zeg maar. En nogmaals: nauwelijks te zien, zeker niet als je je haren over je oren hebt, Mona. En ze werken fantastisch. Hoge tonen worden eruit gepikt, gefilterd en in een lagere frequentie omgezet. Een frequentie die je wél kunt horen.

We hebben een demonstratie meegemaakt. Bijzonder interessant. Eerst kregen we de ‘normale’ geluiden te horen: spelende kinderen, het geluid van zangvogels, piepende remmen, enfin, alles wat maar hoogfrequent is. Daarna kregen we beiden twee van die gehoortoestellen in. De spelende kinderen hadden plotseling de stem van een bas, zangvogels zongen ook twee octaven lager en de piepende remmen leken op het geluid van een trein. Héél apart. Men zei er wel bij dat het voor de cliënt een behoorlijke tijd omschakelen was, omdat je hersenen zijn ingesteld op bepaalde alarmsignalen. En die signalen klinken nu plotseling heel anders, terwijl het potentiële gevaar hetzelfde is. Maar je hoort ze nu ten minste, dat is het grote voordeel. Tevens dempen die toestelletjes al het geluid wat boven de 93 dB is tot ‘normale’, ongevaarlijke waarden. Net als normale otoplastieken. Je binnenoor wordt dus niet meer blootgesteld aan gevaarlijk hoge decibels.”

Ze keek Mona aan. “Lijkt het je wat?” Die knikte, nu met een stuk vrolijker gezicht. “Mooi. Dan maak ik een afspraak dat we volgende week ergens eens naar Enschede gaan. Daar zit dat bedrijf.” Mona vroeg: “En de kosten, Dorothee?” Ze wees naar Irene, die meteen zei: “Half om half, Mona. De helft moet je zelf ophoesten, de andere helft komt voor rekening van je zorgverzekeraar. Wellicht vergoeden ze over een paar jaar alles, maar het is nu nog in een experimenteel stadium. Dan zijn de ziektekostenverzekeraars nogal terughoudend. En nóg een nadeel: Die dingen vréten batterijen.”

Ik hield me in om weer een lollige opmerking te maken, maar nu was het Chantal die begon te grinniken. “Ach, er zijn meer dingen die batterijen vreten, Mona… Sinds mijn scheiding weet ik daar alles van.” Even was het doodstil, toen schoot iedereen in de lach. Dorothee hief haar vinger op naar Chantal. “Pas jij een beetje op, mevrouw Lamee? Met je gewaagde opmerkingen, potverdorie… Ik had zo’n opmerking eerder van Gijs verwacht.” Ik keek haar met een onschuldig gezicht aan. “Geen flauw idee waar u het over heeft, dokter…” Ze snoof. “Schijnheilige kerel…”

Toen klapte ze in haar handen. “Tot zover de batterijen van Chantal. Douchen jullie, om half een gaan we eten. Kleren aantrekken voor een lekkere boswandeling; behalve Gijs en Ilse, die mogen Denekamp onveilig maken.” Ik stootte Ilse aan. “Kom schatje. Lekker douchen.” Mona keek ons aan. “Kijk je uit, meneer van Dooren? Als ik ook maar iéts ondeugends vermoed: ik storm weer je kamer in als je onder de douche staat. Of in je badjas.”

Ik trok Ilse tegen me aan. “Dat durf je niet. Dan krijg je de nagels van deze dame in je gezicht.” Ilse lachte haar uit en Mona trok een sip gezicht. Daarna gingen we douchen, Ilse eerst. Ik zat nog even te peinzen over Mona. Die was écht sip geweest. Gelukkig had Dorothee haar een beetje uit die dip kunnen halen, maar vrolijk was ze niet. Even later kwam Ilse in badjas en met natte haren uit de douche. “Jouw beurt, Gijs.” Ik knikte. “Kun jij zo dadelijk even bij Mona langs gaan en vragen hoe het nu écht met haar is? Ze heeft er volgens mij behoorlijk last van dat haar oren ongeneeslijk naar de knoppen zijn.” Ilse knikte langzaam. “Goed idee. En lief van je dat je aan haar denkt.” Ik haalde m’n schouders op. “Ze is ook lief voor ons, schat. Een mooi mens. Die wil ik niet sip zien.”

Na het douchen kleedde Ilse zich netjes aan. Een rokje, blouse, open schoentjes met een hakje en haar blonde haren dansend om haar hoofd. Ze had zich een beetje opgemaakt. “Jij ook nette kleren aan, Gijs! Ik wil wel naast een knappe vent lopen!” “Oké, oké…” Mijn nette broek, overhemd en een colbertje kwamen uit de kast en een lange kus van Ilse volgde. “Ja, zó wil ik met jou wel boodschappen doen. Mijn knappe vent.” “En mijn nog knappere vriendin…”

We omhelsden elkaar, ik sloeg mijn armen onder haar billen en tilde haar iets op. “We gaan er een gezellige middag van maken, Ilse. Niet alleen maar bij die elektrazaak naar binnen wippen, TV uitzoeken en terug. Ik wil ook gewoon lekker met je door de stad wandelen. Ik ken Denekamp niet, maar…” Ze keek me van vlakbij héél ondeugend aan. “Bij die elektrazaak binnen wippen? Hoorde ik je nou goed, Gijs van Dooren? Foei! Daar vindt het winkelpersoneel vast iets van. Of ze willen meedoen natuurlijk… Daar ben ik niet zo’n voorstander van.” Ik zuchtte. “Ik ook niet. Het personeel zal wel uit kerels bestaan, en ik ben niet zo van de mannenliefde, schat.” Ze keek bedenkelijk.

“Kom mevrouw de Wind. Je wilde nog even met Mona kletsen.” Ik liet haar los, gaf een tikje tegen haar billen. “Leuk rokje trouwens… En een panty aan je mooie benen. Lekker sexy. Kan ik wel waarderen!” Met de deurklink in haar hand zei Ilse plagend: “Het winkelpersoneel misschien ook wel…” Toen wipte ze snel de deur uit en de gang over. Ik liep de bibliotheek in. “Waar heb je Ilse gelaten, Gijs?” Chantal keek vragend. “Die is Mona even moreel aan het ondersteunen. Heeft ze nodig.” Daisy knikte. “Prima ideetje van Ilse.”

Een kwartiertje later kwamen beide dames binnen. Mona gelukkig wat vrolijker kijkend. “Sorry meiden, ik zat even in een dipje. Maar daar heeft deze lieve juffrouw me effectief uitgehaald.” Ze wees naar Ilse, die zachtjes lachte. “Mona heeft ook veel voor mij gedaan. En dan is het fijn als je wat terug kunt doen.” Dorothee knikte. “Zo is dat, Ilse. Als iedereen dat nu eens deed, zou de wereld er een stuk beter uitzien.” We gingen aan tafel en de conversatie was opgewekt, gelukkig. En na het eten kregen Ilse en ik te horen: “Húp, naar Denekamp jullie! En terugkomen met een mooi beeldscherm! En daar willen we vanavond van genieten, dus…” Ik keek Ilse aan. “Nou, dat belooft wat. Zaterdagavond… Wordt het porno of voetballen?” Ze gaf me een stomp. “Engerd! Doe niet zo gek!”

Ik haalde de sleutels van mijn auto uit mijn kamer en mijn portefeuille. Die had ik de hele week in de kast laten liggen. “Kom dame, instappen; we gaan Denekamp onveilig maken!” Gelukkig was mijn Volvo V60 ruim genoeg om een fors beeldscherm in te vervoeren. Ilse stapte in en keek waarderend rond. “Dit is best een leuke auto, Gijs… En netjes! Soms stap je wel eens in auto en denk je: ‘Mag ik een vuilniszak om over de bekleding heen te leggen?’ Zó smerig…”

Ik knikte. “Ik hou m’n auto altijd schoon en opgeruimd. Schoon omdat je nooit weet of je ergens een leuke dame oppikt en opgeruimd omdat het ronduit gevaarlijk is als je allerlei rommel in je auto laat rondslingeren. Bij een botsing vliegen er dan allerlei projectielen door je auto. Ooit eens een keertje bij een van m’n collega’s in de auto gezeten. Die had jonge kinderen die het interessant vonden om kiezelstenen te verzamelen. Op de achterbank stond zo’n bewaardoos; vol met kiezels. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als je een frontale botsing krijgt…

Maar goed. Mevrouw: heeft u uw riem vast? Mooi, dan kunnen we.” Rustig reed ik de poort uit en even rustig op het half-verharde pad richting Denekamp. “Jouw auto is wel héél stil…” Ik knikte. “Plug-in hybrid. Veertig kilometer elektrisch, daarna diesel. En die diesel is een vijf-cylinder, die hoor je zachtjes brommen. Tenminste… als je normaal rijdt. Als je écht gas geeft en boven de 3.500 toeren komt, hoor je de motor brullen. Maar dat doe ik niet zoveel. Geen trek in.”

Op de N342 gaf ik iets meer gas en even later reden we Denekamp in. “Wat gaan we doen? Eerst wat rondwandelen en daarna naar een TV kijken of…?” “Eerst even rondkijken, Gijs. Eventueel een terrasje pakken. Niet alleen maar zaken doen en dan meteen terug.” Redelijk rechttoe-rechtaan bereikten we het centrum. Ik kon op een grote parkeerplaats de auto kwijt en we stapten uit. De elektrawinkel bevond zich links van ons, een hotel voor ons en het echte centrum was verstopt achter het hotel. “Eerst even rondkijken, Gijs. Ilse lachte even. “Wie weet, heeft Denekamp ook een leuke lingeriewinkel…”

Ik keek haar aan. “Dan ga ik met je mee naar binnen dame. En jij gaat allerlei sexy setjes passen en ik ga ze keuren. In het pashokje!” Ze hoonde. “Dat durf jij niet. Ik denk dat jij niet eens mee naar binnen gaat, laat staan dat je setjes gaat ‘keuren’ en al helemaal niet in het pashokje, grote opschepper dat je bent!” Ik trok haar tegen me aan. “Maak me niet gek dame…” Ze duwde zich van me af. “Dat ben je toch al. En nu, voor je met een grote bult in je nette broek staat: lopen! Ik wil weer eens lekker op een terrasje zitten met een glas voor me waar iets aangenaams in zit.” We liepen om het hotel heen en kwamen uit op een soort marktplein. Terrasjes aan beide kanten, redelijk moderne panden…

“Krijg nou wat! Een gemeentehuis met daaronder allemaal restaurantjes en kroegjes…” Ik wees. “Wel fijn voor de ambtenaren”, giechelde Ilse. “hoeven ze in hun middagpauze niet zo ver te lopen voor een biertje. Of ze bellen om half vijf hun vrouw met de mededeling: ‘Schat het wordt wat later, ik moet nog wat stukken wegwerken!’ en gaan vervolgens één trap af en duiken met de collega’s de kroeg in…” “Wat denk jij slecht over de hardwerkende ambtenaren van de Gemeente Dinkelland. Enfin, de politiepost zit er recht tegenover; ook makkelijk als de dames en heren gemeenteambtenaren los gaan en er een bende van maken.” Ik gaf Ilse een tik op een bil en ze lachte ondeugend.

Even liepen we verder; een grote, grijze kerk aan één kant van het plein. “Ook lekker makkelijk: ’s Zondags naar de mis en dan het plein oversteken, de kroeg in, bijkomen van de donderpreek van meneer pastoor.” Ilse wees. “Dát lijkt me een aardig terrasje. Met parasols, kunnen we een beetje in de schaduw zitten terwijl we van een drankje genieten.” We streken neer op een terrasje met uitzicht op het plein en de kerk. Het was redelijk druk op het plein; mensen liepen af en aan met boodschappen, snelwandelend, slenterend, met en zonder kinderen, af en toe een paar fietsers… Vanuit de schaduw konden we het geheel goed aanschouwen en waar nodig van commentaar voorzien. Ilse van achter haar vruchtensap, ik van achter mijn cola.

Na het afrekenen slenterden we nog wat verder: een nogal fantasieloze winkelstraat in met de bekende ketens: Blokker, Marskramer, een Hema en iets verder: ‘Mencave’: een herenmodezaak. We stonden er voor en ik keek nogal misprijzend naar het bord boven de luifel. Ilse vroeg: “Is er wat?” Ik wees. “Een joekel van een spelfout in de naam van je winkel… ‘Mencave’ Meervoud. Dat zou inhouden dat er meerdere mannen in die grot zouden moeten verblijven. Leuke naam voor een homobar, maar niet voor een herenmodezaak.”

“Zit u mijn mooie winkel nou voor een homobar uit te maken, meneer?” Van achter de deur kwam een man van een jaar of veertig naar buiten. Gelukkig niet agressief, eerder met een spotlachje om zijn lippen. Ik stond even met de mond vol tanden, toen antwoordde ik: “Nou ik filosofeerde even hoe het eruit zou zien in een ‘mencave’ met meerdere kerels. Vast wel gezellig, maar niet helemaal mijn smaak. Dan deel ik liever mijn ‘mancave’, enkelvoud, met deze jongedame hier.” Hij grinnikte. “Begrijp ik helemaal. Maar… kom binnen, dan kan ik uw vooroordelen over mijn ‘Mencave’ wellicht wat bijschaven.”

Ik aarzelde even, maar een por van Ilse duwde me naar binnen. “Ik wil ook wel eens meemaken hoe het er in een mancave aan toe gaat, Gijs, dus…” Ik boog me naar haar toe en fluisterde: “Levensgevaarlijk meisje. Denk aan je maagdelijkheid!” Ze proestte het uit. Ik keek rond en het ‘kat-in-vreemd-pakhuis-gevoel’ bekroop me. Ik wist mijn maten en bestelde mijn kleding altijd online. Zo’n winkel met allerlei poppen-in-pak vond ik niks en aan het omkleden in een pashokje had ik een bloedhekel; jezelf in een broek wurmen in een nét te klein hokje met een gordijntje ervoor wat nét niet goed sloot, terwijl een meter verder een ouder echtpaar stond te kissebissen over een trui die wel of niet goed stond…

Ilse was aan het snuffelen tussen de kleding. “Dit pak zou je best wel eens goed kunnen staan, Gijs!” Ze trok een lichtblauw pak uit het rek. De eigenaar of verkoper keek naar mij en naar het pak. “Mag ik wat bot zijn, mevrouw? Dat pak gaat uw echtgenoot niét goed staan.” Ik keek hem aan. “Mag ik u gelijk geven? Ik ben haar echtgenoot nog niet. Maar wie weet…” Ilse werd rood. “Kerels… Maar waarom zou het hem niet staan, meneer? U heeft een reden om dat te zeggen.”

Hij nam het kostuum van haar over en hield het even voor mij. “De kleur, mevrouw. Dit pak maakt zijn gezicht flets. Als hij het op z’n bruiloft zou dragen, zouden de gasten denken dat hij al drie weken niets gegeten had. En u, als kersverse bruid, zou de schuld krijgen…” Ilse bitste meteen: “Echt niet! Die schuld zou dan compleet bij z’n moeder liggen, want voor ons trouwen woonde hij daar nog. Niks ‘samenwonen’ of zo; ik ben netjes opgevoed!” Ze stak haar neus in de lucht. De verkoper gniffelde en keek me aan. “Ik heb medelijden. Héél even. Maar goed: ik raad u deze kleur af. Iets lichter zou een stuk beter staan.” Hij hield een ander kostuum voor me: een iets andere tint blauw. Ilse bekeek het even en zei toen gedecideerd: “Passen, Gijs. Nú. Dit staat je mooi.”

Ik keek haar even aan. “Maar ik heb helemaal geen nieuw pak nodig schat…” Ze schudde haar hoofd. “Nu wel. Omdat ik het zeg. Húp!” Wanhopig keek ik naar de verkoper, maar die zei droogjes: “Luisteren naar je vriendin, jongeman. Begin er nu alvast maar mee; als jullie getrouwd zijn moet dat een tweede natuur zijn, anders haal je je gouden huwelijksfeest niet.” “Fijne hulp bent u”, mopperde ik. “Ik dacht dat deze zaak ‘Mencave’ heette. Men de nadruk op ‘Men’… En u laat een dame zomaar de leiding overnemen? Enfin dat argument over een gouden huwelijksfeest is wel valide. Vooruit met de geit.”

De man wees me de pashokjes. Gelukkig redelijk ruim bemeten, inclusief stoel en grote spiegel. Ik trok m’n eigen kleren uit en het pak aan. De man had wel kijk op maten; het paste prima! Ik keek in de spiegel en moest bekennen dat het goed stond. Even wat kniebuigingen doen… armen boven het hoofd, zijwaarts buigen… Nergens hoorde ik naden kraken en er sprongen ook geen knoopjes weg, dus dat zat wel snor. Oké, als ik Ilse er een plezier mee deed… Ik wilde het pak alweer uittrekken toen ik haar stem hoorde. “Moet ik bij je in het pashokje komen, of kom jij naar buiten, Gijs?”

“Ik kom wel naar buiten schat. Anders gebeuren hier allemaal dingen die men in een nette herenmodezaak in Denekamp niet zo op prijs stelt…” Ik hoorde de verkoper lachen. Ik trok mijn schoenen aan, deed het gordijn open en stapte naar buiten. Een bewonderend fluitje kwam me tegemoet. Ilse nam me van top tot teen op en knikte. “Dit staat je prima, Gijs. Kópen.” Voor de vorm mopperde ik: “Nou, daar gaat het budget voor een 55 inch OLED TV…” Ilse gniffelde. “Dan ga jij maar in dit pak voor in de bibliotheek staan. Véél interessanter dan een voetbalwedstrijd.” “Ik weet niet of Dorothee en Irene daar ook zo over denken, schat. Die zijn niet zo geïnteresseerd in knappe kerels in een mooi kostuum.”

“Ze wennen er maar aan”, snoof Ilse. “Kopen. Nú!” “Mag ik het eerst even uittrekken, schoonheid? En voor de duidelijkheid: in het pashokje, zonder dat jij erbij bent? Mooi, dank je wel alvast. Meneer: excuseert u me voor een paar minuten.” Voorzichtig trok ik het kostuum weer uit. Ondanks mijn symbolisch gesputter had ik wel in de gaten dat het inderdaad goed stond. En het zat ook prima. Met m’n eigen kleren weer aan en het pak netjes over het hangertje kwam ik weer naar buiten. “Zo. Da’s de eerste keer in zeker 5 jaar dat ik weer eens iets in een winkel heb gepast. Maar goed: dit keer stond er een mooie dame trappelend te wachten buiten het pashokje. Heeft ook wel iets.”

Ik gaf het pak aan de verkoper. “Ik kreeg de opdracht om dit pak te gaan kopen. Daar heeft u vast geen bezwaar tegen.” Hij lachte. “Nee, zeer zeker niet. Ik zal het eerst netjes inpakken voor u.” Toen dat gebeurd was, trok ik mijn bankpas en even later was ik 584,50 euro armer. “Dit eerst in de auto leggen, Ilse.” Ze knikte. “Ja. Daar moet je niet de hele tijd mee over je arm lopen.” Dus: terug richting parkeerplaats, het pak achterin en de auto weer dicht. “Zo. En nu op zoek naar een leuke lingeriewinkel. Liefst eentje waar de clientèle de panty’s en de nylon mogen passen onder een leuk, kort rokje…”

Ik kreeg een dreun op m’n arm. “Gék! Niks ervan. Nu eerst die TV. Weet je wat? Jij gaat een technische discussie voeren in die elektrazaak, ik ga ondertussen op zoek naar een lingeriewinkel. Deal?” Ze keek me verleidelijk aan, van onder haar lange wimpers. “Je ben een doortrapte haaibaai met je mooie wimpers, Ilse de Wind…” Ze knikte. “Ja. En daar ga jij nog heel lang last van krijgen. Over een uur hier weer terug, oké?” En ze liep terug, richting winkelstraat.

Nou, tot zover de vrijheid van het vrijgezelle leven, Gijs van Dooren… Vanaf nu zit je gewoon zwaar onder de plak bij een rechtenstudente. Wat moet dat worden als mevrouw de Wind ooit ‘Meester de Wind’ is? Waarschijnlijk meteen uit werk de stofzuiger in handen gedrukt krijgen. Hoofdschuddend liep ik de elektronicazaak in…

Ik stop even met 'Tinnitus'. Gebrek aan inspiratie, denk ik.

Ja, ik kan in de villa een enorme orgie laten ontstaan, maar daar ben ik niet zo van.

Bovendien wil ik me wat meer verdiepen in het verschijnsel 'doofheid'.

Ik kwam er achter dat ik daar te weinig van weet en dat maak het verhaal wat slapjes.

Ik kan me beter in- en uitleven in 'Mini'.

Sorry!

Groet, Keith.