Na het ontbijt ruimden Sanne en Mieke de tafels af en zetten ze de vaatwasser in de bijkeuken aan het werk. Het uitruimen zou Netty wel weer doen als ze morgen weer terug was.
De familie trok zich terug in de grote woonkamer in het centrale hoofdgedeelte van de villa. De broers Martijn en John hadden de open haard weer aangestoken zodat er een sfeervol vuurtje knapperde.
De grootouders van beide families hadden zich teruggetrokken in de kleinere woonkamer in de westvleugel van de villa. Behalve de privé woonvertrekken van de ouders van Richard Stenhorst bevonden zich hier ook het binnenzwembad, de sauna, de tv-kamer, de biljartkamer en de rode salon die ook wel de rooksalon genoemd werd.

De vijf kleinkinderen vermaakten zich met spelletjes aan de grote leestafel in de bibliotheek die naast de pianokamer en schuin tegenover de blauwe salon gelegen was. Sanne had hier tijdens haar jeugd vele uren zitten studeren. Maar na enige tijd wilden ze graag naar buiten om een sneeuwpop te maken.
Tweede Kerstdag was op Villa Stenhorst niet zo formeel als de twee dagen daarvoor. Door de traditionele rit te paard na de lunch gold er op deze dag geen dresscode. De volwassen die gingen rijden droegen meestal ruiterkleding of gingen casual gekleed. Zoals de Van den Bergs die een makkelijk zittende spijkerbroek aangetrokken hadden. Sanne had geadviseerd om niet voor een heel strakke broek te kiezen want dat is niet zo handig op een paard.

Nu ze geen nette kleren meer aanhadden kregen de kinderen van hun ouders eindelijk toestemming om buiten in de sneeuw te mogen spelen.
De kinderen juichten.
Want hoewel de Kerstdagen in Villa Stenhorst zeer gezellig en sfeervol waren kan je kinderen niet eeuwig vastbinden op een stoel en ze vermanen om hun nette kleding niet vies te maken. Natuurlijk hadden ze gisteren wel uitvoerig met hun Kerscadeautjes kunnen spelen. Na twee dagen binnen opgesloten te zitten mochten ze nu eindelijk naar buiten… de sneeuw in.

De volwassen zaten in de sfeervol versierde woonkamer rond het haardvuur en de Kerstboom.
Hoewel het nog vroeg was had Richard zichzelf een glas whisky ingeschonken. Het was ten slotte Kerst.
Zijn favoriete vertrek in de villa was eigenlijk de rode salon waar hij graag de krant las en de beursberichten volgde onder het genot van een goed glas whisky en een sigaar. Als aan de ene kant van de wereld de beurs sloot, opende die zich juist aan de andere zijde van de wereldbol.
Richard hield zich bezig met vastgoed en minder met aandelen. Daar had hij zijn beursanalisten en beleggingsadviseurs voor. Maar hij vond het interessant om te weten hoe de economie zich ontwikkelde. Bovendien moest hij mee kunnen praten met zijn cliënten die zeer vermogend waren. Ze behoorden tot de rijksten ter wereld.
De Stenhorst Investment Group (SIG) had alles in huis om aan de meest exorbitante wensen van hun VIP-cliënten te gemoed te komen. Geen wens van de klant was te gek. Richard Stenhorst was een zakenman die in oplossingen dacht. Een probleem was voor hem een uitdaging. Hij verkocht niet graag nee tegen een cliënt. En de opdrachtgevers waar hij voor werkte hadden enorm veel geld en waren zo gewend om hun zin te krijgen dat ze ook geen nee wilden horen. Geld speelde voor hen vaak geen rol. Zij wilden exclusiviteit en dat mocht wat kosten.

SIG was van alle markten thuis.
Niet alleen bouwkundig, maar ze werkten ook samen met binnenhuisarchitecten, specialisten in sfeerverlichting, tuinarchitecten, kunstenaars, meubeldesigners, beveiligingsspecialisten, badkamerspecialisten, zwembad bouwers, sauna specialisten en wat al niet meer. Een tennisbaan, thuisbioscoop of bowlingbaan waren geen ongewone opties. Een boothuis voor een luxe jacht of een helikopterplatform behoorden ook tot de mogelijkheden al waren voor dat laatste wel de nodige strenge vergunningen nodig. Maar SIG had ook uitstekende bedrijfsjuristen.
Sommige cliënten hadden volgens Martijn zoveel geld dat ze amper wisten hoe ze het moesten besteden en SIG speelde daar handig op in.
Natuurlijk ging SIG zeer discreet om met de privacy van hun opdrachtgevers. Vaak waren het filmsterren, sportlieden, artiesten of bekende tv-persoonlijkheden.

Richard dronk en rookte niet veel. Zijn sigaar met een glas whisky was gewoonlijk zijn favoriete moment van de dag. Een rustmoment in zijn vaak propvolle en drukke agenda. Voor het beheer van zijn agenda, de notulen en het aannemen van telefoontjes had hij zijn onmisbare, trouwe secretaresse Esther. Alleen familieleden en enkele zeer goede vrienden hadden zijn persoonlijke nummer. Wie Richard Stenhorst wenste te spreken moest eerst langs zijn secretaresse.
De gesprekken met cliënten waren persoonlijk en zeer vertrouwelijk. Maar Esther had de hoogste bedrijfsclassificatie graad binnen SIG waardoor zij toegang had tot zeer vertrouwelijke bedrijfsinformatie. Discretie was een key-word. Esther was loyaal aan het bedrijf en zou nooit uit de school klappen. Onlangs had SIG een zeer uitgebreide SM-kelder laten bouwen in een meer dan 40 miljoen dollar kostende villa in Beverly Hills in Los Angeles. De opdrachtgever was een zeer bekend acteur maar zijn kinky hobby zou zijn filmcarrière en imago kunnen schaden.
De werklui hadden allen een geheimhoudingsverklaring moeten ondertekenen. Maar zelfs zij kenden de eigenaar van de villa niet. Die bekeek zijn nieuwe stulpje alleen buiten de werktijden om in gezelschap van een breedgeschouderde body guard.

Martijn trof eens een geheel naakte, beroemde zangeres aan die stoned door de cocaïne met hem naar bed wilde gaan. Ze was totaal van het padje af. Martijn bedankte echter voor de eer.
Zo kenden Richard, Martijn en Esther meer geheimen over verboden relaties, vreemdgaan, vreemde hobby’s, excentriek gedrag, afkoopregelingen bestemd als zwijggeld, drank en druggebruik van de internationale jetset. Geheimen die cliënten van hen ernstig konden schaden en die daarom binnen een kleine vertrouwde kring binnen SIG hoorden te blijven en nooit naar buiten mochten komen.
Discretie was met gouden letters in het businessplan van SIG geschreven. Richard Stenhorst wist dat als via SIG iets uit zou lekken ze door de betrokken client konden worden aangeklaagd. Dat zou via de rechtbank een forse schadevergoeding op kunnen leveren en gevolgen kunnen hebben voor toekomstige opdrachten. In het uiterste geval zou dat zelfs het einde van SIG kunnen betekenen.
Martijn vertelde daarom nooit iets door. Zelfs niet aan zijn vrouw Tracy.

Léonore Stenhorst zag tot haar voldoening dat de beide families gemoedelijk in elkaar opgingen. Ze zag wel dat leeftijdsgenoten elkaar opzochten, maar de Stenhorsts en de Van den Bergs zaten door elkaar heen verspreid. De gesprekken liepen ook door beide families heen. Er waren geen twee kampen zag ze tevreden.
De sfeer was ontspannen en uitgelaten. Het leek alsof beiden families al jaren samen Kerst vierden in plaats van dat dit pas de eerste keer was. De Van den Bergs hoorden er al helemaal bij. Sannes broers waren blij dat hun jongere zus het geluk gevonden had. Sanne was gek op Mark en hij was goed voor haar. Dat waardeerden ze. De romantiek spatte ervan af.
Mieke zag dat de broers erg op hun zus gesteld waren. Tussen de beide moeders Léonore en Linda klikte het ook erg goed.

Tracy’s familie woonde in de Verenigde Staten. Daarom hadden ze weinig contact met hen.
Tracy was zelf geboren en getogen in Brooklyn in New York. Daarna was ze als jong meisje met haar ouders meeverhuisd naar Massachusetts waar ze aan de universiteit van Harvard had gestudeerd waar ze Martijn leerde kennen. Door haar universitaire opleiding en haar beroep als makelaar paste perfect in de familie.
Martijn en Tracy hadden samen twee zonen en een dochter.

De Stenhorts hadden een familie-appartement in Queens, New York. Richard Stenhorst gebruikte het appartement vaak als hij in New York was voor zaken. Queens is wat minder prijzig dan het peperdure Manhattan en in de buurt van de luchthavens van JFK en LaGuardia. Uiteraard gebruikte Tracy het ook vaak als ze op familiebezoek ging in haar moederland of voor een korte vakantie. Ze had nog een paar oude vriendinnen die in New York woonden.
Martijn was druk met zijn werk in het familiebedrijf. Maar Tracy kon het zich als zelfstandig makelaar wel eens veroorloven om er zonder haar echtgenoot even een weekje tussenuit te knijpen. Ze was Martijn vanwege de liefde naar Nederland gevolgd. Maar soms miste ze haar vaderland en had ze het even nodig om haar geboortegrond te bezoeken.

Monique had niet veel op met New York. Zij en John maakten daarom minder gebruik van het appartement. Hun kinderen waren bovendien jonger dan die van Martijn en Tracy. Een lange vliegreis is met kleine kinderen niet erg aan te raden. Zij bleven daarom graag wat dichterbij huis.

Léonore en Sanne verbleven soms ook in het appartement in Queens. Bijvoorbeeld als ze in New York gingen shoppen voor de Kerstdagen. Vaak sloot Tracy zich dan bij hen aan. Sanne en Mark zouden er ook enkele dagen verblijven als ze in het voorjaar naar New Jersey gingen voor de reünie van Princeton.
Sanne kwam er al van kinds af aan en voelde zich als een vis in het water in de stad. De familie kende de beste restaurants, de mooiste winkels en de leukste en populairste bars in New York. De Stenhorsts bezochten regelmatig theatervoorstellingen op Broadway in het stadsdeel Manhattan. Vooral Richard en Léonore waren dol op theater en musicals.

Met de familie van Monique had Léonore wat meer contact.
Monique was met haar jongste zoon John getrouwd. Ook zij kwam net als Mark -vanuit het perspectief van de familie Stenhorst gezien- uit een ‘normaal’ gezin. Maar ze had zich goed aangepast.
Richard had het opvallend genoeg wel meteen geaccepteerd dat John met Monique wilde trouwen. John had een goed stel hersens en een gedegen opleiding gehad. Maar hij had niet de zakelijke talenten van zijn broer Martijn en vooral niet die van zijn zus Sanne. John was in tegenstelling tot Martijn niet zo in vastgoed en zaken geïnteresseerd. En na het dramatische verlies van zijn oudste zus Ilse wilde hij graag cardioloog worden. Richard had in zijn oudste zoon al een opvolger van het familiebedrijf en hij begreep en respecteerde daarom de keuze van John.

Van zijn zeer getalenteerde oogappel Sanne had hij hogere verwachtingen. Het stak Sanne daarom dat haar vader geen probleem had gehad met het huwelijk van John met Monique, maar zich aanvankelijk wel verzette tegen haar wens om met Mark te trouwen. Met haar hersens en uiterlijk kon zijn dochter wel iets beters krijgen was zijn opvatting.
Richard Stenhorst zou nooit zo ver gaan om dat huwelijk te blokkeren. Zeker niet omdat zijn vrouw Léonore aan Sannes kant stond. En Richard was dan wel een zeer succesvol zakenman, binnen de familie had Léonore vaak de beslissende stem. Zij was de vrouw die de familie bij elkaar hield. Richard gaf alleen aan dat hij er niet blij mee was en dat Sanne een betere keuze kon maken. Maar het irriteerde Sanne mateloos dat John geen strobreed in de weg gelegd was en zij wel.
‘Waarom meet jij met twee maten? Ben ik minder dan John omdat ik een meisje ben?’ had Sanne haar vader vinnig toegebeten.
‘Integendeel! Jij hebt alles in jou om de absolute top te bereiken maar je doet er niks mee! Stop met dromen en denk aan je toekomst’ had Richard haar geantwoord.
Maar Richard was ten slotte toch bijgedraaid. En na de gala-avond in Milaan zag hij in dat hij zich lelijk had vergist.

Tracy en Monique zaten wat verder van het haardvuur af. Dat was een strategische keuze zodat ze door het grote raam hun kroost buiten een beetje in de gaten konden houden.
Sanne ging voor het raam staan en keek naar haar neefjes en nichtjes die buiten in de sneeuw speelden. Kevin en Tom, de oudste jongens torsten een grote sneeuwbal op de onderste sneeuwbal. Het kostte hen enige moeite maar met hulp van hun nichtje Maddy lukte het hen uiteindelijk om met vereende krachten het rompgedeelte op het onderstel te krijgen van wat een sneeuwpop moest worden. Het stuk dat bij deze operatie afgebroken was werd met kunst en vliegwerk weer op zijn plaats geplakt en gerepareerd. Gelukkig was de kop kleiner en minder zwaar, maar die moesten ze wel hoger tillen. De kleine Inge stak van vreugde haar handjes in de lucht.

Mark keek naar zijn vrouw en kon wel raden waar zij aan dacht.
Sanne wilde na de jaarlijkse reünie van Princeton graag moeder worden. Ze zou binnenkort gaan stoppen met de pil.
Mark was na alle verhalen en de kennismaking met Kaitlin en LeAnn wel nieuwsgierig geworden naar de rest van de groep. Die dames hadden een sterke band met elkaar wist hij. Dat beloofde twee leuke weken te worden. Sanne had vier jaar in New Jersey gewoond en gestudeerd en Mark wilde graag wat meer van haar verleden zien en horen. Bovendien zou hij dan ook Kaitlin weer zien. De zwartharige Amerikaanse schone waarmee hij samen met Sanne een heerlijk trio had mogen beleven in Milaan.
Katilin… wat een vrouw was dat!
Mark verheugde zich erop om haar weer te zien.

Nu Sanne haar neefjes en nichtjes buiten in de sneeuw zag spelen kon het niet anders dan dat zij nu over haar kinderwens nadacht.
Het waren de kinderen van haar beide broers. Ze had wel eens op hen mogen passen toen ze nog hier in Nederland woonde. Ze was dol op haar neefjes en nichtjes en dat had haar wens om ook een gezin te stichten alleen maar aangewakkerd. Andersom was tante Sanne ook bij hen erg geliefd.
Sanne had met Mark nu de liefde van haar leven gevonden. Maar ze was inmiddels al wel 34 jaar. En ze naderde de 35 al. Dus het moest het komende jaar gebeuren. Gelukkig deed Sanne veel aan sport en was ze in een goede conditie.

Sanne liep naar de garderobe in de grote hal om haar ski-jack aan te trekken.
Ze twijfelde even of ze ook een muts op zou zetten. Ze had een voorgevoel en nam haar voorzorgsmaatregelen. Daarna liep ze naar buiten.
Inge, de 6-jarige dochter van John kraaide het uit van plezier.

“Tante Sanne! Kom je met ons spelen…? Kijk eens naar onze mooie sneeuwpop! Wat is hij groot he?” zei ze trots.

Sanne maakte vroeger ook vaak sneeuwpoppen met haar broers en haar zus. Ze had een oude hoed en een sjaal meegenomen om de sneeuwpop te versieren. En een grote winterpeen en kooltjes als neus, ogen en mond. Samen met de meisjes Inge en Maddy, de 8-jarige dochter van Martijn kleedde ze de sneeuwpop aan. De meisjes doopten de pop meteen om tot Snowy.

Plots kreeg Sanne een sneeuwbal in haar nek van Kevin, de oudste zoon van Martijn. Hij was met zijn 12 jaar een jaar ouder dan zijn broer Tom.
De meisjes namen het op voor hun tante. Maddy gooide terug, maar ze kon niet zo hard en ver gooien als haar broers met haar korte armpjes. Inge maakte enthousiast sneeuwballen en gaf ze aan haar nichtje en tante als munitie. Sanne ging voor Inge staan zodat de jongens het kleine meisje niet konden raken. De jongens mikten echter alleen op hun tante.
De vierjarige Niels vluchtte snel naar binnen waar hij met een kop warme chocolademelk werd opgevangen door zijn moeder Monique.

Tracy, John, Mark en Mieke kwamen ook buiten kijken. Martijn keek liever toe vanuit het grote raam in de woonkamer. Evenals de ouderen.
Tot hilariteit van de kinderen ontstond er een ludiek sneeuwballengevecht over en weer waarbij kinderen hun ouders bekogelden en volwassen elkaar onderling. John en Sanne namen elkaar ook te grazen. Sanne had dan wel een sjaal en een muts opgezet, maar ze kon niet voorkomen dat haar broer van dichtbij een sneeuwbal in haar hals mikte. Ze voelde hoe de koude sneeuw tussen haar borsten naar beneden gleed. Ze kreeg een flashback van haar jeugdjaren. Want toen flikten de plaaggeesten van broers dit trucje ook bij hun zussen. Tot jolijt van de jongens natuurlijk. Er was echter wel een verschil. Destijds had ze nog geen borsten en nu wel. Ze voelde door de kou haar tepels verstijven.

Intussen namen Kevin en Tom hun moeder Tracy onder vuur. Inge zat bij Mark op zijn rug en probeerde tevergeefs haar neven te raken. Maddy liep overal tussendoor en gooide naar alles wat bewoog.
Er werd echter wel opgelet dat de kleinsten gespaard werden. Of hoogstens van dichtbij zacht werden geraakt op het lichaam, maar zeker niet op het hoofd. Vooral de meisjes Maddy en Inge gilden het uit van plezier. Na twee feestdagen in nette kleding konden ze nu eindelijk hun energie kwijt. En dat tante Sanne meedeed vonden ze ook dikke pret.

Het tafereel werd vanuit de woonkamer aandachtig gadegeslagen.
Vooral Léonore genoot.
Het onderspuiten van de grote voortuin met kunstsneeuw kostte dan wel wat, maar was ook dit jaar weer een groot succes. Zowel voor de Kerstsfeer als voor de kleinkinderen die nu helemaal los konden gaan.
Léonore hield van Kerst en gezelligheid. Deze dagen met de hele familie waren dan ook gouden dagen voor haar.

Na de sneeuwpret werden de kinderen binnen getrakteerd op warme chocolademelk, een krentenbol en een banaan. En Tracy had deze ochtend zowaar chocolade muffins gebakken. Met rode wangen lieten ze het zich goed smaken.
De volwassenen genoten van een lichte lunch en maakten zich klaar om naar de manege af te reizen.

Sanne nam Mark en Mieke mee in de BMW van haar moeder. Zij vertrokken iets eerder dan de rest en Sanne wilde na de manege ook nog even naar haar oude huis.
Mieke had er zin in.
Mark was dan wel eerder op Villa Stenhorst geweest maar vreemd genoeg nog nooit op de manege.
Zodra ze de lange oprijlaan van de villa achter zich lieten hield de sneeuw plots op. Het was een wat vreemde situatie. Mieke keek op de achterbank even achterom. Villa Stenhorst lag er in de sneeuw met de talloze lampjes vooral in het donker sprookjesachtig blij. Dit was veruit de mooiste Kerst van haar leven vond ze.

Na een korte rit van amper tien minuten arriveerden ze op de manege die er met de Kerstdagen wat verlaten bijlag. Slechts twee verzorgsters waren aanwezig bij de stallen om de paarden te zadelen en gereed te maken voor een winterse rit.
Sanne was hier voor het eerst weer terug sinds haar vertrek naar Milaan. Ze werd enthousiast begroet door de jongedames. Mark en Mieke zagen een bekend gezicht. Marjolein die als verzorgster van Pride met Sanne meeverhuisd was naar Milaan vierde in Nederland Kerst bij haar familie. Deze middag was ze met veel plezier weer even terug op de manege. Zowel Marjolein als Sanne hadden de paarden die ze zo goed kenden gemist.
De namen van de paarden stonden op de boxen vermeld. Maar Sanne kende ze allemaal. Ze had samen met haar broers en zus een groot deel van haar jeugd op de manege doorgebracht. Ze was er vaak bij geweest als er een veulentje geboren werd.
Pride had hier nog steeds een eigen box maar die stond uiteraard leeg. Het werd nu wel gebruikt om enkele hooivorken en een kruiwagen onder te brengen.

Al snel arriveerde ook de rest van de familie.
Léonore gaf Mark, Mieke, Frank en Linda graag een rondleiding op manege Stenhorst die haar domein was. Sanne liep natuurlijk met hen mee.
Hier op de manege kon Léonore haar energie kwijt. Ze had er ook een kantoortje voor de administratieve zaken. Nu was het rustig op de manege. Maar op een normale werkdag liep er naast bezoekers voor rijlessen of eigenaren die hier een paard hadden staan heel wat personeel rond op de manege. Stalmeisjes, rijinstructeurs, een veearts. En de meiden van de gezellige kantine waar je voor of na een rit te paard een kop koffie of een tosti met ham en kaas kon krijgen. Ze hadden geen vergunning voor alcohol of sterkte drank. Maar Léonore wilde er beslist geen kroeg van maken. De nadruk moest hier liggen op sportief vermaak en ontspanning.

Léonore liet hen de grote loods met twee binnenbakken zien en nam hen daarna mee naar het uitgestrekte buitenterrein. Daar waren twee buitenbakken en een groot veld met springhindernissen. Er was zelfs een muur en een waterbak.
Volgens Léonore werd hier op de manege lesgegeven in paardrijden, dressuur en springen. Behalve inkomsten uit lessen hadden veel vaste klanten hier tegen betaling een eigen paard gestald. De paarden werden hier goed verzorgd. En er werd op beperkte schaal ook gefokt met paarden.
De manege had ook een ruitershop waar je kleding en accessoires voor je paard kon kopen.
Er was een schuur met een tractor en tuingereedschappen. Inclusief bladblazers, sneeuwschuivers en een grote bak met strooizout.
Op een parkeerterrein stonden ook enkele paardentrailers.

De Stenhorsts hadden een eigen stalgebouw met diverse boxen waar de paarden van de familie stonden. Het bevatte ook een ruimte voor de opslag van zadels, halsters, halstertouwen, stijgbeugels, sporen, zadeldekens, hoofdstellen, caps en andere benodigdheden.
Verderop was er nog een groter stalgebouw waar lespaarden en paarden van hun klanten op stal stonden. Daarboven was een grote hooizolder.
Mieke keek even met een vragende blik in de richting van Sanne en Sanne knipoogde ondeugend terug. Mieke was ervan overtuigd dat Sanne hier vast wel eens met een jongen had liggen wippen.

Ze keerden weer terug naar het kleinere stalgebouw waar Marjolein en Suzanne enkele paarden in gereedheid brachten. De meesten Stenhorsts hadden hier een eigen paard staan. Ook de kinderen van Martijn en Tracy.
De kleinsten, de kinderen van John en Monique waren bij de grootouders op Villa Stenhorst achtergebleven. Zij hadden hier een eigen pony staan. Maar zij reden alleen op de manege. Léonore vond hun rijvaardigheid nog onvoldoende voor een buitenrit. Daarvoor moet je je paard goed onder controle hebben en zover waren Inge en Niels nog niet. Opvallend was dat de beslissing niet bij hun ouders lag maar bij Léonore. Zij was de deskundige op dit gebied.
Maddy mocht tot haar grote vreugde dit jaar voor het eerst mee op haar eigen paard. Vorig jaar was ze nog mee geweest als bijrijder.
Inge was dolgraag met deze tocht meegegaan. Maar moeder Monique vond dat ze beter haar vierjarige broertje gezelschap kon houden. Niels was echt te jong. Anders was hij zo alleen met opa en oma. De zesjarige Inge stribbelde wel wat tegen. Maar uiteindelijk liet ze zich door oma overhalen die haar een ijsje beloofde.

Léonore nam meteen de leiding.
Sanne had haar eigen paard Pride natuurlijk in Milaan staan. Volgens Léonore kon Sanne wel op Lightning rijden. Samen met Mark.
Sanne knikte. Ze kende de paarden en had dit wel verwacht. En zelf wilde ze ook graag op Lightning.
John nam zijn vrouw Monique achterop. Monique had wel wat rijlessen gehad maar paarden was niet helemaal haar ding. Maar de jaarlijkse Kerstrit vond ze altijd wel gezellig.
Mieke kon achterop bij Martijn en Frank bij Tracy op haar paard Brooklyn, een witte merrie. De naam van haar paard was niet geheel toevallig zo gekozen.

De achtjarige Maddy liet trots haar eigen paard zien. Het was een Connemara, een grote pony. Connemara’s hebben een betrouwbaar karakter en een groot springvermogen. Ze danken hun naam aan de heuvelachtige streek uit het westen van Ierland. Ze zijn sterk genoeg om een volwassene te kunnen dragen maar worden voornamelijk door kinderen bereden. Maddy’s paard was wit met bruine vlekken en heette Cookie.
Mieke vroeg of het in de winter niet te koud was voor de paarden maar Léonore verzekerde haar dat paarden beter tegen de kou dan tegen de warmte konden. De meeste paarden hadden een dikke wintervacht.
Léonore bepaalde samen met Suzanne welke paarden geschoren waren of een minder dikke vacht hadden en dus een winterdeken nodig hadden.
Suzanne en Marjolein hielpen de kinderen met het zadelen van hun paarden. Een leren zadel is behoorlijk zwaar en vooral Maddy kon dat niet in haar eentje tillen. Ze sloeg haar armen om de hals van Cookie om hem te knuffelen. Cookie drukte zijn natte neus tegen haar bovenarm aan ter begroeting.

Sanne zadelde Lightning en Mieke zag hoe ze de riemen controleerde of ze goed vast maar niet te strak zaten. Sanne had dit talloze keren gedaan en kon dit bijna blindelings. Ze had in Milaan al verteld dat ze al vanaf haar vierde reed. Ze controleerde ook of het bit goed zat.
Mieke zocht Martijn op omdat zij bij hem achterop ging op Diamond, een bruine merrie met zwarte manen. Ze was liever met Sanne meegereden maar ze begreep wel dat Mark bij haar achterop ging. Ze vroeg zich wel af met wie haar moeder meereed.

“Ik rijd met Leo mee” zei Linda.

Sanne, Mieke en Mark keken elkaar gniffelend aan.
Ze hadden al gezien dat hun moeders dikke vriendinnen waren geworden. Dat Linda Léonore al spontaan ‘Leo’ noemde zei wat dat betreft genoeg.

De gitzwarte hengst van Léonore luisterde naar de naam Seb.
Sanne zei dat het een afgeleide was van haar favoriete componist Johann Sebastian Bach. Welswaar had Léonore op een veiling in Londen een keer een bronzen borstbeeld van Ludwig van Beethoven op de kop weten te tikken dat nu op haar witte concertvleugel pronkte, maar ze speelde muziek van diverse componisten.
Seb was echt een prachtig paard vond Mieke. Het dier was groot en straalde kracht, elegantie en souplesse uit. Zijn vacht had een mooie glans en zijn ogen fonkelden brutaal en nieuwsgierig. Seb stond in zijn box al te trappelen van ongeduld om naar buiten te kunnen gaan.

Zo vertrokken ze met 14 personen op 9 paarden.
Ze werden uitgezwaaid door Suzanne en Marjolein die hen bij hun terugkeer op zouden wachten met een kop warme erwtensoep.
In de tussentijd doodden ze de tijd in de stallen door ze van vers hooi en water te voorzien.

Iedereen genoot van de rit.
Het was niet te koud en er stond niet veel wind. Prima omstandigheden voor een buitenrit. Heerlijk om na de feestdagen even een frisse neus te halen.
Natuurlijk genoot Léonore het meest van allemaal. Lekker rijden met haar man, kinderen, aanhang en de oudste kleinkinderen. Ook fijn dat haar dochter uit Milaan weer thuis was.
Omdat Richard vaak van huis was kon ze op de manege haar hart ophalen. Op de manege was altijd wel wat te doen en zo kwam ze haar tijd wel door. Richard had het familiebedrijf SIG. Léonore had haar manege.

Ze reden door de bossen en door mooie natuur. Via ruiterpaden of paden die daarvoor geschikt waren. Het tempo lag laag, de paarden stapten rustig voort zodat er volop gelegenheid was om onderweg met elkaar te praten. Ook hier was regelmatig weer de aanstekelijke, gulle lach van Tracy te horen. Mark had geen idee wat zijn vader allemaal met haar besprak maar blijkbaar hadden de twee het naar hun zin. Mark zag hoe Frank zijn handen op de heupen van de Amerikaanse had liggen. Precies zoals hij bij Sanne deed.

Léonore leidde de stoet op Seb.
Na enige tijd gaf ze Seb even de sporen en ging ze over in draf. Linda drukte zich stevig tegen Léonore aan. Dit ging toch wel hard vond ze. Zeker omdat het paard onder hen flink op en neer ging. Linda klemde zich stevig vast om er niet af te vallen. Maar ze had een rotsvast vertrouwen in haar vriendin Léonore die een voortreffelijk ruiter was.
Zo nu en dan gaf Léonore zelf ook wel eens les op haar eigen manege. Meestal waren dat wel speciale klanten.
De soepele tred van het paard maakte indruk op Linda. Het leek hem geen enkele moeite te kosten. Frank had het achterop bij Tracy op Brooklyn wat moeilijker. Dat had alles te maken met de kwaliteiten van de ruiters en de paarden.

Sanne en Mark sloten op Lightning de rij.
Na Seb was Lighning het snelste paard van de manege. Sanne had iedereen voor zich en fungeerde als een soort bezemwagen. Ze hield in de gaten of er niemand van de bijrijders in de problemen kwam omdat het te snel ging. Want de Van den Bergs zaten normaal nooit op een paard.
Sanne wees Mark op Seb.
Ook Mark was onder de indruk van de explosiviteit van het paard.

“Dan moet je Seb eens in galop zien. Het is een genot om naar te kijken en om hem te berijden. Het is echt een geweldig paard!” riep Sanne achterom naar Mark.

Nu ze harder reden en het paard onder hen flink bewoog was de communicatie wat moeilijker. Maar Sanne had Lightning goed in de hand.
Sanne had Seb ook vaak bereden en wist waar ze over sprak. Net zoals een goede auto een stuk comfortabeler rijdt dan een wat mindere auto merk je dat ook op een paard.
Maar Lightning deed zelf niet veel onder voor Seb.
Sanne moest haar zelfs wat in toom houden omdat het leek alsof ze de andere paarden voorbij wilde gaan. Sanne zou nu graag Lightning de sporen willen geven om over te gaan in galop. Maar ze wist dat dit niet ging gebeuren. Dat zou te veel van het goede zijn voor de bijrijders. Dan zouden er ongelukken kunnen gebeuren. Bovendien zou Cookie dat niet bij kunnen benen.

Intussen bleef Sanne de paarden voor zich scannen.
Ze hield met name de bijrijders in de gaten en Maddy. Maar haar nichtje deed het geweldig op haar paard Cookie en Sanne zag haar intens genieten.
Het is een heerlijk gevoel om met een groep paarden zo lekker te draven. Sanne was trots op haar achtjarige nichtje. Dat had haar moeder goed ingeschat. Als Léonore ook maar enige twijfel had gehad of Maddy dit aankon dan had ze haar niet meegenomen op deze rit. En dan was ze zeker niet overgegaan in draf.
Sanne had Maddy door haar verhuizing naar Milaan al een tijd niet meer zien rijden en zag tot haar plezier dat haar nichtje grote vorderingen had gemaakt.
Sanne bewaarde dierbare herinneringen aan de tochten waarop zij en haar moeder samen volop in galop gingen. Op Seb en Lightning was het een feest om over de heide te suizen met de wind in je haren. Wellicht zou ze er de komende dagen eens een middag met haar moeder tussenuit kunnen nu ze niet op wintersport naar Sankt Moritz gingen en tot het Nieuwjaar op Villa Stenhorst bleven. Het was lang geleden dat moeder en dochter er samen op uit getrokken waren.
Te lang naar haar gevoel.
Sanne wist dat Léonore dit ook gemist had. Maar de verhuizing naar Milaan bracht nu eenmaal offers met zich mee.

Sanne had lang getwijfeld of ze Lighting of Pride mee zou nemen naar Milaan. Maar haar hart lag toch het meeste bij haar geliefde Pride. Bovendien wilden Léonore en Sanne het koppel Seb-Lighting niet uit elkaar halen. Dit waren absoluut de paradepaarden van de manege.

Tot opluchting van Linda, Frank, Mark en Mieke liet Léonore na een aantal minuten Seb weer overgaan in stap. Ze had regelmatig achteromgekeken of iedereen goed kon volgen. Voor zover ze kon zien kwam er niemand in de problemen. Sanne had als sluitpost ook geen waarschuwingssignaal afgegeven. Dit hadden moeder en dochter vooraf zo met elkaar besproken.
Leonore zag een brede glimlach op het gezicht van een stralende Maddy. Oh, wat zou ze dit moment graag op foto vastgelegd willen zien! Die blik van haar kleinkind was voor haar absoluut onbetaalbaar.
Maddy zou binnenkort wel toe zijn aan een groter paard. Ze groeide zelf ook hard. In gedachten overdacht Léonore al welk paard voor haar het meest geschikt zou zijn. Maar natuurlijk kon Maddy zo vaak op Cookie blijven rijden als ze maar wilde. Ze was gek op dat paard.

De bijrijders kwamen weer wat op adem.
Maar het korte stuk in draf had veel indruk op hen gemaakt. En ze vonden het allemaal geweldig.
Mieke zat achterop bij Martijn.
Hij vertelde hoe hij zijn jeugd samen met zijn broer en zussen vaak op de manege had doorgebracht. Ze leerden net zo makkelijk paardrijden als fietsen. Ze speelden op de hooizolder, speelden er verstoppertje of voetbalden op het buitenterrein waar de zussen gewoon meededen. De hele familie reed paard, maar toch was het vooral een ding voor de meisjes vond Martijn. Het was niet toevallig dat het meeste personeel op de manege vrouwelijk was.

Mieke zag dat Maddy op Cookie goed mee kon komen. De achtjarige reed met een gemak alsof ze in het zadel geboren was. Maddy was duidelijk een paardenmeisje.
Maddy reed naast Sanne en ze waren samen druk in gesprek. Waarschijnlijk over paarden vermoedde ze. Misschien droomde Sanne er wel van om later in Milaan met haar eigen dochter of zoon te kunnen rijden.
Sanne en Mark hadden het naar hun zin in Milaan. De kans dat ze naar Nederland terug zouden keren lag in de nabije toekomst niet erg voor de hand. Sanne had eerder vier jaar in de Verenigde Staten gewoond. Dus Milaan was vanuit dat oogpunt gezien betrekkelijk dichtbij. Zeker vanuit Stenhorst standpunt gezien. Richard vloog voor zijn werk de hele wereld over. Datzelfde gold voor Martijn. Tracy was Amerikaanse en woonde nu in Europa.

Sanne had Mark en Yvonne in Milaan. En natuurlijk haar werk en haar paard Pride. En straks wellicht een gezin.
Mieke was er nog steeds niet over uit waar haar toekomst lag. Ze had dan wel een uitnodiging ontvangen om als een soort au pair in Milaan te komen wonen en werken. En omdat de stad haar hart veroverd had zou ze dat best zien zitten. Maar ze zou ook veel dingen gaan missen in Nederland. En ze wilde zelf ook een vriend. Hoe zou de relatie met Mark en Sanne dan worden?
Haar vakantie in Milaan was een geweldige tijd waar ze veel van genoten had. Maar zou ze Sanne en Mark dan niet in de weg gaan zitten? En kon haar intieme verhouding met haar broer en haar schoonzus niet botsen met haar toekomstige vriend? Moest ze juist afstand van hen nemen? Maar waarom zou ze dan naar Milaan verhuizen?
De tijd zou het leren.
Voorlopig moest ze eerst maar eens een man ontmoeten waarmee ze haar leven wilde delen. En hij met haar natuurlijk. Al zou ze maar half zo gelukkig worden als Sanne en Mark, dan zou ze er zo voor willen tekenen. Sanne en Mark leken namelijk voor elkaar geschapen. Haar broer had het maar getroffen met zo’n geweldige vrouw.

Richard Stenhorst kwam naast Sanne en Mark rijden en knoopte een gesprek met hen aan.
Hij was niet zo’n goede ruiter als zijn vrouw en reed door zijn drukke baan ook niet zoveel maar hij kon zich prima redden op een paard. Richard toonde oprechte interesse in Sannes werk bij Alfredi Fashions en Mark had ook een fijn gesprek met zijn schoonvader.

Bij terugkomst op de manege stonden Suzanne en Marjolein hen al op te wachten bij het stalgebouw. Suzanne had de groep te paard even daarvoor al aan zien komen.
Zodra ze van de rug van Cookie gleed kreeg Maddy knuffels en felicitaties van haar ouders, tantes en van Léonore. Haar eerste buitenrit in draf had ze voortreffelijk doorstaan.
In de kantine kregen ze door Suzanne en Marjolein de beloofde kop warme erwtensoep aangeboden. Weer een familietraditie. Er werden ook zachte broodjes met kaas of ham geserveerd. De erwtensoep en de broodjes vonden gretig aftrek.
Mark ontdekte hier weer een stukje van het verleden van zijn vrouw. Waar Sanne over Villa Stenhorst gemengde gevoelens had, daar had ze aan de manege alleen maar warme en dierbare herinneringen. Mark zag Sanne genieten. Ze was duidelijk blij om hier weer terug te zijn.

De gezellige kantine had een grote glazen prijzenkast met bekers en rozetten.
Prijzen die paarden op deze manege hadden gewonnen op diverse wedstrijden en concoursen. Maar vooral de fotowand trok de aandacht van de Van den Bergs.
Er waren veel foto’s van de familie Stenhorst te paard te zien. Ook van een nog jonge Sanne met haar eerste pony. Volgens Sanne was ze op die foto een jaar of vijf. Haar rode haar kwam onder haar cap uit en ze stond trots als een pauw met glimmende pretoogjes naast haar pony Lucky.
Mark en Mieke vonden het een schattig gezicht. Dit was een heel andere Sanne dan de vrouw die ze nu kenden.
Er waren ook foto’s waar Ilse op stond. Léonore had die bewust laten hangen. Op een foto zat ze op haar paard. Op een andere poseerde ze samen met haar zus. Beiden in ruiterkleding. De meisjes waren hier niet ouder dan 12 en 14 jaar.

Het gezelschap werd goed verzorgd door Suzanne en Marjolein.
Maar de meisjes kwamen niet aan tafel bij de familie maar ze bleven achter de bar als ze niet aan het bedienen waren. Dat was bij Sanne in Milaan wel anders waar haar tuinman Giuseppe en Gianna, haar huishoudelijke hulp gewoon aanschoven tijdens de lunch.

Na enige tijd zonderden Sanne en Marjolein zich wat af aan een tafeltje even verderop.
Marjolein wilde Sanne even apart spreken. Ze maakte een wat nerveuze indruk.

Het kwam niet als een verrassing.
Sanne had in Milaan al enkele keren met Marjolein gesproken. En ze vermoedde wel wat de 24-jarige brunette haar wilde vertellen.
Het kostte enige moeite. Maar toen kwam het verhaal er toch uit bij Marjolein. Ze was dol op paarden en ze genoot van haar werk op de manege in Milaan waar Sanne Pride gestald had. Marjolein was de persoonlijke verzorgster van Pride en reed door de weeks ook op haar als Sanne druk was met haar werk.
Marjolein had het naar haar zin in Milaan. Ze vond het vooraf een groot avontuur. Maar toch voelde ze zich soms wat alleen. Al had ze wel een paar Italiaanse vriendinnen op de manege.
Maar ze miste Nederland.
En ook een jongen voor wie ze sterke gevoelens had gekregen. Nu ze elkaar weer ontmoet hadden tijdens haar korte vakantie vanwege de feestdagen merkte ze pas goed wat hij voor haar betekende.
Marjolein had een beetje last van heimwee.

Sanne begreep het en sloeg bemoedigend een arm over haar schouders.
Marjolein barstte in snikken uit. Ze wilde Sanne niet in de steek laten. Ze was er zo trots op dat Sanne juist haar had gevraagd om in Milaan voor haar paard Pride te zorgen. Omdat het voor Pride ook een grote verandering was om de vertrouwde manege waar ze geboren was in te ruilen voor een nieuwe omgeving met vreemde paarden en vreemde verzorgsters. En omdat Pride en Marjolein een goede band hadden met elkaar.
Maar inmiddels was Pride daar wel op haar plek vond Sanne. En een van de Italiaanse meiden kon ook wel voor Pride zorgen.

“Oh Sanne… het spijt me zo” snikte Marjolein.

“Geeft niks Meid. Ik ben blij dat je de eerste negen maanden zo goed voor Pride hebt gezorgd. Ik begrijp het wel. Ga voor je eigen geluk. Zorg ervoor dat je die knul aan de haak slaat lieverd. Ik gun het jou van harte. Ik ben je heel dankbaar voor alles wat je voor Pride hebt gedaan. Jij houdt net zoveel van Pride als ik. Maar je houdt ook van de paarden hier. Pride en ik redden ons wel in Milaan. Jouw plaats is hier. Bij je familie, je vriendinnen… en ook bij je vriend.”

“Maar ik wil jou niet teleurstellen Sanne” snikte Marjolein.
“Ik vond het een eer dat je mij Pride toevertrouwde. En nu laat ik jou en Pride in de steek…”

“Welnee. Pride voelt zich inmiddels helemaal thuis in Milaan. Dat komt grotendeels door jou en daar ben ik jou heel dankbaar voor. Ik vermoedde al wel dat dit eraan zat te komen. Ik heb een Kerstpakket geregeld voor mijn tuinman en mijn hulp in de huishouding. Jij werkte niet bij mij in huis maar wel op de manege. Je hebt alles achter je gelaten en je hebt de sprong in het diepe gewaagd. Dat waardeer ik en dat zal ik nooit vergeten Marjolein. Jouw Kerstpakket staat nog in Milaan. Je moet toch terug om je spullen daar op te halen. En om afscheid te nemen van Pride. Neem je tijd, er is geen haast bij. En je bent en blijft altijd welkom in Milaan.”

Sanne haalde iets uit haar jaszak en gaf dat aan Marjolein.

“Zoals ik al zei… zag ik dit al aankomen. Daarom wil ik jou dit geven. Als dank voor alles wat je voor mij en Pride hebt gedaan.”

Marjolein keek verbaasd naar het kleine doosje dat nu voor haar op tafel lag.
Ze maakte het open.
Meteen slaakte ze een kreetje van ontroering.
In het doosje zat een zilveren kettinkje. Als hangertje had het een zilveren paardenhoofd en een hoefijzer met een P.
De P van Pride.
Tranen van ontroering rolden over haar wangen. Ze beet op haar lip.
Marjolein zocht verbijsterd naar woorden. Maar ze vond ze niet.

Sanne hing het kettinkje om de hals van Marjolein, omhelsde haar en gaf haar een kus op de wang.

“Buon Natale Marjolein” (gelukkig Kerstfeest)
“En dank voor alles wat je voor mij en Pride gedaan hebt.”

Marjolein hield het nu helemaal niet meer droog en liet haar tranen stromen. Haar lichaam begon zacht te schokken. Sanne hield haar liefkozend en beschermend in haar armen.

Aan de lange tafel waar de familie zat werd er nieuwgierig in de richting van Sanne en Marjolein gekeken. Ze realiseerden zich dat er iets gaande was.
Sanne kwam weer bij hen zitten en legde het kort uit.
Ze keek haar moeder aan.

“Ik vermoed dat Marjolein haar baantje hier op de manege graag terug wil hebben mam.”

Léonore knikte en glimlachte.
Zo kende ze haar dochter.

“Dat spreekt vanzelf. Marjolein is goed met paarden. Zulke mensen kunnen we altijd gebruiken. Ze was een van mijn beste krachten totdat jij haar meenam naar Milaan.”

Léonore gaf Marjolein een teken dat het bij deze geregeld was.
Marjolein was opgelucht en blij. Ondanks dat ze hier al eerder met Sanne over gesproken had viel haar dit toch zwaar.
De warme woorden van Sanne hadden haar goed gedaan.
Op manege Stenhorst hadden ze samen vaak en veel over paarden en vooral over Pride gesproken. En toen Sanne haar vroeg om met haar mee te komen naar Milaan om voor haar paard te zorgen was ze daar zeer vereerd over geweest. En trots.
De dochter van haar bazin was altijd goed voor haar geweest. En in Milaan kwam ze bij Sanne in dienst. Welswaar werkte ze daar op de manege, maar Sanne betaalde haar salaris.
Dit cadeautje had ze niet verwacht. Ze deed ten slotte alleen maar haar werk als eenvoudig stalmeisje en verzorgster. Het maakte het voor haar nog moeilijker om Sanne en Pride te verlaten in Milaan. Ze zou hen beiden heel erg gaan missen.
Maar dit afscheidsgebaar trof haar diep en raakte haar diep in haar hart.
Dat had ze nooit verwacht.

“Mijn zusje is een gekke meid. Maar ze heeft een hart van goud” lachte John.

“En ze heeft nu een man die haar gelukkig maakt en goed voor haar is” zei Martijn.

“Maar goed dat ze niet altijd naar haar vader luistert” grinnikte Richard.

“Pffft… Vrouwen zijn sowieso slimmer dan mannen” zei Tracy met een blik op Léonore die Sanne altijd in haar keuzes gesteund had.

Dat leverde haar natuurlijk een hoop commentaar op van de beide broers die flink met haar in discussie gingen.
Mark zag dat Martijn en John erg op hun zus gesteld waren. En hij was bij dat ze hem geaccepteerd en goedgekeurd hadden. Ze vonden dat hun geliefde zus bij hem in goede handen was.

Suzanne en Marjolein gingen nog een keer rond met de schaal met broodjes. En als er iemand een tweede kop erwtensoep wilde kon dat geregeld worden.
Er werd nog volop nagepraat.
De winterse rit leek de verstandhouding tussen beide families nog verder versterkt te hebben.
Wie had dat ooit gedacht toen Mark met een vriendin uit een rijke chique familie aan kwam zetten dacht Mieke.
Dat kon toch nooit iets worden tussen die twee?

Marjolein liet trots haar kettinkje bewonderen aan wie dat maar wilde. Vooral aan de dames in het gezelschap. Ze was er zeer blij mee en was erg ontroerd door het gebaar van Sanne.
Ze leek zich in alle geluk en opwinding niet te realiseren dat ze de mannen onbedoeld een fraai zicht bood op haar decolleté. Gelukkig was ze vanwege de winter niet al te bloot gekleed. Maar vanwege de werkzaamheden in de stal had ze wel een makkelijk zittend strak truitje aan.

Mark kneep goedkeurend even zacht in de hand van Sanne.
Dat gebaar was voldoende om haar te laten weten dat hij trots op haar was. Mark en Sanne begrepen elkaar vaak zonder woorden.
De blik in haar mooie, sprekende grijsblauwe ogen en de warme glimlach die zij hem schonk deed zijn hart smelten en was absoluut onbetaalbaar.
Wat had hij toch een geweldige vrouw!