.


De twee nimfen die ik in het meertje trof wonen in een kleine boerengemeenschap, die ik vandaag een bezoek zal brengen, om meer ‘connaissance’, meer kennis over onderdanen te krijgen. Maar voor die tijd ben ik nu op weg naar de begrafenis van madame Sophie. Normaal gesproken woon ik als Koning geen begrafenissen bij, om het lot niet te tarten, maar voor Madame Sophie maak ik dit keer een uitzondering. Zowel Philippe als Bontemps rijden met mij mee in het Koninklijke rijtuig, en we nemen de gelegenheid te baat om mijn aanstaande rondreis door Frankrijk te bespreken.


Ik licht toe dat ik voorafgaand aan mijn reis alle Franse gezanten uit de ons omringende landen heb teruggeroepen om de politieke situatie bij de buren door te spreken, ik wil als ik op reis ben niet voor verrassingen komen te staan. De komende dagen spreek ik ze allen, daarnaast spreek ik mijn voltallige regering tot mijn vertrek dagelijks. Daarbij zal ook steeds mijn echtgenote koningin Maria-Theresia aanwezig zijn, als mijn tijdelijke plaatsvervanger. Philippe op zijn beurt heeft inmiddels de reis tot in de puntjes geregeld, onderweg verblijven we in adellijke residenties en er staan bezoeken aan diverse steden op het programma.

Het weerzien met Valy is innig. Ik omhels haar langdurig en opnieuw ervaar ik ten diepste het verlies dat het heengaan van Madame Sophie voor ons betekent. Mijn hele jeugd was zij en haar keukens mijn toevluchtsoord en hoewel zij ‘slechts’ een kokkin was gaf zij mij meer wijsheid voor het leven mee dan mijn eigen moeder. Ze wordt in een kleine tombe op het domaine bijgezet en samen met Valy en Philippe begeleid ik haar naar haar laatste rustplaats. Na afloop gebruiken we gedrieën een eenvoudige lunch en halen we herinneringen op.

Het platteland

Dan is het tijd om de boerengemeenschap te bezoeken, Bontemps heeft onze komst voorbereid. Als we het kleine gehucht binnenrijden hebben alle bewoners zich verzameld op een centraal gelegen en door bomen omgeven plein, dat niet verhard en daardoor erg stoffig is. Zodra ik uitstap maakt iedereen een diepe buiging en sinds lang doet me dit weer wat, dit eerlijke eerbetoon van deze eenvoudige mensen komt zo anders over dan het obligate buigen van mijn hovelingen. De twee nimfen uit het meertje betonen zich na hun buiging weer als de vrolijke open meisjes, het is leuk hen terug te zien, deze frisse boerendochters. Nadat ze hun schroom hebben overwonnen leiden ze ons rond en praten ze honderduit over hun leven hier, blij met de aandacht die ik ervoor toon. Philippe slentert wat verveeld achter ons aan en ondanks dat ik hem enkele keren probeer te betrekken houdt hij zich afzijdig, het interesseert hem niet echt.

De boerderijen staan voor het grootste deel rond het centrale plein. Nog niet eerder bezocht ik een boerengemeenschap en het valt me op hoe levenslustig deze mensen op me overkomen. Na hun aanvankelijke terughoudendheid treden ze me steeds opener tegemoet, zeker nu ze merken dat ik geïnteresseerd ben in hoe ze leven en werken. Vrijwel allen hebben ze meerdere dieren bij huis en rondom het gehucht liggen de velden waar graan of groenten worden verbouwd. Er is slechts éen dissonant, als de afdracht van belasting aan de staatskas ter sprake komt. Altijd weer verbaasd het mij dat mensen niet inzien dat hun land al dat geld hard nodig heeft voor hun eigen veiligheid en voor de grandeur van onze natie.

De meeste onderkomens verdienen nauwelijks de naam van boerderij, het zijn meer uit de kluiten gewassen hutten met lemen muren en rieten daken. Maar ondanks die eenvoud zien ze er in zijn algemeenheid goed verzorgd uit, evenals het bijbehorende erf. Ik wist niet wat ik hier kon verwachten, ik ben aangenaam verrast hoe mijn onderdanen op het land hun leven leiden. Ze vormen een gemeenschap en hoewel het overduidelijk geen vetpot is komen ze op mij vrolijker en gelukkiger over dan vele van mijn hovelingen. Bij het afscheid bedank ik allen en vooral mijn beide nimfen voor het zicht dat ze op het leven van hen en hun mede-dorpelingen boden. Ik had het voornemen opgevat ze over enkele dagen door Bontemps naar mijn bed te laten leiden, maar zie daarvan af, ze horen daar niet thuis.

Een schaar openen

Athénaïs houd ik nog steeds op afstand. Ze is te vrij geworden tegenover mij en het was tijd om haar een lesje te leren. Het gevolg is echter dat mijn bed inmiddels al dagenlang leeg blijft, en ik sluit niet uit dat juist daarom enkele dagen voor het begin van mijn rondreis door Frankrijk de bliksem inslaat als ik een adembenemende schoonheid ontmoet. Zij komt op mijn pad dankzij haar echtgenoot, onze gezant in Rusland.

Voorafgaand aan mijn vertrek gaan mijn dagen heen met regeringszaken en daarnaast een eindeloze stroom audiënties. Als laatste in de rij van deze dag ontvang ik markies Du Maurier, een al wat oudere man die zijn sporen verdiende in de diplomatie. Hij verblijft nabij het hof van de Tsaar en ik spreek hem om een beeld te krijgen van de laatste ontwikkelingen in Sint-Petersburg. Het blijkt dat we meer tijd nodig hebben en om dat gesprek af te ronden nodigde ik hem uit die avond tijdens het diner naast mij te komen zitten.

Bij aanvang van het diner, waar zoals gewoonlijk tientallen personen aan deelnemen, blijkt tot mijn verrassing dat de Markies een zeer jonge echtgenote heeft, Madame Markiezin Irina Du Maurier, en ze is van Russische afkomst. Zij is aan mijn andere zijde komen te zitten en als Du Maurier en ik het onze beraadslagingen hebben afgerond, wijd ik me voor de rest van het diner aan haar. Ze is van een ongekende schoonheid, met een voorkomen zoals God de engelen moet hebben vormgegeven. Haar blonde krullen doen me denken aan een tomeloos omlaag tuimelende waterval, waarmee haar bruine ogen met gouden spikkeltjes prachtig contrast vormen. Haar lichaam toont zich in het strakke lijfje van haar jurk als een rank figuurtje, haar kleine borsten hoog opgestuwd in het decolleté.

Ik kan niet bevatten hoe het die oude markies is gelukt zo’n adembenemend jong schepseltje aan zijn zijde te verwerven. Als de tekenen me niet bedriegen kan het haast niet anders dan dat zij op amoureus gebied ernstig tekort moet komen, want al snel beweegt ons gesprek zich in een richting die ik niet anders kan benoemen als excitant, opwindend. Tegen de tijd dat het diner ten einde loopt fluister ik haar toe dat ik haar graag later op de avond nog eens wil ontmoeten, mijn lijfknecht Bontemps zal contact opnemen. Haar glimlach zegt me genoeg.

Die avond trek ik mij na het diner al vroeg terug en nauwelijks zit ik in een gemakkelijke kamerjas en met een goed glas wijn bij de haard, of via de onopvallende deur voor mijn amourettes wordt madame Du Maurier door Bontemps binnengeleid. Opnieuw word ik getroffen door haar engelachtige voorkomen, wat tot een aangename prikkeling in mijn lendenen leidt, waar mijn phallus dankzij de kamerjas alle ruimte heeft. Na de gebruikelijke buiging gebaar ik haar naast mij op de sofa te komen zitten en als Bontemps ook haar een glas wijn heeft geserveerd vertrekt hij.

Het viel me tijdens het diner al op dat ze perfect Frans spreekt en als ik haar daarmee complimenteer lacht ze hartelijk, het leek haar wel handig om onze taal goed te leren spreken als ze in het huwelijk zou treden met een Franse edelman. En wat ik al vermoedde, haar huwelijk met du Maurier blijkt een gelegenheidshuwelijk te zijn, om hem toegang te geven tot het Russische hof. Voor het overige leven ze op geen enkele manier samen als man en vrouw.

Irina is volkomen op haar gemak, alsof ze niet voor het eerst onder vier ogen samen is met de Koning van Frankrijk. Al snel krijgt ons gesprek weer de amoureuze lading die het ook had tijdens het diner. Op enig moment zoen ik haar en zie dan mijn intuïtie bevestigd dat deze schone dame wel open staat voor wat extra lichamelijke liefde, die ze moet ontberen in de echtelijke sponde. Niet veel later bied ik haar mijn hulp om haar kleding te verwijderen, waarna ik haar naar mijn bed begeleid. Als ze eenmaal ligt neem ik de tijd haar eens goed te bekijken.

Ze is prachtig! Ze is tenger gebouwd en heeft kleine maar perfect-ronde en stevige borsten, met op hun top kleine roze tepels. Haar buik is plat en tussen de aanzet naar haar lange slanke benen groeit een keurig onderhouden goudkleurig driehoekje. Met haar goud-bruine ogen kijkt ze me verleidelijk aan. Dan beweegt ze wat met haar benen, wenkt ze me met haar wijsvinger en fluistert ze op verlokkende toon ‘komt u, Majesteit?’ Met alle genoegen!

Precies op dat moment herinner ik me ineens hoe Tsaar Alexis I in Parijs op staatsbezoek was. In de late avonduurtjes vertrouwde hij me toe dat de Franse dames dan wel voor de liefde lijken te zijn geboren, maar dat ze wat hem betreft toch niet op konden tegen charmes van de veelal langbenig Russische meisjes. ‘Als een schaar zijn ze, Louis, je kunt ze vergelijken met een schaar. Gesloten lijken ze onbenaderbaar, maar op hetzelfde moment dat je al dan niet met dwang die mooie lange benen opent geven ze zich over en kun je haar berijden zoals het jou goeddunkt en zo lang als het jou uitkomt.

Me die woorden indachtig trek ik haar benen omhoog en vouw ze zó ver open dat ik onbelemmerd zicht krijg op de schat tussen haar benen. Ik kniel tussen haar benen, constateer dat de toegang naar haar lichaam voldoende vochtig is en steek mijn zwaard in éen beweging tot aan het gevest in haar schede. Ze is nauw en vochtig en heet, het bevangt me bijna, ik heb dit gemist, het werd hoog tijd om mezelf weer te kunnen onderdompelen in de schoot van een dame.
Ik zie met verwondering hoe ik daar beneden word omklemd wordt door haar kleine roze liefdeslippen, die wat mee naar binnen worden getrokken als ik me in haar stoot, of zich opkrullend mee naar buiten komen als ik me terugtrek.

Ik begrijp nu wat Tsaar Alexis bedoelde, deze jonge vrouw is onweerstaanbaar, haar tengere lichaam roept een bezitsdrang in me op die ontaardt in een steeds harder en indringender stoten. Ik zet een stevige cadans in, haar tengere lichaam neemt als het ware bezit van mij en dwíngt bijna me om haar stevig te nemen. Ik open haar benen zo ver tot ze zich in een spagaat bevinden en vanaf dat moment steek ik me steeds weer tot het gevest in haar, ondertussen verdrinkend in haar blauwe ogen.

Russische engel

Ze is zo heel anders dan Athénaïs, minder veeleisend, zich meer overgevend aan mijn behoefte. Dat, tezamen met haar tengere lichaam, bezorgt me de wens om haar volledig te willen bezitten, tot in ieder vezeltje van haar voor de typisch Russische overgave geboren lichaam.

In het ritme van mijn stoten bewegen haar borsten zich mee op haar lichaam, ze trekken mijn ogen naar zich toe en nodigen me uit om ze te verwennen. Een voor een bewerk ik de stevige ronde heuveltjes, waarbij ik de tepels tot harde staafjes wrijf. Al snel sluit Irina haar ogen en ondergaat ver geopend, totaal ontvankelijk en gelijktijdig ook lijdzaam mijn geweld. Omdat ik al bijna een week geen dame in mijn bed had houd ik het dit keer minder lang vol dan ik van mezelf gewend ben, te snel stort ik me een eerste keer volledig leeg in haar. Ik gebaar haar daarna op mij te komen zitten, om mij berijdend mijn lans in conditie te houden. Ze plaatst haar knieën aan weerszijden van mijn lichaam, laat zich zakken tot ze mijn lans voor haar smalle mijnschacht kan plaatsen, waarna ze me langzaam in zich opneemt. Kaarsrecht op mij gezeten begint ze me te berijden, als een volleerd dressuurruiter op een van die witte Lippizaners van de Habsburgers.

Haar lichaam is zo smal, haar borsten zo klein maar ook zo fier, haar schouders zo broos. Haar puur-blauwe ogen houdt ze op mij gericht, terwijl haar lange blonde haren als een om haar bovenlichaam golven. Al snel ben ik gereed om haar opnieuw te nemen. Ik til haar van me af, draai haar om, pak haar benen bij de enkels, spreid ze en leg ze vervolgens over mijn schouders, zó dat haar billen wat omhoogkomen. Op deze wijze ligt ze volledig geopend voor me en opnieuw steek ik mijn harde lans volledig in haar smalle schacht. Vervolgens houd ik hem daar en kus haar schouders, hals, borsten, gezicht, haar volle lippen, streel haar lange engelenhaar, verlustig me aan haar platte buik en het driehoekje waaronder mijn lans zich in haar bevindt.

Zacht en loom ga ik me opnieuw in haar bewegen, dit keer mij er meer bekommerend dat ook deze gewillige Markiezin du Maurier aan haar gerief komt. Ze heeft zich dermate aan mij overgegeven dat ze aanvoelt alsof haar smalle lichaam één warme vagina is geworden, waardoor haar lichaam slechts de omlijsting lijkt te zijn van haar nauwe schede. Ze heeft een uitstraling alsof ze alleen hiervoor op aarde is gekomen, om de Franse koning te ontmoeten en hem tot haar toe te laten.

Het is alsof de tijd ons verlaten heeft en Irina en ik in een zich eindeloos oprekkende liefdescocon zijn terecht gekomen. Nadat ook zij voor de eerste keer haar extase beleefde verlengt ons liefdesspel zich eindeloos. Ze is smal, licht en eindeloos sensueel, alsof het liefdesspel de bestemming is van haar komst naar deze aarde. Ik til haar op alsof ze niets weeg, laat haar rondtollen op mijn zwaard, dring keer op keer ver in haar door, er komt geen einde aan ons spel.

Op enig moment, we zijn inmiddels allebei versuft van de eindeloze reeks extases, til ik haar op uit mijn bed, en loop ik met mijn lans nog steeds diep in haar naar een van de grote ramen, waar we vervolgens samen naar de zonsopgang kijken. Het uitzicht op de zich tot de horizon uitstrekkende schitterend aangelegde tuinen is oogverblindend in het ochtendlicht en samen kijken we daarnaar, nog steeds intiem verbonden. Tot slot ledig ik mij voor de laatste keer in haar en dank haar tot slot voor haar overgave, waarna Bontemps haar terug begeleid naar het verblijf van haar echtgenoot.


Het heeft me goed gedaan, een andere dame in mijn bed, al te lang was ik alleen gericht op madame de Montespan. Ik aarzelde nog of ik haar alsnog mij zou laten vergezellen op mijn aanstaande reis, maar inmiddels staat mijn besluit vast, ik zal haar in Versailles achterlaten.

Enkele dagen later is het tijdstip van mijn vertrek aangebroken. We zullen enkele maanden onderweg zijn, desondanks reis ik licht, naast het koninklijke rijtuig zijn er slechts twee andere koetsen en een bagagewagen, het geheel beveiligd door een peloton Musketiers.
Het contrast is groot met de keren dat ik op veldtocht ging en werd omgeven door een eindeloze stoet soldaten, wagens en wapens. Het verschil is ook merkbaar door het open contact dat nu onderweg mogelijk is. Mensen die we tegenkomen of doende zijn op het land stoppen met waar ze mee bezig zijn om een buiging te maken en ons na te kijken.

Ik voel me sinds ik besloot op reis te gaan als herboren, het is heerlijk om het hof met zijn drukte en intriges een tijd achter mij te kunnen laten…


Liefs, Zazie
.