Waarschuwing. Dit verhaal bevat geen expliciete seksuele scènes.

Precies 10 jaar nadat Dieuwertje haar huidige partner Frits voor het eerst ontmoette op een bedrijfsfeestje van haar ex Douwe, komt Douwe op bezoek. De relatie tussen Dieuwertje en Frits loopt niet zo lekker. Frits is op weg gegaan om een voettocht naar Santiago de Compostella te maken.

Douwe en Dieuwertje praten over het festival waar Dieuwertje haar oudste, vernoemd naar Douwe, door Frits verwekt is toen ze nog met Douwe was. Tijdens dat gesprek komen ook wat eerdere escapades van Dieuwertje over het voetlicht. Dieuwertje houdt nog steeds van Douwe en zegt dat ze zin heeft om met hem te vrijen.

---

Douwe nam Dieuwertje in zijn armen en knuffelde haar uitgebreid. “Lieverd, jij hebt nog steeds een warm plekje in mijn hart. Maar wees eens eerlijk: helpt het in jouw relatie met Frits als ik nu met jou zou gaan vrijen?” Dieuwertje antwoordde met een tegenvraag. “Toen we van partners wisselden hebben we uitgesproken dat we nog steeds van onze oude partners hielden, toch? En we hebben vaker seks met elkaar gehad, ik met jou en Frits met Anke.” “Dat klopt, zij heeft de laatste keer dat ze Frits zag, vlak voor zijn vertrek, ook nog een keer seks met hem gehad. Maar tussen ons is het ondertussen al een paar jaar geleden.” “Hou jij niet meer van mij, Douwe?” Douwe aarzelde. “Dat is het niet, schat, jij bent nog steeds heel speciaal voor mij. Maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat je mij als vluchtheuvel begon te zien om problemen met Frits uit de weg te gaan.”

Dieuwertje liet dat even op zich inwerken. Was dat zo? Ging zij problemen met Frits uit de weg? Ja, als ze eerlijk was wel. Net als indertijd bij Douwe, de lieve vrede was voor haar vaak belangrijker dan openheid. Met als gevolg dat er afstand ontstond. Ze zuchtte. “Je hebt gelijk, zoals gewoonlijk. Ik zal het eerlijk aan Frits vertellen, goed? Maar Douwe, ik verlang zo naar intiem samenzijn, nu. Ik word er heel onzeker van, dat ik al zo lang niet meer echt intiem met iemand ben geweest. Ook niet met Frits.”

Douwe grinnikte. Zijn hand gleed onder haar badjas en streelde haar borst. Dieuwertje huiverde, verlangend naar meer. “Weet je hoeveel dames nu dolgraag jouw plek zouden innemen, Dieuw?” “Vast wel. Ga door”, kreunde Dieuwertje. Ze drukte haar lichaam steviger tegen hem aan.

“Ik ben de laatste jaren wel wat anders over #metoo gaan denken”, mijmerde Douwe hardop. “Het is ongelofelijk hoeveel vrouwen zich aan jou als muzikant of Bekende Nederlander proberen op te dringen. Niet zo raar als je daardoor het idee krijgt dat alle vrouwen met jou naar bed willen.” “Heb jij daar veel last van?” “Ja, best wel. Ik was vorige week een avond bij de Friese jongerenvereniging Bernlef in Groningen voor een lezing met muziek. Het werd te laat om nog terug naar huis te gaan, dus ik kreeg van meerdere studentes aangeboden om bij haar te overnachten, vergezeld van een knipoog en een opmerking in de trant van: ‘ik heb nog wel een plaatsje vrij in mijn bed.’ Uiteindelijk met iemand meegegaan die wat minder opdringerig overkwam. Die moest ik toch ook vrij dringend verzoeken om niet bij mij onder de douche te stappen.” Dieuwertje giechelde. “Dan had ik het net beter voor elkaar.” “Ja”, lachte Douwe. “Zie je wel? Jij hebt een streepje voor.”

Ze zaten een poosje zachtjes op de bank te vrijen. Dieuwertje voelde zich heter en heter worden. Haar hand gleed af naar Douwes paal. Ze kreunde: “Alsjeblieft, Douwe, ik heb het zo nodig.”

Voor het eerst in vier jaar gaf Douwe toe. Hij verwende Dieuwertje langdurig en teder, daarna nog een keer stevig en dwingend.

Het was lang geleden dat Dieuwertje zo genoten had van seks. Na twee uur vrijen lag ze volkomen bevredigd tegen hem aan, toen zijn maag ineens hevig begon te rommelen. Ze moest lachen. “Volgens mij roept er hier iemand dat hij wel wat lust!” Douwe grinnikte. “Nou je het zegt, ik heb best wel trek!”

Ze gingen naar de keuken, nog steeds – of weer - slechts gekleed in badjas. Samen draaiden ze geroutineerd een smakelijke maaltijd in elkaar, alsof ze dat nog steeds dagelijks samen deden. Tijdens het koken praatten ze verder.

Dieuwertje was wel nieuwsgierig naar Douwes belevenissen als Bekende Nederlander. “Heb jij echt zoveel last van opdringerige vrouwen?” “Ja, best wel. Vooral in Het Gooi, trouwens, maar ook bij muziekoptredens. Zelfs met Anke en Nynke erbij proberen sommigen het nog. Vaak zijn het jonge grietjes die het wel stoer vinden om genaaid te zijn door een bekende muzikant. Maar in de mediawereld… er zijn daar vreselijke haantjes van mannen maar vergis je niet, sommige vrouwen werpen alles in de strijd om daar vooruit te komen, ongelofelijk. Over díe ongewenste intimiteiten hoor je niemand.”

“De Roddelpers is hun brandstof voor succes. Hoe, dat dondert niet, als ze maar in het nieuws komen. Een scheve schaats of kortstondige affaire met een BN-er is een redelijke garantie op publicitaire aandacht en dus succes.” “Ga je ook wel eens in op avances?” “Nee, eigenlijk niet. Alleen als er een heel goede klik was met een muzikante of zangeres is het wel eens voorgekomen.”

“Ze zeggen dat je een relatie hebt met Ada Algra, de minister.” “Ada is een goeie vriendin, zeker, maar ik heb geen relatie met haar. Als het wel zo was, zou ik het trouwens niet aan jou vertellen, alleen aan Anke.”

“Hoe heb jij Ada leren kennen?” “O, heel simpel. Haar man Hattum heeft nog een poosje met Bram en mij in dat folkbandje gespeeld. Toen was ze al zijn vriendin. Daar kende ik haar dus van, al hadden we toen nauwelijks contact. Ik gaf een poosje terug een muziekworkshop op de school van haar zoontje. Zij was er als ouder-vrijwilliger om te helpen. Wist ik veel dat ze ondertussen gedeputeerde was. Nou ja, leuk gesprekje gehad, ze nodigde me bij hun thuis uit, ze zijn bij ons geweest en ik heb weer eens samengespeeld met Hattum, met Anke en Janna erbij. Daarna nodigden ze ons uit om een keer mee te zeilen op hun Lemster Aak. Toen was ze net gevraagd als minister, ik schrok me dood maar ze zei dat we gewoon moesten komen. Een journalist zag ons met een knuffel afscheid nemen na dat zeiltochtje en maakte een foto. Twee weken later moest ik in Den Haag zijn en gingen we samen eten. Weer een journalist die ons samen vastlegde. Ziedaar de zinderende romance tussen minister Algra en Douwe Atsma.” Douwe grinnikte en Dieuwertje lachte mee.

Douwe keek haar licht spottend aan. “Kijk maar uit, straks sta jij ook nog in de Story. ‘Douwe Atsma hardlopend gesignaleerd met mysterieuze nieuwe vlam! Intensief speurwerk leerde ons dat het om een moeder van twee kinderen gaat, getrouwd met de ex van Douwes echtgenote Anke.’” “Jesses nee, ik moet er niet aan denken!” “Inderdaad, dat moet je zeker niet willen, je hebt dan echt geen leven meer. En je kinderen zijn de dupe.” “Heb jij er veel last van?” “Valt mee. Ik laat mijn kop niet zoveel zien in Hilversum; ik zit nooit als schermvulling in een panel of zo’n vreselijk spelprogramma, alleen wel eens in een vakjury. Ik bel ze ook nooit met ‘onthullingen’ of ‘openhartige’ bekentenissen. En Darwerd is voor de meeste heren en dames paparazzi gelukkig net iets te ver weg. Sowieso snappen ze niet goed hoe je zo ver van Schiphol kunt leven.”

Dieuwertje giechelde: “Nou, ik weet anders nog wel een paar onthullingen over jou. Ze moesten eens weten hoe jij leeft.” Douwe lachte nu breeduit. “Daar maak ik toch geen geheim van? Iedereen weet dat ik de vader van de kinderen van Anke en Janna ben en dat wij met zijn drieën één huishouden vormen.” “Is dat zo? En van je andere minnaressen?” Douwe keek ineens heel serieus, zijn stem werd zacht en laag. “Lieve Dieuwertje, ik hoop dat ik geen reden krijg om spijt te hebben van ons gezellig samenzijn.”

Potseling zat Dieuwertje tegenover een man die ze nauwelijks kende. Dit was niet haar lieve, wat goedmoedige ex, maar een man die macht uitstraalde. Ze voelde de kracht van zijn wil, ze voelde hoe deze Douwe een harde kern gekregen had. Je moest deze man maar beter niet tegen je krijgen. Ze sloeg haar ogen neer. “Sorry, Douwe, ik maakte maar een geintje.” Hij zuchtte overdreven opgelucht. “Gelukkig maar, ik zag onze goede naam al aan duigen liggen!” ‘Onze’ zei hij, haar goede naam zou mee door het slijk gaan, liet hij haar zo subtiel weten.

Na het eten zaten ze rustig bij elkaar. Douwe dronk thee, Dieuwertje koffie. Ze zat wat te lezen. Douwe moest nog wat werken, maar dat stoorde hun samenzijn nauwelijks. Ze voelde zich heerlijk op haar gemak. De vrijpartij met Douwe had haar goed gedaan, haar weer frisse energie en zelfvertrouwen gegeven.

Douwe klapte zijn laptop dicht en zei: “Zo, genoeg gewerkt voor vandaag. Dat heb ik ondertussen wel geleerd: als je te lang doorgaat, slaap je niet goed meer. Even met de kinderen bellen, ik was vanmorgen vroeg al weg.” Even later hoorde ze Douwe met zijn kinderen bellen. Aukje en Tjeerd, z’n kinderen bij Anke, en Herre en Obe, zijn zoons bij Janna. Aukje was bijna een tweelingzus voor haar Douwe. Ze waren op dezelfde dag verwekt en op dezelfde dag geboren. Nog altijd vierden ze hun verjaardag samen.

Nadat Douwe had opgehangen, zei hij: “Ik wil het nog even met je over jullie kinderen hebben, Dieuwer. Belt Frits wel eens? Bel jij hem wel eens zodat de kinderen hem kunnen spreken?” “Nee. We hebben afgesproken dat we even windstilte in acht nemen.” Douwe keek serieus verontwaardigd. “Dat is voor jullie twee misschien wel goed, maar de kinderen zijn er ook nog! Die missen hun vader!” Dieuwertje schaamde zich, daarin had Douwe wel gelijk. “Weet je wat? Bel je schoonouders op en vraag of de kinderen even met papa mogen bellen. En zeg dan meteen dat jijzelf morgenavond met ze wil spreken!”

Hoe simpel konden dingen soms zijn, aan die mogelijkheid had ze helemaal niet gedacht. “Goed idee, ik bel meteen.” “Good girl.” Dieuwertje belde haar schoonouders. Haar schoonmoeder nam op.

“Hoi ma, met Dieuwertje.” “Hoi Dieuwer, wil je met de kinderen spreken? Ze zijn net hun tanden aan het poetsen.” “Nou, dat wil ik morgen eigenlijk doen. Maar wat ik vragen wou: heb jij nog wel contact met Frits gehad?” “Ja, hij belde vorige week nog.” Oei, dat deed even pijn. “Zou jij met Frits willen bellen en de kinderen even met hem laten praten? Ze missen hem vreselijk.” “Waarom heb je hem dat niet laten weten?” “We hebben afgesproken dat we elkaar alleen bellen voor belangrijke dingen.” “En dat zijn kinderen hem missen is niet belangrijk?” Dieuwertje voelde zich even héél klein worden, maar meteen werd ze ook boos. “Ik ging er van uit dat Frits zijn kinderen zelf ook belangrijk vond!” bitste ze. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. “Daar heb je gelijk in”, zei haar schoonmoeder zacht, “sorry.” Ineens voelde Dieuwertje haar ogen branden. “Dankjewel dat je dat zegt, ma. Dat betekent heel veel voor me.” “Goed dat je er aan dacht, meid. Douwe komt net beneden. Wil je hem even spreken?” “Graag, en Anke ook!”

Even later hoorde ze haar kinderen opgewonden praten over hun eerste zeilervaring in de Optimist. “En we hebben pannekoeken gegeten!” riep Douwe, “en ik mocht van oma het beslag maken!” “Goed zo, knul. Fijn dat je oma zo goed hebt geholpen. Ik bel morgen weer, oké? Kusjes!” Haar schoonmoeder nam de telefoon weer over. “Ik zal Frits zo bellen. Zullen ze fijn vinden. En ik zal hem ook wel even wijzen op zijn plichten als vader, Dieuwer!” “Dank je, ma. Groeten ook aan pa.” Dieuwertje verbrak de verbinding en zuchtte diep. Waarom had ze Douwe nodig gehad om dit te doen? Zelfs haar schoonmoeder had er positief op gereageerd…

Douwe zat haar met een brede grijns aan te kijken. “Missie geslaagd?” “Ja, dankjewel. Zelfs schoonma was positief.” “Kreeg ik iets van mee. Zullen we zo een avondwandeling maken? Slaap ik altijd goed op. Morgenochtend heb ik trouwens nog een workshop op de muziekschool, voordat we naar Darwerd gaan. Heb je zin om mee te gaan?”

Een kort moment voelde Dieuwertje zich teleurgesteld. Stiekem had ze gehoopt op lang uitslapen en een uitgebreide vrijpartij met Douwe, maar dit was wie hij tegenwoordig was, altijd druk en bezig. “Graag, lijkt me leuk om jou eens bezig te zien.” “Wie weet kom je mevrouw de minister ook nog wel tegen. Haar kinderen doen ook mee aan die workshop”, zei Douwe met een knipoog.

Ineens ging de telefoon. Frits. “Hoi, hoe is het met jou?” vroeg Dieuwertje voorzichtig. “Hoi lieverd, goed. Ik werd net gebeld door mijn moeder en heb met de kinderen gesproken. Sorry dat ik nog niet gebeld heb, ik besefte onvoldoende dat de kinderen me zouden missen.” “Fijn dat je het zegt, lieverd, daar ben ik blij om.” “Is het goed dat ik wat vaker voor hun bel?” “Dat zullen ze heel fijn vinden, Frits. En ik ook wel. Waar ben je nu?”

Frits vertelde kort wat hij was een hoe het met hem ging. “Ik heb een veel betere conditie, dat voelt wel goed.” “Douwe nam me vandaag mee te hardlopen. Mijn conditie was als een natte krant. Ga ik ook meer aan werken.” “Da’’s mooi, lieverd. Ben je bij Douwe?” “Nee, hij is nu hier. Morgen ga ik met hem mee naar Anke.” “Oké, veel plezier. Ik bel van de week weer, oké?” “Fijn, schat, tot dan. Wees voorzichtig!”

“Blij?” vroeg Douwe. “Ja, dit voelde erg goed.” “Mooi zo. Zonder contact drijf je uit elkaar. Als je hem wilt houden: laat hem weten dat je hem niet kwijt wilt.” Dat moest Dieuwertje even laten bezinken. Ze realiseerde zich dat ze misschien al half en half bezig was geweest om afscheid van Frits te nemen. Was dat inderdaad wat ze wilde? Kon ze dat maken, maar de kinderen toe?

“Kom, we gaan wandelen”, nam Douwe het initiatief. Ze gingen samen naar buiten. Douwe wilde een wandeling rond Bitswerd maken zoals ze die vroeger ook vaak maakten, van zo’n anderhalf uur. Eigenlijk maakte Dieuwertje nog maar zelden zo’n lange wandeling. Haar loopjes met Frits waren meestal niet meer dan een half uur. Ze nam zich voor wat vaker en langer te gaan wandelen en haakte haar arm in die van Douwe.

Een eindje buiten Bitswerd zagen ze in een weiland bij een bosje wat reeën grazen, roodbruin oplichtend in de late avondzon. “Wat mooi”, fluisterde Dieuwertje. Ze kroop wat dichter tegen Douwe aan en legde haar hoofd op zijn schouder. Samen genoten ze van het schouwspel. Toen ze weer begonnen te lopen schoten de dieren weg, het bos in.

Bij Dieuwertje thuis namen ze nog een chocolademelk en maakten ze zich op om te gaan slapen. “Mag ik tegen je aan liggen?” vroeg Dieuwertje. “Graag”, antwoordde Douwe, “dat wou ik jou ook net vragen.” Ze nestelde zich tegen hem aan, haar hand kroelend door zijn borsthaar, haar hoofd in zijn hals gedrukt. Ze genoot van zijn mannelijke geur. “Slaap lekker, lieverd.” Hij kuste haar teder op haar lippen en ging weer liggen. Dieuwke hoorde hoe zijn adem snel dieper werd terwijl hij in slaap viel.

Bij haar duurde het wat langer. De afgelopen dag trok nog een keer voorbij. Een dag die haar veel pijnlijke, maar ook hele mooie momenten had gebracht. Morgen met Douwe mee naar Anke en Janna. Ze zag ernaar uit.

wordt vervolgd