Waarschuwing. Dit verhaal bevat geen expliciete seksscènes

Dieuwertje heeft haar ex Douwe op bezoek, precies tien jaar nadat zij haar huidige partner Frits leerde kennen op een bedrijfsfeest van Douwe. (zie mijn verhalenserie Partnerruil) Het gaat niet zo goed in hun relatie. Frits is ontslagen met een goede afvloeiingsregeling en maakt een voettocht naar Santiago de Compostella, Dieuwertje alleen met haar kinderen achterlatend.

De kinderen zijn een weekendje logeren bij de ouders van Frits en Dieuwertje brengt de middag en avond door met haar ex Douwe, die er tijdens een rondje hardlopen achter komt dat ze totaal geen conditie meer heeft. Hij heeft medelijden met haar en vrijt voor het eerst in jaren weer eens met haar, waarna ze nog een poosje openhartig et elkaar praten en samen gaan slapen.

---

Midden in de nacht werd Dieuwertje wakker. Ze lag wat ongemakkelijk half op een arm… Douwe! Voorzichtig ging ze verliggen. Ze legde Douwe zijn arm voorzichtig naast zijn lichaam en vlijde haar hoofd op haar eigen kussen. In het donker keek ze naar de gestalte naast haar. Ze zag zijn borstkas rustig op en neer gaan, hij was diep in slaap. Ze kon het niet laten en streelde met haar vingers door zijn borsthaar. Gisteravond was heerlijk geweest.

Dieuwertje mijmerde door over de gesprekken die zij en Douwe gister gevoerd hadden en ook over haar gesprek met Frits over de telefoon. Hij had liefdevol geklonken. Voor het eerst in lange tijd had ze verlangen gevoeld, verlangen om hem weer thuis te hebben, samen met hun kinderen bezig te zijn.

Haar gedachten dwaalden af naar hun begintijd. Wat was dat een emotionele achtnbaan geweest! Hun kennismaking, met hem vrijen tijdens dat festival, haar zwangerschap, het ruilen van partner, de ongeremde seksuele avonturen met hem. Ze was tijdens de eerste maanden van haar zwangerschap doorlopend geil geweest en had toen dingen gedaan waar ze achteraf met behoorlijk gemengde gevoelens op terug keek.

Dieuwertje hoorde en voelde dat Douwe wakker werd. Hij kreunde en wreef over de arm waarop zij gelegen had. “Ben je wakker?” fluisterde ze. “Ja, er prikken duizend spelden in mijn arm, verdorie.” “Sorry, ik lag er op, ben net maar even anders gaan liggen.” “Nou, dankjewel. En jij, kun jij niet slapen met een vreemde kerel in bed?” “Jij bent geen vreemde kerel, Douwe, nog steeds niet. Alleen een beetje raar”, giechelde ze er achteraan.

Hij stond op en ging even naar de wc. “Wat houdt jou wakker?” vroeg hij, toen hij terug in bed schoof. “Ik ben nog niet zo lang wakker maar lag ook niet erg comfortabel meer, zo half op jouw arm. Ik mijmerde wat over gister en over het begin van mijn tijd met Frits.” “Je zei gister iets van dat de problemen in jullie relatie al meteen begonnen waren. Wat bedoelde je daarmee?”

Moest ze hierover wel met Douwe praten? Als niet met hem, met wie dan wel? Vooruit, het zou haar wellicht opluchten. “Ik heb je verteld van die ontmoetingen met Charel en Jacob en later met Matthew. Frits was totaal niet jaloers, het leek hem eerder op te winden. Later, toen hij ons twee bij jou thuis neukend aantrof tijdens dat dorpsfeest in Darwerd, wist hij het zeker: het wond hem vreselijk op als hij mij zag neuken met iemand anders.” Douwe zei niets maar pakte haar hand. Een lief gebaar.

“We waren op dansen gegaan en troffen daar twee stellen met wie het erg goed klikte. Zij deden aan partnerruil met elkaar maar dat wisten we toen nog niet. Ze nodigden ons uit voor een spelletjesavond en daar daagden ze ons uit voor steeds gewaagder spelletjes, zoals een dobbelspel waarbij je moest zoenen met de man die hetzelfde nummer gooide als jij. Op een gegeven moment stelde Karin voor: neuken met degene die hetzelfde nummer gooit. Ik gooide drie, Gerrit en Klaas ook. Frits, Karin en Rixt gooiden wat anders en moesten toekijken hoe Gerrit en Klaas met mij neukten. Daarna hebben we het allemaal nog eens dunnetjes overgedaan met onze eigen partners. Frits was door het dolle heen, die blééf maar gaan.” Dieuwertje keek dromerig voor zich uit bij de herinnering.

“Ik was in die tijd doorlopend geil en voor alles in, er zat geen rem op.” Douwe herkende dat wel. “Anke en Janna waren tijdens hun zwangerschap ook buitengewoon hitsig. De vader van Anke, Tjeerd, had me al gewaarschuwd dat je dat als man niet bij kon benen, je moest haar maar een poosje de ruimte geven. Dat was soms wel nodig. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik in die tijd van de dames ook flink de ruimte voor mezelf kreeg en die nam ik ook.”

“Nou, Frits gaf mij zeker alle ruimte! Hij moedigde het zelfs aan. Het kwam erop neer dat hij vooral graag seks met me wilde als ik net met een ander geneukt had. In het begin vond ik dat alleen maar geweldig, geil als ik was, maar gaandeweg begon het te knagen. Het voelde alsof hij zelf geen moeite voor mij wilde doen om me in de stemming te brengen. Na mijn zwangerschap had ik meer behoefte aan tederheid, maar hij bleef hangen in de behoefte om mij eerst door anderen geneukt te zien worden.”

“Heb je hem dat wel laten weten, dat jouw behoeftes waren veranderd?” “Dat durfde ik niet goed. Eerst vond ik het alleen maar leuk en spannend, dan kon ik toch niet ineens zeggen dat ik dat niet meer wilde? Trouwens, ik kon er nog steeds ook wel van genieten, alleen had ik steeds meer verlangen naar tederheid, naar intiem samenzijn.” “Dat kon je toch wel aan hem zeggen?” “Ja, misschien wel, maar ik was bang dat ik hem teleur zou stellen.” “Met als gevolg dat hij nu ergens in Frankrijk op de Camino van jou wegloopt.” Douwe zei het nuchter, maar met een ondertoon van oprechte affectie. Hij knuffelde haar even lief. “We praten hier nog wel verder over maar kom, laten we eerst nog even lekker slapen.” Ze krulde zich tegen hem aan, haar hand op zijn buik. Met zijn mannelijke geur in haar neus zakte ze heerlijk weg...

De volgende ochtend werd Dieuwertje wakker doordat Douwe haar slaapkamer binnenkwam. “Wakker worden, schone slaapster! Ik heb een ontbijtje voor je gemaakt. Ze keek op de wekker. “Gek! Het is nog maar half zeven!” “Genoeg uitgeslapen, pop. Ik ga zo nog even een rondje hardlopen, gister viel dat om de één of andere reden een beetje in het water”, grijnsde Douwe. Dieuwertje aarzelde. Zou ze? “Mag ik mee?” Douwe keek haar onderzoekend aan. “Ik moet echt even serieus draven, pop. Minstens 3 kilometer, liefst vijf.” Dieuwertje knikte. “Oké, ik ga mee. Als ik je niet kan bijhouden, loop jij maar vijf kilometer, doe ik er drie.”

Zo gingen ze even later op weg. Dieuwertje was vastbesloten. Nu wilde ze het persé volhouden! Douwe hield een beetje in merkte ze wel, maar ze bleef in een redelijk tempo bij. Puffend en blazend, dat wel. Terwijl Douwe moeiteloos babbelde over de workshop die hij zo ging geven, moest Dieuwertje zich beperken tot een hijgend ‘ja’ of ’nee’, maar ze hield vol! Verstand op nul, blik op oneindig. Ze merkte zelfs dat ze gaandeweg haar adem beter onder controle kreeg.

De laatste paarhonderd meter vertraagde Douwe tot een kalm sukkeldrafje. “Even het zuur eruit laten zakken en weer op adem komen.” “Ik… ben… kapot.” “Respect, Dieuw. Vijf kilometer met jouw conditie, knap!” “Wat? Vijf...kilo…meter? We zouden…er toch maar…drie?” “Je ging zo goed, ik ben maar even voor de vijf gegaan. Maar kom, we moeten opschieten.”

Eerst gingen ze ontbijten, daarna nam Dieuwertje een lekker warme douche. Douwe kwam er even bij om zich af te spoelen, maar was daar al snel mee klaar en liet haar alleen. Ze genoot van het warme water dat over haar lijf stroomde, trots op zichzelf dat ze had volgehouden.

“Kom, ik heb nog wel even tijd om je benen te masseren. Anders kun je straks niet meer lopen.” Douwe liet haar op haar bed liggen en nam haar kuiten en bovenbenen even goed onderhanden. “Lekker, Douwe!” “Jouw beloning voor dat je het zo goed volhield”, glimlachte hij.

Even later zaten ze in de auto, op weg naar De Westerein, waar Douwe de workshop zou doen. Er waren zo’n vijftien kinderen, tussen de 12 en 16. Ze speelden gitaar, viool, klarinet, dwarsfluit en accordeon. Douwe liet ze zijn populaire liedjes spelen en leerde hen dingen over samenspel en het aanbrengen van versieringen in de muziek.

Er waren ongeveer evenveel ouders als kinderen. Zijn oude muziekmaat Hattum, de echtgenoot van minister Algra, was er ook. In de pauze riep hij de ouders bij elkaar. “Oké, straks geven de kinderen een concertje met de kinderen. Jullie mogen zingen!” “Ja maar…” “Mevrouw, iedereen kan zingen. Muziek maken wordt leuker als je ’t samen doet. Als uw kind alleen muziek oefent maar thuis nooit samen kan spelen, is het lang zo leuk niet. Dan gaan ze liever op hun telefoon. Kom! Kennen jullie ‘As de sinne jûns te sliepen sil?’.” Dat was Douwes grootste hit in Fryslân. Even later zongen de ouders het uit volle borst mee. “Nu tweestemmig!” “Ja maar…” “Gewoon meedoen, mevrouw, dat lukt iedereen, ook u.” En inderdaad, tweestemmig lukte ook al gauw prima. Douwe was niet van het uitleggen maar van het gewoon doen. Niet eerst drempels opwerpen waar je daarna weer overheen moest.

De kinderen waren ondertussen weer teruggekomen en namen hun plaats weer in. Douwe legde uit dat ze nu met elkaar een paar stukken zouden spelen, waarbij hun ouders het koor zouden vormen. Sommige kinderen giechelden. “Koor de Valse Kraaien!” grapte een meisje van een jaar of zestien. “Pas maar op jongelui, die ouders van jullie gaan jullie nog verrassen!” Douwe gaf de inzet van de eerste maat aan.

Ineens ging de deur open en kwamen er een paar mannen met zonnebrillen op de zaal in. “Mama!” riep Eale, de zoon van Hattum en Ada. Inderdaad, minister Ada Algra stapte binnen en omhelsde Hattum. “Sorry dat ik laat ben, ik kon pas laat weg. De ministerraad liep wat uit, vannacht.” “Goh, het zal eens niet”, bromde Hattum, “maar fijn dat je er toch nog bent, lieverd.”

“Oké, mensen, kunnen wij weer verdergaan, alsjeblieft? We zijn hier met een workshop voor jullie kinderen bezig!” Douwe klonk scherp maar zijn ogen lachten, zag Dieuwertje. “Sorry Douwe, ga gerust verder!” verontschuldigde Ada zich. “Fijn. Ada, doe jij met de tweede stem van het ouderkoor mee? Oké, mensen opnieuw!” Ada schoof naast Dieuwertje en zong even later uit volle borst mee. Die kon wel zingen, zeg! Geen wonder als je man zelf een goede muzikant was.

Eens te meer verwonderde Dieuwertje zich erover, hoe gemakkelijk het in aanwezigheid van Douwe leek om muziek te maken. Het jongerenorkest speelde heel aardig, op sleeptouw genomen door Douwes accordeon. Tegelijk stuurde hij het ouderkoor aan door dan weer met de eerste, dan weer met de tweede stem meer te zingen. Het belangrijkste: iedereen had er zichtbaar plezier in, ook de ouders die zelf eigenlijk nooit iets aan muziek deden en dachten dat ze niet konden zingen.

Na afloop was Douwe natuurlijk druk om iedereen te woord te staan. Het viel Dieuwertje op dat hij zich vooral richtte op de jeugd, ondanks hun ouders die bijna om zijn aandacht bedelden. Die hield hij kort, zonder bot te worden. Knap! Ada stelde zich aan haar voor. “Dag, ik ben Ada, de moeder van Eale. En jij?” “Hoi, ik ben Dieuwertje. Ik ben meegekomen met Douwe, hij is een oude vriend van mij.” Ada keek haar opmerkzaam aan. “Ik dacht al, dat ik je ergens van kende. Zijn ex, toch?” Dieuwertje bloosde. “Ja. En hij is de peetvader van mijn zoon Douwe.” “O ja, daar heeft hij over verteld. En jouw man Frits is de ex van Douwes vrouw Anke, toch?” “Ja, klopt. En jouw man Hattum speelde toch vroeger met Douwe en Bram in dat folkbandje?” probeerde Dieuwertje de aandacht van zichzelf af te leiden. “Inderdaad. Nou, we spreken elkaar nog wel eens, ik wil even met mijn zoon praten.” Ada naam afscheid van Dieuwertje.

Hattum kwam bij haar staan. “Hoi, ik moest even denken, maar jij was vroeger toch met Douwe?” “Ja, dat klopt. Jij speelde toen toch in dat folkbandje?” “Ja, maar dat is lang geleden hoor. Toen Ada zwanger werd van Eale ben ik ermee gestopt. Was jij er nog toen Douwe met de Burenband begon?” “Nee. Die is ontstaan een paar dagen nadat Douwe bij mij wegging en bij Anke was ingetrokken.” “Maar jullie zien elkaar nog wel, toch?” “Ja. Hij is peetvader van mijn oudste en Anke is peet van mijn jongste. Hun Aukje is op dezelfde dag jarig als mijn oudste, Douwe. Wij vieren hun verjaardag altijd samen, ze lijken soms wel een soort van tweeling. Dus we zien elkaar nog regelmatig.”

Ondertussen waren veel ouders en kinderen aan het vertrekken. Douwe voegde zich bij Dieuwertje en Hattum. “Kennen jullie elkaar nog?” “Ik herinnerde me haar vaag”, zei Hattum. Toen ik haar met Ada zag praten viel ineens het kwartje. “Dieuwertje logeert vannacht bij ons. Hebben jullie zin om ook bij ons te komen eten, Hattum?” “Dat moet ik even vragen aan mijn drukke echtgenote, Douwe, misschien heeft die er wel meer zin in om in bad een boek te lezen, na alle Haagse ellende. Of een potje scrabble met Eale en Tjitske.” “Kan ik me voorstellen. Zal ik het anders even vragen? Durft ze vast niet te weigeren.” “Nou, als ze een kamermotie naast zich neer durft te leggen, zal een uitnodiging van jou afwijzen niet zoveel moeite kosten, denk ik”, grinnikte Hattum. “Heb jij er zin, Hattum?” “Zeker wel!” “Oké, ga ik regelen.”

Douwe liep naar Ada, die nog steeds met Eale in gesprek was. “Eale, kun jij je even van je moeder losrukken?” “Wat is er, Douwe?” “Heb jij zin om met je zus vanavond bij ons te komen eten?” “O, leuk! Alleen met mijn zus?” Eale keek een beetje verbaasd. “Als je ouders jullie brengen, mogen ze ook wel een vorkje meeprikken”, grijnsde Douwe. “Waarom vraag je mijn moeder niet gewoon zelf of ze bij jullie komt eten?” vroeg Eale. “Volgens je vader loop ik dan de kans dat ze zegt dat ze liever in bad een boek gaat zitten lezen. Of thuis met jullie een potje wil scrabbelen.” Een brede lach trok over het gezicht van Eale. “Mam, wil jij me vanavond naar Douwe en Anke brengen, als ik bij hun ga eten?” Ada keek quasi boos maar Douwe. “Jij moet verdorie in de politiek. In het weekend heb ik geen zin in dat gedoe! Nou, vooruit maar weer. Anders zie ik mijn kinderen helemaal niet. Ben je nou helemaal.” “Oké, ma, doen we bij Douwe ook wel een potje scrabble met jou, goed?” Ze kroelde hem door zijn haar. “Hou ik je aan, rotjong!” Dieuwertje keek het van een afstandje met een glimlach aan. Het was duidelijk dat Eale en zijn moeder heel close waren.

Dieuwertje reed met Douwe mee naar zijn woonboerderij niet ver buiten Darwerd. Hij had na de geboorte van Aukje en Herre samen met Anke, Janna, Rick en Nynke een boerderij even buiten Darwerd gekocht en daar een woongemeenschap van gemaakt met drie zelfstandige appartementen en een aantal gemeenschappelijke voorzieningen zoals een fitnessruimte, een gastenverblijf en een grote woonkeuken voor gemeenschappelijke maaltijden of grote gezelschappen. Die woonkeuken was het hart van de boerderij De kinderen waren meestal daar te vinden om met elkaar te spelen, als ze niet buiten in de tuin bezig waren. Het boerenland had hij deels verpacht, deels hadden ze er een natuurgebiedje met een plas en bosschages in aangelegd.

Op de boerderij wachtte Dieuwertje een hartelijk onthaal door Anke en Janna. Rick en Nynke waren er nog niet, die hadden een andere workshop en ’s avonds nog een concert in Loënga bij Sneek. “Hoi lieverd, hoe ging de workshop?” Douwe vertelde over de workshop. “O ja, Hattum, Ada en hun kids komen straks ook mee-eten.” Anke lachte. “Ik heb er al rekening mee gehouden dat er wel weer mensen aan zouden sluiten.” Ze knuffelde Douwe even stevig. Die twee hielden nog steeds van elkaar, de liefde spatte ervan af als ze samen waren, zag Dieuwertje met iets van afgunst.

Aukje, de dochter van Anke en Douwe, vroeg aan Dieuwertje: “Tante Dieuw, heb je Douwe niet meegenomen?” “Nee, sorry schat, Douwe en Anke zijn bij opa en oma.” “Jammer. We hebben een hele mooie hut gebouwd!” “Echt waar? Wil je die mij laten zien?” Aukje en haar broertje Tjeerd namen Dieuwertje mee naar buiten en lieten haar vol trots hun hut zien. “Hebben jullie die helemaal zelf gebouwd?” “Ja, samen met Herre, Obe en Bjinse.” “Knap hoor!”

Bij Douwe en Anke was het nooit saai. De drie huishoudens in de boerderij waren actieve, sociale types met veel bezigheden buitenshuis en een uitgebreide vriendenkring. Er waren bijna altijd wel gasten en nu de kinderen wat ouder werden waren er ook regelmatig vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Kwam je er op bezoek dan was het niet opzitten en pootjes geven maar meer aanpakken. Helpen met koken, met schoonmaken, klussen of de kinderen bezig houden, er viel altijd wel wat te doen. Dat maakte het samenzijn ongedwongen en gezellig. Dieuwertje was al gauw samen met Anke bezig met koken, terwijl Douwe en Janna zich met de kinderen bezighielden. Dat was het voordeel van de woongemeenschap: de vijf kinderen hadden bij wijze van spreken twee vaders en drie moeders die zich als het zo uitkwam allemaal om hen bekommerden en om speelkameraadjes zaten ze ook nooit verlegen.

Het was wel even lekker om als vrouwen onder elkaar te kunnen praten, tijdens het koken. “Hoe was het gisteravond met Douwe samen, Dieuwer?” vroeg Anke. Dieuwertje bloosde. “Fijn. Goed met hem kunnen praten. Hij heeft me ook eten schop onder de kont gegeven om meer te sporten en gezonder te eten en te drinken.” “Ja, sorry dat ik het zeg, maar dat heb je inderdaad wel nodig.” Dieuwertje zuchtte. “Weet ik, maar ik mis soms een beetje de motivatie.”

“Je straalde helemaal toen je binnenkwam. Was het fijn met Douwe?” Dieuwertje keek wat schichtig naar Anke. “Ja. Zit jij daar niet mee?” “Nee, echt niet. Geen jaloers gezeik tussen ons, weet je nog wel? Ik heb een poosje terug ook een gezellige avond met Frits gehad. Wist je dat?” “Ik wist dat jullie afgesproken hadden. Hij heeft er verder niets over verteld.” Nu was het aan Anke om met een schuin oog naar Dieuwertje te kijken. “Zit jij daar mee? Dat ik het gezellig had met Frits?” “Ja, eigenlijk wel. Frits en ik hebben het niet zo vaak gezellig meer.” “Dat heb ik begrepen, ja. Hij vindt dat erg jammer.” Dieuwertje keek een beetje verbaasd. “Echt? Nou, ik ook. Het lijkt de laatste tijd alsof we op een andere golflengte zitten, ik krijg geen contact meer met hem. Ik snap hem niet, hij mij niet.” “Wat snapt hij van jou niet?” “Dat ik behoefte heb aan intimiteit, aan aandacht.” “Hij zegt dat jij niet snapt dat hij behoefte heeft aan avontuur, aan vrijheid.” “O, dat snap ik best. We hebben genoeg avontuur gehad, geloof mij maar. En elkaar veel vrijheid gegund. Maar ik begon steeds meer te twijfelen of ik wel echt iets voor hem betekende, als partner. Of hij me niet alleen als een spannend seksspeeltje zag.”

Die opmerking verontrustte Anke. “Kom, Dieuwertje, dat meen je niet. Frits is gek op jou!” Nu kreeg Dieuwertje het een beetje te kwaad. “Waarom merk ik daar dan zo weinig van? Nou ja, gister belde hij me, nadat ik zijn moeder had gebeld. Dat was eigenlijk voor het eerst in lange tijd dat we een beetje lief voor elkaar waren over de telefoon.” “Misschien weet hij ook wel niet zo goed hoe hij lief voor jou kan zijn, Dieuw.” “Ik voel me zo’n waardeloze muts, Anke. Sinds Douwe bij mij weg is gaat hij als een speer. Sinds Frits bij mij is staat hij stil. Ik ben gewoon een waardeloze partner.” Dieuwertje voelde haar ogen branden.

Anke sloeg een arm om Dieuwertjes schouder. “Je moet niet zo slecht over jezelf denken, meid. Douwe houdt nog steeds van je. Frits ook. Dat doen ze niet voor niets. En je kinderen zijn dol op je.” “Lief van je.” “Het is zo, Dieuwertje. Als jij niet zo slecht over jezelf denkt, ben je je partner ook veel beter tot steun. Jij moet jezelf niet zo wegcijferen en wat meer positieve dingen voor jezelf doen.”

“Ik heb vandaag vijf kilometer hardgelopen met Douwe. Gister kon ik niet eens twee kilometer sukkeldrafje volhouden. Vanmorgen ineens wel.” Anke knipoogde. “Eiwitinjectie van Douwe gehad? Die doen soms wonderen, weet ik uit ervaring.” Dieuwertje giechelde. “Dat zal het zijn. Mag ie vaker doen.” Toen sloeg ze haar hand voor haar mond en werd ineens vuurrood. “O, sorry. Ik wil jou niet voor het hoofd stoten, Anke!”

Bij de deur ontstond wat rumoer. Anke keek op. “Ah, daar heb je Hattum en Anke met hun kroost. Even welkom heten. Kun jij even op het eten letten?”

wordt vervolgd