Toen ik aan deze serie begon, was ik van plan om er een korte serie van 10 verhalen van te maken. Ik zie dat de lezersaantallen flink teruglopen, dus dat was een goede inschatting. Deze aflevering is dus inderdaad de laatste van deze serie.

Tegelijk zie ik dat een aantal lezers heel lovende reacties schrijft. Dat vleit me wel, moet ik zeggen. Al schrijvende ontstond er bovendien een verhaallijn die ik helemaal niet van tevoren uitgedacht had: die van de onlusten rond minister Ada Algra.

Dat betekent dat ik genoeg stof heb voor een ‘spin off’. Ik zal dit verhaal daarom voortzetten met ‘Liefde met Rente’. Dat verhaal gaat verder waar Dieuwertje stopt. Dus voor de liefhebbers: het verhaal gaat gewoon verder onder een nieuwe naam, maar vanuit een wat breder perspectief, afwisselend vanuit Douwe, Dieuwertje, Ada en hun respectieve partners. Ik zal het tempo wel wat omlaag schroeven, maar er komt dus meer! Daar zal ook weer wat meer erotiek in voorkomen, maar het bevalt me wel om dat binnen de perken te houden.

---

Maandagochtend, 8 uur. Dieuwertje is net de jas aan het aantrekken bij haar kinderen, als de telefoon gaat. “Met Dieuwertje.” “Hoi, Dieuwertje, met Bauke.” Bauke was haar baas. “Ogenblikje, Bauke, ik ben net de kinderen de deur aan het uitwerken voor school. Kan ik je zo terugbellen?” “Is goed. Doe rustig aan.”

De kinderen gingen sinds kort zelfstandig naar school. Ze konden er lopend naar toe. Sommige ouders spraken er schande van, dat ze haar kinderen niet elke dag naar school bracht. Daar snapte Dieuwertje helemaal niks van, het was nog geen 10 minuten lopen! Uit verhalen van onder anderen haar schoonouders begreep ze, dat vroegere bijna geen enkel kind naar school werd gebracht. Je ging dichtbij, in je eigen buurt, naar school en ouders hadden wel wat anders te doen. De leerkrachten hadden er ook een hekel aan, had ze wel begrepen. Kinderen werden alleen maar onrustig van die ouders die maar om aandacht van kindlief bleven bedelen. Of, godbetert, van de leerkracht.

Haar kinderen waren vrolijk. Ze hadden heerlijk geslapen, na twee dagen buiten op het water. En het vooruitzicht dat hun vader binnenkort weer terug zou komen, maakte ze uitgelaten. Kleine Douwe barstte zowat uit elkaar van enthousiasme. Glimlachend zag ze haar kinderen hand in hand om de hoek van de straat verdwijnen.

Zelf voelde Dieuwertje een lome tevredenheid in haar lijf. Ze was blij dat ze gisteravond zo’n fijn gesprek met Riet, haar schoonmoeder, had gehad. Eindelijk leek ze echt geaccepteerd als schoondochter. En, eerlijk, ze voelde zich ook nog nagloeien van de heerlijke nachten met Douwe vrijdag en Hattum zaterdag. Voor het eerst sinds lange tijd was ze seksueel compleet bevredigd. Dat doet wat met een mens.

Maar eerst maar eens bellen met Bauke. Wat moest die, op de vroege ochtend? “Ah, Dieuwertje, fijn dat je terugbelt. Kan het kloppen dat ik jou gister op televisie zag bij het huis van minister Algra?” “Eh, ja.” “Had jij daar op één of andere manier mee te maken, Dieuwertje?” “Nou, een beetje wel. Ik was zaterdag op bezoek bij Douwe Atsma, toen die demonstratie plaatsvond. De minister en haar gezin waren daar ook. Omdat de minister met spoed naar Den Haag moest, vroeg ze mij of ik haar man kon helpen.” “Oei, dus jij hebt die demonstratie bij Douwe Atsma voor de deur ook meegemaakt?” “Ja. Dat was best wel beangstigend, moet ik zeggen. Gelukkig greep de buurt in.” “Is het een idee dat jij vandaag en morgen even thuis blijft, om de boel een beetje te laten bezinken?” Dieuwertje was hier even stil van. Ze voelde zich héél blij worden. “Dat zou ik heel fijn vinden, Bauke. Het was inderdaad wel een heel hectisch weekend, zo.” “Goed. Dan spreken we af dat je de vandaag en morgen thuis blijft. Ik meld je ziek. En kijk maar of je nog meer tijd nodig hebt om bij te komen.” “Dankjewel, Bauke.”

Nou, dat was een verrassing! Dieuwertje was er wel heel blij mee. Dit voelde echt als een cadeautje, heerlijk! Twee dagen helemaal voor zichzelf! Wat zou ze eens gaan doen? Eerst maar eens gewoon lekker genieten van een bakje koffie en de krant.

De krant stond natuurlijk bol over de gebeurtenissen van het afgelopen weekend. Ze las deze berichten nu met een andere bril op, merkte ze geamuseerd bij zichzelf. Niet meer als nieuwsconsument, maar al als politiek assistent. Hoe kwam de minister er af? Hoe andere politici? Wat was de teneur van de artikelen?

Ze kon zich bij gelegenheid vreselijk ergeren aan wat ze bij zichzelf de ‘schandaaltjesjournalistiek’ noemde. Alsmaar proberen om een politicus een onhandige uitspraak te ontlokken om daar dan vervolgens een hele soesa over te maken. Maar dat was wel de wereld waarin Ada op dit moment opereerde en waar zijzelf nu haar rol moest zien te vinden.

Misschien kon ze deze dagen gebruiken om een momentje van overleg met Ada te hebben. Ze stuurde een berichtje. “Hoi Ada, ik ben vandaag en morgen met ziekteverlof gestuurd vanwege het weekend. Kunnen we elkaar morgen ergens spreken?” Een minuut later ging de telefoon.

“Hoi, Dieuwertje, hoe is het?” “Met mij goed, dank je. Mijn baas vond dat ik maar twee dagen thuis moest blijven. Maar ik kan beter aan jou vragen hoe het bij jullie is.” Ze hoorde Ada zuchten. “Nou, de ramen en deur worden vanmorgen weer gerepareerd. Dat is ten minste al iets. We hebben de kamer ook opgeruimd, het was één grote bende van gebroken glas, bloempotten enzovoort. We mogen blij zijn dat ze geen molotov cocktail naar binnen hebben gegooid, maar verdorie, wat een puinhoop, zeg. Je mag gerust weten, een heb een paar keer zitten janken, tijdens het opruimen.”

“Dat kan ik me voorstellen. Tussen jou en Hattum alles goed?” “Ja. Ik had me dit weekend wat anders voorgesteld, maar gisteravond hebben we heel goede gesprekken gehad, samen.” Ze giechelde meisjesachtig. “Niet alleen gesprekken, trouwens.” “Ik kan me er iets bij voorstellen”, lachte Dieuwertje. “Ja, daar heb jij weinig fantasie bij nodig, natuurlijk”, gniffelde Ada. Dieuwertje voelde dat ze warm werd, maar dat kon Ada toch niet zien. Wel heerlijk, ze zaten hier gewoon als schoolmeisjes over een jongen te giebelen, met de minister! “Zullen we morgenochtend afspreken in Leeuwarden, bij Hotel Oranje?” stelde Ada voor.

Eens kijken, wat zou ze vandaag eens doen? Haar oog viel op een advertentie van een ‘wellness centre’ op de Veluwe. Wel ja, waarom zou ze zichzelf niet eens verwennen? Niet ver bij haar vandaan was ook zo’n sauna.

Ineens kreeg ze een idee. Waarom ook niet? Afgelopen weekend had ze er nog aan gedacht dat het wel eens leuk zou zijn om Karin of Rixt eens zonder hun mannen te spreken, als vrouwen onder elkaar. Zij werkten allebei parttime, alleen op dinsdag en donderdag, als ze zich goed herinnerde. Ze had hen en hun mannen al bijna tien jaar geleden leren kennen tijdens dansles en het waren al snel vrienden van haar en Frits geworden, met wie ze regelmatig spannende avondjes hielden. Gek genoeg had ze de dames nauwelijks los van hun partners gesproken.

Ze belde Karin, maar die nam niet op. Bij Rixt had ze wel succes. “Hé Dieuwertje, leuk dat je belt! Hoe is het?” “Nou, ik heb onverwacht twee dagen vrij. Heb jij zin om vandaag mee naar de sauna te gaan?” “Goh, aardig dat je aan mij denkt. Ja, ik wilde net het huis gaan poetsen, dus dat is een mooie smoes om eronder uit te komen!” lachte ze. Ze spraken af om half elf. Tien minuten later belde Karin terug. Die had ook wel zin. “Leuk, eens zonder de kerels! Kunnen we lekker roddelen!”

Het was rustig in de sauna, de dames namen rustig de tijd en lieten zich goed verwennen. Ze namen een lekkere massage en scrub-behandeling. Ze deden twee rondjes door de sauna en tussendoor zaten ze lekker te relaxen en te kletsen met een drankje.

Rixt had Dieuwertje op Omrop Fryslân gezien en vroeg haar het hemd van het lijf. Figuurlijk gesproken dan, in de sauna draag je geen hemd. “Ken jij de minister?” “Ja, al heel lang. Vaag, hoor. Mijn ex Douwe speelde vroeger in een bandje samen met haar man Hattum. Zaterdag kwam ik ze tegen bij Douwe.” “O ja, dat was ik alweer bijna vergeten. Douwe heeft een verhouding met de minister, toch?” vroeg Karin. Ze hield een Story omhoog, waarop dat in een schreeuwende kop vermeld stond. “Lieverd, je moet niet alles geloven wat in dat soort blaadjes staat. Als ze bekend persoon met iemand van het andere geslacht zien, maken ze er meteen een relatie van.” Ze grinnikte. “Zal ik binnenkort wel figureren als ‘Nieuwe Vlam voor de Man van de Minister’? omdat ik zondagmiddag samen met hem bij zijn woning aankwam. De dames lachten samen. ‘Ze moesten eens weten’, dacht Dieuwertje bij zichzelf. Hoewel ze haar avontuur met Hattum heel graag met haar vriendinnen zou willen delen, snapte ze ook wel dat dat nou niet direct een slimme actie zou zijn. In plaats daarvan bracht ze het gesprek op iets anders wat haar bezig hield.

“Douwe Atsma woont trouwens prachtig, in zo’n mooie boerderij. Die hebben ze opgesplitst in drie woningen en een gastenverblijf. Ze vormen een soort woongemeenschap. Dat is heel gezellig.” Dat maakte Karin en Rixt wel nieuwsgierig. “Hoe moet ik dat zien, zo’n woongemeenschap? Is dat een soort hippiecommune?” vroeg Karin. Dieuwertje lachte. “Nee hoor, ze wonen daar gewoon als drie gezinnen in één gebouw. Maar ze hebben wel een gemeenschappelijke woonkeuken, waarin ze vaak samen eten en waar hun kinderen ook vaak samen spelen. Heel gezellig. Volgens mij doet het de kinderen ook goed, om meer volwassenen om zich heen te hebben dan alleen hun ouders.”

Rixt en Karin keken elkaar even aan. “Grappig dat je erover begint. Klaas en ik zagen laatst een boerderij die ons wel wat leek, maar dat kunnen wij met zijn tweeën nooit betalen en die is ook veel te groot voor ons alleen. Toen dachten we nog: eigenlijk zou je dat meer mensen moeten kunnen delen We wilden jullie ook vragen, maar we begrepen dat het tussen jou en Frits niet zo goed gaat? Ik had het idee dat jij er tijdens ons laatste avondje net zo veel zin in had.”

“Dat is zo. Er zijn wat spanningen. Frits is nu met een wandeltocht bezig om voor zichzelf wat dingen op een rijtje te zetten. Ik twijfelde voor mezelf ook heel erg aan onze relatie, maar ik heb het afgelopen weekend besloten dat ik er nog wel voor ga. Hij komt binnenkort weer terug, vertelde hij me gisteravond. Hij mist de kinderen ook wel.” “En jou?” “Dat hoop ik. Maar dat komt wel weer goed, dat weet ik zeker.”

“Wil je er meer over vertellen?” vroeg Rixt voorzichtig, “heeft het ook met de avondjes met ons te maken?” “Ja, op een bepaalde manier wel. Kijk, ik kan heel erg genieten van die avondjes en Frits doet dat zeker. Die vindt eigenlijk niets geiler dan mij geneukt te zien worden door een andere man. En dat is voor mij nou net het probleem. Ik vind het prima dat hij daarop geilt, maar ik kreeg het idee dat ik hem alleen nog opwind als er anderen bij zijn. Dat maakte mij onzeker over onze relatie.” “Ja, dat kan ik me voorstellen! Ik vind het heerlijk om me zo nu en dan heel sletterig te laten gaan, maar ik zou dat niet kunnen zonder de intieme momentjes met Gerrit alleen”, zei Karin. “Precies, dat heb ik ook met Klaas. Onze avondjes zijn voor mij een heerlijke uitlaatklep, een bonus bovenop wat wij samen hebben. Als we alleen onze swingeravonden zou hebben, dan heb je eigenlijk geen relatie, toch?”, zei Rixt. “Dus dat ontbreekt bij jullie, begrijp ik?” “Ja, eigenlijk wel”, zuchtte Dieuwertje.

“Ik ben er inmiddels wel achter dat het ook aan mezelf ligt. Zijn ex Anke vertelde me dat zij met hem juist wel intieme momenten heeft. Bij haar had hij juist moeite om wat spannender dingen te doen, zegt ze.” Rixt pikte feilloos de stijlwisseling in haar woorden op. “Je zegt: ‘intieme momenten heeft’. Nog steeds?” Dieuwertje bloosde. “Ja. Jullie weten dat ik zwanger ben geraakt tijdens een weekendje met Frits, terwijl ik nog met Douwe was en hij nog met Anke. Tussen hen gebeurde in datzelfde weekend precies hetzelfde. We besloten toen definitief van partner te ruilen, maar we houden allebei ook nog wel van onze ex.” “Bijzonder. Dus geen ‘hard feelings’?” “Nee, integendeel.” “Dus jij bent ook nog wel eens met Douwe?” “Ja. Vrijdag nog heeft hij me heerlijk verwend.” “Zou je eigenlijk naar Douwe terug willen?” “Nee, dat niet. Frits past op een heleboel manieren beter bij mij. Die avondjes met jullie bijvoorbeeld, dat zou niet echt iets voor Douwe zijn.”

“Weet je, ik zou het wel leuk vinden als jullie ook met ons mee willen doen, met die boerderij. Maar dan moet het in jullie relatie wel lekker lopen.” Daar had Rixt natuurlijk gelijk in. “Weet je wat? Als jij en Karin nou deze week eens ’s avonds bij mij komen eten, met de kinderen? Gewoon, avondje gezellig als families bij elkaar, geen gekke dingen. Kunnen de kinderen alvast een beetje wennen aan elkaar. Schikt woensdag?” “Ja, dat zou heel goed kunnen. Leuk!” “Misschien is het een idee om jou daarvoor die boerderij alvast te laten zien en ideeën op te doen? Jij kent de boerderij van Douwe, misschien heb je tips. Zullen we woensdagmiddag dan met de kinderen daar naartoe gaan?” “Eh, ja, maar ik wil liever geen verkeerde verwachtingen wekken. Frits is nog niet thuis. Waar is het eigenlijk ergens?” “O, niet zo ver buiten het dorp. Je kent de Bloedvaart?” “Ja.” “Nou één van de boerderijen daar.”

Dieuwertje zag het al helemaal voor zich. Kon ze daar mooi een Optimistje voor de kinderen hebben, je kon zo naar de grote vaart een eindje verderop varen en daar lekker zeilen. Misschien gelijk maar twee bootjes, ook één voor Anke. Rixt glimlachte. “Ik zie je helemaal wegdromen. Volgens mij zie je het al voor je.” Dieuwertje bloosde. “Ja. De kinderen hebben het afgelopen weekend in een Optimist gezeild bij Frits’ ouders in Earnewâld. Ik zag ze daar ook al, met bootjes.” “Ik bedoel maar, goeie tip!” grinnikte Rixt. Ze knuffelden elkaar even. “Meid, ik krijg er helemaal zin in om daar met jullie te wonen!” zei Karin enthousiast.

De knuffel van de drie dames bleef niet onopgemerkt. “Mag ik meedoen?” hoorden ze een man achter zich zeggen. Het was een oudere man, ergens achter in de zestig. Karin draaide zich om en bitste: “Nee, dat mag je niet.” De dames keken hem boos aan. Dieuwertje herkende hem. Hij was een aantal jaren daarvoor bij haar werk ontslagen wegens seksueel ongewenst gedrag. “Teake, ik zou maar gauw ergens anders heen gaan, dat is beter voor je.” Hij grijnsde toen hij Dieuwertje herkende. “Hé, jij bent toch dat wijffie van HR? Nou nou, d’r zijn heel wat kilootjes bijgekomen, de laatste jaren!” Hij deed een stap naar voren en stak zijn hand uit om haar te betasten. Dieuwertje werd pislink en gaf hem een daverende oorvijg. Hij wankelde achteruit, zijn hand op zijn oor. “Opzouten, jij!”

Een dame van het personeel snelde toe. “Wat is hier aan de hand? Het is niet de bedoeling om hier handtastelijk te worden!” “Nou, dat was zijn bedoeling duidelijk wel!” brieste Dieuwertje. “Eerst vroeg hij of hij ons mee mocht knuffelen en daarna probeerde hij mijn vriendin te betasten, na een ongepaste opmerking over haar gewicht”, legde Rixt uit. “Oké, meneer, wilt u mij maar volgen. We moeten u helaas vragen om deze sauna te verlaten.” Ze keerde zich om. “Maar dames, lichamelijke intimiteit is hier ongewenst. Dat geldt ook voor knuffels tussen vriendinnen. Dat kan voor bij andere bezoekers verkeerde gevoelens opwekken. Enfin, dat heeft u gemerkt.”

Door het incident was de stemming wel bedorven. De dames gingen weer op huis aan. “Leuk om jou eens zo te spreken, Dieuwertje! Moeten we vaker doen. Girls only!” zei Rixt bij het afscheid. “Mogen we op de parkeerplaats wel knuffelen? Kom hier, meid!” zei Karin en ze gaf Dieuwertje een stevige knuffel. Dieuwertje was blij met haar initiatief. Het leven lachte haar steeds meer toe, leek het wel.

---

Dinsdag ging Dieuwertje met de bus naar Leeuwarden, voor haar afspraak met Ada. “Ze kreeg een knuffel ter begroeting.” “Moet jij niet in Den Haag zijn, Ada? Voor die persconferentie?” “Nee, Hans [de premier] vond het beter dat ik even helemaal opzij stap. ‘De mensen mogen best weten dat jij persoonlijk diep geraakt bent’, zei hij, ‘dan is het niet zo overtuigend als je gewoon een persconferentie staat te geven’. Eerlijk gezegd: ik vind het geen straf om even thuis te zijn.”

“Hoe gaat het met Hattum? En de kinderen?” Ada keek Dieuwertje met een strakke blik aan. “Jij begon zondag ook al over de kinderen. Is er iets wat ik zou moeten weten, Dieuwertje?” “Als de kinderen jou iets te vertellen hebben, Ada, hoor je het niet van mij. Het enige is, dat het mij opviel dat ze bij elkaar wilden slapen. Konden ze samen kletsen als er één niet kon slapen, zeiden ze.” “Tjitske zei, dat jij wel meer had gezien.” Oei, dit werd een gevaarlijk spelletje. Als Tjitske het al had verteld, waarom zou Ada haar dan zo streng bevragen? “Wat zou ik dan volgens Tjitske meer gezien moeten hebben?” Ada lachte een parelende lach. “Ik mag jou wel, je geeft geen krimp.” En, serieus er achteraan: “deze kwaliteit zul je nodig hebben. Je moet discreet zijn, ook als je het vuur na aan de schenen gelegd wordt.” “En als je in een openbare ruimte zit”, glimlachte Dieuwertje. Ada keek haar verbluft aan. “Oeps! Touché. Dankjewel.”

In het volgende uurtje hadden ze het over Dieuwertjes taken als assistent van Ada. Vooralsnog wilde Dieuwertje op de achtergrond opereren. “Je deed het zondag anders prima, met de pers.” “Ja, maar mijn kinderen zijn nog te jong om me hier helemaal in te storten.” “Jammer, je hebt het wel in je. Ik zou je wel in Den Haag willen hebben. Maar je hebt gelijk, zolang je kinderen nog te jong zijn, moet je er eerst en vooral voor hen zijn. Wat je net deed was niet verkeerd, trouwens. Ik ken collega’s die dat niet vol zouden hebben gehouden.” Ada glimlachte. Dieuwertje voelde zich gevleid, al wist ze natuurlijk heel goed dat dat precies de bedoeling van Ada was.

Aan het eind van het gesprek bedankte Ada Dieuwertje nog een keer. “Ik sta echt bij je in het krijt, Dieuwertje, voor hoe je Hans hebt geholpen. Maar ook Tjitske en Eale. Klasse.” “Weet Hattum het ook?” “Wat jij voor de kinderen hebt gedaan?” “Ja.” “Nu wel. Eale heeft het gister aan hem verteld.” “Gelukkig. Hoef ik daar tegen hem niet meer om heen te draaien.” “Nee, gelukkig niet. Zou je hem nog wel vaker willen helpen, dan?” Dieuwertje bloosde. “Als het nodig is, ja. Het was fijn om hem te kunnen helpen.” “Dat is goed om te horen. Het zal nog wel eens nodig zijn, denk ik. Voor hem wordt het nu ook makkelijker, denk ik, hij kent je nu.”

Pfoe! Dat was een echt tussen-de-regels-door-gesprek. Dus Ada vroeg haar hier zomaar of ze nog vaker als ‘troostvrouw’ met Hattum seks wilde hebben. Nou maar hopen dat Frits er ook geen problemen mee zou hebben. Zij niet, in elk geval.

Die avond ging ze een stuk hardlopen. Ze wilde echt werk maken van haar conditie. Toen ze thuis was, belde Frits haar. Hij moest nog twee etappes lopen, dan was hij bij een station. Hij kon dan vrijdag naar huis komen. Ze zag ernaar uit.

---

Woendagmiddag nam ze de kinderen mee voor de bezichtiging van de boerderij aan de Bloedvaart. Rixt legde haar uit welke plannen zij en Klaas er al mee hadden. Dieuwertje kon vertellen hoe Douwe het had gedaan. Ze was heel erg te spreken over diens grote woonkeuken en vond ook de fitnessruimte een goed idee. Daar was Rixt het wel mee eens. “en een gemeenschappelijke werkschuur.” De kinderen vonden het er alleen maar prachtig. Douwe en Anke mochten met laarzen aan in het weiland rondbanjeren. “Mama, je kan hier mooi een bootje hebben. Dan kun je varen op de grote vaart!” Dieuwertje glimlachte. Ze vond het leuk dat had wel gedacht dat Douwe dezelfde gedachte had als zij.

’s Avonds zaten ze met zijn allen bij Rixt en Klaas te eten, ook met het gezin van Karin en Gerrit. Rixt had zoontje van acht, Karin dochters van acht en zes. Douwe zou dan de oudste zijn, maar zag het al helemaal zitten met Gjalt, de zoon van Klaas en Rixt. Ook Anke kon het al prima vinden met Hinke en Klaske, de beide dochters van Karin. Het was gewoon gezellig met zijn allen. Ze kende de mannen natuurlijk door en door, ze had al zo vaak seks met hen gehad. Dat maakte de sfeer heel ongedwongen.

Dieuwertje kon niet wachten tot ze in de boerderij zouden trekken.

---

Vrijdagavond laat kwam Frits thuis. Dieuwertje was de hele avond al zenuwachtig. De kinderen lagen al in bed, toen de bel ging. Ze verwachtte niet dat Frits op de bel zou drukken, maar toen ze open deed, stond hij daar. De voettocht had hem zichtbaar goed gedaan, hij was heel wat kilootjes kwijt geraakt. Hij zag er wel moe uit, moe van de reis.

Roerloos stonden ze tegenover elkaar, wachtend tot de ander de eerste stap zou zetten. Er brak een blije glimlach door op het gezicht van Dieuwertje. Ze streelde zijn wang. Met baard. “Daar ben je dan weer”, fluisterde ze. “Ja”, zei hij, “mag ik binnenkomen?” “Jij? Jij altijd.” Hand in hand liepen ze het huis in. Hun huis. “Ik ben zo blij dat je er weer bent”, zei Dieuwertje. Ze drukte zich tegen zijn lichaam aan. Hoe sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar teder. “Hier kan ik nog heel lang van genieten”, zei hij. “Je hebt nog acht uur voordat de kinderen wakker worden”, grinnikte Dieuwertje, “is dat lang genoeg?” Hij streelde haar billen. “Ik denk het niet”, antwoordde hij. “Bluffer.”

“Zal ik jou eens lekker wassen over de douche?” stelde Dieuwertje voor. Frits keek haar den beetje bevreemd aan, dat soort intimiteiten deden ze meestal alleen ná het vrijen. “Graag. Fijn.”

Dieuwertje waste hem teder en aandachtig. Frits voelde zich steeds meer ontspannen. Hij gaf zich dan haar handen over. Hij had niet eens erectie, het was gewoon fijn met haar over de douche. “Wil je mij ook wassen?” “Is goed, fijn.” Ook hij waste haar liefdevol, zonder erotische bijbedoelingen. Het was lang geleden dat ze zo ontspannen met elkaar bezig waren geweest. Dieuwertje genoot.

Na het douchen droogden ze elkaar af. “Frits? Vind je het goed als we gewoon lekker tegen elkaar aan gaan liggen? Naakt, zonder direct te gaan seksen? Ik heb zin om jou opnieuw te ontdekken en jij mij.” Dat was precies wat Frits ook wilde. Ook hij had een gemis in zijn relatie gevoeld. Hij had zich steeds minder gegeven maar haar vooral ‘genomen’. Anke had hem doen inzien dat hij zichzelf en Dieuwertje daarmee tekort had gedaan. Het had hem twee maanden wandelen en 10 kilo gekost voordat hem duidelijk werd hoe hij dat zou kunnen doen. Deze nacht zou hij daarmee beginnen. Hij was blij dat Dieuwertje dit ook wilde. Het ging goed komen.

einde