Het slot van de vorige aflevering

Dieuwertje nam afscheid. Twintig minuten rijden, dan zou ze bij haar schoonouders zijn en haar kinderen weer zien. Ze verheugde zich op het weerzien, vooral met kleine Douwe. Haar lieve knulletje, die zo bang was dat papa en mama hem zouden verlaten. Dat ging niet gebeuren, had ze zich heilig voorgenomen. Als de kinderen op bed lagen, zou ze Frits bellen.

---

Dieuwertje ging met een goed gevoel weg bij Hattum en Ada. Ze hoopte dat het echtpaar elkaar weer zou weten te vinden. Ze vond Ada sympathiek en de herinnering aan haar nacht met Hattum toverde een warme glimlach op haar gezicht. De confrontatie met de pers was haar heel erg meegevallen, al snapte ze ook wel dat er een gerede kans bestond dat mensen naar haar zouden gaan graven. Nou ja, ze zou wel zien. Ze zag uit naar haar samenwerking met Ada.

Voor nu keek ze uit naar het weerzien met haar beide kinderen. Ze werd week bij de gedachte aan kleine Douwe. Hoe blij zou die wezen om zijn moeder weer te zien! `Zijn tranen vrijdagmiddag sneden haar nog altijd door de ziel.

Dat was nog maar eergisteren, bedacht Dieuwertje zich. Wat was er in de tussenliggende tijd ongelofelijk veel gebeurd. Haar nacht met Douwe, de muziekworkshop waar ze Ada ontmoet had, het etentje bij Douwe en Anke, de demonstraties, haar nacht met Hattum, vanmiddag de confrontatie met de pers bij het huis van Hattum, de vernielingen daar… Het voelde alsof ze meer had meegemaakt dan anders in een jaar.

Wat belangrijk was: die gebeurtenissen hadden haar geladen met een energie die ze nog maar zelden had gevoeld. Ze wilde meer van dit. Ze voelde dat het verzoek van Ada om haar assistent te worden haar een in een wereld had gekatapulteerd waar ze zich thuis voelde. Hier kon ze een wezenlijk bijdrage leveren. Heel wat anders dan het HR-wereldje waar ze nu al bijna twintig jaar in rondliep. Ze had er zin in.

Het bezoek aan Douwe en Anke had nog wat bij haar losgemaakt. Ze was al jaren jaloers op hun woongemeenschap met Janna, Rick en Nynke. Het was voor hun kinderen heerlijk om op eigen erf andere kinderen als speelkameraadje te hebben, maar ook om meerdere volwassenen om zich heen te hebben. Dat maakte het zowel voor de kinderen als voor de ouders een stuk ontspannener. Kon ze zelf niet zoiets realiseren, vroeg Dieuwertje zich af. Misschien maakte dat het samenleven met Frits ook wel wat makkelijker.

Waar Dieuwertje vrijdag eigenlijk in haar hoofd al afscheid van Frits aan het nemen was, had ze nu, twee dagen later, het vaste voornemen om hun relatie te reanimeren. Er was zoveel wat hen bond. Haar vriendin Pauline had het al jaren geleden gezegd: Frits paste veel beter bij haar dan Douwe.

Zowel met Douwe als met Hattum had ze dit weekend heerlijke seks gehad. Eigenlijk was dit precies wat Frits met haar wilde: dat ze haar seksuele remmingen helemaal zou laten varen. Douwe had zijn ogen gesloten voor haar escapades, eigenlijk zijn kop in het zand gestoken. Wat niet weet, wat niet deert. Frits daarentegen had die kant van haar ten volle omarmd, dat sloot aan bij zijn eigen verlangens. Haar eigen verlangens naar meer intimiteit had ze veel te weinig aan hem kenbaar gemaakt, net zoals hij zijn gevoelens op dat gebied onvoldoende naar voren liet komen. Hun relatie kon er alleen maar rijker door worden als het ze zou lukken om elkaar ook daarin meer te vinden, bedacht ze.

Na een minuut of twintig was ze gearriveerd bij het huis van haar schoonouders. Het was nog aan de vroege kant, de kinderen zouden nog wel aan het zeilen zijn. Dieuwertje hoopte dat er iemand thuis zou zijn. Gelukkig deed haar schoonmoeder open. “Hé, Dieuwertje, je bent er al!” “Ja, ik had zo’n zin om de kinderen weer te zien!” “Nou, je zult toch nog even geduld moeten hebben, die zijn nog met Anton aan het zeilen. Maar kom binnen!” Haar schoonmoeder, Riet, knuffelde haar en liet haar binnen.

Even later zaten Riet en Dieuwertje op het terras met uitzicht op It Wiid, waar allerlei bootjes vrolijk op het water voeren. “Kijk, daar zijn Anton en de kinderen aan het varen!” Ze wees naar een sloepje met een klein zeilbootje erbij. Dieuwertje werd helemaal warm, toen ze het zag. Riet keek haar oplettend aan. “Dieuwertje, je ziet er goed uit. Je straalt helemaal!”

Onwillekeurig bloosde Dieuwertje, wat Riet niet ontging. “Dank je. Er is nogal wat gebeurd, dit weekend. Heb je het nieuws een beetje gevolgd?” “Nee, hoezo?” “Nou, gister ontmoette ik minister Algra en haar gezin toen ik op bezoek was bij Douwe en Anke. Minister Algra heeft mij gevraagd om haar politiek assistent te worden.” “O, nou, dat is nogal een eer! Hoe dat zo?” “Ik had een ingezonden stuk in het NRC geschreven, daar was Ada nogal van onder de indruk.” “Zo! En, ga je dat ook doen?” “Ja, ik denk het wel.” Dieuwertje voelde de energie weer in haar lijf. “Weet je, dit is voor het eerst sinds tijden dat ik me echt uitgedaagd voel. Dat HR werk is toch een beetje saai aan het worden.”

“Ik zag je net blozen, Dieuwertje. Was dat vanwege dat aanbod van de minister?” Riet vroeg het met zachte stem, niet verwijtend. Dieuwertje bloosde opnieuw. “Nee, ma. Je weet dat Frits en ik altijd nog goed contact hebben met Anke en Douwe?” Riet knikte. “Dus je hebt vrijdag een fijne avond gehad met Douwe?” Een warm gevoel stroomde door haar heen. “Ja, een hele fijne avond. En ik heb een besluit genomen. Ik vraag of Frits zo snel mogelijk weer naar huis komt. De kinderen hebben hem nodig. Ik heb hem nodig. Hij heeft mij nodig.” Dat raakte Riet, zag ze. Haar ogen werden vochtig.

Riet slaakte een bevende zucht. “Sorry, Dieuwertje, ik…ik dacht eigenlijk dat jullie op het punt stonden uit elkaar te gaan.” Dieuwertje legde haar hand op die van haar schoonmoeder. “Het gaat de laatste tijd ook niet zo goed, ma. Dat ontslag van Frits, maar ook wat andere dingen. Dit weekend besefte ik, dat ik nog lang niet op hem ben uitgekeken. Ik zal aan mezelf moeten werken, hij zal aan zichzelf moeten werken, maar we hebben elkaar volgens mij nog veel te bieden. En wat het belangrijkste is: de kinderen hebben hem nodig.” “Jou ook, Dieuwertje”, zei Riet zacht. Dieuwertje glimlachte onzeker. “Dat mag ik hopen, dat ze hun moeder ook nodig hebben.” Ze moest nu zelf bijna huilen. “Meid, de kinderen zijn helemaal idolaat van jou. Het is mama voor en het is mama na.” Nu kon Dieuwertje haar tranen niet meer bedwingen. “Dank je, ma, dat vind ik heel fijn om te horen.” Riet stond op en knuffelde haar schoondochter. “Lieverd, ik weet dat ik niet altijd even aardig tegen jou ben geweest. Ik vond het heel moeilijk dat Frits bij Anke weg ging, ik mocht haar ontzettend graag. Ik realiseerde me dit weekend dat ik het jou extra moeilijk heb gemaakt door dat wel erg duidelijk te laten merken. Dat spijt me, Dieuwertje. Jullie hebben zulke heerlijke kinderen, ik had me geen fijnere kleinkinderen kunnen wensen. Wil je mij vergeven?” Dieuwertje drukte haar schoonmoeder nog even extra stevig tegen zich aan. “Natuurlijk. Dankjewel voor je woorden, je weet niet wat dit voor mij betekent.”

Een half uur later zaten beide vrouwen glimlachend tegenover elkaar, toen Anton en de kinderen aanmeerden. “Mama!” schreeuwde Douwe. Hij rende op zijn moeder af en sprong in haar armen. “Hai, knul van me, was het zeilen leuk?” “Ja! Ik kan het al heel goed!” “Nou”, zei zijn grootvader lachend, “zou je het landvast dan niet eerst vastmaken, voordat je de boot alleen laat? Je zusje dreef alweer bijna het meer op!” “O, sorry, vergeten!” schrok Douwe. Hij draafde gauw weer terug en nam het landvast van opa Anton over om het vast te maken.

Nu was het de beurt van Anke om in de armen van haar moeder te springen. “Mama! Ik ben heel scheef gegaan! En ik was niet eens bang!” “Flinke meid van me!” Dieuwertje onderschepte een knipoog van haar schoonvader richting Riet. Ze voelde zich gelukkig. Gelukkiger dan ze in tijden geweest was. Ze nam haar beide kinderen bij een hand en draaide snel in de rondte, zodat hun voeten loskwamen van de grond. “Zweefmolen!” riep ze, “Woei, woei!” De kinderen gierden van pret.

“Zo, en wat doen we altijd als we klaar zijn met zeilen?” riep Anton. “Zwemmen!” juichten de kinderen. Ze pakten hun grootvader met glinsterende ogen bij de hand. Dieuwertje zag wat die van plan was en schopte snel haar schoenen uit. Ze pakte Anke bij de hand en met zijn vieren holden ze naar het water en sprongen erin. Riet keek het lachend aan en sprong er achteraan. De kinderen waren door het dolle heen dat hun moeder en oma ook met kleren en al in het water gesprongen waren.

Even later stond de hele familie druipend op de kant. “Kom, jongelui, zwemvest en kleren uit en even onder de warme douche!” Riet had al wat handdoeken klaargelegd voor de Anton en de kinderen, maar had niet op Dieuwertje en zichzelf gerekend. Ze trok haar kleren uit, droogde zich snel wat af en liep alleen in haar slip naar binnen, om nog twee handdoeken voor Anton en Dieuwertje te halen. Ook Dieuwertje en Anton kleedden zich uit tot op hun slip. Anton grijnsde. “Je ziet er goed uit, Dieuwertje!” “Ja, dat zal wel, ouwe snoeper!” Ze lachte naar hem en wiebelde even met haar borsten. “Problemen?” gniffelde ze, toen ze zag dat er iets groeide in zijn onderbroek. Hij draaide zich gauw om. “Rotmeid”, mompelde hij. Bloosde hij nou?

Een half uurtje later zaten ze allemaal fris gedoucht aan de tuintafel, een glas drinken voor hun neus. “Ik ga even met het eten bezig”, zei Riet. “Zal ik meehelpen?” vroeg Dieuwertje. “Blijf jij maar even lekker bij de kinderen. Laat Anton maar even in de keuken helpen, doet die ook eens wat voor de kost.” “Nou moe!” riep die verontwaardigd, “heb ik de hele middag de kinderen beziggehouden terwijl mevrouw op haar luie krent zat te luieren, mag ik ook de keukenprins nog spelen!” Hij stond op en knipoogde naar Dieuwertje, voordat hij achter Riet aan in huis verdween. Eigenlijk was het Dieuwertje nog nooit eerder zo opgevallen, dat haar schoonouders zo lekker losjes met elkaar omgingen.

Het eten was erg gezellig, maar Dieuwertje zag dat de kinderen al begonnen te vechten tegen de slaap. Niet alleen kleine Anke, ook Douwe zat met hoogrode wangen aan tafel. De kinderen waren erg druk, probeerden hun vermoeidheid te overschreeuwen. Anton greep in. “Zo, voordat jullie naar huis gaan, ga ik nog even een verhaaltje aan jullie vertellen! Weten jullie wat, trekken jullie maar vast jullie pyjamaatjes aan. Dan kunnen jullie straks thuis zo naar bed!”

Anton pakte een voorleesboek en las het verhaal over de ‘Langsleattemer Man’ voor, een verhaal over een spookachtige figuur in de omgeving van Earnewâld. Anke klemde haar knuffel stevig tegen zich aan, rillend van angstige spanning.

“Voordat we naar huis gaan, gaan we nog even iets doen.” Dieuwertje zei het met glinsterende ogen. Ze pakte haar telefoon. “Papa?” Douwe vroeg het met een heel klein stemmetje. Dieuwertje knikte. Ze belde Frits. De telefoon ging over. “Met Frits”, klonk het over de telefoon. “Papa!” juichte Anke. “Hé, wie hoor ik daar! Is dat mijn kleine meid?” Dieuwertje gaf de telefoon aan Anke, die enthousiast begon te vertellen over het logeren bij opa en oma.

Daarna was het de beurt aan Douwe. “We zijn samen met opa, oma en mama in het water gesprongen met de kleren nog aan!” Ze praatten even samen. “Ik ben blij dat jullie het bij opa en oma zo naar jullie zin hadden. Gaan jullie straks thuis maar lekker slapen!” “Papa? Wanneer kom je weer thuis?” Dieuwertje hoorde Frits geëmotioneerd ademen. “Dat weet ik nog niet precies, ik moet nog een stukje.” Ze nam de telefoon over van Douwe. “Frits? Van mij hoef je niet verder te lopen. Kom je gauw weer naar huis? De kinderen hebben je nodig. Ik heb je nodig.” Ze hoorde Frits slikken. Een diepe zucht. “Oké, dan kom ik zo gauw mogelijk naar huis. Ik mis jullie ook.”

De kinderen juichten. “Ja, papa komt weer naar huis!” Bij Dieuwertje stroomden de tranen over haar wangen. Ook haar schoonouders moesten een traantje wegpinken. Riet knuffelde Dieuwertje stevig. “Ik ben blij voor je, meid.”

Gelukkig reed Dieuwertje weer naar huis. De kinderen sliepen al voordat ze de straat uit was.

wordt vervolgd