“Nee mam, ik kan niet gaan werken. Toch? Ik ben nog 2 jaar met die opleiding bezig. En dan moet ik nog 2 jaar naar Rotterdam”. Josee keek haar moeder bijna huilend aan, zo erg vond ze het! En dat haar moeder, alleen al die vraag stelde!

Marlie en Josee wonen samen, in een klein 3 kamer appartement, op de 4e verdieping in Den Haag.

Marlie is een hardwerkende vrouw, en heeft inmiddels 2 banen, om hun levensonderhoud te kunnen bekostigen. “Maar lieverd, het kan zo niet verder door gaan. We lopen financieel in het honderd. Er moet iets gebeuren. We moeten iets doen om ons inkomen te vergroten”

Marlie haar dochter, Josee, is nu 20 geweest, en zijzelf is 37 jaar. De vader van Josee, liet Marlie barsten, toen hij haar zwanger had gemaakt, op haar zeventiende. De schijterd had de benen genomen, toen hij hoorde van Marlies’ zwangerschap. Daarna heeft Marlie nooit meer van hem gehoord.

Marlie besloot de kleine te laten komen. En daarna heeft ze altijd voor haar kleine meis gezorgd. In het begin, vaak de nachtdienst gedaan in de verzorging. Haar kindje heel vaak bij haar ouders ondergebracht. Maar nu haar ouders zijn overleden, doet Marlie het nog steeds allemaal alleen.

Voor een nieuwe vrijer, heeft ze nooit meer de tijd genomen, en Josee groeide op zonder vader. Tegen vriendinnetjes werd altijd gezegd, dat haar papa op de grote vaart zat, en heel af en toe naar huis kwam. Maar hoe verder de tijd vorderde, hoe minder geloofwaardiger dit verhaal werd. En de afgelopen paar jaar is dit verhaal, al helemaal aan niemand meer verteld.

“Kunnen we dan echt niet doen, wat Carla laatst vertelde?” vroeg Josee aan haar moeder. Carla was de zus van Marlie haar zwager. De zus van Marlie, Kim, is getrouwd met Koen. Zijn zuster, Carla, is klaarblijkelijk, ook zélf in de fotostudio geweest. ten minste, zó deed ze het voorkomen, en wist eigenlijk een heleboel over deze fotostudio.

Ze hadden elkaar, al weer een hele tijd terug, gesproken op de verjaardag van de zus van Marlie. Ze hadden toen met vier vrouwen onder elkaar, de avonturen van een vriendin, van Carla, de revue laten passeren. En Carla had over de studio van die fotograaf gesproken.

Marlie keek Josee aan, met een hopeloze blik en zei: “Kom op Josee, alsjeblieft zeg, we gaan niet in onze blote kont voor de camera staan, om als een hoer, in een of ander blad afgedrukt te worden. Dat doe ik niet, en dat verrek ik ook! Ik ga nog liever in een doos onder een brug wonen! Dit hebben we toch écht niet verdient”. Marlie ontkwam niet aan de snik in haar stem, en voelde, hoe haar ogen zich vulde met tranen.

“Maham……zo heeft Carla dat helemaal niet gezegd, hoor! Wel eerlijk blijven. Zij zei dat we via een goeie fotograaf, onze foto’s, en eventueel portret foto’s, zouden kunnen verkopen, om een nieuw product op de markt te brengen. Daar is helemaal niets vies of smerigs aan. En bovenal krijg je er écht veel geld voor. In Gouda zit zo’n fotograaf met een prachtige studio.”

“Je weet hoe ik er over denk Josee, ik ga niet uit de kleren, voor welke kerel dan ook. Ik doe dat niet!”

“Maar het is toch niet gezegd, dat jíj uit de kleren moet? En dat er foto’s, van jóu gemaakt moeten worden? Ik wil het wel op mij nemen, om foto’s van mij te laten maken, maar ik wil wel dat jij daar bij bent.

Ik zou dit graag met z’n tweeën doen, mam. En stel dat het lukt, dan hebben we wel een zorg minder toch?” Josee pakte de handen van haar moeder, en drukte ze tegen haar buik. Dan slaat ze haar eigen armen om haar moeder, en drukt haar tegen zich aan. “We kunnen het toch op z’n minst informeren?

Op z’n minst proberen? En die fotograaf is heus niet gek hoor. Die ziet snel genoeg, of iemand fotogeniek is of niet. Ik weet dat jij dat wél bent, want menig kerel heeft zijn nek in de Appie Heijn al verdraaid”. Marlie schiet in de lach, en een klodder snot vliegt uit haar neus. ‘Ja dat was waar, want dat was haar zelf ook al opgevallen’ dacht Marlie.

“Maar ik wil niet, dat jij uit de kleren gaat, jij bent met een studie medicijnen bezig! Dat gooi je niet weg toch? Daar heb ik jaren voor gewerkt lieverd!”

“Weet je mam, we doen gewoon niets. Ik doe mijn studie niet meer, en ga werken. Jij houd je twee banen, en dan is iedereen blij. Hebben we geld zat, en kunnen we ook op vakantie toch? Iedereen happy toch?” antwoorde Josee sarcastisch.

“Nee natuurlijk niet, ik ben helemaal niet happy. Ik heb hier zó hard voor gewerkt. Werkelijk. Ik heb hier zó, ongelooflijk, hard voor gewerkt, om jou, je studie te kunnen laten doen En weet je ……..ook omdat jij het in ieder geval beter hebt, als dat ik het heb, en heb gehad. Later! En om dit nu allemaal zo weg te doen?

Ik weet niet, ik weet niet Josee, het voelt gewoon niet goed. Ik wil gewoon niet uit kleren voor de voor de camera, en het zou fijn zijn, als jij het ook niet zou doen. Het zou écht heel fijn zijn. En weet je, wat Carla allemaal verteld heeft, het zal allemaal best wel, maar ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ik twijfel er gewoon heel sterk over.”

“Maar mam, luister nou toch! Wat Carla gezegd heeft, dat is toch zo klaar als een klontje. We kunnen toch gewoon bij die fotograaf informeren. We kunnen toch gewoon een keer afspreken. En kijken wat de mogelijkheden zijn. Ik bedoel, we moeten dit toch niet weggooien, wat we hier samen hebben mam. Ik hou van je, snapt dat nou!”

Josee trekt Marlie stevig tegen zich aan ,en geeft haar een knuffel in haar nek, Daarna kijken ze elkaar eigenlijk een beetje vertwijfeld aan, met allebei tranen in hun ogen. Marlie begint zachtjes te huilen, en snottert tussendoor, dat de wereld niet eerlijk is, en vooral heel gemeen. Josee kijkt haar moeder een beetje vertwijfeld aan, en luistert naar alle clichés die haar moeder te berde brengt.

Ze begrijpt haar mams maar al te goed, en het enige wat Josee beoogt, is, om haar studie te kunnen blijven vervolgen, om op deze wijze, een beter leven te kunnen creëren, voor hen beiden. En stiekem was Josee wel degelijk bereid, om iets verder te gaan, als dat haar moeder aangaf, juist NIET te willen doen. ‘Het is maar een foto, so what’ dacht Josee.

“Als ik Carla nu nog eens keer bel, en met haar nog een keer in gesprek ga, om het een en ander, nog te weten te komen? En daarna, eventueel bij die fotograaf in Gouda een afspraak maak? Informeren kost niets, en we kunnen het toch anoniem doen? Ik bedoel informeren bij die fotograaf? Anoniem?

We hoeven onze naam toch niet te zeggen? En als het ons niet aanstaat wat hij zegt, dan laten we het toch gaan? En gaan we op zoek, naar andere inkomsten?” vroeg Josee haar moeder. “Want als we nu niets doen, gebeurt er niets, en moeten we straks écht hier vertrekken!

En moet ik straks écht stoppen met mijn studie! En wat kan mij het schelen als ze een bloot been, of bil van me zien, als we daarmee ons leven weer op de rit krijgen. Als we hier kunnen blijven wonen, en als ik mijn studie kan continueren!”

Marlie kijkt naar Josee en zegt: “Beloof je mij, dat je niet uit de kleren gaat, voor een of ander pornoblad? Dat je het netjes houdt? Beloof je mij dat Josee?”

Josee kijkt haar moeder diep in de ogen, en antwoord: “Mam, ik beloof je, dat ik absoluut niet voor een pornoblad, of soortgelijke instantie, zal gaan poseren. Dat beloof ik!

Maar ………… als ik, in een bikini zou moeten poseren, voor de opening van een nieuw zwembad, doe ik dat wel. Of als ik mijn blote rug zou moeten laten zien, voor een nieuwe zonnebrand crème, dan doe ik dat wel.

Dat is wel degelijk deugdelijk, en niks vies aan. En het verdient super! Maar laten we nu eerst eens met Carla gaan praten”. Josee wrijft met haar beide duimen, de tranen bij Marlie uit haar ogen. Er verschijnt een kleine glimlach om haar mond. “Je hebt gelijk Josee, laten we eerst eens verder informeren”.

Diezelfde avond nog, heeft Josee een gesprek met Carla aan de telefoon. Het was een lang gesprek, en Josee, heeft aan de lopende band vragen weten te stellen. Uiteindelijk hing Josee op, en vertelde haar mams het hele verhaal. Het was eigenlijk een heel geruststellends verhaal, met name over de fotograaf.

Hij had een mooie fotozaak in Gouda, en net buiten de bebouwde kom van Gouda, een gerenoveerde oude boerderij, die als studio fungeerde. Ook had de fotograaf, een zeer goede naam in de wijde omgeving opgebouwd, en wat misschien nog wel het allerbelangrijkste was, was zijn integriteit.

Hij deed allerlei reportages, en was op allerlei feesten en partijen aanwezig, met zijn camera’s. Maar iedere keer waren het specifieke opdrachten, en alleen hij wist wie de opdrachtgever was, en aan wie hij verantwoording af te leggen had. Voor al het andere zweeg hij als een graf.

Marlie was gerustgesteld, en vertrouwde erop, dat bij het gesprek met de fotograaf, alles netjes er aan toe ging. Want het betrof ten slotte alleen Josee, die eventueel foto’s liet maken.

De volgende dag, belde Josee naar de fotograaf in Gouda, en na een korte vriendelijke woordenwisseling, maakte Josee voor komende zaterdag een afspraak, in de fotowinkel in Gouda.

Dit natuurlijk om kennis te maken, en eventueel andere dingen te verkennen. Wat zijn de mogelijkheden? Welke keuzes liggen voor? Ook zouden er ‘proeffoto’s’ worden geschoten van Josee, om te bekijken, waar haar profiel het beste bij zou passen. Daarna, zouden ze eventueel gezamenlijk naar de fotostudio kunnen gaan, om een fotoshoot te maken.

En alles bleef gewoon onder voorbehoud. De fotograaf gaf aan, dat als er een opdracht uit voort zou vloeien voor Josee, hij een percentage, van de opbrengst, dan wel verkoop van de foto’s, zou berekenen. En alles natuurlijk billijk, want iedereen moest er plezier aan hebben, maar ook een goed gevoel aan overhouden.

“Ik heb er een goed gevoel over mam”. Zei Josee tegen haar moeder. “Het is een hele rustige, ja bijna lieve man, met heel veel kennis. Ik ben er zeker van dat dit goed is. 100 procent!”

Marlie glimlachte enigszins moeizaam. Ze was erg op haar hoede, maar stond nu, na al hun gesprekken, er verder wel open in.

Ze kon het nog steeds niet uit haar hoofd zetten, dat ze 20 jaar geleden werd opgescheept, met een leven, waar ze toen niet voor had gekozen. Hij had haar laten zitten, laten barsten. Z’n pleziertje gehad, en het hazenpad gekozen. Ja natuurlijk had Marlie voor abortus kunnen kiezen, maar de vrucht, de foetus, de baby, en uiteindelijk haar mooie dochtertje, wilde Marlie niet de dupe laten worden, van dit verachtelijke gedrag van de vader.

Ze heeft haar verdere leven geofferd, voor haar kleine meid. Moederliefde! Maar bij Marlie ging dat soms héél ver, soms té ver. Maar dat is allemaal verleden tijd, en nu lag er een nieuwe zorg in het vooruitzicht. Het hoofd boven water houden, en de studie continueren.

En dán ……. ja dan zou alles wel zijn vruchten afwerpen. Josee zou snel een zéér goed betaalde baan hebben, en misschien wel op zichzelf gaan. Zijzelf, Marlie, kon eventueel een stapje terugdoen met werken. Nog maar 40 uur in de week zou wel voldoende zijn dan. Met deze gedachtes in het vooruitzicht, én de gedachte, dat het aanstaande zaterdag, wel eens allemaal kon meevallen, viel ze Josee om haar nek.

“We gaan het gewoon doen lieverd, en ik hoop dat we snel uit de misère zijn”. Ze drukte Josee tegen zich aan, en hield haar stevig vast. “Ik denk dat het wel gaat lukken Jos, je bent gewoon een mooie meid, een knappe vrouw. Als ik een man was, zou ik je jagen”.

Marlie voelde hoe Josee in de lach schoot, en zich uit haar armen bevrijde. “Mam, wat zeg je nu?” vraagt Josee lachend. “Jij? Mij jagen?” Marlie glimlacht verlegen, en kijkt Josee aan: “Nou ja, maar alleen, als ik een man was hoor!” Josee kijkt Marlie lachend aan en zegt: “Nou, dan heb ik mooi pech dat jij geen man bent toch?”

Beide vrouwen lachen, en hebben sinds lange tijd weer een keer plezier. “Hahaha ……mam …..jagen! En wat zou je dan doen, als je een man was, en mij zou ‘jagen’?”

Marlie geniet van haar lachende dochter, en zegt: “Nou ……uhh …….ik zou je mee uit vragen. Een date, zeg maar” Josee lacht beduusd.

Marlie vervolgd: “en dan zou ik ……uhh …..je nog een keer uit vragen! En dan zou ik vragen, of ik je mocht zoenen. Nou ja, ……..en de rest kun je zelf wel invullen, toch?” Josee kijkt Marlie een beetje ongelovig aan en vraagt: “Mam, waar komt dit ineens vandaan?”

Marlie kijkt Josee liefdevol aan, en antwoord: Nou, uhh…..nergens. Ik suggereer alleen een hypothese, als ik een mán zou zijn. En wat ik dan zou doen. Daar is toch niks geks aan? Dat is toch hetzelfde, als jij een man zou zijn. Wat zou jij dan doen? Zou jij Josee ook op een date vragen? Zou jij ook met Josee op stap gaan, haar vragen of je haar mag zoenen?”

Josee schiet weer in de lach: “Mam, ik ga mezelf toch niet op een date vragen. Of vragen of ik mezelf mag zoenen?” Marlie lacht en zegt: “Kom op Jos, je weet heus wel wat ik bedoel. Nou ja, het maakt ook niet uit, of je het wel of niet begrijpt; Als ik een man, was zou ik je proberen te daten. Je bent een mooie vrouw, hoor je?”

Josee lacht naar haar moeder: “En van wie heb ik dat dan? Dat heb ik van jou mam. Jij bent ook een mooie vrouw. Ik zie heus wel, hoe mannen hun nek verdraaien, als we door de Appie Heijn lopen, hoor. Heus wel. En zeg nu niet, dat dát alleen voor mij is”. Beide vrouwen lachen nu hard, en vliegen elkaar weer om de nek. “Ik hou van je, mam”. ---

“Heb je het adres van de winkel?” Marlie is zenuwachtig, want beide meiden, staan al een uur te zuchten, en te steunen, voor de badkamerspiegel. Rond om hen heen liggen natte handdoeken, gebruikte wattenstaafjes, schoonmaakdoekjes, wattebollen en een half gebruikte keukenrol.

De bende zouden ze later wel opruimen, als ze terug waren uit Gouda. Ze hadden hun oksels geschoren, en ook hun venusheuvel was weer helemaal glad. Er hingen allerlei luchtjes in de badkamer, die ondefinieerbaar, maar wel een aangename geur hadden. “Hoe laat is het? Moeten we al gaan?”

Josee kijkt haar mam een beetje nijdig aan: “Mam, is het nu goed? Ik moet gefotografeerd worden, hoor. En jij ben hier de zenuwachtige. Dat klopt niet toch? Volgens mij ben jij nu wel klaar, je ziet er fantastisch uit, voor iemand die NIET gefotografeerd wordt.

Mag ik nu even 5 minuten voor mezelf alsjeblieft. Ik word helemaal nerveus van je!” Marlie kijkt Josee verschrikt aan: “Oo sorry meis, dat heb ik zo niet bedoelt, ik bedoel, zijn we wel op tijd dan?” Josee kijkt Marlie nu echt een beetje boos aan: “Mam, wegwezen, nu!”

Met de staart tussen haar benen, verlaat Marlie de badkamer, achterna gekeken door Josee. Dan draait Marlie zich om, en heft haar vinger op, om wat te gaan zeggen. Maar Josee was sneller, hief haar hand en riep: “Uh! Wegwezen!” Marlie laat haar schouders zakken, en loopt meesmuilend de badkamer uit. Josee duwt de deur dicht, en vervolgd hoofdschuddend haar make-up werkzaamheden.

Een uur later, zitten beide meiden in de kleine oude auto van Marlie, op weg naar Gouda. Het is gelukkig niet ver, en ze zullen er ongeveer over een half uurtje zijn. Dan stappen ze de winkel binnen, en wachten tot ze geholpen worden. “Kan ik u helpen?” vraagt een verkoopster aan Marlie.

Josee stapt naast haar moeder en zegt: “Wij hebben een afspraak met de fotograaf vanmiddag?” De verkoopster kijkt Josee aan, en antwoord: “ Gaat u maar even in de koffiecorner zitten. Mijnheer Jouster is nog een minuut of 10 bezig. Wie kan ik zeggen dat er is?” Josee glimlacht de verkoopster aan, en antwoord: “Josee en Marlie, dan weet de heer Jouster genoeg”.

Marlie stoot Josee aan, en zegt zachtjes: “wat een mooie winkel zeg!” Josee glimlacht weer en fluistert terug: “Zie je wel, dat zei ik toch. Het is geen vieze bende! Het is allemaal keurig mam. Maar we hebben sowieso, éérst een gesprek met de fotograaf. En dan zien we wel wat het wordt”.

Marlie laat haar schouders zakken, en lijkt zich nu volledig te berusten in de woorden van Josee, dat het allemaal goed en vertrouwd is. Na een stief kwartiertje, komt er een vriendelijk uitziende man op hen afgelopen, en steekt zijn hand uit naar Josee: “Wij hebben elkaar aan de lijn gehad? Jij bent …….Josee?”

Josee staat op, en geeft de fotograaf een hand en zegt: “Goedemiddag, ja, ik ben Josee. En deze charmante vrouw, is mijn moeder Marlie”. Marlie staat een beetje nerveus op, en steekt ook haar hand uit. “Goedemiddag, ik ben Joost Jouster, maar zeg maar gewoon Joost hoor, das voor allemaal wel makkelijk. Mag ik Josee en Marlie zeggen?”

Josee knikt direct ‘van ja’ , zonder naar haar moeder te kijken. Joost nodigt hem dan uit, om mee te lopen naar zijn kantoor. “Willen jullie ook wat drinken? Dan nemen we dat gelijk mee”.

Nadat Joost, drie drankje op het dienblad heeft gezet, loopt hij voorop naar zijn kantoor.

Hij sluit de deur achter hen en zegt, Dit ziet er misschien een beetje raar uit die dichte deur, maar uit ervaring weet ik, dat al onze klanten het fijn vinden, als hun privacy gewaarborgd wordt. Er worden in mijn kantoor zaken besproken, die alleen voor de klanten hen oren bestemd zijn. En voor niemand anders.

Dat dus! Ik hoop dat jullie dat begrijpen?” Josee glimlacht naar Marlie, en knikt met haar hoofd. Josee beaamd, dat haar mam en zij, het inderdaad bijzonder op prijs stellen, dat hun privacy gewaarborgd wordt.

“Zoals jullie kunnen zien aan de muur, hangen hier enige van mijn bekende werkzaamheden voor opdrachtgevers, zonder dat de persoon op de foto te herkennen is. Ik laat jullie straks een album zien, waar meerdere foto’s in staan, waar iedereen die er in staat, zéér trots op is, maar, ook hier het meeste onherkenbaar als persoon.

Toch wil ik jullie ook om discretie vragen, betreffende het betrachten van deze foto’s. Niet dat er iets strafbaars in staat, noch vuiligheden, of andere misdadige zaken hoor”. Joost begint vriendelijk te lachen, en gniffelt: “Nee hoor, flauwekul, het is allemaal oké wat er in staat.

En natuurlijk mag iedereen het best weten. Maar ik denk dat het beter is, om hier te laten, wat hier hoort. Afijn, weet je, kijken jullie straks zelf maar. Dan begrijp je wat ik bedoel”.

Joost kijkt het tweetal aan en vraagt: “Wat kan ik doen? Oké, ik weet , we hebben afgelopen week, een kort gesprek gehad, aan de telefoon. En na aanleiding daarvan, zitten we hier. Josee, jij vroeg mij of er mogelijkheden zijn, om voor een potentiële opdrachtgever, een nieuw product te laten zien op foto. En ik kan je ronduit zeggen, dat die mogelijkheden er inderdaad zijn. En als jullie dat willen, zelfs voor beiden”.

Marlie kijkt Joost vragend aan: “Maar …..uhh …….het is toch de bedoeling, dat Josee hier voor een eventuele opdracht is?” Joost glimlacht, en antwoord: “Jazeker is dat het geval. Maar jij bent haar moeder, en ik maak straks sowieso een paar foto’s van dochter en moeder.

Tenzij je dat persee niet wilt, want, dat is natuurlijk ook goed”. Marlie maakt zachtjes het gebaar, dat het wel goed is, en luistert naar Joost, wat hij nog meer te vertellen heeft. “Ik stel dan ook voor, dat we gezamenlijk straks naar mijn studio gaan, om te kijken wat ik daar kan schieten.

In de studio zijn meer dan voldoende rekwisieten, en attributen, aanwezig, om een indruk te kunnen maken, voor een potentiéel reclame stuk. Ook is daar een behoorlijk arsenaal van kleding aanwezig, van middeleeuws tot hedendaags, en van harnas tot microkini.

Daarnaast, natuurlijk, een make-up room, om jullie zelf om te toveren van ‘wicked witch of the east’ tot ‘miss world 2020’. Het laatste wat ik er toevoegen wil, is, dat jullie, vanaf het moment dat we de studio binnenstappen, graag alle medewerking verlenen, aan de specifieke opdrachtjes die ik geef.

Haha ……niet bang zijn hoor. Het is niets onredelijks, en ik probeer jullie ten alle tijden, in de anonimiteit te houden. Dat komt dus wel goed. Want ik steek er veel tijd in, en er is anderzijds, door de potentiële opdrachtgever, veel geld mee gemoeid. Dus graag nogmaals jullie volledige medewerking, en natuurlijk jullie discretie. Mijn vraag is dus aan jullie of jullie hier mee akkoord kunnen gaan?”

Josee kijkt Marlie aan en vraagt: “Wat vind jij ervan mam? Kan ik hierin meegaan? Klinkt goed toch?” Marlie kijkt van Josee naar Joost, en vraagt: “En dat alles, kost geen eigen financiële inbreng van Josee?” Joost begint te lachen, en antwoord: “Nee hoor Marlie. Ik weet bijna zeker …….hmmm……..ik denk te weten …..dat Josee, vrij snel een opdracht in de wacht sleept.

En van het geld, wat met de opdracht gemoeid is, volgt wél een contract. Om een en ander, natuurlijk dan ook contractueel vast te leggen. Daarin is ook een percentage voor mijn tijd en moeite opgenomen.

Ik maak eerst een hele reportage ……..de eerste met een harnas, en de laatste foto met een microkini, hahaha ……en dat kan de opdrachtgever, zelf een keuze bepalen, wat hun reclame schrijver in zijn, of haar, hoofd heeft. Op een aantal foto’s zal Josee, en misschien jij ook, met façade op de foto, zeg maar geportretteerd worden.

De rest zal ik anoniem doen. Dat is voor Josee dan ook niet gênant, en mag ze, bij het definitief verkrijgen van de opdracht, zelf een reportage van de, van zichzelf uit genomen foto’s samenstellen. En dat alles kan gewoon, omdat jullie discreet zijn, en de werkwijze van jezelf, en mij natuurlijk respecteren.

Als jullie straks de studio weer verlaten, wil ik graag, dat jij Josee, maar ook jij Marlie, er een goed gevoel aan over houden. En thuis, niet nachten wakker hoeft te liggen. Als je begrijpt wat ik bedoel. Weet je, er zijn ook studio’s die alles tot in detail schriftelijk vastleggen. Dat kan. Maar ik heb voor deze wijze gekozen. Ik heb vertrouwen in jou Josee, in jou Marlie, Dus vertrouw mij ook”.

Josee en Marlie kijken elkaar aan, en glimlachen naar elkaar. Josee geeft Marlie een knipoog, en draait zich vervolgens naar Joost: “Oké, ik doe het, offuh beter, wij doen het, toch, mam?” Marlie knikt voorzichtig, en vertrouwt nu eigenlijk alleen maar op Josee, dat het goed komt.

Op zich geeft deze Joost vertrouwen, en hij heeft een goed verhaal, maar haar geschiedenis met mannen, laat haar nog steeds niet los. Er heerst nog steeds, een stuk onderhuids wantrouwen naar mannen. Hoewel ze voor zichzelf nu wél moet bekennen, dat deze Joost best wel charmant is, en absoluut niet opdringerig overkomt.

“Willen jullie dan nog dit album doorbladeren? Dan haal ik intussen de auto uit de garage. Ik zie jullie met 5 minuten weer”. Joost rijkt een groot formaat album aan beide meiden, en die nemen gelijk een slok van hun drankje. Joost verlaat het kantoor, en Marlie en Josee zitten nu samen achter het album.

Hun beiden monden vallen keer op keer open, bij het omslaan van iedere bladzij. Wat ze zien zijn close-ups van allerlei mensen, die inderdaad onherkenbaar zijn. Maar onmiskenbaar mooi. Ook diverse foto’s van close-ups van naakte mannen en vrouwen, maar …….absoluut niet vulgair.

Ergo, eigenlijk moet je steeds ,raden welk deel van het lichaam gefotografeerd is. Is het een borst? Of toch een elleboog? Of misschien toch wel een bil van een vrouw.

De foto’s winden hen enorm op, hoewel er ‘niets’ te zien is. Josee kijkt Marlie aan en gniffelt: “Mam, je hebt een blos op je gezicht, hihi”.

Marlie glimlacht en fluistert: “Mmm ……jammer dat ik geen spiegeltje bij heb, want dan kon je nu jezelf zien!” Josee zegt nu: “weet je mam, als deze mensen naakt waren, dan mag Joost mij ook naakt fotograferen. Ik vind dit zoo mooi! Eigenlijk is het net kunst, toch?”

Marlie kan dit niet ontkennen, en beaamt wat Josee zegt. “Nou ja, hangt er van af, wat en waar, want het kan ook zomaar zijn, dat wij ondeugende gedachten krijgen, bij het zien van deze details. Maar inderdaad, wat mij betreft, ben ik het met je eens. Het is net kunst!”

Op dat moment gaat de deur van het kantoor weer open, en Joost vraagt: “Wat is kunst Marlie?”

Marlie verschiet van kleur, en krijgt nog meer kleur in haar gezicht: “Nou, ….uhh …..die foto’s. Josee en ik waren net aan het raden wat er te zien is, of welk lichaamsdeel te zien is. Want eigenlijk zie je niks!”

Joost glimlacht en zegt: “Dank jullie wel voor het compliment, voor de lichaamsdelen. Maar hebben jullie ook de portrettering gezien, van de andere ‘modellen‘?” vraagt Joost. “Waarbij ik wél gezicht laat zien, maar niet wie het is”.

Josee hemelt de kundigheid van Joost nog meer op, door te zeggen dat de portrettering werkelijk schitterend is. “ Zoo, wil ik ook wel op de foto!”

Joost dank Josee voor het tweede compliment, en nodigt de vrouwen nu uit, mee te gaan naar de auto, die in de straat al voor de deur staat. Snel stapt het drietal in, en Joost stuurt behendig de stad uit, richting studio.

Daar aangekomen opent Joost de deur, en laat de dames voorgaan. “Deze ruimte, is min of meer de ontvangst ruimte. Als jullie koffie willen, of iets anders, daar is de koelkast, schenk jezelf wat in. Ik ga intussen de luiken, en grote deuren openen. Frisse lucht binnenlaten. Het zal warm zijn binnen”.

Joost loopt verder naar binnen, en gaat een volgende deur door. Josee kijkt haar moeder aan, en loopt naar de koelkast. “Ben je zenuwachtig Josee?” vraagt Marlie. Josee schud haar hoofd: “Nee, integendeel. Hoe zeer ik gisteren nog twijfelde over een fotoshoot, des te meer ben ik nu overtuigd, van Joost en zijn prestaties.

Ik kan bij wijze van spreken, mezelf uitkleden in zijn bijzijn, en hoef totaal niet bang te zijn, dat Joost mij zal aanraken”. Marlie kijkt Josee aan: “Dat denk ik ook Josee, dat denk ik ook”. Dan gaat de deur weer open, en Joost komt terug van zijn ronde door de studio.

“Zo, dames, alles staat open en er is weer frisse lucht. Uhh ….jullie hoeven niet bang te zijn voor pottenkijkers hoor. We zitten ver genoeg van de weg, en je kan alleen van binnen naar buiten kijken. Geweldige folie, die one-way-vision. Wat dachten jullie ervan? Zullen we starten?”

Joost sloeg zijn arm, met een musketier gebaar, naar de deuropening waarin hij stond, en begon te vertellen, dat er door de hele studio plekjes waren, voor rekwisieten en kleding. Met passpiegels en verlichting. Daarnaast was in het midden, aan de lange zijde, een make-up room gecreëerd, zodat naar behoefte bij geschminkt kon worden, en waar je zelfs kon douchen.

“Goed, Josee, wat zullen wij als eerste doen? Met je eigen kleding aan, en een paar doorsnee foto’s maken? Ik laat je dan direct op het scherm van de camera zien, wat het resultaat is! Akkoord?” Josee knikt, en vroeg hoe zij moest zitten, en kijken en staan en zo.

Joost gaf per foto aanwijzingen, en al gauw blijkt voor Josee, dat dit best wel concentratie vereist. Marlie volgt de twee op de voet, en support Josee met positiviteit.

“Ietsje doordraaien Josee, ja zo ………(klik) ..nog een stukje …ja …(klik,klik,klik) Mooi zo …….achterover Josee ……(klik) …goed ja, hou vast (klik,klik,klik)”

Josee kijk af en toe verliefd in de verte, maar dan weer boos naar de andere kant, en gooide ook wild haar haren heen en weer. Marlie hielp Joost op verzoek, om enkele poses bij te stellen. Steeds opnieuw, liep Joost naar beide meiden, om de foto’s op het camera scherm te laten zien.

Dan stelt Joost voor om een paar close-ups te maken. Josee reageert enthousiast, en zegt: “Net zo als in je album op het kantoor Joost?” Joost lacht en antwoord: “Ja, oké prima, maar dat zijn de ‘huid’ foto’s, toch?”

Josee duidde het nog specifieker aan, door te zeggen dat de foto’s, het een en ander suggereerden, maar ……..dat je niet kon opmaken wat ‘wat’ was. Joost antwoorde: “Dat gaan we ook doen vanmiddag, maar de shoot moet ook een beetje gebouwd worden.

Dus ik maak graag een paar close-ups van jou, en daarna wil ik graag ook Marlie schieten. Akkoord?”

Beide vrouwen gaan akkoord, en Joost begint Josee van boven naar beneden te close uppen, en Joost vraagt op het laatst, of Josee haar pumps uit wil doen, en op de hoge stoel wil gaan zitten. Dan maakt hij shots, van onder haar voeten weg, richting haar gezicht, waarbij haar gezicht eigenlijk door de close-up afstand is geblurt.

Je ziet dus, dat het ranke vrouwenvoeten zijn, want het gezicht is niet te herkennen, maar je ziet wél aan de lange haren dat ze, hoogst waarschijnlijk, van een vrouw zijn.

Joost laat Josee de foto’s zien, en deze is direct razend enthousiast. “Wat goed gedaan, nee écht Joost, en wat een leuk idee. Moet je kijken mam, ……..leuk toch?”

Ook Marlie is enthousiast, en beide vrouwen, hebben een kleur van opwinding gekregen.

Na deze serie met Josee, was Marlie aan de beurt, waarbij Marlie direct vroeg, of Joost ook zo’n foto wilde maken van haar voeten. Dan wilde ze deze als tweeluik, van haar en Josee in de woonkamer hangen.

“Weet je wat, ik ga van jou voeten ook zo’n foto maken Marlie. En dan maak ik een vergroting op posterformaat. Die krijg je van mij, omdat je zo goed voor je dochter bent!”

Marlie keek beduusd Joost aan, en zei dat dát niet hoefde, en er graag voor betaalde. Maar Josee stootte haar moeder aan en zei: “Mam, kom op, dit is een cadeautje”. En naar Joost: “Nou, Joost, als zij hem niet wil, maar ikke wel hoor!”

En gaf Joost een knipoog. Joost moest lachen en begreep het. Joost had nu voor Marlie een lage opstapkruk neergezet, waarop Marlie plaats moest nemen. Maar Marlie begreep niet helemaal, wat de bedoeling was, en vroeg Josee om hem te assisteren, zoals Marlie bij haar had geassisteerd had.

Joost wilde Marlie in allerlei posities krijgen, en wilde graag dat Marlie een beetje ‘losser’ werd. Joost vroeg aan Josee, of zij het bovenste knoopje van Marlies’ bloes wilde openen, zodat bij gedraaid lichaam, een meer sensuele houding te zien was. Gewoon heel netjes, maar toch ……..!

Hierna kwam het natuurlijk op de uitdrukking aan, die Marlie op haar gezicht had. Het koste Josee, en Joost enige moeite, om het voor elkaar te krijgen. Maar het resultaat was er dan ook naar. Gedrieën keken ze in het scherm van de camera, en met name Marlie was uitermate positief verrast.

“Ik zou ook nog een shot van jou willen Marlie, waarbij de knierok suggestief op de foto komt als, …….. uhhh…….zeg maar …….kortere rok. Met andere woorden; je ziet het niet, maar je suggereert het wel. Vind je dat ook een leuk idee?”

Marlie liet zich moeilijk vermurwen, om haar rok iets op te trekken, maar Josee ‘dwong’ haar, door gewoon haar moeders jurk iets omhoog te doen. “Josee”, siste Marlie, “Laat dat……..kan ik heus zelf ook wel hoor”.

En demonstratief trok Marlie haar rok zelfs een vijftal centimeter hoger. Het ging weliswaar tegen haar principes, maar ze wilde zich niet de les laten lezen, door Josee, en zeker niet, wat ze wel of niet moest doen.

Joost gaf aanwijzing, hoe te poseren voor de camera. : Ja(klik) ……ja(klik) …….iets draaien(klik) (klik) …..ja(klik) …….iets voorover (klik) (klik) …….In de lens kijken(klik) (klik) ………ja (klik) (klik) …… ja(klik) (klik) …….uitstekend! Na deze serie foto’s was het de bedoeling dat beide meiden samen voor de camera zouden gaan.

“Goed dames, zullen we iets anders aantrekken. Ik bedoel……jullie dan. Een paar leuke foto’s maken, in kleding uit het wilde westen? Is dat een leuk idee? Gaan jullie weer samen op de plaat”

Marlie had zichtbaar moeite, met het feit dat zij zich om moest kleden, maar Josee pakte haar bij haar arm en zei: “Kom op mam, wij zijn nu zover al. Kleed je gewoon om, en maak er een leuke middag van”. Marlie keek Josee een beetje boos aan, en trok zich los. “Dwing niet zo Josee. Ik mag toch zeggen, dat ik het niet zo leuk vind, al dat omkleden en zo”. Siste Marlie naar Josee.

“En ik vind het niet fijn, hoe je doet, en ik ga mijzelf hier toch niet omkleden. Er is amper privacy” sist Marlie verder.

“Sorry mam, maar ik wil zoo graag dat je meedoet. Ik ben zoo trots op je, en jij bent écht fotogeniek. Heb je jouw foto’s gezien? Je hebt een perfect figuurtje! Die foto’s zijn supermooi!”

En een beetje uit nijd, stapte Marlie nu op de kleding af, en pakte een fluwelen geborduurde rijgkorset. “Weet jij hoe dit werkt?” vroeg Marlie ,nog steeds een beetje boos aan Josee.

“Mam, dat is wel gewaagd hoor, zou je liever niet iets anders aantrekken?” vroeg Josee nu bezorgd.

Marlie wist nu van geen wijken, en zei: “Daar hangt er nog een. Die zwarte ja”.

Marlie schoof een derde passpiegel, naar de andere twee, zodat ze helemaal afgeschermd stonden van de studio …..en Joost. Dan begint Marlie haar bloes los te knopen. Josee volgt haar moeder, en staat nu ook afgeschermd van de grote foto ruimte.

Josee knoopt ook haar blouse open, en laat deze van haar schouders glijden. Dan haakt ze haar rok los, en trekt de ritssluiting naar beneden. De rok glijd over haar billen op de grond, en Josee staat nu in haar slip en BH, met een paar panty’s erover.

Marlie heeft het laatste knoopje van haar blouse, nu ook open, en dan slaat de twijfel toe. Ze ziet Josee in haar ondergoed, en de angst slaat toe, om zich verder uit te kleden. En wéér is het Josee die haar ‘aanmoedigt’ .

Ze fluistert: “Kom op mam, je hebt een goed figuur. Dit setje zal je mooi staan. Kijk, daar staan ook laarsjes voor eronder. Ooh ….. en kijk hier ……ook ouderwetse nylonstockings! Die doen we ook aan. Dat is leuk!” Josee voegt de daad bij het woord, en trekt nu ook haar panty uit.

Dan trekt ze 1 voor 1 de nylonstockings aan. Dan ziet ze Marlie, die frummelt met haar rok. Josee gaat naar Marlie, en vraagt of ze kan helpen. Marlie knikt schuchter haar hoofd, en Josee haakt de rok los, en trekt de rits naar beneden.

De rok glijd van Marlies’ billen, en nu staat ook zij in haar slip en BH. “Wauw, mam, je ziet er nog goed uit” complimenteerde Josee haar mam, en streelde haar over haar buik. De blos die over de wangen van Marlie trok, was niet te missen.

Liefdevol duwde Marlie, Josee haar hand weg, en ze keken elkaar diep in de ogen, en Marlie zei: “Ik ben bang!” Josee kijkt Marlie nu vragend aan: “Waarom dan mam. Er gebeurt toch niets, en het is toch allemaal netjes?” Marlie wist niet goed, om haar gevoel onder woorden te brengen en knikte.

“Kom op, aantrekken Mam. Staat gewoon erg mooi, je zal het zien”. Marlie murmelde nog wat, maar ging toch aan de slag. “Wil jij de achterkant dichtrijgen, Jos?” Josee ziet hoe Marlie het rijgkorset om zich heen slaat, en houd het aan de voorkant vast.

Josee rijgt het bovenste gedeelte vast en kijkt over Marlies’ schouder in de spiegel. “Weet je mam, wacht maar even. Dan doe ik eerst de mijne wel”. Josee heeft gezien, dat de BH van haar moeder er totaal niet onder past, maar wil niet direct weer gaan mopperen dat ook de BH uit moet. Dus besluit Josee het eerst zelf te doen.

Marlie kijkt haar vragend aan, en dan haakt Josee haar BH van achteren los. Beide borsten welden er uit, en snel pakt Josee het zwarte rijgkorset. Alles gebeurde zo snel, dat het Marlie eigenlijk niet opviel, dat Josee haar BH uit deed. Marlie stond nu achter Josee, en keek over haar schouder mee in de passpiegel.

Marlie begon vanaf boven te rijgen, en duwde nu, de borstpartij van Josee met haar vingers, in de beide cups. Josee keek goedkeurend toe, en was blij dat Marlie toch mee wilde werken. Halverwege kijkt Marlie weer in de spiegel, en ziet dat de borsten van Josee er toch iets afgezakt in zitten.

Ze glijd met haar hand, onder het korset over Josee haar buik, en friemelt zich een weg naar boven. Zo duwt ze Josees’ rechter borst, beter op z’n plek. Vervolgens glijd Marlie met haar linkerhand ook onder het korset, en drukt liefdevol de linkerborst van Josee omhoog.

Josee kijkt Marlie aan, en even is het stil. Alles stond even stil. Er ging een siddering door Josee, bij het aanraken door Marlie. Dit kende zij niet, deze aanraking, dit gevoel. Marlie had haar niet meer aangeraakt, toen zij 10 of 11 jaar was. Dát was het moment, dat Josee lichamelijk alles zelfstandig kon. En ook deed. Maar dit?

Josee vond het aangenaam. Die zachte hand, die warme hand, die liefdevolle beweging aan haar borsten. Ze keken opnieuw tegelijk in de spiegel, ze keken elkaar aan. En toen hun blikken zich kruisten, sloegen beiden hun ogen neer. Alsof ze zich betrapt voelden. Betrapt? Hoezo betrapt?

Marlie pakte de veters weer op, en ging verder met rijgen. Het korset past perfect, alhoewel de ademhaling in een rijgkorset, danig beperkt wordt. Marlie legt aan het eind een schoenveterknoop in de veter, en zegt: “Zo ……klaar! Nu ik nog”.

Josee kijkt haar mams aan, en zegt teder: “Draai je maar om mam”. Marlie draait zich om, en trekt de veter weer los. Het korset zakt een stukje af, en Josee klikt de sluiting van de BH van Marlie los. De romige borsten van Marlie welden nu eruit, en Marlie hield enigszins verschrikt haar handen voor haar borsten, en ze bedekte haar mooie tepels.

Glimlachend pakt Josee het fluwelen korset, draaide het los, en trok het over het bovenlichaam van Marlie heen. Een beetje omslachtig, gleden de handen van Marlie van haar borsten af, om meteen het korset er overheen te schuiven, zodat ze niet in haar blootje stond. Nu kon Josee Marlie inrijgen, en ook Josee keek over de schouder van Marlie, mee in de grote staande passpiegel.

Nu zag Josee ook, wat Marlie zojuist bij haar zag. Josee gleed nu ook met haar hand, onder het korset en wreef over de buik van Marlie, naar boven, om de linkerborst van Marlie in de cup te duwen. Ook nu keken beiden vrouwen naar elkaar, maar nu bleven ze elkaar aankijken.

En weer die stilte. Langzaam gleed de hand van Josee, terug over Marlies’ buik, en Josee voelde nu ook de siddering door Marlies lijf trekken. Dan gaat Josee met haar rechterhand, onder het korset, en wrijft met haar rechterhand over Marlies buik. Maar in plaats van haar mams borst op z’n plek te duwen, trekt Josee subtiel haar mams tegen zich aan. Josee wrijft nogmaals over Marlies buik, en huivert.

Marlie kreunt zachtjes, en fluistert: “Josee …..wat doe je? ……….Josee?” Geschrokken herpakt Josee zich, en met haar rechterhand, duwt ze haar mams rechterborst goed in de cup. Hierna rijgt Josee haar mams verder in. Het is warm, en beide vrouwen snakken eigenlijk naar frisse lucht.

Maar eerst moeten de nylonstockings nog aan. Dat blijkt moeizamer, dan het lijkt, maar na een vijftal minuten hebben Marlie en Josee het dan toch voor elkaar. De laarsjes nog aan en dan zijn ze klaar.

Beide vrouwen bekijken elkaar van top tot teen, en zijn tevreden.

Er verschijnt een grote glimlach op hun mond en Josee fluistert: “zullen we?” Marlie lacht, en haakt in bij Josee, en samen lopen ze op Joost af. Joost die aan het prutsen was met zijn camera, hoort de dames, en kijkt op. Zijn mond valt langzaam open. : Wauw ………..dames ………dit had ik niet verwacht”.

Met zijn camera direct in de aanslag, begint Joost te schieten. Als ze beiden voor hem staan, zegt Joost, dat hij nu eerst met Marlie wil beginnen. Joost liep nu terug naar het in het midden opgestelde statief, en schiet nu de ene na de andere foto van Marlie:

“iets verder draaien …….. (klik) …….iets verder draaien ……(klik) …..” De geheugenkaart van de camera stroomde nu vol. “ Prachtig …(klik) …hou vast …(klik) ……prachtig …(klik) ….ja…(klik) ..ja…(klik) …..zeer goed. Kom er maar bij Josee. Kijk naar Marlie ……….verder …………(klik) …….dichterbij ……(klik) ……… nog dichterbij ……ja (klik) ……….ja(klik) ………prima ……(klik). Nu tegen elkaar aan ……..(klik) meer ……..(klik) …….nog meer …….(klik)

Joost loopt op beide dames af, en laat het de foto’s in het scherm zien. Marlie vind het geweldig. Ze zijn amper herkenbaar, en de schroom valt langzaam van Marlies’ schouders. “Nu wil ik graag dat jullie écht héél close tegen elkaar staan. Maar alleen als jullie dat óók willen?”

Marlie kijkt Josee aan, en vraagt met haar ogen. Josee knikt liefdevol, en gaat dicht tegen haar mams staan. Joost loopt terug naar zijn statief, en plaatst de camera. Dan loopt hij naar achter de meiden, en trekt een megagroot rolgordijn naar beneden. En opeens staan ze midden in een woestijn van het oude wilde westen.

Snel pakt Joost een paar oude saloonstoelen, en zet deze achter de meiden neer. Dan loopt hij naar zijn camera, en begint aanwijzingen te geven. “Oké …..(klik) …..goed ja …..(klik)…….ja (klik) …..dichter naar elkaar (klik) ……..dichter (klik) …….nog dichter ……ja (klik) …..meer (klik) (klik).

Hmmm …….kunnen jullie je borsten tegen elkaar drukken en uhhh…..zeg maar …..uhhh sensueel in de camera kijken?” Marlie en Josee beginnen te lachen: “Alsof we een stelletje zijn?” vraagt Josee.

“Nou ja, …….bijvoorbeeld” Joost glimlacht naar Josee en steekt zijn duim op. “Oké …… heel goed(klik) (klik) ….ja(klik) (klik) ….zeer goed(klik) (klik) ….(klik) kijk elkaar aan ….(klik) ….ja ……(klik) (klik)…..uitstekend …(klik) (klik). Nog dichter tegen elkaar aan …..(klik) meer……..(klik) nog meer …..(klik).

Kunnen jullie je lippen heel subtiel tegen elkaar houden …….(klik) (klik) ……prachtig …….(klik) (klik). Kunnen jullie elkaar zogenaamd innig vasthouden? Uhhh …….Josee, jij je armen om Marlies’ middel, en Marlie, jij om Josee haar schouders? Laat het er zo echt mogelijk uitzien. …….

Marlie kijkt Josee weer in haar ogen, en krijgt opnieuw een rilling. Wat was dit? Wat gebeurt er? Josee slaat haar armen om Marlie, en trekt haar steviger tegen zich aan. Hun borsten raken zich, en Josee ziet nu dat Marlie haar tepels opgezwollen zijn. Wat gebeurt er?

Niet dat het vervelend is, of onaangenaam. Maar dit is verdomme haar moeder, en die staat met opgezwollen tepels tegen haar aan. Josee krijgt kriebels van deze gedachtes, en knijpt met haar billen. Nu voelt Josee voor het eerst, wat nattigheid uit haar kutje vloeien. Weinig, maar het is er wel.

Was het Marlie die haar opwond? Of was het gewoon de situatie? Dat moest haast wel, want de poses waarin ze het afgelopen half uur verkeerden, waren eigenlijk best wel intiem. En heel eerlijk, …..Josee had er met ieder ander, héél véél moeite mee gehad, om zo samen te poseren. Maar met Marlie……

En dan nog, de beroering van elkaars borsten. Josee moest zichzelf direct bekennen, dat zij het eigenlijk héél aangenaam vond. Het was overigens voor de allereerste keer, dat zij vrouwenborsten aanraakte. Josee herinnert zich gelijk aan de zachtheid ervan, maar ook hoe haar mam er op reageerde.

Ze zag wel degelijk een rilling, een huivering door Marlies’ lijf gaan. En ze hoorde een zacht kreunen, en dat was volgens Josee niet van afkeer.

Marlie kijkt Josee nog steeds liefdevol aan. ‘wat is dit? wat gebeurt hier’ dacht Marlie. Ze haalt diep adem, en voelt hoe Josee haar armen om Marlies’ middel ligt.

Ze voelt hoe Josee haar stevig tegen zich aan trekt, en hoe hun borsten tegen elkaar gedrukt worden. Dan ziet Marlie de hard geworden tepels van Josee. Wat gebeurt hier? ‘dit is je dochter Marlie……..je bloedeigen dochter. Dat kan toch niet? En dan nog wel voor de camera.

Je eigen dochter, staat met keiharde tepels tegen je aan’. Marlie kijkt Josee nog steeds liefdevol aan, en krijgt weer een rilling. Dan doet ze wat Joost vroeg, en legt haar armen, om de schouders van Josee. Ze voelde de warme adem van Josee in haar gezicht, maar ze zag ook de mini zweetdruppeltjes op Josee haar gezicht verschijnen.

En dan de rode konen, die verschenen! Wat is hier aan de hand? Marlie relativeert, dat het in geen enkel geval, aan die Joost kon liggen. Maar wat dan? Was het Josee? Of gewoon de verhitte situatie?

Marlie kon niet ontkennen, dat de situatie, het laatste half uur, steeds aangenamer werd. Eigenlijk meer vertrouwder. Er waren momenten dat Marlie, zich alleen met Josee waande, en dat er van die Joost geen sprake was. Maar wat was dat dan in haar lichaam? En haar dochter was notabene een vrouw.

Ja, een mooie vrouw, absoluut. Maar het was wel, nee, is wél haar dochter. Opnieuw ging er een rilling door haar lijf. Een aangename rilling. Een rilling die zij jaren geleden, veel jaren geleden voor het laatst heeft gevoeld.

“Oké dames, nog een keer. Kijk elkaar nog maar eens diep in de ogen. ……heel goed (klik) …….prima (klik) nog dichter met het hoofd naar elkaar ……(klik) (klik) …….nog meer (klik) …………druk de neuzen tegen elkaar (klik) (klik) …………tuit de monden! Doe alsof je elkaar wil kussen ….(klik) (klik) (klik)

Marlie en Josee, voelen hun lippen tegen elkaar komen. Josee wil verder dan dit. Uit gewoonte? Ze weet het niet. Het voelt zoo ongelooflijk vertrouwd. Maar dit was haar moeder. Dat doe je toch niet? Waarom voelt het opeens zoo anders? Zo spannend? Zo vertrouwd? Zo liefdevol? Zoo ………geil ??

Marlie voelt haar lippen tegen Josees’ lippen. Ze heeft de neiging om écht te kussen! Om écht te ….zoenen? Maar ….maar dit is haar dochter. Haar ‘kleine’ meisje! Maar wat wind haar zo op? Waarom gaat haar hartslag omhoog? Waarom voelt ze tussen haar benen weer vo.…….?

‘jeetje Marlie, wat doe je? Dit is je dochter!’ dacht Marlie, en sluit nu haar ogen. Ze wacht af, en hoort Josee heel zacht kreunen, nauwelijks waarneembaar! Of verbeelde Marlie zich? Nee, het was voor haar duidelijk. Ze staan tegen elkaar aan. ‘Dit is je dochter Marlie! Je dochter!’

…….. oeh ……dat is mooi(klik) ……….ohh en die ook(klik) (klik) …………. heel goed (klik) hou vast (klik) (klik) …….ja ….(klik) nu de hoofden bij elkaar, op de schouders (klik) (klik) ……..wow! (klik) (klik) …….ja(klik) ….ja (klik)”

Joost liep op de verhitte dames af, en zei dat ze gingen pauzeren. “Even wat drinken, foto’s kijken en weer verder. Oké meiden?” Joost klonk gewoon té lief, en de beide dames stemden in. Dorstig als ze waren. Ook nu liet Joost de foto’s zien. De meiden waren, nu werkelijk, ronduit uit het veld geslagen.

Joost had de shots zoo gemaakt, dat je werkelijk NIET zag, wíe op de foto stond. Wél hun borsten, wél hun benen, wél hun haren, en zeker hun lippen die bijna raakten, maar niet wie het waren. De meiden waren werkelijk flabbergasted, en werden nóg enthousiaster. Josee vroeg, of er animo zou zijn van potentiële opdrachtgevers?

“Jazeker” zei Joost, “absoluut. De manier, van hoe jullie gepakt zijn op de plaat, weet ik heel zeker, dat er een opdracht uit komt. Voor jou Josee, maar ook voor jou Marlie!” Marlie kijkt geschrokken, en vraagt: “Ik? ……..hoezo ik? Ik ben hier alleen voor Josee! Ik help haar alleen! Ik kom hier niet voor een opdracht. Ik ondersteun Josee alleen maar. Meer niet!”

Joost lacht, en zegt: “Weet je Marlie, van mij mag je, maar ………kijk eens hier….:” Dan laat Joost afbeeldingen zien van Marlie, die niet meer Marlie lijken. Het zijn foto’s, genomen in onbewaakte ogenblikken. En juist díe foto’s zijn werelds. Langzaam maar zeker, zag Marlie het nu ook.

Wat ze in het album, op het kantoor eigenlijk ook al zag. Wat ze dáár op het kantoor, ook al geweldig vond. Die prachtige foto’s in dat album. Ook in onbewaakte momenten genomen. Joost liet Marlie en Josee, ook de shots zien van Josees’ onbewaakte momenten. Beide jongedames genoten van “hun” foto’s en bedankten Joost diverse keren voor het maken ervan.

Joost nam de complimenten graag in ontvangst, maar bleef op zijn kant van de professionaliteit. En hij stelde dan ook voor, of ze nu safari-kleding aan wilden trekken. Marlie en Josee stemden toe, en verdwenen weer achter de passpiegels.

Ze keken elkaar aan via de spiegel, en nu kon je écht goed zien, dat Josee de jongere versie is van Marlie. Maar eerlijk is eerlijk, Marlie hoefde niet onder te doen voor haar dochter. En opeens keken moeder en dochter ‘anders’ naar elkaar. Ze zagen elkaar …….ze keken naar elkaar ………ze voelden beiden de vibraties door de lucht gaan.

“Mam?” fluisterde Josee onbedoeld hees, “Zoek je mee? Hoe zie je er uit op safari? Korte kaki broek?” Snel trok Josee, een paar kaki broeken van de plank uit de kast. Marlie keek in de kast en zei: “Oo kijk Jos, twee Indie hoeden. Je weet wel …… Indiana Jones!”

Josee had ook een soort van Timberlands, uit de schoenen box gepakt, en zocht bijpassende sokken. Josee keek haar mam aan. Het was niet meer de moeder, van een paar dagen terug, die zich, met alles wat ze had, verdedigde om hierheen te gaan: ““Je weet hoe ik er over denk Josee, ik ga niet uit de kleren, voor welke kerel dan ook. Ik doe dat niet!””

Nee, het leek wel of Marlie, háár mam, nu doorsloeg naar de geheel andere kant! Althans, zo gedroeg ze zich. Het leek wel of ze door de “ onherkenbaarheids-factor” dubbel zo hard, werd aangemoedigd, om tóch mee te doen aan de fotosessie.

Die …..eerlijk gezegd ……….eigenlijk, alleen voor Josee bedoeld was. En dan ook écht ALLEEN Josee. Marlie zou helemaal niet deelnemen, niet participeren als medestander. Nu ging het er steeds meer op lijken dat, óók door de aanmoediging van Joost, Marlie naar de voorgrond kwam.

Natuurlijk vond Josee het helemaal oké, dat haar mam zo enthousiast was. Maar hoever zou ze gaan?

Snel begon Marlie de rijgveter van Josee los te trekken, en draaide zich daarna om, met haar rug naar Josee. Ook Josee trok de veter uit de rijggaten van het fluwelen korset, en al snel zakt het kledingstuk ook bij Marlie over haar heupen.

Nu stonden beide dames alleen gekleed in hun slip, en keken in de passpiegel. Marlie keek dromerig naar Josee, en Josee fluisterde naar haar moeder: “Mam? Mam? Kom, aankleden! Mam?” Langzaam ‘ontwaakte’ Marlie uit haar dromerige bui, en schrok van zichzelf, dat ze zich even zo had laten gaan.

Marlie kreeg bij het zien, van Josee in haar slipje, warme gedachtes. Gedachtes die terug gingen naar haar jeugd. Naar de momenten waarop ze vaker na de gymles of zwemles, in de meidenkleedkamer, vaak, bijna geobsedeerd naar haar vriendinnetjes had gekeken.

Hoe die zich afdroogden, na het douchen, of zich omkleedden. Het had haar toen óók, een bijzonder gevoel gegeven. Ze had er nooit iets mee gedaan, en dacht dat het ‘normaal’ was, om dat bijzondere gevoel naar hetzelfde geslacht te hebben. En nu kwamen diezelfde herinneringen terug.

Intussen, had Josee in de kledingkast gesnuffeld, en had een paar cowboy bloezen gevonden. “Moet ik mijn BH weer aantrekken?” vroeg Marlie aan Josee. Josee haalde haar schouder op en zei: “Weet niet, moet je eigenlijk zelf bepalen mam. Ik doe hem niet aan, want ik zal mij straks nog wel een paar keer om moeten kleden”.

Marlie nam de uitspraak van Josee, als een advies aan, en trok nu een van de cowboy bloezen aan. Snel kwamen Josee en Marlie erachter, dat het maatje behoorlijk aan de kleine kant was. Maar Marlie had gelijk een oplossing, en in plaats van de knoopjes dicht te doen, nam Marlie de uiteindes van de bloes, en knoopte deze in elkaar.

Ze stond dat wel in haar blote buik, maar volgens de meiden, ‘kon dat wel’. Ook Josee trok een bloes aan, en hoewel deze krap paste, deed ze hetzelfde, wat mam deed, en knoopte de eindes aan elkaar. Vlot trokken ze ook de kaki korte broeken aan. Eigenlijk waren het géén korte broeken meer, want die status verdienden ze eigenlijk niet.

Het waren korte broeken waarvan de broekspijpen, grofweg tot de heupen waren afgeknipt. Door het veel gebruikt zijn, rafelden de broeken aan de ‘broekspijpen’ behoorlijk. De broeken zaten ook behoorlijk strak, waarbij de contouren van de billen zeer duidelijk zichtbaar waren.

“Kan dit wel, Josee?” vroeg Marlie, nu toch ietwat onzeker. Josee lacht, en kijkt Marlie aan en zegt: “Nou ……mam …….als ik eerlijk ben? ………..zelfs als je achttien was geweest, was het bijzonder gewaagd geweest. Maar voor nu? …….. even hier? ………kan het wel. Ik heb dezelfde maat aan, kijk maar”.

Ook bij Josee, zat de broek uitermate strak om haar billen, en bij het aanzien in de passpiegel, leek het nu net, of er twee zussen naast elkaar stonden. Josee kent haar moeder ook niet anders, dan in vrij hoog opgesloten kleding. Vaak een spijkerbroek dragend, om maar zo veel mogelijk van haar lichaam te bedekken.

Marlie was ook vrij bleek van huidskleur, en Josee opperde: “misschien moet je toch af en toe, wat meer in de zon mam. Je bent wel erg wit”. Marlie keek Josee aan, en zei: “Nou jeetje ……… Josee ….….moet je zien….Joost kan alles zien nu! Dit is allemaal wel héél krap Jos!”

Josee wimpelde het weg, en antwoorde: “ Kom op mam……hou nou eens op. Dit is dé kans van mijn leven. We zijn hier alléén, en kijk ons eens, kijk eens in de spiegel”. Samen keken ze in de spiegel, en Marlie kon zeker niet ontkennen, dat ze mooi waren. Een mooie glimlach kwam om haar mond.

‘Ja,’ dacht ze, ‘ik zie er écht nog wel goed uit!’ Marlie glimlacht naar Josee, en vliegt haar om haar nek. “Dank je wel lieverd. Door jou voel ik mij weer jong!” En spontaan, geeft Marlie een zoen op Josee haar mond. “Mam, wat doe je nou? Wat is er aan de hand met je?” reageert Josee.

Marlie kijkt Josee liefdevol aan, en zegt: “Ach Josee, ik wil je alleen maar bedanken. Dát mag toch wel?” Josee kijkt naar Marlie, en trekt haar schouders op: “Sorry mam, was niet zo bedoeld! Maar je hebt mij nog nooit, een zoen op m’n mond gegeven, toch?”

Marlie lacht en zegt: “Sinds vanmiddag voel ik mij heerlijk. Het is lang geleden, dat ik mij zo vrij gevoeld heb. En als een zoen, of meerdere zoenen, of zoenen in het geheel, naar of met mijn lieve dochter gepaard gaat, dat zal ik dat niet nalaten. Hihihi …….bereid je dus voor!”

Josee schiet in de lach, en vraagt: “Mam ………..écht? ………..zoenen met mij? ………ik ben verdorie je dochter!” Marlie kijkt liefdevol naar Josee, en zegt: “Heb jij nooit, zomaar spontaan iemand een zoen willen geven, zonder dat je wist waar dat vandaan kwam?

Maar ook gewoon zo …….., zonder het je überhaupt af te vragen. Voor mij is dat al héél lang geleden. Maar zojuist, nog geen paar minuten terug, kreeg ik datzelfde gevoel van tóen, wéér over mij heen. En op dát moment, gaf ik je een zoen. Maar heel eerlijk gezegd, ………. kon ik je wel zoenen. De hele situatie hier is zo mooi, ik heb zoveel plezier, ik voel mij nu zóó gelukkig! Dus ja, ik had je willen zoenen!”

Josee schiet weer in de lach, en neemt Marlie weinig serieus: “Mam, mijn moeder, wil mij zoenen? Hoe verzin je het?” Hoofdschuddend trekt Josee de laarsjes aan, en zet de Indie hoed op. Marlie lacht: “Haha ……het enige wat ontbreekt zijn de revolvers!” Beiden waren weer aangekleed, en stonden voor de grote passpiegel.

En toen ze zich nu zo samen in de hele grote spiegel bekeken, kon je bijna niet zien, dat het moeder en dochter waren. Josee was ietsje slanker gebouwd, en haar borsten, stonden dan ook wat hoger in haar shirt. Haar tepels staken goed zichtbaar door de bloes heen.

Marlie was iets voller van lichaam, maar haar mooie borsten deden niet onder voor Josee. Ook haar tepels staken door de stof, en de uitstraling van de beide meiden, was weergaloos. Josee kijkt Marlie glimlachend aan en fluistert: “Mam, je ziet er uit om op te vreten! Zullen we de make-up een beetje aanpassen?”

Josee wacht het antwoord niet af, en loopt resoluut naar de make-up room. “Paar minuten Joost, even de make-up bijwerken”. Zegt Josee in het voorbijgaan. Joost kijkt op van zijn camera, en vind het goed. Hij heeft verder geen aandacht voor de vrouwen. Er moet een nieuwe memory card in de camera, en het wil niet vlotten.

Gauw werken de meiden hun make-up bij, en gaan weer terug naar de grote ruimte. Daar stond Joost nu te wachten. “Klaar om de hitte in te gaan dames?” vroeg Joost nonchalant. En had al weer een paar foto’s geschoten. Dát waren de onbewaakte momenten. Dát waren de mooiste momenten om op de gevoelige plaat te landen.

Sterker nog: Op de momenten dat de client met zichzelf bezig is, al is het maar voor 1 of 2 seconden, dán knipt Joost. Hij is er dan ook op getraind om deze, en vaak alléén deze momenten te pakken. Dán is er totale ontspanning, dán is er onschuld, dán is er onwetendheid, en dán is het beste moment om de client te ‘pakken’!

De andere foto’s die geknipt worden zijn ‘gecommandeerd’ , of gemaakt. En dát verschil, dát kleine verschil, dat zie je wel degelijk. Dus het maakt Joost eigenlijk niet zoveel uit, of een client gekleed, of niet is. Hij waakt, en wacht op de onbewaakte momenten, om de allerbeste platen te krijgen. En ‘als een geluk bij een ongeluk’ zijn deze platen dan ook vrij onherkenbaar.

“Uhhh ……Josee …..kun jij op die stoel gaan zitten? En jij, Marlie, even aan de zijde?” Josee nam plaats op de stoel, en Marlie ging een meter aan de kant. “Okee Josee, daar gaan we. Benen iets uit elkaar, en je rechter elleboog op je knie.


wordt vervolgd in Susanne En Sophie - 12: Marlie En Josee En Joost (2)