Beste lezers,

Voordat jullie aan het laatste deel van deze reeks beginnen, wil ik graag iets met jullie delen. Bij de vorige delen had ik de mogelijkheid om reacties achter te laten uitgezet. Dat was een bewuste keuze, omdat ik merkte dat ik me vaak liet beïnvloeden door de reacties, hoe goedbedoeld ze ook waren. Toch wil ik benadrukken dat ik het enorm waardeer wanneer jullie de moeite nemen om je gedachten en gevoelens over mijn verhalen te delen.

Nu we aan het slot van deze reeks zijn gekomen, wil ik de ruimte voor jullie reacties graag weer openen. Ik kijk ernaar uit om te horen wat jullie van dit deel – en van de serie als geheel – vinden. Jullie feedback geeft me niet alleen inzicht in hoe mijn verhalen ontvangen worden, maar motiveert me ook om verder te schrijven en nieuwe werelden te verkennen.

Ik hoop dat jullie genieten van dit laatste hoofdstuk. Dank voor jullie steun, en ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Groet,

Jefferson

Ik word wakker van het zachte geluid van vogels buiten de caravan. De plek links naast me is leeg, de dekens half opengeslagen. Nicola is weg. Mijn ogen schieten kort naar het raam, maar ik zie haar niet. Het verrast me een beetje dat ze al op is, al weet ik dat we vandaag weinig tijd hebben. We vertrekken na het ontbijt en de ochtend zal in het teken staan van inpakken en afscheid nemen van de camping. Toch voelt het vreemd haar niet eerst naast me aan te treffen.

Judith ligt nog wel bij me. Ze is wakker en ligt met haar kin op haar hand, steunend op mijn borst. Haar donkere ogen kijken dromerig naar me op. Een lichte glimlach speelt om haar lippen, en haar blonde haren vallen nonchalant over haar schouder. Het is een beeld waar ik bijna verliefd van zou worden, als ik dat niet al was. Ze kijkt zo… tevreden. Misschien zelfs gelukkig. Ik voel me even schuldig dat mijn gedachten bij Nicola blijven hangen, maar als ik Judith zo zie, verdwijnen die zorgen naar de achtergrond. Ik glimlach terug en streel een lok haar achter haar oor.

*

"Goedemorgen," zeg ik zachtjes, mijn stem nog hees van de slaap.

"Goedemorgen," fluistert ze terug, een beetje verlegen. Ze schuift dichter naar me toe, haar borst net tegen mijn zij. Haar vingers glijden voorzichtig over mijn arm. "Het was een mooie nacht," zegt ze uiteindelijk, haar blik ontwijkend maar met een warme blos op haar wangen.

"Dat was het," antwoord ik met een knik. "Ik heb nergens spijt van."

Ze kijkt me weer aan, en in haar ogen zie ik dezelfde oprechte bevestiging. "Ik ook niet," fluistert ze.

We liggen nog even zo, stil, onze blikken wisselend tussen elkaar en het plafond. De intimiteit van dit moment voelt anders dan vannacht. Zachter, maar net zo intens.

*

Ik en Judith liggen nog naakt naast elkaar, de dekens half van ons afgeschoven. De warmte van onze lichamen voelt heerlijk vertrouwd, en haar blik op mij is zacht, bijna verliefd. Zonder woorden buigt ze zich naar me toe, haar lippen vinden de mijne, en een korte kus verandert al snel in iets diepers. Onze tongen zoeken elkaar op, en het verlangen tussen ons laait weer op. Ik voel haar hand op mijn borst, haar vingers licht trillend van opwinding terwijl ze me dichter naar zich toetrekt. Voorzichtig verkennen we elkaars mond alsof het weer de eerste keer is.

Het is moeilijk om te stoppen, maar uiteindelijk kom ik voorzichtig overeind. Mijn erectie is onmiskenbaar en steekt fier naar voren. Ik ben me er pijnlijk van bewust, maar als ik naar Judith kijk, zie ik geen gêne, alleen nieuwsgierigheid. Ze blijft op de rand van het bed zitten, haar knieën gebogen, de dekens langzaam van haar afglijdend. Vlak voor me. Haar ogen volgen elke beweging van mijn lichaam, van mijn borst naar mijn buik, en dan naar beneden, naar mijn stijve, die ze met een lichte blos bewondert.

"Ik had nooit gedacht dat dit zou gebeuren," fluistert ze zachtjes, haar stem gevuld met een mengeling van ongeloof en geluk. "Echt niet. Maar ik ben blij dat het zo gegaan is."

Haar woorden raken me, en ik glimlach, mijn hand streelt kort over haar haren. "Ik ook," antwoord ik, mijn stem hees van opwinding en tederheid. "Ik had nooit durven dromen dat dit mogelijk was."

*

Ze knikt, haar blik nog steeds op mijn erectie gericht. Haar hand beweegt naar voren en vindt me, haar vingers voorzichtig om mijn schacht sluitend. Een rilling schiet door mijn lichaam als ze me aftast, haar greep voorzichtig maar doelgericht. Haar ogen blijven op mij gericht terwijl ze langzaam begint te bewegen, haar hand glijdt omhoog en omlaag, haar duim zacht over mijn eikel. Ik kreun en zucht zachtjes. Beiden uit ongeloof. Ze zat er verlegen bij, maar toonde geen enkele twijfel mij weer aan te raken.

Het voelt intiem, alsof ze niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn ziel aanraakt. Ze brengt haar gezicht iets dichterbij, en voor een moment denk ik dat ze me zal pijpen, maar ze houdt haar bewegingen subtiel. Haar lippen blijven dicht bij mijn huid, haar ademhaling warm tegen mijn buik. De dekens zijn inmiddels helemaal van haar afgevallen, en haar naakte lichaam straalt iets puur en moois uit.

Ik leg mijn hand op haar schouder en zucht diep. "Misschien... misschien moeten we stoppen," zeg ik zachtjes, al kost het me moeite de woorden uit te brengen. Alles wijst erop dat dit het begin zou zijn van weer een onvergetelijk moment. Maar er was deze ochtend geen tijd voor. Ze kijkt me aan, begrijpt wat ik bedoel, en knikt.

"Je hebt gelijk," fluistert ze, al blijft haar hand nog even rusten op mijn schacht voordat ze zich terugtrekt. We delen nog een laatste kus, langzaam en vol verlangen, voordat ik me omdraai en begin me aan te kleden. Judith volgt mijn voorbeeld, maar onze blikken blijven elkaar vinden, een stille belofte dat dit moment over is, maar wat verder tussen ons nog niet het einde is.

Net op tijd, want vlak voordat we klaar zijn, horen we voetstappen buiten de caravan. Nicola komt binnen, haar moeder en mijn vader vlak achter haar. Judith en ik wisselen een korte, geheime glimlach terwijl ik de bedbank nog snel rommelig achterlaat. Daar had ik immers geslapen... Onze ouders merken niets, maar de spanning in de lucht is nog voelbaar.

*

Nicola stond in de deuropening van de caravan, haar blik gespannen. Ze keek ons aan met een intensiteit die me even ongemakkelijk maakte. Alsof ze wilde dat iemand iets zou opmerken, alsof ze misschien zelfs wilde dat we betrapt werden. Maar voordat ik iets kon zeggen, liet ze haar gezicht weer in een neutrale plooi vallen en ging ze naar binnen om haar spullen te pakken. Judith wierp me een korte, veelbetekenende blik toe, maar we maakten er verder geen woorden aan vuil.

Het ontbijt verliep stil. Onze ouders babbelden over de route naar huis, de komende werkdagen na de vakantie, en andere praktische zaken, terwijl wij drieën vooral op onze borden staarden. De spanning van de afgelopen dagen leek nu op een andere manier voelbaar. Niet oncomfortabel, maar geladen met een soort gezamenlijk geheim. Judith’s knie raakte subtiel de mijne onder tafel, en Nicola ving een korte blik van mij op toen ze haar glas melk naar haar mond bracht.

Na het eten hielpen we alles in te pakken. De camping voelde weer rustig en hersteld, maar er hing een melancholie in de lucht. We liepen samen nog een keer over het terrein, naar het strand. Het zand voelde koel onder mijn voeten, en de zee rolde kalm op de kust. Toen ik Willy tegenkwam bij het zwembad, hield hij me staande. Zijn brede glimlach was zoals altijd uitnodigend.

*

“Nick! Du bleibst hier, ja? Arbeit! Zusammen!” brult Willy ook al op de vroege morgen. Hij had van m'n vader gehoord over mijn tussenjaar en dat ik nog zoekende was. Ik mocht blijven, bedoelde hij. Hem helpen. Hier op Rügen. Ja, waarom ook niet? Maar het overviel me. Ik had alles ingepakt. En ik had het gevoel dat ik eerst nog het een en ander moest afsluiten thuis, dus bedankt ik.

Ik grinnikte en schudde mijn hoofd. “Eh… nein, Willy. Heute nach Hause… aber danke!” In m'n beste Duits.

Hij klopte op mijn schouder en keek me aan met een oprechte blik. “Du bist gut, Junge. Wenn du zurückkommen willst… immer willkommen.”

Hij zei dat ik hier altijd welkom was, als ik ooit terug wilde komen om te werken. Het raakte me, hoe serieus en gemeend hij het zei. “Danke, Willy,” antwoordde ik met een knik, mijn gebrekkige Duits niet verbergend. “Vielleicht… nächstes Jahr?” Hij lachte breed en stak zijn duim op. En misschien wel eerder. Wie zal het zeggen?

Toen ik terugkeerde naar Judith en Nicola, zag ik een glimp van opluchting in Judith’s blik. Ze zei niets, maar ik voelde dat ze blij was dat ik niet op het aanbod was ingegaan. Misschien omdat ze wist dat dit mijn plek niet was, maar het voelde ook alsof ze iets voor zichzelf wilde houden: onze band, ons moment. En hoe anders zou deze plek aanvoelen zonder hun aanwezigheid, spanning en potentie?

*

De rest van de spullen werden snel ingeladen. De caravan werd aangekoppeld, en niet veel later zaten we in de auto. Ik nam mijn plek in aan de linkerkant, naast Nicola. Judith zat rechts, net zoals op de heenweg. Nicola’s hand gleed speels langs mijn arm toen ze zich vastmaakte. Haar zwarte tanktop en korte shorts deden me direct denken aan de eerste dag van de vakantie. Maar nu wist ik wat er allemaal achter die uitdagende glimlach schuilging. Toen ik per ongeluk haar decolleté beschaamd bestudeerde, ving ze me erop. Ze grijnsde ondeugend en fluisterde bijna onhoorbaar: “Weer voorbij.” Alsof ze alles nu weer anders was. Zoals het was geweest. En zo voelde het ook een beetje. Ik nam plaats en voelde mij weer het sullige, verlegen stiefbroertje wat te graag naar zijn lekkere stiefzus keek. Maar toch was alles anders. Alles was veranderd. En dat kon zelfs Nicola niet ontkennen.

De spanning was meteen weer voelbaar achterin de auto. Judith glimlachte subtiel, alsof ze wist wat Nicola en ik uitwisselden. Nicola's hand rustte naast mijn dij, en de warmte ervan leek door mijn huid te branden. Nicola leunde iets dichter tegen me aan bij een scherpe bocht, en het voelde alsof we elk moment weer iets spannends konden beginnen. Maar met onze ouders erbij was de spanning dubbel zo groot.

De rit naar huis werd een spiegel van de heenreis, maar nu wist ik precies wat er tussen ons speelde. Toen al, eigenlijk. Wat ik me nu pas besefte. Onze blikken, onze aanrakingen – alles had betekenis. Judith en Nicola fluisterden soms zachtjes tegen elkaar, en ik ving niet alles op. Maar hun gelach en korte, veelbetekenende woorden maakten me duidelijk dat de dynamiek tussen ons drieën nog steeds volledig intact was.

Of ja, volledig? Ergens voelde ik dat Nicola niet meer het gevoel van gunnen deelde zoals ze had gedaan. Tegen Judith deed ze nog van wel. Maar ik kende haar langer dan vandaag en elke subtiele verandering in haar gedrag, kon mij ontzettend veel vertellen. Was ze dan toch jaloers geworden na gisteren? Was ze daarom eerder uit bed? Had ze ons daarom bijna aan het licht gebracht? Op haar manier straalde ze nu een soort dominantie uit waaruit controle moest vloeien. Zij wist iets. Zo keek ze naar me met een glimlach. Maar als ik en Judith verkering zouden krijgen, of zelfs maar op deze voet verder zouden gaan, zou niemand daar toch van opkijken? Gewoon twee hitsige tieners. Nou en? En toch gaf Nicola me nu het gevoel dat het fout was. Wat tussen mij en Judith was gebeurd, was fout. Niet eens wat tussen haar en mij was gebeurd... Het zorgde ervoor dat mijn blik aan het begin van de reis vooral naar buiten was gericht.

*

De reis terug naar Nederland verliep voorspoedig, sneller dan ik had verwacht. Mijn vader, die normaal alles op z’n gemak doet, leek haast te hebben. Ondanks de caravan achter ons reed hij stevig door, en binnen negen uur zagen we de eerste Nederlandse borden al voorbij komen. Ik staarde uit het raam, mijn hoofd gevuld met gedachten. Op de achterbank heerste een vreemde spanning. Nicola zat tussen mij en Judith in, net als op de heenreis, maar alles was nu anders. De stilte was geladen. Elke beweging, elk gebaar had een betekenis die alleen wij drieën konden begrijpen. Judith’s hand lag soms kort op mijn been als ze me wat vroeg of weer een koekje aanbood zoals op de heenreis, maar Nicola’s elleboog tegen mijn zij voelde bijna provocerend.

Bij een tankstop ergens in Duitsland bleef ik in de auto zitten terwijl de rest uitstapte. Judith liep mee naar het tankstation met mijn vader en Nicola’s moeder, waarschijnlijk om wat snacks te halen. Nicola keerde al snel terug. Ik keek op, verbaasd door haar haast. Ze trok het portier open en stapte soepel naar binnen, haar blik ondeugend. Voordat ik iets kon zeggen, schoof ze dichterbij. Haar hand gleed langs mijn dij en vond moeiteloos mijn kruis.

“Nicola…” fluisterde ik nerveus, terwijl ik om me heen keek. Het station was verder verlaten, maar toch leek het alsof elk moment iemand ons kon betrappen. Ze gaf geen antwoord, alleen een korte grijns. Haar hand begon zich langzaam maar zeker over mijn kruis te bewegen, met steeds meer kracht en precisie. Het duurde niet lang voordat ik keihard werd. Mijn ademhaling versnelde, en ik voelde het bloed naar mijn gezicht stijgen. Maar Nicola stopte niet. Ze streelde me net zolang totdat mijn erectie bijna pijn deed.

“Je bent zo makkelijk,” fluisterde ze zachtjes, bijna uitdagend. Ik wilde iets terugzeggen, haar tegenhouden zelfs, maar haar aanraking was onweerstaanbaar. Uiteindelijk trok ik snel een kussen en mijn jas over mijn schoot om de situatie te verbergen. Toen Judith terugkwam, keek ze me even raar aan. Misschien had ze het kussen gezien, of mijn rode wangen. Ik deed alsof er niets aan de hand was. Nicola? Die zat erbij alsof er niets gebeurd was.

*

Toen we verderreden, dacht ik dat het voorbij was. Maar Nicola had andere plannen. Haar hand gleed weer onder de jas die ik op mijn schoot had gelegd. Ze deed het zo onopvallend dat niemand iets door leek te hebben. Haar vingers bewogen subtiel over mijn stijve, en ik voelde hoe mijn hart in mijn keel klopte. Mijn ademhaling ging sneller, en ik kon het niet helpen dat ik haar heel even haar gang liet gaan. Het was stout, verboden. En dat maakte het allemaal zoveel intenser.

“Nicola, stop,” fluisterde ik uiteindelijk zonder geluid, bijna wanhopig. Ze keek opzij, haar blik puur vuur, bijna duivels. “Je vindt het lekker,” zei ze zachtjes, zonder ook maar een moment te stoppen. En gelijk had ze. Het was heerlijk, maar ook beangstigend. Wat als iemand het doorhad? Wat als Judith het doorhad? Ik wist dat dit niet gepland was. Dit was Nicola, die haar eigen regels maakte. En op de een of andere manier vond ik dat misschien wel het meest opwindende eraan.

Na een halfuur stopte ze eindelijk, alsof ze zelf had besloten dat het genoeg was. Ik voelde me uitgeput, mijn hele lichaam tintelde. Ze keek me nog een keer aan met die uitdagende blik, maar ik wist niet wat ik daarin moest lezen. Dit ging te ver. En ik kon niet ontcijferen of het haar bedoeling was om mij te plagen, of om iets anders te bereiken.

*

Net voorbij Winschoten stopten we voor het avondeten. Iedereen was doodop van de lange reis. De avondlucht voelde koeler aan, en er hing een vermoeidheid over de groep. Terwijl we aten, voelde ik mijn telefoon trillen in mijn zak. Een appje van Nicola. “Kom naar buiten. Nu. Ik wil je.”

Ik keek naar haar, maar haar gezicht verraadde niets. Ze had zich niet eens omgedraaid toen ze het stuurde. Ze leek volledig in gesprek met mijn vader, alsof er niets aan de hand was. Ik besloot het te negeren. Het was te gevaarlijk. Toen ik bleef zitten, zag ik hoe Judith’s ogen zich op me richtten. “Wat is er?” vroeg ze zachtjes, bijna argwanend. “Niets,” antwoordde ik snel, mijn stem onvast. Ze trok een wenkbrauw op. Ze geloofde me niet, dat wist ik. Maar ze vroeg niet door.

De spanning tussen ons drieën voelde ineens anders. Brozer. Alsof er iets was verschoven. Judith’s blik bleef af en toe op Nicola hangen, alsof ze iets probeerde te begrijpen. En ik voelde hoe de vertrouwensband tussen ons misschien wel beschadigd werd door Nicola’s spel. Een spel waarvan ik niet wist of ik er ooit echt controle over had gehad.

*

Toen we eindelijk bij Judith thuis stopten, voelde alles vreemd en onwennig. De hele reis had ze weinig gezegd, alleen zo nu en dan een blik naar mij of Nicola geworpen. Maar wat ik in die blikken moest lezen, wist ik niet. Ik hielp haar met haar tassen naar de deur en wilde iets zeggen, iets belangrijks, iets dat misschien duidelijkheid kon scheppen. Maar toen ik haar aankeek, zag ik dezelfde verwarring in haar ogen.

“Nou, bedankt,” zei ze zachtjes, bijna formeel.

“Ja, eh… graag gedaan,” stamelde ik terug. Onze blikken kruisten, en in die paar seconden leek alles wat we hadden meegemaakt samen weer op te borrelen. De spanning, de passie, de verwarring. Maar wat het betekende voor ons, dat konden we geen van beiden zeggen.

Toen ze de deur achter zich sloot en ik weer naar de auto liep, voelde ik een leegte die ik niet kon verklaren. Misschien kwam dat later nog. Misschien ook niet.

*

Het was alsof de vakantie nooit had plaatsgevonden. Zodra we thuiskwamen in ons rustige hoekhuisje, trok Nicola zich terug in haar eigen wereld. Ze deed alsof ik niet bestond. Geen oogcontact, geen gesprekken, geen plagerige opmerkingen. Gewoon niets.

Ik zag haar door de gang lopen met haar telefoon in haar hand, lachend om iets wat haar vriendinnen hadden gestuurd. Ze was weer volledig Nicola, mijn stiefzus, de meid die al jaren het huis met mij deelde maar waar ik verder niks bijzonders mee deelde. En het frustreerde me enorm.

Had ik iets verkeerd gedaan? Was het omdat ik niet op haar appje had gereageerd tijdens de reis? Of omdat ik Judith op een bepaalde manier aankeek toen we afscheid namen? Het knaagde aan me, en elke keer dat ze me straal voorbij liep, voelde het als een steek.

*

De dagen thuis sleepten zich voort. Ik probeerde me op iets anders te richten, iets dat me niet aan die vakantie deed denken. Ik belde vrienden en sprak met mijn vader over wat ik met mijn tussenjaar zou doen. Hij vond het fantastisch dat ik wilde reizen en werken, maar mijn enthousiasme voelde gemaakt.

Het plaatselijke zwembad bood een tijdelijke ontsnapping. Met mijn beste vriend hing ik op de ligweide, zonnebril op, terwijl we deden alsof we geïnteresseerd waren in de meiden die langs liepen. Hij wees een meisje aan bij het water. “Die is lekker,” zei hij, en ik mompelde iets instemmends. Maar mijn gedachten waren ver weg.

Ik dacht terug aan het zwembad in Duitsland. Aan Nicola en Judith in hun bikini’s, aan het gelach, het gestoei, de stiekeme aanrakingen. Ik herinnerde me de Duitse meiden die met me flirtend mijn Duits uitlachten. De warmte van de zon op mijn huid, het geluid van spetterend water… Het voelde alsof ik dat alles had achtergelaten, en nu restte alleen een lege zomer. Ik vroeg me af: had ik moeten blijven?

*

Het werd erger toen we aan de andere kant van het grasveld Nicola en Judith zagen. Ze waren met een groep vrienden, jongens en meiden, lachend en flirtend alsof alles weer normaal was. Judith had een blauwe bikini aan die haar figuur perfect deed uitkomen. Nicola droeg een zwarte met gouden details die haar huid liet stralen. Godinnen om te zien.

Mijn maatje floot zachtjes. “Die Judith… echt een lekker ding,” zei hij met een veelbetekenende grijns. Hij keek even naar Nicola, maar zei niets over haar. Misschien omdat hij wist dat ze mijn stiefzus was.

Ik keek naar ze, en in mijn hoofd ging ik terug naar Duitsland. Naar hoe Judith me vol verlangen aankeek, hoe ze me aftrok en hoe we elkaar ontmaagden. Hoe Nicola erbij was, ons aanmoedigde, en hoe ze daarna zelf haar plek innam. En nu stonden ze daar, alsof dat alles nooit was gebeurd. Lachend, zorgeloos, met jongens die waarschijnlijk niets wisten van wat zich had afgespeeld.

Ik voelde me een buitenstaander. Het waren dezelfde meiden, maar ook weer niet. Dit waren Judith en Nicola in hun gewone leven, en ik hoorde daar blijkbaar niet bij. Tijd om verder te gaan.

*

De beslissing was gemaakt. Mijn tussenjaar zou echt gaan beginnen. Na een week van plannen, regelen en afscheid nemen was het tijd om verder te gaan, om weg te gaan uit de vertrouwde omgeving en mezelf te verliezen in iets nieuws. Mijn spullen stonden al klaar in de hoek van mijn kamer: twee sporttassen vol met kleding, snacks, waterflessen, brochures en een stapeltje ouderwetse kaarten die mijn vader me had gegeven, mocht ik verdwalen. "Je weet maar nooit," had hij gezegd. Het leek allemaal zo praktisch, zo gestructureerd, maar van binnen voelde ik me allesbehalve klaar.

Die week had ik alles gedaan om mezelf af te leiden. Mijn vrienden opgezocht, naar het zwembad geweest, zelfs met mijn vader plannen besproken voor de maanden die zouden komen. Maar hoe druk ik mezelf ook hield, Nicola bleef in mijn hoofd hangen. Ze had lauwtjes gereageerd toen ik haar vertelde dat ik weg zou gaan. Geen vragen, geen opmerkingen. Alleen een simpele: “Oh, leuk.” Het klonk niet eens gemeend. De lach die ze me gaf was vaal en ongeïnteresseerd. Heel dubieus. Het deed pijn, alsof ze blij was dat ik vertrok.

*

Na een avond die zo feestelijk begon – vol familie, vrienden, en goedbedoelde woorden van aanmoediging – had ik verwacht uitgeput in slaap te vallen. Maar toen het huis in stilte gehuld was en iedereen naar bed was, lag ik te woelen onder mijn lakens. De gebeurtenissen van de vakantie, de verwarring van de afgelopen week, en nu mijn aanstaande vertrek – alles gonsde door mijn hoofd.

Ik gaf het op. In een T-shirt en korte broek sloop ik naar buiten en ging in de tuin zitten. De zomer was nog steeds voelbaar in de warme lucht, maar een koele nachtbries streek langs mijn huid. De tuin was rustig, omringd door donkere silhouetten van bomen die bijna beschermend over het huis leken te waken. Ik keek naar de sterren, helder en talrijk, en voelde me klein.

Mijn telefoon lag in mijn hand, maar ik wist niet eens wat ik ermee wilde doen. Misschien een bericht sturen? Maar naar wie? Ik wilde alleen zijn, maar niet eenzaam.

*

De zachte klik van de achterdeur liet me opschrikken. Ik draaide mijn hoofd en zag haar. Nicola. Ze stond in de deuropening, belicht door het warme licht van de keuken. Haar grijze trainingspak was eenvoudig, maar het omhulde haar figuur op een manier die haar natuurlijkheid benadrukte. Haar bruine haar was slordig in een staart gebonden, alsof ze haastig had besloten me op te zoeken.

Ze aarzelde even, haar ogen zoekend naar mijn reactie, voordat ze langzaam naar me toe liep. Ze ging naast me zitten op de houten tuinbank, haar schouders licht gebogen alsof ze zich klein wilde maken. Het voelde alsof ze bang was iets verkeerds te doen, maar haar aanwezigheid voelde zo vertrouwd.

Ik keek haar aan en we wisselden een voorzichtig lachje. “Ik dacht, ik kom toch nog even afscheid nemen,” zei ze zachtjes, haar stem bijna breekbaar in de stilte van de nacht.

“Fijn dat je dat doet,” antwoordde ik, eerlijk en oprecht.

*

Nicola draaide haar lichaam iets naar me toe, haar gezicht half verlicht door het maanlicht. Ze was niet gekomen om over mijn reis te praten, dat was al snel duidelijk. In plaats daarvan begon ze over de afgelopen week.

“Ik weet dat ik vreemd heb gedaan,” zei ze, haar stem nog steeds zacht, bijna fluisterend. “En ik wil gewoon zeggen… het spijt me.”

Ik wilde zeggen dat het niet hoefde, dat ik haar begreep. Maar voordat ik iets kon zeggen, ging ze verder.

“Het was gewoon… alles. De vakantie, wat er tussen ons is gebeurd, wat er tussen jou en Judith is gebeurd… wat er tussen mij en Judith is gebeurd. Het is allemaal zo veel. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan.”

Haar ogen schoten naar de grond, alsof ze niet durfde te zien wat mijn reactie was. Ik voelde een steek van verdriet voor haar, maar ook iets warms. Ze was eerlijk. Kwetsbaar. Dat was alles wat ik wilde.

“Het is oké,” zei ik uiteindelijk. “Ik snap het. Alles op z’n tijd.”

Ze keek op, haar blik dankbaar en iets lichter, alsof er een last van haar schouders viel. Zonder iets te zeggen schoof ze dichter naar me toe, haar warmte naast me voelbaar. Haar armen sloegen zich om me heen, en ik trok haar tegen me aan.

*

We knuffelden daar in stilte, terwijl de sterren boven ons fonkelden als getuigen van een moment dat zoveel groter voelde dan woorden. Haar gezicht rustte tegen mijn schouder, en ik voelde haar ademhaling kalmeren.

“Ik vond het zo fijn,” fluisterde ze uiteindelijk. “Alles.”

Ik glimlachte. “Ik ook.”

En dat was genoeg. Geen grootse verklaringen, geen beloftes die we niet waar konden maken. Alleen de gedeelde erkenning van wat er was geweest, en misschien wat er nog zou kunnen zijn. Voor nu was dat alles wat we nodig hadden.

*

We zaten daar, omgeven door de koele stilte van de nacht, zonder al te veel woorden. De tuin voelde veilig, beschermd, maar in mijn hoofd stormde het. De hele vakantie in Duitsland flitste in stukjes en beetjes voorbij. Ik dacht terug aan hoe het allemaal begonnen was, hoe Nicola vanaf het begin al wist dat ze iets wilde proberen. En hoe ze Judith daarin meenam, op een manier die me nog steeds versteld deed staan.

Het ging niet vanzelf; dat wist ik. Er waren twijfels geweest, ongemakkelijke stiltes, momenten waarop ik niet wist of het überhaupt zou lukken. Maar wat er volgde… was niets minder dan magisch. Ik voelde een warme, dankbare glimlach over mijn gezicht glijden terwijl ik Nicola nog iets dichter tegen me aantrok. Mijn arm rustte stevig om haar schouders, mijn vingers speelden even met de zachte stof van haar hoodie.

Mijn gedachten dwaalden af naar de momenten die we samen hadden gedeeld – haar mond op mij in de tent, de caravan van Willy. Teder als ze was geweest zoals alleen een stiefzus kon zijn, geloofde ik bijna. Hoe ze altijd wist wat ze deed, ook al leek het spontaan. En terwijl ik haar tegen me aan voelde, merkte ik hoe de sfeer subtiel begon te veranderen. Haar ademhaling werd iets dieper, haar lichaam leek zachter, warmer. En zoals zo vaak met Nicola bleek ze ook nu weer met een plan te komen dat ik niet had voorzien.

*

Ze bewoog zich voorzichtig los van me en kwam overeind. De maan gaf net genoeg licht om de ondeugende twinkeling in haar ogen op te merken. Haar lippen krulden zich in een subtiele, speelse glimlach, en haar blik was intiem, bijna prikkelend.

“Er is niet voor alles nog veel tijd,” zei ze zachtjes, haar stem laag maar vol belofte.

Ik voelde mijn wenkbrauwen fronsen, nieuwsgierig naar wat ze bedoelde. Ze zag mijn reactie en lachte stilletjes, alsof ze genoot van het mysterie dat ze creëerde. “Ik heb iets voor je gekocht in Duitsland,” vervolgde ze.

Ik glimlachte, iets gerustgesteld. Nicola was altijd attent geweest. Misschien had ze iets kleins voor me gekocht voor mijn reis, een lief gebaar om me aan haar te herinneren. Mijn hart voelde warm van de gedachte.

Nicola ging zitten, haar bewegingen traag en elegant. Ze koos een houten kratje uit, een geïmproviseerd tafeltje in de tuin, en plaatste zich recht tegenover me. Haar rug recht, haar houding ontspannen maar doelgericht. Mijn ogen volgden haar automatisch.

Langzaam, met een bijna theatrale precisie, trok ze haar elastiekje uit haar haar en liet het los over haar schouders vallen. Haar vingers bewogen naar de rits van haar hoodie, en ik zag hoe haar handen even stilhielden, alsof ze mijn volledige aandacht wilde vangen. Ze trok hem een stukje open, net genoeg om mijn nieuwsgierigheid te prikkelen.

*

Mijn adem stokte even toen ik zag wat eronder zat. Geen gewoon T-shirt, geen simpele top – maar een lingeriesetje. Niet zomaar een setje, maar het roze setje. Het setje dat Judith in Duitsland had gepast, dat mijn aandacht had getrokken. Nicola had toen het zwarte setje gedragen wat haar meer had gepast; dit voelde anders, ongebruikelijk. De rits gleed tot halverwege haar buik en stopte net boven haar navel. Haar heerlijke rondingen stonden prachtig in het roze. Dit stond haar ook erg goed, en ik kan mijn ogen maar met moeite op de hare houden.

Ze hield mijn blik vast terwijl ze verder praatte. “Ik ben best vaak jaloers geweest, weet je,” begon ze, haar stem zachter nu, bijna kwetsbaar. “Niet alleen toen jij met Judith was. Maar ook toen ik merkte hoe je naar haar keek.”

Ik wilde iets zeggen, haar tegenspreken, maar ze ging verder. “In die winkel... je keek meer naar haar dan naar mij. Toen heb ik dit maar gekocht. Judith wist het niet eens. Ze had geen idee.”

Ik knikte langzaam, haar woorden binnennemend. Nicola had altijd een manier gehad om iets onverwachts te doen, iets dat de dynamiek tussen ons drieën veranderde. En zelfs nu.

*

Nicola stond op, haar bewegingen sierlijk en vol zelfvertrouwen. Haar vingers bewogen opnieuw naar de rits van haar hoodie en trokken die verder open, totdat het roze setje volledig zichtbaar werd. Het contrast tussen de zachte, romantische tint van het roze kant en de casualheid van haar grijze trainingsbroek was onweerstaanbaar.

Ze hield haar hoodie open, alsof ze me haar perfecte figuur wilde tonen. De zachte stof van het kant benadrukte haar huid, haar vormen, haar vrouwelijkheid. En ondanks het speelse van de situatie voelde het ook beladen, alsof ze hiermee iets probeerde te zeggen.

Mijn ademhaling versnelde, en ik voelde een bekende warmte in mijn buik opkomen. Mijn lichaam reageerde instinctief op wat ik zag, en het was duidelijk dat Nicola op dezelfde golflengte zat. Haar ogen glansden ondeugend, haar lippen lichtjes geopend alsof ze iets wilde zeggen maar de woorden niet vond.

Ik wist dat dit niet zomaar een gebaar was. Dit was Nicola die iets wilde achterlaten, iets wat ons zou verbinden, zelfs als we fysiek van elkaar gescheiden zouden zijn.

En terwijl ik mijn ogen over haar figuur liet glijden, wist ik één ding zeker: dit was nog maar het begin van wat ze me wilde geven voordat ik zou vertrekken.

*

Ik pak haar handen vast, voel de warmte van haar huid tegen de mijne terwijl ik diep ademhaal om mijn woorden te vinden. “Nicola,” begin ik zachtjes, mijn stem nauwelijks meer dan een fluistering in de koele nacht. “Je betekent zoveel meer voor me dan alleen dit... dan alleen de fysieke dingen. Dit is geen gewone lust.” Ik kijk haar recht in haar ogen aan, zoekend naar een reactie, en zie hoe haar blik zachter wordt.

“Je hebt me laten zien wie ik echt kan zijn. Hoe ik iemand kan vertrouwen, me volledig kan overgeven.” Mijn stem breekt bijna, maar ik herstel me snel. “Ik ben zo blij dat we elkaar nu nog zien en spreken voordat ik vertrek. Ik kan me geen beter afscheid wensen.”

Ik zie hoe haar lippen zich langzaam openen, alsof ze iets wil zeggen, maar het niet doet. Ze glimlacht alleen, een tedere, bijna verliefde lach. Ik weet dan al dat dit moment niet alleen over woorden zal gaan.

Nicola lacht, een sensuele, zelfverzekerde glimlach die mijn ademhaling versnelt. Ze gaat voor me staan en draait zich om, haar bewegingen traag en wiegend, alsof ze de spanning in de lucht bewust opbouwt. Haar vingers haken in de tailleband van haar trainingsbroek, en met één vloeiende beweging laat ze die langs haar heupen naar beneden glijden. Mijn ogen volgen elke centimeter van haar blote huid die zichtbaar wordt, totdat mijn blik blijft hangen bij het roze slipje. Het kant accentueert haar rondingen perfect, en ik voel mijn hart sneller kloppen.

Ze kijkt over haar schouder naar me, een ondeugende twinkeling in haar ogen, en ik weet dat ze precies weet wat ze doet.

*

Nicola komt nog dichterbij, haar blik intens, haar lippen lichtjes geopend. Ze klimt langzaam bij me op schoot, haar dijen stevig tegen mijn heupen gedrukt. Haar warmte omhult me, en ze duwt me zachtjes achterover tegen de bank. Haar handen glijden over mijn borst, schouders en hals, en voordat ik het besef, voel ik haar lippen de mijne raken. Eerst een paar korte, tedere kussen, gevolgd door een sensuele dans van onze tongen die ons volledig opslokt.

Mijn handen vinden hun weg naar haar rug, haar heupen, en ik streel haar met een verlangen dat ik amper kan beheersen. Terwijl ze zich iets dichter tegen me aandrukt, fluistert ze zachtjes in mijn oor: “Ik wil je nog één ding geven.” Haar adem kietelt mijn huid, en voordat ik kan antwoorden, voel ik haar hand naar mijn kruis glijden. Ze begint me zachtjes te masseren, en ik laat een tevreden zucht ontsnappen.

We blijven zoenen, ons volledig overgevend aan het moment. Haar hand vindt zijn weg onder mijn korte broek, en ik voel hoe ze me zonder aarzeling bevrijdt. De koele nachtwind raakt mijn huid, maar het enige wat ik echt voel, is haar aanraking. Mijn erectie pulseert in haar hand, en ik kreun zachtjes tegen haar lippen.

Mijn handen dwalen af naar haar borsten, die perfect passen in het kant van haar lingeriesetje. Ik streel de rondingen voorzichtig, bewonderend hoe mooi ze eruitziet. Mijn vingers glijden naar haar billen, stevig en uitnodigend, en uiteindelijk laat ik een hand naar haar slipje gaan. Ik voel de warmte en de zachtheid van haar lichaam, en ik ben klaar om nog een stap verder te gaan.

Maar voordat ik verder kan, stopt ze me. Haar hand bedekt de mijne, en ze schudt zachtjes haar hoofd, een glimlach die zowel verontschuldigend als zelfverzekerd is. “Niet verder,” fluistert ze. Ik knik, haar grens volledig respecterend.

*

Nicola glijdt langzaam van me af, haar lichaam sierlijk en verleidelijk. Ze komt tussen mijn benen terecht, haar blik speels en uitdagend terwijl ze haar handen op mijn knieën legt. Zonder woorden begint ze haar hele lichaam tegen me aan te gebruiken. Haar warme huid tegen de mijne, haar bewegingen vloeiend en teder. Met haar borsten begint ze langzaam mijn erectie te strelen. De zachte rondingen glijden langs mijn schacht, en haar blik blijft gevangen in de mijne.

Ze lacht zachtjes, een beetje stiekem, alsof ze precies weet wat dit met me doet. “Je bent zo mooi, Nick,” zegt ze zachtjes. Haar stem is laag, bijna fluisterend, maar gevuld met oprechte bewondering. Haar woorden betekenen meer dan je zou denken. Ik voel mijn ademhaling versnellen terwijl ze haar ritme voortzet, haar borsten langzaam omhoog en omlaag beweegt over mijn lengte. Het voelt zwoel, intens, en vooral heel persoonlijk.

Nicola stopt even, haar handen glijden naar mijn schouders, en ze kust me opnieuw. Haar lippen tegen de mijne voelen zachter dan ooit. Terwijl ze voor me zit, houdt ze mijn erectie stevig vast. Ze trekt me zorgvuldig af, haar ogen gericht op mijn gezicht om elk van mijn reacties te lezen.

“Ik wil dat je me iets belooft,” zegt ze plotseling, haar stem laag en vol verlangen. “Als ik in de buurt ben, wil ik dat je dit nooit meer zelf doet.” Haar glimlach wordt ondeugend, en haar vingers knijpen lichtjes in mijn schacht om haar punt kracht bij te zetten. “Het is mijn taak,” voegt ze eraan toe, terwijl haar stem bijna zwoel klinkt. Meent ze dit nou?!

Ik kreun, niet in staat om woorden te vinden, en ze lacht zachtjes. “Als je op reis bent,” gaat ze verder, “denk er dan aan hoe leuk en knap je bent. Je vindt altijd wel iemand die je leuk genoeg vindt.” Haar woorden zijn bedoeld als een grapje, maar de ondeugende grijns op haar gezicht verraadt de opwinding die ze erbij voelt. Dit meende ze. Ik had mijzelf ook niet aangeraakt deze week. Ik wist nu ook hoe lekker het was als een ander het deed. Zeker als die ander Nicola was.

*

Nicola gaat rechtop zitten, haar ogen intens op die van mij gericht, en trekt mijn broek en boxershorts langzaam naar beneden. Haar bewegingen zijn beheerst, alsof ze de spanning tussen ons opbouwt met elk stukje huid dat ze blootlegt. Ik trek mijn shirt uit en voel de koele nachtbries over mijn warme huid glijden. Daar zit ik dan, volledig naakt, in onze tuin, met Nicola voor me. Mijn eenjarig oudere stiefzus.

Zij werpt haar vest af met een gracieuze beweging en onthult haar lichaam, nog steeds gehuld in het roze lingerie setje. De delicate kant en het satijn passen perfect bij haar teint en haar natuurlijke uitstraling. Haar ogen glinsteren in het maanlicht terwijl ze me aankijkt, een zachte glimlach op haar gezicht. Ze sust me, haar stem bijna onhoorbaar: “Rustig maar...” Haar blik zegt alles: dit is pas het begin.

Mijn erectie bungelt lichtjes door de spanning en opwinding, maar ze neemt me snel weer in haar handen, haar vingers warm en zeker, alsof ze alles al heeft uitgedacht.

Nicola buigt zich langzaam naar voren, haar lippen op slechts een ademteug afstand van mijn erectie. Haar adem is warm en prikkelend op mijn huid. Ze laat haar lippen heel zachtjes langs de schacht glijden, alsof ze me uitdaagt, en dan volgt haar tong. Een paar speelse likjes, van de basis tot aan de eikel, haar ogen op mij gericht.

Ik probeer stil te blijven, maar het is lastig. De combinatie van haar tedere aanrakingen en het feit dat we hier buiten zitten, in de open lucht en kwetsbaar voor ontdekking, maakt alles nog intenser. Mijn handen klemmen zich vast aan de rand van de bank terwijl ze doorgaat, haar bewegingen rustig en verkennend.

Wanneer ze me uiteindelijk volledig in haar mond neemt, voel ik een intense warmte. Haar ogen sluiten zich en een zachte kreun ontsnapt uit haar keel. Ze begint voorzichtig, haar lippen sluiten zich perfect om mijn eikel terwijl haar tong kleine cirkels draait. Het is zwoel, intiem, en ik voel mezelf verder wegzinken in het moment.

Ze opent haar ogen plotseling weer en kijkt me recht aan terwijl ze me in haar mond houdt. Het is een blik vol zelfvertrouwen en verlangen, en ik voel mijn hele lichaam schokken als reactie. Ik probeer het te verbergen, probeer stil te blijven, maar Nicola weet precies wat ze doet.

Met haar ene hand om mijn schacht, glijdt de andere hand omhoog naar mijn borst. Haar vingers strijken zachtjes over mijn huid, haar aanraking bijna troostend. “Laat je toch gaan,” fluistert ze, haar stem vol belofte. Haar hand verstevigt haar greep terwijl haar lippen me dieper in haar mond nemen.

Ze beweegt nu ritmisch, haar hoofd op en neer, haar hand in perfecte harmonie met haar mond. Haar ogen zijn gesloten, volledig gefocust op wat ze doet. Ik voel de controle langzaam wegglippen, mijn ademhaling zwaar en mijn hartslag snel.

*

Het wordt duidelijk dat dit niet zomaar een moment is. Dit is een afscheid, een laatste gift van Nicola voor mij, een herinnering die me altijd bij zal blijven. Haar bewegingen worden iets sneller, iets steviger, en ik weet dat ze me naar een climax wil brengen. Ik denk terug aan de woorden die ze eerder zei, over dat ik haar altijd kon opzoeken, en een golf van emotie overspoelt me. Hadden we dit elke dag kunnen doen deze week? Neemt ze hier genoegen mee? Vindt zij dit net zo lekker als ik? Vragen die opkomen en die ze duidelijk beantwoord. Het wordt me daarom te veel. Ik kijk vertederd toe hoe mijn eigen stiefzus na een turbulente periode nog één keer bewijst wat ik voor haar beteken. Geheel op haar eigen manier.

Mijn lichaam spant zich aan als ik voel dat mijn orgasme nadert. Nicola blijft doorgaan, haar mond en hand in perfecte sync, totdat ik niet meer kan tegenhouden. Mijn vingers grijpen het hout van de bank stevig vast terwijl ik trillend mijn lading loslaat. Het voelt bijna als normaal, dat dit nu weer gebeurt.

Nicola stopt precies op het juiste moment. Mijn eikel blijft in haar mond, haar lippen stevig gesloten terwijl ze alles opvangt. Ze blijft helemaal stil, haar lichaam perfect beheerst, totdat ik voel hoe de spanning uit mijn lichaam wegebt. Het is lozing die ik nodig had. Een die zij lijkt te verlangen. Ze blijft zitten totdat ik helemaal klaar ben. Ik blijf trillen en hijgen totdat ik helemaal klaar ben. Het duurt niet lang. Maar het betekent veel.

*

Ik hoor haar slikken, en wanneer ze haar ogen opent, stralen ze van voldoening. Haar lippen glimmen lichtjes in het maanlicht, een combinatie van haar speeksel en mijn genot. Ze blijft me nog even vasthouden, haar hand stevig rond mijn schacht, terwijl ze me zachtjes kust. Ze blijft ook gewoon zitten tussen m'n benen, alsof ze zich daar veilig en geliefd voelt. Ik voel me wel veilig, en vooral geliefd.

“Je bent perfect,” lijkt haar blik te zeggen, zonder dat ze ook maar een woord uitspreekt. Maar zij was degene die perfect was. Dat was ze al. Altijd al. Maar nu helemaal. Ik voel een intense warmte in mijn borst, niet alleen van de daad zelf, maar van wat het betekent. En terwijl ze me vragen aankijkt of ik het lekker vond, wacht ze het antwoord niet af en geeft ze aan zelf nog steeds te genieten van het moment. Ze buigt zich opnieuw voorover, haar lippen rusten zachtjes tegen mijn eikel, alsof ze me nog even wil troosten.

We blijven zo nog een paar minuten zitten, haar aanwezigheid geruststellend en intiem. Ik raak haar schouder aan, streel haar nek, en probeer woorden te vinden, maar ze schudt haar hoofd en glimlacht. Nee, we hebben geen woorden voor wat we voor elkaar voelen, voor wat we hier doe en voor wat dit allemaal betekent. Het maakt niet uit. Kussend blijft ze me daar beneden verkennen. Mijn erectie blijft hangen op de twijfelstand, en dat is voor haar genoeg om mij te blijven koesteren met handen en mond. Strelend, kussend. En op den duur likkend, totdat ze opnieuw de eikel achter haar lippen neemt. Ronde twee? Maar dan stopt ze weer, al houdt ze me stevig vast.

Net als ik denk dat dit het einde is, en ik haar wil bedanken voor dit bijzondere moment, kijkt ze me aan met een mysterieuze glimlach. “Dit was het niet, Nick,” zegt ze zachtjes. Haar woorden hangen in de lucht, en ik voel hoe de spanning opnieuw stijgt. Was dit niet het afscheidscadeau?

*

Nicola leunt iets dichter naar me toe, haar lippen bijna tegen mijn oor, en fluistert zachtjes: “Ik heb hier al zo lang over gefantaseerd...” Haar stem trilt een beetje, niet van onzekerheid, maar van opwinding. Mijn hart begint sneller te kloppen terwijl haar woorden tot me doordringen. “De eerste keer,” vervolgt ze, haar ademhaling versnelt, “met jou.”

Ik slik, mijn keel voelt droog, en ik kijk haar aan. Haar ogen glanzen in het zwakke licht van de tuin. “Op Rügen durfde ik niet,” zegt ze met een klein, bijna verlegen lachje. “Ik wilde het... zo vaak.” Haar stem zakt weg in een bijna onhoorbaar gefluister. “Maar het voelde fout. We wonen samen... Judith...” Haar stem hapert even, en ik zie dat ze zich schaamt, maar ze vervolgt: “Judith is verliefd op je.”

Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus blijf ik stil terwijl ze praat. Mijn borst voelt zwaar en tegelijkertijd gloeit er een intense warmte door me heen. “Maar nu wil ik het,” zegt ze, haar stem steviger nu. “Ik weet het zeker.” Haar woorden hangen in de koude lucht tussen ons, intiem en beladen. “Ik wil ontmaagd worden... door jou. Voordat je gaat.”

Ze glimlacht een beetje triest, alsof ze zich realiseert hoe gecompliceerd dit moment is. “Ik ben al een tijdje aan de pil,” biecht ze zachtjes op. “Zo lang wil ik dit al.” Haar stem is teder, maar haar ogen spreken van vastberadenheid. Mijn hart slaat een slag over, en ik voel mijn erectie meteen reageren op de geladenheid van haar bekentenis.

*

Mijn erectie veert volledig tot leven, een fysieke reactie die ik onmogelijk kan verbergen. Nicola merkt het en laat haar blik er heel even op rusten voordat ze weer om zich heen kijkt, alert op elk geluid of beweging in de nacht. Ze buigt zich iets dichter naar me toe en fluistert: “Kom, we kunnen hier niet blijven.” Ze meent het dus. Dit gaat toch nog gebeuren. Waar ik al lang vrede had met haar mond alleen, natuurlijk. Maar dit was het moment. Dat voelde ik aan alles.

Ze grijpt mijn handen stevig vast en trekt me zachtjes omhoog. Zonder een woord te zeggen sluipen we richting de garage, onze adem zichtbaar in de koele nacht. De deur piept lichtjes als Nicola hem opent, en we glippen naar binnen, de geur van olie en verf zwaar in de lucht.

Het is krap tussen de muur en de auto, maar Nicola draait zich om naar me, haar blik zoekend. “Hier,” fluistert ze. “Hier moet het dan maar.” Haar stem is een mix van opwinding en onzekerheid. We staan daar, de ruimte gevuld met spanning, en het lijkt even alsof we allebei niet weten wat de volgende stap is.

Ik zie haar aarzelen, en mijn instinct neemt het over. Voorzichtig pak ik haar gezicht in mijn handen en kus haar, zachtjes in het begin, maar al snel worden onze lippen vurig en eisen onze tongen meer van elkaar. Haar lichaam ontspant tegen het mijne, en ik voel hoe ze zich overgeeft aan het moment.

Mijn handen glijden naar haar middel, en ik trek haar dichter naar me toe. Haar armen slingeren zich om mijn nek terwijl ze me dichter naar zich toetrekt, haar vingers spelen met mijn haren. Het ruikt naar de garage, naar olie en verf, maar ook naar ons, naar het genot dat we samen beleven. De geur van mijn eerdere climax hangt nog om ons heen, en ik merk dat het me verder opwindt.

*

Nicola zucht zachtjes tegen mijn lippen terwijl ik mijn hand naar haar heup beweeg. Voorzichtig glijd ik naar beneden, mijn vingers vinden hun weg naar haar slipje. Ze huivert lichtjes bij mijn aanraking, haar ogen gesloten, en ik voel hoe ze zich volledig openstelt. Mijn vingers strelen zachtjes over de stof, en ik voel de warmte en vochtigheid die erdoorheen sijpelen.

Haar hand zoekt ondertussen mijn erectie op, en ik voel haar zachte vingers eromheen sluiten. Ze beweegt langzaam, alsof ze me wil kalmeren en tegelijkertijd wil opbouwen. De kou van de garage lijkt nauwelijks van belang; onze lichamen gloeien van opwinding.

“Je voelt zo goed,” fluistert ze, haar stem breekbaar en vol verlangen. Haar hand beweegt behendig over mijn lengte, liefdevol en doelgericht. Terwijl ik mijn vingers iets steviger tegen haar slipje druk, laat ze een klein, verlangend geluid ontsnappen dat door de ruimte lijkt te echoën.

Het moment is geladen, en ik weet dat we beiden de grens naderen die we besloten hadden te respecteren, maar dit voelt alsof het niet meer te stoppen is.

*

Nicola staat voor me, haar blik onzeker en toch gevuld met verlangen. Ik zie het aan haar ogen: ze wil dit, maar ze weet niet goed hoe het moet beginnen. Ze lijkt een ander persoon dan die zelfverzekerde vrouw die eerder zo behendig mijn lichaam had verkend. Pijpen was iets waarin ze de leiding nam, dat had ze al bewezen. Maar dit moment was anders. Nu wachtte ze af, haar houding afwachtend en bijna kwetsbaar.

De stilte tussen ons voelt zwaar, en hoe langer ik haar zie aarzelen, hoe meer ik voel dat ik degene moet zijn die het voortouw neemt. Maar ook ik ben onervaren. Toch stap ik naar voren, mijn vingers voorzichtig op haar heupen. “Kom hier,” fluister ik zacht, niet zeker wie ik hiermee geruststel: haar of mezelf.

Wanneer ik haar voorzichtig wil omdraaien, kijkt ze me plots aan met grote ogen, bijna geschrokken. Haar adem stokt, en mijn hart slaat een slag over. Dit is nieuw voor ons beiden, dat weten we. Maar ik voel ook dat dit moment belangrijk is. “Het is goed,” zeg ik zachtjes, mijn stem zo kalm mogelijk. Ik knik naar haar, mijn ogen zoekend naar de hare.

Ze slikt, haar lippen trillen een beetje, maar dan draait ze zich langzaam om. Haar vertrouwen raakt me diep. Ze laat haar rug naar me toe rusten, haar lichaam ontspannen tegen het mijne. Het voelt alsof ze zich volledig aan mij overgeeft, en dat doet mijn opwinding alleen maar groeien.

Ik neem mijn tijd. Dit is geen moment om te haasten. Mijn handen glijden over haar heupen, langzaam naar haar platte buik. Haar lingerie is zo prachtig dat het bijna zonde lijkt om het af te doen, maar ik voel de warmte van haar lichaam door de stof heen.

Ik druk mijn stijve tegen haar rug, mijn lichaam volledig tegen het hare aan. Mijn vingers vinden hun weg omhoog, onder de stof van haar bh, en ik grijp zachtjes haar borsten. Haar huid voelt warm en perfect in mijn handen. Ze laat haar hoofd achterover zakken tegen mijn schouder, en ik neem de kans om haar hals te kussen, mijn lippen zachtjes op haar huid.

Haar ademhaling versnelt, en ik voel hoe haar hand mijn erectie vindt. Haar vingers sluiten zich om mijn lengte, haar bewegingen teder en liefdevol, alsof ze alles van dit moment in zich wil opnemen.

*

Mijn handen glijden langzaam naar beneden, over haar buik, totdat ik de rand van haar slipje voel. Ik aarzel niet meer en breng een hand naar binnen, mijn vingers vinden haar vochtige schaamlippen. Ze huivert onder mijn aanraking, haar lichaam trillend van anticipatie.

“Nick…” fluistert ze. Haar stem breekt even, en ik draai mijn gezicht naar haar toe. Ze kijkt me aan, haar ogen glinsterend van emotie. “Ik hou van je,” zegt ze zachtjes, haar woorden dringen diep tot me door. Een rilling trekt door mijn lichaam, en mijn vingers bewegen voorzichtig verder. Ik vind haar clitoris en begin haar zachtjes te masseren. Maar die woorden en hoe ze het zei, zou ik nooit meer vergeten. Ik voel het. Hoe ze van me houdt. Hoe ze mij van haar laat houden. Nu op een fysieke manier.

We houden elkaar stevig vast, onze lichamen synchroon bewegend. Ik voel hoe ze zich volledig aan mij overgeeft, haar ademhaling zwaar in mijn oor. Mijn andere hand glijdt terug naar haar borsten, en ik voel haar tepels verstijven onder mijn aanraking.

Ze blijft me vasthouden, haar hand stevig om mijn erectie, haar bewegingen langzaam en doelgericht. Alles is teder, kalm, alsof we alle tijd van de wereld hebben. Maar stukje bij beetje beginnen we haar verder uit te kleden. Haar lingerie is bijna te mooi om af te doen, maar uiteindelijk valt haar slipje op de grond.

Nicola stapt uit haar slipje, haar blote voeten bijna geruisloos op de koude vloer van de garage. Haar lichaam is een meesterwerk, perfect verlicht door het zwakke licht dat door het kleine raam valt. Ze kijkt me aan, haar blik anders dan ooit tevoren. Dit is geen onzekerheid meer. Dit is vertrouwen.

Ze haalt diep adem, haar ogen sluiten voor een moment, en wanneer ze ze weer opent, weet ik wat ze wil. Ze draait zich weer langzaam om, buigt zich naar voren en leunt met haar armen op de motorkap van de auto. Haar rug is perfect gebogen, haar billen uitnodigend naar mij gericht.

Ze kijkt over haar schouder, haar blik zegt alles wat woorden niet kunnen. Dit is haar manier van zeggen: Ik wil je. Neem me. Geen van ons zegt iets. Geen van ons hoeft iets te zeggen. Ik stap dichterbij, mijn hart bonkend in mijn borst, en laat mijn handen over haar rug en heupen glijden.

*

Mijn hart bonkt in mijn borst terwijl ik haar zie staan, voorovergebogen tegen de motorkap. Haar benen kaarsrecht, haar lichaam gespannen maar uitnodigend. Ik zie de glinstering tussen haar gezwollen schaamlippen, een onmiskenbaar teken van haar verlangen. Ze zegt niets, maar haar lichaam spreekt boekdelen.

Heel even aarzel ik. Dit moment is zo beladen, zo intiem. Maar het is duidelijk wat ze wil. Ik slik, stap naar voren en knik mijn knieën lichtjes. Mijn erectie, hard en kloppend, raakt voorzichtig haar ingang. Ik druk mijn eikel zachtjes tegen haar warmte en voel hoe ze huivert bij het contact.

Ik voel hoe haar adem stokt terwijl ik mezelf positioneer. Mijn eikel glijdt langs haar lippen, en zelfs dat simpele contact ontlokt een zacht kreuntje. De spanning stijgt. Met mijn hand leid ik mezelf verder, zoekend naar de juiste plek. Ik voel de weerstand van haar nauwe ingang, en als ik het juiste punt vind, reageert ze onmiddellijk met een fluisterzachte zucht.

Voorzichtig druk ik een klein stukje naar binnen. Het voelt alsof haar lichaam zich aanpast aan mijn aanwezigheid, en haar warme vocht verwelkomt me. Ik trek me terug, net genoeg om het moment te rekken, en druk dan opnieuw zachtjes naar voren.

Haar gezicht vertrekt van de pijn, dat weet ik zeker, maar ze houdt stand. Ik blijf zo voorzichtig mogelijk, wetende hoe beladen dit moment is. Mijn gedachten dwalen af naar mijn eerste keer met Judith – ik herinner me hoe langzaam ik moest gaan, hoe belangrijk het was om haar tijd te geven. Nicola verdient dat ook.

Ik trek me langzaam terug, zodat alleen de punt van mijn eikel nog in haar blijft. Dit lijkt haar wat verlichting te geven, want ze kreunt zachter, zwoeler zelfs. Met kleine, aftastende bewegingen duw ik opnieuw naar binnen, nooit volledig, maar telkens een fractie verder. Mijn handen glijden naar haar heupen, en ik voel haar ontspannen onder mijn aanraking.

*

Na een tijdje voel ik dat haar lichaam meer ruimte biedt. Mijn eikel glijdt dieper naar binnen, niet geforceerd maar op een manier die natuurlijk voelt. Haar ademhaling verandert – minder gespannen, meer gehijg, meer genot. Haar zachte kreunen vullen de garage, en ik besef hoe intens dit moment is.

Ze kijkt over haar schouder naar me, haar ogen fonkelen van vertrouwen en verlangen. We zeggen nog steeds niets, maar in haar blik lees ik alles wat ik moet weten. Langzaam maar zeker zak ik verder in haar, centimeter voor centimeter, totdat ik het gevoel heb volledig in haar te zijn. Wat niet zo is. Maar het voelt verbonden.

Het blijft een moeizaam proces, maar ik begin een ritme te vinden. Dit is ook voor mij een soort eerste keer. De vorige keer hoefde ik alleen maar te liggen. Elke keer dat ik mezelf terugtrek, voel ik het genot opbouwen. Mijn handen rusten stevig op haar heupen, en ik stuur mijn bewegingen met zorg. Nicola kreunt dieper, haar geluiden veranderen van voorzichtig in puur verlangen.

Ik voel hoe ze zich tegen me aandrukt, haar lichaam begint te reageren op mijn ritme. Het voelt alsof we samen dansen, en hoewel ik de leiding neem, laat haar lichaam duidelijk merken wat ze wil.

We verliezen de tijd uit het oog. Minuten verstrijken terwijl ik langzaam in en uit haar beweeg. Mijn hele focus ligt op haar lichaam – hoe ze reageert, hoe ze kreunt, hoe ze zich beweegt. Haar zachte zuchtjes en hijgen moedigen me aan, en haar warmte trekt me dieper in haar.

Haar lichaam lijkt zich volledig aan mij aan te passen, en ik voel hoe ik meer ruimte krijg. Ik duw nu dieper dan ooit tevoren, haar vulva strekt zich uit om me te verwelkomen. Het gevoel is goddelijk, bijna ondraaglijk. Mijn orgasme nadert snel, maar ik wil het moment zo lang mogelijk uitstellen.

*

Nicola begint zich meer tegen me af te zetten. Haar bewegingen worden intenser, en ik voel hoe ze zichzelf volledig aan mij overgeeft. Haar kreunen worden luider, haar lichaam beweegt zich in perfect ritme met het mijne. Ze kijkt steeds vaker om, haar ogen groot en gevuld met passie.

“Ja…” hijgt ze zachtjes, haar stem trilt van genot. Ik kreun terug, mijn ademhaling zwaar en onregelmatig. Ik probeer mezelf onder controle te houden, maar haar bewegingen en geluiden maken het onmogelijk.

Het moment nadert. Onze lichamen bewegen in perfecte synchronisatie, en mijn hele lichaam begint te trillen. “Ik… ik ga komen,” hijg ik, mijn stem schor van opwinding. Ze reageert niet met woorden, maar haar lichaam spreekt genoeg. Ze drukt zich nog harder tegen me aan, haar bewegingen worden wilder. Ze is er niet bang voor.

Mijn hele lichaam spant zich aan als ik eindelijk explodeer. Mijn erectie pulserend diep in haar, mijn spieren trekken samen bij elke schok van genot. Ze verstijft onder me, haar lichaam reageert op de mijne. Schokkend duw ik mezelf nog verder in haar met dat ik mezelf leeg. Te diep? Ze kon het me niet vertellen. Haar ogen draaien weg terwijl haar mond openvalt in een geluidloze kreun.

Terwijl mijn orgasme afneemt, voel ik haar lichaam samentrekken om mij heen. Haar ademhaling stokt, en haar bewegingen worden oncontroleerbaar. Ze piept zachtjes, haar lichaam schokt en trilt. Haar handen grijpen mijn polsen stevig vast, alsof ze zich aan mij vasthoudt om niet te verdrinken in haar eigen genot. Waar ik het niet meer verwacht had, kwam ook zij klaar. Het was fantastisch om te zien, te voelen en te horen. De totale ervaring. En toen was het opeens gebeurt. Maagd af.

*

Langzaam trek ik me terug, mijn lichaam uitgeput en trillend. Het voelt alsof mijn benen me nauwelijks nog kunnen dragen, maar ik blijf staan, mijn hand steunend op de motorkap van de auto. Nicola zakt naar de koude vloer, haar hele lijf beeft zichtbaar. Haar benen, die zojuist nog stevig stonden, lijken nu niet in staat haar gewicht te dragen. Het is alsof haar lichaam, net als het mijne, niet kan bevatten wat er zojuist is gebeurd.

Ik buk voorzichtig om haar op te helpen, maar ze schudt zacht haar hoofd. "Even," fluistert ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. Ik blijf gehurkt naast haar, mijn hand op haar schouder, en zie de naweeën van haar orgasme nog steeds door haar heen trekken. Het is overweldigend om te zien hoe ze zich volledig aan mij heeft overgegeven.

Onze blikken ontmoeten elkaar, en voor een moment lijkt de tijd stil te staan. Haar ogen zijn groot, gevuld met een mengeling van ongeloof, ontzag en... liefde? Mijn eigen gedachten tuimelen over elkaar heen. Dit was geen gewone ervaring. Dit was anders. Beladen. Intiemer dan ik ooit had durven dromen. Geen van ons zegt iets, maar onze ogen vertellen genoeg.

*

Dan klinkt er een zacht geluid aan de andere kant van de garagedeur. Een kraakje, misschien een voetstap, maar genoeg om ons beider ogen wijd van angst te maken. Onze lichamen verstijven, het broze moment ruw verstoord. Nicola brengt haar hand naar haar mond, haar ademhaling hapert. "Shit," fluistert ze.

Ik werp een snelle blik op de deur, mijn hart bonkt in mijn keel. Waarschijnlijk niets, zeg ik tegen mezelf. Maar de adrenaline brengt ons terug naar de realiteit. Geen tijd voor reflectie nu, alleen actie.

We schieten overeind, grissen onze kleren bij elkaar en bewegen snel naar de deur die naar de tuin leidt. Mijn broek hangt nog half aan mijn enkels terwijl ik probeer mijn shirt te vinden. Nicola trekt haar slipje haastig aan, haar handen nog trillend. Onze blikken kruisen opnieuw, dit keer met een mix van paniek en opwinding. Het voelde gevaarlijk, maar dat maakte het misschien ook zo intens.

Wanneer we nog buiten staan in de schaduwen, voelt de koele nacht als een verademing tegen mijn warme huid. De tuin is stil, op het zachte geluid van een paar krekels na. Nicola kleedt zich snel verder aan, haar bewegingen haastig maar elegant. Ik volg haar voorbeeld en trek mijn broek omhoog, terwijl ik nog steeds probeer mijn ademhaling te reguleren.

We zeggen niets. Wat valt er nu nog te zeggen? Maar wanneer ze naar me toekomt en haar armen stevig om me heen slaat, voel ik alles wat woorden niet kunnen uitdrukken. Haar lichaam tegen het mijne voelt nog warmer door de kilte van de nacht. Haar handen klemmen zich vast aan mijn rug, alsof ze me niet wil loslaten.

*

Terwijl we daar staan, haar hoofd tegen mijn borst en mijn armen om haar heen, flitsen beelden van de afgelopen weken door mijn hoofd. De eerste blikken op de camping. Die eerste nacht met Judith. De spanning, het verlangen, de geheimen die ons dichter bij elkaar brachten. Hoe dit alles begon als iets wat onmogelijk leek, en nu... nu dit.

Ik denk aan hoe ik haar leerde kennen. Altijd zo zeker van zichzelf, altijd de leiding nemend. En nu? Nu voelde ze kwetsbaarder, echter. Het was alsof ik een andere kant van haar had gezien, een kant die ze zorgvuldig verborgen hield. En ik? Was ik veranderd? Hoe zou dit zijn als we elkaar weer zouden zien? Als we elkaar weer konden aanraken?

Dit was geen einde. Dat wist ik zeker. Nicola wist het ook. Hoe het verder moest, wist ik niet, maar dit voelde als het begin van iets groters. Misschien zou dit ons sterker maken. Misschien zou het ons verscheuren. Maar voor nu, in deze koele zomernacht, voelde alles perfect.

Wanneer Nicola loslaat en me aankijkt, glimlacht ze. Haar ogen spreken van belofte, van iets wat alleen wij begrijpen. Ze pakt mijn hand, knijpt er zachtjes in en fluistert: "Tot snel." Een belofte, een hoopvolle gedachte die ik met me meeneem terwijl ik haar nakijk, teruglopend naar het huis. Al zou het moment nog even op zich laten wachten, kon ik er des te langer naar uit kijken. Een mooi begin van wat een mooi jaar zou worden.

*

Beste, dierbare lezer,

Toen ik aan dit verhaal begon, zat ik midden in de zomersfeer. Het was warm, de dagen waren lang, en mijn gedachten dwaalden terug naar de vakanties die ik als tiener met mijn ouders doorbracht op het Duitse eiland Rügen. Dat kleine stukje onbekend Duitsland, met zijn ruige kustlijn en eindeloze stranden, was de perfecte setting voor dit verhaal. Het voelde bijna alsof ik er weer was, al moet ik toegeven dat mijn eigen vakantieavonturen een stuk minder spannend waren dan wat ik Nick, Nicola en Judith heb laten beleven.

Stiefrelaties hebben altijd iets intrigerends voor me gehad als schrijver. Er zit een mooie spanning in het balanceren tussen verboden gevoelens en diepe emotionele connecties. Het voelt bijna als een natuurlijk verlengstuk van mijn eerdere verhalen. Maar dit keer wilde ik de nadruk leggen op de emoties en de onderhuidse spanning, in plaats van direct naar de actie te rennen. De seks was, gek genoeg, bijna bijzaak – iets wat ik mezelf niet vaak hoor zeggen!

Toch liep ik tegen uitdagingen aan. Het omslagpunt waarop Nick ontdekte dat er misschien meer mogelijk was, heeft me flink wat hoofdbrekens gekost. Ik wilde dat moment recht doen, zonder het af te raffelen. Er waren momenten waarop ik dacht: ‘Misschien moet ik gewoon stoppen met dit verhaal.’ Maar na wat herschrijven viel alles op z’n plek. En grappig genoeg heeft Judith, die oorspronkelijk een bijrol had, me volledig verrast. Haar karakter nam als vanzelf een grotere plek in, alsof ze zelf duidelijk wilde maken dat ze méér was dan Nicola’s beste vriendin.

Wat reacties betreft: die kunnen me behoorlijk beïnvloeden, zelfs als ik weet dat ik mijn eigen plan moet volgen. Dat is waarom ik op een gegeven moment reacties bij eerdere delen had uitgezet. Nu, aan het einde van deze reeks, voelt het juist goed om weer te horen wat jullie ervan vinden. Maar als je iets écht wilt delen, stuur me vooral een mail. Die zijn vaak persoonlijker en geven me veel meer inzicht.

Voor wie benieuwd is naar mijn andere verhalen: een aantal daarvan zijn te vinden op Amazon Kindle. Neem gerust een kijkje, en voor meer informatie kun je mijn profielpagina bekijken. Heb je suggesties of ideeën? Laat het me vooral weten!

Dit verhaal voelt als een kleine terugblik op mezelf als tiener – een hitsige puber die nog geen idee had dat hij ooit schrijver zou worden. Het heeft iets moois om die herinneringen te verweven met fictie en er een heel nieuw verhaal van te maken. Voor mij is dit niet het einde, maar het begin van een groter project rond Nick, waarvan ik hoop dat het ooit vorm krijgt. Of dat hier op de site zal zijn of elders, weet ik nog niet, maar ik hoop dat jullie net zo genoten hebben van het lezen als ik van het schrijven.

Bedankt voor jullie tijd, geduld en, hopelijk, reacties.

Groet, Jefferson