De zon scheen door de kleine ramen van de caravan en wierp zachte, warme strepen over de wanden. Ik werd wakker, als eerste, en meteen voelde ik de hitte van de ochtend, versterkt door de lichamen van Nicola en Judith die dicht tegen me aanlagen. Voor een moment bleef ik liggen, volledig stil, bijna bang om te bewegen en dit perfecte tafereel te verstoren. Het was geen droom. Alles wat er vannacht was gebeurd, was echt.

Ik draaide mijn hoofd voorzichtig naar links. Nicola lag naast me, haar gezicht ontspannen, haar mond licht geopend terwijl ze diep en gelijkmatig ademhaalde. Haar arm lag losjes over mijn borst, haar vingers net niet mijn huid rakend. Haar bruine haren lagen in een rommelige waterval over het kussen. Haar borst, deels ontbloot, kwam net boven de dekens uit. Ik kon het niet laten om kort onder de dekens te gluren. Daar lag ze, deels bedekt, maar net genoeg onthuld om mijn hart sneller te laten slaan. Mijn adem stokte even toen mijn blik op haar borst viel. Ze was prachtig.

Toen keek ik naar rechts. Judith lag daar, iets verder van me af, maar nog steeds dicht genoeg dat ik de warmte van haar lichaam voelde. Haar blonde haren zaten in de war, haar wimpers leken haast oneindig lang tegen haar wang. Ze droeg nog steeds haar bh en slipje, bescheiden zoals altijd, maar ook zij straalde iets zachts en vredigs uit. Ze had haar knie licht opgetrokken, de contouren van haar slanke benen zichtbaar onder de dekens. Haar ademhaling was net zo rustig als die van Nicola, een zacht ritme dat de stilte in de caravan vulde.

Ik voelde mijn eigen lichaam reageren op het beeld van de twee meisjes naast me. Onder de dekens voelde ik hoe mijn erectie opnieuw opspeelde, een onvermijdelijke reactie op de herinnering aan vannacht én aan wat er nu naast me lag. Mijn hand lag stil op mijn buik, terwijl ik mijn gedachten probeerde te ordenen. Alles kwam weer terug. De aanrakingen, de zachte kreunen, het gehijg, het moment waarop alle spanning tussen ons eindelijk was losgelaten. Het was echt gebeurd, en het was meer geweest dan ik ooit had durven dromen.

Toch voelde ik ook een lichte spanning opkomen. Wat zou er gebeuren als ze wakker werden? Hoe zouden ze zich voelen? Zou er spijt zijn, ongemak, of zouden ze zich nog steeds net zo vrij voelen als vannacht? Het waren vragen waar ik geen antwoord op had. Maar terwijl ik naar ze keek, hun gezichten zo ontspannen en mooi in de ochtendlucht, voelde ik iets wat ik niet vaak voelde: rust. Dit moment was perfect. Hoe de dag ook zou verlopen, wat er ook zou worden gezegd, op dit moment was alles precies zoals het moest zijn.

*

De zon scheen zachter nu, alsof ze de intimiteit in de caravan wilde beschermen. Ik lag stil, luisterend naar het ritme van hun ademhaling, toen ik naast me beweging voelde. Nicola rekte zich uit, haar slanke lichaam bewoog soepel onder de dekens. Haar ogen openden zich en troffen meteen de mijne. Een glimlach kroop langzaam over haar lippen, uitdagend en verleidelijk, alsof ze precies wist wat er door me heen ging.

Ze draaide zich naar me toe en trok me speels dichterbij. Haar zachte lippen raakten de mijne, eerst een korte kus, maar het voelde meteen alsof we verder gingen waar we gisteren waren geëindigd. “Morgen,” fluisterde ze met een zwoele stem. Haar hand gleed langs mijn zij, haar vingers even over mijn heup strijkend. Voordat ik kon reageren, drukte ze haar lippen opnieuw op de mijne, dieper deze keer. Het was alsof ze me wilde overtuigen van iets wat ik allang wist.

“Zeg me dat je je ook zo goed voelt,” fluisterde ze met een ondeugende glans in haar ogen. Ik kon alleen maar knikken. Woorden voelden overbodig, want alles aan dit moment voelde zo juist. Haar glimlach groeide, en we moesten allebei lachen. Dit was echt. Dit was geweldig. En ze had geen spijt. Dat besef maakte mijn borst licht en mijn hoofd zwaar van geluk.

Nicola kroop dichter tegen me aan. Haar lippen vonden de mijne weer, maar speelser deze keer, krullend tegen mijn mond alsof ze met me wilde plagen. Haar ademhaling versnelde, en ik voelde hoe de lucht tussen ons begon te tintelen. Mijn hand lag op haar rug, mijn vingers gleden over de gladde stof van haar slipje, maar verder kwam ik niet. Nog niet.

*

Toen hoorde ik een zachte beweging rechts van me. Judith opende haar ogen, haar donkere blik vond de onze, en ze bleef een moment stil, alsof ze het tafereel voor zich volledig wilde begrijpen. Ze zei niets, maar legde haar hand zachtjes op mijn arm. De warmte van haar aanraking gaf me meteen zekerheid. Ze kroop dichterbij, minder uitgesproken dan Nicola, maar met dezelfde opgetogenheid in haar ogen.

Het was echt gebeurd. En het voelde nog steeds geweldig.

We lagen daar, de drie van ons, in een soort delicate balans. Nicola's hand gleed over mijn buik, haar vingers stopten net boven mijn stijve. Judith hield zich vast aan mijn schouder, en toen Nicola me nog een kus gaf, volgde Judith haar voorbeeld. Hun lippen, hun aanrakingen, het voelde alsof alles om me heen versmolt tot één perfecte ervaring.

Nicola draaide zich naar Judith. Hun blikken kruisten, en er was een onuitgesproken begrip tussen hen, een nieuw soort connectie die ik nog niet volledig begreep. Zonder aarzeling kroop Nicola over me heen, haar lichaam even tegen mijn stijve glijdend onder de dekens. Ze boog zich naar Judith toe en gaf haar een kus. Kort, maar intens en echt, alsof ze iets aan het bevestigen was.

De dekens bewogen bij mijn kruis. Mijn erectie was onmogelijk te verbergen. Nicola's blik gleed erover, en een ondeugende lach ontsnapte haar lippen. Ze draaide zich naar Judith. “Hij is ook zo lekker... groot, hè?” fluisterde ze uitdagend. Judith giechelde even, haar wangen kleurden, maar haar ogen bleven op mij gericht. “Ja...” zei ze zachtjes, en ze bracht haar lippen naar mijn oor. “Echt.” Haar stem was zwoel, haar ademhaling brandde tegen mijn huid.

Nicola's hand vond mijn erectie, stevig en zelfverzekerd. Judith's vingers volgden. Al snel voelden vier handen me aan, mijn schacht, mijn eikel, mijn balzak. Elke aanraking bracht me dichter bij het randje, en ik kon alleen maar kreunen. “Oh, my god...” ontsnapte ik, mijn hoofd in het kussen drukkend terwijl de hitte van hun handen door mijn hele lichaam golfde.

Dit was geen droom. Dit was perfect.

*

De geur van warm water en zeep hing in de lucht terwijl de douche mijn lichaam omhulde met een verkoelende stroom. Ik had mezelf amper tijd gegund om na te denken over wat er die nacht was gebeurd. Maar hier, alleen onder de waterstraal, drong het allemaal pas echt tot me door. Mijn handen wasten mijn huid, maar mijn gedachten waren elders, bij hen, de twee meisjes in de caravan die mijn wereld op z’n kop hadden gezet. Alles was veranderd. Alles voelde ineens zoveel beter, zoveel echter. Mijn hoofd schudde in ongeloof. Was dit echt mijn leven?

Nicola had een berichtje gekregen van haar moeder dat we verwacht werden bij het ontbijt, dus echt tijd om elkaar verder te ontdekken hadden we niet. Het is al later dan we wilden en vroeg of laat zou er een ouder op de deur kloppen. Als de dames hun handen weer terugtrekken terwijl we elkaar nog kussen waar we bij kunnen, zeg ik even snel te gaan douchen. Ik sta op, mijn stijve fier naar voren met twee paar ogen die zich er niet van af konden wenden. Ik zie ze daar liggen, dicht bij elkaar, intiem met elkaar en de dekens. En ze kijken me verlangend aan. Maar ook elkaar.

Ik voelde me gelukkig op een manier die moeilijk te omschrijven was. Het ging niet alleen om de sensuele momenten, maar om de verbinding die we deelden. De intimiteit en de oprechte gevoelens maakten het bijzonder. Dit was meer dan ik ooit had durven dromen, en ik kon me niet voorstellen dat er ooit iets beters zou zijn.

*

Mijn gedachten werden ruw onderbroken door zacht geklop op de deur. Ik draaide me om net op tijd om te zien hoe de deur openging en Judith en Nicola binnenkwamen, volledig naakt. Hun silhouetten werden zacht belicht door het licht uit de caravan, en het enige wat hen nog bedekte waren hun lange haren die over hun schouders vielen. Ze stonden daar gewoon, zonder woorden, hun ogen vol van een ondeugende glinstering die ik meteen herkende. Mijn erectie wees als vanzelf hun richting op, en hoewel ik even verstijfde van de spanning, voelde ik mijn mondhoeken omhoog krullen in een glimlach.

We schoten alle drie in de lach toen ze zich bij me probeerden te voegen in de krappe douchecabine. De ruimte was amper groot genoeg voor mij alleen, laat staan voor ons drieën. Toch wurmden ze zich naar binnen, hun lichamen warm tegen het mijne. Het was eerder grappig dan intiem, maar de warmte van hun huid tegen de mijne ontging me niet. Nicola’s hand gleed als vanzelf naar mijn geslacht, en Judith’s vingers raakten mijn arm aan, terwijl onze lichamen tegen elkaar aan botsten in de beperkte ruimte. Ik voelde zachte borsten tegen mijn borst, een buik langs mijn zij, en al snel gleden onze handen en blikken weer over elkaar.

Judith stond uiteindelijk in het midden, en het voelde niet eens gek. Ze keek me aan, haar wangen rood, maar met een speelse glimlach. Nicola stond achter haar en sloeg haar armen om haar middel, en ik voelde mijn hart bonken bij de aanblik. Dit was echt. Dit was wij.

*

Toen Nicola uiteindelijk on eraan herinnerde dat we toch echt spoedig verwacht werden bij onze ouders, stapte ik ook als eerste weer uit de douche. Ik droogde me snel af, maar iets in me kon het niet laten om even stiekem terug te kijken. Door de kier van de deur zag ik hoe Judith en Nicola dicht tegen elkaar aan stonden. Ze hielden elkaar vast, hun lichamen warm en zacht tegen elkaar. Judith's handen gleden voorzichtig over Nicola’s schouders, terwijl Nicola haar vingers over Judith’s rug liet glijden. Toen ik zag hoe ze elkaar zachtjes zoenden, mijn hart bijna smeltend van de tederheid van het moment, bleef ik ademloos staan.

Het was anders dan hoe ze met mij waren. Het was rustiger, zachter. Ontdekkend, alsof ze elkaar op een nieuwe manier leken te leren kennen. Toen ze mijn blik vingen door het glas, lachten ze verlegen en trokken ze zich langzaam uit elkaar, alsof ik hen had betrapt op een geheim dat te bijzonder was om te delen.

Ik glimlachte alleen maar terug. Jammer dat het moment voorbij was, maar ergens voelde ik me bevoorrecht. Dit alles verraste me, maar op de mooiste manier denkbaar. En ik denk dat het hen ook verrast. Ook op de mooiste manier denkbaar.

*

De spanning blijft in de lucht hangen, zelfs tijdens het ontbijt. We doen alsof alles normaal is, alsof de nacht ervoor nooit had plaatsgevonden. Nicola zit aan de andere kant van de tafel, maar telkens als ik haar blik vang, voel ik een elektrische lading. Ze speelt nonchalant met haar bestek, maar haar ogen vertellen iets anders – ze glinsteren van verlangen. Judith, rustig en ingetogen zoals altijd, heeft haar handen om haar kopje koffie, maar ik zie hoe ze af en toe met haar lippen over haar vingers wrijft, alsof ze het gevoel van mijn aanraking daar nog kan voelen. Elke blik die ik wissel met Nicola of Judith zegt iets anders. We lachen samen, maar het is oppervlakkig, een masker voor wat er onder het oppervlak broeit. De lucht tussen ons is geladen, gevuld met niet-gezegde woorden en verlangens die niet uitgesproken mogen worden.

Het ontbijt is vertrouwd, gezellig zelfs, maar tegelijkertijd voel ik de opwinding van de gebeurtenissen die we samen hebben gedeeld, zonder dat iemand iets zegt. Ik kijk naar Judith, die met een glimlach naar haar bord kijkt, maar ik kan zien dat ze elke beweging van mij in de gaten houdt. En elke keer dat haar blik even mijn richting opkomt, voel ik het in mijn buik – die stille erkenning. Aan de andere kant van de tafel speelt Nicola met haar lippen, alsof ze probeert haar opwinding te verbergen, maar haar ogen verraden haar. Ze kijkt me af en toe uit haar ooghoek aan, een klein, bijna onmerkbaar knikje in haar blik als ze zich realiseert dat ik haar heb opgemerkt.

Onze ouders merken niets van de spanning die tussen ons in hangt. Ze praten over de plannen voor de dag, nietsvermoedend, en lachen om een grap van mijn vader. De vertrouwde geluiden van het ontbijt vullen de ruimte, maar de stilte die we delen, de blikken, is intenser dan de geluiden van de ochtend.

De camping is weer zoals het was, maar toch voelt alles anders, net alsof we een geheim met elkaar delen. De ruimte tussen ons voelt kleiner, alsof er iets tussen ons in de lucht hangt wat we niet kunnen negeren. Alleen de tenten ontbreken nog steeds, een visueel teken van de chaos die achter ons ligt. Het idee dat we nu weer met onze ouders in de nabijheid zijn, voelt zowel geruststellend als beklemmend, maar tegelijkertijd merk ik hoe het verlangen groeit, sterker dan ooit.

*

Als we besluiten mee te gaan op excursie, lijkt het alsof we een manier zoeken om verder te gaan zonder op te vallen. Het idee om met z'n vijven naar het strand te gaan, met onze ouders erbij, klinkt misschien als de perfecte afleiding, maar het voelt allesbehalve normaal. Terwijl we de tocht beginnen, voel ik een onmiskenbare aantrekkingskracht die de hele tijd door mijn lichaam giert, vooral als ik naar Nicola en Judith kijk. In hun bikini's zien ze er nog steeds onweerstaanbaar uit, en ik kan niet anders dan elke curve van hun lichamen in me opnemen. Het is opwindend, maar ik probeer me te beheersen. De druk is er minder, maar de spanning is er zeker niet minder om. De blikken die we naar elkaar werpen zeggen alles: herinneringen aan de nacht, verlangen, en een stille erkenning van wat er is gebeurd. We lachen, we praten, maar in elke blik van hen zie ik wat we gedeeld hebben. En ik weet dat zij hetzelfde zien in mij.

Op het strand zijn we nog steeds bezig met de gewone dingen: spelletjes, zwemmen, en stoeien. Maar elke aanraking, elke beweging, roept meer spanning op. Ze proberen mij onder water te duwen, wat niet lukt, en ik laat een zucht ontsnappen van opwinding. Het voelt alsof we allemaal iets in elkaar zoeken, zonder het te kunnen uitspreken. En dan, terwijl we iets dieper het water in trekken, kan ik het niet meer voor me houden: "Ik heb een stijve," zeg ik tegen Nicola. Ze kijkt me aan met die vertrouwde blik die zegt: 'Ik wil je zo graag.' Ze wil me zoenen, maar we weten dat het niet het juiste moment is. Het is te gevaarlijk, te risicovol met onze ouders in de buurt. Maar dan gebeurt het, wat ik eigenlijk al verwacht had: Nicola's hand glijdt onder mijn zwembroek, haar vingers tasten langzaam, maar doelgericht. Ik ben zo opgewonden, en haar aanraking maakt alles zoveel intenser. Ik geniet van elke millimeter die ze raakt, haar hand is warm en zacht, en de spanning tussen ons is niet meer te negeren. Ze stopt wanneer ze voelt dat we gezien kunnen worden, als Judith onze kant opkomt. Ik weet dat zij weet wat er aan de hand is, en met een blik wisselen we een stille bevestiging.

De rest van de tijd in het water is een soort verdoofde rust. We zwemmen, we lachen, we proberen te ontspannen. Maar ik kan de spanning niet negeren, niet nu, niet met deze twee prachtige meiden die nu meer voor me betekenen dan ooit. De omgeving, het rustige geluid van de zee, de frisse lucht, alles lijkt bij te dragen aan de euforie die we voelen. En ik kijk naar ze, de twee meisjes die me meer hebben gegeven dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, en ik weet dat dit de herinnering is die ik nooit zal vergeten.

*

Na een ontspannen ochtend op het strand, waar de golven ons verfristen en de zon ons verwarmde, wandelden we met onze ouders richting het dorpje verderop. Het was zo’n typisch Oost-Duits kustdorp, met geplaveide straten en vrolijk gekleurde huizen die bijna leken te stralen in het middaglicht. De geur van versgebakken brood en zoute zeelucht hing in de lucht, en toeristen slenterden langs de kleine winkeltjes en cafés. Overal waren mensen met zonnehoeden en camera's, gezinnen die zich tegoed deden aan enorme bollen ijs, en groepjes jongeren die lui tegen fietsen leunden. Oost-Duitse jeugd is wel wat anders dan wat ik gewend was.

De winkelstraat waar we doorheen liepen, was een charmante mix van ouderwetse charme en moderne toeristische trekpleisters. Er waren boetiekjes met handgemaakte zeep, souvenirs met schelpmotieven, en hier en daar een vintage winkel waar de geur van oud hout en leer naar buiten dreef. Een bordje met daarop "Mode & Meer" trok onze aandacht, en mijn stiefmoeder suggereerde dat ze hier wel even wilde kijken. Mijn vader knikte instemmend, terwijl Nicola, Judith en ik achteraan sjokten. Het leek een normaal uitstapje te worden.

*

Maar toen onze ouders naar een ander deel van de winkel afbogen om een kleurrijke rek met sjaals te bekijken, greep Nicola haar kans. "Hierachter is lingerie," fluisterde ze, haar ogen fonkelend. Judith keek haar met grote ogen aan, alsof ze niet goed wist wat ze daarmee moest. Nicola trok ons ongeduldig mee, en voor ik het wist stonden we bij een rek vol kanten setjes in allerlei kleuren. De zachte verlichting in de achterhoek van de winkel gaf het geheel iets intiems. Het voelde alsof we even in een eigen wereld waren gestapt, weg van de rest van de winkel. Niemand anders was hier. Alleen wij drieën, en een rek vol uitdagende lingerie.

De winkel zelf leek al uit een ander tijdperk te komen. Een krakende houten vloer, een ouderwetse kassa op de toonbank en pashokjes met gordijnen die net iets te kort leken om echt iets te verbergen. Het rook er naar schoon wasgoed en een vleugje oud parfum. Nicola had haar plan al klaar. Ze pakte een felroze setje van het rek, het kant doorschijnend en de satijnen bandjes dun en verleidelijk. Ze hield het triomfantelijk omhoog en keek naar Judith. “Denk je niet dat dit wel iets voor jou zou zijn?” vroeg ze met een speelse toon, haar wenkbrauw opgetrokken.

Judith’s ogen werden groot terwijl ze het setje bekeek. Ze leek te twijfelen, haar lippen op elkaar geperst. “Dat is veel te… uh… bloot,” zei ze zachtjes, maar haar blik bleef aan het setje hangen. Nicola glimlachte uitdagend. “Juist daarom,” zei ze, terwijl ze het setje dichter naar Judith uitstak. “Kom op, probeer het gewoon. Niemand ziet je.” Haar stem was bemoedigend, maar het was duidelijk dat ze ook een beetje aan het plagen was.

Judith zuchtte diep, haar gezicht werd rood terwijl ze het setje van Nicola overnam. "Oké, maar alleen als jij ook iets probeert," zei ze ineens, alsof ze daarmee de controle terug wilde nemen. Nicola grijnsde. “Deal.” Ze pakte een zwart setje met kant en glimmende details en hield het tegen haar eigen lichaam. “Wat denk jij, Nick?” vroeg ze nonchalant, terwijl ze me plotseling aankeek. Ik slikte, niet goed wetend waar ik moest kijken. Mijn hoofd voelde warm worden, maar Nicola leek er juist van te genieten. Ze draaide zich zonder aarzeling om en liep naar een van de pashokjes. Ik geloofde niet dat dit de bedoeling was, maar ze liet zich door niemand tegenhouden...

Judith aarzelde nog even voordat ze Nicola volgde, haar eigen setje tegen zich aangedrukt. Maar voordat ze het gordijn dichttrok, keek Nicola ineens over haar schouder naar mij. “Kom jij straks keuren?” vroeg ze uitdagend, en ik voelde mijn adem stokken. Judith draaide zich meteen om, haar gezicht knalrood, en mompelde iets onverstaanbaars. Maar ik hoorde het zachte lachen van Nicola vanuit het pashokje. Het was alsof ze precies wist hoe ver ze kon gaan.

Ik bleef achter in de lege lingerieafdeling, mijn hart bonzend in mijn borst, mijn lid hard in mijn broek. Het idee dat ze daarbinnen stonden, zich omkleedden… Ik voelde me duizelig, maar mijn nieuwsgierigheid won. Toen Nicola het gordijn een stukje opzij trok en fluisterde, “Kom eens kijken,” stapte ik met trillende benen dichterbij. Wat ik toen zag, bleef nog lang op mijn netvlies staan.

*

Mijn hart bonkt in mijn borst terwijl ik, met mijn nieuwsgierigheid overwinnend, langzaam naar het pashokje loop. Voorzichtig gluur ik langs het gordijntje. Daar staan ze, beiden in het zachte licht van het pashokje, Nicola in het zwarte setje dat haar perfect past, en Judith in een felroze setje met verfijnde satijne details. Mijn adem stokt. Nicola staat rechtop, haar kin licht geheven en haar houding zelfverzekerd. Haar ogen glinsteren terwijl ze haar blik op mij richt. Judith is anders; ze kijkt wat onhandig opzij, alsof ze niet weet hoe ze zich moet gedragen, maar haar blik blijft naar me glijden met een mix van spanning en nieuwsgierigheid. Roze staat er erg goed.

“Kom maar kijken,” fluistert Nicola uitdagend. Haar hand glijdt naar de rand van het gordijn en trekt het iets verder open, alsof ze me uitnodigt de wereld van haar spel binnen te stappen. Ik slik, mijn ogen schieten naar Judith, die met lichtrode wangen haar armen voor haar lichaam houdt. Ze lijkt me te willen waarschuwen, maar haar blik zegt ook dat ze het niet erg vindt. Toch is er iets terughoudends in haar houding. Die is bang ontdekt te worden.

"Het is beter van niet," zegt Judith uiteindelijk zachtjes, bijna alsof ze zichzelf ervan probeert te overtuigen. Ze schuifelt wat ongemakkelijk heen en weer, haar ogen nu gericht op de grond. Ik knik voorzichtig, mezelf weer terugtrekkend van het pashokje. Het gordijn sluit langzaam en laat me achter met een bonzend hart en een hoofd vol gedachten. Nicola's stem, laag en speels, fluistert nog achter me: "Wacht maar."

Ik loop terug naar buiten, probeer mezelf te kalmeren en doe alsof ik geïnteresseerd naar een rek met zonnebrillen kijk. Minuten later hoor ik de zachte geluiden van beweging achter me. Eerst komt Nicola naar buiten, haar stappen zelfverzekerd en een klein tasje bungelend in haar hand. Ze geeft me een blik die niets verklapt, maar haar speelse glimlach zegt genoeg. Judith volgt iets later, haar gezicht nog steeds een beetje roze, en zonder een woord sluiten we ons weer aan bij de drukte van de winkelstraat.

De rest van de middag brengen we door zoals tieners dat doen. We slenteren door het dorpje, bekijken souvenirkraampjes en halen ijs bij een kraam met een lange rij. Maar de onderhuidse spanning blijft voelbaar. Elke keer als Nicola mijn kant op kijkt, voel ik een hitte in mijn wangen, alsof we een geheim delen. Judith is stil, maar haar blikken zijn zacht en vol begrip. Het voelt alsof we allemaal proberen te balanceren tussen wat normaal is en wat de afgelopen nacht en ochtend hebben veranderd. En ergens in die balans vind ik een soort rust. Voor nu, ten minste.

*

De middag glijdt voorbij in een bijna surrealistische normaliteit. We wandelen door de straten van het dorp, lachen om kleine dingen en genieten van elkaars gezelschap. Maar onder die luchtige momenten hangt een spanning die alleen wij begrijpen. De terugweg naar de camping verloopt rustig, en tegen de tijd dat we weer bij de caravan aankomen, heeft de zon plaatsgemaakt voor een gouden gloed die zich over de camping verspreidt.

De avond begint met een barbecue bij de caravan van onze ouders. Gewoon met het 'gezin'. Onze ouders zijn in een uitgelaten stemming, blij dat de storm niet meer is dan een herinnering.

Ik zit aan een houten picknicktafel, ingeklemd tussen Judith en Nicola. Hoewel we praten over van alles en nog wat – de vakantie, het strand, zelfs de barbecue van Willy gisteren – voel ik telkens een lichte aanraking. Soms is het Nicola's knie tegen mijn been, soms is het Judith die net iets te lang haar schouder tegen mijn arm laat rusten. We wisselen blikken uit die alles zeggen, zonder dat er een woord wordt uitgesproken. Een paar keer maken mijn ouders opmerkingen over hoe goed we het met z’n drieën kunnen vinden, en hoewel het onschuldig bedoeld is, voel ik mijn gezicht toch rood worden.

Na het eten schuiven we allemaal aan voor een spelletjesavond. Het is een mengeling van kaartspellen en domme raadsels, met mijn vader die altijd net iets te fanatiek is en Nicola die iedereen uitdaagt met haar scherpe tong. Judith houdt zich wat meer op de achtergrond, maar ze lacht op haar eigen ingetogen manier mee. Ik vang een blik van haar als mijn vader een flauwe grap maakt. Haar donkere ogen zijn vol warmte en een vleugje verlangen, en ik voel mijn hart even overslaan.

Soms worden er dubbelzinnige opmerkingen gemaakt – of misschien zoek ik er meer achter dan bedoeld is. Zoals wanneer Nicola speels zegt dat ik wel goed ben in “multitasken,” of Judith blozend antwoordt dat “sommige dingen beter met z’n drieën gaan.” Niemand lijkt iets door te hebben, maar tussen ons drieën voelt het als een geheime taal. Een taal die alleen wij spreken, en die ons telkens weer doet glimlachen.

*

Als de avond vordert, merk ik dat Nicola subtiel de leiding neemt. "Nick, jij bent vast moe," zegt ze met een knipoog als de spelletjes richting middernacht gaan. "Ga maar vast naar de caravan, dan ruimen wij dit af." Haar toon is licht, maar haar blik spreekt boekdelen. Ik knik, misschien iets te snel, en mompel dat het inderdaad al laat is. Haar moeder kijkt even op, maar zegt niets. Dit was wel op het randje.

In de stilte van de caravan voel ik hoe de spanning weer opbouwt. Ik trek mijn schoenen uit, laat mezelf op de slaapbank vallen en staar naar het plafond. Mijn gedachten dwalen af naar de afgelopen dag, de stiekeme aanrakingen in de zee, de verleidelijke blikken in het winkeltje en het korte moment in het pashokje. Alles heeft gevoeld als een opbouw naar dit moment. Een moment waar ik nog niets van weet, maar dat ik al volledig voel aankomen.

Een halfuur later hoor ik de deur zachtjes opengaan. Nicola en Judith komen binnen, fluisterend en giechelend. Nicola gooit een tas in de hoek, haar bewegingen zelfverzekerd, terwijl Judith haar haar over haar schouder strijkt en naar me kijkt met die kenmerkende mix van verlegenheid en verwachting. Het is alsof de lucht in de caravan dikker wordt, gevuld met wat er onvermijdelijk gaat gebeuren.

"Daar ben je al," zegt Nicola met een speelse glimlach. Ze sluit de deur achter zich en draait zich naar mij toe, haar ogen twinkelend in het zachte licht. Judith zegt niets, maar haar blik blijft op mij hangen, haar lippen lichtjes gespreid alsof ze iets wil zeggen, maar het niet durft.

Het is alsof alles weer opnieuw begint, maar met een dieper, intenser begrip van elkaar.

*

De deur valt zacht in het slot achter hen. Nicola en Judith staan even stil, hun silhouetten vaag in het schemerige licht van de caravan. Nicola werpt me een blik toe, uitdagend maar tegelijkertijd teder. Ze loopt naar me toe en steekt haar hand uit. Die pak ik en sta op. Ze staat vlak voor me, ogen groter en intiemer dan ik ze ooit gezien heb bij haar. Judith houdt even afstand, maar voel dat ze er is. Ze hoort erbij. ''Ga maar alvast liggen.'' zegt Nicola zachtjes en knikt naar het grote bed. Hun bed. Ik slik en gehoorzaam. Er is veel minder schroom dan gisteren, en dat lijk met juist. Dus ga ik liggen en kijk naar de twee meiden die in de krappe ruimte voor me staan.

Nicola houdt de leiding. Zonder iets te zeggen pakt ze de zoom van haar zomerjurkje vast en trekt het langzaam over haar hoofd. Haar lichaam wordt onthuld in een vloeiende beweging, slechts gehuld in een minimalistisch, zwart setje dat haar figuur perfect accentueert. Mijn adem stokt. Overigens niet het setje uit de winkel. Zij heeft geen lingerie nodig, als ik eerlijk ben.

Judith kijkt even naar Nicola, haar blik onzeker maar toch vastberaden. Ik zie hoe ze haar schouders naar achteren duwt en haar adem inhoudt voordat ze haar eigen jurkje uittrekt, wat ze speciaal voor de avond had aangetrokken. Het ging zo makkelijk uit. Haar wit, maagdelijk ondergoed contrasteert met Nicola’s stijl en straalt een bescheiden, bijna onschuldige schoonheid uit. Beiden zijn ze prachtig op hun eigen manier. En ik, liggend op bed, voel me als de gelukkigste jongen op aarde.

*

Nicola beweegt als eerste. Ze doet het licht uit. Geen schimmen die van buiten gezien konden worden. Ze klimt op het bed en kruipt aan mijn ene zijde, terwijl Judith aarzelend aan de andere kant gaat zitten. Net als gisteren. Maar toch is alles anders na gisteren. Ik voel hun lichamen tegen me aan, hun warmte en de zachte aanrakingen van hun handen op mijn borst en armen. Mijn hart bonkt in mijn borst, maar ik probeer me te ontspannen, me over te geven aan het moment. Nicola buigt zich naar voren en haar lippen vinden de mijne. Haar tong dringt geduldig, maar verlangend mijn mond binnen, en ik raak volledig in haar verloren.

Judith kijkt toe, haar ademhaling versneld. Dan voel ik haar hand op mijn gezicht, en ze draait mijn hoofd voorzichtig naar haar toe. Haar kus is anders – zachter, aftastend, maar niet minder oprecht. Mijn handen glijden intuïtief naar hun heupen, hun huid warm en uitnodigend onder mijn vingertoppen. Ik bof. Zo voelt het. In mijn armen deze twee meiden, die mij willen.

De caravan lijkt kleiner te worden, gevuld met niets anders dan ons. Nicola laat haar vingers over mijn borst glijden, haar hand stopt bij de rand van mijn broek. Judith volgt haar voorbeeld en streelt mijn buik, haar aanraking voorzichtig, maar met groeiend vertrouwen. Mijn lichaam reageert instinctief, en ik voel hoe mijn erectie zich prominent aftekent tegen de stof van mijn shorts.

Nicola is weer degene die besluit dat het tijd is om verder te gaan. Langzaam begint ze aan mijn knoop en rits, en vouwt ze niet veel later mijn broek open, en onthult ze de strakgespannen stof van mijn boxershorts. Ze is op haar knieën gaan zitten bij mijn benen. Haar silhouet is perfect. Mijn broek trap ik naar beneden. Nicola trekt mijn boxers voorzichtig naar beneden en kijkt me recht in de ogen terwijl ze mijn erectie blootlegt. Judith kijkt toe, haar wangen rood, maar haar blik gefascineerd. Nicola laat een hand om mijn lengte glijden en geeft een plagende, speelse knijp. “Zeker weten dat dit kan,” fluistert ze met een ondeugende glimlach. Meer tegen zichzelf dan tegen ons, wat me opvalt.

*

Nicola zat op haar knieën naast me op bed, haar slanke silhouet gehuld in verleidelijk zwart ondergoed. Terwijl haar vingers behendig mijn erectie omvatten, liet ze haar lippen verleidelijk langs de schacht glijden. Haar bewegingen waren rustig, bedachtzaam, alsof ze een kunstenaar was die haar meesterwerk tot leven bracht. Ik voelde haar zachte adem op mijn huid voordat ze me volledig in haar mond nam. Het was hypnotiserend. Dit keer was alles vol in zicht. Geen verborgen kruin zoals de vorige nacht, maar het volledige spektakel. Haar ogen vonden de mijne, en ze glimlachte uitdagend terwijl haar tong over de gevoeligste plekjes van mijn eikel krulde. Het was alsof ze wilde laten zien hoe perfect ze dit kon, zowel voor mij als voor Judith.

Ik kon het niet helpen om even naar Judith te kijken, die gespannen naast me lag, haar ademhaling onregelmatig. Haar ogen flitsten tussen mij en Nicola, en haar gelaatsuitdrukking was een mix van fascinatie en verlangen. Haar vingers gleden over mijn borst terwijl ze me kuste, haar lippen gretig en vochtig, alsof ze haar eigen opwinding moest verwerken. “Vind je het lekker?” fluisterde ze zachtjes in mijn oor, haar stem laag en vol spanning. Haar blik fonkelde, en ik zag dat ze zelf bijna niet kon bevatten hoe opgewonden ze van dit alles raakte.

Nicola hield ondertussen het perfecte tempo aan. Haar lippen bewogen soepel over mijn lengte, afgewisseld met tedere kusjes en langzame likken langs mijn schacht. Haar hand ondersteunde haar bewegingen, stevig maar toch zachtaardig. Ze gebruikte alles – haar tong, haar lippen, zelfs haar ademhaling – om me volledig in haar greep te houden. Mijn vingers vonden de enkel van Nicola, en ik streelde haar huid, niet in staat om een groter gebaar te maken terwijl mijn lichaam bijna sidderde van genot.

“God, Nicola…” zuchtte ik zwaar, mijn stem een mengeling van plezier en ongeloof. Ze keek op, liet haar lippen langzaam van me af glijden en lachte speels terwijl ze een zachte kus op mijn eikel drukte. Judith leunde dichter naar me toe, haar ogen verwijd, en zoende me intens, haar tong krachtig en doelgericht. Terwijl Nicola weer verderging met haar mond, voelde ik Judith’s vingers mijn buik en borst verkennen, bijna alsof ze met haar aanrakingen mee wilde doen aan de magie die Nicola creëerde.

Het samenspel tussen de drie van ons voelde harmonieus, alsof dit precies was waar we naartoe hadden gewerkt. Nicola leidde, maar Judith volgde, en ik lag daar, totaal overweldigd door hun gedeelde energie. De opwinding tussen ons was tastbaar, een geladen stilte gevuld met zachte kreunen, natte geluiden en het intense gevoel van eenheid wat ik alleen met hen kon ervaren.

*

Nicola en Judith wisselden een korte blik uit, een woordeloze afspraak die ik niet begreep, maar waarvan de betekenis duidelijk in de lucht hing. Het was alsof ze zonder woorden communiceerden, een taal spraken die ik nooit volledig zou begrijpen. Nicola boog zich weer over mijn schoot, haar lippen opnieuw om mijn glanzende, door speeksel bedekte erectie. Dit keer was haar beweging langzamer, zwaarder, alsof ze iets voorbereidde. Ze liet haar tong draaien langs mijn schacht, nam me dieper in haar mond, en liet een vochtige zuigkracht achter die me deed zuchten van genot. Ze hield oogcontact met me, en haar uitdagende blik liet me voelen dat ze de controle stevig in handen had.

Judith keek toe, haar ogen gefixeerd op Nicola’s bewegingen, haar wangen lichtjes rood van opwinding en spanning. Haar ademhaling was hoorbaar, en haar hand rustte nog steeds op mijn borst, alsof ze een connectie wilde behouden terwijl ze Nicola's geduldige werk bewonderde. Ik voelde Judiths grip strakker worden wanneer Nicola haar tempo vertraagde en mijn eikel nadrukkelijk likte, hem natter maakte.

*

En toen gebeurde het.

*

“Ik wil weten hoe het voelt,” fluisterde Judith ineens, haar stem trillend van een combinatie van vastberadenheid en nervositeit. Ze kwam overeind en kroop naar beneden, haar ogen niet van de mijne wijkend. Mijn hart sloeg een slag over. Wat bedoelde ze? Wilde ze hetzelfde doen als Nicola? Dat dacht ik nog, terwijl Nicola rustig haar mond losliet en mijn glimmende erectie in haar hand vasthield. Maar toen Judith haar rug naar Nicola draaide, besefte ik dat dit iets heel anders was.

Nicola reikte haar handen naar Judiths schouders en begon haar rustig te helpen met uitkleden. Het was een traag, respectvol proces, alsof ze de tijd namen om dit moment heilig te maken. Het trillen van Judiths vingers terwijl ze haar bh losmaakte, haar zachte zucht toen ze haar slipje naar beneden liet glijden – alles voelde beladen, maar tegelijk prachtig.

Toen Judith zich volledig had uitgekleed, zat ze een moment stil. Haar slanke silhouet werd verlicht door het schemerige licht van buiten de caravan, haar huid leek te gloeien. Haar borsten waren klein en stevig, haar heupen zacht gebogen. Ze ademde diep in, alsof ze zich mentaal moest voorbereiden op wat ging komen. Nicola legde kort haar handen op Judiths heupen, kneep zachtjes en fluisterde: “Je bent prachtig.”

Ik kon alleen maar ademloos toekijken, terwijl mijn erectie nog steeds glom van Nicola’s speeksel. Judith draaide zich langzaam om, keek me aan, en kroop naar mijn schoot toe. Haar blik was een mengeling van opwinding, angst en verlangen. En het was op dat moment dat ik het besefte: ze wilde me echt, op een manier die veel verder ging dan ik had durven hopen.

*

Judith keek me aan, haar blik een mengeling van vastberadenheid en zenuwen. Ze ademde diep in, alsof ze zich moest voorbereiden op een sprong in het onbekende. Nicola zat rustig naast ons, haar blik vol begrip en geduld. Ze raakte Judith’s arm even aan, een zachte aanmoediging zonder woorden, en gaf haar de tijd die ze nodig had.

Voorzichtig kroop Judith meer over mijn schoot, haar bewegingen onwennig maar vol intentie. Ik voelde mijn hart bonken in mijn borst, verrast door wat er ging gebeuren, maar vooral verlangend. Ze nam mijn erectie in haar hand en richtte hem naar haar opgewonden maar gespannen vulva. De aanraking alleen al liet mijn adem stokken. Nicola bleef dichtbij, haar blik gericht op ons, alsof ze wilde laten zien dat ze ons steunde. Ik ben in mijn leven nog nooit zo hard geweest, wetende dat Judith mij in haar wilde voelen.

We kijken elkaar aan. Beiden met een gespannen blik. Maar ook een blik die schreeuwt van verlangen en acceptatie. Dit was het moment waar we misschien al de hele vakantie naar toe hadden geleefd. Of we het wisten of niet. Maar nu besefte ik het me. En mijn verlangen werd hierdoor alleen maar groter.

Toen Judith voorzichtig begon te zakken, voelde ik hoe haar lichaam mij langzaam en net zo voorzichtig omhulde. Ze was krap, haar lichaam was duidelijk niet gewend aan deze nieuwe sensatie. Haar ademhaling stokte even, en ik zag haar gezicht vertrekken van de pijn. "Rustig," fluisterde ik zachtjes, terwijl ik mijn hand over haar heupen liet glijden, alsof ik wel wist hoe om te gaan met deze nieuwe sensaties. Nicola sprak haar zachtjes moed in: "Je kunt dit. Neem je tijd."

*

Met een langzame, geconcentreerde beweging liet Judith me dieper in haar glijden. Ze beet op haar lip, haar ogen strak op de mijne gericht, terwijl ze zich aanpaste aan de nieuwe, overweldigende sensatie. Mijn handen gleden over haar heupen, ondersteunend en zacht, en ik keek haar aan met een mengeling van ontzag en genegenheid. Ook ik was niet gewend aan wat ik nu ervaarde. Het deed een beetje zeer. Bij ons allebei. Ik snapte dit niet, maar het hoorde er vast bij, dacht ik al wel.

Het eerste moment was aarzelend, bijna breekbaar. Maar toen Judith zich weer wat omhoog bewoog en daarna opnieuw naar beneden liet zakken, zag ik een andere emotie op haar gezicht verschijnen. Dit herhaalde ze een paar keer. Frictie maakte langzaam plaats voor wrijving. Ze was nat. Dat was duidelijk. Maar ze had even nodig om te wennen aan het formaat en ervoor te zorgen dat ook mijn verlangen nat werd, ondanks het voorwerk van Nicola. Langzaam maar zeker werd het niet meer pijnlijk, maar lekker. Haar mond viel een stukje open, en een zachte, ontladende zucht ontsnapte. Langzaam vond ze een ritme, minimalistisch in beweging maar vol toewijding. De pijn leek plaats te maken voor iets anders: genot. Haar ademhaling versnelde, haar ogen sloten zich, en haar bewegingen werden zelfverzekerder. Ik keek ademloos toe hoe het moment haar overnam.

"Je voelt zo goed," fluisterde ze hees, bijna onhoorbaar, terwijl ze zich volledig overgaf aan het moment. Ik hield haar heupen vast en hielp haar in haar ritme. Dat gebeurde als van nature. Nicola zat ondertussen naast ons, gefascineerd toekijkend. Haar blik wisselde tussen mij en Judith, haar ogen vol respect en warmte. Ik ving een glimlach van haar op, een stille bevestiging dat dit precies was wat ze Judith gunde. En misschien ook zichzelf wel. Van jaloezie was in ieder geval geen spraken meer. Ik wist ondertussen wat die twee elkaar konden gunnen, dus dat ze hierbij was, maakte het moment alleen maar completer.

*

De minuten leken zich uit te rekken terwijl Judith zichzelf langzaam naar een climax bracht. Ook ik genoot, maar ik voelde geen climax naderen. Ergens was ik daar wel blij mee. Ik was bang te vroeg klaar te komen en het moment te verpesten. Dat gebeurde niet. Juist daarom, misschien wel. Zij leek daar ook niet op uit. Helemaal met zichzelf bezig, wat ik een goede zaakt vond. Haar genot telde meer dan het mijne. Wel tijdens dit moment. Ik wilde dat ze zich goed en veilig voelde om te ontdekken wat dit allemaal betekende en met haar deed. En zo verliep het ook. Een geschenk ik mijn ogen. Ik voelde haar lichaam na verloop van tijd schokken, haar ademhaling stokken, en toen bereikte ze het. Ze was op zoek geweest naar dit punt, of ze het nu besefte of niet, en had het bereikt. Met mij. Niet zozeer door mij, maar wat maakt dat uit. Het is het mooiste wat ik ooit gezien heb. Mooier dan ik Judith ooit gezien heb. Haar hele lichaam trilde, haar zachte geluiden waren geladen met emotie en genot. Een moment wat zeker een kleine minuut duurde, waarin haar bewegingen afgepast waren, langzaam en doelgericht. Mijn aanwezigheid in haar werd weer langzaam een kleine, maar gewenste last. De gevoeligheid explodeerde in haar, zoals ook ik na een climax even overgevoelig werd, stelde ik me voor. En dus was het tijd om te stoppen. Precies op tijd, als je het mij vraagt. Ze had haar ogen gesloten en richtte zich weer op, haar borst hijgend, haar huid klam van het zweet. Nicola boog zich naar haar toe, fluisterde iets geruststellends in haar oor en hielp haar langzaam overeind terwijl ze mij voorzichtig uit haar lichaam liet glijden. Een heerlijk gevoel. Met een zachte, natte pats viel mijn eikel op mijn buik.

We kijken elkaar dan aan. Ik lachvoorzichtig, de hare wordt al snel een stuk breder. Haar blonde haren wat verwilderd, plakkend aan de posten van haar gezicht. Opluchting in haar ogen. Ze was blij, tevreden en opgelucht. En ik ook. Judith liet zich uitgeput in mijn armen vallen, haar hoofd tegen mijn borst. Haar wangen gloeiden, haar ademhaling was zwaar, maar haar glimlach was er een van pure voldoening. Nicola legde haar hand op Judith’s schouder en fluisterde: "Je was prachtig."

Ik voelde een ongekende trots terwijl ik ze zo samen zag. ''Jullie allebei.'' zeg ik ze. Dit was meer dan seks. Dit was verbondenheid, puur en simpel. Terwijl ik Judith stevig tegen me aandrukte, keek Nicola me aan en glimlachte zachtjes. "Wat een mooi moment," fluisterde ze, voordat ze zich tegen ons aan nestelde. Dat was zacht uitgedrukt. Maar alles aan deze meiden was zo zacht.

*

Judith ligt nog op mij, haar ademhaling langzaam weer kalm na wat we net gedeeld hebben. Ik kijk haar zachtjes aan, streel haar haar en fluister teder: “Gaat het?” Ze knikt met een lieve glimlach, haar hand nog losjes op mijn borst. Haar blik is doordrenkt van tevredenheid, alsof dit moment alles was wat ze wilde. Met alle voorzichtigheid laat ik mijn vingers tussen haar warme, vochtige schaamlippen glijden. Alsof ik zelf wil voelen dat alles goed is. Al wist ik niet wat ik moest voelen. Ze is nog even nat. Haar schaamlippen zijn nog even gezwollen. En toch voelde alles anders dan voor de seks. Nog beter. Ze rilt even, maar sluit haar ogen genietend. Het voelt zo goed haar te laten genieten. Hoe dan ook. We nemen de tijd, ademen samen, terwijl haar lichaam zich ontspant onder mijn aanrakingen. Het voelt alsof we samen de tijd even stilzetten, een kalme nasleep van het intieme moment.

De ander kijkt nog even toe. Nicola komt dichterbij en kust ons allebei. Haar lippen vinden die van Judith, en ze wisselen een korte, tedere kus uit. Dit lijkt nu bijna normaal. Enig idee hoe opgewonden me dit maakt? Zoals ze elkaar dan aankijken, en naar elkaar lachen. Wist ik nog maar de helft? Wanneer Judith zich iets meer van me af laat vallen, komt Nicola naar mij toe en trekt me in een diepe zoen. Onze tongen ontmoeten elkaar, en ik voel haar handen mijn gezicht vasthouden, alsof ze me volledig in dit moment wil opnemen. Judith ligt naast ons, haar hoofd op mijn schouder. Ze kijkt ons niet jaloers aan, maar eerder met een vermoeide tevredenheid. Ze is moe, dat merk ik, en houdt zich even afzijdig. Al blijf ik haar aanraken.

*

Nicola maakt geen woorden vuil aan wat ze daarna doet. Ze glimlacht naar me, met die ondeugende blik die zegt dat ze iets in gedachten heeft. Langzaam zakt ze af en pakt ze weer mijn stijve penis vast, alsof ze die eerst rustig wil begroeten. Haar vingers glijden teder langs de schacht, en ik voel mijn lichaam reageren op haar aanraking. Een paar tellen later kijk ik tegen haar kruin aan en voel ik hoe haar mond zich weer opent om mijn eikel te omhelzen. Ze beweegt langzaam, ritmisch, haar tong perfect strelend, en het voelt nog beter nu, na de seks met Judith. Het is alsof ze precies weet wat ik nodig heb op dit moment. In ongeloof druk ik mijn achterhoofd dieper in de lakens. Hoe kon dit zo zijn gekomen?

Judith, nog steeds tegen me aan, fluistert in mijn oor: “Geniet ervan… alsjeblieft.” Haar stem is laag en vol warmte, en het raakt me op een manier die ik niet had verwacht. Haar woorden voelen als een bevestiging dat alles wat hier gebeurt goed is, zoals het moet zijn. “Dank je,” voegt ze er zacht aan toe, en ik voel de oprechtheid in haar stem. Ze aarzelt even, alsof ze meer wil zeggen, misschien zelfs dat ze van me houdt, maar ze slikt het in en kiest voor een korte kus op mijn wang. Toch voel ik het. Ik voel dat ze van me houdt. Maar het haar nu zeggen terwijl mijn eigen stiefzus me een heerlijke pijpbeurt geeft, is toch wat bizar.

*

Ze kust me daarna opnieuw op de mond, en we tongen zachtjes, teder. Terwijl onze lippen elkaar blijven vinden, blijven mijn vingers Judith’s lichaam verkennen, kriebelend over haar clitje. Haar ademhaling versnelt weer, en haar ogen sluiten zich langzaam. Ook een manier om genegenheid te tonen. Zowel voor wat ik toe, als hoe zij het ontvangt. Gestaag voel ik haar lichaam weer heter worden. Ze voelt zich nog net zo vurig aangetrokken voor mij als voor de seks. Wat ik als zeer positef en aanmoedigend ervaar. Teder kriebelen mijn vingers door op een manier die bijna onwerkelijk lijkt. Elke aanraking is dubbel raak, lijkt het wel. En mijn aandacht voor Judith zorgt ervoor dat de aandacht van Nicola niet meteen tot een climax leidt. Judith laat zich wel ongeremd genieten. Haar zachte gekreun in mijn oor laat me weten dat ze weer dichter bij een hoogtepunt komt. Ik blijf doorgaan, geduldig met alle aandacht op haar, tot ik voel hoe haar lichaam opnieuw schokt en trilt, haar tweede orgasme van de nacht, onverwacht maar geladen met plezier. Krampachtig houdt ze zich aan me vast, een glimlach op haar gezicht met gesloten ogen. Alsof we hier alleen waren. Maar ondertussen ging het plezier gewoon door.

*

Mijn vrije hand rust ondertussen op de schouder van Nicola. Haar bewegingen met haar mond op mijn erectie worden intenser, gerichter, en ze moedigt me op haar manier aan om alles los te laten. Ik vond dit echt ongekend. Haar lippen leken wel gemaakt om mij te plezieren. Het voelde misschien nog wel beter dan de seks met Judith. Nog wel, hoopte ik. Voorzichtig durf ik mijn hand op haar hoofd te leggen, haar lichte bewegingen ondersteunend. Het voelt intiemer dan ik had verwacht, en ik schaam me even voor de kleine duw die ik geef om het moment te versnellen. Maar Nicola trekt zich niet terug, ze zuigt juist harder, haar lippen sluiten zich strakker rond mijn schacht. Een zacht kreuntje ontging haar, zo een die ik alleen kon voelen. Ik voel haar heen en weer gaan. Zie haar heen en weer gaan. Het is te veel. Haar zachte, lange, bruine hare tussen mijn vingers, haar begerige mond en gedreven tong op en rondom mijn harde paal. Net als gisteren had ze een duidelijk doel. Al was het vandaag wellicht niet het aanvankelijke plan geweest. En net als gisteren trof ze haar doel.

Mijn orgasme komt als een golf. “Oh, mijn god…” kreun ik diep en langdurig. Nicola blijft bewegen, haar hand en mond perfect in balans, terwijl mijn lichaam beeft van genot. Kleine geluidjes ontsnappen haar met dat ik mijn zaad tegen haar gehemelte schiet, en ze voorzichtiger dan voorheen door blijft bewegen. Ik voel hoe ze mijn climax opvangt, geen druppel verspilt. Het is pure extase. Over 'gunnen' gesproken... Judith kijkt me aan, haar ogen gevuld met een mengeling van verbazing en trots, terwijl ze met haar hand zacht over mijn buik wrijft. We horen Nicola slikken, haar tong nog even langs mijn eikel halend voordat ze langzaam loslaat en omhoogkomt met een ondeugende glimlach. Haar lippen glanzen van speeksel, en er is een licht blosje op haar wangen. Perfectie.

Judith, nieuwsgierig, vraagt zachtjes: “Wilde je niet… meer?” Haar blik is op Nicola gericht, haar toon voorzichtig. Nicola schudt alleen haar hoofd en lacht. “Nee,” zegt ze simpel, terwijl ze naast me kruipt. “Alles is nu perfect.” Ze lijkt oprecht tevreden, en het kalmeert me op een manier die ik niet had verwacht. Het doet me wel vermoeden dat dat wel het plan was. Er stond meer op de planning, maar om de een of andere reden had Nicola daar toch vanaf gezien. Gek genoeg maakte dit me een klein beetje onzeker, ondanks de pijpkunsten die ze vervolgens wel had laten zien. Stof tot nadenken, maar niet voor nu. Nu was alles perfect.

*

We frissen ons daarna kort op, elk om de beurt in de kleine ruimte van de caravandouche. Ik als tweede. Terwijl ik me afdroog, verschijnt Nicola achter me. Haar blik is ondeugend, maar haar aanraking zacht wanneer ze haar lippen tegen mijn schouder laat glijden. Ik voel haar ademhaling tegen mijn huid. “Weet je,” fluistert ze met een speelse glimlach, “na de vakantie… zou er misschien nog wel meer mogelijk kunnen zijn.” Haar stem is zoet en dubbelzinnig, en de implicatie van haar woorden laat mijn hart sneller kloppen. Haar ogen twinkelen even als ze me aankijkt voordat ze zich afwendt om zichzelf op te frissen. Judith is bezig met haar haren op bed en hoort niets van dit fluistermoment.

Als Nicola zich in de kleine ruimte terugtrekt, kruip ik naast Judith op bed. Haar blik zoekt die van mij, zacht en doordrenkt van warmte. Ze glimlacht verlegen en schuift dichter naar me toe, alsof ze de ruimte tussen ons wil vullen. Onze lippen vinden elkaar, en we zoenen langzaam, met een oprechte tederheid die anders aanvoelt dan eerder die nacht. Wanneer onze voorhoofden elkaar raken, fluistert ze zachtjes: “Ik hoop dat er na de vakantie… tussen jou en mij… nog meer kan.” Haar stem trilt een beetje, alsof ze bang is om te veel te zeggen, maar haar woorden raken me diep. “We zien wel,” fluister ik terug, mijn vingers door haar haren glijdend. Ik hoop het ook, meer dan ik haar kan laten merken. Dit hoort Nicola dan weer allemaal niet.

*

Wanneer Nicola weer bij ons komt liggen, voelen we alle drie de vermoeidheid van de nacht. Ik sla mijn armen om hen heen, Nicola aan mijn linkerzijde, Judith aan mijn rechterkant. Hun lichamen voelen warm tegen het mijne, en de caravan is stil, afgezien van onze zachte ademhalingen. Terwijl ik daar lig, mijn handen rustend op hun zijden, dwalen mijn gedachten af.

Is dit het begin van iets heel moois? vraag ik me af. Of zijn we iets begonnen wat uiteindelijk alleen maar pijn en problemen zal brengen? De gedachte aan hoe speciaal deze nacht was vult me met een gelukzalig gevoel, maar daaronder sluimert een angst. Hoe moet dit straks, wanneer we weer thuis zijn? Kan dit ooit blijven bestaan? Of is het een droom die langzaam vervaagt zodra we afscheid nemen van deze vakantie?

Ik kijk naar Nicola, die al bijna in slaap is gevallen, en dan naar Judith, wiens ogen zachtjes dichtzakken terwijl ze haar gezicht tegen mijn borst vleit. Voor nu is het goed. Voor nu hoef ik niet na te denken over morgen. Voor nu ben ik gelukkig, tussen twee meisjes die me alles hebben gegeven waar ik ooit van heb durven dromen.

We trekken de dekens over ons heen, een warme cocon van verbondenheid. Terwijl ik het laatste beetje bewustzijn verlies, weet ik alleen dat dit moment voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan. Wat er daarna komt, zien we dan wel.