Die zondagavond lagen Douwe, Janna en Anke nog even na te praten. Ze hadden die avond heel emotioneel samen met Nynke en Rick gevreeën, waarmee Nynke en Rick hun verbondenheid met hen hadden willen tonen, nu ze zo bedreigd werden. “Waarom hield jij je afzijdig, Anke?” vroeg Janna aan haar vriendin. “Ik had net heerlijk met Douwe seks gehad. Als ik heerlijk ben klaargekomen, hou ik ervan om het fijne gevoel vast houden en dat niet te overschrijven met een nieuwe ervaring. En ik heb er wel van genoten, hoe jullie met elkaar bezig waren.”

Ze richtte zich tot Douwe. “Hoe was het voor jou om in je kont genomen te worden? Had je dat wel eens vaker gedaan?” “Hm, het schrijnt nog een beetje. Dit was voor mij de eerste keer.” “Hoe vond je het?” “Apart, zullen we het daar maar op houden? Wist jij dat Rick bi was?” “Ja, heeft hij me wel eens verteld. Hij heeft me ook wel eens gezegd dat hij het wel eens samen met jou en mij wilde doen”, zei Anke. “Heb jij me nooit verteld”, zei Douwe, een beetje beschuldigend. “Ik ben soms heel discreet”, grinnikte Anke. “Nou heb jij ook eens ervaren hoe het voor mij is, als jij me in mijn kont neemt. Neem je het hem kwalijk?” Hij moest daar even over nadenken. “Nee. Het paste wel bij de situatie. En het was ergens ook wel opwindend.” “Voor Nynke zeker”, zei Janna. “Via jou neukte Rick haar ook mee. Ik kon aan haar voelen dat dat haar super opwond, al kon ze het niet echt zien. Ik vond het ook heel geil om te zien”, voegde ze eraan toe.

Janna streelde Douwe over zijn stijve. “Jij hebt ook nooit genoeg, hè? Ik voelde me vanavond een beetje verwaarloosd, ik heb als enige jou nog niet in me gevoeld. Kun je nog een keertje?” Ze zei het bijna verlegen. Hij kreunde. “Jullie worden mijn dood nog eens.” Anke kuste hem. “Guttegut, je wordt oud, Douwe. Je bent vanavond nog maar twee keer geweest.” “Ja, maar vrijdag ook al vier keer! Was je dat vergeten?” Anke grijnsde. “Zie je wel, je wordt oud.”

Ondertussen was Janna op hem gaan zitten en schoof met haar clitje over Douwes paal. Ze was al bijna aan haar hoogtepunt. Ze kwam omhoog, nam zijn pik in haar hand en liet zich zuchtend op hem zakken. “Dit is toch zo lekker”, fluisterde ze. Ze schoof genietend met haar heupen over zijn buik. Douwe greep haar borsten en Anke zoende en streelde haar overal. Janna voelde spanning langzaam in zich opbouwen, diep in haar buik, die naar ontlading zocht. Met een diepe grom kwam ze tot een daverend hoogtepunt. Uitgeput viel ze op Douwe neer.

Hij bleef in haar, terwijl hij haar rug teder streelde en haar haren kuste. Langzaam zakte zijn opwinding weg. Hij had er geen behoefte aan om nog een keer klaar te komen, dat Janna op zijn lul tot een hoogtepunt was voor hem voldoening genoeg. Janna rolde van hem af en krulde zich tegen hem aan. “Douchen doen we morgen wel”, mompelde ze en viel in slaap. Douwe gaf Anke nog een zoen, die zich aan zijn andere kant tegen hem aan nestelde. Niet voor de eerste keer vroeg hij zich af waar hij zoveel geluk aan te danken had: twee heerlijke vrouwen aan zijn zijde met wie hij heerlijke kinderen had, leuke buren die tevens intieme vrienden waren. Met een glimlach viel hij in slaap.

Maandag: de rauwe werkelijkheid

Maandagochtend begon nog zorgeloos genoog. Janna stond als eerste op en ging douchen, terwijl Anke nog even lekker Douwes pik in zich nam. Het gebeurde bijna elke ochtend wel dat één van beide vrouwen zijn pik even in zich nam. Geen spetterende seks, alleen maar even zich met elkaar verbonden voelen. Misschien wel de meest intieme momenten in hun relatie, had hij al vaak bedacht, intiemer nog dan heftige seks. Meestal duurden het niet lang voordat één van beiden haastig naar het toilet snelde om de volle ochtendblaas te legen, maar het moment daarvoor was altijd weer kostbaar.

Daarna volgde de ochtendroutine: douchen, ontbijt klaarmaken, kinderen uit bed halen, samen ontbijten, kinderen naar school brengen en naar het werk. Vandaag was het Douwes beurt de kinderen naar school te brengen. Anke en hij wisselden dat af. Janna moest wat verder reizen voor haar werk als docent Aardrijkskunde op een middelbare school in Groningen en ze moest ook eerder aanwezig zijn. Zij haalde de kinderen meestal op, tenzij Douwe of Anke eerder naar huis kwam.

Nadat Douwe de kinderen op school had afgezet, reed hij naar zijn werk bij Draaisma, waar hij commercieel directeur was. Hij zette zijn telefoon in de handsfree set en zag al meteen een berichtje binnenkomen van Gosse Draaisma, de directeur/eigenaar. Hij dringende zaken met Douwe te bespreken dus het vriendelijke verzoek om zich zo snel mogelijk bij hem te melden.

Als Gosse iets dringend vond, dan wás het dringend. Hij liet zijn mensen alle vrijheid en verlangde van Douwe alleen dat hij zijn tijd niet verdeed aan gebeuzel. Niet dat hij niet hechtte aan goede resultaten, natuurlijk, maar Gosse zat daar nooit bovenop. Hij gaf vertrouwen.

Natuurlijk begreep Douwe wel waarover het zou gaan. De rechtszaak die de vakbond had aangespannen natuurlijk, maar Draaisma was ook nog eens onder druk gezet om Douwe de laan uit te sturen. Zelf had hij die mail immers ook gezien. Het was als ondernemer best wel moeilijk om niet toe te geven: voor je het wist was je met alles bezig, behalve met ondernemen. Politie inschakelen, bescherming vragen, juristen inschakelen, een persstrategie bedenken, het eigen personeel op de hoogte houden. Afscheid van elkaar nemen, al of niet met een gouden handdruk, werd dan wel erg aantrekkelijk.

Douwe had beter moeten weten. Gosse eiste loyaliteit van zijn mensen, maar gaf zelf het goede voorbeeld. Douwe was nog niet binnen, of Gosse stak van wal. “Douwe, die klootzakken lopen ons nou ook nog te bedreigen. Anoniem natuurlijk. Jij moet aan de kant, dat is duidelijk. Waarom zijn ze zo op jou gebrand, Douwe?” “Dat lied van Faaij en Vredeling, Gosse. Dat heb ik samen met Anke geschreven. Meneer Woesteling is, nou ja, een beetje woest, geloof ik.” “Ik hoop dat we die rechtszaak winnen, Douwe.” “Dat hoop ik ook. Ik heb uit betrouwbare bron dat het morgen in de Kamer oorlog wordt. Voor ons misschien nog wel belangrijker.” Gosse trok een wenkbrauw op. “Algra?” Douwe rolde met zijn ogen. “Verdorie Gosse, ik ben er wel een beetje klaar mee om de hele tijd over Ada aangesproken te worden. Als je het weten wilt: iemand anders.” Gosse bromde: “Hoe kom jij toch aan zo veel vriendjes in Den Haag?” “Gewoon, muziek maken Gosse. Daar maak je vrienden mee. Ik kan het je aanbevelen.” Douwe grijnsde. Gosse was zo muzikaal als een naaktslak.

“Wat gaan we hieraan doen, Douwe? Ik heb geen enkele zin om afscheid van jou te nemen, al was het maar omdat ik je voor ik het weet bij een concurrent tegenkom. Lijkt me slecht voor mijn bedrijf.” “Ik ben blij dat je zoveel vertrouwen in mij hebt, Gosse. We moeten zien te voorkomen dat klanten afhaken, maar ik weet even ook niet hoe.” “Wie zullen we vragen om te brainstormen? We moeten dit niet alleen doen.” “Eens. Clarissa van HR?” “Zeker. Kan goed vanuit het personeelsbelang denken, maar heeft ook wel strategisch benul. Sjoerd?” Sjoerd was van Juridische Zaken. “Nee, te veel van de regeltjes.” “Daar heb je gelijk in. Eens kijken, Ate?” Hoofd ICT. “Ja, hij kan ‘out of the box’ denken en heeft goed strategisch inzicht. Prima idee. Wat dacht je van Femke?” Femke was directiesecretaresse. Douwe vond haar altijd erg verfrissend uit de hoek komen. In het MT was ze niet te bang om haar zegje te doen, al was ze ‘maar’ notulist. Gosse keek hem even vorsend aan. “Is ze niet een beetje te, hoe moet ik het zeggen, te loyaal?” “Loyaal zeker. Maar ik heb haar in het MT toch al een paar keer heel verstandige dingen horen zeggen, ook als dat tegen jou in ging.” Gosse keek Douwe vuil aan. “Juist als ze tegen mij in ging, bedoel je zeker”, gromde hij. “Oké, heb jij belangrijke afspraken vandaag?” “Vanmiddag om 14.00u met de advocaat. Vanmorgen alleen voorbereiding voor de rechtszaak en administratief geneuzel.” Douwe kende Gosses opvatting over je bezig houden met geneuzel dus hij kon voorspellen hoe die zou reageren. “Daar heb je geen tijd voor”, snauwde hij. “Tijd zat dus. Tien uur brainstormsessie.” “Ay ay chef.” “Goed, eruit dan. Ik heb nog wat dingen te doen. “ “Toch geen geneuzel, mag ik hopen?” “Eruit, vent, ga aan het werk. Administratief gezeik”, hoorde Douwe hem mompelen. Geen geneuzel, natuurlijk niet. Grinnikend liep hij naar kantoor. Heerlijk, zo’n baas.

Douwe zat nog niet achter zijn bureau, of hij hoorde met een ‘ping!’ de uitnodiging voor de brainstormsessie binnenkomen. Femke zette er vaart achter, mooi. Het was nu niet verstandig om het hoofd dicht te laten slibben met administratief gezeik, zoals Gosse het zo mooi omschrijf. Hij besloot daarom maar even een rondje door het bedrijf te maken. Kon hij gelijk peilen hoe de stemming was. Zo’n bedreiging zou wel snel bekend worden. Het was juist nu belangrijk om ontspannen over te komen en mensen binnen het bedrijf een hart onder de riem te steken.

Eerst ging hij naar de postkamer. Veel managers hadden nauwelijks oog voor wat daar gebeurde, maar Douwe wist dat de postkamer een heel belangrijke rol speelde in het bedrijf. Truus en Dora waren dames van ergens voor in de vijftig, goedlachs en immer goedgehumeurd. Maar vergis je niet, zij hadden het als eersten in de gaten als het binnen het bedrijf ergens rommelde. Het waren flinke roddeltantes, maar toch discreet. Als iemand serieus problemen had, dan zouden ze dat niet doorvertellen.

Douwe stapte binnen met een vrolijk “Goede morgen dames, hoe staat het leven hier?” “Ha, Douwe, wat kom jij hier vrolijk binnen.” “Wat wil je, ik heb een fantastische vrouw, heerlijke kinderen, geweldig fijne medebewoners in onze boerderij. Dan ben je vanzelf vrolijk, toch?” “Geen zorgen om die rechtszaak, Douwe?” “Nee hoor, dat gaat wel goed komen. We hebben voldoende munitie.”

Truus boog vertrouwelijk naar voren. “Lieve Douwe, je kan wel goed toneelspelen, maar jij weet beter dan ik dat er nog wel meer dingen zijn om je zorgen over te maken.” Douwe trok zijn wenkbrauwen vragend op. Hij dempte zijn stem. “En welke zijn de postkamer zoal ter ore gekomen?” Truus keek hem een beetje bestraffend aan. “Kom op, Douwe, speel niet zo de vermoorde onschuld.” “Ik hoop nog voordat ik vermoord word van jou te horen welke lopende vuurtjes er zoal rondgaan.” Truus vond het leuk, dat Douwe er een spelletje van maakte. Een serieus spelletje, maar toch een spelletje. Achter haar hand fluisterde ze: “Er gaan geruchten dat men jou kapot wil maken. Draaisma moet jou ontslaan.” Douwe knikte bedachtzaam. “En wat vindt men daar zoal van?” “De meeste mensen zijn boos”, mengde Dora zich in het gesprek, “maar een aantal vindt dat Draaisma maar toe moet geven. Ze zijn bang dat we anders gesodemieter krijgen.” “En wat vinden de dames van de postkamer zelf?” “Wij staan achter je, Douwe. Het was hier al fijn om te werken voordat jij kwam, maar sindsdien is het alleen maar beter geworden. Gosse en jij zijn fijne bazen met hart voor hun mensen. Als we toegeven gaat de angst regeren, dan wordt het minder leuk.” Douwe wat geroerd. “Meiden, jullie maken me heel blij. We gaan dadelijk met de directie en nog wat mensen kijken wat we moeten doen. Wat er ook gaat gebeuren, ik ben blij met jullie steun, echt waar.” Dora liep op Douwe af en gaf hem een knuffel. Truus deed hetzelfde. “Hou je haaks Douwe, het zal voor jou niet makkelijk zijn.” De montere glimlach verdween van Douwes gezicht, hij voelde zijn ogen ineens branden. “Nee”, mompelde hij, “dat kun je wel stellen. Gelukkig heb ik fantastische mensen om me heen.”

Dora en Truus keken Douwe na, terwijl hij wegliep. “Ik hoop echt dat ze er iets op vinden zonder Douwe weg te sturen”, zei Truus. “Ik ook”, zei Dora. “Zullen we maar niet vertellen dat hij er echt wel mee zit?” “Ben ik met je eens. Hij kwam alleen maar even geinen, toch?” Ze gaven elkaar een knipoog en gingen verder met hun werk.

Janna

Toen Janna de lerarenkamer binnenkwam, werd ze meteen door de directeur van de school, Angela de Waard, aangesproken. “Heb je even voor me, Janna?” Janna liep met haarmee naar haar kantoor. Angela legde haar een mail voor. “Deze hebben we dit weekend ontvangen, Janna. Ik zit er een beetje mee in mijn maag, moet ik je eerlijk zeggen.” Janna liet haar ogen snel over de mail gaan. Die bevatte een regelrechte bedreiging aan de school, als de verderfelijke invloed van Janna op de leerlingen niet onmiddellijk zou stoppen. “Haar zedeloze levenswijze heeft een kwalijke invloed op de ontwikkeling van onze kinderen.” Was getekend: ‘verontruste ouders’. “Enig idee om welke verontruste ouders het gaat, Angela? Deel jij die mening?” Voorzichtig zei Angela: “Je moet toegeven dat je gezins een beetje onconventioneel is.” “Ja, en? Dat is die al tien jaar, Angela. En je gaat me niet vertellen dat er niet meer collega’s met een ietwat onconventioneel gezin rondlopen. Hannie en Carla die kinderen hebben met Timo en Bas, wat dacht je daar van? Kijk, als er echt onrust onder ouders is, dan snap ik het nog. Maar anonieme bedreigingen, daar kun je toch niet aan toe gaan geven? Dan is het hek van de dam. Schakel de politie in en laat je door hen leiden.” Janna was fel en nijdig dat Angela niet vierkant achter haar ging staan. Die zuchtte en trommelde met haar vingers op het bureaublad. “Je hebt natuurlijk gelijk”, zei ze toen, “maar hier komt allerlei gedoe van, dat weet je ook wel. Onderzoek door de politie, last van de pers. Ik zou me het liefst bezig houden met het onderwijs.” Janna kon het niet laten. “Dan had je voor de klas moeten blijven staan, Angela, in plaats van directeur te worden.”

Au, die kwam aan. Angela trok bleek weg. Haar ogen spuwden vuur. “Pas op, dame. Jij hebt alle steun nodig die je kan krijgen. Het heeft geen zin om mij tegen je in het harnas te jagen! Ik snap dat je overstuur bent, maar denk erom, dit soort geluiden wil ik niet meer horen!”

Janna besefte dat haar opmerking inderdaad niet erg handig was geweest. “Sorry Angela, dat had ik niet moeten zeggen. Maar je hebt gelijk, ik ben best wel overstuur. Ook de bedrijven van Douwe en en Anke zijn bedreigd. Er is een complete hetze aan de gang.” Angela’s ogen verzachtten. “Ja, dat snap ik. Kom, we gaan alle leraren en leerlingen in de aula bij elkaar roepen. We moeten openheid geven en ook mededelen dat we naar de politie stappen.”

Anke

Bij Anke op het bedrijf ging het er heel anders aan toe. Haar directeur Houke Walstra deelde haar plompverloren mee dat ze voorlopig op non-actief was gezet, met behoud van salaris. Anke was woest. “Je gaat toch wel aangifte van bedreiging doen, hoop ik?” Ze zag aan zijn gezicht dat Houke dat eigenlijk niet van plan was. “Kom op, Houke, ik snap dat je mij nu als risico ziet. Maar je kunt dit toch ook niet zomaar over je kant laten gaan? Dit is je reinste intimidatie, je moet die klootzakken niet vrijuit laten gaan. Wij zijn niet de enigen die bedreigingen hebben ontvangen.” “Draaisma, zeker?” “Onder andere. Ook het eetcafé waar wij vaak optreden, organisatoren van festivals, de school van Janna, zakenrelaties van Douwe. Dit soort ondieren moet je met hand en tand bestrijden, Houke.”

Houke krabde zich ongemakkelijk onder zijn kin. Hij had hier helemaal geen zin in, maar Anke had gelijk. Willoos toegeven was geen optie. “Oké, ik beloof je dat ik aangifte ga doen.”

Op weg naar de uitgang, gebeurde er iets waar Anke heel blij van werd. Haar personeel stond in rijen in de gang en appaudiseerde voor haar. “We houden van je, Anke! Houd moed!” Houke besefte dat hij geen keus had. Het personeel stond vierkant achter Anke en zou het niet pikken als hij de zaak op zijn beloop liet. Hij rechtte zijn rug. Ja, het was beter om Anke op nonactief te zetten maar nee, het ongedierte mocht niet als winnaar uit de bus komen. Hij maakte meteen een afspraak op het politiebureau om aangifte te doen.

ondertussen in Den Haag

Diedrik Janssen, Coördinator Veiligheidsdiensten, nam het jongste rapport over verdacht telefoonverkeer op anonieme telefoons door. Interessant, er was weer druk gebeld over Douwe Atsma door de PVW-top. “Zorg er voor dat hij en zijn vrouw Anke hun werk kwijt raken en nergens meer op kunnen treden met die Burenband van hem”, hoorde hij de stem van Jef Woesteling zeggen. Anwar el Chadoui, de excuus-Marokkaan uit de PVW-fractie, antwoordde: “Ik zal zorgen dat hij morgen tijdens dat proces andere dingen aan zijn hoofd heeft, zodat hij zijn getuigenis verkloot.” Diederik grinnikte. Die Anwar, had die nou niet eens door dat de verdediging tijdens een proces werd gevoerd door advocaten, niet door de gedaagde partij?” Hij had wel weer een negerzoen verdiend, vond Diederik. Genietend smakte hij met zijn vlezige lippen. Tijd voor zijn volgende klus. Janneke, de vriendin van Ingrid.

“Goedenmorgen, Janneke, je spreekt met Diederik Janssen.” “Goedendag, meneer Janssen, wilt u van mijn diensten gebruik maken?” Hij grinnikte. Zeker wilde hij dat. Maar niet tegen betaling. Janneke was een gewilde escort rond het Binnenhof. Hij had een opname van haar met de politicus Mark Verdoold, waarin zij beweerde alle geheimen van Ingrid de Vries aan hem door te sluizen, haar levensgezel en persoonlijke assistent van premier Hans Kalenberg. Ook al wist Diederik drommels goed dat dat ongetwijfeld niet waar was, de rol van zowel Ingrid als Janneke op het Binnenhof zou uitgespeeld zijn als hij in de openbaarheid kwam.

Janneke was een wulpse vrouw. Geen klassieke schoonheid, maar een gevulde vrouw met een bijna moederlijke uitstraling. Ze was bijzonder geestig en intelligent, wat haar voor het mannelijke deel van de Binnenhofpopulatie bijna onweerstaanbaar maakte. Ook voor een aantal vrouwelijke parlementsleden, zo ging het gerucht, maar daar had Diederik geen bewijzen voor kunnen vinden. In ieder geval was Janneke biseksueel of lesbisch, want ze was de levenspartner van Ingrid de Vries. Dat was echter niet algemeen bekend.

Janneke verscheen op het kantoor van Diederik, gehuld in een sexy mouwloze blouse en een rok met een flinke split. “Dit is wel een heel erg romantische setting, Diederik”, spotte ze. Diederik keek haar met zijn onbewogen vissenogen aan, zich heel goed bewust van zijn onaantrekkelijkeal uiterlijk. Hij genoot ervan als vrouwen hem met zichtbare weerzin terwille waren. Janneke liet echter niets blijken van enige weerzin. Daarom hield hij normaal gesproken niet van professionele sekswerkers, die hadden hun gevoelens meestal te goed onder controle.

“Hallo Janneke, fijn dat je kon komen.” “my pleasure schat”, kirde Janneke. “Dat valt nog te bezien, Janneke.” Diederik keek haar strak aan. Ze oogde wat ongemakkelijk onder zijn blik, constateerde hij tevreden, al hield ze zich nog groot. “Ach kom, Diederik, ik hou van mijn vak, dat weet je. Maar zullen we eerst even ter zake komen? Dan kunnen we dan het aangename gedeelte afhandelen.” Diederik likte langs zijn lippen. “Dat is goed, Janneke. Ik wil je graag even wat laten zien.” “O, ik dacht dat je een genoeglijk onderonsje met me wilde?” zei Janneke met een knipoog. “Zeker, Janneke, en ik wil je laten zien hoe ik mijn betaling in gedachten heb.”

Janneke speelde haar onrust voortreffelijk. Ze was door Ingrid al goed voorbereid. Met een bezorgde uitdrukking boog ze zich naar Diederik toe om mee te kijken op zijn beeldscherm. Haar weerzin was ongespeeld, zijn zurige uitwaseming vervulde haar met walging. Het kostte weinig moeite om haar professionele houding te laten vallen, waarmee ze klanten altijd de indruk gaf dat zij de meest bijzondere persoon op het Binnenhof waren. Met genoegen ving hij een vleugje van haar angstzweet op.

Diederik draaide het beeldscherm een klein beetje van zich af, zodat Janneke ook mee kon kijken, maar wel zo weinig dat ze ongemakkelijk ver voorover moest buigen. Hij kon het niet laten om even met zijn worstevinger in haar décolleté over de aanzet van haar borst te strelen. “Uh uh, eerst de betaling, Diederik”, sprak Janneke bestraffend en nam zijn vinger weg. Hij boog zich voorover en fluisterde in haar oor: “Dit is de betaling, Janneke.” Hij startte het filmpje op van haar samenzijn met Mark Verdoold. Zijn vinger ging verder met de verkenning van haar borst. Hij voelde een rilling door haar lichaam lopen en die was niet van hunkering.

Met ontzetting en verontwaardiging zag Janneke het filmpje van haar samenzijn met Mark Verdoold. “Godverdomme, Diederik, filmen jullie al mijn klanten?” “Nee, Janneke, dit was een tref. Toevallig waren zullie samen in een hotelkamer die voor een ander samenzijn was voorzien van opnameapparatuur. Bijvangst in een spionnagezaak.” “Moeten jullie dit niet wissen, dan?” “Misschien wel. Aan de andere kant: dit is wel een zaak die de landsveiligheid aangaat, vind je niet? Een hoer die beweert vertrouwelijke informatie van de regering te verkwanselen aan een parlementslid van de oppositie.” Hij stond op uit zijn stoel en ging naast Janneke staan. “Sta maar op uit je stoel en blijf voorovergebogen over mijn bureau staan”, fluisterde hij.

Janneke deed hijwat Diederik vroeg. Ze voelde hoe hij haar rok over haar billen sloeg en haar slip naar beneden trok. Ze hoorde hoe hij de rits van zijn broek opentrok en op de grond liet vallen. Ze sloot haar ogen in walging. Zonder enige vorm van voorspel drukte hij zijn stijve pikkie tussen haar schaamlippen. Het ding was gelukkig zo klein dat zijn eikel maar net tussen haar schaamlippen kwam. Hij begon te bewegen maar trok zich al gauw terug en zette zijn eikel tegen haar sterretje. O mijn god, hij ging haar in al haar openingen gebruiken, besefte Janneke. Ze zorgde ervoor dat haar sluitspier een aangespannen bleef. Dat was voor haar pijnlijker, maar zou het gevoel van Diederik dat hij haar in zijn macht had vergroten, wist ze. Hij duwde zijn eikel tevergeefs tegen haar sterretje. “Open je kont”, gromde hij. Ze reikte naar achter en trok haar billen uit elkaar. “Ontspan”, beval hij en ze liet hem toe. Zijn eikel drong tussen haar sluitspier door. Hij kwam er niet eens helemaal doorheen, zo klein was zijn pik.

Na een paar stoten trok hij zich weer terug. “Omdraaien”, beval Diederik. Janneke draaide zich om. “Op je knieën.” Ze siste: “Wat ben jij een ongelooflijke klootzak.” Onaangedaan zei hij: “Mond open.” Hij duwde zijn pik in haar mond. “Zuigen, hoer!” Ze deed wat hij vroeg. Haar vaardige lippen en tong brachten hem al snel naar het randje van zijn hoogtepunt. De eerste straal spoot in haar mond, toen trok hij zich terug en voelde ze klodders sperma op haar gezicht landen.

Diederik ging weer achter zijn bureau zitten. Minzaam zei hij: “Je kunt weer gaan, Janneke. Tot de volgende keer.” Met een van woede vertrokken gezicht trok Janneke haar slip op en beende naar de deur. Voordat ze de deur open had kunnen trekken, zei hij: “O ja, wil je nog tegen Ingrid zeggen dat ik haar hier morgenvroeg om half acht verwacht? Ik wil haar voor het Kamerdebat graag nog wat informatie voor Hans doorgeven. Verdomme, de klootzak wilde ook Ingrid weer vernederen! Woedend ging ze linea recta naar het toilet om zijn geil van haar gezicht te wassen. In de koffiehoekr nam ze een beker water en gorgelde ze haar keel. Meestal genoot ze van haar beroep, maar nu even niet. Maar haar missie was geslaagd. Diederik had zijn eerste fout gemaakt. Ze had alles opgenomen.