Wat ging hier aan vooraf?

Elsbeth van Zon, bijna 17, Atheneum 5. Haar moeder is in een depressie geraakt en haar ouders hebben, tot hun grote verdriet geen seks meer. Elsbeth voelt zich qua seksualiteit ver vóór op de jongens in haar omgeving. Ze stelt haar vader voor dat hij haar in de lichamelijke liefde inwijdt. Na aanvankelijk tegenstribbelen gaat pa overstag. (Moeder vindt het ook een oplossing.) Ze hebben twee keer ‘voorbereidend’ naakt elkaar verkend. Het plan is dan dat haar vader haar dit weekend zal ontmaagden. Maar dan verklaart Benno Boiten, die in atheneum 6 zit, haar z’n liefde. Ze vindt hem heel aardig en spreekt bij hem thuis af als ze daar op vrijdagmiddag ‘vrij huis’ hebben. Elsbeth wil aanvankelijk de twee mannen combineren, wat ze Benno ook bekent; hij stemt daarmee in. Benno blijkt heel mooi cello te kunnen spelen en is een bewonderaar van Bach van wie hij werk speelt. Het stuk maakt iets in haar los waardoor ze besluit het voorstel aan haar vader in te trekken. Ze heeft verkennende seks met Benno, maar ook hier komt het niet tot ontmaagding. Als ze met Benno onder de douche staat, komt Benno’s vader vroeger thuis dan verwacht. Ze kleden zich snel aan en gaan dan naar beneden.

Ze vonden Benno’s vader in de keuken.
- ‘Ah, ik zal één keer raden… jij bent Elsbeth. Jouw naam zingt al een paar dagen rond in ons huis. Welkom! Ik ben Alfred.’
- ‘Inderdaad, ik ben Elsbeth van Zon, sinds een paar dagen verliefd op uw zoon. We hebben vanmiddag van elkaar ontdekt dat die verliefdheid helemaal wederzijds is…’
- ‘Zolang je eraan bijdraagt dat mijn zoon gelukkig is, ben je hier altijd welkom. En, kan ik jullie iets te drinken inschenken? Ik heb geen nectar of ambrozijn – eventueel wel een glaasje wijn…’
- ‘Nou nee. Hebt u ook appelsap?’
- ‘Ach plantje, plantje, wat hang je slap. Ik geef je nóg wat appelsap. Jeetje, wat ben ik ineens dichterlijk. Dit is een bestaand gedicht, al weet ik niet of ik het wel helemaal correct citeer. En de dichter ken ik ook al niet.’
- ‘Ja, hier zul je aan moeten wennen: mijn vader lijdt aan rijmdwang. Maar verder is hij wel oké hoor.’

Het werd inderdaad een gezellig samenzijn, helemaal toen Benno’s moeder, Sanne, ook thuiskwam, een ‘aandachtig’ mens, die veel vragen stelde. Elsbeth vertelde summier over de situatie thuis. Sanne begreep goed tot hoe ver ze kon doorvragen in dit stadium. Elsbeth voelde zich veilig.
Tegen zessen ging ze naar huis.
- ‘Meid, wat leuk om jou zo te hebben mogen begroeten! Je bent hier altijd welkom,’ zei Sanne.
Benno nam bij haar fiets met veel hartstocht afscheid.
- Mag ik je vanavond nog bellen? Ik wil je dit weekend graag nog zien.’
- ‘Je snapt dat ik nog een lastige boodschap aan mijn vader heb. Dus ik weet niet hoe de avond precies verloopt. Zullen we afspreken dat ik jou bel? Dan stuur ik je eerst een appje, dan kun je alvast een privé ruimte opzoeken…’ Ze beklonken de afspraak met een intense zoen. Tot Herre, Benno’s broer die bij haar in het leerjaar zat, eraan kwam. Hij zei hallo met een brede grijns op z’n gezicht. Ze voelde zich euforisch.

Op de fiets naar huis nam de euforie over het verloop van de middag weer af, want thuis moest ze toch echt naar haar vader voor de draad komen met de boodschap: de toegezegde ontmaagding gaat niet door. Extra lastig was, dat pa nog helemaal niet van Benno af wist. Daar had ze thuis geen mededelingen over gedaan… Niet handig, realiseerde ze zich nu. Ze nam zich voor om alvast aan tafel die fout te herstellen. Dan was meteen mama er ook van op de hoogte. Die vond het immers belangrijk dat ze zich ‘comfortabel’ zou voelen. Terwijl ze dit bedacht, zag ze in haar hoofd ineens Benno weer die prelude van Bach spelen… En zo keerde haar overtuiging die ze tóen voelde weer levendig in haar geest terug. Ja, ze was er zeker van dat het de juiste beslissing was. Paps zou het begrijpen. Het ging goed komen!

Toen ze thuis arriveerde, rook ze buiten al dat ze hutspot met klapstuk aten.
Heerlijk, een van haar lievelingsgerechten.
- ‘Ha paps, wat ruikt het hier lekker.’
- ‘Je bent niks te vroeg meid, we kunnen meteen aan tafel. Je bent laat voor jouw doen. Nou ja, hutspot kan ook wel even staan, die verpietert niet.’
- ‘Klopt dat ik laat ben. Ik heb een bijzondere middag achter de rug. Ga ik zo aan tafel vertellen…’
Bart schepte op, hij had het vlees al voorgesneden.
- ‘Zullen we eerst maar aanvallen, dan vertel ik zó wel…’
Ze aten alle drie rustig aan. Het smaakte goed.
- ‘Altijd lekker, hutspot. De wortel heeft nog echt beet,’ merkte Bart op. Instemmend gemompel van Andrea en Elsbeth. De borden raakten leeg.
- ‘Willen jullie nog een tweede bord?’ vroeg Bart.
- ‘Misschien is het goed om nog even te wachten. Wat ik te vertellen heb, vind ik heel lastig. Maar als ik dat nu eerst doe, dan is het er ook maar uit.’
Bart en Andrea keken beiden vragend op.
- ‘Nou, kom dan eerst maar voor de draad,’ zei Bart.

Elsbeth zwaaide zich lucht toe…
- ‘Donderdag ging ik na het factureren bij Drijver naar school. In de fietsenkelder botsten een jongen uit atheneum 6 en ik bijna tegen elkaar op. Hij liet mij vóór gaan en we liepen samen naar de trap. We kwamen in gesprek. Hij heet Benno Boiten, een jongere broer van hem, Herre, zit in mijn leerjaar. Hij vertelde dat ik hem vaak opgevallen was. Ik had hem ook al wel ’s gezien, maar nu viel me op hoe ‘volwassen’ (aanhalingstekens in de lucht) hij was. Hij vroeg of we elkaar in de middagpauze konden spreken. Dat hebben we gedaan en hij vertelde dat hij een soort van verliefd op mij was, en vroeg of we vrienden konden worden. We hebben een afspraak gemaakt voor vanmiddag. We hadden vanmiddag vrij huis bij hem thuis. Ik wou het gisteren niet aan jou vertellen paps, want ik dacht: straks wil paps geen seks meer met mij, en áls ik een soort van verkering krijg dan wil ik wel eens zien of ik jullie niet zou kunnen combineren.’
Bart veerde op en wou iets zeggen, maar Elsbeth kapte het af…
- ‘Nee paps, laat me alsjeblieft eerst het hele verhaal vertellen… Ik heb gecheckt, nee, dubbel gecheckt of ik Benno kon vertrouwen. Hij reageerde heel serieus en ‘verstandig’ (aanhalingstekens in de lucht). Ik werd op slag verliefd op hem, maar ik realiseerde me dat hij toch moest weten dat er een bijzondere omstandigheid was…’
- ‘Nee Elsbeth! Je gaat me niet vertellen dat je hem gezegd hebt dat wij… godver! Nee toch?!’

Elsbeth vond ineens een soort van kracht, ging rechtop zitten, keek haar vader strak aan en zei:
- ‘Ja, ik heb hem onze gezinssituatie uitgelegd en hem verteld hoe ik jou overgehaald heb en dat ik niet van plan was jou op te geven. Dat hij daarmee zou moeten dealen, en er tegenover iedereen zou moeten zwijgen.’
Bart hief z’n handen in de lucht en schreeuwde bijna: - ‘Je bent niet wijs!’
- ‘Dat kan zijn. Bénno was dat wel. Hij reageerde super volwassen en begripvol. We hebben een paar serieuze afspraken gemaakt. En…’
- ‘Nou reken maar niet dat dat doorgaat! Het is hij of ik, maar als je voor mij zou kiezen en hem zou afwijzen, dan… dan zou er een situatie ontstaan waar ik niet mee dóór wil. Je hebt…’

Ineens gaf Andrea een klap op tafel.
Met stemverheffing zei ze: - ‘Bart, zwijg! Laat haar eerst háár verhaal uit vertellen…
Zowel Elsbeth als Bart keken verwonderd op. En Bart zwéég…
Elsbeth had de tranen in de ogen, maar ze ging door…
- ‘We hebben dus afspraken gemaakt. Daarna hebben we gezoend en toen wilden we naar Benno’s kamer gaan om.. nou ja… om we zouden wel zien wat… Maar toen we op zijn kamer waren, stond daar een grote viool – dacht ik, maar het was een cello. En er hing een poster van ik dacht een pop-ster, maar dat bleek Bach te zijn in zijn jeugd. Benno is een groot bewonderaar van hem. Ik vroeg hem of hij wat kon spelen, en toen speelde hij de prelude van Bachs eerste cellosuite. Geloof me… ik heb nog nooit zulke ontroerende muziek gehoord, natuurlijk ook door de hele situatie. Hij was zo móói… En dáár, op dát moment werd het mij duidelijk dat de combinatie met jou niet kon. Ik heb hem dat gezegd, én gezegd dat ik mijn aanbod aan jou ging terugnemen. Daarna hebben we gevreeën met elkaar. Ik wou dat hij me met een condoom om zou ontmaagden. Hij had wel condooms, maar hij wilde het graag opbouwen en me pas echt ontmaagden als ik aan de pil ben, en die ga ik maandag of dinsdag regelen…’
En toen kwamen de tranen alsnog. Ze huilde met lange uithalen… - ‘Ik vind het zo rot voor jou…’
Bart zat er volkomen verslagen bij.
Andrea (!) kwam overeind en zei: - ‘Ik schep ons nog een bordje hutspot op. Anders wordt het koud. Dan hebben we even de tijd om wat er gezegd is te laten indalen, en dan bespreken we zó de situatie wel verder. Ze aten zwijgend hun bord leeg.

Het was wéér Andrea (!) die in actie kwam.
- ‘Nemen we eerst het toetje, of pakken we de draad weer op?’
- ‘Ik hoef geen toetje,’ zei Bart met doffe stem.
- ‘Ik ook niet,’ zei Elsbeth.
- ‘Nou ja, gewoon vla, die kan nog wel een dag in de koelkast staan,’ zei Andrea. - ‘Bart, we hebben nu haar verhaal gehoord. Nu mag je reageren…’
- ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben heel teleurgesteld maar tegelijk ook opgelucht. Maar wat me het meest dwars zit, is dat je Benno ons geheim meegedeeld hebt… Tenminste: wat ik dácht dat voor de buitenwereld geheim zou moeten blijven. Daar baal ik van als een stekker.’

- ‘Paps, ik begrijp je heel goed. Maar zo blijkt onverwacht hoe moeilijk het voor mij is om een seksuele relatie met mijn vader aan te gaan. Het geeft misschien wel plezier voor mij en verlichting voor jou en mama, maar ik heb me niet gerealiseerd wat het betekent als er een jongen op mijn pad komt met wie ik verkering krijg. Het lijkt mij geen goede start van een verkering om zoiets verborgen te houden. Als het dan ooit uitkomt, voelt zo’n jongen zich natuurlijk bedrogen. Dus koos ik voor eerlijk zijn. En toen ik zag hoe Benno fier en totaal zichzelf zo’n prachtig stuk muziek uitvoerde, voelde dat als heel ‘zuiver’ – ik weet niet hoe ik dat anders zeggen moet… En toen realiseerde ik mij dat ik een onzuiverheid ging inbouwen. Dat zou ooit als een boemerang terugkomen. Maar ik kon niet meer ongedaan maken dat ik het geheim verteld had. Wat ik wel weet, is dat Benno beloofd heeft dat hij het nooit, aan niemand zou vertellen. Ik ‘wéét’ (aanhalingstekens in de lucht) dat hij zich daaraan gaat houden, daar vergis ik me niet in. Het was een dilemma, maar ik heb gekozen. Ik vind het voor jou heel sneu. Dáár baal ik dan van.’
- ‘Ik verzeker je dat ik het eens ben met je tweede keuze: we hadden er helemaal niet aan moeten beginnen! Maar ik zal niet ontkennen dat het vannacht wel heel erg allenig in bed zal zijn, nu ons vooruitzicht verdampt is…’
- ‘Ik zou graag willen dat je vannacht bij mij slaapt,’ zei Andrea.

Elsbeth en Bart keken opnieuw verwonderd op… Wat was er gaande met mama?!
- ‘Ik weet niet of ik in staat ben om seks te hebben, maar als je naast me ligt, tegen me aan, ben je – zijn wij – ten minste niet alleen. Elsbeth, ik vind je ongelofelijk dapper. Eerst met je plan, nu met je wijsheid. Je wekt nieuwe energie in me op.’
Andrea stond op, liep naar haar toe en omhelsde haar. ‘Kom jij er ook bij, Bart?’ vroeg Andrea. Dat deed hij. Ze omhelsden elkaar. Er vloeiden rijkelijk tranen. Toen ze zich na een tijdje hernomen hadden, verraste Andrea nóg eens met de opmerking: - ‘Ik zou het fijn vinden als Benno hier heel binnenkort ‘s langskomt. Ik ben natuurlijk hartstikke benieuwd naar hem.’
- ‘Dat ga ik hem vragen, mam…’

Bij de familie Boiten was het eten ook gedaan.
Benno was naar z’n kamer gegaan om wat op de cello te studeren. Terwijl hij nog wat zocht tussen de bladmuziek, werd er op zijn deur geklopt.
- ‘Ja, kom maar…
Zijn moeder, Sanne, kwam binnen.
- ‘Heb je even tijd voor mij?’
- ‘Tuurlijk. Ik heb al wel een idee waar je het over wilt hebben…’ Hij glunderde.
- ‘O ja?’
- ‘Of we voorzichtig doen met de seks, denk ik.’
- ‘Ja, dat ook. Maar eerst wil ik je een compliment maken. Wat heb je een prachtige meid versierd! Zowel om te zien als in haar doen en laten. Ik heb een heel goed gevoel bij haar. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar alles ‘klopt’ aan haar. Gefeliciteerd!’
- ‘Wat lief dat je dat zegt, mama. Ik heb echt het gevoel van een lot uit de loterij. Alles met haar gaat vanzelfsprekend.’
- ‘Ja, ze heeft een fijn gevoel voor verhoudingen. Haar moeder maakt een moeilijke periode door. Ik heb daar vragen over gesteld en daar was ze zowel heel open over als heel bedachtzaam. Ze gaf me heel duidelijk de indruk dat ze zich veilig voelde bij mij. En daar wil ik het over hebben. Dit meisje laat zich zien zoals ze is. Daar ligt een groot vertrouwen aan ten grondslag. Er is geen woord over gewisseld, maar ik heb sterk de indruk dat ze jou iets heeft toevertrouwd dat je geheim moet houden. En nu komt het… Neem dat serieus! Beschadig haar vertrouwen niet, nooit! Ook niet naar papa of mij, of naar vrienden. Zwijg!’
- ‘Mam, ik zwijg, zelfs over het punt of je indruk klopt. Maar ik ben heel blij dat je me een soort van ’coacht’. Dankjewel.’
- ‘En dan nog even die seks. Jullie zijn voorzichtig hè? En als je ergens vragen over hebt, mag je altijd bij me komen. Al heb ik de indruk dat ze uitermate goed geïnformeerd is op dat terrein.’
- ‘Vind je het goed dat ik je daar dan wél wat over vertel?’
Sanne glimlachte en knikte bevestigend.

- ‘Ja, we hebben fijn gesekst. Ze gebruikt nog geen pil, maar ik mocht met condoom wel vrijen, haar ontmaagden. Alleen, ze gaat komende week met de pil beginnen als ze ongesteld wordt. En ik heb haar gezegd dat ik haar dán pas graag zou ontmaagden (en mezelf natuurlijk), als we zonder condoom kunnen. Ik wil het geleidelijk opbouwen. En dat vond zij dan weer super. Het is net een sprookje. Ik ben zo gelukkig.’
- ‘Ik zie het. Dank je voor je openheid naar mij toe – en dat zonder zelfs maar te blozen. Maar denk erom dat je daar naar vrienden toe voorzichtiger in bent. Jullie seksleven moet geen onderwerp van gesprek worden in dat circuit!’
- ‘Goed punt, mam.’
Sanne streek haar zoon door z’n haar en gaf hem een zoen op z’n voorhoofd. Terwijl ze vertrok, gaf z’n smartphone een app-signaal.

Elsbeth. Kan ik je bellen?
Hij appte meteen terug. Ben alleen op mijn kamer.
Een paar tellen later ging de telefoon over.
- ‘Hi, met mij…’
- ‘Met wie zegt u? U komt me bekend voor, maar voor mijn gevoel is het al zo lang geleden dat ik u zag… Even denken, hoor…’
Er klonk een schaterlach van de andere kant…
- ‘Malloot! Hé, ik heb een heftig gesprek met mijn vader en moeder achter de rug, maar de afloop is goed. Beter zelfs dan ik hoopte. Zal ik verslag doen?’
- ‘Ja, graag natuurlijk…’
- ‘Ik begin bij m’n vader. Die reageerde min of meer zoals ik verwacht had. Hij was uiteraard teleurgesteld. Maar het luchtte hem ook op, want hij had toch moeite met de hele situatie: we hadden er gewoon niet aan moeten beginnen. Maar hij was woest dat ik jou ingelicht had, bang natuurlijk dat het niet onder de pet zal blijven; wat kende ik jou nou?!… Ik heb het hem uitgelegd en verteld dat wij afspraken hebben en dat ik je volkomen vertrouw. Dat kwam wel over, maar het werd ondersteund door mijn moeder.

En dan zijn we bij een heel nieuwe ontwikkeling. Mijn moeder lijkt helemaal terug te komen uit haar depressie. Mijn vader gaf aan dat hij zich vannacht ‘allenig’ zou voelen, en toen bood mijn moeder hem aan dat ze het fijn zou vinden als hij bij haar zou slapen. Over seks was ze onzeker, maar ze sloot het ook niet uit. Toen hij op een gegeven moment uitviel omdat ik het aan jou verteld had, werd ze boos en legde hem het zwijgen op. En hij gehoorzaamde! Er is met mijn moeder een soort van wonder gaande. En het meest bijzondere komt nog, want ze zei: - Nodig Benno alsjeblieft op korte termijn uit. Ik wil hem graag leren kennen. Ik krijg nieuwe energie van deze ontwikkelingen!’

Ineens viel de spraakwaterval stil en hoorde Benno gesnik aan de andere kant. Hij wist niet even niet hoe te reageren, maar vroeg dan: - ‘Gaat het? Elsbeth? …’ Het duurde even voor ze reageerde…
- ‘Oh Benno, het is allemaal te mooi om waar te zijn. Krijgen wij verkering, beleven we onze eerste echte seks, en dan keert mijn moeder ook nog terug naar haar oude zelf. Zoveel geluk: het is niet te bevatten.’
- ‘Ik vind het zo fijn voor je dat je moeder weer opleeft… Dat is echt een geschenk hè?’ Hij zweeg even om te vervolgen… ‘Maar hé, Liesbeth… eerst nog even: jij wéét toch dat het geheim met je vader absoluut veilig is bij mij, hè?! En dan de vraag van je moeder. Zal ik morgenmiddag bij jullie langskomen? Dat had ik je sowieso al willen voorstellen… En dan heb ik ook nog een idee, misschien is het te overdreven, maar dan moet je het maar zeggen. Zal ik mijn cello meenemen en voor je moeder (en je vader en jou natuurlijk) een mini-concertje geven? Dan speel ik Bach en ik kan ook nog ‘de Zwaan’ van Saint-Saëns spelen.’
- ‘Kún je dat instrument meenemen dan? Is dat niet te groot?’
- ‘Ja hoor, daar heb ik gewoon een draagconstructie-voor-op-de-rug voor. Dan zit de cello in een lichtgewicht kist die aansluit bij de vorm. Zo ga ik ook naar les. Morgenvroeg nog zelfs.’
- ‘Wauw! Super! Ik ga meteen vragen of dat uitkomt. Dat weet ik van m’n vader niet zeker, want hij kan wel een werkafspraak hebben. Nou ja, en anders moet hij die maar verzetten… Ik bel je zo weer terug.’

Dat was al gauw.
- ‘Zou je morgen om drie uur kunnen? Mijn moeder wil nog graag haar middagslaap doen… Ze vinden het concertidee geweldig. Drie uur dus?’
- ‘Sure, dan ben ik er. Ik ben reuzenieuwsgierig naar jouw ouders. En dan nog… Dat concert bedoel ik niet als interessantdoenerij hoor; het zegt echt iets over wie ik bén. Zo voel ik dat…’
- ‘Joh! het idee van interessantdoenerij zou echt niet bij mij opkomen. Als ik al een bedenking zou hebben, dan is het dat ik misschien in tranen raak, maar als dat zo is, dan is dat maar zo. Niks om me voor te schamen toch?’

- ‘Maar hé, ik wou ook nog iets heel anders vragen…
Jij zei gistermiddag dat je je aftrok terwijl je naar Liesbeth 2, je cello, keek. Ik kan ook wel een stimulans gebruiken bij het vingeren. Kun je me niet een prikkelende naaktfoto sturen? Maar niet zo’n ordinaire dickpic, hoor…’
- ‘Goed idee, maar ook al heb ik Liesbeth 2, een foto van Liesbeth 1 naakt of in een verleidelijke positie zou ik ook wel willen. Zullen we er meteen werk van maken?’
- ‘Doen we, maar ik moet eerst beneden de planning voor morgen nog bespreken, dus het kan wel even duren…’

De bespreking met haar ouders nam meer tijd in beslag dan ze verwachtte. Dat, het liep al tegen negenen dat ze op haar kamer aankwam. Ze had al wel een idee hoe ze haar foto ging maken.
Toen ze net goed en wel boven was, klonk een app-signaal, Benno dus… Wauw, wat een mooie foto stuurde hij… De foto was via de spiegel gemaakt. Hij staat naakt en houdt z’n cello vóór zich omhoog, aan de hals. In de andere hand z’n smartphone, om te klikken. Je kijkt iets schuin van opzij tussen hem en de cello door. Z’n piemel hangt fraai over z’n balzak waarin de ballen duidelijk hángen, de schaduw van de cello geeft een mysterieus effect. Jeetje Benno wat ben je mooi. Je kunt wedijveren met de David van Michelangelo!, fluisterde ze.
Dan neemt ze haar zomerse ochtendjasje uit de kast, een korte rode kimono van glanzende stof met okergele bloemen. Ze kleedt zich uit en doet de kimono aan, maar bindt die niet dicht. Ze legt haar smartphone op de grond, buigt licht voorover en bedient het apparaat met haar grote teen. De derde foto is raak: je kijkt tussen haar benen door omhoog, haar vagina schemert in de schaduw, maar haar buik en borsten staan er fraai op, haar gezicht is wat vaag maar alsof het zo bedoeld is…. Ze maakt nog wat foto’s, maar de derde blijft de mooiste. Die verstuurt ze. Benno reageert met een rood, kloppend hartje. En dan belt hij al.
- ‘Ha, schoonheid! Een bloem tussen de bloemen en de suggestie van een roos-van-vlees centraal. Geloof maar gerust dat ik daar vaak bij zal spuiten…’
- ‘Nou, jij bent op jouw foto bijna mooier dan de David van Michelangelo: jij gaat me zo inwendig vloeibaar maken…’

Ze keuvelden nog een hele tijd door, tot Benno opmerkte:
- ‘Zullen we afbreken? Ik ga zo aan het werk.’
- ‘Nu nog aan het werk??’
- ‘Ja, wat dacht je waar ik die foto voor heb…’ grijnsde hij.
Ze zoenden naar elkaar en sloten het telefoonscherm. Alle vertrouwen in hun toekomst.

Elsbeth lag nog maar net in bed, ze lag zich lekker te vingeren.
Haar vagina werd al lekker nat, haar klit tintelde en was gezwollen. Vóór ze in bed stapte, had ze lang naar de foto van Benno gekeken en die zich goed ingeprent om straks de handen vrij te hebben. Wat wás die Benno toch een mooie jongen, fysiek, maar ook door z’n uitstraling. En dat hij juist op haar viel… Niet dat ze een negatief zelfbeeld had, helemaal niet, maar meer dat ze te gemakkelijk neergekeken had op jongens in het algemeen, zonder op individuele knapen te letten in het bijzonder. Deze jongen liep dus, al zo lang als zij op school zat, rond in haar wereld, zonder dat hij haar opgevallen was. Daar moest ik kennelijk genoeg voor gerijpt zijn, verzachtte ze haar zelfkritiek.
Haar smartphone gaf een app-seintje. Gauw kijken!
Wauw! Een jongensbuik met een halfstijve piemel en rijkelijk witte vloeistof over die buik. Geen enkele tekst, maar de foto sprak voor zich… En zij wist zich de aanstichtster!

Ze spreidde haar benen en nam een foto van haar vagina. Je kon nauwelijks zien hoe opgewonden ze was. Ze nam nog een foto, nu met flits, en ja: nu glinsterde haar kut van het sap en was de rood-doorbloede klit goed zichtbaar. Ze appte de foto meteen terug, ook zonder tekst. Daarna kloppend hartje > kloppend hartje…

.