Voor Caroline Devine

Ik zag haar in het licht van de Kerstmaan vanuit de verte dichterbij komen. De sneeuw dwarrelde vrolijk in het schijnsel van de straatlantaarns en omhulde de wereld in een witte vacht. De lange en brede straat die overdag gevuld was met gestresste en druk doende ambtenaren was nu volledig leeg en nog onbeschreven. De overheidsgebouwen lagen erbij als slapende monsters die pas bij het ochtendlicht zouden ontwaken om hun dagelijkse terreur van de regels toe te passen. Nu, in de duisternis en de stilte van de nacht was er plaats voor zij die zich niet aan de afspraken wilden houden, voor de onaangepasten, voor zij die een andere wereld zochten, wilder, avontuurlijker, vol grote verlangens, maar ook gevaarlijker, vol risico’s en grote ontgoochelingen… Want alles wat de dag niet kon verwerken, keerde in de nacht terug… heftiger… dwingender… pijnlijker… in vreemde gestalten… Maar in deze ondergesneeuwde Kerstnacht had ik hier niemand verwacht. Je moest wel erg eenzaam zijn om nu in deze verlaten straat te wandelen.

Het silhouet stapte uit de donkerte langzaam in mijn richting. Lange dikke bontjas. Zwarte hoge laarzen. Blond haar. Met op haar hoofd twee flikkerende lichtjes die in de vorm van een groen en een rood hartje als hoorntjes omhoog staken. Een onwereldse nachtelijke verschijning in de vallende sneeuw. Ze wankelde op haar lange, bleke benen. Dronken wellicht. Ongetwijfeld een prostituee. Afgedwaald van waar ze thuishoorde. Ik vroeg me af wat ze in deze straat deed. Hier zou ze vannacht nooit een klant aan de haak slaan. Zelfs de meest toegewijde hoerenlopers zaten nu thuis. Maar ik kon me even goed afvragen wat ik hier deed. Wat had ik deze nacht hier te zoeken? Altijd weer die grote omtrekkende bewegingen, altijd die lange nachtelijke wandelingen om uiteindelijk toch op dezelfde plek uit te komen. Alsof het bij toeval was. Ongewild. Onverwacht toch weer daar waar een altijd hongerende lust mij bracht. Maar waarheen was dat in deze nacht? Misschien was het voorbestemd dat ik haar hier zou tegenkomen… ‘Strangers in the night… Exchanging glances… Wondering in the night…’ begon Sinatra plotseling en ongevraagd in mijn hoofd te zingen. Twee vreemden in de nacht. Dat wel, maar dan zonder enige romantiek. Twee verdwaalde zielen. Twee in hun lust verloren gelopen lichamen. Twee verlangens die elkaar anders nooit zouden kruisen en dat nu voor wat geld wellicht toch zouden doen.

Ik vertraagde mijn stap een beetje om beter te observeren hoe ze naar mij toekwam. Zo vaak kreeg ik de kans niet om een dronken hoer in de sneeuw te zien komen aanwaggelen. Laat staan met flikkerende lichtjes op haar hoofd. Zo weggelopen van de plaatselijke kerstmarkt. Meestal betekende een dronken hoer alleen maar veel ellende en weinig plezier. Maar haar pogingen om zich op haar hoge laarzen in de sneeuw recht te houden ontroerden me. En wonden me tegelijk ook op. Door haar zwaaiende armen sloeg plots haar dikke bontjas open en in een korte flits zag ik haar slanke naakte lijf, wit als de maan… maar het was niet het lijf dat ik verwachtte… dikke siliconen tieten dat wel… maar tussen haar benen een slingerende… mijn hart leek een slag over te slaan… en ging dan razend tekeer… was dit de ontmoeting die vannacht in de sterren geschreven stond…? Ik stond als aan de grond genageld… en tegelijk stijf als een plank…

Toen ze me in de gaten kreeg, sloeg ze snel haar jas voor haar naakte lichaam dicht en dwong zichzelf om rechtop te lopen. Ze wierp haar hoofd in haar nek en schikte haar geblondeerde haar… ‘Something in your eyes was so inviting… Something in your smile was so exciting,...’, wist Sinatra me te vertellen. Maar deze verschijning in een aura van vallende sneeuwvlokjes moest me niet meer uitnodigen. Ze had me al lang voor zich gewonnen. Ik voelde hoe hard ik werd. Ik rilde van koortsig genot terwijl we naar elkaar toeliepen. Ze had de boodschap snel begrepen en liet haar jas opnieuw openvallen. Haar witte lichaam, haar wat uit elkaar staande siliconen tieten en haar heen en weer slingerende witte slang brachten me buiten mezelf… Ik trok mijn broek open en haalde mijn stijve pik naar buiten… Ik kon me die dwaasheid veroorloven. Want wie behalve de alziende maan was getuige van

deze ontmoeting tussen twee strangers in the night? De frisse wind in mijn kruis kalmeerde me een beetje…

‘Hello, my sweet… fucking… darling…’, schreeuwde ze me schel in de nacht tegemoet en ze stak haar armen in de lucht terwijl ze naar me toe strompelde…

Ik voorvoelde ellende… maar kon niet anders dan haar in haar volle naakte glorie bewonderen… haar opgespoten witte tieten met harde tepels, haar slanke afgetrainde lijf, haar platte buik, haar onnatuurlijk ronde kont, haar geschoren klokkenspel… ‘Something in my heart… Told me I must have you…’, croonde Sinatra. Ik zag nu pas dat ze in haar hand een fles rode wijn vasthield. Voelde ze geen koude omdat ze dronken was? Ze bleef staan, zette de fles aan haar mond en dronk gulzig. Ze viel bijna achterover. Ik zag hoe de wijn uit haar mond vloeide, in kleine rode kanaaltjes in haar hals en over haar tieten en buik stroomde naar haar slingerende klepel… Ik had op mijn knieën willen vallen en iedere druppel oplikken… ‘What were the chances we'd be sharing love… Before the night was through…’

Ze begon luid te lachen: ‘You… fucking… son of a… bitch…! You want… my cock…?’

Ze wierp de fles rode wijn tegen de gevel van een gebouw en miste op een haar na een enorm raam. De fles spatte uit elkaar in honderden splinters en de wijn droop van de muur in de maagdelijk witte sneeuw: 'This Is my heart… broken… and bleeding…’, stotterde ze nauwelijks hoorbaar.

Ik had opeens met haar te doen. Ook mijn hart brak onder zoveel bevroren verdriet. ‘Up to the moment… when we said our first hello… Little did we know… Love was just a glance away…’, probeerde Sinatra de romantiek nog te redden. Maar tevergeefs. Ze greep haar lul vast en hield hem in mijn richting: ‘Here… baby… for you… for you only…!’, fluisterde ze gespeeld geil en tuitte haar rode lippen in een kus.

Ik keek naar haar gezicht. Donkere harde ogen. Zwarte, uitgelopen oogschaduw. Elegante kaaklijn. Fijne neus. Mooie mond. …Plots begon ze tot mijn verbijstering in mijn richting te pissen… Een krachtige straal schoot uit haar weg… Ik kon net nog achteruit springen… Ze stond met haar handen in haar heupen en met haar benen wijd… Met verbijstering keek ik naar de fontein die vanuit haar lijf op de besneeuwde straat kletterde… De twee flikkerende hartjes op haar hoofd maakten alles nog onwerkelijker… Terwijl ze leeg druppelde, keken we elkaar lang in de ogen… Wat viel er in godsnaam te zeggen… ‘Strangers in the night… Two lonely people… we were strangers in the night…’ Als spiegels stonden we tegenover elkaar… Twee verloren en gebroken harten… met onze ijspegels in de hand… ‘Love was just a glance away… A warm embracing dance away…’ , verzekerde Sinatra mij.

In een nabijgelegen donkere steeg vonden onze monden elkaar. We gingen tekeer als twee wilde beesten die elkaars lijven probeerden te verslinden… alsof we vochten op leven en dood… Om beurten duwden we onze lichamen kreunend bij elkaar naar binnen op zoek naar… ja, naar wat eigenlijk? Naar wat warmte? Wat vergetelheid? Wat verlossing? We hadden nauwelijks enig besef van de wereld rondom ons terwijl we elkaar stonden te kussen, te likken, te bijten, af te zuigen, vast te grijpen... in het groen-rode geflikker van twee hartjes... Een toevallige voorbijganger had een live hardcore scène kunnen bijwonen… Als in aanbidding eindigde ik op mijn knieën en streelde haar witte dijen. Een ogenblik wreef ze over mijn haar om dan mijn hoofd hard en ruw over haar stijve paal te duwen totdat ik op het punt stond te stikken. Ik had haar bijna laten doen. Deze kerstengel, wit als koude marmer, die in deze nacht uit het niets was opgedoken en tot mij was gekomen zonder blijde boodschap. Ik kuste, likte en zuigde haar totdat ze kreunend, klagend en vloekend haar sneeuwvlokken diep in mijn keel schoot….en dronk haar verdriet tot de laatste druppel…

Bij het afscheid gaf ze me een tedere kus op de mond terwijl ze me diep in de ogen keek; ‘Fuck you…’, zei ze stil en zacht alsof het een liefdesverklaring was. Dan duwde ze me hard tegen de borst zodat ik achterover viel in de sneeuw.

‘Fuck you… Fuck Christmas…’, schreeuwde ze nu luid en boos tegen iedereen en niemand.

Ze sloeg haar bontjas voor haar lichaam dicht, draaide zich om en wandelde van me weg. Wankelend op haar hoge zwarte laarzen. Ik zag haar in het steeds dichter wordende witte gordijn van vallende vlokjes verdwijnen… Met op haar blonde hoofd een groen en een rood flikkerend hartje… Mijn kille engel... Mijn sneeuwkoningin… En de nacht croonde verder: ‘Love was just a glance away… A warm embracing dance away… Doubiedoubiedou… ‘.