Dit verhaal is er één uit een serie kerstverhalen van verschillende schrijvers, met als basis hetzelfde uitgangspunt. Veel plezier met lezen, en voor iedereen: Fijne feestdagen!

Als je de verhalen moet geloven, gaat het er op veel kerstrecepties op kantoor toe alsof het Sodom en Gomorrah is. Het opgekropte verlangen naar die ene mooie collega. De lust naar die geile secretaresse of receptioniste. Het mag trouwens ook een secretaris of receptionist zijn. Of baas/bazin, schoonmaker/schoonmaakster. Ik denk niet in stereotypen, discrimineer niet, noch op sekse, noch op status.

Ja, een orgie van lust en verlangen. Mannen die hun kans grijpen om weer handtastelijk te worden. Vrouwen die betast willen worden. Eén grote neukpartij, een ontlading van alles wat er even uit moet. En waarom zou je dat niet geloven? Seks is de normaalste zaak van de wereld. Als er iets is dat bijna alle volwassenen op de wereld gemeen hebben, dan is het wel dat ze seks hebben met elkaar. Niets is zo dominant aanwezig in het gedrag van mensen. Nou ja, behalve eten en slapen dan.

Op zo’n feestje is iedereen vrolijk. Er is weer bijna een jaar voorbij en een nieuw, altijd beter jaar, doemt op aan de horizon. Het is feest, er is glühwein, bier, gewone wijn, en soms zelfs sterkere dranken. Remmingen verdwijnen onder een dun of soms dikker laagje alcohol. De avances die onder normale omstandigheden een brug te ver zijn, krijgen vorm. Het gebeurt natuurlijk niet in het openbaar. Maar als je dan stilletjes over de gang loopt en je oor te luisteren legt op de deur van menig kantoortje, dan hoor je het. Het gekreun, het gesteun, de kreten: “Oh god, ja!”, of “Ja, ja, ik kom!”. Ja, er wordt wat afgeneukt op dat soort feestjes.

Zegt men...

Ik heb het nooit zo meegemaakt. Nou ben ik 15 jaar samen geweest met één man. Ik was gelukkig met hem en had ook genoeg aan hem alleen. In die tijd had ik er dus sowieso geen oog voor. Ik was gek op mijn vent en kwam niks tekort. Hij was als de sledge hammer van Peter Gabriel. Liet me alle hoeken van het bed, de slaapkamer, de badkamer, de woonkamer en de keuken zien. En dat waren dan nog maar een paar van de plekken waar we het gedaan hebben. Seks met hem beleefde ik als in een roes die me naar grote hoogtes stuwde. Tot ik er, na bijna 15 jaar, achter kwam dat ik niet genoeg was voor hem. Hij had gewoon een seksverslaving en leefde zich ook uit op andere vrouwen. Had ik daar mee kunnen dealen? Misschien. Als hij er eerlijk over was geweest en het allemaal veilig had gedaan. Ik heb chlamydia opgelopen en heb me jaren afgevraagd waarom ik die schimmelinfectie in mijn vagina maar niet onder de knie kreeg.

Het kwartje viel pas toen ik van de gynaecologe hoorde dat ik gonorroe had.
“Wat? Hoe kan dat nou? Bestaat dat nog?”, vroeg ik haar in al mijn naïviteit.
Dat was toch iets uit de jaren 60 en 70? Ze keek me meewarig aan.
“Heeft u onbeschermde seks gehad met andere mannen?”, vroeg ze.
Ik schudde mijn hoofd. “Natuurlijk niet! Wat denkt u wel?”
“Dan moet u wellicht eens een goed gesprek met uw man voeren”, zei ze. “Het is sowieso zaak dat u al uw seksuele partners van de laatste 6 maanden op de hoogte brengt. Maar als ik u goed begrijp, is dat alleen uw man.”

Hoe kon ik al die tijd zo naïef geweest zijn? De klootzak had vijftien jaar lang zijn pik in elke natte kut gestopt die er maar langs kwam. Dacht niet aan zijn eigen veiligheid, en al helemaal niet aan de mijne. Hoe kon ik dat gemist hebben? Vervolgens bleek dat hij drie weken daarvoor al tegen gonorroe was behandeld, zonder mij iets te vertellen. Hij dacht dat ik het misschien nog helemaal niet gekregen had van hem, of dat het vanzelf over zou gaan! Dat was het moment dat ik er helemaal klaar mee was. Ik zette hem dezelfde dag nog op straat. Een geluk bij een ongeluk dat het huis nog steeds op mijn naam stond. En ik noemde hem wel altijd mijn man, maar we waren niet getrouwd. Dat scheelde een hoop papierwerk.
Wil je geloven dat ik sindsdien, anderhalf jaar geleden, geen seks meer heb gehad? Hoe lekker ik het daarvoor ook vond, ik blokkeerde nu als ik een man ontmoette in wie ik een potentiële sekspartner zag. Zou die me ook willen bedriegen? Alleen maar gebruiken om zijn lusten op te botvieren? Ik wantrouwde alles en iedereen.

Vorig jaar bij de kerstreceptie heb ik opgelet of die verhalen allemaal wel op waarheid berustten. Zeker, er werd geflirt. Maar ik zag geen stelletjes de zaal uit sluipen. Over de gang lopend hoorde ik niets. De meeste kantoordeuren stonden open, die werden pas door de bewaking afgesloten als iedereen naar huis ging. Ik legde mijn oor op een paar gesloten deuren, maar ook daarachter hoorde ik niks. Ik was teleurgesteld. Weer een mythe de wereld uit. Zou ik er zelf op ingegaan zijn als iemand een poging bij mij had gedaan? Waarschijnlijk niet. Maar het feit dat er niet eens een poging werd gedaan, was minstens even teleurstellend.

Ook dit jaar gebeurt er niks bijzonders. Zeker, het is gezellig! Er zijn optredens van collega’s. We hebben voor het eerst een kerstvrouw in plaats van een kerstman. Ze houdt een toespraak waarin ze ook het management er even doorheen haalt. Soms scherp, maar alleszins acceptabel. Ze wordt vergezeld door twee kerstelfen. Dat zijn dit jaar voor het eerst mannen. Leuk dat die traditionele genderrollen ook hier eens worden doorbroken.

Degene die de muziek heeft samengesteld, is blijkbaar fan van Bon Jovi. Ik wist trouwens niet dat die zoveel kerstliedjes heeft gezongen. “I Wish Everyday Could Be Like Christmas”, “Please Come Home For Christmas”, “Christmas All Over Again”, en dan onthoud ik ze nog niet eens allemaal. Als uit de speakers Mariah Carey’s “All I Want for Christmas Is You” klinkt, krijg ik een brok in mijn keel. Ondanks alles heb ik toch even medelijden met mezelf. Ik voel me verdrietig. Niemand wil mij voor Kerstmis, en er is niemand die ik wil. Niemand specifiek dan. Natuurlijk droom ik van de ideale man. Lief, attent, trouw, noem het maar op, eigenschappen die elke vrouw graag in haar man ziet. En natuurlijk een beest in bed. Maar dan wel alleen voor mij!

Ik wil weg hier. Dit feestje is voor mij wel afgelopen. Het is doodstil op de gang. Geen kantoortjes waar het er achter de gesloten deuren heet aan toe gaat. Geen gekreun of gesteun uit een donker hoekje. Geen secretaresse die voorovergebogen over het kopieerapparaat hard genomen wordt. Niemand die in een halfdonker kamertje een striptease opvoert voor een opgewonden collega; alleen kijken, niet aankomen. Ik voel een glimlach om mijn lippen. Mijn fantasie slaat op hol. Kan ik alleen nog maar aan seks denken? Ik ben anderhalf jaar lang niet met een vent naar bed geweest, maar behoeftes heb ik nog steeds. Zo’n twee keer per maand sla ik de hand aan mezelf voor een broodnodige release. Dan kan ik er weer even tegen. Als ik hoofdpijn heb, doe ik het vaker. Ik heb ervaren dat een orgasme helpt tegen hoofdpijn. Waarschijnlijk omdat de hoofdpijn door opgekropte stress komt? En waarmee laat je de stress beter uit je lichaam glijden dan door een heerlijk orgasme?

Op mijn weg naar buiten kom ik langs de reusachtige kerstboom in de hal. Het ding zit helemaal onder het engelenhaar. Het symboliseert de winter, sneeuw en ijspegels. Ik vind het vies spul, maar ik hoef het niet op te ruimen, dus het zal me verder een zorg zijn.
Ik draai mijn sjaal twee keer om mijn nek en stop hem goed weg onder mijn winterjas. Het vriest buiten. Er ligt oude sneeuw. Mijn adem vormt een witte wolk in de buitenlucht. De koude lucht doet bijna pijn in mijn neus, maar het went snel. Ik loop de eerste bushalte voorbij. Ik wil nog wat uitwaaien voordat ik naar huis ga. De etalages en de gevels van de winkels zijn ruim versiert en door de vele lichtjes lijkt het bijna overdag. Onbegrijpelijk dat er nog zoveel mensen hun laatste inkopen voor Kerstmis op het allerlaatste moment moeten doen. Ik vierde Kerstmis altijd vooral op kerstavond, met mijn man. Maar wij hadden dan ook geen kinderen. Achteraf ook maar gelukkig ook. Er was een periode dat ik ze graag wilde, maar na vier jaar proberen had ik er vrede mee dat het niet lukte. Misschien ook onbewust een vooruitziende blik?

Als ik langs de speelgoedwinkel loop, komt hij net naar buiten. Een stapel dozen, netjes verpakt in kerstpapier, in zijn handen. Hij kan er niet eens overheen kijken. De sukkel loopt me gewoon omver zonder dat ie me ooit heeft gezien. De dozen vliegen in het rond. Ik geef een gil als er een snerpende pijn door de pols gaat waarop ik val. Ook mijn knie doet pijn als die op de harde betontegels terecht komt. Tranen springen in mijn ogen.
“Oh shit”, hoor ik hem roepen. “Sorry, sorry!”
Hij laat zich op zijn knieën vallen en neemt mijn pijnlijke pols in zijn handen. Hij betast hem alsof hij er verstand van heeft. Knijpt er voorzichtig in en buigt hem alle kanten op.
“Doet het pijn?”, vraagt hij.
“Een beetje, maar niet zo erg meer als toen ik er op viel”, antwoord ik hem.
“Waarschijnlijk iets verrekt. Ik denk niet dat hij gebroken is”, zegt hij.
“Hoe weet je dat nou? Heb je röntgenogen?”, vraag ik hem bits.
“EHBO-diploma”, zegt hij grijnzend.
Als hij ziet dat ik het grapje niet kan waarderen, verstrakt zijn gezicht weer.
“Sorry”, zegt hij. “Flauwe grap. Ik ben arts en werk regelmatig in de eerste hulp poli. Als je wilt, kunnen we nu meteen naar het ziekenhuis om een foto te laten maken?”

Ik beweeg mijn pols een beetje op en neer. De initiële pijn ebt snel weg. Ik heb ooit een keer mijn pols gebroken en dat voelde echt wel anders aan. Ik schud mijn hoofd.
“Nee, dank je, maar ik geloof ook niet dat er iets gebroken is”, zeg ik.
Hij helpt me overeind en klopt wat sneeuw en zand van mijn jas en mijn rok. Mijn panty kan ik wel afschrijven, zie ik. Hij is stuk op de knie. Gelukkig zie ik geen bloed, het is alleen wat vuil.
“Kan ik je iets te drinken aanbieden voor de schrik?”, vraag hij. “Er is hier een leuk cafeetje om de hoek. En misschien kan ik ook een nieuwe panty voor je kopen?”
Ik bekijk hem voor het eerst wat beter. Hij ziet er gewoontjes uit. Niet knap, niet lelijk, niet groot, niet klein. Hij is redelijk slank en hij tilde me zonder veel moeite op. Ik vermoed dat hij sterker is dan hij er uit ziet. Zijn haar is zwart, maar hier en daar begint er al wat grijs doorheen te komen. Ik schat hem van ongeveer dezelfde leeftijd als ik zelf ben, Niet dat het belangrijk is, maar dat is dus 41.

Ik aarzel even, maar er is iets aan hem dat me gerust stelt en ook wel een beetje nieuwsgierig maakt.
“Vooruit dan maar”, zeg ik. “Maar wat doen we met al die cadeautjes?”
Alle dozen liggen nog steeds op de grond. Hij heeft er nog niet naar omgekeken en was alleen met mij bezig. Eigenlijk waardeer ik dat wel. Als hij een eikel was geweest, had hij waarschijnlijk eerst naar die dozen omgekeken en dan pas naar mij.
“Ik breng ze even naar de auto”, zegt hij. “Als je hier wacht, ben ik binnen twee minuten terug, oké?”

Vijf minuten later zitten we al in het cafeetje om de hoek. Hij helpt me uit mijn jas en schuift een stoel voor me naar achteren. Een echte gentleman, denk ik.
“Ik ben trouwens Ruben”, zegt hij, als hij ook zit.
“Suzanne”, antwoord ik hem.
Hij bekijkt me even, en ik hem. Vreemd, maar het voelt niet ongemakkelijk.
“Nogmaals sorry”, zegt hij. “Ik keek niet goed uit. Dat was gewoon lomp wat ik deed.”
Ik accepteer zijn excuses, maar vertel hem dat het niet heel belangrijk is. Het kan iedereen gebeuren.
“Ik zoek straks wel een mooie dure panty uit”, zeg ik met een glimlach.
“Geen probleem”, zegt hij. “Alles om het goed te maken!”

Hij is net vanmiddag weer aangekomen in Nederland. Hij was in Zwitserland, op een medisch congres. ik word pas echt nieuwsgierig als hij vertelt voor wie de cadeautjes zijn.
“Ik heb drie dochters”, zegt hij. “Ze zijn veertien, twaalf en zes.”
Hij ziet dat ik opleef als hij over zijn dochters begint. Hij haalt gelijk zijn portefeuille tevoorschijn en toont me foto’s van drie hele mooie meisjes. De oudste twee hebben lang zwart haar. De jongste is heel licht blond.
“Ze heeft het haar van haar moeder”, zegt hij, alsof het nodig is om het verschil te verklaren.
Achter de foto’s van de meisjes zie ik een foto van een blonde vrouw. De meisjes lijken stuk voor stuk heel erg op haar.
“Dat is je vrouw?”, zeg ik, half als een constatering, half als een vraag.
“Was”, knikt hij.

Zijn gezicht is droevig.
“Ze is twee jaar geleden overleden. Borstkanker. Veel te jong”, gaat hij verder.
Zijn stem is onvast. Hij kijkt me niet aan, maar staart naar de foto. Onwillekeurig leg ik mijn hand op de zijne.
“Het spijt me”, zeg ik oprecht.
Hij slikt een keer en kijkt me dan weer aan.
“Het is lang geleden”, zegt hij. “Het leven gaat verder. Dat zou ze ook gewild hebben.”
Mijn hand ligt nog op de zijne. Ik voel een verbinding met deze man. Zijn verdriet is natuurlijk vele malen groter dan het mijne. Mijn problemen vallen hierbij in het niets en ik voel me bijna schuldig over mijn zelfmedelijden zojuist. Hij slaat zijn portefeuille weer dicht en bergt hem op.

“Morgenochtend vieren we kerst bij mijn schoonouders”, zegt hij. “Mijn dochters zijn nu daar. Al die cadeautjes zijn voor hun.”
“Ga je niet vanavond al naar ze toe?”, vraag ik verbaasd.
Als het mijn dochters waren, zou ik elke minuut die ik maar kon met ze willen doorbrengen. Hij schudt zijn hoofd.
“Nee, ik wil ook graag dat ze een deel van de kerst met alleen mijn schoonouders vieren. Het is het enige wat ze nog hebben van hun dochter. Dat wil ik mijn schoonouders niet ontnemen”
Ik slik een keer en haal eindelijk mijn hand weg. Het is niet echt een vrolijke bedoening zo, tussen ons tweeën.

Met enige moeite verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.
“Sorry”, zegt hij. “Het is kerstavond. Het is beter wat vrolijker te zijn.”
“Als je over je vrouw wilt praten, luister ik met alle liefde”, zeg ik hem.
Weer schudt hij zijn hoofd.
“Nee, daar wil ik je niet mee lastig vallen”, zegt hij. “Misschien later een keer.”
Later? Wat betekent dat? Ondanks de verbinding die ik voel, heb ik er nog niet bij stilgestaan dat er een ‘later’ met deze man zou kunnen zijn.
“Genoeg over mij. Vertel eens iets over jezelf”, zegt hij.
Ik vertel hem iets meer over mezelf. Vertel hem ook dat ik vrijgezel ben. Ik vertel niets over het hoe en waarom daarvan. Misschien ook later?

Hij drinkt alleen koffie. Hij moet nog rijden. Ik werk nog twee rode wijntjes achterover. Een derde sla ik af. Ik voel me licht in het hoofd worden. Beslist niet dronken, maar gewoon een aangenaam, vrij gevoel. Ons gesprek is overgegaan op koetjes en kalfjes. Vakanties, werk, hobby’s.
“Zullen we nu die dure panty gaan kopen?”, vraagt hij. “Het is kwart voor tien. Ik geloof dat de winkels vanavond om tien uur gaan sluiten.”
Ik voel een lichte blos op mijn wangen.
“Dat was maar een grapje”, zeg ik. “Je hoeft echt geen nieuwe panty voor me te kopen.”
“Ik sta erop”, zegt hij.
Hij rekent af en helpt me weer in mijn jas. Buiten biedt hij me zijn arm aan, die ik aanneem. Hij weet de weg en vijf minuten later staan we voor een luxe lingeriewinkel. Als ik de prijzen in de etalage zie, moet ik een keer slikken.
“Het is maar een panty van Hunkemöller”, protesteer ik.
“Kom”, zegt hij. “Ik heb wat goed te maken.”

“Kijk maar even rond”, zegt hij.
Terwijl ik me vergaap aan de dure panty’s en kousen, loopt hij naar de kassa en spreekt de vrouw aan die in haar eentje in de winkel staat. Ze lijkt me ergens achter in de dertig. Ze komt op me af en glimlacht een keer.
“Meneer denkt dat je enige hulp kunt gebruiken”, zegt ze.
Ruben is bij de kassa blijven staan en bekijkt ons van een afstandje. Ze neemt me mee naar een stelling met luxe kousen. Er staan diverse kunststof benen naast, met daarop strakke, sexy kousen, vooral zwart.
“Ik…, eh, eigenlijk heb ik alleen maar een gewone panty nodig”, zeg ik.

De prijskaartjes op de kousen beginnen bij 34 euro. Daar heb ik drie mooie panty’s voor bij Hunkemöller. Vijf of zes als ze in de aanbieding zijn. Ik draag ook zelden kousen. Gedoe allemaal met een jarretelgordel. En waarvoor?
“Dit zijn allemaal kousen die je zonder jarretelgordel kunt dragen”, zegt ze, alsof ze mijn gedachten kan lezen. “Ze blijven goed zitten en laten je benen mooi uitkomen.”
Ze bekijkt me even van top tot teen.
“Je hebt mooie slanke benen, maar niet heel lang”, zegt ze. “Dit zijn een paar patronen die je benen langer doen lijken.”
Ik schrik van de prijzen. Deze zijn allemaal meer dan 40 euro per stuk. Ik voel me ongemakkelijk. Toch kies ik één paar kousen uit.
“Meneer zegt dat je er best drie of vier uit mag zoeken”, zegt ze.
Dit wordt ongemakkelijk. Ik laat me geen tweede paar aanpraten.

“Dat was erg duur”, zeg ik, als we weer buiten staan.
Hij lacht. “Ik zal je een geheim verklappen. Dat was mijn zus en ik krijg korting.”
Ik krijg een rood hoofd. “Neem je al je vrouwen mee naar je zus voor sexy ondergoed?”
Als ik besef wat ik zeg, word ik nog roder.
“Het spijt me. Zoiets mag ik natuurlijk niet zeggen”, stamel ik.
“Ik wil eerlijk met je zijn”, zegt hij, terwijl we langzaam doorlopen. “Er zijn een paar andere vrouwen geweest sinds mijn vrouw is overleden. Het bleef steeds oppervlakkig. En ja, ik ben met hen naar bed geweest. Maar voor geen enkele van die vrouwen heb ik lingerie gekocht. Ik heb ze ook niet meegenomen naar de winkel van mijn zus. Mijn zus kent ze niet. Geen enkele van die vrouwen is zo ver gekomen dat ze mijn kinderen hebben ontmoet. Ik weet niet of het met jou anders zal zijn, maar ik voel me heel erg tot je aangetrokken en wil je graag beter leren kennen.”

Het duizelt me na deze korte toespraak, en dat is zeker niet van de wijn. Ik geloof niet in liefde op het eerste gezicht. Ik geloof niet in sprookjes. Maar hij verwoordt ook mijn gevoel. De hele avond weet ik al dat deze man speciaal is. Of in ieder geval speciaal kan zijn. Ik wil hem ook beter leren kennen. En ik wil het snel. We zijn geen tieners meer die weken of maanden om elkaar heen draaien voordat ze het tegen elkaar durven zeggen. Hij heeft de eerste stap gezet. Nu is het mijn beurt en ik besluit er helemaal voor te gaan. Het is kerstavond. Een moment dat dromen waarheid kunnen worden. Maar dan moet je er wel voor gaan. Ik kijk hem diep in de ogen.
“Wil je met me vrijen?”, vraag ik hem.
Als antwoord buigt hij zich voorover en zijn lippen beroeren de mijne. Ik hou me niet in, en wat begint als een voorzichtige, zachte kus, gaat over in een hartstochtelijke tongzoen. Een koude windvlaag brengt ons weer een beetje bij onze positieven.

Hij woont in een groot appartement. Het beslaat twee verdiepingen, genoeg ruimte zodat zijn dochters elk een eigen slaapkamer hebben. Hij neemt mijn jas aan en vraagt of ik nog iets wil drinken. Ik schud mijn hoofd. Ik heb genoeg gedronken. Er is ook niks meer om over te praten. Ik weet wat ik wil en elk uitstel is zinloos.
“Laten we liever naar de slaapkamer gaan”, fluister ik.
Ik voel geen enkele blokkade. Het voelt goed, voor het eerst in anderhalf jaar. Ik voel mijn hartslag in mijn hele lichaam. Het is de opwinding. Zeker, een stukje lust ook. Maar ik ga mijn leven weer op de rails zetten. Misschien wel met hem. En zo niet, dan wel met iemand anders. Maar daar wil ik niet aan denken. Ik wil me nu op hem richten.

Zijn slaapkamer is groot. Er zijn veel donkere kleuren die een zekere intimiteit uitstralen. Op het nachtkastje aan zijn kant staat een foto van hem, met zijn vrouw. Hij wil de foto oppakken en opbergen, alsof hij zich schuldig voelt dat hij hier met mij is, en zijn vrouw toekijkt. Of misschien denkt hij dat ik me er aan stoor.
“Je mag hem laten staan”, zeg ik. “Ze is een deel van je leven, waar ik me niet aan stoor. En zou zij niet willen dat je deze stap zet?”
Hij aarzelt even, maar zet de foto dan terug. De liefdevolle blik waarmee hij naar de foto keek, is me niet ontgaan. Natuurlijk houdt hij nog steeds van zijn vrouw. Dat zal altijd zo blijven. Het siert hem en ik zie haar geen moment als concurrente. Als ik in zijn leven blijf, zal ik haar zien als een vriendin die altijd bij ons is. Een vriendin waarmee ik mijn meest intieme momenten zal gaan delen.

Hij komt op me af en zoent me. Achter mijn rug trekt hij de rits van mijn jurk langzaam naar beneden. Ik laat mijn jurk over mijn schouders en mijn armen naar beneden glijden, tot hij rond mijn voeten op de grond ligt. Vanwege de winter draag ik nog een zijden onderjurk. Ook daar heeft hij weinig moeite mee. Hij schuift de bandjes opzij over mijn schouders en ook die valt op de grond. Ik weet dat ik geen erg sexy ondergoed draag. Ik draag een voorgevormde, zwarte bh, helemaal ondoorzichtig, maar wel met kant afgezet. Ik vind hem mooi, maar als je een man het hoofd op hol wilt jagen, zijn er veel betere! Mijn slip is een eenvoudige hipster. Geen spoortje kant aan te bekennen. Laag, maar wel mijn billen grotendeels bedekkend. Ik hou niet van g-strings. Dat is meer iets voor jonge meiden met strakke, gespierde billen. Mijn panty is misschien wel het minst sexy kledingstuk wat ik nog aan heb. Een ruitpatroon, met een zwart broekje, waar mijn hipster doorheen schemert. Hij zit hoog opgetrokken, tot boven mijn navel.

Het lijkt hem allemaal niet te deren. Hij doet een stapje terug en bekijkt me zonder enige gêne, alsof we elkaar al talloze keren naakt of in ondergoed hebben gezien.
“Wat ben je vreselijk mooi”, zegt hij.
Ik bloos ervan. Er heeft al jaren niemand meer tegen me gezegd dat ik mooi ben. Langzaam knoopt hij zijn overhemd los en trekt het uit. Hij heeft een mannelijke borst met zwart krullend haar. Ook hier begint het eerste grijs zichtbaar te worden. Ik haal opgelucht adem. De nieuwste mode van glad geschoren mannen is niet aan mij besteed. Mannen horen haar op de borst te hebben. Horen ook schaamhaar te hebben. Alleen haar op de schouders en de rug, daar gruwel ik van. Zo heeft iedereen zijn tic.

Hij gaat op zijn knieën voor me zitten en legt zijn wang op mijn venusheuvel. Met gesloten ogen lijkt hij te genieten van het contact, of is het de warmte die ik daar uitstraal? Zijn handen strelen mijn billen. Hij haalt diep adem en begint dan voorzichtig mijn panty naar beneden te stropen. Hij kust mijn blote navel en geeft kusjes op mijn blote huid die vrijkomt naarmate mijn panty verder naar beneden gestroopt wordt. Bij de rand van mijn hipster aangekomen, aarzelt hij even. Van mij mag hij die meteen meenemen, maar hij gaat verder met alleen de panty. Een kusje op mijn hipster, daar waar mijn schaamlippen zich bevinden, is mijn deel. Mijn god, wat ben ik opgewonden! Ik twijfel er niet aan of ik ben zo langzamerhand kletsnat.

Hij rolt mijn panty verder naar beneden over mijn benen. Beneden aangekomen helpt hij me eerst uit mijn schoenen en dan helemaal uit de panty. Hij legt zijn wang weer in mijn schoot en zijn handen strelen mijn blote benen. Hij glijdt over mijn billen en haakt zijn vingers achter de rand van mijn slipje. Langzaam trekt hij het naar beneden, tot het vanzelf langs mijn benen op de grond valt. Ik heb een beschaafd streepje schaamhaar, dat ik ondanks alles nog steeds netjes bijhoud. Alleen dit moment is al die moeite al waard geweest. Hij legt zijn handen weer op mijn billen en dan proeft hij me. Zijn tong dringt diep bij me naar binnen en likt langs de wand van mijn vagina, vervolgens over mijn clitoris. Ik verkramp onder het heftige gevoel dat de aanraking van mijn clitoris veroorzaakt. Ik kreun zachtjes.
“Voorzichtig”, fluister ik. “Hij is nog erg gevoelig.”

Hij staat op en met één hand opent hij achter mijn rug de sluiting van mijn bh en ook die valt op de grond. Mijn borsten zijn niet meer zo stevig als vroeger, maar ze mogen er nog wezen. Ik vind ze het mooiste onderdeel van mijn lichaam. Ik hoop dat hij ze ook mooi vindt. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt me tegen zijn naakte borstkas.
“Mijn god, wat ben je mooi”, fluistert hij.
Ik twijfel er niet aan dat hij het meent en het doet me goed dat te horen. In zijn armen voel ik me mooi en sexy. Maar ik ben ook geil en ik wil hem in me. Ik sjor aan zijn broekriem en als alles los is, begin ik zijn broek naar beneden te stropen. Hij staat alleen nog in een boxer voor me, maar ik zie dat hij ook in volledige staat van opwinding is. Als ik op mijn beurt op mijn knieën voor hem ga zitten en zijn boxer naar beneden trekt, springt hij tevoorschijn. Hard en steigerend als een wild paard. Zijn eikel glanst van het voorvocht dat in grote druppels naar buiten geperst wordt. Ik neem hem in mijn mond en verwen hem met mijn tong en mijn lippen.

Dan trekt hij me overeind en neemt me mee naar het bed. Ik ga liggen en hij komt naast me liggen. Zijn lippen vinden opnieuw de mijne en we kussen hartstochtelijk. We strelen elkaar. Ik leg mijn hand om zijn pik en trek hem langzaam af. God, wat is hij hard! Hij rolt zich op me, en ik spreid mijn benen om hem toegang te geven tot mijn heiligdom. Ik kreun als hij tussen mijn schaamlippen naar binnen dringt en mijn vagina over de hele lengte streelt met zijn harde pik. Ik sla mijn benen om hem heen om hem nog dieper naar binnen te trekken. Langzaam begint hij me te neuken. Hij houdt het tempo laag, waardoor we van elkaar genieten, maar het orgasme voorlopig niet in beeld komt. Ik heb nooit eerder zo geneukt. Mijn ex was van het ruigere werk. Hij wist me met zijn gebeuk regelmatig twee orgasmes te geven voordat hij zelf kwam. Lekker, maar dit is zoveel meer. Dit is niet alleen een vereniging van twee lichamen, maar ook van twee zielen. Ik geniet van zijn langzame bewegingen. Hijgend en kreunend neem ik elke stoot, elke streling, in ontvangst.

Langzaam verhoogt hij het tempo en neemt het fysieke genot toe. Hij vergeet niet ook de rest van mijn lichaam te beminnen. Zijn handen zijn overal, we zoenen elkaar hartstochtelijk. We zweten en we neuken alsof er even niets anders op de wereld bestaat. Hij verhoogt opnieuw het tempo en zijn stoten worden ook harder en dieper. Mijn clitoris schuurt bij elke stoot langs zijn schaambeen. Ik heb geen idee hoelang we neuken. Tijd heeft geen betekenis meer. Ik hoor hem hijgen en kreunen. Diep van binnen voel ik mijn orgasme komen. Met een luide kreun onderga ik het. De warmte van het orgasme trekt door mijn lichaam. Mijn hersenen gaan even op non-actief om dit hoogtepunt te kunnen verwerken.
“Oh god, oh god, ik kom!”, hoor ik mezelf in de verte roepen.

Als ik me weer bewust wordt van mijn omgeving hoor ik hem zachtjes grommen. Zijn laatste stoot brengt hem diep in me en ik voel het pulseren waarmee hij zijn hete zaad diep in me spuit. Hij valt zwaar boven op me. Zijn taak zit er even op. Ik sla mijn armen om hem heen en hou hem stevig vast. We hijgen allebei alsof we een marathon hebben gelopen. We strelen en zoenen nog een tijdje als naspel. Dan val ik in zijn armen in slaap alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ik deze nacht bij hem blijf.

De volgende ochtend zet hij me thuis af. Natuurlijk ga ik niet mee naar het kerstfeest met zijn kinderen. Dat zou absurd zijn. Maar ik droom al van meer. Het is Kerstmis en ik ben optimistisch over onze kansen. We geven elkaar een laatste zoen in de auto als we voor mijn huis staan. Mariah Carey brengt op de radio opnieuw haar kerstlied ten gehore: “I just want you for my own, more than you could ever know, make my wish come true, all I want for Christmas is you”. Dit keer voel ik geen verdriet, maar vooral hoop.
“Fijne feestdagen”, zeg ik.
“Fijne feestdagen”, zegt hij terug.
Zijn ogen beloven me alles waar ik van droom en meer.