.


’Oh jeetje’ hoor ik mam mompelen en iets in haar toontje alarmeert me. Pap blijkbaar ook want hij kijkt haar kort aan, richt zich dan weer op de weg en vraagt: ‘wat is er? Slecht nieuws?’ Mam antwoordt: ‘ehm, niet echt, maar de eigenaren van het huis laten weten dat hun dochter onverwacht terugkomt van haar jaar als au-pair in Amerika, ze is daar vastgelopen. Of we er bezwaar tegen hebben dat ze eerst een paar dagen naar haar ouderlijke huis komt, om haar kleding te wassen en zo, voordat ze richting het vakantieadres van haar ouders gaat.’


‘Kut, zitten we een paar dagen met een of andere Oostenrijkse troela opgescheept,’ reageer ik. Pa kan een kort grinnikje niet inhouden voordat hij zegt ‘Jeroen, pas eens een beetje op je woorden.’ Dan, tegen mijn moeder: ‘hebben we een andere optie?’ ‘Ik denk het niet’ antwoordt ze, ‘in deze tijd is in Kitzbühel alles volgeboekt en dat meisje kunnen we niet de toegang tot haar eigen thuis weigeren, dus…’ Ja, dus klopt het wat ik zei en zitten we de eerste dagen met een meid om ons heen.
Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om nog mee te gaan op wintersport, maar omdat mijn ouders dit jaar naar Kitzbühel wilden en daar over een week de ‘Hahnenkamm Rennen’ zijn, vond ik het wel chill om toch nog een keer mee te gaan. Kitzbühel staat dan helemaal stijf van de feestjes voor die topskiërs en hun fans, dat wil ik wel eens beleven.

Al van dat ik me kan herinneren gaan we ieder jaar op wintersport en vooral snowboarden is in al die jaren echt mijn ding geworden. Het liefst ga ik iedere dag vroeg op pad, zoveel mogelijk plekken zoeken waar nog niemand is geweest en dan afdalen in de tiefschnee. Mijn oudere zus Saskia en ik waren dan onafscheidelijk, hoewel ze een meisje is hebben we onwijs veel lol gehad samen. Nu ze in Maastricht studeert gaat ze niet meer mee en was er voor mij eigenlijk ook wel de lol af, maar Kitzbühel, ja, dat wil ik toch nog wel een keer beleven.

Alles was echter al maanden van tevoren volgeboekt, en toen kwamen mijn ouders op het idee om mee te doen aan huizenruil, via een website die daarin bemiddelt. En zo kwamen we dus aan een huis op een helling boven Kitzbühel, hartstikke dicht bij de skiliften en volgens de foto’s met een fantastisch uitzicht. Die Oostenrijkers hebben geruild met mensen in Frankrijk en die komen weer naar in ons huis in Den Bosch. Ons huis moest dus leeg beschikbaar zijn en mijn ouders gaven me toen de keuze, of meegaan, of bij een vriend of familie gaan logeren. En hier zit ik dus…

Blikseminslag

Het zit onderweg behoorlijk tegen, al in Duitsland begon het te sneeuwen en werd het éen grote puinhoop op de weg. Gelukkig kwamen we niet echt vast te staan, maar het ging wel heel langzaam en het is al tegen middernacht als we bij het huis arriveren. Het is donker, het sneeuwt nog steeds flink en er is dus niks te zien van de omgeving waarin we terecht zijn gekomen.

Tot verrassing van mijn ouders en mij zijn alle ramen van het huis fel verlicht. ‘Zou die dochter er al zijn?’ vraagt mijn moeder zich af. ‘Ik kreeg uit het berichtje de indruk dat ze pas morgen of zo zou arriveren.’ Ik had er al de pest in dat het zo lang heeft geduurd en nu heb ik het wel helemáal gehad, niet éen dag even voor onszelf. Even later baggeren we door de kniehoge sneeuw naar de voordeur van het huis en net als we die bereiken zwaait hij open en wordt er geroepen ‘Herzlich wilkommen!’

Dat is het moment dat de bliksem inslaat. Alles kantelt en deze aankomende week ziet er ineens heel anders uit. Want daar voor mij staat het mooiste meisje dat ik ooit in mijn leven zag. Lief om te zien, lange donkerbruine haren en zwoele ogen. Ik schat haar zo ongeveer even oud als ikzelf in, rond de achttien jaar en ondanks de kou is ze alleen maar gekleed in een bloesje en rok. Als we eenmaal binnen zijn begrijp ik overigens wel waarom ze zo luchtig gekleed is, want het is er loeiwarm.

Ze stelt zich voor als Heidi en neemt ons dan mee naar een grote keuken waar ze een grote pan warme chocolademelk en een schaal met sandwiches klaar heeft staan: ‘toen mijn moeder van de toestand op de wegen hoorde appte ze dat ik hiervoor moest zorgen, want jullie zouden volgens haar wel honger hebben.’ Nou, dat klopt, gretig bestormen we de sandwiches en terwijl we eten kijken neemt iedereen de kans elkaar wederzijds wat de observeren. Het is duidelijk dat Heidi in éen keer ons alle drie heeft weten in te pakken.

Als pap zijn jasje uitdoet zegt ze: ‘sorry dat het hier zo warm is, ik kom net uit Texas en deze kou ben ik helemaal niet meer gewend.’ ‘Hmm…’ bromt pa, ‘geeft niet hoor, het is je eigen thuis.’ En dan heel direct, zoals alleen pap dat kan: ‘Hoe lang blijf je?’ Heidi verschiet een beetje van kleur: ‘ehm…, ja ehm…, mijn moeder apptje jullie dat het om een paar dagen zou gaan. Maar liefst zou ik tot na de skifeesten blijven, tot volgende week dus…’ Mijn vader kijkt eerst mam aan en zij kijkt weer naar mij. Ik reageer door mijn schouders op te halen en zeg ‘prima, gezellig wel.’ Pa: ‘nou, je hoort het Heidi, prima dus.’ We praten nog even wat en dan is het bedtijd, want we zijn alle drie bekaf. Mijn kamer is lekker ruim en eenmaal in bed spookt ze nog even door mijn hoofd, maar dan ben ik toch al snel vertrokken.

Bonusmeisje

De volgende morgen ben ik vroeg wakker, trek mijn trainingspak aan en ga dan eerst in het huis op ontdekking uit, om een beetje te zien waar we terecht zijn gekomen. Het is een traditioneel Oostenrijks chalet, precies zoals je je dat altijd voorstelt, met veel hout, zowel binnen als buiten. Mijn slaapkamer heeft een balkon en daar kijk ik mijn ogen uit. Het huis staat hoog boven Kitzbühel, dat zich beneden in het dal uitstrekt. Het is een mooi stadje om te zien, alle daken wit besneeuwd, met overal flonkerende lichtjes van de feestverlichting en van auto’s die langzaam door de straten rijden. En dan die stilte, het is hier stiller dan stil.

Maar het mooiste zijn toch de bergen om ons heen, indrukwekkend zoals ze het landschap bepalen, met hun hoge toppen en beboste hellingen, die nu allemaal bedekt zijn onder een dikke laag sneeuw. Het sneeuwt niet meer, de zon komt net op en het is overweldigend mooi hoe de hele omgeving straalt en schittert in het pure wit. En, wat de Oostenrijkse familie al beloofde, op nog geen tweehonderd meter van het chalet zie ik de stoeltjesliften. Ze staan nog stil maar dat belooft wat straks, ik verheug me nu al om er op uit te gaan.

Als ik beneden kom is er nog niemand te zien. Het interieur is typisch Oostenrijks, houten balken, houten deuren, houten kasten, houten stoelen, houten zithoek in de keuken, alles hout! Het meeste is ook nog bewerkt met tierelantijnen en toch is het niet echt kitscherig, eigenlijk wel gezellig. Er is nog niemand op en het lijkt me een goed idee om eerst maar eens de tassen met eten uit de auto halen, die we vanuit Nederland meenamen voor de eerste dagen. Mijn zus Saskia en ik hebben thuis van jongs af aan altijd met onze ouders mee de klusjes gedaan en het voelt als vanzelfsprekend dat ik dit nu doe. Met etiketjes is op enkele kasten aangegeven dat wij die kunnen gebruiken en daar berg ik alle houdbare eten in op, de rest gaat de koelkast in.

Dan ga ik de tafel dekken voor het ontbijt. Ik ben daar nog mee bezig als Heidi de trap af komt en opnieuw verbijstert het me hoe mooi ze is. Ze ziet er met haar slaperige koppie en pyjama met badjas zo lief uit, ik moet me echt inhouden om haar niet aan te staren. ‘Goeiemorgen’ zegt ze dan, ‘ik hoorde je al rommelen.’ Als reactie grijns ik alleen maar. Gelukkig beheerst ze het Engels goed, wat mij dankzij al het gamen ook prima ligt, waardoor we gemakkelijk met elkaar kunnen praten. Als ik tegen haar zeg hoe mooi ik het hier vind haalt ze haar schouders op: ‘dat is wel zo, toch was ik blij hier een tijdje weg te zijn. Het benauwde me allemaal, die bergen, dit stadje, vati und mutti…’

Ja, dat op zich herken ik wel, ik wil ook binnenkort het huis uit. Sinds Saskia weg is zijn alle ogen van mam en pap nu steeds op mij gericht, ik heb het daar wel mee gehad. Dan, ik moet het weten: ‘waarom ben je eerder teruggekomen uit Texas?’ Heidi zwijgt tamelijk lang en ik reageer dan door sorry te zeggen, dat ik er natuurlijk niks mee te maken heb. Heidi kijkt me aan en begint te praten: ‘nee, ’t is oké, ik wil het wel kwijt.’ Dan vertelt ze dat ze bij een typisch rijk Amerikaans gezin was terecht gekomen, met vier verwende kids en een vader en een moeder die meer met zichzelf dan met hen bezig waren. Het was hard werken en vaak spitsroeden lopen tussen die kinderen.

Dat kon ze op zich allemaal nog wel aan, totdat die man handtastelijk werd. Al vanaf het begin voelde ze zich constant door hem bekeken, maar toen hij op een dag haar kamer binnenkwam en bekende dat hij verliefd op haar was en seks met haar wilde was de maat vol, waarna ze overhaast is vertrokken. Het voelde voor haar alsof een droom kapotsloeg. Eerst die moeilijke kinderen met ouders die het amper interesseerde en toen ook nog die geile vent…

Terwijl ze dit vertelt zijn haar tranen op komen zetten en ik ga naast Heidi zitten om haar te troosten. Als ik een arm om haar heen sla laat ze zich tegen me aanzakken, waarna we zo een tijdje in stilte zitten. Ondanks haar verdriet geniet ik van het contact, ik had me van alles bij deze vakantie voorgesteld, maar niet dit, het voelt als een onverwachte bonus.

Ontladen

Met mijn arm om Heidi heen droom ik even een beetje weg, ik lig best goed bij de meisjes maar toch had ik nog nooit een relatie. Ik had daar ook nooit behoefte aan, maar nu voelt dat heel anders, dit meisje maakt iets in me wakker dat ik nog niet kende. Ze is zo lief om te zien en zoals ze nu een beetje verdrietig is, het maakt dat ik haar wil beschermen…

Als Heidi haar tranen droogt kom ik weer tot mezelf en ga gauw weer op mijn eigen stoel zitten. Allebei een beetje verlegen met de situatie beginnen we aan het ontbijt en dan, om de stilte te doorbreken, vraag ik haar waar ik mooie tiefschnee kan vinden. Heidi springt enthousiast op en komt terug met een kaart van het skigebied, die ze vervolgens op de tafel uitspreidt. ‘kijk’, wijst ze aan, ‘wij wonen hier, onder aan de pistes op de ‘Horn’. Als je straks deze lift nog verder omhoog neemt ga je over de top heen en daarachter komen maar weinig mensen, daar vind je nog ongerepte hellingen.’ Dat ziet er ideaal uit, vanaf hier maar éen lift.

‘En waar zijn nou die skiwedstrijden?’ ‘Ohw, kijk, daar aan de andere kant van Kitzbühel, dat is de Hahnenkamm’ en Heidi wijst op de kaart een gebied vol pistes aan. ‘De beroemdste daarvan is de Streif, best wel steil en gevaarlijk en daar gaan ze dan met snelheden tot ver over de honderd vanaf! Als je daarboven met de liften nog verder gaat kom je in het gebied van Kirchberg, daar heb je nog veel meer pistes.’ Nou, voorlopig heb ik denk ik wel genoeg aan die Horn hierboven. Zo meteen maar eens op pad, hoewel ik het wel jammer vind weg te gaan, want inmiddels hebben Heidi en ik echt een leuk contact.

Als ik me even later ga omkleden kan ik het niet laten om mezelf af te trekken, ik raak helemaal verkikkerd op die meid en ben er behoorlijk geil van geworden. Omdat ik me toch moet douchen trek ik alles uit en werk voor de spiegel staand eerst mijn pik omhoog tot hij hard en stijf is. Ik ben tevreden met mijn lijf, ik sport veel waardoor ik er afgetraind uitzie en verder heb ik blonde krullen en blauwe ogen. Op de een of andere manier hebben de meisjes altijd veel interesse in me en hoewel ik dus nog nooit een relatie had heb ik al best wel regelmatig seks gehad.

Ondertussen sjor ik aan mijn pik tot dat lekkere gevoel opkomt, waarna ik op bed op ga liggen, op mijn rug, tegen het kussen aan het hoofdeinde. Met Heidi voor ogen trek ik me verder af, net zo lang tot ik het zaad op voel komen zetten. Terwijl ik met mijn ene hand blijf doortrekken leg ik de andere om mijn ballen en kneed ze wat, ze zijn zo lekker gevoelig als het zaad wordt verzameld om naar buiten geschoten te worden. Niet veel later gebeurt dat ook en er staat flink wat druk op want de eerste straal komt zowat tot tegen mijn kin. De rest belandt op mijn borst en buik en genietend van het contact met mijn lichaam wrijf ik het daarna uit, mezelf voorstellend dat Heidi dat doet.


Als de spanning eraf is wordt het tijd om de sneeuw in te trekken. Ik douche me snel, kleed me daarna warm aan en hang mijn rugzak met eten en drinken om. Ik check of mam en pap al wakker zijn maar daar is nog steeds alles rustig, nou ja, rustig, ik hoor wel wat gerommel maar daar wil ik verder niks van weten. In de keuken zwaai ik nog even naar Heidi die op haar telefoon bezig is, pak dan mijn snowboard en stap naar buiten.

De overgang is zo bizar groot, het is éen puur-witte wereld. De zon is inmiddels boven de bergtoppen tevoorschijn gekomen en zet alles in een verblindend licht. Op hetzelfde moment dat die indrukken binnenkomen voel ik me ineens zo gelukkig, dat ik zojuist met een leuk meisje praatte en dat ik hier nu loop. Ik verheug me echt op de komende dagen…


Liefs, Zazie

.