Mijn baan bij het bedrijf Basic Fragrances was een schot in de roos. Vanaf het moment dat ik van de middelbare school kwam had ik de ene studie na de andere opgepakt, maar niets kon mijn aandacht lang boeien.
Het was ook geen verrassing. De beroepskeuze test in het eindexamenjaar was er heel duidelijk in: “We kunnen er geen touw aan vast knopen; Peter (dat ben ik dus) is overal in geïnteresseerd maar nergens vinden we die diepte in zijn interesse die benodigd is om een advies te kunnen geven.”

Ik ging dus na de vijfde geflopte studierichting voor een uitzendbureau werken en verdiende op die manier een beetje geld. Ik woonde natuurlijk nog bij mijn ouders, maar ik keek toch stiekem rond of ik niet iets kon vinden om zelfstandig te kunnen gaan wonen.

Een van de baantjes was bij een slijterij. Ik werkte in het magazijn en hielp ook bij het opstellen van de spullen voor de wijnproeverij die ze elke maand in het gebouwtje naast de winkel hielden.
Bij één van die gelegenheden was er een speciale gaste die bekend stond om haar fenomenale kennis en smaak. Ze stond in het magazijn met mijn baas Jan, de eigenaar van de slijterij te praten en het ging erover dat een ongetraind persoon volgens haar niet eens blind het verschil kon proeven tussen een beaujolais en een bordeaux.
Mijn baas bestreed dat, want het was een onderdeel van de proeverij, maar zij bleef er bij.
Omdat ze er niet uit kwamen riep de vrouw plotseling mij er bij. Ik stond juist voor die blinde test een serie flessen te openen en over te gieten in karaffen met nummers er op, anders konden de klanten de wijnen misschien aan de karakteristieke vorm van de flessen herkennen. Bij het overgieten van de wijn wolkte telkens de geur naar me toe en ik stond er van versteld hoeveel verschil daar tussen zat, dus toen ik haar die uitspraak hoorde doen, was ik behoorlijk verbaasd; ik hoefde de wijnen niet eens te proeven; ik rook zo ook wel wat het was.

“Jan, schenk eens een Fleury een Pomerol en een Shiraz in” vroeg de vrouw “dan mag die jongen die eerst proeven, en dan laten we het hem daarna nog eens geblinddoekt proberen.” En toen tegen mij “wil je dat proberen?”
Ik knikte.

Ik kreeg de glazen één voor één aangereikt met de informatie wat het was. Ik herkende ze meteen als karaf zeven acht en twaalf, want aan mijn geheugen mankeert niets. Ik nam telkens een klein slokje en spuugde dat in een emmer en at een stukje stokbrood er tussen door.

Daarna deden ze me een blinddoek voor en gaven me weer één voor één de glaasjes. Ze begonnen met de Pomerol. Maar deze keer nam ik geen slokje, maar ik rook er alleen maar aan terwijl ik de wijn in het glas liet walsen. “Dit is de bordeaux, en die zit in karaf acht. De tweede was de Fleury, en die zit in karaf zeven en de laatste was de Shiraz en die heb ik daarstraks in karaf twaalf gedaan” zei ik.
De vrouw stond met haar mond open en Jan pakte de lijst er bij “en de karaffen kloppen ook nog” stotterde hij.
De vrouw keek me aan “wat doe jij in dit magazijn? Jij kunt iets dat bijna niemand kan. Jouw reukvermogen is goud waard!”

Ik had daar nog nooit over nagedacht, maar ik wist wel dat ik in een bloemenwinkel soms naar buiten moest vluchten vanwege de overdonderende hoeveelheid geuren die erop me af kwamen. Mijn moeder verklaarde dat altijd door te zeggen dat ik allergisch was voor sommige soorten stuifmeel en ik ging daar nooit verder op in, ik was altijd blij dat ik weer buiten stond.

Die dag, tijdens de proeverij heb ik gewoon mijn werk gedaan, hoewel ik mezelf telkens testte door stiekem even de geur van een wijn op te snuiven en het viel me op dat ik na een paar pogingen moeiteloos de verschillen tussen de diverse soorten wijn kon onderscheiden. En toen ik die avond op de fiets naar huis ging dacht ik na over wat de vrouw gezegd had.

Twee dagen later kreeg ik een uitnodiging van haar om mee te gaan naar een bedrijf van een relatie van haar. Die relatie was directeur van een bedrijf dat geurstoffen produceerde.
Daar introduceerde ze me als iemand met een uitzonderlijk reuk vermogen. En ze wilde dit door de man laten testen. Ik had dan wel drie soorten wijn kunnen onderscheiden, maar deze test ging een stap verder. Maar de test verliep zo goed en de man was zo onder de indruk van mijn vermogen om de kleinste geur nuances te onderscheiden dat hij me onmiddellijk een baan aanbood.

Dat was veertien jaar geleden en ik was inmiddels dé autoriteit op mijn vakgebied geworden. Het werk was me op het lijf geschreven en de sfeer in het bedrijf was prima. Maar ik was helaas nog steeds vrijgezel en ik had maar één hobby en dat was wandelen. En in de vrije natuur genoot ik van de veelheid van geuren die er waren, alleen werd dat vaak verpest door uitlaatgassen en dat wat eer uit fabrieksschoorstenen walmde. Daarom was het mijn grote wens om een keer helemaal van de poolcirkel naar het zuidelijkste puntje van Italië te lopen en daarbij grote wegen en vooral steden te mijden. Maar daarvoor had ik wel een heel lange periode van verlof voor nodig. En ik durfde dat eigenlijk niet te vragen want ik wilde geen voorkeurspositie op ons lab hebben. Maar toen ik dat een keer opbiechtte tegen een collega zei die meteen “onzin man, je werkt hier al zo lang, je bent veel te bescheiden!” en hij ging meteen met mijn verhaal naar de directeur.

Een uur later moest ik op zijn kantoor komen.
“Peter ik heb zojuist gehoord van jouw wens om zo’n lange wandeltocht te maken, en nu heb ik eindelijk de kans om jou eens iets extra’s te geven. Je wilt nooit een bonus omdat je dat niet eerlijk vindt tegenover je collega’s maar ik wil dat je dit accepteert. Je gaat met het vliegtuig naar de poolcirkel je gaat wandelen naar Zuid Italië en je vliegt vanuit Syracuse weer terug naar Nederland. Je salaris gaat gewoon door, maar er is één voorwaarde: elke plant die je onderweg tegenkomt die je niet kent stuur je naar het lab, zodat we die op bruikbaarheid kunnen onderzoeken. Dat zullen er niet zo heel veel zijn, want jouw plantenkennis en kennis van hun etherische eigenschappen is fenomenaal, maar als we het zo doen, kan ik het prima verantwoorden als botanisch onderzoek.”
Ik hoefde niet lang na te denken. “Het is al zo lang mijn wens, en nu wordt het me zo aangeboden, ik doe het!”
En na een gedegen voorbereiding ging ik op pad.

Het verliep precies zo als ik had gehoopt; Het stuk door Scandinavië was woest en soms onherbergzaam, maar de natuur was overweldigend mooi en ook de ervaring om dagenlang niemand te zien of te spreken, gaf me een heerlijke rust.
Ik had door Duitsland en Oostenrijk met behulp van militaire stafkaarten een route uitgezet die langs zo min mogelijk grote plaatsen voerde en zo was ik begin november aangekomen in Tirol.

Ik wandelde over een rotsachtig pad in de bergen daar toen mijn aandacht werd getrokken door een paar kleine plantjes die tegen de verdrukking in naast een rotsblok groeiden. Ik knielde er bij en hield mijn hand onder de bloempjes. Beide plantjes hadden dezelfde bladeren, maar hadden twee verschillende bloeivormen, waarschijnlijk mannelijke en vrouwelijke plantjes; de ene leek een beetje op de bloem van een fuchsia, bijna fallusachtig en de bloemetjes aan de andere plant waren een soort harige roze driehoekjes met een soort spleetje die, ik kan het niet anders zeggen, sprekend leken op de geslachtsdelen van een vrouw. Ik had ze nooit eerder gezien en ik wist zo langzamerhand best wel veel van bloemen en bloeivormen dus ik was verbaasd; bij mij op het lab had ik alles wel eens een keer langs zien komen, maar dit nog nooit, dat wist ik zeker.
Opeens stond er een oude vrouw naast me.
“Heb je gevonden wat je zocht?” vroeg ze met een heel bijzondere zangerige stem.
“Ik weet niet wat ik heb gevonden” zei ik “ik heb deze plantjes nog nooit gezien”
“Nee dat klopt” zei de vrouw “het kruid laat zich niet door iedereen vinden”
Ik vond dat een wat mysterieuze opmerking, maar vroeg toen als bij een ingeving “zijn ze dus zeldzaam?”
“Nee hoor” zei de vrouw “kijk maar om je heen.”
En toen ik om me heen keek zag ik dat er om het rotsblok tientallen van die plantjes stonden van beide soorten.
“Jij weet wat je met deze bloemetjes moet doen” zei ze “pluk zoveel als je nodig hebt, maar vermeng de twee soorten niet.”
Ik knipte een behoorlijk aantal plantjes af en verpakte ze zoals de vouw had gezegd, apart van elkaar en deed ze in mijn rugzak in de plastic containertjes die ik daarvoor bij me had. Maar toen ik nog wat aan de vrouw wilde vragen was ze er niet meer, ze was net even plotseling verdwenen als ze was verschenen. En toen ik me omkeerde naar het rotsblok, lag dat weer tegen de onbarmhartige kale berg en was er in de wijde omtrek geen plantje meer te bekennen.
Ik keek even in mijn rugzak, maar daar lagen de twee pakjes die ik er zojuist in gedaan had. Ik haalde mijn schouders op en vervolgde mijn tocht.

Bij een hooggelegen Gasthof werd ik gastvrij ontvangen door de waardin. Het was een vrouw van ongeveer mijn leeftijd met een vriendelijk gezicht en ze was gekleed in een traditionele dirndl die haar flinke boezem bij elkaar perste tot een indrukwekkend décolleté maar met een keurige rok tot even over haar knieën. Ik hoopte heel even dat ze Heidi zou heten, maar ze stelde zich voor als Inga. Ik vertelde dat ik Peter heette.
“Vati und mutti zijn een weekje naar familie” vertelde ze “en als zij er niet zijn run ik de Gasthof. Er is dan helaas geen keuze voor het diner, want ik moet dan alles in mijn eentje doen, dus alle gasten krijgen hetzelfde.”
Ik keek om me heen. Er was niemand behalve zij en ik.
“Tsja het is rustig” grinnikte ze “Wil je straks wildzwijn ragout met spätzle? Dat heb ik voorbereid”
“Heerlijk” zei ik, “maar kan ik me even opfrissen? Ik heb de hele middag gelopen en een bad zou welkom zijn.”
Ze wees me mijn kamer en toen ik mijn rugzak op de tafel legde zei ze “Oh ik heb de handdoeken vergeten op te hangen.”
“Leg die maar op de stoel als ik zodirect sta te douchen” zei ik. De badkamer had een glazen deur, maar ik ging er vanuit dat die wel zou beslaan wanneer ik onder de douche stond.
Even later zag ik door de half beslagen deur dat Inga de kamer binnenkwam en demonstratief met haar rug naar de badkamer gedraaid liep om de handdoeken op de stoel te leggen. Maar toen ze wegliep kon ze het niet laten om heel even een snelle blik in mijn richting te slaan. Ik had het verwacht, dus ik deed alsof ik de andere kant op keek maar zag wat ze deed via de spiegel.
Ik kleedde me aan in een comfortabel zacht flanellen joggingpak en ging weer naar de gelagkamer en bestelde een bier en een schnapps. Maar toen ze het stond in te tappen bood ik haar ook een drankje aan. “Dan kunnen we samen drinken, er is verder toch niemand.” We gingen aan de Stammtisch zitten en ik vertelde over de voetreis die ik aan het maken was. En dat ik de vijfduizend kilometer van de poolcirkel tot Sicilië in ongeveer een half jaar hoopte te volbrengen.
“Nou dan is het te hopen dat het een beetje mooi weer blijft, want er is een sneeuwstorm voorspeld” zei Inga.
Ik haalde mijn schouders op en zei “Dan blijf ik gewoon lekker hier; het is hier warm en gezellig en ik heb boeken mee, dan kunnen we elkaar bij de open haard gezelschap houden.”
Even later barstte een sneeuwstorm van epische proporties los. Inga keek naar buiten en zette een ontvanger aan waarmee de noodhulpdiensten konden worden beluisterd.
We besloten om samen te eten en luisterden ondertussen naar de berichten die langskwamen, totdat Inga me opeens gebaarde stil te zijn. We luisterden gespannen en een paar minuten later wisten we dat we voorlopig ingesneeuwd waren omdat de wegen waren geblokkeerd door dikke pakken sneeuw en ze zei meteen “Dit kan best wel even duren want deze weg wordt als laatste vrijgemaakt, omdat hij alleen maar in het seizoen door toeristen wordt gebruikt als verbinding tussen het dorp en dit Gasthof.”
Ze gooide nog een blok hout op het vuur, sloot de buitendeur af en kwam weer bij me zitten.

Ik vertelde over mijn werk als geuren specialist en dat ik om die reden altijd op zoek was naar bloemen en planten die mogelijk van pas konden komen bij het samenstellen van tincturen en parfums. Maar ook dat ik die middag plantjes had gevonden die ik nog nooit had gezien.
“Laat ze eens zien” zei Inga “misschien weet ik wat het is.”
Ik haalde de pakjes uit mijn rugzak en legde die op tafel. Maar ik zag dat ze al een beetje slap hingen.
“Heb jij toevallig zuivere alcohol in huis?” vroeg ik want ik wist dat in deze streken vaak vruchten en kruiden werden ingelegd in heel sterke alcohol om ze te conserveren. “Oh ja hoor, zesennegentig procent, is dat sterk genoeg?”
Ik kreeg twee flessen en deed daar de plantjes in. Uit voorzorg had ik handschoenen aangetrokken want ik wist niet waar ik mee te maken had en de vreemde gebeurtenissen van die middag maakten me extra voorzichtig. Ik vulde de flessen tot de rand en sloot ze hermetisch af. Daar waren ze ook voor bedoeld; de mensen hier maakten vaak kruidenaftreksels die maanden moesten trekken. Maar van beide varianten hield ik een takje apart.
Inga zat vlak naast me en keek aandachtig naar de plantjes. Vooral de bloemetjes hadden haar aandacht. “Kijk die bloemetjes…” fluisterde ze “ik heb er wel over gehoord, maar ik heb ze nog nooit in het echt gezien. Er wordt zelfs beweerd dat ze bijna magische krachten hebben. Kijk dat ene plantje is net een ehh… ehh… een mannenpiemel en dat andere bloemetje zou zomaar een poesje van een vrouw kunnen zijn. En ze pakte het vrouwelijke plantje en ik zag haar blik vervagen. Ze kreeg een blos op haar wangen en ze begon onrustig te bewegen. Ze maakte schijnbaar onbewust de vetertjes van haar dirndl losser zodat haar borsten de ruimte kregen en omvatte een tiet. Ik zag het een beetje verbaasd aan maar legde nog steeds niet het verband met de plantjes. Pas toen ik het andere plantje met het fallusachtige bloemetje pakte voelde ik een onstuitbare lust door me heen trekken en de aanwezigheid van de rondborstige Inga maakte dat ik haar zo zou willen bespringen. Daardoor zwol mijn pik op in mijn broek en was binnen een paar seconden omhoog gekomen tot volledige oorlogssterkte.
“Het is Aphroditekruid” kreunde ze “en we hebben het allebei aangeraakt!” Ze hijgde toen ze me aankeek en ik zag in haar blik dat ze hetzelfde wilde als ik. Dat we elkaar pas een uur geleden hadden ontmoet maakte niets uit.
Ze stond op en trok me mee naar het berenvel voor de open haard. Daar liet ze het bovendeel van haar dirndl naar beneden vallen zodat haar geweldige borsten naar buiten flopten en ze trok mijn broek van mijn kont “Doe het Peter, neuk me!” hijgde ze. Ik kon nog maar aan één ding denken en graaide in haar tietenweelde en zij greep mijn pik die wel twee keer zo dik leek als anders en rukte er ongeduldig aan. We gingen tegelijk liggen en ik sloeg haar rokken op om de traditionele broek te vinden met de ruches en het open kruis. Ze trok me naar zich toe en geleide mijn paal naar haar pruim. Twee seconden later lag ik op het weelderige lijf van Inga en zat ik totaan mijn ballen in haar hete soppende kut en begonnen we aan een wilde naaipartij alsof we het al jaren met elkaar deden. Waar ik het vandaan haalde weet ik niet maar een uur later hadden we elkaar minstens vijf keer de hemel in genaaid en elke keer pompte ik haar kutje helemaal vol wat door haar met gejuich werd begroet tot we beiden langzaam in elkaar zakten en in elkaars armen lagen uit te puffen. Het berenvel had een stevige schoonmaakbeurt nodig, maar Inga lachte toen ze dat zag en trok me overeind. Ze sloeg haar armen om me heen en kuste me langdurig op mijn mond en zei toen. “Jemig zo lekker heb ik in jaren niet geneukt, maar nu wil ik een grote pul bier.”
Ze liep naar de biertap met het bovenstuk van haar jurk afhangend van haar heupen en haar heerlijk dikke tieten bloot heen en weer slingerend. Het kan niet anders of het zaad van al die erupties droop langs haar benen maar ze kwam terug met de pullen bier en ging gewoon zitten op de jurk. Ze was nog steeds een beetje euforisch.
We klonken met de pullen en ze begon “Ik herinner me nu dat mijn grootouders een doosje hadden en daar zaten twee verdroogde takjes in, en dat doosje werd ‘het liefdesdoosje’ genoemd en het stond op hun slaapkamer. Maar het staat nu in de vitrinekast en er zit niets meer in. Zal ik het eens pakken?” Ze stond op en ging naar de woonkamer die achter de gelagkamer was.
Toen ze met het kistje terugkwam legde ze het voor ons neer en deed het open. Het was langwerpig en had twee gescheiden compartimentjes, het leek een beetje op een kistje voor een pennenset maar dan wat langer.
Ik keek in de compartimentjes en zag dat in de bodem van het ene compartimentje een naakte man met een forse fallus was gesneden en in het andere een liggende naakte vrouw met opgetrokken benen en daartussen onmiskenbaar een bloot kutje. “Mijn ouders hebben de verdroogde takjes weggegooid en het kistje in de kast gezet, ze vonden het ook een beetje vreemd omdat er van die obscene snijwerkjes in zaten.
Ik grinnikte. “Tijd om het weer in ere te herstellen” zei ik en met mijn hand in een rubberen handschoen legde ik de takjes in de daarvoor bestemde plaats.
“Wanneer je ouders terugkomen kan je ze uitleggen hoe ze het kistje kunnen gebruiken” lachte ik.
Maar Inga had andere plannen. “Ik zet het op mijn kamer en we gaan ons niet vervelen in de tijd dat we hier ingesneeuwd zijn” grijnsde ze. Ze sloot de luiken en bij het warme licht van de lampen met het voor die streek zo kenmerkende gele glas namen we plaats op een bank bij de open haard.
Zo zaten we een tijdje en Inga leunde zijdelings tegen me aan. “Het voelt alsof ik je al jaren ken, heb jij dat ook?” vroeg ze plotseling. Ik trok haar nog wat meer naar me toe zodat ze nu op haar rug lag met haar schouders op mijn schoot. Ik streelde haar borsten en boog me naar haar toe om ze te kussen.
Ze keek omhoog naar me. “Ik ben al vijfendertig en mijn ouders hebben de moed al opgegeven; zij denken dat ik nooit een leuke man zal tegenkomen en nu voel ik me verliefd worden op een bezoeker van ons Gasthof die ik nog maar drie uur ken, maar waarmee ik van die drie uur wel een uur lang heb liggen neuken als een konijntje.”
“Ik ben ook vijfendertig” zei ik een beetje dommig. “Maar ik vind je hartstikke leuk. En je bent ten minste niet zo’n mager scharminkel” Ik pakte de zoom van haar rok en trok die omhoog tot haverwege haar dijen. “Wat heb je heerlijke benen” fluisterde ik en streelde het warme fluweel. Ze spreidde ze een beetje en humde tevreden. “We gaan straks weer heerlijk vrijen maar dit is ook zalig” zei ze “ga nog maar even door zo, ik voel het alweer, ik word alweer helemaal warm” en toen ik haar liefdes koepeltje bereikte en er zacht over streelde voelde ik bij mezelf ook alweer de warme wellust door me heen gloeien. En het was dan ook geen wonder dat Inga opstond en na de lichten te hebben uitgedaan me als vanzelfsprekend meevoerde naar haar slaapkamer.
Daar verdween de prachtige dirndl op een hoopje op haar stoel gevolgd door mijn jogging outfit en daar kusten we elkaar opnieuw heel intens, waarna we als twee verliefde tieners in haar bed doken. Voor het eerst zagen we elkaar helemaal naakt en weer laaiden golven van pure lust door ons heen. Elke aanraking was heerlijk en toen ik mijn mond over haar venusheuvel liet gaan en mijn tong haar klitje beroerde voelde ik dat mijn pik al weer op barsten stond.
Inga ervoer hetzelfde en hijgde dwingend “Peter doe hem er in!” en op het moment dat mijn eikel haar g-spotje passeerde explodeerde onze lust alweer in een waanzinnig gemeenschappelijk orgasme. Ik ging gewoon door en de euforie van die middag sleurde ons weer mee. We konden niets fout doen, alles was heerlijk en nu onze lichamen helemaal naakt contact met elkaar maakten was elke centimeter hypergevoelig. Het heerlijke orgastische gevoel bleef aanhouden, maar het contact tussen onze lichamen bleef het genot en de lust opjagen totdat we elkaar aankeken en bij ons allebei een rush explodeerde in ons hoofd waardoor we beide even helemaal van de wereld waren.
Kennelijk zijn we toen in slaap gevallen want toen we onze ogen opendeden was het negen uur in de morgen. “Ben je eigenlijk wel aan de pil of zo?” vroeg ik.
Ze schudde haar hoofd en haalde met een lachje haar schouders op. En om de een of andere reden maakte ik me ook geen zorgen; we zouden wel zien…

We besloten om in gemakkelijke kleding te blijven lopen, er kon toch niemand de Gasthof bereiken, dus niemand kon ons storen, want we voelden wel aan dat de erotische spanning tussen ons nog steeds even sterk was gebleven.

Opeens werd er op de deur geklopt. Inga keek verbaasd, want hoe zou iemand door de metershoge sneeuw bij de Gasthof kunnen komen?
Ze ontsloot de deur en deed die open. Voor de deur stond de oude vrouw die ik de dag tevoren had gezien toen ik de plantjes had gevonden.
Ze glimlachte naar ons en zei “goedemorgen Inga en Peter” ik zie dat jullie elkaar hebben gevonden en dat is heel goed.”
Inga bood haarkoffie of thee aan, wat ze beleefd weigerde, maar een glas water wilde ze wel. “Ik ben hier om jullie het gebruik van het kruid uit te leggen. Het kruid dat Peter gisteren heeft geplukt en waar jullie al zoveel plezier van hebben gehad.
Inga en ik luisterden stomverbaasd. Deze vrouw wist alles van ons!
“Ik wist dat jij het juiste met de plantjes zou doen” ging ze verder. Op de takjes in het doosje kom ik zo terug, maar de takjes die je in de alcohol hebt gedaan zijn heel belangrijk. Wanneer die takjes drie dagen in de alcohol hebben getrokken, zullen ze helemaal opgelost zijn” zei ze. “Dan is het klaar. Wanneer je daarna tijdens elke volle maan één druppeltje neemt zal jullie seksleven fantastisch zijn, maar je zal geen kinderen verwekken, nu ook niet. Wanneer jullie wel kinderen willen, dan moet jij, Peter, een druppeltje uit Inga’s flesje nemen en Inga een druppeltje uit het jouwe. Dan zal ze zeker die maand zwanger van je worden. Tijdens haar zwangerschap gebruik je de druppeltjes allebei niet en na de geboorte neem je het beide bij de eerstvolgende volle maan weer en kan je verder gaan zoals daarvoor. Beide flesjes bevatten voldoende druppeltjes voor jullie hele leven.
Ik sputterde wat tegen “ik ben hier nu ingesneeuwd, maar mijn plan is om zodra het kan weer verder te gaan.”
De vrouw keek me aan “jij gaat Inga nooit verlaten en zij jou niet. Jullie bestemming ligt hier.”
“Maar ik heb mijn werk in Nederland” zei ik nog zwakjes.
“Wacht maar af” zei de vrouw en ze richtte zich tot Inga “wil je mij dat kistje geven dat op je nachtkastje staat? Ik wil het graag terug, en jullie hebben het niet meer nodig, want de takjes doen voorlopig hun werk en over twee dagen is het volle maan.”
Dat ze wist dat het kistje daar stond verbaasde ons al niet eens meer.
“Je grootouders hebben het kistje van mij te leen gekregen, maar ze hebben er niet meer aan gedacht om het terug te brengen. En je ouders hebben de verdroogde takjes weggegooid, wat niet slim was want een beetje water zou ze hebben laten opbloeien en dan hadden ze er veel plezier van kunnen hebben zoals jullie ervaren hebben, maar helaas…”
Inga gaf het kistje aan de vrouw. “Bent u wie ik denk dat u bent?” fluisterde ze.
Ze oude vrouw glimlachte en knikte “ik ben Aphrodite” zei ze. En op hetzelfde moment rechtte ze haar rug, haar rimpels verdwenen en veranderde in een beeldschone vrouw met prachtige vlechten in haar opgestoken haren. “Zo heb ik me aan die beeldhouwer getoond” zei ze “en daarom kunnen jullie me nu herkennen. Maar ik ga nu, weet dat het jullie goed zal gaan in je leven, want jullie dragen mijn zegen mee.”
Ze draaide zich om en verdween door de deur naar buiten, maar toen we even later gingen kijken was er geen spoor in de ongerepte sneeuwlaag te zien.

Op dat moment ging mijn telefoon. Ik keek wie het was en het bleek mijn baas te zijn. Hij had beloofd me niet te bellen tenzij het om ernstige zaken ging, dus ik nam op.
“Met Peter, wat is er aan de hand?”
“………………………………..”
“In Tirol, ik ben ingesneeuwd”
“………………………………………………………………”
“Ja dat is niet ver hier vandaan”
“………………………………………………”
“Dat is goed, ik ga naar ze toe zodra de wegen weer vrij zijn, maar dat betekent wel het eind van mijn reis”.
“…………………………………………”
“Ik kan hier voorlopig blijven, ik app je straks het adres en zo.”
“………………………….”
“Ja jij ook.”

Toen ik de verbinding verbrak keek ik naar mijn telefoon alsof het een ding van een andere planeet was.
Inga keek me afwachtend aan. “Dat was mijn baas en hij zei dat er een probleem is bij een grote koffiefirma in Bolzano hier vlak over de grens in Italië. Dat bedrijf is voor eenenvijftig procent eigendom van ons bedrijf en hun ‘neus’, dat is de samensteller van hun melanges, is plotseling overleden en nu heeft mijn baas gevraagd of ik naar ze toe wil gaan om ze uit de brand te helpen tot er een nieuwe is opgeleid, maar dat kan zomaar een jaar duren.”
“Kan jij dat?” vroeg Inga
“Jawel, Basic Fragrances, het bedrijf waarvoor ik werk heeft in Nederland ook een koffietak en daarvoor ben ik ook vaak actief geweest, vooral als het gaat om het samenstellen van melanges.”

Maar omdat we toch nergens heen konden besloot ik om er niet verder over na te denken en we besteedden de rest van de dag in gepaste luiheid en genoten volop van elkaar. Beide waren we al jaren single en ondanks incidentele affairetjes hadden we weinig ervaring, maar de invloed van het kruid maakte dat we onze achterstand razendsnel inliepen.

Toen hoorden we dat de weg naar het Gasthof vrijgemaakt zou worden en dat de sneeuwploegen ons waarschijnlijk tegen de avond zouden bereiken. En daarmee was onze korte liefdesvakantie voorbij en moesten we ons weer netjes aankleden; Inga in haar intussen gewassen dirndl en ik in mijn wandel tenue.

Maar evengoed konden we niet van elkaar afblijven. Dus toen we in de keuken stonden liep het nog even uit de hand. Inga pakte een blik van de bovenste plank van de kast, maar ik zag dat ze daarvoor even op haar tenen ging staan dus ik omvatte haar buik en kuste haar nek. Ze zette het blikje weg en kantelde haar hoofd schuin naar achter zodat ik er goed bij kon en tegelijk duwde ze haar zachte billen tegen mijn kruis. Ze draaide zich een beetje om en legde een tiet in mijn hand en we kusten elkaar weer innig waarbij ze binnensmonds tevreden humde van plezier. Haar borsten waren heel gevoelig en soms had ik het idee dat ze zomaar klaar kon komen wanneer ze lekker gestreeld werden.
“Peter ik moet koken…” protesteerde ze lachend.
“Will je niet eerst een lekker worstje?” grinnikte ik “Hmmm” was het antwoord.
Ik schoof de brede schouderbanden van het lijfje opzij zodat alleen nog maar het geplooide strapless hemdje haar borsten bedekten en ik begon haar te strelen en haar hals te kussen. Ik hoorde haar adem steeds onregelmatiger gaan en toen ik haar zalige fluwelen memmen ontblootte en mijn handen op haar harde tepels legde kermde ze hard en ze steunde me twee handen op het aanrecht en ze kreunde “Oohww Peterrr” en kwam keihard klaar. Ik sloeg haar rok omhoog en duwde mijn pik bij haar naar binnen waar die werd ontvangen door een soppend en kloppend neuktunneltje. Er waren nog maar een paar kletsende stoten tegen haar natte kont voor nodig om haar opnieuw naar een orgasme te brengen en het was zo heerlijk dat ik het ook niet meer hield en haar weer volpompte met warm zaad.
Inga kwam overeind en draaide zich om Met haar dikke warme tieten tegen me aangedrukt kuste ze me en fluisterde “Ik hou van je, Aphrodite heeft ons haar zegen gegeven, we laten elkaar nooit meer gaan, wil je dat beloven?”
Ik keek diep in haar prachtige blauwe ogen en knikte. “Ik hou ook van jou” fluisterde ik.
“Goed, dan ga ik nu koken” zei ze “dek jij ondertussen even de tafel?”
Ik deed het en terwijl ik dat deed realiseerde ik me dat ik opeens een relatie had en dat ik de komende tijd en misschien wel voor altijd hier zou blijven.
Maar ik wist ook dat ik mijn saaie flatje in Nederland eigenlijk helemaal niet miste.

Terwijl ik met de tafel bezig was hoorden we de sneeuwploegen langs komen en even later parkeerde de auto van Inga’s ouders op het parkeerterreintje.
Inga deed de deur open en ‘Vati und Mutti’ kwamen binnen en toen bleek dat Inga haar ouders al had verteld van onze romance. Ze had weliswaar niets gezegd over de explosie van seks tussen ons, maar Mutti was niet gek en ontdekte meteen dat ik niet in een gastenkamer had geslapen, maar bij haar dochter in bed.
“Loop je niet een beetje hard van stapel?” vroeg ze toen ze even met Inga alleen in de keuken stond. Maar Inga keek haar aan en zei vastberaden “Nee mama, ik heb nog nooit iets zo zeker geweten als dit.”

Ondertussen had ik een gesprek met haar vader. Ik vertelde over mijn voetreis, maar ook over de koffie firma waar ik onverwacht naartoe moest.
“Dus je moet hier voorlopig blijven?” vroeg hij.
Ik bevestigde dat en voegde daar meteen aan toe dat het bedrijf waar ik voor werkte mijn logies zou betalen.
“Daar hebben we het nog wel eens over” zei hij met een knipoog. Maar ik vond het toch nodig om uit te leggen dat ik gewoon als gast wilde betalen. Zeker in dit deel van het seizoen; halverwege tussen de zomerwandelaars en de wintersporters. “Mijn bedrijf heeft me gevraagd om hier te blijven, dan moeten ze dus ook gewoon de overnachtingskosten betalen. ” zei ik. En Friedl, zo heette ‘Vati’, knikte.

De volgende dag werd ik opgehaald door een medewerker van de koffiefirma. Het was een joviale Italiaan die Giovanni heette. Hij nam me mee en ik was de hele dag druk met besprekingen over de rol die men mij had toebedacht. De overleden medewerker bleek iemand te zijn die niet erg scheutig was als het ging om delen van informatie, dus ik zou eerst orde op zaken moeten stellen op zijn afdeling, maar daarna ging het over de tijd die ik zou krijgen om iemand op te leiden en toen bleek dat ik aan een half jaar nooit genoeg zou hebben.
“Misschien vragen we jou wel om hier te blijven” zei de directeur lachend “dan hoeven we ook niet iemand op te leiden”. Ik kende de man wel, hij was meerdere malen in Nederland geweest en we konden goed met elkaar overweg. Maar ondertussen dacht ik aan de woorden van Aphrodite “jullie bestemming ligt hier” had ze gezegd, en ineens kwam dat heel dichtbij. “Misschien is dat helemaal nog niet zo gek” hoorde ik mezelf zeggen.
Op zijn kantoor regelden we mijn transfer naar Bolzano, ik gaf het adres van de Gasthof door als mijn verblijfsplaats en ik kreeg één van de Alfa Romeo bedrijfswagens tot mijn beschikking en de directeur verontschuldigde zich er voor dat het een gebruikte auto was, en dat ik zo snel mogelijk een nieuwe zou mogen uitzoeken. Thuis had ik geen eigen auto maar deelde ik een golfje met mijn ouders.
Het duizelde me een beetje, maar toen ik naar huis reed voelde ik ineens dat ik een nieuwe fase in mijn leven was begonnen: Ik had een vriendin, een nieuwe baan, weliswaar bij hetzelfde bedrijf, ik bleef voorlopig (?) in Oostenrijk wonen en in Italië werken, en ik had zelfs een mooie auto en dat alles binnen vijf dagen nadat op een rotsachtig bergpad een paar bloemetjes die daar tegen de verdrukking in bloeiden, mijn aandacht hadden getrokken.

’s Avonds bracht ik verslag uit aan Inga en ook dat ik gezegd had dat misschien wel wilde blijven. Ze keek me aan en fluisterde “Ze had het al gezegd, onze bestemming ligt hier.”
Friedl en Grethe gingen vroeg naar bed en wij bleven nog even bij het warme vuur van de haard zitten toen ik een appje kreeg uit Nederland. “Ik heb even gegoogeld op die Gasthof waar je zit, maar je mag gerust iets luxueuzers uitkiezen hoor, dit is wel erg eenvoudig.”
Ik pakte een selfie stick en maakte een foto van Inga en mij naast elkaar op de bank en stuurde die terug met de boodschap “Beter dan dit hoef ik het niet te hebben.” En daarna zette ik mijn telefoon uit en trok Inga op mijn schoot.
“Het is volle maan” fluisterde ze. We gingen naar de slaapkamer en ik pakte de flesjes. De plantjes waren helemaal opgelost zoals Aphrodite al gezegd had. Inga’s flesje was roze geworden en de vloeistof in mijn flesje was blauwachtig. We namen beide een druppeltje op een suikerklontje en voelden de lust exploderen in onze lijven. Twee minuten later vlogen we door een orgastisch pulserend heelal waarbij mijn orgaan bonkend van genot was verbonden met haar zuigende vulva en de rush hield minstens een uur aan voordat we weer enigszins in staat waren om normaal te praten.
“Wow” hijgde Inga “Hierbij vergeleken was die aanraking van die plantjes niets” en ik keek haar aan en kuste haar en toen haar tong in mijn mond drong voelde ik alweer spontaan een orgasme opkomen en ik rolde op haar en gleed in haar klaarkomende kutje.
Voor mijn gevoel hadden we de hele nacht gevreeën maar de volgende morgen werd ik volkomen verkwikt wakker. We keken elkaar aan en we glimlachten naar elkaar. “Had jij gedacht dat de hemel er zo uit zou zien?” zeiden we tegelijk en doken toen op elkaar voor een heerlijke ochtendwip.

Ik ben nooit meer teruggegaan naar Nederland en bleef nog twintig jaar voor de koffie firma werken, tot mijn vijfenvijftigste. Toen vond ik het tijd om me helemaal aan mijn gezin te wijden en stopte met werken. We hadden intussen twee schatten van kinderen gekregen en toen Friedl en Grethe van hun oude dag wilden genieten namen we de Gasthof over met Inga en mij achter de bar. De Gasthof draaide prima en er was altijd aanloop, maar soms als er een tijdje niemand was kwam er een oude gebogen vrouw langs die alleen maar een glas water wilde en ons dan vriendelijk glimlachend bedankte en weer verdween.