Beste lezers.

Dit verhaal is werkelijk gebeurd. Op aanraden van een goede vriendin heb ik een paar jaar geleden een korte trip gemaakt door een van de kleinere en minder bekende wijnregio’s tussen San Jose en Los Angeles. Op deze rondreis moest ik op haar aanraden een tussenstop maken bij een klein Winehouse (een kleine wijnproeverij annex cafetería ) dat bij een klein domein behoorde en waar potentiële klanten de wijn konden proeven. Ik ging er niet direct voor de wijn heen, maar voor het appelgebak, waar zij van wist dat ik daar gek op was. En eerlijk gezegd was het meer dan lekker en bij het verlaten van dit Winehouse liet ik hun dat ook weten. Vertelde de eigenares dat het bijna op het gebak van thuis leek. En van het ene kwam het andere, en werd me gevraagd of ik even kon wachten. En toen werd ik even later voorgesteld aan de makers van dit gebak, een ouder echtpaar uit Nederland, de Peel om specifieker te zijn. Daar ik van oorsprong Limburger ben, was een connectie snel gelegd. En mocht ik absoluut niet vertrekken, Limburgers onder elkaar zeg maa. Het was voor hun te lang geleden geweest ‘landgenoten’ gesproken te hebben. En op hun uitnodiging ben ik daar 3 dagen gebleven, en het met diverse hoofdpersonen uit dit verhaal kennis gemaakt en nog meer. Dat contact is nooit verwaterd en heeft uiteindelijk tot onderstaand verhaal geleid. Een verhaal dat met hun goedkeuring geschreven is, en hier gepubliceerd mocht worden.

Eerlijk gezegd heeft hun verhaal mij erg aangegrepen, en bij het schrijven hiervan is het mij meerdere malen overkomen dat de tranen in mijn ogen stonden.

Ik ben deze mensen en hun hele familie meer dan dankbaar, voor hun gastvrijheid en voor alle mooie en heerlijke momenten die we gedeeld hebben, waaronder hun verhaal, en dat is nog zwakjes uitgedrukt.

Zoek je seks, sla dit dan maar over.

Alle namen zijn veranderd, en her en der is een beetje met de geografische aspecten gesjoemeld. Meer niet.

Veel leesplezier.

JohanK

Zaterdagmiddag 12.00, en eind mei, stond ik, Dick 70 jaar reeds en al een zestal jaar weduwnaar, samen met mijn dochter en kleindochter, beiden Trudy van voornaam, op het vliegveld van San Francisco te wachten op hun naamgeefster, mijn oude jeugdliefde. Haar, die ik nu dik 47 jaar geleden van de ene op de andere dag verlaten had en pas recentelijk weer tegen het lijf gelopen was op de begrafenis van Frans, mijn beste, en eigenlijk, enige jeugdvriend. Al die jaren, ook de keren dat ik alleen of met familie in Nederland geweest was, had ik nooit meer iets van haar gehoord of gezien. Deels ook weer verklaarbaar, want sinds die tijd werd op mijn uitdrukkelijk verzoek niet over haar gepraat.

Tot ik haar dus onverwacht tegenkwam op die begrafenis. Zij was echt wel de laatste die ik daar verwacht had, want ook mijn vriend Frans had al die jaren over haar zijn kaken dicht op elkaar gehouden. Toen ik tijdens de koffietafel na afloop van de ceremonie het woord nam, dacht ik haar al gezien te hebben. Een gedachte die ik snel liet varen, omdat het niet waar kon zijn.

Maar wat voor ontmoeting werd dat een paar minuten later wel niet, ik ben nog altijd duizelig van de klap die ze mij daar verkocht had. Deze keer hadden mijn beide dochters, Karen en Trudy, mij naar Nederland vergezeld, bang dat ze waren dat deze begrafenis mij teveel zou worden. Beiden waren heel oppervlakkig op de hoogte van mijn jeugdliefde, nieuwsgierig als ze altijd al waren geweest naar hoe ik in California beland was. Hun moeder had leren kennen en natuurlijk waar de naam Trudy vandaan kwam. Jane, hun bij een motorongeluk overleden moeder, had e.e.a. uit de doeken gedaan, en jullie kunnen natuurlijk wel begrijpen hoe romantisch zij het vonden. Op al onze eerdere tripjes naar Nederland, altijd voor familiebezoek, was hun uitdrukkelijk verboden ook maar enige navorsing naar haar te doen, laat staan haar naam uit te spreken. Van mijn moeder had ik al begrepen dat die laatste woorden tegen dovemansoren gezegd waren, en zij hun wel wat over Trudy verteld had. Maar sois, dat is verleden tijd.

Nu zagen zij dus bij die koffietafel, na afloop van de begrafenis, deze oudere vrouw op mij aflopen en mij een daverende klap verkopen. Die zich vervolgens omdraaide en tegen iedereen in de zaal met een lach zei: “Eindelijk krijgt die lafaard wat hij verdiend heeft, hier heb ik mijn hele leven naar uitgekeken”, waarop ze wegliep. Mijn beide dochters waren sprakeloos, net als ik trouwens en zo te zien ook het grootste deel van de aanwezigen. De jongste, Trudy, was echter weer snel bij zinnen, en rende achter deze oudere dame aan en ik hoorde haar vragen: “Bent u de Trudy?” Waarop deze ja knikte, mijn dochter zich ook voorstelde als Trudy, en zij zich mee liet terugslepen naar onze tafel. Mij aankeek en vroeg: “Echt waar, heb je haar naar mij genoemd?” Waarop Karen in mijn plaats antwoordde: “Ja, en niet alleen haar hoor, maar ook mijn dochter. Hij heeft nooit over jou willen praten, we hebben echt alles uit mams en oma moeten trekken. Papa’s ongelukkige jeugdliefde is het grote geheim binnen onze familie.”

Trudy keek me verbaasd aan en vroeg: “Echt waar Dick, nu nog altijd na dik 47 jaar?” Ik knikte, waarop ze tegen mij en mijn dochters zei: “Wordt het dan niet eens tijd om dat te gaan vertellen, je kunt dat toch niet in je blijven wegstoppen. Waarom doen we dat niet samen straks bij mij thuis, kunnen jullie ook wat foto’s uit die tijd zien.”

Dan ben je bij mijn dochters wel aan het goede adres, en was er geen ontkomen meer aan. Zij maakten het nog erger, want eenmaal bij Trudy aangekomen, belde Trudy junior middels Facetime (op haar iPad) naar huis, om te vertellen dat ze eindelijk de echte Trudy ontmoet hadden, nu bij haar thuis waren en dadelijk het hele verhaal te horen kregen. En stelden haar vervolgens voor aan vrijwel de gehele familie. Spraken ook nog eens af om alles op te nemen, en na afloop naar hun te sturen.

Mijn versie van wat er gebeurd was.

Trudy en ik kenden ons bij wijze van spreken al vanaf onze geboorte. Beiden waren we geboren in een klein dorpje in de Peel, een maand na elkaar en sinds die tijd buren van elkaar. Altijd samen gespeeld, dezelfde kleuterschool, lagere school etc gehad. Pas bij de keuze voor een beroepsopleiding scheiden onze wegen ons deels: ik ging naar de T.U. in Eindhoven en zij naar de kweekschool (Pabo) in dezelfde stad. Maar wel weer samen met mijn motor (Harley Davidson, zijspan en uit de tweede wereldoorlog) op en neer en als het niet anders kon met het openbaar vervoer.

We waren voorbestemd voor elkaar, onafscheidelijk, en na afloop van onze studie betrokken we een klein appartement in Helmond. Zij had daar een baan als lerares op de plaatselijke lagere school gekregen. Ik was inmiddels afgestuurd in electronica en werkte als ingenieur in Eindhoven.

Alles leek naar wens te verlopen, we waren verloofd en hadden zelfs al de datum voor ons huwelijk geprikt. En toen kwam er een kink in de kabel. Was het jaloezie, achterdocht, ik weet het niet. Wij kwamen uit de Peel, waren eigenlijk naïeve jongeren. En dan praten we over de jaren zeventig, over de periode van de vrije liefde, een iets vrijere moraal en woonden wij voor het eerst van ons leven in een stad. Een totaal andere dynamiek dan wij gewend waren.

Trudy bleek een echt ‘feestbeest’ te zijn, meer als ik in ieder geval, in de zin dat ze vaker overbleef bij studiegenoten in Eindhoven voor bijvoorbeeld een verjaardagsfeestje of een avondje uit. Allemaal onschuldig in mijn ogen, wat echter veranderde toen we gingen samenwonen. Wellicht ook omdat we toen dag en nacht op elkaars lippen leefden, en niet zoals voorheen elkaar overdag en soms in de avonduren zagen. Ik was sowieso in dat eerste jaar meer bezig met mijn carrière, volgde extra opleidingen en werkte zeer regelmatig over. Al probeerde ik het weekend zoveel als mogelijk vrij te houden, ging geregeld uit dansen met haar, naar een film etc. En heel vaak was dat in gezelschap van haar vriendinnen en vrienden.

Wat me in die tijd opviel was dat er een man in mijn ogen meer dan normale aandacht voor haar had. Zeker op feestjes of als we in een discotheek waren, dan was zij, als het niet met mij was, regelmatig met hem op de dansvloer te vinden of aan het praten. In eerste instantie zag ik er iets onschuldigs in, omdat ik ook veel met haar vriendinnen praatte maar hij legde wel erg veel beslag op haar. En ik zag vaker dan normaal een aai, een vriendelijke kus etc. Beetje bij beetje begon dat te wrijven, al deed Trudy het altijd af als niks bijzonders, goede vrienden of iets van dien aard, niks om mij druk over te maken in ieder geval.

Op een keer ging ik echter goed over de rooie, niet lichamelijk maar gewoon heel erg boos, woedend eigenlijk en was vervolgens een paar dagen naar mijn ouders gegaan. Die vrijdag had ik tot heel laat in de avond of beter nacht overgewerkt en kwam pas na drieën thuis. In die tijd hadden we nog geen mobiele telefoons o.i.d., en bij thuiskomst vond ik alleen maar een briefje met de mededeling dat ze ging dansen met haar vriendinnen. Ik was doodop en ging naar bed, om pakweg 2 uur later, dus in de vroege ochtend, wakker te worden door gerommel in huis. Waar ik haar aantrof met die man, die haar blijkbaar thuisgebracht had. Of er meer gebeurd was weet ik niet, maar de kus die ik zag was in mijn ogen meer dan vriendschappelijk. Dus had ik hem het huis uitgewerkt, wat mij veel gescheld van haar kant opleverde. Een paar uur later die ochtend, toen zij haar roes nog lag uit te slapen, had ik mijn spullen bij elkaar gepakt en was naar mijn ouders gegaan.

Het heeft daarna ongeveer 2 weken geduurd voordat ze aanklopte met de vraag of ik nog van plan was om terug te komen. Geen echt excuus van haar kant, alleen maar dat ik me aanstelde en haar niet vertrouwde. Daarna is het nog 1 keer gebeurd, en heb ik van lieverlede mijn mond maar dicht gehouden. Die hele daaropvolgende week geen enkel woord met haar gewisseld.

Jullie kennen het spreekwoord wel dat drie maal scheepsrecht is. Die derde keer gebeurde midden in de winter. Het was puur toeval dat de 80ste verjaardag van mijn oma samenviel met de bruiloft van een van haar vriendinnen, en zij een van de bruidsmeisjes was. Ik kon om verschillende redenen niet om dat verjaardagsfeestje heen. De belangrijkste was toch wel dat de gezondheid van mijn oma te wensen overliet, hard achteruit ging en dit wel eens haar laatste verjaardag kon zijn. Wat ook naderhand bleek uit te komen. Een tweede reden was dat ik haar broer en zijn vrouw moest ophalen en terugbrengen van hun bejaardentehuis, er niemand anders de beschikking over een auto had. En dat weekend was op de koop toe ook nog eens erg slecht weer voorspeld, met veel sneeuw en ijzel, eigenlijk levensgevaarlijk op de weg.

En dan was er aan de andere kant dat bruiloftsfeest, en die vriend van haar, want die zou er gegarandeerd zijn. Het was een vreselijk, deprimerend gevoel, die man daar op dat feest en ik bij mijn oma. Trudy was die ochtend heel mooi aangekleed en, ondanks het koude weer, op een bepaalde manier ook sexy, en werd al erg vroeg opgehaald. Ik kon me herinneren dat de sfeer in huis erg ongemakkelijk was, eigenlijk om te snijden, toen ze wegging. Het afscheid was kil, alsof we beiden aanvoelden dat het fout zou aflopen.

Het was echt bar weer die avond en nacht en ik had uren nodig om veilig thuis te geraken, over een stukje dat ik normaal in 45 minuten reed. Bij thuiskomst was er niemand, en ik heb tot dik 3 uur in de nacht gewacht op haar. Pas de volgende middag kwam ze thuis en vertelde me dat ze bij een vriendin was blijven slapen. Geen enkele verontschuldiging over het feit dat ze niks van zich had laten horen. Een telefoontje had er blijkbaar niet afgekund, en ik was op dat moment meer woedend dan bezorgd.

Een boosheid die een paar uur later nog zou toenemen. Ik had de bruidsfotograaf gevraagd ook wat foto’s van haar te maken als dat kon. En aan het eind van die middag vond ik deze terug in een enveloppe op de deurmat. Op een aantal foto’s zag ik haar dansen met die man, op sommige elkaar ook innig kussend. Op een andere foto zag ik hun de zaal hand in hand verlaten. En op de een na laatste, een half uur later genomen, zag ik haar weer de zaal binnen komen, maar anders dan eerder die dag en avond. Haar haar nu loshangend, geen bloem meer op haar jurk, een jurk die trouwens erg verfomfaaid was. En op de koop toe een grote ladder of scheur in haar nylons.

Deze foto's had ik zwijgend op tafel gelegd en later die avond kreeg ik alleen maar de wind van voren, een erg boze Trudy die me de huid vol schold over mijn jaloerse gedrag. De dag daarop, maandag, vond ik bij thuiskomst een ander stel foto's op de deurmat, van wie deze afkomstig waren weet ik nog altijd niet. En daarop zag je hun wel meer dan alleen innig kussend bezig zijn.

Dat was de druppel voor mij, en had deze foto’s vervolgens ook weer niet op tafel gelegd. Het was op dat moment al na zessen en vreemd genoeg was ze nog niet thuis en de uren die erop volgden kwam er ook geen kik van haar. Daarop had ik al mijn spullen bij elkaar gepakt en was weggegaan. Nadat ik eerst nog onze verlovingsring had afgedaan en deze bij de foto’s gelegd had. Was naar mijn ouders en zus gereden, en had diezelfde avond nog contact met mijn baas gezocht. De volgende ochtend heb ik met hem de situatie uitvoeriger besproken en gelukkig toonde hij zich erg meelevend, begripvol en coulant. Aan het einde van die week ben ik vervolgens op goed geluk naar de U.S. of meer specifiek naar California vertrokken, zonder dat ik nog iets van haar gehoord had. Mede dankzij een zeer goede aanbeveling van mijn baas, kreeg ik vrijwel direct al werk.

Ik was daar alleen, mijn Engels was nog niet zo goed als nu en ik moest mijn weg vinden in dat land, die cultuur en hun gewoontes etc. Het was een impulsieve actie van mij geweest, eigenlijk helemaal tegen mijn natuur in. Vreemd genoeg voelde het goed aan, alsof ik de juiste beslissing genomen had. Diep in mij was ik opgewonden over de stap die ik genomen had, over wat mij te wachten stond. Had me ook voorgenomen niet op te geven, met mezelf de afspraak gemaakt het een jaar aan te kijken. Uiteindelijk kon ik nog altijd terug naar mijn oude werk, als ik dat tenminste nog wilde.

Jane, hun moeder, werkte bij datzelfde bedrijf, wel op een andere afdeling, in marketing. Die eerste dag kreeg zij mij toegewezen, moest zij mij rondleiden en wegwijs maken in hun bedrijf. En blijkbaar had ze met mij te doen, ontfermde zich over mij. En de rest weten jullie wel,” zei ik tegen mijn dochters.

Trudy had inmiddels wat fotoalbums erbij gehaald en liet mijn dochters foto’s zien van vroeger, uit onze jeugd, studententijd en zelfs een paar van ons appartement in Helmond. Opeens kwamen er een tweetal mij wel erg bekende enveloppen op tafel. Bij het zien van deze foto’s kneep mijn hart even samen, kreeg ik het weer moeilijk.

Trudy: “Ik heb er lang over nagedacht, Dick, en ben tot de conclusie gekomen dat ik onredelijk tegen je geweest ben. En dat is wellicht nog te licht uitgedrukt. Misschien was het de tijdsgeest, de tijd van de vrije liefde ook, waar ik mij in heb laten meeslepen. We waren er niet klaar voor, en ja er is veel meer gebeurd tussen mij en die man dan ik je ooit verteld heb. Die nacht na de bruiloft was ik bij hem blijven slapen, niet bij een vriendin zoals ik je verteld had. Voor het eerst was ik ook met hem naar bed gegaan, omdat ik dronken was. Daarvoor bleef het altijd bij kussen, gefriemel, pijpen etc. En die zondag was ik vreselijk boos op jou en de daarop volgende dagen ben ik gewoon bij hem gebleven en hebben we erg veel seks gehad. Die hele week trouwens en aan het einde daarvan was ik ervan overtuigd dat het tussen ons over was.

Ik had het besluit genomen onze verloving te verbreken, en ging die zaterdag naar je toe om je dat te vertellen. Vond echter slechts die foto’s en de verlovingsring op tafel. Jij was al weg en van Frans hoorde ik later die middag dat je die ochtend al naar de V.S. was afgereisd om daar een nieuw leven te beginnen. Ik was overdonderd, het voelde als een klap in mijn gezicht aan, dat je zo zonder mij ook maar iets te vertellen of een brief achter te laten weg gegaan was. Hypocriet van mij, want ik was toch diegene die je de bons wilde geven, had jou immers ook al bedrogen. Ben de dagen daarna door het lint gegaan, seksueel gezien dan, voelde me verlaten, verraden door jou, begreep het van geen kant. Er was een immense leegte in mij geslopen en ik heb dat jarenlang weggestopt,.

De maanden daaropvolgend ben ik volledig doorgeslagen, heb volop genoten van mijn vrijheid, van die vrije liefde. Ik neukte erop los, met jan en alleman. Het kon zo gek nog niet zijn, of ik deed er aan mee. Trio’s, mmv of vvm, orgie’s, gangbangs, en op een blauwe maandag zelfs BDSM, vond ik me terug als de slavin van iemand. Ik was echt een slet geworden, was mijn houvast in het leven kwijt.

Uiteindelijk ben ik binnen het jaar met die man getrouwd. Hij was het die mij opving toen je me verlaten had. Achteraf was het gewoon een fout, een vlucht van mij omdat ik je miste, en een kleine 2 jaar later waren we al weer gescheiden. Mijn hart lag bij jou en ik kon hem niet de liefde geven waar hij recht op had. Ik ben daarna nog een keer getrouwd maar dat was van hetzelfde laken een pak. Dus weer gescheiden en daarna ben ik verhuisd. Ik stond hier bekend als een slet, een overspelige hoer en geen man wilde met zo een vrouw trouwen en kinderen krijgen. Dat was mijn reputatie en ergens klopte dat ook wel. Ik was mijn baken kwijt, jou dus, en ben daarna gewoon ontspoord. Ik moest weg uit deze omgeving, en ben naar een kleinere gemeente in het zuiden vertrokken. En heb nooit meer iets met een man gehad, jij zat voor altijd in mijn bloed, dat besef of gevoel is me altijd bijgebleven. Pas na mijn pensioen ben ik hiernaar terug gekeerd.

In al die jaren daarna heb ik incidenteel wel iets over jou gehoord. Over hoe succesvol je was, dat je getrouwd was en ook al kinderen had. Het ergste vond ik het nog voor mijn ouders. In het begin lieten de jouwe hun nog wel eens wat van de foto’s zien die je gestuurd had. Of lazen een brief van je voor en vertelden ook over hun vakanties bij jou. En de enkele keren dat jij thuis was, in je eentje of met je vrouw en kinderen, was je altijd beleefd en voorkomend tegen hun, vroeg echter nooit naar mij. Op een bepaald moment zijn ze zich gaan verstoppen als jij er weer was. En niet alleen dat, ook hun vrienden en de andere dorpsgenoten, iedereen eigenlijk, stopten met praten over jou als zij ergens binnenkwamen. Het was meer dan pijnlijk voor ieder van ons, helemaal omdat ik hun ook geen kleinkinderen gaf.

Lieve Dick, ik gunde je echt alles, want je verdiende dat, was ook blij voor je en het spijt me te horen dat je vrouw overleden of verongelukt is.”

We zaten zo naast elkaar de foto’s te bekijken en onbewust waren onze handen in elkaar verstrengeld geraakt. Ik zag mijn dochters vertederd naar ons oudjes kijken, tot Trudy zei: “En nu wil ik ook de rest van je verhaal horen. Je kinderen kunnen dat wel weten, maar ik niet.”

Ik keek naar Karen en zei: “Dat is meer iets voor jullie, jullie houden hiervan.” Karen reageerde: “Nee Dad, dat mag je dadelijk zelf doen. Maar waarom vraag je haar eerst niet om met ons mee terug te gaan, of minstens om bij ons op vakantie te komen. Hier is ze toch maar alleen en eenzaam, heeft ze niemand. En jij bent ook alleen na mams dood. Jullie horen bij elkaar, zij mist jou al bijna haar hele leven dat heeft ze je zojuist verteld. En mams zou dit ook zo gewild hebben, dat weet ik zeker. Breng deze laatste jaren samen met haar door, wordt weer gelukkig met elkaar. En dan leert ze ook onze hele familie kennen.” Zij keek even naar haar zus die erg enthousiast op haar idee reageerde. En mij aantikte en zei: “Nou pa, wat houdt je tegen.” En daar kon ik niet tegen op en vroeg Trudy of ze met mij wilde meegaan, om de rest van ons leven samen te blijven. Of liever later dit jaar langs wilde komen om alleen vakantie te vieren. Ik zou sowieso haar tickets betalen. Karen voegde toe: “In dat laatste geval moet je wel de fotoalbums meenemen. Kleren kopen we daar wel.”

Trudy keek een beetje bedenkelijk, ze had nog nooit gevlogen en zo een lange reis leek haar erg vermoeiend. Daar kwam ze echter niet mee weg want Karen antwoordde: “Of je vliegt nu met ons mee of ik kom je ophalen en dan vliegen we met ons tweeën terug. Maar antwoord nu eens op Pa zijn vraag, blijf je de rest van je leven bij hem of ga je terug.” Trudy keek me aan en vroeg: “Wil je dat echt, dat ik naar je toekom en bij je blijf?” Ik knikte en zei: “Ja dat wil ik, we hebben al te veel tijd verloren.” “Ok, Dan kom ik definitief naar je toe zodra ik hier alles geregeld heb. Dat zal een kleine 2 weken in beslag nemen, denk ik, qua formaliteiten dan. Behalve dit huis heb ik hier verder toch niets van waarde. Ook geen familie meer, hoogstens wat bekenden.”

Waarop Karen besloot hier te blijven, haar met alles te helpen, wellicht ook om te voorkomen dat ze zou terugkrabbelen.

“En nu wil ik toch nog graag de rest van je verhaal horen” zei Trudy. Voordat ik de kans kreeg om te beginnen nam de andere Trudy het van mij over, zeggende: “Pa vertelt het altijd heel zakelijk, dus ik doe het wel. Zijn toenmalige manager in Nederland had getelefoneerd met wat zakenrelatie’s in San Jose en Cupertino. Had zelfs al een afspraak voor hem ingepland, direct al op de maandagochtend na zijn aankomst. Ook een naam en adres doorgegeven, en hem op zijn hart gedrukt absoluut niet te laat te komen. En tenslotte nog wat andere namen en telefoonnummers gegeven, om eventueel ook een afspraak mee te maken. Al direct die eerste dag was hij naar die afspraak gegaan en kon daar, na een kort gesprek, zelfs al meteen aan de slag voor een proefperiode van 1 maand. Dit alles dankzij de voorspraak van zijn oude manager en ook zijn referenties. Dat was hetzelfde bedrijf waar onze moeder toen voor werkte. En zij kreeg de taak om hem rond te leiden op het kantoor, hem zijn werkplek te tonen, en te zorgen dat hij een toegangsbewijs kreeg. Dat was hun eerste kennismaking.

Mams heeft altijd beweerd dat ze toen al een zwak voor hem kreeg. Hij was knap volgens haar, verlegen en timide ook. Maar aardig en respectvol naar haar toe en zij vond het heel erg moedig van hem om zo een grote stap te zetten. Zo maar alles achter je te durven laten, het ongewisse in te stappen en ergens totaal anders, in een nieuwe land zelfs, opnieuw te beginnen. Zij was meer dan nieuwsgierig, net als vele van haar vrouwelijke collega’s, naar het waarom daarachter. Paps was inmiddels al de roddel van de dag, iedereen was benieuwd naar de beweegredenen van die knappe jongeman, want daar waren ze het allemaal wel over eens.

Hij logeerde toen in een goedkoop hotel en met hetgeen hij verdiende kon hij dat makkelijk betalen. Paps, zo zal ik hem verder noemen, kreeg een drietal cases voorgeschoteld die hij binnen een maand moest oplossen. Afhankelijk daarvan zou hij een jaarcontract krijgen of niets.

Mams vertelde dat hij op kantoor een vreemde eend in de bijt was, iedereen grapjes over hem maakte, hem soms zelfs voor aap probeerde te zetten. Dat zij met hem te doen had, iets dat niet nodig bleek te zijn. Tot aan haar dood heeft ze niet geweten of hij doorhad wat er op kantoor gebeurde of niet. Het leek allemaal langs hem af te glijden, en na een tijdje stopte het ook gewoon.

Hij was altijd als eerste op kantoor, waarschijnlijk ook vanwege de jetlag. Als de anderen op kantoor aankwamen stond de koffie al klaar, als iemand een vraag had stond hij altijd klaar om te helpen. Mams zei ook, dat hem niets ontging, hij anderen zelfs ongevraagd advies gaf, wanneer ze iets niet snapten. Advies, zo zei ze, dat altijd goed bleek te zijn, maar waar men van zo een groentje niet echt op zat te wachten. En toch, aan het einde van die eerste week keek iedereen anders tegen hem aan.

En wel omdat, die rare Hollander, zoals iedereen zei, voor het einde van die eerste week de 3 cases, die men op zijn bureau gelegd had, al had opgelost. En niet alleen dat, het was ook nog eens uitstekend gedocumenteerd, iets wat men niet gewend was bij dat bedrijf. Onze moeder had hem daar deels wel bij geholpen, met name met het corrigeren van zijn Engels. Daar was haar hulp echter niet bij gebleven, hij liep daar een beetje verloren rond, en zij heeft hem buiten het werk ook verder geholpen, wegwijs gemaakt met bijvoorbeeld het vinden van een supermarkt, een goedkoop restaurant, etc.

Maar nogmaals, iedereen was stomverbaasd dat zo een jonge knul, een wildvreemde eigenlijk, al binnen een week die problemen opgelost had, en op welke wijze wel niet. Al direct die volgende maandagochtend vroeg, binnen nog geen week, kreeg hij al een jaarcontract voorgeschoteld en als dank had Paps haar uitgenodigd voor een etentje. Nu hij een jaarcontract had, met een zeer goed salaris, kon hij op zoek gaan naar een appartement en vroeg Mams wat de beste manier was en ook waar hij absoluut niet moest gaan wonen. Zij wilde hem wel helpen in zijn zoektocht, had hem wat tips gegeven, maar hij was niet succesvol in zijn zoektocht. Totdat, zoals Mams altijd zei, het geluk zich ten goede van hem keerde. In dit geval dat de vrouw waar zij haar appartement mee deelde, opeens wegging. En zij hem benaderde, en hij in eerste instantie de boot afhield. Samenwonen met een vrouw in een 2-kamerappartement in zijn ogen niet kon. Mams bleef aandringen, had gezegd dat er in de woonkamer een slaapbank stond die hij zolang kon gebruiken totdat hij iets fatsoenlijks vond, terwijl zij in de slaapkamer sliep. En op een keer heeft Mams hem gevraagd waarom hij dit toch steeds afwees, het meer dan gebruikelijk was in de U.S.”

Trudy nam even een korte pauze, keek naar haar zus die op haar beurt weer naar ons oudjes zat te kijken:

“Op dat moment besloot Paps haar zijn levensverhaal te vertellen, met name over jou, Trudy. Dat jullie in een klein appartement waren gaan samenwonen, en jij opeens veel uitging, ondermeer met een andere man. Jij hem uiteindelijk bedroog en dat dat de reden was dat hij nu hier was. Ook dat hij haar erg graag mocht en nu niet in haar privé leven betrokken wilde worden, het te vroeg was en zij hem te dierbaar was.“

Mijn dochter keek nu naar mij: “Besef jij wel hoe diep deze woorden onze moeder toen geraakt hebben. Jij hiermee al haar hart veroverde, tenminste dat heeft zij altijd beweerd. Jij was de eerste man in haar leven die eerlijk over zijn gevoelens durfde te spreken, al ging het niet direct over haar. Jij je kwetsbaar opstelde, dat was ze ook niet gewend van mannen. En was verliefd op je geworden, al had jij dat nog niet door.”

Ik zag aan haar dat ze ervan genoot om dit te mogen vertellen. En zat te springen om verder te gaan. Maar Karen nam het nu van haar over: “Paps heeft altijd gezegd dat hij een houvast, een baken in zijn leven nodig had. Voor Mams gold min of meer hetzelfde en vreemd genoeg was Paps dat eigenlijk al bijna vanaf het begin af aan voor haar. Zonder dat hij dat zelf doorhad trouwens. Sommige dingen gebeuren gewoon nu eenmaal, komen gewoon spontaan samen.

Mams kwam uit een klein dorp, wilde zich bewijzen in deze grote wereld. Dat was stukken zwaarder dan ze verwacht had, ze ging er bijna onderdoor, verlangde terug naar huis, maar was te trots. Wilde zich voor haarzelf maar meer nog voor haar vader, onze opa, bewijzen. Tonen dat ze op eigen benen kon staan, en durfde niet met knikkende knieën naar huis terug te gaan, hem daarmee indirect gelijk gevend. Dat gunde ze hem niet. Zij had al meerdere vriendjes versleten, maar die mannen waren te zeer met hun eigen carrière bezig, en hadden weinig oog voor haar behoeftes. Zagen haar mee als een verzetje voor hun eigen behoeftes, en waren m.b.t. vrouwen ook nog eens erg traditioneel ingesteld.

Hij werd haar als het ware in de schoot geworpen, was daarmee ook haar redding. Net als zij kwam ook paps uit een klein dorp, uit een vreemd land zelfs en moest net als zij een plek veroveren, zien te overleven. Dus klampte ze zich aan hem vast, overtuigde hem er ondermeer van bij haar in te trekken. En weet je, Trudy, paps was zelfs zo lief om aan te bieden het weekend wel een hotelkamer te huren, mocht ze een vriendje mee naar huis willen nemen.

Al haar vriendinnen en collega’s vonden hem zo lief, aandoenlijk zelfs dat ze alle zeilen moest bijzetten om hem tegen hen te beschermen. Mams heeft altijd gezegd dat deze periode tot de mooiste van haar leven behoorde. Zij was gewend om ‘s avonds alleen of buiten de deur te eten, meestal na het sporten. Maar paps kookte vrijwel elke avond, sowieso voor zichzelf, en nu ook voor haar. Lekker en gezond ook nog eens. Zonder dat hij er ook maar iets voor terugvroeg, geen kus, geen sex niks. Het was gewoon gezellig, huiselijk en ze praatten over van alles. Of keken naar films, en soms gingen ze naar de bioscoop of uit dansen. Ze werd steeds meer verliefd, heeft hem meerdere keren geprobeerd te verleiden. Door soms per ongeluk de douche in te stappen als hij daar was, een andere keer naakt de woonkamer in te lopen en doen alsof ze verrast was hem daar aan te treffen. Maar nooit, echt nooit is hij erop ingegaan. Ze werd er hopeloos van, vroeg zich af of hij haar wel mooi vond of dat hij misschien homo was. En dan moest ze iedere keer weer terugdenken aan zijn eerste woorden, dat hij bang was inbreuk op haar privé-leven te doen, niks kapot wilde maken.”

Karen keek me glimlachend aan en zei: “Als ik je vandaag zo met Trudy zie omgaan paps, kan ik wel begrijpen wat mams in jou zag, wat haar bezielde. Het is zo mooi om dat nu weer terug te zien in jouw gebaren, die tederheid en aandacht voor die ander die je in je hebt.” Daarop lachte de oudste Trudy: “Ja, dat is Dick, nog altijd dezelfde, geen klap veranderd.”

Nu nam Trudy het weer over van haar oudere zus. “Het mooiste blijft toch wel de uiteindelijke omslag. Jij paps, kreeg al 2 maanden later weer een nieuw contract aangeboden, nu een vast contract voor onbepaalde tijd, en vanzelfsprekend ook een behoorlijke loonsverhoging. Daarbovenop ook nog eens een dikke bonus. Het was niet helemaal ongewoon voor dat bedrijf, maar in jouw geval moesten ze wel want van alle kanten werd aan je getrokken. En al had je, volgens mams dan, totaal geen behoefte te switchen van werkgever, zij waren doodsbang dat je uiteindelijk toch voor het grote geld zou weggaan. Met het salaris wat je zou gaan verdienen, kon je je een veel groter appartement veroorloven, voor jou alleen nog wel.

Mams was doodsbang dat ze alleen achter zou blijven, jij je eigen weg zou gaan. Die gedachte was nooit bij je opgekomen, je vroeg haar of ze met je wilde mee verhuizen en jullie zijn toen samen op zoek gegaan. Wat resulteerde in een mooi appartement, met voor ieder van jullie een eigen slaapkamer, een grote salon, aparte eetkamer en zelfs een werkkamer. Op de koop toe beschikte dat complex ook nog eens over een zwembad. Mams was in de wolken, smoorverliefd, zo heeft ze altijd gezegd, maar het was nog steeds eenrichtingsverkeer. Van de bonus kocht je een motor, een Harley Davidson, en iedere dag reden jullie samen op en neer naar kantoor. Daar werden jullie wel al als een stelletje gezien, hoe hard ieder van jullie dat ook ontkende. Maar voor haar was het belangrijkste dat ze eindelijk rust vond, en in jou iemand die haar respecteerde en stimuleerde.

Op een dag nodigde ze je uit om met de Pasen met haar mee naar haar ouderlijk huis te gaan, haar familie te leren kennen. Met het argument dat haar ouders en grootouders nu toch wel eens die man wilden ontmoeten waar ze bij inwoonde. Hun huis lag in een van de, toen, minder bekende wijnregio’s van California en daar jij nog weinig van de omgeving gezien had stemde je toe. En gingen jullie al op woensdagmiddag op weg, op je nieuwe motor. Het werd een schitterende trip naar het Zuiden, onder Monterey, een reis die dik 3 uur duurde. Bij aankomst werden jullie verwelkomd door vrijwel haar hele familie, die uitgelopen was.

Wat jij op dat moment niet wist, was dat mams de loftrompet over je afgestoken had. En niet zo een beetje ook, heb ik van oma begrepen. Die vertelde dat alle vrouwen al doorhadden dat zij stapelverliefd was en waren erg benieuwd naar de man die haar hart zo op hol gebracht had. Dit i.t.t. de mannelijke kant, waar de nodige scepsis heerste, men je ervan verdacht op haar geld uit te zijn. Paps zagen als een soort playboy of iets in die trant. Helemaal toen jullie op die motor aankwam, en hij ook nog eens erg knap bleek te zijn, volgens jan en alleman dan. Met uitzondering van jezelf Paps, en daar is over de jaren nog niks aan veranderd” zei ze met een erg lieve lach.

Waarop beide anderen het uitgierden en mijn oude vriendin zei: “Dat klopt helemaal, dat was vroeger ook al zo. Ik had alle moeite om mijn vriendinnen ver van hem weg te houden. Wat helemaal niet nodig bleek te zijn.. Die kluns had totaal niets door van hun smachtende blikken.”

Ik haalde mijn schouders op, vond het toen en ook nu nog onbelangrijk, maar de dames bleven maar lachen, hadden de grootste pret samen. Ik kon toen al zien dat Trudy in hun smaak viel.

Totdat deze even later opeens opmerkte: “Ik zie het nu toch wel wat anders, ik denk eerder dat hij niets met die andere vrouwen had, hij alleen van mij hield. Hij ag mij wel degelijk staan, heeft niet voor niets die man de deur uitgezet, uit jaloersheid. Hij heeft er ook niet over nagedacht wraak op mij te nemen, door bijvoorbeeld iets met een andere vrouw te beginnen. Nee, die gedachte is nooit bij hem opgekomen. Hij liep gewoon weg, liet me aan mijn lot over, ik had afgedaan voor hem. Hij deed totaal geen moeite meer voor mij, zag mij niet meer staan. Ik weet niet wat erger is, jaloersheid of niet meer gezien te worden, in de steek gelaten te worden? Dat laatste vreet aan je, dat weet ik wel, maakt je onzeker.”

Er volgde een stilte waarin iedereen zijn of haar gedachten over deze woorden liet gaan.

Karen ging een paar tellen later verder: “Je zou wel eens gelijk kunnen hebben met deze woorden. En dat ligt dan breder of verder dan alleen maar jaloersheid. Mams noemde hem wel eens een goedzak, waar iedereen misbruik van maakte. Toen al op zijn werk, waar iedereen bij hem langs kwam voor advies of hulp. En dan gaf hij dat aan hun, zonder ooit ook maar iets terug te vragen. Niet dat hij hun werk deed, hij nam gewoon de tijd om mee te denken, gaf tips. Ook bij ons deed hij dat trouwens, nu nog altijd zelfs. Hij ziet het niet zo, heeft hij altijd beweerd, omdat hij het probleem zelf niet oploste, dat iets was wat ze zelf moesten doen.”

Ik: “Wat is er mis aan meedenken, iedereen heeft dat wel eens nodig. Wat Trudy bedoelde is dat ik juist stopte daarmee, er niet meer was voor haar. Dat is totaal wat anders dan jaloezie, want dat is gewoon slechte of verspilde energie. Voor jullie moeder was juist belangrijk, dat ze aan mij een klankbord had, net zoals dat voor jullie trouwens ook nog geldt.”

Karen lachend nu: “Ja Paps, zo kun je het ook zien. Oma, de moeder van mams, heeft altijd met een lach gezegd dat hij hun vanaf het eerste moment om zijn duim gewikkeld had. Dat elke negatieve gedachte op slag verdwenen was, toen zij zagen hoe oprecht hij genoot van de liefde die Jane van haar familie ontving bij thuiskomst. Hij daar alleen maar met een lach stond toe te kijken, alvorens de spullen van de motor te halen. Oma zei dat er geen enkele berekende blik in zijn ogen te zien was, alleen maar warmte, vreugde en oprechte belangstelling voor iedereen. Pas toen duidelijk werd dat hij in net zo een afgelegen en kleine gemeenschap als de onze was opgegroeid, waar iedereen ook op elkaar aangewezen was, viel bij haar het kwartje.

Bij de mannen, zeker bij de grootvader (Grandad verder) van mams, duurde het langer. Mams vader (opa vanaf nu) was snel overtuigd, helemaal toen hij zonder enig morren van hem op de motor mocht gaan toeren. Jij vertrouwde hem zonder enige achterdocht de sleutels toe, liet hem zijn gang gaan, meer was niet nodig. En toen paps hem ook nog eens vertelde over zijn oude HD in Nederland, foto’s daarvan liet zien, was hij verkocht. Maanden later heeft paps die motor uit Nederland laten importeren en aan hem cadeau gegeven. Zo maar, spontaan als hij is wanneer hij iemand graag mag.

Met Grandad duurde het langer, hij was puur bot, onbeschoft zelfs in ieders ogen. Paps kon er wel om lachen, en had tegen haar gezegd dat het in jullie dorp er niet anders aan toe ging met vreemden. En hij bleef er, volgens iedereen, erg relaxed onder, zelfs bij al zijn vragen. Mams zei dat het feit dat jij haar, in al die maanden dat jullie in een appartement samen leefden, nog met geen vinger aangeraakt had, hem niet kon overtuigen.

En ook dat de rest van de familie dat weer niet kon geloven en zich, net als zij trouwens, afvroegen of er iets met je aan de hand was.

Volgens mams kwam de klap op de vuurpijl die vrijdag voor de pasen, Goede Vrijdag eigenlijk. Die middag was er een enorm noodweer, net zoals op de sterfdag van Jezus, volgens oma. Het water kwam met bakken uit de hemel en niemand kon de deur uit. Totdat opeens een van de meisjes die voor hun werkten in grote paniek op deur stond te bonzen en zei dat de vijver begon over te stromen. Opa stormde naar buiten op de voet gevolgd door paps. Het water dat de vijver binnenstroomde moest er ook uit, en daar was een sluis voor. Paps had die al eerder gezien, en kende deze ook uit zijn eigen jeugd want jullie hebben er hier tientallen staan. Je hoefde hem alleen maar open te draaien en dan kon het water wegstromen. Alleen lukte dat niet, zat het deze keer muurvast. Mams heeft ons verteld dat paps zich gewoon uitgekleed had, hij was toch al doornat, in de vijver gesprongen was, in het ijskoude water. In dat koude water onder gedoken was om even later naar boven te komen en te roepen voor een schaar of mes. Opa daarop naar binnen was gestormd om vervolgens weer naar buiten te rennen, nu met Mams en Grandad in zijn kielzog. Die laatste liep maar te mopperen dat die buitenlander er niks van wist etc. Bij de vijver aangekomen, zagen ze hem echter al weglopen, in zijn nakie nog wel, de stroom water volgend. Blijkbaar had hij het probleem al opgelost en was, zo vertelde hij later tegen hun, gaan kijken of de andere sluis open stond en geen problemen opleverde.”

Ze keek lachend naar mij en zei:

“En nu de clou, paps. Toen hij een paar tellen later terugliep, rillend van de kou, zag hij hoe mams en de anderen, ja ook oma en grandma waren inmiddels buiten, naar hem stonden te staren. Op dat moment drong pas tot hem door dat hij poedelnaakt was en had vlug zijn handen voor zijn kruis geslagen. Opa had gelukkig al zijn natte kleren opgeraapt, en was op hem toegelopen om hem een jas te overhandigen. Paps pakte nog vlug een oude lap op, zo te zien de resten van een hemd, en zei dat dit het probleem was geweest waardoor die sluis niet open kon.

En had zich onder gejuich of gejoel naar huis gerept, waar een van de meiden gelukkig al klaar stond met een kamerjas en handdoek. Hij zich vlug gedoucht had, ook wat warms aangetrokken, voordat hij zich weer bij het gezelschap voegde.” En tegen mij: “En, waar jij wat schelmse lachjes gezien had,, zoiets heb je ten minste later tegen mams verteld. En die tegen jou gezegd had dat Oma en Grandma meer dan onder de indruk van je waren, je een stuk vonden, en zij meer haar best moest doen. In ieder geval heerste er een opperbeste stemming toen je naar beneden kwam.”

Ik moest bij deze herinnering weer lachen en knikte.

Nu ging Trudy weer verder:

“Wat Paps echter nooit geweten heeft, was dat Grandad in die tussentijd de wind van voren had gekregen van Grandma, en dat schijnt niet misselijk geweest te zijn. Dat hemd bleek namelijk het zijne geweest te zijn. En niet alleen dat, had ze hem voor de voeten gegooid. Ook zijn onbeschoftheid en ze had hem gevraagd of hij wel wist waar paps vandaan kwam. Hoe hij ook maar een minuut had durven twijfelen aan zijn kennis en vaardigheden, daar Nederlanders toch bekend stonden om het beheren van water. De hele familie had genoten van deze afstraffing, want dat was iets heel zeldzaams. Net als dat, zo heeft mams verteld, Grandad die uitbrander zonder weerwoord accepteerde en daarna volledig bijgedraaid was, paps zelfs in zijn armen gesloten had. Niet met zoveel woorden, dat ook weer niet, hij had gewoon zijn beste fles whiskey opengetrokken en hem getrakteerd op een glas. Wat ook hoognodig was, want paps liep nog wat na te trillen van die koude. Geen woord van verontschuldiging of dank echter, zo zat Grandad niet in elkaar, dat hoefde ook niet. Paps heeft er ook geen woord meer aan vuil gemaakt, ze hebben getoast op de goede afloop en dat was het. En mams zei dat dat Grandad meer deed dan wat anders. Dit in zijn beeld van een echte man paste, geen woorden maar daden zogezegd.

En daarna wilde hij ook echt alles van Paps weten, waar hij vandaan kwam, hoe hij dat van die sluis wist etc. En natuurlijk hoe het nu tussen hem en mams zat. En Paps, volgens Grandma, oma en mams, erg verlegen en overdonderd was door deze directheid van Grandad. Geantwoord had dat zij wel een bijzondere, en erg mooie en lieve vrouw was. Hij dankbaar was voor alles wat ze voor hem deze laatste maanden gedaan had, haar opoffering voor hem, en dat zij een goede man verdiende. Hij ook niet snapte dat de mannen hier zaten te slapen, hij het wel beter zou weten.

Daarop was de hele kamer in lachen uitgebarsten, en had Grandad gezegd dat als er iemand zat te slapen, hij dat wel was. Paps toen stotterend en verlegen geantwoord had dat hij haar niet verdiende, een arme sloeber was, haar niets te bieden had. Een antwoord dat bij beide oma’s een daverende lachbui tot gevolg had, en zij, eenmaal bijgekomen daarvan, tegen hun mannen gezegd hadden: ‘Kijk, dat is dus nu jullie goudzoeker’.

Voor Mams was het echter de mooiste dag van haar leven, al was het dan geen echte liefdesverklaring. Die kwam wat later, zo heeft ze altijd beweerd. Ook weer niet een echte liefdesverklaring, meer iets in de vorm van een vraag, namelijk: ‘Geef me de tijd a.u.b., heb een beetje geduld?’ Voor haar was dat meer dan genoeg, ze was hem in de armen gevlogen, de rest van de familie kon het niet volgen, snapte er geen barst van.

Pas toen heeft hij zijn hele verhaal verteld, over de reden waarom hij hier naar toe gekomen of beter gevlucht was, over jou en jouw bedrog, Trudy. En vreemd genoeg had hij begrip voor jou, al deed het nog altijd veel pijn. Beide oma’s, eigenlijk alle aanwezigen, hebben tranen met tuiten gehuild bij zijn verhaal, en Grandad heeft hem na afloop omhelsd, zich verontschuldigd voor zijn gedrag en hem welkom geheten in de familie. En dat heeft Paps over de streep getrokken, of niet?” en ze keek me vragend aan.

Ik knikte bij al deze herinneringen en zei: “Ja, in zekere zin klopt dat wel. Ik voelde me voor het eerst in maanden thuis. Weer bij een familie te behoren betekende erg veel voor mij. Ik besefte op dat moment dat ik niet in het verleden moest blijven hangen, wilde ik hier slagen. Ook dat ik mijn leven hier wilde opbouwen, met haar, Nederland een gesloten boek was. En dat laatste gold idem dito voor jou, Trudy, het was verleden tijd, over. Op dat moment heb ik die deur definitief achter mij dichtgegooid, en voor een leven met Jane gekozen.”

Karen weer: “Diezelfde nacht nog was Mams naar zijn slaapkamer gegaan, of beter geslopen, heeft zich daar min of meer binnen gedrongen. Paps nog net niet verkracht maar het was kantje boord. Zoals Mams al eerder gezegd had, hoort of ziet Paps alles. Hij slaapt heel licht en bij elk afwijkend geluid is hij direct wakker. Hoe stil en voorzichtig Mams ook was, hij liet zich niet verrassen door haar. In het begin was het gewoon dierlijke, wilde seks en later toen hun eerste honger gestild was, veranderde dat in gepassioneerde en liefdevolle seks. Geen plekje werd overgeslagen in elkaars ontdekkingstocht, die hun keer op keer weer in extase bracht. Die nacht werd een bron aangesproken die nooit kon opraken. Die een voedingsbron werd voor een vuur dat in hun ontstoken was en onblusbaar bleek te zijn. Zie het als een veenbrand, die soms opflakkert en dan weer ondergronds blijft doorwoekeren. Zo was het ook met hun liefde, ontembaar, ongeremd en tijdloos.

De volgende ochtend toen Mams zich aan de ontbijttafel bij haar moeder en oma voegde, die trouwens redelijk verhit keken, bij binnenkomst van hun dochter c.q. kleindochter, herkenden deze in haar ogen die onuitputtelijke bron van liefde die afgelopen nacht aangeboord was. En giechelden over de hete seks van die nacht, want reken er maar op dat Jane van zich had laten horen gedurende al die uren, niet echt stil gebleven was. Wat weer aanstekelijk had gewerkt, hoorde ze even later van hun. Waarop ervaringen werden uitgewisseld, en al snel bleek dat Oma and Grandma een beetje (veel) jaloers op haar waren. Ze waren wakker gebleven of gehouden, dit in tegenstelling tot hun mannen die al snel na de seks in slaap gevallen waren, zoals gebruikelijk. Hadden de minuten, nee uren geteld dat Mams en Paps bezig waren geweest. Op haar door gevraagd, of zij of Paps niet doodmoe waren en wat ze zoal gedaan hadden. Mams had zich doodgelachen, volgens Oma dan, die toe had moeten geven dat ze meer dan jaloers was geweest, hem zo had willen inruilen. Net zo als wij dat nu ook trouwens zouden willen doen. Maar Mams had ook eerlijk erkend, dat zij net zo erg verrast was omdat ze het niet gewend was dat een man zo de tijd voor haar nam. Haar genot voor hem net zo belangrijk, misschien nog wel belangrijker dan het zijne was geweest. Samengevat was het de mooiste en heerlijkste nacht van haar leven tot dan toe geweest. En voor zover wij weten is het daar niet bij gebleven, was het slecht het begin.”

Ze keken nu allebei naar Trudy, in afwachting van haar reactie, of zij ook iets toe te voegen had. Deze pikte dit, na wat nadenken, op: “Ik moet eerlijk zijn naar hem toe. Ik heb mezelf altijd wijs gemaakt, zeker die eerste week toen ik met die man was, dat hij er niks van kon. Dat de seks met die man, en naderhand die vele anderen, zoveel beter was dan met hem. Wat op zich ook al weer gek was, dat ik het nog altijd met hem vergeleek. Wij waren beginners, lieverds, hij was mijn eerste en wat wisten wij er nu van, wij hadden totaal geen vergelijkingsmateriaal. Nu kan ik alleen maar zeggen dat ik het om de spanning deed, de seks was absoluut niet beter, vaak slechter zelfs, eerder zoals je moeder het beschreef, egoïstisch en op eigen genot gericht. Maar nogmaals: we wisten niet beter die dagen, zeker wij vrouwen niet.”

Karen pikte een paar tellen later het verhaal weer op: “En weet je wat Paps toen gedaan heeft. Hij is appeltaart gaan bakken, kun je het je voorstellen? Had aan Oma en Grandma gevraagd of ze bepaalde ingrediënten in huis hadden, en toe die dat bevestigden is hij gewoon de keuken ingegaan en begonnen. 2 appeltaarten nog wel, omdat 1 te weinig was voor het gezelschap. De hele familie was verbijsterd, door zijn nuchterheid, onderkoelde gedrag eigenlijk. En toch, wat later die avond had hij ze voor de tweede keer voor hem ingenomen. Helemaal Grandad, die bijna een kwart van een taart opgegeten had, ook weer tot ongenoegen van Grandma. En Mams: die was alleen maar verbaasd en trots. Maar hoe kwam je daar zo op, Paps, om dat te doen?”

Ik keek ze alledrie lachend aan en zei: “Jullie weten toch hoe ik van gebak houd. Dat hoort bij mijn landsaard, erfgoed, zit bij wijze van spreken in mijn genen. En als ik me ergens op mijn gemak voel, thuis voel, dan wil ik dat ook laten zien. En dat was toen het juiste moment daarvoor, hoe kon ik mijn dankbaarheid anders tonen dan zo?”

Ze lachten nu allemaal en de ene Trudy zei: “Ja meisjes, zo zijn wij Limburgers nu eenmaal, dat moesten jullie onderhand weten.” En de andere Trudy: “Nu wel ja, maar die spontaniteit overviel onze familie toen, volgens Mams dan. Ook haar trouwens, want zij wist niet dat jij zo heerlijk kon bakken. Dat maakte dubbel zo grote indruk, heeft oma altijd gezegd. En won hun hart nog meer voor hem, in zoverre dat nog niet gebeurd was.”

Trudy nu zachtjes: “Hoe was zij, je vrouw?” Ik keek naar mijn beide dochters, die trouwens veel op elkaar leken, en zei: “Zoals zij, het konden bijna zussen zijn. Ik heb me vaak genoeg vergist in hun, als ik haar wilde kussen of knuffelen” wat weer tot gelach bij hun tweeën leidde. Gelukkig zei Karen: “Ja, Pa was echt gek op Ma, en het was meer dan leuk om hem zo nu en dan om de tuin te leiden. Maar mams was er altijd als de kippen bij om die liefkozingen te krijgen, hoor. Jaloers als ze was.”

Ik keek naar hun beiden, zag wat trekken terug van verre inheemse voorouders, die hun nog aantrekkelijker maakten. Ze waren lang voor hun doen, zeker 1.80, zwart sluik haar dat tot over hun schouders hing, en dan die donkere katachtige ogen. En slank, atletisch, gespierd ook, want beiden hielden van de natuur, van buiten zijn en waren het grootste van de dag daar ook te vinden. Toch het DNA van hun voorouders, zo vermoedde ik, maar wat maakte het uit. Een trotse uitstraling hadden ze, dit waren vrouwen die niet over zich heen lieten lopen, maar van binnen ook weer erg warm waren. Hartelijk, gevoelig, speels en openminded. En ze stonden altijd klaar voor de ander, mens of dier, dat maakte geen verschil uit voor hun. Een grote mate van zorgzaamheid, behulpzaamheid. Diezelfde karaktertrekken die ik in hun moeder zo aantrekkelijk gevonden had.

Zo schetste ik haar, bij tijd en wijle aangevuld, of beter ingekleurd door mijn dochters.

En ten slotte vulde ik aan: “Ze paste niet in die omgeving, Jane hoorde in de natuur te leven, buiten en niet de hele dag op kantoor. Eigenlijk net als ik, want ik ben ook iemand van het platteland. Jane was te gevoelig voor die harde, materialistische wereld, hoorde daar niet thuis. Het was op een bepaalde manier een schizofrene situatie voor ons beiden. We waren meer dan gelukkig met elkaar, bloeiden samen op, en het werk boeide ons ook, maar de omgeving was fout. En dus ontvluchtten we steeds vaker die omgeving. Binnen het jaar waren we getrouwd, en een paar maanden later was ze al in verwachting van Karen. Ik wist dat ze het liefst terugwilde naar haar huis, ons kind daar wilde zien opgroeien. Ze hoefde ook niets meer te bewijzen aan haar ouders.

Dus had ik mijn ontslag aangeboden, iets waar men niet gelukkig mee was. Maar mijn beweegredenen gelukkig wel kon begrijpen. En waren zij met een oplossing op de proppen gekomen die voor iedereen werkte. Ik mocht van thuis uit werken, en zou dan 2 dagen per week op kantoor zijn, dinsdag en woensdag. En dat heeft voor iedereen erg goed uitgepakt.”

Ik keek naar mijn dochters en zei: “We hadden in die tijd 2 grote labradors thuis. En die dieren hadden heel erg goede oren. Volgens Jane hoorden die mij al een kwartier van te voren aankomen, en begonnen wild te blaffen en naar het hek te hollen. En jullie 2, samen met jullie broer, renden zo klein als jullie waren achter hen aan. Voor mij is dat al die jaren het mooiste geweest, en ik heb me op de terugweg iedere keer moeten inhouden om niet te hard te gaan rijden. Zozeer verlangde ik naar ieder van jullie.”

Toen pakte Karen haar iPad en liet wat foto’s zien van haar moeder, van onze hele familie, ons huis en de omgeving.

Trudy was onder de indruk, keek ons allemaal schalks aan en zei: “Mag ik dan nog een ondeugende vraag stellen?” Mijn dochters giechelden en zeiden, zeer zeker als dat je kan overhalen om bij paps te blijven. Trudy, lichtjes blozend nu: “En de seks, was die goed en werkt het nog een beetje bij je.”

De woonkamer ontplofte bij deze vraag van haar, de meiden lagen bijna rollebollend van het lachen op de bank en zeiden: “Als we dit straks doorsturen mag je ofwel niet meer komen, of wordt je met vlag en wimpel binnengehaald. Wij vermoeden het laatste hoor, je bent meer dan leuk. En ja, Paps en mams wisten van wanten, wij hebben het niet van vreemden. Eerlijk gezegd wil ik wel dat mijn man wat van zijn energie en vitaliteit heeft. En ik denk dat dat ook voor jou geldt, of niet Karen.”

Die knikte bevestigend en nam het van haar zus over: “We hebben het daar wel eens met mams overgehad. Eerlijk gezegd is paps nu op zijn leeftijd nog altijd veel vitaler dan onze mannen. En ziet er zoveel beter uit. Mams heeft altijd beweerd dat dat kwam door hun gezonde levensstijl. Weinig vet vlees eten, veel vis, groenten en fruit ook, net zoals onze voorouders trouwens. Maar meer nog dat bewegen. Paps, en ook mams vroeger ook, zwemt nog iedere dag een uur, het liefst in koud water. Wij doen dat ook maar daar hoef ik bij onze mannen niet voor aan te komen. Wij hebben nog fietsen staan en soms gebruiken we die nog wel eens om naar het dorp te gaan of bij vrienden op bezoek. Onze mannen gaan met de auto of motor, en zijn dus vlug moe als het over seks gaat. Alleen al als we het woord laten vallen, pff. We hoeven echt geen hoofdpijn meer en voor te wenden, zijn al blij met wat actie. Daar heb ik mams nooit over horen klagen, en paps is nog niets veranderd hoor.

Ik zou mijn man zo willen inruilen voor hem, maar ja Pa is niet zo van incestueuze seks. Wat erg jammer is, want wij beiden snakken naar een goede beurt, goede en erg lange seks. Misschien kun jij een goed woordje bij hem doen voor ons,” zei ze met een grote lach. En vervolgde:

“Zij hebben ons geleerd hoe belangrijk goede seks is en meer belangrijker nog, te praten met elkaar. Eerlijk zijn, respect tonen naar elkaar toe en het over ieders wensen en verlangens te hebben. Dat hebben wij goed in onze oren geknoopt. En nu ik dit zo zeg, besef ik dat het de hoogste tijd is om onze mannen eens goed onder handen te nemen, of niet zusje.” Waarop ze mij omhelsde en kuste.

Het was inmiddels laat geworden, en de jetlag begon zijn sporen achter te laten. Dit zou oorspronkelijk een bliksembezoek worden. We waren gisteren aangekomen en het plan was om overmorgen weer terug te vliegen. Mijn dochter Trudy en ik besloten er 2 dagen aan te plakken, Karen zou dan over 1,5 week met Trudy terugvliegen.

Terug wandelend naar onze auto, met beide dochters aan een kant van mij, zei Karen opeens: “Misschien moet je met haar naar bed gaan, laten zien dat wij niet hebben opgeschept over jou. Dat alles nog alles goed functioneert en je over de jaren heen wat hebt bijgeleerd.” Haar zus had het niet meer, en liep schaterlachend over straat.

Ik antwoordde: “Ik dacht dat ik je beter geleerd had, en dat seks niet alles is. Zeker op onze leeftijd. Je moet toch echt met iets beters voor de dag komen. En neem jullie mannen nu eens goed onder handen. Ik zie hoe jullie er onder lijden, doe er dan wat aan, en kom niet bij mij zeuren voor een goede beurt. Dan ben je aan het verkeerde adres. Misschien moeten jullie Trudy eens om raad vragen, wat dat schijnt een stout vrouwtje geweest te zijn. En eigenlijk hoop ik ergens dat ze dat nog altijd is. Ik ben wel aan wat nieuws toe.”. Wat hun weer aan het lachen bracht.

En dat deden beiden tot mijn grote verrassing, dat eerste deel van mijn suggestie dat dan tenminste. De daaropvolgende 2 dagen, of eigenlijk zelfs 1,5 week, kreeg Trudy iedere dag kleinere of grotere video boodschappen toegestuurd, van mijn familie, mijn zoon, mijn schoonzonen en kleinkinderen. Met berichten dat ze toch echt moest komen, welkom was, opa eenzaam was en meer van dat. Die gingen steeds vergezeld van filmpjes over hun, over ons huis en de omgeving.

Zij hadden mij verrast hiermee, mijn dochters, mijn familie door zo toe te happen op mijn suggestie om met iets beters voor de dag te komen. Zelf had ik vanzelfsprekend die 2 extra dagen goed benut en mijn beste beentje voorgezet, de warmte van mijn familie was echter juist dat extra zetje dat ze nodig had. Het gevoel te hebben dat ze echt welkom was, deel ging uitmaken van een familie.

Samen met Karen, en de hulp van de zoon van mijn overleden vriend, waren de resterende zaken snel geregeld. En durfde zij net als ik, 47 jaar geleden, die stap in het diepe te zetten, alhoewel dat in haar situatie nog wel meeviel. Maar welk mens op die leeftijd durft een nieuw leven, in een onbekend land, aan te gaan? Dat vereist toch ook een zekere moed.

En nu stond ik hier, als een onzekere, verliefde, oude lul te wachten op haar. En op mijn dochter. Ik wist dat ze een 4-tal koffers bij zich hadden, die door de douane en bagagecontrole heen moesten. Nog niet te spreken van de emigratie papieren. Mijn dochter en kleindochter lachten alleen maar, en zeiden: “Ze loopt heus niet weg, Karen heeft echt beloofd haar aan de lijn te houden.” En na een dik half uur wachten kwamen ze eindelijk door de deur naar buiten.

Voordat ik Trudy ook maar in mijn armen kon sluiten, fluisterde Karen mij in de oren: “Wat heb jij een stout vrouwtje. Ze hebben zich rot gelachen bij de controle van de bagage.” Ik keek naar Trudy en die lachte alleen maar, haalde haar schouders op en zei: “Dan hebben die vanavond thuis iets te vertellen.” Waarop Karen weer in de lach schoot en beide andere Trudy’s nu wel erg nieuwsgierig geworden waren. Karen fluisterde haar zus en dochter wat in de oren, waarop die op hun beurt in lachen uitbarsten. En zeiden: “Er gaan leuke tijden aankomen, de boel zal een beetje opgerakeld worden. Dat is ook hoognodig.”

Ik keek naar mijn jeugdliefde en zag al direct dat ze zich al op haar gemak voelde bij deze 3 vrouwen.

We waren met de truck gekomen, en de drie 3 Trudie’s zaten op de voorbank. Zo kon zij al een eerste indruk krijgen van California en mijn kleindochter de kans om haar beter te leren kennen. Ik zat met Karen op de achterbank en die vertelde me intussen hoe alles verder verlopen was. Halverwege de middag kwamen we thuis aan, waar de hele familie een feestelijke aankomst voorbereid had.

Het was een prachtig welkomstgebaar en ik kon aan haar merken dat het haar goed deed. Het is uiteindelijk ook wat als je zo hartelijk opgenomen wordt in een familie. Zeker als je een groot deel van je leven alleen en eenzaam geweest bent, en je je daar al min of meer bij neergelegd had.

Na een kleine 2 uur was het wel genoeg geweest. Karen en ik namen haar mee naar binnen, nadat ze iedereen eerst hartelijk bedankt had. Ik liet haar haar slaapkamer zien, die grensde aan de mijne. Maar daar wilde ze niks van weten, ze zei dat ze hier niet naar toe gekomen was om alleen te slapen.

Karen zag het lachend aan en zei: “Even eigenzinnig als mams, je zoekt ze wel uit Paps.”

Ik kon er wel om lachen, en wenste mijn dochter nog een fijne avond. Want ik was emotioneel ook gesloopt. Eindelijk had ik haar vandaag voor het eerst voor mij alleen, en nam haar in mijn armen. Een lange kus volgde, en ik vroeg haar hoe ze zich nu voelde. “Behalve vermoeid, erg gelukkig,” antwoordde ze. “Zo een leuke en lieve familie, zo een prachtige omgeving en nu weer met jou te mogen samen leven.”

Ik zag dat ze tolde van vermoeidheid, dus liet het er voor het moment even bij. Opeens vroeg ze me of ik nog altijd naakt sliep. Waarop ik bevestigend knikte en zei: “Als je wilt trek ik wel een pyjama aan.” Ze lachte alleen maar en zei: “Nee hoor, laat maar, het is weer eens wat anders om na dik 40 jaar een naakte man naast mij in bed te hebben liggen. Jouw warmte te mogen voelen.”

En zo geschiede het ook. We douchten ons wel nog in aparte badkamers, en waren beiden blijkbaar even snel klaar. Ik had de douche in de aansluitende slaapkamer genomen en kwam mijn slaap,kamer op vrijwel hetzelfde moment als haar naar binnen. Het was even wennen, een naakte vrouw of man te zien maar dat moment was snel voorbij. We lachten verlegen naar elkaar, om vervolgens complimenten te maken over elkaars lichaam. En eerlijk gezegd, zij zag er nog zeer goed uit voor haar leeftijd. Voordeel was natuurlijk dat ze nooit kinderen had gekregen, haar borsten niet echt verlept waren, weinig tot geen sprake van rimpels was, etc. Op het eerste oog zou ik haar niet ouder dan 55 jaar geven. Over mij was ze ook wel te spreken, haha.

Een paar tellen lagen we al in bed. Zij met haar heerlijke zachte lichaam tegen mij aan, zachtjes spelend met mijn tepels, zeggende: “Hier heb ik zo vreselijk lang naar uitgekeken, en verdomme nu ben ik doodmoe. Reken er maar op dat ik de komende dagen mijn schade dubbel en dwars ga inhalen,” en viel zo in slaap.
Zij lag deels over mij heen, en ik trok de deken wat verder naar boven. Uiteindelijk waren de nachten nog een beetje frisjes, en ik sliep altijd met het raam open. Ik snoof haar lucht op, eentje die me ergens bekend voorkwam, een vage herinnering uit lang vervlogen tijden. En daarmee dommelde ik ook weg, om later die avond of nacht met een schok wakker te worden.

Nog altijd weet ik niet precies wat me wakker gemaakt had. Men zegt wel eens dat droomtijd tijdloos is, tenminste zo komt dat op ons over. Haar geur, haar reuk had blijkbaar een erg lang gesloten deur in mij geopend, herinneringen tuimelden in mijn hersens over elkaar heen. Maar dat was het niet zozeer wat mij triggerde, dat lag op een niveau.
En was meer een gevoel of besef dat het tijd werd om cirkels te sluiten. Fases uit mijn leven eigenlijk, die abrupt afgebroken waren. Waarvan de eerste hier naast mij lag, toen ik haar van de ene op de andere dag in de steek gelaten had. En nu was die deur wagenwijd geopend en kreeg ik hem niet meer fatsoenlijk dicht, moest ik een andere weg gaan bewandelen.

De andere was Jane, die door dat ongeluk van het ene op het andere moment uit mijn leven gerukt was. Nooit, echt nooit had ik van haar afscheid kunnen nemen, die deur was niet echt dicht gegaan. Twee eindjes die nu bij elkaar kwamen, de ene door mij gesloten en nu weer geopend, de andere voor mij afgesloten, onbereikbaar, maar dicht, no way.

Het was een vreemd besef en de tranen stroomden stilletjes en spontaan uit mijn ogen, ik kon het niet tegenhouden. Dacht terug aan ons gesprek van een kleine 2 weken geleden over ons leven, over met hoeveel liefde mijn dochters over haar spraken, de mooie herinneringen die we allemaal naar boven gehaald hadden. En of ik het me verbeeldde of niet kon ik niet zeggen, maar daar stond ze opeens voor mij, als een soort van geest. Al mijn verdriet, pijn kwam woordeloos uit mij, werd vrijgegeven en vervangen door liefde, warmte voor alles wat we gehad hadden. Het was geen weggaan, maar transformatie, begeleid door een lach en kus van haar, en toen was ze er opeens niet meer, verdwenen. Alsof ze was weggeveegd of meegelift op een windvlaag, begeleid door het geluid van een uil. En lag ik stilletjes in bed te huilen.

Ik maakte me wat later los van Trudy, trok een kamerjas aan en begaf me naar beneden. Was echt klaarwakker door deze droom of wat het ook mocht zijn. Het was nog geen middernacht, en tot mijn verbazing trof ik beneden naast mijn beide dochters ook mijn kleindochter Trudy aan.

Alledrie in nachtkledij, en zo te zien ook door iets wakker gemaakt.. Ze keken mij verbaasd aan, en zagen blijkbaar het verdriet in mijn ogen, de tranen op mijn gezicht. En schrokken ervan, vlogen op me af en vroegen wat er aan de hand was, of ik ruzie met Trudy had. Ik schonk een glas water voor mijzelf in en voegde me bij hun. Legde uit dat het iets anders was geweest en vroeg wat zij hier deden.
En hoorde dat zij opgeschrikt waren door het gekras van een uil. Dat verbaasde mij, want we horen de hele nacht wel geluiden van wilde beesten om ons heen, dus waarom hier nu opeens van schrikken.

Daarop keken zij me indringend en ernstig aan, en opeens zag ik weet die overeenkomsten terug bij hen, die trekken van hun voorouders. En drong het tot mij door. Die uil, dat was de totem (wij zouden het misschien beschermheilige noemen) van hun voorouders, en had nog altijd een diepere, wellicht mystieke of spirituele, betekenis voor hun.

Ik kon er niet omheen, en moest mijn droom met hun delen, en nu kwamen de tranen er met tuiten uit. En niet alleen bij mij. Ze waren vol aandacht, deelden mijn emoties, omhelsden en knuffelden mij. En aan het einde van mijn verhaal glimlachten zij alleen maar, en hielpen mij te begrijpen wat er gebeurd was.

Om eerlijk te zijn omarmde ik hun verklaring en daarmee voor de zoveelste keer de levensvisie van hun voorouders of ‘stam’. Jane had me zoveel als mogelijk verteld of ingewijd in hun achtergrond. Alledrie waren er meer dan 100% overtuigd van dat zij ‘op bezoek’ bij mij geweest was. Dat klinkt misschien vreemd maar in hun visie gaan mensen niet echt dood, hun essentie leeft voort op deze wereld, in wat voor vorm dan ook. En kan soms verschijnen in de vorm van een schim of geest.

Eigenlijk vind je dit soort zienswijzen op het leven bij veel meer religies of oude natuurgodsdiensten terug, en dan heb ik het niet direct over reïncarnatie.

Maar ok, dit is een korte omschrijving van een veel omvattender zienswijze op het leven.

De uil, in hun ogen, moest ik in dit geval zien als een soort van telefoon, een medium, die meldde dat er een boodschap was binnengekomen en de ontvanger hulp nodig had bij de interpretatie. Zoals je soms hebt bij mensen die dromen verklaren, of de Tarot voor je lezen. In ieder geval niet iets heel bijzonders, of wereldvreemds in hun ogen.

In mijn geval bleek de boodschap inspirerend te zijn, vol van liefde. Waarschijnlijk was de aanleiding hiervan iets wat in mijn onbewuste gebeurd moest zijn, zeer waarschijnlijk mijn herkenning van de geur van Trudy, welke poorten naar oude herinneringen, en pijnen in mijn hersens had opengezet. Het tijd was cirkels te gaan sluiten, oude rotzooi op te ruimen, en ik daar pas in staat toe zou zijn, zodra ik de dood van Jane een goede plek kon geven. Dit nu als eerste moest doen, wilde ik gelukkig verder kunnen leven.
Dat was in hun ogen vanavond gebeurd, vertelden ze mij, zeer geëmotioneerd nu. Hun moeder of grootmoeder had me zojuist geholpen om die stap te zetten, dit een plek te geven, niet door haar buiten te sluiten maar juist door haar liefde te accepteren. In mij op te nemen, deze niet als eindig te zien, maar als iets wat ik voor altijd bij mij zou dragen. Dat was haar geschenk aan mij geweest, en het was nu aan mij om hier iets mee te doen, dit te delen, en door te geven aan mijn omgeving.

Sowieso aan Trudy, want dit met haar was niet zozeer het oppikken van een oude relatie, maar het begin van een nieuwe. Wij elkaar deze kans moesten gunnen, om oude pijn te transformeren naar iets mooiers, iets liefdevollers, waarin ook haar vingerafdruk in mij, meegenomen zou worden.

Eigenlijk was het ook geen grote mensen wetenschap, tegenwoordig vallen we op psychologen of psychiaters terug om dromen te verklaren, vroeger waren dat gewoon waarzeggers, dromenduiders , zieners of andere wat voor medium dan ook, zoals hier dus geesten.

Voor mij, en ook mijn dochters en kleindochter, voelde deze verklaring als waar, als juist aan. Ze zaten bij me, onze handen met elkaar verbonden. Opeens zei mijn kleindochter: “Opa, je bent heel warm, gloeit zelfs een beetje.” Karen schrok op, legde een hand op mijn hoofd om te checken of ik koorts had. Niet dus, ik voelde me juist heel erg goed, rustig ook nu na hun verklaring. Maar ook zij voelden nu die warmte die ik blijkbaar in mij had, en nu uitstraalde.

Alledrie beweerden bij hoog en laag dat zij de positieve energie, de invloed, van Trudy al hadden mogen ervaren. Ik moest dat ook toegeven, net zoals ik gegroeid was in al die jaren, de liefde die ik van van Jane en haar familie ontvangen had die die mij gevormd hadden tot wie ik nu was, en dat dit nooit vervangen kon worden. En ook dat die warmte die zij bij voelden waarschijnlijk kwam door de mooie vrouw die boven in bed bij mij lag. Die waarschijnlijk iets in mij aangestoken had. Waarop ze alledrie in lachen uitbarstten en mijn kleindochter, wijzend naar mijn kruis, zei dat ze dan nog wat harder moest werken. Die vrijpostigheid van hun, ook hun vrouwelijke voorouders, heeft me altijd geboeid. Ik vermoed dat dat een soort van nalatenschap is van hun voorouders, die een zeer vrije seksuele moraal schijnen gehad te hebben.

Op dat moment kwam Trudy verward en angstig naar beneden, en vroeg ons niet alleen of er iets aan de hand was, maar ook waar zij harder aan moest werken. En weet werd de kamer gevuld door een vrolijke lach, en wij allen vrijwel tegelijkertijd antwoordden: “Ja, je bent eerder vanavond geaccepteerd door Jane,” en we haar omarmden. En mijn kleindochter het tweede deel van haar vraag beantwoorde. En Trudy ad rem antwoordde: “Ik kreeg er nog niet eens de kans voor, hij was het bed alweer uit voordat ik het doorhad.” Die vier hadden elkaar al gevonden, dat stond nu al als een paal boven water.

Daarop volgend waren wij weer naar bed gegaan, en heb haar een ingekorte versie van mijn droom gegeven. Inclusief de duiding daarvan door mijn dochters. Daarmee waren ook in een klap haar angsten weg, angsten dat het toch nog fout tussen ons kon gaan.

Zij bleek erg gevoelig voor de hitte van mijn lichaam te zijn, hielp me die op haar wijze wat omlaag te brengen voordat de moeheid ons definitief overviel.

De dag daarop heeft ze het hele verhaal te horen gekregen, inclusief de link met hun voorouders. Zij accepteerde deze verklaring, wist dat er meer in de wereld is dan wij zien of weten.

Epiloog.

In de maanden daarna heb ik mogen kennismaken met haar ‘stoute’ kant. Ze was al die jaren seksueel niet non-actief geweest, integendeel. Alleen nooit meer met een man, wel met vrouwen. Ook in de BDSM als domina gewerkt, maar zelden met een man.

Wij hebben er mee geëxperimenteerd, soms als rollenspel. Maar de gewone seks was al bevredigend genoeg, ook omdat we beiden, zeker ik, over de jaren bijna de Kama Sutra afgewerkt hadden en dat nu dunnetjes over deden.

Meer profijt van haar stoute kant hebben mijn dochters en ook kleindochter(s) gehad. In het geval van mijn dochters waren de mannen vreemd genoeg na het beluisteren van onze gesprek in Nederland al tot het inzicht gekomen dat ze verkeerd bezig waren. En de speeltjes van Trudy hebben hun seksleven verrijkt. Heb ik via via mogen vernemen, al had ik het al van hun gezichten en uitstraling kunnen aflezen. En aan het gegeven dat hun echtgenoten er na verloop van tijd een stuk gezonder en energieker uitzagen.


Einde.